Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

27 czerwca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny z 27 czerwca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie:

· ustalenia, czy przyznanie klientowi punktów w aplikacji mobilnej stanowi czynność opodatkowaną podatkiem VAT (podatek od towarów i usług);

· ustalenia, czy wymiana punktów na kupon przez klienta będzie stanowiła bon jednego przeznaczenia;

· braku podlegania podatkiem VAT emisji bonu lub jego wymiany na posiłek;

· braku obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej wydania klientowi posiłku w zamian za kupon.

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1. Zainteresowana będąca stroną postępowania:

(…) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością

2. Zainteresowana 1 niebędąca stroną postępowania:

(`(...)`)

3. Zainteresowana 2 niebędąca stroną postępowania:

(`(...)`)

Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, posiadającą nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Polski (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”). Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest prowadzenie restauracji i innych stałych placówek gastronomicznych. Spółka prowadzi sieć restauracji w Polsce. Wnioskodawca posiada własne lokale oraz współpracuje z podmiotami trzecimi, które prowadzą restauracje pod tą samą marką na podstawie umów franczyzowych (dalej jako: „Partnerzy” lub „Zainteresowani”). W zakresie swojej działalności gospodarczej Wnioskodawca planuje umożliwić klientom restauracji zbieranie punktów, których zapis będzie przechowywany elektronicznie w aplikacji mobilnej. Aplikacja będzie ogólnodostępna, a klienci będą mogli ją nieodpłatnie ściągnąć i zainstalować na swoich urządzeniach mobilnych. Wnioskodawca zapewni obsługę technologiczną programu punktowego. Celem wdrożenia programu punktowego, jest promocja sieci restauracji oraz produktów znajdujących się w ofercie restauracji prowadzonych pod marką Wnioskodawcy. Wszystkie restauracje, a więc te znajdujące się w sieci franczyzowej, jak i te których właścicielem jest Wnioskodawca będą brały udział w programie promocyjnym opisanym we wniosku. Powyższe oznacza, że klienci będą mogli korzystać z aplikacji, zbierać punkty oraz wymieniać je na kupony w każdej restauracji prowadzonej pod marką Wnioskodawcy.

Opis funkcjonalności aplikacji do zbierania punktów: Klient korzystający z aplikacji Wnioskodawcy otrzyma unikalny kod QR wraz z numerem, przypisanym do danego klienta i jego konta w ramach programu punktowego. Kod ten będzie identyfikował klienta oraz jego indywidualne konto prowadzone w systemie Wnioskodawcy oraz udostępnione mu przez aplikację. Na koncie tym zapisywane będą informacje o działaniach oraz aktywnościach klienta w ramach programu punktowego. W programie będą mogły brać udział wyłącznie osoby fizyczne.

Do konta klienta będą dopisywane punkty w następujących sytuacjach:

1. Klient za zakup określonych produktów lub za zakup w określonej wysokości otrzyma punkty na swoim koncie, ogólne zasady przyznawania punktów będą opisane w regulaminie akcji promocyjnej (programu punktowego). Przykładowo za wydanie 1 zł klient otrzyma 10 punktów;

2. Wnioskodawca przewiduje również okresowe promocje, polegające na tym, że w okresie promocyjnym za zakup określonych produktów Klient otrzyma większą ilość punktów niż wynikająca ze standardowych warunków regulaminu;

3. Klient będzie mógł również otrzymać punkty dodatkowe przyznawane np. w przypadku pozytywnego rozpatrzenia reklamacji lub wygrania konkursu;

4. Punkty będą przyznawane także za rejestrację w aplikacji lub za złożenie pierwszego zamówienia przy jej wykorzystaniu − tzw. punkty powitalne.

Punty będą gromadzone na koncie klienta w aplikacji do 31 grudnia danego roku, a wraz z dniem 1 stycznia zostaną wyzerowane. Po zebraniu odpowiedniej ilości punktów, klient będzie mógł wymienić punkty na kupon uprawniający go do nieodpłatnego otrzymania posiłków oferowanych w sieci restauracji (np`(...)`.). Kupon zostanie wygenerowany w aplikacji w zamian za punkty, a posiłek zostanie wydany klientowi bez dodatkowej odpłatności. Klient będzie mógł zrealizować kupon w każdej restauracji prowadzonej pod marką Wnioskodawcy. Klient będzie mógł wymienić produkty wyłącznie na posiłki, serwowane na miejscu w restauracji. W momencie wydania kuponu (wymiany punktów na kupon) będzie wiadomo na jaką usługę będzie mógł zostać wykorzystany kupon, nie będzie jednak wskazane w jakiej restauracji klient będzie mógł wykorzystać ten kupon − klient będzie uprawniony do wymiany kuponu w każdej restauracji w Polsce prowadzonej pod marką Wnioskodawcy. Jednorazowa wartość kuponu będzie wynosiła od 0,50 zł do 10 zł. Poszczególne kupony będą posiadały swoją wartość punktową, widoczną w aplikacji. W celu zamówienia kuponu klient będzie wybierał w aplikacji interesujący go kupon, a następnie potwierdzał chęć jego wymiany w zamian za wymaganą liczbę punktów. Po wymianie punktów na kupon z konta klienta zostają odliczone punkty. Każdy kupon będzie posiadał ograniczony termin ważności. Po upływie terminu ważności kupon nie będzie mógł zostać zrealizowany (przepadnie). Klient zebranych punktów oraz kuponów nie będzie mógł wymieniać na środki pieniężne ani u Wnioskodawcy, ani u jego Partnerów. Aplikacja wykorzystywana przez Wnioskodawcę nie będzie dawała takiej możliwości. Obrót taki będzie zabroniony przez regulamin Programu. Klient nie będzie mógł również przekazać punktów osobom trzecim. Nie będzie także możliwy obrót polegający na wymianie punktów za środki pieniężne pomiędzy klientami korzystającymi z aplikacji. Punkty będą wykorzystywane jedynie w ramach aplikacji Wnioskodawcy − żadna inna aplikacja, nie będzie przechowywać punktów klientów. Wykorzystane punkty, niezależnie od formy ich wykorzystania, nie będą przechowywane przez Wnioskodawcę i nie będą służyły dalszemu obrotowi (będą usuwane z systemu Wnioskodawcy). Szczegółowe zasady korzystania z aplikacji będą opisane w ogólnodostępnym regulaminie. Między innymi, regulamin programu będzie określał limit wartości kuponów, w ten sposób, że nie będzie możliwe jednorazowe wykorzystanie przez klienta kuponów, których wartość przekraczałaby kwotę 2000 złotych. Organizatorem programu będzie Wnioskodawca − będzie on zajmował się techniczną oraz marketingową obsługą programu punktowego. Każdy z lokali będzie ponosił ciężar ekonomiczny uczestnictwa w programie, w ten sposób, że w lokalach prowadzonych przez Partnerów (franczyzobiorców) koszt przygotowania i wydania posiłków za kupony będzie obciążał franczyzobiorcę, w restauracjach prowadzonych przez Wnioskodawcę to Spółka będzie ponosiła koszt posiłku.

