0112-KDIL1-1.4012.136.2025.2.AR

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

dłowe Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy Bank

prawidłowo refakturował opłaty za media (woda, ścieki, C.O.) na rzecz osób trzecich zgodnie z pierwotną fakturą i bez doliczania marży (pytanie oznaczone we wniosku nr 1, ostatecznie sformułowane w piśmie z 16 maja 2025 r.) jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 18 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku od towarów i usług dotyczącej: - ustalenia, czy Bank prawidłowo refakturował opłaty za media (woda, ścieki, C.O.) na rzecz osób trzecich zgodnie z pierwotną fakturą i bez doliczania marży (pytanie oznaczone we wniosku nr 1, ostatecznie sformułowane w piśmie z 16 maja 2025 r.); - ustalenia, czy podatnik, który zbył swoją ułamkową część nieruchomości, ale do momentu formalnego przekazania nieruchomości nadal ponosił koszty eksploatacyjne (np. dostawy mediów), miał prawo – w świetle przepisów ustawy, obciążać kosztami tych mediów osoby trzecie korzystające faktycznie z instalacji i podłączeń, poprzez wystawianie faktur z wykazanym podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) (pytanie oznaczone we wniosku nr 2, ostatecznie sformułowane w piśmie z 16 maja 2025 r.). Uzupełnili go Państwo pismem z 16 maja 2025 r. (wpływ 19 maja 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego Bank jest czynnym podatnikiem VAT. Jest (...) prowadzącą swoją działalność samodzielnie i samorządnie na podstawie obowiązujących przepisów prawa. Posiada podpisane umowy z dostawcami i gestorami na dostawę mediów niezbędnych do prowadzenia działalności, za którą w całości ponosi koszty ujmując je jako koszty działalności. Z ww. mediów (przyłączeń sieciowych) korzystały także osoby trzecie posiadające ułamkową część własności w nieruchomości. W okresie (...) 2018 r. – (...) 2022 r., Bank na podstawie zużycia i przyjętych praktyk (bez umocowań umownych) wystawiał faktury VAT na rzecz osób trzecich korzystających ze wspólnych przyłączeń sieciowych (woda, ścieki, CO), do których nie były wnoszone uwagi. Bank po sprzedaży swojej części nieruchomości w (...) 2022 r. zaniechał wystawiania faktur na rzecz osób trzecich, gdyż uznał, że ustała zależność pomiędzy Bankiem a osobami trzecimi. Zgodnie z aktem notarialnym nadal ponosił koszty eksploatacji do czasu przekazania nieruchomości na podstawie protokołu, co nastąpiło w (...) 2023 r. Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu sprawy Bank jest czynnym podatnikiem VAT. Jest (...) prowadzącą swoją działalność samodzielnie i samorządnie na podstawie obowiązujących przepisów prawa. Posiada podpisane umowy z dostawcami i gestorami na dostawę mediów niezbędnych do prowadzenia działalności. Usługi te są nabywane przez Wnioskodawcę od dostawców we własnym imieniu, których był wyłączną stroną i które w całości ujmował jako koszty działalności. W roku 2002 wyodrębniono lokale i sprzedano zgodnie z aktami notarialnymi, w których zawarto postanowienia, iż: „Nabywca lokalu zobowiązany jest do ponoszenia kosztów

eksploatacji lokalu oraz remontów budynku mieszkalnego, stosownie do wielkości nabytego udziału”. Po sprzedaży wyodrębnionych lokali nie dokonano osobnych przyłączy sieciowych. Z ww. mediów (przyłączeń sieciowych) korzystały także osoby trzecie ((...)) posiadający ułamkową część własności w nieruchomości. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i zawiera ustne porozumienie z osobami trzecimi ((...)), na mocy których refakturuje na ich rzecz koszty dostawy wyłącznie mediów (czyli C.O., woda i ścieki) we własnym imieniu, a następnie są dalej obciążani konkretni odbiorcy ((...)) – zgodnie z rzeczywistym zużyciem oraz ustaloną stawką ryczałtową. Za refakturowane media wystawiane były faktury VAT z odpowiednią stawką 23% VAT. Podatek należny jest deklarowany i odprowadzany w deklaracjach VAT składanych przez Wnioskodawcę. Ustalenia z odbiorcami refakturowanych usług mają charakter ustny i wynikają z praktyk i stałego modelu rozliczeń, powtarzanego cyklicznie, które miało miejsce w okresie (...) 2018 r. – (...) 2022 r. W odpowiedzi na pytanie o treści „Jakiego okresu dokładnie związanego z prawidłowym rozliczeniem przez Państwa podatku od towarów i usług (nieobjętego przedawnieniem) dotyczy przedstawiony we wniosku stan faktyczny?, wskazali Państwo, że okres, który nie został jeszcze przedawniony to (...) 2020 r. – (...) 2022 r. Bank od (...) 2022 r. zaniechał wystawiania faktur na rzecz osób trzecich po sprzedaży swojej części ułamkowej nieruchomości (...) 