0114-KDIP1-3.4012.176.2025.2.AMA

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

łowe Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe. Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej 25 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 25 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych wywłaszczenia za odszkodowaniem działek nr 3 i 1. Uzupełnili go Państwo pismem z 27 marca 2025 r. (data wpływu 27 marca 2025 r.) oraz pismem z 31 marca 2025 r. (data wpływu 31 marca 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku wspólnego jest następująca: Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem 1. Zainteresowany będący stroną postępowania: A.A., 2. Zainteresowany niebędący stroną postępowania: B.B., Opis stanu faktycznego Państwo A.A. i B.B. (Wnioskodawcy, Podatnicy) są polskimi rezydentami podatkowymi. Wnioskodawcy na podstawie umowy sprzedaży z 30 czerwca 2015 r. nabyli od osoby fizycznej nieruchomość stanowiącą działkę nr 1 o łącznej powierzchni (...) ha położoną w (...), KW nr (...) oraz 18 grudnia 2014 r. działkę 2 o łącznej powierzchni (...) ha położoną w (...) KW nr (...) (Nieruchomość). Nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawców do ich majątku wspólnego. Przedmiotowa Nieruchomość jest nieruchomością niezabudowaną, o ustalonym sposobie korzystania R - grunty orne. Dla obszaru, na którym położona jest nieruchomość, nie uchwalono miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Przedmiotową nieruchomość Wnioskodawcy nabyli ze środków własnych, traktowali ją jako działki pod zabudowę dla dzieci, bądź lokatę kapitału w wypadku gdyby dzieci nie chciały tam zamieszkać. Na podstawie decyzji Wojewody (...) Nr (...) z 28 lutego 2024 r. zatwierdzony został podział działki 2 na działki nr 3 i 4. Działki nr 3 i 1 przeznaczone zostały na realizację inwestycji drogowej i z dniem uprawomocnienia się decyzji, stały się własnością Skarbu Państwa.

Skarb Państwa wypłacił Wnioskodawcom odszkodowanie z tytułu wywłaszczenia ich z prawa własności działek nr 3 i 1. W dacie nabycia nieruchomości: A.A. prowadziła działalność gospodarczą i z tego tytułu była zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług); B.B. prowadził działalność gospodarczą i z tego tytułu był zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Stan ten, w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej, uległ zmianie 1 lipca 2020 r., gdy A.A. zamknęła działalność gospodarczą; obecnie przebywa na świadczeniu przedemerytalnym od 13 stycznia 2022 r., a 9 marca 2025 r. przechodzi na emeryturę. Żaden z Wnioskodawców nigdy nie prowadził i nie prowadzi także aktualnie działalności gospodarczej, która związana byłaby w jakikolwiek sposób z obrotem nieruchomościami, w tym nie prowadził działalności w zakresie zakupu i sprzedaży nieruchomości, pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, itp. Wnioskodawcy nie mają w tym zakresie ani doświadczenia ani także wykształcenia. Wnioskodawcy nie podejmowali jakichkolwiek działań zmierzających do zwiększenia atrakcyjności przedmiotowej nieruchomości, tj.: nie dokonywali jej podziału, nie składali wniosków o wydanie pozwolenia na budowę, nie przeprowadzali procesu odrolnienia nieruchomości, nie uzbroili działki, nie doprowadzali do niej mediów, nie przygotowywali projektów ani koncepcji zabudowy przedmiotowej nieruchomości, nie zawierali umów o pośrednictwo w jej sprzedaży, nie tworzyli i nie publikowali stron internetowych przedstawiających ofertę sprzedaży nieruchomości, nie dokonywali jakichkolwiek czynności o charakterze marketingowym czy promocyjnym zachęcających do jej zakupu. W okresie od dnia nabycia do dnia złożenia niniejszego wniosku, przedmiotowa Nieruchomość nie była przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub o podobnym charakterze. Wnioskodawcy nie prowadzili na niej żadnej działalności i nie ponosili na nią jakichkolwiek nakładów. W 2019 r. Wnioskodawcy rozważali możliwość wybudowania na działkach czterech budynków mieszkalnych jednorodzinnych dla swoich dzieci. W tym celu wystąpili