Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
17 grudnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który
dotyczy:
- ustalenia czy w przypadku spełnienia przesłanek uprawniających do zastosowania
stawki 0% na mocy art. 83 ust. 1 pkt 8 ustawy dla oferowanych usług na rzecz
pasażerów lub członków załóg przewoźnika (Wariant 1) – będą mieli Państwo
prawo niestosowania stawki 0% na mocy art. 83 ust. 1 pkt 8 ustawy i
opodatkowania tych usług wg właściwej stawki VAT (podatek od towarów i usług) (pytanie nr 1 wniosku);
- możliwości uznania emitowanych voucherów za bony MPV w rozumieniu ustawy i
niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT ich transferu na rzecz przewoźnika
(pytanie nr 2 wniosku);
- możliwości uznania emitowanych voucherów za bony SPV w rozumieniu ustawy i
podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT ich transferu na rzecz przewoźnika
(pytanie nr 3 wniosku);
- braku obowiązku opodatkowania wykonanych usług na rzecz pasażerów lub
członków załóg przewoźnika do wysokości wartości vouchera (pytanie nr 4
wniosku);
- ustalenia czy w przypadku niespełnienia przesłanek do zastosowania stawki 0% na
mocy art. 83 ust. 1 pkt 8 VAT (Wariant 2) dla oferowanych usług na rzecz pasażerów
lub członków załóg przewoźnika – będą Państwo mogli uznać emitowane vouchery
za bony MPV w rozumieniu ustawy i ich transfer na rzecz przewoźnika jako
niepodlegający opodatkowaniu VAT (pytanie nr 5 wniosku).
Uzupełnili go Państwo pismami z 4 marca 2025 r. i 8 kwietnia 2025 r. – w odpowiedzi na
wezwania. Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, której siedziba działalności
gospodarczej znajduje się na terytorium Polski. Spółka prowadzi działalność gospodarczą
obejmującą m.in. świadczenie usług na rzecz przewoźników powietrznych na terenie
portu lotniczego .... Główny przedmiot działalności Spółki wg dominującego PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) to: 56 10
A Restauracje i inne stałe placówki gastronomiczne.
Spółka w ramach zawieranych z przewoźnikami lotniczymi umów/zamówień będzie
wykonywać czynności w zakresie obsługi pasażerów i samolotów. Ww. przewoźnicy
powietrzni są czynnymi zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług na
terenie kraju z siedzibą działalności na terytorium kraju.
W szczególności w przypadku opóźnień lub odwołania lotów (tzw. loty zakłócone) Spółka
będzie zobowiązana na mocy umowy/zamówień zawartej z danym przewoźnikiem w jego
imieniu do zapewnienia opieki nad pasażerami (lub załogami takich lotów) - polegającej na
wydawaniu pasażerom takich lotów posiłków i napojów (usługi cateringowe lub
gastronomiczne).
W tym celu Spółka wydaje (emituje) vouchery (bony) np. o wartości 100 PLN na rzecz
przewoźnika. Następnie przewoźnik w przypadku zaistniałej sytuacji związanej z lotem
zakłóconym wydaje te vouchery swoim pasażerom lub załogom lotów. Posiadacze takich
voucherów są upoważnieni do wymiany ich na usługi oferowane przez Spółkę w ramach
oferty gastronomicznej dostępnej w obiekcie gastronomicznym położonym w porcie
lotniczym, tj. usługi cateringowe i gastronomiczne - do wartości wydanego vouchera. W
przypadku zakupu przez pasażera lub członka załogi oferowanych usług o wartości
wyższej niż wartość vouchera - osoba taka będzie samodzielnie dopłacała różnicę.
Spółka zakłada, że dla oferowanych usług i towarów w ramach obowiązków wynikających
z planowanych zawieranych umów:
· Wariant 1: Warunki uprawniające do zastosowania stawki 0% w rozumieniu art. 83
ust. 1 pkt 8 VAT dla oferowanych usług, które będą realizowane w zamian za
otrzymane vouchery dla pasażerów lub członków załóg przewoźnika, będą
spełnione; lub
· Wariant 2: Warunki uprawniające do zastosowania stawki 0% w rozumieniu art. 83
ust. 1 pkt 8 VAT dla oferowanych usług, które będą realizowane w zamian za
otrzymane vouchery dla pasażerów lub członków załóg przewoźnika, nie będą
spełnione, a przez to Spółka będzie opodatkowywać realizowane usługi i wydawane
towary w zamian za otrzymane vouchery wg właściwej stawki VAT.
Emitowane vouchery przez Spółkę będą uprawniały do nabywania usług przez pasażerów
i członków załóg przewoźnika wyłącznie na terytorium Polski.
Ponadto Wnioskodawca wskazał, że:
1. Na pytanie Organu o treści: „Czy przewoźnicy lotniczy, o których mowa we wniosku,
będą wykonywać głównie przewozy w transporcie międzynarodowym zgodnie z art.
83 ust. 1a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z
2024 r. poz. 361 ze zm.)?” Wnioskodawca podał, że w zakresie będącym
przedmiotem wniosku przewoźnik z jakim będzie zawarta umowa będzie świadczył
głównie przewozy w transporcie międzynarodowym zgodnie z art. 83 ust. 1a VAT.
2. Na pytanie Organu o treści: „Jeśli przewoźnicy lotniczy będą wykonywać głównie
przewozy w transporcie międzynarodowym, to proszę wskazać czy ww. przewoźnicy
są wpisani na listę przewoźników lotniczych wykonujących głównie przewozy w
transporcie międzynarodowym ogłoszoną przez Prezesa Urzędu Lotnictwa
Cywilnego?” Wnioskodawca odpowiedział; tak, przewoźnik z jakim będzie zwarta
umowa będzie wpisany na ww. listę ogłoszoną przez Prezesa Urzędu Lotnictwa
Cywilnego.
3. Na pytanie Organu o treści: „Czy będą Państwo prowadzić dokumentację, z której
jednoznacznie będzie wynikać, że świadczone przez Państwa usługi objęte
wnioskiem zostały wykonane przy zachowaniu warunków określonych w przepisach
art. 83 ustawy o podatku od towarów i usług?” Wnioskodawca podał, że Spółka
zasadniczo nie będzie we własnym zakresie zbierać dodatkowej dokumentacji,
będzie bazowała na dokumentach udostępnionych przez przewoźnika jak wyżej
oraz z biletów lotniczych czy nr lotu będzie wynikał charakter przewozu lotniczego.
4. Na pytanie Organu o treści: „Jakie będą zapisy umów/zamówień zawieranych z
przewoźnikami regulujące kwestie związane z wydawanymi (emitowanymi) przez
Państwa voucherami (bonami), objętymi zakresem pytań zadanych we wniosku?”
Wnioskodawca podał, że Spółka wskazała już we wniosku konkretne parametry
umowy jak i zasad używania voucherów, umowa będzie zawierała informację, że
kontrahent (przewoźnik) jest wpisany na listę przewoźników ogłoszoną przez
Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego (wykonujących głównie przewozy w
transporcie międzynarodowym).
5. Na pytanie Organu o treści: „Czy w dacie wydania (emisji) voucherów na rzecz
przewoźnika znana będzie kwota podatku należnego z tytułu usług/towarów, na
które vouchery ostatecznie zostaną wymienione?” Wnioskodawca podał, że co do
zasady tak, znane będzie miejsce opodatkowania jak i będą znane towary i usługi za
jakie będzie można wymienić voucher.
6. Na pytanie Organu o treści: „Czy w momencie wydania (emisji) voucherów będzie
wiadomo, na jakie usługi/towary i jak opodatkowane, zostaną one wymienione?”
Wnioskodawca odpowiedział: tak.
7. Na pytanie Organu o treści: „Czy w odniesieniu do wydanych (wyemitowanych)
voucherów na konkretną wartość, będzie z niego wynikał katalog dostępnych usług
/towarów? Należy wskazać jakich usług/towarów.” Wnioskodawca odpowiedział: tak.
