0113-KDIPT1-2.4012.118.2025.2.KT

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

dłowe Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 6 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy prawa do zastosowania stawki podatku VAT (podatek od towarów i usług) w wysokości 0% dla transakcji, o których mowa we wniosku. Uzupełnili go Państwo pismem z 10 kwietnia 2025 r. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego A Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą na terenie Polski w zakresie organizacji transportu towarów w jednostkach skonteneryzowanych w kraju i za granicą. Spółka koncentruje swoje działania na organizacji transportu intermodalnego oraz zapewnia pełną obsługę spedycyjno-celną oraz obsługę terminalową na własnym terminalu w ... z indywidualnym doradztwem dotyczącym sposobu dostawy towarów. Spółka realizuje dostawy towarów i usług dla klientów krajowych, EU oraz z krajów trzecich. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych (dalej: „WDT (wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów)”) w Polsce. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonuje między innymi dostawy towarów ze swojego magazynu zlokalizowanego w Polsce na rzecz kontrahentów mających siedzibę w innych krajach Unii Europejskiej (dalej: „UE”), zarejestrowanych do celów rozliczania podatku od wartości dodanej (dalej: „Kontrahenci” oraz pojedynczo jako: „Kontrahent”). Spółka dokonuje dostawy na rzecz Kontrahentów, tj. podmiotów posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. Jednocześnie, Spółka wykazuje dokonane WDT w składanych informacjach podsumowujących VAT-UE. Dostawy towarów odbywają się na podstawie zgłoszonego zamówienia. Przedmiotem niniejszego wniosku są sytuacje, w których zakupione towary Kontrahent wywozi na terytorium innego państwa członkowskiego UE lub poza terytorium UE. Opisane powyżej dostawy towarów są realizowane zgodnie z następującym schematem: · Kontrahent składa zamówienie na towar będący własnością Spółki i zgodnie z ustaleniami wywozu towaru dokonuje Kontrahent lub inny podmiot działający na jego rzecz. · Organizacją transportu zajmuje się Kontrahent. Kontrahent jest podmiotem odpowiedzialnym za techniczne i organizacyjne aspekty dotyczące transportu towarów i ich wysyłki. Kontrahent odpowiedzialny jest za ewentualny kontakt z przewoźnikiem, tj. ustala czas i miejsce odbioru towarów, wypełnia dokumenty przewozowe, dokonuje odprawy celnej i wykonuje inne czynności administracyjne związane z wysyłką towarów. · Spółka po otrzymaniu całości lub części zapłaty wystawia fakturę na rzecz Kontrahenta z siedzibą w państwie członkowskim UE lub poza UE ze stawką 0%. · Mając na uwadze fakt, że to Kontrahent odpowiedzialny jest za wywóz towaru, dostawa może mieć miejsce w późniejszym okresie ustalonym ze Spółką i ze względów logistycznych (gabaryt, waga oraz możliwości transportowe) następuje

podział towaru na części. W związku z tym, do czasu otrzymania wymaganych dokumentów (zarówno dla transakcji wywozu towarów poza terytorium UE jak i na terytorium UE) Spółka dokonuje opodatkowania takiej sprzedaży wg stawki 23%. · Dostawa towarów odbywa się co do zasady na warunkach EXW z Polski. Zgodnie z warunkami Incoterms 2010 EXW (Ex Works – „od zakładu”), towar jest uważany za dostarczony, w chwili gdy Spółka postawi go do dyspozycji w swoim magazynie lub zakładzie w określonej lokalizacji. W konsekwencji, z chwilą postawienia towaru do dyspozycji Kontrahenta, przeniesione zostaje na Kontrahenta ryzyko związane z utratą bądź uszkodzeniem towaru. · Miejscem rozpoczęcia transportu towarów jest terytorium Polski (siedziba Spółki), a miejscem ich przeznaczenia (tj. zakończenia transportu) jest terytorium państwa trzeciego (Wariant I) lub terytorium innego państwa członkowskiego UE (Wariant II). Wariant I – wywóz poza UE · Pomimo, że transakcja stanowi eksport pośredni, Spółka będzie w stanie wykazać, że przedmiotem dostawy i wywozu są te same towary na podstawie opisu towaru definiującego części i model towaru, który jest identyczny na fakturze wystawionej przez Spółkę. · Spółka wskazuje, iż zgodnie z posiadanymi przez Spółkę informacjami koszty/ryzyko na ostatniego (trzeciego) nabywcę zostaje przeniesione dopiero w siedzibie tego ostatniego nabywcy. Tj. drugi w kolejności podmiot (tj. Kontrahent) dostarcza towar i ponosi ryzyko za tę dostawę – do miejsca docelowego, tj. siedziby (bądź innego miejsca na terenie państwa poza UE) ostatniego nabywcy oraz zleca i ponosi koszty transportu od miejsca odebrania towaru w Polsce do miejsca siedziby ostatniego nabywcy (bądź innego miejsca na terenie kraju trzeciego). · Spółka w ramach dokonywanych transakcji otrzymuje dokumenty potwierdzające wywóz poszczególnych części towarów poza terytorium UE, tj. komunikaty IE599 (lub jego kopie w formacie .xml lub .pdf) w których są warunki dostawy EXW z Polski oraz miejsce dostawy poza terytorium UE. Zgłoszenia do procedury celnej dokonuje Kontrahent. W komunikatach nie będzie wskazany numer faktury wystawionej przez Spółkę, natomiast na podstawie opisu towaru możliwe będzie przyporządkowanie komunikatów do faktury wystawionej przez Spółkę. Wywóz wszystkich części towaru (podział na części związany jest z kwestiami logistycznymi – gabaryt, waga oraz możliwości transportowe) nastąpi w ciągu 6 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym będzie otrzymana zapłata zaliczki. · Ponadto, po dostarczeniu ostatniej części towaru Spółka uzyskuje od Kontrahenta oświadczenie, w którym Kontrahent potwierdza tożsamość towarów z danej faktury wystawionej przez Spółkę na rzecz Kontrahenta z częściami towaru wywiezionymi przez Kontrahenta poza granice Unii Europejskiej. Oświadczenie zawiera następujące informacje: dane Spółki, dane Kontrahenta z siedzibą w kraju UE, informacje na temat podmiotu dostarczającego towar, informacje, że towar o określonym numerze fabrycznym (który jest zgodny z numerem na fakturze wystawionej przez Spółkę) został dostarczony pod konkretny adres w kraju poza UE, datę dostarczenia poza granice UE, dane dotyczące faktury wystawionej przez Spółkę na rzecz Kontrahenta – numer i data, datę sporządzenia oświadczenia, imię i nazwisko oraz podpis osoby upoważnionej do podpisania takiego oświadczenia w imieniu Kontrahenta, imię i nazwisko oraz podpis osoby otrzymującej towar. · Dodatkowo Spółka każdorazowo jest w posiadaniu korespondencji z Kontrahentem w zakresie zamawianego towaru oraz potwierdzenia dokonanej zapłaty (w całości lub w częściach) przez Kontrahenta na rzecz Spółki. Podsumowując, Spółka jest w posiadaniu następujących dokumentów dotyczących wskazanej transakcji: · faktura dokumentująca przedmiotową transakcję, · kopie komunikatów IE-599 dot. poszczególnych części wywożonego towaru, · potwierdzenie płatności dokonanej przez Kontrahenta, · oświadczenie Kontrahenta potwierdzające tożsamość towarów z faktury wystawionej przez Spółkę na rzecz Kontrahenta z częściami towarów wywiezionych przez Kontrahenta poza granice Unii Europejskiej, · korespondencję z Kontrahentem. Wariant II – wywóz na terytorium UE · Spółka w ramach dokonywanych transakcji otrzymuje dokumenty potwierdzające wywóz towarów na terytorium UE, tj. skany listów przewozowych (CMR), potwierdzających odbiór towaru, w których wskazane będzie m.in. miejsce i data załadowania oraz miejsce przeznaczenia i data otrzymania towaru wraz z podpisem. · Spółka wskazuje, że nie wszystkie listy przewozowe CMR zawierają pełen zakres informacji identyfikujących towar, takich jak szczegółowy opis lub numer seryjny, jednakże na podstawie pozostałych dokumentów posiadanych przez Spółkę, w tym faktur, korespondencji z kontrahentem oraz danych dotyczących transportu, możliwe jest jednoznaczne powiązanie danego listu przewozowego CMR z konkretną transakcją oraz towarem będącym przedmiotem dostawy. · Dodatkowo Spółka każdorazowo jest w posiadaniu faktury oraz wykazanej na fakturze specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku, która zawiera nazwę towaru, jednostkę i ilość towarów a także korespondencji z Kontrahentem w zakresie zamawianego towaru oraz potwierdzenia dokonanej zapłaty (w całości lub w częściach) przez Kontrahenta na rzecz Spółki. · Jednocześnie, w przypadku gdy ma miejsce opóźnienie w wywozie towaru i Spółka nie posiada dokumentów umożliwiających zastosowanie stawki 0%, wówczas dokonuje opodatkowania takiej sprzedaży wg stawki 23%. Podsumowując, Spółka jest w posiadaniu następujących dokumentów dotyczących wskazanej transakcji: · faktura dokumentująca przedmiotową transakcję, · kopie listów przewozowych CMR dot. towaru lub poszczególnych części wywożonego towaru, · potwierdzenia płatności dokonanych przez Kontrahenta, · korespondencja z Kontrahentem. Ponadto w uzupełnieniu wskazano: Od 30 października 2024 r. w opisanych sytuacjach Spółka będzie posiadała komunikat wg nowego wzoru tj. CC599C. Na pytanie: W którym momencie i na terytorium jakiego kraju nastąpi przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na podmioty uczestniczące w transakcji, objętej Wariantem I, o którym mowa we wniosku, tj.: i. z Państwa na Kontrahenta, ii. z Kontrahenta na ostatniego (trzeciego) nabywcę. Wnioskodawca wskazał, że w opisanej sytuacji mamy do czynienia z eksportem pośrednim i między Wnioskodawcą a Kontrahentem zastosowane są warunki Incoterms 2010 EXW (Ex Works – „od zakładu”). Na tym etapie, tj. między Wnioskodawcą a Kontrahentem towar jest uważany za dostarczony, w chwili gdy Spółka postawi go do dyspozycji w swoim magazynie lub zakładzie w określonej lokalizacji w Polsce. W konsekwencji, z chwilą postawienia towaru do dyspozycji Kontrahenta, przeniesione zostaje na Kontrahenta