0112-KDSL2-1.440.500.2024.2.BK

WIĄŻĄCA INFORMACJA STAWKOWA (WIS)

Na podstawie art. 42a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2024 r., poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, po rozpatrzeniu wniosku (…) z dnia 10 września 2024 r. (data wpływu 12 września 2024 r.), uzupełnionego pismami: z dnia 29 października 2024 r. (data wpływu 29 października 2024 r.) oraz z dnia 5 listopada 2024 r. (data wpływu 5 listopada 2024 r.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydaje niniejszą wiążącą informację stawkową.

Przedmiot wniosku: usługa – wykonanie projektu wnętrza lokalu mieszkalnego – (…) wraz z przeniesieniem autorskich praw majątkowych do ww. projektu

Opis usługi:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą zajmującą się projektowaniem wnętrz. W ramach przedmiotowej usługi wykonuje następujące czynności: inwentaryzacja (pomiary) na miejscu inwestycji, przeprowadzenie wywiadu z Inwestorem i stworzenie briefu dotyczącego wymagań i preferencji odnośnie projektowanych wnętrz prywatnych mieszkaniowych, przygotowanie projektu koncepcyjnego wnętrza na podstawie dokonanej inwentaryzacji oraz zebranych wytycznych projektowych, przygotowanie poprawek wizualizacji po ewentualnym zgłoszeniu uwag przez Inwestora, przygotowanie dokumentacji technicznej (wykonawczej) projektu, lista zakupowa produktów użytych w projekcie dotycząca aranżacji wnętrza. Projekt wnętrza lokalu mieszkalnego – (…) powstawał etapowo: (…). Wykonywany przez Wnioskodawcę projekt jest wynikiem samodzielnego działania twórczego, odróżniającego się od innych wcześniejszych rezultatów działań, jest niepowtarzalny i nacechowany indywidualnością. Nie jest również szablonowy ze względu na to, że powstaje na podstawie spersonalizowanych wytycznych i wizji kreatywnej Wnioskodawcy. Wnioskodawca ma swobodę w kształtowaniu ostatecznego kształtu projektu, jego treści oraz zawartości.

Na wykonanie usługi Wnioskodawca zawiera z klientem (Zamawiającym) umowę, na mocy której przenosi na Zamawiającego – z chwilą przekazania mu dokumentacji technicznej projektu – autorskie prawa majątkowe do projektu na polach eksploatacji pozwalających na wykorzystanie projektu w celu realizacji wyłącznie jednej inwestycji, na potrzeby której projekt został wykonany. Wnioskodawca za przedmiotową usługę wynagradzany jest w formie honorarium, w które wchodzi utwór (projekt) wraz z przekazaniem autorskich praw majątkowych do projektu. Projekt oznaczony jest nazwiskiem Wnioskodawcy.

Rozstrzygnięcie: Usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania

Stawka podatku od towarów i usług: 8%

Podstawa prawna: art. 41 ust. 2 ustawy w zw. z art. 146ef ust. 1 pkt 2 ustawy w zw. z poz. 63 załącznika nr 3 do ustawy

Cel wydania WIS: określenie stawki podatku od towarów i usług

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2024 r. Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie WIS w zakresie sklasyfikowania ww. usługi na potrzeby określenia stawki podatku od towarów i usług. Wniosek uzupełniono pismami: z dnia 29 października 2024 r. i 5 listopada 2024 r. poprzez uzupełnienie braków formalnych wniosku, doprecyzowanie opisu sprawy oraz przesłanie stosownych dokumentów.

