0114-KDIP4-2.4012.113.2025.2.MMA

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

dłowe Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 18 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy kwestii opodatkowania opłaty administracyjnej, pobieranej przez Państwa od Klienta na podstawie umowy najmu długoterminowego lub leasingu, za zapłatę mandatu lub przekazanie danych Klienta na uzasadnione wezwanie organu krajowego (polskiego) lub zagranicznego. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawcą jest spółka A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”). Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług) czynnym, zarejestrowanym jako podatnik VAT UE. Działalność gospodarcza Spółki obejmuje przede wszystkim świadczenie usług leasingu oraz najmu długoterminowego, w ramach których Spółka występuje w roli finansującego (leasingodawcy) lub wynajmującego. Na podstawie zawieranych ze swoimi klientami umów leasingu Spółka nabywa i oddaje do odpłatnego korzystania klientom (korzystającym), lub oddaje w najem posiadane przez siebie środki trwałe obejmujące m. in. pojazdy silnikowe w rozumieniu ustawy z 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1251 z późn. zm.), a w szczególności samochody osobowe, ciężarowe/dostawcze, specjalne. Spółka świadczy swoje usługi na podstawie umów zawieranych z korzystającymi w przypadku usług leasing oraz najemcami w przypadku usług najmu długoterminowego (dalej łącznie jako „Klienci”). Spółka pozostaje właścicielem pojazdu w okresie trwania umowy. Umowy z Klientami przewidują, że korzystający lub najemca pojazdu jest zobowiązany używać pojazd zgodnie z prawem, w tym w szczególności zgodnie z przepisami ruchu drogowego, zdarzają się jednak przypadki, w których kierujący nimi dopuszczają się naruszeń przepisów ustawy - Prawo o Ruchu Drogowym, w szczególności przekraczają dozwoloną prędkość. Właściwy organ administracji ustala dane właściciela pojazdu na podstawie danych dostępnych w krajowym systemie - Centralna Ewidencja Pojazdów. Natomiast w związku z faktem, iż wykroczenie drogowe według polskiego prawa, uznaje się za popełnione przez osobę kierującą pojazdem, właściwy organ administracji, zwraca się do Spółki jako właściciela pojazdu z żądaniem wskazania danych kierującego pojazdem w dacie zdarzenia zarejestrowanego za pomocą wideorejestratora. Ze względu na to, że

Wnioskodawca nie jest posiadaczem pojazdu i nie użytkuje pojazdów, w odpowiedzi na wezwanie każdorazowo wskazuje organowi dane Klienta zawarte w umowie leasingu /najmu. Przekazanie organom danych Klientów przez Spółkę wymaga wykonania szeregu działań przez pracowników Spółki lub osób/podmiotów działających na jej zlecenie. Wezwanie jest każdorazowo wstępnie weryfikowane pod kątem prawidłowości danych. Ponadto, Spółka ustala, czy wskazany pojazd stanowi jej własność, wiąże go z odpowiednią umową i Klientem, a także przygotowuje odpowiednie pismo i wysyła je do właściwego organu. Odpowiedzi na wezwania angażują zatem Spółkę i wymagają istotnego nakładu pracy osób /podmiotów delegowanych do obsługi tych wezwań. W takich przypadkach, zgodnie z warunkami umowy Spółka uprawniona jest do obciążenia Klienta opłatami dodatkowymi za obsługę wezwania (dalej „Opłaty administracyjne”) w wysokości wynikającej z aktualnej Tabeli Opłat i Prowizji. W związku ze zgłaszanymi przez Klientów zapytaniami i zastrzeżeniami dotyczącymi zasadności opodatkowania Opłat administracyjnych stawką właściwą dla usługi leasingu /najmu długoterminowego Spółka rozważa zmianę podejścia w odniesieniu do Opłat administracyjnych i traktowanie ich, jako czynności pozostających poza zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, a w konsekwencji niewymagających wystawiania faktury i ich opodatkowywania.

