📖 Pełna treść interpretacji
Pytanie
tutejszego organu: „czy (...) będąca przedmiotem świadczenia nadawana jest jednocześnie z jej transmisją za pomocą sieci radiowych lub telewizyjnych?” wskazując, że (...) jest jednocześnie transmitowana za pomocą sieci światłowodowej oraz sieci satelitarnych, klasyfikowanej jako telewizyjna. Wnioskodawca poinformował także, że nadaje (...) jednocześnie z jej transmisją za pomocą sieci satelitarnej klasyfikowanej jako telewizyjnej. Wnioskodawca realizuje transmisję wydarzenia zarówno za pośrednictwem sieci światłowodowej, jak i satelitarnej, co umożliwia odbiór programu na różnych urządzeniach — zarówno na odbiornikach komputerowych, jak i telewizyjnych. Proces nadawania odbywa się przy współpracy z podwykonawcą, (...), który w ramach realizacji usługi korzysta z usług dalszego podwykonawcy, (...). Ponadto, aby zapewnić stabilność i wysoką jakość transmisji, (...) korzysta z infrastruktury (...), co pozwala na szerokie pokrycie sygnałem telewizyjnym i dotarcie do większej liczby odbiorców. Dzięki zastosowaniu tego modelu współpracy Wnioskodawca ma pewność, że (...) jest nadawana w sposób ciągły i synchroniczny w wielu kanałach dystrybucji, spełniając tym samym kryteria nadawania programu telewizyjnego w rozumieniu sieci telewizyjnych. W efekcie, to Wnioskodawca jest podmiotem odpowiedzialnym za organizację i nadawaniem (...), choć sama transmisja techniczna realizowana jest przez wyspecjalizowane podmioty zewnętrzne, działające na podstawie umów podwykonawczych. Na pozostałe pytania tutejszego organu Wnioskodawca odpowiedział w następujący sposób: · czy live chat służący do komunikacji w czasie rzeczywistym umożliwia widzom wpływ na przebieg (...)? Jeśli tak, należy szczegółowo opisać, na czym polega ten wpływ. Odpowiedź: (...).
Dzięki tym mechanizmom widzowie nie tylko kibicują, ale stają się częścią wydarzenia, mając realny wpływ na jego przebieg. Dodatkowo Wnioskodawca, pod pojęciem „wpływ na przebieg (...)” odnosi się do aktywnego udziału odbiorców w transmisji za pośrednictwem narzędzi interaktywnych. Te funkcje pozwalają widzom wyjść poza rolę biernych obserwatorów i bezpośrednio wpływać na przebieg wydarzenia, angażując się w czasie rzeczywistym. Taka interaktywność wzmacnia poczucie wspólnoty, pogłębia emocjonalne zaangażowanie oraz sprawia, że wydarzenie staje się bardziej dynamiczne i dostosowane do oczekiwań publiczności. Formy interakcji z widzami: 1. Live chat w czasie rzeczywistym: (...). (...). Podsumowując, interaktywne narzędzia nie tylko zwiększają zaangażowanie widzów, ale także czynią transmisję unikalnym doświadczeniem, które łączy odbiorców i organizatorów w dynamicznym, pełnym emocji wydarzeniu na żywo. · czy live chat służący do komunikacji w czasie rzeczywistym umożliwia widzom interakcję z uczestnikami (...)? Jeśli tak, należy szczegółowo opisać, na czym polega ta interakcja. Odpowiedź: Odpowiedź na pytanie 3b została zawarta w odpowiedzi na pytanie 3a. Wnioskodawca jednak dodatkowo pragnie nadmienić, iż (...). (...). W trybie przewidzianym w art. 200 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2025 r., poz. 111, z późn. zm.), zwanej dalej Ordynacją podatkową, postanowieniem z dnia 25 marca 2025 r., znak 0112-KDSL2-2.440.185.2024.29.IH, tutejszy organ wyznaczył Wnioskodawcy siedmiodniowy termin do wypowiedzenia się w zakresie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Postanowienie zostało doręczone Wnioskodawcy w dniu 26 marca 2025 r. W dniu 28 marca 2025 r. do Krajowej Informacji Skarbowej wpłynęło pismo z dnia 28 marca 2025 r. stanowiące wypowiedzenie się Wnioskodawcy w zakresie zebranego materiału dowodowego, w którym Wnioskodawca wskazał, że rezygnuje z prawa do dodatkowego wypowiedzenia się w zakresie zebranego materiału dowodowego. Wnioskodawca podkreślił, że dochował terminów wskazanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na dostarczenie dowodów w sprawie. W związku z tym Wnioskodawca przyjmuje do