0114-KDIP1-2.4012.153.2025.1.RST

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 marca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 12 marca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz braku obowiązku wystawiana faktur przy użyciu KSeF. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 18 kwietnia 2025 r. (wpływ 23 kwietnia 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka (Wnioskodawca) jest podmiotem z siedzibą na terytorium Niemiec należącym międzynarodowej grupy kapitałowej (...), która jest (...) dostawców lekkich kół aluminiowych (felg) do pojazdów samochodowych. Wnioskodawca podlega w Niemczech obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy). Spółka jest również zarejestrowana na terytorium Niemiec na potrzeby podatku od wartości dodanej, w tym do celów realizacji transakcji wewnątrzwspólnotowych. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest dystrybucja felg pozyskanych na wcześniejszym etapie obrotu od podmiotów z grupy (...) realizujących działalność produkcyjną (Wnioskodawca nie wykonuje czynności produkcyjnych we własnym zakresie) m.in. z siedzibą w Polsce. Zdecydowana większość sprzedaży realizowanej obecnie przez Wnioskodawcę dotyczy towarów (felg) fizycznie znajdujących się w momencie sprzedaży na terytorium Niemiec, głównie na rzecz niemieckich kontrahentów (koncernów motoryzacyjnych). Dodatkowo, Spółka zarejestrowana do celów podatku VAT (podatek od towarów i usług), w tym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w innych krajach unijnych, m.in. na terytorium Polski. Wynika to ze specyfiki niewielkiej części realizowanych przez nią transakcji, w ramach których nabywa towary (felgi) od polskiego podmiotu realizującego produkcję w zakładzie znajdującym się na terytorium Polski, po czym dokonuje ich dalszej odsprzedaży w postaci nieprzetworzonej w ramach wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (WDT (wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów)) do kontrahentów z siedzibą w innym niż Polska i Niemcy kraju członkowskim należącym do Unii Europejskiej (UE). Wskazany powyżej zakup i sprzedaż towarów przez Spółkę realizowany jest w ramach tzw. transakcji łańcuchowych. W związku z nimi, Spółka nie magazynuje i nie przechowuje nabywanych przez siebie felg na terytorium Polski. W momencie ich zakupu są one od razu przedmiotem dalszej odsprzedaży do podmiotu unijnego (fabryki zajmującej się produkcją samochodów). W związku z ww. „polską” częścią działalności, Spółka nie utworzyła na terytorium Polski siedziby działalności gospodarczej ani sformalizowanego oddziału podlegającego rejestracji w Krajowym Rejestrze Sądowym. Nie otworzyła też w Polsce biura ani przedstawicielstwa handlowego. Wszystkie decyzje o charakterze operacyjnym związane z podstawową działalnością Wnioskodawcy (zakup i sprzedaż towarów, negocjacje i zawieranie umów handlowych, bieżące kontakty związane z realizacją transakcji) realizowane i podejmowane przede wszystkim przez centralę z siedzibą na terytorium Niemiec. Pomocniczo, czynności sprzedażowe mogą być również realizowane przez agentów (handlowców) zlokalizowanych w krajach innych niż Niemcy i Polska.

Wnioskodawca planuje rozwój i zmianę dotychczasowego modelu prowadzonej działalności gospodarczej. Po zmianach, centrum zarządzania biznesowego pozostanie w dalszym ciągu zlokalizowane na terytorium Niemiec i odpowiadać będzie za realizację kluczowych czynności operacyjnych (analogicznie jak w starym modelu działalności). Modyfikacje dotyczyć natomiast będą przede wszystkim kwestii związanych z logistyką i z fizycznym ruchem towarów oraz wykorzystywaniem do działalności sprzedażowej magazynu zewnętrznego zlokalizowanego na terytorium Polski. Spółka w dalszym ciągu nabywać będzie towary (felgi) m.in. od polskiego producenta z Grupy (...). Po zakupie, towary te będą natomiast transportowane do magazynu zlokalizowanego na terytorium Polski celem ich magazynowania. Magazyn będzie obsługiwany przez zewnętrzną firmę logistyczną. Dodatkowo, do magazynu znajdującego się w Polsce, przetransportowane zostaną towary (felgi) należące do Wnioskodawcy i przechowywane dotychczas na terytorium Niemiec. Oprócz zmiany w zakresie fizycznego ruchu towarów (przywóz do magazynu w Polsce i sprzedaż towarów z Polski zamiast transport do magazynu zlokalizowanego w Niemczech), dojdzie również do relokacji towarów (felg) zakupionych w przeszłości do Polski. Koła znajdujące się w polskim magazynie będą w nim składowane (przechowywane) do czasu dokonania ich dalszej odsprzedaży na rzecz kontrahentów z siedzibą na terytorium kraju, w innym niż Polska kraju należącym do UE oraz do podmiotów z krajów trzecich nienależących do UE. Felgi umieszczone w magazynie nie będą poddawane procesom innym niż związanym z ich obsługą logistyczną polegającą na obsłudze transportu z i do magazynu, przechowywaniu oraz bieżącego monitorowania i zarządzania stanami magazynowymi. W szczególności, Spółka nie będzie dokonywać na magazynowanych felgach (samodzielnie lub z wykorzystaniem podmiotów trzecich) czynności polegających na ich przetwarzaniu, obrabianiu lub wykonywaniu innych czynności skutkujących zmianą ich właściwości. W celu zapewnienia sprawnej i profesjonalnej obsługi logistycznej towarów, Spółka korzystać zamierza z usług niezależnego podmiotu - jednego z największych dostawców rozwiązań z zakresu logistyki i zarządzania łańcuchem dostaw o zasięgu międzynarodowym (dalej: Usługodawca 1). Podstawą formalną ww. usług nabywanych od Usługodawcy będzie umowa pisemna określająca warunki ich wykonywania. Zgodnie z jej treścią, w zamian za określone wynagrodzenie, Usługodawca będzie realizować na rzecz Spółki szeroki zakres usług magazynowych i logistycznych obejmujący przede wszystkim magazynowanie towarów należących do Wnioskodawcy i zarządzanie procesami magazynowymi, w tym w zakresie