0113-KDIPT1-3.4012.143.2025.4.OS

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 lutego 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 13 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie: - zastosowania zwolnienia z opodatkowania sprzedaży lokalu użytkowego, - możliwości skorzystania ze zwolnienia podmiotowego dla podmiotów rozpoczynających działalność w roku 2025 r; oraz podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełniła go Pani w odpowiedzi na wezwanie pismem z 17 kwietnia 2025 r. (wpływ 22 kwietnia 2025 r.). Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego Aktem notarialnym rep. A numer ... z 4 lipca 1995 r. Wnioskodawczyni kupiła z mężem od Gminy Miasto ... lokal użytkowy. Na podstawie faktury wystawionej przez sprzedającego, Wnioskodawczyni i Jej mąż zobowiązani byli do uiszczenia 22% podatku VAT (podatek od towarów i usług). Nie skorzystali z odliczenia tego podatku, ponieważ w 1995 r. oboje nie byli płatnikami podatku VAT. W latach: 1996 - 1999 Wnioskodawczyni prowadziła w nim jednoosobową działalność gospodarczą (handel). Lokal ten nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych i nie stanowił podstawy do odliczenia kosztów uzyskania przychodów. Po likwidacji przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, służył jako przedmiot najmu prywatnego. Przychody z najmu były opodatkowywane tylko przez Wnioskodawczynię. Wydatki poniesione na jego ulepszenie były niewielkie (malowanie, uzupełnienie ubytków w ścianach, itp.), nie przekroczyły 30% wartości początkowej tego lokalu. Mąż Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą (ma ona zupełnie inny charakter, od tej którą Wnioskodawczyni prowadziła) i korzysta ze zwolnienia z art. 113 ust. 1 ustawy o podatku VAT. Lokal użytkowy o którym mowa nigdy nie był przez męża Wnioskodawczyni wykorzystywany w jego działalności gospodarczej. Nie był przez niego wprowadzony do ewidencji środków trwałych i nie stanowił podstawy do odliczania kosztów uzyskania przychodu. Aktem notarialnym Rep. A ... z 31 stycznia 2025 r. Wnioskodawczyni i Jej mąż dokonali sprzedaży przedmiotowej nieruchomości. Płatność za nieruchomość nabywcy dokonali gotówką. Mąż Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie wystawił faktury na sprzedaż zwolnioną. W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni doprecyzowała, że od 1.02.1999 r. jest zatrudniona na umowę o pracę. Od tego czasu Wnioskodawczyni nie prowadziła i nie

prowadzi działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie jestem czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. W okresie prowadzenia działalności gospodarczej tj. od 14.11.1996 r. do 31.01.1999 r. Wnioskodawczyni była podatnikiem VAT zwolnionym. W całym okresie prowadzenia przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej nie wykonywała czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.). Wnioskodawczyni nie utraciła prawa do zwolnienia z art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług ani z tego zwolnienia nie zrezygnowała. Działalność gospodarczą Wnioskodawczyni prowadziła w okresie 14.11.1996 r. - 31.01.1999 r. Lokal użytkowy był przez Wnioskodawczynię wynajmowany od maja 1999 r. do grudnia 2006. Wartość sprzedaży z tytułu najmu: 1999 r. - 4.000 PLN, 2000 r. - 6.000 PLN, 2001 r. - 6.400 PLN, 2002 r. - 7.200 PLN, 2003 r. - 7.200 PLN, 2004 r. - 7.200 PLN, 2005 r. - 4.800 PLN, 2006 r. - 2.570 PLN. Wartość sprzedaży (z tytułu najmu i działalności gospodarczej), o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zrealizowanej w poszczególnych latach prowadzenia przez Wnioskodawczynię działalności, nie przekroczyła kwoty 200.000 PLN. Wartość sprzedaży z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej: 932,45 PLN -1996 r., 23.002,57 PLN -1997 r„ 19.556,09 PLN - 1998 r., 2.328,81 PLN- 1999 r. Tylko w 1999 r. Wnioskodawczyni osiągnęła dochody z działalności gospodarczej i najmu prywatnego. Wartość sprzedaży z tytułu najmu wyniosła 4.000 PLN natomiast z działalności gospodarczej wyniosła 2.328,81 PLN 1999 r. Nieruchomość objęta wnioskiem została sprzedana za 70.000 PLN.

Pytanie

1. Czy przysługuje Wnioskodawczyni - żonie limit uprawniający do zwolnienia podmiotowego (dla rozpoczynających) w 2025 r. zgodnie z art. 113 ust. 9 ustawy o podatku VAT? (pytanie sformułowane we wniosku) 2. Czy uzyskany Wnioskodawczynię przychód ze sprzedaży wskazanego we wniosku lokalu, będzie podlegał zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług? (pytanie sformułowane w uzupełnieniu wniosku) 3. Czy w związku z uzyskanym przychodem ze sprzedaży wskazanego we wniosku lokalu, przysługuje Wnioskodawczyni limit uprawniający do zwolnienia podmiotowego (dla rozpoczynających) w 2025 r. (pytanie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)? Pani stanowisko w sprawie
   1. Odnośnie pytania nr 1: zdaniem Wnioskodawczyni - tak.
   2. Odnośnie pytania nr 2: zdaniem Wnioskodawczyni - uzyskany przez Wnioskodawczynię przychód będzie podlegał zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług - art. 43 ust. 1 pkt 10a.
   3. Odnośnie pytania nr 3: zdaniem Wnioskodawczyni - w związku z uzyskanym przychodem przysługuje Wnioskodawczyni w 2025 r. limit zwolnienia podmiotowego - art. 113 ust. 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku w podatku od towarów i usług w zakresie: - zastosowania zwolnienia z opodatkowania sprzedaży lokalu użytkowego – jest nieprawidłowe,

- możliwości skorzystania ze zwolnienia podmiotowego dla podmiotów rozpoczynających działalność w roku 2025 r. – jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”: Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach – rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy: Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy: Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...). Jak stanowi art. 2 pkt 22 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Zatem zgodnie z powołanymi przepisami, zarówno grunty, jak i budowle spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju. Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasność nieruchomości), stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z 24 października 2011 r. sygn. akt I FPS 2/11. Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r., poz. 1061 ze zm.). Zgodnie z art. 195 wyżej powołanej ustawy Kodeks cywilny: Własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności. Zgodnie z art. 196 § 1 ustawy Kodeks cywilny: Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Na podstawie art. 196 § 2 ustawy Kodeks cywilny: Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu.

Przepis art. 198 ustawy Kodeks cywilny stanowi, że: Każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli. Współwłaściciel ma względem swojego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli. Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział. Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy: Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Jeżeli, przedmiotem dostawy jest majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy będzie ten małżonek, który dokonuje dostawy we własnym imieniu (który jest stroną czynności prawnej) – jako podatnik VAT. W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy podmiot dokonujący transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą. Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy: Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W świetle powyższego stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Zatem, podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej. Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291 /92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być, np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych. Z opisu sprawy wynika, że wraz z mężem 4 lipca 1995 r. kupiła Pani lokal użytkowy. Na podstawie faktury wystawionej przez sprzedającego, Pani i Pani mąż zobowiązani byli do uiszczenia 22% podatku VAT. Nie skorzystali Państwo z odliczenia tego podatku, ponieważ w 1995 r. oboje nie byli Państwo płatnikami podatku VAT. W latach: 1996 - 1999 w ww. lokalu prowadziła Pani jednoosobową działalność gospodarczą (handel). Lokal ten nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych i nie stanowił podstawy do odliczenia kosztów uzyskania przychodów. Po likwidacji przez Panią działalności gospodarczej, lokal służył jako przedmiot najmu prywatnego. Przychody z najmu były opodatkowywane tylko przez Panią. Wydatki poniesione na ulepszenie lokalu były niewielkie (malowanie, uzupełnienie ubytków w ścianach, itp.), nie przekroczyły 30% wartości początkowej tego lokalu. Mąż Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą (ma ona zupełnie inny charakter, od tej którą Pani prowadziła) i korzysta ze zwolnienia z art. 113 ust. 1 ustawy o podatku VAT. Lokal użytkowy, o którym mowa nigdy nie był przez Pani męża wykorzystywany w jego działalności gospodarczej. Nie był przez niego wprowadzony do ewidencji środków trwałych i nie stanowił podstawy do odliczania kosztów uzyskania przychodu. Jak wynika z wniosku, w latach: 1996 - 1999 w sprzedanym lokalu prowadziła Pani jednoosobową działalność gospodarczą (handel). Po likwidacji działalności, lokal służył jako przedmiot najmu prywatnego. Przychody z najmu były opodatkowywane tylko przez Panią. Lokal użytkowy, o którym