W dniu 22 stycznia 2025 r. Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej skutków podatkowych zawarcia ugody z bankiem w kontekście podatku dochodowego od osób fizycznych. Wnioskodawca, będący w wspólności majątkowej małżeńskiej, opisał sytuację związaną z kredytem hipotecznym, który zaciągnął z żoną w 2009 r. oraz z ugodą zawartą z bankiem w 2024 r. W wyniku ugody bank zobowiązał się do zwrotu kwoty 560 000 zł, z czego 147 855,22 zł miało być zwrotem kapitału, a 412 144,78 zł jako kwota dodatkowa. Wnioskodawca argumentował, że kwota dodatkowa nie stanowi przychodu do opodatkowania, ponieważ jest zwrotem nadpłaconych rat kredytowych. Organ podatkowy potwierdził stanowisko Wnioskodawcy, uznając, że kwota ta nie generuje przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyłowe Szanowny Panie, stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
22 stycznia 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zawarcia ugody z bankiem. Uzupełnił go Pan pismami złożonymi 24 marca 2025 r. i 27 marca 2025 r. – w odpowiedzi na wezwania. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego Wnioskodawca pozostaje we wspólności majątkowej małżeńskiej ze swoją żoną od ponad dwudziestu lat. W dniu 14 sierpnia 2009 r. Wnioskodawca wraz żoną zawarli z .. S.A., której następcą prawnym jest aktualnie ... Spółka Akcyjna (dalej: „...”, „Bank”) umowę o kredyt mieszkaniowy ... (kredyt budowlano-hipoteczny przeznaczony na finansowanie inwestycji budowlanej; dalej: „Kredyt”). Kredyt został zaciągnięty na budowę własnego lokalu mieszkalnego (domu jednorodzinnego). Została ustanowiona hipoteka na nieruchomości, która była przedmiotem kredytowania. Zgodnie z umową o kredyt został udzielony przez Bank Kredyt denominowany udzielony w złotych w kwocie, stanowiącej równowartość 239 665,62 CHF, jednak nie więcej niż 625 000 złotych. Faktyczna kwota wypłaconego przez Bank Kredytu wyniosła łącznie 625 000 zł. W dniu 29 września 2020 r. Wnioskodawca wraz z żoną dokonali spłaty kredytu. W dniu 4 października 2023 r. Wnioskodawca wraz z żoną wnieśli pozew do sądu o zasądzenie nadpłaty środków z tytułu użycia w umowie klauzul niedozwolonych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia doręczenia Pozwu Bankowi (dalej: „Pozew”). W przypadku uznania przez sąd, że umowa o Kredyt jest nieważna w całości, Wnioskodawca wraz z żoną wnieśli o zasądzenie łącznej wartości wszelkich kwot zapłaconych na rzecz Banku w związku z wykonywaniem umowy o Kredyt, stanowiących sumę wszystkich uiszczonych rat kapitałowo-odsetkowych, kwoty wpłaconej tytułem wcześniejszej, całkowitej spłaty Kredytu oraz innych kosztów związanych z udzielonym Kredytem, w tym kosztów prowizji wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Ponadto Wnioskodawca wraz z żoną wnieśli o zasądzenie od Banku zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. Przez czas obowiązywania umowy Wnioskodawca wraz z żoną spłacili Bankowi łącznie 16 922,56 zł oraz 293 976,93 CHF. Po przeliczeniu ww. kwoty wyrażonej w CHF na PLN według kursu z dnia składania Pozwu, w oparciu o tabelę średnich kursów walut Narodowego Banku Polskiego daje to łączną kwotę 1 429 923 zł. W maju 2024 r. Bank zwrócił się do Wnioskodawcy i Jego żony z propozycją ugodową. W dniu 20 maja 2024 r. Wnioskodawca wraz z żoną nie przyjęli pierwszej propozycji ugodowej Banku z 8 maja 2024 r., w której Bank zaproponował gotowość zakończenia sporu poprzez zapłatę kwoty 217 855,22 zł. Jednocześnie Wnioskodawca wraz z żoną poinformowali Bank, że biorąc pod uwagę najnowsze orzecznictwo, a w szczególności uchwałę Sądu Najwyższego wydaną w dniu 25 kwietnia 2024 r. (sygn. akt III CZP 25/22) oraz postanowienie Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 8 maja 2024 r. (sygn. akt C-424 /22), dokonają modyfikacji Pozwu w ten sposób, roszczenie zasądzenia od pozwanego na rzecz powodów kwoty 16 922,56 zł oraz kwoty 293 976,93 CHF wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia doręczenia Pozwu pozwanemu do dnia zapłaty, zostanie zgłoszone jako roszczenie główne. Wnioskodawca wraz z żoną poinformowali Bank, że wyliczają, iż na dzień 14 maja 2024 r. ich żądanie opiewa na kwotę 1 302 689,46 zł. W dniu 28 czerwca 2024 r. Bank zaproponował nowe warunki ugody, tj. zwrot na rzecz Wnioskodawcy i Jego żony kwoty 530 000 zł. Ostatecznie kwotę ugody ustalono na 560 000 zł.
