Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
8 marca 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 3 marca 2025 r. o wydanie interpretacji
indywidualnej, który dotyczy:
- nieuznania Pana za podatnika podatku VAT (podatek od towarów i usług) w związku z najmem nieruchomości po
wycofaniu jej do majątku prywatnego i zakończeniu działalności;
- uznania czynności wycofania nieruchomości do majątku prywatnego za dostawę
towarów zwolnioną z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy
VAT;
- nieuznania wycofania nieruchomości do majątku prywatnego za czynność
stanowiącą dostawę towarów opodatkowaną podatkiem VAT;
- braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego VAT związanego z
nabyciem nieruchomości w związku z wycofaniem jej do majątku prywatnego.
Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 30 kwietnia 2025 r. (wpływ).
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Wnioskodawca (dalej: „Wnioskodawca” lub „Podatnik”) jest polskim rezydentem
podatkowym posiadającym nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium
Rzeczpospolitej Polskiej oraz czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca prowadzi
działalność gospodarczą pod firmą „...”. Podatnik zajmuje się sprzedażą hurtową i
detaliczną artykułów hydraulicznych i elektrycznych, obsługując klientów indywidualnych
oraz podmioty gospodarcze. Podatnik prowadzi działalność w zakresie sprzedaży
hurtowej oraz detalicznej materiałów budowlanych, wyposażenia sanitarnego i artykułów
elektrycznych, a także świadczenia usług instalacyjnych. Przeważającą działalność stanowi
sprzedaż hurtowa drewna, materiałów budowlanych i wyposażenia sanitarnego (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności)
46.83.Z). Dodatkowo, przedsiębiorstwo prowadzi działalność obejmującą:
· wykonywanie instalacji elektrycznych (PKD 43.21.Z),
· wykonywanie instalacji wodno-kanalizacyjnych, cieplnych i klimatyzacyjnych (PKD
43.22.Z),
· montaż izolacji (PKD 43.23.Z),
· wykonywanie pozostałych instalacji budowlanych (PKD 43.24.Z),
· sprzedaż hurtową urządzeń technologii informacyjnej i komunikacyjnej (PKD 46.50.Z),
· sprzedaż hurtową wyrobów metalowych oraz sprzętu i dodatkowego wyposażenia
hydraulicznego i grzejnego (PKD 46.84.Z),
· sprzedaż detaliczną drobnych wyrobów metalowych, materiałów budowlanych, farb i
szkła (PKD 47.52.Z),
· sprzedaż detaliczną elektrycznego sprzętu gospodarstwa domowego (PKD 47.54.Z),
· sprzedaż detaliczną mebli, sprzętu oświetleniowego, artykułów stołowych oraz
pozostałych artykułów użytku domowego (PKD 47.55.Z).
Podatnik w dniu 31 grudnia 2013 r. oddał do użytku i wprowadził do ewidencji środków
trwałych budynek handlowo-usługowy położony w ... dla której to nieruchomości Sąd
Rejonowy, Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze ... (dalej:
„Nieruchomość”). W związku z wytworzeniem Nieruchomości Podatnikowi przysługiwało w
całości prawo do odliczenia podatku naliczonego. Nieruchomość od momentu jej
wprowadzenia do działalności wykorzystywana była do działalności opodatkowanej VAT.
W okresie od wprowadzenia Nieruchomości do ewidencji środków trwałych oraz
odliczenia podatku VAT naliczonego Podatnik nie poniósł nakładów w zakresie ulepszenia
przedmiotowej Nieruchomości, które to nakłady stanowiłyby co najmniej 30% wartości
początkowej Nieruchomości.
Podatnik w ostatnim czasie podjął decyzję o stopniowym ograniczaniu prowadzonej
działalności gospodarczej, co docelowo ma prowadzić do jej całkowitego zakończenia.
Proces ten obejmuje sukcesywne wygaszanie operacji handlowych w ramach działalności
hurtowniczej.
W toku stopniowego wygaszania działalności gospodarczej Podatnik podjął decyzję o
przeznaczeniu części niewykorzystanych powierzchni Nieruchomości na cele najmu.
Działanie to ma na celu efektywne wykorzystanie posiadanych zasobów w okresie
stopniowego ograniczania działalności podstawowej. W związku z prowadzoną
działalnością w zakresie wynajmu Nieruchomości (lokalu użytkowego), Podatnik wystawia
faktury ze stawką 23% VAT.
Podatnik docelowo planuje zakończenie prowadzenia działalności gospodarczej
obejmujące wyrejestrowanie z VAT oraz CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej) i całkowite wygaszenie jej operacyjnych
aspektów.
Podatnik po zakończeniu działalności planuje sprzedaż Nieruchomości z majątku
prywatnego. Nie może on wykluczyć, że w okresie przejściowym, tj. po zakończeniu
działalności gospodarczej, będzie on wynajmować Nieruchomość. Niemniej, Podatnik w
ramach przedmiotowego najmu będzie występować jako osoba prywatna – tj. poza
strukturą działalności gospodarczej, w ramach tzw. najmu prywatnego. Celem
Wnioskodawcy nie jest zawodowe zajmowanie się czynnościami w zakresie wynajmu
Nieruchomości, a ewentualny najem nie będzie podyktowany chęcią stałego i
zorganizowanego prowadzenia działalności w zakresie wynajmu. Będzie to jedynie
rozwiązanie tymczasowe. Decyzja ta podyktowana jest dążeniem do optymalnego
wykorzystania posiadanych zasobów w okresie przejściowym oraz dostosowania do
zmieniających się potrzeb dynamicznie i planów życiowych Podatnika.
