W dniu 11 lutego 2025 r. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej ustalenia miejsca opodatkowania usług organizacji rejsów na jachcie pełnomorskim. Spółka, będąca czynnym podatnikiem VAT, organizuje rejsy, w których uczestnicy pełnią rolę członków załogi, ucząc się obsługi jachtu, jednak nie zapewnia wyżywienia ani programu turystycznego poza jachtem. Organ podatkowy stwierdził, że miejscem świadczenia usług jest terytorium Polski, co oznacza, że usługi te podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce. W związku z tym, organ pozytywnie rozstrzygnął zapytanie podatnika, uznając jego stanowisko za prawidłowe.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.
11 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 10 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia miejsca opodatkowania usług polegających na organizacji rejsów na jachcie pełnomorskim. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 18 marca 2025 r. (wpływ 21 marca 2025 r.). Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka) z siedzibą na terytorium RP działająca we własnym imieniu i na własny rachunek prowadzi działalność polegającą na organizowaniu rejsów na jachcie pełnomorskim, stanowiącym własność Spółki. Spółka jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług i Spółka nie jest zarejestrowana dla potrzeb rozliczenia podatku od wartości dodanej w żadnym innym państwie poza Polską. Osoby uczestniczące w rejsach są okrętowane jako członkowie załogi i wykonują obowiązki załogi (np. wachty nawigacyjne, pomoc przy żaglach, obowiązki przy cumowaniu), a także są podporządkowane poleceniom kapitana jachtu, przy okazji ucząc się bądź poprzez praktykę zwiększając doświadczenie w obsłudze jachtu i wiedzę w zakresie żeglarstwa morskiego. Podczas rejsu klient bierze bowiem udział w prowadzeniu i obsłudze jachtu pod okiem doświadczonego kapitana/skippera. Usługa związana z obsługą jachtu polega na tym, że Spółka jest odpowiedzialna za organizowanie rejsu z określonego portu do określonego portu. Spółka nie realizuje programu turystycznego poza jachtem tj. np. zwiedzania miast portowych czy innych rozrywek turystycznych. Czas wolny, klienci organizują sobie sami. W skład rejsu wchodzi zakwaterowanie na jachcie (uczestnicy rejsu mieszkają i nocują na jachcie przez kilkanaście lub kilkadziesiąt dni). Spółka nie zapewnia wyżywienia uczestnikom rejsu, zwykle wyżywienie bądź usługi gastronomiczne kupowane są przez uczestników samodzielnie w miastach portowych, w miejscu cumowania jachtu. Spółka nie zapewnia uczestnikom rejsu dojazdów do miejsca rozpoczęcia rejsu i zakończenia rejsu. Spółka ponosi koszty związane z ewentualnymi naprawami jachtu, w tym zakup niezbędnych części i wyposażenia do jachtu (w zależności od warunków cenowych zakupy będą dokonywane w Polsce lub w Unii Europejskiej lub poza terytorium Unii Europejskiej). Rejsy organizowane przez Spółkę odbywają się na trasach: a) rozpoczynających się na terenie UE poza Polską i kończących się na terytorium UE poza Polską, rozpoczynających się na terenie UE poza Polską i kończących się poza terytorium UE oraz rozpoczynających się i kończących na poza terenem UE;
b) rozpoczynających się w Polsce i kończących się w Polsce (tj. polskie wody terytorialne, lub częściowo tranzyt przez wody terytorialne UE); c) rozpoczynających się w Polsce i kończących się na terytorium UE oraz rozpoczynających się w Polsce i kończących się poza terytorium UE; Trasy rejsów odbywają się między dwoma lub kilkoma portami na z góry zaplanowanej trasie rejsu. Rejsy trwają dłużej niż jeden dzień (zazwyczaj pomiędzy 7 a 14 dni). Spółka jest właścicielem jachtu, na którym świadczone są opisane wyżej usługi. Spółka świadczy usługi z różnych miejsc, które są portami wyjściowymi do rejsów w rejon. Są to obecnie głównie porty w miastach UE. W istocie Spółka świadczy usługi objęte wnioskiem na jachcie pełnomorskim, którym zabiera uczestników rejsu z portu początkowego i z powrotem. Spółka ma obowiązek zapewnić uczestnikom rejs na jachcie po z góry ustalonej trasie w danym terminie (z uwzględnieniem zmian trasy lub terminu wynikających z wystąpienia siły wyższej) a klient zobowiązuje się do zapłaty za tę usługę określonego w umowie