2022 r., gdyż uznał, że ustała zależność pomiędzy Bankiem, a osobami trzecimi. Biorąc pod uwagę brak zawartych umów pisemnych z osobami trzecimi ((...)) na rozliczanie opłat za media oraz przepis art. 195 KC, który reguluje kwestie w przypadku istniejącego stanu współwłasności. Przepisy te mogą odnosić się do przedmiotu wyłącznie rozliczania kosztów wspólnych nieruchomości (gdyby takowe były). Przepisy te nie mogą zaś stanowić podstawy do obciążenia innego właściciela wyodrębnionego lokalu, przez właściciela nieruchomości (lokalu), który poniósł koszty mediów. W związku z powyższym na podstawie aktu notarialnego Bank nadal ponosił koszty eksploatacji do czasu przekazania nieruchomości na podstawie protokołu, co nastąpiło w (...) 2023 r. i nie wystawiał refaktur osobom trzecim (...). Bank nie posiada wiedzy, czy inni właściciele nieruchomości odsprzedali swoje lokale. Pytania (ostatecznie sformułowane w piśmie z 16 maja 2025 r.) Czy w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (VAT), podatnik prawidłowo postępował, dokonując refakturowania kosztów mediów (woda, ścieki, c.o.) na rzecz osób trzecich, w sytuacji, gdy nabywał te usługi we własnym imieniu lecz na rzecz tych osób, na podstawie ustnych ustaleń z zachowaniem stawki VAT zgodnie z pierwotną fakturą i bez doliczania marży? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1, ostatecznie sformułowane w piśmie z 16 maja 2025 r.). Ponadto, jako przepis, który ma być przedmiotem interpretacji, wskazali Państwo art. 8 ust. 2a ustawy. Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w piśmie z 16 maja 2025 r.) W Państwa ocenie, działania polegające na refakturowaniu kosztów dostawy mediów, w szczególności wody, ścieków i c.o. na rzecz osób trzecich korzystających z nieruchomości lub wspólnych instalacji, były prowadzone zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o podatku od towarów i usług (VAT). Refakturowanie następowało na podstawie ustnych ustaleń, które choć nie zostały sformalizowane w formie pisemnej, były konsekwentnie realizowane przez strony, a ich istnienie potwierdza zarówno faktyczne korzystanie z mediów przez osoby trzecie ((...)), jak i akceptacja wystawianych faktur oraz dokonywanie zapłaty. Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku, gdy podatnik działa we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, uznaje się, że sam otrzymał i wyświadczył usługę. Wnioskodawca działał dokładnie w tym modelu, czyli nabywał usługę wody, ścieków i c.o. we własnym imieniu, ale zużycie dotyczyło faktycznie innych użytkowników. Potwierdzeniem powyższego postępowania jest interpretacja indywidualna z 22 listopada 2017 r. wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o sygn. 0114-KDIP1- 2.4012.462.2017.2.IG. W związku ze zbyciem ułamkowej części nieruchomości oraz brakiem zawarcia odrębnej umowy określającej zasady korzystania z rzeczy wspólnej i rozliczania kosztów mediów, brak jest podstawy prawnej do wystawiania faktur VAT wobec współwłaściciela. Zgodnie z art. 207 KC „Pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do ich udziałów, podobnie jak koszty i ciężar związany z rzeczą wspólną obciążają ich w stosunku do wielkości udziałów”. Oznacza to, że koszty, w tym media, powinny być ponoszone proporcjonalnie do udziałów poszczególnych współwłaścicieli. Brak jest jednak podstawy do jednostronnego obciążania współwłaściciela kosztami, jeśli nie zawarto żadnej umowy cywilnoprawnej regulującej sposób rozliczania wydatków. Ponadto, wystawianie faktur VAT wymaga istnienia konkretnego stosunku prawnego, np. umowy najmu lub świadczenia usług, co w opisanym przypadku nie zachodzi. W związku z powyższym, nie występują przesłanki uzasadniające dokumentowanie kosztów w formie faktur VAT wobec współwłaściciela nieruchomości. W rozliczeniach Wnioskodawcy, VAT był naliczany według stawek zgodnych z pierwotnymi fakturami otrzymywanymi od dostawców usług, a żadne dodatkowe świadczenia (np. narzut marży) nie były naliczane. Oznacza to, że nie występowała żadna czynność opodatkowana odrębnie. W świetle powyższego Wnioskodawca stoi na stanowisku, że: - postępował zgodnie z przepisami ustawy o VAT, - przysługiwało mu prawo do refakturowania kosztów mediów na faktycznych użytkowników, - nie zachodzi obowiązek korygowania dotychczas wystawionych faktur ani składania korekt deklaracji podatkowych. Zgodnie z art. 29a ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.), obowiązek dokonywania korekt podstawy opodatkowania oraz podatku należnego powstaje wyłącznie w przypadku zmiany warunków transakcji po jej wykonaniu lub wykryciu. W niniejszym przypadku refakturowanie usług mediów było zgodne z ustaleniami stron, dokumentowane fakturami, a podatek VAT został zadeklarowany i odprowadzony prawidłowo. W konsekwencji, brak jest podstaw prawnych do dokonywania korekt wystawionych faktur oraz złożonych deklaracji podatkowych. Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, Bank miał prawo do obniżenia podatku należnego o kwoty podatku naliczonego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą: Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy: Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy: Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). W świetle art. 8 ust. 1 ustawy: Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...). Definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Z treści art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Słownik języka polskiego definiuje czasownik „świadczyć” jako „wykonywać coś na czyjąś rzecz”, „świadczenie” zaś to obowiązek wykonywania, przekazania czegoś. Z powyższego wynika więc, że świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia, jako usługi, należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów, zgodnie z art. 7 ustawy. Dodatkowo, warto wskazać, że pojęcie „świadczenia” wywodzi się z prawa cywilnego i należy je rozumieć zgodnie z ukształtowaną w tej gałęzi prawa definicją jako „każde zachowanie się na rzecz innej osoby”.

Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Co więcej, związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Taka definicja świadczenia usług jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług wszelkich transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Natomiast stosownie do art. 8 ust. 2a ustawy: W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Przepis ten jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe. Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 s. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, który stanowi, że: W przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Przepis ten reguluje zatem takie sytuacje, kiedy podatnik działając we własnym imieniu zawiera umowę, na podstawie której zobowiązuje się do zrealizowania pewnego świadczenia, jednak faktycznie świadczenie to realizowane jest przez podmiot trzeci. W takim przypadku, gdy podmiot nabywa usługę, a następnie odsprzedaje ją kontrahentowi w tzw. „stanie nieprzetworzonym”, uznawany za podatnika, który usługę taką świadczy. Świadczenie takich usług powinno zostać opodatkowane podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla danego rodzaju usług. Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy: Podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Przepis art. 29a ust. 6 ustawy precyzuje dodatkowe elementy, jakie obejmuje podstawa opodatkowania. Jak stanowi ww. przepis: Podstawa opodatkowania obejmuje: 1) podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku; 2) koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy. Wskazać należy, że nie każda czynność, która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. W myśl art. 15 ust. 1 ustawy: Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy: Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Z powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej. Kwestię zawierania umów reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.). 1Zasada swobody umów zapisana jest w art. 353 Kodeksu cywilnego: Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane. Natomiast stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy: Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą: 1) sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem; 2) wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość, chyba że podatnik korzysta z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 6a; 3) wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1; 4) otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy: a) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, b) czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4, c) dostaw towarów, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1b. W myśl art. 106b ust. 2 ustawy: Podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9, art. 113a ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3. Faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku od towarów i usług, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury, które zostały wskazane w treści art. 106e ust. 1 ustawy, w tym m.in.: Faktura powinna zawierać: 1) datę wystawienia; 2) kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę; 3) imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy; 4) numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a oraz pkt 25; 5) numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b; 6) datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury; 7) nazwę (rodzaj) towaru lub usługi; 8) miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług; 9) cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto); 10) kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto; 11) wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto); 12) stawkę podatku albo stawkę podatku od wartości dodanej w przypadku korzystania z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7 i 9; 13) sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku; 14) kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku; 15) kwotę należności ogółem (...). W świetle art. 106f ust. 1 ustawy: Faktura, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, powinna zawierać: 1) dane, o których mowa w art. 106e ust. 1 pkt 1-6; 2) otrzymaną kwotę zapłaty; 3) kwotę podatku wyliczoną według wzoru: KP = (ZB x SP) / (100 + SP) gdzie: KP - oznacza kwotę podatku, ZB - oznacza kwotę otrzymanej całości lub części zapłaty, SP - oznacza stawkę podatku; 4) dane dotyczące zamówienia lub umowy, a w szczególności: nazwę (rodzaj) towaru lub usługi, ilość zamówionych towarów, wartość zamówionych towarów lub usług bez kwoty podatku, stawki podatku, kwoty podatku oraz wartość zamówienia lub umowy z uwzględnieniem kwoty podatku. Należy podkreślić, że celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział. Faktury są dokumentem o charakterze sformalizowanym. Zatem, co do zasady, faktury muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne – wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy – mają wyłącznie znaczenie dowodowe. Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku. Z powyższego wynika zatem, że faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku od towarów i usług, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich jej elementów, w szczególności w części dotyczących danych obligatoryjnych umieszczonych na fakturze. Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Generalnie ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż zwolnioną od podatku na podstawie przepisów ustawy lub rozporządzeń wykonawczych do niej oraz sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT. Jednakże nie ma przeszkód, aby w powyższych sytuacjach podatnik wystawiał fakturę. Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia, czy Bank prawidłowo refakturował opłaty za media (woda, ścieki, C.O.) na rzecz osób trzecich zgodnie z pierwotną fakturą i bez doliczania marży (pytanie oznaczone we wniosku nr 1, ostatecznie sformułowane w piśmie z 16 maja 2025 r.). Wskazali Państwo, że: · Bank jest czynnym podatnikiem VAT; · posiadają Państwo podpisane umowy z dostawcami mediów (woda, ścieki, CO) niezbędnych do prowadzenia działalności; · usługi te są nabywane przez Państwa od dostawców mediów we własnym imieniu, ale zużycie dotyczy faktycznie innych użytkowników; · z ww. mediów (przyłączeń sieciowych) korzystały także osoby trzecie ((...)) posiadający ułamkową część własności w nieruchomości; · Bank zawierał ustne porozumienia z osobami trzecimi ((...)), na mocy których refakturował na ich rzecz koszty dostawy wyłącznie mediów (czyli C.O., woda i ścieki) – zgodnie z rzeczywistym zużyciem oraz ustaloną stawką ryczałtową; · w okresie (...) 2018 r. – (...) 2022 r., Bank na podstawie zużycia i przyjętych praktyk wystawiał faktury na rzecz osób trzecich korzystających ze wspólnych przyłączeń sieciowych (woda, ścieki, C.O.), do których nie były wnoszone uwagi; · ww. faktury na rzecz osób trzecich były wystawiane bez doliczania marży, zgodnie z pierwotną fakturą, którą Bank otrzymywała od dostawców mediów; · w okresie od (...) 2020 r. do (...) 2022 r. Bank zawierał ustne porozumienie z osobami trzecimi ((...)), na mocy których refakturował na ich rzecz koszty dostawy wyłącznie mediów (czyli C.O., woda i ścieki) – zgodnie z rzeczywistym zużyciem oraz ustaloną stawką ryczałtową; · przedstawiony we wniosku stan faktyczny dotyczy okresu, który nie został jeszcze przedawniony, tj. (...) 2020 r. – (...) 2022 r. Zatem w sytuacji, gdy w okresie od (...) 2020 r. do (...) 2022 r. nabywali Państwo usługę w zakresie dostarczania mediów (C.O., woda i ścieki) od dostawców mediów we własnym imieniu, ale na rzecz osób trzecich (...) i na rzecz których dokonywali Państwo odsprzedaży (refakturowania) ww. usług, zgodnie z zawartą umową ustną, znajdzie zastosowanie regulacja wynikająca z art. 8 ust. 2a ustawy. Przypomnieć należy, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę (w opisywanym przypadku na osobę trzecią) nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Celem obciążenia kosztami podmiotu, który faktycznie korzystał z usługi (osoby trzeciej) jest odsprzedaż tej usługi przez podmiot uczestniczący pośrednio w świadczeniu, pomimo że pośrednik danej usługi nie wykonał. Przenoszenie kosztów jest więc świadczeniem pomiędzy podmiotem pośredniczącym pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. W analizowanej sprawie wystąpiła zatem tzw. fikcja prawna przewidziana w art. 8 ust. 2a ustawy, w świetle której Państwo występowali w roli odsprzedającego przedmiotowe usługi (media, tj. C.O., woda i ścieki) nabyte we własnym imieniu, lecz na rzecz osób trzecich. Osoby trzecie ((...), posiadający ułamkową część własności