W dniu 8 sierpnia 2024 r. doszło do zawarcia ugody, na mocy której dokonano rozliczenia Kredytu w oparciu o założenie zmiany waluty zadłużenia na walutę polską. W myśl ugody Bank zobowiązał się do zwrotu kwoty 147 855,22 zł oraz do wypłaty 412 144,78 zł tytułem kwoty dodatkowej. Na podstawie ugody doszło do: • wypłaty kwoty zwrotu, • zwrotu kosztów sądowych, • wypłaty kwoty dodatkowej. Wskazane w ugodzie kwoty 147 855,22 zł oraz 412 144,78 zł, łącznie dają uzgodnione z Bankiem 560 000 zł. Uzgodnione z Bankiem 560 000 zł, to kwota mniejsza niż kwota zwrotu należnego od Banku w przypadku wygrania przez Wnioskodawcę i Jego żonę sporu sądowego i uznania umowy za nieważną. Różnica między kwotą żądania z Pozwu, tj. łączną kwotą spłaty Kredytu dokonaną przez Wnioskodawcę wraz z żoną (tj. 1 429 923 zł), a kwotą Kredytu (tj. 625 000 zł) wynosi 804 923 zł. W ugodzie kwota 147 855,22 zł określona jest jako zwrot, w tym kapitał 147 855,22 zł, odsetki 0 zł. W ugodzie kwota 412 144,78 określona jest jako kwota dodatkowa. Kwoty wskazane w Ugodzie zostały zapłacone przez Bank: 27 sierpnia 2024 r. – kwota zwrotu 147 855,22 zł oraz 28 sierpnia 2024 r. – kwota 412 144,78 zł, tj. kwota dodatkowa. W ugodzie Bank wskazał, że jego zdaniem kwota dodatkowa stanowi przychód Wnioskodawcy i Jego żony, a na Banku ciąży obowiązek wystawienia informacji PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-11. W uzupełnieniu wniosku w odpowiedzi na pytania wskazał Pan, że: a) czy wskazany we wniosku kredyt hipoteczny został udzielony przez podmiot, którego działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, uprawniony do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady funkcjonowania takich podmiotów? · Tak. b) jaki cel zaciągnięcia ww. kredytu został wpisany w umowie kredytowej zawartej z bankiem? · W umowie z bankiem jako cel zaciągnięcia ww. kredytu wpisano: „cel mieszkaniowy: budowa domu jednorodzinnego zlokalizowanego (tu wskazano adres i numer działki), stanowiącego własność Kredytobiorcy, dla którego urządzona jest przez Sąd Rejonowy w ... księga wieczysta (tu wskazano nr księgi wieczystej)”. c) czy wskazana we wniosku ugoda jest ugodą sądową czy pozasądową? · Wskazana we wniosku ugoda jest ugodą sądową. d) czy w zawartej ugodzie stwierdzono, że bank stosował klauzule abuzywne? · W odniesieniu do klauzul abuzywnych w Ugodzie stwierdzono, że: „Przed sądami polskimi toczą się postępowania, z powództw kredytobiorców przeciwko bankom albo z powództw banków przeciwko kredytobiorcom, w ramach których podnoszone są przez kredytobiorców zarzuty istnienia w umowach kredytów denominowanych lub indeksowanych do waluty CHF klauzul abuzywnych lub zarzuty nieważności tych umów tożsame lub podobne do zarzutów podnoszonych przez Kredytobiorcę w ramach Sporu; w przypadku powództw kredytobiorców – dochodzone są roszczenia z tego tytułu, w szczególności roszczenia kredytobiorców o zapłatę należności odpowiadającej wysokości uiszczonych w wykonaniu umów kredytów rat kapitałowo-odsetkowych (i ewentualnie innych opłat). Spośród możliwych rozstrzygnięć sporów pomiędzy kredytobiorcami a bankami, obejmujących w szczególności: a) uznanie przez sąd zawartych w umowie kredytu klauzul za nieabuzywne i oddalenie powództwa kredytobiorcy lub – w przypadku gdy z powództwem wystąpił bank – uwzględnienie powództwa (zasądzenie dochodzonego roszczenia) banku; b) uznanie przez sąd zawartych w umowie kredytu klauzul za abuzywne, ich