W treści wniosku przedstawiono następujący szczegółowy opis usługi:

W ramach wykonywanej usługi projektu kompleksowego wnętrza Wnioskodawca wykonuje następujące czynności:

1. inwentaryzacja (pomiary) na miejscu inwestycji,

2. przeprowadzenie wywiadu z Inwestorem i stworzenie briefu dotyczącego wymagań i preferencji odnośnie projektowanych wnętrz prywatnych mieszkaniowych,

3. przygotowanie projektu koncepcyjnego wnętrza na podstawie dokonanej inwentaryzacji oraz zebranych wytycznych projektowych,

4. przygotowanie poprawek wizualizacji po ewentualnym zgłoszeniu uwag przez Inwestora,

5. przygotowanie dokumentacji technicznej (wykonawczej) projektu,

6. lista zakupowa produktów użytych w projekcie dotycząca aranżacji wnętrza.

Wykonywany projekt prywatnego wnętrza mieszkaniowego odznacza się oryginalnym, niepowtarzalnym charakterem twórczym, ponieważ jest wynikiem pracy kreatywnej architekta (Wnioskodawcy), który każdorazowo przygotowuje dla Inwestora koncepcje oryginalne, dopasowane do jego wymagań i potrzeb. Każde proponowane rozwiązanie jest unikatowe i niemożliwe do przełożenia na inne wnętrza mieszkaniowe, ponieważ powstaje z myślą o konkretnej przestrzeni oraz konkretnej osobie/osobach. Wnioskodawca każdorazowo tworzy oryginalną, nieszablonową koncepcję, która jest wynikiem jego pracy twórczej i kreatywnej oraz posiadanej wiedzy i doświadczenia w zakresie projektowania wnętrz. Wykonywany przez Wnioskodawcę projekt jest wynikiem samodzielnego działania twórczego, odróżniającego się od innych wcześniejszych rezultatów działań, jest niepowtarzalny i nacechowany indywidualnością. Nie jest również szablonowy ze względu na to, że powstaje na podstawie spersonalizowanych wytycznych i wizji kreatywnej Wnioskodawcy. Wnioskodawca ma swobodę w kształtowaniu ostatecznego kształtu projektu, jego treści oraz zawartości.

Z chwilą przekazania klientowi dokumentacji technicznej projektu, Wnioskodawca przenosi na rzecz klienta autorskie prawa majątkowe do projektu na polach eksploatacji pozwalających na wykorzystanie projektu w celu realizacji wyłącznie jednej inwestycji, na potrzeby której projekt został wykonany. Dodatkowo Wnioskodawca wskazał, że świadczy usługę wykonania projektu jako twórca w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, za którą wynagradzany jest w formie honorarium, w które wchodzi utwór (projekt) wraz z przekazaniem autorskich praw majątkowych do projektu.

W piśmie z dnia 29 października 2024 r., będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 28 października 2024 r., znak: 0112-KDSL2-1.440.500.2024.1.BK, Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem wniosku jest pojedyncza usługa – projekt wnętrza lokalu mieszkalnego – (…) oraz podał, że projekt powstawał etapowo:

(…).

Cały projekt powstawał na przestrzeni miesięcy i jest efektem wielu analiz i rozmów o stylistyce i funkcjonalności wnętrza. Każde rozwiązanie było analizowane dla tej nieruchomości i dla tych klientów.

(…).

Uzasadnienie klasyfikacji usługi

Stosownie do brzmienia art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacji w układzie odpowiadającym Nomenklaturze scalonej (CN) zgodnej z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, z późn. zm. – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, z późn. zm.) lub w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są klasyfikowane według Nomenklatury scalonej (CN) lub klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują działy, pozycje, podpozycje lub kody Nomenklatury scalonej (CN) lub symbole klasyfikacji statystycznych.

Natomiast stosownie do art. 42a ustawy wiążąca informacja stawkowa, zwana dalej ,,WIS”, jest decyzją wydawaną na potrzeby opodatkowania podatkiem dostawy towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo świadczenia usług, która zawiera:

1. opis towaru albo usługi będących przedmiotem WIS;

2. klasyfikację towaru według działu, pozycji, podpozycji lub kodu Nomenklatury scalonej (CN) albo według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług albo według sekcji, działu, grupy lub klasy Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych albo usługi według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, niezbędną do:

a) określenia stawki podatku właściwej dla towaru albo usługi,

b) stosowania przepisów ustawy oraz przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie – w przypadku, o którym mowa w art. 42b ust. 4;

3. stawkę podatku właściwą dla towaru albo usługi, z wyjątkiem przypadku, o którym mowa w art. 42b ust. 4.

