0112-KDIL1-3.4012.16.2025.2.MR

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe. Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualne 10 stycznia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 7 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie: - nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski (pytanie oznaczone we wniosku nr 4); - uznania świadczenia nabywanego od Kontrahenta za kompleksowe świadczenie usług, opodatkowane w kraju siedziby usługobiorcy (pytanie oznaczone we wniosku nr 3);

- uznania przemieszczenia własnych towarów za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy (pytanie oznaczone we wniosku nr 1); - prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów własnych na terytorium Polski (pytanie oznaczone we wniosku nr 2). Uzupełnili go Państwo pismem z 25 marca 2025 r. (wpływ 25 marca 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A, dalej „Wnioskodawca” z siedzibą w Niemczech, jest podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) czynnym, zarejestrowanym w Polsce do celów VAT oraz transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wnioskodawca, zajmuje się produkcją i sprzedażą (...) opartych na specjalistycznych (...). Wnioskodawca jest również czynnym podatnikiem VAT, zarejestrowanym w Niemczech do celów VAT i transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wnioskodawca planuje zawrzeć z polskim dostawcą umowę na dostawę towarów i produkcję różnych rodzajów (...) (w tym momencie planowane są dwa rodzaje produktów, niewykluczone jednak, że w przyszłości liczba ta może się zmienić). Polski dostawca („Kontrahent”) jest czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym w Polsce do celów VAT. W ramach powyższej działalności Wnioskodawca planuje: 1. Dostarczyć do Kontrahenta w Polsce własne surowce do produkcji (...). Surowce te głównie (...) (w stanie stałym) i emulgatory będą przemieszczane/transportowane z zakładu Wnioskodawcy w Niemczech do zakładu Kontrahenta w Polsce. W tym momencie planowana jest produkcja dwóch produktów – nr 1 i nr 2. W przypadku produktu 1 ww. surowce przekazane przez Wnioskodawcę stanowią około 29% zawartości całości surowców zużytych do produkcji gotowego wyrobu, natomiast w przypadku produktu 2 to około 63%. 2. Do produkcji gotowego wyrobu (...) Kontrahent z Polski dostarczy Wnioskodawcy zarówno (...) do procesu wytwarzania (...). Zawartość tych surowców w gotowym produkcie stanowić będzie odpowiednio dla produktu 1 około 71%, natomiast dla produktu 2 około 37%. 3. Następnie ww. surowce opisane w punkcie 1 i 2 zostaną zużyte do produkcji (...) przez Kontrahenta. Usługa produkcyjna będzie realizowana na podstawie zawartej Umowy pomiędzy Wnioskodawcą i Kontrahentem. 4. Należące do Wnioskodawcy gotowe produkty zostaną wysłane z zakładu Kontrahenta głównie do zakładu Wnioskodawcy w Niemczech, ale również niewykluczone, że częściowo zostaną sprzedane na terenie Polski lub do innych krajów UE, jak i krajów trzecich. Kontrahent został wybrany przez Wnioskodawcę z uwagi na jego doświadczenie, profesjonalizm oraz z uwagi na posiadany przez niego park nowoczesnych urządzeń niezbędnych do wytworzenia końcowego produktu. Kontrahent posiada specjalne (...) (...) Kontrahent wystawi faktury za świadczone usługi. Faktury te nie będą zawierały podatku VAT i będą wystawione w mechanizmie odwrotnego obciążenia. Dla tych usług Wnioskodawca użyje swojego niemieckiego nr VAT. Jednocześnie informujemy, iż Wnioskodawca, nie ma żadnego wpływu na personel wykorzystywany do produkcji gotowych wyrobów przez Kontrahenta, nie może wydawać żadnych poleceń ani kierować jego pracą. Pełną kontrolę nad personelem posiada

Kontrahent. Wnioskodawca nie posiada personelu na terytorium Polski zaangażowanego w produkcję ww. produktów. Może się zdarzyć, że czasowo w celu np. kontroli jakości, na krótki okres zostanie oddelegowany pracownik Wnioskodawcy, który pod nadzorem Kontrahenta będzie miał dostęp do dokumentów i linii produkcyjnej w celu kontroli jakości produktów. Wnioskodawca nie może swobodnie wchodzić na teren zakładu Kontrahenta. Wszystkie decyzje związane z produkcją i sprzedażą przedmiotowych towarów zapadają w Niemczech. Główna działalność Wnioskodawcy prowadzona jest na terenie Niemiec, działalność prowadzona na terytorium Polski ma charakter pomocniczy i nie mogłaby być prowadzona samodzielnie. Odbiorcą usług świadczonych z terytorium Polski jest Wnioskodawca w Niemczech. Uzupełnienie opisu zdarzenia przyszłego 1. Od kiedy Spółka A jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT na terytorium Polski? Odp.: 2023-12-16 2. Czy Spółka A jest podatnikiem, o którym mowa w art. 28a ustawy o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.)? Odp.: TAK 3. W jaki sposób jest realizowana/zorganizowana działalność gospodarcza Spółki A w kraju siedziby działalności gospodarczej (należy ogólnie bez wskazywania szczegółów, lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać jak Spółka prowadzi działalność w Niemczech np. czy działalność w kraju siedziby ogranicza się tylko do posiadania biura, w sposób ogólny jakie zasoby osobowe i techniczne Spółka posiada w kraju siedziby itp.). Odp.: A posiada 2 zakłady chemiczne w Niemczech, jeden w (...) i jeden w (...). A ma swoją siedzibę pod adresem (...), Niemcy. Spółka zatrudnia łącznie 177 pracowników. Pracownicy ci pracują głównie jako operatorzy produkcji, w działach kontroli jakości oraz jako personel administracyjny i handlowy. 4. Przez jaki okres czasu (w przybliżeniu/około) Spółka A planuje współpracować z polskim dostawcą, o którym mowa we wniosku? Odp.: Nie jest określony czas współpracy. Okres współpracy będzie zależał od jej uzasadnienia biznesowego. 5. Czy polski Kontrahent będzie świadczył usługi także na rzecz innych podmiotów niepowiązanych ze Spółką A? Odp.: TAK. 6. Czy Spółka A będzie posiadać bezpośrednią kontrolę nad zasobami technicznymi oraz rzeczowymi Kontrahenta wykorzystywanymi do świadczenia usług na rzecz Spółki, w tym proszę wskazać/opisać na czym ta kontrola będzie polegała i w jaki sposób będzie realizowana? Odp.: NIE. 7. Czy Spółka A będzie miała wpływ, która część zasobów technicznych/rzeczowych Kontrahenta będzie wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz Spółki? Odp.: NIE. 8. Czy Spółka A będzie posiadać/wynajmować lub w jakiś inny sposób pozyskiwać na terytorium Polski jakieś ruchomości (np. maszyny, urządzenia itp.) lub nieruchomości (np. miejsca magazynowe), jeśli tak, to proszę wskazać jakie i w jakim celu będą wykorzystywane? Odp.: NIE. 9. Czy świadczenie realizowane przez Kontrahenta w ramach zawartej Umowy, będzie odbywało się zgodnie z wytycznymi/oczekiwaniami/ilościami wskazanymi/określonymi przez Spółkę A? Odp.: TAK. 10. Co konkretnie będzie przedmiotem zawartej przez Spółkę A Umowy z Kontrahentem? Jaki konkretnie zakres prac będzie objęty ww. umową? Czy przedmiotem Umowy będzie wykonanie usługi produkcji z wykorzystaniem przekazanych przez Spółkę A surowców, czy przedmiotem ww. umowy będzie wyprodukowanie i sprzedaż gotowych wyrobów, z uwzględnieniem powierzonych materiałów? Odp.: Tak jak opisaliśmy we wniosku, Wnioskodawca planuje zawrzeć z polskim dostawcą umowę na produkcję różnych rodzajów (...) (w tym momencie planowane są dwa rodzaje produktów, niewykluczone jednak, że w przyszłości liczba ta może się zmienić). Usługodawca będzie produkował ww. produkty w swoim zakładzie zlokalizowanym w Polsce z wykorzystaniem własnych zasobów ludzkich i technicznych, z materiałów własnych usługodawcy jak i surowców powierzonych przez Wnioskodawcę. 11. Co konkretnie będzie intencją (celem) nabycia przez Spółkę A, jakiego świadczenia oczekuje Spółka A? Odp.: Tak jak wskazano we wniosku, czynnikiem determinującym/intencją wyboru usługodawcy do produkcji (...) była zdolność wyświadczenia usługi, nie było celem Wnioskodawcy zakup jakichkolwiek materiałów. Materiały, które do produkcji zużywa Kontrahent mają drugorzędne znaczenie, chociaż są niezbędne do produkcji gotowego wyrobu. Fakt, że materiały te zapewni we własnym zakresie Kontrahent wynika raczej z przebiegu produkcji i zapewnienia płynności dostaw surowców do niej, nie są to materiały, których Kontrahent nie może zakupić we własnym zakresie, w przeciwieństwie do materiałów powierzonych, które są dostarczane przez Wnioskodawcę i które charakteryzują się specjalnym składem i odpowiednimi proporcjami aby uzyskać jak najlepszy stosunek jakości do ceny i aby uzyskać jak najlepszą konkurencyjność na rynku. Dlatego Wnioskodawca musi powierzyć Kontrahentowi część surowców do produkcji, ponieważ on nie jest w stanie samodzielnie ich zapewnić. Produkty uzyskane w procesie produkcji są własnością Wnioskodawcy. W związku z powyższym Wnioskodawca oczekuje wykonania usługi. 12. Czy według Spółki A w ramach czynności wykonywanych przez Kontrahenta na podstawie zawartej Umowy, występuje świadczenie główne? Jeśli tak, to co nim jest i dlaczego (proszę uzasadnić)? Jakie okoliczności przesądzają o tym, że dany element świadczenia ma charakter dominujący? Odp.: Tak jak już wskazano we wniosku, Kontrahent został wybrany przez Wnioskodawcę z uwagi na jego doświadczenie, profesjonalizm oraz z uwagi na posiadany przez niego park nowoczesnych urządzeń niezbędnych do wytworzenia końcowego produktu. Kontrahent posiada specjalne zbiorniki (...). W związku z powyższym, w opinii Wnioskodawcy, świadczeniem dominującym jest usługa odpowiedniego połączenia użytych do produkcji substancji, w specjalnych urządzeniach, które posiada usługodawca. Wnioskodawca nie posiada takiego sprzętu dlatego chce zlecić to zadanie usługodawcy. Biorąc pod uwagę powyższe oraz treść odpowiedzi na pytanie 11, w opinii Wnioskodawcy świadczeniem dominującym jest przetworzenie surowców w specjalnych urządzeniach. Jednak zdaniem Wnioskodawcy to zagadnienie powinien rozstrzygnąć Organ w wydanej interpretacji, ponieważ ma to decydujący wpływ na określenie czy mamy w tym przypadku do czynienia ze świadczeniem kompleksowym, a jeśli tak to jaki ma ono charakter – usługi, czy też dostawy towarów. 13. Czy wszystkie składowe Umowy (tj. świadczenie przez Kontrahenta usługi produkcji, a także dostarczenie przez Kontrahenta pozostałych komponentów do wytworzenia gotowego wyrobu) są elementem jednego świadczenia, tj. czy czynności te są tak ściśle ze sobą związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter? Odp.: W opinii Wnioskodawcy jest to jedno świadczenie, jednak tak jak wskazaliśmy w odpowiedzi na pytanie 12, to Organ powinien określić w wydanej interpretacji, m.in. tej kwestii dotyczy zadane we wniosku pytanie nr 3. 14. Czy poszczególne czynności składające się na wykonanie przedmiotu Umowy mogą być świadczone odrębnie (np. przez różne podmioty)? Odp.: NIE. 15. Czy między realizowanymi czynnościami w ramach zawartej Umowy istnieje jakaś zależność powodująca, że czynności te nie mogą być świadczone odrębnie? Odp.: Intencją Wnioskodawcy jest zakup usługi kompleksowej. Względy logistyczne, procesowe, produkcyjne doświadczenie usługodawcy, sprawiają, że bezcelowe i nieuzasadnione ekonomicznie byłoby zaopatrywanie usługodawcy przez Wnioskodawcę w surowce pomocnicze. Usługodawca poza świadczeniem usług dla Wnioskodawcy, świadczy również w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługi dla innych podmiotów, wykorzystując szereg surowców w tym takich samych jak w usłudze dla Wnioskodawcy. Głównymi surowcami wykorzystywanymi w procesie produkcji są surowce dostarczone przez Wnioskodawcę. Surowce dostarczone przez usługodawcę mają charakter tylko pomocniczy. Niezwykle trudne byłoby dostarczanie surowców do produkcji w całości przez Wnioskodawcę, np. w jaki sposób Wnioskodawca miałby dostarczyć w tym procesie (...). Byłoby to nieuzasadnione. Dotyczy to również innych surowców, które posiada usługodawca w swoim magazynie, a które używa również do innych zleceń. W takiej sytuacji usługodawcy ani nie oczekują, ani nie godzą się na dostarczanie im tych surowców przez zleceniodawców, ponieważ to im zaburza i utrudnia gospodarkę magazynową, powoduje niepotrzebne komplikacje związane z zarządzaniem stanami magazynowymi, prowadzeniem odrębnej ewidencji itp. W opinii Wnioskodawcy świadczeniem podstawowym jest usługa produkcji wskazanych na ten moment dwóch produktów, natomiast świadczeniem pomocniczym do niej, które są ze sobą z ww. powodów nierozerwalne i kompleksowe oraz niezbędne do skorzystania ze świadczenia głównego, jest dostawa surowców pomocniczych wykorzystywanych do wyświadczenia świadczenia głównego. 16. Jeśli między realizowanymi czynnościami istnieje taka zależność powodująca, że czynności te nie mogą być świadczone odrębnie, to proszę wskazać na czym konkretnie polega ta zależność? Odp. Tak, wyjaśnienie wskazane w odpowiedzi na pytanie 15. 17. Czy usługa produkcji mogłaby być świadczona przez Kontrahenta na rzecz Spółki A bez dodawania komponentów (a jeżeli tak to bez którego z wymienionych)? Odp.: Usługa nie mogłaby być świadczona bez komponentów dostarczonych przez Wnioskodawcę, wskazanych we wniosku. Surowce pomocnicze zapewniane przez usługodawcę są również niezbędne do produkcji obu rodzajów (...). 18. Czy powierzone przez Spółkę A surowce stanowią o głównym charakterze finalnego produktu, czy są to elementy które decydują o właściwościach wyrobu finalnego jego cechach użytkowych i funkcjonalności? Odp.: TAK. 19. Czy Kontrahent będzie mógł swobodnie dysponować surowcami otrzymanymi od Spółki A? Odp.: NIE. 20. Czy przekazane surowce Kontrahent będzie mógł wykorzystać tylko i wyłącznie do wytworzenia gotowego wyrobu? Odp.: TAK. 21. Czy otrzymane od Spółki A surowce Kontrahent będzie mógł zastosować do produkcji własnej/usług wykonywanych na rzecz innego podmiotu? Odp.: NIE. 22. Czy ww. surowce będą mogły zostać przez Kontrahenta sprzedane? Odp.: NIE. 23. Co dzieje się z surowcami, które nie zostaną wykorzystane przez Kontrahenta do wytworzenia gotowego wyrobu? Czy zostaną np. odesłane, zutylizowane itd.? Odp.: Zostaną albo zutylizowane na miejscu, albo zwrócone, ale zawsze pod kontrolą Wnioskodawcy. 24. W jaki sposób Kontrahent rozlicza się ze Spółką A z przekazanych surowców? Odp.: Usługodawca, jest zobowiązany do oddzielnego składowania materiałów powierzonych przez Wnioskodawcę. Zobowiązany jest również do prowadzenia dokumentacji dotyczącej produkcji, surowców, zapasów produktu, kontroli jakości produktu i kontroli surowców, śledzenie numerów przypisania partii i próbek wszystkich partii produkcyjnych. Usługodawca ma za zadanie zarządzać operacjami rozładunku i dokonywanie wszelkich zastrzeżeń przy dostawie Surowców dostarczonych przez Wnioskodawcę. Poinformowanie Wnioskodawcy w ciągu 48 godzin o wszelkich roszczeniach z tytułu uszkodzenia, utraty, rozbieżności wagowych. Wszelkie niezgodności, rozliczane są na podstawie prowadzonej dokumentacji przez obie strony. 25. W jaki sposób dokumentowane jest przekazanie surowców przez Spółkę A w celu wytworzenia przez Kontrahenta wyrobów gotowych? Odp.: Na podstawie zleceń oraz dokumentów przewozowych, patrz odpowiedź na pytanie 25. 26. W jaki sposób Kontrahent będzie fakturował realizowane czynności w ramach zawartej Umowy, tj. jakie konkretnie świadczenia będą wymienione na fakturze w pozycji „nazwa (rodzaj) towaru lub usługi”? Odp.: Odpowiedź na to pytanie jest uzależniona od treści interpretacji indywidualnej, tzn. czy organ uzna świadczenia jako kompleksowe świadczenie usług/ lub kompleksową dostawę towarów, a może uzna, iż świadczenia te nie są kompleksowe i powinny być fakturowane jako dwa odrębne świadczenia dostawy towarów i usług. 27. Czy od momentu wytworzenia wyrobów gotowych do momentu ich wydania na rzecz Spółki A, wszelkie ryzyka związane z tymi produktami finalnymi są po stronie Kontrahenta, w tym w szczególności ryzyko uszkodzenia bądź utraty produktu? Odp.: Ryzyko jest po stronie Wnioskodawcy. 28. Kto zorganizuje transport ww. gotowych wyrobów do Spółki A i poniesie koszty tego transportu? Odp.: W początkowej fazie współpracy wszystkie gotowe produkty zostaną wysłane od usługodawcy do Wnioskodawcy (...) w Niemczech, przy czym transport będzie organizowany przez usługodawcę w oparciu o Incoterms CPT. Jednak docelowo gotowe produkty będą wysyłane bezpośrednio od usługodawcy do klientów końcowych Wnioskodawcy w Polsce i UE oraz do krajów trzecich, przy czym transport zostanie zorganizowany przez A, ponieważ to A jest stroną transakcji z klientami końcowymi. 29. Który podmiot będzie dokonywać ewentualnej sprzedaży gotowych produktów na terytorium Polski – Spółka A, czy polski Kontrahent? Odp.: Wnioskodawca (A). Pytania 1. Czy przemieszczenie własnych towarów z Niemiec do Polski stanowić będzie dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów? 2. W sytuacji gdy na pytanie pierwsze odpowiedź będzie pozytywna, czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego z wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów własnych na terytorium Polski zużytych przez Kontrahenta w procesie produkcji gotowych wyrobów? 3. Czy świadczenie usług przez Kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy powinno zostać zakwalifikowane jako kompleksowe świadczenie usług, w skład których będzie wchodzić zarówno proces świadczenia usług jak i zużycie do produkcji surowców dostarczonych przez Kontrahenta i opodatkowane na zasadzie odwrotnego obciążenia, tj. w kraju siedziby Wnioskodawcy czyli w Niemczech? 4. Czy świadczenie opisanych we wniosku usług przez Kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy nie powoduje powstania dla Wnioskodawcy stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski? 5. Czy jeśli Organ uznałby, iż nie jest to kompleksowe świadczenie usług, a dwa odrębne świadczenia, tj. usług i dostawy towarów, to Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku VAT w zakresie dostawy towarów przez Kontrahenta? Państwa stanowisko w sprawie Państwa zdaniem: Stanowisko w zakresie pytania nr 1. W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika. Przepis ten rozszerza zatem zakres transakcji uznawanych za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów o przemieszczenie towarów własnych podatnika z kraju członkowskiego do Polski. W myśl powołanej regulacji, przemieszczenie towarów traktowane będzie jako wewnątrzwspólnotowe nabycie wtedy, gdy przemieszczane towary są własnością podatnika, który wszedł w ich posiadanie na terytorium państwa członkowskiego, z którego transportowane są do Polski i będą służyć czynnościom wykonywanym przez niego, jako podatnika, na terytorium kraju. Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 ustawy o VAT, nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadkach wskazanych w tym przepisie. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT, przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1, przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadku gdy towary mają być przedmiotem wykonanych na terytorium kraju na rzecz tego podatnika usług polegających na ich wycenie lub wykonaniu na nich prac, pod warunkiem że towary po wykonaniu tych usług zostaną z powrotem przemieszczone na terytorium państwa członkowskiego, z którego zostały pierwotnie wywiezione. W opinii Wnioskodawcy, nie występują w tym stanie faktycznym przesłanki dla zastosowania wyłączenia z obowiązku rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT. Warunkiem zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy jest wykonanie na terytorium Polski na przemieszanych towarach usług (polegających na ich wycenie lub wykonaniu na nich prac) oraz (po wykonaniu usług) powrotne przemieszczenie towarów na terytorium państwa członkowskiego, z którego zostały przemieszczone na terytorium Polski. Jednocześnie wskazać należy, że istota usług świadczonych na ruchomym majątku rzeczowym opiera się na założeniu, że usługodawca otrzymuje od zleceniodawcy materiał i przetwarza go w taki sposób, aby otrzymać wyrób pożądany przez zleceniodawcę. Przepisy nie określają rodzaju, ani charakteru prac jakie mogą być wykonane w ramach usług na ruchomym majątku rzeczowym. Mogą to być zatem prace drobne, a także świadczenie złożone, wymagające zaangażowania wielu różnego rodzaju prac. W każdym przypadku otrzymuje się określony wyrób finalny spełniający wymagane kryteria. Przemieszczone przez Wnioskodawcę z terytorium Niemiec na terytorium Polski i przekazane Kontrahentowi (...) (w stanie stałym) i emulgatory stają się składnikiem gotowych (...) (komponentem). Jednocześnie w analizowanym przypadku okoliczność, że przedmiotowe (...) (w stanie stałym) i emulgatory po ich zużyciu do produkcji (...) przez Kontrahenta, mogą być przemieszczone powrotnie do Niemiec nie można utożsamiać z powrotnym przemieszczeniem towarów po wykonaniu na nich usług. Przedmiotem przemieszczenia z terytorium Niemiec do Polski są (...) (w stanie stałym) i emulgatory, natomiast przedmiotem przemieszczenia z Polski do Niemiec są (...), a więc to nie będą te same towary. Zdaniem Wnioskodawcy, na towarach ówcześnie przemieszczonych z Niemiec do Polski nie są wykonywane usługi, są one natomiast zużyte jako surowce do produkcji (...). Wywóz tych (...) przez Wnioskodawcę z Polski do Niemiec, czy też innego kraju UE, w zależności od schematu transakcji (np. liczby podmiotów, organizacji transportu, posłużenia się nr VAT), może stanowić jedynie dla Wnioskodawcy albo wewnątrzwspólnotową dostawę towarów z Polski, albo nabycie wewnątrzwspólnotowe, na terytorium innego państwa UE, jednak to która dostawa będzie stanowiła jaki rodzaj transakcji, decydować będą konkretne okoliczności jakie zaistnieją w trakcie transakcji. Jednak bez względu na ww. okoliczności, wywóz tych towarów do Niemiec nie będzie tożsamy z powrotnym wywozem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT. Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, przemieszczenie własnych towarów głównie (w stanie stałym) i emulgatorów, które zostaną zużyte przy produkcji (...), będzie stanowiło dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Stanowisko w zakresie pytania nr 2 i 5. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Jednocześnie, zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. d ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 11 ustawy o VAT. Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, zarejestrowanym do celów VAT na terytorium m.in. Polski, prowadzącym działalność gospodarczą, a więc jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT. Wnioskodawca na terytorium Polski będzie dokonywał czynności opodatkowanych, o których mowa w art. 5 ustawy o VAT. Będą to m.in. wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów, ale również w zależności od przebiegu transakcji, może to być sprzedaż lokalna na terytorium Polski, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów oraz eksport wyprodukowanych w Polsce (...). Wszystkie ww. czynności są czynnościami opodatkowanymi w rozumieniu przepisów VAT. W związku z powyższym w przypadku gdy Wnioskodawca dokona wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, to zgodnie z art. 86 ust. 1 w zw. z ust. 2 pkt 4 lit. d ustawy o VAT, będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego z tych faktur w polskiej deklaracji VAT. Jednocześnie gdyby Organ uznał, iż w ramach opisanego we wniosku stanu faktycznego doszłoby do zakupu towarów od Kontrahenta przez Wnioskodawcę, Wnioskodawca posiadałby prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupu tych towarów, ponieważ tak jak to zostało opisane powyżej, Wnioskodawca na terytorium Polski będzie dokonywał czynności opodatkowanych, o których mowa w art. 5 ustawy o VAT. Stanowisko w zakresie pytania nr 3 i 4. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, przemieszczone własne towary oraz zakupione na terytorium Polski od Kontrahenta, zostaną przekazane Kontrahentowi w celu zużycia ich do produkcji (...), które to będą gotowym wyrobem. Proces produkcji (...), ze względu na doświadczenie, zaufanie i posiadane zasoby techniczne zlecony zostanie Kontrahentowi. Usługi produkcji, będą podlegały fakturowaniu przez Kontrahenta. Kontrahent, jest czynnym podatnikiem VAT na terytorium Polski i posiada siedzibę na terytorium Polski. Wnioskodawca natomiast jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług zarejestrowanym na terytorium Polski oraz podatnikiem podatku od wartości dodanej zarejestrowanym m.in. na terytorium Niemiec i posiada siedzibę na terytorium Niemiec. W obu krajach jest również zarejestrowany do transakcji wewnątrzwspólnotowych. Biorąc pod uwagę fakt, iż usługi są dokonywane pomiędzy dwoma podatnikami i miejsce świadczenia tych usług ze względu na ich rodzaj nie jest w sposób szczególnie unormowany w przepisach VAT, w tym zakresie znajdzie zastosowanie zasada ogólna, określona w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT – miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n. W związku z powyższym, biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny sprzedaż usług, będzie stanowiła dla Kontrahenta tzw. eksport usług opodatkowany na zasadzie odwrotnego obciążenia na terytorium, w którym znajduje się siedziba Wnioskodawcy tj. na terytorium Niemiec. W opisanym przypadku w opinii Wnioskodawcy, nie może znaleźć zastosowania art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, ponieważ w opinii Wnioskodawcy, tak jak to zostało przedstawione w stanie faktycznym sprawy, nie zaistniały przesłanki, które mogłyby skutkować powstaniem na terenie Polski stałego miejsca prowadzenia działalności. Należy zauważyć, że brak jest definicji „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” w przepisach samej ustawy o VAT (i przepisów wykonawczych do tej ustawy). Pojęcie to zostało zdefiniowane bezpośrednio w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) NR 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej dalej: Rozporządzeniu wykonawczym. Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE (dalej jako: „Dyrektywa VAT”), który stanowi odpowiednik ww. art. 28b ustawy o VAT, „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Jak dodatkowo wskazano w art. 11 ust. 2 Rozporządzenia wykonawczego, na potrzeby przepisów art. 45, art. 56 ust. 2 akapit 2 oraz art. 192a Dyrektywy VAT, „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności-gospodarczej podatnika – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje. W art. 11 ust. 3 Rozporządzenia wykonawczego wskazano natomiast, że fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Ww. przepis wskazuje zatem, że stałe miejsce prowadzenia działalności to miejsce: - charakteryzujące się wystarczającą stałością, - mające odpowiednie zaplecze personalne i techniczne, - zdolne odebrać i wykorzystać usługi dla niego świadczone bądź odpowiednio wyświadczyć usługi przez siebie wykonywane. Powyższe przesłanki muszą zostać spełnione łącznie, zatem jeżeli którakolwiek z nich nie zostanie spełniona – nie można uznać, iż dla podatnika powstało stałe miejsce prowadzenia działalności. W związku z tym, Spółka stoi na stanowisku, że nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Szczegółowa argumentacja w tym zakresie została wskazana poniżej. Zagadnienie miejsca prowadzenia działalności gospodarczej było wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), które w wielu wypadkach należy uznać za kluczowe dla prawidłowego zastosowania ww. definicji. Jak wskazał TSUE w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie C-73/06 Planzer Luxembourg, pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wymaga stałej obecności zaplecza personalnego i technicznego niezbędnego do świadczenia określonych usług. Zdaniem TSUE: „Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”. W orzecznictwie TSUE wskazywane są również przesłanki negatywne w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności, tj. przesłanki, których wystąpienie nie daje podstaw do uznania, iż dany podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium innego państwa członkowskiego UE. W wyroku z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C-333/20, Berlin Chemie A. Menarini SRL, TSUE stwierdził, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Tym samym, nie można wywodzić faktu istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności w sytuacji, gdy w rezultacie świadczenia usługi przez jednego podatnika na rzecz drugiego, to samo zaplecze (tj. zasoby personalne i techniczne) byłoby wykorzystywane do świadczenia usługi przez podmiot pierwszy oraz jej odbioru przez podmiot drugi. Wnioskodawca nie posiada personelu na terytorium Polski zaangażowanego w produkcję ww. produktów. Może się zdarzyć, że czasowo w celu np. kontroli jakości na krótki okres zostanie oddelegowany pracownik Wnioskodawcy, który pod nadzorem Kontrahenta będzie miał dostęp do dokumentów i linii produkcyjnej w celu kontroli jakości produktów. To Kontrahent – będzie zatrudniać odpowiednie osoby, które będą wykonywały czynności związane z produkcją (...), lecz Wnioskodawca nie będzie sprawował nad nimi nadzoru lub kontroli, jak również nie będzie wydawać im wiążących poleceń. Pracownicy Kontrahenta nie będą w żaden sposób bezpośrednio podporządkowani Wnioskodawcy. W związku z tym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie wytworzy w Polsce odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego. Jednocześnie podkreślenia wymaga, że Wnioskodawca nie będzie posiadać w Polsce jakichkolwiek nieruchomości. Wprawdzie w zależności od potrzeb może zdarzyć się sytuacja, że Wnioskodawca może być zmuszony pozyskiwać w Polsce przestrzeń magazynową w której czasowo będą składowane jego towary, jednak nie będzie miał możliwości decydowania, w którym konkretnie miejscu magazynu przechowywany będzie dany towar, jak również nie będzie miał jakichkolwiek uprawnień do samodzielnego zarządzania udostępnioną przestrzenią magazynową – czynności związane z obsługą magazynową i logistyczną towarów Spółki znajdujących się w udostępnionej przestrzenni magazynowej będą pozostawać w gestii Kontrahenta. Innymi słowy, Kontrahent będzie posiadać odpowiedni stopień swobody w decydowaniu o sposobie wykonania zleconych mu usług. W związku z tym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie będzie posiadał w Polsce struktury w zakresie zaplecza technicznego, która uzasadniałaby istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. W związku z tym, zdaniem Spółki w opisanym zdarzeniu przyszłym nie zostanie spełniona przesłanka posiadania odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, co wyklucza możliwość posiadania przez nią stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Należy również wskazać, że wszelkie kluczowe decyzje dotyczące działalności Spółki w Polsce będą podejmowane w siedzibie Wnioskodawcy w Niemczech. Procedury przyjmowania zamówień i ustalania cen również będą realizowane przez Spółkę w Niemczech. Spółka nie będzie posiadać w Polsce struktury odpowiedniej do podejmowania decyzji zarządczych lub zawierania umów, a wszystkie czynności wykonywane przez pracowników Kontrahenta będą miały jedynie charakter pomocniczy względem działalności Wnioskodawcy prowadzonej z terytorium Niemiec. W związku z tym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że jego struktura w Polsce nie będzie miała wystarczającej niezależności decyzyjnej, by doszło do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Tym samym zdaniem Wnioskodawcy, miejscem świadczenia usług zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT świadczonych przez Kontrahenta będą Niemcy, a więc Kontrahent zobowiązany będzie do wystawienia faktur na zasadzie mechanizmu odwrotnego obciążenia bez podatku VAT. Natomiast Wnioskodawca rozliczy je w kraju swojej siedziby. Powyższe stanowisko potwierdza kolejny z szeregu wyroków TSUE, mimo że wydany został w nieco innym stanie faktycznym, ponieważ sprawa dotyczyła powiązanych spółek, to właśnie ze względu na tę okoliczność tym bardziej stanowisko Wnioskodawcy jest uzasadnione. TSUE w wyroku z 13 czerwca 2024 r. w sprawie C-533/22 (SC Adient Ltd & Co. KG), stwierdził, że art. 44 dyrektywy VAT, oraz art. 11 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego nr 282/2011 ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy VAT, należy interpretować w ten sposób, że nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem podatku od wartości dodanej (VAT), mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy i że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług. W samym procesie produkcji używane są: - urządzenia specjalistyczne do ciśnieniowego przerobu materiałów własnych Kontrahenta, zasoby osobowe, w postaci wykwalifikowanych pracowników realizujących poszczególne fazy produkcji, - materiały powierzone przez Wnioskodawcę. Stosunek udziału materiałów powierzonych przez Wnioskodawcę do własnych materiałów zużytych do produkcji przez Kontrahenta został opisany we wcześniejszej części wniosku i w zależności od produktu jest odpowiednio procentowo wyższy lub niższy. Jednak nie to było czynnikiem determinującym wybór Kontrahenta do produkcji (...), decydowała o tym możliwość wyświadczenia usługi, nie było celem Wnioskodawcy zakup jakichkolwiek materiałów. Materiały, które do produkcji zużywa Kontrahent mają drugorzędne znaczenie, chociaż są niezbędne do produkcji gotowego wyrobu. Fakt, że materiały te zapewni we własnym zakresie Kontrahent wynika raczej z przebiegu produkcji i zapewnienia płynności dostaw surowców do niej, nie są to materiały, których Kontrahent nie może zakupić we własnym zakresie, w przeciwieństwie do materiałów powierzonych, które są dostarczane przez Wnioskodawcę, i które charakteryzują się specjalnym składem i odpowiednimi proporcjami aby uzyskać jak najlepszy stosunek jakości do ceny i aby uzyskać jak najlepszą konkurencyjność na rynku. Dlatego Wnioskodawca musi powierzyć Kontrahentowi część surowców do produkcji, ponieważ on nie jest w stanie samodzielnie ich zapewnić. W takiej sytuacji, w opinii Wnioskodawcy, całość świadczenia powinna być traktowana jako jedno świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia kilka czynności, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych. Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za czynność zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako czynności pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do czynności zasadniczej. Aby móc wskazać, że dane świadczenie jest świadczeniem złożonym (kompleksowym), powinno składać się ono z różnych czynności, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na świadczenie kompleksowe składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne czynności pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać czynności głównej bez czynności pomocniczej. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia, świadczenie nie powinno być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będzie jedno świadczenie kompleksowe, obejmujące kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład wykonywanego świadczenia wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego. Stanowisko takie przedstawił również TSUE w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r., nr C-349 /96, Card Protection Plan Ltd (CPP) przeciwko Commissioners of Customs and Excise, ECLI: EU:C:1999:93, stwierdzając, że: „Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”. Charakter danego świadczenia należy oceniać biorąc pod uwagę punkt widzenia nabywcy oraz cechy charakterystyczne tego świadczenia (vide: wyrok TSUE z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Part Service srl, ECLI:EU:C:2008:108, pkt 51-53; z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro, ECLI:EU:C:2009:365, pkt 17-19 oraz z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie C-461/08 Don Bosco Onroerend Goed BV, ECLI:EU:C: 2009:722, pkt 36-38). Świadczenie kompleksowe ma zatem miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy, dzieli je na świadczenie podstawowe i świadczenia pomocnicze – tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie ze świadczenia podstawowego (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego). Jeżeli jednak świadczenia te można rozdzielić, tak że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy – wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa (lub więcej) niezależnie opodatkowane świadczenia. To czy będziemy mieli do czynienia z dostawą towarów, czy świadczeniem usług, powinien przesądzić element, który w ramach danego świadczenia ma charakter dominujący (zob. np. wyroki TSUE: z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94, Faaborg – Gelting Linien; z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd p-ko Commissioners of Custom and Excise; z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04, Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV v Staatssecretaris van Financien. Jeżeli elementem dominującym w ramach danej transakcji będzie wydanie towaru w celu przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel, zaś pozostałe czynności będą miały charakter pomocniczy lub uboczny, wówczas transakcja powinna być traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Natomiast w przypadku, gdy istotą transakcji będą inne czynności, to mimo, że w ramach takiej transakcji może także wystąpić wydanie towaru, powinna być ona traktowana jako świadczenie usług. Warto w tym miejscu zacytować wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 czerwca 2008 r., sygn. akt I FSK 1788/07, w którym sąd uznał, że przy ustalaniu charakteru usługi dla celów podatku od towarów i usług należy uwzględniać podstawowy cel wynikający z porozumień gospodarczych, a nie wyodrębniać poszczególne czynności służące realizacji tego celu na potrzeby podatkowe w sposób oderwany od ich sensu gospodarczego. Wyżej przedstawione okoliczności, można bezpośrednio odnieść do stanu faktycznego opisanego we wniosku. W ramach opisanej umowy, dostawy materiałów mają tylko pomocniczy charakter, głównym świadczeniem jest przerób materiałów powierzonych na specjalistyczne (...) i to świadczenie ma charakter dominujący. Wnioskodawca nie podjąłby współpracy z Kontrahentem, gdyby nie miał on zdolności technicznych do produkcji gotowego wyrobu, bez względu na to jaką część procentową w wartości gotowego wyrobu stanowiłyby jego własne surowce. Mając zatem na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane regulacje prawne, zdaniem Wnioskodawcy należy stwierdzić, że usługi produkcji (...), wykonywane przez Kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy w ramach opisanej współpracy, który jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy, stanowią usługi, dla których miejsce świadczenia, a tym samym opodatkowania, należy ustalić zgodnie z art. 28b ustawy (tj. są to usługi do których nie stosuje się szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n). Ponadto, w opinii Wnioskodawcy nie posiada on na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji, w analizowanej sprawie miejsce opodatkowania świadczonej przez Kontrahenta usługi, należy ustalić zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 28b ust. 1 ustawy, czyli w kraju, gdzie usługobiorca – Wnioskodawca – posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. w Niemczech. Podobne stanowisko zostało przedstawione przez DKIS w interpretacji z dnia 30 kwietnia 2024 r. sygn.: 0112-KDIL1-3.4012.112.2024.1.MR, gdzie Organ stwierdził: „Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że w analizowanej sprawie czynności wykonywane przez Spółkę na rzecz Kontrahenta w ramach opisanej we wniosku współpracy, powinny być dla celów podatku VAT traktowane jako składniki jednego kompleksowego świadczenia. Za dominującą w tym zakresie należy uznać usługę naprawy wózków kwiatowych. Z kolei zakup przez Spółkę materiałów niezbędnych do naprawy ww. wózków, należy uznać za świadczenie pomocnicze, które jest niezbędne do realizacji świadczenia głównego i wykazuje ścisły związek ze świadczoną usługą naprawy wózków kwiatowych. Zakup przez Wnioskodawcę materiałów (obrobiona specjalistycznie sklejka, kółka, śruby, nakrętki, nity, podkładki, kątowniki) jest dokonywany w celu należytego wykonania głównego założenia współpracy między Spółką a Kontrahentem, tj. naprawy wózków kwiatowych). Realizacja świadczenia polegającego na naprawie wózków kwiatowych wymaga podjęcia wielu czynności, w tym zakupu przez Spółkę materiałów, które nie stanowią celu samego w sobie i nie stanowią odrębnych świadczeń podlegających odrębnemu opodatkowaniu, lecz są środkami służącymi każdorazowo do wykonania ww. kompleksowego świadczenia (usługi naprawy). Bez zakupionych przez Spółkę materiałów nie byłoby możliwe wykonanie usługi naprawy. Usługi naprawy wraz z zakupem przez Spółkę materiałów tworzą więc obiektywnie jedno, nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Są funkcjonalnie i ekonomicznie (gospodarczo) powiązane. Rola Wnioskodawcy nie sprowadza się jedynie do roli dostawcy zużytych w procesie naprawy materiałów, ale jest On odpowiedzialny za wykonanie czynności naprawy wózków kwiatowych, przy użyciu własnych zasobów osobowych, zakupionych materiałów oraz otrzymanych od Kontrahenta gotowych elementów specjalistycznych. Podsumowując, stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie wykonanie naprawy wózków kwiatowych wraz z dostawą materiałów niezbędnych do naprawy, stanowi świadczenie kompleksowe, a ponieważ kluczowe znaczenie mają wykonywane przez Wnioskodawcę usługi naprawy, całość należy uznać za usługę kompleksową, a nie dostawę towarów. Tym samym, zarówno dla usługi naprawy wózków kwiatowych, jak i materiałów oraz usług niezbędnych do wykonania usługi głównej (robocizny), powinny zostać zastosowane jednolite zasady opodatkowania podatkiem od towarów i usług właściwe dla usługi głównej, tj. usług naprawy. Skoro przedmiotem sprzedaży jest kompleksowa usługa, to wyłącznie ta usługa powinna być wskazana na fakturze jako przedmiot sprzedaży. Natomiast w celu zachowania przejrzystości rozliczeń z Kontrahentem, materiały czy robocizna (tj. wartość poszczególnych składowych danej usługi) mogą być umieszczone poza elementami obowiązkowymi faktury, jako elementy dodatkowe np. w części informacyjnej faktury lub w osobnym dokumencie np. w kosztorysie”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na zakres pytań postawionych we wniosku, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał za zasadne udzielenie odpowiedzi na pytania następująco: w pierwszej kolejności na pytanie oznaczone we wniosku nr 4, następnie na pytanie oznaczone we wniosku nr 3 oraz na pytanie oznaczone we wniosku nr 1 i nr 2. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”: Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają: 1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; 2) eksport towarów; 3) import towarów na terytorium kraju; 4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju. W myśl art. 2 pkt 1 ustawy: Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Na mocy art. 2 pkt 4 ustawy: Przez terytorium państwa członkowskiego – rozumie się przez to terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy: Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach – rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną czynność, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu). Pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Ponieważ istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Co więcej, czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy: Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...). Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Ponadto, w przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie. W myśl art. 15 ust. 1 ustawy: Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy: Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Z opisu sprawy wynika, że A z siedzibą w Niemczech (Spółka), jest podatnikiem VAT czynnym, zarejestrowanym w Polsce do celów VAT oraz transakcji wewnątrzwspólnotowych. Spółka zajmuje się produkcją i sprzedażą (...) opartych na specjalistycznych (...). Są Państwo również czynnym podatnikiem VAT, zarejestrowanym w Niemczech do celów VAT i transakcji wewnątrzwspólnotowych. Planują Państwo zawrzeć z polskim dostawcą umowę na dostawę towarów i produkcję różnych rodzajów (...) (w tym momencie planowane są dwa rodzaje produktów, niewykluczone jednak, że w przyszłości liczba ta może się zmienić). Okres współpracy z Kontrahentem będzie zależał od jej uzasadnienia biznesowego. Polski dostawca („Kontrahent”) jest czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym w Polsce do celów VAT. W ramach powyższej działalności planują Państwo: 1. Dostarczyć do Kontrahenta w Polsce własne surowce do produkcji (...). Surowce te głównie (...) (w stanie stałym) i emulgatory będą przemieszczane/transportowane z zakładu Spółki w Niemczech do zakładu Kontrahenta w Polsce. W tym momencie planowana jest produkcja dwóch produktów – nr 1 i nr 2. W przypadku produktu 1 ww. surowce przekazane przez Wnioskodawcę stanowią około 29% zawartości całości surowców zużytych do produkcji gotowego wyrobu, natomiast w przypadku produktu 2 to około 63%. 2. Do produkcji gotowego wyrobu (...). Kontrahent z Polski dostarczy Spółce (...) do procesu wytwarzania (...). Zawartość tych surowców w gotowym produkcie stanowić będzie odpowiednio dla produktu 1 około 71%, natomiast dla produktu 2 około 37%. 3. Następnie ww. surowce opisane w punkcie 1 i 2 zostaną zużyte do produkcji (...) przez Kontrahenta. Usługa produkcyjna będzie realizowana na podstawie zawartej Umowy pomiędzy Spółką i Kontrahentem. 4. Należące do Spółki gotowe produkty zostaną wysłane z zakładu Kontrahenta głównie do zakładu Spółki w Niemczech, ale również niewykluczone, że częściowo zostaną sprzedane na terenie Polski lub do innych krajów UE, jak i krajów trzecich. W początkowej fazie współpracy wszystkie gotowe produkty zostaną wysłane od usługodawcy do Spółki w (...) w Niemczech, przy czym transport będzie organizowany przez usługodawcę w oparciu o Incoterms CPT. Jednak docelowo gotowe produkty będą wysyłane bezpośrednio od usługodawcy do klientów końcowych Spółki w Polsce i UE oraz do krajów trzecich, przy czym transport zostanie zorganizowany przez A, ponieważ to Spółka A jest stroną transakcji z klientami końcowymi. Kontrahent został wybrany przez Spółkę z uwagi na jego doświadczenie, profesjonalizm oraz z uwagi na posiadany przez niego park nowoczesnych urządzeń niezbędnych do wytworzenia końcowego produktu. Kontrahent posiada specjalne zbiorniki (...). Usługa nie mogłaby być świadczona bez komponentów dostarczonych przez Państwa. Surowce pomocnicze zapewniane przez usługodawcę są również niezbędne do produkcji obu rodzajów (...). Kontrahent wystawi faktury za świadczone usługi. Faktury te nie będą zawierały podatku VAT i będą wystawione w mechanizmie odwrotnego obciążenia. Wszystkie decyzje związane z produkcją i sprzedażą przedmiotowych towarów zapadają w Niemczech. Główna działalność Spółki prowadzona jest na terenie Niemiec, działalność prowadzona na terytorium Polski ma charakter pomocniczy i nie mogłaby być prowadzona samodzielnie. Odbiorcą usług świadczonych z terytorium Polski jest Spółka A w Niemczech. Państwa wątpliwości w analizowanej sprawie dotyczą ustalenia, czy w związku z nabywaniem przez Państwa od Kontrahenta opisanych we wniosku świadczeń polegających na produkcji gotowych wyrobów, powstanie dla Spółki A stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011. Z części wstępnej (preambuły) – punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie. Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że: Aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości. W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011: Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011: Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje: a) art. 45 dyrektywy 2006/112/WE; b) począwszy od 1 stycznia 2013 r. – art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE; c) do 31 grudnia 2014 r. – art. 58 dyrektywy 2006/112/WE; d) art. 192a dyrektywy 2006/112/WE. Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011: Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011: Na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy. Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o. Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo- rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający. Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Jak już wyżej wskazano, zgodnie z tym przepisem: Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby. Jednocześnie, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać – na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności – kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym usługodawcy porównywalna do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast – co należy podkreślić – czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju. Należy w tym miejscu przywołać orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17), które porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio – stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”. Natomiast w wyroku z 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C#333/20 Berlin Chemie A. Menarini SRL TSUE stwierdził, że „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”. Jednocześnie w wyroku C-232/22 z dnia 29 czerwca 2023 r. TSUE orzekł, że „podatnik będący usługobiorcą, którego siedziba działalności gospodarczej znajduje się poza Unią, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę podmiot świadczący dane usługi, pod względem prawnym odrębny od tego usługobiorcy, jeżeli nie posiada on tam odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, która może stanowić to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, i to nawet wówczas, gdy podatnik świadczący usługi wykonuje na rzecz tego podatnika będącego usługobiorcą, w wykonaniu wyłącznego zobowiązania umownego, usługi w postaci produkcji z materiałów powierzonych oraz szereg świadczeń akcesoryjnych lub uzupełniających, które przyczyniają się do działalności gospodarczej podatnika będącego usługobiorcą w tym państwie członkowskim”. Należy także zwrócić uwagę na ostatni wyrok TSUE w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W wyroku z dnia 13 czerwca 2024 r. o sygn. C#533 /22 TSUE orzekł, że „(...) nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług (pkt 54). (...) spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych (pkt 81)”. Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka A nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Spółka nie zorganizuje bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie produkcji oraz sprzedaży (...). Jak wynika z wniosku na terytorium Polski Spółka A będzie współpracowała z Kontrahentem, który będzie na jej zlecenie produkować (...) z wykorzystaniem materiałów powierzonych przez Spółkę. Do produkcji gotowego wyrobu (...). Kontrahent dostarczy Spółce (...) do procesu wytwarzania (...). Należące do Spółki gotowe produkty zostaną wysłane z zakładu Kontrahenta głównie do zakładu Spółki w Niemczech, ale również niewykluczone, że częściowo zostaną sprzedane na terenie Polski lub do innych krajów UE, jak i krajów trzecich. Usługa produkcyjna będzie realizowana na podstawie zawartej Umowy pomiędzy Spółką a Kontrahentem. Spółka nie ma żadnego wpływu na personel wykorzystywany do produkcji gotowych wyrobów przez Kontrahenta, nie może wydawać żadnych poleceń ani kierować jego pracą. Pełną kontrolę nad personelem posiada Kontrahent. Ponadto, Spółka nie posiada personelu na terytorium Polski zaangażowanego w produkcję ww. produktów. Może się zdarzyć, że czasowo w celu np. kontroli jakości, na krótki okres zostanie oddelegowany pracownik Spółki, który pod nadzorem Kontrahenta będzie miał dostęp do dokumentów i linii produkcyjnej w celu kontroli jakości produktów. Jednakże pracownicy Spółki nie mogą swobodnie wchodzić na teren zakładu Kontrahenta. Spółka A nie będzie posiadać również bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi oraz rzeczowymi Kontrahenta wykorzystywanymi do świadczenia usług na rzecz Spółki oraz nie będzie miała wpływu, która część zasobów technicznych/rzeczowych Kontrahenta będzie wykorzystywana do świadczenia ww. usług. W początkowej fazie współpracy wszystkie gotowe produkty będą wysyłane od usługodawcy do Spółki w Niemczech. Jednak docelowo gotowe produkty będą wysyłane bezpośrednio od Kontrahenta do klientów końcowych Spółki w Polsce i UE oraz do krajów trzecich, przy czym transport zostanie zorganizowany przez Spółkę, ponieważ to A jest stroną transakcji z klientami końcowymi. Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. W analizowanej sprawie główna działalność Spółki prowadzona jest na terenie Niemiec, działalność prowadzona na terytorium Polski ma charakter pomocniczy i nie mogłaby być prowadzona samodzielnie. Spółka A nie posiada i nie będzie posiadać/wynajmować na terytorium Polski maszyn, urządzeń lub nieruchomości (np. miejsc magazynowych). Wszystkie decyzje związane z produkcją i sprzedażą przedmiotowych towarów zapadają w Niemczech. Zatem mając na uwadze powyższe okoliczności należy uznać, że Spółka A nie będzie posiadać na terytorium Polski żadnego własnego zaplecza technicznego ani personalnego. Należy jednak zauważyć, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne, tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie Spółka A nie będzie miała kontroli nad personelem Kontrahenta w sposób porównywalny do posiadania własnego personelu. Pełną kontrolę nad personelem posiada Kontrahent. Spółka nie będzie miała również możliwości swobodnego wstępu na teren zakładu Kontrahenta. W konsekwencji należy uznać, że Spółka A nie będzie posiadać kontroli nad zapleczem Kontrahenta porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Tym samym nie zostanie spełnione przez Spółkę kryterium posiadania odpowiedniego zaplecza personalnego i technicznego na terytorium Polski. Do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności. Ponownie wskazać należy, że z okoliczności sprawy wynika, iż Spółka A nie będzie posiadać w Polsce żadnych własnych zasobów ani też nie będzie sprawować kontroli nad zapleczem Kontrahenta. Zatem, skoro Spółka A nie będzie posiadać na terytorium Polski odpowiednich zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności nie można uznać, że spełnione będzie kryterium stałości, bowiem kryterium to należy odnieść także do obecności zasobów osobowych i technicznych. Jednocześnie w analizowanej sprawie istotny jest cytowany już powyżej wyrok TSUE C-333 /20 z 7 kwietnia 2022 r. Zdaniem TSUE, istotne z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Odnosząc powyższe do analizowanej sprawy należy stwierdzić, że Kontrahent będzie świadczyć na rzecz Spółki A określone czynności, zatem oznacza to, że zarówno to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych Kontrahenta w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej byłoby wykorzystywane do świadczenia na rzecz Spółki usług oraz ich odbioru. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie usług które dla tego innego podmiotu świadczy. Zatem analizując zawarty we wniosku opis zdarzenia przyszłego w kontekście przedstawionego orzecznictwa, należy wskazać, że to samo zaplecze byłoby wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług – tym samym zgodnie z wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W podobnym tonie wypowiada się również TSUE w wyroku z dnia 13 czerwca 2024 r. o sygn. C#533/22 wskazując, że zaplecze personalne i techniczne w kraju usługodawcy musi być odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są usługi na rzecz Spółki. Jednocześnie w wyroku C-533/22 TSUE określił, że Spółka nie może posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej tylko z tego powodu, że należy do tej samej grupy co spółka usługodawcy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług. Oceniając zatem całokształt okoliczności analizowanej sprawy, a także orzecznictwo TSUE należy stwierdzić, iż Spółka A nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W związku z powyższym, świadczenie opisanych we wniosku usług przez Kontrahenta na Państwa rzecz nie powoduje powstania w dla Spółki A stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 4 jest prawidłowe. Państwa wątpliwości dotyczą również ustalenia, czy świadczenie polegające na produkcji wyrobów gotowych realizowane przez Kontrahenta na Państwa rzecz stanowi kompleksowe świadczenie usług, które powinno być opodatkowane na zasadzie odwrotnego obciążenia, tj. w kraju Państwa siedziby, czyli w Niemczech. Należy wskazać, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedno świadczenie obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych. Jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie do celów stosowania przepisów ustawy. Na świadczenie złożone składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast świadczenie należy uznać za pomocnicze, jeśli nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncze świadczenie traktowane jest zatem jak element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia pomocniczego jest zdeterminowany przez świadczenie główne oraz nie można wykonać lub wykorzystać świadczenia głównego bez świadczenia pomocniczego. Jeżeli jednak w skład realizowanego świadczenia wchodzą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego. Stanowisko takie przedstawił również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (zwany dalej TSUE) w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r., nr C-349/96, Card Protection Plan Ltd (CPP) przeciwko Commissioners of Customs and Excise, ECLI:EU:C:1999:93, stwierdzając, że: „Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”. Odnosząc się do zagadnienia będącego przedmiotem wniosku, wskazać również należy, że: - w wyroku z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV v. OV Bank NV przeciwko Staatssecretaris van Financien, ECLI:EU:C:2005:649, TSUE wskazał, że po pierwsze z art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy wynika, że każda transakcja powinna być uznawana za odrębną i niezależną, a po drugie, że czynność złożona z jednego świadczenia w sensie ekonomicznym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie zakłócać funkcjonowania podatku VAT. W ocenie TSUE, aby określić, czy mamy do czynienia z jednym świadczeniem, należy przede wszystkim poszukać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności celem ustalenia, czy podatnik dostarcza konsumentowi kilka odrębnych świadczeń głównych, czy też jedno świadczenie (pkt 20 wyroku). Podobnie jest w przypadku, jeśli dwa (lub więcej) świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako przeciętny konsument, są tak ściśle związane, że stanowią one obiektywnie jedno tylko nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (pkt 22 wyroku), - w wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-392/11, Field Fisher Waterhouse LLP przeciwko Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs, ECLI:EU:C:2012: 597, TSUE wskazał, że aby móc uznać, że ogół świadczeń zapewnianych przez wynajmującego najemcy stanowi jedno świadczenie, należy zbadać czy wykonywane świadczenia stanowią jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny, czy też obejmują one świadczenie główne, względem którego pozostałe świadczenia mają charakter dodatkowy (pkt 22 wyroku). Charakter danego świadczenia należy oceniać biorąc pod uwagę punkt widzenia nabywcy oraz cechy charakterystyczne tego świadczenia (vide: wyrok TSUE z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Part Service srl, ECLI:EU:C:2008:108, pkt 51-53; z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro, ECLI:EU:C:2009:365, pkt 17-19 oraz z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie C-461/08 Don Bosco Onroerend Goed BV, ECLI:EU:C: 2009:722, pkt 36-38). W tym miejscu warto zwrócić uwagę na opinię rzecznik generalnej Juliane Kokott z dnia 22 października 2020 r. do sprawy C-581/19 Frenetikexito-Unipessoal Lda przeciwko Autoridade Tributária e Aduaneira, ECLI:EU:C:2020:855, gdzie wskazano, że „W przypadku jednego świadczenia złożonego kilka elementów świadczenia tworzy świadczenie sui generis. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału takie świadczenie występuje w sytuacji, w której dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno, niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Trybunał ustala, czy ma to miejsce, określając elementy charakterystyczne, a tym samym istotę danej transakcji, z punktu widzenia przeciętnego konsumenta (22)”. Rzecznik Generalna Juliane Kokott w ww. opinii wskazała również, że: „Wskazówką świadczącą o istnieniu jednego świadczenia złożonego jest też jednolity cel gospodarczy transakcji (26). Jeżeli przeciętnemu świadczeniobiorcy zależy właśnie na połączeniu kilku świadczeń, przemawia to za istnieniem jednego świadczenia złożonego. W świetle orzecznictwa Trybunału jedno świadczenie złożone występuje wtedy, kiedy wszystkie elementy świadczenia są niezbędne dla osiągnięcia jego celu (27)”. Rzecznik Generalna zauważyła także, że „uzgodnienie odrębnych cen za poszczególne elementy świadczenia również jest jedynie wskazówką przemawiającą za istnieniem kilku niezależnych świadczeń (31)”. Należy zauważyć, że powołaną wyżej opinię podzielił TSUE w wydanym w dniu 4 marca 2021 r. wyroku C-581/19. Świadczenie kompleksowe ma zatem miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy, dzieli je na świadczenie podstawowe i świadczenia pomocnicze – tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie ze świadczenia podstawowego (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego). Jeżeli jednak świadczenia te można rozdzielić tak, że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy – wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa (lub więcej) niezależnie opodatkowane świadczenia. W konsekwencji powyższego, w przypadku świadczeń o charakterze złożonym o sposobie opodatkowania, decyduje to, czy w danych okolicznościach mamy do czynienia z jednym świadczeniem kompleksowym, czy też z szeregiem jednostkowych świadczeń. Świadczenie o charakterze złożonym podlega opodatkowaniu według jednolitych zasad właściwych dla świadczenia głównego. Natomiast o tym, czy będziemy mieli do czynienia z dostawą towarów, czy świadczeniem usług, powinien przesądzić element, który w ramach danego świadczenia ma charakter dominujący (zob. np. wyroki TSUE: z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94, Faaborg – Gelting Linien; z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd p-ko Commissioners of Custom and Excise; z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04, Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV v Staatssecretaris van Financien. Jeżeli elementem dominującym w ramach danej transakcji będzie wydanie towaru w celu przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel, zaś pozostałe czynności będą miały charakter pomocniczy lub uboczny, wówczas transakcja powinna być traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Natomiast w przypadku, gdy istotą transakcji będą inne czynności, to mimo, że w ramach takiej transakcji może także wystąpić wydanie towaru, powinna być ona traktowana jako świadczenie usług. Warto w tym miejscu zacytować wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 czerwca 2008 r., sygn. akt I FSK 1788/07, w którym sąd uznał, że przy ustalaniu charakteru usługi dla celów podatku od towarów i usług należy uwzględniać podstawowy cel wynikający z porozumień gospodarczych, a nie wyodrębniać poszczególne czynności służące realizacji tego celu na potrzeby podatkowe w sposób oderwany od ich sensu gospodarczego. Przy tym, o kwalifikacji danej czynności jako dostawy towarów bądź świadczenia usług rozstrzyga każdorazowo zindywidualizowany stan faktyczny, w tym zakres i specyfika wykonywanych czynności, użytych materiałów oraz treść zawartych umów. Ustalenie, czy określoną transakcję należy zakwalifikować jako dostawę towarów, czy jako świadczenie usług, wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności, w jakich następuje transakcja, tak aby określić jej elementy charakterystyczne i dominujące. Jednocześnie należy wyjaśnić, że pojęcie „świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym” nie zostało zdefiniowane na gruncie ustawy. Za usługi na ruchomym majątku rzeczowym uznaje się m.in. naprawę rzeczy ruchomych, usługi serwisowe i gwarancyjne związane z ww. rzeczami, instalację, montaż i demontaż rzeczy ruchomych, przetwarzanie i uszlachetnianie. Istota usług świadczonych na ruchomym majątku rzeczowym opiera się na założeniu, że usługodawca otrzymuje od zleceniodawcy materiał i przetwarza go w taki sposób, aby otrzymać pożądany przez zleceniodawcę wyrób. Przepisy nie określają rodzaju ani charakteru prac jakie mogą być wykonane w ramach usług na ruchomym majątku rzeczowym. Mogą to zatem być prace drobne, a także świadczenia złożone, wymagające zaangażowania wielu różnego rodzaju prac. Przenosząc powyższe ustalenia na grunt rozpatrywanej sprawy należy uznać, że czynności wykonywane przez Kontrahenta na podstawie zawartej z Państwem Umowy, tj. czynności produkcyjne, dostawa surowców pomocniczych, składowanie materiałów, stanowią świadczenie kompleksowe. Opisane czynności są ze sobą powiązane i w aspekcie gospodarczym tworzą jedną całość, której rozdzielenie, miałoby sztuczny charakter. Świadczeniem głównym, którego Państwo oczekują jest wyprodukowanie gotowego wyrobu ((...)), natomiast zapewnienie przez Kontrahenta surowców jest świadczeniem pomocniczym, niezbędnym do zrealizowania świadczenia głównego. Przy czym, mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy należy stwierdzić, że wymienione we wniosku czynności składające się na świadczenie realizowane przez Kontrahenta na Państwa rzecz należy uznać za świadczenie złożone, które należy rozliczyć z zastosowaniem zasad właściwych dla świadczenia usług. Świadczeniem determinującym kwalifikację dla celów podatkowych wykonywanych czynności jest w analizowanej sprawie usługa wytworzenia Produktów o określonych przez Państwa parametrach. Jak Państwo wskazują, przedmiotem umowy zawartej z Kontrahentem będzie świadczenie usług polegających na wytworzeniu gotowych produktów ((...)), z użyciem powierzonych przez Państwa surowców (...). Surowce te będą transportowane z Państwa zakładu w Niemczech do zakładu Kontrahenta w Polsce. Obecnie planowana jest produkcja dwóch produktów – nr 1 i nr 2. W przypadku produktu 1 ww. surowce przekazane przez Państwa stanowią około 29% zawartości całości surowców zużytych do produkcji gotowego wyrobu, natomiast w przypadku produktu 2 to około 63%. Do produkcji gotowego wyrobu ((...)) Kontrahent z Polski dostarczy Państwu zarówno (...) do procesu wytwarzania (...). Świadczenie realizowane przez Kontrahenta w ramach zawartej Umowy, będzie odbywało się zgodnie z wytycznymi, oczekiwaniami oraz ilościami określonymi przez Spółkę A. Co istotne, powierzone przez Państwa surowce stanowią o głównym charakterze finalnego produktu. Są to elementy które decydują o właściwościach wyrobu finalnego, jego cechach użytkowych i funkcjonalności. Usługa nie mogłaby być świadczona bez komponentów dostarczonych przez Państwa. Surowce dostarczone przez usługodawcę mają charakter tylko pomocniczy. Należy również zauważyć, że nie przeniosą Państwo na Kontrahenta prawa do rozporządzania towarem (surowcami) jak właściciel. Kontrahent nie będzie również właścicielem gotowych Produktów. Z wniosku wynika, że Kontrahent nie będzie mógł swobodnie dysponować otrzymanymi od Państwa surowcami. Kontrahent będzie zobowiązany do oddzielnego składowania powierzonych przez Państwa surowców. Zobowiązany będzie również do prowadzenia dokumentacji dotyczącej produkcji, surowców, zapasów produktu, kontroli jakości produktu i kontroli surowców, śledzenia numerów przypisania partii i próbek wszystkich partii produkcyjnych. Wszelkie niezgodności, rozliczane są na podstawie prowadzonej dokumentacji przez obie strony. Sytuacja opisana we wniosku nie wiąże się więc z posiadaniem władztwa ekonomicznego nad powierzonymi surowcami służącymi wykonaniu gotowego produktu. Surowce będą przekazywane Kontrahentowi w określonym celu, a Kontrahent nie uzyskuje swobody w dysponowaniu nimi. W analizowanym przypadku mamy więc do czynienia ze świadczeniem usługi polegającej na kompleksowej produkcji finalnych Produktów. Choć surowce dostarczone przez Państwa stanowią kluczowy składnik gotowych (...), to dopiero Kontrahent, któremu powierzono te towary wytwarza finalny Produkt o właściwościach zgodnych z Państwa zapotrzebowaniem, tj. zgodnie z wymaganiami. Produkt powstaje z wykorzystaniem zasobów Kontrahenta – (...). Czynnikiem determinującym/intencją wyboru usługodawcy do produkcji (...) była zdolność wyświadczenia usługi. Kontrahent został wybrany przez Państwa z uwagi na jego doświadczenie, profesjonalizm oraz z uwagi na posiadany przez niego park nowoczesnych urządzeń niezbędnych do wytworzenia końcowego produktu. Kontrahent posiada specjalne zbiorniki (...). Państwa celem nie jest zakup jakichkolwiek materiałów. Materiały, które do produkcji zużywa Kontrahent mają drugorzędne znaczenie, chociaż są niezbędne do produkcji gotowego wyrobu. Produkty uzyskane w procesie produkcji są Państwa własnością. Zatem Kontrahent, otrzymuje od Państwa surowce i przetwarza je w taki sposób, aby otrzymać pożądany przez Państwa wyrób (...). Zlecą Państwo Kontrahentowi wykonanie usługi przetworzenia powierzonych surowców poprzez ich połączenie z materiałami dodatkowymi należącymi do Kontrahenta, a celem transakcji nie jest sprzedaż towaru (która nie może być dokonana z uwagi na fakt wykonywania czynności na materiale powierzonym Kontrahentowi), lecz świadczenie usługi wytworzenia gotowego Produktu, zgodnego z Państwa zamówieniem. Zatem w analizowanym przypadku świadczeniu o charakterze usługowym należy przypisać rolę dominującą. Przy tym, dostarczenie przez Kontrahenta substancji pomocniczych, składowanie powierzonych materiałów, czy prowadzenie dokumentacji przez Kontrahenta nie są z Państwa punktu widzenia celem samym w sobie. W analizowanym przypadku ww. świadczenia, są świadczeniami pomocniczymi w stosunku do usługi głównej, jaką jest usługa wytworzenia gotowego produktu (...). W konsekwencji czynności składające się na przedmiot Umowy zawartej z Kontrahentem, wykonane kompleksowo, powinny być opodatkowane jednolicie na zasadach właściwych dla świadczenia głównego, niezależnie od tego, czy materiał powierzony przez Państwa (surowce) w ujęciu wartościowym gotowego Produktu przekracza, czy nie przekracza 50%. Jak bowiem wskazano, w przypadku gdy mamy do czynienia ze świadczeniem o charakterze złożonym (kompleksowym) wszystkie elementy (czynności) składające się na to świadczenie są opodatkowane według tych samych zasad. Zatem, mając na uwadze informacje wskazane w opisie sprawy należy uznać, że świadczenie nabywane przez Państwa od Kontrahenta w ramach zawartej Umowy stanowi świadczenie kompleksowe, które powinno być traktowane, a tym samym opodatkowane jako świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, bez względu na to, czy materiał powierzony w ujęciu wartościowym gotowego Produktu przekracza czy nie przekracza 50%. Odnosząc się natomiast do Państwa wątpliwości związanych z miejscem opodatkowania usług nabywanych od Kontrahenta, należy wskazać, że kwestie dotyczące miejsce świadczenia (opodatkowania) przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do art. 28o ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału: 1) Ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to: a) podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6, b) osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej; 2) podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług. Powyższy artykuł wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy, która ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. W tym celu ustawodawca odwołuje się do definicji działalności gospodarczej zawartej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy: Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n. Natomiast w myśl art. 28b ust. 2 ustawy: W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika, w rozumieniu art. 28a ustawy, dla których ustawodawca nie przewidział szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że do usług produkcji nabywanych przez Spółkę od Kontrahenta zastosowanie znajdzie zasada wyrażona w art. 28b ust. 1 ustawy. Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika bowiem, że Spółka A posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Niemiec oraz jest podatnikiem, w rozumieniu art. 28a ustawy. Ponadto, w interpretacji rozstrzygnięto, że Spółka A nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, które będzie uczestniczyć w odbiorcze ww. usług produkcyjnych. Jednocześnie dla nabywanych przez Spółkę usług przepisy nie przewidują szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia, na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy. Tym samym, miejsce świadczenia kompleksowej usługi produkcji gotowego wyrobu (...) należy ustalić zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą ustalania miejsca świadczenia usług, o której mowa w art. 28b ust. 1 ustawy, tj. w miejscu, w którym Spółka A (nabywca) posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. na terytorium Niemiec. W konsekwencji, nabywane przez Państwa usługi produkcji świadczone przez Kontrahenta stanowią kompleksowe świadczenie usług, które nie będzie podlegało opodatkowaniu na terytorium Polski, lecz powinno być opodatkowane – zgodnie z art. 28b ust. 1 – w kraju Państwa siedziby, tj. w Niemczech. Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 jest prawidłowe. Państwa wątpliwości dotyczą również ustalenia, czy przemieszczenie własnych towarów z Niemiec do Polski stanowić będzie dla Państwa wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (pytanie oznaczone we wniosku nr 1). Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy: Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy: Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że: 1) nabywcą towarów jest: a) podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika, b) osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a - z zastrzeżeniem art. 10; 2) dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a. Zatem, przy spełnieniu warunków odnośnie podmiotów biorących udział w transakcji, wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy ma miejsce wówczas, gdy w wyniku dostawy w ramach której dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel towary są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki. Ponadto, w myśl art. 11 ust. 1 ustawy: Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika. Przepis ten rozszerza zatem zakres transakcji uznawanych za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów o przemieszczenie towarów własnych podatnika z kraju członkowskiego do Polski. W myśl powołanej regulacji, przemieszczenie towarów traktowane będzie jako wewnątrzwspólnotowe nabycie wtedy, gdy przemieszczane towary są własnością podatnika, który wszedł w ich posiadanie na terytorium państwa członkowskiego, z którego transportowane są do Polski i będą służyć czynnościom wykonywanym przez niego, jako podatnika, na terytorium kraju. W takim przypadku w państwie, z którego przemieszczane są towary, występuje wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, natomiast w państwie, do którego przemieszczane są towary, następuje ich wewnątrzwspólnotowe nabycie – dokonywane przez ten sam podmiot. Przy czym, przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy, nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadku, gdy występuje chociażby jedna z przesłanek negatywnych określonych w art. 12 ust. 1 ustawy. Jednym z ograniczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy jest przemieszczenie towarów w celu wykonania na nich usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy: Przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1, przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadku gdy towary mają być przedmiotem wykonanych na terytorium kraju na rzecz tego podatnika usług polegających na ich wycenie lub wykonaniu na nich prac, pod warunkiem że towary po wykonaniu tych usług zostaną z powrotem przemieszczone na terytorium państwa członkowskiego, z którego zostały pierwotnie wywiezione. Na mocy art. 25 ust. 1 ustawy: Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu. Stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy: Miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy. Jak wynika z art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy, przemieszczenia towarów nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadku gdy towary mają być przedmiotem wykonanych na terytorium kraju na rzecz podatnika usług polegających na ich wycenie lub wykonaniu na nich prac, a następnie są z powrotem przemieszczone na terytorium państwa członkowskiego, z którego zostały pierwotnie wywiezione. Na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy: W przypadku gdy ustaną okoliczności, o których mowa w ust. 1, przemieszczenie towarów uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Jak już wyżej wskazano, istota usług świadczonych na ruchomym majątku rzeczowym opiera się na założeniu, że usługodawca otrzymuje od zleceniodawcy materiał i przetwarza go w taki sposób, aby otrzymać pożądany przez zleceniodawcę wyrób. Przy czym, przepisy nie określają rodzaju, ani charakteru prac jakie mogą być wykonane w ramach usług na ruchomym majątku rzeczowym. Mogą to być zatem prace drobne, a także świadczenia złożone, wymagające zaangażowania wielu różnego rodzaju prac. W każdym przypadku otrzymuje się określony wyrób finalny spełniający wymagane kryteria. W analizowanej sprawie, przetransportują Państwo surowce do produkcji (...) z zakładu w Niemczech do Zakładu w Polsce, czyli dokonają Państwo przemieszczenia towarów własnych na terytorium Polski. Następnie ww. surowce należące do Państwa zostaną zużyte do produkcji (...) przez Kontrahenta. Posiadają Państwo kontrolę nad przekazanymi surowcami. Przekazane surowce Kontrahent będzie mógł wykorzystać tylko i wyłącznie do wytworzenia gotowego wyrobu, surowce, które nie zostaną wykorzystane przez Kontrahenta do wytworzenia gotowego wyrobu, zostaną albo zutylizowane na miejscu, albo zwrócone. Usługa produkcji świadczona przez Kontrahenta polega na odpowiednim połączeniu przekazanych przez Państwa surowców (...) przez Kontrahenta. Za świadczone usługi produkcji Kontrahent wystawi na Państwa rzecz faktury. Po zakończonych pracach, należące do Państwa gotowe produkty zostaną wysłane z zakładu Kontrahenta głównie do Państwa zakładu w Niemczech, ale również niewykluczone, że częściowo zostaną sprzedane przez Państwa na terenie Polski lub do innych krajów UE, jak i krajów trzecich. Państwa celem jest uzyskanie gotowego wyrobu – (...). Przedstawione okoliczności sprawy wskazują, że w analizowanym przypadku przekazanie Kontrahentowi surowców (...) w celu użycia ich do wyprodukowania gotowego wyrobu w ramach realizacji umowy nie stanowi wykonania prac (usług) na towarach, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy. Kontrahent nie otrzyma surowców od Państwa po to, by wykonać usługi na tych surowcach, a później te surowce wywieźć. Kontrahent w ramach świadczonych usług połączy otrzymane surowce (...), co w efekcie prowadzić będzie do powstania dobra w postaci (...). Zatem surowce, które zostaną przemieszczone przez Państwa i przekazane polskiemu Kontrahentowi staną się elementem (częścią składową) gotowego wyrobu końcowego. Należy zauważyć, że surowce połączone z materiałami pomocniczymi zapewnionymi przez Kontrahenta tworzą nowy produkt. Tym samym, w analizowanym przypadku, nie można uznać, że w sytuacji zużycia surowców (...) do produkcji Kontrahent będzie świadczyć na tych surowcach usługę. W analizowanej sprawie, przemieszczenie przez Państwa towarów (surowców) z Niemiec do Polski będzie spełniać przesłanki wynikające z art. 11 ust. 1 ustawy. Przekazane Kontrahentowi surowce służyć będą Państwa działalności gospodarczej – będą wykorzystywane do wykonania kompleksowej usługi w zakresie produkcji wyrobów gotowych ((...)), pomimo, że sami Państwo nie będą wykonywać w tym zakresie czynności opodatkowanych na terytorium Polski. Zakres zadań zostanie jednak wykonany na terytorium kraju przez Kontrahenta, na podstawie zawartej z Państwem umowy o świadczenie usług produkcyjnych. Należy mieć na uwadze, że produkcja i sprzedaż (...) stanowi przedmiot Państwa działalności gospodarczej. Działalność prowadzona na terytorium Polski ma charakter pomocniczy. W konsekwencji należy uznać, że przemieszczenie własnych towarów z Niemiec do Polski stanowić będzie wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, które powinno być rozliczone na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy. Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 jest prawidłowe. Państwa wątpliwości dotyczą również kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów własnych na terytorium Polski, zużytych przez Kontrahenta w procesie produkcji gotowych wyrobów. Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu: W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. d) ustawy: Kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 11. Z treści art. 86 ustawy, wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą może mieć charakter pośredni lub bezpośredni. O bezpośrednim związku dokonywanych zakupów z działalnością można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów będących przedmiotem dostawy, czy też niezbędne do świadczenia usług; bezpośrednio więc wiążą się z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania firmy; mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością gospodarczą, istnieć musi związek przyczynowo- skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu. Formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnił prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej. Zatem, w podatku od towarów i usług obowiązuje zasada tzw. „niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego”. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia, nie musi czekać, aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej. W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych. Podkreślić również należy, że ustawodawca umożliwił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy, oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Stosownie do art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy: Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. Zatem w sytuacji, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wykazany w tej fakturze. Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Należy zauważyć, że powołany przepis art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. d) ustawy stanowi, że kwota podatku naliczonego jest kwotą podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 11 ustawy. Podatnik, który nabywa towary w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium kraju musi z tego tytułu rozliczyć podatek VAT w Polsce. Wobec powyższego, ma on obowiązek dokonania samoobliczenia podatku należnego z tego tytułu i wykazania go w deklaracji podatkowej za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy. W takim przypadku kwota VAT należnego wykazana przez podatnika będzie jednocześnie kwotą VAT naliczonego podlegającą odliczeniu (z uwzględnieniem wyłączeń ustawowych), na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. d) ustawy. Z wniosku wynika, że są Państwo zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności zajmują się Państwo produkcją i sprzedażą (...) opartych na specjalistycznych (...). W ramach Umowy zawartej z Kontrahentem z Polski, będą Państwo przemieszczać surowce (...) z Państwa zakładu w Niemczech do zakładu Kontrahenta w Polsce. Przekazane przez Państwa surowce zostaną następnie zużyte do produkcji (...) przez Kontrahenta. W analizowanej sprawie, przemieszczenia towarów (surowców) z Niemiec do Polski będą spełniać warunki uznania ich za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy. Po wykonaniu usługi przez Kontrahenta, należące do Państwa gotowe produkty zostaną wysłane z zakładu Kontrahenta głównie do Państwa zakładu w Niemczech. Jednak docelowo gotowe produkty będą wysyłane bezpośrednio od usługodawcy do Państwa klientów końcowych w Polsce i w UE oraz do krajów trzecich. Państwo będą stroną transakcji z klientami końcowymi. Zatem, wytworzone z użyciem surowców produkty (...) będą przedmiotem dostawy która – jak wynika z okoliczności sprawy – będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce (sprzedaż krajowa, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, eksport). Przy czym, z informacji przedstawionych przez Państwa nie wynika, żeby sprzedaż gotowych wyrobów w Polsce korzystała ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT. Tym samym, biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy oraz powołane regulacje prawne, należy stwierdzić, że na podstawie art. 86 ust. 1 w zw. z art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. d ustawy, będzie Państwu przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT związanego z przemieszczeniem towarów własnych na terytorium Polski, które będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych w kraju, które to przemieszczenie – jak wskazano wcześniej – powinno być rozpoznane jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy. W konsekwencji, będzie Państwu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów własnych na terytorium Polski, zużytych przez Kontrahenta w procesie produkcji gotowych wyrobów. Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 jest prawidłowe. Z uwagi na okoliczność, że w odpowiedzi na pytanie oznaczone we wniosku nr 3 rozstrzygnięto, że nabywane od Kontrahenta świadczenie stanowi kompleksowe świadczenie usług, organ odstępuje od udzielenia odpowiedzi na pytanie oznaczone we wniosku nr 5, ponieważ w zakresie pytania nr 5 oczekiwali Państwo odpowiedzi w przypadku uznania, że w analizowanym przypadku czynności wykonywane przez Kontrahenta stanowią dwa odrębne świadczenia.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej: Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.