rozładunku towaru i wprowadzania go do magazynu, przygotowywania magazynowanych towarów do wysyłki, wydawanie towaru z magazynu i jego załadunek na środki transportu oraz zarządzanie logistyczne towarami znajdującymi się w magazynie (dalej: usługi logistyczne). Usługodawca 1 będzie podmiotem w pełni odpowiedzialnym za zapewnienie i zarządzanie odpowiednimi aktywami magazynowymi niezbędnymi do prawidłowej realizacji usług logistycznych. Dotyczyć to będzie w szczególności powierzchni magazynowej wraz z całą infrastrukturą magazynową. W związku z realizacją usług logistycznych, Wnioskodawca nie będzie posiadał prawa do używania urządzeń lub wyposażenia wykorzystywanego przez Usługodawcę 1. Spółka nie uzyska również żadnych praw do całości lub części powierzchni magazynowej wykorzystywanej przez Usługodawcę 1. Przewidziane jest przy tym, że w części magazynu wykorzystywanej przez Usługodawcę 1 dla potrzeb usług na rzecz Wnioskodawcy nie będą mogły być przechowywane towary nieobjęte zakresem umowy o usługi logistyczne oraz towary należące do podmiotów innych niż Spółka. Działanie takie jest podyktowane przede wszystkim koniecznością zapewnienia usług logistycznych odpowiedniej, jakości oraz koniecznością zagwarantowania bezpieczeństwa dla przechowywanych w magazynie towarów Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie będzie również uprawniony do wydawania wiążących poleceń dotyczących sposobu wykorzystywania aktywów technicznych przez Usługodawcę 1 i pracowników czy współpracowników Usługodawcy 1. Spółka będzie, co prawda posiadała dostęp do powierzchni magazynowej wykorzystywanej przez Usługodawcę 1, ale będzie on ograniczony. Zgodnie z Umową logistyczną, przedstawiciele Wnioskodawcy będą mieć prawo wstępu na teren magazynu w celu przeprowadzenia inspekcji zapasów lub weryfikacji stanu towarów znajdujących się w magazynie, ale będzie to możliwe w standardowych godzinach pracy Usługodawcy 1 lub w dowolnym czasie w nagłych przypadkach i co do zasady za odpowiednim powiadomieniem przekazanym nie później niż na 48 godzin przed planowaną wizytą. Spółce przysługiwać będzie, więc jedynie prawo do kontroli i weryfikacji, jakości świadczeń wykonywanych przez Usługodawcę 1. Innymi słowy, Spółka będzie uprawniona weryfikować, czy usługa logistyczna świadczona przez Spółkę spełnia ustalone kryteria wynikające z Umowy, ale będzie to standardowa kontrola przestrzegania warunków umownych w ramach łączącego strony stosunku zobowiązaniowego. Nie jest ona równoznaczna z nadzorem czy wydawaniem wiążących poleceń Usługodawcy 1, co do sposobu realizacji usługi logistycznej, w tym wykorzystywania zaplecza technicznego. Usługi logistyczne będą świadczone w całości przez osoby zapewnione przez Usługodawcę 1. Spółka nie zamierza oddelegowywać do czynności związanych z obsługą logistyczną realizowanych w Polsce własnego personelu. Wnioskodawca na żadnym etapie realizacji Umowy nie będzie posiadać zwierzchnictwa nad osobami obsługującymi magazyn ze strony Usługodawcy 1 i nie będzie mógł wydawać im poleceń czy instrukcji dotyczących sposobu wykonywania usług logistycznych. Ewentualna komunikacja między Spółką a osobami je realizującymi z polecenia Usługodawcy 1 będzie mieć charakter wyłącznie operacyjny, tj. będzie dotyczyć ustalania ogólnych kierunków działania oraz bieżącego informowania o przesyłkach przychodzących i wychodzących, stanach magazynowych itp. Podsumowując, Usługodawca 1 dysponować będzie swobodą w kwestii doboru środków (zarówno technicznych jak i osobowych), jakimi realizuje postanowienia Umowy, czasu w jakim postanowienia te wykonuje oraz będzie posiadać swobodę w zakresie organizacji poszczególnych czynności objętych Umową. Umowa zawarta między Spółką a Usługodawcą 1 nie ma charakteru wyłącznego. W związku z tym, Usługodawca 1 będzie mógł realizować analogiczne świadczenia na rzecz innych podmiotów, w tym konkurencyjnych względem Wnioskodawcy (z ww. ograniczeniem dotyczącym braku możliwości wykorzystania tej samej przestrzeni magazynowej na potrzeby przechowywania towarów innych niż należące do Spółki). Dodatkowo, celem prawidłowego rozliczenia realizowanych w Polsce transakcji, Spółka korzystać będzie ze wsparcia świadczonego przez podmiot powiązany z siedzibą w Polsce (dalej: Usługodawca 2). Wsparcie to ograniczać się będzie do czynności z zakresu administracji, finansów, podatków oraz IT (dalej: usługi wsparcia). Usługi te realizowane będą z wykorzystaniem aktywów technicznych i osobowych należących do Usługodawcy 2. Wnioskodawca nie będzie posiadał żadnych uprawnień umożliwiających wydawanie Usługodawcy 2, jak i pracownikom i współpracownikom Usługodawcy 2, wiążących poleceń ani instrukcji, co do sposobu wykonania usług wsparcia. Sposób ich wykonania uzależniony będzie od Usługodawcy 2, który dysponować będzie w tym zakresie swobodą dotyczącą sposobu i wyboru środków niezbędnych do prawidłowej ich realizacji. Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego 1. czy Usługodawca 1 jest podatnikiem, o którym mowa w art. 28a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.) posiadającym siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, jeśli nie w Polsce, to gdzie/w jakim kraju Usługodawca 1 posiada siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej i jakim numerem NIP będzie posługiwał się w rozliczeniach ze Spółką, należało wyjaśnić; Usługodawca 1 jest podatnikiem, o którym mowa w art. 28a ustawy o VAT posiadającym siedzibę na terytorium Polski. Jest również podmiotem zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny na terytorium Polski objętym wykazem podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT. 2. czy poszczególne świadczenia wchodzące w zakres usług logistycznych będą ze sobą tak ściśle powiązane, że w aspekcie gospodarczym będą tworzyć jedną nierozłączną usługę, należało precyzyjnie, w sposób niebudzący wątpliwości opisać/wykazać zależności/powiązania lub brak zależności/powiązań pomiędzy czynnościami wchodzącymi w skład usług magazynowych i logistycznych powodujące, że usługi te mogą lub nie mogą być świadczone odrębnie; W ocenie Spółki nabywane przez nią usługi od Usługodawcy 1 stanowią jedno nierozłączne i niepodzielne świadczenie. Wnioskodawca jest bowiem zainteresowany nabyciem pakietu usług związanych z logistyką magazynową gwarantującą pełną obsługę towarów przechowywanych w magazynie wykorzystywanym do tego celu przez Usługodawcę 1. Nabycie osobno poszczególnych świadczeń cząstkowych nie ma z punktu widzenia Wnioskodawcy racjonalnego uzasadnienia gospodarczego i ekonomicznego biorąc pod uwagę charakter jego działalności prowadzonej na terytorium Polski. 