8. Na pytanie Organu o treści: „Kto będzie decydowała o kwocie voucherów, tj. Państwo
czy przewoźnicy?” Wnioskodawca wskazał, że przewoźnik.
9. Na pytanie Organu o treści: „Jak skalkulowana będzie cena voucherów? Należy
szczegółowo opisać od czego będzie uzależniona cena voucherów.” Wnioskodawca
odpowiedział: uzgodnienia umowne. Cena vouchera to ustalone odgórnie 100 pln.
Nadto Wnioskodawca wskazał, że:
1. Na pytanie Organu o treści: „W związku z udzieleniem przez Państwa w piśmie
stanowiącym uzupełnienie wniosku odpowiedzi na pytanie Organu o treści: „Czy w
dacie wydania (emisji) voucherów na rzecz przewoźnika znana będzie kwota
podatku należnego z tytułu usług/towarów, na które vouchery ostatecznie zostaną
wymienione?”, że „Co do zasady tak, znane będzie miejsce opodatkowania jak i
będą znane towary i usługi za jakie będzie można wymienić voucher”, prosimy o
jednoznaczne wskazanie jakimi stawkami podatku VAT będą opodatkowane towary
i usługi za jakie będzie można wymienić voucher?” Wnioskodawca odpowiedział, że
w dacie wydania (emisji) voucherów na rzecz przewoźnika do wszystkich objętych
towarów zastosowanie ma stawka 0% VAT na mocy art. 83 ust. 1 pkt 8 VAT.
2. Na pytanie Organu o treści: „Czy jedynym otrzymywanym przez Państwa
wynagrodzeniem z tytułu wykonywanych na rzecz przewoźników czynności w
zakresie obsługi pasażerów i samolotów jest otrzymywana od przewoźników
równowartość wyemitowanych przez Państwa voucherów?” Wnioskodawca
odpowiedział, że jedynym otrzymywanym przez Spółkę wynagrodzeniem z tytułu
wykonywanych na rzecz przewoźników czynności w zakresie obsługi pasażerów i
samolotów jest otrzymywana od przewoźników równowartość wyemitowanych.
Pytania
1) Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym w przypadku obiektywnego spełnienia
przesłanek uprawniających do zastosowania stawki 0% na mocy art. 83 ust. 1 pkt 8
VAT dla oferowanych usług na rzecz pasażerów lub członków załóg przewoźnika
(Wariant 1) - Spółka ma prawo niestosowania stawki 0% na mocy art. 83 ust. 1 pkt 8
VAT i opodatkowania tych usług wg właściwej stawki VAT?
2) Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym zakładając uznanie stanowiska Spółki w pytaniu
nr 1 za prawidłowe - Spółka będzie mogła uznać emitowane vouchery za bony MPV
w rozumieniu ustawy o VAT i przez to ich transfer na rzecz przewoźnika nie będzie
podlegać opodatkowaniu VAT?
3) Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym zakładając uznanie stanowiska Spółki w pytaniu
1 za nieprawidłowe - Spółka będzie mogła uznać emitowane vouchery za bony SPV
w rozumieniu ustawy o VAT i przez to ich transfer na rzecz przewoźnika będzie
podlegać opodatkowaniu VAT?
4) Czy w przypadku uznania stanowiska Spółki przedstawionego do pytania nr 3 za
prawidłowe, Spółka nie będzie zobowiązana do opodatkowania wykonanych usług
na rzecz pasażerów lub członków załóg przewoźnika do wysokości wartości takiego
vouchera?
5) Czy w przypadku gdy Spółka nie będzie obiektywnie spełniać przesłanek do
zastosowania stawki 0% na mocy art. 83 ust. 1 pkt 8 VAT (Wariant 2) dla
oferowanych usług na rzecz pasażerów lub członków załóg przewoźnika - Spółka
będzie mogła uznać emitowane vouchery za bony MPV w rozumieniu ustawy o VAT
i przez to ich transfer na rzecz przewoźnika nie będzie podlegać opodatkowaniu
VAT?
Państwa stanowisko w sprawie
Ad. 1
Spółka stoi na stanowisku, że w opisanym zdarzeniu przyszłym Spółka ma prawo a nie
obowiązek stosowania stawki 0% na mocy art. 83 ust. 1 pkt 8 VAT dla oferowanych usług
na rzecz pasażerów lub członków załóg przewoźnika (Wariant 1).
Ad. 2
Spółka stoi na stanowisku, że w opisanym zdarzeniu przyszłym - w przypadku uznania
stanowiska przedstawionego do pytania nr 1 za prawidłowe - emitowane vouchery będą
miały charakter bonów MPV w rozumieniu ustawy o VAT, a przez to ich transfer na rzecz
przewoźnika nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT.
Ad. 3
Spółka stoi na stanowisku, że w opisanym zdarzeniu przyszłym - w przypadku uznania
stanowiska przedstawionego do pytania nr 1 za nieprawidłowe - emitowane vouchery
będą miały charakter bonów SPV w rozumieniu ustawy o VAT, a przez to ich transfer na
rzecz przewoźnika będzie podlegać opodatkowaniu VAT.
Ad. 4
Spółka stoi na stanowisku, że w opisanym zdarzeniu przyszłym - w przypadku uznania
stanowiska przedstawionego do pytania nr 3 za prawidłowe - Spółka nie będzie
zobowiązana do opodatkowania dostarczonych towarów lub wykonanych usług na rzecz
pasażerów lub członków załóg przewoźnika do wysokości wartości takiego vouchera.
Ad. 5
Spółka stoi na stanowisku, że w opisanym zdarzeniu przyszłym jeżeli nie będzie
obiektywnie spełniać przesłanek do zastosowania stawki 0% na mocy art. 83 ust. 1 pkt 8
VAT (Wariant 2) dla oferowanych usług na rzecz pasażerów lub członków załóg
przewoźnika - emitowane vouchery będą miały charakter bonów MPV w rozumieniu
ustawy o VAT, a przez to ich emisja na rzecz przewoźnika nie będzie podlegać
opodatkowaniu VAT.
Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy
Ad. 1
Co do zasady towary i usługi są opodatkowane stawką podstawową. Stosowanie stawki
podstawowej ma charakter reguły ogólnej. W razie jakichkolwiek wątpliwości co do
wysokości opodatkowania także powinna być stosowana ta stawka. Aktualnie stawki
podatku VAT wynoszą zgodnie z art. 41 ust. 1, 2 i 3 w zw. z art. 146ef VAT wynoszą 23%,
8% i 5% i stosowanie zwolnienia z prawem do odliczenia (czyli stawki 0%).
Towary i usługi znajdujące się na liście towarów i usług, względem których możliwe jest
stosowanie stawek obniżonych, mogą - lecz nie muszą - być objęte stawką preferencyjną.
Obniżone stawki mają charakter wyjątkowy i powinny mieć zastosowanie do towarów i
usług wskazanych przez ustawodawcę w ustawie o VAT lub w przepisach wykonawczych
do tej ustawy. W sytuacji gdy danego towaru czy usługi nie można odnaleźć w wykazach
wymieniających produkty (usługi), do których mają zastosowanie stawki preferencyjne lub
zwolnienie z VAT, wówczas stosuje się stawkę podstawową 23%.
Zgodnie z art. 83 ust. 1 pkt 8 VAT, 0% stawkę VAT stosuje się do usług związanych z
obsługą startu, lądowania, parkowania, obsługą pasażerów i ładunków oraz innych o
podobnym charakterze usług świadczonych na rzecz przewoźników lotniczych
wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym.
Zastosowanie preferencyjnej stawki VAT na podstawie przywołanego przepisu art. 83 ust.
1 pkt 8 VAT może nastąpić po spełnieniu dwóch generalnych warunków:
· Usługi są świadczone na rzecz przewoźników lotniczych wykonujących głównie
przewozy w transporcie międzynarodowym (w rozumieniu art. 83 ust. 1a VAT);
· Podatnik posiada dokumentację, z której jednoznacznie wynika, że czynności te
zostały wykonane przy zachowaniu warunków określonych w tym przepisie.