wynagrodzenia. Jeśli chodzi o trasę rejsu, to trasa jest wyznaczana przez Spółkę. Trasa jest znana uczestnikom rejsu w czasie kiedy zapisują się na dany rejs. Trasa lub termin zawinięcia do danego portu może ulec zmianie z powodu siły wyższej. Poza tym - Spółka zobowiązuje się realizować rejs zgodnie ze z góry zaplanowaną trasą i jej harmonogramem. Zadaniem Spółki jest bezpieczne przewiezienie uczestników rejsu po wyznaczonej trasie. Klientami Spółki są w głównej mierze osoby fizyczne, ale Spółka nie wyklucza, że będą to również podatnicy VAT (podatek od towarów i usług). Wniosek dotyczy wyłącznie świadczenia opisanych usług na rzecz osób fizycznych. Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego 1. Umowa zawiera postanowienia dotyczące: organizacji rejsu w zakresie nabycia wiedzy i umiejętności związanych z obsługą jachtu, bezpieczeństwem na jachcie, zapoznaniem się z nomenklaturą i przepisami związanymi z żeglarstwem pod nadzorem doświadczonego kapitana z destynacji A w określonej dacie do destynacji B w określonej dacie. Umowa zapewnia, że uczestnik w określonym terminie odbędzie podróż na jachcie pomiędzy określonymi w umowie portami (początkowym, pośrednim, końcowym); organizator rejsu zapewnia nocleg na jachcie w trakcie odbywania rejsu dla jego uczestników; organizator rejsu nie zapewnia wyżywienia podczas rejsu ani nie realizuje programu turystycznego na jachcie ani poza jachtem ; organizator rejsu nie zapewnia transportu do miejsca rozpoczęcia rejsu zwanego destynacją A oraz od miejsca zakończenia rejsu zwanego destynacją B do miejsca stałego zamieszkania uczestników; organizator rejsu nie ponosi odpowiedzialności za zmiany tras w organizacji rejsu spowodowanej siłą wyższą; w zamian za świadczoną usługę, uczestnicy rejsu zobowiązani są do zapłaty ryczałtowego wynagrodzenia. 2. Celem rejsu jest poznanie wiedzy z zakresu żeglarstwa, obsługi jachtu, bezpieczeństwa na jachcie, przepisów prawnych, nabycia umiejętności przebywania na jachcie oraz dodatkowo rekreacja uczestników, która nie jest celem sama w sobie. 3. Zakresem działalności Spółki jest najem nieruchomości oraz organizacji rejsów jachtem pełnomorskim. 4. Klienci rezerwują miejsce na organizację rejsu albo poprzez kontakt telefoniczny bądź e-mailowy ze Spółką. Podpisują umowę cywilnoprawną a Spółka uzyskuje wynagrodzenie za organizację rejsu. Informacje o organizowanych rejsach Klienci zwykle uzyskują ze strony internetowej Spółki. 5. Cena organizowanego rejsu obejmuje organizację rejsu w zakresie wskazanym powyżej (nabycie umiejętności i wiedzy plus rekreacja) destynacji A do destynacji B. 6. Usługa organizacji rejsu spędzania wolnego czasu przez uczestników nie jest organizowana przez Spółkę. Podczas cumowania w porcie, uczestnicy spędzają wolny czas dowolnie. 7. Usługi są wykonywane przez kapitana we własnym zakresie. 8. Spółka nie będzie nabywała usług od podmiotów trzecich dla bezpośredniej korzyści uczestnika rejsu. 9. Spółka ma zawarte ubezpieczenie na jacht i swoją załogę. Ubezpieczenie osobowe zawierają sami uczestnicy rejsu Pytania 1) Czy na gruncie przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, miejscem świadczenia przez Spółkę z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, usługi związanej z obsługą jachtu, polegającej na organizowaniu rejsu morskiego na trasie wskazanej w pkt a) wniosku, jest terytorium Polski i w rezultacie usługa ta podlega opodatkowaniu w Polsce? 2) Czy na gruncie przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, miejscem świadczenia przez Spółkę z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, usługi związanej z obsługą jachtu, polegającej na organizowaniu rejsu morskiego na trasie wskazanej w pkt b) wniosku, jest terytorium Polski i w rezultacie usługa ta podlega opodatkowaniu w Polsce? 