0114-KDIP1-2.4012.141.2025.1.RM

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 marca 2025 r. za pośrednictwem systemu e-Doręczeń wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy trójstronnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT (podatek od towarów i usług)). Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej w Polsce. Spółka prowadziła działalność przede wszystkim w zakresie (...). Zgodnie z zapisami w Krajowym Rejestrze Sądowym, przedmiot przeważającej działalności (...) stanowi: produkcja pozostałych maszyn ogólnego przeznaczenia, gdzie indziej niesklasyfikowana. Niniejszy wniosek dotyczy wyłącznie sytuacji, w których towary będą sprzedawane wg następującego modelu: a) Informacje o sprzedażowym modelu transakcji Przedmiotem dostawy są towary, którymi mogą być urządzenia, maszyny, linie produkcyjne, linie rozlewnicze, części zamienne do wymienionych, (dalej jako: „Towary”). Towary, w zakresie w jakim stosowany jest model transakcji z udziałem czterech uczestników (dalej: „Model”), dostarczane są do Klientów w następujący sposób: Towary są produkowane przez kontrahenta z Włoch lub innego kraju należącego do Unii Europejskiej (dalej: „Producent”). Producent sprzedaje gotowe Towary Wnioskodawcy. Transakcja sprzedaży jest udokumentowana fakturą, na której znajduje się numer VAT Producenta przyznany mu we Włoszech/w kraju jego siedziby, który jest państwem członkowskim UE oraz numer VAT Wnioskodawcy przyznany w Polsce. Następnie Wnioskodawca odsprzedaje Towary do podmiotu „C” mającego siedzibę na terytorium Austrii. Transakcja sprzedaży jest udokumentowana fakturą zawierającą numer VAT Spółki przyznany jej w Polsce oraz numer VAT podmiotu „C” przyznany mu w kraju UE jego siedziby (w Austrii). Podmiot „C” będzie leasingodawcą nabytego Towaru do podmiotu „D” (finalny nabywca - leasingobiorca), który ma siedzibę w tym samym państwie UE, co leasingodawca (Austria). Towary są transportowane bezpośrednio z zakładu Producenta (państwo UE, w którym siedzibę ma Producent) do podmiotu „D” (do Austrii). Towary nie są modyfikowane, ulepszane lub jakkolwiek zmieniane podczas ich transportu z kraju Producenta do kraju „D”. Producent ma siedzibę w innym kraju UE niż Wnioskodawca, podmiot „C” oraz podmiot „D”. Wnioskodawca ma siedzibę w innym kraju UE niż Producent, podmiot „C” oraz podmiot „D”. Podmiot „C” i podmiot „D” mają siedzibę w tym samym państwie UE, tj. w Austrii. b) Organizacja transportu towarów

Organizatorem transportu będzie Wnioskodawca, który posługuje się polskim numerem VAT-UE). Transport będzie nieprzerwany i będzie odbywał się bezpośrednio z zakładu Producenta (państwo UE, w którym siedzibę ma Producent) do podmiotu „D” na terytorium Austrii. Spółka zamierza wystawić podmiotowi „C” fakturę zawierającą, oprócz standardowych danych wymienionych w art. 106e, następujące informacje: 1) adnotację „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy art. 135-138 ustawy o ptu” lub „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy artykułu 141 dyrektywy 2006/112/WE”; 2) stwierdzenie, że podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej; 3) numer VAT-UE, który jest stosowany przez niego [przez (...)] wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej; 4) numer identyfikacyjny stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej ostatniego w kolejności podatnika.

Pytanie

Czy planowana transakcja, opisana we wniosku, może być uznana przez Spółkę za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną, o której mowa w art. 135 ust. 1 punkt 2 ustawy o VAT i w konsekwencji rozliczona z zastosowaniem procedury uproszczonej, o której mowa w art. 135 i art. 136 ustawy o VAT? Państwa stanowisko w sprawie Zdaniem Wnioskodawcy, planowana transakcja, opisana we wniosku, może być uznana przez Spółkę za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną, o której mowa w art. 135 ust. 1 punkt 2 ustawy o VAT i w konsekwencji rozliczona z zastosowaniem procedury uproszczonej, o której mowa w art. 135 i art. 136 ustawy o VAT. Uzasadnienie stanowiska Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Jak stanowi art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8. W myśl art. 25 ustawy o VAT: 1. Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu. 2. Nie wyłączając zastosowania ust. 1 w przypadku gdy nabywca, o którym mowa w art. 9 ust. 2, przy wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów podał numer przyznany mu przez dane państwo członkowskie dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych inne niż państwo członkowskie, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane również na terytorium tego państwa członkowskiego, chyba że nabywca udowodni, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów:

1) zostało opodatkowane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu, lub 2) zostało uznane za opodatkowane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu, ze względu na zastosowanie procedury uproszczonej w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, o której mowa w dziale XII. W celu uproszczenia rozliczeń z tytułu wewnątrzwspólnotowych dostaw i nabycia towarów, w przypadku gdy dana transakcja jest dokonywana pomiędzy co najmniej trzema podmiotami z różnych państw członkowskich, ustawodawca w art. 135-138 ustawy o VAT wprowadził specjalne zasady dotyczące tzw. wewnątrzwspólnotowych transakcji trójstronnych. Zgodnie z art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy, ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej - rozumie się przez to transakcję, w której są spełnione łącznie następujące warunki: a) trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności, b) przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego. Na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów - rozumie się przez to nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawę, nabywcę towarów lub na ich rzecz. W myśl art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy, przez procedurę uproszczoną - rozumie się przez to procedurę rozliczania VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, polegającą na tym, że ostatni w kolejności podatnik VAT rozlicza VAT z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności podatnika VAT, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki: a) dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT była bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów u drugiego w kolejności podatnika VAT, b) drugi w kolejności podatnik VAT dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka, c) drugi w kolejności podatnik VAT stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika VAT ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka, d) ostatni w kolejności podatnik VAT stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka, e) ostatni w kolejności podatnik VAT został wskazany przez drugiego w kolejności podatnika VAT jako obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej. Zgodnie z art. 136 ustawy o VAT: 1. W przypadku gdy w procedurze uproszczonej drugim w kolejności podatnikiem, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b i c, jest podatnik wymieniony w art. 15, uznaje się, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zostało u niego opodatkowane, jeżeli wystawił on ostatniemu w kolejności podatnikowi VAT fakturę zawierającą, oprócz danych wymienionych w art. 106e, następujące informacje: 1) adnotację „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy art. 135-138 ustawy o ptu” lub „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy artykułu 141 dyrektywy 2006/112/WE”; 2) stwierdzenie, że podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej; 3) numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, który jest stosowany przez niego wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej; 4) numer identyfikacyjny stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej ostatniego w kolejności podatnika. 2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, gdy ostatnim w kolejności podmiotem jest osoba prawna, która nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, a która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w państwie członkowskim, w którym znajduje się towar w momencie zakończenia wysyłki lub transportu. 3. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy w procedurze uproszczonej ostatnim w kolejności podmiotem jest podatnik wymieniony w art. 15 lub osoba prawna niebędąca podatnikiem w rozumieniu art. 15, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych zgodnie z art. 97, a drugim w kolejności podatnikiem jest podatnik podatku od wartości dodanej określony w art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b i c, który posługuje się w procedurze uproszczonej numerem identyfikacyjnym wydanym mu na potrzeby tego podatku przez państwo członkowskie inne niż Rzeczpospolita Polska, z uwzględnieniem obowiązujących w tym innym państwie członkowskim przepisów w zakresie dokumentowania tej procedury. Powyższe przepisy stanowią implementację do polskiego porządku prawnego art. 141 Dyrektywy VAT, który stanowi, że każde państwo członkowskie podejmuje szczególne środki w celu zapewnienia, aby VAT nie był pobierany od wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów dokonywanych na jego terytorium na mocy art. 40, w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki: a) nabycia towarów dokonuje podatnik, który nie ma siedziby w danym państwie członkowskim, ale który został zidentyfikowany do celów VAT w innym państwie członkowskim; b) nabycie towarów jest dokonywane do celów ich późniejszej dostawy przez podatnika, o którym mowa w lit. a), na terytorium tego samego państwa członkowskiego; c) towary nabyte w ten sposób przez podatnika, o którym mowa w lit. a), są bezpośrednio wysyłane lub transportowane z państwa członkowskiego innego niż państwo, w którym został on zidentyfikowany do celów VAT, do osoby, na rzecz której ma on dokonać późniejszej dostawy; d) osoba, na rzecz której dokonywana jest późniejsza dostawa, jest innym podatnikiem lub osobą prawną niebędącą podatnikiem zidentyfikowaną do celów VAT w tym samym państwie członkowskim; e) osoba, o której mowa w lit. d), została uznana zgodnie z art. 197 za osobę zobowiązaną do zapłaty VAT należnego z tytułu dostawy dokonanej przez podatnika, który nie ma siedziby w państwie członkowskim, w którym podatek jest należny. Należy podkreślić, że powyższa regulacja jest jedynym przepisem Dyrektywy VAT, przewidującym warunki, których spełnienie jest niezbędne do zastosowania przedmiotowej procedury uproszczonej. Co istotne, zdaniem Wnioskodawcy, Dyrektywa VAT nie precyzuje, ile podmiotów powinno uczestniczyć w transakcji łańcuchowej, aby możliwe było zastosowanie procedury uproszczonej (nie wskazano w niej żadnej liczby uczestników). Jakakolwiek inna interpretacja polskich przepisów VAT wykraczająca poza te wymogi lub wprowadzająca nowe ograniczenia byłaby uznana za prowadzącą do nieprawidłowego wdrożenia Dyrektywy VAT do prawa krajowego, co w ocenie Spółki zdecydowanie nie było intencją polskiego ustawodawcy. Tym samym, w opinii Spółki art. 135 ust. 1 pkt 2 i 4 ustawy o VAT należy interpretować prounijnie, czyli w taki sposób, że procedura uproszczona może być stosowana w odniesieniu do transakcji łańcuchowych, w których uczestniczą nawet więcej niż trzy podmioty - pod warunkiem jednak, że wyszczególnione powyżej warunki są spełnione i procedura uproszczona jest stosowana tylko w odniesieniu do dostaw pomiędzy trzema uczestnikami transakcji łańcuchowej (stąd wskazanie trzech podatników w art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o VAT). Wnioskodawca jest świadomy, że na podstawie art. 273 Dyrektywy VAT, państwa członkowskie mogą nałożyć na podatników inne obowiązki niż te przewidziane w Dyrektywie VAT. Jednak w sytuacjach takich jak wewnątrzwspólnotowe transakcje łańcuchowe, w które są zaangażowane podmioty z różnych krajów, mające zastosowanie przepisy VAT powinny być spójne na poziomie całej transakcji, który to cel może zostać osiągnięty jedynie poprzez ścisłe (rzetelne) wdrożenie zasad Dyrektywy VAT do prawa krajowego. W związku z tym Spółka uważa, że chociaż państwa członkowskie są uprawnione do nakładania na podatników dodatkowych obowiązków, to jednak takie dodatkowe wymogi nie mogą zakłócać porządku prawnego powszechnie akceptowanego przez kraje UE. Co więcej, dodatkowe wymogi, które mogłyby zostać nałożone przez państwa członkowskie (zgodnie z art. 273 dyrektywy VAT) powinny być nacelowane między innymi na zapewnienie prawidłowego poboru VAT i zapobieganie oszustwom podatkowym - a w ocenie Spółki ograniczenie możliwości skorzystania z przedmiotowej procedury uproszczonej, w której wszystkie podmioty są uprawnione do odliczenia podatku naliczonego, nie ma po prostu takiego celu lub nie jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Jeśli więc Polska przyjmie szeroką interpretację ustawy o VAT w zakresie procedury uproszczonej i tym samym wprowadzi rozwiązania odmienne od tych obowiązujących w innych krajach UE, to podmioty z tych innych krajów nie będą mogły stosować przepisów Dyrektywy VAT, co stoi w sprzeczności z zasadą proporcjonalności, a także obowiązkiem prounijnej wykładni prawa krajowego. Mając to na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy, art. 273 Dyrektywy VAT nie powinien mieć zastosowania do przedmiotowej kwestii. Należy zauważyć, że z art. 91 ust. 2 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. oraz art. 2 Traktatu akcesyjnego z 16 kwietnia 2003 r. (Dz. U.UE z 2003 r., nr L 236) wynika obowiązująca w Polsce zasada pierwszeństwa prawa Unii Europejskiej. Zgodnie z tą zasadą, prawo Unii Europejskiej powinno mieć pierwszeństwo przed prawem polskim, w szczególności w przypadku kolizji między normami prawa unijnego i normami prawa krajowego. Takie stanowisko znalazło potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 marca 2012 r. (nr II GSK 295/11), zgodnie z którym w przypadku rozbieżności pomiędzy prawem krajowym a prawem UE, jeżeli rozbieżność ta nie może zostać rozwiązana w drodze wykładni, zastosowanie ma zasada pierwszeństwa prawa unijnego, niezależnie od rangi porównywanych norm. Takie stanowisko zostało również pośrednio przedstawione, między innymi, w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) z 13 listopada 1990 r. w sprawie C-106/89 Marleasing SA przeciwko La Comercial Internacional de Alimentación SA., w którym stwierdzono, że „(...) wynikające z dyrektywy zobowiązanie państw członkowskich do osiągnięcia rezultatu przewidzianego w dyrektywie oraz ich obowiązek podjęcia na mocy art. 5 Traktatu wszelkich właściwych środków, ogólnych lub szczególnych, w celu zapewnienia wypełnienia tego obowiązku, ciąży na wszystkich organach państw członkowskich, w tym, w ramach ich jurysdykcji, sądach. Wynika stąd, że przy stosowaniu prawa krajowego, niezależnie od tego, czy przedmiotowe przepisy zostały przyjęte przed, czy po dyrektywie, sąd krajowy, do którego zwrócono się o dokonanie wykładni, jest zobowiązany uczynić to w największym możliwym stopniu w świetle brzmienia i celu dyrektywy, tak aby osiągnąć zamierzony przez nią rezultat i w ten sposób zachować zgodność z art. 189 akapit trzeci Traktatu.” Co więcej, w wyroku TSUE z 29 kwietnia 1999 r. w sprawie C-224/97 Erich Ciola przeciwko Land Vorarlberg podkreślono, że zasada pierwszeństwa prawa Unii Europejskiej ma zastosowanie do wszystkich organów administracyjnych. Podobne stanowisko zostało przedstawione w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 kwietnia 2009 r. (sygn. I FSK 4/08), w którym podkreślono, że „(...) zastosowanie prawa wspólnotowego w sprawach podatkowych nie jest obowiązkiem tylko sądów administracyjnych, ale także organów władzy państwa, czyli organów podatkowych. Wynika to z faktu, że organy podatkowe mają obowiązek przestrzegania prawa i działania w jego granicach, czyli również w granicach prawa wspólnotowego.” Odnosząc ten aspekt do potencjalnej rozbieżności w zakresie interpretacji procedury uproszczonej pomiędzy prawem polskim a prawem Unii Europejskiej, w ocenie Wnioskodawcy polskie regulacje VAT dotyczące przedmiotowego uproszczenia należy interpretować zgodnie z zasadą prounijnej wykładni prawa krajowego - tak jak opisano powyżej. Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy, także fakt transportowania Towarów bezpośrednio do Klienta nie powinien wykluczać prawa do zastosowania procedury uproszczonej do transakcji pomiędzy Producentem, Spółką, podmiotem „C” i podmiotem „D”. Z punktu widzenia Producenta nie ma znaczenia, co podmiot „C” planuje zrobić z Towarami. Jeżeli podmiot „C” zawarłby z podmiotem „D” umowę leasingu operacyjnego, to właściwie nie dochodzi do sprzedaży towaru, lecz jedynie do sprzedaży usług leasingu pomiędzy podmiotem „C” a „D”. Powyższe podejście znajduje potwierdzenie również w dokumencie z 20 grudnia 2019 r. wydanym przez Dyrekcję Generalną ds. Podatków i Unii Celnej Komisji Europejskiej „Noty wyjaśniające w sprawie zmian w zakresie unijnego podatku VAT w odniesieniu do procedur magazynu typu call-off stock, transakcji łańcuchowych i zwolnień z wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów („szybkie rozwiązania na 2020 r.”) (dalej: „Noty wyjaśniające”). Noty wyjaśniające wyraźnie stanowią, że (sekcja 3.6.17.2., strony 75-77): „(...) przepisy dotyczące transakcji łańcuchowych stosuje się niezależnie od liczby stron działających w danym łańcuchu. Uproszczenie dotyczące transakcji trójstronnych ma jednak zastosowanie tylko wówczas, gdy w przypadku transakcji obejmujących trzy strony w tym łańcuchu spełnione są wszystkie warunki tego uproszczenia.” „(...) należy zauważyć, że dla przedsiębiorstwa C, tj. podmiotu pośredniczącego, nie ma przy sprzedawaniu towarów przedsiębiorstwu D znaczenia, co przedsiębiorstwo D zamierza z tymi towarami zrobić. Przedsiębiorstwo C wypełnia swoje zobowiązania wobec przedsiębiorstwa D, wysyłając towary w miejsce uzgodnione przez przedsiębiorstwa C i D. Miejscem tym mogą być obiekty przedsiębiorstwa D lub magazyn zarządzany przez osobę trzecią. W wyniku transakcji między przedsiębiorstwem D i przedsiębiorstwem E, o czym przedsiębiorstwo C może nie wiedzieć, miejscem tym mogą być jednak również obiekty przedsiębiorstwa E. Przedsiębiorstwo C spełnia zatem wymogi określone w art. 141 DV, ponieważ wysyła towary w miejsce, które wskazało przedsiębiorstwo D. Fakt, że przedsiębiorstwo D dokonało sprzedaży na rzecz przedsiębiorstwa E, o czym przedsiębiorstwo C mogło wiedzieć lub nie, nie wpływa na spełnianie przez przedsiębiorstwo C wymogów dotyczących zastosowania zwolnienia.” Podsumowując, Noty wyjaśniające stanowią, że: Możliwość stosowania uproszczenia dotyczącego transakcji trójstronnych nie zależy od liczby podmiotów uczestniczących w transakcji łańcuchowej, ale aby z niego skorzystać, w odniesieniu do dostaw pomiędzy trzema podmiotami uczestniczącymi w danej transakcji łańcuchowej muszą być spełnione wszystkie warunki przewidziane dla tego uproszczenia. Przewóz towarów bezpośrednio do czwartego uczestnika transakcji łańcuchowej nie wpływa na możliwość zastosowania uproszczenia przewidzianego dla transakcji trójstronnych, jeśli miejsce, do którego towar powinien zostać dostarczony, zostanie wskazane drugiemu uczestnikowi przez trzeciego uczestnika i ten trzeci pomiot jest zarejestrowany dla celów VAT w kraju, w którym znajduje się miejsce dostawy towarów. Niniejszy wniosek dotyczy wyłącznie sytuacji, w których towary będą sprzedawane wg następującego modelu: a) Informacje o sprzedażowym modelu transakcji Przedmiotem dostawy są towary, którymi mogą być urządzenia, maszyny, linie produkcyjne, linie rozlewnicze, części zamienne do niniejszych. Towary, w zakresie w jakim stosowany jest model transakcji z udziałem czterech uczestników dostarczane są do Klientów w następujący sposób: Towary są produkowane przez kontrahenta z Włoch lub innego kraju należącego do Unii Europejskiej. Producent sprzedaje gotowe Towary Wnioskodawcy. Transakcja sprzedaży jest udokumentowana fakturą, na której znajduje się numer VAT Producenta przyznany mu we Włoszech/w kraju jego siedziby, który jest państwem członkowskim UE oraz numer VAT Wnioskodawcy przyznany mu w Polsce. Następnie Wnioskodawca odsprzedaje Towary do podmiotu „C” mającego siedzibę na terytorium Austrii. Transakcja sprzedaży jest udokumentowana fakturą zawierającą numer VAT Spółki przyznany jej w Polsce oraz numer VAT podmiotu „C” przyznany mu w kraju UE jego siedziby (w Austrii). Podmiot „C” będzie leasingodawcą nabytego Towaru do podmiotu „D” (finalny nabywca - leasingobiorca), który ma siedzibę w tym samym państwie UE, co leasingodawca (Austria). Towary są transportowane bezpośrednio z zakładu Producenta (państwo UE, w którym siedzibę ma Producent) do podmiotu „D” (do Austrii). Towary nie są modyfikowane, ulepszane lub jakkolwiek zmieniane podczas ich transportu z kraju Producenta do kraju „D”. Producent ma siedzibę w innym kraju UE niż Wnioskodawca, podmiot „C” oraz podmiot „D”. Wnioskodawca ma siedzibę w innym kraju UE niż Producent, podmiot „C” oraz podmiot „D”. Podmiot „C” i podmiot „D” mają siedzibę w tym samym państwie UE, tj. w Austrii. b) Organizacja transportu towarów Organizatorem transportu będzie Wnioskodawca, który posługuje się polskim numerem VAT-UE). Transport będzie nieprzerwany i będzie odbywał się bezpośrednio z zakładu Producenta (państwo UE, w którym siedzibę ma Producent) do podmiotu „D” na terytorium Austrii. Spółka zamierza wystawić podmiotowi „C” fakturę zawierającą, oprócz standardowych danych wymienionych w art. 106e, następujące informacje: 1) adnotację „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy art. 135-138 ustawy o ptu” lub „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy artykułu 141 dyrektywy 2006/112/WE”; 2) stwierdzenie, że podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej; 3) numer VAT-UE, który jest stosowany przez niego [przez (...)] wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej; 4) numer identyfikacyjny stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej ostatniego w kolejności podatnika. Odnosząc powyższe do opisanego zdarzenia przyszłego, w opinii Spółki, może ona zastosować procedurę uproszczoną, o której mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, do transakcji pomiędzy Producentem, Spółką a podmiotem „C”, gdyż są spełnione wszystkie wymogi stosowania tego uproszczenia. W ocenie Wnioskodawcy, na powyższe stanowisko nie powinien mieć wpływu fakt, że w rozważanych transakcjach łańcuchowych uczestniczą cztery podmioty (czwartym podmiotem jest leasingobiorca Towarów), gdyż Dyrektywa VAT nie wyklucza takiej sytuacji w kontekście rozpatrywanej procedury uproszczonej. W ocenie Spółki, transport Towarów bezpośrednio do lokalizacji podmiotu „D” jest również zgodny z Dyrektywą VAT, ponieważ miejsce to jest każdorazowo wskazane przez podmiot „C”. Tym samym, Wnioskodawca jest przekonany, że transakcja pomiędzy Producentem, Spółką i podmiotem „C” może być objęta procedurą uproszczoną dotyczącą transakcji trójstronnych. Warto też wskazać, że podobne stanowisko zostało potwierdzone w interpretacji indywidualnej z dnia 11 grudnia 2020 r. (nr 0111-KDIB3-3.4012.543.2020.1.PK) wydanej w odniesieniu do sytuacji, w której polska spółka (występująca jako drugi podmiot w transakcji łańcuchowej) sprzedała towary na rzecz spółki słowackiej (tj. trzeciego podmiotu w transakcji), ale towary te zostały przetransportowane bezpośrednio z innego niż Polska kraju UE do czwartego uczestnika transakcji łańcuchowej na Słowacji. W tej sprawie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że „należy zauważyć, że przepisy w zakresie WTT, nie uzależniają rozpoznania tych transakcji od tego, jakie było przeznaczenie towaru po dostarczeniu go do trzeciego w kolejności podatnika. Tym samym fakt, że Spółka odsprzedawała towar swoim kontrahentom na terytorium Słowacji jest bez znaczenia dla rozpoznania WTT”. Podsumowując, w świetle przedstawionych powyżej okoliczności i regulacji prawnych, a w szczególności mając na uwadze, że: Przepisy Dyrektywy VAT nie ograniczają możliwości stosowania procedury uproszczonej do transakcji łańcuchowych, w których uczestniczą tylko trzy podmioty (co znajduje wyraźne potwierdzenie w Notach wyjaśniających). Biorąc pod uwagę zasadę pierwszeństwa prawa Unii Europejskiej oraz obowiązek prounijnej wykładni prawa krajowego, polskie przepisy VAT związane z uproszczeniem dotyczącym transakcji trójstronnych powinny być interpretowane w sposób umożliwiający stosowanie procedury uproszczonej do transakcji łańcuchowych, w których uczestniczą więcej niż trzy podmioty, o ile spełnione są określone warunki, a procedura uproszczona stosowana jest wyłącznie w odniesieniu do dostaw pomiędzy trzema uczestnikami tej transakcji łańcuchowej. W zakresie transakcji pomiędzy Producentem, Spółką i podmiotem „C” są spełnione wszystkie warunki zastosowania uproszczenia dotyczącego transakcji trójstronnych, w szczególności Spółka jest zarejestrowana do celów VAT w Polsce, Spółka wystawi fakturę zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT. Podsumowując, planowana