ryzyko związane z utratą bądź uszkodzeniem towaru. Tym samym, prawo do rozporządzania towarem jak właściciel z Wnioskodawcy na Kontrahenta zostają przeniesione zgodnie z warunkami Incoterms 2010 EXW, a więc z magazynu Wnioskodawcy, w Polsce. Zgodnie z posiadanym informacjami, towar zabierany jest od Wnioskodawcy i dostarczany przez Kontrahenta do ostatniego (trzeciego) nabywcy. Wnioskodawca przyjmuje zatem założenie, że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostaje przeniesione na ostatniego nabywcę (z Kontrahenta na ostatniego, trzeciego nabywcę) dopiero w siedzibie tego ostatniego nabywcy, gdzie towar zostaje dostarczony. Wywóz towaru nastąpi w ramach transportu opisanego w Wariancie I o nieprzerwanym charakterze, czyli od momentu rozpoczęcia transportu każdej z części towaru do chwili ich wywozu poza terytorium Unii Europejskiej nie wystąpią przerwy niezwiązane bezpośrednio z organizacją transportu do miejsca docelowego. Części towaru mogą być wysyłane w odstępie czasu, jednak zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy wywóz każdej części towaru ma nieprzerwany charakter (podział na części związany jest wyłącznie z kwestiami logistycznymi – gabaryt, waga oraz możliwości transportowe). Opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym przypadku Wariantu II dotyczą wywozu towaru do podmiotu trzeciego. Miejsce dostawy do podmiotu trzeciego ma miejsce w UE. Towar jest odbierany w Spółce przez Kontrahenta (drugi podmiot w transakcji, podmiot z UE), który organizuje transport i dostarcza towar do podmiotu trzeciego (również podmiot z UE). Na pierwszym etapie, tj. między Wnioskodawcą a Kontrahentem w opisanej sytuacji towar jest uważany za dostarczony w chwili, gdy Spółka postawi go do dyspozycji w swoim magazynie lub zakładzie w określonej lokalizacji w Polsce. W konsekwencji, z chwilą postawienia towaru do dyspozycji Kontrahenta, przeniesione zostaje na Kontrahenta ryzyko związane z utratą bądź uszkodzeniem towaru. Tym samym, prawo do rozporządzania towarem jak właściciel z Wnioskodawcy na Kontrahenta zostaje przeniesione z chwilą pobrania towaru z magazynu Wnioskodawcy, w Polsce. Zgodnie z posiadanymi informacjami, towar zabierany jest od Wnioskodawcy i dostarczany przez Kontrahenta do ostatniego (trzeciego) nabywcy. Wnioskodawca przyjmuje zatem założenie, że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostaje przeniesione na ostatniego nabywcę (z Kontrahenta na ostatniego, trzeciego nabywcę) dopiero w siedzibie tego ostatniego nabywcy, gdzie towar zostaje dostarczony. Kontrahent przekazuje Wnioskodawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie inne niż Polska, tj. inne niż kraj z którego towary są wysyłane lub transportowane. Kontrahent przekaże numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie swojej siedziby (a więc inny niż Polska kraj UE). W wyniku dokonanej przez Kontrahenta dostawy nastąpi wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Wywóz towaru nie następuje w Wariancie II poza terytorium UE. Niemniej, Wnioskodawca wskazuje, iż wywóz towaru nastąpi w ramach transportu opisanego w Wariancie II o nieprzerwanym charakterze, czyli od momentu rozpoczęcia transportu każdej z części towaru do chwili ich wywozu na terytorium Unii Europejskiej (do innego kraju niż Polska) nie wystąpią przerwy niezwiązane bezpośrednio z organizacją transportu do miejsca docelowego. Wywóz każdej części towaru ma nieprzerwany charakter (podział na części związany jest wyłącznie z kwestiami logistycznymi – gabaryt, waga oraz możliwości transportowe). Podmiot trzeci będzie podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (w państwie/miejscu dostarczenia towarów). Pytania 1. Czy Spółka jest uprawniona do zastosowania stawki VAT 0% w stanie faktycznym /zdarzeniu przyszłym w odniesieniu do transakcji eksportowych w Wariancie I na podstawie wskazanych dokumentów posiadanych przez Spółkę, potwierdzających spełnienie warunków wymaganych dla tej stawki? 2. Czy Spółka jest uprawniona do zastosowania stawki VAT 0% w stanie faktycznym /zdarzeniu przyszłym w odniesieniu do dostaw wewnątrzwspólnotowych w Wariancie II na podstawie wskazanych dokumentów posiadanych przez Spółkę, potwierdzających spełnienie warunków wymaganych dla tej stawki? Państwa stanowisko w sprawie 1. W ocenie Spółki, dostawy eksportowe udokumentowane przy pomocy dokumentów opisanych w Wariancie 1 w opisie stanu faktycznego/zdarzeniu przyszłym, w świetle art. 41 ust. 4 w związku z art. 41 ust. 6a oraz art. 41 ust. 11 ustawy VAT, powinny być opodatkowane stawką VAT 0%. 2. W ocenie Spółki, dostawy wewnątrzwspólnotowe udokumentowane przy pomocy dokumentów opisanych w Wariancie 2 w opisie stanu faktycznego/zdarzeniu przyszłym, w świetle art. 41 ust. 3 w związku z art. 42 ust. 1, 1a w związku z art. 42 ust. 3, 4 art. 42 ust. 11 ustawy VAT, powinny być opodatkowane stawką VAT 0%. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytania 1 Eksport towarów Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT, eksport towarów stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu tym podatkiem. Stosownie natomiast do art. 2 pkt 8 ustawy VAT, przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez: a) dostawcę lub na jego rzecz, lub b) nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych – jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych. Ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, oraz gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja, kiedy dostawca lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej – stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz. Aby zatem uznać daną czynność za eksport towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, powinny wystąpić łącznie następujące przesłanki: 1. ma miejsce dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni) lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz (eksport pośredni), 2. wywóz towarów musi być potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych. Pierwsza przesłanka ma charakter faktyczny i wskazuje, że w wykonaniu dostawy towar opuszcza terytorium kraju w celu dostarczenia go do kraju trzeciego, przy czym nabywca tego towaru w wykonaniu tej czynności nabywa prawo do rozporządzania nim jak właściciel (zasadniczo warunek ten ziszcza się przez przeniesienie własności towaru). Przy czym, dla uznania dostawy za eksport pośredni istotne jest aby dostawa towaru była dokonywana na rzecz podmiotu nieposiadającego siedziby w kraju oraz, aby ten nabywca (lub działający na jego rzecz przewoźnik) dokonał wywozu tego towaru poza terytorium Unii Europejskiej. Druga przesłanka ma charakter formalny i wiąże się z udokumentowaniem legalnego wywozu towarów poza terytorium kraju. Spełnienie tego ostatniego warunku ma gwarantować, że faktycznie nastąpi wywóz towarów i że bez ich powrotnego przywozu nie będą one przedmiotem dostawy na terytorium kraju, która poprzez zastosowanie stawki 0% byłaby faktycznie nieopodatkowana. Z powyższego wynika również, że zgłoszenie do procedury wywozu towarów mających być przedmiotem eksportu nie musi nastąpić w krajowym organie celnym oraz towar podlegający eksportowi nie musi opuścić terytorium Unii Europejskiej za pośrednictwem krajowej granicznej placówki organu celnego, gdyż może to nastąpić przez każdy unijny urząd celny. Niezbędnym jest jednak, aby transport (wysyłka) tego towaru, przed opuszczeniem terytorium Unii Europejskiej, rozpoczął się na terytorium Polski. Jak wskazała Spółka w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca dokonuje sprzedaży towaru na rzecz Kontrahenta, który ma siedzibę działalności na terytorium Unii Europejskiej oraz dokonuje on wywozu przedmiotowego towaru z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej. A zatem, mając na uwadze, że wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów zrealizowanych przez Spółkę, jest dokonywany przez Kontrahenta mającego siedzibę poza terytorium Polski (zgłoszenia do procedury celnej dokonuje Kontrahent), należy wskazać, że opisana transakcja stanowi dla Wnioskodawcy eksport pośredni, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy VAT. Stawka podatku VAT właściwa dla eksportu towarów Jednocześnie, w myśl przepisu art. 41 ust. 4 ustawy VAT – w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%. Natomiast art. 41 ust. 6 ustawy VAT stanowi, że stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej. Na mocy art. 41 ust. 6a ustawy VAT - dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności: 1. dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu; 2. dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność; 3. zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny. Przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio (art. 41 ust. 11 ustawy VAT). Jak wskazuje art. 41 ust. 6 ustawy VAT, aby podatnik miał prawo zastosować stawkę podatku w wysokości 0% do eksportu towarów, przed terminem do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, musi posiadać dokument potwierdzający wywóz tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Natomiast katalog dokumentów wskazany w art. 41 ust. 6a ustawy VAT jest otwarty (na co wskazuje użycie przez ustawodawcę we wprowadzeniu do wyliczenia przykładowych dokumentów wyrażenia "w szczególności"), co oznacza, że podatnik dla wykazania eksportu może posłużyć się każdym dokumentem, który jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej. W przypadku eksportu pośredniego - zgodnie z art. 41 ust. 11 ustawy VAT - zastosowanie ma stawka podatku w wysokości 0%, jeżeli spełnione zostaną warunki zawarte w tym przepisie. Dokument, jakim podatnik powinien się posłużyć dla wykazania eksportu pośredniego