z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Decyzja taka została wydana i uprawomocniła się 13 marca 2019 r. przez Wójta Gminy (...). Wskazywała na możliwość budowy czterech budynków mieszkalnych jednorodzinnych, parterowych z poddaszem użytkowym, wraz z niezbędnymi urządzeniami budowlanymi. Decyzja odnosiła się do części działek nr 2, 1, 5. Wnioskodawcy po uzyskaniu tej decyzji nie występowali o pozwolenie na budowę, nie oferowali także Nieruchomości do sprzedaży. Aktualnie, z uwagi na proces wywłaszczenia, który odnosi się do tych działek, na których mógłby być zlokalizowany budynek, decyzja powyższa nie mogłaby stanowić podstawy do zabudowy działki. Aktualnie Wnioskodawcy nie planowali sprzedaży Nieruchomości. Wnioskodawcy nie prowadzili na Nieruchomości jakichkolwiek prac, nie wynajmowali jej, nie dzierżawili, nie oddawali osobom trzecim do korzystania w jakimkolwiek celu. Nieruchomość stanowiła łąkę/pole/las, Wnioskodawcy nie wykorzystywali jej w żaden sposób ani na cele działalności gospodarczej ani też na potrzeby prywatne. Po wydanej decyzji o warunkach zabudowy z 13 marca 2019 r. dla działek nr 2 i 1 nie została wydana nowa decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Wnioskodawcy nie posiadają innych nieruchomości, które zamierzaliby sprzedać. Wnioskodawcy uprzednio dokonywali zbycia nieruchomości, jednak były to transakcje incydentalne, często wiele lat temu i związane wyłącznie z zarządem majątkiem prywatnym. Nieruchomości te były kupowane i wykorzystywane na potrzeby prywatne Wnioskodawców - ich rodzin. Wnioskodawcy nie pamiętają kiedy dokładnie dokonali ich nabycia i sprzedaży, ile dokładnie, na przestrzeni całego ich życia było to nieruchomości. Były to normalne transakcje jakich dokonuje się na przestrzeni dorosłego życia - zbycie mieszkania celem zakupu większego, zbycie mieszkania celem zakupu działki i budowy domu. Wnioskodawcy nigdy nie prowadzili działalności gospodarczej przy wykorzystaniu nieruchomości, tj. nie nabywali ich celem odsprzedaży z zyskiem, nie remontowali celem uzyskania wyższej ceny sprzedaży w krótkim okresie czasu. Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego Wniosek ten dotyczy tylko działek 3 i 1. Prowadzona przez Wnioskodawczynię działalność gospodarcza dotyczyła sprzedaży narzędzi i akcesoriów specjalistycznych (w większości do metaloplastyki). Nigdy nie prowadziła działalności związanej z obrotem nieruchomości. Działalność gospodarcza Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania B.B. dotyczy usług przerobu i napraw biżuterii. On również nigdy nie prowadził działalności związanej z obrotem nieruchomościami. Podział działki nr 2 nastąpił z inicjatywy Wojewody (...) w celu wywłaszczenia części działki pod budowę drogi (...) na odcinku (...) . Przed podziałem, nie z winy Wnioskodawczyni, teren całej działki 2 obejmowała decyzja o warunkach zabudowy. W związku z podziałem, Wnioskodawczyni wydaje się, że straciła moc prawną, gdyż na ten teren został uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego (wspomniana droga (...)) i na podstawie z tego co Wnioskodawczyni wie, art. 65 ust. 1 upzp decyzja powinna wygasnąć. Wywłaszczenia dokonano na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 572) oraz art. 12 ust. 4, 4a, 4f, 5, art. 18 ust. 1, art. 23 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 311), art. 132 ust. 1a, 2 i 3 i art. 134 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1145 ze zm.). Decyzja o wywłaszczeniu została wydana 28 lutego 2024 r. i jest ona ostateczna. Decyzje ustalające odszkodowanie z tytuły wywłaszczenia zostały wydane: za działkę 3 21 listopada 2024 r. i uprawomocniła się około 16 grudnia 2024 r. za działkę 1 (Wnioskodawczyni oczekuje na duplikat decyzji, bo nie może znaleźć oryginału) około 30 grudnia 2024 r. i uprawomocniła się około 26 stycznia 2025 r. Odszkodowanie za działkę 3 zostało wypłacone 17 grudnia 2024 r. Odszkodowanie za działkę 1 zostało wypłacone 28 stycznia 2025 r. Pytanie (ostatecznie sprecyzowane w uzupełnieniu wniosku) Czy w związku z wywłaszczeniem Zainteresowanych z prawa własności do tych działek i wypłacenia Im odszkodowania od Banku Gospodarstwa Krajowego, są Oni zobowiązani do zapłacenia podatku VAT od towarów i usług? Stanowisko Zainteresowanych w sprawie (ostatecznie sprecyzowane w uzupełnieniu wniosku) Zdaniem Wnioskodawczyni i Zainteresowanego w tej sprawie B.B., sytuacja, w której w związku z wywłaszczeniem Zainteresowanych z części prawa własności Nieruchomości, w zakresie odnoszącym się do działek 3, 1 i zapłata na rzecz Zainteresowanych przez Skarb Państwa odszkodowania, nie będzie wiązała się z obowiązkiem naliczenia i odprowadzenia podatku VAT od wartości otrzymanego odszkodowania, bowiem dla tej transakcji żaden z Wnioskodawców nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Stanowisko Zainteresowanych oparte jest na następujących argumentach. Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Przez towary - na mocy art. 2 pkt 6 powyższej ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju (art. 2 pkt 22 ustawy o VAT). Należy jednak podkreślić, iż nie każda czynność stanowiąca dostawę towaru, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Spełniona bowiem musi zostać jeszcze jedna przesłanka - czynność może zostać opodatkowana VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy. Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 ustawy o VAT - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem VAT w świetle przywołanych wyżej przepisów jest więc spełnienie łącznie dwóch przesłanek. Po pierwsze dana czynność ujęta musi być w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Po drugie zaś - musi zostać wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Taka interpretacja przepisów ustawy o VAT była wielokrotnie wyrażana na gruncie indywidualnych interpretacji podatkowych. Na powyższe rozumienie przepisów wskazywano m.in. w piśmie Izby Skarbowej w Opolu z 23 sierpnia 2007 r. (PP-II/44071-29 /07/ISZ), w którym analizując zbliżony stan faktyczny wskazano, że „sprzedaż (...) działek budowlanych wyodrębnionych z nieruchomości gruntowej będącej majątkiem osobistym nie jest działalnością gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Ponadto nie można uznać za podatnika podatku od towarów i usług podmiotu sprzedającego kilka działek wyodrębnionych z nieruchomości gruntowej, zwłaszcza, gdy podział warunkuje zbycie lub osiągnięcie wyższej ceny, jeżeli podatnik ten nie nabył nieruchomości w celu jej odsprzedaży.” Podobna argumentacja została sformułowana również w interpretacji indywidualnej Izby Skarbowej w Kielcach z 11 grudnia 2007 r. (PPI/443-148/07), gdzie uznano, iż: „wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wówczas, gdy została wykonana w ramach działalności gospodarczej. Okoliczność, że podmiot wykonuje czynności wymienione w art. 5 ustawy o VAT nie jest wystarczającą przesłanką do ich opodatkowania podatkiem VAT, bowiem musi działać w charakterze Podatnika, czyli podmiotu wykonującego samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 cytowanej ustawy. Oznacza to, że kryterium działalności gospodarczej wyklucza z grona Podatników VAT osoby fizyczne, które takiej działalności nie prowadzą nawet, jeśli dokonują czynności podlegających opodatkowaniu. Z uwagi na uniwersalny charakter definicji działalności gospodarczej zawartej w ustawie o VAT, podatnikiem jest każdy podmiot, który prowadzi samodzielnie określoną działalność w sposób zorganizowany i ciągły bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Podatnikiem staje się także ten, kto w sferze prowadzonej działalności gospodarczej, jednorazowo wykonał czynność podlegającą opodatkowaniu w okolicznościach wskazujących na zamiar częstotliwego jej realizowania, niezależnie od tego czy po wykonaniu tej jednej czynności ostatecznie zaprzestanie jej wykonywania. Przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego realizowania czynności składających się na istotę prowadzenia działalności gospodarczej. Istota częstotliwości wyczerpuje się w powtarzalności określonego działania. Bez znaczenia jest więc ilość oraz czas, w którym dokonywana jest transakcja. Oznacza to, że w każdym przypadku należy indywidualnie badać, czy intencją podmiotu wykonującego czynność, z którą łączą się skutki prawno- podatkowe, było jej wielokrotne realizowanie.” Natomiast Izba Skarbowa w Warszawie w indywidualnej interpretacji podatkowej z 23 kwietnia 2010 r. (IPPP1-443-318/10-4/PR) wskazała również, że: „Na uwagę zasługuje także fakt, iż uznanie danej osoby za podatnika w myśl ustawy, uzależnione jest od prowadzenia działalności gospodarczej bowiem wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wtedy, gdy czynność ta została wykonana w ramach działalności gospodarczej. Uzasadnionym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników, nawet jeżeli wykonują czynność dostawy towarów, jeśli zbywają część majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego sprzedaży. Mając na uwadze powyższe uzasadnionym jest twierdzenie, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.” Takie stanowisko przyjął również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 19 września 2019 r. (0113-KDIPT1-1.4012.416.2019.3.MH). Wskazał w jej treści, iż: „Należy wskazać, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.” Należy podkreślić, że mimo iż wyzbycie się przez Wnioskodawców prawa własności działek nr 3, 1 na płaszczyźnie podatku od towarów i usług traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, bowiem dochodzi do zmiany ich właściciela, to zdaniem Wnioskodawców w opisanym przez nich stanie faktycznym, nie jest przesłanką warunkującą opodatkowanie podatkiem VAT transakcji opisanej powyżej. Żaden z Wnioskodawców nie prowadził bowiem, nie prowadzi aktualnie oraz nie będzie prowadził działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług deweloperskich lub wykonywania usług w zbliżonym zakresie, a także działalności mającej za przedmiot odpłatne zbywanie nieruchomości czy też ich najem albo zarządzanie nimi. Jak opisano powyżej, Wnioskodawcy nabyli Nieruchomość do swojego majątku prywatnego. Prowadzone przez dwóch Wnioskodawców działalności gospodarcze nie były, ani aktualnie nie są, w jakikolwiek sposób powiązane ani z Nieruchomością ani z nieruchomościami w ogóle, jako takimi. Nieruchomość objęta wnioskiem nigdy nie była wykorzystywana w działalności któregokolwiek z Wnioskodawców. Nadto należy podkreślić, że do wyzbycia się prawa własności działek nr 3, 1 doszło na skutek działania od Wnioskodawców niezależnego. To nie Oni podejmowali działania zmierzające do zbycia, a Skarb Państwa podjął decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego – drogi, na części Nieruchomości. Zbycie przedmiotowych działek nr 3, 1 ma więc charakter przymusowy. Wnioskodawcy nie podejmowali jakichkolwiek działań w zakresie obrotu nieruchomościami. Nie planują Oni także w najbliższej przyszłości, zbywania Nieruchomości. W związku z powyższym, nie planują angażować środków podobnych do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Wszelkie opisane powyżej okoliczności skutkują niemożliwością uznania któregokolwiek z Wnioskodawców za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami w rozumieniu ustawy o VAT, a więc za podatnika podatku od towarów i usług w kontekście odszkodowania jakie zostało Im wypłacone w związku z wywłaszczeniem z części prawa własności Nieruchomości. W świetle aktualnie wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej interpretacji indywidualnych (np. nr 0113-KDIPT1-3.4012.53.2021.4.MWJ oraz nr 0112- KDIL1-3.4012.47.2021.2.TK) – z wykorzystywaniem nieruchomości, w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej mamy do czynienia, gdy na danej nieruchomości była lub jest prowadzona działalność gospodarcza sprzedającego, ale również wtedy, gdy nieruchomość będąca przedmiotem sprzedaży była lub jest udostępniana odpłatnie osobom trzecim (np. na podstawie umowy dzierżawy). Wnioskodawcy nie wykorzystywali i nie planują wykorzystywać Nieruchomości w ten sposób, w związku z czym, w ich ocenie, sam fakt, iż B.B. pozostaje podatnikiem VAT z tytułu prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, nie może przesądzać o tym, że otrzymując odszkodowanie z tytułu wywłaszczenia, którykolwiek z nich działa jako podatnik VAT. Podsumowując, w opinii Zainteresowanych, należy stwierdzić, że ani Wnioskodawczyni, ani Zainteresowany B.B., na potrzeby transakcji, w związku z którą otrzymali odszkodowanie z tytułu wywłaszczenia, nie mogą być uznani za podatnika podatku od towarów i usług.