Pytanie

Czy opłata administracyjna, pobierana przez Spółkę od Klienta na podstawie umowy najmu długoterminowego lub leasingu, za zapłatę mandatu lub przekazanie danych Klienta na uzasadnione wezwanie organu krajowego (polskiego) lub zagranicznego, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług? Państwa stanowisko w sprawie Wnioskodawca stoi na stanowisku, że obciążenie Klientów przez Spółkę z tytułu opisanych we wniosku Opłat administracyjnych, jako niestanowiące elementu świadczonej usługi leasingu, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy. Stosownie do treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast w myśl w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: 1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej; 2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji; 3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa. Dodatkowo, jak stanowi art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty

opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy. Jak wspomniano powyżej, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatek od towarów i usług obejmuje m.in. odpłatną dostawę towarów oraz odpłatne świadczenie usług na obszarze kraju. Dostawa towarów oznacza przeniesienie prawa do dysponowania towarem tak, jak czyni to właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy). Z kolei w świetle art. 8 ust. 1 ustawy o VAT świadczenie usług definiowane jest jako każde działanie wykonywane na rzecz osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, które nie kwalifikuje się jako dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT. Tym samym ustawodawca przyjął podejście definicji negatywnej, co oznacza, że świadczenie usług to każda czynność, której nie można uznać za dostawę towarów. W związku z tym, w rozumieniu przepisów VAT, każda odpłatna czynność, w tym działanie, zaniechanie, tolerowanie czy inne zachowanie, spełnia warunki definicji usługi. Jednocześnie pojęcie „świadczenia” odnosi się do działań, które przynoszą korzyść drugiej stronie, czyli beneficjentowi. Aby dana transakcja mogła zostać zakwalifikowana jako świadczenie usług, musi istnieć jasno określony odbiorca (konsument), który odnosi korzyść z wykonanego świadczenia. Aby świadczenie mogło być uznane za odpłatne, konieczne jest istnienie stosunku prawnego pomiędzy stronami, a wynagrodzenie powinno być wypłacane w zamian za realizację usługi. Ważne jest, że zgodnie z linią orzeczniczą sądów administracyjnych między wykonaniem świadczenia a otrzymaną zapłatą musi istnieć bezpośredni związek przyczynowy, na tyle wyraźny, by można było stwierdzić, iż płatność następuje właśnie za to konkretne świadczenie, a otrzymana kwota jest wynikiem jego wykonania. Jeśli taki związek nie istnieje, wówczas zapłata nie może być uznana za wynagrodzenie za usługę i nie podlega opodatkowaniu VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Należy podkreślić, że dla celów podatkowych każde świadczenie powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, chyba że kilka świadczeń składa się z ekonomicznego punktu widzenia na jedną usługę. W takim przypadku usługi te nie powinny być sztucznie rozdzielane na potrzeby podatkowe. Zatem, gdy świadczenia tworzą jedną usługę kompleksową, obejmującą różne elementy pomocnicze, całość traktowana jest jako jedno świadczenie złożone. Kluczowe znaczenie ma to, czy świadczenia pozostają ze sobą w tak ścisłej relacji, że oddzielnie nie dostarczają oczekiwanej korzyści praktycznej z perspektywy przeciętnego klienta. Subiektywne odczucia dostawcy lub odbiorcy nie mają tutaj wpływu na ocenę. Jeżeli jednak w ramach świadczonej usługi wykonywane są czynności, które nie są wyłącznie podporządkowane realizacji głównego celu, lecz mogą funkcjonować niezależnie, to brak podstaw, by traktować je jako część usługi kompleksowej. Podstawowym kryterium decydującym o uznaniu zestawu czynności za usługę kompleksową (złożoną) jest analiza wzajemnych powiązań między składnikami takiej usługi pod względem celów, jakie realizują. Usługę pomocniczą należy traktować jako uzupełniającą w stosunku do głównej usługi, jeśli jej celem nie jest samodzielna korzyść dla klienta, ale wsparcie lepszego wykonania usługi głównej. Głównym zadaniem usługi pomocniczej wchodzącej w skład kompleksowej usługi jest zapewnienie większej efektywności