0112-KDIL1-3.4012.118.2025.3.KK

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

dłowe Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe. Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej 25 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 25 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, w zakresie wskazania: - czy równowartość podatku od nieruchomości z tytułu obiektów budowlanych wzniesionych na Przedmiocie dzierżawy podlega uwzględnieniu w podstawie opodatkowania z tytułu świadczonych przez A na rzecz B usług dzierżawy, - czy B jest uprawniona do odliczenia podatku VAT (podatek od towarów i usług) z tytułu otrzymanej od A faktury dokumentującej przedmiotowe usługi dzierżawy w części dotyczącej równowartości kwoty podatku od nieruchomości z tytułu obiektów budowlanych wzniesionych na Przedmiocie dzierżawy. Uzupełnili go Państwo pismem z 3 kwietnia 2025 r. (wpływ 3 kwietnia 2025 r.) oraz pismem z 25 kwietnia 2025 r. (wpływ 25 kwietnia 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku wspólnego jest następująca: Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem 1. Zainteresowana będąca stroną postępowania: A Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna 2. Zainteresowana niebędąca stroną postępowania: B Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Opis stanu faktycznego

A Sp. z o.o. Sp. k. (dalej: Wnioskodawca lub A) oraz B Sp. z o.o. (dalej: Zainteresowany lub B); (dalej łącznie: Strony), są czynnymi podatnikami VAT zarejestrowanymi dla celów VAT w Polsce. Strony zawarły trzy umowy dzierżawy dotyczące części nieruchomości gruntowej położonej w (...) (dalej: Umowy dzierżawy). Przedmiot dzierżawy stanowiły – w ramach umowy: 1) z dnia 19 grudnia 2019 r. (zmodyfikowanej aneksem z dnia 7 kwietnia 2020 r.) – działki oznaczone numerem geodezyjnym 1 (o powierzchni (...) ha) oraz numerem 5 (o powierzchni (...) ha), 2) z dnia 28 lutego 2020 r. (uzupełnionej aneksami z dnia 7 kwietnia 2020 r. oraz z dnia 4 stycznia 2022 r.) – działka oznaczona numerem geodezyjnym 2 o powierzchni (...) ha, 3) z dnia 4 stycznia 2022 r. (zmienionej aneksem z dnia 13 stycznia 2022 r.) – działki oznaczonej numerem geodezyjnym 3 (o powierzchni (...) ha) oraz numerem 4 (o powierzchni (...) ha), – dalej łącznie: Przedmiot dzierżawy. W ramach wszystkich Umów dzierżawy Strony wskazały, że Przedmiot dzierżawy będzie wykorzystywany przez B (dzierżawcę) do celów prowadzenia działalności gospodarczej, polegającej na wzniesieniu i eksploatacji obiektów budowlanych, przeznaczonych na cele komercyjne, ze szczególnym uwzględnieniem najmu. W związku z tym Strony przewidziały, że dzierżawca (B) ma prawo do dokonania ulepszeń Przedmiotu dzierżawy w zakresie uzgodnionym z wydzierżawiającym (A), przy czym ulepszenia dokonywane będą na koszt dzierżawcy (B). Wydzierżawiający (A) wyraził tym samym zgodę na wybudowanie na Przedmiocie dzierżawy obiektów budowlanych w ww. celach. Wznoszenie przez dzierżawcę poszczególnych obiektów budowlanych na Przedmiocie dzierżawy nie wymagało wyrażania przez wydzierżawiającego odrębnych zgód. W ramach każdej z Umów dzierżawy Strony przewidziały, że w związku z oddaniem dzierżawcy (B) w dzierżawę Przedmiotu dzierżawy, wydzierżawiającemu (A) należny będzie miesięczny czynsz dzierżawny w określonych kwotach netto, powiększony o podatek VAT według stawki obowiązującej w danym okresie rozliczeniowym. W ramach Umów dzierżawy Strony ustaliły, że czynsz dzierżawny określony w kwocie netto zostanie powiększony o kwotę poszczególnych rat podatku rolnego naliczonego zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (t. j. Dz. U. 2024 poz. 1176 ze zm.) od Przedmiotu dzierżawy. W przypadku natomiast, gdy Przedmiot dzierżawy zacznie podlegać podatkowi od nieruchomości, kwota czynszu zostanie analogicznie powiększona o kwotę poszczególnych rat tego podatku zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t. j. Dz. U. 2023 poz. 70 ze zm., dalej: Ustawa PiOL). Strony wskazały również, że kwota podatku uiszczonego przez Wydzierżawiającego zostanie uwzględniona w fakturze wystawionej na rzecz dzierżawcy (B) i przekazywanej mu do 5-tego dnia każdego miesiąca. W rezultacie, równowartość