winien tę okoliczność jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdzać. Podatnik powinien zatem posiadać w swojej dokumentacji dowód wiarygodny i potwierdzający faktyczne dokonanie wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, z którego musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Wnioskodawca wskazał, że w Polsce funkcjonuje system pozwalający na elektroniczną obsługę zgłoszenia wywozowego przesyłanego przez zgłaszającego/eksportera, zarówno w urzędzie celnym wywozu, jak też w urzędzie celnym wyprowadzenia i opiera się na obiegu komunikatów elektronicznych pomiędzy urzędami celnymi a podmiotami dokonującymi zgłoszeń celnych. System ten ma zapewnić elektroniczną wymianę komunikatów pomiędzy urzędami celnymi krajów Unii Europejskiej w celu zautomatyzowania procedur administracyjnych, co umożliwi w konsekwencji potwierdzenie wywozu dla eksporterów i organów podatkowych za pomocą elektronicznych komunikatów. System ten obejmuje również wymianę określonych elektronicznych komunikatów pomiędzy przedsiębiorcą a urzędami celnymi. Ma on zapewnić przy tym m.in.: przyspieszenie odpraw celnych eksportowych, docelowo bez konieczności przedkładania zgłoszeń wywozowych w formie pisemnej, poprawę obiegu dokumentów w urzędach celnych, przyspieszenie odpraw wywozowych w procedurze uproszczonej, elektroniczne potwierdzenie o wywozie towarów z obszaru celnego UE, uzyskanie przez zgłaszającego bieżącej informacji o rozpoczęciu i zakończeniu poszczególnych etapów operacji wywozowej. Ta elektroniczna forma potwierdzania dokonanych zgłoszeń celnych następuje w formie komunikatu IE-599, wydawanego eksporterowi/nabywcy. Jest on podpisywany przez system przy użyciu klucza do bezpiecznej transmisji danych, zaś uzyskanie komunikatu IE- 599 wiąże się z koniecznością rejestracji w tymże systemie. Zatem potwierdzenie wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej odbywa się obecnie za pomocą elektronicznego komunikatu IE-599, podpisywanego przy użyciu klucza do bezpiecznej transmisji danych (który to komunikat dokumentuje czynność łatwą do zweryfikowania przez organy celne). W ocenie Wnioskodawcy, dokumentem potwierdzającym prawo Spółki do zastosowania stawki 0% dla transakcji eksportu pośredniego towarów, może być komunikat IE-599 otrzymany od Kontrahenta, dokonującego zgłoszenia celnego wywozowego (lub agencji celnej, reprezentującej ten podmiot) w formacie .xml lub .pdf lub wydruk komunikatu IE- 599 w formacie papierowym, który nie musi być potwierdzony pieczęcią ani w inny sposób przez urząd celny. Jednocześnie, kluczowe jest, aby została zachowana tożsamość towaru, który był przedmiotem dostawy, dokonanej przez Spółkę na rzecz Kontrahenta oraz towaru, którego wywóz poza terytorium UE, został potwierdzony danym komunikatem IE-599, otrzymanym przez Spółkę (niezależnie od tego w jakiej formie został on przekazany Spółce). Jak Spółka wskazała w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, ustalenie, które konkretnie partie towarów zostały wywiezione w ramach danego transportu poza terytorium UE, a co za tym idzie powiązanie otrzymanych przez Spółkę komunikatów IE- 599 z fakturą, wystawioną przez Spółkę odbywa się na podstawie opisu towaru definiującego jego część i model oraz na podstawie oświadczenia Kontrahenta w którym Kontrahent będzie potwierdzał tożsamość towarów z danej faktury wystawionej przez Spółkę na rzecz Kontrahenta z częściami towaru wywiezionymi przez Kontrahenta poza granice Unii Europejskiej. W ocenie Spółki, należy uznać, że tożsamość towaru, który był przedmiotem dostawy dokonanej przez Spółkę na rzecz Kontrahenta oraz towaru wskazanego na fakturze jest potwierdzona również w przypadku, gdy komunikat IE-599 nie wskazuje numeru faktury sprzedażowej Spółki, ale który Spółka powiąże z fakturą lub fakturami sprzedażowymi w wyniku analizy ww. danych, otrzymanych od Kontrahenta. Należy bowiem wskazać, że przepisy ustawy VAT nie precyzują sposobu w jaki podatnik ma wykazać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu udokumentowanego danym komunikatem IE-599. Jednocześnie, poza posiadanymi komunikatami IE-599 do poszczególnych części towarów oraz oświadczeniem Kontrahenta, Spółka będzie również w posiadaniu faktury, potwierdzenia płatności oraz korespondencji z Kontrahentem jednoznacznie potwierdzających zawarcie transakcji o których mowa w opisie stanu faktycznego /zdarzeniu przyszłym. W zbliżonym stanie faktycznym Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 21 września 2021 r. o sygn. 0112-KDIL1-3.4012.295.2021.2.JK potwierdził prawidłowość zastosowania stawki 0%: „Podsumowując Spółka jest/będzie uprawniona do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do dostawy towarów na rzecz Kontrahentów spoza UE, na podstawie: · posiadanego przez Spółkę komunikatu IE-599 (lub jego kopii w formacie xml. lub pdf.), który nie wskazuje numeru faktury sprzedażowej Spółki, ale który Spółka powiąże z fakturą w zależności 1:1 (rodzaj, waga i ilość towarów, wskazanych na jednym komunikacie IE-599 wprost odpowiadają danym podanym na jednej fakturze, wystawionej przez Spółkę), · posiadanego przez Spółkę komunikatu IE-599 (lub jego kopii w formacie xml. lub pdf.), który nie wskazuje numeru faktury sprzedażowej Spółki, ale który Spółka powiąże z więcej niż jedną fakturą, dokumentującą dokonanie dostawy towarów przez Spółkę na rzecz Kontrahenta lub też gdy Spółka powiąże daną fakturę z więcej niż jednym komunikatem IE-599, · posiadanego przez Spółkę komunikatu IE-599 (lub jego kopii w formacie xml. lub pdf.), który nie wskazuje numeru faktury sprzedażowej Spółki, ale który Spółka powiąże z fakturą lub fakturami, dokumentującymi dokonanie dostawy towarów przez Spółkę na rzecz Kontrahenta na podstawie oświadczenia od Kontrahenta, w którym potwierdził on tożsamość towarów, będących przedmiotem danej faktury z towarami, objętymi danym komunikatem IE-599.” Biorąc pod uwagę powyższe, w zakresie pytania 1, w ocenie Wnioskodawcy, należy uznać, iż Spółka jest uprawniona do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do dostawy towarów, zrealizowanej w sposób opisany w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym na podstawie posiadanych przez Spółkę dokumentów, w szczególności na podstawie kopii komunikatu IE-599, faktury, potwierdzenia zapłaty, korespondencji z Kontrahentem oraz oświadczenia Kontrahenta potwierdzającego tożsamość towarów z danej faktury wystawionej przez Spółkę na rzecz Kontrahenta z częściami towaru wywiezionymi przez Kontrahenta poza granice Unii Europejskiej. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytania 2 Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu tym podatkiem. Stosownie do treści art. 13 ust. 1 ustawy VAT, przez WDT rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy VAT na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8 niniejszego przepisu. Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest: 1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju; 2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju; 3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą; 4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu. Mając na uwadze, iż dostawy towarów będące zapytaniem Spółki w ramach złożonego wniosku odbywają się w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy VAT, przez ich wywóz z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego oraz są one dokonywane na rzecz nabywców będących m.in. podatnikami podatku od wartości dodanej zidentyfikowanymi na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju – spełniają one ustawową definicję WDT. Stawka podatku VAT właściwa dla WDT Spółka pragnie wskazać, iż transakcje WDT zasadniczo podlegają opodatkowaniu według stawki VAT 0%. Niemniej jednak, art. 42 ust. 1 ustawy VAT wskazuje warunki, które muszą zostać spełnione, aby podatnik był uprawniony do zastosowania 0% stawki VAT, tj.: 1. dostawa musi zostać dokonana na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, 2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, 3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, musi być zarejestrowany jako podatnik VAT UE. Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, nie budzi wątpliwości, iż zarówno warunek z ww. punktu 1 jak również warunek z ww. punktu 3 zostały spełnione. Spółka dokonuje bowiem dostaw na rzecz kontrahentów posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez właściwe państwo członkowskie, a także jest ona zarejestrowana jako podatnik VAT UE. Spółka wykazuje również transakcje te w informacji podsumowującej. Natomiast szczególnym warunkiem jaki powinien podlegać analizie w celu stwierdzenia czy Spółce przysługuje prawo do zastosowania 0% stawki VAT w przypadku realizowanych dostaw jest warunek posiadania przez Spółkę dokumentacji potwierdzającej, że towary zostały przez Spółkę wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy VAT, dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT, są następujące dokumenty: · dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi), · specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku, – jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego. Przy czym w myśl art. 42 ust. 4 ustawy VAT, w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem WDT bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej: 1) imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów; 2) adres, pod który są przewożone towary, w przypadku, gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy; 3) określenie towarów i ich ilości 4) potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju; 5) rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu – w przypadku, gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego. W tym miejscu Spółka pragnie podkreślić, że zgodnie z dominującym podejściem zarówno organów podatkowych jak i sądów administracyjnych, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku w postaci odrębnego od faktury dokumentu nie jest wymagana do zastosowania stawki 0%. Co za tym idzie, jeżeli na fakturze wskazano dane, które powinna zawierać specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku (tj. nazwa i ilość), to taka faktura jednocześnie jest również specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku. Powyższe znajduje również potwierdzenie w objaśnieniach podatkowych wydanych przez Ministerstwo Finansów z dnia 17 grudnia 2020 r. dot. dokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dla celów podatku od towarów i usług (dalej jako „Objaśnienia”), w których wskazano, że: „Specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku o której mowa w art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT stanowi pewnego rodzaju wyliczenie, które podatnik może sporządzić zarówno w formie odrębnego dokumentu, jak i którym może dysponować w ramach wystawionej faktury”. Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 42 ust. 11 ustawy VAT, w przypadku, gdy dokumenty te nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 art. 42 ustawy VAT, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności: 1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie, 2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu, 3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania, 4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Jednocześnie, należy podkreślić, iż wymieniony powyżej katalog tzw. dokumentów pomocniczych ma charakter otwarty, co oznacza, iż Wnioskodawca ma prawo potwierdzać fakt dokonania dostawy na rzecz podatnika w innym państwie członkowskim także innymi niż wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy VAT dokumentami. Jak wskazują bowiem przedstawiciele doktryny prawa podatkowego, w celu udokumentowania WDT podatnik może posłużyć się w zasadzie zupełnie dowolnymi dokumentami. Takie stanowisko zostało również potwierdzone w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: „NSA”), w uchwale wydanej przez poszerzony skład siedmiu sędziów, z dnia 11 października 2010 r., sygn. I FPS 1/10, w której stwierdzono m.in., że przepisy wskazane w art. 42 powinny być stosowane z uwzględnieniem normy określonej w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), w świetle której „jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem”. Co więcej, NSA wskazał wyraźnie, iż dowody określone w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy o VAT nie mają charakteru bezwzględnie obligatoryjnych. Dlatego też w przypadku, gdy podatnik nie dysponuje kompletem dokumentów wskazanych w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy o VAT, bądź posiadane dokumenty zawierają pewne braki formalne, może on posłużyć się innymi dowodami potwierdzającymi dokonanie dostawy wewnątrzwspólnotowej. W tej samej uchwale stwierdzono także, że „dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”. Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego Spółka każdorazowo jest w posiadaniu faktury oraz specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku (nazwę towaru i jego ilość) zawartej na fakturze. Jednocześnie Spółka jest w posiadaniu listów CMR do poszczególnych części towaru, natomiast nie wszystkie listy przewozowe CMR zawierają pełen zakres informacji identyfikujących towar, takich jak szczegółowy opis lub numer seryjny, jednakże na podstawie pozostałych dokumentów posiadanych przez Spółkę, w tym faktur, korespondencji z kontrahentem, możliwe jest jednoznaczne powiązanie danego listu przewozowego CMR z konkretną transakcją oraz częścią towaru będącego przedmiotem dostawy. Ponadto Spółka posiada potwierdzenie dokonania zapłaty przez Kontrahenta. W związku z powyższym posiadany przez Spółkę komplet dokumentów jednoznacznie potwierdza możliwość zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0% w odniesieniu do tych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów. Powyższe potwierdzają również aktualnie wydawane interpretacje indywidualne, tylko przykładowo: · Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 lutego 2024 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.39.2024.1.GK: „Zatem mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 z późn. zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. (...) Odnosząc się do Państwa wątpliwości należy uznać, że dokumentacja zgromadzona przez Państwa w związku z dokonywanymi wewnątrzwspólnotowymi dostawami towarów do Kontrahentów zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w innych niż Polska państwach Unii Europejskiej i posługujących się dla potrzeb ww. transakcji numerami VAT UE nadanymi im w tych państwach, tj. dowody (opisane w Wariantach I-III) w postaci: Faktury (lub jej kopii) dokumentującej dokonaną WDT, zawierającej specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz międzynarodowego listu przewozowego CMR, podpisanego przez nadawcę, przewoźnika i odbiorcę, mogą zdarzyć się również przypadki, w których zamiast podpisu odbiorcy towaru na liście CMR znajdzie się podpis i pieczątka Magazynu położonego w państwie członkowskim UE, do którego dostarczane są towary; Faktury (lub jej kopii) zawierającej specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz potwierdzenia przewoźnika o dostarczeniu towaru do Kontrahenta; Faktury (lub jej kopii) zawierającej specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz potwierdzenia odbioru towaru przez Kontrahenta, a w przypadku braku międzynarodowego listu przewozowego CMR lub braku podpisu na tym liście przez odbiorcę, gromadzicie/zamierzacie Państwo gromadzić dodatkową dokumentację potwierdzającą dokonanie WDT w postaci potwierdzenia odbioru towarów otrzymywanego od Kontrahenta, będzie uprawniała Państwa do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0% w odniesieniu do tych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (przy spełnieniu pozostałych warunków z art. 42 ust. 1 ustawy).” · Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 27 grudnia 2024 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.649.2024.1.GK: „Odnosząc się do Państwa wątpliwości należy uznać, że dokumentacja zgromadzona przez Państwa w związku z dokonywanymi wewnątrzwspólnotowymi dostawami towarów do Kontrahentów zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w innych niż Polska państwach Unii Europejskiej i posługujących się dla potrzeb ww. transakcji numerami VAT UE nadanymi im w tych państwach, tj. dowody (opisane w Wariantach A-H) w postaci: (...) B. kopii faktury oraz specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku (zawartej w fakturze lub stanowiącej osobny dokument, tzn. załącznik do faktury) oraz otrzymanego drogą elektroniczną (tzn. w formie wiadomości e-mail) potwierdzenia odbioru towarów objętych wykazem faktur przesłanych przez Spółkę; w ramach planowanego rozwiązania osoba upoważniona przez Kontrahenta będzie przesyłała Spółce potwierdzenie w formie wiadomości e- mail, iż towary objęte wykazem faktur, przesłanym przez Spółkę, zostały otrzymane przez Kontrahenta; (...) G. kopii faktury oraz specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku (zawartej w fakturze lub stanowiącej osobny dokument, tzn. załącznik do faktury) oraz potwierdzenia otrzymania zapłaty przez Kontrahenta za dostarczony towar. Przy czym jak Państwo wskazali, terminy płatności są ustalane z Kontrahentami przed rozpoczęciem współpracy, a płatność za towar dokonywana jest zasadniczo po otrzymaniu towaru przez Kontrahenta; (...) – stanowią/stanowić będą dowody dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej, które zgodnie z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, łącznie potwierdzają/będą potwierdzały dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, a w konsekwencji upoważniają/będą upoważniały Państwa (przy spełnieniu pozostałych warunków z art. 42 ust. 1 ustawy) do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (WDT).” · Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13 grudnia 2024 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.594.2024.1.GK: „W przedmiotowej sprawie Spółka będzie w posiadaniu: (...) * w Wariancie IV: (i) faktury (lub jej kopii) zawierającej specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz (ii) potwierdzenia odbioru określonych towarów przez Kontrahenta, które może przybrać formę: informacji przesłanej pocztą elektroniczną wraz z wydrukiem certyfikatu otrzymania dostaw dokonanych w danym okresie, pobranego z portalu internetowego Kontrahenta czy systemu magazynowego Kontrahenta. Wydruk jest/będzie potwierdzeniem, że towary zostały dostarczone na terytorium innego państwa członkowskiego UE i zawiera/będzie zawierał informacje pozwalające na identyfikację konkretnych dostaw (np. numer dowodu dostawy, numer identyfikacyjny towaru oraz jego ilość). Na podstawie tych danych Spółka przyporządkuje dostawy do numerów faktur; dowodu dostawy pn. "Fóljesedel" lub "Delivery Note" zawierającego m.in. dane Spółki, dane odbiorcy oraz specyfikację towarów będących przedmiotem dostawy (dokument ten Spółka będzie dostarczała Kontrahentowi, który - po odebraniu towarów – opatrzy go pieczątką i podpisem oraz odeśle Spółce w formie skanu załączonego do wiadomości e-mail); dokumentu „Proof of delivery” zawierającego oświadczenie Kontrahenta o otrzymaniu towarów będących przedmiotem dokonanych w danym okresie WDT, gdzie na dokumencie znajdą się dane pozwalające na identyfikację konkretnych dostaw, tj.m.in. numery faktur oraz numery dowodów dostaw pn. „Delivery note” (dokument ten Spółka będzie przygotowywała w formacie elektronicznym i przesyłała Kontrahentowi, który - po otrzymaniu dostaw wykazanych w dokumencie – wydrukuje go, opatrzy podpisem (własnoręcznym lub elektronicznym), a następnie odeśle Spółce jego skan w formie załącznika do wiadomości e-mail); wiadomości e-mail, zawierającej oświadczenie Kontrahenta o otrzymaniu towarów ze wskazaniem numerów dokumentów pozwalających na identyfikację dostaw (np. dokumentów przewozowych). Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności sprawy należy stwierdzić, że posiadane przez Spółkę dokumenty we wskazanym Wariancie I, II, III i IV stanowią/będą stanowić dowody dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej, które łącznie potwierdzają/ będą potwierdzały dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do Kontrahenta na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju i tym samym (przy spełnieniu pozostałych warunków z art. 42 ust. 1 ustawy) upoważniają/będą upoważniały Wnioskodawcę do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do tych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.” Mając na uwadze powyższe w zakresie pytania 2 Spółka jest w posiadaniu dokumentów, które jednoznacznie potwierdzają dokonanie dostawy na terytorium innego państwa członkowskiego, zgodnie z art. 42 ust. 1, 3 w zw. z ust. 11 ustawy VAT. Spółka dopełnia również warunki przewidziane w art. 42 ust. 1a ustawy VAT. Spółce zatem przysługuje prawo do zastosowania 0% stawki VAT do dokonywanej transakcji WDT. Wobec powyższego Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego stanowiska.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r., poz. 361, ze zm.; dalej jako: „ustawa o VAT”): Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają: 1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; 2) eksport towarów; 3) import towarów na terytorium kraju; 4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju; 5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. W myśl art. 2 pkt 1 ustawy o VAT: Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Jak stanowi art. 2 pkt 3 ustawy o VAT: Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej [...]. Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o VAT: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium państwa członkowskiego – rozumie się przez to terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy o VAT: Przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3. W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT: Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że: Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy o VAT: Przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez: a) dostawcę lub na jego rzecz, lub b) nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych – jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych. Ustawodawca, definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, oraz gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej – stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Aby zatem uznać daną czynność za eksport towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, powinny wystąpić łącznie następujące przesłanki: musi mieć miejsce jedna z czynności określonych w art. 7 ustawy o VAT; w konsekwencji tej czynności musi nastąpić wywóz towaru z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poza terytorium UE przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni); wywóz towaru musi być potwierdzony przez organ celny określony w przepisach celnych. Dwie pierwsze przesłanki mają charakter faktyczny i musi je łączyć bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy, tzn. w wykonaniu jednej ze ściśle sprecyzowanych w ustawie czynności (dostawy) towar opuszcza terytorium kraju w celu dostarczenia go do kraju trzeciego, przy czym nabywca tego towaru w wykonaniu tej czynności nabywa prawo do rozporządzania nim jak właściciel (zasadniczo warunek ten ziszcza się przez przeniesienie własności towaru). Ostatnia przesłanka ma charakter formalny i wiąże się z udokumentowanym legalnym wywozem towarów poza terytorium kraju. W myśl art. 13 ust. 1 ustawy o VAT: Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8. Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy o VAT: Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest: 1) podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju; 2) osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju; 3) podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą; 4) podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu. Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy o VAT: Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 albo art. 113a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7. Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel). Z uwagi na terytorialny charakter podatku VAT, opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności, których miejscem świadczenia jest terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, które w przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Z kolei zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu, regulują przepisy art. 22 ust. 1 – ust. 4 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT: Miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy. Natomiast w myśl art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT: Miejscem dostawy towarów jest – w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy. Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o VAT: W przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie. Na mocy art. 22 ust. 2a ustawy o VAT: W przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego przez nabywcę, który dokonuje również ich dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej do tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towarów należy przyporządkować jego dostawie. Stosownie do art. 22 ust. 2b ustawy o VAT: W przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego. W świetle art. 22 ust. 2c ustawy o VAT: W przypadku gdy podmiot pośredniczący przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot. Definicja podmiotu pośredniczącego zawarta została w art. 22 ust. 2d ustawy o VAT: Przez podmiot pośredniczący, o którym mowa w ust. 2b i 2c, rozumie się innego niż pierwszy w kolejności dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz. Przy czym, art. 22 ust. 2e ustawy o VAT stanowi, że: W przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego albo z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego przez: 1) pierwszego dostawcę – wysyłkę lub transport przyporządkowuje się jego dostawie; 2) ostatniego nabywcę – wysyłkę lub transport przyporządkowuje się dostawie dokonanej do tego nabywcy. Zatem, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś są dostawami „nieruchomymi”. Przy czym, w przypadku gdy towar transportowany jest przez pierwszego dostawcę, transport towarów należy przyporządkować dostawie towarów dokonywanej przez tego dostawcę (pierwszej dostawie w ramach łańcucha dostaw). Z kolei, gdy towar transportowany jest przez ostatniego nabywcę, transport towarów należy przyporządkować dostawie dla tego nabywcy (ostatniej dostawie w łańcuchu). Zauważyć jednocześnie należy, że pojęcie „organizacji” transportu – przyjęte w praktyce stosowania ww. przepisów przez organy podatkowe oraz sądy administracyjne – nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy. Zgodnie z potocznym rozumieniem, przez „organizację” należy rozumieć „sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś”. Zatem przez organizację transportu towarów należy rozumieć planowanie, jak i koordynowanie poszczególnych etapów wywozu towarów. Jednocześnie jak stanowi art. 22 ust. 3 ustawy o VAT: W przypadkach, o których mowa w ust. 2-2c, dostawę towarów, która: 1) poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów; 2) następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów. W myśl tego przepisu wszystkie transakcje realizowane przed dostawą ruchomą (do której przypisano wysyłkę lub transport towaru) będą opodatkowane w państwie, z którego towar jest wysyłany lub transportowany. Natomiast wszystkie dostawy mające miejsce po transakcji ruchomej będą opodatkowane w państwie przeznaczenia towaru. W pierwszej kolejności należy zauważyć, że prowadzą Państwo działalność gospodarczą na terenie Polski w zakresie organizacji transportu towarów w jednostkach skonteneryzowanych w kraju i za granicą. Realizują Państwo dostawy towarów dla klientów krajowych, EU oraz z krajów trzecich. Są Państwo zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonują Państwo między innymi dostawy towarów ze swojego magazynu zlokalizowanego w Polsce na rzecz kontrahentów mających siedzibę w innych krajach Unii Europejskiej, zarejestrowanych do celów rozliczania podatku od wartości dodanej („Kontrahenci”). D okonują Państwo dostawy na rzecz Kontrahentów, tj. podmiotów posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. Dostawy towarów odbywają się na podstawie zgłoszonego zamówienia. Przedmiotem niniejszego wniosku są sytuacje, w których zakupione towary Kontrahent wywozi na terytorium innego państwa członkowskiego UE lub poza terytorium UE. Dostawy towarów są realizowane zgodnie z następującym schematem: · Kontrahent składa zamówienie na towar będący Państwa własnością i zgodnie z ustaleniami wywozu towaru dokonuje Kontrahent lub inny podmiot działający na jego rzecz. · Organizacją transportu zajmuje się Kontrahent. Kontrahent jest podmiotem odpowiedzialnym za techniczne i organizacyjne aspekty