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”: Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. W myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy: Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie. Towarem jest także udział w prawie własności. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1 ze zm.): Państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy: a) określone udziały w nieruchomości; b) prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości; c) udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części. Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie zarówno gruntu jak też udziału w prawie własności gruntu, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w uchwale 7 sędziów z 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11. Z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika natomiast, że czynność przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów (np. nieruchomości), w zamian za odszkodowanie, stanowi dostawę towarów. W tej sytuacji bez znaczenia jest fakt, że dostawa nie jest de facto następstwem decyzji właściciela, lecz wynika z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy samego prawa. Odszkodowanie w tym przypadku pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną (dostawa towarów w zamian za odszkodowanie). Tym samym, przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub

przeniesienie z mocy prawa własności towarów (w tym np. nieruchomości) w zamian za odszkodowanie – na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie własności towarów w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania. Dostawę natomiast można uznać za dokonaną odpłatnie, dopiero gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru. Dlatego też, przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów nabiera odpłatnego charakteru dopiero w momencie przyznania odszkodowania i ustalenia jego wysokości. Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy. Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy: Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 ustawy: Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291 /92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być, np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych. Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż nieruchomości jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, była przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). Z ww. orzeczenia wynika m.in., że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Ponadto, Trybunał orzekł, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie, nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Trybunał wyjaśnił, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Przyjęcie więc, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działki, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich. Za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania odpłatnej dostawy gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga jednak oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Zasady nabywania nieruchomości pod inwestycje w zakresie dróg publicznych, a także organy właściwe w tych sprawach, reguluje ustawa z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 311), zwanej dalej „ustawą o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych”. Według regulacji art. 12 ust. 4 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych: Nieruchomości lub ich części, o których mowa w art. 11f ust. 1 pkt 6, stają się z mocy prawa: 1) własnością Skarbu Państwa w odniesieniu do dróg krajowych, 2) własnością odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego w odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych - z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna. W myśl art. 12 ust. 4a ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych: Decyzję ustalającą wysokość odszkodowania za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, wydaje organ, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Stosownie do treści art. 12 ust. 4f ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych: Odszkodowanie za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, przysługuje dotychczasowym właścicielom nieruchomości, użytkownikom wieczystym nieruchomości oraz osobom, którym przysługuje do nieruchomości ograniczone prawo rzeczowe. W oparciu o art. 12 ust. 5 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych: Do ustalenia wysokości i wypłacenia odszkodowania, o którym mowa w ust. 4a, stosuje się odpowiednio przepisy o gospodarce nieruchomościami, z zastrzeżeniem art. 18. W myśl art. 18 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych: Wysokość odszkodowania, o którym mowa w art. 12 ust. 4a, ustala się według stanu nieruchomości w dniu wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej przez organ I instancji oraz według jej wartości z dnia, w którym następuje ustalenie wysokości odszkodowania. Na podstawie art. 112 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1881): Wywłaszczenie nieruchomości polega na pozbawieniu albo ograniczeniu, w drodze decyzji, prawa własności, prawa użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego na nieruchomości. W myśl art. 128 ust. 1 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami: Wywłaszczenie własności nieruchomości, użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego następuje za odszkodowaniem na rzecz osoby wywłaszczonej odpowiadającym wartości tych praw. Istotą wywłaszczenia jest pozbawienie lub ograniczenie m.in. prawa własności nieruchomości. Dokonuje się tego za odszkodowaniem wypłaconym na rzecz osoby (podmiotu) wywłaszczanego, co poprzedza wydanie aktu prawnego w randze decyzji. Nieruchomość objęta taką procedurą staje się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. Decyzję ustalającą wysokość odszkodowania wydaje organ administracji publicznej, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji. Z tak określonych zapisów ustawowych wynika jasno, że podmiotem podejmującym cały katalog czynności prawnych jest organ administracji. Nie wymaga się tu współdziałania, czy jakiejkolwiek innej inicjatywy ze strony podmiotu wywłaszczanego. Z opisu sprawy wynika, że Państwo A.A. i B.B., nabyli, na podstawie umowy sprzedaży od osoby fizycznej do majątku wspólnego, 30 czerwca 2015 r. działkę nr 1 oraz 18 grudnia 2014 r. działkę 2. Nieruchomość ta jest niezabudowana. Działka nr 2 została podzielona 28 lutego 2024 r. na działki nr 3 i 4 z inicjatywy Wojewody (...) w celu wywłaszczenia części działki pod budowę drogi (...) na odcinku (...). Działki nr 3 i 1 przeznaczone zostały na realizację inwestycji drogowej i stały się własnością Skarbu Państwa. Decyzja o wywłaszczeniu została wydana 28 lutego 2024 r. i jest ona ostateczna. Skarb Państwa wypłacił Państwu odszkodowanie z tytułu wywłaszczenia Państwa z prawa własności ww. działek. Państwa wątpliwości dotyczą kwestii, czy wywłaszczenie Państwa z części prawa własności działek 3, 1 i zapłata na Państwa rzecz przez Skarb Państwa odszkodowania, nie wiąże się z obowiązkiem naliczenia i odprowadzenia podatku VAT od wartości otrzymanego odszkodowania. W tej sprawie, dostawa działek nr 3, 1 w trybie wywłaszczenia w zamian za odszkodowanie, dokonana została w momencie uprawomocnienia się decyzji ustalającej odszkodowanie, czyli odpowiednio około 16 grudnia 2024 r. i około 26 stycznia 2025 r. Aby więc ustalić, czy spełnili Państwo przesłanki do uznania Państwa za podatników podatku od towarów i usług w odniesieniu do opisanej dostawy nieruchomości, należy przeanalizować całokształt działań, jakie podjęli Państwo w odniesieniu do ww. działek. Nieruchomość nabyli Państwo ze środków własnych i traktowali ją Państwo jako działki pod zabudowę dla dzieci, bądź lokatę kapitału w wypadku gdyby dzieci nie chciały tam zamieszkać. W okresie od dnia nabycia do dnia złożenia niniejszego wniosku, Nieruchomość nie była przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub o podobnym charakterze. Nie prowadzili Państwo na niej żadnej działalności i nie ponosili na nią jakichkolwiek nakładów. Nigdy nie prowadzili i nie prowadzą Państwo działalności gospodarczej, która związana byłaby w jakikolwiek sposób z obrotem nieruchomościami. Nie podejmowali Państwo jakichkolwiek działań zmierzających do zwiększenia atrakcyjności przedmiotowej nieruchomości, tj.: podział, wydanie pozwolenia na budowę, przeprowadzenie procesu odrolnienia nieruchomości, uzbrojenie działki, doprowadzenie mediów, przygotowanie projektów/koncepcji zabudowy nieruchomości. Nie zawierali Państwo także umów o pośrednictwo w sprzedaży, nie tworzyli i nie publikowali Państwo stron internetowych przedstawiających ofertę sprzedaży nieruchomości, a także nie dokonywali Państwo jakichkolwiek czynności o charakterze marketingowym czy promocyjnym, zachęcających do zakupu. Przed ww. podziałem geodezyjnym, w 2019 r. uzyskali Państwo decyzję o warunkach zabudowy obejmującą teren Nieruchomości, która wskazywała na możliwość budowy czterech budynków mieszkalnych jednorodzinnych, parterowych z poddaszem użytkowym, wraz z niezbędnymi urządzeniami budowlanymi. Po uzyskaniu decyzji nie występowali Państwo o pozwolenie na budowę, nie oferowali także Nieruchomości do sprzedaży. Rozważali Państwo możliwość wybudowania na ww. działkach czterech budynków mieszkalnych jednorodzinnych dla swoich dzieci. Po uzyskaniu decyzji nie występowali Państwo o pozwolenie na budowę, nie oferowali także Nieruchomości do sprzedaży. Z uwagi na proces wywłaszczenia, decyzja ta nie mogłaby stanowić podstawy do zabudowy działki. Co istotne, działki nr 3 i 1 zostały wywłaszczone na podstawie decyzji Wojewody, czyli zbycie to nastąpiło z nakazu Organu władzy, a nie z Państwa inicjatywy. Czynność ta spowodowana została inwestycją drogową, zaplanowaną do realizacji na terenie stanowiącym Państwa dotychczasową własność. Geodezyjne wydzielenie działki nr 3 oraz uchwalenie planu zagospodarowania przestrzennego na wywłaszczony teren również nie było Państwa decyzją. Opisana dostawa nieruchomości została zrealizowana bez podejmowania przez Państwa dodatkowych działań. W przedstawionych okolicznościach sprawy, skala Państwa zaangażowania w odniesieniu do przygotowania omawianej dostawy, nie wykracza poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Brak jest w tym zdarzeniu przesłanek świadczących o takiej Państwa aktywności w przedmiocie zbycia działek, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, który jednoznacznie przesądzałby, że zbycie działek nr 3 i 1 wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Mając na uwadze powołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że w tym konkretnym przypadku nie podjęli Państwo aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Tym samym, w analizowanym zdarzeniu nie wystąpiły przesłanki pozwalające uznać, że dokonując zbycia ww. działek wystąpili Państwo w charakterze podatników w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzących działalność gospodarczą, o której mowa w 15 ust. 2 ustawy. Aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarczy stwierdzić jedynie dostawy towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze zbyciem jako podatnika podatku od towarów i usług, co nie ma miejsca w tym przypadku. Zatem, opisane we wniosku wywłaszczenie działek nr 3 i 1 w zamian za odszkodowanie, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy. Tym samym, nie są Państwo zobowiązani do zapłaty podatku VAT z tytułu odpłatnej dostawy ww. działek. Państwa stanowisko uznaję za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji. Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania Pani A.A. (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.