0112-KDSL2-2.440.197.2024.3.IM

DECYZJA

Na podstawie art. 42g ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2024 r., poz. 361), zwanej dalej ustawą, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej – odmawia wydania wiążącej informacji stawkowej w sprawie wniosku z dnia 22 kwietnia 2024 r. (data wpływu 22 kwietnia 2024 r.), uzupełnionego pismem z dnia 29 maja 2024 r. (data wpływu 29 maja 2024 r.), o wydanie wiążącej informacji stawkowej dotyczącej świadczenia związanego z chowem, pielęgnacją i przygotowaniem (…) do konkursu oraz (…).

UZASADNIENIE

W dniu 22 kwietnia 2024 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie wiążącej informacji stawkowej w ww. zakresie. Pismem z dnia 29 maja 2024 r. (data wpływu 29 maja 2024 r.) wniosek uzupełniono poprzez jednoznaczne wskazanie przedmiotu wniosku, doprecyzowanie jego opisu oraz stosowny dokument.

We wniosku przedstawiono następujący opis świadczenia.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest (…). Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium RP. Wnioskodawca prowadzi tzw. wspólny (…), do którego chętni (właściciele (…) – zwani dalej również „Uczestnikami”) mogą oddawać swoje (…). (…) przebywają w (…) przez określony czas, a następnie biorą udział w (….) zawodach sportowych – (…). Współrywalizacja (…) odbywa się według ściśle określonych zasad zawartych w opracowanym w tym celu regulaminie. Regulamin przewiduje wysokość opłat, które uczestnicy przekazujący (…) do wspólnego (…) i przystępujący do rywalizacji w zawodach będą wnosić na poczet kosztu chowu i przygotowania (…) do zawodów, utrzymania (…) oraz nagród pieniężnych dla właścicieli (…), które zwyciężyły w zawodach. Po zakończeniu zawodów (…) zostaną (…). Właściciel sprzedanych (…) otrzyma 50% ceny uzyskanej ze sprzedaży (…), a z kolei pozostałe 50% ceny trafi do Wnioskodawcy (50% ceny sprzedaży (…) będzie stanowiło przychód Wnioskodawcy).

Przedmiotem wniosku jest ustalenie stawki VAT (podatek od towarów i usług) dla usługi świadczonej przez Wnioskodawcę względem uczestników polegającej na chowie, pielęgnacji, opiece i trenowaniu (…) oraz zorganizowaniu zawodów dla przekazanych (…).

Zasadniczym elementem usługi Wnioskodawcy świadczonej na rzecz uczestników jest chow (…). Właściciele dostarczają do Wnioskodawcy (…). W celu ich chowu, pielęgnacji i przygotowania do udziału w konkursie. (…) przekazane Wnioskodawcy podlegają jego rozporządzeniom. Po dostarczeniu (…) do Wnioskodawcy przez właściciela (…). Po opiece i przygotowaniu, (…) biorą udział w zawodach (…), na które składa się (…). Wysokość nagród dla uczestników – właścicieli wygrywających (…), jest uzależniona od (…). Po konkursie (…). Wnioskodawca jest pośrednikiem w sprzedaży (…). Następnie (…).

Opłata wnoszona przez osoby zgłaszające (…) do wspólnego (…) ((…)) to zapłata za jedną usługę „wspólnego (…)”, na którą składają się chów, pielęgnacja (…) oraz przygotowanie (…) do zawodów sportowych oraz (…). Zgodnie z poz. 19 załącznika nr 3 w zw. z art. 146ef ust. 1 pkt 2 w zw. 41 ust. 2 ustawy – usługi związane z rolnictwem oraz chowem i hodowlą zwierząt, z wyłączeniem usług weterynaryjnych – z wyłączeniem: usług podkuwania koni i prowadzenia schronisk dla zwierząt gospodarskich (PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) ex 01.62.10.0) są opodatkowane stawką VAT – 8%.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z opłatami wnoszonymi przez właścicieli (…) (uczestników) na poczet kosztów chowu, pielęgnacji i przygotowania do zawodów przekazanych Wnioskodawcy (…), stawka podatku od towarów i usług będzie wynosiła 8%. Chów (…) (trzon usługi kompleksowej, którą będzie świadczyć Wnioskodawca) zalicza się do usług związanych z rolnictwem oraz chowem i hodowlą zwierząt, znajdujących się w pozycji nr 19 załącznika nr 3 do ustawy. Z kolei zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy, „dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, innych niż klasyfikowane według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w grupowaniu usługi związane z wyżywieniem (PKWiU 56), stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem art. 114 ust. 1 i art. 138i ust. 4”. Zgodnie z art. 146ef ust. 1 pkt 2 ustawy, „w okresie od dnia 1 stycznia 2024 r. do końca roku, w którym suma wydatków wymienionych w art. 40 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. 2305 oraz z 2023 r. poz. 347 i 641) określonych na ten rok w ustawie budżetowej, w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 lipca tego roku, oraz planie finansowym Funduszu Wsparcia Sił Zbrojnych przedłożonym zgodnie z art. 42 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny albo projekcie tego planu przedstawionym do zatwierdzenia Ministrowi Obrony Narodowej zgodnie z art. 42 ust. 2 i 3 tej ustawy, jeżeli plan ten nie został przedłożony zgodnie z art. 42 ust. 4 tej ustawy, po wyłączeniu planowanych przepływów finansowych w ramach tej sumy wydatków, jest wyższa niż 3% wartości produktu krajowego brutto określonego zgodnie z art. 40 ust. 2 tej ustawy (`(...)`) stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%”. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy chów (…) w celu przygotowania ich do zawodów, mieści się w katalogu usług, o których mowa w art. 41 ust. 2 ustawy, dlatego stawka podatku od towarów i usług w związku z opłatami wnoszonymi przez właścicieli (…) (uczestników) będzie wynosić 8%.

Wraz z wnioskiem przesłano regulamin Wnioskodawcy, określający warunki przystąpienia do rywalizacji, opieki nad (…), zasady konkursu i (…) – zwany dalej Regulaminem.

Pismem z dnia 29 maja 2024 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca w odpowiedzi na pytanie tutejszego organu o przedmiot wniosku jednoznacznie wskazał, że przedmiotem wniosku są usługi, które razem w ocenie Wnioskodawcy składają się na jedną czynność podlegającą opodatkowaniu – świadczenie kompleksowe. Na ww. świadczenie kompleksowe składają się – jak wskazał Wnioskodawca – następujące usługi:

(a) chów (…), co polega na (…);

(b) (…) zawodów sportowych dla (…) z nagrodami dla właścicieli (…) wygrywających zawody ((…));

(c) zorganizowanie (…) na sprzedaż ((…)).

Podsumowując, usługa, którą oferuje Wnioskodawca składa się z kilku elementów – kilku różnych usług, które nie mogą istnieć niezależnie od siebie. Najważniejszym elementem tej usługi – zdaniem Wnioskodawcy – jest chów (…), tj. odpowiednia pielęgnacja (…) i ich trenowanie. Bez stosownego przygotowania (…), które oferuje Wnioskodawca, przeprowadzenie zawodów sportowych dla (…) byłoby niemożliwe. Pielęgnacja (…) i ich szkolenie (chów (…)) jest elementem usługi, który trwa najdłużej i wymaga ze strony Wnioskodawcy największego zaangażowania. Jest trzonem świadczenia oferowanego nabywcom.

Odpowiadając na pozostałe zadane przez tutejszy organ pytania, Wnioskodawca wskazał, co następuje:

(…).

Wnioskodawca wraz z ww. pismem przesłał (…) oraz poinformował, że: (…).

W trybie przewidzianym w art. 200 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r., poz. 2383, z późn. zm.), zwanej dalej Ordynacją podatkową, postanowieniem z dnia 5 lipca 2024 r., znak 0112-KDSL2-2.440.197.2024.2.IM, tutejszy organ wyznaczył Wnioskodawcy siedmiodniowy termin do wypowiedzenia się w zakresie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Postanowienie zostało doręczone Wnioskodawcy w dniu 5 lipca 2024 r. Do dnia wydania niniejszej decyzji z prawa tego Wnioskodawca nie skorzystał.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz obowiązujące przepisy, stwierdza się co następuje.

Jak stanowi art. 42a ustawy, wiążąca informacja stawkowa, zwana dalej „WIS”, jest decyzją wydawaną na potrzeby opodatkowania podatkiem dostawy towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo świadczenia usług, która zawiera:

1. opis towaru albo usługi będących przedmiotem WIS;

2. klasyfikację towaru według działu, pozycji, podpozycji lub kodu Nomenklatury scalonej (CN) albo według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług albo według sekcji, działu, grupy lub klasy Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych albo usługi według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, niezbędną do:

a) określenia stawki podatku właściwej dla towaru albo usługi,

b) stosowania przepisów ustawy oraz przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie – w przypadku, o którym mowa w art. 42b ust. 4;

3. stawkę podatku właściwą dla towaru albo usługi, z wyjątkiem przypadku, o którym mowa w art. 42b ust. 4.

Natomiast zgodnie z art. 42b ust. 1 pkt 1 ustawy, WIS jest wydawana na wniosek podatnika posiadającego numer identyfikacji podatkowej.

Stosownie do treści art. 42b ust. 2 pkt 3 ustawy, wniosek o wydanie WIS zawiera określenie przedmiotu wniosku, w tym:

a) szczegółowy opis towaru lub usługi, pozwalający na taką ich identyfikację, aby dokonać ich klasyfikacji zgodnej z Nomenklaturą scaloną (CN), Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług lub Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych,

b) (uchylona)

c) wskazanie przepisów ustawy lub przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie – w przypadku, o którym mowa w ust. 4.

Na mocy art. 42b ust. 5 ustawy, przedmiotem wniosku o wydanie WIS mogą być:

1. towar albo usługa, albo

2. towary lub usługi, które w ocenie wnioskodawcy razem składają się na jedną czynność podlegającą opodatkowaniu.

Jak stanowi art. 42g ust. 2 ustawy, w sprawach dotyczących WIS stosuje się odpowiednio przepisy działu IV Ordynacji podatkowej, z wyłączeniem rozdziałów 17, 18, 19 i 20.

W ramach uzupełnienia wniosku Wnioskodawca doprecyzował, że jego przedmiotem jest świadczenie, na które składają się następujące usługi:

(a) chów (…), co polega na (…);

(b) (…) zawodów sportowych dla (…) z nagrodami dla właścicieli (…) wygrywających zawody ((…));

(c) zorganizowanie (…) na sprzedaż ((…)).

Wszystkie wymienione elementy razem – w ocenie Wnioskodawcy – składają się na jedną czynność podlegającą opodatkowaniu – świadczenie kompleksowe.

Na wstępie należy wyjaśnić, że podatek VAT podlega ścisłej harmonizacji w Unii Europejskiej, co oznacza, że państwa członkowskie są zobowiązane do przestrzegania przepisów unijnych oraz orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej zwanym TSUE) w tym zakresie. Orzecznictwo TSUE dotyczące tematyki świadczeń kompleksowych wypracowało spójną koncepcję traktowania na gruncie podatku VAT tego rodzaju świadczeń i wskazówki wynikające z tego orzecznictwa nie mogą być pomijane w ocenie każdej indywidualnej sprawy. Analiza danej czynności na potrzeby opodatkowania VAT musi więc rozpoczynać się od oceny – czy mamy do czynienia z jednym świadczeniem kompleksowym, czy też ze zbiorem świadczeń odrębnych. W tym zakresie określonych wskazówek dostarcza orzecznictwo TSUE.

Kolejnym dopiero krokiem jest zidentyfikowanie świadczenia, co determinuje jego klasyfikację oraz stawkę podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie należy zatem przede wszystkim odnieść się do zagadnienia świadczenia kompleksowego. Bowiem analiza tego zagadnienia pozwoli ustalić, czy w przypadku świadczenia opisanego przez Wnioskodawcę mamy do czynienia ze świadczeniem kompleksowym.

Co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedno świadczenie obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka czynności, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych.

Aby móc wskazać, że dane świadczenie jest świadczeniem kompleksowym (złożonym), powinno składać się ono z różnych czynności, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na świadczenie kompleksowe składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne czynności pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać czynności głównej bez czynności pomocniczej.

Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia, świadczenie nie powinno być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będzie jedno świadczenie kompleksowe, obejmujące kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład wykonywanego świadczenia wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego.

Stanowisko takie przedstawił również TSUE w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r., w sprawie nr C-349/96 Card Protection Plan Ltd (CPP) przeciwko Commissioners of Customs and Excise, ECLI:EU:C:1999:93, stwierdzając, że: „Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”.

Odnosząc się do zagadnienia będącego przedmiotem wniosku, wskazać również należy, że:

- w wyroku z dnia 27 października 2005 r., w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV v. OV Bank NV przeciwko Staatssecretaris van Financien, ECLI:EU:C:2005:649, TSUE wskazał, że po pierwsze z art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy wynika, że każda transakcja powinna być uznawana za odrębną i niezależną, a po drugie, że czynność złożona z jednego świadczenia w sensie ekonomicznym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie zakłócać funkcjonowania podatku VAT. W ocenie Trybunału, aby określić, czy mamy do czynienia z jednym świadczeniem, należy przede wszystkim poszukać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności celem ustalenia, czy podatnik dostarcza konsumentowi kilka odrębnych świadczeń głównych, czy też jedno świadczenie (pkt 20 wyroku). Podobnie jest w przypadku, jeśli dwa (lub więcej) świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako przeciętny konsument, są tak ściśle związane, że stanowią one obiektywnie jedno tylko nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (punkt 22 wyroku),

- w wyroku z dnia 27 września 2012 r., w sprawie C-392/11 Field Fisher Waterhouse LLP przeciwko Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs, ECLI:EU:C:2012:597, TSUE wskazał, że aby móc uznać, że ogół świadczeń zapewnianych przez wynajmującego najemcy stanowi jedno świadczenie, należy zbadać czy wykonywane świadczenia stanowią jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny, czy też obejmują one świadczenie główne, względem którego pozostałe świadczenia mają charakter dodatkowy (pkt 22 wyroku).

Charakter danego świadczenia należy także oceniać biorąc pod uwagę punkt widzenia nabywcy oraz cechy charakterystyczne tego świadczenia (vide: wyrok TSUE z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Part Service srl, ECLI:EU:C:2008:108, pkt 51-53; z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro, ECLI:EU:C:2009:365, pkt 17-19 oraz z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie C-461/08 Don Bosco Onroerend Goed BV, ECLI:EU:C:2009:722, pkt 36-38).

Warto zwrócić również uwagę na opinię rzecznik generalnej Juliane Kokott z dnia 22 października 2020 r. do sprawy C-581/19 Frenetikexito – Unipessoal Lda przeciwko Autoridade Tributária e Aduaneira, ECLI:EU:C:2020:855, gdzie wskazano, że „W przypadku jednego świadczenia złożonego kilka elementów świadczenia tworzy świadczenie sui generis. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału takie świadczenie występuje w sytuacji, w której dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno, niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Trybunał ustala, czy ma to miejsce, określając elementy charakterystyczne, a tym samym istotę danej transakcji, z punktu widzenia przeciętnego konsumenta” (22).

Rzecznik Generalna Juliane Kokott w ww. opinii wskazała również, że: „Wskazówką świadczącą o istnieniu jednego świadczenia złożonego jest też jednolity cel gospodarczy transakcji (26). Jeżeli przeciętnemu świadczeniobiorcy zależy właśnie na połączeniu kilku świadczeń, przemawia to za istnieniem jednego świadczenia złożonego. W świetle orzecznictwa Trybunału jedno świadczenie złożone występuje wtedy, kiedy wszystkie elementy świadczenia są niezbędne dla osiągnięcia jego celu (27)”. Ponadto Rzecznik w swojej opinii wskazała, że: „Jeżeli za zespół świadczeń i czynności ustala się cenę łączną, w świetle orzecznictwa Trybunału jest to również wskazówka świadcząca o istnieniu jednego świadczenia złożonego. Odwrotnie natomiast: uzgodnienie odrębnych cen za poszczególne elementy świadczenia również jest jedynie wskazówką przemawiającą za istnieniem kilku niezależnych świadczeń (pkt 32)”. Należy zauważyć, że powołaną wyżej opinię podzielił TSUE w wydanym w dniu 4 marca 2021 r. wyroku C-581/19.

Powyższe oznacza, że dla oceny, czy w danej sytuacji są spełnione przesłanki dla uznania danego zespołu świadczeń za jedno świadczenie kompleksowe zasadnicze jest, czy w przypadku wydzielenia poszczególnych świadczeń, dla nabywcy będą one miały istotną wartość. Ważne jest, czy świadczenia są ze sobą ściśle powiązane w taki sposób, że samodzielnie nie przynoszą wymaganej, praktycznej korzyści z punktu widzenia przeciętnego konsumenta. Nie ma znaczenia subiektywny punkt widzenia dostawcy lub odbiorcy świadczenia. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego.

Jak wynika z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu sprawy oraz przesłanych dokumentów, prowadzi on tzw. wspólny (…), do którego chętni (właścicieli (…)) mogą oddawać swoje (…). (…) przebywają w (…) przez określony czas, a następnie biorą udział w (…) zawodach sportowych – (…). Współrywalizacja (…) odbywa się według ściśle określonych zasad zawartych w opracowanym w tym celu Regulaminie. Regulamin przewiduje wysokość opłat, które uczestnicy przekazujący (…) do wspólnego (…) i przystępujący do rywalizacji w zawodach będą wnosić na poczet kosztu chowu i przygotowania (…) do zawodów, utrzymania (…) oraz nagród pieniężnych dla właścicieli (…), które zwyciężyły w zawodach.

Zasadniczym elementem usługi – zdaniem Wnioskodawcy – świadczonej na rzecz właścicieli (…) jest chow (…). Właściciele (…) – jak wskazał Wnioskodawca – dostarczają do Wnioskodawcy (…) w celu ich chowu, pielęgnacji i przygotowania do udziału w konkursie. (…) przekazane Wnioskodawcy podlegają jego rozporządzeniom. Po dostarczeniu (…) do Wnioskodawcy (…).. Po opiece i przygotowaniu, (…) biorą udział w zawodach (…).

Opłata wnoszona przez osoby zgłaszające (…) do wspólnego (…) to zapłata za jedną usługę „wspólnego (…)”, na którą składają się chów, pielęgnacja (…) oraz przygotowanie (…) do zawodów sportowych oraz (…). Wnioskodawca nie przyjmuje (…) jedynie do chowu. Nabywcy świadczenia przekazują (…) po to, aby je pielęgnować i szkolić do zawodów.

Natomiast po konkursie (…). Jeśli któryś z nich nie zostanie sprzedany na aukcji, właściciele zostaną poinformowani o tym fakcie. Właściciele decydują, czy (…) mają zostać im zwrócone, czy mają pozostać we wspólnym (…) Wnioskodawcy.

Powyższe potwierdza treść Regulaminu przesłanego wraz z wnioskiem.

(…)

Biorąc pod uwagę zgromadzony materiał dowodowy, zdaniem tutejszego organu, w analizowanej sprawie nie mamy do czynienia ze świadczeniem kompleksowym w rozumieniu nadanym przez orzecznictwo TSUE.

Wykonywane przez Wnioskodawcę świadczenia nie składają się na usługi, które są ze sobą ściśle związane w taki sposób, że tworzą jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Nie wszystkie wykonywane usługi w ramach przedmiotowego świadczenia prowadzą bowiem do jednego, konkretnego celu.

Powyższe wynika z faktu, że co najmniej jedna z wymienionych czynności, tj. (…) na sprzedaż (…), jest czynnością „odrębną”, nie powiązaną z wcześniej wykonywanymi przez Wnioskodawcę usługami.

Wynika to także jednoznacznie ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, ponieważ:

(…).

Nie ma zatem między wszystkimi wykonywanymi przez Wnioskodawcę usługami tak ścisłego związku, żeby traktować je jako jednolite świadczenie opodatkowane według takich samych zasad. Z kolei, ich rozdzielenie nie ma sztucznego charakteru – (…) w praktyce występują jako usługi samoistne, które prowadzą do określonego, charakterystycznego tylko dla nich celu.

Jak wynika z orzecznictwa TSUE, świadczenie kompleksowe występuje tylko wtedy, gdy zasadniczo odrębne czynności są wykonywane w konkretnych okolicznościach i prowadzą do realizacji większego świadczenia, a pominięcie jakieś z tych czynności spowoduje, że to większe świadczenie nie zaistnieje.

Z taką sytuacją w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia. (…) bowiem nie jest niezbędna do prawidłowego wykonania usług związanych z chowem, pielęgnacją i przygotowaniem (…) do konkursu. Jak już wskazano wyżej, (…) przeprowadzana jest w innym okresie, za odrębne wynagrodzenie i spełnia inny cel.

Mając na uwadze przytoczoną argumentację oraz dokonaną analizę materiału dowodowego, tutejszy organ stwierdza, że w przedmiotowej sprawie nie dostrzega nierozerwalnego związku funkcjonalnego ani gospodarczego pomiędzy wykonywanymi przez Wnioskodawcę usługami, których celem jest np. chów i pielęgnacja (…), a usługą polegającą na (…), której cel sprowadza się do sprzedaży (…). Nie ma bowiem między tymi usługami takiego ścisłego związku, żeby traktować je jako jednolite świadczenie opodatkowane według takich samych zasad. Z kolei, ich rozdzielenie – jak wykazano powyżej – nie ma sztucznego charakteru, który nie znajdowałby gospodarczego uzasadnienia.

Stanowisko tutejszego organu znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 22 września 2009 r., sygn. akt I SA/Gd 348/09, w którym podkreślono, że w sytuacji gdy występuje wielość świadczeń wynikających z jednej umowy i mogą być one potraktowane jako jedna usługa (i opodatkowane jedną stawka podatkową), możliwe jest tylko i wyłącznie w takich sytuacjach, gdy na ową usługę składa się cały zespół niedających się w istocie wyodrębnić czynności dających w efekcie ostateczną, jednorodną usługę.

Podsumowując, zdaniem tutejszego organu realizowane przez Wnioskodawcę świadczenie, na które składa się:

(a) chów (…), co polega na (…);

(b) (…) zawodów sportowych dla (…) z nagrodami dla właścicieli (…) wygrywających zawody ((…));

(c) zorganizowanie (…) na sprzedaż ((…))

nie stanowi świadczenia kompleksowego w rozumieniu nadanym przez orzecznictwo TSUE i tym samym w analizowanej sprawie nie jest możliwe zastosowanie do całości jednej stawki podatku VAT.

Zgodnie z art. 42g ust. 3 ustawy, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydaje decyzję o odmowie wydania WIS, jeżeli wniosek o wydanie WIS, którego przedmiotem są towary lub usługi, o których mowa w art. 42b ust. 5 pkt 2, nie dotyczy towarów lub usług, które razem składają się na jedną czynność podlegającą opodatkowaniu.

W związku z powyższym, postanowiono jak w sentencji.

POUCZENIE

Od niniejszej decyzji – stosownie do art. 220 § 1 w zw. z art. 221 oraz art. 223 § 2 Ordynacji podatkowej – służy Stronie odwołanie do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia.

Odwołanie zgodnie z art. 42g ust. 4 ustawy, można złożyć wyłączne za pośrednictwem systemu teleinformatycznego e-Urząd Skarbowy na stronie https://www.podatki.gov.pl/e-urzad-skarbowy/ będąc użytkownikiem konta/wyznaczając użytkownika konta organizacji w e-Urzędzie Skarbowym.

Odwołanie od decyzji organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 Ordynacji podatkowej).