transakcja, opisana we wniosku, może być uznana przez Spółkę za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną, o której mowa w art. 135 ust. 1 punkt 2 ustawy o VAT i w konsekwencji rozliczona z zastosowaniem procedury uproszczonej, o której mowa w art. 135 i art. 136 ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą: Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają: 1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; 2) eksport towarów; 3) import towarów na terytorium kraju; 4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju; 5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju. Stosownie do art. 2 pkt 1 i 4 ustawy: Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy: Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). W myśl art. 2 pkt 6 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży rozumie się przez odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Stosownie do art. 9 ust. 2 ustawy: Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Jak stanowi art. 13 ust. 1 ustawy: Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8. W myśl art. 25 ustawy: 1. Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu. 2. Nie wyłączając zastosowania ust. 1 w przypadku gdy nabywca, o którym mowa w art. 9 ust. 2, przy wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów podał numer przyznany mu przez dane państwo członkowskie dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych inne niż państwo członkowskie, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane również na terytorium tego państwa członkowskiego, chyba że nabywca udowodni, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów: 1) zostało opodatkowane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu, lub 2) zostało uznane za opodatkowane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu, ze względu na zastosowanie procedury uproszczonej w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, o której mowa w dziale XII. Z kolei zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 1-3 ustawy: Podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych: 1) wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 i 3, do których ma zastosowanie art. 42 ust. 1, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, 2) wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, 3) dostawach towarów zgodnie z art. 136 ust. 1 lub 2, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, (...) - zwane dalej "informacjami podsumowującymi". Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Przedmiotem wniosku jest transakcja, w której cztery podmioty będą uczestniczyły w dostawie urządzeń, maszyn, linii produkcyjnych i rozlewniczych oraz części zamiennych (Towary). Wnioskodawca będzie nabywał Towary od kontrahenta z Włoch lub z innego kraju UE (Producent), a następnie będzie je sprzedawał podmiotowi „C” z Austrii. Z kolei podmiot „C” będzie leasingodawcą Towaru do podmiotu „D”, który również posiada siedzibę w Austrii (leasingobiorca). Towary będą przemieszczane bezpośrednio z zakładu Producenta (państwo UE, w którym siedzibę ma Producent) do podmiotu „D” do Austrii, w ramach transportu organizowanego przez Wnioskodawcę. Podczas transportu Towary nie są modyfikowane, ulepszane lub jakkolwiek zmieniane. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy opisana transakcja będzie stanowić wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną, w rozumieniu art. 135 ust. 1 punkt 2 ustawy opodatkowaną z zastosowaniem procedury uproszczonej, na podstawie art. 135 i art. 136 ustawy. Odnosząc się do przedstawionych wątpliwości należy wskazać, że ustawodawca - w art. 135-138 ustawy wprowadził specjalne zasady dotyczące tzw. wewnątrzwspólnotowych transakcji trójstronnych. Celem tych regulacji jest uproszczenie rozliczeń związanych z wewnątrzwspólnotową dostawą i nabyciem towarów, w przypadku gdy transakcja dokonywana jest pomiędzy co najmniej trzema podmiotami z różnych państw członkowskich. I tak, zgodnie z art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy: Ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej - rozumie się przez to transakcję, w której są spełnione łącznie następujące warunki: a) trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności, b) przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego. Na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 3 ustawy: Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów - rozumie się przez to nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawę, nabywcę towarów lub na ich rzecz. W myśl art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy: Przez procedurę uproszczoną - rozumie się procedurę rozliczania VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, polegającą na tym, że ostatni w kolejności podatnik VAT rozlicza VAT z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności podatnika VAT, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki: a) dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT była bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów u drugiego w kolejności podatnika VAT, b) drugi w kolejności podatnik VAT dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka, c) drugi w kolejności podatnik VAT stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika VAT ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka, d) ostatni w kolejności podatnik VAT stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka, e) ostatni w kolejności podatnik VAT został wskazany przez drugiego w kolejności podatnika VAT jako obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej. Stosownie do art. 135 ust. 1 pkt 1 ustawy: Na potrzeby ww. przepisów art. 135-136 ustawy, przez „VAT” rozumie się podatek i podatek od wartości dodanej. Przy tym, w myśl art. 136 ust. 1 ustawy: W przypadku gdy w procedurze uproszczonej drugim w kolejności podatnikiem, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b i c, jest podatnik wymieniony w art. 15, uznaje się, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zostało u niego opodatkowane, jeżeli wystawił on ostatniemu w kolejności podatnikowi VAT fakturę zawierającą, oprócz danych wymienionych w art. 106e, następujące informacje: 1) adnotację „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy art. 135-138 ustawy o ptu” lub „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy artykułu 141 dyrektywy 2006/112/WE”; 2) stwierdzenie, że podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej; 3) numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, który jest stosowany przez niego wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej; 4) numer identyfikacyjny stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej ostatniego w kolejności podatnika. Na podstawie art. 136 ust. 3 ustawy: Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy w procedurze uproszczonej ostatnim w kolejności podmiotem jest podatnik wymieniony w art. 15 lub osoba prawna niebędąca podatnikiem w rozumieniu art. 15, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych zgodnie z art. 97, a drugim w kolejności podatnikiem jest podatnik podatku od wartości dodanej określony w art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b i c, który posługuje się w procedurze uproszczonej numerem identyfikacyjnym wydanym mu na potrzeby tego podatku przez państwo członkowskie inne niż Rzeczpospolita Polska, z uwzględnieniem obowiązujących w tym innym państwie członkowskim przepisów w zakresie dokumentowania tej procedury. W świetle powołanych regulacji, procedura uproszczona w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej pozwala na: objęcie ostatecznego nabywcy towaru, czyli trzeciego w kolejności podatnika, obowiązkiem zapłaty podatku z tytułu dostawy pomiędzy drugim a trzecim podatnikiem - na terytorium państwa członkowskiego, na którym towar znajduje się w momencie zakończenia jego wysyłki lub transportu; uznanie, że doszło do opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru przez drugiego w kolejności podatnika VAT zarówno na terytorium państwa członkowskiego, na którym towar znajduje się w momencie zakończenia jego wysyłki lub transportu, jak i na terytorium państwa, które wydało numer identyfikacyjny dla VAT drugiemu w kolejności podatnikowi. Zatem, pomimo że w transakcję trójstronną zaangażowane są trzy podmioty, to jedynym podatnikiem, który zobowiązany jest do naliczenia podatku VAT, jest ostateczny nabywca towaru (trzeci w kolejności podatnik), który dokonuje samoobliczenia podatku z tytułu nabycia towaru od drugiego w kolejności podatnika i traktuje to nabycie, jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru. Z uwagi na zastosowanie procedury uproszczonej rozliczania podatku VAT w ramach wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, w stosunku do drugiego podatnika w łańcuchu ograniczone są obowiązki rejestracyjne dla celów VAT, a podatek jest rozliczany przez ostatniego podatnika. Procedura uproszczona w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej pozwala na uznanie, że doszło do opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru przez drugiego w kolejności podatnika VAT zarówno na terytorium państwa członkowskiego, na którym towar znajduje się w momencie zakończenia jego wysyłki lub transportu, jak i na terytorium państwa, które wydało numer identyfikacyjny VAT drugiemu w kolejności podatnikowi. Z powołanych przepisów prawa wynika, że transakcja trójstronna ma miejsce wówczas gdy łącznie są spełnione następujące warunki: uczestnikami transakcji są trzej podatnicy z różnych państw UE, każdy z nich jest zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w innym państwie, dostawa towaru formalnie odbywa się między pierwszym i drugim oraz pomiędzy drugim i ostatnim w kolejności, natomiast towar jest fizycznie wydawany przez pierwszego bezpośrednio ostatniemu w kolejności podatnikowi i jest transportowany z terytorium jednego na obszar innego państwa UE. Wskazać również należy, że w przypadku transakcji trójstronnych nie przyporządkowuje się transportu towaru do konkretnej dostawy. Niemniej jednak, warunkiem uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną jest to, aby transport towaru został dokonany przez pierwszego lub drugiego uczestnika transakcji lub na ich rzecz. Transakcja trójstronna traci swój charakter w przypadku, gdy transportu dokonuje ostatni (trzeci) w kolejności uczestnik transakcji lub transport dokonywany jest na rzecz tego ostatniego podatnika. Przy czym, może zdarzyć się, że jeden z uczestników transakcji może poprosić innego uczestnika aby ten dokonał transportu na jego rzecz. Zakwalifikowanie transakcji jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej możliwe jest jedynie wówczas, gdy zostaną spełnione łącznie wszystkie ww. warunki wynikające z art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy. Jeżeli