3. jeśli według Państwa Spółka świadczy jedną niepodzielną usługę, to należało wskazać, które ze świadczeń wchodzących w skład złożonej usługi jest świadczeniem głównym i dominującym, a które świadczenia mają charakter pomocniczy, niezbędny do wykonania świadczenia głównego i z czego to według Państwa wynika; Za świadczenie główne (dominujące) uznać należy magazynowanie towarów (klasyfikowane zgodnie z PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) w grupowaniu 52.10.19.0). 4. do kogo należeć będzie magazyn zlokalizowany na terytorium Polski, do którego po zakupie będą transportowane towary, należy wyjaśnić, w tym jeśli będzie to magazyn Spółki należy wskazać na podstawie jakiej umowy Spółka będzie go użytkowała i na jaki okres umowa będzie zawarta; Magazyn zlokalizowany na terytorium Polski nie należy do Wnioskodawcy. Magazyn ten zapewniany jest przez Usługodawcę 1 i wykorzystywany będzie przez niego na potrzeby świadczenia usług logistycznych. Spółka nie posiada wiedzy na jakiej podstawie prawnej Usługodawca 1 wykorzystuje magazyn, w szczególności czy jest on własnością Usługodawcy 1, przedmiotem najmu, leasing, dzierżawy itp. 5. czy Spółka będzie decydować o rozmieszczeniu towarów w przydzielonej Spółce określonej przestrzeni w magazynie Usługodawcy 1, należało wyjaśnić okoliczności zdarzenia; Spółka nie będzie podejmować decyzji o rozmieszczeniu towarów w przestrzeni magazynowej przeznaczonej na jej towary. Decyzja w tym zakresie należy do Usługodawcy 1, który we własnym zakresie zajmuje się organizacją towarów zlokalizowanych w magazynie umożliwiającą sprawne wykonywanie świadczonych przez niego usług logistycznych. 6. czy Spółka będzie posiadać na terytorium Polski jakiekolwiek własne zaplecze techniczne/ rzeczowe lub personalne, w tym na podstawie umów np. najmu, leasingu, outsourcingu itp., należało wyjaśnić okoliczności zdarzenia; Spółka nie będzie posiadać na terytorium Polski własnego zaplecza technicznego /rzeczowego lub personalnego, w tym na podstawie umów np. najmu, leasingu, outsourcingu itp. Zaplecze to zapewniane będzie zarówno przez Usługodawcę 1 jak i Usługodawcę 2. Pytania Czy biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, w szczególności planowaną przez Wnioskodawcę zmianę modelu prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca posiadać będzie na terytorium Polski tzw. stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT i w związku z tym realizowana przez niego sprzedaż towarów z magazynu znajdującego się w Polsce będzie podlegać obowiązkowi, o którym mowa w art. 106ga ust. 1 w zw. z art. 106gb ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT? Państwa stanowisko w sprawie W ocenie Spółki, zmiana modelu działalności gospodarczej przedstawiona w ramach opisu zdarzenia przyszłego nie będzie prowadzić do powstania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej do celów VAT. Nie są, bowiem w tym zakresie spełnione przesłanki z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. Mając na uwadze powyższe okoliczności (brak SMPD w Polsce), Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawiania faktur sprzedaży dokumentujących sprzedaż towarów z magazynu zlokalizowanego na terytorium Polski przy użyciu Krajowego systemu e-Faktur (dalej: KSeF) Co prawda w art. 106ga ust. 1 ustawy o VAT wprowadzona została zasada powszechności fakturowania z wykorzystaniem KSeF, ale przewidziane zostały od niej wyjątki. Jednym z nich, są faktury sprzedaży wystawiane przez polskiego podatnika VAT nieposiadającego SMPD w Polsce (art. 106ga ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT). Skoro Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce, ale takiego SMPD w Polsce nie będzie posiadał, to nie znajdą względem niego zastosowania obowiązki związane z fakturowaniem KSeF. Przepisy ustawy o VAT oraz krajowe rozporządzenia wydawane w oparciu o upoważnienie zawarte w przepisach ustawowych nie zawierają definicji „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” (dalej również jako: SMPD). Termin ten został jednak zdefiniowany w Rozporządzeniu Wykonawczym, którego przepisy stosuje się bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej. Stosownie do treści art. 11 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Wykonawczego, SMPD oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić podatnikowi odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej lub umożliwić temu podatnikowi świadczenie usług na zewnątrz. Natomiast zgodnie z art. 11 ust. 3 Rozporządzenia Wykonawczego, posiadanie numeru identyfikacyjnego VAT samo w sobie nie jest wystarczające, by uznać, że podatnik posiada SMPD w kraju, w którym taki numer identyfikacyjny posiada, tj. w kraju innym niż kraj siedziby działalności gospodarczej. Definicja SMPD zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym wywodzi się w dużej części ze stanowiska prezentowanego w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako: TSUE). Potwierdza to w szczególności pkt 14 preambuły do Rozporządzenia Wykonawczego, zgodnie z którym wyjaśnienie pojęcia SMPD powinno uwzględniać orzecznictwo unijne. Zgodnie ze wskazówkami TSUE zawartymi w wyroku z 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-AItstadt (sprawa 168/84), aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące warunki: miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności oraz muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności. Podobnie w wyroku z 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, sygn. (C-73/06) TSUE wskazał, iż „(...) pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. (...) Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (...)”. Na dodatkowy aspekt niezbędny do powstania SMPD (własność aktywów wykorzystywanych w ramach usług) TSUE zwrócił uwagę w wyroku z 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen Amsterdam (sprawa C-190/95). Stwierdził w nim, iż przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. W podobnym tonie utrzymany został również wyrok TSUE z 3 czerwca 2021 w sprawie Titanium Ltd przeciwko Finanzamt Österreich (sprawa C 931/19). Na jej kanwie TSUE oceniał, czy czynność polegająca na wynajmowaniu nieruchomości innym podmiotom skutkuje powstaniem SMPD w kraju, w którym znajduje się wynajmowana nieruchomość. Powołując się na swe dotychczasowe orzecznictwo, TSUE wskazał, iż taka sytuacja nie prowadzi do powstania SMPD dla wynajmującego. Kluczowe w tym zakresie okazało się to, że wynajmujący nie posiadał żadnego własnego personelu (własnych pracowników) w kraju położenia nieruchomości, a za zarządzenie samą nieruchomością odpowiedzialny był odrębny podmiot posiadający duży zakres swobody decyzyjnej. Z kolei w wyroku z 7 kwietnia 2022 roku w sprawie Berlin Chemie (C-333/20), TSUE wskazał, że dla powstania SMPD nie jest konieczne, aby podatnik dysponował w kraju innym niż kraj siedziby działalności gospodarczej swoim własnym zapleczem technicznym lub personalnym. Wystarczające jest przy tym uprawnienie podatnika „(...) do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego własnym, na przykład, na podstawie umów o świadczenie usług lub najmu, na mocy których owo zaplecze pozostawałoby do dyspozycji podatnika”. Podobne konkluzje, tj. konieczność dysponowania przez podatnika (usługobiorcę) zasobami technicznymi i osobowymi w taki sposób jakby były one jego własnością celem powstania SMPD na terytorium innego kraju zaprezentowane zostały również w wyroku TSUE z 29 czerwca 2023 r. sprawie Cabot Plastics Belgium SA (C-232/22). Uwzględniając regulacje zawarte w Rozporządzeniu Wykonawczym, a także tezy prezentowane w przytoczonym powyżej orzecznictwie TSUE, przyjąć należy, że z powstaniem SMPD n terytorium kraju innego niż siedziba działalności podatnika mamy do czynienia, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki (w przypadku braku spełnienia, któregokolwiek z nich, uznać należy, że do powstania SMPD nie doszło): a) Stałość prowadzonej działalności. Pojęcie stałości można rozumieć, jako zamiar permanentnego prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego państwa. „Stały” oznacza bowiem trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny (z uwzględnieniem realiów biznesowych). Powyższe wskazuje, że stałe miejsce, w którym prowadzona jest działalność, musi charakteryzować się pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy, sezonowy lub jednorazowy. W tym kontekście, kluczowe jest więc aby po stronie danego podmiotu istniała pewna określona minimalna skala aktywności, która stanowi zewnętrzne znamię, że działalność gospodarcza jest prowadzona na terenie danego kraju w sposób stały, powtarzalny i nieprzemijający. Wymagana jest też minimalna trwałość w tym zakresie poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług w sposób niezależny. Innymi słowy, kluczowy jest w tym przypadku zamiar prowadzenia działalności gospodarczej na terenie danego kraju w sposób ciągły (zob. wyrok NSA z 26 lutego 2020 r. sygn. I FSK 1313/17). Na aspekt ten zwracają również uwagę organy podatkowe argumentując, że „(...) dla uznania, że dany podmiot posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej decydujący jest m.in. fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności” (tak m.in. dyrektor KIS w interpretacjach indywidualnych z 25 stycznia 2022 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.542.2021.3.RST oraz z 12 czerwca 2023 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.106.2023.2.RST). Kryterium to jest przez Spółkę spełnione. Obecność Wnioskodawcy na terenie Polski ma charakter zorganizowany i ciągły. Dotyczy to zarówno stanu przed jak i po zmianie modelu działalności uwzględniającego magazynowanie towarów na terytorium Polski. Realizowane przez Spółkę transakcje nie mają i nie będą miały charakteru sporadycznego i okresowego. Posiadana w Polsce rejestracja do celów VAT i magazynowanie towarów w Polsce stanowi niezbędne rozszerzenie podstawowej działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. b) Dysponowanie odpowiednim zapleczem technicznym i personalnym. Kolejnym niezbędnym warunkiem do powstania SMPD jest dysponowanie przez podatnika niezbędną strukturą do prowadzenia danego typu działalności obejmującą zaplecze personalne i techniczne. Ważne jest przy tym, aby istniały oba te elementy (personalny i techniczny) - brak jednego z nich wyklucza bowiem powstanie SMPD na terytorium danego kraju (zob. tezy ww. wyroku TSUE w sprawie Titanium Ltd., sygn. C-931 /19). Regulacje unijne nie wprowadzają przy tym warunku, aby ww. struktura była własnością podmiotu, którego obecność w danym kraju oceniana jest przez pryzmat utworzenia SMPD. Aktywa te mogą bowiem należeć do podmiotu trzeciego. W takim przypadku istotne jest jednak ustalenie, czy badany podmiot posiada nad nimi władztwo lub nadzór porównywalny do nadzoru nad własną infrastrukturą. Innymi słowy, określić należy, czy zaplecze wykorzystywane do prowadzenia działalności, mimo że formalnie nie jest własnością podmiotu badanego, to jest przez niego traktowane i wykorzystywane tak, jak gdyby do niego należało (zob. wymienione powyżej orzeczenia TSUE w sprawach Berlin Chemie, sygn. C-333/20 oraz Cabot Plastics Belgium SA, sygn. C-232/22). Teza ta jest również akceptowana przez krajowe orzecznictwo sądowe, w szczególności przez Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA) wskazujący, że „(...) choć brak własnych zasobów pracowniczych czy technicznych nie wyklucza z góry istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to konieczne dla takiej kwalifikacji jest ustalenie możliwości dysponowania owym zapleczem personalnym i technicznym przez podatnika na poziomie porównywalnym z kontrolą właścicielską” (zob. wyrok z 8 lutego 2023 r., sygn. I FSK 1783/19 oraz analogiczne orzeczenia z 11 października 2022 r., sygn. I FSK 396/21 i 19 maja 2022 r., sygn. I FSK 968/20). Bez znaczenia pozostają przy tym relacje, które łączą podmiot badany z podmiotem udostępniającym mu to zaplecze. W szczególności nie ma tu znaczenia czy aktywa są udostępniane przez podmiot zewnętrzny czy powiązany ani fakt zastrzeżonego umownie lub wynikającego z okoliczności faktycznych udostępnienia zaplecza personalnego i technicznego wyłącznie na rzecz podmiotu badanego (zob. cytowany powyżej wyrok TSUE w sprawie Cabot Plastics Belgium SA, sygn. C-232/22). Kryterium to nie jest spełnione przez Spółkę. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka nie posiada własnego zaplecza technicznego czy personalnego w Polsce. Okoliczność ta nie zmieni się po wejściu w życie nowego modelu działalności na terytorium Polski rozszerzonego o magazynowanie i logistykę w Polsce. Na potrzeby „polskiej” działalności wykorzystywane będą wyłącznie aktywa zapewnione w całości przez podmioty zewnętrzne (Usługodawcę 1 i Usługodawcę 2). Jednocześnie Spółka nie będzie prawnym ani faktycznym dysponentem tych aktywów. Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski własnego zaplecza personalnego, które byłoby wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej. Wszelkie czynności wchodzące w skład usług realizowanych na jej rzecz dokonywane są wyłącznie przez osoby wskazane przez podmioty realizujące usługi logistyczne i usługi wsparcia. Spółka nie ma przy tym wpływu na sposób realizacji przedmiotowych usług, które w całości powierzone zostały podmiotom zewnętrznym posiadającym w tym zakresie odpowiednie know-how. Wnioskodawca będzie, co prawda uprawniony do weryfikacji, czy nabywane przez niego usługi logistyczne i usługi wsparcia spełniają określone kryteria (np. jakościowe, czy w zakresie bezpieczeństwa), ale jest to standardowa kontrola przestrzegania warunków umownych w ramach łączącego strony stosunku zobowiązaniowego. Nie jest ona w żadnej mierze równoznaczna z nadzorem czy wydawaniem wiążących poleceń usługodawcom lub jej pracownikom, co do sposobu realizacji tych usług. Spółka nie będzie też miała żadnego wpływu na zarządzanie, koordynowanie i pracę personelu realizującego przedmiotowe usługi po stronie Usługodawcy 1 i Usługodawcy 2. Spółka nie posiada także i nie będzie posiadać własnego zaplecza technicznego (infrastruktury) związanego z przedmiotowymi usługami. Wszelkie aktywa materialne w tym zakresie (m.in. magazyny z wyposażeniem umożliwiającym realizację usług logistycznych oraz sprzęt niezbędny do realizacji usług wsparcia) zapewniane będą przez podmioty odpowiedzialne za wykonanie usług nabywanych przez Wnioskodawcę. Usługodawcy będą przy tym dysponować swobodą w kwestii doboru środków (zarówno osobowych jak i technicznych), jakimi realizować będą usługi wykonywane na rzecz Spółki, czasu w jakim postanowienia umowne będą wykonywać oraz dysponować będą swobodą w zakresie organizacji swojej pracy. c) Zdolność do samodzielnego odbioru i wykorzystywania nabywanych usług (niezależność i samodzielność). Ostatnią przesłanką warunkującą powstanie SMPD jest ustalenie czy zasoby techniczne i personalne tworzą w danym kraju strukturę niezależną i samodzielną, w takim stopniu by możliwe było podejmowanie przez nią (tę strukturę) własnych decyzji odnoszących się do działalności wykonywanej na terenie danego kraju. Struktura ta powinna być jednocześnie wyposażona w zdolność do samodzielnego odbioru i wykorzystywania (konsumowania) nabywanych świadczeń. Przy czym, zaplecze personalne i techniczne udostępniane podmiotowi, którego obecność pod kątem SMPD na terenie danego kraju jest badana, nie może być jednocześnie tym samym zapleczem, które usługodawca wykorzystuje do świadczenia usług na rzecz podmiotu badanego. Jak bowiem wynika z definicji SMPD, to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Oznaczałoby to bowiem, że usługodawca wykonuje usługi na rzecz samego siebie, co na gruncie VAT nie jest dopuszczalne. Kwestia samowystarczalności zaplecza istniejącego na ternie danego kraju została również wyjaśniona przez NSA, który wskazał, że jego „(...) siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzonej działalności gospodarczej” (zob. wyrok NSA z 3 października 2019 r., sygn. I FSK 980/17). W kontekście niezależności, starsze orzecznictwo TSUE wskazuje również, że SMPD musi przejawiać się dysponowaniem infrastrukturą umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych wpływających na działalność tego SMPD (zob. wyrok TSUE w sprawie ARO Lease BV, sygn. C-190/95). Musi zatem zachodzić możliwość samodzielnego działania przez tę infrastrukturę skutkującego realizacją czynności opodatkowanych VAT w kraju innym niż siedziba działalności. Okoliczność ta, mimo że nie jest już tak mocno akcentowana przez TSUE, bywa w dalszym ciągu podnoszona jako argument za brakiem SMPD w krajowym orzecznictwie (zob. wyrok NSA z 29 lipca 2021 r., sygn. I FSK 660/18). W ocenie Spółki, kryterium to nie jest przez nią spełnione w odniesieniu do zdarzenia przyszłego