Wspomniana stawka VAT o jakiej mowa w art. 83 ust. 1 pkt 8 VAT jest preferencyjną
stawką podatkową do jakiej uprawniony jest podatnik w przypadku gdy świadczy usługi
lub dostarcza towary objęte powyższa preferencją oraz spełnia przesłanki wskazane w
ustawie VAT, które uprawniają do zastosowania takiej stawki.
W ocenie Spółki mając na względzie zasadę powszechności opodatkowania VAT jak i
wyjątkowego charakteru stawek preferencyjnych - stosowanie stawki preferencyjnej na
mocy art. 83 jest prawem podatnika a nie jego obowiązkiem.
Stawka 0% przewidziana przepisami art. 83 VAT obok stawki 0% dla
wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz eksportu towarów jest prawem podatnika
a nie jego obowiązkiem. To od decyzji podatnika podyktowanej względami ekonomicznymi
lub ewentualnego ryzyka zakwestionowania prawa do stosowania takiej stawki zależy czy
swoje usługi lub dostawy towarów opodatkuje taką stawką. Brak zastosowania stawki 0%
wywołuje wyłącznie skutki ekonomiczne dla podatnika i stanowi o jego ewentualnej
decyzji ekonomicznej i ryzyku gospodarczym np. względem atrakcyjności cen wobec
swoich kontrahentów. Ryzyko takie podatnik kwantyfikuje także względem ewentualnego
ryzyka fiskalnego związanego z zakwestionowaniem przez organy podatkowe prawa do
stosowania stawki 0% w sytuacji gdy istnieją wątpliwości co do spełnienia przesłanek
uprawniających do stosowania preferencyjnej stawki VAT.
Podatnik ma zatem prawo do swobodnej decyzji czy pomimo istnienia obiektywnych
przesłanek uprawniających do zastosowania stawki preferencyjnej - tu na mocy art. 83
ust. 1 pkt 8 w zw. z art. 83 ust. 2 VAT - taką stawkę zastosuje. Podatnik bowiem ma prawo
do podejmowania swobodnych decyzji związanych ze sferą swobodnego wykonywania
działalności gospodarczej także do podejmowania pozornie decyzji stawiających go jako
kontrahenta oferującego towary i usługi z zawartą wyższą kwotą VAT niż - obiektywnie
rzecz biorąc - powinna być. Jednakże taka decyzja może go uchronić przed negatywnymi
skutkami stosowania stawki preferencyjnej w tym 0% VAT, gdy takie prawo może zostać
zakwestionowane w tym, powstaniem zaległości podatkowej oraz odsetek od zaległości
podatkowych. Inaczej mówiąc podatnik VAT ma prawo także w ramach swobody
prowadzenia działalności gospodarczej do ograniczania ryzyka prowadzenia działalności z
punktu widzenia ryzyka wejścia w spór z organem podatkowym, poprzez stosowanie
stawki VAT wyższej aniżeli należna. W ocenie podatnika przemawia za tym także fakt,
braku wystąpienia negatywnych skutków dla budżetu państwa.
Reasumując Spółka stoi na stanowisku, że opisanym zdarzeniu przyszłym Spółka ma
prawo a nie obowiązek stosowania stawki 0% na mocy art. 83 ust. 1 pkt 8 VAT dla
oferowanych usług na rzecz pasażerów lub członków załóg przewoźnika (Wariant 1).
Ad. 2
Zgodnie z art. 2 pkt 41 VAT, bon to instrument, z którym wiąże się obowiązek jego
przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub
świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub
usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub
usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej
dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.
W ramach tej definicji wyróżnia się dwa rodzaje bonów:
· Bon jednego przeznaczenia (art. 2 pkt 43 VAT) - bon, w przypadku którego miejsce
dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota
należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym
charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług, są znane w
chwili emisji tego bonu.
· Bon różnego przeznaczenia (art. 2 pkt 44 VAT) - bon inny niż bon jednego
przeznaczenia.
W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, Spółka oferuje przewoźnikowi vouchery o
określonej wartości pieniężnej, które mogą być zrealizowane przez klientów (lub członków
załóg) przewoźnika w punkcie gastronomicznym Spółki położonym w porcie lotniczym, tj.
wykorzystany do nabycia posiłków i napojów (usług cateringowych lub gastronomicznych)
w ofercie Spółki. Voucher ten może być wykorzystany przez jego posiadacza na pokrycie
całości lub części kosztów wybranego produktu z oferty Spółki w punkcie
gastronomicznym na lotnisku. Spółka następnie po otrzymaniu takiego vouchera od
klienta przewoźnika lub członka załogi lotu przewoźnika dokumentuje sprzedaż (zgodnie z
przepisami ustawy VAT poprzez ewidencję na kasie fiskalnej) - przy czym stawka VAT może
wynosić odpowiednio 8% lub 23%, w zależności od rodzaju zamówienia przez klienta lub
członka załogi lotu przewoźnika. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem wyrażonym w pkt 1
wniosku - Spółka może zrezygnować ze stosowania stawki 0% o jakiej mowa w art. 83 ust.
1 pkt 8 VAT dla oferowanych usług.
W ocenie Spółki emitowany voucher spełnia kryterium instrumentu, z którym wiąże się
obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za świadczenie
usług lub dostarczony towar. Klient lub członek załogi lotu przewoźnika, korzystając z
vouchera „opłaca” część lub całość wykonanego przez Spółkę świadczenia. Tym samym
voucher jest traktowany jako środek płatniczy wobec świadczeń opisanych w zdarzeniu
przyszłym przez Spółkę.
Z powyższych definicji wynika, że kluczowym kryterium pozwalającym na zakwalifikowanie
bonu jako bonu jednego przeznaczenia jest znajomość miejsca dostawy towarów lub
świadczenia usług oraz kwoty należnego podatku VAT w momencie emisji bonu.
W niniejszym zdarzeniu przyszłym nie są spełnione wszystkie przesłanki konieczne do
uznania vouchera za bon jednego przeznaczenia, gdyż kwota należnego podatku VAT nie
jest znana w momencie emisji vouchera. Kwota podatku VAT zależy od rodzaju
wykonanych usług lub dostarczonych towarów, które mogą podlegać różnym stawkom
podatku (5%, 8% lub 23%).
Z powodu nieznanej kwoty podatku VAT w chwili emisji, voucher spełnia definicję bonu
różnego przeznaczenia zgodnie z art. 2 pkt 44 VAT.
Oznacza to jednocześnie, że w momencie wydania vouchera, Spółka nie ma obowiązku
naliczenia podatku należnego i wykazania go w JPK_VAT.
Podatek należny powstanie dopiero w momencie wykonania usługi przez Spółkę w
wysokości określonej w paragonie dokumentującym sprzedaż usług - na rzecz klienta lub
członka załogi przewoźnika.
W przypadku bonów różnego przeznaczenia emisja lub przekazanie bonu nie wywołuje
żadnych konsekwencji podatkowych na gruncie VAT. Zgodnie z art. 8b ust. 1 VAT,
opodatkowanie występuje dopiero w momencie wydania towaru lub wykonania usługi, za
które wynagrodzeniem (częściowym bądź całkowitym) jest bon. Taki mechanizm
rozliczania podatku jest konsekwencją faktu, iż w momencie przekazania bonu nie jest
znana dokładnie wysokość podatku należnego.
W związku z powyższym, zdaniem Spółki, wydanie przez nią vouchera na rzecz
przewoźnika stanowi transfer bonu różnego przeznaczenia w rozumieniu art. 2 pkt 22
VAT, a tym samym, w myśl art. 8b ust. 2 VAT, czynność ta nie podlega opodatkowaniu VAT.
Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, że w opisanym zdarzeniu przyszłym - w
przypadku uznania stanowiska przedstawionego do pytania nr 1 za prawidłowe -
emitowane vouchery będą miały charakter bonów MPV w rozumieniu ustawy o VAT, a
przez to ich transfer na rzecz przewoźnika nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT.
Ad. 3
Zgodnie z art. 8a ust. 1 VAT transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez
podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub
świadczenie usług, których ten bon dotyczy.
Z kolei za bon jednego przeznaczenia uznaje się (zob. art. 2 pkt 43 VAT) bon, w przypadku
którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota
należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z
tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego
bonu.
Natomiast stosownie do art. 8b ust. 1 VAT faktyczne przekazanie towarów lub faktyczne
świadczenie usług dokonane w zamian za bon różnego przeznaczenia (MPV) przyjmowany
przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia podlega
opodatkowaniu podatkiem. Nie podlega opodatkowaniu podatkiem wcześniejszy transfer
bonu różnego przeznaczenia.
Zatem co do zasady sprzedaż bonu SPV - będzie stanowić transfer takiego bonu i jako
takie podlegać opodatkowaniu. Z kolei sprzedaż (transfer) bonu MPV jest czynnością
obojętną z perspektywy VAT. Opodatkowanie podatkiem VAT wystąpi w chwili realizacji
tego bonu przez konsumenta/użytkownika (wówczas to usługodawca dokonywałby
rozpoznania podatku VAT należnego z tytułu dokonanej sprzedaży na zasadach ogólnych).
Z tych względów istotne jest określenie przesłanek, kiedy voucher będzie stanowił bon
SPV - niespełnienie wymogów dla uznania za taki bon, automatycznie powoduje, że
wystąpi bon MPV.
W ocenie Spółki emitowany voucher spełnia kryterium instrumentu, z którym wiąże się
obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za świadczenie
usług. Klient lub członek załogi loty przewoźnika, korzystając z vouchera „opłaca” część lub
całość wykonanego przez Spółkę świadczenia. Tym samym voucher jest traktowany jako
środek płatniczy wobec świadczeń opisanych w zdarzeniu przyszłym przez Spółkę.
Dokonując analizy definicji ustawowej bonu jednego przeznaczenia, należy uznać, że bon
musi spełnić następujące warunki, aby można było go zaklasyfikować do tej kategorii:
a) miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz
b) kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym
charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług
- są znane w chwili emisji tego bonu.
Zgodnie z art. 83 ust. 1 pkt 8 VAT, 0% stawkę VAT stosuje się do usług związanych z
obsługą startu, lądowania, parkowania, obsługą pasażerów i ładunków oraz innych o
podobnym charakterze usług świadczonych na rzecz przewoźników lotniczych
wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym.
Jednocześnie, stosownie do art. 83 ust. 2 VAT, opodatkowaniu stawką podatku w
wysokości 0% podlegają czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 7-18 i 20-22, w przypadku
prowadzenia przez podatnika dokumentacji, z której jednoznacznie wynika, że czynności
te zostały wykonane przy zachowaniu warunków określonych w tym przepisie.
Podsumowując, dla zastosowania 0% stawki VAT muszą zostać spełnione łącznie
następujące warunki:
· świadczone są usługi związane z obsługą startu, lądowania, parkowania, obsługą
pasażerów i ładunków, bądź usługi o podobnym charakterze,
· nabywcą usługi jest przewoźnik lotniczy wykonujący głównie przewozy w transporcie
międzynarodowym,
· usługodawca posiada stosowną dokumentację potwierdzającą status przewoźnika.
Spółka dla potrzeb zdarzenia przyszłego przyjmuje, że spełnia wszystkie warunki
uprawniające do zastosowania stawki 0% dla swoich świadczeń w opisanym zdarzeniu
przyszłym, tj. na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 8 VAT oraz przyjmuje, że ma obowiązek
stosować taką stawkę jeśli spełnia warunki do jej stosowania dla swoich świadczeń
(uznanie stanowiska Spółki w pkt 1 przez Organ za nieprawidłowe).
Jednocześnie świadczenia jakie mogą być nabywane w zamian za wydany voucher przez
klientów lub członków załóg przewoźnika w opisanym zdarzeniu przyszłym - mogą być
nabywane wyłącznie na terytorium kraju (na lotnisku) i wyłącznie przez osoby fizyczne
nieposiadające statusu podatnika VAT (konsumenci).
Pierwsza przesłanka będzie spełniona wówczas, gdy będzie można określić miejsce
realizacji tych bonów. Jeżeli bon jaki został wyemitowany będzie upoważniał tylko do
zakupów na terenie kraju (w szczególności jest to istotne w przypadku konsumentów) -
wówczas istnieje możliwość określenia miejsca opodatkowania (terytorium kraju). Co za
tym idzie przesłanka pierwsza w omawianym przypadku będzie spełniona - gdyż vouchery
można zrealizować tylko w punktach gastronomicznych Spółki (na terytorium kraju).
Druga przesłanka będzie także spełniona, gdyż voucher będzie można zamienić na usługi,
dla których na moment emisji jest znana wysokość kwoty podatku należnego - w
opisanym zdarzeniu przyszłym dla oferowanych świadczeń przez Spółkę zastosowanie do
nich będzie miała stawka VAT 0% w myśl art. 83 ust. 1 pkt 8 VAT.
Zatem vouchery emitowane przez Spółkę stanowią bony SPV. Tym samym zgodnie z art.
8a ust. 1 VAT transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika
działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług,
których ten bon dotyczy.
Wobec powyższego Spółka dokonując transferu bonów SPV na rzecz przewoźnika
zobowiązana będzie do opodatkowania takiej sprzedaży (rozumianej jako transfer bonu
SPV).
Podobne wnioski płyną z interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10
maja 2019 r., 0112-KDIL1-3.4012.67.2019.1.KB.
Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że w opisanym zdarzeniu przyszłym - w
przypadku uznania stanowiska przedstawionego do pytania nr 1 za nieprawidłowe -
emitowane vouchery będą miały charakter bonów SPV w rozumieniu ustawy o VAT, a
przez to ich transfer na rzecz przewoźnika będzie podlegać opodatkowaniu VAT.
Ad. 4
Zgodnie z art. 2 pkt 45 VAT za transfer bonu uznaje emisję bonu oraz każde przekazanie
tego bonu po jego emisji.
Za bon jednego przeznaczenia uznaje się (zob. art. 2 pkt 43 VAT) bon, w przypadku
którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota
należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z
tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego
bonu.
Przyjmując stanowisko Spółki przedstawione w pkt 3 wniosku za prawidłowe - Spółka
dokonuje transferu bonu SPV na rzecz przewoźnika.
Zgodnie z art. 8a ust. 2 VAT faktycznego przekazania towarów lub faktycznego świadczenia
usług w zamian za bon jednego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub
usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia nie uznaje się za niezależną
transakcję w części, w której wynagrodzenie stanowił bon.
Faktyczne przekazanie towarów lub faktyczne wyświadczenie usługi, przy skorzystaniu z
bonu jednego przeznaczenia (SPV), nie jest uważane za czynność autonomiczną, co
oznacza, że opodatkowany jest transfer bonu, a nie faktyczna czynność zrealizowana na
podstawie bonu.
Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że w opisanym zdarzeniu przyszłym - w
przypadku uznania stanowiska przedstawionego do pytania nr 3 za prawidłowe - Spółka
nie będzie zobowiązana do opodatkowania dostarczonych towarów lub wykonanych usług
na rzecz pasażerów lub członków załóg przewoźnika do wysokości wartości takiego
vouchera.
Ad. 5
Zgodnie z art. 2 pkt 41 VAT, bon to instrument, z którym wiąże się obowiązek jego
przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub
świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub
usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub
usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej
dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.