Pytania

1. Czy przyznanie klientowi punktów w aplikacji mobilnej stanowi czynność opodatkowaną VAT?

2. Czy wymiana punktów na kupon przez klienta będzie stanowiła w rozumieniu ustawy o VAT emisję bonu jednego przeznaczenia (SPV)?

3. Czy emisja bonu lub jego wymiana na posiłek przygotowany w restauracji będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

4. Czy wydanie klientowi posiłku w zamian za kupon będzie podlegało rejestracji na kasie fiskalnej?

Stanowisko Zainteresowanych

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy przyznanie klientowi punktów w aplikacji mobilnej nie będzie stanowiło czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361, dalej: „Ustawa o VAT”).

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów na terytorium kraju;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie z art. 2 pkt 6, jeśli w przepisach Ustawy o VAT jest mowa o towarach to: „rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii”.

Zgodnie z art. 7 ust. 1: „Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`)”.

Jednocześnie zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT: „Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7”.

Art. 8 ust. 2 pkt 2 stanowi natomiast, że: „za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika”.

Naliczenie przez Wnioskodawcę punktów w aplikacji mobilnej nie stanowi dostawy towarów ani świadczenia usług na gruncie ustawy o VAT. Same punkty nie mają cech towaru, pojedyncze punkty nie stanowią również substratu towaru bądź usługi. Nie mają one charakteru definitywnego i wygasają po upływie okresu wskazanego w regulaminie. Punkty w aplikacji mobilnej nie są również środkiem pieniężnym lub innym instrumentem płatniczym. Wobec czego, zdaniem Wnioskodawcy naliczenie punktów w aplikacji mobilnej nie będzie opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, kupon wygenerowany w aplikacji w zamian za punkty stanowi bon jednego przeznaczenia, ponieważ w momencie jego emisji znane będzie miejsce dostawy (Polska) oraz kwota opodatkowania usługi wymienianej na bon.

W myśl art. 2 pkt 41 ustawy o VAT: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o bonie − rozumie się przez to instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.

Zgodnie z art. 2 pkt 43 ustawy o VAT: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o bonie jednego przeznaczenia − rozumie się przez to bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.

Artykuł 2 pkt 44 ustawy stanowi, że: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o bonie różnego przeznaczenia − rozumie się przez to bon inny niż bon jednego przeznaczenia.

W myśl art. 2 pkt 42 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o emisji bonu − rozumie się przez to pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu.

Z treści art. 2 pkt 45 ustawy wynika, że: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o transferze bonu − rozumie się przez to emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji. Z uwagi na fakt, że bony w praktyce mogą nabierać coraz więcej cech, które charakteryzują instrumenty płatnicze, w każdym przypadku należy badać, czy płatności, przy których skorzystać można z takiego instrumentu, dotyczą ograniczonej liczby oznaczonych co do nazwy towarów lub usług lub czy tożsamość potencjalnych oferentów dostaw towarów lub usług jest znana z góry − wówczas taki instrument zachowuje swój charakter bonu.

Należy przy tym podkreślić, że bon może mieć formę materialną lub elektroniczną. Wymiana bonu na towary lub usługi nie jest płatnością, lecz stanowi wykonanie prawa związanego z emisją bonu przez emitenta lub przejęciem go przez kolejnego posiadacza.

Przyjmuje się, że przy korzystaniu z bonu w zależności od jego rodzaju, podatek VAT będzie naliczany w chwili transferu bonu albo w chwili skorzystania z bonu. W odniesieniu do rozróżnienia bonu jednego przeznaczenia od bonu różnego przeznaczenia wskazać należy, że związane jest to z odmiennym traktowaniem tych bonów w świetle ustawy o VAT. Istotą tego rozróżnienia jest to, czy w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług, na które bon zostanie wymieniony, w momencie emisji bonu, dostępnych jest wystarczająco dużo informacji, by stwierdzić, gdzie ma nastąpić opodatkowanie podatkiem i w jakiej kwocie.

Zatem, gdy powyższe dane są możliwe do określenia, tj. w momencie emisji bonu można określić jego miejsce opodatkowania oraz wysokość podatku należnego, to mamy do czynienia z bonem jednego przeznaczenia.

W pozostałych przypadkach, tj. gdy nie można ustalić miejsca opodatkowania w momencie emisji bonu lub nie jest znana kwota podatku należnego mamy do czynienia z bonami różnego przeznaczenia.

W myśl art. 8a ust. 1 ustawy o VAT: Transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy.