W związku z powyższym Podatnik powziął następujące wątpliwości:
Pytania
1. Czy wycofanie Nieruchomości przez Wnioskodawcę do majątku prywatnego,
niezależnie od dalszego sposobu wykorzystania nieruchomości, będzie skutkować
obowiązkiem dokonania przez Wnioskodawcę korekty podatku naliczonego VAT
związanego z nabyciem Nieruchomości?
2. Czy działalność Wnioskodawcy w zakresie tymczasowego najmu Nieruchomości, po
wycofaniu Nieruchomości do majątku prywatnego i zakończeniu działalności, należy
uznać za działanie przez Wnioskodawcę w charakterze podatnika, o którym mowa
w art. 15 ust. 1 ustawy VAT.
3. W przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania drugiego za
prawidłowe, to czy wycofanie Nieruchomości do majątku prywatnego będzie
stanowić dostawę towarów zwolnioną z opodatkowania VAT na podstawie art. 43
ust. 1 pkt 10 ustawy VAT?
4. W przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania drugiego za
nieprawidłowe, to czy wycofanie Nieruchomości do majątku prywatnego będzie
stanowić dostawę towarów opodatkowaną VAT?
Pana stanowisko w sprawie
1. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wycofanie Nieruchomości przez
Wnioskodawcę do majątku prywatnego, niezależnie od dalszego sposobu
wykorzystania nieruchomości, nie będzie skutkować obowiązkiem dokonania przez
Wnioskodawcę korekty podatku naliczonego VAT związanego z nabyciem
Nieruchomości.
2. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że działalność Wnioskodawcy w zakresie
tymczasowego najmu Nieruchomości, po wycofaniu Nieruchomości do majątku
prywatnego i zakończeniu działalności, nie należy uznać za działanie przez
Wnioskodawcę w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy
VAT.
3. W przypadku uznania przez organ podatkowy, że działalność Wnioskodawcy w
zakresie tymczasowego najmu Nieruchomości, po wycofaniu Nieruchomości do
majątku prywatnego i zakończeniu działalności, nie stanowi działania w charakterze
podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy VAT to zdaniem Wnioskodawcy
wycofanie Nieruchomości do majątku prywatnego będzie stanowić dostawę
towarów zwolnioną z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy
VAT.
4. W przypadku uznania przez organ podatkowy, że działalność Wnioskodawcy w
zakresie tymczasowego najmu Nieruchomości, po wycofaniu Nieruchomości do
majątku prywatnego i zakończeniu działalności, stanowi działanie w charakterze
podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy VAT to zdaniem Wnioskodawcy
wycofanie Nieruchomości do majątku prywatnego nie będzie stanowić dostawy
towarów opodatkowanej VAT.
Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy
Ad 1.
Zasady dotyczące sposobu dokonywania korekt podatku naliczonego oraz podmiotu
zobowiązanego do dokonania korekty zostały określone w art. 91 ustawy o VAT.
Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy VAT „Po zakończeniu roku, w którym podatnikowi
przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku
naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty
podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10a lub 10c-10g, z uwzględnieniem proporcji
obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6, 10, 10a lub 10c-10g lub przepisach
wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.”
Na podstawie art. 91 ust. 2 ustawy VAT „W przypadku towarów i usług, które na podstawie
przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych
oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i
praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub
wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość
początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje
w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania
gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna
korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w
przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej
kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków
trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie
przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym, że korekty dokonuje
się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.”
Na podstawie powołanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że podatnik jest
zobowiązany, co do zasady, dokonać korekty podatku naliczonego w sytuacji, gdy zmienia
się przeznaczenie środków trwałych (np. ze związanych z czynnościami nie dającymi
prawa do odliczenia na związane z czynnościami opodatkowanymi lub na odwrót),
wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw
wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych nabywcy
lub podatnik dokonał odliczenia podatku naliczonego w wyższej lub niższej wartości niż
wyliczona na dany rok.
Przepis art. 91 ust. 2 ustawy określa, jakie środki trwałe oraz wartości niematerialne i
prawne podlegają wieloletniej korekcie podatku naliczonego od ich nabycia (odpowiednio
10-letniej dla nieruchomości oraz 5-letniej dla pozostałych środków trwałych). Podatek od
wszystkich innych towarów oraz usług, które nie zostały wymienione w niniejszym
przepisie, podlega korektom na zasadach ogólnych, co oznacza ewentualną jednorazową
korektę po zakończeniu roku podatkowego (o ile towary te były używane zarówno na
potrzeby wykonywania czynności dających prawo do odliczenia, jak i niedających tego
prawa).
W odniesieniu do sytuacji Podatnika należy wskazać, że Nieruchomość została oddana do
użytku i wprowadzona do ewidencji środków trwałych w dniu 31 grudnia 2013 r.
Podatnikowi w ramach wytworzenia Nieruchomości przysługiwało prawo do odliczenia
podatku VAT naliczonego.
Zasady dotyczące korekty podatku naliczonego określone w art. 91 ustawy VAT mają na
celu zapewnienie, aby podatnicy, którzy odliczyli VAT przy nabyciu lub wytworzeniu
środków trwałych, uwzględniali ewentualne zmiany przeznaczenia tych składników
majątku w określonym okresie rozliczeniowym. W przypadku nieruchomości,
ustawodawca przewidział 10-letni okres korekty, liczony od momentu oddania środka
trwałego do użytkowania. Po upływie tego okresu nie istnieje obowiązek skorygowania
pierwotnie odliczonego podatku.