wyeliminowanie z umowy i w konsekwencji uznanie, że: i) strony są związane umową w pozostałym zakresie, a po wyeliminowaniu tych klauzul kredyt staje się kredytem walutowym, udzielonym w walucie CHF i oprocentowanym stopą procentową LIBOR1 i marżą banku, a kredytobiorcy może przysługiwać roszczenie z tytułu nienależytego wykonania umowy na etapie wypłaty kwoty kredytu, ii) strony są związane umową w pozostałym zakresie, a jej niedozwolone postanowienia powinny zostać zastąpione przepisem przewidującym możliwość określenia wartości waluty obcej (CHF) według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia dokonania płatności, iii) strony są związane umową w pozostałym zakresie, a wypłacony w jej wykonaniu kredyt powinien zostać rozliczony jak udzielony w walucie PLN i oprocentowany stopą procentową WIBOR i marżą banku, iv) strony są związane umową w pozostałym zakresie, a wypłacony w jej wykonaniu kredyt powinien zostać rozliczony jak udzielony w walucie PLN i oprocentowany stopą procentową LIBOR1 i marżą banku, v) bez klauzul uznanych za abuzywne umowa nie może wiązać, jest trwale bezskuteczna względnie nieważna, a kredytobiorcy i bankowi przysługują odrębne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w wykonaniu tej umowy; c) uznanie przez sąd umowy kredytu za nieważną bez względu na ewentualną abuzywność jej postanowień; w ostatnich latach zdecydowaną przewagę uzyskała linia orzecznicza, w ramach której najczęściej zapadającym rozstrzygnięciem jest stwierdzenie abuzywności klauzuli ryzyka walutowego i zasad denominacji lub indeksacji, i w konsekwencji nieważność całej umowy kredytu (pkt 2 lit. b plit v powyżej), oraz – w przypadku powództw kredytobiorców – zasądzenie na rzecz kredytobiorcy roszczeń dochodzonych z tego tytułu; przy czym należy mieć na względzie, że zapadają także inne rozstrzygnięcia, w tym wyroki określone w pkt. 2 lit. a oraz lit. b plit i–iv”. · Z Ugody wynika również, że Bank zdecydował się na jej zawarcie i dokonanie zwrotu na rzecz Wnioskodawcy „w celu zakończenia wszelkich sporów dotyczących abuzywności klauzul umownych i ważności Umowy Kredytu”. e) co stanowi wskazana we wniosku kwota w wysokości 412 144,78 zł – czy jest to kwota zwrotu uiszczonych przez Pana kwot tytułem spłaty zadłużenia na rzecz banku, zawartych w ratach udzielonego Panu kredytu (zwrotu nadpłaconych rat kapitałowo-odsetkowych) – jeśli nie, to proszę wskazać skąd wynika ta kwota? · Przez czas obowiązywania umowy Wnioskodawca wraz z żoną spłacili Bankowi w ratach kapitałowo-odsetkowych łącznie 16 922,56 zł oraz 293 976,93 CHF. Po przeliczeniu ww. kwoty wyrażonej w CHF na PLN według kursu z dnia składania Pozwu, w oparciu o tabelę średnich kursów walut Narodowego Banku Polskiego daje to łączną sumę rat kapitałowo-odsetkowych uiszczonych przez Wnioskodawcę wraz z żoną w wysokości 1 429 923 zł. · W postępowaniu przed sądem Wnioskodawca wraz żoną dochodzili zasądzenia od Banku łącznej kwoty spłaconych rat kapitałowo-odsetkowych, tj. kwoty 16 922,56 zł oraz kwoty 293 976,93 CHF wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia doręczenia Pozwu pozwanemu do dnia zapłaty, zostanie zgłoszone jako roszczenie główne. W toku rozmów dotyczących ewentualnej Ugody Wnioskodawca wraz z żoną poinformowali Bank, że wyliczają, że na dzień 14 maja 2024 r. ich żądanie opiewa na kwotę 1 302 689,46 zł. · Jak potwierdzono w Ugodzie „w przypadku uzyskania przez Kredytobiorcę w Sporze z Bankiem rozstrzygnięcia odpowiadającego tym, które zapadają w ramach dominującej linii orzeczniczej opisanej w pkt. 2 lit. b pkt v powyżej, Stronom przysługiwałyby wzajemne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w wykonaniu Umowy: a) Bank byłby zobowiązany do zwrotu Kredytobiorcy sumy uiszczonych przez Kredytobiorcę rat kapitałowo- odsetkowych (i ewentualnie innych opłat)”. · 28 czerwca 2024 r. Wnioskodawca wraz z żoną otrzymali za pośrednictwem swojego pełnomocnika propozycję ugodową przedstawioną przez Bank działający przy pomocy swojego pełnomocnika. Wskazano w niej: „Wskazuję, że na ten moment bank proponuje następujące warunki: - zwrot na rzecz Państwa Mocodawców kwoty 530 000,00 PLN, - zwrot KZP 10 800,00 PLN (wskazane przez Panią KZP obowiązują od WPS powyżej 2 mln), - zwrot połowy opłaty od pozwu. Proszę o zajęcie stanowiska. Jednocześnie wskazuję, że bank preferuje zawieranie ugód przed Sądem, zatem w przypadku wyrażenia zgody na zaproponowane warunki złożyłabym do Sądu stosowny wniosek o wyznaczenie terminu celem zawarcia ugody”. Ostatecznie kwotę ugody ustalono na 560 000 zł. · Uzgodnione z Bankiem 560 000 zł, to kwota mniejsza niż kwota zwrotu należnego od Banku w przypadku wygrania przez Wnioskodawcę i Jego żonę sporu sądowego i uznania umowy za nieważną. Różnica między kwotą żądania z Pozwu, tj. łączną kwotą spłaty Kredytu dokonaną przez Wnioskodawcę wraz z żoną (tj. 1 429 923 zł), a kwotą Kredytu (tj. 625 000 zł) wynosi 804 923 zł. W ugodzie kwota 147 855,22 zł określona jest jako zwrot, w tym kapitał 147 855,22 zł, odsetki 0 zł. W ugodzie kwota 412 144,78 zł określona jest jako kwota dodatkowa. · Jak już wskazano w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy ujętym we wniosku interpretacyjnym Wnioskodawca uważa, że jak wynika z okoliczności sprawy, w wyniku ugody Bank zdecydował dobrowolnie – bez czekania na wyrok Sądu –dokonać na rzecz Wnioskodawcy i Jego żony zwrotu łącznie 560 000 zł. Jednocześnie łączna nadpłata z tytułu spłat rat kredytowych w stosunku do kwoty otrzymanej od banku wyniosła 804 923 zł. W rozpatrywanej sytuacji otrzymana kwota nie przysporzyła w efekcie majątku Wnioskodawcy i Jego żony. Wnioskodawca wraz z żoną wpłacili bowiem wcześniej jako kredytobiorcy do Banku kwotę dużo wyższą niż otrzymali w ramach umowy kredytu. W związku z zawarciem Ugody Wnioskodawca wraz z żoną otrzymali zwrot środków pieniężnych, które wcześniej na mocy umowy przekazali na rzecz Banku w ramach spłaty części rat udzielonego Kredytu. · Podsumowując, Wnioskodawca uważa, że okoliczności faktyczne sprawy potwierdzają, że kwota 412 144,78 zł określona w ugodzie jako kwota dodatkowa jest zwrotem uiszczonych przez Wnioskodawcę wraz żoną kwot tytułem spłaty zadłużenia na rzecz banku, zawartych w ratach udzielonego przez Bank kredytu (zwrotu nadpłaconych rat kapitałowo-odsetkowych). Jest to stanowisko Wnioskodawcy i Wnioskodawca składając wniosek prosi o jego ocenę. f) czy ww. kwota stanowi: o świadczenie z tytułu: - umorzenia wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego; · Nie. - zastosowania ujemnego oprocentowania; · Nie. - zwrotu nadpłaconego kredytu i odsetek; · Wnioskodawca uważa, że okoliczności faktyczne sprawy potwierdzają, że kwota 412 144,78 zł określona w ugodzie jako kwota dodatkowa jest zwrotem uiszczonych przez Wnioskodawcę wraz żoną kwot tytułem spłaty zadłużenia na rzecz banku, zawartych w ratach udzielonego przez Bank kredytu (zwrotu nadpłaconych rat kapitałowo-odsetkowych). Jest to stanowisko Wnioskodawcy i Wnioskodawca składając wniosek prosi o jego ocenę przez Państwa. o dodatkową kwotę pieniężną wypłaconą w związku z Pana zobowiązaniem do odstąpienia od dalszych roszczeń związanych z umową kredytową; · Nie. o inną – jaką; · Nie. g) czy kwota dodatkowa w wysokości 412 144,78 zł stanowi przysporzenie ponad kwoty uiszczane przez Pana tytułem spłaty kredytu; · Uzgodnione z Bankiem 560 000 zł obejmujące kwotę 412 144,78 zł to kwota mniejsza niż kwota łączna kwota uiszczonych przez Wnioskodawcę wraz z żoną rat kapitałowo odsetkowych. Różnica między łączną kwotą spłaty Kredytu dokonaną przez Wnioskodawcę wraz z żoną (tj. 1 429 923 zł) a kwotą Kredytu (tj. 625 000 zł) wynosi 804 923 zł. Kwota 412 144,78 zł nie stanowi przysporzenia ponad kwoty uiszczane przez Wnioskodawcę wraz z żoną tytułem spłaty kredytu. h) czy w przepisach wewnętrznych banku ww. kwota dodatkowa ma status zwrotu na rzecz klienta (Pana) środków pieniężnych, które wcześniej, na mocy umowy finansowania kredytu hipotecznego, klient (Pana) przekazał na rzecz banku w ramach spłaty rat kredytowo-odsetkowych od otrzymanego finansowania – jeśli nie, jaki ma status? · Wnioskodawca nie ma wiedzy w tym zakresie. W opinii Wnioskodawcy status tej kwoty w przepisach wewnętrznych Banku nie powinien mieć znaczenia dla oceny stanowiska Wnioskodawcy. i) czy ugoda z bankiem określa charakter ww. kwoty (jeśli tak, w jaki sposób)? · Opisując ww. kwotę w Ugodzie wskazano, że „Bank, w terminie 14 dni od daty podpisania Ugody, wypłaci Kredytobiorcy kwotę dodatkową w wysokości 412 144,78 PLN (słownie: czterysta dwanaście tysięcy sto czterdzieści cztery złote 78/100) na rachunek” należący do Wnioskodawcy. „Kredytobiorca przyjmuje do wiadomości, że – zdaniem Banku – w związku z wypłatą ww. kwoty powstaje po jego stronie przychód, a na Banku ciąży wypełnienie obowiązku informacyjnego (tj. sporządzenie informacji PIT-11)”. j) czy z zawartej ugody z bankiem wynika, że ww. kwota stanowi zwrot na rzecz Państwa środków pieniężnych, które wcześniej, na mocy umowy kredytowej przekazali Państwo na rzecz banku w ramach spłaty rat kapitałowo-odsetkowych? · Przez czas obowiązywania umowy Wnioskodawca wraz z żoną spłacili Bankowi w ratach kapitałowo-odsetkowych łącznie 16 922,56 zł oraz 293 976,93 CHF. Po przeliczeniu ww. kwoty wyrażonej w CHF na PLN według kursu z dnia składania Pozwu, w oparciu o tabelę średnich kursów walut Narodowego Banku Polskiego daje to łączną sumę rat kapitałowo-odsetkowych uiszczonych przez Wnioskodawcę wraz z żoną w wysokości 1 429 923 zł. · W postępowaniu przed sądem Wnioskodawca wraz żoną dochodzili zasądzenia od Banku łącznej kwoty spłaconych rat kapitałowo-odsetkowych, tj. kwoty 16 922,56 zł oraz kwoty 293.976,93 CHF wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia doręczenia Pozwu pozwanemu do dnia zapłaty, zostanie zgłoszone jako roszczenie główne. W toku rozmów dotyczących ewentualnej Ugody Wnioskodawca wraz z żoną poinformowali Bank, że wyliczają, że na dzień 14 maja 2024 r. ich żądanie opiewa na kwotę 1 302 689,46 zł. · Jak potwierdzono w Ugodzie „w przypadku uzyskania przez Kredytobiorcę w Sporze z Bankiem rozstrzygnięcia odpowiadającego tym, które zapadają w ramach dominującej linii orzeczniczej opisanej w pkt 2 lit. b plit v powyżej, Stronom przysługiwałyby wzajemne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w wykonaniu Umowy: a) Bank byłby zobowiązany do zwrotu Kredytobiorcy sumy uiszczonych przez Kredytobiorcę rat kapitałowo- odsetkowych (i ewentualnie innych opłat)”. · 28 czerwca 2024 r. Wnioskodawca wraz z żoną otrzymali za pośrednictwem swojego pełnomocnika propozycję ugodową przedstawioną przez Bank działający przy pomocy swojego pełnomocnika. Wskazano w niej cyt.: „Wskazuję, że na ten moment bank proponuje następujące warunki: - zwrot na rzecz Państwa Mocodawców kwoty 530 000,00 PLN, - zwrot KZP 10 800,00 PLN (wskazane przez Panią KZP obowiązują od WPS powyżej 2 mln), - zwrot połowy opłaty od pozwu. Proszę o zajęcie stanowiska. Jednocześnie wskazuję, że bank preferuje zawieranie ugód przed Sądem, zatem w przypadku wyrażenia zgody na zaproponowane warunki złożyłabym do Sądu stosowny wniosek o wyznaczenie terminu celem zawarcia ugody”. Ostatecznie kwotę ugody ustalono na 560 000 zł. · Uzgodnione z Bankiem 560 000 zł to kwota mniejsza niż kwota zwrotu należnego od Banku w przypadku wygrania przez Wnioskodawcę i Jego żonę sporu sądowego i uznania umowy za nieważną. Różnica między kwotą żądania z Pozwu, tj. łączną kwotą spłaty Kredytu dokonaną przez Wnioskodawcę wraz z żoną (tj. 1 429 923 zł) a kwotą Kredytu (tj. 625 000 zł) wynosi 804 923 zł. · Jak już wskazano w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy ujętym we wniosku interpretacyjnym Wnioskodawca uważa, że jak wynika z okoliczności sprawy, w wyniku ugody Bank zdecydował dobrowolnie – bez czekania na wyrok Sądu – dokonać na rzecz Wnioskodawcy i Jego żony zwrotu łącznie 560 000 zł. Jednocześnie łączna nadpłata z tytułu spłat rat kredytowych w stosunku do kwoty otrzymanej od banku wyniosła 804 923 zł. W rozpatrywanej sytuacji otrzymana kwota nie przysporzyła w efekcie majątku Wnioskodawcy i Jego żony. Wnioskodawca wraz z żoną wpłacili bowiem wcześniej jako kredytobiorcy do Banku kwotę dużo wyższą niż otrzymali w ramach umowy kredytu. W związku z zawarciem Ugody Wnioskodawca wraz z żoną otrzymali zwrot środków pieniężnych, które wcześniej na mocy umowy przekazali na rzecz Banku w ramach spłaty części rat udzielonego Kredytu. · Podsumowując, Wnioskodawca uważa, że okoliczności faktyczne sprawy potwierdzają, że kwota 412 144,78 zł określona w ugodzie jako kwota dodatkowa jest zwrotem uiszczonych przez Wnioskodawcę wraz żoną kwot tytułem spłaty zadłużenia na rzecz banku, zawartych w ratach udzielonego przez Bank kredytu (zwrotu nadpłaconych rat kapitałowo-odsetkowych). Jest to stanowisko Wnioskodawcy i Wnioskodawca składając wniosek prosi o jego ocenę. · W ugodzie kwota 147 855,22 zł określona jest jako zwrot, w tym kapitał 147 855,22 zł, odsetki 0 zł. W ugodzie kwota 412 144,78 zł określona jest jako następująco: „Bank, w terminie 14 dni od daty podpisania Ugody, wypłaci Kredytobiorcy kwotę dodatkową w wysokości 412 144,78 zł (słownie: czterysta dwanaście tysięcy sto czterdzieści cztery złote 78/100) na rachunek” należący do Wnioskodawcy. k) na jakiej podstawie (w oparciu o jakie wartości lub wskaźniki) została ustalona wysokości ww. kwoty? · Wysokość ww. kwoty została ustalona na podstawie negocjacji między Wnioskodawcą i Jego małżonką z Bankiem. Prowadząc negocjacje Wnioskodawca wraz z małżonką kierowali się przede wszystkim kwotą, jaką nadpłacili Bankowi w wyniku zastosowania przez Bank klauzul ocenianych przez Wnioskodawcę wraz z małżonką jako abuzywne. Ustalona w wyniku negocjacji całkowita kwota zwrotu w wysokości 560 000 zł została uznana przez Wnioskodawcę wraz z małżonką za akceptowalną.
Czy w świetle opisanego stanu faktycznego Wnioskodawca jest zobowiązany zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty 412 144,78 zł, tj. kwoty dodatkowej wypłaconej przez Bank na podstawie ugody lub jakiejkolwiek jej części, po wypłacie której – według Banku – ciąży na Nim obowiązek sporządzenia informacji PIT-11? Pana stanowisko w sprawie W ocenie Wnioskodawcy, kwota 412 144,78 zł wypłacona przez Bank nie stanowi przychodu do opodatkowania, a Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego tej kwoty ani jakiejkolwiek jej części. Jak wynika z okoliczności sprawy, w wyniku ugody Bank zdecydował dobrowolnie - bez czekania na wyrok Sądu - dokonać na rzecz Wnioskodawcy i Jego żony zwrotu łącznie 560 000 zł. Jednocześnie łączna nadpłata z tytułu spłat rat kredytowych w stosunku do kwoty otrzymanej od banku wyniosła 804 923 zł. W rozpatrywanej sytuacji otrzymana kwota nie przysporzyła w efekcie majątku Wnioskodawcy i Jego żony. Wnioskodawca wraz z żoną wpłacili bowiem wcześniej jako kredytobiorcy do Banku kwotę dużo wyższą niż otrzymali w ramach umowy kredytu. W związku z zawarciem Ugody Wnioskodawca wraz z żoną
otrzymali zwrot środków pieniężnych, które wcześniej na mocy umowy przekazali na rzecz Banku w ramach spłaty części rat udzielonego Kredytu. Wnioskodawca uważa, że kwoty stanowiące zwrot wpłaconych przez kredytobiorców rat nie stanowią przychodu i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w treści przepisów, jak i w wydawanych interpretacjach indywidualnych. Podstawową zasadą ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „PIT”) jest zasada powszechności opodatkowania. Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei jest definiowany przez ustawodawcę w art. 11 ust. 1 ww. ustawy – przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Zarówno w orzecznictwie, jak i doktrynie wskazuje się, że elementem istotnym dla uznania danego świadczenia za przychód podatkowy jest uzyskanie przez podatnika realnego przysporzenia majątkowego. O uzyskaniu przychodu można mówić zatem jedynie w sytuacji, gdy podatnik uzyskuje rzeczywistą korzyść majątkową – czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych zwiększających jego aktywa (pieniędzy, wartości pieniężnych, świadczeń w naturze lub innych nieodpłatnych świadczeń) czy określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów. Oznacza to, że nie każda otrzymana przez podatnika kwota generuje powstanie po jego stronie przychodu podatkowego dla celów PIT. Nie wystarczy bowiem zidentyfikowanie strumienia pieniądza, który płynie w kierunku podatnika. Konieczne jest ustalenie, że mamy do czynienia ze świadczeniem, które powoduje rzeczywiste wzbogacenie się podatnika (przyrost w jego majątku). Z definicji przychodu można zatem wywieść, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) - mają definitywny, a nie zwrotny charakter. W szczególności, do powstania przychodu skutkującego realnym przysporzeniem majątkowym nie dochodzi w przypadku zwrotu wydatków na rzecz podatnika. W takiej sytuacji, koszty w pierwszej kolejności są ponoszone (finansowane) z własnych środków podatnika, a następnie są mu zwracane, w konsekwencji czego po stronie podatnika nie powstaje przysporzenie majątkowe a jedynie „wyrównanie” wcześniejszego uszczuplenia w jego majątku. Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Podkreślić należy, że otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Podobnie, zwrot kwot zapłaconych na poczet spłaty kredytu nie stanowi przychodu w rozumieniu PIT. Powyższe znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej z 9 lutego 2023 r. (nr 0115-KDIT2.4011.696.2022.1 MM), w której KIS wskazał, że „Kredytobiorca otrzymuje /otrzyma zwrot środków pieniężnych, które wcześniej na mocy Umowy przekazał na rzecz Banku w ramach spłaty rat Kredytu. Zatem kwoty te nie powodują faktycznego przyrostu w majątku Kredytobiorcy. W konsekwencji taka operacja nie spełnia przesłanek powstania przychodu jakim jest zwiększenie majątku podatnika – ani poprzez zwiększenie aktywów ani poprzez zmniejszenie jego pasywów. Mając na uwadze zacytowane przepisy prawa oraz opisane zdarzenie stwierdzić należy, że w związku z zawarciem Ugody i dokonaniem Zwrotu uprzednio nadpłaconego Kredytu, po stronie Kredytobiorcy nie powstaje/nie powstanie przychód podatkowy w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”. Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych, w których KIS wskazał na brak opodatkowania kwot dodatkowych wypłacanych przez banki na podstawie ugód. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z 7 października 2024 r. (nr 0115-KDIT1.4011.442.2024.2.DB) KIS stwierdził: „Skoro kwota dodatkowa, którą otrzymali Wnioskodawcy od Banku w wyniku zawartej ugody, mieści się w kwocie wpłacanej przez Panią podczas spłaty kredytu hipotecznego to jej otrzymanie nie powoduje po Pani stronie dodatkowego przysporzenia majątkowego. W konsekwencji pieniądze te nie są Pani przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ich uzyskanie nie skutkuje po Pani stronie obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego”. Tożsame stanowisko przedstawiono m.in. w interpretacji indywidualnej z 15 maja 2024 r. (nr 0112-KDIL2-1.4011.263.2024.2.MKA), interpretacji indywidualnej z 1 marca 2024 r. (nr 0112-KDIL2-1.4011.75.2024.1.MK), interpretacji indywidualnej z 2 lipca 2024 r. (nr 0112-KDIL2-1.4011.464.2024.2.MKA). Analogiczny wniosek został złożony przez żonę Wnioskodawcy.
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.
W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.): Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Powołany przepis wyraża tzw. zasadę powszechności opodatkowania. Regułą jest, że każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną podlega opodatkowaniu, wyjątkiem zaś jest sytuacja, gdy dochód opodatkowaniu nie podlega. Wyjątki od omawianej zasady dotyczą: dochodów, które zostały wprost wymienione przez ustawodawcę w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako zwolnione z podatku oraz dochodów, od których zaniechano poboru podatku w drodze rozporządzenia ministra właściwego do spraw finansów publicznych wydanego na podstawie art. 22 ustawy Ordynacja podatkowa (rozporządzenie takie może być wydane w przypadkach uzasadnionych interesem publicznym lub ważnym interesem podatników). W myśl art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 25e, art. 29- 30cb, art. 30da-30dh, art. 30e-30g, art. 30j-30p oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów. Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy: Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka
sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy: Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Jak wynika z powołanego przepisu, ustawodawca przyjął zasadę, że przychodem są: · pieniądze i wartości pieniężne, które zostały otrzymane przez podatnika – tj. takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik rzeczywiście „dostał, odebrał, zainkasował, objął w posiadanie”; · pieniądze i wartości pieniężne, które zostały postawione do dyspozycji podatnika – tj. takie przysporzenia, które zostały mu faktycznie udostępnione/przekazane do odbioru; takie pieniądze i środki pieniężne, które podatnik ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i wartości pieniężnych i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone pieniądze i wartości pieniężne do dyspozycji podatnika. Pojęcie przychodu wiąże się zatem z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku. Przychodami w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Skoro bowiem przychód jest określonym przyrostem majątkowym po stronie podatnika, jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy. Stosownie do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odrębnym źródłem przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 9 „inne źródła”. W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17. Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ww. ustawy: Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego. Wobec powyższego, skoro kwota dodatkowa, którą otrzymał Pan od banku w wyniku zawartej ugody, mieści się w kwocie wpłacanej przez Pana podczas spłaty kredytu hipotecznego to jej otrzymanie nie powoduje po Pana stronie dodatkowego przysporzenia majątkowego. W konsekwencji pieniądze te nie są Pana przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ich uzyskanie nie skutkuje po Pana stronie obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku w kontekście zadanego pytania, natomiast nie rozstrzyga innych kwestii wynikających z opisu stanu faktycznego, które nie były przedmiotem pytania i własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację indywidualną w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111), opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku. Należy wskazać, że przy wydawaniu interpretacji Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Pana w zakresie przedstawionego stanu faktycznego.
Ponadto wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Pana. Nie wywołuje skutków prawnych dla innych kredytobiorców (Pana żony). Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pan sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w .... Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili