0114-KDIP1-2.4012.58.2025.1.JO

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

dłowe Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 stycznia 2025 r. wpłynął za pośrednictwem ePUAP Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku rozliczenia podatku należnego z tytułu importu towarów przeznaczonych do budowy Farmy Wiatrowej na terenie WSE w ramach Scenariusza 1 i Scenariusza 2. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca” bądź „Spółka”) jest podmiotem polskiego prawa, zarejestrowanym jako czynny podatnik VAT (podatek od towarów i usług) w Polsce. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka rozpoczęła inwestycję zmierzającą do budowy elektrowni wiatrowej morskiej. W związku z tym Spółka planuje wybudować, a po oddaniu do użytkowania eksploatować morską farmę wiatrową na (...) (dalej: „Farma Wiatrowa”). Ponadto przewiduje się, iż po zakończeniu okresu eksploatacji Farma Wiatrowa, a przynajmniej niektóre jej elementy najprawdopodobniej będą wymagać demontażu, w zależności od obowiązujących w tym terminie przepisów w tym zakresie. Farma Wiatrowa będzie zlokalizowana na terenie polskiej wyłącznej strefy ekonomicznej w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz.U.2017.2205 t.j. z dnia 29 listopada 2017 r.; dalej jako: „ustawa o obszarach morskich”). W skład projektu będą wchodziły w szczególności: elektrownie wiatrowe,

infrastruktura przyłączeniowa morskiej farmy wiatrowej, wewnętrzne stacje elektroenergetyczne, linie elektroenergetyczne, stacje badawcze. Elektrownie wiatrowe zlokalizowane będą w polskiej wyłącznej strefie ekonomicznej (dalej: „WSE”), poza wodami terytorialnymi Polski, podczas gdy część infrastruktury przyłączeniowej niezbędnej do funkcjonowania Farmy Wiatrowej (tj. stacje transformatorowe oraz kable zasilające, które pozwolą na doprowadzenie energii elektrycznej wyprodukowanej przez Farmę Wiatrową do lądowej stacji transformatorowej) zlokalizowana będzie częściowo na terenie wód terytorialnych Polski, a częściowo na lądzie. Farma Wiatrowa będzie służyła do produkcji energii elektrycznej. Energia elektryczna będzie sprzedawana przez Spółkę w ramach czynności opodatkowanych VAT. W związku z realizowanym projektem Spółka zawarła i zamierza zawrzeć szereg umów dotyczących odpłatnego nabycia usług/towarów. Projekt budowy morskiej farmy wiatrowej jest złożony i składa się z wielu etapów, w tym z fazy: (i) projektowej, (ii) budowy oraz (iii) eksploatacji, utrzymania i konserwacji. Obecnie inwestycja jest na etapie fazy budowy. Materiały do budowy Farmy Wiatrowej przywożone będą zarówno z krajów UE, jak i spoza UE. W tym zakresie, Spółka podpisała umowy z podmiotami zagranicznymi na dostawę towarów oraz świadczenie usług transportowych i montażowych poszczególnych komponentów Farmy Wiatrowej (m.in. turbin wiatrowych) na (...). Niniejszy wniosek dotyczy jedynie kwestii opodatkowania podatkiem VAT przywozu towarów przeznaczonych do budowy Farmy Wiatrowej, z krajów spoza obszaru celnego UE do WSE. Chodzi w szczególności o dostawy towarów nieunijnych do obszaru inwestycji w WSE, bez ich wprowadzenia do obszaru morskich wód terytorialnych lub lądu, które nie będą podlegać celnym formalnościom przywozowym (Spółka przedstawia tę okoliczność jako element zdarzenia przyszłego i nie oczekuje rozstrzygnięcia w interpretacji czy celne formalności przywozowe będą miały zastosowanie). W tym zakresie, Wnioskodawca wskazuje, iż przywożone towary nieunijne na gruncie przepisów prawa celnego mogą być: towarami, na które nie zostały nałożone żadne środki ochrony handlu, takie np. jak cła antydumpingowe czy wyrównawcze - Scenariusz 1, towarami, które podlegać będą cłom antydumpingowym lub wyrównawczym na podstawie Rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/1131 z dnia 2 lipca 2019 r. ustanawiającego narzędzie celne w celu wykonania art. 14a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 oraz art. 24a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1037 (dalej: „Rozporządzenie 2019 /1131”) - Scenariusz 2.

Pytanie

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe, czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym zarówno w Scenariuszu 1, jak i w Scenariuszu 2, Spółka nie będzie zobligowana do rozliczenia podatku VAT należnego z tytułu przywozu przez Spółkę (lub na jej rzecz) komponentów przeznaczonych do budowy Farmy Wiatrowej z krajów spoza UE na teren WSE?

Państwa stanowisko w sprawie Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno w Scenariuszu 1, jak i w Scenariuszu 2, Spółka nie będzie zobligowana do rozliczenia podatku VAT należnego z tytułu przywozu przez Spółkę (lub na jej rzecz) komponentów przeznaczonych do budowy Farmy Wiatrowej z krajów spoza UE na teren WSE. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy A. Zakres terytorialny przepisów ustawy o VAT W myśl art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega import towarów na terytorium kraju. Z powyższego przepisu wynika zasada terytorialności, zgodnie z którą poszczególne czynności zasadniczo podlegają opodatkowaniu w miejscu, w którym są wykonane. Przez terytorium kraju rozumie się natomiast terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 2 pkt 1 ustawy o VAT). Tak ogólne wskazanie powoduje, zdaniem Wnioskodawcy, wątpliwości co do zakresu jurysdykcji Rzeczypospolitej Polski w sprawach VAT. Zakres terytorialny Rzeczypospolitej Polskiej określają przepisy prawa administracyjnego, w szczególności ustawa z dnia 12 października 1990 r. o ochronie granicy państwowej (Dz. U. z 2024 r., poz. 388). Zgodnie z art. 1 ww. ustawy, granicą Rzeczypospolitej Polskiej jest powierzchnia pionowa przechodząca przez linię graniczną, oddzielająca terytorium państwa polskiego od terytoriów innych państw i od morza pełnego. Granica państwowa rozgranicza również przestrzeń powietrzną, wody i wnętrze ziemi. Natomiast zgodnie z art. 3 ww. ustawy, granica państwowa na morzu przebiega w odległości 12 mil morskich od linii podstawowej, określonej w odrębnych przepisach, lub po zewnętrznej granicy red włączonych do morza terytorialnego. Na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy o obszarach morskich, obszarami morskimi Rzeczypospolitej Polskiej są: 1) morskie wody wewnętrzne, 2) morze terytorialne, 3) strefa przyległa, 4) wyłączna strefa ekonomiczna, przy czym na mocy art. 2 ust. 2 ustawy o obszarach morskich, w skład terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wchodzą morskie wody wewnętrzne oraz morze terytorialne. Pojęcie wyłącznej strefy ekonomicznej reguluje art. 15 ustawy o obszarach morskich. Zgodnie ze wskazanym przepisem, wyłączna strefa ekonomiczna jest położona na zewnątrz morza terytorialnego i przylega do tego morza. Obejmuje ona wody, dno morza i znajdujące się pod nim wnętrze ziemi. Na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o obszarach morskich, granice wyłącznej strefy ekonomicznej określają umowy międzynarodowe. Art. 17 ustawy o obszarach morskich reguluje natomiast uprawnienia Rzeczypospolitej Polskiej przysługujące w wyłącznej strefie ekonomicznej. Zgodnie z ww. przepisem Polsce przysługują: 1) suwerenne prawa w celu rozpoznawania, zarządzania i eksploatacji zasobów naturalnych, zarówno żywych, jak i mineralnych, dna morza i wnętrza ziemi pod nim oraz pokrywających je wód, a także ochrona tych zasobów oraz suwerenne prawa w odniesieniu do innych gospodarczych przedsięwzięć w strefie; 2) władztwo w zakresie: a) budowania i użytkowania sztucznych wysp, konstrukcji i innych urządzeń, b) badań naukowych, c) ochrony i zachowania środowiska morskiego; 3) inne uprawnienia przewidziane w prawie międzynarodowym. Na mocy art. 18 ustawy o obszarach morskich obce państwa korzystają w wyłącznej strefie ekonomicznej z wolności żeglugi i przelotu, układania kabli podmorskich i rurociągów oraz innych, zgodnych z prawem międzynarodowym, sposobów korzystania z morza, wiążących się z tymi wolnościami, z zastrzeżeniem przepisów ustawy. Ponadto, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o obszarach morskich, Rzeczpospolita Polska ma wyłączne prawo wznoszenia, udzielania pozwoleń na wznoszenie i wykorzystywanie w wyłącznej strefie ekonomicznej sztucznych wysp, wszelkiego rodzaju konstrukcji i urządzeń przeznaczonych do przeprowadzania badań naukowych, rozpoznawania lub eksploatacji zasobów, jak również w odniesieniu do innych przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji wyłącznej strefy ekonomicznej, w szczególności wykorzystania w celach energetycznych wody, prądów morskich i wiatru. Należy również podkreślić, iż powyższe przepisy są zbieżne z treścią Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza sporządzonej w Montego Bay dnia 10 grudnia 1982 r. (Dz. U. z 2002 r. nr 59, poz. 543; dalej: „Konwencja o prawie morza”), regulującej podstawowe kwestie z zakresu prawa morza. Zgodnie z treścią art. 56 ust. 1 Konwencji o prawie morza, państwo nadbrzeżne ma w wyłącznej strefie ekonomicznej: a) suwerenne prawa w celu badania, eksploatacji i ochrony zasobów naturalnych, zarówno żywych, jak i nieożywionych, wód morskich pokrywających dno, a także dna morskiego i jego podziemia oraz w celu gospodarowania tymi zasobami, jak również w odniesieniu do innych przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji strefy, takich jak wytwarzanie energii poprzez wykorzystanie wody, prądów i wiatrów; b) jurysdykcję przewidzianą w odpowiednich postanowieniach Konwencji o prawie morza w odniesieniu do: (i) budowania i wykorzystywania sztucznych wysp, instalacji i konstrukcji; (ii) badań naukowych morza; (iii) ochrony i zachowania środowiska morskiego; c) inne prawa i obowiązki przewidziane w niniejszej konwencji. Ponadto, na podstawie art. 60 ust. 1 Konwencji o prawie morza, państwo nadbrzeżne ma w wyłącznej strefie ekonomicznej wyłączne prawo budowania oraz wydawania pozwoleń i przepisów dotyczących budowy, eksploatacji i wykorzystywania: a) sztucznych wysp; b) instalacji i konstrukcji dla celów przewidzianych w artykule 56 i dla innych celów gospodarczych; c) instalacji i konstrukcji, które mogą zakłócać wykonywanie przez państwo nadbrzeżne swoich uprawnień w strefie. Stosownie do ust. 2 tego artykułu, państwo nadbrzeżne posiada wyłączną jurysdykcję nad takimi sztucznymi wyspami, instalacjami i konstrukcjami, łącznie z jurysdykcją w zakresie wydawania ustaw i innych przepisów prawnych w sprawach celnych, skarbowych, sanitarnych i imigracyjnych, a także w sprawach bezpieczeństwa. Konwencja o prawie morza została ratyfikowana przez Polskę w dniu 6 listopada 1998 r. Stroną Konwencji jest również Unia Europejska, a więc przepisy Konwencji mają podwójnie umocowane jako źródło prawa w Polsce [tak: (...)]. W tym kontekście należy wskazać, że kwestia opodatkowania czynności wykonywanych na terenie wyłącznych stref ekonomicznych była przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE” lub „Trybunał”) w wyroku z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie C-111/05. Trybunał rozstrzygał wówczas m.in. pytanie czy dostawa i ułożenie kabla światłowodowego łączącego dwa państwa członkowskie nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w zakresie tej części transakcji, która dotyczy obszaru położonego w wyłącznej strefie ekonomicznej. Zgodnie z tezami wyroku TSUE w sprawie C-111/05: „(...) państwo członkowskie ma obowiązek objąć podatkiem VAT dostawę towarów, która ma miejsce na należącym do niego morzu terytorialnym oraz na dnie tego morza i podglebiu (...). Z kolei suwerenność państwa nadbrzeżnego w wyłącznej strefie ekonomicznej oraz w odniesieniu do szelfu kontynentalnego ma charakter tylko funkcjonalny i jako taka, ogranicza się do prawa prowadzenia badań i eksploatacji, o którym mowa w art. 56 i 77 konwencji o prawie morza. Skoro dostawy i układania podmorskiego kabla nie ma pośród rodzajów działalności wymienionych enumeratywnie w tych przepisach, część czynności wykonywana w wyłącznej strefie ekonomicznej i na szelfie kontynentalnym nie jest objęta zakresem suwerenności państwa nadbrzeżnego. Wniosek ten znajduje potwierdzenie w art. 58 ust. 1 i art. 79 powyższej konwencji, które zastrzegają na rzecz wszystkich innych państw, pod pewnymi warunkami, prawo układania podmorskich kabli na tych obszarach.” Następnie TSUE stwierdził, że: „Z powyższego wynika, że ta część transakcji nie może być uznawana za wykonywaną na terytorium kraju w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy. Dotyczy to również, a fortiori, tej części transakcji, która wykonywana jest na morzu pełnym, będącym na mocy art. 89 konwencji o prawie morza obszarem wyłączonym spod zakresu suwerenności państw (zob. również w dziedzinie świadczenia usług transportowych wyrok z dnia 13 marca 1990 r. w sprawie C 30/89 Komisja przeciwko Francji, Zb.Orz. str. I 691, pkt 17).” Powyższy wyrok Trybunału wskazuje więc, że jeżeli dana czynność wykonywana w wyłącznej strefie ekonomicznej (np. położenie podmorskiego kabla) nie jest objęta zakresem suwerenności państwa nadbrzeżnego, to taka transakcja nie może być uznawana za wykonywaną na terytorium kraju w rozumieniu prawa unijnego. W świetle powyższego, w zależności od tego, jakie czynności są wykonywane na terenie WSE, może być ona dla celów VAT uznawana za terytorium kraju lub nie. W przypadku gdy dana czynność mieści się w katalogu aktywności wymienionych w art. 17 i 22 ustawy o obszarach morskich i miejsce jej wykonania w myśl ustawy o VAT stanowi terytorium WSE, strefa ta powinna być uznana za terytorium Polski dla celów opodatkowania VAT tej czynności. W okolicznościach opisanych w zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca będzie dokonywał zakupu komponentów niezbędnych do wybudowania Farmy Wiatrowej na terenie WSE. Celem tych zakupów będzie wybudowanie, a następnie eksploatacja Farmy Wiatrowej w celu uzyskiwania za jej pomocą energii elektrycznej z energii wiatru. Tymczasem w art. 22 ust. 1 ustawy o obszarach morskich, jak już wskazano, pośród różnych czynności wprost wymienione zostało wznoszenie wszelkiego rodzaju konstrukcji przeznaczonych do wykorzystania w celach energetycznych wiatru. Nie ulega zatem wątpliwości, że czynności wskazane w zdarzeniu przyszłym, zmierzające do wykorzystania WSE w celu produkcji energii wiatrowej, mieszczą się w katalogu aktywności wymienionych w art. 22 ustawy o obszarach morskich. W konsekwencji, WSE powinna zostać uznana, na potrzeby czynności związanych z budową Farmy Wiatrowej za terytorium Polski. Spółka uzyskała bezpośrednie potwierdzenie tego stanowiska w interpretacji nr 0114-KDIP1-2.4012.843.2018.1.PC z dnia 15 stycznia 2019 r. W dalszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga zatem, czy czynności opisane w zdarzeniu przyszłym spowodują obowiązek rozliczenia przez Spółkę podatku VAT należnego z tytułu przywozu komponentów Farmy Wiatrowej na teren WSE z krajów spoza UE, tj. czy powstanie zobowiązanie podatkowe z tytułu importu towarów. B. Przywóz komponentów Farmy Wiatrowej spoza UE na teren WSE jako niepodlegający opodatkowaniu VAT w Polsce Opodatkowanie VAT importu towarów Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega import towarów na terytorium kraju. Zgodnie zaś z art. 2 pkt 7 ustawy o VAT, przez import towarów rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej. Definicja ta stanowi implementację art. 30 dyrektywy 2006 /112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L 347 z 11.12.2006 str. 1 z późn. zm.), w myśl którego „import towarów” oznacza wprowadzenie na terytorium Wspólnoty towarów, które nie znajdują się w swobodnym obrocie, w rozumieniu art. 24 Traktatu. Powyższe oznacza, że importem jest przywóz towarów z kraju trzeciego na terytorium Unii Europejskiej, natomiast to, w którym państwie członkowskim podlega on opodatkowaniu (ma miejsce import towarów) określa art. 26a ustawy o VAT. Miejscem importu jest bowiem terytorium tego państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej. Przy czym, w przypadku objęcia towarów z momentem ich wprowadzenia m.in. procedurą składowania celnego, miejscem importu takich towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary przestaną podlegać tej procedurze. Jak wskazano w części A uzasadnienia, teren WSE, na który Wnioskodawca sprowadzi komponenty Farmy Wiatrowej, należy w takich okolicznościach uznać za terytorium Polski. Teoretycznie zatem, przywóz towarów na teren WSE z krajów spoza UE spełnia definicję importu towarów, wskazaną w art. 2 pkt 7 ustawy o VAT, a tym samym czynność taka mieści się potencjalnie w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem VAT w Polsce zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT. Nie przesądza to jednak o tym, że z tytułu wykonania takiej czynności powstanie po stronie Spółki jakiekolwiek zobowiązanie podatkowe. Zdaniem Spółki, import towarów w przedstawionych okolicznościach nie będzie skutkował powstaniem obowiązku podatkowego oraz nie będzie możliwe ustalenie kwoty zobowiązania podatkowego, a w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do jego uiszczenia. Spółka chciałaby w tym miejscu zwrócić uwagę na wnioski płynące z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: „NSA”) z dnia 11 maja 2017 r., znak I FSK 1386/15, w którym NSA stwierdził, że: „W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie może być zaakceptowana wykładnia przepisów prawa podatkowego, której rezultatem jest uznanie, że obowiązki podatnika w omawianym zakresie mogą powstać w sytuacji, gdy ze względu na okoliczności od siebie niezależne nie może on tym obowiązkom sprostać. Tymczasem z takim właśnie przypadkiem będziemy mieli do czynienia w sytuacji, gdy podatnik, z uwagi na niemożność obliczenia podstawy opodatkowania (zależnej od wysokości należnej zapłaty - por. art. 29a u.p.t.u.), nie będzie mógł stwierdzić, w jakiej wysokości zobowiązanie podatkowe go obciąża, a tym samym jaki podatek należny powinien uwzględnić w składanej przez siebie deklaracji i jakiej wpłaty na rzecz organu podatkowego powinien dokonać. Wykładnia zaakceptowana przez sąd pierwszej instancji prowadzi do sytuacji, w której obowiązek podatkowy powstaje, ale nie powstaje zobowiązanie podatkowe (gdyż brak jest jednego z jego elementów konstrukcyjnych, tj. wysokości podatku), a podatnik, zobowiązany do rozliczenia się z organem podatkowym z podatku należnego w terminie wynikającym z art. 103 u.p.t.u., nie może tego faktycznie uczynić, bo nie ma wiedzy, która by mu na to pozwoliła (nie zna wysokości podatku). Nie bez znaczenia jest to, że na podstawie danych znajdujących się w posiadaniu podatnika również organ podatkowy nie byłby w stanie stwierdzić, jaka jest wysokość podatku, który powinien być zapłacony przez Stowarzyszenie.” Zdaniem Spółki, powyższy wyrok należy interpretować szerzej niż tylko w kontekście niemożliwości określenia podstawy opodatkowania. Wskazuje on bowiem wyraźnie, że dopiero gdy zaistnieją wszystkie elementy konstrukcyjne podatku VAT, można mówić o powstaniu zobowiązania podatkowego. Co więcej, każdy z elementów musi podlegać konkretyzacji na podstawie precyzyjnych kryteriów wynikających bezpośrednio z przepisów prawa podatkowego - nie może być przez podatnika szacowany lub określany uznaniowo. W ocenie Wnioskodawcy, import towarów na terytorium kraju podlega opodatkowaniu VAT i skutkuje powstaniem zobowiązania podatkowego dopiero wówczas, gdy łącznie spełnione są następujące przesłanki: 1) import towarów został dokonany przez podmiot działający w charakterze podatnika VAT; 2) powstał obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów; 3) określona została podstawa opodatkowania i kwota podatku. Ad. 1) Art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT określa katalog podmiotów, które zobowiązane są do rozliczenia podatku z tytułu importu towarów - uzyskują status podatnika w związku z tą czynnością, niezależnie od tego, czy są podatnikami w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT. Przepis ten stanowi, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku, gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną, obniżoną lub zerową stawkę celną. Według przepisów celnych, podmiotem, na którym ciąży obowiązek uiszczenia cła (dłużnikiem celnym, a importerem na gruncie przepisów VAT) jest każda osoba odpowiedzialna za dług celny. Z kolei dług celny w przywozie powstaje w wyniku objęcia towarów nieunijnych podlegających należnościom celnym procedurą dopuszczenia do obrotu. W takiej sytuacji dłużnikiem, zgodnie z art. 77 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 ustanawiającego unijny kodeks celny (dalej: „UKC”), jest zgłaszający, a w przypadku przedstawicielstwa pośredniego również osoba, na której rzecz dokonuje się zgłoszenia celnego. W analizowanej sprawie, obowiązek dokonania celnych formalności przywozowych w związku z przywozem towarów (również tych podlegających cłom antydumpingowym lub wyrównawczym) do WSE nie powstanie, w szczególności: nie wystąpi obowiązek złożenia przywozowej deklaracji skróconej, towary (w tym te objęte cłami antydumpingowymi lub wyrównawczymi) nie będą również przedmiotem przedstawienia organom celnym ani dowolnego rodzaju składowaniem czasowym, towary nie będą obejmowane procedurą dopuszczenia do obrotu, ani inną procedurą celną. W rezultacie, Spółka nie może być uznana za „podmiot, na którym ciąży obowiązek uiszczenia cła”, a tym samym Wnioskodawcy nie można uznać za podatnika w rozumieniu ustawy o VAT w odniesieniu do przywozu towarów do WSE. Powyższe znajduje zastosowanie nie tylko w Scenariuszu 1, ale również w Scenariuszu 2 (przywóz do WSE towarów podlegających cłom antydumpingowym lub wyrównawczym) w sytuacji, w której na gruncie Rozporządzenia 2019/1131 powstaje „dług”. W ocenie Wnioskodawcy, „długu” tego nie należy utożsamiać z „długiem celnym”. Zgodnie z przepisami celnymi, „dług celny” oznacza nałożony na określoną osobę obowiązek zapłaty stosownej kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych, określonej dla danych towarów na mocy obowiązujących przepisów prawa celnego. Z kolei „należności celne przywozowe” oznaczają należności celne płatne przy przywozie towarów. W Scenariuszu 2 nie dochodzi do przywozu towarów w rozumieniu przepisów celnych, tj. towary nie są wprowadzane na unijny obszar celny, a po ich przywozie do WSE ich status nie zmienia się z nieunijnego na unijny (tj. pozostają one towarami nieunijnymi). Towary te nie są objęte żadną procedurą dopuszczenia do obrotu na terytorium UE, a podlegają jedynie cłom antydumpingowym lub wyrównawczym na podstawie Rozporządzenia 2019 /1131. Rozporządzenie 2019/1131 wprowadza unikatowy reżim prawny, na podstawie którego niektóre środki celne mogą być stosowane również w odniesieniu do towarów, które nie są wprowadzane na unijny obszar celny. W tym zakresie należy pamiętać, że cła antydumpingowe i wyrównawcze są środkami/ instrumentami ochrony handlu, których rolą jest ochrona unijnych przedsiębiorstw przed przywozem towarów po cenach dumpingowych i subsydiowanych. W standardowej sytuacji przywozu towarów na obszar celny UE tego typu środki ochrony handlu są uznawane na gruncie przepisów celnych jako część należności celnych przywozowych i jako takie, na gruncie przepisów VAT, są wliczane, razem z cłem właściwym, do podstawy opodatkowania VAT. W analizowanej sytuacji, nie mamy jednak do czynienia z przywozem towarów na obszar celny UE. Towary te nie podlegają formalnościom celnym przywozowym oraz nie otrzymują statusu unijnych towarów po ich przywozie do WSE. Zatem w ocenie Wnioskodawcy, zapłata „długu” w rozumieniu Rozporządzenia 2019/1131 nie stanowi zapłaty cła i nie prowadzi do powstania długu celnego. W rezultacie, również w tej sytuacji Spółka nie może być uznana za „podmiot, na którym ciąży obowiązek uiszczenia cła”, a Wnioskodawcy nie można uznać za podatnika w rozumieniu ustawy o VAT w odniesieniu do przywozu towarów do WSE. Ad. 2) Zgodnie z art. 19a ust. 9 ustawy, obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów powstaje z chwilą powstania długu celnego, z zastrzeżeniem ust. 10a i 11. Oznacza to, że w przypadku gdy na podstawie przepisów celnych powstaje dług celny w związku z dopuszczeniem towarów do obrotu wówczas także, co do zasady, powstanie obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu importu tych towarów. Na podstawie art. 19a ust. 10a ustawy o VAT, w przypadku objęcia towarów procedurą uszlachetniania czynnego obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów powstaje z chwilą zamknięcia procedury uszlachetniania czynnego zgodnie z art. 324 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 z dnia 24 listopada 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów UKC. Natomiast zgodnie z art. 19a ust. 11 ustawy o VAT, w przypadku objęcia towarów procedurą składowania celnego, odprawy czasowej z całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych, uszlachetniania czynnego, tranzytu, wolnego obszaru celnego, jeżeli od towarów tych pobierane są opłaty wyrównawcze lub opłaty o podobnym charakterze, obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów powstaje z chwilą wymagalności tych opłat. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem organów podatkowych, powstanie obowiązku podatkowego w VAT z tytułu importu towarów powiązane jest z powstaniem obowiązku zapłaty cła lub faktem zaistnienia określonych procedur celnych. W przypadku, gdy importowany towar nie jest objęty procedurą dopuszczenia do obrotu w rozumieniu przepisów celnych i przywóz towaru nie powoduje powstania długu celnego, ani też nie występują żadne inne należności przywozowe, obowiązek podatkowy dla przedmiotowego importu towarów nie powstaje. Prawidłowość powyższej argumentacji została potwierdzona w interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „DKIS”): dnia 27 sierpnia 2024 r., znak: 0114-KDIP1-2.4012.336.2024.2.RM; dnia 24 kwietnia 2024 r., znak: 0114-KDIP1-2.4012.194.2024.1.RM; dnia 24 kwietnia 2024 r., znak: 0114-KDIP1-2.4012.83.2024.2.RM. Co więcej, identyczne wnioski płyną z interpretacji indywidualnej DKIS z dnia 14 listopada 2018 r., znak: 0114-KDIP1-2.4012.707.2018.1.RD, w której stwierdzono, że: „(...) Powstanie obowiązku podatkowego z tytułu importu towarów jest powiązane z powstaniem obowiązku zapłaty cła lub faktem zaistnienia określonych procedur celnych. Co do zasady, obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów powstaje z chwilą powstania długu celnego, z zastrzeżeniem ust. 10a i 11 - art. 19a ust. 9 ustawy”. Przytoczone interpretacje indywidualne odnoszą się co prawda do stanów faktycznych odmiennych od zdarzenia przyszłego przedstawionego w niniejszym wniosku, powyższe konkluzje stanowią jednak uniwersalną interpretację w zakresie przepisów ustawy o VAT dotyczących powstania obowiązku podatkowego z tytułu importu towarów i jako takie stanowią istotny element w zakresie oceny sytuacji Wnioskodawcy. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka prowadzi inwestycję w zakresie budowy Farmy Wiatrowej, która będzie zlokalizowana na terenie (...). Towary przeznaczone do tej budowy dostarczane będą z różnych kierunków, w tym z krajów spoza UE. Jednocześnie, w opisie zdarzenia przyszłego stwierdzono, że na gruncie przepisów celnych, przywóz towarów z krajów trzecich (spoza UE) do WSE nie podlega celnym formalnościom przywozowym w Polsce. Nie dochodzi do wprowadzenia towarów na obszar celny UE, a towary wprowadzone do WSE nie otrzymują statusu towarów unijnych (są to dalej towary nieunijne). Nie powstaje zatem dług celny (obowiązek zapłaty należności celnych przywozowych) w odniesieniu do przywozu komponentów Farmy Wiatrowej z krajów trzecich - również tych, które podlegałyby cłom antydumpingowym lub wyrównawczym w Scenariuszu 2. W związku z powyższym, w opinii Wnioskodawcy, w przypadku przywozu towarów (komponentów) z krajów trzecich do WSE nie powstanie obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów, który zgodnie z art. 19 ust. 9 ustawy o VAT wymaga powstania długu celnego. Niepodleganie procedurom celnym wyklucza bowiem powstanie długu celnego, co w konsekwencji prowadzi do uznania, że w opisanym zdarzeniu przyszłym nie zaistnieje sytuacja, w której powstanie obowiązek podatkowy na gruncie VAT. Podkreślenia wymaga, że nie wystąpią również okoliczności, o których mowa w art. 19a ust. 10a lub 11 ustawy o VAT, a więc takie które skutkują powstaniem obowiązku podatkowego z tytułu importu towarów i dotyczą przypadku objęcia importowanych towarów procedurą celną uszlachetniania czynnego lub jedną ze specjalnych procedur celnych, jeżeli od towarów tych pobierane są opłaty wyrównawcze lub opłaty o podobnym charakterze. Zatem skoro przemieszczenie komponentów Farmy Wiatrowej z kraju trzeciego na terytorium WSE nie będzie stanowiło importu towarów w rozumieniu przepisów celnych oraz nie będzie powodowało powstania długu celnego ani spełnienia warunków wskazanych w art. 19a ust. 10a lub 11 ustawy o VAT, zarówno w Scenariuszu 1, jak i w Scenariuszu 2, to tym samym przywóz tego towaru dokonywany na rzecz Wnioskodawcy nie będzie powodował powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT. Ad. 3) Zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 1b, są obowiązani do obliczenia i wykazania w: 1) zgłoszeniu celnym albo 2) rozliczeniu zamknięcia, o którym mowa w art. 175 rozporządzenia 2015/2446, w przypadkach, o których mowa w art. 324 lub art. 325 rozporządzenia 2015/2447, - kwoty podatku, z uwzględnieniem obowiązujących stawek, z zastrzeżeniem art. 33b. Jednocześnie regulacje art. 33 ust. 2-4 wskazują, że organy celne weryfikują kwotę podatku wskazaną przez podatnika w zgłoszeniu celnym lub rozliczeniu zamknięcia, określają kwotę podatku w prawidłowej wysokości w drodze decyzji, a podatnik jest obowiązany do jego zapłaty w terminie 10 dni, licząc od dnia jego powiadomienia przez organ celny o wysokości należności podatkowych. Oznacza to, że ustalenie kwoty podatku VAT z tytułu importu towarów uzależnione zostało od jego obliczenia przez podatnika oraz wykazania go w zgłoszeniu celnym. Zgłoszenie celne pełni w tym przypadku rolę deklaracji podatkowej, w której konkretyzuje się zobowiązanie podatkowe. Podobnie bowiem jak w deklaracji VAT, to podatnik określa kwotę zobowiązania podatkowego (która jednak może zostać przez organy celne zweryfikowana i określona w decyzji w innej wysokości) i tę właśnie kwotę uiszcza. Złożenie zgłoszenia celnego, ze wskazaną kwotą podatku, jest zatem niezbędne do określenia kwoty zobowiązania podatkowego z tytułu importu towarów. Tymczasem w opisanym zdarzeniu przyszłym nie tylko Wnioskodawca nie będzie podatnikiem na potrzeby importu towarów, ale również nie dokona zgłoszenia celnego w ramach procedur celnych. W takiej sytuacji niemożliwe będzie spełnienie warunku polegającego na uwzględnieniu kwoty podatku w zgłoszeniu celnym. Dodatkowo, zgodnie z art. 30b ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania z tytułu importu towarów jest wartość celna powiększona o należne cło. Jeżeli przedmiotem importu są towary opodatkowane podatkiem akcyzowym, podstawą opodatkowania jest wartość celna powiększona o należne cło i podatek akcyzowy. Natomiast w opisanym zdarzeniu przyszłym, ze względu na nierozpoznanie importu towarów w odniesieniu do sprowadzanych na teren WSE komponentów, Spółka nie będzie uczestniczyła w żadnych procedurach celnych związanych z tymi czynnościami. W związku z tym, nie dojdzie do obliczenia wartości celnej towarów, którą wskazuje się w zgłoszeniu celnym. Wprawdzie wartość celna mogłaby zostać obliczona przez Wnioskodawcę przy zastosowaniu przepisów UKC, np. metodą wartości transakcyjnej opisaną w art. 70 UKC, jednak w przedstawionych okolicznościach nie zaistnieje żadna procedura celna, w której tak obliczona wartość celna zostałaby zadeklarowana organom celnym (dotyczy to również Scenariusza 2, w którym Spółka byłaby zobowiązana do złożenia organom celnym jedynie dokumentu nazywanego „poświadczeniem odbioru”, wskazującego „cenę netto na granicy szelfu kontynentalnego lub wyłącznej strefy ekonomicznej”). Nie byłoby żadnej formalnej podstawy do przeprowadzenia weryfikacji podstawy opodatkowania oraz obliczonej na jej podstawie kwoty podatku przez organy celne. Zgodnie z art. 33 ust. 2-4 ustawy o VAT, zapłata podatku z tytułu importu towarów staje się obowiązkowa dopiero w momencie, w którym organ celny potwierdzi kwotę podatku wskazaną przez podatnika w zgłoszeniu celnym lub wyda decyzję, w której określi jego prawidłową wysokość. Zatem w sytuacji, w której weryfikacja przez organy celne wartości celnej towarów obliczonej przez Wnioskodawcę nie będzie możliwa, nie dojdzie również do zatwierdzenia ani podstawy opodatkowania, ani kwoty podatku, a w efekcie nie powstanie obowiązek jego zapłaty. W rezultacie, nie dojdzie do określenia podstawy opodatkowania VAT komponentów sprowadzanych spoza UE na teren WSE. Mając na względzie wszystkie przedstawione uwagi, należy uznać, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie będzie żadnego z elementów konstrukcyjnych podatku VAT (brak podstawy opodatkowania, brak obowiązku podatkowego, brak statusu podatnika). W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym, zarówno w Scenariuszu 1, jak i w Scenariuszu 2, nie będzie możliwe ustalenie zobowiązania podatkowego, które Wnioskodawca musiałby zapłacić z tytułu dokonania importu towarów na teren WSE. Brak neutralności podatku VAT Końcowo Wnioskodawca pragnie podkreślić, że w przypadku uznania, że powstanie zobowiązanie podatkowe z tytułu przemieszczenia komponentów Farmy Wiatrowej spoza UE na teren WSE, konstatacja taka naruszałaby zasadę neutralności podatku VAT. Jak wynika m.in. z wyroku NSA z dnia 4 listopada 2022 r., znak I FSK 236/19: „Zasada neutralności VAT dla podatnika polega na tym, że przez realizację prawa do odliczenia podatku naliczonego, podatnik nie ponosi faktycznie ciężaru tego podatku. Oznacza to, że VAT dla podatników uczestniczących w obrocie towarami i usługami, którzy nie są ostatecznymi odbiorcami - nie może