Zgodnie natomiast z art. 8b ust. 1 ustawy: Faktyczne przekazanie towarów lub faktyczne świadczenie usług dokonane w zamian za bon różnego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia podlega opodatkowaniu podatkiem. Nie podlega opodatkowaniu podatkiem wcześniejszy transfer bonu różnego przeznaczenia.

Kupon udostępniany klientowi w aplikacji mobilnej za punkty będzie dotyczył konkretnego produktu z oferty Wnioskodawcy, wobec czego w momencie emisji bonu będzie znana stawka podatku VAT usługi wymienianej za kupon. Jednocześnie znane będzie miejsce wymiany bonu − w każdym przypadku będzie to Polska.

Klient będzie mógł bowiem skorzystać z kuponu w każdej restauracji znajdującej się w sieci restauracji prowadzonej pod marką Wnioskodawcy − w lokalu należącym do Wnioskodawcy lub Partnera.

Wobec powyższego kupon udostępniony w aplikacji będzie jednego przeznaczenia (SPV). Zgodnie z art. 8a ust. 1 transfer bonu jednego przeznaczenia uznaje się za dostawę towarów i usług, których ten bon dotyczy.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że skoro kupon udostępniany w aplikacji jest bonem jednego przeznaczenia, to co do zasady jego transfer będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 8a ust. 1 Ustawy o VAT.

Jednocześnie jednak: „w przypadku nieodpłatnego transferu bonu SPV mamy do czynienia z nieodpłatną dostawą towarów/nieodpłatnym świadczeniem usług oraz skutkami w zakresie VAT, tak jak przy czynnościach nieodpłatnych.

Zastosowanie znajdą przepisy art. 7 ust. 2-4 oraz art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, gdyż nieodpłatny transfer bonów SPV rodzi określone konsekwencje na gruncie VAT (J. Matarewicz [w:] Ustawa o podatku od towarów i usług. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2024, art. 8(a)).

Wobec czego należy przyjąć, że zasady opodatkowania nieodpłatnego przekazania klientom kuponów będą wynikały z art. 7 ust. 2-4 oraz art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT (opisane dalej w pkt 3 wniosku).

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy ani emisja, ani wykorzystanie kuponu przez klienta polegające na wydaniu posiłku w restauracji (usługa gastronomiczna) nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. (tj. podlegającą opodatkowaniu VAT), rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. (`(...)`),

2. wszelkie inne darowizny − jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Przy czym opodatkowania nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika.

Przez prezenty o małej wartości rozumie się przekazywane, w związku z prowadzoną działalnością, przez podatnika jednej osobie towary:

1. łącznej wartości netto nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 zł, jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób;

2. których przekazania nie ujęto w ewidencji, o której mowa w pkt 1, jeżeli jednostkowa cena nabycia towaru (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia − jednostkowy koszt wytworzenia, określone w momencie przekazywania towaru, nie przekraczają 20 zł.

Biorąc pod uwagę treść przepisów dotyczących prezentów małej wartości, należy stwierdzić, że, o ile wartość nagrody przekazywanej w ramach programu sprzedaży premiowej przekracza netto 20 zł lub odpowiednio 100 zł, podatnik musi opodatkować nieodpłatne przekazanie zawsze wówczas, gdy przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu, wytworzeniu lub imporcie przedmiotu przekazania.

Gdy bonusem w ramach sprzedaży premiowej nie jest towar, a usługa lub prawo, to wówczas należy odwołać się do regulacji art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

Według niego za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. (`(...)`),

2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Uwzględniwszy fakt, iż przekazanie bonusu w ramach sprzedaży premiowej z pewnością służy działalności podatnika, jeżeli podatnik przekaże jako nagrodę usługę lub prawo, czynność taka − jako związana z jego działalnością − nie podlega opodatkowaniu VAT nawet wówczas, gdy przy nabyciu lub świadczeniu takiej usługi podatnik miał prawo do odliczenia podatku naliczonego. W ramach realizacji bonu (kuponu na posiłek serwowany w restauracji) dojdzie do nieodpłatnego wykonania usługi gastronomicznej przez Wnioskodawcę lub Partnera Wnioskodawcy, na żadnym bowiem etapie Wnioskodawca nie otrzyma wynagrodzenia za wykonanie usługi gastronomicznej − ani w momencie emisji bonu, ani podczas wydania posiłku. Nieodpłatne wydanie klientowi posiłku jest związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Jak wskazano w wyroku WSA w Poznaniu (19 listopada 2009 r., I SA/Po 802/09): „Spółka przekazując nieodpłatnie towary należące do swojego przedsiębiorstwa − zarówno wyroby będące w ofercie handlowej, jak i też inne nagrody rzeczowe zakupione na potrzeby akcji promocyjnej − w ramach prowadzonej sprzedaży premiowej, działa w celu wsparcia i zwiększenia prowadzonej sprzedaży, pozyskania nowych kontrahentów oraz utrzymania określonej pozycji na rynku. Niewątpliwie zatem zaklasyfikować je należy jako przekazania na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem”.

Wobec powyższego podczas realizacji kuponu dojdzie do nieodpłatnego świadczenia usług związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy lub jej Partnerów, wobec czego zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT usługa gastronomiczna świadczona na rzecz klienta nie będzie opodatkowana podatkiem VAT.

Ad. 4

Zdaniem Wnioskodawcy, wydanie klientowi posiłku w zamian za kupon nie będzie podlegało rejestracji na kasie fiskalnej.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o VAT: „Podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących”.