Zatem w przypadku, gdy stawka podatku od towarów i usług nie jest uzależniona od zaklasyfikowania danego towaru lub usługi do odpowiedniej klasyfikacji (CN, PKOB lub PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług)), ale od spełnienia definicji (opisu) zawartej w odpowiednim przepisie ustawy lub pozycji załącznika do ustawy, przedmiotem postępowania w zakresie wydania WIS jest ustalenie, czy opisany towar lub usługa spełnia wymogi wskazane przez ustawodawcę w tym opisie.

Uzasadnienie zastosowania stawki podatku od towarów i usług

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, innych niż klasyfikowane według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w grupowaniu usługi związane z wyżywieniem (PKWiU 56), stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem art. 114 ust. 1 i art. 138i ust. 4.

Natomiast stosownie do art. 146ef ust. 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2024 r. do końca roku, w którym suma wydatków wymienionych w art. 40 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. 2305 oraz z 2023 r. poz. 347, 641, 1615, 1834 i 1872) określonych na ten rok w ustawie budżetowej, w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 lipca tego roku, oraz planie finansowym Funduszu Wsparcia Sił Zbrojnych przedłożonym zgodnie z art. 42 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny albo projekcie tego planu przedstawionym do zatwierdzenia Ministrowi Obrony Narodowej zgodnie z art. 42 ust. 2 i 3 tej ustawy, jeżeli plan ten nie został przedłożony zgodnie z art. 42 ust. 4 tej ustawy, po wyłączeniu planowanych przepływów finansowych w ramach tej sumy wydatków, jest wyższa niż 3% wartości produktu krajowego brutto określonego zgodnie z art. 40 ust. 2 tej ustawy:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2, art. 110 i art. 138i ust. 4, wynosi 23%;

2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%;

3. stawka zryczałtowanego zwrotu podatku, o której mowa w art. 115 ust. 2, wynosi 7%;

4. stawka ryczałtu, o której mowa w art. 114 ust. 1, wynosi 4%.

W załączniku nr 3 do ustawy zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, pod poz. 63 wskazano, bez względu na symbol PKWiU „Usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2022 r., poz. 2509) wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania”.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W szczególności, przedmiotem prawa autorskiego – w myśl art. 1 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych – są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);

2. plastyczne;

3. fotograficzne;

4. lutnicze;

5. wzornictwa przemysłowego;

6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;

7. muzyczne i słowno-muzyczne;

8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;

9. audiowizualne (w tym filmowe).

Ustawodawca posłużył się syntetyczną definicją utworu, określając w sposób generalny cechy konieczne, wyróżniające utwór od innych rezultatów działalności człowieka. Utwór musi zatem wykazywać łącznie trzy cechy:

1. stanowić przejaw działalności człowieka (twórcy);

2. stanowić przejaw działalności twórczej;

3. mieć indywidualny charakter.

O ile sens pierwszej z cech nie budzi wątpliwości, dwie pozostałe mają charakter ocenny. Jednakże stwierdzenie, że utwór to przejaw działalności twórczej uwypukla fakt, że utwór powinien stanowić rezultat działalności o charakterze kreacyjnym. Przesłanka ta, niekiedy określana przesłanką „oryginalności” utworu, kładzie nacisk na aspekt przedmiotowy, tj. odnoszący się do samego wytworu ludzkiego umysłu. Spełniona zostaje, gdy istnieje nowy wytwór intelektu. Nie może natomiast być uznany za utwór i objęty ochroną prawa autorskiego taki przejaw ludzkiej aktywności umysłowej, który jest rutynowy, standardowy lub typowy. Podkreśla to konieczność łącznego traktowania obu z wymienionych w pkt 2 i pkt 3 cech. Sam „przejaw działalności twórczej” nie jest warunkiem wystarczającym do zakwalifikowania określonego wytworu jako przedmiotu prawa autorskiego. Konieczne jest, by wytwór taki miał indywidualny charakter, tzn. żeby cechował się indywidualnością. Muszą zatem charakteryzować go dostatecznie doniosłe różnice w porównaniu z uprzednio wytworzonymi produktami intelektualnymi.

Kryteria powyższe były precyzowane w orzecznictwie. Przykładowo w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2006 r., sygn. akt III CSK 40/05 stwierdzono, że „rezultat wysiłku intelektualnego nie może być rutynowy, standardowy i typowy. Nie może być uznany za utwór i objęty ochroną prawa autorskiego taki przejaw ludzkiej aktywności umysłowej, któremu brak cech dostatecznie indywidualizujących, tj. odróżniających go od innych wytworów podobnego rodzaju i przeznaczenia”.

W innym orzeczeniu Sąd Najwyższy ocenił, że: „Proces tworzenia, w przeciwieństwie do pracy technicznej, polega na tym, że rezultat podejmowanego działania stanowi projekcję wyobraźni osoby, od której pochodzi, zmierzając do wypełniania tych elementów wykonywanego zadania, które nie są jedynie wynikiem zastosowania określonej wiedzy, sprawności, surowców, urządzeń bądź technologii. (…) Wymaganie nowości nie jest niezbędną cechą twórczości jako przejawu intelektualnej działalności człowieka. Utwór może być kompilacją wykorzystującą dane powszechnie dostępne pod warunkiem, że ich wybór, segregacja, sposób przedstawienia ma znamiona oryginalności” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2006 r., I CK 281/05).

Nie każde dzieło (utwór) spełnia przesłanki utworu w rozumieniu ww. ustawy. Dotyczy to w szczególności świadczenia będącego powieleniem innych prac, a więc niebędących rezultatem działalności twórczej o indywidualnym charakterze, jak również prac typowych, zawierających powtarzalne, nieoryginalne rozwiązania. Świadczenia (utwory) takie nie podlegają ochronie autorsko-prawnej na podstawie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Odwołując się do pojęcia „twórcy” w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wskazać należy, że twórcą w jej rozumieniu jest nie tylko jedyny twórca utworu, ale również osoby, które są współtwórcami stworzonego dzieła. Wykładnia systemowa zewnętrzna, oparta na zapisach ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych prowadzi do wniosku, że twórcą jest osoba fizyczna, która wykonała dany utwór sama lub z udziałem innych współtwórców.

Jak wynika z powołanych przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej, ustalony w jakiejkolwiek postaci. Przejawem działalności twórczej jest uzewnętrzniony rezultat działalności twórcy.

Jednocześnie wskazać należy, że w myśl postanowień rozdziału 5 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, autorskie prawa majątkowe do utworu mogą przejść na inne osoby na podstawie umowy o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub na podstawie umowy o korzystanie z utworu, zwanej licencją.

Według art. 41 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej:

1. autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy;

2. nabywca autorskich praw majątkowych może przenieść je na inne osoby, chyba że umowa stanowi inaczej.

Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji pojęcia „honorarium”, zatem można wyjaśnić jego znaczenie posługując się Słownikiem Języka Polskiego (Słownik Współczesnego Języka Polskiego, Wydawnictwo Wilga, Warszawa 1996, str. 309), według którego „honorarium to wynagrodzenie za pracę w wolnych zawodach”; ustawa ta nie definiuje także pojęcia „wolnego zawodu”. Nie oznacza to jednak, że wynagrodzenie otrzymane z tytułu udzielenia licencji do utworu, nie stanowi wynagrodzenia za pracę w wolnym zawodzie o charakterze honorarium, a wynagrodzenia za wykonaną pracę nie można utożsamiać z zapłatą za usługę wykonaną w ramach działalności gospodarczej.

