Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
dłowe
Szanowna Pani,
stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego
zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
24 lutego 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 23 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji
indywidualnej, który dotyczy kwestii opodatkowania podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) sprzedaży
niezabudowanych działek nr 1 i 2, bez uwzględnienia zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9
ustawy.
Uzupełniła go Pani pismem z 27 marca 2025 r. (wpływ 22 kwietnia 2025 r.) oraz pismem z
15 marca 2025 r. (wpływ 24 kwietnia 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie.
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
(sformułowany w uzupełnieniu wniosku)
Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy (...) Wydział
Ksiąg: Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...), położona (...) i składa się m.in. z
działek ewidencyjnych 1 o powierzchni (...) ha i 2 o powierzchni (...) ha. Przedmiotowa
nieruchomość jest niezabudowana. Nieruchomość została nabyta od osób fizycznych w
drodze darowizny na podstawie umowy darowizny z 31 lipca 1995 r., Rep. A nr (...).
Przedmiotem sprzedaży będzie działka utworzona z działek ewidencyjnych 1 o
powierzchni (...) ha id działki: (...) i 2 o powierzchni (...) ha.
Działki gruntu o numerach ewidencyjnych 1 i 2 nie zostały nabyte od Skarbu Państwa i
jednostek samorządu terytorialnego oraz posiadają bezpośredni dostęp do drogi
publicznej. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego dla terenu
wsi (...) – etap I z 6 listopada 2024 r. wydany przez Wójta Gminy (...), (...), z którego treści
wynika, że zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego
uchwalonym uchwałą nr (...) Rady Gminy (...) z 28 września 2017 r. z późn. zm.
opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Województwa (...) z dnia (...) listopada 2017 r.
działki nr ewid. (...), 1, 2 położone są w następujących konturach oznaczonych na rysunku
planu symbolami: 27MN – tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej; działki ww.
położone są w granicy (...). Do przedmiotowej działki nie podjęto uchwały w sprawie
wyznaczenia obszaru zdegradowanego i obszaru rewitalizacji terenu w myśl art. 14 ustawy
z dnia 9 października 2015 roku o rewitalizacji (Dz. U. 2024, poz. 278) i uchwały o przyjęciu
gminnego programu odbudowy, zgodnie z treścią ustawy z dnia 11 sierpnia 2019 r. o
szczególnych zasadach odbudowy, remontów i rozbiórek obiektów budowlanych
zniszczonych lub uszkodzonych w wyniku działania żywiołu (Dz. U. 2018 r., poz. 1345).
Działka gruntu o numerze ewidencyjnym 1 i 2 nie jest objęta uproszczonym planem
urządzenia lasu lub decyzją określającą zadania z zakresu gospodarki leśnej, wydaną na
podstawie inwentaryzacji stanu lasów Wypis z rejestru gruntów Starosty (...) według stanu
na dzień 14 listopada 2024 r., nr kancelaryjny: (...) zgodnie, z którym (...) działki
ewidencyjne 1 ma pow. (...) ha ((...)) id działki: (...), 2 ma pow. (...) ha ((...)) id działki: (...) (w
formie dokumentowej).
Nieruchomość nie jest i nie była wykorzystywana na cele prowadzonej działalności
gospodarczej. Wnioskodawca zamierza sprzedać spółce prawo własności niezabudowanej
nieruchomości utworzonej z działek ewidencyjnych 1 o powierzchni (...) ha id działki: (...) i 2
o powierzchni (...) ha. Spółka nabędzie przedmiotową nieruchomość w celu realizacji
inwestycji budowlanej, polegającej na budowie budynku handlowo-usługowego wraz z
infrastrukturą towarzyszącą. Kupująca spółka planuje na tych działkach wybudować obiekt
2handlowo-usługowy o powierzchni zabudowy minimum (...) m wraz z miejscami
parkingowymi w ilości minimum (...) miejsc postojowych oraz prowadzić na tym terenie
działalność gospodarczą.
W akcie notarialnym nr (...) z 28 listopada 2024 r. umowa przedwstępna, kupująca
nieruchomość spółka zobowiązała się do załatwienia wszystkich formalności związanych z
inwestycją na tej nieruchomości. To jest spółka zobowiązuje się do:
1. Uzyskania prawomocnej, ostatecznej i wykonalnej decyzji o pozwoleniu na budowę, z
której będzie wynikać możliwość zabudowy nieruchomości jednokondygnacyjnym
2obiektem handlowo usługowym o powierzchni zabudowy (...) m w tym sala sprzedaży
2o powierzchni (...) m wraz z miejscami parkingowymi w ilości minimum (...) miejsc
parkingowych;
2. Uzyskania prawomocnej, ostatecznej i wykonalnej decyzji wydanej przez właściwy
organ lub zarządcę drogi zezwalającej na lokalizację zjazdu na przedmiotową
nieruchomość lub pozwolenia na budowę przedmiotowego zjazdu według koncepcji
Spółki, a także uzyskania zapewnienia zarządcy drogi o niewprowadzeniu ograniczeń
tonażowych utrudniających obsługę komunikacyjną nieruchomości;
3. Uzyskania pozwolenia na wycięcie drzew obejmującego zgodę na dokonanie przez
Kupującą Spółkę odpowiednich nasadzeń zamiennych;
4. Uzyskania prawomocnej, ostatecznej i wykonalnej decyzji na wycinkę drzew
kolidujących z zakresem przebudowy pasa drogowego, określonym przez zarządcę
drogi obejmującego zgodę na dokonanie przez Kupującą Spółkę odpowiednich
nasadzeń zamiennych;
5. Niestwierdzenia ponadnormatywnego zanieczyszczenia nieruchomości skutkującego
koniecznością rekultywacji;
6. Potwierdzenia badaniami geotechnicznymi możliwości posadowienia na
nieruchomości budynków przy zastosowaniu tradycyjnych technologii budowlanych;
7. Uzyskania warunków technicznych przyłączy – kanalizacji sanitarnej, wodnej,
kanalizacji deszczowej oraz przyłącza energetycznego zgodnie z koncepcją Kupującej
Spółki, pozwalającej na realizację planowanej inwestycji w okresie 6 miesięcy od dnia
zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży;
8. Uzyskania warunków technicznych usunięcia kolizji infrastruktury technicznej z
planowanym obiektem handlowo – usługowym.
Tym samym, w momencie uzyskania przez Kupującego powyższych decyzji i pozwoleń
Wnioskodawca zobowiązuje się sprzedać mu prawo własności nieruchomości składającą
się z działki 1 o powierzchni (...) ha id działki: (...) i 2 o powierzchni (...) ha. Na zakończenie
należy podkreślić, że:
1. W stosunku do działki Wnioskodawca nie ponosił jakichkolwiek nakładów w celu ich
uatrakcyjnienia.
2. W stosunku do ww. nieruchomości Wnioskodawca nie współpracuje z żadnym biurem
pośrednictwa nieruchomościami.
3. Powyższa nieruchomość nigdy nie była przez Wnioskodawcę w działalności
gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.
4. Działka, która ma być przedmiotem sprzedaży nie jest zabudowana.
5. Wnioskodawca obecnie dzierżawi działkę spółce, która planuje je zakupić po uzyskaniu
ww. pozwoleń ((...) z 28 listopada 2024 r. zawarta na czas nieoznaczony).
6. Działka nr 1 i 2 jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.
7. Kupująca spółka jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.
Wnioskodawca oświadcza, iż udziela Kupującemu pełnomocnictwa z prawem do
udzielania dalszych pełnomocnictw, do występowania przed wszelkimi organami
administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i prawnych,
niezbędnych dla uzyskania wszelkich decyzji i pozwoleń, w szczególności składania
wniosków oraz odbioru wymaganych decyzji i postanowień, dokonania wszelkich
czynności związanych z uzyskaniem na terenie nieruchomości warunków technicznych
dotyczących przyłączenia do sieci wodociągowej, kanalizacyjnej, kanalizacji deszczowej
oraz sieci elektroenergetycznej, w szczególności do złożenia wniosków o wydanie
przedmiotowych warunków oraz ich odbioru, uzyskaniem decyzji na lokalizację zjazdu
publicznego, w szczególności do złożenia wniosków w celu jej uzyskania oraz odbioru.
Sprzedający oświadcza, że przez cały okres obowiązywania umowy przedwstępnej
niniejsze pełnomocnictwo jest nieodwołalne i nie wygasa wskutek śmierci mocodawcy.
Wnioskodawca oświadcza, iż wyraża zgodę na dysponowanie przez Kupującego
nieruchomością na cele budowlane w rozumieniu art. 33 ust. 2 pkt 2 w związku z art. 3
ust. 11 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane, w zakresie wystąpienia z
wnioskiem o pozwoleniu na budowę, uzyskania zgód, opinii itp. oraz udostępnia
Kupującej Spółce nieruchomość będąca przedmiotem niniejszej umowy celem
przeprowadzenia badań gruntu.
Doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego
1) Pytanie „Czy nabycie działek nr 1 i 2 nastąpiło w ramach czynności podlegających
opodatkowaniu podatkiem VAT”?
Odpowiedź: Nie. Były to czynności nie podlegające opodatkowaniu.
2) Pytanie „Czy nabycie ww. działek zostało udokumentowane fakturą z wykazaną kwotą
podatku VAT”?
Odpowiedź: Nie.
3) Pytanie „Czy przy nabyciu ww. działek przysługiwało Pani prawo do odliczenia podatku
naliczonego”?
Odpowiedź: Nie.
4) Pytanie „Czy ww. działki w całym okresie ich posiadania wykorzystywane były/są przez
Panią wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług? Jeżeli tak,
to jaką działalność zwolnioną z opodatkowania podatkiem VAT, do której
wykorzystywane były/są ww. działki, wykonuje/wykonywała Pani – należy podać
podstawę prawną zwolnienia”.
Odpowiedź: Były to własne cele prywatne przechowywanie swoich rzeczy (art. 5 ustawy
o VAT cele prywatne nie podlegają pod ustawę). Działka była też dzierżawiona,
zwolnienie ze względu na bardzo niski czynsz (art. 113 ust. 1 ustawy o VAT).
Pytanie
Czy sprzedaż niezabudowanej nieruchomości o numerze 1 o powierzchni (...) ha id działki:
(...) i 2 o powierzchni (...) ha jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług bez
uwzględnienia zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT?
Pani stanowisko w sprawie
Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż niezabudowanej nieruchomości o numerze 1 o
powierzchni (...) ha id działki: (...) i 2 o powierzchni (...) ha, jest opodatkowana podatkiem
od towarów i usług.
Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od
towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 1570 ze zm.), zwanej dalej, ustawą, lub, ustawą o
VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów
i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także
wszelkie postacie energii.
Wnioskodawca przypomina, iż na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o
której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania
towarami jak właściciel, (...).
W świetle powyższej definicji sprzedaży nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę
towarów jest opodatkowana podatkiem VAT. Z opodatkowaną dostawą, w rozumieniu art.
7 ustawy o VAT, mamy do czynienia pod warunkiem wykonania jest przez podmiot, który
w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki
organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące
samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub
rezultat takiej działalności.
Natomiast działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, obejmuje wszelką
działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów
pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących
wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające
na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla
celów zarobkowych.
Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że
do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby
czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności
będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma
charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem – podatnik – tych wszystkich
podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie
gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w
sposób ciągły dla celów zarobkowych. Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku
należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością
lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje
na prowadzenie działalności gospodarczej.
Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie
opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana
będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim
charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu
do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie,
że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.
Jak wskazano wyżej, działalność gospodarcza, obejmuje wszelką działalność producentów,
handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i
wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą
uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub
wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Czyli podatnikiem
podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje
czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością
zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów,
handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem
wolnych zawodów lub uznanych za takie.
Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle
powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana
czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od
towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z
jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
Zdaniem Wnioskodawcy przejawem takiej aktywności w zakresie obrotu
nieruchomościami, można mówić, gdy czynności wykonane przez sprzedającego
przybierają formę zorganizowaną może to być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod
zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe
podjęte w celu sprzedaży działki, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie
decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu
zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności
gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym
charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność – handlową – wskazywać musi ciąg
powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia
pojedynczych z nich.
Wnioskodawca stwierdza, że w celu dokonania sprzedaży ww. gruntu podejmował
aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do
wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust.
2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność
gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i
usług.
Przypomnijmy, iż na działce 1 i 2 od momentu nabycia do momentu zbycia nie
prowadzono żadnych działalności gospodarczych. W stosunku do ww. nieruchomości
Wnioskodawca samodzielnie nigdy nie podejmował żadnych działań marketingowych, nie
ogłaszał sprzedaży w środkach masowego przekazu, w szczególności nie ogłaszał
sprzedaży w Internecie, prasie, radiu.
Ponadto należy podkreślić, iż doszło do udzielenia Kupującemu pełnomocnictwa z
prawem do udzielania dalszych pełnomocnictw, do występowania przed wszelkimi
organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i
prawnych, niezbędnych dla uzyskania decyzji i pozwoleń na budowę obiektu handlowego
z parkingiem, w szczególności składania wniosków oraz odbioru wymaganych decyzji i
postanowień, dokonania wszelkich czynności związanych z uzyskaniem na terenie działki 1
i 2 warunków technicznych dotyczących przyłączenia do sieci wodociągowej,
kanalizacyjnej, kanalizacji deszczowej oraz sieci elektroenergetycznej, w szczególności do
złożenia wniosków o wydanie przedmiotowych warunków oraz ich odbioru, uzyskaniem
decyzji na lokalizację zjazdu publicznego, w szczególności do złożenia wniosków w celu jej
uzyskania oraz odbioru.
Wnioskodawca uważa, iż warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od
towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność
ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i
usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związek z jej
wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Zdaniem Wnioskodawcy jak to
już wyżej podkreślono nie współpracuje z biurem pośrednictwa nieruchomościami.
W myśl art. 96 ww. Kodeksu, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać
się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego
(pełnomocnictwo).
Stosownie do art. 98 ww. Kodeksu, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do
czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu
potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga
pełnomocnictwa do poszczególnej czynności.
Stosownie do art. 99 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli do ważności czynności prawnej
potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno
być udzielone w tej samej formie.
W myśl § 2 powołanego artykułu, pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem
nieważności udzielone na piśmie.
Na mocy art. 108 ww. Kodeksu, pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności
prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści
pełnomocnictwa albo że ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość
naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy
pełnomocnik reprezentuje obie strony.
Z regulacji art. 109 ww. Kodeksu wynika, że przepisy działu niniejszego stosuje się
odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie woli ma być złożone przedstawicielowi.
Czyli jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo – to
jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba
(pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy.
Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie
udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.
Czyli składania wniosków oraz odbioru wymaganych decyzji i postanowień, dokonania
wszelkich czynności związanych z uzyskaniem na terenie dz.nr 1 i 2 warunków
technicznych dotyczących przyłączenia do sieci wodociągowej, kanalizacyjnej, kanalizacji
deszczowej oraz sieci elektroenergetycznej, uzyskania decyzji na lokalizację zjazdu
publicznego, w praktyce wywołuje skutki dla Kupującego. Tym samym Wnioskodawca
twierdzi, iż dokonywał on czynności, które zazwyczaj dokonuje profesjonalny sprzedawca.
Zdaniem Wnioskodawcy w tej sytuacji zachowuje się jak podatnik podatku VAT
wymieniony w art. 15 ww. ustawy. Kupujący będzie bowiem w jego imieniu dokonywał
szeregu określonych czynności w związku ze sprzedażą niezabudowanej nieruchomości
składającej się z działki o numerze 1 o powierzchni (...) ha id działki: (...) i 2 o powierzchni
(...) ha.
Przechodząc do możliwości zwolnienia działki jako terenów innych niż tereny budowlane
zdaniem Wnioskodawcy nie znajdzie ono tutaj zastosowania. Wnioskodawca uważa
bowiem, iż w związku z podjętymi działaniami tereny te utracą taki charakter, a także
obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego nie są tereny wymienione w
art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.
Przez tereny budowlane – w świetle art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty
przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania
przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach
zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i
zagospodarowaniu przestrzennym.
Należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i
zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r. poz. 293), kształtowanie i prowadzenie
polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i
kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów
zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza
terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do
zadań własnych gminy.
Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy – ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie
inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków
zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.
W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – na
podstawie ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i
warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i
zagospodarowania terenu, przy czym:
· lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji
celu publicznego;
· sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w
drodze decyzji o warunkach zabudowy.
O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan
zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego
braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.
W związku z powyższym, ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać
przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan
zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy
nieruchomości.
Ponadto Wnioskodawca podkreśla, iż na moment sprzedaży działka będzie objęta decyzją
o warunkach zabudowy na podstawie zapisów w miejscowym planie zagospodarowania
przestrzennego wydaną w oparciu o udzielone pełnomocnictwo. Tym samym, działka
będzie stanowiła teren budowlany zdefiniowany w art. 2 pkt 33 ustawy i w rezultacie jej
sprzedaż nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9
ustawy. Zdaniem Wnioskodawcy przy zbyciu nieruchomości wystąpią przesłanki
uniemożliwiające zastosowanie zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust.
1 pkt 9 ustawy o VAT. W konsekwencji Wnioskodawca uważa, że sprzedaż niezabudowanej
nieruchomości składającej się z działki o numerze 1 i 2 stanowiących teren budowlany
będzie opodatkowana podatkiem VAT i nie skorzysta ze zwolnienia z VAT.
Na zakończenie w związku z tym, iż działka nie korzysta ze zwolnienia będzie trzeba ich
sprzedaż udokumentować fakturą VAT. W przypadku bowiem sprzedaży opodatkowanej
dokumentem potwierdzającym ich nabycie w świetle ustawy o podatku od towarów i
usług jest faktura. W tym bowiem przypadku kupującym jest spółka, a więc czynny
podatnik podatku od towarów i usług i zgodnie z 106b ustawy o VAT taką transakcję
należy udokumentować fakturą.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą:
Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”,
podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium
kraju.
Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy:
Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach – rozumie się przez to rzeczy
oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy:
Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną
dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport
towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.
Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się
przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).
Mając również na uwadze art. 8 ust. 1 ustawy:
Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde
świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej
niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu
art. 7.
W świetle przedstawionych powyżej przepisów, grunty spełniają definicję towaru
wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż stanowi czynność odpłatnej dostawy
towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.
Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy
podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była
opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej
wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy:
Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości
prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o
której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy:
Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców
lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz
rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność
gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu
towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów
zarobkowych.
Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że
do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby
czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności
będzie działał jako podatnik.
W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie
opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana
będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim
charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu
do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie,
że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.
Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny,
pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą
określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto
działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów
zarobkowych. Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie
wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem
trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie
działalności gospodarczej.
W tym miejscu należy również wskazać, że na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112
/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości
dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 str. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady:
„Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu
jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej
działalności.
„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców
lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem
wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w
szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości
niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.
Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE Rady wskazano, że:
Państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje
transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w
szczególności jednej z następujących transakcji: (...); dostawa terenu budowlanego.
Zgodnie z art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady:
Do celów ust. 1 lit. b) „teren budowlany” oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub
uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie.
W myśl art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady:
Opodatkowaniu VAT podlegają następujące transakcje: odpłatna dostawa towarów
na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim
charakterze; (...).
Analiza powyższych przepisów prawa wspólnotowego wskazuje, że podatnikiem podatku
od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności
opodatkowanych, przy czym czynności te powinny być związane z działalnością
zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów,
handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i
wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.
Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle
powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana
czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od
towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z
jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy
dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku
osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź
wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej ani też nie został
wykorzystany w trakcie jego posiadania na cele działalności gospodarczej.
W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten,
kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które
nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy
zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności
incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na
uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.
Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika
prowadzącego działalność gospodarczą wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym
zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności
określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej
czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu
przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych,
działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe
formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o
opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru,
prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego
rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność
„gospodarczą” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie
stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.
Zatem w kwestii podlegania opodatkowaniu sprzedaży nieruchomości istotne jest, czy w
świetle zaprezentowanego opisu sprawy, w celu dokonania sprzedaży działek, podjęła
Pani aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomością, angażując środki podobne do
wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust.
2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Pani za podmiot prowadzący działalność
gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i
usług.
Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku
osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, czy też prowadzenia
działalności, ani też w trakcie posiadania nie został wykorzystany do działalności
gospodarczej.
Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w
sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz
Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-
181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie
mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba
i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między
czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania
Dyrektywy 2006/112/WE Rady, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.
Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał
podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych
elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym
zainteresowanego.
Inaczej jest natomiast – jak wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany
podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki
podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w
rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady. Zatem za podatnika
należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki
wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań
podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania
wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.
W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu
Administracyjnego w Warszawie z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl
którego:
Formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także
okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz
z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez
każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten
występował w charakterze podatnika podatku VAT.
Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska
judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź
darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został
nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach
działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności, w
jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które
dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona
podatników VAT.
Pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy,
jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do
treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które
dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od
wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności
gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych:
„Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest
przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności
gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym
okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części
nieruchomości w ramach majątku osobistego.
Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu
dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w
wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE,
który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb
własnych.
Sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej potwierdzony obiektywnymi
dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT
nawet wtedy, gdy przewidywana transakcja gospodarcza, która miała prowadzić do
transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana.
W wyroku w sprawie C-280/10 Trybunał zwrócił uwagę, że zgodnie z orzecznictwem
Trybunału na działalność gospodarczą może składać się wiele następujących po sobie
czynności, a czynności przygotowawcze, takie jak nabycie towarów, powinny być zaliczane
do działalności gospodarczej.
Trybunał stwierdził również, że zasada neutralności podatku VAT w odniesieniu do
obciążenia podatkowego przedsiębiorstwa wymaga, aby pierwsze wydatki inwestycyjne
dokonane na potrzeby i cele przedsiębiorstwa były uznawane za działalność gospodarczą,
oraz że z ową zasadą byłoby sprzeczne, gdyby rzeczona działalność rozpoczynała się
dopiero w chwili, gdy towar jest faktycznie wykorzystywany, to znaczy gdy powstaje
dochód podlegający opodatkowaniu. Jakakolwiek inna interpretacja prowadziłaby do
obciążenia podmiotu gospodarczego podatkiem VAT w ramach jego działalności
gospodarczej, nie stwarzając możliwości odliczenia tego podatku, i wprowadzałaby
arbitralne rozróżnienie między wydatkami inwestycyjnymi dokonanymi przed faktycznym
wykorzystywaniem nieruchomości i w jego trakcie.
W konsekwencji TSUE powołując się na wyrok z dnia 14 lutego 1985 r. w sprawie D.A.
Rompelman and E.A. Rompelman – Van Deeln sygn. akt C-268/83 uznał, że ktokolwiek
dokonuje takich działań inwestycyjnych ściśle związanych z przyszłym wykorzystywaniem
nieruchomości i koniecznych do tego celu, powinien być uważany za podatnika w
rozumieniu szóstej dyrektywy.
W rozpatrywanej sprawie wskazać należy, że kwestie dotyczące stosunków
cywilnoprawnych między podmiotami, w tym kwestie dotyczące przeniesienia własności
nieruchomości, reguluje ustawa z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r.
poz. 1061 ze zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym.
Zgodnie z art. 535 Kodeksu cywilnego:
Przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego
własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i
zapłacić sprzedawcy cenę.
Stosownie do art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego:
Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa
zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej
przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że
strony inaczej postanowiły.
Z kolei umowa przedwstępna została uregulowana w art. 389-396 Kodeksu cywilnego.
Zgodnie z art. 389 § 1-2 Kodeksu cywilnego:
§ 1. Umowa, przez którą jedna ze stron lub obie zobowiązują się do zawarcia
oznaczonej umowy (umowa przedwstępna), powinna określać istotne postanowienia
umowy przyrzeczonej.
§ 2. Jeżeli termin, w ciągu którego ma być zawarta umowa przyrzeczona, nie został
oznaczony, powinna ona być zawarta w odpowiednim terminie wyznaczonym przez
stronę uprawnioną do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej. Jeżeli obie strony są
uprawnione do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej i każda z nich wyznaczyła
inny termin, strony wiąże termin wyznaczony przez stronę, która wcześniej złożyła
stosowne oświadczenie. Jeżeli w ciągu roku od dnia zawarcia umowy przedwstępnej
nie został wyznaczony termin do zawarcia umowy przyrzeczonej, nie można żądać jej
zawarcia.
Umowa przedwstępna jest więc jedynie zobowiązaniem do przeniesienia własności, lecz
własności nie przenosi. Kupujący nie otrzymuje na mocy tej umowy żadnych uprawnień
właścicielskich. Tym samym, zgodnie z powyższymi normami prawa cywilnego – umowa
przedwstępna, będąca przyrzeczeniem zawarcia właściwej umowy sprzedaży, nawet jeśli
sporządzona została w formie aktu notarialnego, nie powoduje przeniesienia prawa
własności nieruchomości.
Ponadto należy zwrócić uwagę na kwestię udzielania pełnomocnictw, która to również
została uregulowana w Kodeksie cywilnym.
Zgodnie z art. 95 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego:
§ 1. Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z
właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez
przedstawiciela.
§ 2. Czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania
pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.
W myśl art. 96 Kodeksu cywilnego:
Umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie
(przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego
(pełnomocnictwo).
Jak stanowi art. 98 Kodeksu cywilnego:
Pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do
czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo
określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej
czynności.
Stosownie do art. 99 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego:
§ 1. Jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma,
pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej
formie.
§ 2. Pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na
piśmie.
Na mocy art. 108 Kodeksu cywilnego:
Pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w
imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że ze
względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów
mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik
reprezentuje obie strony.
Z regulacji art. 109 Kodeksu cywilnego wynika, że:
Przepisy działu niniejszego stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie
woli ma być złożone przedstawicielowi.
Jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo to
jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba
(pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda
czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego
pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.
Tezę taką potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 6 lipca 2017 r. sygn. akt I
FSK 2033/15, wyrażoną na gruncie podobnego aczkolwiek nie identycznego stanu
faktycznego, w którym stwierdził:
„Fakt, że zasadnicza aktywność w zakresie planowanego procesu inwestycyjnego
spoczywać będzie na spółce jest bez znaczenia dla uznania go za podatnika, skoro
spółka – jako jego pełnomocnik – jest jedynie jego reprezentantem w tych
czynnościach, działając w jego imieniu i na jego rzecz, czyli w jego interesie
majątkowym. Podejmowanie aktywności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust.
1 i 2 u.p.t.u. za pośrednictwem pełnomocnika nie zwalnia mocodawcy, w którego
imieniu i na rzecz działa pełnomocnik, od przymiotu bycia podatnikiem VAT w
rozumieniu tych przepisów”.
Należy w tym miejscu zwrócić uwagę również na wyrok TSUE z 3 kwietnia 2025 r., sygn. akt
C-213/24 E.T. przeciwko Dyrektorowi Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu, w
przedmiocie opodatkowania osoby fizycznej podatkiem VAT z tytułu sprzedaży działek. W
ww. wyroku TSUE uznał, że:
„Art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że można uznać za
podatnika do celów VAT prowadzącego samodzielnie działalność gospodarczą osobę,
która sprzedaje grunt stanowiący pierwotnie część jej majątku osobistego,
powierzając przygotowanie sprzedaży profesjonalnemu przedsiębiorcy, który jako
pełnomocnik tej osoby podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu
nieruchomościami, angażując w celu tej sprzedaży środki podobne do
wykorzystywanych przez producentów, handlowców lub usługodawców w
rozumieniu tego przepisu”.
Z opisu sprawy wynika, że jest Pani właścicielem nieruchomości, składającej się z działek
ewidencyjnych 1 i 2. Przedmiotowa nieruchomość jest niezabudowana. Nieruchomość
została nabyta od osób fizycznych w drodze darowizny. Zgodnie z MPZP działki nr 1 i 2
położone są na terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Nieruchomość nie jest
i nie była wykorzystywana na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Zamierza Pani
sprzedać spółce prawo własności niezabudowanej nieruchomości utworzonej z działek nr
1 i 2. W akcie notarialnym – umowa przedwstępna – kupująca nieruchomość spółka
zobowiązała się do załatwienia wszystkich formalności związanych z inwestycją na tej
nieruchomości. Spółka zobowiązuje się do:
1. Uzyskania prawomocnej, ostatecznej i wykonalnej decyzji o pozwoleniu na budowę, z
której będzie wynikać możliwość zabudowy nieruchomości jednokondygnacyjnym
2obiektem handlowo usługowym o powierzchni zabudowy (...) m w tym sala sprzedaży
2o powierzchni (...) m wraz z miejscami parkingowymi w ilości minimum (...) miejsc
parkingowych;
2. Uzyskania prawomocnej, ostatecznej i wykonalnej decyzji wydanej przez właściwy
organ lub zarządcę drogi zezwalającej na lokalizację zjazdu na przedmiotową
nieruchomość lub pozwolenia na budowę przedmiotowego zjazdu według koncepcji
Spółki, a także uzyskania zapewnienia zarządcy drogi o niewprowadzeniu ograniczeń
tonażowych utrudniających obsługę komunikacyjną nieruchomości;
3. Uzyskania pozwolenia na wycięcie drzew obejmującego zgodę na dokonanie przez
Kupującą Spółkę odpowiednich nasadzeń zamiennych;
4. uzyskania prawomocnej, ostatecznej i wykonalnej decyzji na wycinkę drzew
kolidujących z zakresem przebudowy pasa drogowego, określonym przez zarządcę
drogi obejmującego zgodę na dokonanie przez Kupującą Spółkę odpowiednich
nasadzeń zamiennych;
5. Niestwierdzenia ponadnormatywnego zanieczyszczenia nieruchomości skutkującego
koniecznością rekultywacji;
6. Potwierdzenia badaniami geotechnicznymi możliwości posadowienia na
nieruchomości budynków przy zastosowaniu tradycyjnych technologii budowlanych;
7. Uzyskania warunków technicznych przyłączy – kanalizacji sanitarnej, wodnej,
kanalizacji deszczowej oraz przyłącza energetycznego zgodnie z koncepcją Kupującej
Spółki, pozwalającej na realizację planowanej inwestycji w okresie 6 miesięcy od dnia
zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży;
8. Uzyskania warunków technicznych usunięcia kolizji infrastruktury technicznej z
planowanym obiektem handlowo – usługowym.
W momencie uzyskania przez Kupującego powyższych decyzji i pozwoleń zobowiązuje się
Pani sprzedać mu prawo własności nieruchomości składającej się z działki nr 1 i działki nr
2. W stosunku do działek nie ponosiła Pani jakichkolwiek nakładów w celu ich
uatrakcyjnienia. W stosunku do ww. nieruchomości nie współpracuje Pani z żadnym
biurem pośrednictwa nieruchomościami. Nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana
przez Panią w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Obecnie
dzierżawi Pani działkę spółce na czas nieoznaczony. Udzieliła Pani Kupującemu
pełnomocnictwa z prawem do udzielania dalszych pełnomocnictw, do występowania
przed wszelkimi organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich
działań faktycznych i prawnych, niezbędnych dla uzyskania wszelkich decyzji i pozwoleń, w
szczególności składania wniosków oraz odbioru wymaganych decyzji i postanowień,
dokonania wszelkich czynności związanych z uzyskaniem na terenie nieruchomości
warunków technicznych dotyczących przyłączenia do sieci wodociągowej, kanalizacyjnej,
kanalizacji deszczowej oraz sieci elektroenergetycznej, w szczególności do złożenia
wniosków o wydanie przedmiotowych warunków oraz ich odbioru, uzyskaniem decyzji na
lokalizację zjazdu publicznego, w szczególności do złożenia wniosków w celu jej uzyskania
oraz odbioru. Przez cały okres obowiązywania umowy przedwstępnej niniejsze
pełnomocnictwo jest nieodwołalne i nie wygasa wskutek śmierci mocodawcy. Wyraża Pani
zgodę na dysponowanie przez Kupującego nieruchomością na cele budowlane, w zakresie
wystąpienia z wnioskiem o pozwolenie na budowę, uzyskania zgód, opinii itp. oraz
udostępnia Pani Kupującej Spółce nieruchomość będąca przedmiotem umowy celem
przeprowadzenia badań gruntu. Nabycie działek nr 1 i 2 nastąpiło w ramach czynności
niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Nabycie ww. działek nie zostało
udokumentowane fakturą z wykazaną kwotą podatku VAT. Przy nabyciu ww. działek nie
przysługiwało Pani prawo do odliczenia podatku naliczonego. Działki w całym okresie ich
posiadania były wykorzystywane przez Panią na własne cele prywatne – przechowywanie
swoich rzeczy. Działka była też dzierżawiona, zwolnienie ze względu na bardzo niski czynsz.
Pani wątpliwości dotyczą kwestii opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży
niezabudowanych działek nr 1 i 2, bez uwzględnienia zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9
ustawy.
Jak wskazała Pani w opisie sprawy, w odniesieniu do nieruchomości udzieliła Pani
Kupującemu pełnomocnictwa z prawem do udzielania dalszych pełnomocnictw, do
występowania przed wszelkimi organami administracji publicznej oraz do podejmowania
wszelkich działań faktycznych i prawnych, niezbędnych dla uzyskania wszelkich decyzji i
pozwoleń, opisanych wyżej.
Zatem fakt, że ww. działania nie będą podejmowane bezpośrednio przez Panią, ale przez
osoby trzecie (Kupującą), nie oznacza, że pozostaną bez wpływu na Pani sytuację prawną.
Po udzieleniu pełnomocnictwa czynności wykonane przez Kupującą wywołują skutki
bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy (Pani). Kupująca, dokonując ww. działań,
uatrakcyjni działki będące nadal Pani własnością. Działania te, dokonywane za Pani pełną
zgodą wpłyną generalnie na podniesienie atrakcyjności działek jako towaru i wzrost ich
wartości. Do czasu zawarcia umowy przyrzeczonej działki stanowią Pani własność i będą
podlegać wielu czynnościom. Wszystkie te czynności z punktu widzenia podatku VAT
zostaną „wykonane” w Pani sferze podatkowo-prawnej. W tym kontekście bez znaczenia
pozostanie okoliczność wykonywania ww. czynności przez potencjalnego nabywcę. W
efekcie dokonywanych czynności dostawie podlegać będą działki o zupełnie innym
charakterze niż w chwili zawarcia umowy przedwstępnej, gdyż wystąpi szereg czynności
powodujących zwiększenie atrakcyjności działek i ostatecznie ich sprzedaż.
W związku z powyższym stwierdzić należy, że udzielenie przez Panią stosownego
pełnomocnictwa Kupującej skutkować będzie tym, że wszystkie ww. czynności
podejmowane przez nabywcę będą podejmowane w Pani imieniu i na Pani korzyść,
ponieważ to Pani jako właściciel ww. działek będzie stroną w postępowaniu o uzyskanie
stosownych decyzji, pozwoleń oraz dokonanie wszelkich czynności z nią związanych.
Biorąc pod uwagę treść przytoczonych przepisów oraz przedstawiony opis sprawy
stwierdzić należy, że planowana przez Panią sprzedaż działek będzie, zgodnie z art. 15 ust.
1 i ust. 2 ustawy, dostawą dokonywaną przez podatnika w ramach prowadzonej
działalności gospodarczej. Ponadto, dokonując opisanych we wniosku czynności, będzie
Pani podejmowała działania podobne do tych, jakie wykonują podmioty zajmujące się
profesjonalnie obrotem nieruchomościami, o których mowa w orzeczeniu w sprawach
połączonych C-180/10 i C-181/10, tj. będzie wykazywała Pani aktywność w przedmiocie
zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się
profesjonalnie tego rodzaju obrotem.
Z uwagi na powyższe, w tej konkretnej sytuacji nie można uznać, że przedmiotem dostawy
będzie składnik Pani majątku prywatnego, a sprzedaż działek będzie stanowiła realizację
prawa do rozporządzania majątkiem prywatnym.
Ponadto, z opisu sprawy wynika, że nieruchomość jest obecnie wydzierżawiona Kupującej
(umowa zawarta na czas nieokreślony).
W świetle art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego:
Przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do
używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a
dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.
Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem
świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i
pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego
czynszu.
W kontekście niniejszej sprawy, należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji
pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w
sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce
poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).
Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego
świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w
dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między
świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.
Zatem dzierżawa stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1
ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5
ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym, wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję
działalności gospodarczej.
Wobec powyższego, wskazać należy, iż z tytułu dzierżawy przedmiotowej nieruchomości,
straciła ona charakter majątku prywatnego. Wykorzystywanie w sposób ciągły dla celów
zarobkowych przedmiotowej nieruchomości spowodowało, że była ona wykorzystywana w
działalności gospodarczej, a nie wyłącznie w ramach majątku prywatnego.
Zatem uznać należy, że podejmowane przez Panią działania oraz dokonane czynności
wykluczają sprzedaż Pani działek w ramach zarządu Pani majątkiem prywatnym.
Tym samym, należy stwierdzić, że ww. sprzedaż będzie dostawą dokonaną w ramach
prowadzenia działalności gospodarczej w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, a Pani będzie działała
jako podatnik VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.
W konsekwencji, skoro w przedmiotowej sprawie wystąpią przesłanki stanowiące
podstawę uznania Pani za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego
działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, to czynność dostawy działek będzie
podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie
art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.
Należy zauważyć, że czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i
usług, może być albo opodatkowana, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.
Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub
świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.
W oparciu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy:
Zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny
budowlane.
Powyższe oznacza, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której
przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż
budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o
charakterze rolnym, leśnym itp.
Stosownie do art. 2 pkt 33 ustawy:
Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terenach budowlanych – rozumie się
przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem
zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z
decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w
przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Opodatkowane są zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe
niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu ww. art. 2 pkt 33 ustawy,
pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane –
są zwolnione od podatku.
Według art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1130):
Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym
uchwalanie gminnych aktów planowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód
wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów
zamkniętych ustalonych przez organ inny niż minister właściwy do spraw transportu,
należy do zadań własnych gminy.
Na mocy art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym:
Ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz
określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w
miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.
Na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym:
W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w
drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:
1) lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji
inwestycji celu publicznego;
2) sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala
się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
O przeznaczeniu nieruchomości stanowią akty prawa miejscowego. Miejscowy plan
zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego
braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego,
co wynika bezpośrednio z art. 2 pkt 33 ustawy.
W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyr. Trybunału Sprawiedliwości Unii
Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren
budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa
członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.
Zatem, także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać
można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod
zabudowę.
Wprowadzony do ustawy o podatku od towarów i usług art. 2 pkt 33, odpowiada więc
także treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na
podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.
W związku z powyższym, ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać
przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan
zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy
nieruchomości.
Podkreślić należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy
wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości
niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane.
Jak wynika z opisu sprawy, przedmiotowa nieruchomość jest niezabudowana. Zgodnie z
miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego działki nr ewid. 1, 2 położone są
na terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Natomiast w umowie
przedwstępnej Spółka zobowiązuje się m.in. do uzyskania prawomocnej, ostatecznej i
wykonalnej decyzji o pozwoleniu na budowę, z której będzie wynikać możliwość zabudowy
nieruchomości jednokondygnacyjnym obiektem handlowo usługowym wraz z miejscami
parkingowymi.
W konsekwencji powyższego należy wskazać, że ww. działki będą spełniały, na dzień
transakcji, definicję terenów budowlanych w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy. Tym samym,
dostawa tych działek nie będzie korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9
ustawy.
W tym miejscu należy wskazać, że jeżeli przy zbyciu nieruchomości wystąpią przesłanki
uniemożliwiające zastosowanie zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust.
1 pkt 9 ustawy, to należy przeanalizować możliwość zwolnienia dostawy w oparciu o
przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.
Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy:
Zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele
działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia
tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia
kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich
towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub
wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i
wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni,
miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.
W celu zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy,
dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym
przepisie, tj.:
· towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie
działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich
przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
· przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie może przysługiwać
dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku
naliczonego.
Niespełnienie choćby jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia
dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2
ustawy.
Zaznaczenia wymaga przy tym, że NSA w wyroku z 28 lutego 2013 r., sygn. akt I FSK 627
/12 wskazał, że:
„Zwolnienie, o którym mowa w art. 136 lit. b) dyrektywy 2006/112/WE, a więc
również wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., przysługuje tylko wtedy gdy
podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku na skutek ograniczeń i zakazów
przewidzianych przepisami dyrektywy lub u.p.t.u., co wynika np. ze związku ze
sprzedażą zwolnioną od podatku (por. art. 86 i art. 88 ustawy), a więc nie ma
zastosowania, gdy brak odliczenia podatku w poprzedniej fazie obrotu wynika z
faktu, że dana czynność w ogóle nie podlegała opodatkowaniu (por. wyrok ETS z 8
grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finanse A/S) oraz gdy podatnik, mając
prawo do odliczenia podatku naliczonego, z uprawnienia tego nie skorzystał”.
W wyroku, na który powołuje się Naczelny Sąd Administracyjny, Trybunał Sprawiedliwości
Unii Europejskiej stwierdził, że ze zwolnienia z VAT nie będzie korzystać dostawa towarów,
w stosunku do których podatnik nie odliczył VAT naliczonego z powodów innych niż ściśle
określone w art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE. Tym samym, przepis art. 136 Dyrektywy
2006/112/WE wskazuje, że w przypadkach, w których przy nabyciu towaru VAT w ogóle nie
wystąpił, nie można uznać, że mamy do czynienia z brakiem prawa do odliczenia podatku
VAT.
Opis sprawy wskazuje, że nabycie działek nr 1 i 2 nastąpiło w ramach czynności
niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Nabycie ww. działek nie zostało
udokumentowane fakturą. Nie można zatem uznać, że nie przysługiwało Pani prawo do
odliczenia podatku VAT, skoro dostawa nie była objęta tym podatkiem. W takiej sytuacji
nie można mówić, że przysługiwało Pani prawo do odliczenia podatku naliczonego przy
nabyciu ww. nieruchomości lub, że takie prawo Pani nie przysługiwało, skoro przy nabyciu
nieruchomości nie wystąpił podatek VAT, który mógłby podlegać odliczeniu. Oznacza to,
że nie zostanie spełniony jeden z warunków określony w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy,
bowiem przy nabyciu nie wystąpił podatek VAT naliczony, który mógłby podlegać
odliczeniu.
Wobec powyższego planowana przez Panią dostawa działek, nie będzie korzystać także ze
zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, z uwagi na fakt, iż nie
jest spełniony co najmniej jeden z warunków określonych w tym przepisie niezbędny do
zastosowania tego zwolnienia.
W konsekwencji należy stwierdzić, że sprzedaż przez Panią działek będzie stanowić
czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust.
1 pkt 1 ustawy w powiązaniu z art. 7 ust. 1 ustawy, która nie będzie korzystała ze
zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 i pkt 2 ustawy, a zatem będzie
opodatkowana podatkiem VAT.
Podsumowując, stwierdzam, że sprzedaż niezabudowanej nieruchomości o numerze 1 i 2
jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług bez uwzględnienia zwolnienia z art. 43
ust. 1 pkt 9 i pkt 2 ustawy.
Tym samym, Pani stanowisko należało uznać za prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego,
który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:
Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do
wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia
przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej
tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.
Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Pani
ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we
wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki
prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej
przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym
przez Panią w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się
na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W przypadku, gdy w toku
postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie
określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków
prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w
opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Należy ponadto wskazać, że w myśl art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej:
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w
jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego
(interpretację indywidualną).
Jednocześnie informuję, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej
przedmiotem Pani wniosku (zapytania). Inne kwestie wynikające z własnego stanowiska,
które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji
podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii obowiązku
udokumentowania sprzedaży nieruchomości fakturą.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.).
Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna
(tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do
interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub
zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem
czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w
decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej
praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z
dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz.
U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę
należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej
(art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa
Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres
Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP
(art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia
przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do
zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz
powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji
podatkowej.