chociaż jeden z ww. warunków nie jest spełniony, dostawa nie może być uznana za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną dokonywaną w procedurze uproszczonej, a w konsekwencji musi być opodatkowana na zasadach ogólnych. Należy również zauważyć, że przepisy dotyczące transakcji łańcuchowych stosuje się niezależnie od liczby stron działających w danym łańcuchu. Przy czym, uproszczenie dotyczące transakcji trójstronnych ma zastosowanie tylko wówczas, gdy w przypadku transakcji obejmujących trzy podmioty spełnione są wszystkie warunki tego uproszczenia. W praktyce tylko jeden z podatników uczestniczących w łańcuchu transakcji, tj. ten podatnik w łańcuchu, który dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia, może skorzystać z uproszczenia dotyczącego transakcji trójstronnych. Odnosząc powyższe ustalenia do sytuacji opisanej we wniosku należy uznać, że Wnioskodawca prawidłowo rozpoznał, że transakcja dokonywana pomiędzy Producentem, Wnioskodawcą i podmiotem C będzie stanowić wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną, w rozumieniu art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy (podmiot D nie spełnia warunków wskazanych w powołanym przepisie). Producent, Wnioskodawca oraz podmiot C są podatnikami VAT zidentyfikowanymi na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich Unii Europejskiej - odpowiednio we Włoszech, w Polsce i w Austrii. Dostawa towaru będzie dokonywana pomiędzy pierwszym i drugim podatnikiem (Producentem i Wnioskodawcą) oraz między drugim i trzecim podatnikiem (Wnioskodawcą i podmiotem C). Towar będzie wysyłany z terytorium jednego państwa członkowskiego UE (od Producenta np. z Włoch) na terytorium Austrii, tj. na terytorium innego państwa członkowskiego UE (innego niż Polska i innego niż kraj rozpoczęcia transportu), w ramach transportu o nieprzerwanym charakterze. Przy tym, organizatorem transportu Towarów będzie drugi podmiot w łańcuchu, tj. Wnioskodawca. Mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że transakcja dokonywana pomiędzy Producentem, Wnioskodawcą i podmiotem C będzie stanowić wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną, w rozumieniu art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy, w której Wnioskodawca będzie pełnił rolę drugiego z trzech podmiotów uczestniczących w ww. transakcji trójstronnej. Jednocześnie, transakcja będąca przedmiotem zapytania może być opodatkowana z zastosowaniem procedury uproszczonej. Wnioskodawca posiada siedzibę w Polsce, a więc w innym państwie członkowskim niż to, w którym kończy transport towarów. Wobec dostawcy (Producenta) oraz wobec nabywcy (podmiotu C) Wnioskodawca stosuje polski numer identyfikacyjny nadany na potrzeby VAT-UE, tj. numer przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport Towarów. Wskazali Państwo, że transport towarów będzie rozpoczynał się w państwie członkowskim UE, w którym siedzibę ma Producent, a Producent ma siedzibę w innym kraju UE niż Wnioskodawca i podmiot C natomiast będzie się kończył w Austrii, tj. w innym państwie UE niż Polska i państwo rozpoczęcia transportu. Przy tym, podmiot C posłuży się numerem identyfikacji podatkowej przyznanym mu w państwie zakończenia transportu towarów (Austria). Jednocześnie, podmiot C zostanie wskazany przez Wnioskodawcę jako podmiot zobowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej. Jak wynika z przedstawionych okoliczności sprawy, faktura dokumentująca dostawę towarów dokonaną przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotu C, oprócz danych wymienionych w art. 106e ustawy, będzie zawierała adnotację „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy art. 135- 138 ustawy o ptu” lub „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy artykułu 141 dyrektywy 2006/112/WE”, stwierdzenie, że podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej, a także numer VAT- UE, który jest stosowany przez Wnioskodawcę wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej oraz numer identyfikacyjny stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej ostatniego w kolejności podatnika. Zatem, mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że transakcja pomiędzy Producentem, Wnioskodawcą i podmiotem C spełnia warunki określone w art. 135 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 136 ust. 1 ustawy i może być rozliczona z zastosowaniem procedury uproszczonej, co oznacza, że Wnioskodawca jako drugi uczestnik transakcji nie będzie zobowiązany do rozliczenia podatku VAT w Polsce z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Tym samym, stanowisko, z którego wynika, że planowana transakcja może być uznana przez Spółkę za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną, o której mowa w art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT i rozliczona z zastosowaniem procedury uproszczonej, o której mowa w art. 135 i art. 136 ustawy jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. Podkreślam, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Wskazuję również, że interpretacja indywidualna wydana na wniosek Wnioskodawcy nie ma mocy wiążącej dla pozostałych uczestników transakcji. Stosownie do art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach Wnioskodawcy, w związku z tym skutki prawne, czy też ewentualna ochrona, określone w art. 14k-14n mogą dotyczyć wyłącznie podmiotu, który uzyskał interpretację indywidualną. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.