Podsumowując, gdy usługi są wykonywane przez twórcę w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych i stanowią przedmiot autorskich praw majątkowych do utworu, a wynagrodzenie w formie honorarium odbywa się z przeniesieniem ww. praw, to z uwagi na nierozerwalność powyższych czynności, tj. sprzedaży usługi oraz praw autorskich, świadczenie to stanowi „Usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania”, wymienione w poz. 63 załącznika nr 3 do ustawy.

W powołanym wyżej art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych ustawodawca określił definicję utworu. Zgodnie z tym przepisem przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Z powyższego przepisu wynika, że dany wytwór ludzkiej działalności musi spełniać dwie cechy, aby mógł zostać uznany za utwór. Kryteriami tymi jest twórczość oraz indywidualny charakter.

Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą zajmującą się projektowaniem wnętrz. Projekt będący przedmiotem wniosku wykonywany przez Wnioskodawcę jest wynikiem samodzielnego działania twórczego, odróżniającego się od innych wcześniejszych rezultatów działań, jest niepowtarzalny i nacechowany indywidualnością. Nie jest również szablonowy ze względu na to, że powstaje na podstawie spersonalizowanych wytycznych i wizji kreatywnej Wnioskodawcy. Wnioskodawca ma swobodę w kształtowaniu ostatecznego kształtu projektu, jego treści oraz zawartości. Z chwilą przekazania klientowi dokumentacji technicznej projektu, Wnioskodawca przenosi na rzecz klienta autorskie prawa majątkowe do projektu na polach eksploatacji pozwalających na wykorzystanie projektu w celu realizacji wyłącznie jednej inwestycji, na potrzeby której projekt został wykonany. Wnioskodawca za przedmiotową usługę wynagradzany jest w formie honorarium, w które wchodzi utwór (projekt) wraz z przekazaniem autorskich praw majątkowych do projektu. Przedmiotowy projekt powstawał etapowo:

(…).

Cały projekt powstawał na przestrzeni miesięcy i jest efektem wielu analiz i rozmów o stylistyce i funkcjonalności wnętrza. Każde rozwiązanie było analizowane dla tej nieruchomości i dla tych klientów.

Zatem „Projekt wnętrza lokalu mieszkalnego – (…)”, będący przedmiotem świadczonej przez Wnioskodawcę usługi, jest wynikiem samodzielnego działania twórczego, odróżniającego się od innych wcześniejszych rezultatów działań, jest niepowtarzalny i nacechowany indywidualnością. Wizualizacje zawarte w ww. projekcie nie są szablonowe ze względu na to, że powstają na podstawie spersonalizowanych wytycznych i wizji kreatywnej Wnioskodawcy. Ponadto Wnioskodawca ma swobodę w kształtowaniu ostatecznego kształtu projektu, jego treści oraz zawartości. Każde proponowane przez Wnioskodawcę rozwiązanie jest unikatowe i niemożliwe do przełożenia na inne wnętrza mieszkaniowe, ponieważ powstaje z myślą o konkretnej przestrzeni oraz konkretnej osobie/osobach. Co istotne projekt został oznaczony nazwiskiem Wnioskodawcy.

(…).

Z dokonanej analizy wynika, że stworzony przez Wnioskodawcę „Projekt wnętrza lokalu mieszkalnego – (…)” jest efektem pracy angażującej wyobraźnię, niepowtarzalnym, niestandardowym, o twórczym charakterze. Wykorzystując zatem dostępne narzędzia i technologie w połączeniu z własną wizją artystyczną Wnioskodawca stworzył nowy wytwór intelektu – utwór. Projekt oznaczony jest nazwiskiem Wnioskodawcy.