nieruchomości) w opisywanym przypadku byli beneficjentami ww. usług i to na ich rzecz dostarczanie ww. mediów było realizowane. Zatem, na gruncie ustawy, są Państwo traktowani najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi w zakresie dostawy mediów, za które to usługi obowiązani Państwo byliście – zgodnie z zawartą umową ustną – do obciążania osób trzecich wystawiając na ich rzecz faktury ze stawką właściwą dla danego rodzaju świadczenia, wykazaną na fakturze pierwotnej otrzymanej przez Bank od dostawców mediów. Tym samym, skoro Bank nabywał przedmiotowe usługi od dostawców mediów na rzecz osób trzecich (posiadających ułamokową część własności nieruchomości), to mimo tego, że to nie Bank świadczył bezpośrednio ww. usługi, to Bank był traktowany jakby to Bank te usługi świadczył. Zatem, konsekwencją uznania Banku – biorącego udział w odsprzedaży przedmiotowych usług w zakresie dostarczania mediów (C.O., woda i ścieki) – za świadczącego te usługi, był obowiązek wystawienia przez Państwa faktur dokumentujących wyświadczenie tych usług rzecz osób trzecich (...). Odsprzedaż na rzecz osób trzecich ((...), posiadających ułamokową część własności nieruchomości) ww. mediów powinni Państwo fakturować jako usługi opodatkowane właściwą dla tych usług stawką VAT. Podsumowanie W świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, Bank prawidłowo dokonywał refakturowania kosztów mediów (woda, ścieki, C.O.) na rzecz osób trzecich – w sytuacji, gdy nabywał te usługi we własnym imieniu lecz na rzecz tych osób, na podstawie ustnych ustaleń – z zachowaniem stawki VAT zgodnie z pierwotną fakturą otrzymaną przez Bank od dostawcy mediów i bez doliczania marży. W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1, uznałem za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku – pytania oznaczonego we wniosku nr 1 (ostatecznie sformułowanego w piśmie z 16 maja 2025 r.). Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz we własnym stanowisku, które nie zostały objęte ww. pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej –

rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii obniżenia podstawy opodatkowania na podstawie art. 29a ust. 13 ustawy, kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy oraz kwestii rozstrzygnięcia w zakresie stawki podatku dla objętych wnioskiem towarów i usług odsprzedawanych przez Bank na rzecz osób trzecich po dniu 1 lipca 2020 r. Zgodnie z art. 14b § 1a Ordynacji podatkowej: W zakresie objętym wiążącymi informacjami stawkowymi, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, nie wydaje się interpretacji indywidualnych. Tym samym, kwestia ustalenia wysokości stawki podatku VAT dla dostawy towarów lub świadczenia usług od dnia 1 lipca 2020 r. może być rozstrzygnięta tylko w ramach wydania wiążącej informacji stawkowej określonej w art. 42a ustawy. Stosownie do tego przepisu: Wiążąca informacja stawkowa, zwana dalej ,,WIS”, jest decyzją wydawaną na potrzeby opodatkowania podatkiem dostawy towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo świadczenia usług, która zawiera: 1) opis towaru albo usługi będących przedmiotem WIS; 2) klasyfikację towaru według działu, pozycji, podpozycji lub kodu Nomenklatury scalonej (CN) albo według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług albo według sekcji, działu, grupy lub klasy Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych albo usługi według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, niezbędną do: a) określenia stawki podatku właściwej dla towaru albo usługi, b) stosowania przepisów ustawy oraz przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie – w przypadku, o którym mowa w art. 42b ust. 4; 3) stawkę podatku właściwą dla towaru albo usługi. Natomiast zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa: Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Jestem ściśle związany z przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Ta interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej ustalenia, czy Bank prawidłowo refakturował opłaty za media (woda, ścieki, C.O.) na rzecz osób trzecich zgodnie z pierwotną fakturą i bez doliczania marży (pytanie oznaczone we wniosku nr 1, ostatecznie sformułowane w piśmie z 16 maja 2025 r.). Natomiast w części dotyczącej ustalenia, czy podatnik, który zbył swoją ułamkową część nieruchomości, ale do momentu formalnego przekazania nieruchomości nadal ponosił koszty eksploatacyjne (np. dostawy mediów), miał prawo – w świetle przepisów ustawy, obciążać kosztami tych mediów osoby trzecie korzystające faktycznie z instalacji i podłączeń, poprzez wystawianie faktur z wykazanym podatkiem VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 2, ostatecznie sformułowane w piśmie z 16 maja 2025 r.) – wydano postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.