0114-KDIP1-2.4012.88.2025.2.AP

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

łowe Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 31 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie nieposiadania stałego miejsca powadzenia działalności gospodarczej w Polsce, ustalenia miejsca świadczenia usług nabywanych przez Spółkę oraz zobowiązania Spółki do wystawiania i odbierania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF). Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 17 marca 2025 r. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego Wnioskodawca, spółka A. SAS z siedzibą w (...), Francja, dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”, należy do Grupy B., która jest (...). Grupa początkowo koncentrowała się na produkcji (...), a następnie rozszerzyła swoją działalność na produkcję rolną i świadczenie powiązanych usług. Spółka należy do działu nasion, który obejmuje wszystkie operacje związane z rynkiem nasion dla dużych upraw: badania i rozwój, produkcję, dystrybucję nasion (głównie (...)) i (...). Spółka jest odpowiedzialna za definiowanie strategii działu nasion i stanowi firmę nasienną o międzynarodowym zasięgu. Spółka ma doświadczenie w całym łańcuchu wartości: od badań, projektowania, selekcji i produkcji nasion na polu, po marketing gotowych produktów. Spółka jest odpowiedzialna za określenie strategii badawczo-rozwojowych, rolniczych, przemysłowych i handlowych w odniesieniu do działu nasion. Spółka odpowiada również za prowadzenie, bezpośrednio lub przy wsparciu podwykonawców, działalności badawczo- rozwojowej związanej z działem nasion oraz za produkcję lub zlecanie podwykonawcom produkcji produktów oraz za sprzedaż produktów klientom. Spółka jest zarejestrowana w Polsce od dnia (...) roku jako podatnik VAT (podatek od towarów i usług) czynny i posiada numer identyfikacji podatkowej (...). W dokumentach związanych z uzyskaniem numeru NIP Spółka wskazała, iż będzie prowadziła w Polsce sprzedaż nasion, w ramach której zaraportuje wewnątrzwspólnotowe nabycie nasion lub transakcję przesunięcia towarów z innego kraju UE do Polski, a następnie ich sprzedaż do lokalnych dystrybutorów (sprzedaż krajowa). Spółka wskazała również, iż nie będzie posiadała biura ani magazynu w Polsce, nie planuje również zatrudniać pracowników w Polsce, a wszystkie niezbędne funkcje związane ze sprzedażą towarów w Polsce będzie zlecać podmiotom trzecim. W zgłoszeniu identyfikacyjnym NIP-2, w sekcji D.4 „

Dodatkowe informacje

”, w polu nr 110 „Rodzaj przeważającej działalności (w przypadku rozpoczynających - planowanej) według Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności))”, Spółka wskazała (...), natomiast w polu nr 111: „Kod PKD” Spółka wpisała kod (...).

Spółka posiada w Polsce spółkę zależną – C. Sp. z o.o., dalej również: „spółka córka” lub „spółka zależna”, której jest jedynym udziałowcem. Przedmiotem przeważającej działalności spółki córki jest działalność związana ze świadczeniem usług marketingowo- sprzedażowych oraz realizacją prac badawczo-rozwojowych w zakresie sprzedaży nasion m.in. (...) głównie na rzecz Spółki. Świadczone przez spółkę córkę usługi związane są z badaniami nasion sprzedawanych na terytorium Polski oraz usługami marketingowymi promującymi Grupę i jej produkty w sektorze rolniczym oraz wspomagającymi sprzedaż nasion dokonywaną przez Spółkę. Spółka zależna prowadzi działalność w powyższym zakresie jedynie na rzecz Spółki, w szczególności nie prowadzi odrębnej działalności na własny rachunek bądź też na rachunek osób trzecich. Spółka zależna prowadzi działalność własnymi zasobami. Na terenie kraju działalność Spółki polega na dystrybucji towarów do klientów zewnętrznych, zarówno polskich, jak i zagranicznych. Spółka nie posiada oddziału w Polsce, a wszystkie decyzje dotyczące Spółki podejmowane są z siedziby Spółki we Francji. Spółka prowadzi działalność w kraju siedziby, tj. we Francji przy wykorzystaniu odpowiedniej do tego celu infrastruktury technicznej oraz zatrudnia tam pracowników do obsługi ww. procesów. Ponadto wszystkie decyzje dotyczące działalności podejmowane są z siedziby Spółki we Francji, a nie w Polsce. Natomiast w zakresie zasobów osobowych należy wskazać, że Spółka nie zatrudnia i nie będzie zatrudniać w Polsce żadnych pracowników na podstawie umowy o pracę lub innych rodzajów umów o pracę obowiązujących zgodnie z prawem polskim. Spółka nie jest właścicielem żadnych nieruchomości położonych na terenie Polski, w szczególności powierzchni magazynowych czy biurowych. Niemniej jednak, Spółka korzysta z powierzchni magazynowej podmiotu trzeciego (podmiotu niepowiązanego). Spółka zawarła w (...) roku z podmiotem niepowiązanym, spółką prawa polskiego, D. Sp. z o.o. z siedzibą w (...), czynnym podatnikiem VAT, dalej jako „Przetwórca”, umowę w sprawie świadczenia usług, dalej jako „Umowa I”. Przetwórca nie działa i nie będzie działał w ramach wyłączności dla Spółki. Strony zawarły Umowę I mając na względzie, że: Spółka jest posiadaczem praw do odmian roślin lub licencjobiorcą między innymi niektórych odmian nasion (...) należycie zarejestrowanych do sprzedaży w Europie, dalej jako „Terytorium”, Spółka pragnie, aby Przetwórca dostarczał Spółce przetworzone nasiona niektórych odmian (...) w celu ich komercjalizacji na Terytorium, umożliwiając Spółce prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie nasion (...) na Terytorium, Przetwórca posiada urządzenia do przemysłowego przetwarzania materiału siewnego (takie jak zaprawianie, pakowanie, certyfikacja) i oświadcza, że posiada niezbędne umiejętności i uprawnienia do wykonywania takich czynności, Przetwórca pragnie dostarczać Spółce przetworzone nasiona odmian (...) zgodnie z zamówieniami Spółki oraz obowiązującymi przepisami prawa i regulacjami. Umowa określa zasady i warunki, zgodnie z którymi Przetwórca będzie dostarczał określone przetworzone nasiona do Spółki („przetworzone nasiona (...)”), przeznaczone do sprzedaży przez Spółkę na Terytorium. Strony, uzgodniły w Umowie I m.in. co następuje: Spółka niniejszym udziela Przetwórcy upoważnienia do przetwarzania, zaprawiania i pakowania nasion określonych odmian (...) produkowanych przez Spółkę, tylko i wyłącznie na własne ryzyko Procesora i na własną odpowiedzialność oraz zgodnie z warunkami określonymi w Umowie. Spółka dostarcza Przetwórcy określone kwalifikowane nasiona (...) z szarymi etykietami UE, w następujący sposób: nasiona niezaprawione, w big bagach, certyfikowane zgodnie z przepisami UE dotyczącymi szarej etykiety. Spółka dostarcza nasiona (...) i puste worki do zakładu Przetwórcy znajdującego się w (...). Przetwórca organizuje swoją działalność przetwórczą zgodnie z zamówieniem na przetworzone nasiona (...) wystawianym okresowo przez Spółkę oraz harmonogramem uzgodnionym przez Spółkę i Przetwórcę. Na dzień podpisania Umowy I szacunkowe zamówienia na przetworzone nasiona (...) oraz ramy czasowe zostały określone w załączniku do umowy. Przetwórca dostarcza zaprawione i/lub zapakowane i certyfikowane nasiona (...), zgodnie z zamówieniem Spółki na przetworzone nasiona (...). Spółka dostarcza preparaty do zaprawiania niezbędne do wykorzystania przez Przetwórcę w ramach Umowy I. Jakiekolwiek zaprawianie jest zastosowane w taki sposób, że nie zmieni jakości nasion (...). Jednocześnie, zaprawianie zostanie zastosowane na własne ryzyko Przetwórcy i na jego wyłączną odpowiedzialność; ponadto Przetwórca nie będzie miał żadnych roszczeń i zwalnia Spółkę z wszelkiej odpowiedzialności związanej z lub wynikającej z jakości przetworzonych nasion (...). Zaplecze techniczne Przetwórcy jest odpowiednie do właściwego pakowania i zaprawiania nasion, a jego personel jest dobrze przeszkolony do wykonywania takich operacji. Spółka dostarcza Przetwórcy wystarczającą ilość pustych worków niezbędnych do operacji pakowania w ramach Umowy I. Wspomniane worki zostaną wstępnie oznakowane i oznaczone marką (...). Jak ustaliły Strony: Przetwórca przestrzega procedur i standardów dostarczonych przez Spółkę w zakresie pakowania nasion (...) w przetworzone nasiona (...); Przetwórca powstrzymuje się od dokonywania jakichkolwiek modyfikacji na etykietach, z wyjątkiem przypadków, gdy jest to konieczne w celu zapewnienia zgodności z obowiązującymi przepisami na Terytorium i pod warunkiem, że Przetwórca uzyskał uprzednią pisemną zgodę Spółki na dokonanie takiej modyfikacji; Przetwórca nie jest upoważniony do zmieniania, zasłaniania, usuwania, anulowania, modyfikowania lub w inny sposób ingerowania w jakiekolwiek oznaczenia i inne wskazania pochodzenia, które mogą być umieszczone na workach Spółki używanych do pakowania w ramach Umowy I; Przetwórca powstrzymuje się od używania jakichkolwiek worków do pakowania nasion Spółki w ramach Umowy, innych niż worki dostarczone przez Spółkę; Przetwórca nie używa worków Spółki dostarczonych w ramach Umowy I do celów innych niż pakowanie nasion Spółka w ramach Umowy I; Przetwórca nie używa produktów do zaprawiania nasion dostarczonych przez Spółkę do celów innych niż zaprawianie nasion Spółki w ramach Umowy I; Przetwórca zobowiązuje się przechowywać nasiona (...) i przetworzone nasiona (...) gotowe do wysyłki w odpowiednim magazynie gwarantującym brak zmian ich jakości oraz zgodnie z zaleceniami dotyczącymi przechowywania zawartymi w załączniku do umowy; Przetwórca przestrzega wszystkich obowiązujących przepisów prawa i regulacji, w tym, bez ograniczeń, wszystkich przepisów regulujących transport, obsługę i przechowywanie materiałów niebezpiecznych. Od momentu otrzymania nasion (...) i przez cały okres obowiązywania Umowy I, Przetwórca stosuje takie kontrole, procedury i inspekcje, aby zapewnić, że wszystkie nasiona (...), zaprawianie nasion, przetworzone nasiona (...) są przechowywane, zaprawiane i usuwane ściśle zgodnie ze wszystkimi unijnymi i europejskimi prawami, przepisami i rozporządzeniami oraz w sposób zapewniający ochronę zdrowia publicznego i środowiska. Strony ustaliły dopuszczalny współczynnik strat nasion podczas przetwarzania przemysłowego. Wszelkie straty przekraczające dopuszczalny współczynnik strat zostaną zafakturowane przez Spółkę po kosztach, powiększonych o fracht i zapłacone przez Przetwórcę w ustalonym terminie. W celu magazynowania przetworzonych nasion (...), Przetwórca angażuje własne obiekty magazynowe i własny wymagany personel do świadczenia wymaganych usług magazynowania na rzecz Spółki. Pracownicy Spółki są uprawnieni do wstępu do pomieszczeń magazynowych udostępnionych Spółkę na podstawie Umowy I, ale jedynie po uprzednim powiadomieniu i uzgodnieniu tego z Przetwórcą. Przetwórca zobowiązuje się do przestrzegania wymagań jakościowych określonych w Załączniku do Umowy i jest odpowiedzialny za utrzymanie nasion (...) w takich samych warunkach kiełkowania, czystości, wilgotności, wyglądu, jak ustalono w oficjalnym certyfikacie. Jednocześnie, Przetwórca zniszczy na własny koszt wszystkie przetworzone nasiona (...), które nie spełniają norm jakościowych lub europejskich przepisów dotyczących certyfikacji. Dla jasności, w takim przypadku Przetwórca poniesie wszelkie koszty zniszczenia plus koszt danych partii. Ponadto, Przetwórca będzie odpowiedzialny za uzyskanie certyfikacji przetworzonych nasion (...) w momencie pakowania w celu umożliwienia komercjalizacji przetworzonych nasion (...) na Terytorium (tj. certyfikacja zgodnie z przepisami UE i zgodnie z obowiązującymi przepisami na Terytorium). Spółka zgadza się udzielić Przetwórcy pomocy podczas procesu certyfikacji, jeśli będzie to wymagane przez Przetwórcę, ale Przetwórca pozostanie w każdym przypadku odpowiedzialny za certyfikację nasion zgodnie z Umową I. Spółka może okresowo monitorować i sprawdzać, czy Przetwórca przestrzega standardów produkcji określonych przez Spółkę. Odbywa się to w uzgodnieniu z Przetwórcą. Przetwórca dostarcza Spółce próbkę przetworzonych nasion (...) w uzgodnionej ilości. W przypadku, gdy Przetwórca nie zgadza się z wynikami badań Spółki, wówczas strony przekażą próbki spornej partii do niezależnego uznanego laboratorium (uzgodnionego przez (...)) w celu ustalenia, czy sporna partia spełnia standardy jakości, czy też nie. Strona, która nie wywiązała się z umowy ponosi wszelkie koszty związane z analizą laboratoryjną. W przypadku pozytywnej próbki GMO po zaprawieniu i pakowaniu przeprowadzonym przez Przetwórcę na mocy Umowy I, Przetwórca ponosi pełną odpowiedzialność. Przetwórca kupuje od Spółki niezaprawione/zaprawione nasiona (...) w celu wykonania określonych czynności przetwarzania zgodnie z zamówieniami