objętego wnioskiem. Wynika to przede wszystkim z braku możliwości samodzielnego „wykorzystania” nabywanych usług w ramach obecności Spółki na terytorium Polski. Rzeczywistym ich odbiorcą jest bowiem centrala Wnioskodawcy z siedzibą w Niemczech. Dodatkowo, wskazać należy na brak niezależności „polskiej” obecności Spółki przejawiający się m.in. w braku możliwości zawierania wiążących umów z kontrahentami, podejmowania ogólnych decyzji biznesowych i wytyczania kierunków działań. Wszystkie te czynności podejmowane są poza Polską, głównie przez centralę z siedzibą w Niemczech. Podsumowując ww. analizę objętą opisem przedstawionym w lit. a-c, działalność Spółki realizowana przez nią po zmianie modelu działalności gospodarczej (magazynowanie towarów w Polsce), nie będzie prowadzić do powstania SMPD w Polsce. Wynika to z braku spełnienia przez nią kryterium dysponowania odpowiednim zapleczem (technicznym i personalnym) oraz brakiem ekonomicznej i biznesowej odrębności polskiej działalności od działalności centrali posiadającej siedzibę na terytorium Niemiec.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”: Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają: 1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; 2) eksport towarów; 3) import towarów na terytorium kraju; 4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju; 5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju. Według art. 2 pkt 1 i 3 ustawy: Przez terytorium kraju rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się przez to terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy: Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy: Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...). Natomiast w myśl art. 2 pkt 22 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011. Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że: Aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak” siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości. W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011: Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011: Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje: a) art. 45 dyrektywy 2006/112/WE; b) począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE; c) do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE; d) art. 192a dyrektywy 2006/112/WE. Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011: Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011: Na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy. Z treści wniosku wynika, że Spółka jest podmiotem z siedzibą na terytorium Niemiec należącym do międzynarodowej grupy kapitałowej (...), która jest (...) dostawców lekkich kół aluminiowych (felg) do pojazdów samochodowych. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest dystrybucja felg pozyskanych na wcześniejszym etapie obrotu od podmiotów z grupy (...) realizujących działalność produkcyjną m.in. z siedzibą w Polsce. Spółka nie wykonuje czynności produkcyjnych we własnym zakresie. Spółka planuje rozwój i zmianę dotychczasowego modelu prowadzonej działalności gospodarczej. Modyfikacje dotyczyć będą przede wszystkim kwestii związanych z logistyką i z fizycznym ruchem towarów oraz wykorzystywaniem do działalności sprzedażowej magazynu zewnętrznego zlokalizowanego na terytorium Polski. Spółka nabywać będzie towary (felgi) m.in. od polskiego producenta z Grupy (...). Po zakupie, towary te będą transportowane do magazynu zlokalizowanego na terytorium Polski celem ich magazynowania. Magazyn będzie obsługiwany przez zewnętrzną firmę logistyczną. Dodatkowo, do magazynu znajdującego się w Polsce, przetransportowane zostaną towary (felgi) należące do Wnioskodawcy i przechowywane dotychczas na terytorium Niemiec. Koła znajdujące się w polskim magazynie będą w nim składowane (przechowywane) do czasu dokonania ich dalszej odsprzedaży na rzecz kontrahentów z siedzibą na terytorium kraju, w innym niż Polska kraju należącym do UE oraz do podmiotów z krajów trzecich nienależących do UE. W celu zapewnienia sprawnej i profesjonalnej obsługi logistycznej towarów Spółka zamierza korzystać z usług niezależnego podmiotu - Usługodawcy 1. Zgodnie z treścią Umowy zawartej z Usługodawcą 1 będzie on realizować na rzecz Spółki szeroki zakres usług logistycznych obejmujący przede wszystkim magazynowanie towarów należących do Wnioskodawcy i zarządzanie procesami magazynowymi, w tym w zakresie rozładunku towaru i wprowadzania go do magazynu, przygotowywania magazynowanych towarów do wysyłki, wydawanie towaru z magazynu i jego załadunek na środki transportu oraz zarządzanie logistyczne towarami znajdującymi się w magazynie. Dodatkowo w celu prawidłowego rozliczenia realizowanych w Polsce transakcji, Spółka korzystać będzie z usług wsparcia świadczonych przez Usługodawcę 2. Wsparcie to ograniczać się będzie do czynności z zakresu administracji, finansów, podatków oraz IT. Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy biorąc pod uwagę przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, w szczególności planowaną przez Wnioskodawcę zmianę modelu prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka posiadać będzie na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT i w związku z tym realizowana przez Spółkę sprzedaż towarów z magazynu znajdującego się w Polsce będzie podlegać obowiązkowi, o którym mowa w art. 106ga ust. 1 w zw. z art. 106gb ust. 2 pkt 1 ustawy. Na temat stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wielokrotnie wypowiadał się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, np. wyrok z 3 czerwca 2021 r. w sprawie C- 931/19 (Titanium), wyrok z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C#333/20 (Berlin Chemie A. Menarini SRL), wyrok z dnia 29 czerwca 2023 r. w sprawie C#232/22 (Cabot Plastics Belgium SA), wyrok z dnia 13 kwietnia 2024 r. w sprawie C#533/22 (SC Adient Ltd & Co. KG). Podobne tezy zawiera orzecznictwo krajowe np. I FSK 1194/20, I FSK 1679/20, I SA/Gl 521/23. Mając na uwadze definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z rozporządzenia 282/2011 oraz tezy wynikające z utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i polskich sądów administracyjnych można wymienić kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. O stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej można mówić wówczas, gdy występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo- rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób powtarzalny i nieprzemijający (stały). Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności należy rozpatrywać w powiązaniu z definicją działalności gospodarczej, wskazaną w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem: Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Z uwagi na kryteria wskazane w powołanym przepisie należy stwierdzić, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zatem, zarówno infrastruktura techniczna jak i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z wykonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Wobec tego, dla rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej koniecznym jest, aby dane miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, ale także aby samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Należy także zwrócić uwagę na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 października 2019 r., sygn. I FSK 980/17, który porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wskazując, że: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”. Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że działalność Spółki (...) w Polsce w zakresie dystrybucji felg do pojazdów samochodowych nie spełnia przesłanek do uznania jej za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Spółka nie zorganizuje bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej w sposób stały. Z treści wniosku wynika, że Spółka nabywać będzie towary (felgi) m.in. od polskiego producenta z Grupy (...). Po zakupie, towary te będą transportowane do magazynu zlokalizowanego na terytorium Polski celem ich magazynowania. Magazyn będzie obsługiwany przez zewnętrzną firmę logistyczną. Koła znajdujące się w polskim magazynie będą w nim składowane (przechowywane) do czasu dokonania ich dalszej odsprzedaży na rzecz kontrahentów z siedzibą na terytorium kraju, w innym niż Polska kraju należącym do UE oraz do podmiotów z krajów trzecich nienależących do UE. W celu zapewnienia sprawnej i profesjonalnej obsługi logistycznej towarów Spółka zamierza korzystać z usług niezależnego podmiotu - Usługodawcy 1, który będzie świadczył na jej rzecz usługi logistyczne (magazynowanie towarów i zarządzanie procesami magazynowymi, w tym w zakresie rozładunku towaru i wprowadzania go do magazynu, przygotowywania magazynowanych towarów do wysyłki, wydawania towaru z magazynu i jego załadunku na środki transportu oraz zarządzania logistycznego towarami znajdującymi się w magazynie). Dodatkowo w celu prawidłowego rozliczenia realizowanych w Polsce transakcji, Spółka korzystać będzie z usług wsparcia świadczonych przez Usługodawcę 2. Wsparcie to ograniczać się będzie do czynności z zakresu administracji, finansów, podatków oraz IT. Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. W analizowanej sprawie Spółka nie będzie posiadać na terytorium Polski własnego zaplecza technicznego/rzeczowego lub personalnego, w tym na podstawie umów np. najmu, leasingu, outsourcingu itp. Ponadto Spółka nie utworzyła na terytorium Polski oddziału, biura ani przedstawicielstwa handlowego. Dodatkowo wszystkie decyzje o charakterze operacyjnym związane z podstawową działalnością Spółki (zakup i sprzedaż towarów, negocjacje i zawieranie umów handlowych, bieżące kontakty związane z realizacją transakcji) realizowane i podejmowane są przede wszystkim przez centralę z siedzibą na terytorium Niemiec. Zatem mając na uwadze powyższe należy uznać, że Spółka nie będzie posiadała na terytorium żadnego własnego zaplecza osobowego ani technicznego. Przy czym, dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Z wniosku wynika, że Spółka będzie nabywała na terytorium Polski świadczenia od Usługodawcy 1 (usługi logistyczne) oraz Usługodawcy 2 (usługi wsparcia). Co jednak istotne, w związku z realizacją usług logistycznych, Spółka nie będzie posiadała prawa do używania urządzeń lub wyposażenia wykorzystywanego przez Usługodawcę 1. Spółka nie uzyska również żadnych praw do całości lub części powierzchni magazynowej wykorzystywanej przez Usługodawcę 1. Spółka nie będzie także uprawniona do wydawania wiążących poleceń dotyczących sposobu wykorzystywania aktywów technicznych przez Usługodawcę 1 i jego pracowników czy współpracowników. Spółce przysługiwać będzie jedynie prawo do kontroli i weryfikacji, jakości świadczeń wykonywanych przez Usługodawcę 1. Spółka będzie uprawniona weryfikować, czy usługa logistyczna świadczona przez Spółkę spełnia ustalone kryteria wynikające z Umowy. Zatem będzie to standardowa relacja pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą polegająca na kontroli przestrzegania warunków umownych w ramach łączącego strony stosunku zobowiązaniowego. Nie jest to zatem równoznaczne z nadzorem czy wydawaniem wiążących poleceń Usługodawcy 1, co do sposobu realizacji usługi logistycznej, w tym wykorzystywania zaplecza technicznego. Ponadto Spółka na żadnym etapie realizacji Umowy nie będzie posiadać zwierzchnictwa nad osobami obsługującymi magazyn ze strony Usługodawcy 1 i nie będzie mogła wydawać im poleceń czy instrukcji dotyczących sposobu wykonywania usług logistycznych. Ewentualna komunikacja między Spółką a osobami je realizującymi z polecenia Usługodawcy 1 będzie mieć charakter wyłącznie operacyjny, tj. będzie dotyczyć ustalania ogólnych kierunków działania oraz bieżącego informowania o przesyłkach przychodzących i wychodzących, stanach magazynowych itp. Dodatkowo Spółka nie będzie posiadała żadnych uprawnień umożliwiających wydawanie wiążących poleceń ani instrukcji, co do sposobu wykonania usług wsparcia Usługodawcy 2, jak i jego pracownikom i współpracownikom. Sposób wykonania usług wsparcia uzależniony będzie od Usługodawcy 2, który dysponować będzie w tym zakresie swobodą dotyczącą sposobu i wyboru środków niezbędnych do prawidłowej ich realizacji. W konsekwencji należy uznać, że Spółka nie będzie również posiadała kontroli nad zapleczem Usługodawcy 1 i Usługodawcy 2 porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności. Ponownie wskazać należy, że Spółka nie będzie posiadała w Polsce żadnych zasobów technicznych oraz personalnych, a także nie będzie posiadała kontroli nad zapleczem Usługodawcy 1 i Usługodawcy 2 porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Zatem, skoro Spółka nie posiada na terytorium Polski odpowiednich zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności nie można uznać, że spełnione jest kryterium stałości, bowiem kryterium to należy odnieść do obecności zasobów osobowych i technicznych. Należy również zwrócić uwagę na wyrok TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r., z którego wynika, że z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności istotne jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie tych usług, które świadczy dla tego innego podmiotu. Odnosząc powyższe do Państwa sytuacji należy stwierdzić, że Usługodawca 1 i Usługodawca 2 będą świadczyć na rzecz Spółki usługi logistyczne oraz usługi wsparcia, a to oznacza, że w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych Usługodawcy 1/Usługodawcy 2 byłoby wykorzystywane zarówno do świadczenia usług na rzecz Spółki jak i ich odbioru. Tym samym, zgodnie z wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności. Zatem, oceniając całokształt przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie będzie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Ponadto przedmiotem Państwa wątpliwości jest także ustalenie czy realizowana przez Spółkę sprzedaż towarów z magazynu znajdującego się w Polsce będzie podlegać obowiązkowi, o którym mowa w art. 106ga ust. 1 w zw. z art. 106gb ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT. Mając na uwadze powyższe wątpliwości należy wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o fakturze ustrukturyzowanej - rozumie się przez to fakturę wystawioną przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur wraz z przydzielonym numerem identyfikującym tę fakturę w tym systemie. Ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF, które miały wejść w życie 1 lipca 2024 r. Jednak, zgodnie z ustawą z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2024 r. poz. 852), zwanej dalej „ustawą zmieniającą” - termin wejścia w życie obowiązkowego KSeF został przesunięty na 1 lutego 2026 r. Stosownie do art. 106ga ust. 1-5 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.: 1. Podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. 2.Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy wystawiania faktur: 1) przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju; 2) przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę; 3) przez podatnika korzystającego z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 7, 7a i 9, dokumentujących czynności rozliczane w tych procedurach; 4) na rzecz nabywcy towarów lub usług będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej; 5) w przypadku odpowiednio udokumentowanych dostaw towarów lub świadczenia usług, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 106s. 6) przez podatnika korzystającego ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113a ust. 1. 3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, wystawia się faktury elektroniczne lub faktury w postaci papierowej. 4. W przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, podatnicy mogą wystawiać faktury ustrukturyzowane. Ponadto stosownie do art. 106gb ust. 1 i 2 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.: 1. Faktura ustrukturyzowana jest wystawiana i otrzymywana przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur za pomocą oprogramowania interfejsowego, w postaci elektronicznej i zgodnie z wzorem dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne. 2. Oprogramowanie interfejsowe, o którym mowa w ust. 1, jest dostępne na stronie, której adres jest podany w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych. Natomiast według art. 106gb ust. 4 ustawy: W przypadku gdy: 1) miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego lub 2) nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, lub 3) nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w nabyciu towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę lub 4) nabywcą jest podatnik korzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113a ust. 1 - faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony. Przepis art. 106ga ust. 1 ustawy, który będzie obowiązywał od 1 lutego 2026 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego powyżej przepisu przewiduje wyłączenie z przedmiotowego obowiązku podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem, skoro Spółka (...) nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, Spółka nie będzie miała obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych dokumentujących sprzedaż towarów z magazynu zlokalizowanego na terytorium kraju przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) od 1 lutego 2026 r. Jednocześnie należy wskazać, że Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą. W konsekwencji Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie. Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.