W ramach tej definicji wyróżnia się dwa rodzaje bonów:
· Bon jednego przeznaczenia (art. 2 pkt 43 VAT) - bon, w przypadku którego miejsce
dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota
należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym
charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług, są znane w
chwili emisji tego bonu.
· Bon różnego przeznaczenia (art. 2 pkt 44 VAT) - bon inny niż bon jednego
przeznaczenia.
W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, Spółka oferuje przewoźnikowi vouchery o
określonej wartości pieniężnej, które mogą być zrealizowane przez klientów (lub członków
załóg) przewoźnika w punkcie gastronomicznym Spółki położonym w porcie lotniczym, tj.
wykorzystany do nabycia posiłków i napojów (usług cateringowych lub gastronomicznych)
w ofercie Spółki. Voucher ten może być wykorzystany przez jego posiadacza na pokrycie
całości lub części kosztów wybranego produktu z oferty Spółki w punkcie
gastronomicznym na lotnisku. Spółka następnie po otrzymaniu takiego vouchera od
klienta przewoźnika lub członka załogi lotu przewoźnika dokumentuje sprzedaż (zgodnie z
przepisami ustawy VAT poprzez ewidencję na kasie fiskalnej) - przy czym stawka VAT może
wynosić odpowiednio 8% lub 23%, w zależności od rodzaju zamówionego produktu przez
klienta lub członka załogi lotu przewoźnika. Zgodnie bowiem z Wariantem 2
przedstawionym w zdarzeniu przyszłym Spółka przyjmuje założenie, że świadczone przez
nią usługi nie spełniają przesłanek dla zastosowania stawki 0% zgodnie z art. 83 ust. 1 pkt
8 VAT.
W ocenie Spółki emitowany voucher spełnia kryterium instrumentu, z którym wiąże się
obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za świadczenie
usług.
Klient lub członek załogi lotu przewoźnika, korzystając z vouchera „opłaca” część lub całość
wykonanego przez Spółkę świadczenia. Tym samym voucher jest traktowany jako środek
płatniczy wobec świadczeń opisanych w zdarzeniu przyszłym przez Spółkę.
Z powyższych definicji wynika, że kluczowym kryterium pozwalającym na zakwalifikowanie
bonu jako bonu jednego przeznaczenia jest znajomość miejsca dostawy towarów lub
świadczenia usług oraz kwoty należnego podatku VAT w momencie emisji bonu.
W niniejszym zdarzeniu przyszłym nie są spełnione wszystkie przesłanki konieczne do
uznania vouchera za bon jednego przeznaczenia, gdyż kwota należnego podatku VAT nie
jest znana w momencie emisji vouchera. Kwota podatku VAT zależy od rodzaju
wykonanych usług, które mogą podlegać różnym stawkom podatku (8% lub 23%).
Z powodu nieznanej kwoty podatku VAT w chwili emisji, voucher spełnia definicję bonu
różnego przeznaczenia zgodnie z art. 2 pkt 44 VAT.
Oznacza to jednocześnie, że w momencie wydania vouchera, Spółka nie ma obowiązku
naliczenia podatku należnego i wykazania go w JPK_VAT.
Podatek należny powstanie dopiero w momencie wykonania usługi lub dostarczenia
towaru przez Spółkę w wysokości określonej w paragonie dokumentującym sprzedaż
usług - na rzecz klienta lub członka załogi przewoźnika.
W przypadku bonów różnego przeznaczenia emisja lub przekazanie bonu nie wywołuje
żadnych konsekwencji podatkowych na gruncie VAT. Zgodnie z art. 8b ust. 1 VAT,
opodatkowanie występuje dopiero w momencie wydania towaru lub wykonania usługi, za
które wynagrodzeniem (częściowym bądź całkowitym) jest bon. Taki mechanizm
rozliczania podatku jest konsekwencją faktu, iż w momencie przekazania bonu nie jest
znana dokładnie wysokość podatku należnego.
W związku z powyższym, zdaniem Spółki, wydanie przez nią vouchera na rzecz
przewoźnika stanowi transfer bonu różnego przeznaczenia w rozumieniu art. 2 pkt 22
VAT, a tym samym, w myśl art. 8b ust. 2 VAT, czynność ta nie podlega opodatkowaniu VAT.
Spółka stoi na stanowisku, że w opisanym zdarzeniu przyszłym jeżeli nie będzie
obiektywnie spełniać przesłanek do zastosowania stawki 0% na mocy art. 83 ust. 1 pkt 8
VAT (Wariant 2 w zdarzeniu przyszłym) dla oferowanych usług na rzecz pasażerów lub
członków załóg przewoźnika - emitowane vouchery będą miały charakter bonów MPV w
rozumieniu ustawy o VAT, a przez to ich transfer na rzecz przewoźnika nie będzie
podlegać opodatkowaniu VAT.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie:
- ustalenia czy w przypadku spełnienia przesłanek uprawniających do zastosowania
stawki 0% na mocy art. 83 ust. 1 pkt 8 ustawy dla oferowanych usług na rzecz
pasażerów lub członków załóg przewoźnika (Wariant 1) – będą mieli Państwo
prawo niestosowania stawki 0% na mocy art. 83 ust. 1 pkt 8 ustawy i
opodatkowania tych usług wg właściwej stawki VAT (pytanie nr 1 wniosku) - jest
nieprawidłowe;
- możliwości uznania emitowanych voucherów za bony SPV w rozumieniu ustawy i
podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT ich transferu na rzecz przewoźnika
(pytanie nr 3 wniosku) - jest prawidłowe;
- braku obowiązku opodatkowania wykonanych usług na rzecz pasażerów lub
członków załóg przewoźnika do wysokości wartości vouchera (pytanie nr 4
wniosku) - jest prawidłowe;
- ustalenia czy w przypadku niespełnienia przesłanek do zastosowania stawki 0% na
mocy art. 83 ust. 1 pkt 8 VAT (Wariant 2) dla oferowanych usług na rzecz pasażerów
lub członków załóg przewoźnika – będą Państwo mogli uznać emitowane vouchery
za bony MPV w rozumieniu ustawy i ich transfer na rzecz przewoźnika jako
niepodlegający opodatkowaniu VAT (pytanie nr 5 wniosku) - jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j.
Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:
Opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:
1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2) eksport towarów;
3) import towarów na terytorium kraju;
4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu
podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy
miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium
kraju.
W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:
Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium kraju - rozumie się przez to
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.
W świetle art. 2 pkt 6 ustawy:
Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach – rozumie się przez to rzeczy
oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się
przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).
Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy:
Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde
świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej
niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu
art. 7 (...).
Należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń
wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług opodatkowanie
niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.
I tak, na mocy art. 83 ust. 1 pkt 8 ustawy:
Stawkę podatku w wysokości 0% stosuje się do usług związanych z obsługą startu,
lądowania, parkowania, obsługą pasażerów i ładunków oraz innych o podobnym
charakterze usług świadczonych na rzecz przewoźników lotniczych wykonujących
głównie przewozy w transporcie międzynarodowym.
Przy czym stosownie do art. 83 ust. 2 ustawy:
Opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0% podlegają czynności, o których
mowa w ust. 1 pkt 7-18 i 20-22, w przypadku prowadzenia przez podatnika
dokumentacji, z której jednoznacznie wynika, że czynności te zostały wykonane przy
zachowaniu warunków określonych w tym przepisie.
Jednocześnie stosownie do art. 83 ust. 1a ustawy:
Przez przewoźników lotniczych wykonujących głównie przewozy w transporcie
międzynarodowym, o których mowa w ust. 1 pkt 5-8, 13, 16 i 18, rozumie się
przewoźników lotniczych posiadających siedzibę działalności gospodarczej na
terytorium kraju, u których udział:
1) przychodów z działalności w transporcie międzynarodowym w przewozach
ogółem,
2) zrealizowanej liczby lotów w transporcie międzynarodowym w przewozach ogółem,
3) liczby pasażerów lub ilości przewożonych towarów, lub ilości przewożonych
przesyłek w transporcie międzynarodowym w przewozach ogółem
- wynosił w każdej z tych trzech kategorii w poprzednim roku podatkowym co
najmniej 60%.