W związku z powyższym, w odniesieniu do Nieruchomości, nie będą miały zastosowania
przepisy obligujące Podatnika do dokonania tzw. korekty wieloletniej zgodnie z art. 91 ust.
1 i 2 ustawy VAT.
Jest to konsekwencją stabilnego i przewidywalnego systemu rozliczeń VAT, który pozwala
podatnikom na pełne skorzystanie z prawa do odliczenia w ramach prowadzonej
działalności gospodarczej, bez ryzyka konieczności dokonania korekt po upływie
ustawowego okresu monitorowania zmiany przeznaczenia Nieruchomości.
Organy podatkowe w swoich interpretacjach konsekwentnie potwierdzają, że brak
obowiązku korekty po upływie 10-letniego okresu wynika z podstawowej zasady trwałości
rozliczeń VAT. Tytułem przykładu można wskazać na interpretację indywidualną Dyrektora
Krajowej Informacji Skarbowej z 23 kwietnia 2024 r. nr 0112-KDIL3.4012.148.2024.2.NW.
Zatem, niezależnie od planowanych działań Podatnika w zakresie wycofania
Nieruchomości do majątku prywatnego, na Podatniku nie będzie w żadnym przypadku
spoczywał obowiązek dokonania korekty.
Wynika to z faktu, iż upłynął 10-letni okres korekty, o którym mowa w art. 91 ust. 2 ustawy
VAT. Warto także podkreślić, że ewentualna zmiana przeznaczenia Nieruchomości po
zakończeniu okresu korekty nie wpłynie na pierwotnie odliczony podatek VAT, a Podatnik
nie będzie zobowiązany do zwrotu żadnej części odliczonego podatku.
Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wycofanie Nieruchomości przez Wnioskodawcę do
majątku prywatnego, niezależnie od dalszego sposobu wykorzystania nieruchomości, nie
będzie skutkować obowiązkiem dokonania przez Wnioskodawcę korekty podatku
naliczonego VAT związanego z nabyciem Nieruchomości.
Ad 2.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy VAT „Podatnikami są osoby prawne, jednostki
organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące
samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub
rezultat takiej działalności.”
Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 ustawy VAT - obejmuje wszelką działalność
producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby
naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.
Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na
wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla
celów zarobkowych.
Zgodnie z art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT, działalność gospodarcza musi mieć charakter ciągły,
co oznacza powtarzalność działań w czasie oraz ich systematyczność. Tymczasowy najem
powierzchni, którego celem jest jedynie efektywne wykorzystanie posiadanych zasobów
do momentu ich sprzedaży, nie spełnia tego warunku. Wnioskodawca nie prowadzi
działalności w zakresie wynajmu nieruchomości na stałe, a jego działania mają charakter
przejściowy, co nie pozwala uznać go za podatnika VAT.
Takie stanowisko potwierdza m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w
Bydgoszczy z 1 grudnia 2021 r. (sygn. akt I SA/Bd 642/21), który wskazał, że samo
uzyskiwanie pożytków cywilnych z nieruchomości nie stanowi działalności gospodarczej w
rozumieniu przepisów o VAT. W przytoczonym wyroku wskazano, że: „W świetle
powyższego najem "prywatny" (nie będący działalnością gospodarczą) może mieć także
charakter zorganizowany, ciągły i powtarzalny, samo zaś uzyskiwanie przez
wynajmującego pożytków z majątku (w postaci czynszu) nie oznacza od razu prowadzenia
działalności gospodarczej. Podatnik będący osobą fizyczną ma prawo prowadzenia
działalności gospodarczej z wykorzystaniem swojego mienia, lecz może także
wykorzystywać je do celów "prywatnych", oddając w najem. Wówczas nieruchomości i
lokale, nie są składnikami majątku przedsiębiorstwa i nie stanowią jego środków trwałych.
Prowadzenie działalności gospodarczej wiąże się z posiadaniem przedsiębiorstwa, czyli
zorganizowanego zespołu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonego do
prowadzenia działalności gospodarczej. Przedsiębiorstwo obejmuje m.in.
indywidualizujące je oznaczenie, własność ruchomości i nieruchomości, prawa najmu i
dzierżawy, koncesje, licencje i zezwolenia, a także księgi i dokumenty związane z
prowadzeniem przedsiębiorstwa (art. 551 k.c.). Prowadzenie przedsiębiorstwa wymaga
zatem zidentyfikowania i wydzielenia z majątku podatnika będącego osobą fizyczną
składników majątkowych, które będą służyć prowadzeniu działalności gospodarczej. Wiąże
się to zazwyczaj m.in. z prowadzeniem ewidencji środków trwałych, ksiąg podatkowych,
tworzeniem zorganizowanej struktury, mającej umożliwić gospodarowanie tym
majątkiem, finansowaniem wydatków związanych z utrzymaniem tego majątku z
przychodów z działalności gospodarczej (por. uchwała siedmiu sędziów NSA z dnia 24
maja 2021 r., sygn. akt II FPS 1/21).”
Dodatkowo, należy podkreślić, że brak zorganizowanego i profesjonalnego charakteru
działań Wnioskodawcy w zakresie wynajmu nieruchomości świadczy o tym, że nie
funkcjonuje on jako podmiot gospodarczy na rynku nieruchomości. Brak strategii
długofalowej, brak działań marketingowych mających na celu pozyskanie najemców oraz
brak jakiejkolwiek infrastruktury organizacyjnej typowej dla podmiotów trudniących się
wynajmem wskazują, że wynajem ten nie wpisuje się w definicję działalności
gospodarczej. Podobne wnioski można wyciągnąć z interpretacji indywidualnej Dyrektora
Krajowej Informacji Skarbowej z 19 września 2019 r. (0113-KDIPT1-1.4012.416.2019.3.MH),
gdzie wskazano, że działalność w zakresie wynajmu musi mieć charakter zawodowy i
zorganizowany, aby mogła być uznana za działalność gospodarczą.
Orzecznictwo sądów administracyjnych oraz interpretacje podatkowe jednoznacznie
wskazują, że osoba fizyczna, która nie prowadzi regularnej działalności w zakresie
wynajmu nieruchomości, lecz dokonuje tego w sposób okazjonalny, nie powinna być
uznawana za podatnika VAT. Sytuacja Wnioskodawcy wpisuje się w ten schemat, ponieważ
wynajem ma charakter przejściowy i tymczasowy, a jego głównym celem jest optymalne
wykorzystanie posiadanych zasobów w okresie poprzedzającym sprzedaż nieruchomości.
W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 października 2020 r. (sygn. akt II FSK
1647/18) podkreślono, że uzyskiwanie przychodów z wynajmu prywatnego nie jest
jednoznaczne z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Ponadto, uznanie tymczasowego wynajmu za działalność gospodarczą wymagałoby
wykazania istnienia zorganizowanego zespołu składników materialnych i niematerialnych
przeznaczonych do prowadzenia takiej działalności. Wnioskodawca, po zakończeniu
działalności, nie będzie prowadzić ksiąg rachunkowych związanych z wynajmem, nie
będzie amortyzować wynajmowanych nieruchomości w ramach działalności gospodarczej
i będzie nie posiadać struktury organizacyjnej zajmującej się obsługą wynajmu, co
wyklucza uznanie go za podatnika VAT.
Potwierdza to m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 10 maja
2012 r. (sygn. akt I SA/Sz 214/12), w którym wskazano, że działalność gospodarcza musi
cechować się stałością oraz zamiarami kontynuacji w przyszłości.
Wskazać należy, że zgodnie z art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada
2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, podatnikiem jest
każda osoba prowadząca samodzielnie i w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność
gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Działalność
gospodarcza definiowana jest jako wszelka działalność producentów, handlowców lub
usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych
zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie w sposób
ciągły majątku rzeczowego i wartości niematerialnych i prawnych w celu uzyskania z tego
tytułu dochodu.
W tym kontekście tych regulacji należy odwołać się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości
Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, gdzie
TSUE wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie
mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Dla
rozróżnienia działalności gospodarczej konieczne jest wykazanie aktywnych działań
typowych dla przedsiębiorców, takich jak uzbrojenie terenu czy intensywne działania
marketingowe.
W kontekście powyższego istotnym argumentem przemawiającym na korzyść
Wnioskodawcy jest brak działań podejmowanych w celu maksymalizacji dochodów z
wynajmu. Wynajem nieruchomości w tym przypadku nie odbywa się w ramach strategii
inwestycyjnej, której celem jest rozwijanie i zwiększanie przychodów, lecz jest jedynie
przejściowym rozwiązaniem wynikającym z wygaszania działalności gospodarczej. Brak
podejmowania działań mających na celu aktywne poszukiwanie najemców oraz brak
dążenia do rozszerzenia skali wynajmu przemawia za tym, że nie można mówić o
prowadzeniu działalności gospodarczej.
Kolejnym istotnym aspektem jest brak cykliczności wynajmu. Zgodnie z orzecznictwem
TSUE oraz sądów krajowych, działalność gospodarcza powinna cechować się nie tylko
trwałością, ale również powtarzalnością. W analizowanym przypadku wynajem nie
odbywa się w sposób powtarzalny, lecz stanowi jednorazowe, tymczasowe rozwiązanie,
którego celem nie jest prowadzenie działalności w zakresie wynajmu, a jedynie czasowe
wykorzystanie posiadanej nieruchomości do momentu jej sprzedaży. Okoliczność ta
jeszcze bardziej potwierdza brak statusu Wnioskodawcy jako podatnika VAT.
Podsumowując, tymczasowy charakter wynajmu, brak działań wskazujących na zamiar
prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie wynajmu oraz brak zorganizowanej
struktury zarządzania wynajmem jednoznacznie wskazują, że Wnioskodawca nie powinien
być uznawany za podatnika VAT. Wynajem ten nie spełnia przesłanki „ciągłości”
wynikającej z art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT, a tym samym nie podlega opodatkowaniu
podatkiem od towarów i usług. Takie podejście znajduje potwierdzenie m.in. w wyroku
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 16 maja 2012 r. (sygn. akt I SA/Po
352/12), w którym podkreślono, że wykonanie danej czynności jednorazowo lub
sporadycznie, bez zaangażowania typowego dla przedsiębiorców, nie oznacza
prowadzenia działalności gospodarczej.
W konsekwencji, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że działalność Wnioskodawcy w
zakresie tymczasowego najmu Nieruchomości, po wycofaniu Nieruchomości do majątku
prywatnego i zakończeniu działalności, nie należy uznać za działanie przez Wnioskodawcę
w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy VAT.
Ad 3.