wiadomości, że wszelki zgromadzony materiał dowodowy został przedstawiony w złożonym wniosku oraz jego uzupełnieniu. Uzasadnienie sposobu zidentyfikowania świadczenia na potrzeby podatku od towarów i usług Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). W świetle przepisu art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...). W dniu 11 stycznia 2025 r., w ramach uzupełnienia wniosku Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem wniosku jest świadczenie kompleksowe składające się z dwóch nierozerwalnie związanych ze sobą elementów obejmujących: (i) (...), a następnie (ii) ich odpłatne rozpowszechnianie na żywo, za pomocą struktury teleinformatycznej (serwisu internetowego (...)), w systemie X. Jak stanowi art. 42b ust. 5 ustawy, przedmiotem wniosku o wydanie WIS mogą być: 1) towar albo usługa, albo 2) towary lub usługi, które w ocenie wnioskodawcy razem składają się na jedną czynność podlegającą opodatkowaniu. Biorąc pod uwagę powyższe, należy w pierwszej kolejności ustalić charakter świadczenia realizowanego przez Wnioskodawcę. W kwestii związanej z oceną charakteru świadczenia realizowanego przez Wnioskodawcę, należy podkreślić, że co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Natomiast aby móc wskazać, że dana usługa jest usługą złożoną (kompleksową), powinna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę kompleksową składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez czynności pomocniczej. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej. Stanowisko takie przedstawił również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (zwany dalej TSUE) w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie nr C-349/96 Card Protection Plan Ltd (CPP) przeciwko Commissioners of Customs and Excise, ECLI:EU:C:1999:93, stwierdzając: „Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”. W wyroku tym TSUE zauważył również, że dla ustalenia, czy mamy do czynienia z jednolitą usługą, czy też z różnymi usługami, fakt ustalenia jednej ceny za świadczenie (świadczenia) nie ma znaczenia decydującego, może jedynie sugerować, że w rzeczywistości mamy do czynienia z jednolitą usługą. Jednakże, jeżeli okoliczności wskazują na to, że nabywca miał zamiar nabyć nie tyle jednolitą, kompleksową usługę, ile dwie różne usługi, wówczas cenę należy stosownie, proporcjonalnie rozdzielić i każdej usłudze przypisać stosowną dla niej część. Odnosząc się do zagadnienia będącego przedmiotem wniosku, wskazać również należy, że: - w wyroku TSUE z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV v. OV Bank NV przeciwko Staatssecretaris van Financien, ECLI:EU:C:2005:649, TSUE wskazał, że po pierwsze z art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy wynika, że każda transakcja powinna być uznawana za odrębną i niezależną, a po drugie, że czynność złożona z jednego świadczenia w sensie ekonomicznym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie zakłócać funkcjonowania podatku VAT (podatek od towarów i usług). W ocenie TSUE, aby określić, czy mamy do czynienia z jednym świadczeniem, należy przede wszystkim poszukać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności celem ustalenia, czy podatnik dostarcza konsumentowi kilka odrębnych świadczeń głównych, czy też jedno świadczenie (pkt 20 wyroku). Podobnie jest w przypadku, jeśli dwa (lub więcej) świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako przeciętny konsument, są tak ściśle związane, że stanowią one obiektywnie jedno tylko nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (punkt 22 wyroku), - w wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-392/11 Field Fisher Waterhouse LLP przeciwko Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs, ECLI:EU:C:2012: 597, TSUE wskazał, że aby móc uznać, że ogół świadczeń zapewnianych przez wynajmującego najemcy stanowi jedno świadczenie, należy zbadać czy wykonywane świadczenia stanowią jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny, czy