dotyczące transportu towarów i ich wysyłki. Kontrahent odpowiedzialny jest za ewentualny kontakt z przewoźnikiem, tj. ustala czas i miejsce odbioru towarów, wypełnia dokumenty przewozowe, dokonuje odprawy celnej i wykonuje inne czynności administracyjne związane z wysyłką towarów. · Mając na uwadze fakt, że to Kontrahent odpowiedzialny jest za wywóz towaru, dostawa może mieć miejsce w późniejszym okresie ustalonym ze Spółką i ze względów logistycznych (gabaryt, waga oraz możliwości transportowe) następuje podział towaru na części. · Dostawa towarów odbywa się co do zasady na warunkach EXW z Polski. Zgodnie z warunkami Incoterms 2010 EXW (Ex Works – „od zakładu”), towar jest uważany za dostarczony, w chwili gdy postawią Państwo go do dyspozycji w swoim magazynie lub zakładzie w określonej lokalizacji. W konsekwencji, z chwilą postawienia towaru do dyspozycji Kontrahenta, przeniesione zostaje na Kontrahenta ryzyko związane z utratą bądź uszkodzeniem towaru. · Miejscem rozpoczęcia transportu towarów jest terytorium Polski (siedziba Spółki), a miejscem ich przeznaczenia (tj. zakończenia transportu) jest terytorium państwa trzeciego (Wariant I) lub terytorium innego państwa członkowskiego UE (Wariant II). Zgodnie z posiadanym informacjami, zarówno w Wariancie I oraz II towar zabierany jest od Państwa i dostarczany przez Kontrahenta do ostatniego (trzeciego) nabywcy. Przyjmują Państwo zatem założenie, że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostaje przeniesione na ostatniego nabywcę (z Kontrahenta na ostatniego, trzeciego nabywcę) dopiero w siedzibie tego ostatniego nabywcy, gdzie towar zostaje dostarczony. Wywóz towaru nastąpi w ramach transportu opisanego w Wariancie I oraz Wariancie II o nieprzerwanym charakterze, czyli od momentu rozpoczęcia transportu każdej z części towaru do chwili ich wywozu poza terytorium Unii Europejskiej/terytorium innego kraju Unii Europejskiej nie wystąpią przerwy niezwiązane bezpośrednio z organizacją transportu do miejsca docelowego. Części towaru mogą być wysyłane w odstępie czasu, jednak zgodnie z Państwa wiedzą wywóz każdej części towaru ma nieprzerwany charakter (podział na części związany jest wyłącznie z kwestiami logistycznymi – gabaryt, waga oraz możliwości transportowe). Należy zatem wskazać, że mamy tu do czynienia z transakcjami łańcuchowymi (szeregowymi), tj. transakcjami, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, a towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu. W analizowanej sprawie następuje wysyłka towaru do ostatniego nabywcy w ramach dostawy o charakterze nieprzerwanym. Prawo do rozporządzania towarem jak właściciel z Państwa na Kontrahenta zostaje przeniesione w Polsce. Natomiast prawo do rozporządzania towarem jak właściciel z Kontrahenta na ostatniego nabywcę zostaje przeniesione dopiero w siedzibie tego ostatniego nabywcy, gdzie towar zostaje dostarczony, tj. poza terytorium Unii Europejskiej bądź terytorium Unii Europejskiej. Z powyższych przepisów wynika, że w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport), więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalić miejsce świadczenia w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalenie miejsca świadczenia odbywa się jak dla towarów niewysyłanych, a więc według miejsca, w którym towary znajdowały się w momencie dostawy (dostawa nieruchoma). W analizowanym przypadku odnosząc się do przedstawionego we wniosku Wariantu I należy bowiem odnieść się do treści art. 22 ust. 2a ustawy o VAT, który wskazuje, że w przypadku towarów, które są wysyłane lub transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego przez nabywcę dokonującego również ich dostawy przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie do tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towarów należy przyporządkować jego dostawie. Omawiany przepis odnosi się wprost do sytuacji w Wariancie I, kiedy towar jest wysyłany (transportowany) przez nabywcę dokonującego również jego dostawy (Kontrahenta), czyli podmiot kupujący towar i ten sam towar sprzedający kolejnemu podmiotowi (ostatniego nabywcy). W takim przypadku ustawodawca wskazał, że transport (wysyłka) przyporządkowane są dostawie realizowanej do tego właśnie nabywcy (Kontrahenta). Mając na uwadze powyższe, należy uznać, iż zarówno domniemanie prawne wskazane w art. 22 ust. 2a ustawy o VAT, jak również warunki dostaw potwierdzają, iż w analizowanym przypadku –w Wariancie I dostawą o charakterze „ruchomym”,tj. dostawą, do której należy przypisać transport – jest pierwsza dostawa towarów, czyli dokonywana przez Państwa na rzecz Kontrahenta. Zatem należy uznać, iż – skoro transakcja pomiędzy Państwem a Kontrahentem z kraju trzeciego stanowi dostawę o charakterze ruchomym – na gruncie ustawy o VAT, powinni Państwo rozpoznać w Wariancie I tzw. eksport pośredni, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b) ustawy o VAT. Odnosząc się z kolei do przedstawionego we wniosku Wariantu II wskazać należy, że Kontrahenta, będącego drugim w kolejności dostawcą towarów w transakcji łańcuchowej, należy uznać za podmiot pośredniczący, o którym mowa w art. 22 ust. 2b-2d ustawy o VAT. Przy czym – jak wynika z okoliczności sprawy – Kontrahent nie przekazał Państwu numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadanego mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane (tj. Polskę). Jak wynika bowiem z wniosku Kontrahenci mają siedzibę w innych krajach Unii Europejskiej i są zarejestrowani do celów rozliczania podatku od wartości dodanej, Wobec powyższego w przypadku ww. transakcji w Wariancie II – stosownie do art. 22 ust. 2b ustawy o VAT – transport należy przyporządkować pierwszej dostawie, tj. dostawie między Państwem a Kontrahentem. Tym samym pierwszą dostawę dokonaną pomiędzy Państwem a Kontrahentem należy traktować jako „transakcję ruchomą”, tj. opodatkowaną jako transakcję międzynarodową. W konsekwencji, skoro w opisanym Wariancie II towary są transportowane z Polski na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE, to dostawy towarów, opisane we wniosku, dokonywane w ramach transakcji łańcuchowej przez Państwa na rzecz Kontrahenta z innego kraju UE są/będą opodatkowane jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT. Zatem w Wariancie II są/będą spełnione warunki, o których mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT i dostawa towarów na rzecz Kontrahenta z innego kraju UE niż Polska, będzie dla Państwa stanowiła wewnątrzwspólnotową dostawę towarów zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o VAT. Odnosząc się do zakresu postawionego pytania we wniosku nr 1 wskazuję: Jak stanowi art. 41 ust. 4 ustawy o VAT: W eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%. W myśl art. 41 ust. 6 ustawy o VAT: Stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej. Stosownie do art. 41 ust. 6a ustawy o VAT: Dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności: 1) dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu; 2) dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność; 3) zgłoszenie wywozowe na piśmie utrwalonym w postaci papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny. Zgodnie z art. 41 ust. 7 ustawy o VAT: Jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 6, nie został spełniony, podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres. W przypadku nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju. Jak stanowi art. 41 ust. 8 ustawy o VAT: Przepis ust. 7 stosuje się w przypadku, gdy podatnik posiada dokument celny potwierdzający procedurę wywozu. W art. 41 ust. 9 ustawy o VAT wskazane zostało, że: Otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej w terminie późniejszym niż określony w ust. 6 i 7 upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument. W myśl art. 41 ust. 9a ustawy o VAT: Jeżeli podatnik otrzymał całość lub część zapłaty przed dokonaniem dostawy towarów, stawkę podatku 0% w eksporcie towarów stosuje się w odniesieniu do otrzymanej zapłaty, pod warunkiem że wywóz towarów nastąpi w terminie 6 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym podatnik otrzymał tę zapłatę, oraz podatnik w tym terminie otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6. Przepisy ust. 7, 9 i 11 stosuje się odpowiednio. Stosownie do art. 41 ust. 11 ustawy o VAT: Przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa wart.2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust.6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio. Z uwagi na terytorialny charakter podatku VAT, opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności, których miejscem świadczenia jest terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Przy czym zgłoszenie do procedury wywozu towarów mających być przedmiotem eksportu nie musi nastąpić w krajowym urzędzie celnym, a towar podlegający eksportowi nie musi opuścić terytorium Unii Europejskiej za pośrednictwem krajowego granicznego urzędu celnego, gdyż może to nastąpić przez każdy unijny urząd celny. Niezbędne jest jednak, aby transport (wysyłka) tego towaru, przed opuszczeniem terytorium Unii Europejskiej, rozpoczął się na terytorium Polski, a sam transport miał nieprzerwany charakter. Przy czym nie chodzi tutaj o aspekt fizyczny tego transportu, czyli o to, aby transportu dokonywał np. tylko jeden podmiot (np. spedytor) czy też towar nie mógł być przeładowany, czy chwilowo składowany. Istotne jest, aby przeznaczeniem nadanego towaru było tylko jego wywiezienie z terytorium Unii Europejskiej. Należy zauważyć, że w przypadku, gdy dokonuje się dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej, dla uznania, że doszło do czynności określonej w myśl art. 2 pkt 