wykorzystania usługi głównej przez nabywcę. Aby usługa pomocnicza mogła być uznana za część usługi kompleksowej, musi ona bezpośrednio wspierać realizację usługi zasadniczej. Ocena, czy dana usługa stanowi usługę złożoną, wymaga szczegółowej analizy przebiegu konkretnej transakcji, uwzględniając wszystkie jej aspekty ekonomiczne. Należy podkreślić, że choć zdarzają się przypadki, w których jedna umowa obejmuje wiele świadczeń, mogą one być traktowane jako jedna usługa (i opodatkowane według jednej stawki VAT), ale jedynie w sytuacjach, gdy składają się na nie nierozerwalnie powiązane czynności, które wspólnie tworzą finalną, jednorodną usługę. Kwestia kompleksowości usług była rozstrzygana przez Trybunał Sprawiedliwości UE, który wypowiedział się w tym zakresie m.in. w wyroku z 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro przeciwko Finanćni reditelstvi v Usti nad Labem, w którym TSUE stwierdził, że „(...) z art. 2 szóstej dyrektywy wynika, że każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne (...). Co więcej, w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jednolitą czynność, jeżeli nie są od siebie niezależne. Jest tak na przykład w sytuacji, gdy można stwierdzić, że jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, a inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego. W szczególności dane świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy (...). Ponadto można również uznać, że jednolite świadczenie występuje w przypadku, gdy dwa lub więcej elementy albo dwie lub więcej czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny”. Tak również w wyroku z 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Ministero dellEconomia e delle Finanze przeciwko Part Service Srl. Wyrok ten sformułował kryteria przesądzające o tym, kiedy występuje świadczenie złożone. Ma ono zatem miejsce w sytuacji, gdy: świadczenie pomocnicze nie stanowi celu samego w sobie, lecz stanowi środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z usługi podstawowej, poszczególne czynności są ze sobą tak ściśle związane, że ich rozdzielenie miałoby charakter sztuczny, kiedy nie istnieje możliwość nabywania danego świadczenia od podmiotów zewnętrznych, kiedy nie istnieje możliwość odrębnego fakturowania za daną czynność. Opłaty administracyjne, zdaniem Wnioskodawcy, nie będą mogły być rozpatrywane jako usługa pomocnicza do usługi leasingu w ramach tzw. świadczeń kompleksowych. Każde świadczenie dla celów VAT powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Natomiast aby móc wskazać, że dana usługa jest usługą złożoną (kompleksową), winna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do wykonania świadczenia głównego. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Zdaniem Wnioskodawcy po stronie Klienta nie wystąpi żadne przysporzenie, czy też poprawa jakości lub szerszy pakiet korzyści w ramach świadczenia zasadniczego. Spółka wykonując świadczenia, którymi obciążany jest Klient, będzie działać niejako pod przymusem (w warunkach zagrożenia sankcją karną), jako iż przekazanie informacji do organu administracyjnego, lub opłacenie mandatu jest obowiązkiem Spółki. W obu przypadkach beneficjentem usługi będzie bezpośrednio organ, który zwraca się o udzielenie informacji lub opłatę oraz niejako Spółka, w której interesie leży tych informacji udzielić lub spełnić prawne zobowiązane, a nie Korzystający. Należy również podkreślić, iż Spółka w swoich umowach (w ramach swobody umów) uzgadnia z Klientami dodatkowe opłaty, w tym Opłaty administracyjne, których obowiązek zapłaty powstaje w wyniku konkretnych zdarzeń. Natomiast, zgodnie z powyższym, sam ten fakt nie oznacza, iż Korzystający otrzymuje w ten sposób jakąkolwiek usługę dodatkową lub pomocniczą do usługi leasingu. Przyjęte ustalenia umowne oznaczają tylko tyle, że sfera działalności, której beneficjentem jest organ, zaś Spółka z tego tytułu nie otrzymuje od organu żadnej gratyfikacji, będzie poniekąd finansowana przez Klientów, ilekroć dopuszczą się wykroczenia. Powyższe stanowisko potwierdzone zostało m.in. przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 11 sierpnia 2022 r., sygn. akt III SA/Wa 81/22, w którym sąd wskazał, że co prawda, zgodnie z art. 8 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 3 ustawy o VAT, leasingodawca, spełniając obowiązek udzielenia informacji