W przypadku uznania przez organ podatkowy, że działalność Wnioskodawcy w zakresie
tymczasowego najmu Nieruchomości, po wycofaniu Nieruchomości do majątku
prywatnego i zakończeniu działalności, nie stanowi działania w charakterze podatnika, o
którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy VAT (pytanie nr 2) – Wnioskodawca powziął
wątpliwości w zakresie kwalifikacji podatkowej wycofania Nieruchomości na cele prywatne.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa
towarów i odpłatne świadczenie usług. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy VAT „Przez dostawę
towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do
rozporządzania towarami jak właściciel (...).”
Z powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem VAT, zgodnie z zasadą
powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest
odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, pod warunkiem, że są one
realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności
gospodarczej w rozumieniu ustawy.
Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług
wykonywane nieodpłatne z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług,
a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.
Na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy VAT „Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5
ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów
należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:
1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników,
w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków
spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych,
członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny
– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty
podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub
wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.”
Z przytoczonego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu VAT podlega generalnie każde
nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się
przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (w tym przekazanie na cele
osobiste podatnika), o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku
należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub
wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych. Natomiast zużycie towarów podlega
opodatkowaniu tylko wówczas, gdy dokonywane jest na rzecz podmiotów i na cele
wymienione w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, pod warunkiem, że przysługiwało prawo do
odliczania podatku naliczonego.
Jak wynika z treści art. 7 ust. 2 ustawy VAT, przesłanka do opodatkowania nieodpłatnego
przekazania nieruchomości wystąpi nie tylko w sytuacji, gdy przy jej nabyciu przysługiwało
prawo do odliczenia podatku naliczonego, ale również wówczas, gdy prawo takie
przysługuje w związku z nabyciem lub wytworzeniem części składowych tej nieruchomości.
Analizując treść art. 7 ust. 2 ustawy, warto odwołać się również do orzecznictwa Trybunału
Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który wielokrotnie wypowiadał się w kwestii
opodatkowania nieodpłatnych świadczeń. W wyroku z dnia 27 czerwca 1989 r. w sprawie
C-50/88 (Heinz Kuchne) Trybunał stwierdził, że ze wspólnym systemem podatku od
wartości dodanej spójne jest nieopodatkowanie amortyzacji aktywów przedsiębiorstwa w
odniesieniu do ich prywatnego użytku w przypadku, gdy VAT od tych towarów nie
podlegał odliczeniu, przy jednoczesnym opodatkowaniu wydatków ponoszonych na
utrzymanie i używanie towarów, w odniesieniu do których podatnik jest uprawniony do
odliczenia podatku. Rozwiązanie to pozwala zarówno uniknąć podwójnego
opodatkowania samych towarów, jak i braku opodatkowania ostatecznej konsumpcji.
Również w orzeczeniu z dnia 25 maja 1993 r. w sprawie C-193/91 (Gerhard Mohsche) oraz
w orzeczeniu z dnia 17 maja 2001 r. w połączonych sprawach C-322/99 (Hans- Georg
Fisher) i C-323/99 (Klaus Brandenstein) Trybunał wskazał, że nieodpłatne świadczenia
mogą być opodatkowane wyłącznie w takim zakresie, w jakim podatnikowi przysługiwało
prawo do obniżenia podatku naliczonego.
Jak wynika z powyższego, kluczowym elementem determinującym opodatkowanie
podatkiem od towarów i usług czynności polegającej na nieodpłatnym przekazaniu
towarów jest to, czy przy nabyciu (w tym również imporcie lub wytworzeniu) tych towarów
lub ich części składowych podatnikowi przysługiwało - w całości lub w części - prawo do
odliczenia podatku naliczonego.
Za prawidłowością takiego rozstrzygnięcia przemawia zarówno treść przywołanych wyżej
przepisów, jak i wskazane orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który
opowiada się za opodatkowaniem podatkiem VAT nieodpłatnych dostaw tych towarów,
przy nabyciu których podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku
naliczonego. Tylko takie rozwiązanie pozwala bowiem zarówno uniknąć podwójnego
opodatkowania, jak i braku opodatkowania ostatecznej konsumpcji.
W kontekście powyższego należy wskazać, że przy wytworzeniu Nieruchomości
Podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w całości. W tej
sytuacji, przekazanie Nieruchomości do majątku prywatnego Podatnika będzie stanowić,
zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy VAT, odpłatną dostawę towarów.
Niemniej, dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu VAT może albo być
opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego
podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów
zostały określone m.in. w art. 43 ustawy VAT.
W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy VAT ustawodawca przewidział zwolnienie od
podatku VAT dla dostawy nieruchomości spełniających określone w tych przepisach
warunki.
Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy: „Zwalnia się od podatku dostawę
budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:
a) dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
b) pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części
upłynął okres krótszy niż 2 lata.”
Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest - co
do zasady - zwolniona od podatku VAT. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego
zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą
budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części
kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego
momentu.
Według art. 2 pkt 14 ustawy VAT przez pierwsze zasiedlenie rozumie się: „Oddanie do
użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na
potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:
a) wybudowaniu lub
b) ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o
podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.”
W związku z powyższym, odnosząc się do kwestii wycofania Nieruchomości do majątku
prywatnego Podatnika, należy wskazać, że została ona wybudowana i oddana do użytku
31 grudnia 2013 roku – zatem w odniesieniu do przedmiotowej Nieruchomości upłynął 2-
letni okres po jej pierwszym zasiedleniu.