Spółki na przetworzone nasiona (...). Spółka wystawia Przetwórcy fakturę za wspomniane niezaprawione nasiona (...) wg ustalonej ceny euro / KG. Spółka kupuje od Przetwórcy przetworzone nasiona (...). Cena zakupu od Spółki nieprzetworzonych lub przetworzonych nasion w przypadku przepakowania, zostanie powiększona o następujące elementy: przetwarzanie materiału siewnego; koszt ustalony za jednostkę (...) obejmuje: zaprawianie i pakowanie (środek do zaprawiania dostarczane jest przez Spółkę), paletę, folię stretch, karton papierowy, nici do szycia; niebieskie etykiety. Przetwórca wystawia Spółce fakturę, gdy przetworzone nasiona będą gotowe do wysyłki. Prawo własności do nasion (...) i przetworzonych nasion (...) będzie przez cały czas należało do Spółki, włączając w to czas, w którym nasiona (...) i/lub przetworzone nasiona (...) będą w posiadaniu, pod opieką lub kontrolą Przetwórcy w zakładzie Przetwórcy, aż do pełnej zapłaty przez Przetwórcę za nasiona dostarczone przez Spółkę na mocy Umowy I. W czasie, gdy wszelkie nasiona (...) i/lub przetworzone nasiona (...) znajdują się w posiadaniu, pieczy lub pod kontrolą Przetwórcy, Przetwórca zgadza się ponosić ryzyko wszelkich strat lub szkód wynikających z posiadania, pieczy lub kontroli nasion (...) i/lub przetworzonych nasion (...). Strony ustaliły, że nasiona (...) znajdują się w posiadaniu, pod opieką lub kontrolą Przetwórcy w momencie dostarczenia nasion (...) do zakładu Przetwórcy, a przetworzone nasiona (...) pozostają w posiadaniu, pod opieką lub kontrolą Przetwórcy do momentu wysyłki lub załadunku przez Spółkę lub jakąkolwiek osobę trzecią wyznaczoną przez Spółkę z zakładu Przetwórcy. Przetwórca nie otrzymuje żadnych praw do znaków towarowych (...) i/lub odmian (...) i nie przyjmie żadnego znaku towarowego, nazwy handlowej, nazwy odmiany, etykietowania lub opakowania, które jest łudząco podobne lub może spowodować pomyłkę w odniesieniu do któregokolwiek ze znaków towarowych (...) lub w odniesieniu do przetworzonych nasion (...). W okresie obowiązywania Umowy I, Przetwórca na własny koszt będzie posiadał i utrzymywał odpowiednie i zwyczajowe ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej ogólnej oraz inne ubezpieczenie w celu pokrycia wszelkich roszczeń skierowanych przeciwko niemu wynikających z działań objętych zakresem Umowy I. W związku z Umową, Przetwórca prowadzi prawdziwą i prawidłową dokumentację i będzie przechowywał taką dokumentację przez okres nie krótszy niż dwa lata od daty rozwiązania Umowy. Spółka będzie miała prawo, w rozsądnych odstępach czasu i za uprzednim powiadomieniem z wyprzedzeniem co najmniej 72 godzin, w zwykłych godzinach pracy, do przeglądu odpowiednich ksiąg, rejestrów i inwentarzy, do przeprowadzenia takich testów i inspekcji oraz do przeprowadzenia rozmów z personelem Przetwórcy, jakie Spółka uzna za konieczne, w celu weryfikacji przestrzegania przez Przetwórcę postanowień Umowy I. Strony uzgodniły, że Przetwórca, wykonując Umowę I, nie jest uważany za partnera, wspólnika, agenta lub przedstawiciela Spółki, oraz, że każda ze stron Umowy I jest niezależnym podmiotem, zachowującym pełną kontrolę i odpowiedzialność za własne działania i działanie własnych pracowników. Jednocześnie, w załączniku do Umowy I Strony ustaliły zalecenia dotyczące przechowywania nasion - co do zasady: nasiona powinny być przechowywane w zamkniętym i suchym magazynie, chronionym przed czynnikami atmosferycznymi i utrzymywanym w czystości z należytą starannością; magazyn powinien spełniać wszystkie wymogi sanitarne i prawne dotyczące przechowywania takich towarów i powinien posiadać odpowiednie elektroniczne systemy bezpieczeństwa z nadzorem ludzkim na miejscu i odpowiednim systemem przeciwpożarowym; nasiona powinny być zarejestrowane w systemie zarządzania magazynem Przetwórcy wraz z identyfikatorem zamówienia przychodzącego, identyfikatorem artykułu i numerem partii. W tym miejscu należy wskazać, iż działalność Spółki w Polsce wspierana jest również przez zespół zaopatrzenia, dalej: „Dział zaopatrzenia” niemieckiej spółki powiązanej ze spółką - E. Dział zaopatrzenia odpowiedzialny jest za kwestie zaopatrzenia dla północnej Europy. Pracownik spółki zależnej jest częścią tego zespołu w ramach organizacji macierzowej. W ramach transakcji realizowanej z Przetwórcą, Dział zaopatrzenia wykonuje m.in. następujące czynności: ustalanie wraz Przetwórcą planu przepakowania, przetwarzanie zamówień klientów (przy współudziale spółki zależnej), przesyłanie Przetwórcy listów przewozowych przed odbiorem towaru przez firmę transportową, organizacja transportu do klienta (usługi transportowe świadczone są przez podmiot niepowiązany), rozpatrywanie reklamacji, obsługa ewentualnych zwrotów towaru. Przetwórca, poza czynnościami opisanym powyżej, wykonuje m.in. następujące czynności: przygotowanie, pakowanie, załadunek, wydawanie towaru dla klienta firmie transportowej na podstawie listu przewozowego dostarczonego przez Dział zaopatrzenia (wynagrodzenie za magazynowanie i usługi logistyczne zawarte jest w cenie usługi przetwarzania). Spółka zależna, poza czynnościami opisanymi w dalszej części wniosku, wykonuje m.in. następujące czynności: przetwarzanie zamówień klientów (przy współudziale spółki zależnej A.), uzgadnianie z klientem szczegółów dostawy i awizowanie dostaw do klientów, wystawianie faktur na rzecz klienta, przesyłanie faktur na rzecz klienta, kontakt z klientem w sprawie zamówień i dostaw. Transport do klienta finansuje każdorazowo Spółka, która otrzymuje fakturę od firmy transportowej. Spółka nie posiada dostępu do systemów informatycznych Przetwarzającego, w tym do stanów magazynowych swoich towarów. Spółka korzysta z powierzchni magazynowej Przetwarzającego, nie posiada jednak wiedzy, w którym magazynie i w jakim konkretnie miejscu magazynu przechowane są przetworzone nasiona (...), bowiem ustalenie miejsca przechowywania leży tylko i wyłącznie w gestii Przetwarzającego. Wynika to z faktu, iż Przetwórca zobowiązuje się do przechowywania nasion (...) i przetworzonych nasion przeznaczonych do wysyłki w odpowiednim magazynie gwarantującym brak zmian ich jakości oraz zgodnie z zaleceniami dotyczącymi przechowywania zawartymi w załączniku do Umowy I, bez wskazywania konkretnego miejsca przechowywania. Spółka nie posiada zatem przydzielonej Spółce określonej przestrzeni magazynowej, nie decyduje też o rozmieszczeniu swoich towarów w magazynie. Spółka nie ma zatem żadnego wpływu na to, jaka część zasobów techniczno-rzeczowych Przetwarzającego (poza preparatami i opakowaniami wykorzystywanymi do przez Przetwarzającego) ma zostać wykorzystana do wykonywania czynności na ziarnach (...) objętych Umową I. Spółka nie ma prawa ani możliwości decydowania o zakresie wykorzystania powierzchni magazynowej, o konkretnej lokalizacji, w której przechowywane będą ziarna, podlegające przetwarzaniu oraz ziarna przetworzone, ani decydowania o innych kwestiach dotyczących funkcjonowania magazynu. Jednocześnie, mimo że pracownicy Spółki na podstawie Umowy I uprawnieni są wstępu do pomieszczeń magazynowych Przetwarzającego (ale jedynie po uprzednim powiadomieniu i uzgodnieniu tego z Przetwórcą), w których przechowywane są przetworzone ziarna (...), to jest to możliwe tylko po uprzednim powiadomieniu Przetwarzającego. Spółka nie ma zatem możliwości swobodnego dysponowania powierzchnią magazynową Przetwarzającego. Taka sama sytuacja ma miejsce w przypadku monitorowania i sprawdzania, czy Przetwórca przestrzega zasad określonych w Umowie I - odbywa się to każdorazowo w uzgodnieniu z Przetwórcą oraz w przypadku ewentualnych przeglądów dokumentów, przeprowadzania testów lub inspekcji czy też przeprowadzania rozmów z personelem - takie czynności przeprowadzane są za uprzednim powiadomieniem Przetwarzającego, w odpowiednim wyprzedzeniem. Pracownicy Spółki mogą okresowo kontrolować - na mocy postanowień umownych - przebieg procesów u Przetwarzającego objętych Umową I. Jeżeli chodzi natomiast o zasoby osobowe Przetwarzającego, to Spółka nie jest uprawniona do wydawania tym osobom jakichkolwiek poleceń, nie ma wpływu na zlecany im zakres zadań, sposób czy termin ich wykonania. Spółka nie nadzoruje ani nie sprawuje bieżącej kontroli nad tymi osobami. Personel Spółki nie ma zatem żadnej kontroli nad pracownikami Przetwarzającego, a już zwłaszcza w sposób porównywalny do posiadania kontroli nad własnymi pracownikami. To Przetwarzający odpowiada w pełni za czynności wykonywane przez swój personel, a Spółka nie ma wpływu na zarządzanie personelem, czy też politykę kadrową. Zatem zarówno zaplecze personalne, jaki i techniczne nie pozostaje w bezpośredniej zależności od Spółki. Co istotne, zgodnie z zapisami Umowy, Przetwórca będzie przetwarzał, zaprawiał i pakował nasiona w ramach Umowy I, tylko i wyłącznie na własne ryzyko i na własną odpowiedzialność oraz zwolni Spółkę z wszelkiej odpowiedzialności związanej z lub wynikającej z jakości nasion (...) przetworzonych na podstawie Umowy I. Przetwórca zobowiązał się zabezpieczyć i zwolnić z odpowiedzialności Spółkę oraz jej dyrektorów, pracowników i agentów przed wszelkimi roszczeniami, szkodami, stratami, zobowiązaniami, kosztami, wydatkami, pozwami, karami i wyrokami, jak również nakazami administracyjnymi i sądowymi, w tym uzasadnionymi honorariami adwokackimi i wydatkami wynikającymi lub związanymi z pakowaniem, zaprawianiem nasion, kontrolą jakości oraz certyfikacją nasion Spółki w ramach Umowy I. W czasie, gdy wszelkie nasiona (...) i/lub przetworzone nasiona (...) znajdować się będą się w posiadaniu, pieczy lub pod kontrolą Przetwórcy, Przetwórca zgadza się ponosić ryzyko wszelkich strat lub szkód wynikających z posiadania, pieczy lub kontroli nasion (...) i/lub przetworzonych nasion (...). W okresie obowiązywania Umowy I, Przetwórca na własny koszt będzie posiadał i utrzymywał odpowiednie i zwyczajowe ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej ogólnej oraz inne ubezpieczenie w celu pokrycia wszelkich roszczeń skierowanych przeciwko niemu wynikających z działań objętych zakresem Umowy I. Wszelkie straty przekraczające dopuszczalny współczynnik strat zostaną zafakturowane przez Spółkę po kosztach, powiększonych o fracht. Czynności na ziarnach Spółki realizowane są zgodnie z wytycznymi określonymi w Umowie I. Wytyczne te nie dotyczą jednak konkretnych zasobów ludzkich, czy też sposobu wykorzystywania powierzchni magazynowej. Poza zasobami określonymi w Umowie Przetwarzający nie udostępnia Spółce innych zasobów. Przetwarzający ani jego pracownicy nie posiadają pełnomocnictwa do samodzielnego zawierania jakichkolwiek umów z klientami (kontrahentami) w imieniu Spółki. Po zawarciu umowy z Przetwórcą kontynuowane są dotychczasowe umowy zawarte przez Spółkę: zawarta ze spółką zależną umowa w zakresie świadczenia usług w zakresie wsparcia sprzedaży (dalej: „Umowa II”), zawarta ze spółką zależną umowa w zakresie świadczenia usług hodowlano- badawczych (dalej: „Umowa III”), umowa w zakresie dzierżawy magazynu na terytorium Polski (dalej: „Umowa IV”). Wskazane umowy zostały opisane w dalszej części wniosku. Umowa II została zawarta mając na uwadze, że: Spółka jest odpowiedzialna za określenie strategii badawczo-rozwojowych, rolniczych, przemysłowych i handlowych w odniesieniu do działu grupy, w którym działają Spółka i spółka zależna, działu nasion oraz za prowadzenie, bezpośrednio lub przy wsparciu podwykonawców, działalności badawczo-rozwojowej związanej z działem nasion oraz za produkcję lub zlecanie podwykonawcom produkcji produktów oraz za sprzedaż produktów klientom, spółka zależna jest gotowa udzielić Spółce pomocy w dystrybucji produktów przez Spółkę na ustalonym w załączniku do Umowy II terytorium, w tym m.in. na terenie Polski. W zakresie Umowy II - poniżej przedstawiony został zakres usług objęty tą umową. Na mocy przedmiotowej Umowy II, Spółka wyznaczyła spółkę zależną jako swojego niewyłączonego usługodawcę do identyfikowania potencjalnych klientów, przedstawiania ich Spółce i pomagania Spółce w zarządzaniu sprzedażą produktów Spółki na warunkach określonych w umowie. Strony uzgodniły, że spółka zależna nie będzie działała jako kupujący-sprzedawca na Terytorium. Uzgodniono, że spółka zależna podejmie komercyjnie uzasadnione wysiłki w celu przyjęcia aktywnej i skutecznej strategii poszukiwania klientów i rozwijania sprzedaży Spółki na Terytorium. Strony uzgodniły, że Spółka zależna będzie pomagała w dystrybucji produktów na Terytorium w ramach wytycznych dostarczonych przez Spółkę. W tych granicach spółka zależna