odnośnie podmiotu użytkującego pojazd, świadczy usługę, to jednak jest to usługa świadczona na rzecz organu, a nie podmiotu użytkującego. Przede wszystkim nie występuje tutaj świadczenie wzajemne w postaci zapłaty wynagrodzenia za udzielenie informacji. Jest to zatem usługa nieodpłatna, która - zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT - nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Sąd wskazał ponadto: „Dychotomiczny podział na gruncie ustawy o VAT czynności na świadczenie usług i dostawę towarów nie oznacza, że wypełnia on wszelkie przejawy bogatej aktywności podmiotów gospodarczych, a każdy przepływ środków finansowych, odbywający się w ramach relacji pomiędzy podatnikami VAT, musi być przyporządkowany świadczeniu usług lub dostawie towarów. Szerokie określenie zakresu przedmiotowego art. 8 ust. 1 Uptu nie oznacza, że świadczeniem usług jest każda czynność czy zdarzenie, którego efektem jest odpłatne przysporzenie jednej ze stron na skutek działania bądź zaniechania innej strony. Niewątpliwie poinformowanie właściwego organu o sprawcy wykroczenia nie może być uznane za świadczenie usługi na rzecz tegoż sprawcy”. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie również w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego, takich jak z 5 października 2023 r., sygn. 0114-KDIP4- 3.4012.349.2023.1.DS w której organ wskazał, że w ramach tego typu czynności nie zachodzi żaden związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy usługą leasingu a kosztem Opłat dodatkowych z tytułu udzielenia informacji o użytkowniku pojazdu organom ścigania i organom administracyjnym w związku z popełnieniem wykroczeń przez Korzystającego - nie stanowią one zatem elementu usługi leasingu. W ocenie Wnioskodawcy obciążenie Klienta ww. Opłatami administracyjnymi nie stanowi elementu kompleksowej usługi leasingu, świadczonej na podstawie umowy zawartej pomiędzy Spółką a Klientem. Obciążenie Klienta tymi opłatami nie służy lepszemu korzystaniu przez niego z usługi podstawowej, tj. usługi leasingu/najmu. Stąd też nie można traktować tych opłat jako elementu wynagrodzenia należnego w zamian za świadczoną przez Spółkę usługę leasingu, która podlega opodatkowaniu VAT. Obciążenie Klientów tymi opłatami nie będzie służyło lepszemu korzystaniu przez niego z usługi podstawowej, tj. usługi leasingu lub najmu. Stąd też nie można traktować ww. Opłat administracyjnych jako elementu wynagrodzenia należnego w zamian za świadczoną przez Spółkę usługę, która podlega opodatkowaniu VAT. Zatem zdaniem Wnioskodawcy w tym zakresie nie znajdzie zastosowania art. 29a ust. 1 ustawy o VAT. Podobne stanowisko wyrażone zostało w interpretacji indywidualnej z 7 czerwca 2023 r., nr 0114-KDIP4-3.4012.173.2023.1.RK, oraz z 5 listopada 2021 r., nr 0114-KDIP4- 2.4012.673.2021.2.AS. Zdaniem Wnioskodawcy, analiza obowiązujących przepisów prawa na tle przedmiotowego stanu faktycznego pozwala stwierdzić, że Opłaty dodatkowe nie mogą być traktowane jako wynagrodzenie za dostawę towaru lub świadczenie usług, gdyż w wyniku działania Wnioskodawcy, Korzystający nie nabywa żadnego świadczenia, z którego mógłby odnieść (chociażby potencjalnie) konkretną korzyść o charakterze majątkowym. Zdaniem Spółki działanie, polegające na udzieleniu informacji organom władzy publicznej nie stanowi zatem świadczeń mieszczących się w dyspozycji art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”: Opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy: Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy: Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: 1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej; 2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji; 3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki: 1) w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia; 2) świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie). Trzeba podkreślić, że oba ww. warunki muszą być spełnione, aby świadczenie jako usługa podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Co ważne, na gruncie przepisów