Jednocześnie, Wnioskodawca w okresie pomiędzy wybudowaniem Nieruchomości, a
planowanym wycofaniem do majątku prywatnego nie dokonywał ulepszeń Nieruchomości
w ramach których wydatki poniesione na jej ulepszenie stanowiłyby co najmniej 30%
wartości początkowej Nieruchomości.
W konsekwencji, przekazanie Nieruchomości do majątku prywatnego Podatnika będzie
czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1
ustawy VAT w zw. z art. 7 ust. 2 ustawy VAT, jednakże korzystającą ze zwolnienia od
podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT.
Potwierdzenie powyższego podejścia znajduje odzwierciedlenie w praktyce organów
podatkowych, w tym m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji
Skarbowej z 23 grudnia 2024 r. nr 0113-KDIPT1-3.4012.789.2024.2.MWJ, w której
potwierdzono, że wycofanie nieruchomości ze spółki cywilnej do majątku prywatnego
wspólnika stanowi czynność podlegającą VAT zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy VAT, a dostawa
ta korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT.
Podsumowując, w przypadku uznania przez organ podatkowy, że działalność
Wnioskodawcy w zakresie tymczasowego najmu Nieruchomości, po wycofaniu
Nieruchomości do majątku prywatnego i zakończeniu działalności, nie stanowi działania w
charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy VAT to zdaniem
Wnioskodawcy wycofanie Nieruchomości do majątku prywatnego będzie stanowić
dostawę towarów zwolnioną z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10
ustawy VAT.
Ad 4.
Z daleko posuniętej ostrożności, gdyby organ podatkowy uznał, że działalność
Wnioskodawcy w zakresie tymczasowego najmu Nieruchomości, po wycofaniu
Nieruchomości do majątku prywatnego i zakończeniu działalności, stanowi działanie w
charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy VAT, Wnioskodawca
przedstawia poniżej kolejną, właściwą w jego ocenie kwalifikację zdarzenia na gruncie
podatku VAT.
W myśl przepisów ustawy o VAT przedstawionych powyżej, konsekwencją przyjęcia przez
organ podatkowy, że najem wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy VAT definicję
działalności gospodarczej będzie uznanie, że wynajem ten stanowi odpłatne świadczenie
usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, które podlega opodatkowaniu zgodnie z art.
5 ust. 1 pkt 1 ustawy i nie korzysta ze zwolnienia od podatku VAT.
Na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy VAT „Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5
ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów
należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:
1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników,
w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków
spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych,
członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny
– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty
podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub
wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.”
Z przytoczonego przepisu wynika, że opodatkowaniu VAT podlega generalnie każde
nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa (w tym przeniesienie
majątku na cele osobiste podatnika), o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia
kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów, ich
imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych. Natomiast zużycie
towarów podlega opodatkowaniu tylko wówczas, gdy dokonywane jest na rzecz
podmiotów i na cele wymienione w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, pod warunkiem, że
przysługiwało prawo do odliczania podatku naliczonego.
W kontekście powyższego należy wskazać, że w przypadku uznania, iż działalność
Wnioskodawcy w zakresie tymczasowego najmu Nieruchomości, po wycofaniu
Nieruchomości do majątku prywatnego i zakończeniu działalności stanowi działalność, o
której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy VAT (a Wnioskodawca posiada status podatnika, o
którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy VAT) nie można mówić o tym, że Podatnik wycofał
Nieruchomość na cele osobiste.
Wynika to z faktu, że Nieruchomość w dalszym ciągu będzie wykorzystywana dla potrzeb
działalności opodatkowanej VAT.
Konsekwencją tego powinno być przyjęcie, że w takiej sytuacji nie znajduje zastosowania
przepis art. 7 ust. 2 ustawy VAT, a zatem wycofanie nieruchomości do majątku
prywatnego nie będzie stanowiło odpłatnej dostawy towarów.
Zatem, w przypadku uznania przez organ podatkowy, że działalność Wnioskodawcy w
zakresie tymczasowego najmu Nieruchomości, po wycofaniu Nieruchomości do majątku
prywatnego i zakończeniu działalności, stanowi działanie w charakterze podatnika, o
którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy VAT to zdaniem Wnioskodawcy wycofanie
Nieruchomości do majątku prywatnego nie będzie stanowić dostawy towarów
opodatkowanej VAT.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku w zakresie:
· nieuznania Pana za podatnika podatku VAT w związku z najmem nieruchomości po
wycofaniu jej do majątku prywatnego i zakończeniu działalności – jest
nieprawidłowe;
· nieuznania wycofania nieruchomości do majątku prywatnego za czynność stanowiącą
dostawę towarów opodatkowaną podatkiem VAT – jest prawidłowe;
· braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego VAT związanego z nabyciem
nieruchomości w związku z wycofaniem jej do majątku prywatnego – jest
prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Dla spójności tej interpretacji, Organ uznał za zasadne udzielenie odpowiedzi w pierwszej
kolejności na pytanie nr 2, nr 3 , nr 4 a następnie na pytanie nr 1.
Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od
towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r., poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:
Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”,
podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium
kraju.
Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się
przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).
W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:
Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy
oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Na mocy art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy:
Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde
świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej
niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu
art. 7, w tym również:
1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na
formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania
czynności lub sytuacji;
3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu
działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede
wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu,
które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego
istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu
świadczącego usługę.
Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy
świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać
wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną
usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku
prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna,
bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.
Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony –
zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.
Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z
2024 r., poz. 1061 ze zm.):
Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania
przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić
wynajmującemu umówiony czynsz.
Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem
świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania
pożytków, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Zatem
oddanie w ramach umowy najmu osobie trzeciej nieruchomości skutkuje uzyskiwaniem
korzyści majątkowej po stronie podmiotu dokonującego wynajmu.
Według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy:
Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości
prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o
której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:
Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców
lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz
rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność
gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu
towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów
zarobkowych.
W świetle powołanych wyżej przepisów najem wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy
definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów
zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a
uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem jest
prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w
rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Najem nieruchomości niemieszkalnych stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym
mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu tym podatkiem na mocy przepisu
art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.
Jak wynika z opisu sprawy jest Pan czynnym podatnikiem VAT. Prowadzi Pan działalność
gospodarczą pod firmą „...”. 31 grudnia 2013 r. oddał Pan do użytku i wprowadził do
ewidencji środków trwałych budynek handlowo-usługowy. W związku z wytworzeniem ww.
nieruchomości przysługiwało Panu w całości prawo do odliczenia podatku naliczonego.
Nieruchomość od momentu jej wprowadzenia do działalności wykorzystywana była do
działalności opodatkowanej VAT. W toku stopniowego wygaszania działalności
gospodarczej podjął Pan decyzję o przeznaczeniu części niewykorzystanych powierzchni
nieruchomości na cele najmu. Działanie to ma na celu efektywne wykorzystanie
posiadanych zasobów w okresie stopniowego ograniczania działalności podstawowej. W
związku z prowadzoną działalnością w zakresie wynajmu nieruchomości (lokalu
użytkowego), wystawia Pan faktury ze stawką 23% VAT. Po zakończeniu działalności
planuje Pan sprzedaż nieruchomości z majątku prywatnego. Nie może Pan wykluczyć, że
w okresie przejściowym, tj. po zakończeniu działalności gospodarczej, będzie Pan
wynajmować nieruchomość. Niemniej, w ramach przedmiotowego najmu będzie
występować Pan jako osoba prywatna – tj. poza strukturą działalności gospodarczej, w
ramach tzw. najmu prywatnego.
W kontekście wyżej przedstawionego opisu sprawy oraz odnosząc się do Pana wątpliwości
objętych zakresem pytania nr 2 należy stwierdzić, że najem nieruchomości wypełnia
określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to,
czy przedmiotowy najem stanowi najem prywatnej nieruchomości. W konsekwencji
planowany wynajem nieruchomości po jej wycofaniu do majątku prywatnego będzie
stanowił odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i będzie
podlegał opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt
1 ustawy, a świadcząc ww. usługę najmu będzie Pan działał jako podatnik, o którym mowa
w art. 15 ust. 1 ustawy.
Zatem Pana stanowisko w sprawie w zakresie nieuznania Pana za podatnika podatku VAT
w związku z najmem nieruchomości po wycofaniu jej do majątku prywatnego i
zakończeniu działalności (pytanie nr 2) należało uznać za nieprawidłowe.
Postawione w przedmiotowym wniosku pytania nr 3 było pytaniem warunkowym
uzależnionymi od uznania Pana stanowiska w zakresie pytania nr 2 za prawidłowe. Tym
samym, nie udzielam odpowiedzi na postawione warunkowo pytanie nr 3.
Przechodząc do Pana wątpliwości czy wycofanie nieruchomości do majątku prywatnego
będzie stanowić dostawę towarów opodatkowaną VAT (pytanie nr 4), należy wskazać, że z
treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że
dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie
wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie (za wynagrodzeniem). Jednocześnie
ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane
nieodpłatne z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług, a więc z
czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.
Stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również
przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego
przedsiębiorstwa, w szczególności:
1) przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego
pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców,
akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów
stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2) wszelkie inne darowizny
– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty
podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.
W odniesieniu do kwestii opodatkowania czynności wycofania nieruchomości z obecnie
prowadzonej działalności, należy wskazać, że – jak wynika z okoliczności sprawy –
nieruchomość objętą zakresem postawionego we wniosku pytania nr 4 po jej wycofaniu z
działalności gospodarczej, będzie Pan wynajmować i jak wyżej wskazano będzie Pan
działać jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, a wiec nadal będzie
wykorzystywana przez Pana w sposób ciągły dla celów zarobkowych w ramach
działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT. Zatem, nie nastąpi wycofanie
nieruchomości na Pana cele osobiste i w związku z tym, nie ma zastosowania art. 7 ust. 2
pkt 1 ustawy.
Tym samym, stanowisko w zakresie pytania nr 4 uznałem za prawidłowe.
Pana wątpliwości w sprawie, wynikające z postawionego we wniosku pytania nr 1, dotyczą
również wskazania, czy wycofanie nieruchomości przez Pana do majątku prywatnego,
niezależnie od dalszego sposobu wykorzystania nieruchomości, będzie skutkować
obowiązkiem dokonania przez Pana korekty podatku naliczonego VAT związanego z
nabyciem nieruchomości.
Odnosząc się do kwestii korekty podatku naliczonego wskazać należy, że zasady dotyczące
sposobu i terminu dokonywania korekt podatku naliczonego zostały określone w art. 91
ustawy o podatku od towarów i usług.
Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy VAT:
Po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia
kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86
ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z
art. 90 ust. 2-10a, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art.
90 ust. 2-6, 10 lub 10a lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla
zakończonego roku podatkowego.
W myśl art. 91 ust. 2 ustawy:
W przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku
dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości
niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw
wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub
wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość
początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1 podatnik
dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego
użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do
użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym,
dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania
gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub
wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i
prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1
stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w
którym zostały oddane do użytkowania.
