0113-KDIPT1-2.4012.47.2025.2.JSZ

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 stycznia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) Rozliczeń dokonywanych pomiędzy Państwem a Kontrahentem na podstawie umowy i braku obowiązku dokumentowania fakturą ww. Rozliczeń. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 21 marca 2025 r. (wpływ 21 marca 2025 r.). Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego A. S.A. [dalej: Wnioskodawca lub Spółka] prowadzi działalność gospodarczą w zakresie (...). W związku z realizowaną działalnością Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako czynny podatnik podatku od towarów i usług [dalej: VAT]. Wnioskodawca jest także zarejestrowany dla potrzeb transakcji wewnątrzunijnych (jako tzw. podatnik VAT-UE). Przedmiotem niniejszego wniosku są transakcje realizowane na podstawie umowy opisanej w punkcie 2) niżej. W pierwszej kolejności [punkt 1) niżej] Wnioskodawca pragnie natomiast przedstawić podstawowe zasady i pojęcia specyficzne dla sprzedaży produktów leczniczych, do których Spółka odwołuje się następnie w dalszej części wniosku. 1) Uwagi ogólne dotyczące sprzedaży produktów leczniczych - aspekty regulacyjne i modele sprzedaży Sprzedaż produktów leczniczych obwarowana jest ścisłymi rygorami prawnymi. Podstawową zasadą jest dopuszczenie do obrotu wyłącznie takich produktów leczniczych, które uzyskały stosowne pozwolenie na dopuszczenie do obrotu [dalej: Pozwolenie]. Pozwolenie wydawane jest na wniosek przez uprawnione do tego organy. Przykładowo, w Polsce organem tym jest Prezes Urzędu Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych. Podmiot, który wnioskuje o/uzyskał Pozwolenie, posiada na gruncie przepisów prawa farmaceutycznego status podmiotu odpowiedzialnego [dalej: Podmiot odpowiedzialny]. Przepisy nakładają na Podmiot odpowiedzialny szereg precyzyjnie określonych obowiązków, takich jak monitorowanie bezpieczeństwa stosowania produktów leczniczych, prowadzenie rejestru zgłoszeń przypadków działań niepożądanych produktów leczniczych, czy aktualizacja informacji dotyczących produktu leczniczego. Podmiotowi odpowiedzialnemu przysługują też określone uprawnienia, np. możliwość prowadzenia reklamy produktu leczniczego bezpośrednio lub na jego zlecenie. Podmiot nieupoważniony przez Podmiot odpowiedzialny nie może reklamować produktu leczniczego. W celu uzyskania Pozwolenia konieczne jest przedstawienie właściwym organom dokumentacji zawierającej wszelkie dostępne informacje dotyczące produktu leczniczego, przygotowanej w ściśle określony sposób [dalej: Dossier]. Prawa do Dossier mogą być przedmiotem obrotu gospodarczego, w szczególności możliwe jest udzielenie licencji na korzystanie z Dossier w celu złożenia przez inny podmiot (licencjobiorcę) wniosku o

Pozwolenie/uzyskania przez ten podmiot Pozwolenia. W rezultacie, podmiot, któremu została udzielona licencja na korzystanie z Dossier (licencjobiorca), może uzyskać status Podmiotu odpowiedzialnego. Dopuszczalna jest także zmiana Podmiotu odpowiedzialnego, czyli inny podmiot może wstąpić w prawa i obowiązki dotychczasowego Podmiotu odpowiedzialnego. Biorąc pod uwagę ramy prawne wynikające z prawa farmaceutycznego i przepisów obowiązujących w innych państwach, wprowadzenie w danym kraju produktu leczniczego wymaga zaangażowania znacznych zasobów (w szczególności: odpowiednich kompetencji, znajomości i doświadczenia w branży farmaceutycznej, znacznych środków finansowych). Równocześnie, w projekty te wkalkulowane jest ryzyko niepowodzenia, np. może dojść do sytuacji, gdy Pozwolenie nie zostanie uzyskane (co w ogóle wykluczy możliwość sprzedaży produktu leczniczego na danym rynku), czy też – jeśli produkt leczniczy udało już wprowadzić się na rynek – zyskowność z jego sprzedaży okaże się niska (lub w ogóle nie wystąpi). W związku z tym, podmioty z branży farmaceutycznej (w tym Spółka) podejmują niekiedy współpracę w celu wspólnego rozwinięcia produktu leczniczego oraz jego późniejszej komercjalizacji (tj. osiągania przychodów ze sprzedaży produktu oraz/lub z udzielania licencji na Dossier). Celem takiego współdziałania jest połączenie potencjałów finansowych, technicznych i organizacyjnych, a dzięki temu, ograniczenie kosztów i ryzyk, a także zwiększenie przychodów z rozwoju produktu leczniczego i jego późniejszej sprzedaży w porównaniu do sytuacji, niż gdyby tylko jeden podmiot realizował dany projekt. Wnioskodawca pragnie także wskazać, że jeśli chodzi o etap dystrybucji produktów leczniczych, to – z perspektywy Spółki – można wyróżnić dwa podstawowe modele sprzedaży. Mianowicie: a) jeśli sprzedawca (Wnioskodawca) udziela klientowi licencji na korzystanie z Dossier: (i) tak, aby to klient mógł złożyć wniosek o/uzyskać Pozwolenie i występować jako Podmiot odpowiedzialny) oraz, (ii) uzyskuje Pozwolenie w swoim imieniu i na swoją rzecz, a następnie transferuje Pozwolenie na klienta, który następnie sprzedaje produkt leczniczy, mamy do czynienia z modelem sprzedaży określanym jako BtoB (ang. business-to- business; dalej: model BtoB); b) jeśli sprzedawca (Wnioskodawca) jest sam Podmiotem odpowiedzialnym i dostarcza klientowi tylko produkt leczniczy (bez praw do Dossier), mamy do czynienia z modelem sprzedaży określanym jako BtoC (ang. business-to-consumer; dalej: model BtoC). 2) Umowa na wspólny rozwój i sprzedaż produktu leczniczego 21 sierpnia 2019 r. Spółka podpisała umowę na wspólny rozwój i sprzedaż produktu leczniczego zmienioną aneksem nr 1 (...) z podmiotem prowadzącym sprzedaż różnych produktów leczniczych w wielu krajach [dalej: Kontrahent oraz, odpowiednio, Umowa]. Kontrahent posiada siedzibę działalności gospodarczej w innym niż Polska państwie Unii Europejskiej i nie posiadał/nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Dla uniknięcia wątpliwości Wnioskodawca pragnie wskazać, że w ramach Umowy Spółka i Kontrahent działają jako podmioty prowadzące niezależnie działalność gospodarczą, zachowując status odrębnych podatników VAT. Współpracę realizowaną na podstawie Umowy można podzielić na dwa etapy, tj.: (i) rozwój, a następnie (ii) sprzedaż produktu leczniczego. Niżej omówione zostały zasady tej współpracy. Etap I: rozwój produktu leczniczego Zgodnie z Umową, w ramach tego etapu: 1) Spółka i Kontrahent [dalej również: Strony] przygotowały plan rozwoju i harmonogram, zgodnie z którymi prowadzone były prace oraz dokonywane rozliczenia w ramach Etapu I. Wymagały one bieżącej współpracy między Stronami; 2) Spółka była odpowiedzialna między innymi za: · przygotowanie Dossier i udostępnienie go Kontrahentowi; · opracowanie procesu wytwarzania produktu leczniczego, oznakowanego i zapakowanego wraz z ulotką, gotowego do sprzedaży na rzecz użytkownika końcowego (pacjenta) [dalej: Produkt]. Proces ten miał być realizowany przy ścisłej współpracy z Kontrahentem; · dokonanie analizy czystości patentowej (ang. patent clearance) Produktu w Polsce (jako kraju wytwarzania Produktu); · wybór i proces kwalifikacji dostawców substancji czynnych zawartych w Produkcie; · przygotowanie partii Produktu dla potrzeb przeprowadzenia badań stabilności i przeprowadzenie tych badań; · zarządzanie projektem; 3) Strony były wyjściowo wspólnie odpowiedzialne za przeprowadzenie badań biorównoważności, przy czym ostatecznie badania te zostały wykonane samodzielnie przez Kontrahenta (co zostało uwzględnione przy rozliczaniu kosztów projektu); 4) Strony podzieliły się kosztami rozwoju Produktu po połowie. W związku z tym każda ze Stron była zobowiązana do zapłaty na rzecz drugiej Strony 50% kosztów poniesionych na rozwój produktu przez tą drugą Stronę; 5) Strony ustaliły także zasady ponoszenia kosztów związanych z udzieleniem i utrzymaniem Pozwolenia. Mianowicie, każda ze Stron była/jest zobowiązana do poniesienia kosztów substancji/produktów (np. produkty referencyjne, próbki substancji czynnej), które były/są wymagane w celu udzielenia Pozwolenia w państwie uznanym w ramach Umowy za terytorium tej Strony (por. w tym zakresie uwagi dotyczące Terytoriów Spółki i Terytoriów Kontrahenta przedstawione w ramach Etapu II). W efekcie, Spółka ponosi koszty dotyczące Pozwolenia uzyskiwanego przez nią na Terytorium Spółki, a Kontrahent – dotyczące Pozwolenia uzyskiwanego na Terytorium Kontrahenta. W przypadku pozostałych terytoriów (niebędących ani Terytorium Spółki, ani Terytorium Kontrahenta) Strony miały się dzielić tymi kosztami po połowie. W rezultacie pozytywnie zakończonego i rozliczonego między Stronami Etapu I, Strony stały się wspólnie właścicielami Dossier oraz praw własności intelektualnej do Produktu. Etap II: sprzedaż produktu leczniczego Zgodnie z Umową, w ramach tego etapu: 1) Strony mogą sprzedawać Produkt na rzecz swoich klientów. W toku negocjacji biznesowych Strony ustaliły następujące zasady: a) jeśli sprzedaż jest realizowana w modelu BtoB (czyli Strona udziela klientowi licencji na Dossier w celu uzyskania Pozwolenia przez klienta, a następnie sprzedaje Produkt na rzecz klienta), każda ze Stron może prowadzić taką sprzedaż na dowolnym rynku. W takim przypadku Strona dokonująca sprzedaży zobowiązana jest podzielić się z drugą Stroną połową zysku netto osiągniętego z tej sprzedaży [dalej: Podział zysku]. Podziałowi zysku podlega zarówno zysk ze sprzedaży Produktu (dostawy towarów), jak i udzielenia licencji na Dossier czy przeniesienie praw do Pozwolenia (świadczenie usługi). Rozliczenia z tytułu Podziału zysków w ramach modelu BtoB są ograniczone czasowo, i, co do zasady, powinny zakończyć się po upływie 5 lat od momentu wprowadzenia Produktu w ramach danej transakcji w modelu BtoB na danym rynku (tzw. launch Produktu) lub na koniec 2030 roku, w zależności od tego, które z tych zdarzeń wystąpi wcześniej; b) jeśli sprzedaż jest realizowana w modelu BtoC (czyli Strona uzyskuje Pozwolenie w danym kraju i, jako Podmiot odpowiedzialny, sprzedaje Produkt na rzecz klienta), Strony określiły kraje, w których: · tylko Spółka może prowadzić sprzedaż (4 kraje) [dalej: Terytoria Spółki]; · tylko Kontrahent może prowadzić sprzedaż (7 krajów) [dalej: Terytoria Kontrahenta]; · obie Strony mogą prowadzić sprzedaż (1 kraj: Polska) [dalej: Terytorium wspólne]; c) w przypadku sprzedaży realizowanej przez Wnioskodawcę w modelu BtoC (na Terytoriach Spółki i Terytorium wspólnym), co do zasady, Wnioskodawca nie dzieli się z Kontrahentem swoimi zyskami/przychodami. Wyjątkiem jest jedno Terytorium Spółki, sprzedaż na którym podlega Podziałowi zysku (czyli Spółka przekazuje Kontrahentowi połowę zysku netto z tej sprzedaży); d) w przypadku sprzedaży realizowanej przez Kontrahenta w modelu BtoC (na Terytoriach Kontrahenta i Terytorium wspólnym) Kontrahent rozlicza się ze Spółką albo poprzez (i) Podział zysku albo poprzez (ii) przekazanie na rzecz Spółki kwoty stanowiącej określony procent od wartości sprzedaży netto [dalej: Udział w wartości sprzedaży]. Zastosowany mechanizm (Podział zysku albo Udział w wartości sprzedaży) uzależniony jest od tego, w jakim kraju (na jakim Terytorium) Kontrahent realizuje sprzedaż; e) w Umowie został określony sposób kalkulacji wartości służących do dokonywania ww. rozliczeń między Stronami [dalej: Rozliczenia]. W szczególności: · wartość sprzedaży netto (na bazie której ustalany jest Udział w wartości sprzedaży) to generalnie wartość sprzedaży (bez VAT) Produktu osiągnięta w danym kwartale kalendarzowym z tytułu sprzedaży zrealizowanej przez Stronę na rzecz klienta, pomniejszona o koszty marketingowe poniesione przez tą Stronę (do ustalonego limitu) oraz udzielone przez nią upusty, rabaty, a także pomniejszona o zwroty; · zysk netto (którym Strony mają dzielić się po równo w ramach Podziału zysku) to generalnie (i) wartość sprzedaży netto (przedstawiona we wcześniejszym bullecie) pomniejszona o (ii) koszty wytworzenia Produktów i dodatkowe koszty (np. koszty transportu, ubezpieczenia, czy badań i zwolnienia Produktu na danym terytorium); 2) Spółka odpowiedzialna jest za wytwarzanie Produktu i jego sprzedaż na rzecz Kontrahenta, a Kontrahent zobowiązany jest do nabywania Produktu od Spółki [z zastrzeżeniem dalszych uwag, por. pkt 4) niżej]. W praktyce oznacza to, że – z perspektywy Wnioskodawcy – Spółka wytwarza Produkt, który (i) sprzedaje na rzecz swoich klientów (w ramach modelu BtoB lub BtoC) albo (ii) który sprzedaje na rzecz Kontrahenta, który z kolei dalej sprzedaje go na rzecz swoich klientów (w ramach modelu BtoB lub BtoC); 3) cena za Produkt sprzedawany przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta została określona w Umowie i skalkulowana w oparciu o przewidywane koszty wytworzenia Produktu przez Wnioskodawcę. Sprzedaż Produktu na rzecz Kontrahenta dokumentowana jest za pomocą faktur wystawianych przez Spółkę na rzecz Kontrahenta; 4) po upływie określonego terminu Kontrahent nie ma już obowiązku nabywania Produktu od Spółki i może go kupować od innego podmiotu. Co do zasady, okres ten wynosi 5 lat od momentu wprowadzenia Produktu w danym kraju. Okres ten może być przedłużany; 5) Umowa zawiera również postanowienia, zgodnie z którymi jeśli koszty wytworzenia Produktu przez Wnioskodawcę będą zbyt wysokie, Strony mogą zlecić produkcję innemu podmiotowi (tzw. wytwórcy kontraktowemu). Również w takim przypadku Kontrahent nie miałby już obowiązku nabywać Produktu od Spółki, a Spółka - nie miałaby obowiązku sprzedawać Produktu na rzecz Kontrahenta; 6) w przypadku, gdyby produkcja została przeniesiona do wytwórcy kontraktowego (Spółka przestałaby wytwarzać Produkt dla potrzeb realizacji Umowy), przez ustalony okres (co do zasady, 5 lat od wprowadzenia Produktu na danym Terytorium, nie dłużej niż do końca 2030 roku): a) Strony nadal byłyby zobowiązane do Podziału zysku w odniesieniu do sprzedaży realizowanej w modelu BtoB [zgodnie z uwagami w punkcie 1) a) powyżej]; b) Spółka nadal byłaby zobowiązana do Podziału zysku ze sprzedaży w modelu BtoC na jednym z Terytoriów Spółki, zgodnie z punktem 1) c) powyżej; c) nie uległyby zmianie zasady dotyczące sprzedaży przez Kontrahenta Produktu w modelu BtoC na Terytoriach Kontrahenta, w odniesieniu do których obowiązywał Podział zysku (czyli tam gdzie Kontrahent dzielił się ze Spółką połową zysków, po przeniesieniu wytwarzania do wytwórcy kontraktowego Kontrahent nadal rozliczałby się z Wnioskodawcą w ten sam sposób); d) wyeliminowane zostałyby natomiast rozliczenia, w ramach których Kontrahent przekazywał na rzecz Spółki Udział w wartości sprzedaży (realizowanej w modelu BtoC). Na Terytorium wspólnym (w Polsce) zostałyby one zamienione na Podział zysku, a na Terytoriach Kontrahenta (na których zgodnie z punktem 1) d) obowiązywał Udział w wartości sprzedaży), Kontrahent nie byłby już zobowiązany do rozliczeń z Wnioskodawcą. Podsumowując powyższy punkt, w przypadku zaprzestania przez Spółkę wytwarzania Produktu i jego sprzedaży na rzecz Kontrahenta, Strony nadal dokonywałyby między sobą Rozliczeń. Zmienione zostałyby jedynie niektóre zasady tych Rozliczeń [por. pkt 6) c) i d) wyżej]; 7) Rozliczenia (z tytułu Podziału zysku i Udziału w wartości sprzedaży) dokonywane są w odniesieniu do Produktu w danym kraju na bazie kwartałów kalendarzowych, na podstawie zestawień przekazywanych przez Stronę realizującą sprzedaż. Druga Strona ma prawo dokonywać weryfikacji danych zawartych w tych zestawieniach. Przykładowo, w odniesieniu do sprzedaży Produktu zrealizowanej przez Kontrahenta w danym kraju w pierwszym kwartale roku (styczeń - marzec), po zakończeniu tego kwartału Kontrahent powinien przekazać Spółce zestawienie z tej sprzedaży dla danego kraju, zawierające dane pozwalające na określenie kwot należnych Wnioskodawcy za ten kwartał (tj. zawierające w szczególności dane o wartości sprzedaży netto, zysku). Zestawienia takie zawierają informacje o poszczególnych fakturach wystawionych w danym kwartale w danym kraju przez Kontrahenta, w szczególności ze wskazaniem danych klienta, serii sprzedanego Produktu oraz kwot służących do określenia kwoty należnej Spółce w ramach Rozliczenia. Przykładowo, jeśli Rozliczenie dokonywane jest w oparciu o Podział zysku, to zestawienie zawiera w szczególności wartość sprzedaży netto i koszty wytworzenia Produktu sprzedanego przez Kontrahenta. W efekcie, Wnioskodawca jest w stanie określić, z której partii Produktu (sprzedanego wcześniej przez Spółkę na rzecz Kontrahenta) pochodzi Produkt, sprzedany następnie przez Kontrahenta i którego sprzedaż wygenerowała kwotę należną Spółce w ramach Rozliczenia. Z uwagi na stosowane warunki dostawy Produktu, sprzedaż Produktu przez Spółkę na rzecz Kontrahenta podlega opodatkowaniu VAT w Polsce jako tzw. dostawa krajowa i dokumentowana jest za pomocą wystawianych przez Wnioskodawcę faktur zawierających kwoty VAT. Kwoty tego VAT wykazywane są przez Spółkę w składanych przez nią deklaracjach VAT jako VAT należny. Na fakturach wskazywany jest polski numer VAT (NIP) nadany Kontrahentowi. W uzupełnieniu wniosku wskazano, że dotychczas nie wystąpiły przypadki, w których Strony dokonywałyby między sobą rozliczeń z tytułu Udziału w wartości sprzedaży. Jeśli w interpretacji wydanej w odpowiedzi na Wniosek zostanie uznane, że rozliczenia z tytułu Udziału w wartości sprzedaży stanowią wynagrodzenie w zamian za podlegające opodatkowaniu VAT czynności wykonywane przez Spółkę, to Spółka planuje dokumentować należne jej kwoty z tego tytułu za pomocą faktur wystawianych na Kontrahenta. Jeśli zaś w interpretacji zostanie uznane, że kwoty należne Spółce z tytułu Udziału w wartości sprzedaży nie stanowią wynagrodzenia w zamian za podlegające opodatkowaniu VAT czynności, to Wnioskodawca planuje dokumentować je za pomocą dokumentów innych niż faktury (np. za pomocą not księgowych). Odnosząc się z kolei do kwot otrzymywanych przez Spółkę tytułem Podziału zysku, to rozliczenia te były dokumentowane za pomocą faktur wystawianych przez Wnioskodawcę na Kontrahenta: 1) jeśli zysk będący przedmiotem podziału wynikał z usług świadczonych przez Kontrahenta (tj. udzielenia przez Kontrahenta licencji na Dossier czy przeniesienia przez Kontrahenta praw do Pozwolenia), to dokumentowany był wystawianą przez Wnioskodawcę fakturą z adnotacją "reverse charge"; 2) w przypadku zaś gdy zysk będący przedmiotem podziału wynikał ze sprzedaży Produktów przez Kontrahenta, to został potraktowany przez Wnioskodawcę jako zwiększenie ceny za wcześniej sprzedane przez Spółkę na rzecz Kontrahenta Produkty. W sytuacji więc, gdy sprzedaż Produktów przez Spółkę na rzecz Kontrahenta podlegała opodatkowaniu VAT w Polsce, również na fakturach dokumentujących Podział zysku w ww. przypadkach na fakturach doliczany był polski VAT. Wnioskodawca pragnie równocześnie zauważyć, że powyższa kwestia, tj. określenie prawidłowego sposobu, w jaki powinny być dokumentowane kwoty należne Wnioskodawcy od Kontrahenta z tytułu Rozliczeń, jest przedmiotem Wniosku i Wnioskodawca oczekuje, że poprzez uzyskanie interpretacji indywidualnej uzyska informację, w jaki sposób Rozliczenia powinny być dokumentowane. Jeśli chodzi o kwoty wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta z tytułu Podziału zysku, to dotychczas wystąpiły przypadki, gdy przedmiotem tego podziału był zysk wynikający z usług świadczonych przez Spółkę (tj. udzielenia przez Wnioskodawcę licencji na Dossier czy przeniesienia przez Wnioskodawcę praw do Pozwolenia), które dokumentowane były za pomocą faktur wystawianych przez Kontrahenta na rzecz Spółki z adnotacją „reverse charge". We Wniosku Spółka przedstawiła szczegółowo zasady współpracy i rozliczeń między Spółką a Kontrahentem, które wynikają z Umowy, z podziałem na Etap I (rozwój produktu leczniczego) i Etap II (sprzedaż produktu leczniczego). Wynika z nich szereg obowiązków spoczywających na każdej ze Stron. W ramach Etapu II (sprzedaż produktu leczniczego) Spółka jest chociażby zobowiązana do wytwarzania Produktu i jego sprzedaży na rzecz Kontrahenta, a Kontrahent jest, co do zasady, zobowiązany do nabywania Produktu od Spółki. Dodatkowo, każda ze Stron zobowiązana jest do przestrzegania ustalonego podziału rynków (czyli sprzedaży Produktu tylko na rynkach i w modelach przewidzianych w Umowie) oraz do informowania drugiej Strony o planowanym zawarciu umowy z klientem. Dodatkowo, Strony są na przykład również zobowiązane do przekazywania sobie nawzajem danych o zrealizowanej przez siebie sprzedaży, które są z kolei podstawą do dokonywania Rozliczeń. Kwestie te zostały przedstawione we Wniosku. Odnosząc się wprost do zadanego pytania, tj. czy w zamian za otrzymane środki pieniężne w ramach Rozliczeń, jedna ze Stron jest/będzie zobowiązana do wykonywania jakichkolwiek czynności na rzecz drugiej Strony, to w Umowie nie są zawarte postanowienia, zgodnie z którymi kwoty otrzymywane w ramach Rozliczeń byłyby należne w zamian za konkretne czynności realizowane przez jedną ze Stron na rzecz drugiej Strony. Dodatkowo, Spółka pragnie zaznaczyć, że we Wniosku zaprezentowała swoje stanowisko, zgodnie z którym „(...) kwot otrzymywanych przez Spółkę od Kontrahenta z tytułu Podziału zysku lub Udziału w wartości sprzedaży nie należy w szczególności traktować jako wynagrodzenia należnego Spółce z tytułu sprzedaży Produktu na rzecz Kontrahenta" oraz że „(...) kwot otrzymywanych w ramach Rozliczeń przez Spółkę od Kontrahenta nie można także powiązać z jakimkolwiek świadczeniem usługi przez Wnioskodawcę". Jest to element stanowiska Wnioskodawcy wynikającego z uznania, że w zamian za kwoty należne z tytułu Rozliczeń Strony nie są zobowiązane do wykonywania nawzajem na swoją rzecz jakichkolwiek czynności. Niemniej jednak, jest to element stanowiska Wnioskodawcy, a nie doprecyzowanie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Pytanie

Czy kwoty należne Wnioskodawcy od Kontrahenta z tytułu Rozliczeń (tj. kwoty przekazywane w ramach (i) Podziału zysku lub (ii) Udziału w wartości sprzedaży) stanowią wynagrodzenie w zamian za podlegające opodatkowaniu VAT czynności wykonywane przez Spółkę, tj. dostawę Produktu lub świadczenie usług i, w konsekwencji, powinny być dokumentowane za pomocą faktur wystawianych przez Spółkę? Państwa stanowisko w sprawie I. Stanowisko Wnioskodawcy Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w opisanym stanie faktycznym kwoty należne Spółce od Kontrahenta z tytułu Rozliczeń, tj. kwoty przekazywane w ramach (i) Podziału zysku lub (ii) Udziału w wartości sprzedaży, nie stanowią wynagrodzenia w zamian za podlegające opodatkowaniu VAT czynności wykonywane przez Wnioskodawcę. Zdaniem Spółki, kwoty te nie stanowią w szczególności wynagrodzenia w zamian za dostawę Produktu, ani w zamian za świadczenie jakiejkolwiek usługi przez Spółkę. W konsekwencji, brak jest podstaw do dokumentowania ww. kwot za pomocą faktur wystawianych przez Wnioskodawcę. Zamiast tego, Spółka może wystawiać na rzecz Kontrahenta dokumenty, które nie są objęte zakresem regulacji o VAT, np. noty księgowe (obciążeniowe). Niżej Wnioskodawca przedstawia uzasadnienie swojego stanowiska. II. Regulacje prawne Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy o VAT czynności te są zaliczane do sprzedaży.

Definicje dostawy towarów i świadczenia usług zostały zawarte w art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Wynika z nich, że: · przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, a · przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: 1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej; 2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji; 3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa. Przy tym, z opodatkowaniem VAT ww. czynności (dostawy towarów, świadczenia usług) mamy do czynienia, gdy są one wykonywane przez podatnika działającego w takim charakterze. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikiem jest zaś m.in. osoba prawna wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W art. 15 ust. 2 ustawy o VAT zostało z kolei wskazane, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W świetle powyższego, opodatkowaniu VAT podlegają w szczególności odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (w Polsce) wykonywane przez podatnika, w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Jeśli chodzi o podstawę opodatkowania z tytułu ww. czynności, to w świetle art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, jest nią wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem. III. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy Odnosząc się do powyższych regulacji, należy w pierwszej kolejności zwrócić uwagę, że opodatkowaniu VAT podlegają wyłącznie określone czynności, takie jak dostawa towarów i świadczenie usług wykonywane przez podatników. Sam przepływ środków finansowych, jeśli nie towarzyszy mu dostawa towarów ani świadczenie usług, nie może być traktowany jako czynność podlegająca opodatkowaniu VAT. Dopiero gdy przysporzenie pieniężne stanowi wynagrodzenie (odpłatność) w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, mamy do czynienia z czynnością podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Powszechnie uznaje się (w szczególności w oparciu o stanowisko prezentowane w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej), że odpłatność ma miejsce wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek między daną czynnością (dostawą towarów, świadczeniem usług) a otrzymanym świadczeniem (wynagrodzeniem). Między stronami danej czynności (dostawcą towarów/usługodawcą oraz nabywcą/usługobiorcą) musi istnieć stosunek prawny, w ramach którego jedna ze stron jest zobowiązana do dokonania określonej czynności, a druga - do zapłaty wynagrodzenia w zamian za tą czynność. Wynagrodzenie nie musi przybierać formy pieniężnej, ale musi istnieć możliwość określenia wynagrodzenia w tej formie (tj. wyrażenia wynagrodzenia w pieniądzu). Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. W świetle powyższych zasad, zdaniem Wnioskodawcy, nie jest możliwe zidentyfikowanie jakiejkolwiek czynności podlegającej opodatkowaniu VAT (dostawy towarów lub świadczenia usług), która byłaby wykonywana przez Spółkę w ramach Umowy i w przypadku której można by uznać, że jej bezpośrednią konsekwencją jest otrzymanie przez Spółkę kwot z tytułu Podziału zysku lub Udziału od wartości sprzedaży. Wręcz przeciwnie, Rozliczenia są wynikiem ustalonych z góry zasad podziału korzyści osiąganych przez Strony z całego przedsięwzięcia realizowanego na podstawie Umowy, a nie wynagrodzeniem za wyodrębnione świadczenie (dostawę towarów, świadczenie usług), które byłoby realizowane przez Spółkę. Argumentów za ww. stanowiskiem dostarcza w pierwszej kolejności ugruntowane stanowisko dotyczące rozliczania na gruncie VAT tzw. wspólnych przedsięwzięć. Odwołując się do wspólnego przedsięwzięcia, należy w pierwszej kolejności zauważyć, że brak jest legalnej definicji tego pojęcia, która miałaby zastosowanie z perspektywy VAT. Generalnie, pojęcie to jest natomiast stosowane w odniesieniu do umów kooperacyjnych (współpracy, współdziałania), celem których jest uzyskanie poprzez oddzielne, lecz skoordynowane i wspólne działania partnerów, określonego rezultatu, o korzystnym dla nich wymiarze ekonomicznym. Umowy te są zaliczane do kategorii tzw. umów 1 nienazwanych i są zawierane w ramach swobody umów, tj. zgodnie z art. 353ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny. Oznacza to, że strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Podkreślane jest, że przy ocenie przedmiotu opodatkowania VAT w ramach tego rodzaju umów konieczne jest uwzględnianie podstawowego celu wynikającego z takich porozumień gospodarczych, a nie wyodrębnianie poszczególnych czynności służących realizacji tego celu dla potrzeb podatkowych w sposób oderwany od ich sensu gospodarczego. Działań podjętych w ramach tego rodzaju umów nie można więc dla celów VAT oceniać jednostkowo, lecz z uwzględnieniem ich charakteru jako działania złożonego i wspólnego, tworzącego w aspekcie gospodarczym jedną całość (tak np. Naczelny Sąd Administracyjny, dalej: NSA, w wyrokach z 23 kwietnia 2008 r., sygn. akt I FSK 1788/07, z 12 sierpnia 2015 r., sygn. akt I FSK 1373/14 i z 23 września 2021 r., sygn. akt I FSK 1383/19). Podążając za ww. wytycznymi, Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę na cel gospodarczy Umowy, jakim jest wspólny rozwój Produktu przez Strony, a następnie jego komercjalizacja. Dzięki zawarciu Umowy Strony dążą do ograniczenia kosztów i ryzyk związanych z rozwojem Produktu oraz do maksymalizowania przychodów/zysków z jego komercjalizacji. Strony mają wspólny cel, który mogą osiągnąć przez łączne, skoordynowane działanie. Znajduje to odzwierciedlenie w sposobie podziału korzyści z przedsięwzięcia. Każda ze Stron uzyskuje bowiem przychody nie tylko ze swojej własnej sprzedaży realizowanej na rzecz klientów (w modelu BtoB lub modelu BtoC), ale także określony udział w zyskach/przychodach zrealizowanych przez drugą Stronę. Mechanizm ten oddaje wspólny charakter przedsięwzięcia: ponieważ Strony wspólnie rozwinęły Produkt i mają do niego prawa (w szczególności prawa do Dossier), to mają im przysługiwać korzyści nie tylko z własnej sprzedaży na rzecz klientów, ale także ze sprzedaży na rzecz klientów realizowanej przez drugą Stronę. Innymi słowy, przychody /zyski każdej ze Stron mają być powiązane z zyskownością całego przedsięwzięcia, a nie tylko z samodzielnie realizowaną sprzedażą. W związku z tym, podstawą do dokonywania Rozliczeń między Stronami (w szczególności podstawą dla przekazywania kwot przez Kontrahenta na rzecz Spółki) jest uzyskanie przez każdą ze Stron odpowiadającego jej udziału w zyskach/przychodach ze wspólnie realizowanego przedsięwzięcia (uzyskanie ustalonego zwrotu z inwestycji), a nie wynagrodzenie danej Strony w zamian za realizowane przez nią czynności podlegające opodatkowaniu VAT. Wnioskodawca pragnie wskazać, że kwot otrzymywanych przez Spółkę od Kontrahenta z tytułu Podziału zysku lub Udziału w wartości sprzedaży nie należy w szczególności traktować jako wynagrodzenia należnego Spółce z tytułu sprzedaży Produktu na rzecz Kontrahenta. Mimo bowiem, że sprzedawany przez Kontrahenta Produkt został wcześniej zakupiony od Spółki, to celem Rozliczenia (przekazania ustalonych kwot na rzecz Wnioskodawcy) nie jest zwiększenie ustalonej pierwotnie ceny za Produkt, ale - jak wcześniej wskazano - podział korzyści osiągniętych łącznie przez Strony z całego przedsięwzięcia. Wiązanie kwot otrzymywanych przez Spółkę w ramach Rozliczeń (a więc wyodrębnienie jednego strumienia pieniężnego) z wcześniejszą sprzedażą Produktu przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta byłoby działaniem sztucznym i wypaczałoby ekonomiczny sens tych Rozliczeń. To z kolei byłoby niezgodne z przywołanym wcześniej orzecznictwem nakazującym oceniać skutki podatkowe transakcji/rozliczeń dokonywanych w ramach umów o charakterze kooperacyjnym z uwzględnieniem ich podstawowego celu (a nie poprzez analizę jedynie wybranych wycinków). Jest to szczególnie widoczne, jeśli uwzględni się, że Rozliczenia mogą być dokonywane w obu kierunkach, tj. mogą być wypłacane zarówno przez Kontrahenta, jak i przez Spółkę, podczas gdy tylko Spółka sprzedaje Produkt na rzecz Kontrahenta. Po drugie, Kontrahent byłby zobowiązany przekazywać na rzecz Wnioskodawcy ustalone kwoty w ramach Rozliczeń, nawet gdyby Spółka przestała sprzedawać Produkt na rzecz Kontrahenta i zacząłby on być kupowany od wytwórcy kontraktowego. To jednoznacznie wskazuje, że kwoty otrzymywane przez Spółkę od Kontrahenta w ramach Rozliczeń nie wykazują bezpośredniego związku z dostawą Produktu przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta i, w związku z tym, nie stanowią części wynagrodzenia z tytułu tych dostaw, którą należałoby uwzględniać przy ustalaniu podstawy opodatkowania zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT. Na potwierdzenie powyższego stanowiska można przywołać wyrok z 6 kwietnia 2018 r. (sygn. akt I FSK 961/16), w którym NSA przywołał swoje wcześniejsze orzecznictwo (m.in. wyroki z 25 czerwca 2014 r., sygn. akt I FSK 1072/13, z 12 sierpnia 2015 r., sygn. akt I FSK 1373/14, z 29 lutego 2012 r., I FSK 562/11 i z 12 czerwca 2013 r., sygn. akt I FSK 1128/12) i stwierdził m.in.: „Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznający niniejszą sprawę podziela zaprezentowany we wskazanych wyżej wyrokach pogląd dotyczący opodatkowania umów takich jak umowa konsorcjum, a w zasadzie sytuacji, kiedy podmioty wchodzące w skład konsorcjum, dokonują względem siebie rozliczeń wewnętrznych. W przypadku zatem, gdy rozliczeniom pieniężnym między uczestnikami wspólnego przedsięwzięcia (konsorcjum), nie towarzyszy świadczenie usług lub dostawa towarów, rozliczenia te nie są traktowane same przez się jako czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Co istotne, podobnie jak w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku, także w sprawie rozpatrywanej przez NSA występowała sytuacja, w której jeden podmiot świadczył usługi na drugiego podmiotu (lidera konsorcjum), którego podlegały opodatkowaniu VAT i były dokumentowane za pomocą faktur. Następnie, strony dokonywały podziału zysków ze wspólnego przedsięwzięcia, a podstawą do jego kalkulacji były między innymi ww. usługi wyświadczone wcześniej na rzecz lidera konsorcjum. Teoretycznie, można było wykazać więc pewien związek między usługami wyświadczonymi dla lidera konsorcjum, a otrzymaną następnie częścią zysku. NSA nie uznał jednak, aby związek ten był wystarczający dla uznania, że podział zysku stanowi wynagrodzenie za wyświadczone wcześniej usługi. W związku z tym NSA potwierdził, że podział zysku w tym przypadku nie podlega opodatkowaniu VAT.” Po drugie, kwot otrzymywanych w ramach Rozliczeń przez Spółkę od Kontrahenta nie można także powiązać z jakimkolwiek świadczeniem usługi przez Wnioskodawcę. W szczególności, usługi takiej nie można upatrywać w udzieleniu przez Spółkę zgody na /tolerowaniu sytuacji, w której Kontrahent korzysta z Dossier w celu realizowania swojej sprzedaży. Jak bowiem wskazano w przedstawionym stanie faktycznym, w rezultacie pozytywnie zakończonego i rozliczonego między Stronami Etapu I, Strony stały się wspólnie właścicielami Dossier oraz praw własności intelektualnej do Produktu. Stąd, Strona nie musi już uzyskiwać zgody drugiej Strony na korzystanie z Dossier (i za nią płacić), gdyż prawo to przysługuje niezależnie każdej ze Stron. Sytuację tą można porównać do będącej przedmiotem interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 kwietnia 2021 r. (0114-KDIP4- 3.4012.669.2020.3.IG). W rozpatrywanym przypadku w ramach projektu badawczego /badawczo-rozwojowego dochodziło do powstania wynalazku, który był obejmowany ochroną patentową. Współuprawnionymi z patentu były oba podmioty zaangażowane w projekt (współuprawnieni), czyli prawa majątkowe do wynalazku były dla nich wspólne (przysługiwały współuprawnionym w uzgodnionej w umowie proporcji). Ponieważ celem ubiegania się o ochronę prawną wynalazku była jego komercjalizacja, tj. udostępnienie wynalazku podmiotom gospodarczym, które dokonają jego wdrożenia (tj. wprowadzenia do obrotu gospodarczego produktów lub usług bazujących na wynalazku), w umowie zawartej między współuprawnionymi określono między innymi, że korzyści z komercjalizacji wynalazku będą dzielone między współuprawnionych do patentu zgodnie z procentowym udziałem w prawie majątkowym do wynalazku. W tych okolicznościach w interpretacji indywidualnej zostało potwierdzone, że podział zysków z komercjalizacji wynalazku nie stanowi wynagrodzenia w zamian za świadczenie podlegające opodatkowaniu VAT, w związku z czym nie należy go dokumentować fakturą, ale np. notą księgową jako dokumentem pozostającym poza zakresem przepisów o VAT. Podobne stanowisko dotyczące opodatkowania udziału w korzyściach z wdrożenia wynalazku przez współuprawnionego do patentu zostało zaprezentowane w wyroku z 8 czerwca 2022 r. (sygn. akt I FSK 68/19), w którym NSA podtrzymał wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego [dalej: WSA] w Opolu z 4 października 2018 r. (sygn. akt I SA/Op 255/18). W wyroku tym WSA stwierdził m.in.: „W świetle omówionej wyżej instytucji wspólności patentu, w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, iż należność wypłacana z wpływów (marży) ze sprzedaży wyprodukowanych przez jednego z współuprawnionych do patentu (w jego przedsiębiorstwie) towarów wytworzonych dzięki wynalazkowi drugiemu współuprawnionemu jest swoistym podziałem dochodu uzyskanego ze wspólnego prawa majątkowego (patentu). Co więcej, następuje to już z dochodu uzyskanego z czynności uprzednio opodatkowanych już podatkiem VAT, na etapie dostawy towarów wyprodukowanych przez jednego z współuprawnionych do patentu, osobom trzecim. Bardziej jednak istotne w sprawie jest stwierdzenie, iż w realiach niniejszej sprawy współuprawniony do patentu Instytut uzyskuje przysługująca mu należność z podziału wpływów (korzyści) ze sprzedaży wyprodukowanych przez drugiego z współuprawnionych do patentu (w jego przedsiębiorstwie) towarów wytworzonych dzięki wspólnemu wynalazkowi (patentowi) w oparciu o własne, samodzielne prawo wynikające z faktu istnienia wspólności patentu, a nie z racji świadczenia jakiejkolwiek usługi na rzecz drugiego współuprawnionego. (...) W żadnej (...) mierze nie można utożsamiać tej umowy, dotyczącej sposobu podziału korzyści uzyskanej z wpływów ze sprzedaży wyprodukowanych przez jednego z współuprawnionych do patentu (w jego przedsiębiorstwie) towarów wytworzonych dzięki wspólnemu wynalazkowi (patentowi), z udzieleniem zgody przez Wnioskodawcę na korzystanie z patentu przez firmę X. Firma ta korzysta bowiem z własnego prawa do patentu jako współuprawniony do niego i nie ma obowiązku uzyskiwania jakiejkolwiek zgody na korzystanie z niego. Ma natomiast obowiązek "zwrotu" drugiemu współuprawnionemu części korzyści uzyskanej z wspólnego prawa do patentu.” Zdaniem Wnioskodawcy, analogiczne podejście powinno mieć zastosowanie w odniesieniu do Rozliczeń dokonywanych między Stronami. Ponieważ po zakończeniu Etapu I każdej ze Stron przysługują już prawa do .... oraz prawa własności intelektualnej do Produktu, to nie można zidentyfikować usługi, która polegałaby na udzieleniu zgody na korzystanie z tych praw przez drugą Stronę. W świetle powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w opisanym stanie faktycznym kwoty należne Spółce od Kontrahenta z tytułu Rozliczeń, tj. kwoty przekazywane w ramach (i) Podziału zysku lub (ii) Udziału w wartości sprzedaży, nie stanowią wynagrodzenia w zamian za podlegające opodatkowaniu VAT czynności wykonywane przez Wnioskodawcę. Zdaniem Spółki, kwoty te nie stanowią w szczególności wynagrodzenia w zamian za dostawę Produktu, ani nie stanowią wynagrodzenia w zamian za świadczenie jakiejkolwiek usługi przez Spółkę. W rezultacie, brak jest podstaw do dokumentowania ww. kwot za pomocą faktur wystawianych przez Wnioskodawcę. Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podatnik jest bowiem obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż dokonywaną przez niego na rzecz innego podatnika podatku. Ponieważ w rozpatrywanym przypadku sprzedaż nie występuje, Spółka nie powinna dokumentować kwot uzyskiwanych w ramach Rozliczeń za pomocą wystawianych przez siebie faktur. Zamiast tego, Spółka może wystawiać na rzecz Kontrahenta dokumenty, które nie są objęte zakresem regulacji o VAT, np. noty księgowe (obciążeniowe). Spółka pragnie wskazać, że powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie również w interpretacjach indywidualnych. Tytułem przykładu można wskazać interpretację indywidualną z 14 października 2021 r. (sygn. 0114-KDIP4-2.4012.485.2021.3.AS), czy interpretację indywidualną z 7 maja 2019 r. (sygn. 0114-KDIP1- 1.4012.137.2019.1 .KBR), w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził m.in.: „Przechodząc zatem do kwestii opodatkowania podatkiem VAT podziału wypracowanego zysku należy wskazać, że okolicznością, która w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy decyduje o opodatkowaniu jest odpłatność za świadczoną usługę, którą należy rozumieć jako wynagrodzenie należne za dane świadczenie. Jest ono najczęściej określane umową pomiędzy stronami transakcji i stanowi skutek określonego przysporzenia. Trudno taką cechę przypisywać operacji księgowej polegającej na podziale wypracowanego zysku. Rozliczenie ustalonego procenta przychodów przypadającego na każdą ze stron umowy nie będzie stanowić świadczenia usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy. Jak wynika z okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku, osiągnięcie wspólnego celu, jakim jest organizacja Zjazdu ... nie wiąże się bezpośrednio ze świadczeniem usług przez Wnioskodawcę na rzecz Centrum. Czynności, jakie Wnioskodawca podejmował w celu organizacji Zjazdu w postaci opracowania wkładu merytorycznego oraz wsparcia Centrum przy pozyskiwaniu sponsorów i wystawców, nie mogą zostać uznane za odpłatne świadczenie usług, z tytułu których Wnioskodawca jest uprawniony do partycypacji w wypracowanym zysku. Rozdział środków stanowiących zysk z tytułu realizacji wspólnego przedsięwzięcia w odpowiednich proporcjach wynika z mocy zawartej umowy o współpracy, a nie ze świadczenia wzajemnego, do którego zobligowany został Wnioskodawca. W tym miejscu należy raz jeszcze podkreślić, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega czynność (tj. dostawa towarów lub świadczenie usług), a nie sama płatność. Podsumowując, płatność w wysokości 50% wypracowanego zysku z tytułu realizacji wspólnego przedsięwzięcia polegającego na organizacji Zjazdu, otrzymana przez Wnioskodawcę nieodnosząca się do żadnych wykonanych przez niego usług a stanowiąca jedynie podział nadwyżki środków finansowych, pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT.” Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości zaprezentowanego przez siebie stanowiska.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”: Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają: 1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; 2) eksport towarów; 3) import towarów na terytorium kraju; 4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju; 5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. W myśl art. 2 pkt 6 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach – rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Natomiast w świetle art. 2 pkt 22 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy: Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy: Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: 1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej; 2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji; 3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie,

które nie jest dostawą w rozumieniu art. 7 ustawy. Zauważyć również należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania, stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki: - w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia; - świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie). Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Przy czym z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy). Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia. W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę, należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Zatem, za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których: - istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, - wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy, - istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, - odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem, - istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. W myśl art. 15 ust. 1 ustawy: Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy: Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Z opisu sprawy wynika, że prowadzą Państwo działalność gospodarczą w zakresie produkcji i dystrybucji leków oraz badań i rozwoju nowych produktów farmaceutycznych, a także wytwarzania produktów farmaceutycznych i substancji aktywnych. W związku z realizowaną działalnością jesteście Państwo zarejestrowani w Polsce jako czynny podatnik podatku od towarów i usług, a także dla potrzeb transakcji wewnątrzunijnych (jako tzw. podatnik VAT-UE). 21 sierpnia 2019 r. podpisali Państwo umowę na wspólny rozwój i sprzedaż produktu leczniczego zmienioną aneksem nr 1 (...) z podmiotem prowadzącym sprzedaż różnych produktów leczniczych w wielu krajach. Kontrahent posiada siedzibę działalności gospodarczej w innym niż Polska państwie Unii Europejskiej i nie posiadał/nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. W ramach Umowy Państwo i Kontrahent działają jako podmioty prowadzące niezależnie działalność gospodarczą, zachowując status odrębnych podatników VAT. Współpracę realizowaną na podstawie Umowy można podzielić na dwa etapy, tj.: (i) rozwój, a następnie (ii) sprzedaż produktu leczniczego. Odnosząc się do kwestii objętych zakresem zadanego pytania należy wskazać, że jak wynika z powołanego wyżej art. 8 ust. 1 ustawy, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym, związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności, musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Wobec powyższego należy podkreślić, iż jak wynika z okoliczności sprawy, zasady współpracy i rozliczeń między Państwem a Kontrahentem wynikają z Umowy na wspólny rozwój i sprzedaż produktu leczniczego, z podziałem na Etap I (rozwój produktu leczniczego) i Etap II (sprzedaż produktu leczniczego). Wynika z nich szereg obowiązków spoczywających na każdej ze Stron. W ramach Etapu II (sprzedaż produktu leczniczego) jesteście Państwo zobowiązani do wytwarzania Produktu i jego sprzedaży na rzecz Kontrahenta, a Kontrahent jest, co do zasady, zobowiązany do nabywania Produktu od Spółki. Dodatkowo, każda ze Stron zobowiązana jest do przestrzegania ustalonego podziału rynków (czyli sprzedaży Produktu tylko na rynkach i w modelach przewidzianych w Umowie) oraz do informowania drugiej Strony o planowanym zawarciu umowy z klientem. Dodatkowo, Strony są na przykład również zobowiązane do przekazywania sobie nawzajem danych o zrealizowanej przez siebie sprzedaży, które są z kolei podstawą do dokonywania Rozliczeń. W Umowie został określony sposób kalkulacji wartości służących do dokonywania ww. rozliczeń między Stronami. W szczególności: wartość sprzedaży netto (na bazie której ustalany jest Udział w wartości sprzedaży) to generalnie wartość sprzedaży (bez VAT) Produktu osiągnięta w danym kwartale kalendarzowym z tytułu sprzedaży zrealizowanej przez Stronę na rzecz klienta, pomniejszona o koszty marketingowe poniesione przez tą Stronę (do ustalonego limitu) oraz udzielone przez nią upusty, rabaty, a także pomniejszona o zwroty; zysk netto (którym Strony mają dzielić się po równo w ramach Podziału zysku) to generalnie (i) wartość sprzedaży netto (przedstawiona we wcześniejszym bullecie) pomniejszona o (ii) koszty wytworzenia Produktów i dodatkowe koszty (np. koszty transportu, ubezpieczenia, czy badań i zwolnienia Produktu na danym terytorium). Podziałowi zysku podlega zarówno zysk ze sprzedaży Produktu (dostawy towarów), jak i udzielenia licencji na Dossier czy przeniesienie praw do Pozwolenia (świadczenie usługi). Rozliczenia (z tytułu Podziału zysku i Udziału w wartości sprzedaży) dokonywane są w odniesieniu do Produktu w danym kraju na bazie kwartałów kalendarzowych, na podstawie zestawień przekazywanych przez Stronę realizującą sprzedaż. Druga Strona ma prawo dokonywać weryfikacji danych zawartych w tych zestawieniach. Przykładowo, w odniesieniu do sprzedaży Produktu zrealizowanej przez Kontrahenta w danym kraju w pierwszym kwartale roku (styczeń - marzec), po zakończeniu tego kwartału Kontrahent powinien przekazać Państwu zestawienie z tej sprzedaży dla danego kraju, zawierające dane pozwalające na określenie kwot należnych Państwu za ten kwartał (tj. zawierające w szczególności dane o wartości sprzedaży netto, zysku). Zestawienia takie zawierają informacje o poszczególnych fakturach wystawionych w danym kwartale w danym kraju przez Kontrahenta, w szczególności ze wskazaniem danych klienta, serii sprzedanego Produktu oraz kwot służących do określenia kwoty należnej Spółce w ramach Rozliczenia. Przykładowo, jeśli Rozliczenie dokonywane jest w oparciu o Podział zysku, to zestawienie zawiera w szczególności wartość sprzedaży netto i koszty wytworzenia Produktu sprzedanego przez Kontrahenta. W efekcie, jesteście Państwo w stanie określić, z której partii Produktu (sprzedanego wcześniej przez Państwa na rzecz Kontrahenta) pochodzi Produkt, sprzedany następnie przez Kontrahenta i którego sprzedaż wygenerowała kwotę należną Państwu w ramach Rozliczenia. Analiza przedstawionych okoliczności sprawy prowadzi do stwierdzenia, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z uzyskiwaniem przez Państwa środków finansowych w ramach Rozliczeń, które stanowią/będą stanowić udział w korzyściach z realizacji wspólnego przedsięwzięcia na rozwój i sprzedaż produktu leczniczego. Jak wynika z opisu sprawy na Stronach zawartej umowy spoczywa szereg obowiązków. Wskazali Państwo, że jesteście zobowiązani do wytwarzania Produktu i jego sprzedaży na rzecz Kontrahenta, a Kontrahent jest, co do zasady, zobowiązany do nabywania Produktu od Spółki. Każda ze Stron zobowiązana jest do przestrzegania ustalonego podziału rynków (czyli sprzedaży Produktu tylko na rynkach i w modelach przewidzianych w Umowie) oraz do informowania drugiej Strony o planowanym zawarciu umowy z klientem. Dodatkowo, Strony są również zobowiązane do przekazywania sobie nawzajem danych o zrealizowanej przez siebie sprzedaży, które są z kolei podstawą do dokonywania Rozliczeń. Pomiędzy Państwem a Kontrahentem istnieje/będzie istniał zatem związek prawny, w ramach którego następuje/będzie następowało świadczenie wzajemne – wynagrodzenie należne Państwu z tytułu Rozliczeń w zamian za udział w korzyściach z realizacji wspólnego przedsięwzięcia na rozwój i sprzedaż produktu leczniczego. Wynagrodzenie otrzymane przez Państwa stanowi/stanowić będzie wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługę świadczoną na rzecz Kontrahenta. Istnieje/będzie istniała bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po Państwa stronie. Odpłatność za otrzymane świadczenie z tytułu Rozliczeń pozostaje/będzie pozostawała w bezpośrednim związku z czynnością, która podlega/będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – należności z tytułu Rozliczeń będą wypłacane Państwu w zależności od wielkości realizowanej sprzedaży przez Kontrahenta. W konsekwencji Rozliczenia (z tytułu Podziału zysku i Udziału w wartości sprzedaży) pomiędzy Państwem a Kontrahentem dokonywane w ramach umowy na wspólny rozwój i sprzedaż produktu leczniczego stanowią/ będą stanowić – na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy – wynagrodzenie za świadczenie usług polegających na zobowiązaniu się do wykonywania określonych czynności w zawartej umowie pomiędzy Stronami Należy przy tym zauważyć, że podatek od towarów i usług jest podatkiem o charakterze terytorialnym – opodatkowaniu w danym państwie podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane za wykonane w tym państwie. Dlatego też, w przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie. Natomiast kwestia określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług została uregulowana w Rozdziale 3 Dział V ustawy o podatku od towarów i usług. Stosownie do art. 28a ustawy: Na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału: 1) ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to: a) podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6, b) osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej; 2) podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług. Powołany art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy, która ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Użyta w przedmiotowym przepisie nazwa „podatnik” odnosi się w zasadzie do „przedsiębiorcy” prowadzącego działalność gospodarczą. Podatnikiem według tej regulacji jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Ustawodawca wskazując na działalność gospodarczą odnosi się do jej definicji zawartej w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy: Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n. Jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy: W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Z powołanych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona. Z okoliczności sprawy wynika, że Kontrahent posiada siedzibę działalności gospodarczej w innym niż Polska państwie Unii Europejskiej i nie posiadał/nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Kontrahent działa jako podmiot prowadzący niezależnie działalność gospodarczą, zachowując status odrębnego podatnika VAT. Należy zatem stwierdzić, że w okolicznościach niniejszej sprawy świadczą/będą Państwo świadczyć usługi na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy. Charakter świadczonych usług nie wskazuje, aby do sprawy miały zastosowanie wyłączenia, o których mowa w art. 28b ust. 1 ustawy w zakresie określenia miejsca świadczenia usług. W związku z powyższym, w analizowanej sprawie miejsce opodatkowania świadczonych przez Państwa usług na rzecz Kontrahenta, należy ustalić zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą ustalania miejsca świadczenia usług, wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, w myśl której miejscem świadczenia (opodatkowania) tej usługi jest terytorium państwa, w którym Kontrahent posiada siedzibę działalności gospodarczej. W konsekwencji ww. usługi nie podlegają/nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski. Zasady dokumentowania czynności podlegających opodatkowaniu regulują przepisy art. 106a-106q ustawy. Zgodnie z art. 106a pkt 2 ustawy: Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium: a) państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika, b) państwa trzeciego. Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy: Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą: 1) sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem; 2) wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość, chyba że podatnik korzysta z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 6a; 3) wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1; 4) otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy: a) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, b) czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4, c) dostaw towarów, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1b. Faktury są dokumentami sformalizowanymi. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla w sposób prawidłowy zdarzenie gospodarcze. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy, mają znaczenie dowodowe. Dane, które powinna zawierać faktura, zostały wskazane w art. 106e ust. 1 ustawy, w tym w pkt 1-18 wymieniono: Faktura powinna zawierać: 1) datę wystawienia; 2) kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę; 3) imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy; 4) numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a oraz pkt 25; 5) numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b; 6) datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury; 7) nazwę (rodzaj) towaru lub usługi; 8) miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług; 9) cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto); 10) kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto; 11) wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto); 12) stawkę podatku albo stawkę podatku od wartości dodanej w przypadku korzystania z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7 i 9; 13) sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku; 14) kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku; 15) kwotę należności ogółem; 16) w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, w odniesieniu do których: a) obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lub art. 21 ust. 1, lub b) w przepisach wydanych na podstawie art. 19a ust. 12 określono termin powstania obowiązku podatkowego z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, - wyrazy „metoda kasowa”; 17) w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 – wyraz „samofakturowanie”; 18) w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi – wyrazy ,,odwrotne obciążenie”; (...) Stosownie do art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy: Faktura może nie zawierać w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a – danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14. Jak wskazano wyżej w analizowanej sprawie miejsce opodatkowania świadczonych przez Państwa usług na rzecz Kontrahenta, należy ustalić zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą ustalania miejsca świadczenia usług, wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, w myśl której miejscem świadczenia (opodatkowania) tej usługi jest terytorium państwa, w którym Kontrahent posiada siedzibę działalności gospodarczej. Jednocześnie należy wskazać, że w przypadku gdy ww. usługi świadczone są przez Państwa na rzecz Kontrahenta, który posiada siedzibę działalności gospodarczej w innym niż Polska państwie Unii Europejskiej, obowiązek rozliczenia podatku zostaje przeniesiony na nabywcę usługi. Zatem to Kontrahent jest zobowiązany do rozliczenia podatku w kraju siedziby działalności gospodarczej. W związku z powyższym, świadcząc ww. usługi na rzecz Kontrahenta, których miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a podmiotem zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest Kontrahent, są /będą Państwo zobowiązani do udokumentowania świadczenia ww. usług fakturą, która stosownie do art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy może nie zawierać danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14, tj. m.in. stawki i kwoty podatku oraz sumy wartości sprzedaży netto. Przy czym, zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy, faktura ta powinna być opatrzona adnotacją „odwrotne obciążenie”, natomiast nie może zawierać podatku VAT. Tym samym Państwa stanowisko uznaję za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy: - stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz - zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. Informuję, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone. Zaznaczam także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Jestem ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Ponoszą Państwo ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Jednocześnie podkreślam, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Odnośnie natomiast powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych, zauważam, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i należy je traktować indywidualnie. Ponadto, odnosząc się do powołanych przez Państwa w przedmiotowym wniosku wyroków sądów, wyjaśniam, że powołane wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają. Zatem wskazane we wniosku wyroki sądów nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem sprawy i zastosują się Państwo do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.