kwoty podatku od nieruchomości z tytułu Przedmiotu dzierżawy (tj. od łącznej powierzchni wydzierżawionego gruntu) uiszczanej obecnie przez A jest elementem kalkulacji czynszu dzierżawnego stanowiącego należne A wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług dzierżawy. Usługi A podlegają opodatkowaniu według stawki podstawowej VAT (nie korzystają one ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 Ustawy VAT, dotyczącego dzierżawy na własny użytek na cele mieszkaniowe lub społecznych agencji najmu). W 2023 r. i 2024 r., zgodnie z określonym w Umowach dzierżawy celem, B wzniósł na Przedmiocie dzierżawy park handlowy składający się z szeregu obiektów budowlanych (zarówno budynków, jak i budowli, np. parkingów). Obowiązek podatkowy na gruncie Ustawy PiOL w związku z powstaniem tych obiektów budowlanych powstał zatem odpowiednio w 2024 r. i 2025 r., przy czym podatnikiem z tego tytułu jest A (jako właściciel nieruchomości gruntowej, na której te obiekty są posadowione i z którym to gruntem są trwale związane). W przeciwieństwie do równowartości kwoty podatku od nieruchomości z tytułu Przedmiotu dzierżawy, Umowy dzierżawy nie regulują kwestii obciążenia B równowartością kwoty podatku od nieruchomości z tytułu obiektów budowlanych wzniesionych na Przedmiocie dzierżawy. Kwota ta nie stanowi zatem wprost w Umowach dzierżawy elementu kalkulacji należnego A czynszu dzierżawnego stanowiącego jej wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług dzierżawy. Mimo to A obciąża B równowartością tej kwoty poprzez wliczenie jej do podstawy opodatkowania z tytułu świadczonych usług dzierżawy. Doprecyzowanie opisu sprawy B Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, wykorzystuje obiekty budowlane wzniesione na Przedmiocie dzierżawy do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, tj. świadczy usługi najmu komercyjnego (obiekty stanowią park handlowy, a najemcami są głównie sieci handlowe) opodatkowane według stawki VAT 23%. Pytania 1. Czy równowartość podatku od nieruchomości z tytułu obiektów budowlanych wzniesionych na Przedmiocie dzierżawy podlega uwzględnieniu w podstawie opodatkowania z tytułu świadczonych przez A na rzecz B usług dzierżawy? 2. Czy – w przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1 – B jest uprawniona do odliczenia podatku VAT z tytułu otrzymanej od A faktury dokumentującej przedmiotowe usługi dzierżawy w części dotyczącej równowartości kwoty podatku od nieruchomości z tytułu obiektów budowlanych wzniesionych na Przedmiocie dzierżawy? Państwa stanowisko w sprawie Zdaniem Wnioskodawcy: 1) równowartość podatku od nieruchomości z tytułu obiektów budowlanych wzniesionych na Przedmiocie dzierżawy podlega uwzględnieniu w podstawie opodatkowania z tytułu świadczonych przez A na rzecz B usług dzierżawy, 2) B jest uprawniona do odliczenia podatku VAT z tytułu otrzymanej od A faktury dokumentującej opisane usługi dzierżawy w części dotyczącej równowartości kwoty podatku od nieruchomości z tytułu obiektów budowlanych wzniesionych na Przedmiocie dzierżawy. Ad 1. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, opodatkowaniu VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie do art. 7 ust. 1 Ustawy VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z kolei wedle art. 8 ust. 1 Ustawy VAT przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 Ustawy VAT. W ślad za przedstawicielami doktryny (por. J. Matarewicz [w:] Ustawa o podatku od towarów i usług. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2024, art. 8.) należy wskazać, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów, stanowi co do zasady usługę w rozumieniu Ustawy VAT, o ile spełnione zostaną następujące warunki: 1) w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia; 2) świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie), 3) pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą (beneficjentem) istnieje jawny lub choćby dorozumiany stosunek prawny, w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne. Zgodnie natomiast z art. 693 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2024 r. poz. 1761 ze zm., dalej: KC) przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków. Dzierżawa jest więc umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną. Świadczenie wydzierżawiającego (A) polega na oddaniu rzeczy (Przedmiotu dzierżawy) do używania dzierżawcy (B), który jest bezpośrednim beneficjentem tego świadczenia. Świadczeniu temu odpowiada świadczenie dzierżawcy (B) polegające na płaceniu umówionego czynszu (wynagrodzenia) wydzierżawiającemu (A). Pomiędzy Stronami istnieją ponadto stosunki zobowiązaniowe przewidujące powyższe świadczenia wzajemne (Umowy dzierżawy). W rezultacie świadczenie A polegające na oddaniu B Przedmiotu dzierżawy do używania i pobierania pożytków stanowi usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 Ustawy VAT. Co istotne, podstawę opodatkowania z tytułu świadczonej usługi jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od usługobiorcy lub osoby trzeciej (art. 29a ust. 1 Ustawy VAT). Przy czym podstawa opodatkowania, zgodnie z art. 29a ust. 6 Ustawy VAT, obejmuje również: 1) podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku; 2) koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy. Z kolei wedle art. 29a ust. 7 Ustawy VAT, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot: 1) stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty; 2) udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży; 3) otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku. Powyższe przepisy, jako regułę (a nie wyjątek) uznają więc doliczanie należności i kosztów dodatkowych bezpośrednio związanych z zasadniczym świadczeniem do podstawy opodatkowania tego świadczenia, wskazując tylko przykładowo na ich rodzaje. Oznacza to, że także inne, niewymienione wprost w tym przepisie należności i koszty dodatkowe, mogą być wliczane do podstawy opodatkowania świadczeń zasadniczych. W podstawie opodatkowania powinny zatem zostać ujęte wszelkie należności i koszty, formalnie odrębne od ceny świadczenia zasadniczego, jednakże w istocie składające się na zapłatę za to świadczenie zasadnicze. Tożsame stanowisko przedstawił również Dyrektor KIS w ramach interpretacji indywidualnej z dnia 19 lipca 2023 r. (sygn. 0113-KDIPT1-1.4012.368.2023.2.AKA) wydanej w podobnym stanie faktycznym (dotyczącym obciążenia dzierżawcy równowartością kwoty podatku od nieruchomości): „Przepis art. 29a ust. 6 ustawy wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego”. Tożsame stanowisko przedstawił również Dyrektor KIS w interpretacjach indywidualnych z dnia 18 czerwca 2024 r. (sygn. 0112-KDIL1-1.4012.265.2024.4.JKU) oraz z dnia 28 listopada 2024 r. (sygn. 0113-KDIPT1-1.4012.680.2024.2.MH). W ślad za wyrokiem NSA z dnia 25 września 2019 r. (sygn. akt: II FSK 3286/17) należy również wskazać, że posiadacz zależny (przez którego należy również rozumieć dzierżawcę), nie jest podatnikiem podatku od nieruchomości z tytułu obiektów budowlanych wzniesionych przez siebie na cudzym gruncie. Jednocześnie, jak słusznie wskazuje Dyrektor KIS w ww. interpretacji indywidualnej z dnia 19 lipca 2023 r. (choć taki wniosek wynika również z pozostałych dwóch wymienionych interpretacji oraz szeregu innych stanowisk Dyrektora KIS, gdyż prezentuje on w tym zakresie jednolite stanowisko): „Zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości ciąży na właścicielu nieruchomości i nie może być w drodze umowy przeniesione na inną osobę ze skutkiem zwalniającym właściciela z obowiązku podatkowego. Strony stosunku cywilnoprawnego mogą jednak w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych, zawrzeć w umowie postanowienie co do zwrotu (refundacji) należności z tytułu ponoszonych przez właściciela nieruchomości opłat lub kosztów związanych z utrzymaniem nieruchomości, a więc również z tytułu podatku od nieruchomości. Niezależnie jednak od tego, czy zwracana wydzierżawiającemu przez dzierżawcę kwota podatku od nieruchomości została włączona do czynszu i stanowi jego element kalkulacyjny, czy jest wyodrębniona z czynszu, zawsze jest należnością obciążającą wydzierżawiającego, wynikającą z odpłatnego świadczenia usługi dzierżawy”. Należy zatem podkreślić, że zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości zarówno w stosunku do Przedmiotu dzierżawy (gruntu), jak i obiektów budowlanych (budynków i budowli) wzniesionych na tym gruncie przez B (dzierżawcę), ciąży na A (wydzierżawiającym), jako ich właścicielu. Strony, w ramach opisanych w stanie faktycznym umów dzierżawy, postanowiły wprost, że równowartość kwoty podatku od nieruchomości z tytułu Przedmiotu dzierżawy (gruntu) jest elementem kalkulacji czynszu dzierżawnego. Jest to zatem przewidziany umownie składnik wynagrodzenia A z tytułu świadczonej usługi dzierżawy podlegającej opodatkowaniu według stawki 23% VAT, stanowiący podstawę opodatkowania w oparciu o art. 29a ust. 1 Ustawy VAT. Niemniej, zdaniem Wnioskodawcy, w podstawie opodatkowania z tytułu świadczonych usług dzierżawy A powinna uwzględnić również równowartość kwoty podatku od nieruchomości z tytułu obiektów budowlanych wzniesionych przez B na Przedmiocie dzierżawy (gruncie). Kwota ta nie jest co prawda wskazanym w Umowach dzierżawy elementem kalkulacji czynszu dzierżawnego należnego A, ale zwiększa kwotę należną od dzierżawcy z tytułu dzierżawy nieruchomości i jest, w ocenie Wnioskodawcy, bezpośrednio zawiązana ze świadczonymi przez A usługami dzierżawy. Gdyby nie świadczona usługa dzierżawy, z całą pewnością A nie obciążałby B ww. kwotą. Zatem, w ślad za przedstawionym powyżej stanowiskiem Dyrektora KIS, jako koszt bezpośrednio związany ze świadczoną usługą dzierżawy, którym A obciąża B, na podstawie art. 29a ust. 1 i 6 Ustawy VAT, powinien on być włączony do podstawy opodatkowania podatkiem VAT. Kwota równowartości podatku od nieruchomości z tytułu obiektów budowlanych wzniesionych przez B na Przedmiocie dzierżawy (gruncie) stanowi zatem element rozliczeń z dzierżawcą nieruchomości (B), jest należnością bezpośrednio związaną z odpłatnym świadczeniem usługi dzierżawy przez A, a tym samym wchodzi do podstawy opodatkowania z tytułu tej usługi (opodatkowanej według stawki podstawowej VAT) wraz z wynagrodzeniem Wnioskodawcy (czynszem dzierżawnym) przewidzianym w Umowach dzierżawy. W związku z tym, na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, A jest zobowiązana wystawić na rzecz B fakturę z tytułu świadczonych usług dzierżawy, przy czym w ramach podstawy opodatkowania tego świadczenia powinna uwzględniać również równowartość kwoty podatku od nieruchomości, którym obciążana jest B, a także uwzględnić podatek należy VAT od takiej wartości. Ad 2. Zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Natomiast na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a Ustawy VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika VAT z tytułu nabycia towarów i usług. Stosownie do powyższych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tj. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik VAT oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek VAT został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, a więc takich, których następstwem jest określenie podatku VAT należnego. Istotnym jest też, aby dane świadczenie nie zostało wskazane w art. 88 Ustawy VAT, jako negatywna przesłanka do odliczenia. Jak zatem wskazano w opisie stanu faktycznego, B jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce. Wskazać przy tym należy, że B wzniosła na wydzierżawionym gruncie szereg obiektów budowlanych składających się na park handlowy. Taka intencja była również ujawniona w Umowach dzierżawy, gdzie wskazano, że Przedmiot dzierżawy będzie wykorzystywany przez B (dzierżawcę) do celów prowadzenia działalności gospodarczej, polegającej na wzniesieniu i eksploatacji obiektów budowlanych, przeznaczonych na cele komercyjne, ze szczególnym uwzględnieniem najmu. Taki charakter działalności B potwierdza również – ujawniony w KRS (Krajowy Rejestr Sądowy) – przedmiot przeważającej działalności (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności)) B „68 20 Z WYNAJEM I ZARZĄDZANIE NIERUCHOMOŚCIAMI WŁASNYMI LUB DZIERŻAWIONYMI”. W rezultacie, B nabywa od A przedmiotowe usługi dzierżawy w celu wykorzystania tych usług w ramach własnej działalności gospodarczej. Równowartość kwoty podatku od nieruchomości z tytułu obiektów budowalnych posadowionych na Przedmiocie dzierżawy, którą A obciąża B, jest natomiast bezpośrednio związana z usługą dzierżawy nabywaną przez B. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy oraz Zainteresowanego, B jest uprawniona do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez A, dokumentującej te usługi także w części dotyczącej równowartości kwoty podatku od nieruchomości z tytułu obiektów budowlanych wzniesionych na Przedmiocie dzierżawy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą: Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy: Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach – rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: 1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej; 2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji; 3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa. Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie. Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie, czyli musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny. W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy: Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy: Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy: Podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Z przepisu art. 29a ust. 1 ustawy wynika, że odnosi się on do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi. Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy: Podstawa opodatkowania obejmuje: 1) podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku; 2) koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy. W myśl art. 29a ust. 7 ustawy: Podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot: 1) stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty; 2) udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży; 3) otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku. Przepis art. 29a ust. 6 ustawy wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego. 1W myśl art. 353 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. 2024 r. poz. 1061 ze zm.), zwaną dalej „Kodeks cywilny”: Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego. Zgodnie z art. 693 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego: § 1. Przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. § 2. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków. Z przywołanego przepisu wynika, że dzierżawa jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie wydzierżawiającego, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Wynika z tego, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne, należne za używanie gruntu przez jego dzierżawcę. Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazywanym za nią wynagrodzeniem. Dzierżawa stanowi więc odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zauważenia wymaga, że w przypadku dzierżawy nieruchomości ustawodawca nie zdefiniował, jakie koszty wynajmującego mieszczą się w pojęciu „czynszu”, a obciążenie nimi dzierżawcy zależy wyłącznie od zawartej umowy. Wyliczenie, co się składa na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych). Z opisu sprawy wynika, że A Sp. z o.o. Sp. k. (dalej: Wnioskodawca lub A) oraz B Sp. z o.o. (dalej: Zainteresowany lub B); (dalej łącznie: Strony), są czynnymi podatnikami VAT zarejestrowanymi dla celów VAT w Polsce. Strony zawarły trzy umowy dzierżawy dotyczące części nieruchomości gruntowej (dalej: Umowy dzierżawy). Przedmiot dzierżawy stanowiły – w ramach umowy: 1) z dnia 19 grudnia 2019 r. (zmodyfikowanej aneksem z dnia 7 kwietnia 2020 r.) – działki oznaczone numerem geodezyjnym 1 (o powierzchni (...) ha) oraz numerem 5 (o powierzchni (...) ha), 2) z dnia 28 lutego 2020 r. (uzupełnionej aneksami z dnia 7 kwietnia 2020 r. oraz z dnia 4 stycznia 2022 r.) – działka oznaczona numerem geodezyjnym 2 o powierzchni (...) ha, 3) z dnia 4 stycznia 2022 r. (zmienionej aneksem z dnia 13 stycznia 2022 r.) – działki oznaczonej numerem geodezyjnym 3 (o powierzchni (...) ha) oraz numerem 4 (o powierzchni (...) ha), – dalej łącznie: Przedmiot dzierżawy. W ramach wszystkich Umów dzierżawy Strony wskazały, że Przedmiot dzierżawy będzie wykorzystywany przez B (dzierżawcę) do celów prowadzenia działalności gospodarczej, polegającej na wzniesieniu i eksploatacji obiektów budowlanych, przeznaczonych na cele komercyjne, ze szczególnym