Zgodnie z art. 83 ust. 1b ustawy:
W przypadku przewoźników lotniczych rozpoczynających w trakcie danego roku
podatkowego działalność polegającą na międzynarodowych przewozach lotniczych
określenie udziału w każdej z trzech kategorii, o których mowa w ust. 1a, jest
dokonywane na podstawie danych prognozowanych na dany rok podatkowy.
Natomiast w myśl art. 83 ust. 1c ustawy:
Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego ogłasza do dnia 31 marca danego roku
podatkowego, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Urzędu Lotnictwa
Cywilnego, listę przewoźników lotniczych wykonujących głównie przewozy w
transporcie międzynarodowym, o których mowa w ust. 1a, na okres od dnia 1
kwietnia danego roku podatkowego do dnia 31 marca następnego roku
podatkowego, na podstawie danych uzyskanych od przewoźników lotniczych.
Przy czym, stosownie do art. 83 ust. 1d ustawy:
Przewoźnicy lotniczy przekazują Prezesowi Urzędu Lotnictwa Cywilnego dane
potwierdzające spełnienie kryteriów, o których mowa w ust. 1a, najpóźniej do dnia
20 lutego danego roku podatkowego.
Na podstawie art. 83 ust. 1e ustawy:
Na wniosek przewoźnika rozpoczynającego działalność w trakcie danego roku
podatkowego, Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego uwzględnia tego przewoźnika na
liście przewoźników lotniczych wykonujących głównie przewozy w transporcie
międzynarodowym, jeżeli spełnia kryteria, o których mowa w ust. 1a, na podstawie
prognozowanych danych uzyskanych od tego przewoźnika. Wpis na listę jest
dokonywany na okres od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu
ogłoszenia obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Urzędu Lotnictwa Cywilnego do
dnia 31 marca następnego roku podatkowego.
Według art. 83 ust. 1f ustawy:
Przez przewoźników lotniczych wykonujących głównie przewozy w transporcie
międzynarodowym, o których mowa w ust. 1 pkt 5-8, 13, 16 i 18, rozumie się również
przewoźników lotniczych nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na
terytorium kraju:
1) uprawnionych do wykonywania przewozów w transporcie międzynarodowym na
podstawie odpowiedniego aktu właściwego organu państwa siedziby tego
przewoźnika, w szczególności koncesji lub certyfikatu przewoźnika lotniczego, lub
2) wpisanych na listę przewoźników lotniczych wykonujących głównie przewozy w
transporcie międzynarodowym ogłoszoną przez właściwy organ państwa siedziby
danego przewoźnika.
Cytowany przepis art. 83 ust. 1 pkt 8 ustawy umożliwia zastosowanie stawki podatku 0%
do szerokiego zakresu usług. Ustawodawca co prawda wymienił usługi związane z obsługą
startu, lądowania, parkowania, obsługi pasażerów i ładunków, jednak nie zamknął tego
katalogu usług, używając określenia „oraz innych o podobnym charakterze”. Warunkiem
jednak jest aby odbiorcą przedmiotowych usług był przewoźnik lotniczy wykonujący
głównie przewozy w transporcie międzynarodowym, co wynikać powinno z prowadzonej
przez podatnika – niezbędnej dla zastosowania preferencyjnej stawki podatku –
dokumentacji, o której mowa w art. 83 ust. 2 ustawy.
Z przepisów art. 83 ust. 1a do 1f ustawy wynika, że przewoźnicy lotniczy posiadający
siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju mogą być uznani za przewoźników
lotniczych wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym jeżeli udział
przychodów z działalności w transporcie międzynarodowym w przewozach ogółem, udział
zrealizowanej liczby lotów w transporcie międzynarodowym w przewozach ogółem oraz
udział liczby pasażerów lub ilości przewożonych towarów, lub ilości przewożonych
przesyłek w transporcie międzynarodowym w przewozach ogółem wynosił w poprzednim
roku podatkowym co najmniej 60%. Przy czym na podstawie danych otrzymanych od
przewoźników Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego ogłasza w drodze obwieszczenia listę
przewoźników lotniczych, którzy spełniają powyższe kryteria.
Zatem przewoźnicy lotniczy posiadający siedzibę działalności gospodarczej na terytorium
kraju, którzy znajdują się na opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Urzędu Lotnictwa
Cywilnego sporządzonej przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego liście przewoźników
lotniczych wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym są
uprawnieni do korzystania ze stawki 0% w stosunku do usług, o których mowa w art. 83
ust. 1 pkt 8 ustawy.
Zgodnie z art. 2 pkt 41 ustawy:
Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o bonie - rozumie się przez to instrument, z
którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części
wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego
towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub
tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym
instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach
wykorzystania tego instrumentu.
Jak stanowi art. 2 pkt 42 ustawy:
Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o emisji bonu – rozumie się przez to
pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu.
W myśl art. 2 pkt 43 ustawy:
Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o bonie jednego przeznaczenia – rozumie
się przez to bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia
usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości
dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub
świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.
Stosownie do art. 2 pkt 44 ustawy:
Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o bonie różnego przeznaczenia - rozumie
się przez to bon inny niż bon jednego przeznaczenia.
Natomiast w świetle art. 2 pkt 45 ustawy:
Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o transferze bonu - rozumie się przez to
emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji.
Wskazać w tym miejscu należy, że wprowadzenie definicji bonu na towary i usługi jest nie
tylko istotne ze względu na potrzebę harmonizacji opodatkowania podatkiem VAT w
odniesieniu do transakcji z wykorzystaniem bonów w Unii Europejskiej, lecz także ze
względu na potrzebę unikania zakłóceń konkurencji. Celem tej definicji jest również
rozróżnienie pomiędzy bonami, które można wymienić na towary i usługi a instrumentami
płatniczymi, które służą wyłącznie do realizacji płatności, gdyż opodatkowanie bonów
podatkiem VAT jako specyficznego środka płatniczego i instrumentów płatniczych jest
różne.
Z uwagi na fakt, że bony w praktyce mogą nabierać coraz więcej cech, które
charakteryzują instrumenty płatnicze, w każdym przypadku należy badać, czy płatności,
przy których skorzystać można z takiego instrumentu, dotyczą ograniczonej liczby
oznaczonych co do nazwy towarów lub usług lub czy tożsamość potencjalnych oferentów
dostaw towarów lub usług jest znana z góry – wówczas taki instrument zachowuje swój
charakter bonu. Należy przy tym podkreślić, że bon może mieć formę materialną lub
elektroniczną.
Zasady dotyczące opodatkowania transferu bonów jednego i różnego przeznaczenia
zostały przedstawione w dziale II rozdziale 2a ustawy „Opodatkowanie w przypadku
stosowania bonów”.
W świetle art. 8a ust. 1 ustawy:
Transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we
własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten
bon dotyczy.
Stosownie do art. 8a ust. 2 ustawy:
Faktycznego przekazania towarów lub faktycznego świadczenia usług w zamian za
bon jednego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako
wynagrodzenie lub część wynagrodzenia nie uznaje się za niezależną transakcję w
części, w której wynagrodzenie stanowił bon.
Jak stanowi art. 8a ust. 3 ustawy:
Jeżeli transferu bonu jednego przeznaczenia dokonuje podatnik działający w imieniu
innego podatnika, uznaje się, że taki transfer stanowi dostawę towarów lub
świadczenie usług, których ten bon dotyczy, dokonane przez podatnika, w imieniu
którego działa podatnik.
Zgodnie z art. 8a ust. 4 ustawy:
W przypadku gdy dostawca towarów lub usługodawca nie jest podatnikiem, który
działając we własnym imieniu, wyemitował bon jednego przeznaczenia, uznaje się,
że ten dostawca lub usługodawca dokonał odpowiednio dostawy towarów lub
świadczenia usług, których ten bon dotyczy, na rzecz podatnika, który wyemitował
ten bon.
W myśl art. 8b ust. 1 ustawy :
Faktyczne przekazanie towarów lub faktyczne świadczenie usług dokonane w zamian
za bon różnego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako
wynagrodzenie lub część wynagrodzenia podlega opodatkowaniu podatkiem. Nie
podlega opodatkowaniu podatkiem wcześniejszy transfer bonu różnego
przeznaczenia.
Na mocy art. 8b ust. 2 ustawy:
W przypadku gdy transferu bonu różnego przeznaczenia dokonuje podatnik inny niż
podatnik dokonujący czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem zgodnie z
ust. 1, opodatkowaniu podatkiem podlegają usługi pośrednictwa oraz inne usługi,
które można zidentyfikować, takie jak usługi dystrybucji lub promocji, dotyczące tego
bonu.
W odniesieniu do rozróżnienia bonu jednego przeznaczenia od bonu różnego
przeznaczenia wskazać należy, że związane jest to z odmiennym traktowaniem tych
bonów w świetle podatku VAT. Istotą tego rozróżnienia jest to, czy w momencie emisji
bonu dostępnych jest wystarczająco dużo informacji, by stwierdzić, gdzie ma nastąpić
opodatkowanie podatkiem VAT i w jakiej kwocie, w związku z dostawą towarów lub
świadczeniem usług, na które bon ostatecznie zostanie wymieniony. Zatem, gdy powyższe
dane są możliwe do określenia, tj. w momencie emisji bonu można określić jego miejsce
opodatkowania (miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług) oraz podatek VAT
należny, to mamy do czynienia z bonem jednego przeznaczenia. Za bony jednego
przeznaczenia będą więc uznane bony, w przypadku których w momencie ich emisji
wiadomo już w jakim państwie członkowskim należałoby odprowadzić należny podatek
VAT z tytułu dostawy towarów/świadczenia usług, których dotyczy bon, wiadomo też, jaka
jest kwota należnego podatku. W pozostałych przypadkach, tj. gdy nie można ustalić
miejsca opodatkowania w momencie emisji bonu lub nie jest znana kwota podatku VAT
należnego, bądź gdy nie są znane obie te informacje, mamy do czynienia z bonami
różnego przeznaczenia. Zatem bon lub powiązana z nim dokumentacja już w chwili emisji
powinny jasno określać charakter tego bonu.
W tym miejscu należy również przywołać wyrok z 28 kwietnia 2022 r. w sprawie C-637/20
Skatteverket v. DSAB Destination Stockholm AB, w którym Trybunał orzekł, że art. 30a
dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że instrument, który przyznaje
uprawnionemu prawo do korzystania z różnych usług w danym miejscu, przez
ograniczony czas i do określonej wartości, może stanowić „bon” w rozumieniu art. 30a pkt
1 tej dyrektywy, nawet jeśli ze względu na ograniczony termin ważności tego instrumentu
przeciętny konsument nie jest w stanie skorzystać ze wszystkich oferowanych usług.
Wspomniany instrument stanowi „bon różnego przeznaczenia” w rozumieniu art. 30a pkt
3 dyrektywy, ponieważ podatek od wartości dodanej należny z tytułu tych usług nie jest
znany w chwili emisji bonu.
Jak wynika z orzeczenia, dla TSUE punktem wyjściowym do wydania rozstrzygnięcia było
ustalenie przesłanek jakie powinny wystąpić aby dany instrument mógł zostać uznany za
„bon” w świetle brzmienia art. 30a pkt 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada
2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (t. j. Dz. Urz. UE L 347
z dnia 11 grudnia 2006, str. 1, ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady.
TSUE wskazał, że aby uznać dany instrument za bon, należy po pierwsze ustalić, czy
takiemu instrumentowi towarzyszy obowiązek przyjęcia go jako wynagrodzenia lub części
wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług. Po drugie należy zbadać, czy
wspomniany instrument lub związana z nim dokumentacja określają, jakie towary mają
zostać dostarczone lub jakie usługi mają być świadczone lub czy została w nim określona
tożsamość ich potencjalnych dostawców lub usługodawców (pkt 21 wyroku).
Jak wynika z powyższego wyroku TSUE, spełnienie powyższych warunków wystarczy, aby
dany instrument mógł zostać uznany za „bon” w świetle brzmienia art. 30a pkt 1
Dyrektywy 2006/112/WE Rady.
Może to prowadzić do wniosku, że przy analizie i ocenie danego instrumentu nie jest
istotne spełnienie kryteriów takich jak wskazywał w postępowaniu szwedzki organ
podatkowy tj.:
· posiadania określonej wartości nominalnej,
· określenia konkretnego rodzaju towarów/usług,
· uzależnienia limitu kwotowego karty ze stosunkowo krótkim terminem ważności (co
może sugerować, że faktycznie został przyznany rabat na skorzystanie z oferty).
Zdaniem Trybunału, skoro:
1) karta pozwala na dostęp do różnych usług, które podlegają różnym stawkom VAT lub
są z niego zwolnione, oraz
2) nie można z góry przewidzieć, jakie usługi zostaną wybrane przez uprawnionego z
tytułu tej karty w chwili jej emisji, co wyklucza jej kwalifikację jako „bonu jednego
przeznaczenia”,
to należy ją zakwalifikować jako „bon różnego przeznaczenia” (pkt 31 wyroku).
Z opisu sprawy wynika, że są Państwo zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.
Siedziba działalności gospodarczej Państwa znajduje się na terytorium Polski. Prowadzą
Państwo działalność gospodarczą obejmującą m.in. świadczenie usług na rzecz
przewoźników powietrznych na terenie portu lotniczego. Główny przedmiot działalności
Państwa to: PKD 56.10.A Restauracje i inne stałe placówki gastronomiczne. W ramach
zawieranych z przewoźnikami lotniczymi umów/zamówień będą Państwo wykonywać
czynności w zakresie obsługi pasażerów i samolotów. Ww. przewoźnicy powietrzni są
czynnymi zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług na terenie kraju z
siedzibą działalności na terytorium kraju. W szczególności w przypadku opóźnień lub
odwołania lotów (tzw. loty zakłócone) będą Państwo zobowiązani na mocy umowy
/zamówień zawartej z danym przewoźnikiem w jego imieniu do zapewnienia opieki nad
pasażerami (lub załogami takich lotów) - polegającej na wydawaniu pasażerom takich
lotów posiłków i napojów (usługi cateringowe lub gastronomiczne). W tym celu wydają
(emitują) Państwo vouchery (bony) na rzecz przewoźnika. Przewoźnik będzie decydował o
kwocie voucherów. Cena vouchera to ustalone odgórnie 100 pln. Następnie przewoźnik w
przypadku zaistniałej sytuacji związanej z lotem zakłóconym wydaje te vouchery swoim
pasażerom lub załogom lotów. Posiadacze takich voucherów są upoważnieni do wymiany
ich na usługi oferowane przez Państwa w ramach oferty gastronomicznej dostępnej w
obiekcie gastronomicznym położonym w porcie lotniczym, tj. usługi cateringowe i
gastronomiczne - do wartości wydanego vouchera. W przypadku zakupu przez pasażera
lub członka załogi oferowanych usług o wartości wyższej niż wartość vouchera - osoba
taka będzie samodzielnie dopłacała różnicę.
Zakładają Państwo, że dla oferowanych usług i towarów w ramach obowiązków
wynikających z planowanych zawieranych umów:
· Wariant 1: Warunki uprawniające do zastosowania stawki 0% w rozumieniu art. 83
ust. 1 pkt 8 VAT dla oferowanych usług, które będą realizowane w zamian za
otrzymane vouchery dla pasażerów lub członków załóg przewoźnika, będą
spełnione; lub
· Wariant 2: Warunki uprawniające do zastosowania stawki 0% w rozumieniu art. 83
ust. 1 pkt 8 VAT dla oferowanych usług, które będą realizowane w zamian za
otrzymane vouchery dla pasażerów lub członków załóg przewoźnika, nie będą
spełnione, a przez to będą Państwo opodatkowywać realizowane usługi i wydawane
towary w zamian za otrzymane vouchery wg właściwej stawki VAT.