3) Czy na gruncie przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, miejscem świadczenia przez Spółkę z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, usługi związanej z obsługą jachtu, polegającej na organizowaniu rejsu morskiego na trasie wskazanej w pkt c) wniosku, jest terytorium Polski i w rezultacie usługa ta podlega opodatkowaniu w Polsce? Państwa stanowisko w sprawie Miejscem świadczenia opisanej usługi na rzecz uczestników rejsu - osób fizycznych na trasie wskazanej w pkt a), b) i c) zgodnie z przepisem art. 28c ust. 1 ustawy o VAT miejscem świadczenia jest terytorium Polski i wobec tego usługi te podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT na terytorium Polski. Uzasadnienie: Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają: 1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; 2) eksport towarów; 3) import towarów na terytorium kraju; 4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju; 5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju. W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy: przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia (opodatkowania) danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie. Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy - na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału: 1) ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to: a. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6; b. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej; 2) podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług. Powyższy artykuł wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej wynikającej z art. 15 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n. W myśl art. 28c ust. 1 ustawy - miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n. Jednakże w odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy dotyczące podatku od towarów i usług wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. Jedną z takich kategorii są usługi transportu pasażerów. I tak, jednym z zastrzeżeń wskazanych w art. 28c ust. 1 ustawy jest art. 28f ust. 1 ustawy, w myśl którego - miejscem świadczenia usług transportu pasażerów jest miejsce, gdzie odbywa się transport, z uwzględnieniem pokonanych odległości. Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku Języka Polskiego PWN, słowo "transport" oznacza "przewóz ludzi i ładunków różnymi środkami lokomocji", "środki lokomocji służące do przewozu ludzi i ładunków", "ogół środków i działań związanych z przewozem ludzi i ładunków". Celem usługi transportowej jest więc, co do zasady, stricte przemieszczanie osób lub towarów. Należy przy tym zauważyć, że usługa ta może być środkiem do zrealizowania (wykorzystania) innych usług, niekiedy nadrzędnych w stosunku do transportu. Zdaniem WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 27 lutego 2024 r. (sygn. I SA/Wr 602/23): (...) przez transport należy zgodnie ze znaczeniem powszechnym, językowym należy rozumieć przewóz osób lub ładunków różnymi środkami lokomocji, jak i ogół działań oraz środków związanych z takim przewozem. Celem usługi transportu jest zatem przemieszczanie ludzi lub ładunków. Charakter opisanej przez Spółkę usługi związanej z obsługą jachtu polegającej na organizowaniu rejsu morskiego wskazuje, że rzeczywistym i głównym celem tej usługi nie będzie transport osób z jednego portu do drugiego. Jak Spółka wskazała, osoby uczestniczące w rejsie będą tworzyły załogę jachtu i będą wykonywały obowiązki załogi (np. wachty nawigacyjne, pomoc przy żaglach, praca przy cumowaniu), a także będą podporządkowane poleceniom kapitana. Zatem usługa związana z obsługą jachtu polegająca na organizowaniu rejsu morskiego nie będzie stanowić usługi transportu pasażerów. Wobec powyższego zastrzeżenie w art. 28c ust. 1 ustawy dotyczące art. 28f ust. 1 ustawy normujące miejsce świadczenia usługi transportu pasażerów nie będzie miało zastosowania do świadczonej przez Spółkę usługi związanej z obsługą jachtu polegającej na organizowaniu rejsu morskiego na rzecz podmiotów niebędących podatnikami. Tym samym miejscem świadczenia ww. usługi na rzecz uczestników rejsu będzie zgodnie z przepisem art. 28c ust. 1 ustawy miejsce, w którym Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. terytorium Polski i będą one podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT na terytorium Polski, wedle stawki podstawowej na trasach wskazanych w pkt a), b), c) wniosku. Stanowisko Wnioskodawcy podzielają organy podatkowe i sądy administracyjne m.in. powołany wyrok WSA z dnia 27.02.2024 r. sygn. I SA/Wr 602/23.