uwzględnieniem najmu. W związku z tym Strony przewidziały, że dzierżawca (B) ma prawo do dokonania ulepszeń Przedmiotu dzierżawy w zakresie uzgodnionym z wydzierżawiającym (A), przy czym ulepszenia dokonywane będą na koszt dzierżawcy (B). Wydzierżawiający (A) wyraził tym samym zgodę na wybudowanie na Przedmiocie dzierżawy obiektów budowlanych w ww. celach. Wznoszenie przez dzierżawcę poszczególnych obiektów budowlanych na Przedmiocie dzierżawy nie wymagało wyrażania przez wydzierżawiającego odrębnych zgód. W ramach każdej z Umów dzierżawy Strony przewidziały, że w związku z oddaniem dzierżawcy (B) w dzierżawę Przedmiotu dzierżawy, wydzierżawiającemu (A) należny będzie miesięczny czynsz dzierżawny w określonych kwotach netto, powiększony o podatek VAT według stawki obowiązującej w danym okresie rozliczeniowym. W ramach Umów dzierżawy Strony ustaliły, że czynsz dzierżawny określony w kwocie netto zostanie powiększony o kwotę poszczególnych rat podatku rolnego naliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku rolnym od Przedmiotu dzierżawy. W przypadku natomiast, gdy Przedmiot dzierżawy zacznie podlegać podatkowi od nieruchomości, kwota czynszu zostanie analogicznie powiększona o kwotę poszczególnych rat tego podatku zgodnie z przepisami ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Strony wskazały również, że kwota podatku uiszczonego przez Wydzierżawiającego zostanie uwzględniona w fakturze wystawionej na rzecz dzierżawcy (B) i przekazywanej mu do 5-tego dnia każdego miesiąca. W rezultacie, równowartość kwoty podatku od nieruchomości z tytułu Przedmiotu dzierżawy (tj. od łącznej powierzchni wydzierżawionego gruntu) uiszczanej obecnie przez A jest elementem kalkulacji czynszu dzierżawnego stanowiącego należne A wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług dzierżawy. Usługi A podlegają opodatkowaniu według stawki podstawowej VAT. W 2023 r. i 2024 r., zgodnie z określonym w Umowach dzierżawy celem, B wzniósł na Przedmiocie dzierżawy park handlowy składający się z szeregu obiektów budowlanych (zarówno budynków, jak i budowli, np. parkingów). Obowiązek podatkowy na gruncie Ustawy PiOL w związku z powstaniem tych obiektów budowlanych powstał zatem odpowiednio w 2024 r. i 2025 r., przy czym podatnikiem z tego tytułu jest A (jako właściciel nieruchomości gruntowej, na której te obiekty są posadowione i z którym to gruntem są trwale związane). Umowy dzierżawy nie regulują kwestii obciążenia B równowartością kwoty podatku od nieruchomości z tytułu obiektów budowlanych wzniesionych na Przedmiocie dzierżawy. Mimo to A obciąża B równowartością tej kwoty poprzez wliczenie jej do podstawy opodatkowania z tytułu świadczonych usług dzierżawy. B Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, wykorzystuje obiekty budowlane wzniesione na Przedmiocie dzierżawy do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, tj. świadczy usługi najmu komercyjnego (obiekty stanowią park handlowy, a najemcami są głównie sieci handlowe) opodatkowane według stawki VAT 23%. Państwa wątpliwości w pierwszej kolejności dotyczą wskazania, czy równowartość podatku od nieruchomości z tytułu obiektów budowlanych wzniesionych na Przedmiocie dzierżawy podlega uwzględnieniu w podstawie opodatkowania z tytułu świadczonych przez A na rzecz B usług dzierżawy. W tej sytuacji należy rozstrzygnąć, czy przenoszona przez wydzierżawiającego na dzierżawcę kwota podatku od nieruchomości stanowi element kalkulacyjny czynszu dzierżawnego. Odnosząc się do powyższej kwestii, zauważyć należy, że z treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, iż to nie odpłatność sama w sobie podlega opodatkowaniu, a świadczenie, za które odpłatność przysługuje. Dotyczy to także podatku od nieruchomości, który nie stanowi dostawy towarów ani świadczenia usług w rozumieniu art. 7 i art. 8 ustawy. Zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.), zwanej dalej „Ordynacja podatkowa”: Podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej. Jest to więc świadczenie pieniężne nieekwiwalentne (w zamian za wpłacony podatek od nieruchomości podatnikowi nie przysługuje wzajemne świadczenie ze strony np. województwa czy gminy). Z tych też względów