być obciążeniem, lecz musi być neutralny. Prawo do odliczenia zostało wprowadzone po to, by całkowicie uwolnić przedsiębiorcę od kosztów VAT zapłaconego w toku jego działalności gospodarczej z tytułu nabywanych towarów i usług dla tej działalności.” Jednocześnie, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Z art. 86 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT wynika natomiast, że kwotę podatku naliczonego stanowi w przypadku importu towarów - kwota podatku: a) wynikająca z otrzymanego dokumentu celnego, b) należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a, c) wynikająca z deklaracji importowej, w przypadku, o którym mowa w art. 33b, d) wynikająca z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2-3 i art. 34. Jak wskazano w opisanym zdarzeniu przyszłym, w okolicznościach przedstawionych przez Wnioskodawcę nie dojdzie do uznania sprowadzenia komponentów spoza UE na teren WSE za import towarów w rozumieniu przepisów celnych, Spółka nie będzie w związku z tymi transakcjami brała udziału w żadnej procedurze celnej. Wobec powyższego, w opisanym zdarzeniu przyszłym nie będzie możliwa sytuacja, w której Spółka otrzyma dokument celny, na podstawie którego mogłaby odliczyć podatek VAT naliczony z tytułu przedmiotowych transakcji. W efekcie, Wnioskodawca w żadnym przypadku nie będzie mógł odliczyć podatku VAT naliczonego. Mając powyższe na uwadze, uznanie przez tut. Organ, że Wnioskodawca będzie zobligowany do zapłaty zobowiązania podatkowego powstałego w związku ze sprowadzaniem komponentów na teren WSE, prowadziłoby do naruszenia zasady neutralności podatku VAT, ponieważ w opisanym zdarzeniu przyszłym podatek VAT byłby wówczas kosztem Wnioskodawcy niemożliwym do skompensowania poprzez odliczenie VAT naliczonego, pomimo faktu, że Wnioskodawca nie będzie ostatecznym odbiorcą nabywanego towaru (konsumentem końcowym). Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, pomimo że przywóz towarów (komponentów), przeznaczonych do budowy Farmy Wiatrowej, z krajów spoza UE na teren WSE, spełnia definicję importu towarów na terytorium Polski, to nie powstanie zobowiązanie podatkowe w podatku VAT, które Wnioskodawca musiałby zapłacić w związku z przeprowadzanymi transakcjami. Wynika to z faktu, że Wnioskodawca nie będzie podatnikiem z tytułu importu towarów, nie powstanie obowiązek podatkowy, a kwota podatku VAT nie zostanie skonkretyzowana, ponieważ może to nastąpić jedynie przy dokonaniu zgłoszenia celnego, do którego nie dojdzie w opisanym zdarzeniu przyszłym. W efekcie, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku VAT należnego z tytułu importu komponentów Farmy Wiatrowej z krajów spoza UE na teren WSE zarówno w Scenariuszu 1, jak i w Scenariuszu 2. Dodatkowo, uznanie, że Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku należnego z tytułu importu towarów, prowadziłoby do naruszenia zasady neutralności podatku VAT ze względu na brak możliwości odliczenia VAT naliczonego w sytuacji, w której nie będą dokonywane żadne procedury celne, a Wnioskodawca nie otrzyma dokumentu celnego, na podstawie którego mógłby odliczyć podatek naliczony. Przedstawiając powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska przedstawionego w sprawie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”: Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają: 1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; 2) eksport towarów; 3) import towarów na terytorium kraju; 4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju; 5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju. Stosownie do art. 2 pkt 1, 3, 4 i 5 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o: 1) terytorium kraju - rozumie się przez to terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a, 3) terytorium Unii Europejskiej - rozumie się przez to terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (...); 4) terytorium państwa członkowskiego - rozumie się przez to terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a, 5) terytorium państwa trzeciego - rozumie się przez to terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy: Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...). Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy: Przez sprzedaż - rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Według art. 2 pkt 7 ustawy: Przez import towarów rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej. Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy: Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W myśl art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy: Podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku, gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną, obniżoną lub zerową stawkę celną. Jednocześnie, w myśl art. 19a ust. 9 ustawy: Obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów powstaje z chwilą powstania długu celnego, z zastrzeżeniem ust. 10a i 11. Oznacza to, że w przypadku gdy na podstawie przepisów celnych powstaje dług celny w związku z dopuszczeniem towarów do obrotu wówczas także, co do zasady, powstanie obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu importu tych towarów. Według art. 19a ust. 10a ustawy: W przypadku objęcia towarów procedurą uszlachetniania czynnego obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów powstaje z chwilą zamknięcia procedury uszlachetniania czynnego zgodnie z art. 324 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 z dnia 24 listopada 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 ustanawiającego unijny kodeks celny (Dz. Urz. UE L 343 z 29.12.2015, str. 558, z późn. zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem 2015/2447”. Natomiast stosownie do art. 19a ust. 11 ustawy: W przypadku objęcia towarów procedurą: składowania celnego, odprawy czasowej z całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych, uszlachetniania czynnego, tranzytu, wolnego obszaru celnego, jeżeli od towarów tych pobierane są opłaty wyrównawcze lub opłaty o podobnym charakterze, obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów powstaje z chwilą wymagalności tych opłat. Zgodnie z art. 26a ust. 1 ustawy: Miejscem importu towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej. Przy czym, w myśl art. 26a ust. 2 ustawy: W przypadku gdy towary zostaną objęte z momentem ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej jedną z następujących procedur: 1) uszlachetniania czynnego, 2) odprawy czasowej z całkowitym zwolnieniem od należności celnych przywozowych, 3) składowania celnego, 4) tranzytu, w tym także składowaniem czasowym przed objęciem towarów jedną z procedur celnych, 5) wolnego obszaru celnego - miejscem importu takich towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary te przestaną podlegać tym procedurom. Jak stanowi art. 30b ust. 1 ustawy: Podstawą opodatkowania z tytułu importu towarów jest wartość celna powiększona o należne cło. Jeżeli przedmiotem importu są towary opodatkowane podatkiem akcyzowym, podstawą opodatkowania jest wartość celna powiększona o należne cło i podatek akcyzowy. Ponadto, w myśl art. 5 pkt 12, 15, 16, 18, 19, 20, 23 i 24 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z 9 października 2013 r. ustanawiającego Unijny Kodeks Celny (Dz. Urz. UE L 269 z 10 października 2013 r. str. 1 ze zm.) - zwanym dalej UKC: - „zgłoszenie celne” oznacza czynność, przez którą osoba w wymaganej formie i w określony sposób wyraża zamiar objęcia towaru określoną procedurą celną, wskazując w stosownych przypadkach wszelkie szczegółowe ustalenia, które mają mieć zastosowanie; - „zgłaszający” oznacza osobę, która składa zgłoszenie celne, deklarację do czasowego składowania, przywozową deklarację skróconą, wywozową deklarację skróconą, zgłoszenie do powrotnego wywozu lub powiadomienie o powrotnym wywozie we własnym imieniu, albo osobę, w której imieniu takie zgłoszenie, deklaracja lub powiadomienie są składane; - „procedura celna” oznacza jedną z następujących procedur, którą zgodnie z przepisami kodeksu można objąć towary: a) dopuszczenie do obrotu; b) procedury specjalne; c) wywóz; - „dług celny” oznacza nałożony na określoną osobę obowiązek zapłaty stosownej kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych, określonej dla danych towarów na mocy obowiązujących przepisów prawa celnego; - „dłużnik” oznacza każdą osobę odpowiedzialną za dług celny; - „należności celne przywozowe” oznaczają należności celne płatne przy przywozie towarów; - „towary unijne” oznaczają towary