mowa nigdy nie był przez Pani męża wykorzystywany w jego działalności gospodarczej. Z powyższego wynika, że Pani prowadząc działalność gospodarczą (handel oraz najem lokalu) w rozumieniu ustawy o podatku VAT w oparciu o składniki majątku wspólnego miała nad tym majątkiem kontrolę ekonomiczną. W rozpatrywanej sprawie, pomimo że lokal stanowił majątek wspólny małżonków, to jednak lokal był wykorzystywany wyłącznie przez Panią na cele prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej (handlu oraz najmu lokalu) w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Wobec powyższego, dla sprzedaży lokalu użytkowego za zbywcę (stronę transakcji sprzedaży) należy uznać wyłącznie Panią. Nie zbywała Pani majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Dokonując zbycia lokalu użytkowego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej wypełniła Pani przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy dla całej transakcji zbycia ww. lokalu. Zatem w związku z faktem, że lokal był wykorzystywany wyłącznie przez Panią w ramach prowadzonej działalności gospodarczej – to sprzedaż lokalu w całości podlega po Pani stronie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatna dostawa towarów, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy. Czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może korzystać ze zwolnienia od tego podatku albo może być opodatkowana tym podatkiem. Zastosowanie zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy zostały określone w art. 43 ust. 1 pkt 10, pkt 10a ustawy. I tak, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy: Zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy: a) dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, b) pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata. Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata. Zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o pierwszym zasiedleniu - rozumie się przez to oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich: a) wybudowaniu lub b) ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Z powyższego przepisu wynika, że pierwszym zasiedleniem jest pierwsze zajęcie nieruchomości do używania. „Pierwsze zasiedlenie” budynku, budowli lub ich części ma więc miejsce zarówno w sytuacji, w której po wybudowaniu budynku budowli lub ich części oddano go w najem, jak i w przypadku wykorzystywania budynku, budowli lub ich części na potrzeby własnej działalności gospodarczej podatnika – bowiem w obydwu przypadkach doszło do korzystania z budynku, budowli lub ich części. Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy: Podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części: 1) są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni; 2) złożą: a) przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego lub b) w akcie notarialnym, do zawarcia którego dochodzi w związku z dostawą tych obiektów - zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części. Przy czym zgodnie z art. 43 ust. 11 ustawy: Oświadczenie, o którym mowa w art. 43 ust. 10 pkt 2 musi również zawierać: 1) imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy; 2) planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części; 3) adres budynku, budowli lub ich części. Tak więc ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków, budowli lub ich części spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy po spełnieniu określonych warunków – możliwość rezygnacji ze zwolnienia od podatku i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Przy czym podkreślić należy, że niniejsze prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu. W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy: Zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że: a) w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, b) dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów. Z analizy powołanych wyżej przepisów wynika, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne. Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z kilku podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W celu ustalenia, czy w analizowanej sprawie dla sprzedaży lokalu użytkowego ma zastosowanie zwolnienie od podatku od towarów i usług należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy i kiedy w odniesieniu do ww. lokalu, miało miejsce pierwsze zasiedlenie. Z wniosku wynika, że lokal został zakupiony w dniu 4 lipca 1995 r. W latach 1996-1999 prowadziła Pani w nim działalność gospodarczą. Po likwidacji działalności, lokal służył jako przedmiot najmu prywatnego. Wydatki poniesione na jego ulepszenie były niewielkie (malowanie, uzupełnienie ubytków w ścianach, itp.). Nie przekroczyły 30% wartości początkowej tego lokalu. Jak zatem wynika z opisu sprawy, nastąpiło pierwsze zasiedlenie ww. lokalu użytkowego w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT oraz od momentu pierwszego zasiedlenia lokalu do momentu sprzedaży upłynął okres dłuższy niż 2 lata. Zatem, dla transakcji sprzedaży lokalu użytkowego zostały spełnione warunki do zastosowania zwolnienia od podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Z uwagi na fakt, że dostawa lokalu użytkowego korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, tym samym dostawa ww. lokalu nie może korzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy. Wobec powyższego, Pani stanowisko, zgodnie z którym, przychód ze sprzedaży lokalu użytkowego będzie podlegał zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług - art. 43 ust. 1 pkt 10a, uznałem za nieprawidłowe. Kolejne Pani wątpliwości dotyczą kwestii, czy w związku ze sprzedażą lokalu użytkowego, przysługuje Pani prawo do zwolnienia podmiotowego dla rozpoczynających działalność w roku 2025 r. Należy zauważyć, że ustawodawca przewiduje zwolnienie od podatku VAT dla określonej grupy podatników. Regulacje w tym zakresie zawarte zostały w art. 113 ustawy. Stosownie do art. 113 ust. 1 ustawy: Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika posiadającego siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju, u którego wartość sprzedaży, z wyłączeniem podatku, nie przekroczyła w poprzednim ani bieżącym roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy: Do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się: 1) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem na terytorium kraju; 1a) sprzedaży na odległość towarów importowanych, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem na terytorium kraju; 2) odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem: a) transakcji związanych z nieruchomościami, b) usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41, c) usług ubezpieczeniowych reasekuracyjnych - jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych; 3) odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji. Jak stanowi art. 113 ust. 5 ustawy: Jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę. Natomiast stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy: Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika posiadającego siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju, rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1. Ponadto, na mocy art. 113 ust. 10 ustawy: Jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę. Odnosząc się do powyższego należy wskazać, że podatnik może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie i według zasad określonych m.in. wyżej przytoczonymi przepisami art. 113 ustawy pod warunkiem, że nie wykonuje czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy. W myśl tego przepisu: Zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników: 1) dokonujących dostaw: a) towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy, b) towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem: - energii elektrycznej (CN 2716 00 00), - wyrobów tytoniowych, - samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji, c) budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b, d) terenów budowlanych, e) nowych środków transportu, f) następujących towarów, w związku z zawarciem umowy w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie: - preparatów kosmetycznych i toaletowych (PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) 20.42.1), - komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych (PKWiU 26), - urządzeń elektrycznych (PKWiU 27), - maszyn i urządzeń, gdzie indziej niesklasyfikowanych (PKWiU 28), g) hurtowych i detalicznych części i akcesoriów do: - pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli (PKWiU 45.3), - motocykli (PKWiU ex 45.4); 2) świadczących usługi: a) prawnicze, b) w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego, c) jubilerskie, d) ściągania długów, w tym factoringu; 3) nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju. Z wniosku wynika, że działalność gospodarczą prowadziła Pani w okresie 14.11.1996 r. - 31.01.1999 r. Lokal użytkowy był przez Panią wynajmowany od maja 1999 r. do grudnia 2006. 31 stycznia 2025 r. dokonała Pani sprzedaży przedmiotowej nieruchomości za kwotę 70.000 PLN. W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, że w myśl powołanego wyżej przepisu art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników dokonujących dostaw: budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b – tj. w ramach pierwszego zasiedlenia lub gdy od tego zasiedlenia nie upłynął jeszcze okres 2 lat. W takim przypadku dostawa budynku, budowli lub ich części jest opodatkowana podatkiem VAT, a podatnik nie może korzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy. W tym miejscu należy zauważyć, że jak rozstrzygnięto powyżej, dostawa lokalu użytkowego korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Oznacza to, że w przedmiotowej sprawie wyłączenie, o którym mowa w art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c ustawy, nie będzie mieć zastosowania. Ponadto, w kwestii ustalenia wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, podkreślić należy, że jak wynika z art. 113 ust. 2 pkt 3 ustawy, do kwoty sprzedaży nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji. Jak wynika z przedstawionych we wniosku informacji, lokal nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych i nie stanowił podstawy do odliczenia kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji nie wystąpią przesłanki umożliwiające nieuwzględnienie przez Panią kwoty z tytułu sprzedaży lokalu przy obliczaniu kwoty sprzedaży na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy w oparciu o art. 113 ust. 2 pkt 3 ustawy. Analizując treść ww. art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy, wskazać ponadto należy, że „Słownik języka polskiego PWN” pod redakcją prof. Stanisława Dubisza, Warszawa 2008, definiuje słowo „transakcja” jako operację handlową dotyczącą kupna lub sprzedaży towarów lub usług albo umowę handlową na kupno lub sprzedaż towarów lub usług i samo zawarcie takiej umowy. Ustawodawca zarówno w akcie zasadniczym, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia „charakter pomocniczy”. W takim przypadku w pierwszej kolejności stosuje się wykładnię językową, w taki bowiem sposób ustawodawca komunikuje się z podatnikiem jako adresatem normy. Dopiero gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów, dopuszczalne jest skorzystanie z pozajęzykowych dyrektyw interpretacyjnych. Według internetowego słownika synonimów (strona internetowa – http://synonim.net/synonim/pomocniczy), synonimami do słowa „pomocniczy” są pojęcia: „pomocny, wspierający, poboczny, akcesoryjny, dodatkowy, dopływowy, posiłkowy, subsydialny, subsydiarny, uzupełniający, wspomagający”. Przepisy unijnej dyrektywy w zakresie VAT posługują się określeniem „incidental transactions” w ramach odpowiedniego przepisu, co na język polski może być tłumaczone jako „transakcje incydentalne/uboczne”. Termin „incydentalny” wg Słownika języka polskiego (Słownika Wydawnictwa Naukowego PWN) oznacza przy tym „mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko”, natomiast termin „uboczny” oznacza „dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy”. Transakcje o charakterze „incydentalnym” oznaczają zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie „incydentalności” odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika. Także w wersji francuskiej VI Dyrektywy użyto określenia „accessoire”, a w wersji niemieckiej „Hilfsumsaetze”, co wskazuje, że w analizowanym kontekście istotne jest, aby były to czynności poboczne, czy też pomocnicze do zasadniczej działalności podatnika (wspomniane powyżej trzy wersje językowe VI Dyrektywy są kompatybilne i wskazują na pomocniczy, poboczny charakter omawianych czynności). Podobnie, polska wersja językowa Dyrektywy 2006/112/WE Rady, która zastąpiła VI Dyrektywę, odstępuje od sformułowania „transakcje sporadyczne” i określa omawiane czynności jako „transakcje pomocnicze”. Transakcje pomocnicze zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić, czy dana czynność może być uznana za pomocniczą, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli dana działalność stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze. Aby więc ocenić, czy określona transakcja ma charakter „pomocniczy”, należy wziąć pod uwagę to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Niewątpliwie usługi w zakresie najmu nieruchomości, o których mowa we wniosku - związane są ściśle z wykorzystywaniem, używaniem i użytkowaniem nieruchomości. Wskazane usługi – bez nieruchomości – nie mogą być bowiem realizowane. Ponadto, jak ustalono powyżej, w związku dostawą nieruchomości, występują przesłanki stanowiące podstawę uznania Pani za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, a zatem dostawa lokalu użytkowego podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy. Transakcja sprzedaży lokalu użytkowego korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Zatem, należy stwierdzić, że dostawa ta stanowi u Pani przedmiot działalności gospodarczej i nie ma charakteru transakcji pomocniczej. W konsekwencji stwierdzić należy, że sprzedaż lokalu użytkowego jest powiązana z Pani zasadniczą działalnością gospodarczą, skoro dokonując tej dostawy wystąpi Pani w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym, należy stwierdzić, że wartość dostawy lokalu użytkowego zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, jako transakcja związana z nieruchomościami, która nie ma charakteru transakcji pomocniczej, powinna być wliczona do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy. Zatem w związku z Pani wątpliwościami, dotyczącymi stosowania zwolnienia o którym mowa w art. 113 ust. 9 ustawy przez podatników rozpoczynających działalność w 2025 r., należy wskazać że ma Pani prawo do korzystania z ww. zwolnienia, jeśli wartość sprzedaży w roku 2025 nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty 200 000 zł. Przy czym należy mieć na uwadze, iż kwota uzyskana ze sprzedaży ww. lokalu jest wliczana do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy. Tym samym Pani stanowisko w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia podmiotowego dla rozpoczynających działalność w roku 2025 r. uznałem za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie. Należy zauważyć, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna dotyczy tylko Pani i nie wywołuje skutków podatkowych dla Pani małżonka. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Ponosi Pani ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Panią w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swoją aktualność. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111, ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.