Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest:
nieprawidłowe - w zakresie braku uznania Sprzedających za podatników podatku
od towarów i usług z tytułu dostawy Nieruchomości, oraz nieuznania transakcji
sprzedaży Nieruchomości za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT (podatek od towarów i usług),
prawidłowe - w zakresie prawa Kupującego do obniżenia kwoty podatku VAT
należnego o kwotę podatku VAT naliczonego i zwrotu nadwyżki podatku od
towarów i usług naliczonego w związku z nabyciem Nieruchomości.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:
Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i
odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie
prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).
Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy:
Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz
ich części, a także wszelkie postacie energii.
Jak stanowi art. 2 pkt 22 ustawy:
Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną
dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów
oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.
Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23
kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.), zwanej dalej:
Kodeks cywilny.
Zgodnie z art. 195 ww. ustawy - Kodeks cywilny:
Własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom
(współwłasność).
Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i
charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku
podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów
poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem
uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną
własności.
Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w
towarze (np. współwłasność nieruchomości), stanowi odpłatną dostawę towarów.
Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z 24 października 2011 r. sygn. akt I FPS 2
/11.
Jak wynika z art. 196 § 1 ustawy Kodeks cywilny:
Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo
współwłasnością łączną.
W myśl art. 198 ustawy Kodeks cywilny:
Każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych
współwłaścicieli.
Podkreślić więc należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję
wyłącznego właściciela, a rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel
może zbyć swój udział.
W tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami
reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy (t. j. Dz. U. z 2023
r. poz. 2809 ze zm.).
Stosownie do art. 31 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy:
Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność
majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie
jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny).
Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku
osobistego każdego z małżonków.
Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest
to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku
wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).
W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:
W czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału
majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do
rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku
wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.
W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:
Oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w
szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o
wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek
wspólny.
Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że
przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które
dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności
zmierzające do zachowania tego majątku.
Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:
Zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania: czynności prawnej
prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub
użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do
używania lub pobierania z niej pożytków.
Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego
rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między
nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest
współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład
majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału
majątku wspólnego.
Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu:
Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.
Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy o
podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby
dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot,
który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług,
zostały określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.
Należy zauważyć, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:
Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości
prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o
której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:
Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub
usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a
także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza
obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub
wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie
opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana
będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w
odniesieniu do danej transakcji.
Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma
charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich
podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie
gospodarczym. Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą
sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego
posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością
gospodarczą.
Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie
opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana
będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim
charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu
do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie,
że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.
Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie
wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006 r. str. 1
ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady:
„Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu
jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej
działalności.
„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców
lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem
wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w
szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości
niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.
Jednocześnie, w art. 12 ust. 1 lit. b powołanej Dyrektywy 2006/112/WE Rady wskazano, że:
Państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje
transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w
szczególności dostawy terenu budowlanego.
Zgodnie z art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady:
„Teren budowlany” to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren
budowlany przez państwa członkowskie.
Opodatkowaniu VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE
Rady, odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika
działającego w takim charakterze.
Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być
każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym
czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność
gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących
usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych
za takie.
Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle
powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie:
po pierwsze - dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających
opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej
wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy
dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku
osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź
wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.
W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten,
kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które
nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy
zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego.
Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności
gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie
tych czynności.
Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika
prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia,
czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).
Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami,
która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.:
nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg
wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające
poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy
wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego
obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub
innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność
„handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie
jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.
Zatem w kwestii opodatkowania sprzedaży Nieruchomości 1, 2 i 3 istotne jest, czy w
świetle zaprezentowanego opisu sprawy w celu dokonania sprzedaży ww. Nieruchomości
Sprzedający podejmą aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując
środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców
w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Sprzedających za
podmioty prowadzące działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za
podatników podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu
majątkiem prywatnym.
Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku
rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy
2006/112/WE Rady (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z
takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.
Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r., w
sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz
Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-
181/10) wynika, że:
Czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie
być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji
sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi
prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami
stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że
przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia
wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do
zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.
Inaczej jest natomiast - jak wyjaśnił Trybunał - w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje
aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do
wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9
ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu
dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w
przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się
profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego
zarządu majątkiem prywatnym.
W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu
Administracyjnego w Warszawie z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl
którego:
Formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność,
że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem
częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego
ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w
charakterze podatnika podatku VAT.
Jak wyjaśniono wyżej - odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska
judykatury - w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź
darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został
nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach
działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności, w
jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które
dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona
podatników VAT.
W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na
gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2
ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291
/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania
sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku
niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów
prywatnych:
„Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez
nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.
Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania
danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach
majątku osobistego.
W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we
wniosku opisu sprawy wynika, że Sprzedający podejmowali działania charakterystyczne
dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta powinna przy tym uwzględniać
nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań
jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt
tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego
rodzaju działalności gospodarczej.
Należy wskazać, że kwestie dotyczące stosunków cywilnoprawnych między podmiotami, w
tym kwestie dotyczące przeniesienia własności nieruchomości, reguluje ustawa z dnia 23
kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.).
Zgodnie z art. 535 Kodeksu cywilnego:
Przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego
własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić
sprzedawcy cenę.
Moment przeniesienia własności nieruchomości został określony w art. 155 § 1 Kodeksu
cywilnego, w myśl którego:
Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do
przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na
nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej, albo że strony inaczej
postanowiły.
Z kolei umowa przedwstępna została uregulowana w art. 389-396 Kodeksu cywilnego.
Zgodnie z art. 389 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego:
Umowa, przez którą jedna ze stron lub obie zobowiązują się do zawarcia oznaczonej
umowy (umowa przedwstępna), powinna określać istotne postanowienia umowy
przyrzeczonej.
Jeżeli termin, w ciągu którego ma być zawarta umowa przyrzeczona, nie został
oznaczony, powinna ona być zawarta w odpowiednim terminie wyznaczonym przez
stronę uprawnioną do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej. Jeżeli obie strony są
uprawnione do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej i każda z nich wyznaczyła inny
termin, strony wiąże termin wyznaczony przez stronę, która wcześniej złożyła
stosowne oświadczenie. Jeżeli w ciągu roku od dnia zawarcia umowy przedwstępnej
nie został wyznaczony termin do zawarcia umowy przyrzeczonej, nie można żądać jej
zawarcia.
Umowa przedwstępna jest więc jedynie zobowiązaniem do przeniesienia własności, lecz
własności nie przenosi. Kupujący nie otrzymuje na mocy tej umowy żadnych uprawnień
właścicielskich. Właścicielem zostaje dopiero dzięki zawarciu umowy przyrzeczonej. Tym
samym zgodnie z powyższymi normami prawa cywilnego - umowa przedwstępna, będąca
przyrzeczeniem zawarcia właściwej umowy sprzedaży, nawet jeśli sporządzona została w
formie aktu notarialnego, nie powoduje przeniesienia prawa własności nieruchomości.
Z okoliczności wskazanych przez Państwa we wniosku wynika, że Sprzedający:
nabyli niezabudowaną Nieruchomość 1, składającą się z działki nr 1 do majątku
objętego wspólnością ustawową majątkową małżeńską na podstawie warunkowej
umowy sprzedaży zawartej 18 kwietnia 2013 r. oraz umowy przeniesienia własności
ww. Nieruchomości 1 zawartej 14 maja 2013 r.;
niezabudowaną Nieruchomość 2, składającą się z działki nr 2 nabyli do majątku
objętego wspólnością ustawową majątkową małżeńską na podstawie umowy
zniesienia współwłasności ww. zawartej 3 grudnia 1999 r.;
niezabudowaną Nieruchomość 3, składającą się z działki nr 3 nabyli do majątku
objętego wspólnością ustawową majątkową małżeńską na podstawie umowy
przedwstępnej zawartej 4 kwietnia 2024 r. oraz umowy sprzedaży zawartej 29 maja
2024 r.;
Nieruchomość 1 i Nieruchomość 2 zostały nabyte jako lokata prywatnego kapitału.
Natomiast nabycie Nieruchomości 3 było koniecznym warunkiem sprzedaży na rzecz
Kupującej Nieruchomości 1 i 2, gdyż Kupująca Spółka była zainteresowana nabyciem
wyłącznie łącznie Nieruchomości 1, 2 i 3. Bez nieruchomości 3 nie mogłaby zrealizować
planowanej inwestycji.
Ponadto Sprzedający:
prowadzą działalność gospodarczą (każdy swoją), jednak żadna z Nieruchomości
nie jest wykorzystywana w prowadzonej przez Nich działalności gospodarczej;
są czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług;
transakcje na podstawie których nabyte zostały Nieruchomości nie podlegały
opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług;
Sprzedający nie podejmowali żadnych działań marketingowych zmierzających do
sprzedaży Nieruchomości. Kupujący sam zgłosił się do Sprzedających w celu
rozpoznania możliwości zakupu ww. Nieruchomości.
W ramach umowy przedwstępnej Sprzedający nie udzielali Kupującemu
pełnomocnictwa do działania w ich imieniu i na ich rzecz, jedynie wyrazili zgodę na
dysponowanie Nieruchomością 1 i 2 na cele budowlane przez Kupującego, w
stosunku do Nieruchomości nr 3 zgodę na dysponowanie tą Nieruchomością na
cele budowlane (bez udzielania pełnomocnictwa) wyraził poprzedni właściciel tej
Nieruchomości.
Nieruchomości (1, 2 i 3) nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i
wartości niematerialnych i prawnych w działalnościach gospodarczych prowadzonych
przez Sprzedających, nie zostały oddane przez Sprzedających do odpłatnego
korzystania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym
charakterze. Żadna z Nieruchomości nie była nigdy wykorzystywana przez
Sprzedających do działalności rolniczej.
Aktem notarialnym z 4 kwietnia 2023 r. (zmienionym aneksem podpisanym 22 lutego
2024 r.) Kupujący oraz Sprzedający zawarli przedwstępną umowę sprzedaży, na podstawie
której strony zobowiązały się zawrzeć umowę sprzedaży przenoszącą własność
Nieruchomości 1, Nieruchomości 2 oraz Nieruchomości 3 (umowę przyrzeczoną), przy
czym na dzień zawierania ww. umowy przedwstępnej Sprzedający nie byli jeszcze
właścicielami Nieruchomości 3 (tego samego dnia, tj. 4 kwietnia 2023 r. Sprzedający
zawarli umowę przedwstępną nabycia Nieruchomości 3).
Ww. przedwstępna umowa sprzedaży zawarta 4 kwietnia 2023 r. pomiędzy Kupującym, a
Sprzedającymi przewidywała, że umowa sprzedaży (umowa przyrzeczona) dotycząca
wszystkich trzech Nieruchomości zawarta zostanie pod następującymi warunkami:
- Nabycia przez Sprzedających, w terminie do 31 grudnia 2023 r. Nieruchomości nr 3
(termin został następnie wydłużony aneksem do przedwstępnej umowy sprzedaży
Nieruchomości do 31 grudnia 2024 r.), w stanie wolnym od jakichkolwiek obciążeń oraz
praw i roszczeń osób trzecich (w tym stanie wolnym od ujawnionego prawa osobistego -
ujawnionego w Księdze Wieczystej prowadzonej dla Nieruchomości 3, prawa do
zaspokojenia z nieruchomości przysługującego osobie trzeciej na podstawie wyroku sądu);
- Uzyskania przez Kupującego w terminie do 31 października 2023 r. (termin został
następnie wydłużony aneksem do przedwstępnej umowy sprzedaży Nieruchomości do 30
listopada 2024 r.), ostatecznego i prawomocnego pozwolenia na budowę na
2Nieruchomościach obiektu handlowego o powierzchni zabudowy ok. 16 tys. m,
uwzględniającego wniosek kupującego (Wnioskodawcy będącego stroną postępowania)
złożony w odpowiednim organie administracyjnym, na podstawie którego możliwa będzie
realizacja zamierzonej przez Kupującego inwestycji.