o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Powyższe stanowisko potwierdza także wyrok C-16/93 z 3 marca 1994 r. pomiędzy R. J. Tolsma v. Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, w którym Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”. Natomiast w wyroku C-90/20 ws. Apcoa Parking Danmark, TSUE wskazał, że aby świadczenie usług można było uznać za odpłatne, i wobec tego opodatkowane podatkiem VAT, to pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą musi istnieć stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych - usługi i wynagrodzenia, między którymi istnieje bezpośredni związek. W konsekwencji powyższych regulacji należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy: Podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Z przepisu tego wynika, że podstawę opodatkowania w podatku od towarów i usług stanowi wynagrodzenie, które dostawca lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów albo świadczenia usług. Wynagrodzenie to oznacza wartość rzeczywiście otrzymaną (lub która ma być otrzymana) w konkretnym przypadku. Jednocześnie, w myśl art. 29a ust. 6 ustawy: Podstawa opodatkowania obejmuje: 1) podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku; 2) koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy. Z opisu sprawy wynika, że są Państwo podatnikiem podatku VAT czynnym, zarejestrowanym jako podatnik VAT UE. Działalność gospodarcza Spółki obejmuje przede wszystkim świadczenie usług leasingu oraz najmu długoterminowego, w ramach których Spółka występuje w roli finansującego (leasingodawcy) lub wynajmującego. Na podstawie zawieranych ze swoimi klientami umów leasingu Spółka nabywa i oddaje do odpłatnego korzystania klientom (korzystającym), lub oddaje w najem posiadane przez siebie środki trwałe obejmujące m.in. pojazdy silnikowe a w szczególności samochody osobowe, ciężarowe/dostawcze, specjalne. Spółka świadczy swoje usługi na podstawie umów zawieranych z korzystającymi w przypadku usług leasing oraz najemcami w przypadku usług najmu długoterminowego. Spółka pozostaje właścicielem pojazdu w okresie trwania umowy. Umowy z Klientami przewidują, że korzystający lub najemca pojazdu jest zobowiązany używać pojazd zgodnie z prawem, w tym w szczególności zgodnie z przepisami ruchu drogowego, zdarzają się jednak przypadki, w których kierujący nimi dopuszczają się naruszeń przepisów ustawy - Prawo o Ruchu Drogowym, w szczególności przekraczają dozwoloną prędkość. Właściwy organ administracji ustala dane właściciela pojazdu na podstawie danych dostępnych w krajowym systemie - Centralna Ewidencja Pojazdów. Natomiast w związku z faktem, iż wykroczenie drogowe według polskiego prawa, uznaje się za popełnione przez osobę kierującą pojazdem, właściwy organ administracji, zwraca się do Spółki jako właściciela pojazdu z żądaniem wskazania danych kierującego pojazdem w dacie zdarzenia zarejestrowanego za pomocą wideorejestratora. Ze względu na to, że nie są Państwo posiadaczem pojazdu i nie użytkują Państwo pojazdów, w odpowiedzi na wezwanie każdorazowo wskazują Państwo organowi dane Klienta zawarte w umowie leasingu/najmu. Przekazanie organom danych Klientów przez Spółkę wymaga wykonania szeregu działań przez pracowników Spółki lub osób/podmiotów działających na jej zlecenie. Wezwanie jest każdorazowo wstępnie weryfikowane pod kątem prawidłowości danych. Ponadto, Spółka ustala, czy wskazany pojazd stanowi jej własność, wiąże go z odpowiednią umową i Klientem, a także przygotowuje odpowiednie pismo i wysyła je do właściwego organu. Odpowiedzi na wezwania angażują zatem Spółkę i wymagają istotnego nakładu pracy osób/podmiotów delegowanych do obsługi tych wezwań. W takich przypadkach, zgodnie z warunkami umowy Spółka uprawniona jest do obciążenia Klienta opłatami dodatkowymi za obsługę wezwania w wysokości wynikającej z aktualnej Tabeli Opłat i Prowizji. Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy opłata administracyjna, pobierana przez Państwa od Klienta na podstawie umowy najmu długoterminowego lub leasingu, za zapłatę mandatu lub przekazanie danych Klienta na uzasadnione wezwanie organu krajowego (polskiego) lub zagranicznego, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W tym miejscu należy wskazać, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem VAT powinno być traktowane jak odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia, usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Ważne jest, czy świadczenia są ze sobą ściśle powiązane w taki sposób, że samodzielnie nie przynoszą wymaganej praktycznej korzyści z punktu widzenia przeciętnego konsumenta. Nie ma znaczenia subiektywny punkt widzenia dostawcy lub odbiorcy świadczenia. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej. Podstawowym kryterium pozwalającym uznać zbiór określonych czynności za usługę kompleksową (złożoną) jest określenie wzajemnych relacji pomiędzy elementami składowymi złożonej usługi w zakresie celów, które usługi te realizują. Pojedynczą usługę należy uznać za pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykonania usługi zasadniczej. Podstawowym celem usługi pomocniczej tworzącej razem z usługą główną – usługę kompleksową – jest lepsze wykorzystanie przez nabywcę usługi głównej. Aby dana pomocnicza usługa mogła być uznana za element kompleksowej usługi, winna służyć bezpośrednio realizacji głównej usługi. W celu ustalenia, czy dana usługa może być uznana za złożoną, konieczne jest zbadanie przebiegu konkretnej transakcji z uwzględnieniem jej wszystkich ekonomicznych aspektów. Zauważyć należy, że jakkolwiek zdarzają się sytuacje, gdy występuje wielość świadczeń wynikających z jednej umowy i mogą być one potraktowane jako jedna usługa (i opodatkowane jedną stawką podatkową), jednak możliwe jest to tylko i wyłącznie w takich sytuacjach, gdy na taką usługę składa się cały zespół niedających się w istocie wyodrębnić czynności, stanowiących w efekcie ostateczną, jednorodną usługę. Kwestia kompleksowości usług była rozstrzygana przez Trybunał Sprawiedliwości UE, który wypowiedział się w tym zakresie m.in. w sprawach C-349/96 CPP, C-41/04 Levob, C-111/05 Aktiebolaget NN. W orzeczeniu z 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-349/96), Trybunał stwierdził, że: „W celu ustalenia, dla celów VAT, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych, które należy traktować jako jedno świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy przede wszystkim wziąć pod uwagę treść przepisu art. 2 (1) VI Dyrektywy, zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne oraz fakt, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby prowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu podatku VAT”. Trybunał wskazał, że: „pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas, gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”. Trybunał zaakcentował „ekonomiczny punkt widzenia” oraz ocenę z perspektywy nabywcy. Z treści powołanego wyroku wynika, że TSUE położył duży nacisk na subiektywne kryteria, przy ocenie danego świadczenia jako złożonego, jednakże wnioski, co do kwalifikacji danego kompleksu zdarzeń gospodarczych jako świadczenia złożonego, nie mogą być pozbawione waloru obiektywnego albowiem zakres i sposób opodatkowania świadczenia nie może być zależny jedynie od woli stron transakcji. Stąd w pierwszym rzędzie Trybunał odwołał się do art. 2(1) VI Dyrektywy, wedle którego każde świadczenie usług powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne a świadczenie złożone w aspekcie gospodarczym nie powinno być sztucznie rozdzielane, by nie pogarszać funkcjonalności systemu VAT. Sąd wskazał, że jeśli dana transakcja składa się z szeregu świadczeń i czynności należy uwzględnić wszystkie okoliczności, w jakich jest dokonywana rozpatrywana transakcja. Jak ponadto wskazał TSUE, z jednym świadczeniem mamy do czynienia w szczególności w przypadku, gdy kilka elementów powinno zostać uznanych za istotne dla świadczenia głównego, podczas gdy z kolei jedno lub więcej świadczeń powinno być postrzegane jako pomocnicze, dzielące los podatkowy świadczenia głównego; to samo odnosi się do przypadku, gdy dwa lub więcej elementów dostarczanych przez podatnika do klienta, będącego typowym konsumentem, są tak ściśle ze sobą związane, że stanowią one obiektywnie jedno tylko nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (tak np. ww. wyrok TSUE w sprawie Levob Verzekeringen i OV Bank, pkt 21-22 i przywołane tam orzecznictwo; wyrok TSUE z 29 marca 2007 r. w sprawie C#111/05 - Aktiebolaget NN, pkt 22-23). Zdaniem TSUE, w celu ustalenia, czy kontrahent podatnika – rozumiany jako przeciętny klient – otrzymuje kilka odrębnych świadczeń głównych czy jedno świadczenie złożone, należy poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności i uwzględnić wszystkie okoliczności, w których jest ona dokonywana. W szczególności dane świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy (tak np.: ww. wyrok TSUE w sprawie Everything Everywhere, pkt 25-26 i przywołane tam orzecznictwo; ww. wyrok TSUE w sprawie Graphic Procédé, pkt 20, 24 i przywołane tam orzecznictwo). W związku z tym należy stwierdzić, że świadczone przez Konsultanta usługi wypełniają wskazane wyżej istotne elementy, charakterystyczne dla usługi pośrednictwa. Przywołać można również wyrok z 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro przeciwko Finanćni reditelstvi v Usti nad Labem, w którym TSUE stwierdził, że: „(...) z art. 2 szóstej dyrektywy wynika, że każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne (...). Co więcej, w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jednolitą czynność, jeżeli nie są od siebie niezależne. Jest tak na przykład w sytuacji, gdy można stwierdzić, że jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, a inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego. W szczególności dane świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy (...). Ponadto można również uznać, że jednolite świadczenie występuje w przypadku, gdy dwa lub więcej elementy albo dwie lub więcej czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny”. Tak również w wyroku z 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Ministero dellEconomia e delle Finanze przeciwko Part Service Srl. Wyrok ten sformułował kryteria przesądzające o tym, kiedy występuje świadczenie złożone. Ma ono zatem miejsce w sytuacji, gdy: świadczenie pomocnicze nie stanowi celu samego w sobie, lecz stanowi środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z usługi podstawowej, poszczególne czynności są ze sobą tak ściśle związane, że ich rozdzielenie miałoby charakter sztuczny, kiedy nie istnieje możliwość nabywania danego świadczenia od podmiotów zewnętrznych, kiedy nie istnieje możliwość odrębnego fakturowania za daną czynność. Analiza przedstawionych okoliczności sprawy w świetle powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że obciążenie Klientów opłatami administracyjnymi za zapłatę mandatu lub przekazanie danych Klienta na uzasadnione wezwanie organu krajowego (polskiego) lub zagranicznego, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Obciążenie przez Państwa Klientów ww. opłatami administracyjnymi, nie wiąże się z otrzymaniem przez nich w zamian żadnego świadczenia, które przynosiłoby Klientom (chociażby potencjalnie) konkretną korzyść o charakterze majątkowym. W takim przypadku nie jest spełniona przesłanka istnienia związku pomiędzy opłatami administracyjnymi, którymi obciążany jest Klient a otrzymaniem świadczenia wzajemnego co jest warunkiem koniecznym do uznania świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, która w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W analizowanej sprawie nie zachodzi żaden związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy Usługą leasingu/najmu a opłatami administracyjnymi, tj. za zapłatę mandatu, jak też za przekazanie danych Klienta na uzasadnione wezwanie organu krajowego (polskiego) lub zagranicznego – nie stanowią one zatem elementu Usługi leasingu/najmu. Wobec tego, czynności dodatkowe, za które pobierane są opłaty administracyjne, tj. za zapłatę mandatu, jak też za przekazanie danych Klienta na uzasadnione wezwanie organu krajowego (polskiego) lub zagranicznego, nie stanowią elementów kompleksowej Usługi leasingu/najmu, świadczonej na podstawie Umów zawartych przez Państwa z Klientami. Obciążenie Klientów tymi opłatami administracyjnymi nie służy lepszemu korzystaniu przez nich z usługi podstawowej, tj. Usługi leasingu/najmu. Stąd też nie można pobierania ww. opłat administracyjnych traktować jako elementu wynagrodzenia należnego w zamian za świadczoną przez Państwa Usługę leasingu/najmu, która podlega opodatkowaniu VAT. Tym samym, pobierane przez Państwa od Klientów, zgodnie z Umową leasingu/najmu, opłat administracyjnych (tj. za zapłatę mandatu, jak też za przekazanie danych Klienta na uzasadnione wezwanie organu krajowego (polskiego) lub zagranicznego), nie stanowią wynagrodzenia za czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług, o których mowa w art. 7 oraz art. 8 ustawy. Zatem Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. W niniejszej interpretacji udzielono odpowiedzi tylko w zakresie zadanego przez Państwa pytania. Inne kwestie nieobjęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.