8 ustawy o VAT eksportem towarów, niezbędne jest prawidłowe potwierdzenie wywozu. Już bowiem z samej definicji zawartej w art. 2 pkt 8 ustawy o VAT wynika, że o eksporcie towarów można mówić wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych. Przepis art. 41 ust. 6 ustawy o VAT, dający prawo zastosowania stawki 0% w eksporcie towarów, wymaga, aby podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej. Z kolei w art. 41 ust. 6a ustawy o VAT, odwołującym się do art. 41 ust. 6 ustawy o VAT, zostały wymienione dokumenty, które w sposób bezsporny potwierdzają, że nastąpił wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Zauważyć przy tym należy, że te wymienione dokumenty mają charakter dokumentów urzędowych. Podkreślić należy, że zgodnie z art. 41 ust. 6 ustawy o VAT, możliwość zastosowania stawki 0% do eksportu towarów uwarunkowana jest posiadaniem, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, dokumentu potwierdzającego wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Zatem, aby podatnik mógł opodatkować sprzedaż stanowiącą eksport towarów stawką podatku w wysokości 0% – podatnik będzie musiał posiadać dokument, który w sposób jednoznaczny potwierdza, że wysyłane towary opuściły terytorium Unii Europejskiej. Przykładowy katalog takich dokumentów wymieniony został w art. 41 ust. 6a ustawy o VAT. Przy tym, zauważyć należy, że nie jest to katalog zamknięty, na co wskazuje użyty w tym przepisie zwrot „w szczególności”. Niemniej jednak, pomimo tego, że katalog dokumentów wymienionych w art. 41 ust. 6a ustawy o VAT ma charakter otwarty, nie można przyjąć, że mogą to być inne dowody niż dokumenty „urzędowe”, w których właściwe organy celne (polskie lub z innych państw członkowskich UE) potwierdziły wywóz towarów poza terytorium UE. Co do zasady zgłoszenia wywozowe towarów z obszaru celnego UE składane są w formie elektronicznej z wykorzystaniem sytemu AES (Automatyczny System Eksportu). Zgłoszenie celne (wywozowe) w postaci komunikatu IE 515 jest składane przez zgłaszającego do właściwego urzędu wywozu. Z kolei urząd wyprowadzenia (urząd celny graniczny, przez który towar opuszcza obszar celny Unii Europejskiej) niezwłocznie po tym, jak towar opuścił obszar celny UE przesyła do urzędu wywozu (urzędu, w którym zostało złożone zgłoszenie celne) komunikat IE518 zawierający wyniki kontroli przeprowadzonej w urzędzie wyprowadzenia. Po otrzymaniu przez urząd wywozu komunikatu IE 518 system AES generuje automatycznie komunikat IE 599 i przesyła go zgłaszającemu. Komunikat IE 599 jest dokumentem celnym potwierdzającym, także dla celów podatkowych, wywóz towarów poza terytorium UE przez wskazanego w zgłoszeniu wywozowym eksportera. Należy dodatkowo zaznaczyć, że komunikat IE 599, może być wydany nie tylko przez administrację celną krajową, ale także przez inne unijne organy celne, jeśli odprawa celna wywozowa (eksportowa) miała miejsce na terenie innego państwa członkowskiego. Nie ulega zatem wątpliwości, że dokumentem potwierdzającym wywóz towarów poza terytorium UE jest: elektroniczny komunikat IE 599 otrzymany w systemie AES, wydruk ww. komunikatu potwierdzony przez właściwy organ celny, elektroniczny komunikat IE 599 otrzymany poza systemem AES, jeżeli jego autentyczność jest zapewniona. Nadmieniam także, że od dnia 31 października 2024 r. nastąpiło ogólnopolskie uruchomienie systemu AES/ECS2 PLUS, w którym nie funkcjonuje już komunikat IE 599. W związku z tym, na terytorium Polski nie jest już wydawany komunikat IE 599, gdyż został on zastąpiony komunikatem CC599C, który pełni jednak taką samą rolę jak jego poprzednik, tj. jest dokumentem celnym stanowiącym potwierdzenie wywozu towaru. Dokumentem, o którym mowa w art. 41 ust. 6a ustawy o VAT uprawniającym do zastosowania stawki 0% przy eksporcie będzie również zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym lub kopia takiego zgłoszenia potwierdzona przez właściwy urząd celny. We wszystkich ww. przypadkach są to dokumenty o charakterze „urzędowym” wygenerowane w systemie AES (AES/ECS2 PLUS) lub potwierdzone przez właściwy urząd celny. Zauważam, iż pomimo tego, że katalog dokumentów wymienionych w art. 41 ust. 6a ustawy o VAT jest katalogiem otwartym, nie można zastosować stawki VAT w wysokości 0% względem eksportu towarów na podstawie dowodów innych niż dokumenty „urzędowe”, w których właściwe organy celne (polskie lub z innych państw członkowskich UE) potwierdziły wywóz towarów poza terytorium UE. We wszystkich ww. przypadkach są to dokumenty o charakterze „urzędowym” – wygenerowane w systemie AES lub potwierdzone przez właściwy urząd celny. Ponadto kierując się wyjaśnieniami dotyczącymi wprowadzenia regulacji zawartej w art. 41 ust. 6a ustawy o VAT do zastosowania stawki 0% będą uprawniały również inne niż ww. dokumenty, które funkcjonują w innych państwach członkowskich zgodnie z obowiązującymi tam przepisami i które potwierdzają wywóz poza terytorium UE, przy czym chodzi tu przede wszystkim o formę „urzędowego” dokumentu, w którym urząd celny innego państwa członkowskiego potwierdza wywóz towarów poza terytorium UE, a nie o dowolność w stosowaniu jakichkolwiek dokumentów, które nie zostały wprost określone w przepisach prawa tych państw. Zatem uznanie danej czynności za eksport towarów i jej opodatkowanie stawką w wysokości 0% wymaga zrealizowania warunku dotyczącego potwierdzenia wywozu towarów przez organ celny określony w przepisach celnych. Może to być organ celny krajowy, jak również organ innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Spełnienie tego warunku ma gwarantować, że faktycznie nastąpi wywóz towarów, i że bez ich powrotnego przywozu nie będą one przedmiotem dostawy na terytorium kraju. Przy tym konieczne jest, aby wywóz ten nastąpił w ramach transportu (wysyłki) zasadniczo o nieprzerwanym charakterze. Podatnik powinien więc posiadać w swojej dokumentacji dowód wiarygodny, stanowiący urzędowe potwierdzenie faktycznego dokonania wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, z którego musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Oznacza to w konsekwencji, że nie każdy dokument lub zestaw dokumentów będzie mógł stanowić prawidłowe, upoważniające do zastosowania stawki 0%, potwierdzenie, że doszło do eksportu towarów. Wskazali Państwo we wniosku, że będą w stanie wykazać, że przedmiotem dostawy i wywozu są te same towary na podstawie opisu towaru definiującego części i model towaru, który jest identyczny na fakturze wystawionej przez Państwa. W ramach dokonywanych transakcji otrzymują Państwo/będą otrzymywać dokumenty potwierdzające wywóz poszczególnych części towarów poza terytorium UE, tj. komunikaty IE599 (lub jego kopie w formacie .xml lub .pdf) w których są warunki dostawy EXW z Polski oraz miejsce dostawy poza terytorium UE. Zgłoszenia do procedury celnej dokonuje Kontrahent. W komunikatach nie będzie wskazany numer faktury wystawionej przez Spółkę, natomiast na podstawie opisu towaru możliwe będzie przyporządkowanie komunikatów do faktury wystawionej przez Państwa. Wywóz wszystkich części towaru (podział na części związany jest z kwestiami logistycznymi – gabaryt, waga oraz możliwości transportowe) nastąpi w ciągu 6 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym będzie otrzymana zapłata zaliczki. Ponadto, po dostarczeniu ostatniej części towaru uzyskują Państwo od Kontrahenta oświadczenie, w którym Kontrahent potwierdza tożsamość towarów z danej faktury wystawionej przez Spółkę na rzecz Kontrahenta z częściami towaru wywiezionymi przez Kontrahenta poza granice Unii Europejskiej. Oświadczenie zawiera następujące informacje: dane Państwa, dane Kontrahenta z siedzibą w kraju UE, informacje na temat podmiotu dostarczającego towar, informacje, że towar o określonym numerze fabrycznym (który jest zgodny z numerem na fakturze wystawionej przez Spółkę) został dostarczony pod konkretny adres w kraju poza UE, datę dostarczenia poza granice UE, dane dotyczące faktury wystawionej przez Państwa na rzecz Kontrahenta – numer i data, datę sporządzenia oświadczenia, imię i nazwisko oraz podpis osoby upoważnionej do podpisania takiego oświadczenia w imieniu Kontrahenta, imię i nazwisko oraz podpis osoby otrzymującej towar. Każdorazowo są/będą Państwo w posiadaniu korespondencji z Kontrahentem w zakresie zamawianego towaru oraz potwierdzenia dokonanej zapłaty (w całości lub w częściach) przez Kontrahenta na rzecz Państwa. Jak Państwo wskazali – są/będą w posiadaniu następujących dokumentów dotyczących wskazanej transakcji: faktura dokumentująca przedmiotową transakcję, kopie komunikatów IE-599 dot. poszczególnych części wywożonego towaru, a od 30 października 2024 r. komunikat wg nowego wzoru tj. CC599C, potwierdzenie płatności dokonanej przez Kontrahenta, oświadczenie Kontrahenta potwierdzające tożsamość towarów z faktury wystawionej przez Państwa na rzecz Kontrahenta z częściami towarów wywiezionych przez Kontrahenta poza granice Unii Europejskiej, korespondencję z Kontrahentem. Wobec powyższego w zakresie dostawy towarów w Wariancie I, w przypadku posiadania przez Państwa dokumentów, z których wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu oraz komunikatów IE-599, jak również od 30 października 2024 r. komunikatu wg nowego wzoru, tj. CC599C, mając na względzie przedstawione wyżej przepisy ustawy o VAT, do dostawy dokonywanej przez Państwa na rzecz Kontrahenta z terytorium państwa trzeciego, są/będą Państwo uprawnieni do rozliczenia eksportu pośredniego według stawki podatku VAT w wysokości 0%. Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 uznałem za prawidłowe. Odnosząc się z kolei do pytania nr 2 wniosku, wskazuję: Wskazać należy, że w kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10), zwanego dalej rozporządzeniem 2018/1912. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912: 1. Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków: a) sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy; b) sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów: (i) pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz (ii) co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy. Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) pkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa. 2. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1. 3. Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu: a) dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów; b) następujące dokumenty: (i) polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów; (ii) dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia; (iii) poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim. Jednakże wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione. W myśl art. 41 ust. 3 ustawy o VAT: W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42. Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy o VAT: Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że: 1) podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi; 2) podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju; 3) podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE. Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE, najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę. W myśl art. 42 ust. 1a ustawy o VAT: Stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli: 1) podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1, lub 2) złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8 – chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego. Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT: Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju: 1) dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi), 2) (uchylony) 3) specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku 4) (uchylony) – z zastrzeżeniem ust. 4 i 5. Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy o VAT: W przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności: 1) korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie; 2) dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu; 3) dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania; 4) dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Stosownie do art. 42 ust. 12 ustawy o VAT: Jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie został spełniony przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za: 1) okres kwartalny - podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za ten okres; podatnik wykazuje tę dostawę w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za następny okres rozliczeniowy ze stawką właściwą dla dostawy danego towaru na terytorium kraju, jeżeli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres rozliczeniowy nie posiada dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2; 2) okres miesięczny - podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za ten okres; podatnik wykazuje tę dostawę w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za kolejny po następnym okresie rozliczeniowym okres rozliczeniowy ze stawką właściwą dla dostawy danego towaru na terytorium kraju, jeżeli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatnik za ten kolejny po następnym okresie rozliczeniowym okres rozliczeniowy nie posiada dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2. Z kolei zgodnie z art. 42 ust. 12a ustawy o VAT: W przypadkach, o których mowa w ust. 12, otrzymanie dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2, upoważnia podatnika do wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów ze stawką 0% w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za okres rozliczeniowy, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania przez niego tej dostawy, i dokonania korekty deklaracji podatkowej oraz odpowiednio informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1. Należy wskazać, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem. W związku z tym istotne jest to, aby ww. dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis. Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy o VAT wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych. Istotne jest aby dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju. Dokumenty mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju. Powyższe rozważania potwierdza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, w której Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT (wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów)) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Zatem mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Podsumowując, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Przy czym przepisy regulujące prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatku nie określają formy dokumentów potwierdzających wywiezienie i dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy. Obowiązujące w tym zakresie przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, lub jako skan dokumentu załączony do wiadomości e-mail otrzymanej od przewoźnika lub kontrahenta, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy. Należy zatem przyjąć, że każda forma dokumentu jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność i integralność z dokumentami źródłowymi została wystarczająco uprawdopodobniona. Dokumenty powinny jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Ponadto wskazać należy, że faktura sprzedaży wypełnia znamiona specyfikacji, tj. zawiera dane dotyczące w szczególności nazwy i ilości towarów będącego przedmiotem dostawy, umożliwiając jego identyfikację. Za możliwością uznania, iż faktura stanowi specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, przemawia ugruntowana w tym zakresie praktyka organów podatkowych oraz sądów administracyjnych. Dla przykładu, w wyroku z 9 grudnia 2009 r. o sygn. akt I FSK 1388/08, Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż: „(...) nie wydaje się, by podatnik był zmuszony do posiadania w swej dokumentacji odrębnej specyfikacji dostarczanych w ramach VAT towarów, jeśli specyfikacja taka została zawarta w fakturze VAT. (...). Jeżeli na fakturze wskazano dane, jakie powinna zawierać specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku (tj. m. in. nazwę i ilość towarów), faktura taka w istocie stanowi specyfikację poszczególnych sztuk ładunku. (...) posiadanie w takim przypadku odrębnej od faktury specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku nie jest konieczne do zastosowania 0% VAT w przypadku WDT (...)”. Z opisu sprawy wynika, że w zakresie dostaw objętych Wariantem II w ramach dokonywanych transakcji otrzymują/będą otrzymywać Państwo dokumenty potwierdzające wywóz towarów na terytorium UE, tj. skany listów przewozowych (CMR), potwierdzających odbiór towaru, w których wskazane będzie m.in. miejsce i data załadowania oraz miejsce przeznaczenia i data otrzymania towaru wraz z podpisem. Nie wszystkie listy przewozowe CMR zawierają pełen zakres informacji identyfikujących towar, takich jak szczegółowy opis lub numer seryjny, jednakże na podstawie pozostałych dokumentów posiadanych przez Państwa, w tym faktur, korespondencji z kontrahentem oraz danych dotyczących transportu, możliwe jest jednoznaczne powiązanie danego listu przewozowego CMR z konkretną transakcją oraz towarem będącym przedmiotem dostawy. Dodatkowo każdorazowo są/będą w posiadaniu faktury oraz wykazanej na fakturze specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku, która zawiera nazwę towaru, jednostkę i ilość towarów a także korespondencji z Kontrahentem w zakresie zamawianego towaru oraz potwierdzenia dokonanej zapłaty (w całości lub w częściach) przez Kontrahenta na rzecz Państwa. Odnosząc się zatem do powyższego należy uznać, że ww. dokumentacja zgromadzona przez Państwa w związku z dokonywanymi wewnątrzwspólnotowymi dostawami towarów do Kontrahenta zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w innych niż Polska państwach Unii Europejskiej i posługujących się dla potrzeb ww. transakcji numerami VAT UE nadanymi im w tych państwach stanowi/stanowić będzie dowody dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej, która zgodnie z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT. Jednocześnie ww. dokumentacja potwierdza/będzie potwierdzała dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, a w konsekwencji upoważnia/będzie upoważniała Państwa (przy spełnieniu pozostałych warunków z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT), do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (WDT), tj. dostawy dokonywanej przez Państwa na rzecz Kontrahenta z terytorium UE, opisanej w Wariancie II. Zatem Państwa stanowisko uznałem w zakresie pytania nr 2 za prawidłowe

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy: · stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, · zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa wniosku (pytań). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniami, nie mogą być rozpatrzone. Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy. Ponoszą Państwo ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym jego przedstawieniem. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Zatem, należy zaznaczyć, że

wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy. W sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem sprawy i zastosują się Państwo do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.