Definicja sprzedaży znajduje się w art. 2 pkt 22 ustawy o VAT i jest nią odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Za odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług ustawa o VAT uznaje w pewnych sytuacjach również czynności nieodpłatne (por. art. 7 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 ustawy o VAT). Mając jednak na względzie, że wydanie klientowi posiłku powinno być traktowane jako nieodpłatna usługa gastronomiczna związana z prowadzoną działalnością gospodarczą, to usługa ta nie jest odpłatnym świadczeniem usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

Analogicznie, w interpretacji indywidualnej z 10 stycznia 2023 r. (0113-KDIPT1-3.4012.670.2022.1.JM) dotyczącej nieodpłatnego przekazania towarów małej wartości Dyrektor KIS uznał, że skoro nieodpłatne przekazanie upominków, w tym paliwa (gazu LPG, benzyny, oleju napędowego, tj. objęte bezwzględnym obowiązkiem fiskalizacji sprzedaży) o jednostkowej cenie nabycia do 20 zł nie podlega opodatkowaniu VAT, to czynność ta nie jest zrównana z odpłatną dostawą towarów, która podlega opodatkowaniu VAT, a w konsekwencji nie podlega obowiązkowi ewidencjonowania przy zastosowaniu kasy rejestrującej (brak sprzedaży).

Wobec powyższego, w związku z tym, że nieodpłatne wydanie posiłku klientowi nie jest traktowane jako czynność opodatkowana podatkiem VAT (odpłatna dostawa usług), to Wnioskodawca ani jej Partnerzy nie mają obowiązku ewidencjonowania wydania posiłku na kasie fiskalnej (brak sprzedaży).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku wspólnym jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem” podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów na terytorium kraju;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl przepisu art. 8 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w rozumieniu art. 7 ustawy. Zauważyć również należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania, stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

- w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;

- świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Przy czym z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę, należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Zatem, za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

- istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,

- wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,

- istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,

- odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,

- istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest prowadzenie restauracji i innych stałych placówek gastronomicznych. Spółka prowadzi sieć restauracji w Polsce. Wnioskodawca posiada własne lokale oraz współpracuje z podmiotami trzecimi, które prowadzą restauracje pod tą samą marką na podstawie umów franczyzowych. W zakresie swojej działalności gospodarczej Wnioskodawca planuje umożliwić klientom restauracji zbieranie punktów, których zapis będzie przechowywany elektronicznie w aplikacji mobilnej. Aplikacja będzie ogólnodostępna, a klienci będą mogli ją nieodpłatnie ściągnąć i zainstalować na swoich urządzeniach mobilnych. Wnioskodawca zapewni obsługę technologiczną programu punktowego. Celem wdrożenia programu punktowego, jest promocja sieci restauracji oraz produktów znajdujących się w ofercie restauracji prowadzonych pod marką Wnioskodawcy. Wszystkie restauracje, a więc te znajdujące się w sieci franczyzowej, jak i te których właścicielem jest Wnioskodawca będą brały udział w programie promocyjnym opisanym we wniosku. Powyższe oznacza, że klienci będą mogli korzystać z aplikacji, zbierać punkty oraz wymieniać je na kupony w każdej restauracji prowadzonej pod marką Wnioskodawcy. Opis funkcjonalności aplikacji do zbierania punktów: Klient korzystający z aplikacji Wnioskodawcy otrzyma unikalny kod QR wraz z numerem, przypisanym do danego klienta i jego konta w ramach programu punktowego. Kod ten będzie identyfikował klienta oraz jego indywidualne konto prowadzone w systemie Wnioskodawcy oraz udostępnione mu przez aplikację. Na koncie tym zapisywane będą informacje o działaniach oraz aktywnościach klienta w ramach programu punktowego. W programie będą mogły brać udział wyłącznie osoby fizyczne.

Do konta klienta będą dopisywane punkty w następujących sytuacjach:

1. Klient za zakup określonych produktów lub za zakup w określonej wysokości otrzyma punkty na swoim koncie, ogólne zasady przyznawania punktów będą opisane w regulaminie akcji promocyjnej (programu punktowego). Przykładowo za wydanie 1 zł klient otrzyma 10 punktów.

2. Wnioskodawca przewiduje również okresowe promocje, polegające na tym, że w okresie promocyjnym za zakup określonych produktów Klient otrzyma większą ilość punktów niż wynikająca ze standardowych warunków regulaminu.

3. Klient będzie mógł również otrzymać punkty dodatkowe przyznawane np. w przypadku pozytywnego rozpatrzenia reklamacji lub wygrania konkursu.

4. Punkty będą przyznawane także za rejestrację w aplikacji lub za złożenie pierwszego zamówienia przy jej wykorzystaniu − tzw. punkty powitalne.

W pierwszej kolejności Państwa wątpliwości dotyczą wskazania, czy przyznanie klientowi punktów w aplikacji mobilnej stanowi czynność opodatkowaną podatkiem VAT.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że czymś innym jest przyznanie punktów klientowi, a czymś innym nabycie świadczeń na podstawie przyznanych punktów w aplikacji mobilnej. Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług pojęcia te należy rozróżnić.

W tym przypadku, samo przyznanie punktów klientowi w aplikacji mobilnej, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, albowiem samo przyznanie punktów nie będzie stanowiło ani świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, ani też dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ustawy.

Punkty stanowią bowiem rodzaj znaku legitymacyjnego upoważniającego do otrzymania w oznaczonym terminie określonych towarów lub usług. A zatem punkty nie stanowią towarów, lecz są tylko środkiem, którym można zapłacić za nabywane towary lub usługi. Zastępują one więc środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary i usługi. Przyznanie punktów nie stanowi również świadczenia usług. Punkty same w sobie nie zaspokajają żadnych potrzeb – nie stanowią autonomicznego świadczenia. Usługą będzie bowiem tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Należy zauważyć, że dopiero realizacja punktów, czyli fizyczne nabycie towaru przez klienta lub wyświadczenie na jego rzecz usługi, jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Wydanie towarów lub wyświadczenie usługi w zamian za punkty podlega opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych według stawek właściwych dla danego towaru lub usługi.

Odnosząc powołane przepisy prawa do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu sprawy wskazać należy, że sama czynność przyznania klientowi punktów w aplikacji mobilnej uprawniających do wymiany ich na towary lub usługi nie będzie stanowiła dostawy towarów ani świadczenia usług i nie będzie mieściła się w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług wyznaczonym przez przepis art. 5 ust. 1 ustawy.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą także kwestii ustalenia, czy wymiana punktów na kupon przez klienta będzie stanowiła emisję bonu jednego przeznaczenia (SPV).

Wskazać w tym miejscu należy, że od 1 stycznia 2019 r. do ustawy o podatku od towarów i usług zostały wprowadzone dodatkowe przepisy mające na celu implementację dyrektywy Rady (UE) 2016/1065 z dnia 27 czerwca 2016 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do bonów na towary lub usługi (Dz. Urz. UE L 177 z 01.07.2016 str. 9). Celem wprowadzonych przepisów jest uproszczenie, modernizacja i ujednolicenie przepisów ustawy mających zastosowanie do bonów na towary lub usługi. Przy czym nowe regulacje mają zastosowanie wyłącznie do bonów wyemitowanych po 31 grudnia 2018 r.

W myśl art. 2 pkt 41 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o bonie – rozumie się przez to instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.

Zgodnie z art. 2 pkt 43 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o bonie jednego przeznaczenia – rozumie się przez to bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.

Art. 2 pkt 44 ustawy stanowi, że:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o bonie różnego przeznaczenia – rozumie się przez to bon inny niż bon jednego przeznaczenia.

W myśl art. 2 pkt 42 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o emisji bonu – rozumie się przez to pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu.

Z treści art. 2 pkt 45 ustawy wynika, że:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o transferze bonu – rozumie się przez to emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji.

Wskazać w tym miejscu należy, że wprowadzenie definicji bonu na towary i usługi jest nie tylko istotne ze względu na potrzebę harmonizacji opodatkowania podatkiem VAT w odniesieniu do transakcji z wykorzystaniem bonów w Unii Europejskiej, lecz także ze względu na potrzebę unikania zakłóceń konkurencji. Celem tej definicji jest również rozróżnienie pomiędzy bonami, które można wymienić na towary i usługi a instrumentami płatniczymi, które służą wyłącznie do realizacji płatności, gdyż opodatkowanie bonów podatkiem VAT jako specyficznego środka płatniczego i instrumentów płatniczych jest różne.

Z uwagi na fakt, że bony w praktyce mogą nabierać coraz więcej cech, które charakteryzują instrumenty płatnicze, w każdym przypadku należy badać, czy płatności, przy których skorzystać można z takiego instrumentu, dotyczą ograniczonej liczby oznaczonych co do nazwy towarów lub usług lub czy tożsamość potencjalnych oferentów dostaw towarów lub usług jest znana z góry – wówczas taki instrument zachowuje swój charakter bonu. Należy przy tym podkreślić, że bon może mieć formę materialną lub elektroniczną.

Wymiana bonu na towary lub usługi nie jest płatnością, lecz stanowi wykonanie prawa będącego następstwem płatności, której dokonano w związku z emisją bonu przez emitenta lub przejęciem go przez kolejnego posiadacza. W sytuacjach zaś, gdy środki przechowywane lub przedpłacone wykorzystywane są do pokrycia kosztów towarów lub usług, prawo do takich towarów lub usług powstaje dopiero przy dokonaniu płatności. Różni się jednak od wykonania prawa nabytego przez posiadacza bonu. Przy korzystaniu z bonu w zależności od jego rodzaju, VAT będzie naliczany w chwili transferu bonu albo w chwili skorzystania z bonu.

W odniesieniu do rozróżnienia bonu jednego przeznaczenia od bonu różnego przeznaczenia wskazać należy, że związane jest to z odmiennym traktowaniem tych bonów w świetle VAT. Istotą tego rozróżnienia jest to, czy w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług, na które bon ostatecznie zostanie wymieniony, w momencie emisji bonu, dostępnych jest wystarczająco dużo informacji, by stwierdzić, gdzie ma nastąpić opodatkowanie podatkiem i w jakiej kwocie. Zatem, gdy powyższe dane są możliwe do określenia, tj. w momencie emisji bonu można określić jego miejsce opodatkowania oraz wysokość podatku należnego, to mamy do czynienia z bonem jednego przeznaczenia. W pozostałych przypadkach, tj. gdy nie można ustalić miejsca opodatkowania w momencie emisji bonu lub nie jest znana kwota podatku należnego, mamy do czynienia z bonami różnego przeznaczenia.

Zasady dotyczące opodatkowania transferu bonów jednego i różnego przeznaczenia zostały przedstawione w dziale II rozdziale 2a ustawy „Opodatkowanie w przypadku stosowania bonów”.

I tak, w myśl art. 8a ust. 1 ustawy:

Transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy.

Stosownie do art. 8a ust. 2 ustawy:

Faktycznego przekazania towarów lub faktycznego świadczenia usług w zamian za bon jednego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia nie uznaje się za niezależną transakcję w części, w której wynagrodzenie stanowił bon.

Jak stanowi art. 8a ust. 3 ustawy:

Jeżeli transferu bonu jednego przeznaczenia dokonuje podatnik działający w imieniu innego podatnika, uznaje się, że taki transfer stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy, dokonane przez podatnika, w imieniu którego działa podatnik.

Stosownie do art. 8a ust. 4 ustawy:

W przypadku gdy dostawca towarów lub usługodawca nie jest podatnikiem, który działając we własnym imieniu, wyemitował bon jednego przeznaczenia, uznaje się, że ten dostawca lub usługodawca dokonał odpowiednio dostawy towarów lub świadczenia usług, których ten bon dotyczy, na rzecz podatnika, który wyemitował ten bon.

Zgodnie z art. 8b ust. 1 ustawy:

Faktyczne przekazanie towarów lub faktyczne świadczenie usług dokonane w zamian za bon różnego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia podlega opodatkowaniu podatkiem. Nie podlega opodatkowaniu podatkiem wcześniejszy transfer bonu różnego przeznaczenia.

Na podstawie art. 8b ust. 2 ustawy:

W przypadku gdy transferu bonu różnego przeznaczenia dokonuje podatnik inny niż podatnik dokonujący czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem zgodnie z ust. 1, opodatkowaniu podatkiem podlegają usługi pośrednictwa oraz inne usługi, które można zidentyfikować, takie jak usługi dystrybucji lub promocji, dotyczące tego bonu.

Z opisu sprawy wynika, że punkty będą gromadzone na koncie klienta w aplikacji do 31 grudnia danego roku, a wraz z dniem 1 stycznia zostaną wyzerowane. Po zebraniu odpowiedniej ilości punktów, klient będzie mógł wymienić punkty na kupon uprawniający go do nieodpłatnego otrzymania posiłków oferowanych w sieci restauracji (np. `(...)`). Kupon zostanie wygenerowany w aplikacji w zamian za punkty, a posiłek zostanie wydany klientowi bez dodatkowej odpłatności. Klient będzie mógł zrealizować kupon w każdej restauracji prowadzonej pod marką Wnioskodawcy. Klient będzie mógł wymienić produkty wyłącznie na posiłki, serwowane na miejscu w restauracji. W momencie wydania kuponu (wymiany punktów na kupon) będzie wiadomo na jaką usługę będzie mógł zostać wykorzystany kupon, nie będzie jednak wskazane w jakiej restauracji klient będzie mógł wykorzystać ten kupon − klient będzie uprawniony do wymiany kuponu w każdej restauracji w Polsce prowadzonej pod marką Wnioskodawcy. Jednorazowa wartość kuponu będzie wynosiła od 0,50 zł do 10 zł. Poszczególne kupony będą posiadały swoją wartość punktową, widoczną w aplikacji. W celu zamówienia kuponu klient będzie wybierał w aplikacji interesujący go kupon, a następnie potwierdzał chęć jego wymiany w zamian za wymaganą liczbę punktów. Po wymianie punktów na kupon z konta klienta zostają odliczone punkty. Każdy kupon będzie posiadał ograniczony termin ważności. Po upływie terminu ważności kupon nie będzie mógł zostać zrealizowany (przepadnie). Klient zebranych punktów oraz kuponów nie będzie mógł wymieniać na środki pieniężne ani u Wnioskodawcy, ani u jego Partnerów. Aplikacja wykorzystywana przez Wnioskodawcę nie będzie dawała takiej możliwości. Obrót taki będzie zabroniony przez regulamin Programu. Klient nie będzie mógł również przekazać punktów osobom trzecim. Nie będzie także możliwy obrót polegający na wymianie punktów za środki pieniężne pomiędzy klientami korzystającymi z aplikacji. Punkty będą wykorzystywane jedynie w ramach aplikacji Wnioskodawcy − żadna inna aplikacja, nie będzie przechowywać punktów klientów. Wykorzystane punkty, niezależnie od formy ich wykorzystania, nie będą przechowywane przez Wnioskodawcę i nie będą służyły dalszemu obrotowi (będą usuwane z systemu Wnioskodawcy). Szczegółowe zasady korzystania z aplikacji będą opisane w ogólnodostępnym regulaminie. Między innymi, regulamin programu będzie określał limit wartości kuponów, w ten sposób, że nie będzie możliwe jednorazowe wykorzystanie przez klienta kuponów, których wartość przekraczałaby kwotę 2000 złotych. Organizatorem programu będzie Wnioskodawca − będzie ona zajmowała się techniczną oraz marketingową obsługą programu punktowego. Każdy z lokali będzie ponosił ciężar ekonomiczny uczestnictwa w programie, w ten sposób, że w lokalach prowadzonych przez Partnerów (franczyzobiorców) koszt przygotowania i wydania posiłków za kupony będzie obciążał franczyzobiorcę, w restauracjach prowadzonych przez Wnioskodawcę to Spółka będzie ponosiła koszt posiłku.

Państwa wątpliwości dotyczą także ustalenia, czy wymiana punktów na kupon przez klienta będzie stanowiła w rozumieniu ustawy emisję bonu jednego przeznaczenia (SPV).

Należy zatem przeanalizować, czy punkty będą stanowić bony jednego przeznaczenia czy bony różnego przeznaczenia.

Jak już wcześniej wskazano, przez bon jednego przeznaczenia należy rozumieć taki bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których dany bon dotyczy oraz kwota należnego podatku z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu. Natomiast za bon różnego przeznaczenia uznaje się bon inny niż bon jednego przeznaczenia.

Z okoliczności sprawy wynika, że realizowana przez Wnioskodawców sprzedaż punktów będzie opodatkowana w Polsce. Wskazali Państwo, że w momencie wydania kuponu (wymiany punktów na kupon) będzie wiadomo na jaką usługę będzie mógł zostać wykorzystany kupon. Kupon udostępniany klientowi w aplikacji mobilnej za punkty będzie dotyczył konkretnego produktu z oferty Wnioskodawcy. Tym samym, w momencie emisji bonu będzie znana stawka podatku VAT usługi wymienianej za kupon.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że wymiana punktów na kupon przez klienta będzie stanowiła bon jednego przeznaczenia, o którym mowa w art. 2 pkt 43 ustawy.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania numer 2 jest prawidłowe.

Państwa wątpliwości dotyczą także kwestii ustalenia, czy emisja bonu lub jego wymiana na posiłek przygotowany w restauracji będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z treści powołanego wcześniej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów – w art. 7 ust. 2 ustawy oraz – w przypadku świadczenia usług – w art. 8 ust. 2 ww. ustawy.

Według art. 7 ust. 2 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,

2. wszelkie inne darowizny

− jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy:

Za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;

2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Interpretując ww. przepis art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy, stwierdzić należy, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli choć jeden z tych warunków nie jest spełniony, to wówczas takie świadczenie usług będzie nieopodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Analizując natomiast treść powołanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, należy zauważyć, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności, jakie w danej sprawie występują.

Zatem, aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, tj. za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika. Opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Przez świadczenie usług niezwiązanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy rozumieć takie świadczenie usług, które odbywa się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej.

Natomiast przez usługi związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, należy rozumieć te usługi, które są wykonywane nieodpłatnie w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podatnika, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa. W tym więc aspekcie winny być rozpatrywane działania podejmowane przez dany podmiot.

W świetle powyższego, oceniając, czy dana usługa służy działalności przedsiębiorstwa podatnika, należy zbadać, czy jest ona dla tego celu niezbędna, jak również rozważyć, czyja korzyść jest dominująca.

Usługi dokonane do celów działalności gospodarczej należy uznać takie, które mają związek z potrzebami tej działalności. Związek z działalnością gospodarczą mają natomiast takie czynności, których wykonanie jest celowe dla osiągnięcia bądź poprawienia efektów tej działalności. Ta celowość istnieć może również wtedy, gdy taka usługa nieodpłatna nie jest niezbędna do osiągnięcia efektu działalności gospodarczej, ale obiektywnie może na te efekty wpływać.

Zatem należy stwierdzić, że opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów.

Z uwagi na fakt, że opisana przez Państwa wymiana kuponu na posiłek nastąpi nieodpłatnie, kwestia uznania tej czynności za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług powinna być rozważana na podstawie przepisów art. 8 ust. 2 ustawy.

W przedmiotowej sprawie, w sytuacji nieodpłatnego przekazania kuponu na posiłek przygotowany w restauracji, będzie dochodzić do nieodpłatnego świadczenia usług związanego z prowadzoną przez Państwa działalnością gospodarczą, bowiem − jak Państwo wskazali − umożliwienie klientom restauracji zbierania punktów odbywać się będzie w ramach prowadzonej przez Państwa działalności gospodarczej. Ponadto, celem wdrożenia programu punktowego, jest promocja sieci restauracji oraz produktów znajdujących się w ofercie restauracji.

Zatem, w analizowanym przypadku związek nieodpłatnego świadczenia usług z potrzebami prowadzonej przez Państwa działalności gospodarczej jest spełniony.

W konsekwencji, nieodpłatne przekazanie kuponu na posiłek przygotowany w restauracji nie będzie stanowić czynności opodatkowanej podatkiem VAT, ponieważ nie są spełnione warunki, o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy. Z okoliczności przedstawionych przez Państwa wynika, że przedmiotowe świadczenie będzie mieć związek z prowadzoną przez Państwa działalnością gospodarczą.

Zatem, nieodpłatna wymiana kuponu na posiłek przygotowany w restauracji nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania numer 3 jest prawidłowe.

Państwa wątpliwości dotyczą także kwestii ustalenia czy wydanie klientowi posiłku w zamian za kupon będzie podlegało rejestracji na kasie fiskalnej.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Wskazany wyżej przepis art. 111 ust. 1 ustawy, określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem, podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Ponadto, w myśl ustawy ewidencjonowaniu na kasie rejestrującej podlega sprzedaż.

Pojęcie sprzedaży zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 22 ustawy, zgodnie z którym:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 111 ust. 8 ustawy:

Minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Kwestie dotyczące zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników od 1 stycznia 2024 r. reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 24 listopada 2023 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2023 r. poz. 2605), zwane dalej rozporządzeniem.

Zgodnie z § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia:

Zwalnia się z obowiązku prowadzenia ewidencji w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2024 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

§ 2 ust. 2 ww. rozporządzenia stanowi:

W odniesieniu do niektórych czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, stosuje się zgodnie z warunkami określonymi w tym załączniku.

W poz. 43 załącznika do rozporządzenia w części II – Sprzedaż dotycząca szczególnych czynności – zwolnione z obowiązku ewidencjonowania są czynności wymienione w art. 7 ust. 1 pkt 5 i ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy.

Na mocy § 3 ust. 1 pkt 1 − 2 ww. rozporządzenia:

Zwalnia się z obowiązku prowadzenia ewidencji w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2024 r.:

1. podatników, u których wartość sprzedaży dokonanej na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty 20 000 zł, a w przypadku podatników rozpoczynających w poprzednim roku podatkowym dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli wartość sprzedaży z tego tytułu nie przekroczyła, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w poprzednim roku podatkowym, kwoty 20 000 zł;

2. podatników rozpoczynających po dniu 31 grudnia 2023 r. dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli przewidywana przez podatnika wartość sprzedaży z tego tytułu nie przekroczy, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w danym roku podatkowym, kwoty 20 000 zł.

Niektóre usługi oraz dostawa niektórych towarów zostały wyłączone przez ustawodawcę z prawa do zwolnienia, o którym mowa w przepisach § 2 i § 3 rozporządzenia z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej. Szczegółowo zostały one wymienione w § 4 ust. 1 pkt 1 i 2 powołanego rozporządzenia.

I tak, zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia:

Zwolnień, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku:

1. dostawy:

a) gazu płynnego,

b) części do silników (CN 8409 91 00 i 8409 99 00),

c) silników do napędu pojazdów i motocykli, silników spalinowych tłokowych z zapłonem iskrowym i samoczynnym do różnego rodzaju jednostek, w tym motocykli (CN 8407 i 8408),

d) nadwozi do pojazdów silnikowych (CN 8707),

e) przyczep i naczep (CN 8716 10, 8716 31 00, ex 8716 39, 8716 40 00); kontenerów (CN 8609 00),

f) części przyczep, naczep i pozostałych pojazdów bez napędu mechanicznego (CN 8716 90),

g) części i akcesoriów do pojazdów silnikowych (CN 8708, 9401 99 20 i 9401 99 80), z wyłączeniem motocykli, to jest do: ciągników; pojazdów silnikowych do przewozu dziesięciu lub więcej osób z kierowcą; samochodów i pozostałych pojazdów silnikowych przeznaczonych zasadniczo do przewozu osób, włącznie z samochodami osobowo-towarowymi (kombi) oraz samochodami wyścigowymi; pojazdów silnikowych do transportu towarów; pojazdów silnikowych specjalnego przeznaczenia, innych niż te zasadniczo przeznaczone do przewozu osób lub towarów, w szczególności: pojazdów pogotowia technicznego, dźwigów samochodowych, pojazdów strażackich, betoniarek samochodowych, zamiatarek, polewaczek, przewoźnych warsztatów, ruchomych stacji radiologicznych,

h) komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych oraz silników elektrycznych, prądnic i transformatorów (PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) ex 26 i ex 27.11),

i) sprzętu fotograficznego, z wyłączeniem części i akcesoriów do sprzętu i wyposażenia fotograficznego (PKWiU ex 26.70.1),

j) wyrobów z metali szlachetnych lub z udziałem tych metali, których dostawa nie może korzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwanej dalej „ustawą”,

k) zapisanych i niezapisanych nośników danych cyfrowych i analogowych,

l) wyrobów przeznaczonych do użycia, oferowanych na sprzedaż lub używanych jako paliwa silnikowe albo jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych, bez względu na kod CN,

m) wyrobów tytoniowych (CN 2401, 2402, 2403), z wyłączeniem towarów dostarczanych na pokładach samolotów,

n) napojów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,2%, napojów alkoholowych będących mieszaniną piwa i napojów bezalkoholowych, w których zawartość alkoholu przekracza 0,5% (bez względu na kod CN), z wyłączeniem towarów dostarczanych na pokładach samolotów,

o) perfum i wód toaletowych (CN 3303 00 10, 3303 00 90), z wyłączeniem towarów dostarczanych na pokładach samolotów;

2. świadczenia usług:

a) przewozów pasażerskich w samochodowej komunikacji, z wyłączeniem przewozów wymienionych w poz. 15 i 16 załącznika do rozporządzenia,

b) taksówek (PKWiU 49.32.11.0), z wyłączeniem wynajmu samochodów osobowych z kierowcą,

c) naprawy pojazdów silnikowych oraz motorowerów, w tym naprawy opon, ich zakładania, bieżnikowania i regenerowania,

d) w zakresie wymiany opon lub kół dla pojazdów silnikowych oraz motorowerów,

e) w zakresie badań i przeglądów technicznych pojazdów,

f) w zakresie opieki medycznej świadczonej przez lekarzy i lekarzy dentystów, z wyłączeniem usług świadczonych przez osoby wymienione w poz. 48 załącznika do rozporządzenia,

g) prawniczych, z wyłączeniem usług określonych w poz. 27 załącznika do rozporządzenia,

h) doradztwa podatkowego,

i) związanych z wyżywieniem (PKWiU ex 56.10, PKWiU 56.21, PKWiU ex 56.29, PKWiU ex 56.30), wyłącznie:

− świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz

− usług przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych (catering),

j) fryzjerskich, kosmetycznych i kosmetologicznych,

k) kulturalnych i rozrywkowych − wyłącznie w zakresie wstępu na przedstawienia cyrkowe,

l) związanych z rozrywką i rekreacją − wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne,

m) mycia, czyszczenia samochodów i podobnych usług (PKWiU 45.20.30.0), w tym przy użyciu urządzeń obsługiwanych przez klienta, które w systemie bezobsługowym przyjmują należność w bilonie lub banknotach, lub innej formie (bezgotówkowej).

Tym samym § 4 rozporządzenia zawiera katalog czynności, do których nie mają zastosowania zwolnienia przedmiotowe, podmiotowe oraz podmiotowo-przedmiotowe. Oznacza to, że podatnik dokonujący czynności wymienionych w ww. przepisie na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, nie ma prawa do korzystania ze zwolnienia z ewidencjonowania przy pomocy kasy rejestrującej. Wyłączenie to dotyczy jednak konkretnych wskazanych przez ustawodawcę czynności. Tak więc, w stosunku do pozostałych czynności, innych niż wymienione w § 4 ust. 1 rozporządzenia, podatnik może korzystać z przewidzianych w rozporządzeniu tytułów zwolnieniowych, np. przedmiotowych określonych w § 2 rozporządzenia, o ile spełni odrębne warunki.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że skoro w rozpatrywanej sprawie nieodpłatna wymiana kuponu na posiłek, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, to czynność ta nie jest zrównana z odpłatnym świadczeniem usług, które podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, a w konsekwencji nie podlega obowiązkowi ewidencjonowania przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Podsumowując, wydanie klientowi posiłku w zamian za kupon nie będzie podlegało rejestracji na kasie fiskalnej.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 4 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:

Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku zdarzeniem przyszłym. Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywiste zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnośnie powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Odnosząc się do powołanych w przedmiotowym wniosku wyroków sądu, wyjaśniam, że powołane wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się zawężają. Zatem, wskazane we wniosku wyroki sądu nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogły skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

(…) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (Zainteresowana będąca stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).