0112-KDSL2-2.440.283.2023.3.IM

DECYZJA

Na podstawie art. 42g ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2023 r., poz. 1570, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej – odmawia wydania wiążącej informacji stawkowej w sprawie wniosku z dnia 11 września 2023 r. (data wpływu 13 września 2023 r.) uzupełnionego pismem z dnia 3 listopada 2023 r. (data wpływu 3 listopada 2023 r.), o wydanie wiążącej informacji stawkowej dotyczącej czynności wykonywanych w ramach świadczenia polegającego na organizacji konferencji.

UZASADNIENIE

W dniu 13 września 2023 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie wiążącej informacji stawkowej w powyższym zakresie. Pismem z dnia 3 listopada 2023 r. (data wpływu 3 listopada 2023 r.) wniosek uzupełniono o dodatkowe informacje oraz dokumenty.

We wniosku przedstawiono następujący opis świadczenia

Wnioskodawca jest spółką prawa polskiego (…) i zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) w Polsce. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest (…). Ponadto, w zakresie swojej działalności Wnioskodawca oferuje swoim klientom świadczenie kompleksowych usług związanych z organizacjami konferencji (…), które są przedmiotem złożonego wniosku o wydanie wiążącej informacji stawkowej. (…) obejmują organizację wydarzenia realizowanego na zlecenie klienta (dalej Klient, Klienci) w (…) prowadzonych przez Wnioskodawcę. Wydarzenie i jego przebieg zależny jest od indywidualnych potrzeb Klienta i poza udostępnieniem sali może zawierać elementy dodatkowe (przedstawione szczegółowo poniżej), które wpływają na jego przebieg, użyte narzędzia i personel, a także mogą wymagać zaaranżowania poczęstunku w postaci posiłków i napoi, w tym również napoi alkoholowych. Uczestnikami wydarzeń są pracownicy lub współpracownicy Klienta, a ich scenariusz jest z góry określony we współpracy z Wnioskodawcą. W zależności od scenariusza, wydarzenie może być prowadzone wyłączne przez Klienta, przez pracownika Wnioskodawcy lub inną osobę (np. konferansjera). W trakcie wydarzeń mogą być prezentowane różne treści wybrane przez Klienta, w zależności od charakteru danego wydarzenia – przykładowo (…) itp.

Oferowane przez Wnioskodawcę (…) mogą się składać z szeregu świadczeń składowych, które mogą występować w różnych kombinacjach zgodnie z indywidualną potrzebą Klienta (dalej Świadczenia składowe), w szczególności:

· udostępnienie sali lub sal (…) będących własnością Wnioskodawcy wraz z niezbędnym wyposażeniem i sprzętem technicznym (…),

· (…),

· obsługa organizacyjna oraz zapewnienie tzw. zaplecza, czyli przestrzeni, gdzie osoby z grona Klientów lub przez nich zaproszone, występujące na sali mogą się przygotować do swoich wystąpień, a także gdzie Klient może przechowywać należące do niego przedmioty lub rekwizyty wykorzystywane w trakcie trwania wydarzenia,

· zapewnienie wyżywienia podczas wydarzenia w postaci zorganizowania cateringu. (…).

Wyżej wskazane Świadczenia składowe występujące samoistnie nie są przedmiotem oferty Wnioskodawcy. Takie Świadczenia składowe mogą jedynie być elementem składowym (…), w różnych kombinacjach zgodnie z indywidualną potrzebą Klienta.

Ponadto, w ramach jednego (…) Klienci mogą skorzystać z (…). Wnioskodawca wskazał, że każdorazowo (…) odbywa się w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę (…).

Co do zasady, Wnioskodawca oferuje Klientom różne warianty (…), jednakże ostateczny kształt (…) oraz świadczeń wchodzących w jego skład ustalany jest indywidualnie z każdym Klientem. Zakres świadczeń jest każdorazowo dostosowywany do potrzeb Klienta, lecz nie wykracza on poza wymieniony wyżej katalog. Ostateczny kształt zamówienia i w konsekwencji zakres świadczeń objętych (…) stanowi swego rodzaju kombinację wyszczególnionych wyżej świadczeń zgodnie z zamówieniem Klienta.