Biorąc pod uwagę dokonaną wyżej analizę prowadzącą do wniosku, że stworzony przez Wnioskodawcę „Projekt wnętrza lokalu mieszkalnego – (…)” stanowi utwór w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, oznaczenie ww. projektu w sposób pozwalający domniemywać, że Wnioskodawca jest jego twórcą, a wynagrodzenie za wykonanie projektu oraz przeniesienie autorskich praw majątkowych do niego stanowi honorarium – należy stwierdzić, że usługa ta podlega opodatkowaniu stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy w zw. art. 146ef ust. 1 pkt 2 ustawy w zw. z poz. 63 załącznika nr 3 do ustawy.

Informacje dodatkowe

Niniejsza WIS jest ważna, jeśli w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania zwolnienie podmiotowe lub przedmiotowe od podatku od towarów i usług (art. 42a ustawy). W zakresie wyeliminowania lub zastosowania zwolnienia Wnioskodawca może zwrócić się o interpretację indywidualną do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała.

Podmiot, na rzecz którego wydano WIS, może ją stosować wyłącznie do usług tożsamych pod każdym względem z usługą będącą przedmiotem niniejszej decyzji.

Niniejsza WIS wiąże, z zastrzeżeniem art. 42c ust. 2-2d ustawy, organy podatkowe wobec podmiotu, dla którego została wydana, oraz ten podmiot, w odniesieniu do usługi będącej jej przedmiotem, która zostanie wykonana w okresie ważności WIS (art. 42c ust. 1 pkt 2 ustawy), z wyjątkiem następujących przypadków:

- podmiot ten złożył fałszywe oświadczenie, że w dniu złożenia wniosku o WIS, w zakresie przedmiotowym tego wniosku, nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani kontrola celno-skarbowa oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego (art. 42b ust. 3 ustawy),

- usługa, będąca przedmiotem niniejszej WIS, stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy (art. 42ca ustawy).

Niniejsza WIS jest ważna przez okres 5 lat licząc od dnia następującego po dniu jej doręczenia (art. 42ha ust. 1 ustawy).

WIS traci ważność przed upływem 5 lat, z dniem:

1. następującym po dniu doręczenia decyzji o zmianie WIS albo decyzji o uchyleniu WIS, albo

2. wygaśnięcia na podstawie art. 42h ust. 1

- w zależności od tego, które ze zdarzeń nastąpiło wcześniej (art. 42ha ust. 2 ustawy).

WIS wygasa z mocy prawa przed upływem powyższego terminu w przypadku zmiany przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku odnoszących się do usługi będącej przedmiotem tej WIS, gdy zmiana tych przepisów spowodowała, że:

- klasyfikacja usługi, lub

- stawka podatku właściwa dla usługi lub

- podstawa prawna stawki podatku

staje się niezgodna z tymi przepisami.

Wygaśnięcie WIS następuje z dniem wejścia w życie przepisów, z którymi WIS stała się niezgodna (art. 42h ust. 1 ustawy).

Do liczenia terminów okresu ważności WIS stosuje się odpowiednio art. 12 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r., poz. 2383, z późn. zm.), zwanej dalej Ordynacją podatkową.

POUCZENIE

Od niniejszej decyzji – stosownie do art. 220 § 1 w związku z art. 221 oraz art. 223 § 2 Ordynacji podatkowej – służy Stronie odwołanie do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia.

Odwołanie zgodnie z art. 42g ust. 4 ustawy, można złożyć wyłączne za pośrednictwem systemu teleinformatycznego e-Urząd Skarbowy na stronie https://www.podatki.gov.pl/e- urzad-skarbowy/ będąc użytkownikiem konta/wyznaczając użytkownika konta organizacji w e-Urzędzie Skarbowym.

Odwołanie od decyzji organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 Ordynacji podatkowej).