📖 Pełna treść interpretacji
D E C Y Z J A
o odmowie wydania WIS
Na podstawie art. 42g ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2024 r. poz. 361), zwanej dalej „ustawą”, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej – odmawia wydania wiążącej informacji stawkowej w sprawie wniosku z dnia 12 kwietnia 2024 r. (data wpływu 12 kwietnia 2024 r.), uzupełnionego pismem z dnia 16 maja 2024 r. (data wpływu 16 maja 2024 r.) dotyczącego towaru – napój (…) z ciastkiem (…).
UZASADNIENIE
W dniu 12 kwietnia 2024 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie wiążącej informacji stawkowej (zwanej dalej również WIS), uzupełniony w dniu 16 maja 2024 r. dotyczący towaru – napój (…) z ciastkiem (…).
We wniosku przedstawiono następujący opis:
Dotyczy: Napój (…) z ciastkiem (…)
SKŁAD:
(…)
W uzupełnieniu z dnia 16 maja 2024 r. (data wpływu 16 maja 2024 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 15 maja 2024 r., znak: 0111-KDSB1-1.440.177.2024.1.ND, Wnioskodawca wskazał m.in.:
(…)
Do ww. uzupełnienia Wnioskodawca dołączył (…)
W trybie przewidzianym w art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej, postanowieniem z dnia 7 czerwca 2024 r. znak 0111-KDSB1-1.440.177.2024.2.ND tutejszy Organ wyznaczył Wnioskodawcy siedmiodniowy termin do wypowiedzenia się w zakresie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Postanowienie zostało doręczone Wnioskodawcy w dniu 7 czerwca 2024 r. Do dnia wydania niniejszej decyzji z prawa tego Strona nie skorzystała.
Biorąc pod uwagę opis zawarty we wniosku oraz obowiązujące przepisy, stwierdza się co następuje.
Jak stanowi art. 42a ustawy – wiążąca informacja stawkowa jest decyzją wydawaną na potrzeby opodatkowania podatkiem dostawy towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo świadczenia usług, która zawiera:
-
opis towaru albo usługi będących przedmiotem WIS;
-
klasyfikację towaru według działu, pozycji, podpozycji lub kodu Nomenklatury scalonej (CN) albo według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług albo według sekcji, działu, grupy lub klasy Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych albo usługi według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, niezbędną do:
a) określenia stawki podatku właściwej dla towaru albo usługi,
b) stosowania przepisów ustawy oraz przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie – w przypadku, o którym mowa w art. 42b ust. 4;
- stawkę podatku właściwą dla towaru albo usługi, z wyjątkiem przypadku, o którym mowa w art. 42b ust. 4.
W myśl art. 42b ust. 1 pkt 1 ustawy – WIS jest wydawana na wniosek podatnika posiadającego numer identyfikacji podatkowej.
Stosownie do treści art. 42b ust. 2 pkt 3 ustawy – wniosek o wydanie WIS zawiera określenie przedmiotu wniosku, w tym:
a) szczegółowy opis towaru lub usługi, pozwalający na taką ich identyfikację, aby dokonać ich klasyfikacji zgodnej z Nomenklaturą scaloną (CN), Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług lub Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych,
b) (uchylona)
c) wskazanie przepisów ustawy lub przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie – w przypadku, o którym mowa w ust. 4.
WIS wydawana jest na wniosek podmiotu wskazanego w powołanym art. 42b ust. 1 pkt 1 ustawy i ma wskazywać Wnioskodawcy właściwą dla danego towaru albo usługi albo świadczenia złożonego stawkę podatku w powiązaniu z właściwą klasyfikacją tego towaru albo usługi, albo świadczenia złożonego według stosownej klasyfikacji. W każdym przypadku opis przedmiotu wniosku musi być na tyle skonkretyzowany i zindywidualizowany, aby Organ prowadzący postępowanie w sprawie wydania WIS miał możliwość sklasyfikowania towaru/ usługi/ świadczenia kompleksowego.
W świetle art. 42b ust. 4 ustawy – wniosek o wydanie WIS może zawierać żądanie sklasyfikowania towaru albo usługi na potrzeby stosowania przepisów ustawy oraz przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie, innych niż dotyczące określenia stawki podatku.
Na mocy art. 42b ust. 5 ustawy – przedmiotem wniosku o wydanie WIS mogą być:
-
towar albo usługa, albo
-
towary lub usługi, które w ocenie wnioskodawcy razem składają się na jedną czynność podlegającą opodatkowaniu.
Stosownie do art. 42g ust. 3 ustawy, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydaje decyzję o odmowie wydania WIS, jeżeli wniosek o wydanie WIS, którego przedmiotem są towary lub usługi, o których mowa w art. 42b ust. 5 pkt 2, nie dotyczy towarów lub usług, które razem składają się na jedną czynność podlegającą opodatkowaniu.
Na mocy art. 42g ust. 2 ustawy – w sprawach dotyczących WIS stosuje się odpowiednio przepisy działu IV Ordynacji podatkowej, z wyłączeniem rozdziałów 17, 18, 19 i 20.
Z powołanych przepisów wynika, że ustawodawca wprowadził wiążącą informację stawkową (WIS), która zawiera opis towaru lub usługi, albo kilku towarów lub usług, które razem składają się na jedno świadczenie, ich zidentyfikowanie według odpowiedniej klasyfikacji i właściwą stawkę podatku VAT (podatek od towarów i usług).
Powyższe nie oznacza jednak, że w każdym przypadku wnioskodawca może wystąpić z wnioskiem o wydanie WIS. Powołane przepisy wprowadzają istotne ograniczenie zarówno w odniesieniu do podmiotu uprawnionego do wystąpienia z wnioskiem o wydanie WIS, jak również co do przedmiotu, w zakresie którego możliwe jest jej uzyskanie. Zatem organ podatkowy, do którego wpłynął wniosek o wydanie WIS obowiązany jest w pierwszej kolejności ustalić, czy wniosek został złożony przez podmiot legitymowany do wystąpienia o wydanie WIS, jak również czy zakres żądania, z którym wystąpił wnioskodawca, spełnia warunki do uzyskania WIS.
Jeszcze raz należy wskazać, że z treści art. 42a pkt 2 ustawy wynika, że rolą postępowania w zakresie wydawania WIS jest dokonanie klasyfikacji towaru albo usługi, albo świadczenia złożonego w oparciu o odpowiednie klasyfikacje. W przypadku towaru Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej dokonuje kwalifikacji według działu, pozycji, podpozycji lub kodu Nomenklatury scalonej (CN) albo według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług albo według sekcji, działu, grupy lub klasy Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB).
Podkreślić także należy, że – jak wynika z art. 42b ust. 5 ustawy – WIS może dotyczyć wyłącznie jednego towaru albo jednej usługi, albo jednego świadczenia złożonego (składającego się z kilku towarów i/lub usług, które w ocenie Wnioskodawcy razem składają się na jedną czynność kompleksową podlegającą opodatkowaniu).
W dniu 12 kwietnia 2024 r. do tut. Organu wpłynął wniosek o wydanie wiążącej informacji stawkowej, uzupełniony 16 maja 2024 r., dotyczący towaru – napój (…) z ciastkiem (…) dla celów określenia stawki podatku od towarów i usług.
Biorąc pod uwagę zakres żądania Wnioskodawcy, a także opis wskazany we wniosku, należy w pierwszej kolejności ustalić charakter towaru (świadczenia kompleksowego) oferowanego przez Wnioskodawcę.
Z przedstawionego we wniosku opisu, wynika, że przedmiotowy towar składa się z dwóch produktów przeznaczonych do bezpośredniego spożycia: napoju (…) oraz ciastka (…)
Opakowanie składa się z dwóch części - masa netto (…)
W tym zakresie należy podkreślić, że - co do zasady - na gruncie przepisów dotyczących podatku od towarów i usług każde świadczenie dla celów opodatkowania tym podatkiem powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedna czynność obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, czynność ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych.
Jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia stanowią jednolite świadczenie dla celów stosowania przepisów ustawy. Jeżeli natomiast dostawa towarów nie ma tak ścisłego związku gospodarczego, a więc gdy dostawy tych towarów mogą być wykonywane oddzielnie, jako niezależne od siebie, bez uszczerbku dla ich gospodarczego znaczenia – nie ma podstaw do traktowania ich jako jednolitego świadczenia opodatkowanego według jednakowych zasad wyznaczonych dla dostawy towaru mającego charakter rzeczy głównej (vide: wyrok TSUE z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04).
W przypadku kiedy wniosek o wydanie WIS dotyczy więcej, niż jednego produktu, w pierwszym etapie postępowania podatkowego należy odpowiedzieć na pytanie, czy produkty te można traktować jako jeden towar, czy też mamy do czynienia ze świadczeniem złożonym (kompleksowym) na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, dyrektywy oraz orzecznictwa TSUE. Przy czym, aby móc wskazać, że dane świadczenie jest świadczeniem złożonym (kompleksowym), powinno składać się ono np. z dostaw różnych towarów, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu.
W następnym kroku dokonujemy klasyfikacji o charakterze statystycznym, w której kwalifikujemy towar czy też świadczenie złożone (kompleksowe) do właściwego kodu lub kodów Nomenklatury scalonej – z uwzględnieniem obowiązujących zasad tej klasyfikacji. W ostatnim etapie przyporządkowujemy właściwą stawkę podatku, zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.
Z uwagi na powyższe, postępowanie podatkowe w niniejszej sprawie prowadzono w kierunku ustalenia, czy opisane świadczenie stanowi – jak proponuje Wnioskodawca - jeden towar złożony z opisanych we wniosku dwóch produktów. Dopiero w dalszej kolejności, w przypadku potwierdzenia, że rzeczywiście wymienione elementy stanowią jeden towar, zasadnym może być określenie klasyfikacji tego towaru i stawki podatku.
W świetle powyższego należy stwierdzić, że dostawa artykułów spożywczych (tj. napoju (…) i ciastka) nie jest ze sobą tak ściśle powiązana, żeby jej rozdzielenie miało charakter sztuczny. Są to bowiem dostawy obiektywnie podzielne i niezależne od siebie, mogące być przedmiotem odrębnej transakcji bez uszczerbku dla pozostałych świadczeń. Nie stanowią one zatem pod względem ekonomicznym i gospodarczym jednej, kompleksowej całości. Fakt dostarczania nabywcy dwóch odrębnych produktów połączonych w jedno opakowanie, nie powoduje bowiem, że produkty te stają się jednym towarem (jedną rzeczą). Należy wskazać również, że samo ekonomiczne powiązanie tych towarów nie jest wystarczające, aby przełamać zasadniczą niezależność każdego z nich.
Nie można więc uznać oferowanego przez Wnioskodawcę zestawu produktów za jeden towar (świadczenie kompleksowe), brak jest bowiem między wyrobami w nim zamieszczonymi takiego ścisłego związku funkcjonalnego lub gospodarczego, żeby traktować je jako jednolite świadczenie opodatkowane według takich samych zasad. Dostawy takich towarów są obiektywnie podzielne i niezależne od siebie, mogące być przedmiotem odrębnej dostawy bez uszczerbku dla pozostałych świadczeń. Nie są to też towary wzajemnie się uzupełniające, tzn. takie, których działanie uwarunkowane jest ich łącznym (kompleksowym) zastosowaniem.
Oceny tej nie zmienia również fakt, że produkty te będą posiadały jedną, wspólną etykietę, znajdującą się na (…) z napojem. Towary te, (…) zostały zapakowane w odrębne i niezależne opakowania, a fakt skorzystania z jednej części (tj. wyłącznie napoju (…) bądź ciastka) nie spowoduje uszkodzenia drugiej części. (…) Fakt dostarczenia klientowi ww. towarów połączonych ze sobą i oznaczonych jedna etykietą nie powoduje bowiem, że towary te stają się jednym produktem. Wpływu na taką klasyfikację nie ma także wartość sprzedawanych towarów.
Za nieuznaniem przedmiotowego zestawu produktów za świadczenie złożone przemawia także fakt, że z towarów wchodzących w skład zestawu nabywca może korzystać odrębnie (niezależnie), a jeden z tych towarów nie służy/nie będzie służył „lepszemu” skorzystaniu z drugiego.
Zgodnie z art. 1 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, Nomenklatura scalona obejmuje:
a) nomenklaturę Systemu Zharmonizowanego;
b) wspólnotowe podpodziały do tej nomenklatury nazywane „podpozycjami CN” w tych przypadkach, gdy określona jest odpowiadająca stawka celna;
c) przepisy wstępne, dodatkowe uwagi do sekcji lub działów oraz przypisy odnoszące się do podpozycji CN.
Jednolitemu stosowaniu zarówno Systemu Zharmonizowanego (HS), jak i Nomenklatury scalonej (CN) służą Noty wyjaśniające.
Klasyfikacja towarów w Nomenklaturze scalonej podlega regułom zawartym w Ogólnych regułach interpretacji Nomenklatury scalonej zapewniającym jednolitą interpretację, co oznacza, że dany towar jest zawsze klasyfikowany do jednego i tego samego działu, pozycji i podpozycji z wyłączeniem wszelkich innych, które mogłyby być brane pod uwagę.
Reguła 1. Ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej (ORINS) wskazuje, że tytuły sekcji, działów i poddziałów mają znaczenie wyłącznie orientacyjne. Dla celów prawnych klasyfikację towarów ustala się zgodnie z brzmieniem pozycji i uwag do sekcji lub działów oraz zgodnie z Ogólnymi regułami interpretacji Nomenklatury scalonej.
Jak wynika z treści reguły 3 (b) ORINS, mieszaniny, wyroby złożone składające się z różnych materiałów lub wytworzone z różnych składników oraz wyroby pakowane w zestawy do sprzedaży detalicznej, które nie mogą być klasyfikowane przez powołanie się na regułę 3 (a), należy klasyfikować tak, jak gdyby składały się one z materiału lub składnika, który nadaje im ich zasadniczy charakter, o ile takie kryterium jest możliwe do zastosowania.
Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wynika, że Wnioskodawca oczekuje zaklasyfikowania zestawu dwóch odrębnie zapakowanych towarów, które są klasyfikowane do różnych działów i pozycji Nomenklatury scalonej.
W związku z tym, że ww. towary są pakowane w „zestaw”, należy przeanalizować, czy ma do nich zastosowanie reguła 3 (b) ORINS.
W wytycznych Komisji Europejskiej dotyczących klasyfikacji w Nomenklaturze scalonej towarów pakowanych w zestawy do sprzedaży detalicznej (2013/C 105/01) (Dz. Urz. UE C 105 z 11.4.2013, str. 1-6) wskazano, iż:
Ogólna reguła interpretacji (ORI) 3 b) uwzględnia również klasyfikację towarów pakowanych w zestawy do sprzedaży detalicznej.
Na potrzeby tej reguły określenie „towary pakowane w zestawy do sprzedaży detalicznej” należy rozumieć towary, które:
a) składają się z co najmniej dwóch różnych artykułów, które na pierwszy rzut oka mogą być zaklasyfikowane do różnych pozycji;
b) składają się z produktów lub artykułów pakowanych razem, aby zaspokoić określoną potrzebę lub służyć do określonych działań oraz
c) są pakowane w sposób odpowiedni do sprzedaży bezpośrednio użytkownikom bez przepakowywania (np. w pudełka lub skrzynki, lub na paletach).
Wszystkie powyższe warunki powinny być spełnione.
W części A ww. wytycznych wskazano:
(1) Zgodnie z Notami wyjaśniającymi do HS do ORI 3 b) pierwszym warunkiem, aby dwa lub więcej różnych artykułów były uważane za towary pakowane w zestawy do sprzedaży detalicznej jest to, że muszą być one możliwe do zaklasyfikowania do różnych pozycji.
(2) Niemniej jednak, zgodnie z ORI 6 i Notami wyjaśniającymi do HS do reguły, która stanowi: Reguły od 1 do 5, z uwzględnieniem istniejących różnic, rządzą klasyfikacją na poziomach podpozycji w ramach tej samej pozycji, dwa lub więcej różnych artykułów, możliwych do zaklasyfikowania do tej samej pozycji, ale do różnych podpozycji, może być uważane za zestaw w rozumieniu ORI 3 b), ponieważ spełniają one wymienione wyżej warunki.
(…)
Natomiast w części B (I) ww. wytycznych wskazano:
(1) Na potrzeby klasyfikowania zestawów pojedyncze artykuły zestawu są powiązane ze sobą i są przeznaczone do użytku razem lub w połączeniu ze sobą, aby zaspokoić określoną potrzebę lub służyć do określonych działań.
(…)
(4) Sytuacje, kiedy towary są uważane/nie są uważane za razem pakowane, aby zaspokoić określoną potrzebę lub służyć do określonych działań:
(…)
d) Nie jest dozwolona kombinacja artykułów spożywczych i napojów, chyba że służą one do przygotowania pojedynczej potrawy.
I. "Zestawy" artykułów spożywczych/napojów, których komponenty są przeznaczone do użycia razem w przygotowaniu gotowej do spożycia potrawy, posiłku lub napoju należy klasyfikować na mocy ORI 3 b).
II. Reguła nie obejmuje jednak asortymentu produktów pakowanych razem i składających się z różnych artykułów spożywczych, napojów alkoholowych lub bezalkoholowych, które nie są przeznaczone do użycia razem w celu przygotowania gotowej do spożycia potrawy, posiłku lub napoju. Jeżeli artykuły nie oddziałują na siebie tak, aby stanowić gotową do spożycia potrawę, posiłek lub napój, nie są one uważane za zestaw, a każdy artykuł należy klasyfikować oddzielnie do swojej własnej odpowiedniej pozycji. Na przykład tak zwane "kosze bożonarodzeniowe/kosze upominkowe", składające się z różnych towarów, na przykład: sera, wina, szampana lub likierów, herbaty, dżemu, oliwy, miodu, pasztetu, przypraw, owoców itd., należy klasyfikować oddzielnie.
Jednakże kombinację artykułów spożywczych i napojów, przeznaczoną do przygotowania pojedynczej potrawy lub posiłku (na przykład "zestaw Tiramisu" zawierający odpowiednią ilość wina typu Marsala, które należy użyć do przygotowania Tiramisu), należy klasyfikować na mocy ORI 3 b) jako zestaw.
Z drugiej strony, jeżeli kombinacja jest zamierzona zarówno "do jedzenia, jak i do picia", nawet jeśli artykuły są pakowane razem do sprzedaży detalicznej, to nie są one uważane za zestaw w rozumieniu ORI 3 b), ponieważ nie zaspokajają one określonej potrzeby lub nie służą do określonych działań.
Z kolei w części B (II) ww. wytycznych wskazano:
(…)
(2) Artykuły mogą być tylko klasyfikowane jako zestaw, jeśli WSZYSTKIE z nich są powiązane ze sobą i są używane razem. We wszystkich innych przypadkach (to znaczy tylko niektóre z artykułów są powiązane ze sobą i są używane razem), KAŻDY artykuł musi być klasyfikowany oddzielnie.
(…)
Ponadto w części B (III) ww. wytycznych wskazano:
(1) Towary pakowane w zestawy do sprzedaży detalicznej mogą być łączone z drobnym/nieistotnym artykułem (w pewnych przypadkach nawet więcej niż z jednym artykułem) o niewielkiej wartości, który nie ma żadnego związku z innymi artykułami zestawu (to znaczy nie zaspokaja on tej samej określonej potrzeby lub nie służy do określonych działań) i byłby zwykle klasyfikowany oddzielnie.
(2) Obecność drobnego/nieistotnego artykułu może nie być brana pod uwagę przy określaniu czy grupa artykułów stanowi zestaw ("reguła de minimis"), a wszystkie artykuły należy klasyfikować razem, pod warunkiem że spełnione są wszystkie następujące warunki:
a) artykuł jest jedynie incydentalnym/nieistotnym elementem całego zestawu, na przykład jest określany jako "artykuł niespodzianka";
b) nie zmienia on charakteru zestawu;
c) wartość artykułu jest niewielka w porównaniu z całkowitą wartością towarów pakowanych w zestaw
oraz
a) artykuł ma zwykle drobne/nieznaczące praktyczne własne zastosowanie lub ma ograniczone zastosowanie (na przykład nie może być powtarzalnie użyty lub jego trwałość jest ograniczona).
(…)
Mając na względzie powyższe wyjaśnienia, w ocenie Organu, uzasadnione jest stwierdzenie, że przedmiotowego zestawu, nie można rozpatrywać w myśl reguły 3 (b) jako „towary pakowane w zestawy do sprzedaży detalicznej”, ponieważ składające się na ten zestaw produkty nie wykazują między sobą takiego powiązania, aby zaspokoić określoną potrzebę lub służyć do określonych działań. Napój (…) i ciastko nie oddziałują na siebie w taki sposób, aby stanowić gotową do spożycia potrawę, posiłek lub napój, a zatem nie są one uważane za zestaw.
Ponadto, jak wskazuje Wnioskodawca, wartość ciastka w odniesieniu do całości to aż (…)% wartości zestawu. Fakt ten potwierdza, iż ciastko nie jest nieistotnym elementem zestawu, a wręcz przeciwnie jest równorzędnym produktem tak jak napój (…). Z kolei fakt, iż konsument może korzystać z towarów odrębnie, niezależnie i w dowolnym momencie, bez uszczerbku w stosunku do drugiego produktu, również przemawia za odrębnością tych dwóch towarów.
Wobec powyższego każdy produkt należy klasyfikować oddzielnie do swojego własnego odpowiedniego działu.
W świetle orzecznictwa TSUE, jedno świadczenie złożone ma miejsce, gdy świadczenie podatnika składa się z co najmniej dwóch elementów, które są ze sobą tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie na potrzeby kwalifikacji miałoby charakter sztuczny. Wskazówki, które o tym świadczą, to nierozerwalność elementów świadczenia, niezależna dostępność świadczeń, niezbędność poszczególnych elementów świadczenia dla osiągnięcia jego celu oraz odrębne rozliczenie.
Powyższe wskazówki nie występują w niniejszej sprawie. Nawet jeśli potencjalny klient zdecyduje się na zakup zestawu towarów (tj. napoju (…) z ciastkiem), to poszczególne elementy tego zestawu (świadczenia) nie są nierozerwalnie ze sobą związane. Każdy z towarów mógłby być dostępny do nabycia niezależnie od siebie (poza „zestawem”). Ponadto Klient ma możliwość spożycia każdego towaru niezależnie, w różnym czasie, bez uszczerbku dla drugiego produktu. Odrębna kwalifikacja dla celów podatku od towarów i usług nie wydaje się zatem sztuczna. W chwili nabycia zestawu, przeciętny klient założyłby bowiem prawdopodobnie istnienie dwóch towarów (świadczeń).
Powyższe względy przemawiają za tym, iż w niniejszej sprawie nie występuje świadczenie kompleksowe, o którym mowa w art. 42b ust. 5 pkt 2 ustawy. I to nie tylko z uwagi na fakt, że poszczególne produkty nie są ze sobą powiązane w taki sposób, żeby stanowić w aspekcie gospodarczym obiektywnie jedną całość, ale także dlatego, że nie można wyodrębnić towaru „głównego” oraz „uzupełniającego”, którego dostawa – w ramach konkretnego zdarzenia gospodarczego – jest zdeterminowana dostawą rzeczy głównej.
Podsumowując, Organ rozpatrując wniosek Wnioskodawcy stwierdził, że jego przedmiotem nie jest ani jeden towar, ani świadczenie kompleksowe. W niniejszej sprawie mamy do czynienia z wielością świadczeń (dwoma produktami), z których każde wymaga odrębnej kwalifikacji według Nomenklatury scalonej dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług.
Jednocześnie tut. Organ pragnie podkreślić, iż w sytuacji, gdy intencją Wnioskodawcy będzie uzyskanie wiążącej informacji stawkowej na potrzeby opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy wielu towarów, powinna dla każdego z tych towarów wystąpić z oddzielnym wnioskiem o wydanie wiążącej informacji stawkowej.
Końcowo zauważyć należy, że za prawidłowością podjętego rozstrzygnięcia przemawia również przyjęta aktualnie linia orzecznictwa sądów administracyjnych. Na szczególną uwagę zasługują tezy wynikające z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 8 kwietnia 2021 r., sygn. akt. I SA/Łd 130/21. W wyroku tym wskazano m.in., że: przedmiotem wniosku o WIS powinien być jeden towar lub jedna usługa, podobnie jak przedmiotem decyzji wydanej w wyniku rozpoznania takiego wniosku także powinien być jeden towar lub jedna usługa. Ustawodawca nie tylko w wyżej wymienionych przepisach wyraźnie położył nacisk na określenie towaru lub usługi w liczbie pojedynczej, ale ponadto taki wniosek wynika z oceny skutków wydania WIS, w określonych sytuacjach nie tylko dla podmiotów, dla których została wydana (art. 42c), co niewątpliwie wymaga bardzo precyzyjnego określenia towaru lub usługi, z wykluczeniem sytuacji, gdy pewne elementy zmienne w treści usługi mogłyby być powodem tożsamego traktowania różnych jednak usług. (…) jeden wniosek o wydanie WIS może obejmować swoim opisem więcej towarów lub usług ale tylko wtedy, gdy w ocenie wnioskodawcy razem składają się one na jedną czynność podlegającą opodatkowaniu, czyli wtedy gdy jest to jedna czynność złożona. W innych sytuacjach nie ma możliwości objęcia jednym wnioskiem więcej niż jednego towaru lub więcej niż jednej usługi.
Zatem skoro zakres żądania, z którym wystąpił Wnioskodawca – jak dowiedziono wyżej – dotyczy klasyfikacji towarów, które mogą stanowić odrębne świadczenia i nie składają się na jedną czynność podlegającą opodatkowaniu, to przedmiotowy wniosek o wydanie WIS wykracza poza zakres wskazany w treści art. 42b ust. 5 pkt 2 ustawy, tym samym nie spełnia warunków do uzyskania WIS.
W związku z powyższym, stosownie do art. 42g ust. 3 ustawy, postanowiono jak w sentencji.
POUCZENIE
Od niniejszej decyzji – stosownie do art. 220 § 1 w związku z art. 221 oraz art. 223 § 2 Ordynacji podatkowej – służy Stronie odwołanie do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia.
Zgodnie z art. 42g ust. 4 ustawy, odwołanie od niniejszej decyzji należy złożyć za pośrednictwem systemu teleinformatycznego e-Urząd Skarbowy[1] na stronie https://www.podatki.gov.pl/ e-urzad-skarbowy/ będąc użytkownikiem/wyznaczając użytkownika konta w e-Urzędzie Skarbowym.
W myśl art. 18 ust. 2 ustawy zmieniającej, ww. art. 42g ust. 4 ustawy stosuje się do postępowań w sprawie odwołań od rozstrzygnięć w sprawie WIS wszczętych od dnia 1 lipca 2024 r. [2]
Powyższe oznacza, że wyłącznie do dnia 30 czerwca 2024 r. odwołanie można złożyć papierowo na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. Jeżeli jednak odwołanie wpłynie do Organu w dniu 1 lipca 2024 r. lub później, to wszelka korespondencja w sprawie będzie kierowana i obierana wyłącznie za pośrednictwem serwisu e-Urząd Skarbowy.
Wobec powyższego, w przypadku, gdy strona skarżąca nie posiada konta w e-US, to w celu prawidłowego procedowania postępowania odwoławczego, wymagane jest założenie przez Stronę takiego konta oraz wyrażenie zgody na doręczanie pism na to konto.
Odwołanie od decyzji organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 Ordynacji podatkowej).
[1]Zgodnie z art. 42g ust. 4 ustawy, pisma w sprawie WIS składa się i doręcza wyłącznie za pośrednictwem konta w e-Urzędzie Skarbowym (…). Przepis ten został wprowadzony ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2023 r., poz. 1598), zwaną dalej ustawą zmieniającą.
[2] Za datę wszczęcia postępowania uznaje się datę doręczenia żądania organowi podatkowemu (art. 165 § 3 Ordynacji podatkowej) lub dzień wystawienia dowodu otrzymania, o którym mowa w art. 41 ustawy z dnia 18 listopada 2020 r. o doręczeniach elektronicznych w przypadku żądania wniesionego na adres do doręczeń elektronicznych (art. 165 § 3b Ordynacji podatkowej).