też obejmują one świadczenie główne, względem którego pozostałe świadczenia mają charakter dodatkowy (pkt 22 wyroku). Istotnym kryterium wpływającym na ocenę tego, czy w konkretnej sytuacji występuje świadczenie kompleksowe, jest kryterium odrębności. Kryterium to opiera się na weryfikacji, czy poszczególne świadczenia mogą występować w obrocie gospodarczym niezależnie i czy mogą być wykonane przez dowolny inny podmiot. W przypadku odpowiedzi twierdzącej, nie występuje świadczenie kompleksowe, lecz kilka odrębnych świadczeń, które powinny być dla celów opodatkowania VAT traktowane niezależnie od siebie. Takie stanowisko wywieść można z wyroku z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C- 527/07 RLRE Tellmer Property sro, ECLI:EU:C:2009:365, w którym istotnie TSUE stanął na stanowisku, że w przypadku usług najmu oraz usług sprzątania części wspólnych budynków następują dwa odrębne świadczenia dla celów VAT. Swoje stanowisko TSUE oparł na tym, że usługi sprzątania części wspólnych budynku mogą być świadczone na różnych zasadach, to znaczy na przykład przez osoby trzecie wystawiające faktury obejmujące koszt tych usług bezpośrednio lokatorom lub przez wynajmującego zatrudniającego w tym celu własnych pracowników lub posługującego się przedsiębiorstwem zajmującym się sprzątaniem. Podsumowując zatem powyższe, świadczenie kompleksowe ma miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy dzieli je na świadczenie podstawowe i świadczenia pomocnicze – tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie ze świadczenia podstawowego (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego). Jeżeli jednak świadczenia te można rozdzielić, tak że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy – wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa (lub więcej), niezależnie opodatkowane świadczenia. Przedmiotem wykonywanego przez Wnioskodawcę świadczenia jest (...). Jak wskazał Wnioskodawca, (...). (...). Zdaniem Wnioskodawcy widzowie (odbiorcy) mają wpływ na przebieg (...), poprzez aktywny udział w transmisji za pośrednictwem narzędzi interaktywnych. Te funkcje pozwalają widzom wyjść poza rolę biernych obserwatorów i bezpośrednio wpływać na przebieg wydarzenia, angażując się w czasie rzeczywistym. Co ważne w sprawie będącej przedmiotem analizy, jedną z formy interakcji z widzami jest l ive chat w czasie rzeczywistym, który umożliwia widzom (...). (...). Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie tutejszego organu – w tej konkretnej sytuacji – mamy zatem do czynienia z jedną usługą udostępniania na żywo, za pomocą infrastruktury teleinformatycznej, (...), tzw. streaming, natomiast w związku z tym, że widzowie (nabywcy) mają wpływ na przebieg wydarzenia, (...) należy traktować jako etap tej usługi. Podsumowując, świadczenie wykonywane przez Wnioskodawcę, polegające na odpłatnym udostępnianiu na żywo, za pomocą infrastruktury teleinformatycznej, (...), tzw. streaming należy, w kontekście art. 42b ust. 5 ustawy, traktować jako jedną usługę (o której mowa w pkt 1 ww. przepisu). Uzasadnienie klasyfikacji usługi Stosownie do brzmienia art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacji w układzie odpowiadającym Nomenklaturze scalonej (CN) zgodnej z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, z późn. zm. – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, z późn. zm.) lub w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są klasyfikowane według Nomenklatury scalonej (CN) lub klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują działy, pozycje, podpozycje lub kody Nomenklatury scalonej (CN) lub symbole klasyfikacji statystycznych. Zgodnie z art. 42a ustawy, wiążąca informacja stawkowa, zwana dalej „WIS”, jest decyzją wydawaną na potrzeby opodatkowania podatkiem dostawy towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo świadczenia usług, która zawiera: 1) opis towaru albo usługi będących przedmiotem WIS; 2) klasyfikację towaru według działu, pozycji, podpozycji lub kodu Nomenklatury scalonej (CN) albo według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług albo według sekcji, działu, grupy lub klasy Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych albo usługi według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, niezbędną do: a) określenia stawki podatku właściwej dla towaru albo usługi, b) stosowania przepisów ustawy oraz przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie – w przypadku, o którym mowa w art. 42b ust. 4; 3) stawkę podatku właściwą dla towaru albo usługi, z wyjątkiem przypadku, o którym mowa w art. 42b ust. 4. Zatem w przypadku, gdy stawka podatku od towarów i usług nie jest uzależniona od zaklasyfikowania danego towaru lub usługi do odpowiedniej klasyfikacji (CN, PKOB lub PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług)), ale od spełnienia definicji (opisu) zawartej w odpowiednim przepisie ustawy lub pozycji załącznika do ustawy, przedmiotem postępowania w zakresie wydania WIS jest ustalenie, czy opisany towar lub usługa spełnia wymogi wskazane przez ustawodawcę w tym opisie. Uzasadnienie zastosowania stawki podatku od towarów i usług Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, innych niż klasyfikowane według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w grupowaniu usługi związane z wyżywieniem (PKWiU 56), stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem art. 114 ust. 1 i art. 138i ust. 4. Stosownie do art. 146ef ust. 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2024 r. do końca roku, w którym suma wydatków wymienionych w art. 40 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. 2305 oraz z 2023 r. poz. 347, 641, 1615, 1834 i 1872 ) określonych na ten rok w ustawie budżetowej, w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 lipca tego roku, oraz planie finansowym Funduszu Wsparcia Sił Zbrojnych przedłożonym zgodnie z art. 42 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny albo projekcie tego planu przedstawionym do zatwierdzenia Ministrowi Obrony Narodowej zgodnie z art. 42 ust. 2 i 3 tej ustawy, jeżeli plan ten nie został przedłożony zgodnie z art. 42 ust. 4 tej ustawy, po wyłączeniu planowanych przepływów finansowych w ramach tej sumy wydatków, jest wyższa niż 3% wartości produktu krajowego brutto określonego zgodnie z art. 40 ust. 2 tej ustawy: 1) stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2, art. 110, art. 120 ust. 3a i art. 138i ust. 4, wynosi 23%; 2) stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%; 3) stawka zryczałtowanego zwrotu podatku, o której mowa w art. 115 ust. 2, wynosi 7%; 4) stawka ryczałtu, o której mowa w art. 114 ust. 1, wynosi 4%. W załączniku nr 3 do ustawy zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, w poz. 48 wskazano – bez względu na symbol PKWiU – „Usługi, inne niż usługi elektroniczne, polegające na umożliwieniu odbioru programów telewizyjnych i radiowych w rozumieniu przepisów o radiofonii i telewizji za pomocą urządzeń odbiorczych, z wyłączeniem usług polegających na wypożyczaniu filmów i audycji w wybranym przez korzystającego z usługi czasie”. Przy czym stawka obniżona w zakresie wymienionych usług, nie dotyczy usług reklamowych i promocyjnych – stosownie do wyjaśnień zamieszczonych pod załącznikiem. Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, opodatkowaniu preferencyjną stawką podatku w wysokości 8% podlegają usługi polegające na umożliwieniu odbioru programów telewizyjnych i radiowych w rozumieniu przepisów o radiofonii i telewizji za pomocą urządzeń odbiorczych. W związku z powyższym, w pierwszej kolejności należy dokonać analizy, czy udostępniana przez Wnioskodawcę (...) spełnia definicję programu w rozumieniu przepisów o radiofonii i telewizji. Zgodnie z zapisem art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o Radiofonii i Telewizji (Dz. U. z 2022 r., poz. 1722, z późn. zm.), usługą medialną jest usługa w postaci programu albo audiowizualnej usługi medialnej na żądanie, za którą odpowiedzialność redakcyjną ponosi jej dostawca i której podstawowym celem lub podstawowym celem jej dającej się oddzielić części jest dostarczanie przez sieci telekomunikacyjne ogółowi odbiorców audycji w celach informacyjnych, rozrywkowych lub edukacyjnych; usługą medialną jest także przekaz handlowy. W myśl art. 4 pkt 4 ustawy o Radiofonii i Telewizji, dostawcą usługi medialnej jest osoba fizyczna, osoba prawna lub osobowa spółka handlowa ponosząca odpowiedzialność redakcyjną za wybór treści usługi medialnej i decydująca o sposobie zestawienia tej treści, będąca nadawcą lub podmiotem dostarczającym audiowizualną usługę medialną na żądanie. Jak stanowi art. 4 pkt 7 ustawy o Radiofonii i Telewizji, rozpowszechnianiem jest emisja programu drogą bezprzewodową lub przewodową do odbioru przez odbiorców. W art. 4 pkt 6 ustawy o Radiofonii i Telewizji wskazano, że programem jest uporządkowany zestaw audycji, przekazów handlowych lub innych przekazów, rozpowszechniany w całości, w sposób umożliwiający jednoczesny odbiór przez odbiorców w ustalonym przez nadawcę układzie. W przytoczonej definicji programu, obok jego możliwych elementów (tj. audycji, przekazu handlowego oraz innych przekazów), nie można pomijać innych cech kwalifikujących ten rodzaj usługi medialnej, tj.: - rozpowszechnianie w całości, - w sposób umożliwiający jednoczesny odbiór przez odbiorców, - w ustalonym przez nadawcę układzie. Istotną cechą programu jest to, że jest on rozpowszechniany „w całości”, stąd nie ma powodów do formułowania wątpliwości co do tego, czy różne elementy programu tracą swoją odrębność. Umożliwienie jednoczesnego odbioru, stanowi kryterium rozróżnienia programu od usług VOD, które odbiorcy mogą oglądać w dowolnie wybranym przez siebie czasie. Natomiast celem ostatniego z wymienionych wyżej elementów, tj. ustalenia przez nadawcę układu programu, jest odróżnienie programu rozpowszechnianego przez nadawcę od rozprowadzanego przez operatora. Jak wskazano w art. 4 pkt 5 ustawy o Radiofonii i Telewizji, nadawcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub osobowa spółka handlowa, która tworzy i zestawia program oraz rozpowszechnia go lub przekazuje innym osobom w celu rozpowszechniania. Natomiast zgodnie z art. 4 pkt 3 ustawy o Radiofonii i Telewizji, odpowiedzialnością redakcyjną jest sprawowanie faktycznej kontroli nad wyborem audycji i sposobem ich zestawienia w programie lub w katalogu; nie uchybia to zasadom odpowiedzialności prawnej za treść audycji lub świadczenie usługi. Warto podkreślić, że na podstawie powołanych przepisów ustawy o Radiofonii i Telewizji definicje nadawcy, programu i odpowiedzialności redakcyjnej są ze sobą wzajemnie powiązane. Ustawa ta przewiduje w sposób wyraźny określone wymogi wobec nadawców przy kształtowaniu ich programu. Wśród nich nie ma nakazu umieszczenia obok audycji określonej minimalnej liczby przekazów handlowych lub innych przekazów, ustanowiono jedynie maksymalny czas możliwy do przeznaczenia na reklamę. Nie ma ustawowych przeszkód, aby nadawca poświęcił cały czas nadawania swojego programu na jedną audycję, a niezależnie od jego decyzji w tym zakresie, spełni tym samym przesłankę ustalenia układu dla programu. Zdaniem tutejszego organu, (...) – będąca przedmiotem świadczonej przez Wnioskodawcę usługi – posiada cechy kwalifikujące ją jako program telewizyjny w rozumieniu przepisów ustawy o Radiofonii i Telewizji. Jednak – w świetle poz. 48 załącznika nr 3 do ustawy – aby usługi polegające na umożliwieniu odbioru programów telewizyjnych i radiowych w rozumieniu przepisów o radiofonii i telewizji za pomocą urządzeń odbiorczych podlegały opodatkowaniu stawką VAT w wysokości 8%, nie mogą stanowić: · usług elektronicznych, · usług polegających na wypożyczaniu filmów i audycji w wybranym przez korzystającego z usługi czasie, · usług promocji i reklamy. Jak wskazano wyżej, by dokonać oceny, czy świadczona przez Wnioskodawcę usługa może korzystać ze stawki obniżonej na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146ef ust. 1 pkt 2 ustawy w zw. z poz. 48 załącznika nr 3 do ustawy, należy w pierwszej kolejności wykluczyć, że jest usługą elektroniczną. W art. 2 pkt 26 ustawy wskazano, że ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o usługach elektronicznych – rozumie się przez to usługi świadczone drogą elektroniczną, o których mowa w art. 7 rozporządzenia 282/2011. Zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. z 2011 r. Nr 77, str. 1 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011, do usług świadczonych drogą elektroniczną, o których mowa w dyrektywie 2006/112/WE, należą usługi świadczone za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, których świadczenie – ze względu na ich charakter – jest zasadniczo zautomatyzowane i wymaga minimalnego udziału człowieka, a ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe. W myśl art. 7 ust. 2 lit. f rozporządzenia 282/2011, do usług elektronicznych zalicza się w szczególności usługi wymienione w załączniku I. W zakresie odbioru programów radiowych lub telewizyjnych, załącznik ten wyszczególnia: • w pkt 4 lit. f): odbieranie programów radiowych lub telewizyjnych rozpowszechnianych za pomocą sieci radiowej lub telewizyjnej, internetu lub podobnej sieci elektronicznej, tj. słuchanie lub oglądanie programów w momencie wybranym przez użytkownika, na jego indywidualne życzenie, na podstawie katalogu programów wybranych przez dostawcę usług medialnych, np. telewizja lub wideo na życzenie; • w pkt 4 lit. g): odbieranie programów radiowych lub telewizyjnych rozpowszechnianych za pomocą internetu lub podobnej sieci elektronicznej (streaming IP), chyba że są one nadawane jednocześnie z ich transmisją lub retransmisją za pomocą sieci radiowych lub telewizyjnych. Powyższe wskazuje, że w przypadku, o którym mowa w ww. pkt 4 lit. g) załącznika I do rozporządzenia 282/2011, generalnie za usługi elektroniczne należy uznać umożliwienie przez podatnika odbierania programów radiowych lub telewizyjnych rozpowszechnianych za pomocą internetu lub podobnej sieci elektronicznej (streaming IP). Natomiast w sytuacji, gdy usługa jest nadawana przez tego podatnika jednocześnie z ich transmisją lub retransmisją za pomocą sieci radiowych lub telewizyjnych, wówczas nie stanowi usługi elektronicznej. Ponadto, zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia 282/2011, ustęp 1 art. 7 tego rozporządzenia nie ma zastosowania do: a) usług nadawczych; b) usług telekomunikacyjnych; c) towarów, w przypadku których zamawianie i obsługa zamówienia odbywają się elektronicznie; d) płyt CD-ROM, dyskietek i podobnych nośników fizycznych; e) materiałów drukowanych, takich jak książki, biuletyny, gazety lub czasopisma; f) płyt CD i kaset magnetofonowych; g) kaset wideo i płyt DVD; h) gier na płytach CD-ROM; i) usług świadczonych przez specjalistów, takich jak prawnicy i doradcy finansowi, którzy udzielają swym klientom porad za pomocą poczty elektronicznej; j) usług edukacyjnych, w ramach których treść kursu przekazywana jest przez nauczyciela za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej (tzn. przez zdalne połączenie); k) usług fizycznych off-line naprawy sprzętu komputerowego; l) hurtowni danych off-line; m) usług reklamowych, w szczególności w gazetach, na plakatach i w telewizji; n) usług centrum wsparcia telefonicznego; o) usług edukacyjnych obejmujących wyłącznie kursy korespondencyjne, takie jak kursy za pośrednictwem poczty; p) konwencjonalnych usług aukcyjnych, przy których niezbędny jest bezpośredni udział, niezależnie od sposobu składania ofert; q) (uchylona) r) (uchylona) s) (uchylona) t) biletów wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, zarezerwowanych online; u) zakwaterowania, wynajmu samochodów, usług restauracyjnych, przewozu osób lub podobnych usług zarezerwowanych online. Jak wynika z przedstawionych przez Wnioskodawcę w ramach uzupełnienia wniosku informacji, w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której Wnioskodawca – podmiot umożliwiający odbieranie na żywo, za pomocą infrastruktury teleinformatycznej, (...) – nadaje ten program jednocześnie z jego transmisją za pomocą sieci telewizyjnych. W opisie sprawy wskazano bowiem, że Wnioskodawca nadaje (...) jednocześnie z jej transmisją za pomocą sieci satelitarnej klasyfikowanej jako telewizyjnej. Wnioskodawca realizuje transmisję wydarzenia zarówno za pośrednictwem sieci światłowodowej, jak i satelitarnej, co umożliwia odbiór programu na różnych urządzeniach — zarówno na odbiornikach komputerowych, jak i telewizyjnych. Oznacza to, że będąca przedmiotem wnioskiem usługa – udostępnianie na żywo, za pomocą infrastruktury teleinformatycznej, (...), tzw. streaming, nie stanowi usługi elektronicznej w rozumieniu pkt 4 lit. g) załącznika I do rozporządzenia 282/2011. Jednocześnie usługa ta – zdaniem tutejszego organu – nie została wymieniona w art. 7 ust. 3 rozporządzenia 282/2011. W konsekwencji powyższego należy jeszcze sprawdzić, czy świadczona przez Wnioskodawcę usługa spełnia kryteria określone w art. 7 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, czyli czy jest usługą świadczoną za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, której świadczenie – ze względu na jej charakter – jest zasadniczo zautomatyzowane i wymaga minimalnego udziału człowieka, a jej wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe. Jak wskazał Wnioskodawca w ramach uzupełnień – w przeprowadzeniu samej transmisji udział biorą (...). W następujący sposób Wnioskodawca także opisał rolę (oraz wykonywane czynności), w odniesieniu do każdej z ww. osób (...): (...). Przedstawiając zadania, jakie ma każda z osób biorących udział w transmisji (...), Wnioskodawca w pierwszej kolejności poinformował, że (...): (...). Wnioskodawca doprecyzował również, że pod stwierdzeniem „widzowie online będą mieli możliwość interakcji z wydarzeniem i jego obsługą”, rozumie aktywne uczestnictwo widzów w wydarzeniu za pomocą dostępnych narzędzi interaktywnych. Dzięki tym narzędziom widzowie przestają być jedynie biernymi odbiorcami transmisji i zyskują możliwość realnego wpływania na przebieg (...) oraz angażowania się w czasie rzeczywistym. Taka forma interakcji buduje poczucie wspólnoty, wzmacnia zaangażowanie emocjonalne widzów oraz sprawia, że wydarzenie staje się bardziej dynamiczne i dostosowane do ich potrzeb. Szczegółowe formy interakcji z widzami Wnioskodawca przedstawił następująco: 1. Live chat do komunikacji w czasie rzeczywistym: (...). (...). Jak wskazał Wnioskodawca, interakcje z widzami, w tej formie, są nie tylko skutecznym narzędziem zwiększającym ich zaangażowanie, ale także unikalnym mechanizmem umożliwiającym aktywny udział w przebiegu produkowanego programu telewizyjnego. Dzięki temu transmisja przekształca się w wyjątkowe, interaktywne doświadczenie, które łączy widzów i organizatorów we wspólnym, emocjonującym przeżyciu. Dodatkowo Wnioskodawca wyjaśnił, że aktywny udział odbiorców w transmisji za pośrednictwem narzędzi interaktywnych pozwala widzom wyjść poza rolę biernych obserwatorów i bezpośrednio wpływać na przebieg wydarzenia, angażując się w czasie rzeczywistym. Taka interaktywność wzmacnia poczucie wspólnoty, pogłębia emocjonalne zaangażowanie oraz sprawia, że wydarzenie staje się bardziej dynamiczne i dostosowane do oczekiwań publiczności. W następujący sposób Wnioskodawca przedstawił formy interakcji z widzami: 1. Live chat w czasie rzeczywistym: (...). (...). Podsumowując, interaktywne narzędzia nie tylko zwiększają zaangażowanie widzów, ale także czynią transmisję unikalnym doświadczeniem, które łączy odbiorców i organizatorów w dynamicznym, pełnym emocji wydarzeniu na żywo. Wnioskodawca wskazał także, że (...). (...). Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku live chat służący do komunikacji w czasie rzeczywistym umożliwia widzom wpływ na przebieg udostępnianej przez Wnioskodawcę (...) oraz umożliwia widzom interakcję z uczestnikami tej (...). To natomiast oznacza, że w świetle art. 7 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, świadczona przez Wnioskodawcę usługa udostępniania na żywo, za pomocą infrastruktury teleinformatycznej, (...), tzw. streaming, nie stanowi usługi elektronicznej, ponieważ warunek wskazany w ww. przepisie, dotyczący uznania, że świadczenie jest zautomatyzowane, a udział człowieka jest niewielki, nie jest w przedmiotowej sprawie spełniony. W związku z powyższym należy stwierdzić, że skoro będąca przedmiotem analizy usługa umożliwia odbiór na żywo, za pomocą infrastruktury teleinformatycznej, (...), jak wykazano powyżej – posiada cechy kwalifikujące ją jako program telewizyjny w rozumieniu przepisów o radiofonii i telewizji, a ponadto: · nie stanowi usługi elektronicznej, · nie polega na wypożyczaniu filmów i audycji w wybranym przez korzystającego z usługi czasie, · nie jest usługą promocji i reklamy, to na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146ef ust. 1 pkt 2 ustawy w zw. z poz. 48 załącznika nr 3 do ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki 8%. Informacje dodatkowe Niniejsza WIS jest ważna, jeśli w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania zwolnienie podmiotowe lub przedmiotowe od podatku od towarów i usług (art. 42a ustawy). W zakresie wyeliminowania lub zastosowania zwolnienia Wnioskodawca może zwrócić się o interpretację indywidualną do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała. Podmiot, na rzecz którego wydano WIS, może ją stosować wyłącznie do usług tożsamych pod każdym względem z usługą będącą przedmiotem niniejszej decyzji. Niniejsza WIS wiąże, z zastrzeżeniem art. 42c ust. 2-2d ustawy, organy podatkowe wobec podmiotu, dla którego została wydana, oraz ten podmiot, w odniesieniu do usługi będącej jej przedmiotem, która zostanie wykonana w okresie ważności WIS (art. 42c ust. 1 pkt 2 ustawy), z wyjątkiem następujących przypadków: - podmiot ten złożył fałszywe oświadczenie, że w dniu złożenia wniosku o WIS, w zakresie przedmiotowym tego wniosku, nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani kontrola celno-skarbowa oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego (art. 42b ust. 3 ustawy), - usługa, będąca przedmiotem niniejszej WIS, stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy (art. 42ca ustawy). Niniejsza WIS jest ważna przez okres 5 lat licząc od dnia następującego po dniu jej doręczenia (art. 42ha ust. 1 ustawy). WIS traci ważność przed upływem 5 lat, z dniem: 1) następującym po dniu doręczenia decyzji o zmianie WIS albo decyzji o uchyleniu WIS, albo 2) wygaśnięcia na podstawie art. 42h ust. 1 - w zależności od tego, które ze zdarzeń nastąpiło wcześniej (art. 42ha ust. 2 ustawy). WIS wygasa z mocy prawa przed upływem powyższego terminu w przypadku zmiany przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku odnoszących się do usługi będącej przedmiotem tej WIS, gdy zmiana tych przepisów spowodowała, że: - klasyfikacja usługi, lub - stawka podatku właściwa dla usługi lub - podstawa prawna stawki podatku staje się niezgodna z tymi przepisami. Wygaśnięcie WIS następuje z dniem wejścia w życie przepisów, z którymi WIS stała się niezgodna (art. 42h ust. 1 ustawy). Do liczenia terminów okresu ważności WIS stosuje się odpowiednio art. 12 Ordynacji podatkowej. POUCZENIE Od niniejszej decyzji – stosownie do art. 220 § 1 w zw. z art. 221 oraz art. 223 § 2 Ordynacji podatkowej – służy Stronie odwołanie do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia. Odwołanie zgodnie z art. 42g ust. 4 ustawy, można złożyć wyłączne za pośrednictwem systemu teleinformatycznego e-Urząd Skarbowy na stronie https://www.podatki.gov.pl/e- urzad-skarbowy/ będąc użytkownikiem konta/wyznaczając użytkownika konta organizacji w e-Urzędzie Skarbowym. Odwołanie od decyzji organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 Ordynacji podatkowej).