należące do jednej z następujących kategorii: a) towary całkowicie uzyskane na obszarze celnym Unii i w których skład nie wchodzą towary przywiezione z krajów lub terytoriów znajdujących się poza obszarem celnym Unii; b) towary wprowadzone na obszar celny Unii z krajów lub terytoriów znajdujących się poza tym obszarem i dopuszczone do obrotu; c) towary uzyskane lub wyprodukowane na obszarze celnym Unii wyłącznie z towarów, o których mowa w lit. b), lub z towarów, o których mowa w lit. a) i b); - „towary nieunijne” oznaczają towary inne niż te, o których mowa w pkt 23), lub takie, które utraciły unijny status celny. Zgodnie z art. 69 UKC: Do celów stosowania wspólnej taryfy celnej oraz środków pozataryfowych, ustanowionych w przepisach unijnych regulujących określone dziedziny wymiany towarowej, wartość celna towarów określana jest zgodnie z przepisami art. 70 i 74. W myśl do art. 70 ust. 1 UKC: Zasadniczą podstawą wartości celnej towarów jest wartość transakcyjna, tj. cena faktycznie zapłacona lub należna za towary, gdy zostały one sprzedane w celu wywozu na obszar celny Unii, w razie potrzeby skorygowana. Stosownie do art. 77 UKC: 1. Dług celny w przywozie powstaje w wyniku objęcia towarów nieunijnych podlegających należnościom celnym przywozowym jedną z następujących procedur celnych: a) dopuszczenia do obrotu, w tym na mocy przepisów o końcowym przeznaczeniu; b) odprawy czasowej z częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych. 2. Dług celny powstaje w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego. 3. Dłużnikiem jest zgłaszający. W przypadku przedstawicielstwa pośredniego dłużnikiem jest również osoba, na której rzecz dokonuje się zgłoszenia celnego. (...) W myśl art. 201 UKC: 1. Towary nieunijne przeznaczone do wprowadzenia na rynek Unii lub przeznaczone do osobistego użytku lub konsumpcji na obszarze celnym Unii są obejmowane procedurą dopuszczenia do obrotu. 2. Dopuszczenie do obrotu wymaga: a) pobrania wszelkich należnych należności celnych przywozowych; b) pobrania - w stosownych przypadkach - innych należności zgodnie z właściwymi obowiązującymi przepisami dotyczącymi pobierania tych należności; c) zastosowania środków polityki handlowej oraz zakazów i ograniczeń, jeżeli nie musiały one być stosowane na wcześniejszym etapie; oraz d) załatwienia pozostałych formalności wymaganych przy przywozie danych towarów. 3. Dopuszczenie do obrotu nadaje towarom nieunijnym unijny status celny. Z opisu sprawy wynika, że Spółka planuje wybudować, a po oddaniu do użytkowania eksploatować morską farmę wiatrową na (...) („Farma Wiatrowa”). Farma Wiatrowa będzie zlokalizowana na terenie polskiej wyłącznej strefy ekonomicznej w rozumieniu ustawy o obszarach morskich. W skład projektu będą wchodziły w szczególności: elektrownie wiatrowe, infrastruktura przyłączeniowa morskiej farmy wiatrowej, wewnętrzne stacje elektroenergetyczne, linie elektroenergetyczne, stacje badawcze. Elektrownie wiatrowe zlokalizowane będą w polskiej wyłącznej strefie ekonomicznej („WSE”), poza wodami terytorialnymi Polski, podczas gdy część infrastruktury przyłączeniowej niezbędnej do funkcjonowania Farmy Wiatrowej (tj. stacje transformatorowe oraz kable zasilające, które pozwolą na doprowadzenie energii elektrycznej wyprodukowanej przez Farmę Wiatrową do lądowej stacji transformatorowej) zlokalizowana będzie częściowo na terenie wód terytorialnych Polski, a częściowo na lądzie. W związku z realizowanym projektem Spółka zawarła i zamierza zawrzeć szereg umów dotyczących odpłatnego nabycia usług/towarów. Materiały do budowy Farmy Wiatrowej przywożone będą zarówno z krajów UE, jak i spoza UE. W tym zakresie, Spółka podpisała umowy z podmiotami zagranicznymi na dostawę towarów oraz świadczenie usług transportowych i montażowych poszczególnych komponentów Farmy Wiatrowej (m.in. turbin wiatrowych) na (...). Państwa wniosek dotyczy jedynie kwestii opodatkowania podatkiem VAT przywozu towarów przeznaczonych do budowy Farmy Wiatrowej, z krajów spoza obszaru celnego UE do WSE. Chodzi w szczególności o dostawy towarów nieunijnych do obszaru inwestycji w WSE, bez ich wprowadzenia do obszaru morskich wód terytorialnych lub lądu, które nie będą podlegać celnym formalnościom przywozowym. Przywożone towary nieunijne na gruncie przepisów prawa celnego mogą być: towarami, na które nie zostały nałożone żadne środki ochrony handlu, takie np. jak cła antydumpingowe czy wyrównawcze - Scenariusz 1, towarami, które podlegać będą cłom antydumpingowym lub wyrównawczym na podstawie Rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/1131 z dnia 2 lipca 2019 r. ustanawiającego narzędzie celne w celu wykonania art. 14a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 oraz art. 24a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1037 (dalej: „Rozporządzenie 2019 /1131”) - Scenariusz 2. Państwa wątpliwości dotyczą kwestii, czy Spółka nie będzie zobligowana do rozliczenia podatku VAT należnego z tytułu przywozu przez Spółkę (lub na jej rzecz) komponentów przeznaczonych do budowy Farmy Wiatrowej z krajów spoza UE na teren WSE zgodnie ze Scenariuszem nr 1 i Scenariuszem nr 2. Odnośnie Państwa wątpliwości należy wskazać, że za import towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 7 ustawy uważa się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej. Definicja ta stanowi implementację art. 30 dyrektywy 2006 /112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347 z 11.12.2006 str. 1 ze zm.), w myśl którego „import towarów” oznacza wprowadzenie na terytorium Wspólnoty towarów, które nie znajdują się w swobodnym obrocie, w rozumieniu art. 24 Traktatu. Oznacza to, że importem jest przywóz towarów z kraju trzeciego na terytorium Unii Europejskiej, natomiast to, w którym państwie członkowskim podlega on opodatkowaniu (ma miejsce import towarów) określa art. 26a ustawy. Miejscem importu jest bowiem terytorium tego państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej. Zatem, tylko import towarów na terytorium kraju stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy. Z kolei, powstanie obowiązku podatkowego z tytułu importu towarów powiązane jest z powstaniem obowiązku zapłaty cła lub faktem zaistnienia określonych procedur celnych. W przypadku, gdy importowany towar nie jest objęty procedurą dopuszczenia do obrotu w rozumieniu przepisów celnych i przywóz towaru nie powoduje powstania długu celnego, ani też nie występują żadne inne należności przywozowe, obowiązek podatkowy dla przedmiotowego importu towarów nie powstaje. Jak Państwo wskazali, materiały do budowy Farmy Wiatrowej przywożone będą z krajów spoza obszaru celnego UE do WSE bez ich wprowadzenia do obszaru morskich wód terytorialnych lub lądu. Wskazaliście Państwo, że towary (komponenty do budowy Farmy Wiatrowej) nie będą podlegać celnym formalnościom przywozowym. W konsekwencji w przedmiotowej sprawie w pierwszej kolejności istotną kwestią jest jak należy traktować obszar wyłącznej strefy ekonomicznej. Ustawa z 12 października 1990 r. o ochronie granicy państwowej (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 184, dalej jako: „ustawa o ochronie granic”) nie definiuje wprost pojęcia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jednak określa jej granice, a tym samym wyznacza obszar wchodzący w skład terytorium kraju. Jak stanowi art. 1 ustawy o ochronie granic: Granicą Rzeczypospolitej Polskiej, zwaną dalej „granicą państwową”, jest powierzchnia pionowa przechodząca przez linię graniczną, oddzielająca terytorium państwa polskiego od terytoriów innych państw i od morza pełnego. Granica państwowa rozgranicza również przestrzeń powietrzną, wody i wnętrze ziemi. Zgodnie z art. 3 ustawy o ochronie granic: Granica państwowa na morzu przebiega w odległości 12 mil morskich od linii podstawowej, określonej w odrębnych przepisach, lub po zewnętrznej granicy red włączonych do morza terytorialnego. Natomiast stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy z 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (t.j. Dz. U. z 2024 r. 1125.; dalej jako: „ustawa o obszarach morskich”): Obszarami morskimi Rzeczypospolitej Polskiej są: 1) morskie wody wewnętrzne, 2) morze terytorialne, 3) strefa przyległa, 4) wyłączna strefa ekonomiczna - zwane „polskimi obszarami morskimi”. Z art. 2 ust. 2 ustawy o obszarach morskich wynika, że: Morskie wody wewnętrzne i morze terytorialne wchodzą w skład terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W myśl art. 15 ustawy o obszarach morskich: Wyłączna strefa ekonomiczna jest położona na zewnątrz morza terytorialnego i przylega do tego morza. Obejmuje ona wody, dno morza i znajdujące się pod nim wnętrze ziemi. Zgodnie z art. 17 ustawy o obszarach morskich: Rzeczypospolitej Polskiej przysługują w wyłącznej strefie ekonomicznej: 1) suwerenne prawa w celu rozpoznawania, zarządzania i eksploatacji zasobów naturalnych, zarówno żywych, jak i mineralnych, dna morza i wnętrza ziemi pod nim oraz pokrywających je wód, a także ochrona tych zasobów oraz suwerenne prawa w odniesieniu do innych gospodarczych przedsięwzięć w strefie; 2) władztwo w zakresie: a) budowania i użytkowania sztucznych wysp, konstrukcji i innych urządzeń, b) badań naukowych, c) ochrony i zachowania środowiska morskiego; d) inne uprawnienia przewidziane w prawie międzynarodowym. Jak stanowi art. 22 ust. 1 ustawy o obszarach morskich: Rzeczpospolita Polska ma wyłączne prawo wznoszenia, udzielania pozwoleń na wznoszenie i wykorzystywanie w wyłącznej strefie ekonomicznej sztucznych wysp, wszelkiego rodzaju konstrukcji i urządzeń przeznaczonych do przeprowadzania badań naukowych, rozpoznawania lub eksploatacji zasobów, jak również w odniesieniu do innych przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji wyłącznej strefy ekonomicznej, w szczególności wykorzystania w celach energetycznych wody, prądów morskich i wiatru. Art. 22 ust. 2 ustawy o obszarach morskich stanowi, że: Sztuczne wyspy, konstrukcje i urządzenia, o których mowa w ust. 1, podlegają prawu polskiemu. Natomiast, zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o obszarach morskich: Wznoszenie lub wykorzystywanie sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń w polskich obszarach morskich wymaga uzyskania pozwolenia ustalającego ich lokalizację oraz określającego warunki ich wykorzystania na tych obszarach. Z kolei stosownie do art. 56 ust. 1 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza sporządzonej w Montego Bay 10 grudnia 1982 r. (t.j. Dz. U. z 2002 r. 59 poz. 543 dalej jako: „Konwencja o prawie morza”) ratyfikowanej przez Polskę 6 listopada 1998 r.: Państwo nadbrzeżne ma w wyłącznej strefie ekonomicznej: a) suwerenne prawa w celu badania, eksploatacji i ochrony zasobów naturalnych, zarówno żywych, jak i nieożywionych, wód morskich pokrywających dno, a także dna morskiego i jego podziemia oraz w celu gospodarowania tymi zasobami, jak również w odniesieniu do innych przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji strefy, takich jak wytwarzanie energii poprzez wykorzystanie wody, prądów i wiatrów; b) jurysdykcję przewidzianą w odpowiednich postanowieniach Konwencji o prawie morza w odniesieniu do: i. budowania i wykorzystywania sztucznych wysp, instalacji i konstrukcji; ii. badań naukowych morza; iii. ochrony i zachowania środowiska morskiego; c) inne prawa i obowiązki przewidziane w niniejszej konwencji. W myśl art. 60 ust. 1 Konwencji o prawie morza: Państwo nadbrzeżne ma w wyłącznej strefie ekonomicznej wyłączne prawo budowania oraz wydawania pozwoleń i przepisów dotyczących budowy, eksploatacji i wykorzystywania: a) sztucznych wysp; b) instalacji i konstrukcji dla celów przewidzianych w artykule 56 i dla innych celów gospodarczych; c) instalacji i konstrukcji, które mogą zakłócać wykonywanie przez państwo nadbrzeżne swoich uprawnień w strefie. Na podstawie art. 60 ust. 2 Konwencji o prawie morza: Państwo nadbrzeżne posiada wyłączną jurysdykcję nad takimi sztucznymi wyspami, instalacjami i konstrukcjami, łącznie z jurysdykcją w zakresie wydawania ustaw i innych przepisów prawnych w sprawach celnych, skarbowych, sanitarnych i imigracyjnych, a także w sprawach bezpieczeństwa. Powołane wyżej przepisy wskazują, że wyłączna strefa ekonomiczna stanowi obszar znajdujący się poza terytorium państwa, w którym jednak państwo może wykonywać ograniczoną jurysdykcję (określone prawa suwerenne). Wyłączna strefa ekonomiczna jest obszarem o specjalnym statusie prawnym, który z jednej strony polega na sprawowaniu w niej przez państwa nadbrzeżne praw suwerennych, zaś z drugiej strony na równoległym istnieniu praw innych państw (w tym państw trzecich), a konkretnie praw wynikających z postanowień Konwencji o prawie morza, odnoszących się do morza otwartego i mówiących o wolności mórz. W wyłącznej strefie ekonomicznej obowiązuje określony reżim prawny, wskazujący zakres jurysdykcji i praw państwa nadbrzeżnego oraz praw i wolności innych państw w tym obszarze. Zgodnie z art. 56 ust. 1 lit. b Konwencji o prawie morza, państwo nadbrzeżne ma w wyłącznej strefie ekonomicznej jurysdykcję przewidzianą w odpowiednich postanowieniach tej Konwencji, w odniesieniu do budowania i wykorzystania sztucznych wysp, instalacji i konstrukcji. Zakres tej jurysdykcji został natomiast sprecyzowany m.in. w art. 60 ust. 1 Konwencji o prawie morza. Z kolei w prawie krajowym uprawnienia przyznane państwu nadbrzeżnemu w tym przepisie Konwencji zostały dookreślone w art. 23 ust. 1 ustawy o obszarach morskich. Jednocześnie należy uznać, że morska farma wiatrowa zalicza się do konstrukcji, o których mowa w art. 60 ust. 1 Konwencji o prawie morza i art. 23 ust. 1 ustawy o obszarach morskich. Tym samym, realizowanie przez państwo nadbrzeżne uprawnień w zakresie przyznanej mu jurysdykcji wobec sztucznych wysp, instalacji i konstrukcji zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej, uzależnione jest od obowiązywania w prawie krajowym odpowiednich przepisów, mających zastosowanie w jego wyłącznej strefie ekonomicznej. Kwestia opodatkowania czynności wykonywanych na terenie wyłącznej strefy ekonomicznej była przedmiotem orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z 29 marca 2007 r. w sprawie C-111/05 Aktiebolaget NN TSUE ocenił traktowanie do celów podatku VAT położenia kabla światłowodowego, którego część przebiegała przez wyłączną strefę ekonomiczną i szelf kontynentalny. TSUE stwierdził, że suwerenność państwa nadbrzeżnego w wyłącznej strefie ekonomicznej oraz w odniesieniu do szelfu kontynentalnego ma charakter tylko funkcjonalny i jako taki ogranicza się do prawa prowadzenia badań i eksploatacji, o których mowa w art. 56 i 77 Konwencji o prawie morza. Skoro dostawy i układania podmorskiego kabla nie ma pośród rodzajów działalności wymienionych enumeratywnie w tych przepisach, część czynności wykonywana w wyłącznej strefie ekonomicznej i na szelfie kontynentalnym nie jest objęta zakresem suwerenności państwa nabrzeżnego. Z powyższego wynika, że ta część transakcji nie może być uznana za wykonaną na terytorium kraju, w rozumieniu art. 2 pkt 1 Szóstej dyrektywy. Zatem z ww. orzeczenia wynika, że dla celów dostaw i świadczenia usług bezpośrednio związanych z rodzajami działalności, o których mowa w Konwencji o prawie morza, a do których państwa członkowskie mają suwerenne prawo, wyłączna strefa ekonomiczna jest uznawana za część ich terytorium. Tym samym z powołanych powyżej przepisów wynika, że w zakresie działalności dotyczącej budowy i wykorzystania m.in. morskich farm wiatrowych, wykonanie jurysdykcji odbywa się na podstawie przepisów obowiązujących w prawie krajowym, a tym samym w zakresie tej działalności wyłączną strefę ekonomiczną należy uznać za część terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Powyższa zasada odnosi się do Państwa działań związanych z Farmą Wiatrową, służącą do produkcji energii elektrycznej z wykorzystaniem sił wiatrowych. Jak bowiem wynika z art. 22 ust. 1 ustawy o obszarach morskich, wyłączne prawo Rzeczypospolitej Polskiej w wolnej strefie ekonomicznej dotyczy nie tylko wznoszenia i udzielania pozwoleń na wznoszenie i wykorzystanie określonych obiektów do przeprowadzania badań naukowych, rozpoznawania lub eksploatacji zasobów, ale dotyczy również przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji wyłącznej strefy ekonomicznej. Podsumowując, polska wyłączna strefa ekonomiczna powinna być uważana za terytorium kraju, o którym mowa w art. 2 pkt 1 ustawy, w zakresie czynności wykonywanych w tej strefie, dla których Rzeczpospolita Polska posiada wyłączne suwerenne prawo ich wykonania. Zatem skoro WSE powinna być traktowana jako terytorium kraju, o którym mowa w art. 2 pkt 1 ustawy o VAT, to dla celów VAT, za miejsce dostawy towarów do budowy Farmy Wiatrowej dostarczanych na teren WSE powinna zostać uznana Polska. W kwestii Państwa wątpliwości rozliczenia podatku VAT należnego z tytułu przywozu przez Spółkę (lub na jej rzecz) komponentów przeznaczonych do budowy Farmy Wiatrowej z krajów spoza UE na teren WSE należy wskazać, że za import towarów - w świetle powołanego art. 2 pkt 7 ustawy - uważa się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej. Definicja ta stanowi implementację art. 30 dyrektywy 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347 z 11.12.2006 str. 1 ze zm.), w myśl którego „import towarów” oznacza wprowadzenie na terytorium Wspólnoty towarów, które nie znajdują się w swobodnym obrocie w rozumieniu art. 24 Traktatu. Oznacza to, że importem jest przywiezienie towarów z kraju trzeciego na terytorium innego państwa UE, natomiast tylko import na terytorium kraju stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy. Należy przy tym zauważyć, że pojęcie importu towarów jest więc pojęciem szerszym od - stanowiącego czynność podlegającą opodatkowaniu VAT - importu towarów na terytorium kraju. Aby bowiem wystąpił import towarów w Polsce konieczne jest dodatkowo, by miejsce świadczenia (miejsce importu) znajdowało się na terytorium kraju (art. 26a ustawy VAT). W związku z tym konieczność rozliczenia podatku VAT od importu towarów w Polsce, ma miejsce tylko wtedy, gdy miejsce jego świadczenia (opodatkowania) znajduje się w kraju. Co do zasady miejscem dokonania importu jest kraj, w którym towary zostały dopuszczone do obrotu, dla których z tytułu importu powstaje dług celny, a tym samym obowiązek podatkowy w podatku VAT. Powstanie obowiązku podatkowego z tytułu importu towarów, zgodnie z art. 19a ust. 9 ustawy powiązane jest z powstaniem długu celnego lub faktem zaistnienia określonych procedur celnych, o których mowa w art. 19a ust. 10a i 11 ustawy o VAT. W przypadku, gdy z tytułu importu towarów nie powstanie dług celny jak również w związku z zaistniałymi procedurami celnymi nie będą wymagane żadne opłaty wyrównawcze lub opłaty o podobnym charakterze, obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów nie będzie miał miejsca. Szczególne zasady wymiaru i poboru podatku w imporcie wiążą się ze specyfiką importu jako czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Podatnikami - o czym stanowi art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła. Z powołanych regulacji wynika, że dług celny (co oznacza nałożony na określoną osobę obowiązek zapłaty stosownej kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych, określonej dla danych towarów na mocy obowiązujących przepisów prawa celnego) powstaje w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego (art. 77 ust. 2 UKC). Dłużnikiem, czyli podmiotem odpowiedzialnym za dług celny, jest zgłaszający (art. 77 ust. 3 UKC). Dług celny w przywozie powstaje w wyniku objęcia towarów nieunijnych, podlegających należnościom celnym przywozowym, m.in. procedurą dopuszczenia do obrotu (art. 77 ust. 1 lit. a UKC). Z kolei dopuszczenie do obrotu wymaga pobrania wszelkich należnych należności celnych przywozowych oraz pobrania - w stosownych przypadkach - innych należności zgodnie z właściwymi obowiązującymi przepisami dotyczącymi pobierania tych należności (art. 201 ust. 2 lit. a i b UKC). Przede wszystkim należy podkreślić, że obowiązek zapłaty podatku z tytułu importu towarów ciąży na osobach przywożących towary, bez względu na to, czy są one podatnikami w rozumieniu art. 15 ustawy czy też nie. W konsekwencji każdy podmiot importujący towary obowiązany jest uiścić podatek z tytułu importu towarów, ponieważ w tym przypadku podatek obciąża czynność faktyczną, jaką jest przywóz towarów. Przepisy nie uzależniają natomiast powstania tego obowiązku od warunku posiadania przez importera prawa do dysponowania towarem jak właściciel. Na podstawie ww. przepisów należy stwierdzić, że import towarów jest jedną z czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, a podatnikiem, czyli podmiotem zobowiązanym do opodatkowania importu, jest importer. W Państwa sytuacji komponenty (towary) do budowy Farmy Wiatrowej będą przywożone przez Spółkę (lub na jej rzecz) z państw trzecich, spoza UE, do polskiej WSE. Jednocześnie, jak już stwierdziłem dla celów VAT, za miejsce dostawy towarów dostarczanych na teren WSE powinna zostać uznana Polska. Zatem skoro będzie następował przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej (do Polski), to tym samym w Polsce będzie dochodzić do importu towarów, w rozumieniu art. 2 pkt 7 ustawy. Wskazaliście Państwo, że towary (komponenty do budowy Farmy Wiatrowej) nie będą podlegać celnym formalnościom przywozowym, zaś przywożone towary nieunijne na gruncie przepisów prawa celnego mogą być: towarami, na które nie zostały nałożone żadne środki ochrony handlu, takie np. jak cła antydumpingowe czy wyrównawcze - Scenariusz 1, towarami, które podlegać będą cłom antydumpingowym lub wyrównawczym na podstawie Rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/1131 z dnia 2 lipca 2019 r. ustanawiającego narzędzie celne w celu wykonania art. 14a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 oraz art. 24a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1037 (dalej: „Rozporządzenie 2019 /1131”) - Scenariusz 2. W konsekwencji, skoro wskazaliście Państwo w opisie zdarzenia przyszłego, że towary (komponenty) wprowadzane na teren WSE nie będą podlegały celnym formalnościom przywozowym powołując się na przepisy prawa celnego m.in. na ww. Rozporządzenie (UE) 2019/1131, tj. przywóz tych towarów (Scenariusz 1 i Scenariusz 2), nie będzie wiązał się z ich zgłoszeniem do określonej procedury celnej i powstaniem długu celnego w myśl art. 77 UKC. To tym samym w związku z przywozem towarów na terytorium kraju nie powstanie obowiązek podatkowy tytułu importu towarów, który zgodnie z art. 19a ust. 9 ustawy powstaje z chwilą powstania długu celnego. Powstanie bowiem obowiązku podatkowego z tytułu importu towarów jest powiązane z powstaniem obowiązku zapłaty cła lub faktem zaistnienia określonych procedur celnych. Natomiast w przypadku, gdy importowany towar nie będzie objęty procedurą dopuszczenia do obrotu w rozumieniu przepisów celnych i przywóz towaru nie spowoduje powstania długu celnego, ani też nie występują żadne inne należności przywozowe, wówczas nie powstaje obowiązek podatkowy z tytułu przedmiotowego importu towarów. Ponadto z opisu sprawy nie wynika, aby wystąpiły okoliczności, o których mowa w art. 19a ust. 10a lub 11 ustawy, a więc takie które skutkują powstaniem obowiązku podatkowego z tytułu importu towarów i dotyczą przypadku objęcia importowanych towarów procedurą celną uszlachetniania czynnego lub jedną ze specjalnych procedur celnych, jeżeli od towarów tych pobierane są opłaty wyrównawcze lub opłaty o podobnym charakterze. Tym samym Spółka nie będzie podatnikiem z tytułu importu towarów, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT z tytułu importu towarów. W konsekwencji w przedmiotowej sprawie przywóz przez Państwa (lub na jego rzecz) towarów (komponentów) przeznaczonych do budowy Farmy Wiatrowej na teren WSE na (...) zarówno w Scenariuszu 1 jak i Scenariuszu 2, nie będzie wiązał się z obowiązkiem rozliczenia podatku VAT od importu towarów. W tej konkretnej sytuacji pomimo tego, że wprowadzenie towarów na obszar WSE do której Polska posiada suwerenne prawo będzie stanowiło import towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 7 ustawy o VAT, to z racji braku powstania obowiązku podatkowego z tytułu importu towarów (braku dopuszczenia w kraju sprowadzanych towarów do obrotu) WSE, uznana w części za terytorium Polski, nie będzie miejscem importu (opodatkowania) dla przywożonych towarów (art. 26a ustawy o VAT). W konsekwencji Państwa stanowisko, że Spółka nie będzie zobligowana do rozliczenia podatku VAT należnego z tytułu przywozu przez Spółkę (lub na jej rzecz) komponentów przeznaczonych do budowy Farmy Wiatrowej z krajów spoza UE na teren WSE w Scenariuszu nr i Scenariuszu nr 2 uznaję za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa: Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Wskazaną przez Państwa informację, że dostawy towarów do obszaru inwestycji w WSE, bez ich wprowadzenia do obszaru morskich wód terytorialnych lub lądu nie będą podlegać celnym formalnościom przywozowym przyjęto za element opisu sprawy oraz Państwa stanowiska i nie dokonywano rozstrzygnięcia w tym zakresie. Ponadto, należy również zaznaczyć, że zakres przedmiotowy wniosku wyznacza pytanie przedstawione przez Państwa. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa wniosku (pytania). Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, nie objęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.