Emitowane vouchery przez Państwa będą uprawniały do nabywania usług przez
pasażerów i członków załóg przewoźnika wyłącznie na terytorium Polski.
Przewoźnik z jakim będzie zawarta umowa będzie świadczył głównie przewozy w
transporcie międzynarodowym zgodnie z art. 83 ust. 1a ustawy. Przewoźnik będzie
wpisany na listę przewoźników lotniczych wykonujących głównie przewozy w transporcie
międzynarodowym ogłoszoną przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego i umowa
zawierana z przewoźnikami będzie zawierała tą informację.
W zakresie prowadzenia przez Państwa dokumentacji, z której jednoznacznie będzie
wynikać, że świadczone przez Państwa usługi objęte wnioskiem zostały wykonane przy
zachowaniu warunków określonych w przepisach art. 83 ustawy, wskazali Państwo, że
zasadniczo nie będą we własnym zakresie zbierać dodatkowej dokumentacji, będziecie
bazować na dokumentach udostępnionych przez przewoźnika oraz z biletów lotniczych
czy nr lotu będzie wynikał charakter przewozu lotniczego.
W celu odniesienia się do kwestii objętych zakresem pytań zadanych we wniosku w
pierwszej kolejności należy stwierdzić, że w okolicznościach niniejszej sprawy mamy do
czynienia ze świadczeniem usług cateringowych i gastronomicznych na rzecz
przewoźników lotniczych dla potrzeb ich pasażerów lub członków załóg w zamian za
vouchery.
W przypadku zatem, gdy ww. usługi będą świadczone na rzecz przewoźników lotniczych
wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym zgodnie z art. 83 ust.
1a i następne ustawy, a Państwo będą dysponować dokumentacją, o której mowa w art.
83 ust. 2 ustawy, to dla ww. usług winni Państwo zastosować stawkę podatku w wysokości
0% na mocy art. 83 ust. 1 pkt 8 ustawy.
Tym samym stanowisko Państwa w zakresie pytania nr 1 uznałem za nieprawidłowe.
Jednocześnie wskazuję, że ze względu na fakt, iż stanowisko w zakresie pytania nr 1
uznano za nieprawidłowe oraz warunkowy charakter pytania nr 2 wniosku, nie
dokonujemy oceny Państwa stanowiska przedstawionego do ww. pytania nr 2 wniosku.
Odnosząc się do pytania nr 3 i 4 należy podkreślić, że jeżeli z voucherami opisanymi we
wniosku wiąże się obowiązek ich przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia
za świadczenie usług, to vouchery te należy uznać za bony, o których mowa w art. 2 pkt 41
ustawy.
Przy czym przez bon jednego przeznaczenia należy rozumieć taki bon, w przypadku
którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których dany bon dotyczy oraz
kwota należnego podatku z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są
znane w chwili emisji tego bonu. Natomiast za bon różnego przeznaczenia uznaje się bon
inny niż bon jednego przeznaczenia.
W przypadku zatem gdy dla świadczonych usług cateringowych i gastronomicznych na
rzecz przewoźników lotniczych dla potrzeb ich pasażerów lub członków załóg przewoźnika
w zamian za vouchery znajdzie zastosowanie stawka 0%, to vouchery te będą stanowić,
zgodnie art. 2 pkt 43 ustawy, bony jednego przeznaczenia. Należy bowiem wskazać, że w
chwili wydania na rzecz przewoźnika vouchera znana będzie kwota podatku należnego
oraz znane będzie miejsce świadczenia usług (tj. terytorium Polski).
W świetle ww. art. 8a ust. 1 ustawy, transfer bonu jednego przeznaczenia (SPV) jest
traktowany jako świadczenie usług lub dostawa towarów, których dotyczy dany bon.
Istota emisji bonów, opisana w art. 2 pkt 42 ustawy, jest związana z przekazaniem bonu
przez emitenta pierwszemu posiadaczowi (co do zasady w związku ze sprzedażą bonu).
Emisja bonu jednego przeznaczenia (tak jak późniejsze transfery) oznacza dokonanie
świadczenia usług, których bon dotyczy.
Z kolei jak wyżej wskazano zgodnie z art. 2 pkt 45 ustawy przez transfer bonu rozumie się
emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji.
Zatem skoro emitowane przez Państwa vouchery będą stanowić bony jednego
przeznaczenia (SPV), to ich transfer dokonywany przez Państwa działającego we własnym
imieniu na rzecz przewoźnika będzie uznany za świadczenie usług, których ten bon
dotyczy, zgodnie z art. 8a ust. 1 ustawy. Tym samym transfer bonu jednego przeznaczenia
będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.
Jednocześnie stwierdzam, że skoro w okolicznościach sprawy opodatkowaniu podatkiem
VAT będzie podlegać transfer bonu jednego przeznaczenia, to faktyczna czynność
zrealizowana na podstawie tego bonu – wydanie usługi cateringowej lub gastronomicznej
na rzecz pasażera lub członka załogi przewoźnika do wysokości vouchera nie będzie
podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Zatem stanowisko Państwa w zakresie pytania nr 3 i 4 uznałem za prawidłowe.
W odniesieniu do pytania nr 5 należy wskazać, że w przypadku świadczenia usług
cateringowych i gastronomicznych na rzecz przewoźników lotniczych dla potrzeb ich
pasażerów lub członków załóg w zamian za vouchery, dla których nie będą spełnione
przesłanki z art. 83 ust. 1a – 1f ustawy lub z art. 83 ust. 2 ustawy, to ww. usługi nie będą
podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT ze stawką 0%. Usługi te będą podlegały według
stawki podatku VAT właściwej dla tych usług.
Przy czym również w tej sytuacji vouchery będą stanowić, zgodnie art. 2 pkt 43 ustawy,
bony jednego przeznaczenia. W chwili bowiem wydania na rzecz przewoźnika vouchera
znana będzie kwota podatku należnego (tj. znana będzie stawka podatku VAT właściwa dla
świadczonej danej usługi na rzecz przewoźników lotniczych) oraz znane będzie miejsce
świadczenia usług (tj. terytorium Polski). W konsekwencji transfer bonu jednego
przeznaczenia na rzecz przewoźnika będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT na
podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.
Tym samym w tym przypadku vouchery te nie będą stanowić bonów różnego
przeznaczenia, o których mowa w art. 2 pkt 44 ustawy.
Wobec powyższego, stanowisko Państwa w zakresie pytania nr 5 uznałem za
nieprawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego,
który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Informuję, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku
(zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem,
nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.
Niniejsza interpretacja rozstrzyga bowiem w zakresie zadanych pytań odnoszących się do
świadczonych usług cateringowych i gastronomicznych na rzecz przewoźników lotniczych
dla potrzeb ich pasażerów lub członków załóg przewoźnika, nie rozstrzyga natomiast w
przypadku ewentualnego dostarczenia towarów na rzecz ww. przewoźników.
Zaznaczam, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o
wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia
zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Jestem ściśle związany
przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Państwo ponoszą ryzyko
związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu
sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile
rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie
z opisem sprawy podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym,
w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu
sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.
Jednocześnie podkreślam, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie
przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku
postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie
określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków
prawnych.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z
dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111).
Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie
zgodna (tożsama) z opisem sprawy i zastosują się Państwo do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub
zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem
czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w
decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej
praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa
z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz.
U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę
należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej
(art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa
Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres
Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP
(art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia
przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do
zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz
powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji
podatkowej.