Jednocześnie 4 kwietnia 2023 r. aktem notarialnym Sprzedający oświadczyli, że w związku
z zawartą przedwstępną umową sprzedaży wyrazili zgodę Kupującemu (poprzednia nazwa
firmy E. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) na dysponowanie przez Spółkę
Nieruchomością 1 i 2 na cele budowalne w rozumieniu Prawa budowlanego. Niniejsze
oświadczenie uprawniało Spółkę do dokonywania wszelkich zgłoszeń i zawiadomień w
toku procesu inwestycyjnego, uzyskiwania stanowisk, opinii lub uzgodnień wszelkich
organów w związku z realizowaną inwestycją uzyskiwania warunków technicznych
przyłączenia do sieci i dostawy mediów, zawierania umów z gestorami sieci. Zgodę na
dysponowanie Nieruchomością nr 3 na cele budowlane wyraził poprzedni właściciel tej
Nieruchomości, od którego Sprzedający nabyli tę Nieruchomość.
Umowę przyrzeczoną strony zobowiązały się zawrzeć do 31 grudnia 2023 r. (w drodze
aneksu termin ten został wydłużony do 31 stycznia 2025 r.). 30 sierpnia 2024 r. Kupujący
oraz Sprzedający zawarli przyrzeczoną umowę sprzedaży Nieruchomości 1, 2 i 3, w której
zobowiązali się do usunięcia z Nieruchomości wszelkich zadrzewień i zakrzewień w
terminie do 30 września 2024 r.
Przy tak przedstawionym opisie stanu faktycznego, Państwa wątpliwości zakreślone
Pytaniem nr 1 dotyczą kwestii uznania, czy w związku z zawarciem umowy przyrzeczonej
przenoszącej własność Nieruchomości 1, 2 i 3 na rzecz Kupującego, transakcja ta
podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako realizowana przez
Sprzedających działających w charakterze podatników podatku od towarów i usług.
W opisanej sprawie w pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć, czy w odniesieniu do
opisanej czynności sprzedaży Nieruchomości 1, 2 i 3 Sprzedający będą spełniać przesłanki
do uznania Ich za podatników podatku od towarów i usług, tj. czy w świetle
zaprezentowanego opisu sprawy, w celu dokonania opisanej sprzedaży podjęli aktywne
działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do
wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust.
2 ustawy, co skutkować będzie koniecznością uznania Sprzedających za podmioty
prowadzące działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatników
podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpi w ramach zarządu majątkiem
prywatnym.
Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jak podatnik
podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności
faktycznych danej sprawy.
Z opisu sprawy wynika, że już samo nabycie Nieruchomości nr 3 było związane z
późniejszym odsprzedaniem całości terenu (Nieruchomości 1, 2 oraz 3) Kupującemu po
spełnieniu się warunków zawieszających z aktu notarialnego - umowy przedwstępnej.
Nabycie Nieruchomości nr 3 było konieczne, aby Kupujący mógł zrealizować całość
planowanego przedsięwzięcia inwestycyjnego - budowa obiektów handlowych.
Powierzchnia Nieruchomości nr 1 i nr 2 nie pozwalała na realizację tego przedsięwzięcia
(powierzchnia tych Nieruchomości była zbyt mała). Ponadto Sprzedający - w umowie
przenoszącej własność Nieruchomości nr 3 - zobowiązali się własnym kosztem i
staraniem, w terminie do 30 września 2024 r. usunąć z ww. Nieruchomości wszelkie
zadrzewienia i zakrzewienia. Ww. prace zostały przez Sprzedających wykonane już po
przeniesieniu własności Nieruchomości nr 3 aktem notarialnym podpisanym 30 sierpnia
2024 r.
Sprzedający złożyli do aktu notarialnego wspólne oświadczenie (łącznie w ramach jednego
aktu notarialnego działając wspólnie), zgodnie z którym wyrazili Kupującemu zgodę na
dysponowanie przez Kupującego Nieruchomością 1 oraz Nieruchomością 2 na cele
budowlane w rozumieniu art. 3 ustawy Prawo budowlane. Zgodnie z treścią ww.
oświadczenia, stanowiło ono tytuł do dysponowania przez Kupującego Nieruchomością 1
oraz Nieruchomością 2 na cele budowlane w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego i
jako takie uprawniało Kupującego do dokonywania wszelkich zgłoszeń i zawiadomień w
toku procesu inwestycyjnego, uzyskiwania stanowisk, opinii lub uzgodnień wszelkich
organów w związku z realizowaną inwestycją, uzyskiwania warunków technicznych
przyłączenia do sieci i dostawy mediów oraz zawierania umów z gestorami sieci.
Nie ulega więc wątpliwości, że taki zakres przygotowania Nieruchomości do sprzedaży nie
jest typowy dla działań podejmowanych przez osoby fizyczne w zakresie zarządzania
majątkiem osobistym - prywatnym.
Biorąc pod uwagę treść przytoczonych przepisów oraz zawarty opis sprawy stwierdzić
należy, że sprzedaż Nieruchomości 1, 2 i 3 zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, jest dostawą
dokonywaną przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności
gospodarczej. Sprzedający, dokonując opisanych we wniosku czynności, podejmowali
działania podobne do tych, jakie wykonują podmioty zajmujące się profesjonalnie
obrotem nieruchomościami, o których mowa w orzeczeniu w sprawach połączonych C-180
/10 i C-181/10. Wykazali aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną
do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.
W związku z powyższym, skoro w przedmiotowej sprawie wystąpiły przesłanki stanowiące
podstawę uznania Sprzedających za podatników podatku VAT, w rozumieniu art. 15 ust. 1
ustawy, prowadzących działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, to czynność
dostawy Nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa
towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.
Należy zauważyć, że wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od
towarów i usług, może korzystać ze zwolnienia od tego podatku albo może być
opodatkowana tym podatkiem.
Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub
świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.
W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy:
Zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny
budowlane.
Powyższe oznacza, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której
przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż
budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o
charakterze rolnym, leśnym, itp.
Stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy:
Ilekroć w przepisach ustawy jest mowa o terenach budowlanych - rozumie się przez to
grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem
zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z
decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w
przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Jednocześnie należy wskazać, że kluczowa dla sprawy regulacja stanowi implementację
art. 135 ust. 1 lit. k Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym:
Państwa członkowskie zwalniają dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy
terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b.
Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1130):
Ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz
określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w
miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.
O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. W
przedmiotowej sprawie - miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło
prawa miejscowego.
W konsekwencji, generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których
przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w
przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny
budowlane, czyli tereny przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem
zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z
decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Pozostałe natomiast dostawy gruntów
niezabudowanych, dla których nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego
oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy - są zwolnione od podatku VAT.
Ustawa o podatku od towarów i usług w kontekście zastosowania właściwej stawki
podatku VAT przy sprzedaży gruntu nakazuje oceniać przeznaczenie tego gruntu
wyłącznie na podstawie istniejącego planu zagospodarowania przestrzennego i wydanych
decyzji o warunkach zabudowy.
Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że sprzedana Nieruchomość 1 jest
niezabudowana, zlokalizowana na obszarze dla którego obowiązują ustalenia
miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego o przeznaczeniu 5UC - tereny
zabudowy usługowej oraz rozmieszczenia obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży
22000 m.
Nieruchomość 2 oraz Nieruchomość 3 są położone częściowo na obszarze dla którego
obowiązują ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego o
przeznaczeniu 5UC - tereny zabudowy usługowej oraz rozmieszczenia obiektów
2handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m oraz częściowo na obszarze dla
którego obowiązują ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego o
przeznaczeniu 7P/U - tereny obiektów produkcyjnych, składów, magazynów, zabudowy
usługowej i handlowej.
Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że niezabudowane Nieruchomości 1, 2 i 3
stanowią tereny budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy.
W konsekwencji dostawa Nieruchomości nie może zostać objęta zwolnieniem od podatku
na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.
W tej sytuacji należy przeanalizować przesłanki do ewentualnego zastosowania zwolnienia
od opodatkowania podatkiem VAT dostawy Nieruchomości wynikające z art. 43 ust. 1 pkt
2 ustawy.
Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy:
Zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele
działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia
tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty
podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Wskazać należy, że dla zastosowania zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43
ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki
wskazane w tym przepisie, tj.:
towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie
działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich
przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie,
wytworzeniu) tych towarów.
Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy
towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy
Zaznaczenia wymaga przy tym, że NSA w wyroku z 28 lutego 2013 r., sygn. akt I FSK 627
/12 wskazał, że:
„Zwolnienie, o którym mowa w art. 136 lit. b) dyrektywy 2006/112/WE, a więc również
wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., przysługuje tylko wtedy gdy podatnik nie ma
prawa do odliczenia podatku na skutek ograniczeń i zakazów przewidzianych
przepisami dyrektywy lub u.p.t.u., co wynika np. ze związku ze sprzedażą zwolnioną od
podatku (por. art. 86 i art. 88 ustawy), a więc nie ma zastosowania, gdy brak odliczenia
podatku w poprzedniej fazie obrotu wynika z faktu, że dana czynność w ogóle nie
podlegała opodatkowaniu (por. wyrok ETS z 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04
Jyske Finanse A/S) oraz gdy podatnik, mając prawo do odliczenia podatku naliczonego,
z uprawnienia tego nie skorzystał”.
W wyroku, na który powołuje się Naczelny Sąd Administracyjny, Trybunał Sprawiedliwości
Unii Europejskiej stwierdził, że ze zwolnienia z VAT nie będzie korzystać dostawa towarów,
w stosunku do których podatnik nie odliczył VAT naliczonego z powodów innych niż ściśle
określone w art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE. Tym samym, przepis art. 136 Dyrektywy
2006/112/WE wskazuje zatem, że w przypadkach, w których przy nabyciu towaru VAT w
ogóle nie wystąpił, nie można uznać, że mamy do czynienia z brakiem prawa do odliczenia
podatku VAT.
Oznacza to, że zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, nie może mieć
zastosowania do zbycia towaru przez podatnika, jeżeli transakcja sprzedaży, w wyniku
której nabył on wcześniej ten towar, nie była opodatkowana podatkiem od towarów i
usług.
Z okoliczności sprawy wynika, że Transakcje na podstawie których Nieruchomości 1, 2 i 3
zostały nabyte nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
W takiej sytuacji nie można mówić, że Sprzedającym przysługiwało prawo do odliczenia
podatku naliczonego przy nabyciu ww. Nieruchomości bądź nie przysługiwało
Sprzedającym prawo do odliczenia podatku VAT, skoro dostawa nie była objęta tym
podatkiem.
Ponadto wskazali Państwo, że Nieruchomość (1, 2 i 3) od momentu nabycia nie była przez
Sprzedających wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej ani działalności
rolniczej. Nieruchomości nie zostały oddane do odpłatnego korzystania na podstawie
umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Tym samym należy
stwierdzić, że Sprzedający nie wykorzystywali Nieruchomości wyłącznie na cele
działalności gospodarczej zwolnionej od podatku VAT.
Oznacza to, że w odniesieniu do sprzedaży Nieruchomości 1, 2 i 3 nie zostały spełnione
warunki do zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2
ustawy. Wobec tego, do sprzedaży Nieruchomości nie będzie miał zastosowania ww. art.
43 ust. 1 pkt 2 ustawy.
Tym samym, sprzedaż Nieruchomości przez Sprzedających stanowiła czynność
podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w
zw. z art. 7 ust. 1 ustawy, i nie korzystała ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art.
43 ust. 1 pkt 9 i pkt 2 ustawy.
Powyższe oznacza, że sprzedaż Nieruchomości 1, 2 i 3 jest opodatkowana podatkiem od
towarów i usług według stawki VAT właściwej dla przedmiotu sprzedaży.
Państwa stanowisko w zakresie Pytania nr 1, zgodnie z którym sprzedaż Nieruchomości 1,
2 i 3 przez Sprzedających na rzecz Kupującego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem
VAT, a Sprzedający nie wystąpili w charakterze podatnika podatku VAT, uznaję za
nieprawidłowe.
Odnosząc się natomiast do Państwa wątpliwości dotyczących prawa Kupującego do
odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia Nieruchomości, należy zauważyć, że
podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w
art. 86 ust. 1 ustawy.
W myśl tego przepisu:
W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności
opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo
do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem
art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.
Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:
Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur
otrzymanych przez podatnika z tytułu:
a) nabycia towarów i usług,
b) dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
W myśl art. 87 ust. 1 ustawy:
W przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w
okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do
obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu
różnicy na rachunek bankowy.
Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku
naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn.
odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z
których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania
czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku
należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).
Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty
podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które
nie są w ogóle wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Ponadto
podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku
naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno
przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia
przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków,
które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę
podatku naliczonego.
Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z
którym:
Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku
lub zwrotu podatku naliczonego faktury w przypadku, gdy transakcja
udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.
Jak wcześniej wywiedziono, planowane zbycie przez Sprzedających Nieruchomości będzie
stanowić czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1
pkt 1 w powiązaniu z art. 7 ust. 1 ustawy, która nie będzie objęta zwolnieniem od podatku
na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9, a także pkt 2 ustawy.
Z opisu sprawy wynika, że Kupujący jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku
od towarów i usług. Prowadzi działalność w zakresie realizacji inwestycji budowlanych
(centra handlowe i (...) - parki handlowe). Po nabyciu Kupujący zamierza wykorzystywać
ww. Nieruchomości do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług,
zamierza wybudować na ww. Nieruchomościach budynek centrum handlowego (...), który
następnie będzie wykorzystywany w ramach, opodatkowanej podatkiem VAT,
prowadzonej działalności gospodarczej albo skomercjalizowany (sprzedany).
W konsekwencji, mając na uwadze opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie
przepisy prawa, należy stwierdzić, że Kupujący ma prawo do obniżenia kwoty podatku
należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego na fakturze dokumentującej
przedmiotową Transakcję zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy. Wynika to z faktu, że w
analizowanym przypadku zostały spełnione - wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy przesłanki
warunkujące prawo do odliczenia podatku naliczonego i nie zaistniały wyłączenia, o
których mowa w art. 88 ustawy.
Tym samym, jeśli w okresie rozliczeniowym kwota podatku naliczonego była wyższa od
kwoty podatku należnego, mają Państwo prawo do otrzymania zwrotu tej różnicy na
rachunek bankowy zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy.
W związku z powyższym Państwa stanowisko w zakresie opodatkowania dostawy
Nieruchomości oraz prawa do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku
VAT naliczonego oraz zwrotu nadwyżki podatku od towarów i usług naliczonego w związku
z nabyciem ww. Nieruchomości, należało uznać za prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego
obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania). Inne
kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz we własnym stanowisku, które nie zostały
objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.
Dotyczy to w szczególności kwestii dokumentowania transakcji fakturą.
Ponadto, zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o
wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia
zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany
przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Ponoszą
Państwo ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem
we wniosku opisu stanu faktycznego.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile
rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie
z opisem podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w
przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy,
wydana interpretacja traci swą aktualność.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz.
2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa
sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia
przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy
zastosują się do interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub
zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem
czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z
dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w
decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki
interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
przez Zainteresowanego, który
jest stroną postępowania
A. Sp. z o.o. (Zainteresowany będący stroną postępowania - art. 14r § 2 Ordynacji
podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje
ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi
(t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę
należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej
(art. 53 § 1 PPSA):
w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa
Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na
adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS
/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia
przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do
zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz
powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r
Ordynacji podatkowej.