W dniu 25 lutego 2025 r. wpłynął wniosek Spółki o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej skutków podatkowych sprzedaży stacji paliw, która ma być uznana za zorganizowaną część przedsiębiorstwa. Spółka argumentowała, że zbycie stacji nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. Organ podatkowy potwierdził stanowisko Spółki, uznając, że opisana część majątku spełnia definicję zorganizowanej części przedsiębiorstwa, co skutkuje brakiem opodatkowania VAT przy jej sprzedaży.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnydłowe Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.
25 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 21 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie uznania opisanego we wniosku zespołu składników materialnych i niematerialnych składających się na stację paliw, za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, a w konsekwencji braku podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) czynności zbyciu ww. składników majątku na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. Treść wniosku jest następująca:
Spółka (dalej jako: „Wnioskodawca”, „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą jako czynny podatnik VAT. Podstawową działalnością spółki jest świadczenie usług (...). Spółka poza świadczeniem usług transportowych prowadzi działalność związaną z (...). Posiada stacje paliw, które wykorzystuje na (...). Spółka planuje w najbliższym czasie sprzedaż stacji paliw. Stacja pod marką (...) znajduje się na nieruchomości gruntowej będącej w użytkowaniu wieczystym. W skład stacji paliw wchodzi budynek handlowo-usługowy kompletnie wyposażony wraz ze sklepem i małym bistro jak również zapleczem i pomieszczeniami biurowymi, stalowe wiaty tankowania pojazdów osobowych i ciężarowych, dwa zbiorniki podziemne na paliwo, podziemny zbiornik LPG oraz dystrybutory do wydawania paliwa i gazu, plac manewrowy wyłożony kostką, jak również sieć wodociągowa, kanalizacyjna oraz kablowa i teletechniczna. Do sprzedaży przeznaczone są również pozostałe środki trwałe będące wyposażeniem stacji paliw, których wykaz będzie załączony do umowy sprzedaży. W oparciu o sprzedawany majątek możliwe jest kontynuowanie przez nabywcę działalności gospodarczej. Stan techniczny zbywanych składników umożliwia ich wykorzystanie w pełnym zakresie. Spółka chce sprzedać również towary handlowe oraz paliwa będące na stanie w dacie sprzedaży. Spółka prowadzi ewidencję księgową i rozliczenia (...) ze wskazaniem oznaczenia wszystkich prowadzonych rodzajów działalności. Księgowanie przychodów i kosztów, zobowiązań, jak i należności odbywa się z wyodrębnieniem stacji, z zastosowaniem odrębnego miejsca powstawania kosztów (dalej jako: MPK) pozwalającego na ustalenie wyniku operacyjnego stacji paliw. Spółka, podczas transakcji sprzedaży, nie planuje przekazania pracowników obsługujących stację na rzecz nabywcy. Stacja położona jest w odrębnej lokalizacji od spółki, jak i jej oddziałów. Funkcjonuje samodzielnie jako zorganizowana część przedsiębiorstwa i jest w stanie samodzielnie realizować zadania obecnie, jak i po sprzedaży. Spółka nie planuje zbywać koncesji do obrotu paliwami ciekłymi.
Czy powyżej opisana część majątku Spółki funkcjonująca jako stacja paliw, może być potraktowana jako zorganizowana część przedsiębiorstwa zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 27e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a co za tym idzie jej sprzedaż nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług? Państwa stanowisko w sprawie
W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, zbycie przez Wnioskodawcę stacji paliw nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zgodnie bowiem z art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej jako: ustawa VAT), przepisów tej ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa (dalej jako: ZCP). Oznacza to, że tego typu transakcje w ogóle nie stanowią przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Zdaniem Wnioskodawcy, prowadzona przez Wnioskodawcę działalność w odniesieniu do stacji paliw, spełnia pojęcie wynikające z definicji art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług. Na gruncie ustawy CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) (art. 4a pkt 4 u.p.d.o.p.) i VAT (art. 2 pkt 27e ustawy VAT) zorganizowana część przedsiębiorstwa definiowana jest bardzo podobnie: rozumie się przez to organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania. Wyodrębnienie organizacyjne W przypadku stacji paliw należy uznać, że jest ona wyodrębniona organizacyjnie. Wyodrębnienie to można określić jako wyodrębnienie fizyczne gdyż jest odrębną nieruchomością (znajduje się pod innym adresem) od innych nieruchomości posiadanych przez Spółkę. Jasno określony jest cel Stacji – działalność polegająca na sprzedaży paliw; w jej skład wchodzą wszystkie niezbędne aktywa do prowadzenia działalności, w szczególności tytuł prawny do gruntów, na których umiejscowiona jest Stacja, a także inne środki