0114-KDIP1-2.4012.692.2024.3.RM

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

dłowe Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 grudnia 2024 r. za pośrednictwem ePUAP wpłynął Państwa wniosek z 24 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz ustalenia podmiotu zobowiązanego do rozliczenia podatku VAT (podatek od towarów i usług) z tytułu dokonanej transakcji. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwania - 13 lutego 2025 r. (wpływ za pośrednictwem ePUAP 13 lutego 2025 r.) oraz 3 kwietnia 2025 r. (wpływ za pośrednictwem ePUAP 3 kwietnia 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

(...) NV (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest spółką belgijską z siedzibą w (...). Wnioskodawca na moment składania wniosku nie jest zarejestrowany w Polsce jako podatnik VAT czynny ani jako podatnik VAT UE (na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych). Główną działalnością Spółki jest opracowywanie zautomatyzowanych rozwiązań do przechowywania towarów. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca wraz z innym podmiotem (dalej: „Spółka B”) planują realizację projektu w postaci budowy magazynów samonośnych /silosów magazynowych („Magazyn”) na terenie Polski na rzecz polskiego kontrahenta („Kontrahent”). Magazyny samonośne (silosy magazynowe) to budynki, w których regały wysokiego składowania stanowią konstrukcję nośną całego magazynu. Magazyn budowany jest w ten sposób, że regały stanowią konstrukcję wsporczą dla ścian i dachu obiektu, a całość jest nierozłącznie związana z układem technologicznym magazynu. Oznacza to, iż konstrukcja regałów poza przechowywaniem towarów, pełni również funkcję nośną budynku, a co za tym idzie - przenosi także obciążenia klimatyczne. Wszystkie silosy magazynowe to systemy w pełni zautomatyzowane obsługiwane przez układnice sterowane komputerowo. Wnioskodawca w celu realizacji projektu nabędzie od Spółki B dostawę z montażem silosów magazynowych. Następnie Spółka dokona na rzecz Kontrahenta dostawę z montażem Magazynu wraz z automatyką (przenośniki, windy). Spółka przy realizacji świadczenia na rzecz Kontrahenta będzie korzystać z podwykonawców - zarówno z Polski, jak i innych krajów europejskich. Spółka wskazuje, że nie ma żadnego nadzoru nad pracownikami podwykonawców, ani możliwości wydawania im jakichkolwiek poleceń służbowych - personel podwykonawców jest odpowiedzialny wyłącznie przed swoim pracodawcą, a Spółka nie ma prawa bezpośrednio wpływać na obowiązki pracowników podwykonawców. Montaż Magazynu oraz automatyki cechuje się wysokim stopniem skomplikowania. Powyższy projekt realizowany przez Spółkę trwać będzie powyżej 12 miesięcy. Wskazany projekt jest jedynym projektem realizowanym przez Spółkę na terenie Polski. W szczególności, Spółka nie gromadzi materiałów lub sprzętu, które miałyby zostać wykorzystane w przyszłości przy realizacji innych transakcji. Czynności podejmowane w Polsce przez Spółkę służą tylko realizacji opisywanego projektu. Wszystkie istotne decyzje biznesowe Spółki podejmowane są w jej siedzibie na terytorium Belgii. Spółka nie jest właścicielem żadnych obiektów, nieruchomości (np. biura, magazynu) ani urządzeń (np. własnej linii produkcyjnej) w Polsce, ani nie korzysta z nich na podstawie innego tytułu prawnego (najem, dzierżawa). Wnioskodawca planuje, że przez okres powyżej 6 miesięcy będzie wspierany przez przedstawiciela handlowego w Polsce, który będzie pozostawał ze Spółką w stosunku pracy. Niemniej nie będzie on dysponował pełnomocnictwem do

zawierania umów z kontrahentami. Przedstawiciel będzie pracował z domu i/lub będzie obecny u (potencjalnych) klientów. Nadzór nad przedstawicielem sprawować będą pracownicy głównej siedziby Spółki w Belgii. Obecnie przedstawiciel handlowy jest pracownikiem spółki powiązanej ze Spółką B w Polsce. Kontrahent jest podmiotem z siedzibą w Polsce zarejestrowanym dla potrzeb VAT w Polsce. Uzupełnienie wniosku z 13 lutego 2025 r. 1) W jaki sposób jest realizowana/zorganizowana działalność gospodarcza Spółki w kraju siedziby działalności gospodarczej? Wnioskodawca jest belgijską spółką z siedzibą i stałym miejscem prowadzenia działalności w (...), wchodzącą w skład grupy (...), której działania są skoncentrowane w Belgii. Główna działalność Spółki polega na opracowywaniu zautomatyzowanych rozwiązań do przechowywania towarów. W zakres działalności wchodzą w szczególności produkcja, sprzedaż oraz działania B+R. W celu realizacji swoich zadań Spółka posiada w Belgii szereg wyspecjalizowanych zespołów, w tym zespoły inżynierów i sprzedażowe. Wszystkie decyzje są podejmowane w sposób scentralizowany w Belgii. 2) Czy Spółka będzie posiadała bezpośrednią kontrolę nad zasobami technicznymi podwykonawców wykorzystywanymi do świadczenia usług w ramach projektu, w tym należy wskazać/opisać na czym ta kontrola będzie polegała i w jaki sposób będzie realizowana? Spółka będzie nabywać kompleksowe usługi od podwykonawców, jednak nie będzie miała bezpośredniej kontroli nad ich zasobami technicznymi ani personelem. Pełna odpowiedzialność za instalację oraz instruowanie personelu będzie leżeć po stronie podwykonawców. Spółka nie będzie sprawować nadzoru nad pracownikami podwykonawców ani nie będzie mieć możliwości wydawania im jakichkolwiek poleceń służbowych. Personel podwykonawców odpowiada wyłącznie przed własnym pracodawcą, a Spółka nie ma uprawnień do bezpośredniego wpływania na ich obowiązki. 3) Jakie konkretnie czynności/świadczenia w ramach realizacji projektu na rzecz polskiego Kontrahenta będzie wykonywała Spółka? Spółka dostarczy regał silosowy, a także dostarczy i uruchomi rozwiązanie automatyzacyjne w konstrukcji regałowej. 4) Czy wszystkie czynności (wymienione w odpowiedzi na pytanie nr 3) związane z realizacją projektu na rzecz Kontrahenta będą realizowane/wykonywane na/z terytorium Polski? Wykonanie rozwiązania automatyzacyjnego odbywa się częściowo w Belgii, jednak końcowy etap jest realizowany bezpośrednio w Polsce. W ramach działań na terenie Polski Spółka umieszcza automatykę w regałach oraz sprawdza jej funkcjonowanie pod kątem zgodności z wymaganiami w zamontowanym systemie regałowym. Montaż regału zostanie w całości wykonany w Polsce przez firmę podwykonawczą. 5) Kto dokona montażu Magazynu w ramach realizowanego projektu? Jeśli będzie to osoba trzecia, w czyim imieniu zostanie przeprowadzony montaż? Proszę opisać okoliczności. Podwykonawcy Spółki zajmą się wyłącznie montażem regałów i rozwiązaniami umożliwiającymi mobilizację automatyki. Spółka zainstaluje automatyzację i dostarczy wykonawcy zamontowany automatyczny regał silosowy. Zarówno Spółka, jak i jej podwykonawcy nie są odpowiedzialni za montaż magazynu. Przygotowanie budynku do realizacji prac przez Spółkę oraz jej podwykonawców należy do obowiązków klienta. 6) Co oznacza, że „Wnioskodawca planuje, że przez okres powyżej 6 miesięcy będzie wspierany przez przedstawiciela handlowego w Polsce”? Przedstawiciel handlowy ma na celu rozwijanie biznesu w Polsce. W zakres jego działań będzie wchodzić: pomoc w eksploracji rynku w poszukiwaniu potencjalnych klientów, nawiązywanie wstępnych kontaktów oraz przygotowywanie sprzedaży. Jednak rozmowy dotyczące umów, ostateczne zamknięcie oraz podpisywanie kontraktów będą prowadzone w Belgii przez osobę odpowiedzialną za sprzedaż. 7) Czy Spółka będzie podejmowała działania mające na celu realizację podobnych świadczeń na terytorium Polski? Tak, w celu szukania potencjalnych możliwości biznesowych Spółka zatrudni ww. przedstawiciela handlowego w Polsce. Potencjalna skala działalności jest trudna do przewidzenia. 8) Czy Spółka planuje całkowicie zaprzestać działalności na terytorium Polski po realizacji obecnego projektu na rzecz polskiego Kontrahenta? Planowany projekt jest jednorazowy, niemniej Spółka nie wyklucza potencjalnego rozwoju na terenie Polski. Spółka prowadzi działalność projektową, co oznacza, że działalność nie ma stabilnego przepływu sprzedaży. Może mieć kilka projektów jednocześnie lub żadnego projektu w różnych okresach. Obecny typ projektu jest samodzielnym projektem tego rodzaju. Uzupełnienie wniosku z 3 kwietnia 2025 r. 1) Czy Wnioskodawca zawrze umowę z Kontrahentem polskim na budowę Magazynu wraz z regałami i automatyką, czy wyłącznie na wykonanie regałów wraz z automatyką? Jak dokładnie zdefiniowane jest świadczenie Wnioskodawcy w umowie z Kontrahentem? Budowa magazynu rozumiana jako budowa betonowej podłogi, obudowy, sufitu nie wchodzi w zakres umowy między Polskim Kontrahentem a Spółką. Spółka nie jest bezpośrednio zaangażowana w budowę magazynu i nie zawrze umowy z polskim Kontrahentem w tym zakresie. W związku z powyższym jako „Budowę magazynu” we wniosku, jak i w odpowiedzi na wezwanie, należy rozumieć dostawę regałów magazynowych wysokiego składowania typu silo („Regały”) z robotami (...) (tj. system automatyzacyjny). Regały wybuduje Spółka B dostarczy je Wnioskodawcy, natomiast Wnioskodawca dostarczy system automatyzacyjny. Tak więc, świadczenie jakie obejmuje umowa z Kontrahentem to dostawa Regałów wraz z systemem automatyzacyjnym. 2) Jeżeli Wnioskodawca zawrze umowę na całość świadczenia, tj. budowę Magazynu wraz z regałami i automatyką, to czy Spółka B będzie działać na rzecz Wnioskodawcy wykonując część świadczenia, do realizacji którego jest zobowiązany Wnioskodawca (zgodnie z umową zawartą z polskim kontrahentem)? Umowa Wnioskodawcy z Polskim Kontrahentem obejmuje dostawę systemu Regałów wraz z systemem automatyzacyjnym. Spółka B jest podwykonawcą Wnioskodawcy, odpowiedzialnym za dostarczenie systemu Regałów na którym Spółka zainstaluje system automatyzacyjny. 3) Czy to Wnioskodawca będzie wystawiał fakturę na całość świadczenia (budowę Magazynu wraz z regałami i automatyką) kontrahentowi polskiemu? Faktura wystawiana przez Wnioskodawcę będzie obejmować pełne świadczenie. tj. instalację Regałów oraz instalację systemu automatyzacyjnego. 4) W jakim kraju Spółka B posiada siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej - jeśli takie stałe miejsce będzie uczestniczyło w transakcji objętej wnioskiem? Spółka B posiada siedzibę działalności gospodarczej i stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Belgii. 5) Czy Spółka B jest/będzie zarejestrowana w Polsce jako czynny podatnik VAT w Polsce oraz czy jest/będzie zarejestrowana dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych? Spółka B jest zarejestrowana dla celów VAT oraz transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce. 6) Jeśli Spółka B posiada siedzibę w innym kraju niż Polska, to czy jest/będzie zarejestrowana w kraju siedziby jako podatnik podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze, w tym czy jest zarejestrowana dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych? Tak, Spółka B ma siedzibę w Belgi i jest zarejestrowana dla celów VAT oraz transakcji wewnątrzwspólnotowych w Belgii. 7) Jeśli Spółka B będzie działać na rzecz Wnioskodawcy wykonując część świadczenia, do realizacji którego jest zobowiązany Wnioskodawca zgodnie z umową zawartą z polskim kontrahentem proszę wskazać: - jakie czynności Spółka B będzie wykonywać w celu realizacji przez Wnioskodawcę świadczenia na rzecz kontrahenta polskiego? Spółka B będzie odpowiedzialna za dostarczenie i montaż Regałów. Następnie Wnioskodawca zainstaluje w nich system automatyzacyjny, który stanie się integralną częścią Regału. Należy jednak podkreślić, że Spółka B nie ma bezpośrednich relacji z Kontrahentem w Polsce i działa jako podwykonawca na rzecz Wnioskodawcy. - czy wszystkie czynności będą miały miejsce w Polsce? Montaż Regałów oraz montaż rozwiązania automatyzacyjnego będzie mieć miejsce w Polsce. Samo opracowanie oraz wykonanie rozwiązania automatyzacyjnego odbywa się częściowo w Belgii, niemniej końcowy etap montażu systemu w regałach, jest realizowany bezpośrednio w Polsce. - co to znaczy, że Wnioskodawca nabędzie od Spółki B „dostawę z montażem silosów magazynowych”? Spółka B będzie realizować na rzecz Wnioskodawcy świadczenie złożone, którego przedmiotem będzie dostawa Regałów. Spółka B nie będzie dokonywać sprzedaży wyłącznie części składowych regałów, lecz świadczenia złożonego w postaci instalacji Regałów, do których Wnioskodawca zainstaluje system automatyzacyjny. Dostawa i montaż regałów typu silo będzie odbywać się na terenie Polski, w miejscu docelowym wybranym przez Kontrahenta. Usługa montażu Regałów jest niezbędna celem jego prawidłowego funkcjonowania, same części składowe regałów w ramach realizowanej umowy nie mają dla wartości ekonomicznej zarówno dla Wnioskodawcy jak i ostatecznego nabywcy tj. Kontrahenta. Wnioskodawca zawierając umowę oczekuje finalnego zamontowania Regałów, w których będzie mógł zainstalować dodatkowe elementy w postaci mechanizmu automatyzacyjnego. W celu wykonania dostawy Spółka B, dokona zakupu transportowanych na terytorium Polski, w tym: dostawa materiałów z krajów UE, gdzie organizatorem transportu będzie Spółka B lub jej dostawca; część materiału będzie transportowanych z zakładów produkcyjnych Spółki B w Belgii i Francji. Montaż polega na połączeniu elementów konstrukcyjnych tworząc stabilny szkielet. Następnie montuje się dodatkowe wzmocnienia i stężenia, które zapewniają dodatkową stabilność konstrukcji. Regały stanowią konstrukcję wsporczą dla ścian i dachu obiektu. Innymi słowy, regały nie tylko służą do składowania towarów, ale również zastępują tradycyjne elementy nośne budynku. Tak więc, montaż Regałów stanowi złożoną procedurę wymagającą specjalistycznej wiedzy m.in. z zakresu budownictwa. 8) Proszę wskazać okoliczności zdarzenia dotyczące stwierdzenia Wnioskodawcy, że „Spółka (Wnioskodawca) następnie dokona na rzecz Kontrahenta dostawy z montażem Magazynu wraz z automatyką (przenośniki, windy)”, po nabyciu dostawy z montażem silosów magazynowych od Spółki B. Spółka B wybuduje Regały na rzecz Wnioskodawcy, następnie w ramach realizacji zlecenia Kontrahenta, Wnioskodawca zamontuje elementy systemu automatyzacyjnego. Należy zauważyć, że celem Kontrahenta jest nabycie kompletnej konstrukcji Regałów wraz z zamontowanym systemem automatyzacyjnym. Kontrahent chce nabyć kompletne rozwiązanie, zbudowane zgodnie z jego potrzebami. Regały w magazynie są specjalnie zaprojektowane pod system oferowany przez Spółkę, który został wybrany przez Kontrahenta. Dodatkowo cena ustalana będzie dla całego zautomatyzowanego rozwiązania i nie będzie wyodrębniać poszczególnych elementów tj. regałów i systemu automatyzacyjnego. W konsekwencji Kontrahent będzie nabywać kompleksowe świadczenie w postaci dostawy magazynu silosowego z zainstalowanym systemem automatyzacyjnym wraz z montażem. 