0114-KDIP1-3.4012.286.2025.2.PRM

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

łowe Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe. Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej 7 kwietnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie braku podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) dostawy udziału w działce gruntu. Uzupełnili go Państwo pismem z 28 kwietnia 2025 r. - w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku wspólnego jest następująca: Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem 1. Zainteresowana będąca stroną postępowania: A.A (...); 2. Zainteresowany niebędący stroną postępowania: B.A. (...). Opis stanu faktycznego Wnioskodawczyni (zainteresowana będąca strona postępowania) wraz z małżonkiem (zainteresowany niebędący stroną postępowania) byli właścicielami na prawach wspólności umownej majątkowej małżeńskiej nieruchomości gruntowej, która położona jest w gminie (...), działki ewidencyjnej oznaczonej nr 1 o obszarze 2,09 ha nr księgi wieczystej (...). Przedmiotową nieruchomość Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem nabyli na zasadach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej na podstawie umowy darowizny zawartej 4 sierpnia 1997 r. w formie aktu notarialnego. Nabycie działki nie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT i nie było udokumentowane fakturą. Wskazana wyżej działka została podzielona na działki ewidencyjne nr: 2 o pow. 0,1310 ha, 3 o pow. 0,0533 ha, 4 o pow. 1,9021 ha. Działka nr 2 została zbyta przez Wnioskodawczynię i Jej męża aktem notarialnym z 27 maja 2024 r., nr Rep. A (...), na rzecz spółki S.A., NIP (...). Zgodnie z interpretacją z 28 stycznia 2025 r., znak 0113-KDIPT1-3.4012.1065.2024.1.AG wydanej na rzecz

Wnioskodawczyni oraz interpretacją z 16 października 2024 r. znak 0112-KDIL1- 3.4012.429.2024.2.KL wydanej na rzecz męża Wnioskodawczyni sprzedaż tej działki została objęta podatkiem VAT według stawki 23%. 27 maja 2024 r. aktem notarialnym nr Rep. A (...) Wnioskodawczyni wraz z mężem zbyli również udział ½ w działce nr 3 (będąca przedmiotem niniejszego wniosku) na rzecz osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej. W treści tego aktu znajduje się zapis, że zgodnie z mapą projektu podziału nieruchomości i decyzją zatwierdzającą podział nieruchomości: działka nr 3 będzie stanowić współwłasność obecnych i każdoczesnych właścicieli działek ewidencyjnych o nr 4 i 5, do czasu realizacji drogi wewnętrznej (...), dostęp do drogi publicznej dla działki ewidencyjnej nr 5 realizowany będzie poprzez ustanowienie odpowiedniej służebności gruntowej na działce ewidencyjnej nr 4 na rzecz obecnych i każdoczesnych właścicieli działki ewidencyjnej nr 5 i poprzez działkę ewidencyjną nr 3, która stanowić będzie współwłasność obecnych i każdoczesnych właścicieli działek ewidencyjnych nr 5 i 4, do czasu realizacji drogi wewnętrznej (...) dostęp do drogi publicznej dla działki ewidencyjnej nr 4 realizowany będzie poprzez działkę ewidencyjną nr 3, która stanowić będzie współwłasność obecnych i każdoczesnych właścicieli działek ewidencyjnych nr 5 i 4. Na dzień zbycia udziału w działce nr 3 Wnioskodawczyni oraz Jej mąż posiadali status podatników podatku VAT w odniesieniu do zbycia działki nr 2. Co do zbycia udziału w działce nr 3, która powstała w wyniku podziału działki nr 1, Wnioskodawczyni oraz Jej mąż nie dokonywali żadnych czynności lub nakładów typu uzbrojenie działki, wystąpienie z wnioskiem o wydanie warunków zabudowy, które zmierzałyby do uatrakcyjnienia działki. W stosunku do zbywanego udziału w działce nr 3 Wnioskodawczyni ani Jej mąż nie podejmowali żadnych działań marketingowych w celu zbycia tego udziału. Działka nr 3 jest niezabudowana. Działka nr 1, w wyniku podziału której powstała działka nr 3, nie była przedmiotem odpłatnych umów najmu, dzierżawy. Po podziale działka nr 3 również nie była przedmiotem odpłatnych umów najmu lub dzierżawy. Doprecyzowanie i uzupełnienie stanu faktycznego Na działce nr 1, a później na wydzielonej z niej działce nr 3 były uprawy wykorzystywane tylko i wyłącznie dla potrzeb własnego gospodarstwa domowego. Wnioskodawczyni i Jej mąż nie zawierali z nabywcą działki nr 3 umowy przedwstępnej. Wnioskodawczyni i Jej mąż nie udzielali nabywcy działki nr 3 żadnego pełnomocnictwa do działania w Ich imieniu oraz nie wyrażali w żaden sposób zgody do dysponowania ww. działką do celów budowlanych. Nabywca działki był zainteresowany nabyciem udziału w działce, aby uzyskać bezpośredni dojazd do swojej działki, która pozostawała bez dostępu do drogi publicznej. Kupujący zaproponował, iż chce zakupić udział w działce nr 3 aby zapewnić sobie drogę dojazdową do swojej nieruchomości. Wnioskodawczyni i Jej mąż nie dokonywali sprzedaży innych nieruchomości niż wymienione we wniosku działki nr 2 i 3. Wnioskodawczyni i Jej mąż posiadają inne nieruchomości. Na chwilę obecną nie oferują nieruchomości do sprzedaży i nie planują w przyszłości ich sprzedaży.

Pytanie

Czy zbycie przez Wnioskodawczynię i Jej męża udziału w działce nr 3 będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług? Państwa stanowisko w sprawie Zdaniem Wnioskodawców, transakcja sprzedaży udziału w działce nr 3 nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem warunkiem opodatkowania danej czynności VAT - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: a) po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, b) po drugie - musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku VAT (w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT). Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Zatem, kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku, tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2

ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C- 291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchom ości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Należy wskazać, że przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich. W odniesieniu do dokonanej przez Wnioskodawczynię i Jej męża transakcji zbycia udziału w działce nr 3, zdaniem Wnioskodawców, brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawców za podatników w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Aktywność Wnioskodawców w zakresie sprzedaży nieruchomości, wykraczała poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawcy to osoby fizyczne, będące współwłaścicielami działek gruntu. Sprzedaż udziału w działce nie jest więc związana w żaden sposób z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku VAT. Grunt, będący przedmiotem zapytania, nie był wykorzystywany w żaden sposób w działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku VAT. Wnioskodawcy nie ponosili jakichkolwiek nakładów związanych z przygotowaniem tej nieruchomości do sprzedaży. Jedyną czynnością dokonaną przez Wnioskodawców w odniesieniu do działki nr 3 był podział działki nr 1, w wyniku której powstały działki nr 2, 3, 4. Podejmowane działania związane ze sprzedażą nieruchomości nie mają charakteru ciągłego tylko incydentalny. Jak zostało wskazane, warunkiem opodatkowania danej czynności VAT - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność powinna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, po drugie - musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku VAT (w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT). Uwzględniając przywołane wyżej przepisy oraz orzecznictwo zdaniem Wnioskodawców należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Wnioskodawców - w związku z dostawą udziału w gruncie - za podatników VAT. Wobec powyższego należy uznać, że zbycie przez Wnioskodawców opisanego we wniosku udziału w działce 3 nie będzie stanowić działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż w opinii Wnioskodawców brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności w przedmiocie zbycia tej nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Bez znaczenia w tym przypadku jest fakt, iż Wnioskodawczyni i Jej mąż działali jako podatnik VAT w odniesieniu do zbycia innej działki tj. działki nr 2 (również powstałej w wyniku podziału działki nr 1). W przypadku działki nr 2 czynności podejmowane przez Wnioskodawców przekraczały bowiem ramy zarządu majątkiem prywatnym i czynności te zostały uznane za podobne do tych, które są podejmowane przez podmioty zajmujące się profesjonalnym obrotem nieruchomościami. Zdaniem Wnioskodawców, w przypadku sprzedaży udziału w działce nr 3 nie można natomiast uznać, że Wnioskodawcy podejmowali czynności przekraczające ramy zarządu majątkiem prywatnym. Wnioskodawcy nie podejmowali także czynności które pozwoliłyby uznać Ich za podmioty dokonujące profesjonalnego obrotu nieruchomościami. W opinii Wnioskodawców, w rozpatrywanej sprawie dostawę udziału w działce nr 3 należy uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W związku z tym, Wnioskodawcy twierdzą, że będą korzystać z przysługującego Im prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku VAT nie mają zastosowania. Reasumując, Wnioskodawcy uważają, że sprzedaż udziału w działce nr 3 nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż brak jest normatywnych przesłanek, aby uznać Wnioskodawców za podatników tego podatku w odniesieniu do tego zbycia.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.) zwanej dalej ustawą: Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy: Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Towarem jest także udział w prawie własności. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą:

Państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy: a) określone udziały w nieruchomości; b) prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości; c) udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części. Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów), jak również udziałów w nieruchomości, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. W tym miejscu należy także zauważyć, że kwestie dotyczące stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2809 ze zm.), zwanej dalej Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym. Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego: Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej). W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego: W czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku. Jak stanowi art. 36 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego: Oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. W myśl natomiast art. 36 § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego: Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku. Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego: Zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków. Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego: Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Małżeństwo nie należy do żadnej kategorii podmiotów wymienionych w art. 15 ust. 1 ustawy. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Należy zauważyć, że żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa. Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy. Według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy: Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy: Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Z przytoczonych regulacji prawnych wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te powinny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Zatem dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Zasadne jest zatem wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, aportu, darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291 /92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych. Ponadto, z orzeczenia TSUE z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast – jak wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Zatem przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich. Państwa wątpliwości dotyczą kwestii, czy sprzedaż przez Państwa udziału w działce nr 3 podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Z opisu sprawy wynika, że w 1997 r. na podstawie umowy darowizny otrzymali Państwo na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej działkę nr 1. Działka ta została podzielona na działki nr 2, 3 i 4. Działkę nr 2 sprzedali Państwo 27 maja 2024 r. na rzecz Spółki. Z tytułu tej sprzedaży zostali Państwo uznani za podatników podatku VAT. Tego samego dnia dokonali Państwo również sprzedaży udziału ½ w działce nr 3 na rzecz osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej. Nie podejmowali Państwo żadnych działań marketingowych w celu zbycia tego udziału. Kupujący sam zaproponował nabycie udziału w działce nr 3 aby zapewnić sobie drogę dojazdową do swojej nieruchomości. Nie zawierali Państwo z ww. nabywcą udziału w działce umowy przedwstępnej. Nie udzielili Państwo też żadnego pełnomocnictwa do działania w Państwa imieniu oraz nie wyrazili Państwo zgody do dysponowania ww. działką do celów budowlanych. Nie dokonywali Państwo również żadnych czynności lub nakładów typu uzbrojenie działki nr 3, wystąpienie z wnioskiem o wydanie warunków zabudowy, które zmierzałyby do uatrakcyjnienia działki. Na działce nr 1, a później na wydzielonej z niej działce nr 3 były uprawy wykorzystywane przez Państwa wyłącznie dla potrzeb własnego gospodarstwa domowego. Działka nr 1 w wyniku podziału której powstała działka nr 3 nie była przedmiotem odpłatnych umów najmu, dzierżawy. Po podziale działka nr 3 również nie była przedmiotem odpłatnych umów najmu lub dzierżawy. Nie dokonywali Państwo sprzedaży innych nieruchomości niż wymienione we wniosku działki nr 2 i 3. Posiadają Państwo także inne nieruchomości lecz nie oferują ich Państwo sprzedaży i nie planują tego w przyszłości. Podkreślić należy, że z powołanego wyżej orzeczenia TSUE w sprawach C-180/10 i C-181 /10 wynika, że w celu ustalenia czy podmiot dokonujący sprzedaży działki występuje w charakterze podatnika niezbędne jest przeanalizowanie wszystkich okoliczności sprawy. O opodatkowaniu danej transakcji przesądza ciąg działań podjętych w celu sprzedaży oraz angażowanie środków podobnych do podmiotów profesjonalnie zajmujących się sprzedażą gruntów. W przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać każdego z Państwa, w zakresie sprzedaży udziału w działce nr 3 za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. W Państwa sprawie sprzedaż udziału w działce nr 3 nie była realizowana w ramach działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej Państwa aktywności w przedmiocie jego zbycia, która jest porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które przesądzały, że dostawa ww. udziału w działce wypełniła przesłanki działalności gospodarczej. Jak wynika z okoliczności sprawy, nie podjęli Państwo aktywnych działań w zakresie sprzedaży udziału w działce nr 3, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykonywanych przez handlowców. Brak jest zatem przesłanek pozwalających uznać każdego z Państwa za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy z tytułu sprzedaży udziału w działce nr 3. W tej konkretnej sytuacji należy uznać, że przedmiotem dostawy był składnik Państwa majątku osobistego, a sprzedaż ww. udziału w działce stanowiła realizację prawa do rozporządzania tym majątkiem. W konsekwencji, należy zgodzić się z Państwem, że sprzedaż udziału w działce nr 3 nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, gdyż w związku z jego sprzedażą nie można uznać, że działali Państwo jako podatnicy prowadzący działalność gospodarczą stosownie do art. 15 ust. 1 i 2 ustawy. Tym samym, Państwa stanowisko uznaję za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa

sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji. Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania Pani A.A. (Zainteresowana będąca stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.