W świetle art. 91 ust. 3 ustawy:
Korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej
za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który
dokonuje się korekty, a przypadku zakończenia działalności gospodarczej - w
deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy.
Zgodnie z art. 91 ust. 4 ustawy:
W przypadku, gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż
towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane
zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na
potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca
okresu korekty.
Natomiast, w myśl art. 91 ust. 5 ustawy VAT:
W przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo
w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w
deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w
przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 - w deklaracji podatkowej za
okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek
podatkowy.
W świetle art. 91 ust. 6 ustawy VAT:
W przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:
1) opodatkowane - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie
tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi,
2) zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu - w celu dokonania
korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest
związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub
niepodlegającymi opodatkowaniu.
W myśl art. 91 ust. 7 ustawy:
Przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do
obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od
wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo
nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku
należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.
Na podstawie art. 91 ust. 7a ustawy VAT:
W przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku
dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości
niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw
wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub
wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość
początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się
na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej
dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta
następuje w okresie korekty.
W przypadku, w którym podatnik zmienia przeznaczenie środka trwałego nabytego
(wytworzonego) dla celów działalności opodatkowanej VAT (lub mieszanej) i zaczyna go
używać wyłącznie do wykonywania czynności zwolnionych z opodatkowania, ma on
zasadniczo obowiązek skorygować odliczony VAT, jeżeli taki został odliczony. Analogicznie
powinien postąpić podatnik w sytuacji sprzedaży takiego środka trwałego, jeżeli przy jego
nabyciu (wytworzeniu) odliczył VAT naliczony, a przy zbyciu zastosuje zwolnienie z VAT.
Z opisu sprawy wynika, że 31 grudnia 2013 r. oddał Pan do użytku i wprowadził do
ewidencji środków trwałych budynek handlowo-usługowy. W związku z wytworzeniem
nieruchomości przysługiwało Panu w całości prawo do odliczenia podatku naliczonego.
Nieruchomość od momentu jej wprowadzenia do działalności wykorzystywana była do
działalności opodatkowanej VAT. W okresie od wprowadzenia nieruchomości do ewidencji
środków trwałych oraz odliczenia podatku VAT naliczonego nie poniósł Pan nakładów w
zakresie ulepszenia przedmiotowej nieruchomości, które to nakłady stanowiłyby co
najmniej 30% wartości początkowej nieruchomości. W toku stopniowego wygaszania
działalności gospodarczej podjął Pan decyzję o przeznaczeniu części niewykorzystanych
powierzchni nieruchomości na cele najmu. W związku z prowadzoną działalnością w
zakresie wynajmu nieruchomości (lokalu użytkowego), wystawia Pan faktury ze stawką
23% VAT. Docelowo planuje Pan zakończenie prowadzenia działalności gospodarczej
obejmujące wyrejestrowanie z VAT oraz CEIDG i całkowite wygaszenie jej operacyjnych
aspektów. Po zakończeniu działalności planuje Pan sprzedaż nieruchomości z majątku
prywatnego. Nie może Pan wykluczyć, że w okresie przejściowym, tj. po zakończeniu
działalności gospodarczej, będzie Pan wynajmować nieruchomość.
Z uwagi na przedstawiony opis sprawy i powołane przepisy, wskazać należy, że bez
względu na sposób wykorzystania przez Pana wycofanej nieruchomości – budynku
handlowo-usługowego nie powstanie obowiązek dokonania korekty podatku VAT
odliczonego z faktur dokumentujących wydatki związane wytworzeniem ww.
nieruchomości. Powyższe wynika z faktu, że ww. budynek oddano do użytkowania 31
grudnia 2013 r. i jak wynika z opisu sprawy przedmiotowy budynek od momentu oddania
do użytkowania do momentu wycofania go z działalności gospodarczej był
wykorzystywany przez Pana do działalności opodatkowanej podatkiem VAT – a więc od
oddania go do użytkowania do momentu wycofania z działalności upłynie okres powyżej
10 lat.
Podsumowując, w związku z wycofaniem nieruchomości do majątku prywatnego,
niezależnie od dalszego sposobu jej wykorzystania nie będzie Pan zobowiązany do
dokonania korekty podatku naliczonego związanego z nabyciem nieruchomości, gdyż w
odniesieniu do wskazanych wydatków okres korekty już minął.
Tym samym Pana stanowisko w zakresie pytania nr 1 uznałem za prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który
obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania).
Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być
– zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.
Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie
interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia
zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany
przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Ponosi
Pan ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we
wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki
prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej
przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym
przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany
któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana
interpretacja traci swoją aktualność.
Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu
sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli
podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy,
interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.
Odnośnie natomiast powołanych przez Pana interpretacji indywidualnych, należy
zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w
indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych
podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych
stanów faktycznych co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.
Ponadto, odnosząc się do powołanych przez Pana w przedmiotowym wniosku wyroków
sądów, tutejszy organ wyjaśnia, że powołane wyroki są rozstrzygnięciami w
indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich
się zawężają. Zatem wskazane we wniosku wyroki sądów nie mają wpływu na podjęte w
niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z
dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.).
Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna
(tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub
zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem
czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w
decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej
praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z
dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz.
U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę
należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej
(art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa
Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres
Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP
(art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia
przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do
zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz
powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji
podatkowej.