9) Proszę wyjaśnić nieścisłości, które pojawiły się po uzupełnieniu przez Wnioskodawcę wniosku na pierwsze wezwanie: W opisie zdarzenia Wnioskodawca wskazał, że nabędzie od Spółki B dostawę z montażem silosów magazynowych, natomiast w odpowiedzi na wezwanie wskazał, że „Zarówno Spółka, jak i jej podwykonawcy nie są odpowiedzialni za montaż magazynu.” Przy czym, w swoim stanowisku, powołując treść art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy uznaje, że dokona na rzecz Kontrahenta dostawy z wykonaniem Magazynu wraz z automatyką, ponieważ montaż Magazynu oraz automatyki cechuje się wysokim stopniem skomplikowania. Z tych okoliczności nie wynika jasno jakiej czynności dokładnie dokona Wnioskodawca na rzecz Kontrahenta polskiego, kto jest odpowiedzialny za montaż (kto go dokonuje i na czyją rzecz), czy towary montowane są przemieszczane z innego kraju do Polski, jeśli tak to w jakich okolicznościach i przez kogo towar jest przemieszczany (na czyją rzecz). Wnioskodawca oraz Spółka B (podwykonawca) nie są zaangażowani w budowanie magazynu w rozumieniu budowania betonowej podłogi, obudowy, sufitu. Polski Kontrahent jest odpowiedzialny za przygotowanie magazynu, tj. budowę obudowy i sufitu wokół regałów. Spółka B montuje Regały działając jako podwykonawca Wnioskodawcy. Materiały do budowy regałów są nabywane i przemieszczane w różny sposób (opis w odpowiedzi na pytanie 7) przez Spółkę B, która dokonuje ich nabycia i transportuje we własnym imieniu i na własną rzecz (dla potrzeb wykonania swojego świadczenia to jest dostawy Regałów). Gdy Regały silo są gotowe Wnioskodawca instaluje system automatyzacyjny, tak aby w rezultacie dostarczyć Kontrahentowi gotowe Regały wraz z systemem automatyzacyjnym. Zarówno montaż Regałów jak i systemu automatyzacyjnego cechują się wysokim stopniem skomplikowania. 10) Czy w momencie nabycia świadczenia od Spółki B oraz dostawy świadczenia na rzecz Kontrahenta polskiego Wnioskodawca będzie czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT w Polsce? Nie, Spółka nie zamierza dokonywać rejestracji na VAT w Polsce w czasie transakcji wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego. Pytania 1) Czy w związku z zakresem działalności gospodarczej realizowanej na terytorium Polski, Spółka nie będzie posiadać na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT? 2) W przypadku, gdy stanowisko Spółki, w zakresie pytania 1 będzie prawidłowe, czy podatnikiem w stosunku do dostawy Magazynu wraz z automatyką będzie Kontrahent rozliczający dostawę jako nabywca na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, co wyłączy obowiązek opodatkowania dostawy Magazynu wraz z automatyką przez Spółkę? Państwa stanowisko w sprawie Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb VAT. Kontrahent będzie podatnikiem w stosunku do dostawy Magazynu, który rozliczy dostawę jako nabywca na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, co wyłączy obowiązek opodatkowania Magazynu przez Spółkę. Uzasadnienie stanowiska w zakresie pytania 1 Pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” wywodzi się z Dyrektywy 2006/112/WE (dalej: „Dyrektywa”), a następnie zostało zdefiniowane w Rozporządzeniu wykonawczym Rady UE 282/2011 z 15 marca 2011 r. do Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: „Rozporządzenie”). Pojęcie to nie jest natomiast definiowane na gruncie Ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 z późn. zm.) (dalej: „Ustawa o VAT”) ani w innych przepisach aktów wykonawczych do tej ustawy. W myśl art. 11 ust. 1 Rozporządzenia, „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 11 ust. 2 Rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego Rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje. W punkcie 14 preambuły do Rozporządzenia zostało wskazane, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić m.in. pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, przy czym należy uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”). Biorąc pod uwagę definicję z art. 11 Rozporządzenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz uwzględniając przytoczone orzecznictwo TSUE, należy wskazać, że przesłanki, których łączne zaistnienie powoduje, że można mówić o powstaniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w odniesieniu do danego podatnika obejmują: istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej, zasoby ludzkie i techniczne pozwalają na bycie odbiorcą usług świadczonych przez innych podatników i ich wykorzystywanie do własnych potrzeb oraz na świadczenie usług na rzecz innych podmiotów oraz działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie m.in. w następujących wyrokach: z 27 czerwca 2007 r. do sprawy C-73/06 Planzer Luxembourg Sari, z 17 lipca 1997 r. do sprawy C-190/95 ARO Lease BV, z 3 czerwca 2021 r. do sprawy C- 931/19 Titanium Ltd., z 7 kwietnia 2022 r. do sprawy C-333 /20 Berlin Chemie A. Menarini SRL. W celu określenia zatem, czy Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej należy zweryfikować, czy ww. warunki są spełnione łącznie. Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Spółki, nie będzie ona posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT, umożliwiającego jej odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Przedstawione elementy zdarzenia przyszłego, nie spełniają bowiem niezbędnych przesłanek warunkujących istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w szczególności z uwagi na: 1) brak stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz 2) brak niezależności decyzyjnej. Stałość miejsca prowadzenia działalności gospodarczej W Ustawie o VAT, Dyrektywie ani Rozporządzeniu nie znajdziemy definicji „stałości” miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Opierając się zatem na Słowniku Języka Polskiego „stały” to inaczej pozostający w tym samym miejscu i położeniu trwale związany z jakimś miejscem. Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi zatem charakteryzować się pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu w sposób trwały, nieprzemijający. Taki sposób wykładni warunku wystarczającej stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej został zaprezentowany m.in. w poniższych orzeczeniach: wyrok TSUE z 4 lipca 1985 r. w sprawie C-168/84 Gunter Berkholz, wyrok TSUE z 16 października 2014 r. w sprawie C-605/12 Welmory sp. z o.o., wyrok WSA w Gliwicach z 28 lipca 2020 r., sygn. I SA /Gl 141/20. Zdaniem Wnioskodawcy, odnosząc się do powyższego, Spółka nie spełni warunku „stałości” ze względu na jedynie tymczasową obecność w Polsce. Aktywność Spółki w Polsce ogranicza się do jednego projektu stanowiącego zamkniętą całość pod względem gospodarczym i czasowym. Należy przy tym podkreślić także brak innych przedsięwzięć realizowanych w Polsce obecnie lub w przeszłości, jak również brak obecnie kolejnych projektów czekających na realizację. Przy czym, jakkolwiek przez czas wykonywania projektu, Spółka będzie dysponowała w Polsce pewnymi zasobami, nie mogą one jednak zostać uznane za dowód stałego prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Podobny pogląd został wyrażony chociażby w następujących interpretacjach: z 22 czerwca 2017 r., nr 0114-KDIP1-2.4012.138.2017.1.JF, z 16 października 2019 r., nr 0114-KDIP1- 2.4012.383.2019.2.JŻ, z 30 października 2020 r., nr 0114-KDIP1-2.4012.303.2020.2.JŻ. Powyższego nie zmienia fakt, iż Spółka planuje działać w Polsce z wykorzystaniem przedstawiciela handlowego. Osoba ta mając ograniczone kompetencje (brak uprawnia do podpisywania umów), wykonując swoje obowiązki bez stałej siedziby (praca zdalna) nie tworzy wystarczająco trwałej/stałej struktury, aby można uznać, że w analizowanym przypadku cechy i skala posiadanego w Polsce zaplecza umożliwiają Spółce w sposób stały prowadzenie części działalności gospodarczej na terytorium Polski. Obecność odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego W zakresie zaplecza personalnego, należy wskazać, iż żadne własne zasoby personalne Spółki nie będą obecne w Polsce (tymczasowo lub na stałe) w celu prowadzenia przedmiotowej działalności gospodarczej z terytorium Polski. Przy czym, dla uznania stałego miejsca prowadzenia działalności w danym państwie nie jest koniecznym, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony oraz zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Jednocześnie, aktywa posiadane w taki pośredni sposób w innym państwie członkowskim muszą charakteryzować się porównywalnym zakresem dostępności do dostępności, która ma miejsce w przypadku własnego zaplecza. Na powyższe wskazują m.in.: wyrok WSA w Gliwicach z 11 marca 2020 r., sygn. I SA/Gl 1029 /19, interpretacja indywidualna z 10 lutego 2023 r., nr 0114-KDIP1-2.4012.536.2022.2.RST, interpretacja indywidualna z 20 kwietnia 2023 r., nr 0114-KDIP1-2.4012.15.2023.2.RST, interpretacja indywidualna z 23 października 2023 r., nr 0114-KDIP1-2.4012.403.2023.1. SST. Jak zostało natomiast wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka nabywać będzie kompleksowe usługi od podwykonawców. Mając na uwadze powyższe, nie można jednak uznać, iż personel podwykonawców świadczących usługi montażowe stanowi wystarczające zasoby ludzkie dla celów utworzenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki w Polsce. Należy bowiem wskazać, że Spółka nie będzie korzystać z zasobów personalnych podwykonawców w sposób, w jaki wykorzystywałaby własny personel. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka nie ma żadnego nadzoru nad pracownikami podwykonawców, ani możliwości wydawania im jakichkolwiek poleceń służbowych - personel podwykonawców jest odpowiedzialny wyłącznie przed swoim pracodawcą, a Spółka nie ma uprawnienia do bezpośredniego wpływania na obowiązki pracowników podwykonawców. Także zatrudnianie przedstawiciela handlowego nie stanowi wystarczającego zaplecza personalnego, aby umożliwić Spółce prowadzenie działalności gospodarczej na terytorium Polski. W opisanym zdarzeniu przyszłym, cechy i skala posiadanego w Polsce zaplecza personalnego (jedna osoba bez pełnomocnictwa do zawierania umów w imieniu Spółki), nie pozwala na stwierdzenie, że Spółka zorganizowała zaplecze świadczące o prowadzeniu samodzielnej i niezależnej działalności gospodarczej w sposób ciągły na terytorium Polski. Ponadto wykonuje on jedynie czynności wspierające główny zakres działalności Spółki co nie pozwala na przyjęcie, iż Spółka za jego pomocą jest w stanie w pełni prowadzić w Polsce typową dla siebie działalność (tak np. interpretacja indywidualna z 14 sierpnia 2020 r., nr 0114-KDIP1-2.4012.183.2020.2.JŻ, interpretacja indywidualna z 17 marca 2023 r., nr 0114-KDIP1-2.4012.583.2022.2.RST). Wobec powyższego, w ocenie Spółki, nie posiada ona na terytorium Polski odpowiedniego zaplecza personalnego. Wnioskodawca nie posiada w Polsce także wystarczającej struktury technicznej, o czym świadczą następujące okoliczności: brak oddziału (filii), przedstawicielstwa czy biura na terytorium Polski, brak maszyn i innych urządzeń niezbędnych do samodzielnego wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Polski, Spółka nie jest właścicielem żadnych obiektów, nieruchomości (np. biura, magazynu) ani urządzeń (np. własnej linii produkcyjnej) w Polsce, ani nie korzysta z nich na podstawie innego tytułu prawnego (najem, dzierżawa). Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym warunek odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego nie będzie spełniony. Odbiór i wykorzystanie usług W orzecznictwie podkreśla się, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi być zdolne do odbierania i wykorzystania nabywanych przez siebie usług, a także do ich świadczenia. Zdaniem Spółki, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, nie dochodzi do spełnienia tego warunku. W przypadku, gdyby uznać, że Spółka dysponuje zapleczem personalnym i technicznym kreującym stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, w oparciu o umowy usługowe zawarte z podwykonawcami - to w takim wypadku to samo zaplecze musiałoby zostać uznane za jednocześnie świadczące i odbierające te same usługi. Takie podejście, tj. świadczenie usług na rzecz samego siebie zostało zakwestionowane przez TSUE (m.in. wyrok z 7 kwietnia 2022 r., sygn. C-333/20 w sprawie Berlin Chemie), jak również sądy krajowe (m.in. wyrok NSA z 19 maja 2022 r., sygn. I FSK 968/20). Także zatem i w tym wypadku brak jest podstaw do przyjęcia, iż omawiana przesłanka została spełniona. Brak niezależności decyzyjnej W ocenie Wnioskodawcy, wobec przedstawionego zdarzenia przyszłego, nie zostanie również spełniona przesłanka niezależności działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę w Polsce. Jak zostało to wskazane powyżej, na terytorium Polski Spółka nie będzie delegowała żadnych osób oraz nie będzie posiadała żadnych organów, które byłyby uprawnione do podejmowania wiążących decyzji dotyczących działalności Spółki, tj. zawierania umów, przyjmowania zleceń, zobowiązywania się do dokonywania jakichkolwiek czynności. Do podejmowania takich działań w imieniu Spółki nie będą również uprawnieni pracownicy podwykonawców. Przy czym, Spółka ma w planach prowadzić swoje działania na terytorium Polski przez osobę, które mogłyby oferować świadczenia Spółki, przy czym nie będzie ona mogła podejmować samodzielnych decyzji w zakresie nawiązania relacji biznesowych z innymi podmiotami czy realizacji obsługi klienta. W rezultacie wszystkie decyzje strategiczne związane z procesem sprzedaży dokonywane będą przez zarząd i uprawnionych pracowników Spółki w Belgii. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie zostanie również spełniona przesłanka prowadzenia działalności gospodarczej w sposób niezależny od działalności Spółki w Belgii. W kontekście powyższego, mając na uwadze, że w opisanym zdarzeniu przyszłym warunki możliwości uznania posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie zostały, zdaniem Wnioskodawcy spełnione, Spółka nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym w związku z zakresem działalności gospodarczej realizowanej na terytorium Polski, Spółka nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Uzasadnienie stanowiska w zakresie pytania 2 Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 pkt 2 Ustawy o VAT, miejscem dostawy towarów, w przypadku towarów, które są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, przez dokonującego ich dostawy lub przez podmiot działający na jego rzecz jest miejsce, którym towary są instalowane lub montowane. W omawianym przypadku, do transakcji dostawy z wykonaniem Magazynu wraz z automatyką między Spółką a Kontrahentem dojdzie na terenie Polski. Montaż Magazynu oraz automatyki cechuje się wysokim stopniem skomplikowania. W konsekwencji dostawa z montażem dokonywana przez Wnioskodawcę będzie podlegała VAT w Polsce. Art. 17 ust. 1 pkt 5 Ustawy o VAT określa zasady korzystania z instytucji odwrotnego obciążenia, polegającej na przerzuceniu ze sprzedawcy towarów na ich nabywcę obowiązku opodatkowania transakcji. Dla uznania nabywcy za podatnika z tytułu rozliczenia danej transakcji zagraniczny dostawca towarów nie może być zarejestrowany w Polsce dla celów VAT, jak również nie powinien posiadać siedziby oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, z kolei nabywca towarów powinien być podatnikiem, o którym mowa w art. 15 Ustawy o VAT posiadającym siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe warunki zostały spełnione: Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (zakładając że odpowiedź na pytanie nr 1 wniosku jest pozytywna), Wnioskodawca nie jest i nie będzie zarejestrowany dla celów VAT w Polsce, Kontrahent jest podmiotem z siedzibą w Polsce zarejestrowanym dla potrzeb VAT w Polsce. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, podatnikiem w stosunku do dostawy Magazynu wraz z automatyką będzie Kontrahent rozliczający dostawę jako nabywca na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, co wyłączy obowiązek opodatkowania dostawy Magazynu wraz z automatyką przez Wnioskodawcę.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”: Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają: 1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; 2) eksport towarów; 3) import towarów na terytorium kraju; 4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju; 5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju. W myśl art. 2 pkt 1 i 3 ustawy: Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (...). W myśl art. 7 ust. 1 ustawy: Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy: Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...). Natomiast w myśl art. 2 pkt 22 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. W myśl art. 15 ust. 1 ustawy: Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy: Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy stanowi, że: Podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki: a) dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów: innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej, innej niż transfer bonów jednego przeznaczenia podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4, b) nabywcą jest: w przypadku nabycia gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej - podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 lub art. 97 ust. 4, w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem dostawy towarów, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4, c) dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość lub sprzedaży na odległość towarów importowanych rozliczanej w procedurze szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 9, lub na zasadach odpowiadających tym regulacjom. Według art. 17 ust. 2 ustawy: W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4 i 5, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego. Powołany art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy wprowadza mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu dostawy towarów przez nabywcę towarów. Przepis ten ma zastosowanie, gdy miejscem dostawy towarów, a tym samym opodatkowania, ustalonym na podstawie przepisów ustawy, jest terytorium Polski. Przy tym, warunkiem zastosowania odwrotnego obciążenia, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy względem dostawy towarów jest spełnienie warunków dotyczących podmiotu dokonującego dostawy towarów oraz nabywającego towar. Na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy: Miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy. Miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy. Według art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy: Miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów, które są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, przez dokonującego ich dostawy lub przez podmiot działający na jego rzecz - miejsce, w którym towary są instalowane lub montowane; nie uznaje się za instalację lub montaż prostych czynności umożliwiających funkcjonowanie montowanego lub instalowanego towaru zgodnie z jego przeznaczeniem. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęć „montaż lub instalacja”, niemniej jednak stosownie do cytowanego art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy, do instalacji lub montażu nie zalicza się prostych czynności umożliwiających funkcjonowanie montowanego lub instalowanego towaru zgodnie z jego przeznaczeniem. Jako „proste czynności” należy rozumieć działania, umożliwiające funkcjonowanie danego towaru /sprzętu, które potencjalny nabywca mógłby wykonać we własnym zakresie. Za montaż lub instalację należy uznać takie czynności, które wymagają specjalistycznej wiedzy i umiejętności znanych przede wszystkim dostawcy montowanego lub instalowanego towaru/sprzętu. Jeżeli więc montaż jest skomplikowany, złożony i wymaga specjalistycznej wiedzy, którą ma jedynie dostawca, mamy do czynienia z dostawą z montażem, w rozumieniu art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy. Należy również zauważyć, że art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy, ma co do zasady zastosowanie w sytuacji gdy towar jest przemieszczany z terytorium jednego kraju, zazwyczaj w częściach, na terytorium innego kraju gdzie jest montowany lub instalowany w sposób na tyle skomplikowany, że montażu może dokonać wyłącznie dostawca lub podmiot działający na jego rzecz a nie nabywca. Wówczas to usługi montażu/instalacji powiększają podstawę opodatkowania sprzedawanego towaru. Ponadto, wskazać należy, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedno świadczenie obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych. Jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności należy uznać za jednolite świadczenie do celów stosowania przepisów ustawy. Na świadczenie złożone składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu. Pojedyncze świadczenie traktowane jest jako element świadczenia kompleksowego wówczas, gdy nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego i nie można wykonać lub wykorzystać świadczenia głównego bez świadczenia pomocniczego. Jeżeli jednak w skład realizowanego świadczenia wchodzą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego. Natomiast o tym, czy mamy do czynienia z kompleksową dostawą towarów, czy też kompleksowym świadczeniem usług, powinien przesądzić element, który w ramach danego świadczenia ma charakter dominujący (np. wyroki TSUE: z 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94, Faaborg - Gelting Linien; z 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd p-ko Commissioners of Custom and Excise; z 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04, Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV v Staatssecretaris van Financien, z glosą P. Selera, opubl. Lex/el. 2010). Jeżeli elementem dominującym w ramach danej transakcji jest wydanie towaru w celu przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel, zaś pozostałe czynności mają charakter pomocniczy lub uboczny, wówczas transakcja powinna być traktowana jako dostawa towarów. Natomiast w przypadku, gdy istotą transakcji są inne czynności, to mimo, że w ramach takiej transakcji może także wystąpić wydanie towaru, powinna być ona traktowana jako świadczenie usług. W konsekwencji, w przypadku świadczeń o charakterze złożonym o sposobie opodatkowania, decyduje to, czy w danych okolicznościach mamy do czynienia z jednym świadczeniem kompleksowym czy też z szeregiem jednostkowych świadczeń. Świadczenie o charakterze złożonym podlega opodatkowaniu według jednolitych zasad właściwych dla świadczenia głównego. Stosownie do art. 28a ustawy: Na potrzeby stosowania ww. rozdziału: 1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to: a. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6, b. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej; 2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług. Powołany art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy, która ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Według tej regulacji, podatnikiem jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy: Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n. Natomiast jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy: W przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej. W takiej sytuacji, miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona. Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest spółką belgijską. Wnioskodawca nie jest zarejestrowany w Polsce jako podatnik VAT czynny ani jako podatnik VAT UE. Wnioskodawca wraz z innym podmiotem (Spółka B) planują zrealizować w Polsce projekt w postaci dostawy regałów magazynowych wraz z systemem automatyzacyjnym na rzecz Kontrahenta. Przy realizacji ww. świadczenia, Spółka będzie korzystać z podwykonawców z Polski oraz innych krajów europejskich. Podwykonawcą Wnioskodawcy jest m.in. belgijska Spółka B. Wykonanie rozwiązania automatyzacyjnego odbywa się częściowo w Belgii, jednak końcowy etap jest realizowany w Polsce. W ramach działań na terenie Polski, Spółka umieszcza automatykę w regałach oraz sprawdza jej funkcjonowanie pod kątem zgodności z wymaganiami w zamontowanym systemie regałowym. Podwykonawcy Spółki zajmą się montażem regałów i rozwiązaniami umożliwiającymi mobilizację automatyki. Natomiast Spółka i jej podwykonawcy nie są odpowiedzialni za montaż magazynu. Przygotowanie budynku do realizacji prac przez Spółkę oraz jej podwykonawców należy do obowiązków klienta. Ad 1 Państwa wątpliwości dotyczą m.in. ustalenia czy w związku z opisany zakresem działalności gospodarczej realizowanej na terytorium Polski będą Państwo posiadali w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Odnosząc się do przedstawionych wątpliwości należy wskazać, że dla ujednolicenia zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu, w rozporządzeniu 282/2011 została zawarta definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że: Aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak” siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości. W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011: Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011: Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje: a) art. 45 dyrektywy 2006/112/WE; b) począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112 /WE; c) do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE; d) art. 192a dyrektywy 2006/112/WE. Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011: Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011: Na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy. Na temat stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wielokrotnie wypowiadał się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wydanych wyrokach TSUE sformułował przesłanki, które spełnione łącznie, pozwalają na stwierdzenie, że podatnik posiada w danym państwie członkowskim stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Wg TSUE, o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej można mówić wówczas, gdy występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa (m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg- Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.). Mając na uwadze definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z rozporządzenia 282/2011 oraz tezy wynikające z utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i polskich sądów administracyjnych można wymienić kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo- rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób powtarzalny i nieprzemijający (stały). Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności należy rozpatrywać w powiązaniu z definicją działalności gospodarczej, wskazaną w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem: Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Z uwagi na kryteria wskazane w powołanym przepisie należy stwierdzić, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zatem, zarówno infrastruktura techniczna jak i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z wykonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Wobec tego, dla rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej koniecznym jest, aby dane miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, ale także aby samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie jest konieczne, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne jest aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby. Jeżeli zatem dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną) cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Co istotne, bez znaczenia dla powyższego rozstrzygnięcia pozostaje kwestia, czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, oraz czy jest to infrastruktura „własna”. W wydawanych wyrokach TSUE wskazywał bowiem, że w zależności od okoliczności, dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie członkowskim może nie być konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile zaplecze udostępnione przez podmiot trzeci umożliwia odbiór świadczonych usług i ich wykorzystywanie w działalności gospodarczej usługobiorcy (np. w wyroku C-605/12 w sprawie Welmory Sp. z o.o.). Przy czym, dostępność zaplecza dostarczonego przez inny podmiot musi być porównywalna do dostępności zaplecza własnego. W wyroku z 7 kwietnia 2022 r. sygn. C-333/20 w sprawie Berlin Chemie, badając kwestię istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, która korzystała z zasobów powiązanej z nią spółki rumuńskiej, TSUE podkreślił, że o ile posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego nie jest konieczne, aby móc stwierdzić, że podatnik posiada odpowiednią strukturę, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w innym państwie członkowskim, o tyle konieczne jest, aby podatnik był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego zapleczem własnym. Zaplecze personalne i techniczne udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską, które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwalało na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, stanowiło również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczyła usługi na rzecz spółki niemieckiej. W tym przypadku Trybunał podkreślił, że to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do realizacji i odbioru tych samych świadczeń. Należy również zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19 (Titanium), w którym Trybunał uznał, że brak własnego personelu w kraju, w którym znajduje się wynajmowana przez podmiot nieruchomość, wyklucza uznanie posiadania przez wynajmującego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem „ nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (...). W świetle powyższego (...) Wynajmowana w państwie członkowskim nieruchomość nie stanowi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 43 dyrektywy 2006/112 oraz art. 44 i 45 dyrektywy 2006/112 ze zm., w sytuacji, gdy właściciel tej nieruchomości nie posiada własnego personelu do świadczenia usług związanych z najmem”. W powołanych orzeczeniach (C-333/20 i C-931/19), Trybunał wskazał więc, że powierzenie lokalnemu podwykonawcy określonych zadań samo w sobie nie skutkuje powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki zagranicznej w danym państwie członkowskim, nawet wówczas, gdy działalność ta realizowana jest w ramach współpracy ze spółką powiązaną podmiotu zagranicznego. Jednocześnie TSUE potwierdził, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej konieczna jest - w państwie, w którym stałe miejsce prowadzenia działalności mogłoby powstać - obecność osób uprawnionych do podejmowania istotnych decyzji zarządczych, które umożliwiają prowadzenie działalności w sposób wystarczająco niezależny. Z kolei kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poruszył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 października 2019 r., sygn. I FSK 980/17 wskazując, że: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”. Mając na uwadze powołane orzecznictwo TSUE i przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że zakres działalności gospodarczej realizowanej przez Spółkę na terytorium Polski nie spowoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Spółka nie zorganizuje bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej w sposób stały. Spółka posiada siedzibę w Belgii. Spółka jest członkiem grupy (...), której działania są skoncentrowane w Belgii. Główna działalność Spółki polega na opracowywaniu zautomatyzowanych rozwiązań do przechowywania towarów. W zakres prowadzonej działalności wchodzą w szczególności produkcja, sprzedaż oraz działania B+R. W celu realizacji swoich zadań Spółka posiada w Belgii szereg wyspecjalizowanych zespołów, w tym zespoły inżynierów i zespoły sprzedażowe. Przy tym, wszystkie istotne decyzje biznesowe Spółki podejmowane są w siedzibie na terytorium Belgii. Wnioskodawca zamierza, we współpracy ze Spółką B, realizować w Polsce projekt na rzecz Kontrahenta polegający na budowie Magazynu. Obecnie jest to jedyny projekt realizowany przez Spółkę na terenie Polski, przy czym Spółka nie wyklucza potencjalnego rozwoju na terenie Polski. Spółka przewiduje, że realizacja projektu będzie trwała dłużej niż 12 miesięcy. Spółka nie gromadzi materiałów lub sprzętu, które miałyby zostać wykorzystane w przyszłości przy realizacji innych transakcji. Czynności podejmowane w Polsce przez Spółkę służą tylko realizacji opisywanego projektu. Przy realizacji świadczenia na rzecz Kontrahenta Spółka będzie nabywać kompleksowe usługi od podwykonawców, jednak nie będzie miała bezpośredniej kontroli nad ich zasobami technicznymi ani personelem. Z wniosku wynika, że Wnioskodawca planuje, że przez okres powyżej 6 miesięcy będzie wspierany przez przedstawiciela handlowego w Polsce, który będzie pozostawał ze Spółką w stosunku pracy. Obecnie przedstawiciel handlowy jest pracownikiem spółki powiązanej ze Spółką B w Polsce. Zadaniem przedstawiciela handlowego będzie rozwijanie biznesu w Polsce. Zakres jego obowiązków będzie obejmował pomoc w eksploracji rynku w poszukiwaniu potencjalnych klientów, nawiązywanie wstępnych kontaktów oraz przygotowywanie sprzedaży. Osoba ta nie będzie jednak dysponowała pełnomocnictwem do zawierania umów z kontrahentami. Przedstawiciel będzie pracował z domu i/lub będzie obecny u (potencjalnych) klientów. Nadzór nad przedstawicielem handlowym będą sprawować Pracownicy głównej siedziby Spółki w Belgii. Co również ważne, Spółka nie jest właścicielem żadnych obiektów, nieruchomości (np. biura, magazynu) ani urządzeń (np. własnej linii produkcyjnej) w Polsce, ani nie korzysta z nich na podstawie innego tytułu prawnego (najem, dzierżawa). Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. Przy czym, dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności. Odnośnie zasobów personalnych Wnioskodawca wskazał, że szereg wyspecjalizowanych zespołów, w tym zespoły inżynierów i zespoły sprzedażowe, zaangażowanych w realizację zadań dotyczących produkcji, sprzedaży oraz działań B+R posiada w Belgii. W Polsce, Wnioskodawca zamierza zatrudnić (na okres powyżej 6 miesięcy) przedstawiciela handlowego, który obecnie jest pracownikiem spółki powiązanej ze Spółką B w Polsce. Co jednak istotne, przedstawiciel handlowy nie będzie dysponował pełnomocnictwem do zawierania umów z kontrahentami. Zadaniem przedstawiciela handlowego będzie rozwijanie biznesu w Polsce, tj. pomoc w eksploracji rynku w poszukiwaniu potencjalnych klientów, nawiązywanie wstępnych kontaktów oraz przygotowywanie sprzedaży. Swoje zadania przedstawiciel handlowy będzie wykonywał pod nadzorem pracowników głównej siedziby Spółki w Belgii. Zatem pomimo tego, że Spółka posiada zaplecze osobowe w postaci przedstawiciela handlowego, który będzie pracował z domu lub będzie obecny u potencjalnych klientów, to nie będzie on dysponował pełnomocnictwem do zawiera umów z kontrahentami. Nie sposób więc uznać, że taki pracownik (przedstawiciel handlowy) jest w stanie prowadzić niezależną działalność Spółki w zakresie opracowywania zautomatyzowanych rozwiązań do przechowywania towarów. Ponadto, wszystkie istotne decyzje biznesowe Spółki również podejmowane są w sposób scentralizowany w Belgii. Jednocześnie przedstawione okoliczności sprawy wskazują, że Spółka nie posiada kontroli nad zasobami osobowymi i technicznymi podwykonawców, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Spółka wskazała, że pełna odpowiedzialność za instalację oraz instruowanie personelu będzie leżeć po stronie podwykonawców. Spółka nie będzie sprawować nadzoru nad pracownikami podwykonawców i nie może im wydawać jakichkolwiek poleceń służbowych. Personel podwykonawców odpowiada wyłącznie przed własnym pracodawcą, a Spółka nie ma uprawnień do bezpośredniego wpływania na ich obowiązki. Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że nie gromadzi materiałów ani sprzętu, które miałyby zostać wykorzystane w przyszłości przy realizacji innych transakcji. Czynności jakie Spółka podejmuje w Polsce służą tylko realizacji projektu będącego przedmiotem wniosku. Zatem, skoro Spółka nie posiada na terytorium Polski odpowiednich zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności nie można uznać, że spełnione jest kryterium stałości, bowiem kryterium to należy odnieść do obecności zasobów osobowych i technicznych. Ponadto, warunek prowadzenia działalności w sposób niezależny sprawia, że zaplecze składające się na stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi być w stanie zawierać umowy w zakresie zwykłego zarządu (bieżącej działalności) tego miejsca jak np. umowy na dostarczanie towaru czy też wykonywanie usług. W analizowanej sprawie, wskazali Państwo jednoznacznie, że Wszystkie istotne decyzje biznesowe Spółki podejmowane są w jej siedzibie na terytorium Belgii. Należy również zwrócić uwagę na cytowany już wyrok TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r., z którego wynika, że z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności istotne jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie tych usług, które świadczy dla tego innego podmiotu. Odnosząc powyższe do Państwa sytuacji należy stwierdzić, że podwykonawcy będą świadczyć na rzecz Spółki określone usługi, a to oznacza, że w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych podwykonawców byłoby wykorzystywane zarówno do świadczenia usług na rzecz Spółki jak i ich odbioru. Tym samym, zgodnie z wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności. Zatem, oceniając całokształt przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie będzie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Tym samym, stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe. Ad 2 Wątpliwości Spółki dotyczą również ustalenia, czy podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia podatku z tytułu dostawy Magazynu wraz z automatyką będzie Kontrahent na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, czy Spółka. Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że przedmiotem umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą i polskim Kontrahentem jest dostawa regałów magazynowych wysokiego składowania typu silo (Regały) wraz systemem automatyzacyjnym (...). W celu realizacji umowy z Kontrahentem, Wnioskodawca korzysta z podwykonawcy, tj. Spółki B. Spółka B posiada siedzibę działalności gospodarczej oraz stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Belgii i jest w tym kraju zarejestrowana dla celów VAT oraz transakcji wewnątrzwspólnotowych. Jednocześnie, Spółka B jest zarejestrowana dla celów VAT oraz transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce. Spółka B, działająca jako podwykonawca Wnioskodawcy, będzie odpowiedzialna za dostarczenie i montaż Regałów. W celu realizacji swojego zakresu zadań (dostawa Regałów i ich montaż), Spółka B nabywa i transportuje do Polski (we własnym imieniu i na własną rzecz) materiały do budowy regałów. Część materiałów zostanie przetransportowana do Polski z zakładów produkcyjnych Spółki B w Belgii i Francji, natomiast część zostanie dostarczona z krajów UE. Wnioskodawca oczekuje od Spółki B finalnego wykonania Regałów, w których będzie mógł zainstalować dodatkowe elementy w postaci mechanizmu automatyzacyjnego. Tym samym, Spółka B nie będzie sprzedawać Wnioskodawcy części składowych regałów, lecz będzie zobowiązana do wykonania na jego rzecz świadczenia złożonego obejmującego dostawę i instalację Regałów. Montaż Regałów polega na połączeniu elementów konstrukcyjnych, tak aby powstał stabilny szkielet. Następnie montowane są dodatkowe wzmocnienia i stężenia, które zapewniają dodatkową stabilność konstrukcji. Konstrukcja Regałów, poza funkcją przechowywania towarów, pełni również funkcję nośną budynku magazynu i przenosi obciążenia klimatyczne. Regały są konstrukcją wsporczą dla ścian i dachu obiektu. Całość jest nierozłącznie związana z układem technologicznym magazynu. W związku z tym, montaż Regałów stanowi złożoną procedurę, która wymaga specjalistycznej wiedzy m.in. z zakresu budownictwa. Same części składowe Regałów nie przedstawiają wartości ekonomicznej ani dla Wnioskodawcy ani dla ich ostatecznego nabywcy, tj. Kontrahenta. Niezbędna do ich prawidłowego funkcjonowania jest usługa montażu. Gdy Regały są gotowe, Wnioskodawca instaluje system automatyzacyjny, który staje się integralną częścią Regałów oraz sprawdza funkcjonowanie tego systemu pod kątem zgodności z wymaganiami. Opracowanie i wykonanie rozwiązania automatyzacyjnego odbywa się częściowo w Belgii, niemniej jednak końcowy etap montażu systemu w Regałach, jest realizowany bezpośrednio w Polsce. Przy tym, ani Wnioskodawca ani Spółka B nie są zaangażowani w budowę magazynu (budowę betonowej podłogi, obudowy, sufitu), nie jest to przedmiotem umowy z Kontrahentem. Za przygotowanie magazynu, tj. budowę obudowy i sufitu wokół regałów odpowiedzialny jest polski Kontrahent. Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika więc, że Spółka B dostarczy Wnioskodawcy kompletne (zmontowane) Regały. Natomiast Wnioskodawca zamontuje w tych Regałach system automatyzacyjny. W konsekwencji, Kontrahent nabędzie od Wnioskodawcy kompleksowe świadczenie obejmujące dostawę Regału z zainstalowanym systemem automatyzacyjnym wraz z montażem. Montaż Regałów oraz montaż rozwiązania automatyzacyjnego odbędzie się w Polsce. Przy tym, zarówno montaż Regałów jak i systemu automatyzacyjnego cechują się wysokim stopniem skomplikowania. Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że celem Kontrahenta jest nabycie kompletnego rozwiązania, zbudowanego zgodnie z jego potrzebami, tj. kompletnej konstrukcji Regałów wraz zamontowanym systemem automatyzacyjnym (Regały są specjalnie zaprojektowane pod system wybrany przez Kontrahenta z oferty Spółki). Faktura wystawiana przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta będzie obejmowała pełne świadczenie, tj. instalację Regałów oraz instalację systemu automatyzacyjnego. Mając na uwadze informacje wskazane w opisie sprawy należy uznać, że świadczenie realizowane przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta stanowi świadczenie kompleksowe, które powinno być opodatkowane jako dostawa z montażem, w rozumieniu art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy. Miejscem dostawy towarów w przypadku dostawy z montażem jest miejsce, w którym towary są montowane/instalowane. W analizowanym przypadku montaż odbędzie się na terytorium Polski. Zatem, miejscem opodatkowania dostawy z montażem realizowanej przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta będzie terytorium Polski. Natomiast odnośnie zasadności zastosowania w analizowanym przypadku art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy należy wskazać, że przepis ten przewiduje tzw. instytucję odwrotnego obciążenia, polegającą na przeniesieniu obowiązku opodatkowania transakcji ze sprzedawcy na nabywcę towarów. Aby uznać nabywcę towarów za podatnika zobowiązanego do rozliczenia podatku, zagraniczny dostawca towarów nie może być zarejestrowany w Polsce dla celów VAT (przy dostawie towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej) jak również nie powinien posiadać siedziby oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Z kolei, nabywca towarów powinien być podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy posiadającym siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce lub osobą prawną niebędącą podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy posiadającą siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowanym zgodnie z art. 97 ust. 4 ustawy. Przedmiotem transakcji opodatkowanej w Polsce dokonanej przez Spółkę na rzecz Kontrahenta będzie dostawa Regałów wraz z systemem automatyzacyjnym (a więc towar inny niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej). Przy tym, Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej w Belgii i jak wskazałem w tej interpretacji nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej i w momencie nabycia świadczenia od Spółki B oraz dostawy świadczenia na rzecz polskiego Kontrahenta Wnioskodawca nie będzie zarejestrowany w Polsce dla celów VAT. Natomiast Kontrahent, posiada siedzibę działalności gospodarczej w Polsce i jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. Zatem, w analizowanej sprawie będą spełnione przesłanki wskazane w art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy. W konsekwencji, słusznie Państwo wywiedli, że podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu dostawy Regałów wraz z automatyką będzie Kontrahent. Tym samym, stanowisko w zakresie pytania 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. Podkreślam, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.