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.) zwanej dalej „ustawą”: Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają 1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; 2) eksport towarów; 3) import towarów na terytorium kraju; 4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju; 5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju. W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy: Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy: Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że: Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: 1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej; 2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji; 3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa. W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie, zostały zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług w rozdziale 3 działu V „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”. Stosownie do art. 28a ustawy: Na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału: 1) ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to: a) podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6, b) osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej; 2) podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług. Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym: Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n. Natomiast w przypadku świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami na podstawie art. 28c ust. 1 ustawy: Miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n. Przy tym w myśl art. 28c ust. 2 ustawy: W przypadku gdy usługi są świadczone ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy znajdującego się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem w przypadku świadczenia usługi, innej niż wskazana w art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n ustawy, na rzecz podmiotu niebędącego podatnikiem, o którym mowa w art. 28a ustawy miejscem świadczenia usługi jest państwo siedziby usługodawcy albo kraj stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (w sytuacji gdy usługa jest świadczona ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej i to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej znajduje się w innym państwie niż siedziba usługodawcy) albo miejsce w którym usługodawca posiada stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu (w sytuacji gdy usługodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej). Jednym z wyjątków wskazanym w powyższym przepisie jest art. 28n ustawy. Zgodnie z tym przepisem: 1. W przypadku świadczenia usług turystyki, o których mowa w art. 119 ust. 1, miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3. 2. W przypadku, gdy usługi turystyki, o których mowa w art. 119 ust. 1, są świadczone ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy znajdującego się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. 3. W przypadku gdy usługodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług turystyki, o których mowa w art. 119 ust. 1, jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu. Przepis ten odnosi się do usług turystyki, o których mowa w art. 119 ustawy. Stosownie do art. 119 ust. 1 ustawy: Podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5. Zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy: Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie. Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, że jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składnik usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, że czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego. Z uwagi na okoliczność, że ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, iż nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży. W myśl art. 119 ust. 3 ustawy: Przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik: 1) (uchylony); 2) działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek; 3) przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; 4) (uchylony). Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki. Według art. 119 ust. 3a ustawy: Podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty. Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji. Podstawowym obowiązkiem podatnika podatku od towarów i usług jest prawidłowe opodatkowanie wykonywanych czynności podlegających opodatkowaniu. Tak więc dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania usług turystycznych, opodatkowanych według szczególnej procedury, określonej przepisem art. 119 ust. 1 ustawy, konieczne jest prowadzenie ewidencji, o której mowa w art. 119 ust. 3a ustawy. Jak stanowi art. 119 ust. 4 ustawy: Podatnikom, o których mowa w ust. 3, nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty. Zgodnie z art. 119 ust. 5 ustawy: W przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki, oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, podatnik wykonuje we własnym zakresie część świadczeń w ramach tej usługi, zwanych dalej „usługami własnymi”, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29a. Należy podkreślić, że do towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty można zaliczyć jedynie takie towary i usługi, które podatnik nabywa od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty i nie stanowią one jednocześnie „środków” do wyświadczenia usługi własnej podatnika, która następnie staje się elementem kompleksowej usługi turystycznej. Natomiast wszelkie towary i usługi nabywane przez podatnika dla wyświadczenia usługi własnej, stanowiącej następnie element usługi turystyki, należy uznać za wydatki dotyczące usług własnych. Na podstawie art. 119 ust. 6 ustawy: W przypadkach, o których mowa w ust. 5 podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne. W myśl art. 119 ust. 7 ustawy: Usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0%, jeżeli usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone poza terytorium Unii Europejskiej. Stosownie do art. 119 ust. 8 ustawy: Jeżeli usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone zarówno na terytorium Unii Europejskiej, jak i poza nim, to usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0% tylko w części, która dotyczy usług świadczonych poza terytorium Unii Europejskiej. Z kolei z art. 119 ust. 9 ustawy wynika, że: Przepisy ust. 7 i 8 stosuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika dokumentów potwierdzających świadczenie tych usług poza terytorium Unii Europejskiej. Wskazać należy, że ustawa nie zawiera definicji „usług turystyki”. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006, str. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE - poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EEC z późn. zm.). Zgodnie z art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE: Transakcje dokonywane na warunkach przewidzianych w art. 306 Dyrektywy przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Pojedyncza usługa podlega opodatkowaniu w państwie członkowskim, w którym biuro podróży ma siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego świadczy usługi. Według art. 306 Dyrektywy 2006/112/WE: Państwa członkowskie stosują procedurę szczególną VAT, do transakcji dokonywanych przez biura podróży, o ile biura te występują we własnym imieniu wobec nabywców oraz gdy wykorzystują one do realizacji podróży towary dostarczane i usługi świadczone przez innych podatników. Do celów niniejszego rozdziału, organizatorzy wycieczek turystycznych są traktowani jak biura podróży. Z brzmienia powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że dotyczy on świadczeń nabywanych od innych podatników. Z kolei, na mocy art. 308 Dyrektywy 2006/112/WE: W odniesieniu do pojedynczej usługi świadczonej przez biuro podróży, za podstawę opodatkowania i cenę z wyłączeniem VAT w rozumieniu art. 226 pkt 8 uznaje się marżę biura podróży, czyli różnicę między całkowitą kwotą, z wyłączeniem VAT, do zapłaty przez turystę a faktycznymi kosztami poniesionymi przez biuro podróży z tytułu dostaw towarów i usług świadczonych przez innych podatników, w przypadku gdy transakcje te służą bezpośredniej korzyści turysty. W tym miejscu warto przytoczyć wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 25 października 2012 r. w sprawie C-557/11 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TSUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny (Polska). W pkt 19 tego wyroku Trybunał wskazał, że głównym celem wprowadzenia uregulowań składających się na szczególną procedurę opodatkowania podatkiem VAT biur podróży było uniknięcie trudności, jakie wynikałyby dla podmiotów gospodarczych ze stosowania ogólnych zasad dyrektywy o podatku VAT do transakcji obejmujących świadczenia nabywane od podmiotów trzecich (zob. podobnie wyrok z 22 października 1998 r. w sprawach połączonych C-308/96 i C-94/97 Madgett i Baldwin, Rec. s. I 6229, pkt 33). Zastosowanie zasad ogólnych w odniesieniu do miejsca i podstawy opodatkowania oraz odliczenia podatku naliczonego powodowałoby bowiem praktyczne trudności dla przedsiębiorstw z powodu wielości i lokalizacji świadczonych usług, co mogłoby stanowić dla nich przeszkodę w prowadzeniu działalności (zob. wyrok z 12 listopada 1992 r. w sprawie C-163/91 Van Ginkel, Rec. s. I 5723, pkt 14). W cytowanym wyroku TSUE podkreślił, iż Trybunał już w przeszłości orzekł, że szczególna procedura opodatkowania biur podróży znajduje zastosowanie wyłącznie do świadczeń nabywanych od podmiotów trzecich. Ta sama linia rozumowania doprowadziła Trybunał do orzeczenia, że procedura ta nie dotyczy usług przewozu świadczonych bez pośredników, które podlegają przepisom ogólnym mającym zastosowanie do przedsiębiorstw transportowych (wyrok z 27 października 1992 r. w sprawie C-74/91 Komisja przeciwko Niemcom, Rec. s. I 5437, pkt 26). Trybunał wywiódł stąd, że w sytuacji gdy podmiot gospodarczy podlegający przepisom o szczególnej procedurze opodatkowania biur podróży świadczy za cenę ryczałtową usługi złożone w części z jego własnych usług, a w części ze świadczeń innych podatników, procedura szczególna znajduje zastosowanie tylko do świadczeń podmiotów trzecich (zob. podobnie ww. wyrok w sprawach połączonych Madgett i Baldwin, pkt 47). W tym też kontekście należy rozpatrywać pojęcie „pojedynczej usługi” zawarte w art. 307 i 308 Dyrektywy. Pojęcie to obejmuje tylko świadczenia nabywane od innych podatników. Natomiast zasada dotycząca pojedynczej usługi znajduje zastosowanie w ramach ogólnych zasad opodatkowania podatkiem VAT i nie wpływa na interpretację tego pojęcia w ramach szczególnej procedury opodatkowania biur podróży. Nie ma przy tym znaczenia, iż własne usługi są niezbędne do świadczenia uczestnikom całościowych usług turystycznych przez biuro podróży. Niezależnie bowiem od tego, czy usługi te są niezbędne do świadczenia całościowej usługi turystycznej, nie można ich uznać za element „pojedynczej usługi” w rozumieniu art. 307 i 308 Dyrektywy, ani w konsekwencji traktować ich z punktu widzenia opodatkowania w taki sam sposób. W wyroku w sprawie C-557/11 Trybunał wskazał także, że: Własne usługi przewozu stanowiące element składowy usługi turystycznej świadczonej podróżnym przez biuro podróży za cenę ryczałtową, opodatkowanej zgodnie ze wskazanymi przepisami, podlegają ogólnym zasadom opodatkowania podatkiem VAT, w szczególności w odniesieniu do stawki podatku, a nie szczególnej procedurze opodatkowania transakcji dokonywanych przez biura podróży. Zgodnie z art. 98 tej dyrektywy, jeżeli państwo członkowskie wprowadziło obniżoną stawkę podatku VAT dla usług przewozu, stawka ta znajduje zastosowanie do omawianych usług własnych biura podróży. Należy również wskazać, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 13 października 2005 r. (C-200/04, Finanzamt Heidelberg v. iSt internationale Sprach - und Studienreisen GmbH), badając zakres świadczenia usług turystycznych zwrócił uwagę, że definicji podróży nie można ograniczyć ze względu na jej cel. Usługa turystyczna może bowiem obejmować także wyjazd edukacyjny. W wyroku tym Trybunał stwierdził, że: Artykuł 26 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. L. 77/388/WE, obecnie art. 306 Dyrektywy Rady 2006/112 /WE) należy interpretować w ten sposób, że ma on zastosowanie do podmiotu gospodarczego, który oferuje usługi takie jak programy „High School” i „College” polegające na organizacji wyjazdów językowych i studiów zagranicznych oraz który za zapłatą ceny ryczałtowej we własnym imieniu zapewnia swoim klientom pobyt za granicą przez okres od trzech do dziesięciu miesięcy i w tym celu powierza świadczenie usług innym podatnikom. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Trybunał zwrócił uwagę, że nawet jeżeli usługa ma charakter edukacyjny, podróż może stanowić jej istotny i znaczący element. Tym bardziej, że pojęcia opisujące zwolnienia podatkowe należy interpretować ściśle. Jak wskazał również NSA w wyroku z 4 lutego 2016 r. sygn. akt I FSK 1768/14: Jeżeli Spółdzielnia w ramach świadczonej przez nią usługi zapewnia nie tylko dojazd, nocleg, wyżywienie, opiekę sprawowaną przez osoby spełniające wymagania określone przez Ministra Edukacji Narodowej, ale również usługi o charakterze rekreacyjnym i sportowym, między innymi naukę gry w tenisa, jeździectwa, żeglarstwa, tańca, windsurfingu, narciarstwa. Tego typu wyjazdy wykraczają poza zakres pojęcia sprawowania opieki i nabierają cech charakterystycznych dla usług turystycznych, o których jest mowa w art. 119 ust. 1 u.p.t.u. A zatem, usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy, to co do zasady świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych) takich jak np. hotel, wyżywienie, transport, mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). W tym miejscu należy również wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług, jak również Dyrektywa 112 nie zawierają definicji pojęć „biuro podróży” oraz „organizator wycieczek turystycznych”. W sprawach połączonych C-308/96 i C-94/97 Commissioners of Customs and Excise v T.P. Madgett, R.M. Baldwin and The Howden Court Hotel Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) uznał, że: specjalne zasady opodatkowania agentów turystycznych i biur podróży, określone w artykule 26 VI Dyrektywy 77/388, mają zastosowanie do podmiotów gospodarczych, nawet jeśli nie są one formalnie agentami turystycznymi ani biurami podróży, o ile organizują one wycieczki lub wyjazdy zorganizowane we własnym imieniu i powierzają innym podatnikom wykonanie usług związanych z tą działalnością. To stanowisko podtrzymano następnie w wyroku w sprawie C-200/04 ISt internationale Sprach und Studienreisen GmbH (pkt 22). Szeroka wykładnia art. 306 i n. dyrektywy 112 popierana jest także w orzecznictwie krajowym (wyrok NSA z 4 lutego 2016 r., I FSK 1768/14, a także wyrok WSA w Gliwicach z 28 marca 2011 r., III SA/Gl 2746/10, CBOSA). Z powyższego orzecznictwa wynika, że procedura szczególna wynikająca z art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług ma zastosowanie nie tylko w stosunku do typowych biur podróży, ale także w stosunku do innych podmiotów, które dokonują podobnych czynności w ramach swojej działalności gospodarczej. Obowiązek stosowania procedury VAT-marża wynika z występujących w danym zdarzeniu elementów, tj. podatnik musi świadczyć usługę turystyki, przy jej świadczeniu musi działać na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek oraz świadcząc tę usługę musi nabywać towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Z opisu sprawy przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług i nie jest zarejestrowana dla potrzeb rozliczenia podatku od wartości dodanej w żadnym innym państwie poza Polską. Spółka posiada siedzibę na terytorium RP. Działając we własnym imieniu i na własny rachunek prowadzi działalność polegającą na organizowaniu rejsów na jachcie pełnomorskim, stanowiącym własność Spółki. Osoby uczestniczące w rejsach są okrętowane jako członkowie załogi i wykonują obowiązki załogi (np. wachty nawigacyjne, pomoc przy żaglach, obowiązki przy cumowaniu), ucząc się bądź poprzez praktykę zwiększając doświadczenie w obsłudze jachtu i wiedzę w zakresie żeglarstwa morskiego. Usługa związana z obsługą jachtu polega na tym, że Spółka jest odpowiedzialna za organizowanie rejsu z określonego portu do określonego portu. W skład rejsu wchodzi zakwaterowanie na jachcie (uczestnicy rejsu mieszkają i nocują na jachcie przez kilkanaście lub kilkadziesiąt dni). Trasy rejsów odbywają się między dwoma lub kilkoma portami na z góry zaplanowanej trasie rejsu. Rejsy trwają dłużej niż jeden dzień (zazwyczaj pomiędzy 7 a 14 dni). Trasa rejsu jest wyznaczana przez Spółkę i jest znana uczestnikom rejsu w czasie kiedy zapisują się na dany rejs. Spółka nie będzie nabywała usług od podmiotów trzecich dla bezpośredniej korzyści uczestnika rejsu. Usługi wykonywane przez kapitana również są wykonywane we własnym zakresie. Celem rejsu jest poznanie wiedzy z zakresu żeglarstwa, obsługi jachtu, bezpieczeństwa na jachcie, przepisów prawnych, nabycia umiejętności przebywania na jachcie oraz dodatkowo rekreacja uczestników, która nie jest celem sama w sobie. Usługa spędzania wolnego czasu przez uczestników nie jest organizowana przez Spółkę. Podczas cumowania w porcie, uczestnicy spędzają wolny czas dowolnie. Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia miejsca świadczenia przez Spółkę, usługi związanej z obsługą jachtu, polegającej na organizowaniu rejsu morskiego na określonej trasie. Państwa zdaniem, w opisanym we wniosku zdarzeniu zastosowanie znajdzie art. 28c ustawy. Należy zauważyć, że zasada wynikająca z art. 28c ustawy dotyczy usług innych niż wymienione w pozostałych przepisach. W przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę, że Spółka prowadzi działalność polegającą na organizowaniu rejsów na jachcie pełnomorskim, stanowiącym własność Spółki. Pomimo tego, że usługa ma poniekąd charakter edukacyjny, co przejawia się w przekazaniu przez Państwa wiedzy dotyczącej obsługi jachtu, to celem nabywców usługi jest nie tylko poznanie tej wiedzy, ale również dodatkowo sama podróż jachtem a więc turystyka, możliwość zwiedzania różnych miejsc podczas dopłynięcia do portów. Należy uznać, że uczestnictwo w rejsie w postaci odbycia samej tylko podróży stanowi dla klientów istotny i znaczący element całej nabywanej usługi. Jednakże świadczona usługa nie może być opodatkowana na zasadach VAT-marża na podstawie art. 119 ustawy, co mogłoby wskazywać na konieczność stosowania art. 28n ustawy celem określenia miejsca świadczenia usług. Nie jest spełniony warunek o którym mowa w art. 119 ust. 3 pkt 3 ustawy. Wszystkie usługi w trakcie rejsu świadczycie Państwo sami. Zapewniacie klientom nocleg na statku, nie zapewniacie natomiast wyżywienia podczas rejsu. Usługa organizacji rejsu nie obejmuje także organizacji spędzania wolnego czasu przez uczestników. Podczas cumowania w porcie uczestnicy spędzają wolny czas we własnym zakresie. Spółka ma zawarte ubezpieczenie na jacht i swoją załogę, natomiast ubezpieczenie osobowe zawierają sami uczestnicy rejsu odrębnie. Również usługę kapitana świadczycie Państwo we własnym zakresie. Nie nabywacie Państwo żadnych usług dla bezpośredniej korzyści turysty od innych podmiotów. Zatem w analizowanej sprawie usługa turystyki składa się wyłącznie z usług własnych, które co do zasady powinny podlegać ogólnym zasadom rozliczenia podatku VAT według stawek i miejsca świadczenia właściwych dla usług cząstkowych (własnych). W opisanym we wniosku zdarzeniu Spółka otrzymuje od uczestników rejsu wynagrodzenie ryczałtowe za całe świadczenie. Tym samym można uznać, że w sprawie mamy do czynienia z jednym świadczeniem kompleksowym. Z punktu widzenia klienta nabywa on jedną usługę, a nie kilka usług cząstkowych. W związku z tym miejsce świadczenia Państwa usługi turystki polegającej na organizacji rejsów, we wszystkich wariantach, o których mowa we wniosku, należy określić na podstawie art. 28c ustawy. W takich okolicznościach, nie znajdzie zastosowania art. 28f ustawy, który stanowi, że: Miejscem świadczenia usług transportu pasażerów jest miejsce, gdzie odbywa się transport, z uwzględnieniem pokonanych odległości. Celem rejsu, zgodnie z umową, jest organizacja rejsu w zakresie nabycia wiedzy i umiejętności związanych z obsługą jachtu, bezpieczeństwem na jachcie, zapoznaniem się z nomenklaturą i przepisami związanymi z żeglarstwem pod nadzorem doświadczonego kapitana z destynacji A w określonej dacie do destynacji B w określonej dacie, a nie wyłącznie transport pasażerów z jednego portu do drugiego. Jak wskazałem powyżej, świadczoną przez Spółkę usługę można uznać za usługę kompleksową o charakterze turystyki. W związku z tym, że ustawodawca jako wyjątek od ogólnej zasady w określaniu miejsca świadczenia usług o charakterze rekreacyjno-turystycznym wymienił tylko usługi turystyki opodatkowane na zasadzie VAT-marża (art. 28n), a takich usług Państwo nie świadczycie, to miejscem świadczenia Państwa usług na rzecz uczestników rejsu, zgodnie z art. 28c ustawy, będzie Polska. Tym samym, Państwa stanowisko uznaję za prawidłowe.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji. Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili