0112-KDIL1-2.4012.684.2024.1.AS

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

dłowe Szanowna Pani, stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 grudnia 2024 r. wpłynął Pani wniosek z 31 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości zastosowania zwolnienia od podatku VAT (podatek od towarów i usług) na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy świadczonych przez Panią usługi w zakresie konserwacji i restauracji zabytków. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Jest Pani absolwentką kierunku Konserwacja i Restauracja Dzieł Sztuki specjalności konserwacja i restauracja rzeźby kamiennej i detali architektonicznych. Dyplom ukończenia jednolitych studiów magisterskich wraz z tytułem magistra sztuki uzyskała Pani w roku (...). Działalność gospodarczą rozpoczęła Pani w roku (...), a jej przedmiot został zakwalifikowany jako PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 91.03.Z – Działalność historycznych miejsc i budynków oraz podobnych atrakcji turystycznych. Oferowane przez Panią usługi wykonuje Pani osobiście zgodnie z zasadami sztuki konserwatorskiej, ale według własnych autorskich koncepcji. Realizuje Pani prace przy obiektach takich jak rzeźby kamienne i drewniane, płaskorzeźby, ołtarze, ambony, chrzcielnice, szafy organowe, empory z balustradami, epitafia, detale architektoniczne elewacji kamienic, sztukaterie oraz mała architektura, jak np. fontanny. Zajmuje się Pani również konserwacją drewna, ceramiki i szkła, metalu oraz szerokim wachlarzem materiałów spotykanych w rzemiośle artystycznym m.in: kamień szlachetny, kość słoniowa, bursztyn, perła. Swoje umiejętności artystyczne wykorzystuje Pani do wkomponowania nowej materii w zabytkową w sposób, który umożliwia odzyskanie przez nią dawnego blasku. Pani praca jest procesem wieloetapowym, obejmującym działania techniczne, koncepcyjne oraz artystyczne. Czynności te są ze sobą ściśle powiązane, albowiem nie można mówić o pełnej konserwacji dzieła z pominięciem któregoś z tych aspektów. Każde zlecenie wymaga indywidualnego podejścia, co znajduje odzwierciedlenie w opracowaniu szczegółowego autorskiego programu prac dostosowanego do specyfiki i stanu konkretnego obiektu. Podczas przygotowywania programu konieczne jest dokonanie inwentaryzacji i oceny stanu zachowania zabytku, przeprowadzenie badań materiałowych oraz określenie odpowiednich technik i metod konserwatorskich. Każdy dokument powstały w toku prac jest chroniony prawem autorskim. Już w trakcie przygotowywania programu prac, które często jest największym i najważniejszym etapem procesu konserwatorskiego, podejmując subiektywne decyzje dotyczące takich kwestii jak techniki rekonstrukcji, jej zasadność, odróżnienie od oryginału lub wizualne scalenie z nim, działa Pani jako twórca w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Późniejsze czynności, nawet tak – zdawać by się mogło – techniczne, jak mieszanie farb, są integralną częścią procesu artystycznego, którego celem ostatecznym jest kreacja. Mimo że przedmiotem, wobec którego podejmuje Pani działania, jest dzieło stworzone przez innego twórcę, to jednak w ramach Pani pracy powstają oryginalne utwory, stanowiące przejaw indywidualnej twórczości konserwatora odpowiadające definicji z art. 1 ust. 1 ustawie o prawie autorskim. Warto wspomnieć, że charakter pracy konserwatora

jest na tyle zindywidualizowany, że zdarza się, iż specjaliści potrafią rozpoznawać konserwatorów po ich stylu pracy, analogicznie jak rozpoznaje się artystów przez analizę porównawczą ich dzieł. Wykonywane przez Panią prace konserwatorskie i restauratorskie przy zabytkach są ściśle związane z kulturą. Każdy obiekt wymaga opracowania odrębnej koncepcji artystycznej, konserwatorskiej i technologicznej, która stanowi Pani własność intelektualną i artystyczną. Prawa autorskie do tych opracowań są przenoszone na zleceniodawców (kościoły parafialne i jednostki sektora finansów publicznych, finansujące prace konserwatorskie ze środków publicznych) po otrzymaniu przez Panią honorarium. Zlecenia, które Pani podejmuje każdorazowo wiążą się z niepowtarzalnym procesem twórczym i intelektualnym, wymagającym kreatywnego podejścia do specyfiki konserwowanego dzieła sztuki, z zachowaniem rygoru powściągliwości, by autorskie ingerencje dopasowane były do stylu obiektu. Ze względu na indywidualny charakter i unikalność, realizacje te wymagają opracowania autorskiego planu działań, programu prac konserwatorskich oraz precyzyjnego określenia celów i założeń całego procesu. Wspomniane działania opierają się nie tylko na wieloaspektowych analizach, lecz również na wiedzy, doświadczeniu oraz zdolnościach plastycznych, które pozwalają przywrócić pierwotne walory artystyczne. Każdy poddawany konserwacji obiekt to unikalne dzieło sztuki, charakteryzujące się wyjątkową strukturą technologiczną, formą oraz specyficznymi wyzwaniami konserwatorskimi. Czynności manualne, rekonstrukcyjne i konserwatorskie odzwierciedlają Pani indywidualny styl pracy, stanowiąc integralny element kreacji, tworzonej zgodnie z zasadami sztuki i etyką konserwatorską. Innymi słowy, są to działania o charakterze twórczym, objęte ochroną wynikającą z praw autorskich. W Pani ocenie, świadczone przez Panią usługi podlegają zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy z dnia 11 marca 2004. Stanowisko swoje opiera Pani na bogatym orzecznictwie w podobnych sprawach, np. wyroku NSA z 5 grudnia 2013 r. sygn. akt I FSK 1750/12; wyroku NSA z 9 listopada 2016 r. sygn. akt I FSK 558/15; wyroku NSA z 9 lutego 2017 r., sygn. akt I FSK 1097/15; wyroku NSA z 11 maja 2017 r., sygn. akt I FSK 1649 /15; wyroku NSA z 12 września 2017 r., sygn. akt I FSK 18/16; wyroku NSA z 31 stycznia 2018 r., I FSK 588/16; wyroku NSA z 23 czerwca 2021 r., sygn. akt I FSK 1926/18, wyrok WSA z 6 marca 2024 r., sygn. akt. I SA/Wr 697/23. Biorąc pod uwagę powyższe, wnosi Pani o potwierdzenie stanowiska, iż świadczone przez Panią usługi podlegają i będą podlegać zwolnieniu z VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.).

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym świadczone przez Panią usługi w zakresie konserwacji i restauracji zabytków mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy o VAT? Pani stanowisko w sprawie W Pani ocenie, świadczone przez Panią usługi podlegają zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku – jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy: Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy: Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...). Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy: W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Z powyższych uregulowań wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów. Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Zastosowanie zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia. Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy. Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy: Zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez: a) podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną, b) indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów. Z kolei na podstawie art. 43 ust. 19 ustawy: Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania do: 1) usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach; 2) wstępu: 3) na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego, 4) do wesołych miasteczek, parków rozrywki, cyrków, dyskotek, sal balowych, 5) do parków rekreacyjnych, na plaże i do innych miejsc o charakterze kulturalnym; 6) wstępu oraz wypożyczania wydawnictw w zakresie usług świadczonych przez biblioteki, archiwa, muzea i innych usług związanych z kulturą; 7) usług związanych z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach; 8) działalności agencji informacyjnych; 9) usług wydawniczych; 10) usług radia i telewizji, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 34; 11) usług ochrony praw. Z analizy powołanego art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy jednoznacznie wynika, że zwolnienie ma charakter przedmiotowo-podmiotowy. Oznacza to, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku na jego podstawie jest nie tylko spełnienie przesłanki o charakterze przedmiotowym, dotyczącej rodzaju świadczonych usług (kulturalnych), ale także przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy, który musi być podmiotem prawa publicznego lub innym podmiotem uznanym na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym lub wpisanym do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury, w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, albo indywidualnym twórcą lub artystą wykonawcą w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzanym za wykonaną usługę w formie honorarium. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że zwolnienie nie ma zastosowania. Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. W skład grupy podmiotów uprawnionych do zwolnienia weszli indywidualni twórcy i artyści wykonawcy, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzani w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów. Powołany przepis art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy stanowi implementację do polskiego porządku prawnego art. 132 ust. 1 lit. n) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1, ze zm.), zgodnie z którym zwolnieniu od podatku przez państwa członkowskie podlega świadczenie niektórych usług kulturalnych, a także dostawa towarów ściśle z nimi związanych, przez podmioty prawa publicznego lub inne instytucje kulturalne uznane przez dane państwo członkowskie. Ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze nie definiują pojęć „kultura” i „usługa kulturalna”. Zatem, przy dokonywaniu interpretacji przepisu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy, posłużyć się należy wykładnią literalną, odwołując się do językowego znaczenia tych pojęć. Tym samym wskazać należy, że kultura oznacza „materialną i umysłową działalność społeczeństw oraz jej wytwory”, zaś usługa to „pomoc okazana komuś”, „działalność gospodarcza służąca do zaspokajania potrzeb ludzi”. Natomiast, określenie „kulturalny” oznacza „odnoszący się do tworzenia i upowszechniania kultury lub stanowiący jej składnik”. Właściwym więc wydaje się przyjęcie, że kultura to ogół wytworów i osiągnięć z dziedziny sztuki, funkcjonujących w postaci np. dzieł artystycznych, związanych z twórczością artystyczną (np. o charakterze literackim, naukowym, plastycznym, muzycznym). Zgodnie z jej regułami, odnosząc się do znaczenia terminu „usługi kulturalne” w języku potocznym, możemy stwierdzić, że pod pojęciem tym kryją się usługi odnoszące się do kultury, w zakresie kultury, itp. Natomiast, kultura to „całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości, a także ogół wartości zasad i norm współżycia przyjętych przez dane zbiorowości; wszystko to, co powstaje dzięki pracy człowieka, co jest wytworem jego myśli i działalności. Kultura dzieli się na: materialną, której zakres pokrywa się z pojęciem cywilizacja, i duchową – ogół wytworów i osiągnięć z dziedziny sztuki, nauki, moralności funkcjonujących w postaci dzieł artystycznych, wierzeń, obyczajów, a także uznanych wartości, takich jak: prawda, sprawiedliwość, wolność, równość itp. (Roman Smolski, Marek Smolski, Elżbieta Helena Stadtműller „Słownik Encyklopedyczny Edukacja Obywatelska” Wydawnictwo Europa, Warszawa 1999). Encyklopedia Popularna w haśle „kultura” podaje, że jest to „całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości gromadzony, utrwalany i wzbogacany w ciągu jej dziejów, przekazywany z pokolenia na pokolenie; w skład tak pojętej kultury wchodzą nie tylko wytwory materialne i instytucje społeczne, ale także zasady współżycia społecznego, sposoby postępowania, wzory, kryteria ocen estetycznych i moralnych przyjęte w danej zbiorowości i wyznaczające obowiązujące zachowania” (Encyklopedia Popularna PWN, Wydanie XV, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1982). W sytuacji, gdy wykładnia językowa nie przynosi oczekiwanych rezultatów, wskazanym jest sięgnięcie do wykładni systemowej oraz funkcjonalnej. W tym celu należy sięgnąć do ustaw wprost lub pośrednio odnoszących się do działalności prowadzonej w sferze kulturalnej, np. ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 87): Działalność kulturalna w rozumieniu niniejszej ustawy polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury. Przez potoczne rozumienie pojęcia „kultura” możemy zatem uznać całokształt wytworów materialnych i umysłowych społeczności. Reasumując, za usługi kulturalne możemy uznać usługi polegające na upowszechnianiu i ochronie kultury, przez którą należy rozumieć naturalne i kulturalne dziedzictwo ludzkości o charakterze materialnym i niematerialnym, w szczególności w zakresie historii, nauki i sztuki. Analizując możliwość zwolnienia świadczonych usług na gruncie przepisów art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy, należy wskazać, że zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 24 ze zm.), do której odwołuje się ustawodawca w treści art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy: Przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory: 1) wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe); 2) plastyczne; 3) fotograficzne; 4) lutnicze; 5) wzornictwa przemysłowego; 6) architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne; 7) muzyczne i słowno-muzyczne; 8) sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne; 9) audiowizualne (w tym filmowe). Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: Prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu. Ustawodawca posłużył się syntetyczną definicją utworu, określając w sposób generalny cechy konieczne wyróżniające utwór od innych rezultatów działalności człowieka. Aby określone dzieło mogło być przedmiotem prawa autorskiego musi posiadać następujące cechy: · mieć źródło w pracy człowieka (twórcy), · stanowić przejaw działalności twórczej, · posiadać indywidualny charakter. W myśl art. 85 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: Każde artystyczne wykonanie utworu lub dzieła sztuki ludowej pozostaje pod ochroną niezależnie od jego wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia. Z treści ww. przepisów można zatem wywieść, że twórcą w rozumieniu ustawy jest każda osoba prowadząca faktycznie działalność twórczą, czyli działalność, której efektem jest powstanie utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Użyte w tym przepisie określenie „przejaw działalności twórczej”, należy rozumieć jako uzewnętrzniony rezultat działalności człowieka o charakterze kreacyjnym. Tak sformułowana treść przepisów określających zwolnienie od podatku od towarów i usług, gdzie szczególnie akcentowana jest „indywidualność twórców i artystów wykonawców”, w zestawieniu z brzmieniem przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych pozwala stwierdzić, iż intencją ustawodawcy podatkowego było objęcie zwolnieniem wyłącznie takich usług kulturalnych, które świadczone są przez twórców, artystów wykonawców, z uwzględnieniem ich szczególnych relacji z dziełem, utworem. Zgodnie z ustawą o prawie autorskim i prawach pokrewnych wyróżnia się dwa rodzaje praw: · autorskie prawa osobiste, · autorskie prawa majątkowe. Przepisy dotyczące praw osobistych zostały uregulowane w rozdziale trzecim ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Na podstawie art. 16 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, autorskie prawa osobiste chronią nieograniczoną w czasie i niepodlegającą zrzeczeniu się lub zbyciu więź twórcy z utworem, a w szczególności prawo do: 1) autorstwa utworu; 2) oznaczenia utworu swoim nazwiskiem lub pseudonimem albo do udostępniania go anonimowo; 3) nienaruszalności treści i formy utworu oraz jego rzetelnego wykorzystania; 4) decydowania o pierwszym udostępnieniu utworu publiczności; 5) nadzoru nad sposobem korzystania z utworu. Autorskie prawa osobiste chronią więź twórcy z utworem i są z nim w sposób trwały związane. Są one bezterminowe oraz niezbywalne. Niezbywalność praw osobistych oznacza, że nie da się takiego prawa sprzedać, ani przekazać innej osobie. W myśl art. 17 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, twórcy przysługuje wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu. Zatem, prawa te chronią godność twórcy, która wyraża się w jego intelektualnym związku z dziełem. Natomiast, autorskie prawo majątkowe to uprawnienie o charakterze majątkowym, które zostało ukształtowane na wzór prawa własności. Twórca ma wyłączne uprawnienie do korzystania z dzieła lub rozporządzania nim. Autorskie prawa majątkowe, w przeciwieństwie do osobistych są zbywalne. Wynika to z art. 41 ust. 1 pkt 1-2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej: 1) autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy; 2) nabywca autorskich praw majątkowych może przenieść je na inne osoby, chyba że umowa stanowi inaczej. Zatem, autorskie prawo majątkowe obejmuje wyłącznie prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu. Majątkowe prawa autorskie są przedmiotem obrotu w postaci umów zbycia tych praw lub umów licencyjnych. Po przeniesieniu majątkowych praw autorskich do utworu, prawa te przechodzą całkowicie na nabywcę. Zatem, w chwili powstania gotowego utworu, rodzą się prawa autorskie przysługujące osobie, która taki utwór stworzyła. Autor staje się właścicielem dzieła i może z nim robić, co tylko zechce. Posiada do niego prawa dwojakiego rodzaju – osobiste i majątkowe. Podsumowując – autor ma prawo podpisać dzieło swoim nazwiskiem (prawo autorskie osobiste) oraz na nim zarabiać (prawo autorskie majątkowe). To pierwsze prawo jest niezbywalne, tym drugim może się podzielić całkowicie lub w części. Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: Współtwórcom przysługuje prawo autorskie wspólnie. Domniemywa się, że wielkości udziałów są równe. Każdy ze współtwórców może żądać określenia wielkości udziałów przez sąd, na podstawie wkładów pracy twórczej. Zgodnie z art. 11 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: Autorskie prawa majątkowe do utworu zbiorowego, w szczególności do encyklopedii lub publikacji periodycznej, przysługują producentowi lub wydawcy, a do poszczególnych części mających samodzielne znaczenie – ich twórcom. Domniemywa się, że producentowi lub wydawcy przysługuje prawo do tytułu. Tak więc, odwołując się do pojęcia „twórcy” w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wskazać należy, że twórcą w rozumieniu ww. ustawy jest nie tylko jedyny twórca utworu, ale również osoby, które są współtwórcami stworzonego dzieła. Zgodnie z przywołanym wyżej art. 9 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, współtwórcom przysługuje prawo autorskie wspólnie. Domniemywa się, że wielkość udziałów są równe. Utwór powstały w rezultacie współtwórczości jest zatem przedmiotem wspólnego prawa autorskiego niezależnie od tego, czy dają się w nim wyróżnić części stworzone przez poszczególnych twórców. Wykładnia systemowa zewnętrzna, oparta na zapisach ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych prowadzi do wniosku, że twórcą jest osoba fizyczna, która wykonała dany utwór sama lub z udziałem innych współtwórców. Z opisu sprawy wynika, że jest Pani absolwentką kierunku Konserwacja i Restauracja Dzieł Sztuki specjalności konserwacja i restauracja rzeźby kamiennej i detali architektonicznych. Tytuł magistra sztuki uzyskała Pani w roku (...). Oferowane przez Panią usługi wykonuje Pani osobiście zgodnie z zasadami sztuki konserwatorskiej, ale według własnych autorskich koncepcji. Pani praca jest procesem wieloetapowym, obejmującym działania techniczne, koncepcyjne oraz artystyczne. Każde zlecenie wymaga indywidualnego podejścia, co znajduje odzwierciedlenie w opracowaniu szczegółowego autorskiego programu prac dostosowanego do specyfiki i stanu konkretnego obiektu. Podczas przygotowywania programu konieczne jest dokonanie inwentaryzacji i oceny stanu zachowania zabytku, przeprowadzenie badań materiałowych oraz określenie odpowiednich technik i metod konserwatorskich. Każdy dokument powstały w toku prac jest chroniony prawem autorskim. Już w trakcie przygotowywania programu prac, podejmując subiektywne decyzje dotyczące takich kwestii jak techniki rekonstrukcji, jej zasadność, odróżnienie od oryginału lub wizualne scalenie z nim, działa Pani jako twórca w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W ramach Pani pracy powstają oryginalne utwory, stanowiące przejaw indywidualnej twórczości konserwatora odpowiadające definicji z art. 1 ust. 1 ustawie o prawie autorskim. Wykonywane przez Panią prace konserwatorskie i restauratorskie przy zabytkach są ściśle związane z kulturą. Każdy obiekt wymaga opracowania odrębnej koncepcji artystycznej, konserwatorskiej i technologicznej, która stanowi Pani własność intelektualną i artystyczną. Prawa autorskie do tych opracowań są przenoszone na zleceniodawców po otrzymaniu przez Panią honorarium. Zlecenia, które Pani podejmuje każdorazowo wiążą się z niepowtarzalnym procesem twórczym i intelektualnym, wymagającym kreatywnego podejścia do specyfiki konserwowanego dzieła sztuki, z zachowaniem rygoru powściągliwości, by autorskie ingerencje dopasowane były do stylu obiektu. Ze względu na indywidualny charakter i unikalność, realizacje te wymagają opracowania autorskiego planu działań, programu prac konserwatorskich oraz precyzyjnego określenia celów i założeń całego procesu. Każdy poddawany konserwacji obiekt to unikalne dzieło sztuki, charakteryzujące się wyjątkową strukturą technologiczną, formą oraz specyficznymi wyzwaniami konserwatorskimi. Czynności manualne, rekonstrukcyjne i konserwatorskie odzwierciedlają Pani indywidualny styl pracy, stanowiąc integralny element kreacji, tworzonej zgodnie z zasadami sztuki i etyką konserwatorską. Innymi słowy, są to działania o charakterze twórczym, objęte ochroną wynikającą z praw autorskich. Pani wątpliwości dotyczą kwestii możliwości zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy świadczonych przez Panią usługi w zakresie konserwacji i restauracji zabytków. Jak wyżej wskazano, zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy ma charakter przedmiotowo-podmiotowy. Warunkiem zastosowania tego zwolnienia jest łączne spełnienie przesłanki podmiotowej, odnoszącej się do usługodawcy oraz przesłanki przedmiotowej, dotyczącej rodzaju świadczonych usług. Zwolnieniu opisanemu w art. 43 ust. pkt 33 lit. b) ustawy podlegają usługi konserwatorskie i restauratorskie, o ile mają charakter działalności twórczej i charakteryzują się indywidualnością. Zwolnienie to nie dotyczy natomiast przypadków, gdy prace konserwatorskie i restauratorskie obejmują jedynie czynności o charakterze czysto technicznym. Przy czym należy mieć na uwadze, że prace te rzeczywiście muszą mieć twórczy charakter, nosić cechy indywidualne i być wynagradzane za pośrednictwem honorariów w zamian za przeniesienie praw autorskich na zleceniodawców (np. w postaci stworzenia egzemplarza dokumentacji projektowej mającej charakter utworu). Natomiast przedmiotowe zwolnienie nie będzie obejmować prac konserwatorskich czy restauratorskich, na które składają się działania o specyfice czysto technicznej. Mając zatem na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy stwierdzić należy, że w analizowanym przypadku wykonywane przez Panią w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługi w zakresie konserwacji i restauracji zabytków podlegają zwolnieniu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy. W rozpatrywanej sprawie, jak wskazano we wniosku, uzyskała Pani tytuł magistra sztuki kierunku Konserwacja i Restauracja Dzieł Sztuki specjalności konserwacja i restauracja rzeźby kamiennej i detali architektonicznych. W trakcie przygotowywania programu prac, podejmując subiektywne decyzje dotyczące takich kwestii jak techniki rekonstrukcji, jej zasadność, odróżnienie od oryginału lub wizualne scalenie z nim działa Pani jako twórca w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wykonywane przez Panią prace konserwatorskie i restauratorskie przy zabytkach są ściśle związane z kulturą. Każdy dokument powstały w toku prac jest chroniony prawem autorskim. Zlecenia, które Pani podejmuje każdorazowo wiążą się z niepowtarzalnym procesem twórczym i intelektualnym, wymagającym kreatywnego podejścia do specyfiki konserwowanego dzieła sztuki, z zachowaniem rygoru powściągliwości, by autorskie ingerencje dopasowane były do stylu obiektu. Ze względu na indywidualny charakter i unikalność, realizacje te wymagają opracowania autorskiego planu działań, programu prac konserwatorskich oraz precyzyjnego określenia celów i założeń całego procesu. Czynności manualne, rekonstrukcyjne i konserwatorskie odzwierciedlają Pani indywidualny styl pracy, stanowiąc integralny element kreacji, tworzonej zgodnie z zasadami sztuki i etyką konserwatorską. Są to działania o charakterze twórczym, objęte ochroną wynikającą z praw autorskich. W ramach Pani pracy powstają oryginalne utwory, stanowiące przejaw indywidualnej twórczości konserwatora odpowiadające definicji z art. 1 ust. 1 ustawie o prawie autorskim. Prawa autorskie do tych opracowań są przenoszone na zleceniodawców po otrzymaniu przez Panią honorarium. Zatem, świadczone przez Panią usługi korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy. Bowiem, Pani prace mają każdorazowo charakter indywidualny i twórczy, a w związku ze świadczonymi usługami działa Pani jako twórca konkretnego utworu. Ponadto, za przeniesienie praw autorskich do niego będzie Pani wynagradzana za pośrednictwem honorarium. Podsumowując, stwierdzam, że świadczone przez Panią usługi w zakresie konserwacji i restauracji zabytków mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy. Tym samym, Pani stanowisko w sprawie należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy: · stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz · zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa: Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym i zdarzeniem przyszłym, Pani ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym jego przedstawieniem. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno- skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.