samodzielnie decyduje o metodach stosowanych do pozyskiwania klientów oraz działań marketingowych i reklamowych dotyczących produktów; metody te nie wiążą Spółki, jednak muszą być zgodne z wytycznymi dostarczonymi przez Spółkę. Usługi świadczone przez spółkę córkę na rzecz Spółki wymienione zostały poniżej: marketing i promocja produktów na terytorium, w tym udział w lokalnych targach, ekspozycja materiałów reklamowych i innych znaków dostarczonych przez Spółkę, identyfikacja potencjalnych klientów zainteresowanych Produktami, określenie potrzeb potencjalnych klientów i dostarczenie Spółce takich informacji, organizowanie spotkań pomiędzy klientami a Spółką, udzielanie pomocy Spółce w negocjacjach z klientami, pomoc Spółce w dostawie produktów do klientów i zwrotach produktów od klientów, pomoc Spółce w dostawach z terytorium do klientów, zleceniodawcy lub podmiotów powiązanych, utrzymywanie bliskich relacji z klientami, wspieranie Spółki w zarządzaniu reklamacjami klientów lub zapytaniami posprzedażowymi. Spółka zależna dostarcza Spółce okresowe raporty dotyczące swojej działalności, które mogą obejmować między innymi stan rynku i trendy rynkowe, konkurencyjne produkty i działalność konkurentów Spółki na terytorium, otrzymane reklamacje lub zapytania posprzedażowe dotyczące produktów, aktualną kopię listy klientów i potencjalnych klientów produktów na terytorium, życzenia klientów. Spółka dostarcza spółce zależnej listę produktów, które są dystrybuowane przez Spółkę na Terytorium. Spółka przekaże spółce zależnej w szczególności informacje techniczne, które spółka zależna przekazuje potencjalnym klientom. Spółka informuje spółkę zależną o polityce cenowej obowiązującej na Terytorium. Spółka w szczególności przekazuje spółce zależnej cennik i ogólną politykę rabatową obowiązującą na Terytorium. Spółka informuje spółkę zależną o ogólnych warunkach fakturowania i płatności mających zastosowanie do klientów na terytorium, a w szczególności o walucie i terminie fakturowania, terminie płatności oraz odsetkach mających zastosowanie w przypadku opóźnień w płatnościach. Spółka dostarcza spółce zależnej rozsądną ilość materiałów marketingowych i materiałów do wparcia sprzedaży. Na żądanie spółki zależnej, pomaga również spółce zależnej w identyfikacji potrzeb klientów. Wybrani pracownicy spółki zależnej posiadają pełnomocnictwa do zawierania umów sprzedaży w imieniu Spółki. Dodatkowo, pomiędzy Wnioskodawcą a spółką zależną zawarta została na czas Umowa III o współpracy w dziedzinie hodowli (badań). W ramach Umowy III spółka zależna świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługi badawcze, polegające na hodowli nowych odmian nasion Wnioskodawcy – (...) oraz (...) (dalej w ramach niniejszego punktu: „Nasiona”), objętych zamiarem wprowadzenia do dystrybucji przez Wnioskodawcę. Spółka zależna prowadzi prace hodowlano-badawcze nad nowymi, innowacyjnymi odmianami Nasion na terytorium Europy. Wnioskodawca prowadzi badania nad odmianami Nasion w różnych warunkach klimatycznych, w lokalnie położonych stacjach badawczych. Obecnie Grupa (...) posiada wiele stacji badawczych, w tym wyspecjalizowane w pracach badawczych nad nowymi odmianami (...). Jedna z takich stacji znajduje się na terytorium Polski - w (...) i jest prowadzona przez spółkę zależną. W (...) przeprowadzane są prace badawcze, w szczególności nad odmianami nasion (...). Prace hodowlane, które Wnioskodawca powierza spółce zależnej, dotyczą w szczególności przygotowania, przeprowadzenia oraz analizy serii doświadczeń z użyciem genotypów Nasion stworzonych w ramach licznych programów badawczych w całej Europie. Spółka zależna dokonuje oceny przydatności danego gatunku Nasion do uprawy w polskich warunkach agronomicznych oraz w podobnych strefach geograficznych (o takich samych wymogach agronomicznych). Do zadań spółki zależnej należy również planowanie badań odmian roślin na obszarze Terytorium w celu ich komercyjnego rozwoju. Prace hodowlane polegają w szczególności na: identyfikacji i opracowaniu źródłowego materiału genetycznego na potrzeby zróżnicowanej hodowli, a także przygotowaniu genetycznych programów maksymalizacji efektu heterozji, stworzeniu wyjściowego materiału genetycznego, identyfikacji/utrwaleniu populacji, ocenie wartości hybrydyzacji materiału w procesie selekcji, układzie krzyżowania, oraz prowadzeniu badań wieloośrodkowych i wieloletnich. Badania wykonywane są w nowoczesnym laboratorium biotechnologicznym, przeznaczonym w szczególności do analiz molekularnych. Na skrzyżowanych odmianach Nasion (...) prowadzone są doświadczenia i testy na polu uprawnym w sezonie wegetacyjnym. Nad tymi samymi kombinacjami rodów prowadzone są także badania w innych stacjach hodowlanych. Nad pracami czuwa zespół roboczy złożony z naukowców kierujących badaniami w lokalnych ośrodkach badawczych. Zespół ten wymienia się wynikami badań, a także podejmuje decyzje dotyczące założeń i kierunków doświadczeń. Oprócz międzynarodowego zespołu badawczego, w prace w ośrodku badawczym zlokalizowanym w (...) zaangażowanych jest czterech stałych pracowników oraz zespół złożony z pracowników sezonowych. Po zakończeniu prac laboratoryjno-badawczych i odebraniu ostatecznych wyników zapada decyzja o zarejestrowaniu danej odmiany Nasion w krajowych rejestrach, np. w (...). Spółka nie posiada bezpośredniego i stałego dostępu zasobów spółki zależnej, w tym do zaplecza personalnego i technicznego. Działalność obu podmiotów prowadzona jest odrębnie i niezależnie. Spółka nie ma zatem wpływu na to, jaka część zasobów techniczno-rzeczowych spółki zależnej jest wykorzystywana do świadczenia usług objętych Umową II oraz III. Jeżeli chodzi natomiast o zasoby osobowe spółki zależnej, to Spółka nie jest uprawniona do wydawania tym osobom jakichkolwiek poleceń, nawet jeśli Spółka jest jedynym zleceniodawcą usług badawczo-rozwojowych świadczonych przez spółkę zależną i w związku z tym ma pewien wpływ na zakres powierzonych im zadań czy sposób lub termin ich wykonania. Spółka nie nadzoruje ani nie sprawuje bieżącej kontroli nad tymi osobami. Personel Spółki nie ma zatem żadnej kontroli nad pracownikami spółki zależnej, a już zwłaszcza w sposób porównywalny do posiadania kontroli nad własnymi pracownikami. To spółka zależna odpowiada w pełni za czynności wykonywane przez swój personel, a Spółka nie ma wpływu na zarządzanie personelem, czy też politykę kadrową. Zatem zarówno zaplecze personalne, jaki i techniczne spółki zależnej nie pozostaje w bezpośredniej zależności od Spółki. Każda ze stron Umowy jest niezależnym podmiotem, zachowującym pełną kontrolę i odpowiedzialność za działania własne oraz swoich pracowników. Powyższe wskazuje w ewidentny sposób na pełną integralność i odrębność Spółki oraz spółki zależnej, w tym w zakresie podejmowania decyzji dotyczących działalności gospodarczej Spółki. W dniu (...) roku Spółka zawarła z podmiotem niepowiązanym, spółką F. Sp. z o.o. z siedzibą w (...) (dalej: „Wynajmujący”), umowę w sprawie świadczenia usług logistycznych (dalej: „Umowa IV”). Na mocy Umowy IV Wynajmujący zobowiązał się świadczyć na rzecz Spółki określone usługi magazynowania produktów Spółki (nasion) pakowanych w worki w swoim magazynie zlokalizowanym w miejscowości (...). Usługi świadczone przez Wynajmującego na podstawie Umowy IV obejmują: rozładunek, przyjęcie towaru do magazynu, przechowywanie towarów, rejestrowanie palet z towarami w systemie (...), raportowanie stanów magazynowych, dbałość o towary podczas przechowywania, wydawanie palet z towarem przechowywanym w magazynie wyłącznie na zlecenie Spółki, kompletacja towarów na podstawie zgłoszeń Spółki (od pojedynczych worków do całych palet), transport towarów na terenie Polski i Unii Europejskiej w terminie określonym przez Spółkę. Spółka zobowiązana jest zapewnić palety niezbędne do świadczenia przez Spółkę usług magazynowania. Wynajmujący nie ponosi odpowiedzialności za uszkodzenie towarów lub pogorszenie ich jakości w związku z wadami produkcyjnymi towarów lub ich nieodpowiednim lub wadliwym opakowaniem, lub w wyniku działania siły wyższej lub działań osób trzecich pozostających poza kontrolą Wynajmującego. Odpowiedzialność Wynajmującego jest ograniczona do szkód pozostających w bezpośrednim związku przyczynowym z działaniem lub zaniechaniem Wynajmującego. W każdym przypadku odpowiedzialność Wynajmującego jest ograniczona do rzeczywistych strat poniesionych przez Spółkę, z wyłączeniem utraconych zysków i z uwzględnieniem obowiązujących przepisów transportowych, w tym Konwencji CMR. W przypadku jakichkolwiek uszkodzeń i/lub braków, odpowiedzialność Wynajmującego jest ograniczona do wysokości szkody majątkowej obliczonej na podstawie 100% wartości towarów według ich standardowej ceny księgowej lub ceny magazynowej. Wynajmujący nie ponosi odpowiedzialności za jakiekolwiek uszkodzenia i/lub braki ujawnione podczas kontroli w magazynie, podczas składowania oraz wewnątrz palety lub w inny sposób. Spółka nie posiada dostępu do systemów informatycznych Wynajmującego, w tym do stanów magazynowych swoich towarów - są one raportowane Spółce przez Wynajmującego. Spółka korzysta z powierzchni magazynowej Wynajmującego, nie posiada jednak wiedzy, w którym magazynie i w jakim konkretnie miejscu magazynu przechowane są jej towary, bowiem ustalenie miejsca przechowywania leży tylko i wyłącznie w gestii Wynajmującego. Spółka nie posiada przydzielonej Spółce określonej przestrzeni magazynowej, nie decyduje też o rozmieszczeniu swoich towarów w magazynie. Spółka nie ma zatem żadnego wpływu na to, jaka część zasobów techniczno-rzeczowych Wynajmującego ma zostać wykorzystana do wykonywania czynności magazynowania objętych Umową IV. Spółka nie ma prawa ani możliwości decydowania o zakresie wykorzystania powierzchni magazynowej, o konkretnej lokalizacji, w której przechowywane będą jej towary, ani decydowania o innych kwestiach dotyczących funkcjonowania magazynu. Spółka nie ma zatem możliwości swobodnego dysponowania powierzchnią magazynową Wynajmującego i poruszania się po niej. Jeżeli chodzi natomiast o zasoby osobowe Wynajmującego, to Spółka nie jest uprawniona do wydawania tym osobom jakichkolwiek poleceń, nie ma wpływu na zlecany im zakres zadań, sposób czy termin ich wykonania. Spółka nie nadzoruje ani nie sprawuje bieżącej kontroli nad tymi osobami. Personel Spółki nie ma zatem żadnej kontroli nad pracownikami Wynajmującego, a już zwłaszcza w sposób porównywalny do posiadania kontroli nad własnymi pracownikami. To Wynajmujący odpowiada w pełni za czynności wykonywane przez swój personel, a Spółka nie ma wpływu na zarządzanie personelem, czy też politykę kadrową. Zatem zarówno zaplecze personalne, jak i techniczne nie pozostaje w bezpośredniej zależności od Spółki. Poza zasobami określonymi w Umowie Wynajmujący nie udostępnia Spółce innych zasobów. Wynajmujący ani jego pracownicy nie posiadają pełnomocnictwa do samodzielnego zawierania jakichkolwiek umów z klientami (kontrahentami) w imieniu Spółki. Umowa IV zawarta została na czas określony od dnia (...) roku do dnia (...) roku. Każda ze stron może rozwiązać Umowę IV z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. W uzupełnieniu wskazali Państwo, że Spółka A. (dalej: Spółka albo A.) należy do Pionu Nasion (...) Grupy, który obejmuje wszystkie operacje związane z rynkiem nasion dla dużych upraw: badania i rozwój, produkcję, dystrybucję nasion (głównie (...)) i (...). Spółka jest odpowiedzialna za definiowanie strategii działu nasion i stanowi firmę nasienną o międzynarodowym zasięgu. Spółka ma doświadczenie w całym łańcuchu wartości: od badań, projektowania, selekcji i produkcji nasion na polu, po marketing gotowych produktów. Spółka jest odpowiedzialna za określenie strategii badawczo-rozwojowych, rolniczych, przemysłowych i handlowych w odniesieniu do działu nasion. Spółka odpowiada również za prowadzenie, bezpośrednio lub przy wsparciu podwykonawców, działalności badawczo- rozwojowej związanej z działem nasion oraz za produkcję lub zlecanie podwykonawcom produkcji produktów oraz za sprzedaż produktów klientom. Produkcja nasion odbywa się w kraju siedziby Spółki. Spółka posiada w kraju siedziby odpowiednie do profilu działalności zasoby techniczne i osobowe, w tym grunty (o wartości ok. (...) EUR), budynki (o wartości ok. (...) EUR), (...) zakłady produkcyjne, magazyny, (...) laboratoria, maszyny rolnicze / sprzęt (o wartości ok. (...) EUR) oraz pracowników. Spółka zatrudnia w kraju siedziby ponad (...) pracowników, zatrudnionych m.in. w następujących działach: zaopatrzenia i operacji, (...), marketingu i partnerstwa strategicznego, prawnym, (...), finansowym oraz (...). C. Sp. z o.o. (dalej: C.) świadczy usługi marketingowo-sprzedażowe oraz realizuje prace badawczo-rozwojowe (hodowlano-badawcze) jedynie dla spółki A. Dodatkowo, ze względu na regulacje prawne (niepodatkowe) obowiązujące w Polsce, spółka C. dokonuje importu nasion z (...), a następnie ich sprzedaży do spółki A. W ramach spółki C. funkcjonuje dział obsługi klienta, który jest odpowiedzialny za zarządzanie klientami, w tym za definiowanie polityki handlowej, zbieranie zamówień, organizację dostaw i zwrotów nasion, w tym również odbiór gotówki. Członkowie personelu spółki C. są osobami kontaktowymi we wszystkich sprawach dla klientów w kraju. Pomoc w zarządzaniu sprzedażą produktów Spółki świadczona przez spółkę C. polega m. in. na poszukiwaniu klientów, organizowanie spotkań klientów, negocjowaniu warunków umów oraz rozwijania sprzedaży produktów Spółki na uzgodnionym terytorium (kraje wymienione w załączniku nr 1 do Umowy II, w tym Polska, ale także (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...)). Pomoc w dostawie produktów związana jest z kompleksową obsługą procesu dostawy towarów do klienta przez spółkę C., w tym z organizacją transportu, kontaktem się z klientem oraz współpracą z firmą logistyczną. Pomoc w zwrotach produktów polega na kompleksowej obsłudze zwrotów produktów zgodnie z obowiązującą w tym zakresie polityką ustalaną przez A., a w szczególności na ustalaniu z klientem warunków zwrotów, organizacją transportu zwracanych produktów oraz współpracy z firmą logistyczną. Sprzedaży towarów (nasion) do ostatecznego odbiorcy dokonuje spółka A. Spółka sprzedaje nasiona dystrybutorom i wystawia na tę okoliczność faktury sprzedażowe; następnie, dystrybutorzy dokonują sprzedaży nasion na rzecz rolników/ostatecznych odbiorców. C. nie dokonuje sprzedaży nasion do dystrybutorów ani do ostatecznych odbiorców, a tym samym nie wystawia faktur sprzedażowych. A. sprawuje zarząd nad spółkami zależnymi poprzez zarządzanie funkcjonalne, tj. lokalni menedżerowie są w bezpośrednim kontakcie z menedżerami funkcjonalnymi w Grupie, np. lokalny menedżer finansowy i inni menedżerowie finansowi w Grupie wraz z Dyrektorem Finansowym koordynują priorytety finansowe Grupy. To samo dotyczy sprzedaży/marketingu/dostaw, itp. Jednak w działalności operacyjnej C. jest w pełni niezależna w określaniu sposobu osiągnięcia celów Grupy dla kraju, a wszyscy pracownicy podlegają i są nadzorowani przez członków zarządu C. Wybrani pracownicy spółki zależnej posiadają pełnomocnictwa do zawierania umów sprzedaży w imieniu Spółki. Pełnomocnictwo udzielone zostało tylko na rzecz jednej osoby – Prezesa Zarządu spółki C., do negocjowania, reprezentowania i zawierania w imieniu i na rzecz A. wszelkich niezbędnych porozumień/umów w związku ze sprzedażą przez A. produktów klientom w Polsce, (...), (...), (...), (...), (...), (...) i (...). Na mocy wskazanego pełnomocnictwa powierzono pełnomocnikowi prawo do reprezentowania, podpisywania, podejmowania decyzji, kontroli we wskazanych w pełnomocnictwie obszarach. Pełnomocnictwo nie obejmuje uprawnienia do powoływania dalszych pełnomocników. Umowy dystrybucyjne w imieniu A. podpisuje tylko Prezes spółki C. (zgodnie z udzielonym pełnomocnictwem). Nie jest planowane udzielenie takiego pełnomocnictwa innej osobie (w tym zatrudnionej w spółce C.). Spółka nie planuje dokonywać żadnych zmian w powyższym zakresie. Umowa II jest obecnie umową na czas nieokreślony. Każda ze Stron może rozwiązać Umowę II za pisemnym powiadomieniem drugiej Strony z okresem wypowiedzenia wynoszącym 60 dni kalendarzowych. Umowa III zawarta została na czas nieokreślony. Umowa III może zostać rozwiązana przez każdą ze stron z okresem wypowiedzenia wynoszącym 12 miesięcy. Spółka wypłaca wynagrodzenie z tytułu zawartych Umów (Umowa II i III) na rzecz spółki C. Faktury wystawiane są w okresach miesięcznych, płatne co do zasady przelewem. Wynagrodzenie w przypadku obu umów ustalane jest w analogiczny sposób. Wynagrodzenie ustalane jest w oparciu o budżet finansowy spółki C. na rok podatkowy. Wstępne wynagrodzenie obliczane jest jako łączne budżetowane koszty poniesione przez spółkę C. w związku ze świadczeniem usług na rzecz spółki A. powiększone o (...)% narzut. Korekty wstępnego wynagrodzenia dokonywane są co najmniej na koniec roku obrotowego, tak aby skorygowane wynagrodzenie za produkty pozwalało spółce C. na uzyskanie rynkowego wynagrodzenia za czynności wykonane w danym roku obrotowym. Skorygowane wynagrodzenie obliczane jest jako łączne rzeczywiste koszty poniesione przez spółkę C. w związku ze świadczeniem usług na rzecz spółki A. w danym roku obrotowym powiększone o (...)% narzut. Spółka F. Sp. z o.o. świadczy usługi na rzecz wielu klientów i jest w pełni niezależna od A. Spółka ta nie działa w ramach wyłączności dla spółki A. Spółka w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nabywa na terytorium Polski towary i usługi również od innych (niż określeni w Umowach I, II, III, IV) dostawców. 1) nasiona od spółki C. (zakupione z (...)) - nasiona są przeznaczone do sprzedaży przez Spółkę zarówno w Polsce, jak i na innych rynkach europejskich, 2) usługi doradztwa podatkowego zakupione od spółki G. Sp.k. – usługi związane z rozliczeniami podatkowymi w Polsce, 3) usługi w zakresie badań nasion (...) świadczone przez (...) – jednorazowy zakup, 4) usługi transportu (...) w Polsce, nabyte od spółki H. – jednorazowy zakup. Wszystkie wymienione wyżej w pkt 1 do 4 towary i usługi były wykorzystywane na potrzeby działalności gospodarczej Spółki w Polsce. Spółka nie posiada bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi/technicznymi /rzeczowymi podmiotów, od których Spółka nabywa usługi. Pytania 1. Czy w świetle opisanego wyżej stanu faktycznego, prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym Spółka nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm., dalej: ustawa o VAT) i Rozporządzenia Wykonawczego? 2. Jeśli odpowiedź na pytanie nr 1 jest twierdząca (tzn. Spółka nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej), to czy zgodnie z art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT miejscem świadczenia usług nabywanych przez Spółkę od spółki zależnej w ramach Umowy II jest miejsce, w którym znajduje się siedziba działalności gospodarczej Spółki, tj. Francja? 3. Jeśli odpowiedź na pytanie nr 1 jest twierdząca (tzn. Spółka nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej), to czy prawidłowe jest stanowisko, że Spółka nie będzie zobowiązana do wystawiania i odbierania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (dalej: KSeF), wchodzącego w życie z dniem 1 lutego 2026 r. na podstawie art. 106ga ust. 1 wprowadzanego do ustawy o VAT ustawą nowelizującą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2023 poz. 1598, dalej: Ustawa Nowelizująca)? Państwa stanowisko w sprawie 1. W świetle opisanego wyżej stanu faktycznego, zdaniem Spółki nie posiada ona stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT oraz Rozporządzenia Wykonawczego. 2. Zdaniem Spółki, w związku z brakiem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki na terytorium Polski, usługi wskazane we wniosku nabywane przez Spółkę od spółki zależnej na podstawie Umowy II nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT na terytorium Polski, tylko w kraju siedziby Spółki, tj. we Francji, przy uwzględnieniu przepisów o VAT obowiązujących we Francji. 3. Zdaniem Spółki, w związku z brakiem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki na terytorium Polski, Spółka nie będzie zobowiązana do wystawiania oraz odbierania faktur ustrukturyzowanych w systemie KSeF. Uzasadnienie stanowiska wnioskodawcy: Uzasadnienie dot. pytania 1 Definicja pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie została zawarta ani w ustawie o VAT, ani w żadnych przepisach wykonawczych do tej ustawy. Pojęcie to ma swoje źródło w Dyrektywie 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r., a zdefiniowane zostało w Rozporządzeniu Wykonawczym. Zgodnie z treścią art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego: „1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. 2. Na użytek stosowania następujących artykułów „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje: a. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE; b. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE; c. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE; d. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE. 3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.” Istota zadanego pytania nr 1 sprowadza się do kwestii, czy w stanie faktycznym przedstawionym w niniejszym wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, Spółka powinna być traktowana jako podmiot posiadający w Polsce „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” w rozumieniu ww. art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego poprzez fakt podejmowanych przez Spółkę działań w Polsce opisanych w stanie faktycznym, w szczególności w zakresie w jakim współpracuje ona z Przetwórcą oraz spółką zależną. Zgodnie z treścią zacytowanego wyżej przepisu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, aby dany podmiot miał „stałe miejsce prowadzenia działalności” na terytorium innego kraju, muszą być spełnione łącznie zasadnicze trzy warunki: 1) na terytorium innego państwa istnieje stała struktura; 2) struktura ta obejmuje zarówno zasoby ludzkie, jak również (łącznie) zasoby techniczne; 3) struktura ta musi być zdolna do odbioru (konsumpcji) nabywanych usług. Poniżej Wnioskodawca prezentuje argumenty stanowiące o braku posiadania „stałego miejsca prowadzenia działalności” przez Spółkę w Polsce oparte na orzecznictwie polskich sądów administracyjnych oraz dorobku orzeczniczym Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej także: „TSUE”). 1. Brak istnienia zasobów ludzkich na terytorium Polski Jak wynika z cytowanego powyżej artykułu 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium danego państwa członkowskiego niezbędnym jest, aby zagraniczny podmiot posiadał na terytorium tego państwa „odpowiednią strukturę w zakresie zaplecza personalnego”. Powyższe zostało potwierdzone m.in. w wyroku TSUE z dnia 3 czerwca 2021 r. (sygn. C-931 /19 Titanium), w którym to wskazano, że „struktura pozbawiona własnego personelu nie może mieścić się w zakresie pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Natomiast w przypadku braku posiadania własnych zasobów personalnych w danym kraju, niezbędne jest, aby dany podmiot efektywnie - w ramach świadczonej usługi na rzecz podatnika - udostępnił (przekazał) podatnikowi rzeczywiste „władztwo” nad tymi zasobami. Należy podkreślić, że niewystarczające jest w tym względzie samo wykorzystywanie efektów prac personelu usługodawcy. Jak słusznie wskazał w tym zakresie TSUE w uzasadnieniu wyroku w z dnia 7 kwietnia 2022 r. (sygn. C-333/20 Berlin-Chemie): „konieczne jest (...), aby podatnik ten był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego własnym zapleczem, na przykład, na podstawie umów o świadczenie usług lub najmu, na mocy których owo zaplecze pozostawałoby do dyspozycji podatnika i które to umowy nie podlegałyby rozwiązaniu w krótkim czasie.” Podobną wykładnię art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego przedstawił m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 11 marca 2020 r., sygn. I SA /GI 1029/19, wskazując, że: „wbrew stanowisku organu interpretacyjnego o dostępności zaplecza personalnego i technicznego porównywalnej z dostępnością zaplecza własnego nie decyduje ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu. Niewątpliwie bowiem zakup każdej usługi, nabywanej przez podmiot gospodarczy ukierunkowany jest na określone korzyści ekonomicznej, co jednak nie kreuje automatycznie miejsca prowadzenia stałej działalności w kraju, na terenie którego usługodawca świadczy usługi”. Podobne stanowisko przedstawił Rzecznik Generalny w opinii z dnia 15 maja 2014 r. do sprawy C-605/12 Welmory, w której to wyjaśnił, że „(...) nawet jeśli stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej niekoniecznie wymaga własnego zaplecza personalnego i technicznego, to podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Dlatego w szczególności konieczne są umowy o usługi lub umowy najmu dotyczące zaplecza personalnego i technicznego, które to zaplecze jest do dyspozycji podatnika jak własne, i które to umowy nie podlegają zatem rozwiązaniu w krótkim czasie. Innymi słowy, należy podkreślić, że wprawdzie podatnik jako taki nie może stanowić stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej innego podatnika, nie wyklucza to jednak, aby podatnik miał bezpośredni i trwały dostęp do zaplecza personalnego i technicznego innego podatnika, który także jednocześnie w innym kontekście może być usługodawcą dla ustanowionego w ten sposób stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.” Natomiast, zgodnie z informacjami wskazanymi przez Spółkę w opisie stanu faktycznego niniejszego wniosku: Spółka nie posiada na terytorium Polski własnych pracowników. Spółka nie sprawuje bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi Przetwórcy, Wynajmującego ani spółki zależnej; Spółka nie wydaje żadnych poleceń, instrukcji czy wytycznych dotyczących codziennego wykonywania obowiązków przez pracowników (pracowników, zleceniobiorców, współpracowników) Przetwórcy, Wynajmującego ani spółki zależnej; wszystkie decyzje strategiczne związane z działalnością Spółki podejmowane są przez Spółkę z terytorium Francji. Tym samym, w przedstawionym stanie faktycznym nie można twierdzić, że Spółka posiada zaplecze personalne na terytorium Polski zdolne do odbioru („konsumowania”) nabywanych usług. W szczególności, istota transakcji handlowych realizowanych z Przetwórcą ani spółką zależną nie polega na oddaniu Spółce do dyspozycji, czy też udostępnieniu infrastruktury personalnej zatrudnionej przez ww. podmioty. Przeciwnie, Spółka jest zainteresowana nabywaniem rezultatów usług wykonywanych przy wykorzystaniu własnego personelu spółki zależnej, nie zaś nabyciem kontroli czy też nadzoru nad tym personelem, a także nabywaniem towarów od Przetwórcy. 2. Brak istnienia zasobów technicznych Z definicji stałego miejsca prowadzenia działalności wynika także konieczność, aby podmiot (oprócz omówionej powyżej infrastruktury w zakresie personelu) posiadał na terytorium danego państwa członkowskiego strukturę w zakresie zaplecza technicznego. W tym zakresie, analogicznie do uwag zamieszczonych powyżej, jak wynika z najnowszego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (tak: wyrok z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C-333/20 Berlin-Chemie, wyrok z dnia 29 czerwca 2023 r. w sprawie C- 232/22), a także z orzecznictwa polskich sądów administracyjnych, o dostępności zaplecza technicznego porównywalnej z dostępnością zaplecza własnego nie decyduje samo ekonomiczne wykorzystanie efektów usług wykonywanych przy użyciu określonego sprzętu. Należy wyraźnie bowiem odróżnić nabywanie usług od innego podmiotu (który świadczy je przy wykorzystaniu własnej infrastruktury technicznej) oraz usług, których istota polega na udostępnieniu takiej infrastruktury technicznej podmiotowi mającemu siedzibę za granicą (np. na podstawie umowy najmu). Ponownie należy powołać w tym miejscu uzasadnienie wyroku z 7 kwietnia 2022 r. Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-333/20 Berlin Chemie, w którym wskazano, że: „konieczne jest (...), aby podatnik ten był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego własnym zapleczem, na przykład, na podstawie umów o świadczenie usług lub najmu, na mocy których owo zaplecze pozostawałoby do dyspozycji podatnika i które to umowy nie podlegałyby rozwiązaniu w krótkim czasie.” Podobnie wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w uzasadnieniu wyroku z dnia 22 sierpnia 2023 r. (sygn. I SA/GI 521/23), wskazując, że: „Należy zatem przyznać rację stronie skarżącej, że o braku istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności świadczą następujące okoliczności (...): skarżąca nie posiada zaplecza technicznego na terytorium Polski zdolnego do odbioru nabywanych usług; w szczególności, istota usługi świadczonej na jej rzecz przez kontrahenta nie polega na udostępnieniu skarżącej infrastruktury własnej tego podmiotu (nieruchomości, maszyn służących do produkcji itp.), w drodze np. umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub umowy o podobnym charakterze.’’ Również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku (dotyczącym kwestii istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności w wyniku nabywania usług produkcji na zlecenie) z dnia 29 lipca 2021 r., sygn. I FSK 660/18 podkreślił, że: „Wskazać należy, że nie jest konieczne, aby personel wykorzystywany w stałym miejscu prowadzenia działalności, stanowili pracownicy danego podatnika, gdyż mogą być to także pracownicy podmiotu trzeciego, działającego na rzecz danego podatnika. Również środki techniczne, składające się na zaplecze techniczne, nie muszą być własnością podatnika, ale istotnym jest aby miał on nad nim władztwo, aby mógł je wykorzystywać przy świadczeniu usług. 7.4. W przedmiotowej sprawie, jak słusznie podnosi skarżąca, zgodnie z orzeczeniem TSUE z 16 października 2014 r, C-605/12, ECU:EU:C:2014:2298, konieczne jest zawarcie umów o świadczeniu usług lub umów najmu dotyczących zaplecza technicznego i personalnego, które nie podlegają rozwiązaniu w krótkim czasie posiadanie przez zagraniczny podmiot kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym oraz dysponowanie nim w sposób porównywalny do sytuacji, w której zaplecze personalne i techniczne stanowiłoby własność zagranicznego podatnika.” Podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 października 2022 r. (sygn. I FSK 396/21), wyjaśniając, że: „Dla uznania, że zachodzi stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Skarżącej w Polsce, Organ musiałby jednak wykazać, że - mimo braku własnego zaplecza - Stronie przysługuje porównywalna jak przy własnej, kontrola nad cudzym zapleczem personalnym i technicznym. Warunek taki w szczególności realizują umowy o usługi lub umowy najmu pozwalające na bezpośrednie uzyskanie wpływu na personalne i techniczne zaplecze. Przy takich umowach przedmiotowe zaplecze pozostaje do dyspozycji podatnika jak własne. Z Opinii Rzecznika Generalnego z 15 maja 2014 r. w sprawie C-605/12 wynika, że w przypadku, gdy przedsiębiorca zagraniczny wykorzystuje znajdujące się w kraju zaplecze personalne i techniczne innego podmiotu, dla wypełnienia kryterium „stałości” przy ocenie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej konieczne jest: zawarcie umów o świadczeniu usług lub umów najmu dotyczących zaplecza technicznego i personalnego, które nie podlegają rozwiązaniu w krótkim czasie, posiadanie przez zagraniczny podmiot kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym oraz dysponowanie nim w sposób porównywalny do sytuacji, w której zaplecze personalne i techniczne stanowiłoby własność zagranicznego podatnika.” W kontekście powyższego, zgodnie z informacjami wskazanymi przez Spółkę w opisie stanu faktycznego przedstawionego w niniejszym wniosku nie można twierdzić, że Spółka posiada zaplecze techniczne na terytorium Polski zdolne do odbioru nabywanych usług. W szczególności, istota transakcji handlowych realizowanych z Przetwórcą, Wynajmującym oraz spółką zależną nie polega na udostępnieniu Spółce infrastruktury własnej tych podmiotów (nieruchomości, maszyn służących do produkcji itp.), w szczególności w taki sposób, aby to Spółka sprawowała bezpośrednią kontrolę nad tymi zasobami technicznymi /rzeczowymi. 3. Ta sama infrastruktura techniczna i personalna nie może równocześnie świadczyć usług oraz je odbierać Jak wyjaśnił TSUE w uzasadnieniu wyroku z 7 kwietnia 2022 r. (sygn. C-333/20 Berlin- Chemie): „Wreszcie, z akt sprawy wynika, że w sprawie w postępowaniu głównym zaplecze personalne i techniczne, które zostało udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską i które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwala na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności spółki niemieckiej w Rumunii, stanowi również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczy usługi na. rzecz spółki niemieckiej. Tymczasem to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług.” Podobnie wypowiedział się TSUE w wyroku z dnia 29 czerwca 2023 r. (sygn. C-232/22), w którym wskazał, że: „(...) to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług (...). Tymczasem w niniejszej sprawie, z zastrzeżeniem oceny sądu odsyłającego, z akt sprawy przedłożonych Trybunałowi nie wynika, by możliwe było odróżnienie zaplecza stosowanego przez Cabot Plastics w odniesieniu do świadczenia przez nią usług w postaci produkcji z materiałów powierzonych od zaplecza, które byłoby zdaniem organu podatkowego wykorzystywane przez Cabot Switzerland do odbioru tych usług w Belgii w ramach jej rzekomego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, które zdaniem tego organu stanowi jedynie zaplecze należące do Cabot Plastics.” Przenosząc powyższe argumenty na grunt niniejszej sprawy, należy wskazać, że jeżeli infrastruktura ludzka (personalna) i techniczna spółki zależnej świadczy usługi opisane w stanie faktycznym na zlecenie Spółki, to nie może ona jednocześnie odbierać i konsumować tej samej usługi, którą świadczy. Analogicznie, własna infrastruktura ludzka (personalna) i techniczna Przetwórcy i Wynajmującego nie może być uznana za tę, która odbiera i konsumuje jakiekolwiek usługi nabywane przez Spółkę „w” Polsce. 4. Konieczność odróżnienia czynności opodatkowanych Spółki oraz czynności opodatkowanych wykonywanych przez spółkę zależną W wyroku TSUE z dnia 29 czerwca 2023 r. (sygn. C-232/22), wyjaśniono także, że oceniając kwestie istnienia/nieistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności koniecznym jest odróżnienie od siebie czynności świadczonych przez usługodawcę na rzecz zagranicznego podmiotu oraz czynności wykonywane przez ten zagraniczny podmiot. „Co się tyczy w drugiej kolejności kryterium, również przewidzianego w art. 11 rozporządzenia wykonawczego nr 282/2011, zgodnie z którym zaplecze personalne i techniczne stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej powinno umożliwić mu odbiór usług i wykorzystanie ich na własne potrzeby, należy przede wszystkim odróżnić świadczenie usług polegających na produkcji z materiałów powierzonych przez Cabot Plastics na rzecz Cabot Switzerland od sprzedaży przez tę ostatnią spółkę towarów pochodzących z tej produkcji. Owo świadczenie i owa sprzedaż stanowią bowiem odrębne transakcje, podlegające różnym systemom VAT. (...) W związku z tym w celu ustalenia miejsca, w którym świadczenia te są otrzymywane przez Cabot Switzerland, należy określić miejsce, w którym znajduje się zaplecze personalne i techniczne, z którego spółka ta korzysta w tym celu, a nie miejsce, w którym znajduje się zaplecze, które wykorzystuje ona do swojej działalności polegającej na sprzedaży.” 5. Posiadanie towarów (nasion) na terytorium Polski oraz nabywanie towarów od Przetwórcy nie przesądza o istnieniu stałego miejsca prowadzenia działalności Również okoliczność posiadania przez Spółkę na terytorium Polski towarów (nasion) nie jest wystarczająca do uznania istnienia w Polsce „stałego miejsca prowadzenia działalności”. Pogląd ten jest zgodny z wytycznymi Komitetu ds. VAT, który na posiedzeniu nr 104 z dnia 4-5 lipca 2015 r. wskazał, że: „Komitet ds. VAT jednogłośnie zgadza się, że w przypadku wewnątrzwspólnotowego transferu towarów podatnik nie może, jedynie w wyniku tego transferu, być postrzegany jako mający miejsce prowadzenia działalności w państwie członkowskim zakończenia transportu.” Odmienny pogląd, a mianowicie taki, że posiadanie w magazynach położonych na terytorium Polski komponentów lub towarów handlowych przeznaczonych do odsprzedaży z założenia prowadzi do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności byłoby sprzeczne z przepisami ustawy o VAT. Dla przykładu, w takim przypadku w istocie niemożliwe do zastosowania byłyby przepisy dotyczące tzw. odwrotnego obciążenia w przypadku dostaw dokonywanych przez podmioty niemające siedziby w Polsce (art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT). W przypadku bowiem gdy dostawa towaru zlokalizowanego na terytorium Polski dokonywana jest przez podmiot niemający w Polsce siedziby, warunkiem zastosowania odwrotnego obciążenia jest brak posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności przez dostawcę (a skoro samo posiadanie towarów prowadziłoby do powstania takiego miejsca, to przepis ten byłby niemożliwy do zastosowania). Na poparcie tezy, że nabywanie towarów od Przetwórcy - ani jakichkolwiek usług od spółki zależnej, ani Wynajmującego - nie kreuje istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności, można tutaj per analogiam wskazać interpretację indywidualną z dnia 29 lipca 2022 r. (sygn. 0112-KDIL1- 3.4012.177.2022.2.MR), w której wskazano, że: „Zatem, pomimo, że (polska spółka produkcyjna) - której Wnioskodawca jest jedynym udziałowcem - powstała na potrzeby realizacji nowej inwestycji produkcyjnej w Polsce oraz wykonuje usługi produkcyjne wyłącznie na rzecz (Zagranicznego Zleceniodawcy), przy wykorzystaniu częściowo własnych oraz, w znacznej mierze, powierzonych jej zasobów technicznych (tj. maszyn i urządzeń) przez (Zagranicznego Zleceniodawcę), oraz pomimo usług nabywanych od (polskiej spółki świadczącej usługi administracyjne), Wnioskodawca nie zorganizował w Polsce odpowiedniego zaplecza osobowego i technicznego, świadczącego o prowadzeniu części działalności gospodarczej na terytorium Polski. W analizowanej sprawie, Wnioskodawcy nie przysługuje/nie będzie przysługiwać bezpośrednia kontrola nad personelem/pracownikami (polskiej spółki produkcyjnej), którzy są zaangażowani w świadczenie usług produkcyjnych. Wnioskodawcy również nie przysługuje/nie będzie przysługiwać kontrola nad personelem/pracownikami oraz zasobami technicznymi spółki (polskiej spółki świadczącej usługi administracyjne), od której (polska spółka produkcyjna) nabywa usługi, o których mowa powyżej. Sam fakt nabywania od (polskiej spółki produkcyjnej) usługi produkcji na zlecenie przez (Zagranicznego Zleceniodawcę), nie oznacza, że zaplecze osobowe pozostaje w bezpośredniej zależności od Wnioskodawcy i stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności. Należy ponownie podkreślić, że co prawda do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.” Wskazany powyżej przez Wnioskodawcę pogląd (uraz uzasadniające go argumenty), zgodnie z którym stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego nie może zostać utworzone poprzez fakt nabywania usług produkcji na zlecenie jest obecnie niemal jednolicie potwierdzany na najnowszym orzecznictwie sądów administracyjnych. 6. Kwestia powiązania kapitałowego pomiędzy Spółką a spółką zależną Polskie sądy administracyjne oraz TSUE wielokrotnie podkreślały w swoich orzeczeniach, że posiadanie przez zagraniczną spółkę w danym państwie spółki zależnej nie przesądza samo w sobie, że taki zagraniczny podmiot posiada również stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Jako przykład niech posłuży wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 22 sierpnia 2023 r. (sygn. I SA/GI 521/23): „Sąd podziela także stanowisko skarżącej, że sam fakt posiadania spółki zależnej na terytorium Polski a także istnienie powiązań osobowych w organach Spółki i kontrahenta nie prowadzi do powstania „stałego miejsca prowadzenia działalności”. W orzecznictwie TSUE podkreśla się bowiem, że nie można wywieść istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki z siedzibą w państwie trzecim z samego faktu, że spółka ta posiada w innym państwie członkowskim spółkę zależną. O ile bowiem możliwe jest, aby spółka zależna stanowiła stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej swej spółki dominującej, o tyle taka kwalifikacja zależy od materialnych przesłanek określonych w art. 11 rozporządzenia wykonawczego (por. wyrok TSUE w sprawach połączonych C-318/11 i C-319/11). Z kolei w wyroku z 7 maja 2020 r. w sprawie C-547/18 TSUE stwierdził, ze art. 44 dyrektywy 112 oraz art. 11 ust. 1 i art. 22 ust. 1 rozporządzenia nr 282/2011 należy interpretować w ten sposób, że usługodawca nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki z siedzibą w państwie trzecim z samego faktu, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną, oraz, że usługodawca ten jest zobowiązany do badania, w celu dokonania takiej oceny, stosunków umownych łączących te dwa podmioty.” Podobne stanowisko zaprezentował TSUE w wyroku z dnia 29 czerwca 2023 r. (sygn. C-232 /22), w którym wskazał, że: „Co się tyczy okoliczności, że usługodawca i usługobiorca są powiązani, a w szczególności, że spółki, których dotyczy postępowanie główne, należą do tej samej grupy, choć są od siebie niezależne pod względem prawnym, należy przypomnieć, że Trybunał orzekł, że kwalifikacja jako „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”, którą należy oceniać w świetle realiów gospodarczych i handlowych, nie może zależeć wyłącznie od statusu prawnego danego podmiotu oraz że okoliczność, iż spółka posiada spółkę zależną w danym państwie członkowskim, nie oznacza sama w sobie, że posiada ona również stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (zob. podobnie wyrok z dnia 7 kwietnia 2022 r., Berlin Chemie A. Menarini, C-333/20, EU:C:2022:291, pkt 38, 40 i przytoczone tam orzecznictwo).” Wszystkie opisane powyżej argumenty korespondują i potwierdzają argumenty przedstawione w złożonym wniosku o interpretację. Podsumowując, oceniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, nie są bowiem spełnione podstawowe przesłanki do takiego uznania, tj. Spółka nie posiada bowiem miejsca, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić Spółce odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka nie posiada w Polsce zasobów technicznych i osobowych wystarczających do prowadzenia samodzielnej działalności. Spółka nie organizuje zatem zaplecza technicznego ani osobowego świadczącego o prowadzeniu części działalności gospodarczej na terytorium Polski. Należy także zauważyć, że fakt tymczasowego/okazjonalnego przebywania zasobów personalnych Spółki na terenie zakładu Przetwarzającego nie jest wystarczający do stwierdzenia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Uzasadnienie dot. pytania 2 Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy o VAT. Natomiast jak wynika z art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku gdy usługi są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, to jako miejsce świadczenia tych usług uznaje się to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Przedstawiony w opisie stanu faktycznego charakter usług świadczonych przez spółkę zależną na rzecz Spółki w ramach Umowy II kwalifikuje je jako usługi, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy o VAT (w takim znaczeniu, że nie stosuje się do nich szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia, o których jest również mowa w ustawie o VAT). W konsekwencji, biorąc pod uwagę, że Spółka nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej, a także zważywszy na stanowisko Spółki przedstawione w zakresie pytania nr 1 (tj. stanowisko, zgodnie z którym Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT i Rozporządzenia Wykonawczego), w ocenie Spółki należy uznać, że miejscem opodatkowania usług nabywanych przez Spółkę od spółki zależnej w ramach Umowy II jest - na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy o VAT - miejsce, w którym znajduje się siedziba działalności gospodarczej Spółki, tj. Francja. Oznacza to, że usługi nie będą podlegały opodatkowaniu VAT w Polsce, tylko podlegać będą opodatkowaniu we Francji, przy uwzględnieniu tamtejszych przepisów. Uzasadnienie dot. pytania 3 Zgodnie z art. 106ga ust. 1 wprowadzanym do ustawy o VAT poprzez Ustawę Nowelizującą, podatnicy (w rozumieniu ustawy o VAT) będą obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. W treści przepisu art.106ga ust. 2 wymieniono zamknięty katalog przypadków, stanowiących wyjątki od ww. obowiązku. Zgodnie z tym przepisem, obowiązek, o którym mowa w art. 106ga ust. 1, nie dotyczy wystawiania faktur: 1) przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju; 2) przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę; 3) przez podatnika korzystającego z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 7, 7a i 9, dokumentujących czynności rozliczane w tych procedurach; 4) na rzecz nabywcy towarów lub usług będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej; 5) w przypadku odpowiednio udokumentowanych dostaw towarów lub świadczenia usług, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 106s. Z kolei na podstawie art. 23 Ustawy Nowelizującej, przepisy w niej zawarte (z pewnymi wyjątkami nieistotnymi w zakresie niniejszego wniosku) wchodzą w życie z dniem 1 lutego 2026 r. Powyższe oznacza, że obowiązek wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF (o którym mowa w art. 106ga ust. 1 ustawy o VAT) będzie obowiązywał podatników począwszy od 1 lutego 2026 r. Natomiast, jak wynika z ww. art. 106ga ust. 2 pkt 1, jednym z przypadków zwalniających z obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF jest okoliczność nieposiadania przez podatnika siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. W konsekwencji, biorąc pod uwagę, że Spółka nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej, a także zważywszy na stanowisko Spółki przedstawione w zakresie pytania nr 1 (tj. stanowisko, zgodnie z którym Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT i Rozporządzenia Wykonawczego), w ocenie Spółki należy uznać, że nie będzie ona podlegała obowiązkowi wystawiania i odbierania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF, który zgodnie z przepisami Ustawy Nowelizującej wchodzi w życie z dniem 1 lutego 2026 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.) – zwanej dalej ustawą: Opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają: 1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; 2. eksport towarów; 3. import towarów na terytorium kraju; 4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju; 5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy: rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy: Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy: Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...). Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy: Na potrzeby stosowania ww. rozdziału: 1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to: a. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6, b. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej; 2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług. Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n. Natomiast jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy: W przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona. Z treści wniosku wynika, że A. (Spółka) posiada siedzibę działalności gospodarczej we Francji i jej działalność w głównej mierze obejmuje operacje związane z rynkiem nasion dla dużych upraw, takie jak: badania i rozwój, produkcja, dystrybucja nasion (głównie (...)) i (...). Spółka jest odpowiedzialna za definiowanie strategii działu nasion i stanowi firmę nasienną o międzynarodowym zasięgu. Na terytorium Polski Spółka współpracuje m.in. z: D. sp. z o.o., F. Sp. z o.o., a także C. Sp. z o.o. - spółką zależną prawa polskiego. Głównym przedmiotem działalności C. jest świadczenie na rzecz Spółki usług marketingowo- sprzedażowych oraz prac badawczo-rozwojowych (hodowlano-badawczych) w zakresie sprzedaży nasion. Świadczone przez spółkę zależną usługi związane są z badaniami nasion sprzedawanych na terytorium Polski oraz usługami marketingowymi promującymi Grupę (...) i jej produkty w sektorze rolniczym oraz wspomagającymi sprzedaż nasion dokonywaną przez Spółkę. Szczegółowe zasady współpracy w zakresie świadczenia ww. usług reguluje Umowa II w zakresie świadczenia usług wsparcia sprzedaży i Umowa III w zakresie świadczenia usług hodowlano-badawczych. Spółka zawarła także Umowę I z D. sp. z o.o. w zakresie przetwarzania nasion oraz Umowę IV z F. Sp. z o.o. w zakresie świadczenia usług logistycznych. Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Państwa wątpliwości dotyczą m.in. ustalenia czy Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT oraz Rozporządzenia wykonawczego 282/2011 (pytanie nr 1) oraz czy miejscem świadczenia usług nabywanych przez Spółkę od spółki zależnej w ramach Umowy II jest miejsce siedziby działalności gospodarczej Spółki, tj. Francja (pytanie nr 2). Odnosząc się do przedmiotowych kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011. Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie. Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że: Aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości. W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011: Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011: Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje: a. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE; b. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112 /WE; c. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE; d. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE. Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011: Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011: Na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy. Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o. Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo- rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający. Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem: Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby. Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym usługodawcy porównywalna do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju. W wyroku z 7 maja 2020 r. w sprawie C#547/18 Dong Yang Electronics sp. z o.o. Trybunał skazał, że „(...) art. 44 dyrektywy 2006/12 oraz art. 11 ust. 1 i art. 22 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego nr 282/2011 należy interpretować w ten sposób, że usługodawca nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki z siedzibą w państwie trzecim z samego faktu, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną, oraz że usługodawca ten nie jest zobowiązany do badania, w celu dokonania takiej oceny, stosunków umownych łączących te dwa podmioty”. W wyroku z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C#333/20 Berlin Chemie A. Menarini SRL TSUE stwierdził, że „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006 /112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”. Natomiast w wyroku C-232/22 z dnia 29 czerwca 2023 r. TSUE orzekł, że „podatnik będący usługobiorcą, którego siedziba działalności gospodarczej znajduje się poza Unią, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę podmiot świadczący dane usługi, pod względem prawnym odrębny od tego usługobiorcy, jeżeli nie posiada on tam odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, która może stanowić to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, i to nawet wówczas, gdy podatnik świadczący usługi wykonuje na rzecz tego podatnika będącego usługobiorcą, w wykonaniu wyłącznego zobowiązania umownego, usługi w postaci produkcji z materiałów powierzonych oraz szereg świadczeń akcesoryjnych lub uzupełniających, które przyczyniają się do działalności gospodarczej podatnika będącego usługobiorcą w tym państwie członkowskim”. Należy także zwrócić uwagę na jeden z ostatnich wyroków TSUE w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W wyroku z dnia 13 czerwca 2024 r. o sygn. C#533/22 TSUE orzekł, że „(...) nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług (pkt 54). (...) spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych (pkt 81)”. Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka A. nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Spółka nie zorganizuje bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej obejmującej badania i rozwój, produkcję oraz dystrybucję produktów rolnych (w szczególności nasion i (...)). Na terenie kraju działalność Spółki polega na dystrybucji towarów do klientów zewnętrznych, zarówno polskich, jak i zagranicznych. Spółka nie posiada oddziału w Polsce, a wszystkie decyzje dotyczące Spółki podejmowane są z siedziby Spółki we Francji. Jak wynika z wniosku Spółka współpracuje na terytorium Polski z trzema głównymi kontrahentami: D. sp. z o.o. (Umowa I - w zakresie przetwarzania nasion), C. Sp. z o.o. (Umowa II – w zakresie usług marketingowo-sprzedażowych i Umowa III – w zakresie prac badawczo-rozwojowych) oraz F. Sp. z o.o. (Umowa IV - w zakresie świadczenia usług logistycznych), a wszystkie niezbędne funkcje związane ze sprzedażą towarów w Polsce będzie zlecać podmiotom trzecim. Spółka wskazała również, iż nie będzie posiadała biura ani magazynu w Polsce, nie jest właścicielem żadnych nieruchomości położonych na terenie Polski, nie zatrudnia ani nie planuje zatrudniać pracowników w Polsce na podstawie umowy o pracę lub innych rodzajów umów o pracę obowiązujących zgodnie z prawem polskim. Działalność Spółki w Polsce wspierana jest również przez zespół zaopatrzenia niemieckiej spółki powiązanej ze spółką - E. Dział zaopatrzenia odpowiedzialny jest za kwestie zaopatrzenia dla północnej Europy. Pracownik spółki zależnej (C.) jest częścią tego zespołu w ramach organizacji macierzowej. W ramach Umowy I zawartej z D. Sp. z o.o. (Przetwórca) Spółka dostarcza określone kwalifikowane nasiona (...), preparaty do zaprawiania i puste worki do zakładu Przetwórcy. Przetwórca organizuje swoją działalność przetwórczą zgodnie z zamówieniem na przetworzone nasiona (...) wystawianym okresowo przez Spółkę oraz uzgodnionym harmonogramem. Spółka kupuje od Przetwórcy przetworzone nasiona (...). Przetwórca wykonuje także m.in. następujące czynności: przygotowanie, pakowanie, załadunek, wydawanie towaru dla klienta firmie transportowej na podstawie listu przewozowego dostarczonego przez Dział zaopatrzenia. Transport do klienta finansuje każdorazowo Spółka, która otrzymuje fakturę od firmy transportowej. Spółka korzysta z powierzchni magazynowej Przetwarzającego, nie posiada jednak wiedzy, w którym magazynie i w jakim konkretnie miejscu magazynu przechowane są przetworzone nasiona (...). Spółka nie posiada przydzielonej, określonej przestrzeni magazynowej, nie decyduje też o rozmieszczeniu swoich towarów w magazynie. Spółka nie ma żadnego wpływu na to, jaka część zasobów techniczno-rzeczowych Przetwarzającego (poza preparatami i opakowaniami wykorzystywanymi do przez Przetwarzającego) ma zostać wykorzystana do wykonywania czynności na ziarnach (...) objętych Umową I. Spółka nie ma prawa ani możliwości decydowania o zakresie wykorzystania powierzchni magazynowej, o konkretnej lokalizacji, w której przechowywane będą ziarna, podlegające przetwarzaniu oraz ziarna przetworzone, ani decydowania o innych kwestiach dotyczących funkcjonowania magazynu. Jednocześnie pracownicy Spółki są uprawnieni do wstępu pomieszczeń magazynowych Przetwarzającego, ale jedynie po uprzednim powiadomieniu i uzgodnieniu tego z Przetwórcą. Spółka nie ma zatem możliwości swobodnego dysponowania powierzchnią magazynową Przetwarzającego. Jeżeli chodzi natomiast o zasoby osobowe Przetwarzającego, to Spółka nie jest uprawniona do wydawania tym osobom jakichkolwiek poleceń, nie ma wpływu na zlecany im zakres zadań, sposób czy termin ich wykonania. Spółka nie nadzoruje ani nie sprawuje bieżącej kontroli nad tymi osobami. Personel Spółki nie ma zatem żadnej kontroli nad pracownikami Przetwarzającego, a już zwłaszcza w sposób porównywalny do posiadania kontroli nad własnymi pracownikami. To Przetwarzający odpowiada w pełni za czynności wykonywane przez swój personel, a Spółka nie ma wpływu na zarządzanie personelem, czy też politykę kadrową. Zatem zarówno zaplecze personalne, jaki i techniczne nie pozostaje w bezpośredniej zależności od Spółki. Przetwarzający ani jego pracownicy nie posiadają pełnomocnictwa do samodzielnego zawierania jakichkolwiek umów z klientami (kontrahentami) w imieniu Spółki. W ramach Umowy II Spółka wyznaczyła spółkę zależną C. Sp. z o.o. jako swojego niewyłączonego usługodawcę do identyfikowania potencjalnych klientów, przedstawiania ich Spółce i pomagania Spółce w zarządzaniu sprzedażą produktów Spółki na warunkach określonych w umowie. Strony uzgodniły, że spółka zależna nie będzie działała jako kupujący-sprzedawca na terytorium Europy. Uzgodniono, że spółka zależna podejmie komercyjnie uzasadnione wysiłki w celu przyjęcia aktywnej i skutecznej strategii poszukiwania klientów i rozwijania sprzedaży Spółki oraz będzie pomagała w dystrybucji produktów. Spółka zależna samodzielnie decyduje o metodach stosowanych do pozyskiwania klientów oraz działań marketingowych i reklamowych dotyczących produktów, metody te nie wiążą Spółki, jednak muszą być zgodne z wytycznymi dostarczonymi przez Spółkę. Spółka dostarcza spółce zależnej listę produktów, które są dystrybuowane przez Spółkę, w szczególności informacje techniczne, które spółka zależna przekazuje potencjalnym klientom. Spółka informuje spółkę zależną o polityce cenowej, przekazuje cennik i ogólną politykę rabatową, informuje o ogólnych warunkach fakturowania i płatności mających zastosowanie do klientów, a w szczególności o walucie i terminie fakturowania, terminie płatności oraz odsetkach mających zastosowanie w przypadku opóźnień w płatnościach. Jednocześnie w ramach Umowy III spółka zależna świadczy na rzecz Spółki usługi badawcze, polegające na hodowli nowych odmian nasion Spółki. Spółka nie posiada bezpośredniego i stałego dostępu zasobów spółki zależnej, w tym do zaplecza personalnego i technicznego. Działalność obu podmiotów prowadzona jest odrębnie i niezależnie. Spółka nie ma wpływu na to, jaka część zasobów techniczno- rzeczowych spółki zależnej jest wykorzystywana do świadczenia usług objętych Umową II oraz III. Jeżeli chodzi natomiast o zasoby osobowe spółki zależnej, to Spółka nie jest uprawniona do wydawania tym osobom jakichkolwiek poleceń, nawet jeśli Spółka jest jedynym zleceniodawcą usług badawczo-rozwojowych świadczonych przez spółkę zależną i w związku z tym ma pewien wpływ na zakres powierzonych im zadań czy sposób lub termin ich wykonania. Spółka nie nadzoruje ani nie sprawuje bieżącej kontroli nad tymi osobami. Personel Spółki nie ma zatem żadnej kontroli nad pracownikami spółki zależnej, a już zwłaszcza w sposób porównywalny do posiadania kontroli nad własnymi pracownikami. To spółka zależna odpowiada w pełni za czynności wykonywane przez swój personel, a Spółka nie ma wpływu na zarządzanie personelem, czy też politykę kadrową. Wybrani pracownicy spółki zależnej posiadają pełnomocnictwa do zawierania umów w imieniu Spółki. Pełnomocnictwo udzielone zostało tylko na rzecz jednej osoby – Prezesa Zarządu spółki C. Na mocy wskazanego pełnomocnictwa powierzono pełnomocnikowi prawo do reprezentowania, podpisywania, podejmowania decyzji, kontroli we wskazanych w pełnomocnictwie obszarach, w tym do negocjowania, reprezentowania i zawierania w imieniu i na rzecz A. wszelkich niezbędnych porozumień/umów w związku ze sprzedażą produktów klientom w Polsce, (...), (...), (...), (...), (...), (...) i (...). Pełnomocnictwo nie obejmuje uprawnienia do powoływania dalszych pełnomocników. Sprzedaży towarów (nasion) do ostatecznego odbiorcy dokonuje Spółka, tj. sprzedaje nasiona dystrybutorom i wystawia na tę okoliczność faktury sprzedażowe, a następnie dystrybutorzy dokonują sprzedaży nasion na rzecz rolników/ostatecznych odbiorców. Spółka wskazała, że spółka zależna nie dokonuje sprzedaży nasion do dystrybutorów ani do ostatecznych odbiorców, a tym samym nie wystawia faktur sprzedażowych. Zarówno zaplecze personalne, jak i techniczne spółki zależnej nie pozostaje w bezpośredniej zależności od Spółki, każda ze stron Umowy jest niezależnym podmiotem, zachowującym pełną kontrolę i odpowiedzialność za działania własne oraz swoich pracowników. Ponadto w ramach Umowy IV Spółka zawarła z podmiotem niepowiązanym, spółką F. Sp. z o.o. umowę w sprawie świadczenia usług logistycznych, na mocy której świadczy ona na rzecz Spółki określone usługi magazynowania produktów Spółki (nasion) pakowanych w worki w swoim magazynie. Usługi obejmują rozładunek, przyjęcie towaru do magazynu, przechowywanie towarów, rejestrowanie palet z towarami w systemie (...), raportowanie stanów magazynowych, dbałość o towary podczas przechowywania, wydawanie palet z towarem przechowywanym w magazynie wyłącznie na zlecenie Spółki, kompletację towarów na podstawie zgłoszeń Spółki, transport towarów na terenie Polski i Unii Europejskiej w terminie określonym przez Spółkę. Spółka korzysta z powierzchni magazynowej Wynajmującego, nie posiada jednak wiedzy, w którym magazynie i w jakim konkretnie miejscu magazynu przechowane są jej towary, bowiem ustalenie miejsca przechowywania leży tylko i wyłącznie w gestii wynajmującego. Spółka nie posiada przydzielonej Spółce określonej przestrzeni magazynowej, nie decyduje też o rozmieszczeniu swoich towarów w magazynie. Spółka nie ma żadnego wpływu na to, jaka część zasobów techniczno-rzeczowych Wynajmującego ma zostać wykorzystana do wykonywania czynności magazynowania objętych Umową IV. Spółka nie ma prawa ani możliwości decydowania o zakresie wykorzystania powierzchni magazynowej, o konkretnej lokalizacji, w której przechowywane będą jej towary, ani decydowania o innych kwestiach dotyczących funkcjonowania magazynu. Spółka nie ma zatem możliwości swobodnego dysponowania powierzchnią magazynową Wynajmującego i poruszania się po niej. Jeżeli chodzi natomiast o zasoby osobowe wynajmującego, to Spółka nie jest uprawniona do wydawania tym osobom jakichkolwiek poleceń, nie ma wpływu na zlecany im zakres zadań, sposób czy termin ich wykonania. Spółka nie nadzoruje ani nie sprawuje bieżącej kontroli nad tymi osobami. Personel Spółki nie ma zatem żadnej kontroli nad pracownikami Wynajmującego, a już zwłaszcza w sposób porównywalny do posiadania kontroli nad własnymi pracownikami. Spółka nie ma wpływu na zarządzanie personelem, czy też politykę kadrową. Zatem zarówno zaplecze personalne, jak i techniczne nie pozostaje w bezpośredniej zależności od Spółki. Wynajmujący ani jego pracownicy nie posiadają pełnomocnictwa do samodzielnego zawierania jakichkolwiek umów z klientami (kontrahentami) w imieniu Spółki. Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. W analizowanej sprawie Spółka nie jest właścicielem żadnych obiektów, nieruchomości, czy to biurowych czy magazynowych, położonych w Polsce, z opisu sprawy wynika, że nie zamierza też z takowych korzystać na podstawie innego tytułu prawnego (najem, dzierżawa, inna podobna umowa). Spółka zleca bowiem wszystkie niezbędne funkcje związane ze sprzedażą towarów w Polsce podmiotom trzecim. Spółka wskazała także, że nie zatrudnia, ani nie planuje zatrudniać pracowników w Polsce na podstawie umowy o pracę lub innych rodzajów umów. Zasoby techniczne i osobowe Spółki, w tym grunty, budynki, zakłady produkcyjne, magazyny, laboratoria, maszyny rolnicze i pracownicy znajdują się w jej siedzibie we Francji, gdzie podejmowane są także wszelkie istotne decyzje dotyczące prowadzonej działalności, w tym decyzje dotyczące działalności prowadzonej na terytorium Polski. Zatem mając na uwadze powyższe należy uznać, że Spółka nie posiada żadnych własnych zasobów osobowych ani technicznych na terytorium Polski. Należy jednak zauważyć, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie Spółka co prawda nabywa na terytorium Polski usługi w zakresie przetwarzania nasion od D. sp. z o.o., usługi marketingowo- sprzedażowe i w zakresie prac badawczo-rozwojowych od spółki zależnej – C. Sp. z o.o. oraz usługi w zakresie świadczenia usług logistycznych od F. Sp. z o.o., jednak jak wynika z wniosku w każdym przypadku Spółka i jej pracownicy nie będą posiadali uprawnień do wydawania pracownikom usługodawców instrukcji czy poleceń służbowych, ani do ich nadzorowania. W szczególności Spółka nie będzie miała wpływu na politykę kadrową, nie będzie również wydawała poleceń służbowych ani w jakikolwiek inny sposób nadzorowała lub kontrolowała pracy tych osób. Spółka nie będzie także posiadała kontroli nad zasobami technicznymi i rzeczowymi usługodawców, wykorzystywanymi do świadczenia ww. usług na jej rzecz, która byłaby porównywalna do kontroli nad własnymi zasobami, w tym nie będzie posiadała wpływu na to jaka część tych zasobów będzie wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz Spółki. Wszelkie decyzje co do zakresu i sposobu wykorzystania zasobów będą leżały w gestii usługodawców, zatem Spółka nie posiada kontroli nad ich zapleczem porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Tym samym nie zostaną spełnione podstawowe warunki prowadzące do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. Do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności. Ponownie wskazać należy, że Spółka nie posiada w Polsce żadnych własnych zasobów, ani też nie będzie sprawować kontroli nad zapleczem żadnego z głównych wymienionych we wniosku usługodawców. Zatem, skoro Spółka nie posiada na terytorium Polski odpowiednich zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności, nie można uznać, że spełnione jest kryterium stałości, bowiem kryterium to należy także odnieść do obecności zasobów osobowych i technicznych. W analizowanej sprawie należy także zwrócić uwagę na cytowany już powyżej wyrok TSUE C-232/22 z 29 czerwca 2023 r. Sprawa dotyczyła świadczenia przez spółkę Cabot Plastics usług produkcji na materiale powierzonym (tzw. toll manufacturing) oraz innych usług pomocniczych na rzecz prawnie niezależnej, lecz powiązanej kapitałowo spółki z grupy – Cabot Switzerland. TSUE orzekł, iż usługobiorca, który jest odrębnym pod względem prawnym podmiotem od usługodawcy, nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim, w którym siedzibę ma usługodawca świadczący na jego rzecz usługi produkcyjne, jeżeli taki usługobiorca nie ma w tym państwie członkowskim odrębnego (własnego lub kontrolowanego) stałego zaplecza personalnego i technicznego. Co istotne, TSUE uznał, że bez znaczenia jest to, że usługodawca świadczy na rzecz usługobiorcy usługi produkcyjne w oparciu o umowę na wyłączność oraz, że usługodawca wykonuje również szereg świadczeń akcesoryjnych/uzupełniających, które wspierają sprzedaż usługobiorcy w państwie członkowskim usługodawcy. Odnosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy należy stwierdzić, że zarówno D. Sp. z o. o. w ramach Umowy I, jak i F. Sp. z o.o. – w ramach Umowy IV, nie działają na zasadach wyłączności dla Spółki. Natomiast odnosząc się do spółki zależnej – C. Sp. z .o.o. – pomimo tego, że świadczy ona usługi (na podstawie Umów II i III) wyłącznie na rzecz Spółki, nie oznacza to, że Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Do uznania iż Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest bowiem żeby posiadała odpowiednie zaplecze personalne i techniczne lub kontrolę nad zapleczem usługodawcy (w tym wypadku spółki zależnej – C. Sp. z .o.o.) porównywalną do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W sprawie będącej przedmiotem wniosku sytuacja taka nie ma miejsca. Jak już wskazałem Spółka nie posiada kontroli nad zapleczem technicznym i personalnym usługodawcy porównywalnej do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Zatem analizując zawarty we wniosku opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego należy wskazać, w oparciu o tezy wynikające z wyroków TSUE, że miejsce prowadzenia działalności gospodarczej C. Sp. z o.o. nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności Państwa Spółki. Oceniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy, a także orzecznictwo TSUE należy stwierdzić, iż Spółka A. nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe. Natomiast odnosząc się do wątpliwości dotyczących miejsca świadczenia nabywanych usług należy wskazać, że w ramach Umowy II spółka zależna świadczy usługi marketingowo-sprzedażowe, wspomagające sprzedaż nasion dokonywaną przez Spółkę. Polegają one w głównej mierze na marketingu i promocji produktów na terytorium UE, w tym udział w lokalnych targach, ekspozycji materiałów reklamowych i innych znaków dostarczonych przez Spółkę, identyfikacji potencjalnych klientów zainteresowanych produktami Spółki, określaniu potrzeb potencjalnych klientów i dostarczaniu Spółce takich informacji, organizowaniu spotkań pomiędzy klientami a Spółką, udzielaniu pomocy Spółce w negocjacjach z klientami, pomocy w dostawie produktów do klientów i zwrotach produktów od klientów, pomocy w dostawach z terytorium UE do klientów, zleceniodawcy lub podmiotów powiązanych, utrzymywaniu bliskich relacji z klientami, wspieraniu Spółki w zarządzaniu reklamacjami klientów lub zapytaniami posprzedażowymi. Spółka zależna dostarcza Spółce okresowe raporty dotyczące swojej działalności, które mogą obejmować między innymi stan rynku i trendy rynkowe, konkurencyjne produkty i działalność konkurentów Spółki na terytorium, otrzymane reklamacje lub zapytania posprzedażowe dotyczące produktów, aktualną kopię listy klientów i potencjalnych klientów produktów na terytorium, życzenia klientów. Należy zatem wskazać, że ww. świadczenia (usługi marketingowo-sprzedażowe) stanowią usługi do których zastosowanie znajdzie art. 28b ustawy, tj. są to usługi do których nie stosuje się szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n. Przy tym jak wynika z wniosku Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej we Francji i jednocześnie - jak ustaliłem - nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem, odnosząc się do Państwa wątpliwości w analizowanej sprawie, miejsce opodatkowania usług marketingowo-sprzedażowych, świadczonych na podstawie Umowy II przez spółkę zależną na rzecz A. SAS, należy ustalić zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą ustalania miejsca świadczenia usług, o której mowa w art. 28b ust. 1 ustawy. Tym samym, ww. usługi nie są opodatkowane w Polsce. Usługi te są opodatkowane w kraju siedziby usługobiorcy tj. we Francji. W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe . Ponadto Państwa wątpliwości wyrażone w pytaniu nr 3 dotyczą ustalenia czy w przedstawionym modelu działalności A. SAS będzie zobowiązana do wystawiania i odbierania faktur ustrukturyzowanych za pośrednictwem Krajowego Systemu e-Faktur. Mając na uwadze powyższe Państwa wątpliwości wskazać należy, że zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o fakturze ustrukturyzowanej - rozumie się przez to fakturę wystawioną przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur wraz z przydzielonym numerem identyfikującym tę fakturę w tym systemie. Ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF, które miały wejść w życie 1 lipca 2024 r. Jednak, zgodnie z ustawą z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2024 r. poz. 852), zwanej dalej „ustawą zmieniającą” - termin wejścia w życie obowiązkowego KSeF został przesunięty na 1 lutego 2026 r. Stosownie do art. 106ga ust. 1-5 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.: 1. Podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. 2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy wystawiania faktur: 1) przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju; 2) przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę; 3) przez podatnika korzystającego z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 7, 7a i 9, dokumentujących czynności rozliczane w tych procedurach; 4) na rzecz nabywcy towarów lub usług będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej; 5) w przypadku odpowiednio udokumentowanych dostaw towarów lub świadczenia usług, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 106s. 6) przez podatnika korzystającego ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113a ust. 1. 3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, wystawia się faktury elektroniczne lub faktury w postaci papierowej. 4. W przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, podatnicy mogą wystawiać faktury ustrukturyzowane. Ponadto stosownie do art. 106gb ust. 1 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.: Faktura ustrukturyzowana jest wystawiana i otrzymywana przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur za pomocą oprogramowania interfejsowego, w postaci elektronicznej i zgodnie z wzorem dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne. Natomiast według art. 106gb ust. 4 ustawy: W przypadku gdy: 1) miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego lub 2) nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, lub 3) nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w nabyciu towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę lub 4) nabywcą jest podatnik korzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113a ust. - faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony. Zatem, przepis art. 106ga ust. 1 ustawy, który będzie obowiązywał od 1 lutego 2026 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego powyżej przepisu przewiduje wyłączenie z przedmiotowego obowiązku podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem, skoro Spółka A. SAS nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, nie będzie miała obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) od 1 lutego 2026 r. Jednocześnie należy wskazać, że Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą. Natomiast kwestię otrzymywania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF reguluje przepis art. 106gb ust. 4 ustawy który wskazuje m.in. że w przypadku gdy nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony. Zatem skoro Spółka, jak ustaliłem w niniejszej interpretacji, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to na podstawie art. 106gb ust. 4 pkt 2 ustawy, nie będzie zobowiązana do odbioru faktur od polskich kontrahentów przy użyciu KSeF. Jednocześnie Spółka powinna uzgodnić z danym kontrahentem inny sposób odbioru ustrukturyzowanej faktury. Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 3 należało uznać za prawidłowe. Dodatkowe informacje Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji. Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.