trwałe, narzędzia, przyrządy, ruchomości. Majątek ma charakter zorganizowany i stanowi całość gospodarczą, którą umożliwia całkowicie samodzielne działanie. Stacja prowadzona jest przez zespół pracowników pozostających pod nadzorem kierownika stacji. Wyodrębnienie finansowe Występuje również wyodrębnienie finansowe. Spółka do wyodrębnionych składników majątkowych ma przypisane odrębne numery ewidencyjne środków trwałych, dzięki księgowaniom na kontach księgowych z zastosowaniem wyodrębnionych MPK można przypisać koszty, przychody oraz zobowiązania i należności, posiada odrębne kasy fiskalne do ewidencjonowania sprzedaży na stacji. Wyodrębnienie funkcjonalne Wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako sytuację, w której opisany zespół składników majątkowych nie jest zbiorem przypadkowych elementów, a zbiorem składającym się na pewną gospodarczą całość, tj. każdy element tego zbioru wykonuje określone działania, które pozwalają na prowadzenie określonej działalności gospodarczej. Dla uznania danego zespołu składników za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, składniki te muszą pozostawać między sobą we wzajemnych interakcjach w taki sposób, że należy je traktować jako zorganizowany, autonomiczny zespół składników powiązanych funkcjonalnie, nie zaś zespół przypadkowych elementów, których jedyną cechą jest, np. własność jednego podmiotu . Jako kryterium potwierdzające zdolności do funkcjonowania jako niezależne przedsiębiorstwo w praktyce wskazuje się możliwość samodzielnego działania na rynku jako odrębny podmiot prowadzący zadania gospodarcze realizowane w obecnym przedsiębiorstwie. Taką argumentację można znaleźć w licznych interpretacjach prawa podatkowego oraz wyrokach sądów administracyjnych na przestrzeni ostatnich lat, m.in. w wyroku NSA z 22 marca 2018 r., sygn. II FSK 808/16, gdzie w opinii sądu: „Można dodać, że okoliczność, iż zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzy zespół składników majątkowych zdolny do prowadzenia niezależnej (samodzielnej) działalności gospodarczej należy rozumieć w ten sposób, że w kształcie, w jakim zespół ten jest zbywany, może on wykonywać określone zadania gospodarcze. Innymi słowy, realizacja określonych zadań gospodarczych możliwa jest z wykorzystaniem tego określonego zespołu składników majątkowych, nie zaś dopiero w połączeniu z innymi składnikami majątkowymi, czy też dopiero w połączeniu z przedsiębiorstwem nabywcy”. Takie stanowisko potwierdzają również interpretacje podatkowe m.in.: interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 lutego 2018 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.419.2017.3.AK, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 16 maja 2016 r., sygn. ILPB3/4510-1-42/16-4/EK. Należy również wskazać, że choć ustawa VAT zawiera definicję ZCP o identycznym brzmieniu jak Ustawa o CIT, to na skutek orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE (dalej: TSUE) oraz odwołującej się do niego praktyki orzeczniczej sądów administracyjnych w praktyce orzeczniczej akcentuje się znaczenie wyodrębnienia funkcjonalnego, czyli możliwości prowadzenia działalności gospodarczej w oparciu o otrzymane składniki majątku. W tym kontekście należy przede wszystkim wspomnieć o wyroku TSUE w sprawie C-497 /01 Zita Modes, w którym TSUE podkreślił, że pojęcie przekazania całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz – w zależności od konkretnego przypadku – składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. TSUE wskazał również, że dla zastosowania tej regulacji niezbędne jest, aby nabywca miał zamiar prowadzić nabyte przedsiębiorstwo lub jego część, a nie natychmiast zlikwidować działalność i ewentualnie sprzedać zapasy. Z kolei w wyroku w sprawie C-444 /10 Schriever TSUE zaakcentował, że należy dokonać całościowej oceny okoliczności faktycznych, w jakich transakcja ta następuje, w ramach której szczególne znaczenie będzie mieć charakter działalności gospodarczej podatnika. Powtarzając tezy wynikające z orzecznictwa TSUE sądy administracyjne uznają, że definicję ZCP należy „rozumieć w sposób funkcjonalny, a nie tylko werbalny, tzn. analizując, czy dany zespół aktywów (przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa), który jest przedmiotem zbycia, pozwalał na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej, której służy” (wyrok NSA z 5 kwietnia 2012 r., sygn. I FSK 1001/11). Przez co „kwestię, czy całość ta musi obejmować określone dobra, zarówno ruchome, jak nieruchome, należy rozpatrywać z punktu widzenia charakteru prowadzonej działalności gospodarczej” (wyrok NSA z 15 maja 2012 r., sygn. I FSK 1223/11). ZCP musi obejmować elementy niezbędne do samodzielnego wykonywania działań gospodarczych, które realizuje w strukturze przedsiębiorstwa – stacja paliw w pełni samodzielnie realizuje zadania do których została stworzona z wykorzystaniem przypisanego majątku i na bazie zawartych umów, które dotyczą tylko i wyłącznie stacji paliw. Po wydzieleniu zespół składników mógłby stanowić samodzielną jednostkę będącą przedsiębiorstwem, jest to bowiem zorganizowany zespół składników, będący w stanie samodzielnie prowadzić działalność i istnieć niezależnie od przedsiębiorstwa głównego. Spółka nie planuje transferu pracowników podczas transakcji zbycia stacji. Znane są orzeczenia (przykładowo wyroki NSA: II FSK 1643/10, II FSK 2314/10 czy też wyrok WSA w Rzeszowie I SA/Rz 594/14, WSA w Gliwicach I SA/Gl 603/15), w których sądy wskazują, że o ile czynnik ludzki jest istotnym elementem każdego przedsiębiorstwa, o tyle przejęcie pracowników nie jest warunkiem koniecznym do uznania zespołu składników za ZCP. Reasumując, w ocenie Spółki należy opisaną część majątku funkcjonującą jako stacja paliw, uznać za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, a co za tym idzie jej sprzedaż nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”: Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy: Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). W świetle art. 2 pkt 6 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach – rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Natomiast w oparciu o art. 8 ust. 1 ustawy: Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...). Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy: Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Według art. 15 ust. 2 ustawy: Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Jednocześnie przepis art. 6 ustawy wskazuje na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy. Są w nim wskazane czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszczące się w zakresie odpłatnej dostawy towarów czy też odpłatnego świadczenia usług, z uwagi jednak na stosowne wyłączenie, czynności te nie podlegają opodatkowaniu. I tak, na mocy art. 6 pkt 1 ustawy: Przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Zatem w przypadku, gdy przedmiotem transakcji jest zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, czynność ta nie podlega przepisom ustawy. Pojęcie „transakcji zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel,
np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu. Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, powinien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.)) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy. Stosownie do art. 2 pkt 27e ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o zorganizowanej części przedsiębiorstwa – rozumie się przez to organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania. Podstawowym wymogiem wynikającym z powyższego przepisu jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych). Elementami zespołu składników materialnych i niematerialnych, stanowiących zorganizowaną część przedsiębiorstwa, powinny być w szczególności aktywa trwałe, obrotowe, a także czynnik ludzki, czyli kadra pracownicza. Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym, w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze. Organizacyjny aspekt wyodrębnienia oznacza, że składniki tworzące „część przedsiębiorstwa” powinny posiadać cechę zorganizowania. Cecha ta powinna występować w „istniejącym przedsiębiorstwie”, a więc w ramach prowadzonej działalności i dotyczyć określonego zespołu składników tworzących część tego przedsiębiorstwa. Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której przez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona – obiektywnie oceniając – posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą umożliwić Nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa. Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową. Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym. Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich, by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Reasumując, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki: - istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania; - zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie; - składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych; - zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze. Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy. Zaznaczenia wymaga, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy, nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m. in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników materialnych i niematerialnych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy natomiast zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa. Jak wskazał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 27 listopada 2003 r. w sprawie Zita-Modes C-497/01 „(...) pojęcie zbycia, czy to za wynagrodzeniem, czy też bez lub w charakterze aportu wniesionego do spółki, całości aktywów lub jej części, należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz, w zależności od konkretnego przypadku, składnikami materialnymi, które łącznie, stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej, natomiast nie obejmuje ono zwykłego zbycia aktywów, takiego jak sprzedaż zapasów produktów”. Z orzeczenia tego wynika ponadto, że – w świetle tej normy Dyrektywy 2006/112/WE Rady – nabywca całości lub części majątku podatnika powinien mieć zamiar prowadzenia działalności nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie działać tylko w celu niezwłocznego zlikwidowania danej działalności oraz sprzedaży ewentualnych zapasów. Podobnie Trybunał wypowiedział się w wyroku z 10 listopada 2011 r. w sprawie C-444/10 Finanzamt Ludenscheid przeciwko Christel Schriever, wskazując, że regulacja art. 5 (8) VI Dyrektywy Rady (obecnie art. 19 Dyrektywy 112) obejmuje przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części, w tym składników materialnych i ewentualnie niematerialnych, łącznie składających się na przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną prowadzić samodzielną działalność gospodarczą, nie obejmuje zaś samego zbycia towarów, jak sprzedaż zapasu produktów. Jak wskazuje Trybunał, stwierdzenie, że nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu art. 19 Dyrektywy 112, wymaga by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Kwestię, czy całość ta musi obejmować określone dobra, zarówno ruchome, jak i nieruchome, należy rozpatrywać z punktu widzenia charakteru prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast w wyroku C-444/10 z 10 listopada 2011 r. TSUE wywiódł, że jeżeli działalność gospodarcza tego nie wymaga, przedmiotem zbycia nie muszą być wszystkie składniki z nią związane, aby czynność ta wyłączona była z opodatkowania. O tym, czy nastąpiło zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik obowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności. Jak wynika z okoliczności sprawy prowadzą Państwo działalność gospodarczą jako czynny podatnik VAT. Podstawową działalnością Państwa Spółki jest świadczenie usług (...). Państwa Spółka poza świadczeniem usług (...) prowadzi działalność związaną z (...). Posiadają Państwo stacje paliw, które wykorzystują na (...). W najbliższym czasie planują Państwo sprzedaż stacji paliw. Mając na uwadze przedstawione we wniosku informację oraz całokształt okoliczności sprawy należy stwierdzić, że opisane składniki majątkowe składające się na stację paliw, cechować się będą wyodrębnieniem organizacyjnym, finansowym oraz funkcjonalnym i będą mogły stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące przypisane jemu zadania. Jak Państwo wskazali stacja jest położona w odrębnej lokalizacji od Spółki, jak i jej oddziałów. Ponadto z analizy informacji zawartych we wniosku wynika, że na stację paliw opisaną we wniosku składa się konkretny zespół składników majątkowych, majątek ma charakter zorganizowany i stanowi całość gospodarczą, którą umożliwia całkowicie samodzielne działanie. W świetle powyższego należy uznać, że opisane składniki majątkowe składające się na stację paliw będą spełniać warunek wyodrębnienia organizacyjnego. Zgodnie z przedstawionymi przez Państwa informacjami, spełniona będzie również przesłanka wyodrębnienia finansowego opisanej części majątku Państwa Spółki funkcjonującej jako stacja paliw. Prowadzą Państwo bowiem oddzielną ewidencję przychodów i kosztów związanych z wydzielonymi składnikami majątku będącymi przedmiotem zbycia. Prowadzą Państwo ewidencję księgową i rozliczenia (...) ze wskazaniem oznaczenia wszystkich prowadzonych rodzajów działalności. Księgowanie przychodów i kosztów, zobowiązań, jak i należności odbywa się z wyodrębnieniem stacji, z zastosowaniem odrębnego miejsca powstawania kosztów, pozwalającego na ustalenie wyniku operacyjnego stacji paliw. Należy również uznać, że spełniony będzie warunek wyodrębnienia funkcjonalnego opisanej części majątku Państwa Spółki funkcjonującej jako stacja paliw. Z analizy okoliczności sprawy wynika, że składniki majątkowe składające się na stację paliw umożliwiają jej samodzielne funkcjonowanie jako niezależnego podmiotu. Jak Państwo wskazali we wniosku, stacja paliw funkcjonuje samodzielnie jako zorganizowana część przedsiębiorstwa i jest w stanie samodzielnie realizować zadania obecnie, jak i po sprzedaży. Wskazać należy, że nie planują Państwo zbywać koncesji do obrotu paliwami ciekłymi oraz nie planują przekazania pracowników obsługujących stację na rzecz nabywcy, jednakże nie są to warunki konieczne do uznania zespołu składników za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy. Reasumując, stwierdzam, że opisana część majątku Państwa Spółki funkcjonująca jako stacja paliw, stanowić będzie zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy. Tym samym jej zbycie będzie stanowiło czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, stosownie do art. 6 pkt 1 ustawy. Wobec powyższego Państwa stanowisko jest prawidłowe.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. Zaznaczam, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność. Jednocześnie podkreślam, że ta interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem sprawy i zastosują się Państwo do interpretacji. - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa
z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili