Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
11 kwietnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 11 kwietnia 2025 r. o wydanie interpretacji
indywidualnej, który dotyczy uprawnienia do zastosowania stawki 0% VAT (podatek od towarów i usług) dla
wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w przypadku, gdy Spółka dokonująca dostawy,
dostarczyła towar nie do prawdziwego kontrahenta, lecz do osoby podszywającej się pod
niego.
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
(...) (dalej jako: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest czynnym podatnikiem podatku od
towarów i usług, zarejestrowanym na potrzeby dokonywania transakcji
wewnątrzwspólnotowych jako podatnik VAT UE.
Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy jest produkcja pozostałych mebli.
Spółka sprzedaje wyprodukowane meble zarówno w sprzedaży hurtowej jak i detalicznej,
nabywcami mebli są m.in. przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą na terenie
Polski oraz na terytorium innych państw Unii Europejskiej i poza Unią Europejską.
W związku ze sprzedażą opodatkowaną realizowaną w ramach prowadzonej działalności
gospodarczej, Spółka ponosi wydatki m.in. na materiały i surowce potrzebne do produkcji
mebli oraz na meble (wyprodukowane przez inny podmiot, które podlegają późniejszej
odsprzedaży).
W ubiegłych latach pracownicy Spółki uczestniczyli na targach, podczas których poznali
przedstawicieli różnych firm, w tym osoby podszywające się pod przedstawicieli (...) firmy
(...) o numerze identyfikacji podatkowej: (...) (dalej jako: „Kontrahent”).
Osoby podające się za przedstawiciela Kontrahenta widniały w mediach
społecznościowych jako pracownicy Kontrahenta, ponadto „przedstawiciele” posługiwali
się wizytówkami firmy, pod którą się podszywali (na wizytówkach widniały dane
personalne, w tym stanowisko, nr telefonu, adres e-mail).
W ramach prowadzonej działalności gospodarczej zainteresowanie współpracą ze Spółką
zgłosiła osoba podająca się za przedstawiciela Kontrahenta. Osoba podająca się za
przedstawiciela Kontrahenta wskazywała chęć nawiązania współpracy handlowej
polegającej na złożeniu zamówienia na towary oferowane przez Spółkę.
Podjęcie współpracy z Kontrahentem zostało poprzedzone jego weryfikacją (według
wewnętrznych procedur Spółki) polegającą na weryfikacji jego statusu jako
zarejestrowanego podatnika w bazie VIES. Spółka podjęła czynności w zakresie w jakim
było to uzasadnione skalą przewidywanej współpracy. Dodatkowo, Spółka na podstawie
umowy o świadczenie usług z firmą wyspecjalizowaną w weryfikacji zagranicznych firm
skorzystała z usługi weryfikacji Kontrahenta, w rezultacie Spółka uzyskała podgląd do
raportu z weryfikacji Kontrahenta, który wskazywał na brak przeciwskazań do rozpoczęcia
współpracy oraz wiarygodność Kontrahenta została sprawdzona na różnych portalach
internetowych. Elementem weryfikacji było osobiste spotkanie pracowników Spółki z
osobami podszywającymi się pod pracowników Kontrahenta, kontakt Spółka – Kontrahent
nie opierał się wyłącznie na kontakcie na odległość.
Podczas weryfikacji sprawdzane są takie informacje jak:
a) dane nabywcy,
b) data rozpoczęcia działalności nabywcy,
c) status podatkowy nabywcy tj. Kontrahenta, pod którego podszywali się oszuści
(rejestracja na potrzeby podatku od towarów i usług lub podatku od wartości dodanej,
posiadanie niezbędnych numerów rejestracyjnych, posiadanie/nieposiadanie przez
niego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski,
ewentualne zaległości i inne) w zakresie podatku VAT,
d) znaczenie nabywcy, tj. Kontrahenta w branży (czy jest to podmiot znany, czy dokonuje
transakcji na dużą skalę itp.),
e) wszelkie inne kwestie, które z uwagi na okoliczności konkretnej transakcji powinny
zostać przeanalizowane w ramach procedury weryfikacji.
W związku z pozytywną weryfikacją Kontrahenta podjęto decyzję o rozpoczęciu
współpracy – Spółka zawarła umowę współpracy na stacjonarnym spotkaniu, poprzez
złożenie odręcznych podpisów przez ww. osobę oraz zostały ostemplowane umowy
pieczęcią z nazwą Kontrahenta.
Szczegóły zamówienia, tj. warunki płatności, rodzaj i ilość towaru, warunki transportu oraz
termin realizacji zostały potwierdzone ostemplowanym oraz podpisanym potwierdzeniem
zamówienia, które zostało przesłane w formie skanu z adresu e-mail osoby podającej się
za przedstawiciela Kontrahenta.
W (...) r. na mocy zawartej umowy Spółka wysłała towar do (...) do magazynu wskazanego
przez osoby podszywające się pod pracowników Kontrahenta. Pod wskazanym adresem
towar został odebrany, jednocześnie odbiór został potwierdzony podpisem na CMR oraz
na specyfikacji warunków dostawy, tj. na Loading List.
Spółka przesłała fakturę dokumentującą ww. transakcję drogą elektroniczną (na e-mail
wskazany w zamówieniu i na wizytówkach). Ponadto dokument CMR oraz Loading List
zostały dostarczone wraz z dostawą towaru.
Spółka niezwłocznie po uzyskaniu informacji o możliwości zaistnienia oszustwa złożyła
zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa przez osoby podszywające się pod
pracowników Kontrahenta do (...) policji. Spółka posiada raport ze zgłoszenia tego
przestępstwa. Po przeprowadzeniu dochodzenia przez Spółkę i po zgłoszeniu sprawy na
policję, okazało się, że Spółka padła ofiarą oszustwa – wspominane osoby podszywały się
pod istniejącą firmę, tj. Kontrahenta, a w rzeczywistości dokonały kradzieży towarów.
Wnioskodawca nigdy nie otrzymał zapłaty za wysłany towar, którego nie udało się również
odzyskać.
Ponadto, Spółka w celu zachowania ostrożności, mimo otrzymania zamówienia na towary
o większej wartości, zdecydowała się na dostawę towarów partiami, dostawa drugiej partii
towaru miała zostać przeprowadzona po uregulowaniu płatności za pierwszą dostawę.
Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od (...) lat, Wnioskodawca dokonuje
weryfikacji klientów. Opisany powyżej proceder to pierwszy przypadek w historii Spółki,
gdzie Spółka padła ofiarą oszustwa i to na tak wysoką wartość. Proceder był starannie
zaplanowany i przeprowadzony z pełną pieczołowitością ze strony oszustów. Od
momentu pierwszego spotkania do realizacji zamówienia minęło 9 miesięcy, z uwagi na
proces weryfikacji drugiej strony umowy przez Spółkę, liczne spotkania z
„przedstawicielami” Kontrahenta i negocjacje umowy.
Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie Spółka dochowała należytej
staranności poprzez opisane powyżej działania weryfikacyjne.
Wnioskodawca dnia (...) r. otrzymał interpretację indywidualną o sygn.: (...), w której
Dyrektor KIS wskazał, że:
Realizując opisaną dostawę nie dokonali Państwo czynności niepożądanej z punktu
widzenia obowiązującego porządku prawnego. W sytuacji wyłudzenia towaru
dochodzi do wykonania czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT,
której nie można utożsamiać z kradzieżą (wyrok WSA w Warszawie sygn. akt VIII SA
/Wa 351/18). Tym samym dokonanej transakcji nie można uznać za czynność
niebędącą przedmiotem prawnie skutecznej umowy.
W konsekwencji, opisana przez Państwa sytuacja będąca przedmiotem wniosku
spełnia warunki do uznania jej za czynność opodatkowaną podatkiem VAT, ponieważ
w ramach prowadzonej przez Państwa działalności dokonali Państwo dostawy
towarów, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W
przedmiotowej sprawie miała miejsce wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w
rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy w zw. z art. 13 ust. 1 ustawy w zw. z art. 7 ust. 1
ustawy, bowiem z okoliczności wynika, że została zrealizowana dostawa towarów, w
ramach której nastąpił wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa
członkowskiego inne niż terytorium kraju. Przy czym bez znaczenia pozostaje fakt, że
dostawa nastąpiła na rzecz innego podmiotu niż wskazuje na to zamówienie. W
rozpatrywanej sprawie miała miejsce dostawa towarów jako przeniesienie prawa do
rozporządzania towarami jak właściciel. Z opisu sprawy wynika, że wysłany towar
został dostarczony do wskazanego miejsca, co zostało potwierdzone w dokumencie
CMR oraz w specyfikacji warunków dostawy, a Państwo wystawili fakturę
dokumentującą sprzedaż.
Pytanie
Czy w przypadku, gdy Wnioskodawca padł ofiarą oszustwa i dostarczył towar nie do
prawdziwego kontrahenta, lecz do osoby podszywającej się pod niego, jest on uprawniony
do zastosowania stawki 0% VAT dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zgodnie z
zasadą neutralności VAT?
Państwa stanowisko w sprawie
Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, gdy Wnioskodawca padł ofiarą oszustwa i
dostarczył towar nie do prawdziwego kontrahenta, lecz do osoby podszywającej się pod
niego, jest on uprawniony do zastosowania stawki 0% VAT dla wewnątrzwspólnotowej
dostawy towarów zgodnie z zasadą neutralności VAT.
Uzasadnienie
Zdaniem Wnioskodawcy, jest on uprawniony do zastosowania preferencyjnej stawki 0%,
pod warunkiem:
• spełnienia przesłanek wynikających z art. 42 ustawy o VAT (posiadanie potwierdzenia
wywozu towarów do innego Państwa Członkowskiego UE, docelowy nabywca posiadał
ważny i aktywny numer VAT-UE, wykazanie dostawy w informacjach
podsumowujących z prawidłowymi danymi, wykazanie przez Wnioskodawcę dostawy
towarów jako czynny podatnik VAT-UE), oraz
• dochowaniem przez Wnioskodawcę należytej staranności przy zawieraniu transakcji z
osobą podszywającą się pod Kontrahenta.
Na wstępie, Wnioskodawca wskazuje, że w wydanej na wniosek Spółki interpretacji
indywidualnej z (...) Dyrektor KIS wskazał, że:
„W przedmiotowej sprawie miała miejsce wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów
w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy w zw. z art. 13 ust. 1 ustawy w zw. z art. 7 ust.
1 ustawy, bowiem z okoliczności wynika, że została zrealizowana dostawa towarów”.
Zatem na podstawie wydanej interpretacji indywidualnej należy przyjąć, że doszło do
odpłatnej dostawy towarów, a dokładnie do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.
Dodatkowo, w świetle wydanej interpretacji, można uznać, że stwierdzenie Dyrektora KIS,
zgodnie z którym:
„Realizując opisaną dostawę nie dokonali Państwo czynności niepożądanej z punktu
widzenia obowiązującego porządku prawnego. W sytuacji wyłudzenia towaru
dochodzi do wykonania czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT,
której nie można utożsamiać z kradzieżą (wyrok WSA w Warszawie sygn. akt VIII SA
/Wa 351/18). Tym samym dokonanej transakcji nie można uznać za czynność
niebędącą przedmiotem prawnie skutecznej umowy”.
świadczy o tym, że Dyrektor KIS potwierdził fakt dochowania należytej staranności przez
Spółkę przy weryfikacji kontrahenta, a tym samym Spółka jest uprawniona do
zastosowania stawki 0% (przy zachowaniu warunków formalnych i materialnych) pomimo,
że towar dotarł do podmiotu podszywającego się pod Kontrahenta Wnioskodawcy.
Bowiem, zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem organów podatkowych zastosowanie
stawki 0% VAT, w myśl art. 42 ust. 1 ustawy o VAT możliwe jest jedynie wtedy, gdy
podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru pozostaje w dobrej wierze,
że dokonywana przez niego czynność nie prowadzi do udziału w oszustwie – takie
działanie zostało potwierdzone w interpretacji z 24 lutego 2025 r. wydanej przez
Dyrektora KIS.
Powyższe wnioski dotyczące możliwości stosowania stawki 0% znajdują potwierdzenie m.
in. w orzeczeniu WSA w Warszawie z 29 czerwca 2018 r. sygn.: VIII SA/Wa 351/18, w
którym sąd stwierdził, iż:
„Sąd podziela pogląd, iż zastosowanie stawki 0% VAT, w myśl art. 42 ust. 1 ustawy o
VAT możliwe jest jedynie wtedy, gdy podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowej
dostawy towaru pozostaje w dobrej wierze, że dokonywana przez niego czynność nie
prowadzi do udziału w oszustwie, to należy zwrócić uwagę, iż nieuprawnione jest
wymaganie od podatnika nieograniczonego poszukiwania dowodów na rzetelność
kontrahenta z powodu braku formalnego obowiązku wynikającego z konkretnego
przepisu prawa w tym zakresie jak i orzecznictwa TSUE, które nie znajduje podstaw
do wymagania od podatnika podejmowania czynności sprawdzających, które nie są
jego zadaniem”.
Podobne stanowisko zostało wyrażone również w wyroku WSA w Poznaniu z 8 lutego
2018 r. w sprawie o sygn.: I SA/Po 1138/17, w której sąd wskazał, że:
„Z art. 42 ust. 1, 3 i 11 u.p.t.u. dla zastosowania stawki 0% przy
wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik
posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 u.p.t.u.,
uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 u.p.t.u. lub innymi
dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 o.p., o ile łącznie
potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem
wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium
państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
Dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 4 u.p.t.u., nie mają charakteru
bezwzględnie obligatoryjnych, lecz jedynie dowodów względnie obowiązkowych, co
oznacza, że podatnik powinien co do zasady nimi dysponować, lecz w przypadku ich
braku lub braku pewnych danych na dokumentach wymaganych tymi przepisami -
co czyni je niepełnowartościowymi dowodami w zakresie wykazania dowodzonej
okoliczności - może ona zostać udowodniona również innymi dowodami,
określonymi w art. 42 ust. 11 u.p.t.u. Zastosowanie stawki 0% VAT, w myśl art. 42 ust.
1 u.p.t.u., możliwe jest jedynie wtedy, gdy podatnik dokonujący
wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru pozostaje w dobrej wierze, że dokonywana
przez niego czynność nie prowadzi do udziału w oszustwie. Nieuprawnione jest
wymaganie od podatnika nieograniczonego poszukiwania dowodów na rzetelność
kontrahenta z powodu braku formalnego obowiązku wynikającego z konkretnego
przepisu prawa w tym zakresie jak i orzecznictwa TSUE, które nie znajduje podstaw
do wymagania od podatnika podejmowania czynności sprawdzających, które nie są
jego zadaniem. Tym bardziej więc ani spisywanie indywidualnych umów z kolejnymi
kontrahentami, ani jeżdżenie do ich siedzib i spotykanie się bezpośrednio z ich
przedstawicielami, ani legitymowanie osób itp. przy prowadzeniu aktywnej
działalności gospodarczej nie może stanowić obowiązku podatnika”.
Dodatkowo, warto również zwrócić uwagę na uzasadnienie wyroku WSA w Warszawie z 29
lipca 2010 r., sygn.: III SA/Wa 600/10, w którym wskazano, że:
„Jeżeli zatem fakt dokonania WDT (wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów) jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej
wymaga by zwolnienie od podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia
przesłanek merytorycznych (...)”.
Mając na względzie powyższe, Wnioskodawca chce podkreślić, że Spółka jest znaną firmą,
istniejącą na rynku od bardzo wielu lat. Spółka posiada infrastrukturę i zaplecze, zatrudnia
pracowników. Okoliczności te wskazują, że Wnioskodawca nie jest podmiotem znikającym,
ani istniejącym dla realizacji oszukańczych procederów. Duża liczba kontrahentów oraz
pozyskiwanie nowych kontrahentów z innych państw członkowskich to sytuacje, które
mogą prowadzić do tego, że Spółka dokonując WDT, pomimo dochowania należytej
staranności i działania w dobrej wierze została narażona na nieświadome bycie ofiarą
oszustwa.
Wnioskodawca uważa, że warunki do zastosowania stawki 0% zostały spełnione, ponieważ
Spółka dokonała wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (co zostało wskazane w
otrzymanej interpretacji indywidualnej z (...) i nie zachodzą okoliczności wskazujące na
jakiekolwiek nadużycie podatkowe.
Spółka działała w dobrej wierze (co zostało potwierdzone przez Dyrektora KIS w
interpretacji indywidualnej z 24 lutego 2025 r. słowami:
„Realizując opisaną dostawę nie dokonali Państwo czynności niepożądanej z punktu
widzenia obowiązującego porządku prawnego”.
i dokonała WDT, tym samym zasada neutralności wymaga, by stawka VAT 0% od podatku
VAT miała zastosowanie, ponieważ przesłanki merytoryczne zostały spełnione.
Podkreślenia wymaga również, że zasada opodatkowania wewnątrzwspólnotowej
dostawy towarów stawką 0% stanowi realizację zasady neutralności opodatkowania VAT i
wynika wprost z art. 138 ust. 1 Dyrektywy VAT, który stanowi że:
„Państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub
transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium
danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub
na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej
podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż
państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów”.
Dodatkowo, zasada neutralności podatkowej była wielokrotnie przedmiotem orzeczeń
Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który jednolicie orzeka, iż
wszelkie ograniczenia tego prawa, które ze swej natury niweczą neutralność, mają
charakter wyjątkowy i muszą mieć wyraźne oparcie w przepisach art. 167-192 Dyrektywy
VAT.
Zdaniem Spółki, odmówienie prawa do zastosowania 0% stawki VAT w odniesieniu do
omawianej dostawy, w przypadku gdy Spółka działa w dobrej wierze i dochowała należytej
staranności, podważałoby neutralność podatku VAT, stanowiącą podstawową zasadę
wspólnego systemu VAT.
W przypadku odmowy prawa do zastosowania stawki 0%, co w ocenie Spółki byłoby
nieuzasadnione, zdaniem Wnioskodawcy należałoby uznać, że dostawa nie miała miejsca
z uwagi na brzmienie art. 6 pkt 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym przepisów ustawy nie
stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.
Z tego względu, zasadne jest uznanie, iż Wnioskodawca powinien być uprawniony do
zastosowania dla danej transakcji stawki 0%. Tym samym, Spółka stoi na stanowisku, że
przedstawiona we wniosku argumentacja jest zasadna, a stanowisko Spółki powinno
zostać uznane za prawidłowe.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j.
Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:
Opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne
świadczenie usług na terytorium kraju.
1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2) eksport towarów;
3) import towarów na terytorium kraju;
4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
Według art. 2 pkt 1 ustawy:
Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z
zastrzeżeniem art. 2a.
Na mocy art. 2 pkt 3 ustawy:
Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii
Europejskiej (...).
W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się
przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.
Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy:
Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Zgodnie z definicją zawartą w ustawie, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa
do rozporządzania towarami jak właściciel. W celu przedstawienia właściwego rozumienia
pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy zaznaczyć,
że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do
postępowania z nią jak właściciel. Należy przy tym podkreślić, że chodzi tutaj przede
wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w
sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem
zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa
własności”, lecz jako własność ekonomiczną. Własność ekonomiczna to sytuacja, w której –
z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym – należałoby
uznać kogoś za właściciela rzeczy, np. posiadacza nieruchomości, której wydaniu nie
towarzyszyło przeniesienie własności w formie aktu notarialnego. W przypadku przejścia
własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów.
Przy czym, czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście
własności w sensie prawnym. Dostawa towarów nie ogranicza się więc wyłącznie do zbycia
prawa własności rzeczy.
Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak
właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88.
W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną
dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według
prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego
przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie
skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak
właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu,
odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia
„własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie
opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie
przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy,
praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.
Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy:
Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną
dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport
towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.
Z kolei według art. 13 ust. 1 ustawy:
Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5,
rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych
w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z
zastrzeżeniem ust. 2-8.
Natomiast, zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy:
Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:
1) podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby
transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym
niż terytorium kraju;
2) osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest
zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium
państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3) podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą
podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na
terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi
w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z
przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru
akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4) podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w
innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem
dostawy są nowe środki transportu.
Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy:
Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy
jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od
podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.
Zatem gdy następuje wywóz towarów z terytorium Polski na terytorium innego państwa
członkowskiego Unii Europejskiej w wyniku dokonania dostawy towarów z ustalonym
nabywcą, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do dysponowania wywożonym
towarem jak właściciel, co do zasady, zachodzi wówczas transakcja
wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy
odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.
Jednocześnie, w myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:
Miejscem dostawy towarów jest – w przypadku towarów wysyłanych lub
transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę
trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub
transportu do nabywcy.
Natomiast stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:
Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także
dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2,
dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości
dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej
niebędącej podatnikiem.
Z art. 6 pkt 2 ustawy wynika, że:
Przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem
prawnie skutecznej umowy.
Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług
zarejestrowanym na potrzeby dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych jako
podatnik VAT UE. Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy jest produkcja
pozostałych mebli. Spółka sprzedaje wyprodukowane meble zarówno w sprzedaży
hurtowej jak i detalicznej, nabywcami mebli są m.in. przedsiębiorcy prowadzący
działalność gospodarczą na terenie Polski oraz na terytorium innych państw Unii
Europejskiej i poza Unią Europejską. W związku ze sprzedażą opodatkowaną realizowaną
w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka ponosi wydatki m.in. na
materiały i surowce potrzebne do produkcji mebli oraz na meble (wyprodukowane przez
inny podmiot, które podlegają późniejszej odsprzedaży). W ubiegłych latach pracownicy
Spółki uczestniczyli na targach, podczas których poznali przedstawicieli różnych firm, w
tym osoby podszywające się pod przedstawicieli (...) firmy (...).
Osoby podające się za przedstawiciela Kontrahenta widniały w mediach
społecznościowych jako pracownicy Kontrahenta, ponadto „przedstawiciele” posługiwali
się wizytówkami firmy, pod którą się podszywali (na wizytówkach widniały dane
personalne, w tym stanowisko, nr telefonu, adres e-mail). W ramach prowadzonej
działalności gospodarczej zainteresowanie współpracą ze Spółką zgłosiła osoba podająca
się za przedstawiciela Kontrahenta. Osoba podająca się za przedstawiciela Kontrahenta
wskazywała chęć nawiązania współpracy handlowej polegającej na złożeniu zamówienia
na towary oferowane przez Spółkę. Podjęcie współpracy z Kontrahentem zostało
poprzedzone jego weryfikacją (według wewnętrznych procedur Spółki) polegającą na
weryfikacji jego statusu jako zarejestrowanego podatnika w bazie VIES. Spółka podjęła
czynności w zakresie w jakim było to uzasadnione skalą przewidywanej współpracy.
Dodatkowo, Spółka na podstawie umowy o świadczenie usług z firmą wyspecjalizowaną w
weryfikacji zagranicznych firm skorzystała z usługi weryfikacji Kontrahenta, w rezultacie
Spółka uzyskała podgląd do raportu z weryfikacji Kontrahenta, który wskazywał na brak
przeciwskazań do rozpoczęcia współpracy oraz wiarygodność Kontrahenta została
sprawdzona na różnych portalach internetowych. Elementem weryfikacji było osobiste
spotkanie pracowników Spółki z osobami podszywającymi się pod pracowników
Kontrahenta, kontakt Spółka – Kontrahent nie opierał się wyłącznie na kontakcie na
odległość. Podczas weryfikacji sprawdzane są takie informacje jak:
a) Dane nabywcy,
b) Data rozpoczęcia działalności nabywcy,
c) Status podatkowy nabywcy tj. Kontrahenta, pod którego podszywali się oszuści
(rejestracja na potrzeby podatku od towarów i usług lub podatku od wartości dodanej,
posiadanie niezbędnych numerów rejestracyjnych, posiadanie/nieposiadanie przez
niego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski,
ewentualne zaległości i inne) w zakresie podatku VAT,
d) Znaczenie nabywcy tj. Kontrahenta w branży (czy jest to podmiot znany, czy dokonuje
transakcji na dużą skalę itp.),
e) Wszelkie inne kwestie, które z uwagi na okoliczności konkretnej transakcji powinny
zostać przeanalizowane w ramach procedury weryfikacji.
W związku z pozytywną weryfikacją Kontrahenta podjęto decyzję o rozpoczęciu
współpracy – Spółka zawarła umowę współpracy na stacjonarnym spotkaniu, poprzez
złożenie odręcznych podpisów przez ww. osobę oraz zostały ostemplowane umowy
pieczęcią z nazwą Kontrahenta. Szczegóły zamówienia, tj. warunki płatności, rodzaj i ilość
towaru, warunki transportu oraz termin realizacji zostały potwierdzone ostemplowanym
oraz podpisanym potwierdzeniem zamówienia, które zostało przesłane w formie skanu z
adresu e-mail osoby podającej się za przedstawiciela Kontrahenta. W listopadzie 2023 r.
na mocy zawartej umowy Spółka wysłała towar do (...) do magazynu wskazanego przez
osoby podszywające się pod pracowników Kontrahenta. Pod wskazanym adresem towar
został odebrany, jednocześnie odbiór został potwierdzony podpisem na CMR oraz na
specyfikacji warunków dostawy tj. na Loading List. Spółka przesłała fakturę
dokumentującą ww. transakcję drogą elektroniczną (na e-mail wskazany w zamówieniu i
na wizytówkach). Ponadto dokument CMR oraz Loading List zostały dostarczone wraz z
dostawą towaru. Spółka niezwłocznie po uzyskaniu informacji o możliwości zaistnienia
oszustwa złożyła zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa przez osoby
podszywające się pod pracowników Kontrahenta do (...) policji. Spółka posiada raport ze
zgłoszenia tego przestępstwa. Po przeprowadzeniu dochodzenia przez Spółkę i po
zgłoszeniu sprawy na policję, okazało się, że Spółka padła ofiarą oszustwa – wspominane
osoby podszywały się pod istniejącą firmę tj. Kontrahenta, a w rzeczywistości dokonały
kradzieży towarów. Spółka nigdy nie otrzymała zapłaty za wysłany towar, którego nie
udało się również odzyskać. Ponadto, Spółka w celu zachowania ostrożności, mimo
otrzymania zamówienia na towary o większej wartości, zdecydowała się na dostawę
towarów partiami, dostawa drugiej partii towaru miała zostać przeprowadzona po
uregulowaniu płatności za pierwszą dostawę. Prowadzą Państwo działalność gospodarczą
od (...) lat, Spółka dokonuje weryfikacji klientów. Opisany powyżej proceder to pierwszy
przypadek w historii Spółki, gdzie Spółka padła ofiarą oszustwa i to na tak wysoką wartość.
Proceder był starannie zaplanowany i przeprowadzony z pełną pieczołowitością ze strony
oszustów. Od momentu pierwszego spotkania do realizacji zamówienia minęło 9 miesięcy,
z uwagi na proces weryfikacji drugiej strony umowy przez Spółkę, liczne spotkania z
„przedstawicielami” Kontrahenta i negocjacje umowy.
Z okoliczności sprawy wynika, że została zrealizowana dostawa towarów, w ramach której
nastąpił wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego
UE (...). Co prawda dostawa ta nastąpiła na rzecz innego podmiotu niż wskazuje na to
zawarta przez Państwa umowa współpracy, a w konsekwencji wystawiona przez Państwa
faktura dokumentująca ww. transakcję. Niemniej jednak nie zmienia to faktu, że dostawa
towaru miała miejsce. Okoliczność, że nie otrzymali Państwo zapłaty za dokonaną
dostawę, gdyż osoba zamawiająca towar podszyła się pod firmę, która zamówienia nie
dokonała, nie wpływa na opodatkowanie samej czynności. Ustawa o podatku od towarów
i usług nie uzależnia opodatkowania czynności od otrzymania zapłaty. W analizowanym
przypadku sama dostawa towarów, rozumiana jako przeniesienie prawa do
rozporządzania towarami jak właściciel, miała miejsce, co potwierdzają Państwo
wskazując, że dokumenty wystawione przez Państwa, w tym faktury i potwierdzenie
odbioru towarów zostały podpisane przez osobę podającą się za przedstawiciela firmy (...).
Ponadto, wróciły do Państwa dokumenty przewozowe CMR. Zatem podmiot, który
zamówił towar, uzyskał de facto możliwość korzystania z tych towarów tak jak właściciel.
Ponadto, ujawnienie okoliczności, że najprawdopodobniej padli Państwo ofiarą oszustwa
nastąpiło po dokonaniu transakcji i po tym jak towary zostały przemieszczone z Polski na
terytorium innego państwa członkowskiego UE. Tym samym dokonanej transakcji nie
można uznać za czynność niebędącą przedmiotem prawnie skutecznej umowy.
Powyższe potwierdza wyrok NSA z 18 lutego 2025 r. sygn. akt I FSK 1482/21, w którym sąd
wskazuje, że:
„Dysponowanie jak właściciel należy rozumieć w ten sposób, że z dostawą towarów
mamy do czynienia, gdy podatnik przeniesie faktyczne lub ekonomiczne władztwo
nad rzeczą na inny podmiot, a nabywca towaru będzie miał swobodę w
dysponowaniu (rozporządzaniu) rzeczą, tak jakby był jej właścicielem. Istotne tu jest
zatem faktyczne dysponowanie towarem, a nie tytuł prawny do niego.
Przepisy z zakresu podatku VAT nie uzależniają opodatkowania czynności również od
dokonania zapłaty
Co również istotne, z art. 6 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż
przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem
prawnie skutecznej umowy. Brzmienie tego przepisu należy odczytywać w
powiązaniu z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym istotne
jest, czy czynność doprowadziła do możliwości korzystania z przedmiotu dostawy,
który może podlegać legalnemu obrotowi i mieć wpływ na konkurencyjność. Istota
przepisu art. 6 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług sprowadza się do tego, że
wyłącza on z opodatkowania czynności, które są uznawane za nielegalne w obrocie
prawnym, i to jeszcze tylko wówczas, gdy czynności te nie mają wpływu na
konkurencyjność. Jednocześnie TSUE dopuszcza w swoich orzeczeniach, że
opodatkowanie powinno obejmować te czynności, które co prawda były niezgodne z
prawem, jednakże mogłyby one być dokonane jako legalne (por. wyrok TSUE w
sprawie C-455/98 z dnia 29 czerwca 2000 r., Tullihallitus przeciwko Kaupo Salumets i
innym, wyrok TSUE w sprawie C-289/86 z dnia 5 lipca 1988 r., Vereniging Happy
Family Rustenburgerstat przeciwko Inspecteur der Omzetbelasing). Jak wynika z
uzasadnień przywołanych orzeczeń, TSUE wywiódł zasadę opodatkowania tych
czynności z zasady neutralności podatku oraz z zasady unikania jakichkolwiek
zakłóceń konkurencji. W ocenie TSUE w przypadku tych czynności nie można
wprowadzać zasadniczego rozróżnienia pomiędzy czynnościami zgodnymi i
niezgodnymi z prawem. Opodatkowanie powinno zatem obejmować te czynności,
które co prawda były niezgodne z prawem, jednakże mogłyby być dokonane jako
legalne. W przypadku towarów i usług, które mogą być przedmiotem normalnego
obrotu i wykonywanej działalności gospodarczej, nieobjęcie opodatkowaniem
czynności zabronionych i sprzecznych z prawem prowadziłoby do znacznego
zakłócenia konkurencji”.
Należy zatem stwierdzić, że w niniejszej sprawie została zrealizowana dostawa towarów, w
rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy na rzecz podmiotu innego niż ten, na który została
wystawiona faktura dokumentująca zdarzenie. Przy tym, w wyniku dokonanej dostawy
nastąpił wywóz towarów na terytorium państwa członkowskiego UE inne niż terytorium
kraju. Zatem doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13
ust. 1 ustawy, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium
kraju, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy.
Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy:
W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z
zastrzeżeniem art. 42.
Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy:
Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki
podatku 0%, pod warunkiem że:
1) podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny
numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez
państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod
stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;
2) podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres
rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące
przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium
kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż
terytorium kraju;
3) podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów,
jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
Według art. 42 ust. 1a ustawy:
Stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:
1) podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3
pkt 1, lub
2) złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych
dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o
których mowa w art. 100 ust. 8 – chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił
uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.
W myśl art. 42 ust. 3 ustawy:
Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie
potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej
dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa
członkowskiego innym niż terytorium kraju:
1) dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora)
odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie
wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium
państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz
towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2) (uchylony)
3) specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
4) (uchylony)
– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.
Natomiast w świetle art. 42 ust. 11 ustawy:
W przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają
jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa
członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w
ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa
wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:
1) korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2) dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3) dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa
ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w
takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4) dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa
członkowskiego innym niż terytorium kraju.
Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów,
potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium
innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami
określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej
okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów
wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie
potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa
członkowskiego.
Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy należy wskazać, że nie mogą Państwo
zastosować stawki podatku VAT w wysokości 0% względem dokonanej
wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy.
Wskazać należy, że istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest opodatkowanie dostawy
towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany).
Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, co do zasady, jest
opodatkowania stawką VAT 0%. Natomiast w państwie nabywcy dostawa podlega
opodatkowaniu według stawki podatku obowiązującej w tym państwie. Taki sposób
opodatkowania transakcji ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego
podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania.
Z powołanych przepisów wynika, że aby wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów
podlegała opodatkowaniu według stawki podatku VAT w wysokości 0% muszą być
spełnione warunki, o których mowa w art. 42 ust. 1 ustawy, tj. nabywca towarów powinien
posiadać i podać sprzedawcy właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji
wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy,
zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej (art. 42 ust. 1
pkt 1 ustawy). Natomiast dostawca przed upływem terminu do złożenia deklaracji
podatkowej za dany okres rozliczeniowy, powinien posiadać w swojej dokumentacji
dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały
wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa
członkowskiego inne niż terytorium kraju (art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy). Jednocześnie,
dostawca składając deklarację podatkową, w której wykazuje wewnątrzwspólnotową
dostawę towarów powinien być zarejestrowany jako podatnik VAT UE (art. 42 ust. 1 pkt 3
ustawy). Co istotne warunki, o których mowa w art. 42 ust. 1 ustawy, muszą być spełnione
łącznie. Spełnienie tych warunków ma zagwarantować, że nastąpił wywóz towarów z
jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego przemieszczenie na terytorium innego
państwa członkowskiego oraz, że czynność ta zostanie potraktowana jako
wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i tam faktycznie opodatkowana.
Z wniosku wynika, że w listopadzie 2023 r. na mocy zawartej umowy Spółka wysłała towar
do (...) do magazynu wskazanego przez osoby podszywające się pod pracowników
Kontrahenta. Pod wskazanym adresem towar został odebrany, jednocześnie odbiór został
potwierdzony podpisem na CMR oraz na specyfikacji warunków dostawy tj. na Loading
List.
Spółka przesłała fakturę dokumentującą ww. transakcję drogą elektroniczną (na e-mail
wskazany w zamówieniu i na wizytówkach). Ponadto dokument CMR oraz Loading List
zostały dostarczone wraz z dostawą towarów.
Zatem, pomimo że w analizowanym przypadku doszło do wewnątrzwspólnotowej
dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy, to nie można uznać, że są
spełnione warunki uprawniające Państwa do zastosowania stawki podatku VAT w
wysokości 0%, wskazane w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy. W analizowanym przypadku
nabywca towarów (podmiot inny niż ten, na który wskazuje zawarta umowa o współpracy,
a w konsekwencji wystawiona przez Państwa faktura dokumentująca tę dostawę) nie
podał Państwu swojego właściwego i ważnego numeru identyfikacyjnego dla transakcji
wewnątrzwspólnotowych zawierającego dwuliterowy kod stosowany dla podatku od
wartości dodanej, nadanego mu przez właściwe państwo członkowskie, jak również nie
można uznać, że posiadają Państwo dowody, że towary będące przedmiotem
wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do
nabywcy towarów (podmiotu innego niż ten, na który wskazuje zawarta umowa o
współpracy, a w konsekwencji wystawiona przez Państwa faktura dokumentująca tę
dostawę) na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej możliwości zastosowania stawki podatku VAT 0% do
wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru udokumentowanej fakturą wystawioną na rzecz
firmy (...), należy zatem uznać, że pomimo iż nastąpiło przemieszczenie towaru z Polski do
innego państwa członkowskiego UE, to towar nie trafił do podmiotu, na rzecz którego
dostawa została zafakturowana.
Powyższe skutkuje brakiem możliwości opodatkowania tej dostawy stawką podatku VAT w
wysokości 0%. W konsekwencji, dokonana przez Państwa dostawa towarów podlega
opodatkowaniu z zastosowaniem stawki podatku VAT właściwej dla sprzedawanych
towarów.
Podsumowując stwierdzić należy, że w opisanym stanie faktycznym w wyniku wydania
towarów podmiotowi podszywającemu się pod kontrahenta nastąpiła
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy w zw. z
art. 13 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy, jednakże bez możliwości opodatkowania tej
dostawy stawką podatku w wysokości 0%.
Tym samym Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego,
który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:
Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do
wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia
przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej
tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.
Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem
zdarzenia przyszłego). Pan ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub
nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia
przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy,
gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się
będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w
złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na
wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego.
W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-
skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym
zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu
przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Odnosząc się do powołanych we wniosku orzeczeń, Organ wyjaśnia, że wskazane wyroki
zostały potraktowane jako element Państwa argumentacji, są to jednak rozstrzygnięcia
odnoszące się do indywidualnych spraw i co do zasady, wiążą one strony postępowania w
konkretnych, indywidualnych sprawach, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne,
choćby podobne lub zbieżne sprawy. Zatem powołane orzeczenia nie mogą wpłynąć na
ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.).
Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie
zgodna (tożsama) z opisem sprawy i zastosują się Państwo do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub
zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem
czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w
decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej
praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje
ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi
(t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę
należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej
(art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa
Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres
Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP
(art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia
przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do
zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz
powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji
podatkowej.