podatek od nieruchomości nie może być przedmiotem sprzedaży lub innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w efekcie nie podlega „refakturowaniu”. Podatek ten ma charakter majątkowy i związany jest z posiadanym majątkiem, a nie wynagrodzeniem uzyskiwanym z tytułu posiadania nieruchomości. Zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości ciąży na właścicielu nieruchomości i nie może być w drodze umowy przeniesione na inną osobę ze skutkiem zwalniającym właściciela z obowiązku podatkowego. Strony stosunku cywilnoprawnego mogą jednak w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych, zawrzeć w umowie postanowienie co do zwrotu (refundacji) należności z tytułu ponoszonych przez właściciela nieruchomości opłat lub kosztów związanych z utrzymaniem nieruchomości, a więc również z tytułu podatku od nieruchomości. Niezależnie jednak od tego, czy zwracana wydzierżawiającemu przez dzierżawcę kwota podatku od nieruchomości została włączona do czynszu i stanowi jego element kalkulacyjny, czy jest wyodrębniona z czynszu, zawsze jest należnością obciążającą wydzierżawiającego, wynikającą z posiadanego majątku. Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, sam podatek od nieruchomości nie może być przedmiotem odsprzedaży. Jeżeli jednak strony umowy postanowią, że wydzierżawiający nieruchomość „przerzuca” koszt podatku od nieruchomości na korzystającego z nieruchomości, tj. dzierżawcę, wówczas koszt ten stanowi element cenotwórczy usługi dzierżawy. W tej sytuacji, przedmiotem opodatkowania jest skategoryzowana usługa, a nie zbiór wyodrębnionych w jej ramach kosztów. Z uwagi na powyższe, opodatkowaniu nie podlega koszt podatku od nieruchomości, ale usługa dzierżawy, w której jako element kalkulacyjny znajduje się koszt ww. podatku. Koszt podatku od nieruchomości jest należnością bezpośrednio związaną z odpłatnym świadczeniem usługi dzierżawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego, tak jak czynsz. W tym miejscu można przytoczyć prawomocny wyrok WSA w Warszawie z 17 maja 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2954/12, który co prawda dotyczy opodatkowania przeniesienia na nabywcę gruntu (prawa wieczystego użytkowania gruntu) kosztów dodatkowej lub rocznej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego lub jej części, opłaty za wyłączenie gruntu z produkcji rolniczej, renty planistycznej, opłaty adiacenckiej lub podatku od nieruchomości oraz sposobu dokumentowania tych kosztów. Niemniej jednak może on mieć zastosowanie w tej sprawie. W wyroku tym: Sąd podzielił w całości przedstawione przez organ interpretacyjny stanowisko, a w szczególności twierdzenie, że nie można sztucznie wyodrębniać z jednej kompleksowej dostawy, jaką stanowi sprzedaż nieruchomości, kwot odpowiadających określonym kosztom, jak np. części podatku od nieruchomości, czy innych świadczeń publicznoprawnych bezpośrednio związanych z taką transakcją, w celu ich przeniesienia na nabywcę bez opodatkowania. Ustalone z uwzględnieniem odrębnych przepisów daniny publiczne stanowią element cenotwórczy kosztów posiadania nieruchomości, który w przypadku jej sprzedaży wpływa bezpośrednio na jej cenę (wartość rynkową). Dlatego też niezależnie czy wskazane składniki będą elementem umowy sprzedaży nieruchomości, czy też odrębnie wskazanym w umowie kosztem (świadczeniem) przenoszonym na nabywcę w związku z dokonaną transakcją, stanowią w istocie jedno niepodzielne świadczenie. Ich zapłata stanowi obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy VAT i tym samym element podstawy opodatkowania dostawy towarów. Mając na uwadze powyższe, w analizowanej sprawie warto zaznaczyć, że podatek od nieruchomości, jest należnością bezpośrednio związaną z odpłatnym świadczeniem usługi dzierżawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego – umowy dzierżawy. Bez stosunku cywilnoprawnego zobowiązującego A do oddania w dzierżawę nieruchomości B nie regulowałaby na rzecz A kosztu podatku od nieruchomości, zatem jest on wprost związany z umową dzierżawy i z niej wynika. Koszt podatku od nieruchomości nie może stanowić samodzielnego świadczenia, lecz jest elementem podstawowej czynności jaką jest dzierżawa. Koszt ten zalicza się do elementów świadczenia należnego z tytułu umowy dzierżawy i stanowi on wraz z czynszem dzierżawnym zapłatę za to świadczenie będącą podstawą opodatkowania, w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy. Jest zatem kosztem, który należy opodatkować na zasadach właściwych dla usługi dzierżawy. Podsumowując, równowartość podatku od nieruchomości z tytułu obiektów budowlanych wzniesionych na Przedmiocie dzierżawy podlega uwzględnieniu w podstawie opodatkowania z tytułu świadczonych przez A na rzecz B usług dzierżawy. Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe. Kolejną Państwa wątpliwością jest ustalenie, czy B jest uprawniona do odliczenia podatku VAT z tytułu otrzymanej od A faktury dokumentującej usługi dzierżawy w części dotyczącej równowartości kwoty podatku od nieruchomości z tytułu obiektów budowlanych wzniesionych na Przedmiocie dzierżawy. Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu: W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy: Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu: a) nabycia towarów i usług, b) dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi. Z przywołanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Zasada ta wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje podatnikowi w całości lub w części pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W myśl art. 88 ust. 3a ustawy: Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy: 1) sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi: a) wystawionymi przez podmiot nieistniejący, b) (uchylona) 2) transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku; 3) (uchylony) 4) wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne: a) stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności, b) podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością, c) potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego – w części dotyczącej tych czynności; 5) faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego; 6) (uchylony) 7) wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności. Z przytoczonych wyżej regulacji prawnych wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury uzależnione jest nie tylko od spełnienia warunków wynikających z przepisu art. 86 ust. 1 ustawy, ale również od niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Z opisu sprawy wynika, że: − A i B są czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, − B, wykorzystuje obiekty budowlane wzniesione na Przedmiocie dzierżawy do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, tj. świadczy usługi najmu komercyjnego (obiekty stanowią park handlowy, a najemcami są głównie sieci handlowe) opodatkowane według stawki VAT 23%. Zatem w okolicznościach omawianej sprawy, skoro B jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT i wykorzystuje obiekty budowlane wzniesione na Przedmiocie dzierżawy do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, to należy stwierdzić, że B przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT z tytułu otrzymanej od A faktury dokumentującej przedmiotowe usługi dzierżawy w części dotyczącej równowartości kwoty podatku od nieruchomości z tytułu obiektów budowlanych wzniesionych na Przedmiocie dzierżawy. Należy, jednak wskazać, że prawo to przysługuje B, w sytuacji, gdy nie zaistnieją ograniczenia wynikające z art. 88 ustawy, inne niż wskazane w art. 88 ust. 4 ustawy. Podsumowując, B przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT z tytułu otrzymanej od A faktury dokumentującej przedmiotowe usługi dzierżawy w części dotyczącej równowartości kwoty podatku od nieruchomości z tytułu obiektów budowlanych wzniesionych na Przedmiocie dzierżawy. Zatem, Państwa stanowisko, w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2, jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej: Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia

przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym oraz opisem zdarzenia przyszłego. Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania A Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna (Zainteresowana będąca stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.