Indywidualnie ustalane są także parametry wydarzenia, takie jak czas trwania wydarzenia, liczba sal (…). Cena (…) jest ustalana (…). Wnioskodawca otrzymując od Klienta zamówienie ze wskazaniem zakresu świadczeń mających wejść w skład (…) określa cenę (…). Ostateczna cena (…) stanowi zatem (…).

Wymienione wyżej świadczenia wchodzące w skład (…) są traktowane przez Wnioskodawcę jako jedno świadczenie złożone (kompleksowe) związane z organizacją konferencji i są niezbędne do realizacji tego celu.

Zakup (…) dokumentowany jest najczęściej poprzez akceptację przez Klienta (…). Usługa dokumentowana jest jedną fakturą za organizację jednego wydarzenia (konferencji). Jednakże, jeżeli jeden klient w danym miesiącu zamawia więcej niż jedno wydarzenie, zdarza się, że Wnioskodawca również dokumentuje to jedną fakturą, (…).

Jako, że w ocenie Wnioskodawcy (…) powinny być kwalifikowane jako świadczenie kompleksowe, złożone ze Świadczeń składowych, dokonując ich sprzedaży Wnioskodawca stosuje jedną stawkę VAT dla całej usługi złożonej, tj. stawkę podstawową 23% VAT, ponieważ, zdaniem Wnioskodawcy, świadczeniem głównym realizowanym w formie sprzedaży (…) są usługi związane z organizacją kongresów, targów i wystaw, dla których właściwy jest kod PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) 82.30.1.

UZASADNIENIE – przedstawione przez Wnioskodawcę

Świadczenie kompleksowe

Co do zasady, zarówno przepisy krajowe jak i wspólnotowe nie zawierają definicji świadczenia kompleksowego, a także z treści tychże grup przepisów nie wynikają przesłanki do uznania danego świadczenia za złożone. Kwalifikacja, czy dane świadczenie może zostać uznane za świadczenie kompleksowe kształtowana jest w oparciu o orzeczenia sądów krajowych jak też Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE). W wyroku z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd (CPP) przeciwko Commissioners of Customs & Excise (ECLI:EU:C:1999:93) TSUE wskazał, iż „z pojedynczym świadczeniem mamy do czynienia zwłaszcza wtedy, gdy jeden lub więcej elementów uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania jak do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”.

Z przytoczonego fragmentu orzeczenia wynika zatem, iż aby określić skutki podatkowe transakcji złożonych, analizie należy poddać kwestię czy transakcja składa się ze świadczenia głównego i świadczeń pomocniczych, czy też dana transakcja składa się z kilku odrębnych i niezależnych świadczeń.

Regułą jest, że dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług każde świadczenie powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Jednakże, jeżeli z ekonomicznego punktu widzenia jedna usługa, aby mogła być zrealizowana w pełni i zgodnie z oczekiwaniami nabywcy, musi się składać z kilku świadczeń, to taka usługa nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych.

Aby możliwe było określenie, czy dane świadczenie ma charakter usługi kompleksowej, powinno ono składać się z różnych świadczeń, których wystąpienie i realizacja prowadzi do jednego, zamierzonego przez usługobiorcę celu. W praktyce oznacza to zatem, że na usługę kompleksową składa się zespół różnych czynności (świadczeń) prowadzących do zrealizowania jednego głównego celu. Z kolei jako usługę pomocniczą należy uznać świadczenie, które nie stanowi z perspektywy usługobiorcy celu samego w sobie, ale jest środkiem do zrealizowania usługi głównej. Poszczególne usługi są traktowane jako części składowe usługi kompleksowej wówczas, gdy cel świadczenia usługi pomocniczej jest determinowany przez cel usługi głównej – innymi słowy, usługa główna nie może zostać uznana za wykonaną, jeżeli nie zostaną zrealizowane usługi pomocnicze.

W konsekwencji, elementy świadczenia nie powinny być w sposób sztuczny wydzielone dla celów VAT, kiedy z ekonomicznego punktu widzenia tworzą jedną usługę kompleksową, której nabycie jako całości jest dla nabywcy gospodarczym celem zawarcia danej transakcji.

Na szczególną uwagę w przytoczonym wyżej orzeczeniu TSUE zasługuje zastosowanie słowa „zwłaszcza” odnoszącego się do tego, iż „pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą”. Zdaniem Wnioskodawcy, należy przez to rozumieć, iż o pojedynczym świadczeniu można mówić również wówczas, gdy żadna z usług składowych nie może zostać uznana za usługę główną, to jest np. wtedy, gdy każde świadczenie składowe ma tak samo istotne znaczenie do osiągnięcia ekonomicznego celu transakcji – świadczenia kompleksowego.

Kolejnym wyrokiem TSUE odnoszącym się do kwestii świadczeń kompleksowych na gruncie podatku VAT jest wyrok z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV v. OV Bank NV przeciwko Staatssecretaris van Financien, (ECLI:EU:C:2005:649), gdzie TSUE również podkreślił, iż „każda czynność powinna być zwykle uznawana za odrębną i niezależną, a po drugie, że czynność złożona z jednego świadczenia w aspekcie gospodarczym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie pogarszać funkcjonalności systemu podatku VAT, należy w pierwszej kolejności poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności celem określenia, czy podatnik dostarcza konsumentowi, rozumianemu jako przeciętny konsument, kilka odrębnych świadczeń głównych, czy też jedno świadczenie”. Ponadto, TSUE stwierdził, iż „mamy do czynienia z jednym świadczeniem, zwłaszcza w przypadku, gdy kilka elementów powinno zostać uznanych za konstytutywne dla świadczenia głównego, podczas gdy, przeciwnie, jedno lub więcej świadczeń powinno być postrzegane jako jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los prawny świadczenia głównego”.

W wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-392/11, Field Fisher Waterhouse LLP przeciwko Commissioners for Her Majesty's Revenue and Customs, (ECLI:EU:C:2012:597), TSUE orzekł, że: „jedno świadczenie występuje w przypadku, gdy co najmniej dwa elementy albo co najmniej dwie czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny”.

Dodatkowo, jak Wnioskodawca wskazał wcześniej, na kwalifikację zespołu świadczeń jako usługi kompleksowej wskazuje perspektywa nabywcy, bowiem to jego oczekiwanie co do rezultatu nabywanej usługi określa, czy oczekuje on otrzymania zespołu odseparowanych od siebie świadczeń, czy też jego celem jest nabycie określonej usługi, której zrealizowanie jest możliwe wyłącznie z wystąpieniem szeregu świadczeń pomocniczych. Taki pogląd również znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie TSUE, m.in.:

· W wyroku z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Part Service srl, (ECLI:EU:C:2008:108) w którym TSUE stwierdził, że: „W szczególności świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy”.

· W wyroku z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro, (ECLI:EU:C:2009:365) w którym TSUE orzekł, iż „W szczególności dane świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy”.

Ponadto, Wnioskodawca wskazał także na istotne znaczenie w analizowanej sprawie opinii rzecznik generalnej Juliane Kokott z dnia 22 października 2020 r. do sprawy C-581/19 Frenetikexito-Unipessoal Lda przeciwko Autoridade Tributaria e Aduaneira, z której kluczowe są następujące konkluzje:

· „W przypadku jednego świadczenia złożonego kilka elementów świadczenia tworzy świadczenie sui generis. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału takie świadczenie występuje w sytuacji, w której dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno, niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Trybunał ustala, czy ma to miejsce, określając elementy charakterystyczne, a tym samym istotę danej transakcji, z punktu widzenia przeciętnego konsumenta”.

· „Wskazówką świadczącą o istnieniu jednego świadczenia złożonego jest też jednolity cel gospodarczy transakcji. Jeżeli przeciętnemu świadczeniobiorcy zależy właśnie na połączeniu kilku świadczeń, przemawia to za istnieniem jednego świadczenia złożonego. W świetle orzecznictwa Trybunału jedno świadczenie złożone występuje wtedy, kiedy wszystkie elementy świadczenia są niezbędne dla osiągnięcia jego celu”.

· „Jeżeli za zespół świadczeń i czynności ustala się cenę łączną, w świetle orzecznictwa Trybunału jest to również wskazówka świadcząca o istnieniu jednego świadczenia złożonego. Odwrotnie natomiast: uzgodnienie odrębnych cen za poszczególne elementy świadczenia również jest jedynie wskazówką przemawiającą za istnieniem kilku niezależnych świadczeń”.

Biorąc pod uwagę przytoczone wyżej, wypracowane na gruncie orzecznictwa TSUE kryteria, aby stwierdzić wystąpienie świadczenia kompleksowego muszą zaistnieć następujące przesłanki:

· Świadczenia realizowane są na rzecz jednego usługobiorcy i można z nich wyróżnić świadczenie główne oraz świadczenia pomocnicze, tj. takie, których wystąpienie determinuje wystąpienie świadczenia głównego.

· Poszczególne czynności są tak ze sobą ściśle związane, że ich rozdzielenie miałoby sztuczny charakter.

· Z perspektywy nabywcy, jego ekonomicznym celem jest nabycie całości świadczenia kompleksowego, a nie poszczególnych świadczeń pomocniczych, które występując niezależnie – nie są ekonomicznym celem zawarcia transakcji.

· O kompleksowości świadczenia przemawia też fakt, iż zgodnie z wolą stron zawierających transakcję przewidziana jest jedna cena za całą usługę kompleksową.

Przenosząc powyższe na grunt sprawy będącej przedmiotem wniosku, Wnioskodawca stwierdził, iż oferowana przez Wnioskodawcę usługa w postaci oferowanych (…) spełnia w ocenie Wnioskodawcy kryteria do uznania jej za świadczenie kompleksowe.

Istotą nabywanych przez Klientów (…) jest nabycie całego świadczenia złożonego, na które składa się organizacja wydarzenia realizowanego na zlecenie Klienta w (…) wraz z szeregiem wymienionych w opisie stanu faktycznego Świadczeń składowych, w zależności od wybranego przez Klienta wariantu (…) (kombinacji (…)), a nie niezależne nabycie poszczególnych Świadczeń składowych. Świadczenia składowe stanowią elementy (…), ponieważ Klienci dokonując (…) oczekują, że na ich rzecz zostanie wyświadczony szereg Świadczeń składowych, z których wyodrębnianie pojedynczych usług nie znajduje ekonomicznego uzasadnienia.

Przykładowo, jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Świadczeniem składowym jest usługa polegająca na (…). Sama usługa (…) nie miałaby racji bytu, gdyby nie usługa udostępnienia sali (…). Jednakże sam (…) również nie jest głównym świadczeniem, jakie w ramach (…) oferuje on Klientom (nie jest także świadczeniem niezbędnym do realizacji usługi Wnioskodawcy). Dopiero połączenie Świadczeń składowych i ich łączne wykonanie pozwoli na sprostanie oczekiwaniom Klienta w zakresie wyświadczenia mu oczekiwanej przez niego usługi.

Rozdzielanie świadczeń składających się na (…) z perspektywy Klienta zatem stanowiłoby sztuczny podział usługi, który nie znajdowałby gospodarczego uzasadnienia. Ich rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, bowiem, posługując się wcześniej przytoczonym przykładem – nieracjonalne i gospodarczo nieuzasadnione byłoby rozdzielanie usługi (…) i udostępnienia przestrzeni do (…). Wnioskodawca tym samym wskazuje, iż pomiędzy poszczególnymi Świadczeniami składowymi istnieje zależność, zgodnie z którą żadne z tych świadczeń nie może być wykonywane odrębnie. Świadczenia składowe wykonywane są w celu i z uwagi na organizację (…) – usługi głównej. Żadne ze Świadczeń składowych zrealizowanych osobno nie stanowiłoby dla Klientów Wnioskodawcy ekonomicznej wartości oraz celu, w jakim Klient zawiera z Wnioskodawcą transakcję.

Nabycie (…) jako całości stanowi zatem dla Klienta ekonomiczny cel zawieranej z Wnioskodawcą transakcji. Klienci nie nabywają od Wnioskodawcy poszczególnych Świadczeń składowych, bowiem nie taki cel przyświeca zawieraniu umowy z Wnioskodawcą, jak również z uwagi na fakt, iż Świadczenia składowe występujące samoistnie nie znajdują się w ofercie Wnioskodawcy.

O kompleksowości świadczenia w odniesieniu do (…) świadczy także sposób ustalania wynagrodzenia za tę usługę oraz sposób udokumentowania jej fakturą. Cena (…) jest ustalana (…). Zakup (…) dokumentowany jest jedną fakturą za organizację jednego wydarzenia, (…).

Fakt, że Wnioskodawca oferuje i wykonuje usługę kompleksową a Klient nabywa ją również jako jedno świadczenie złożone, zdaniem Wnioskodawcy świadczy o tym, że bezzasadnym byłoby jego działanie polegające na oferowaniu osobno poszczególnych świadczeń zdefiniowanych na potrzeby złożonego wniosku jako Świadczenia składowe. Koncepcja (…) jako jednej usługi złożonej stanowi ze strony Wnioskodawcy wyjście naprzeciw oczekiwaniom Klientów, którzy oczekują otrzymania w ramach jednego świadczenia kompleksowego szeregu świadczeń, bowiem jedynie zakup wszystkich Świadczeń składowych łącznie stanowi dla nich ekonomiczną wartość.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że oferowane przez niego (…) stanowią jedno świadczenie złożone (kompleksowe) i powinno podlegać jednej kwalifikacji dla celów VAT (co skutkuje między innymi zastosowaniem do jej opodatkowania jednej właściwiej dla niej stawki VAT).

Przedstawiona przez Wnioskodawcę kwalifikacja usługi

Zgodnie z art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5 ustawy, wymienione w klasyfikacji odpowiadającym Nomenklaturze scalonej (CN) zgodnej z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, z późn. zm. – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, z późn. zm.) lub w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są klasyfikowane według Nomenklatury scalonej (CN) lub klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują działy, pozycje, podpozycje lub kody Nomenklatury scalonej (CN) lub symbole klasyfikacji statystycznych.

Zgodnie z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz.U. z 2015 r., poz. 1676, dalej Rozporządzenie PKWiU), w statystyce, ewidencji i dokumentacji oraz rachunkowości, a także w urzędowych rejestrach i systemach informacyjnych administracji publicznej, zastosowanie znajduje Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług z 2015 r. (dalej PKWiU 2015). W konsekwencji zatem, do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług stosować należy PKWiU 2015.

Jak wskazano w pkt 1.1. Rozporządzenia PKWiU, zasady metodyczne, zawarte w rozporządzeniu wskazują podstawowe cele, konstrukcję i sposób posługiwania się PKWiU 2015 oraz jej interpretację. Zgodnie z punktem 1.3 Rozporządzenia PKWiU, zasady metodyczne stanowią integralną część niniejszej klasyfikacji. Zawarte w nich postanowienia obowiązują przy jej interpretacji i stosowaniu.

W myśl pkt 5.3.2. zasad metodycznych, każdą usługę należy zaliczać do odpowiedniego grupowania zgodnie z jej charakterem, niezależnie od symbolu PKD (Polska Klasyfikacja Działalności), pod którym został zaklasyfikowany w krajowym rejestrze urzędowym podmiotów gospodarki narodowej REGON podmiot gospodarczy wykonujący usługę.

Zgodnie z pkt 7.6.2. zasad metodycznych, gdy przeprowadzona analiza opisu wykonywanych czynności wskazuje na możliwość zaliczenia usługi do dwóch lub kilku grupowań, należy przyjąć następujące reguły klasyfikowania, z tym jednak, że porównywać można jedynie grupowania tego samego poziomu hierarchicznego:

• grupowanie, które zawiera bardziej dokładny opis czynności, powinno być uprzywilejowane (wybrane) w stosunku do grupowania zawierającego opis ogólny,

• usługa złożona, składająca się z kombinacji różnych czynności, której nie można zaklasyfikować zgodnie ze wskazanym sposobem, powinna być zaklasyfikowana jak usługa, która nadaje całości zasadniczy charakter,

• usługę, której nie można zaklasyfikować zgodnie z (tiret 1, 2) należy zaklasyfikować w grupowaniu odpowiednim dla usługi o najbardziej zbliżonym charakterze.

Jak Wnioskodawca wskazał w opisie stanu faktycznego, świadczenie będące przedmiotem złożonego wniosku w postaci organizowania konferencji nazywanych (…) obejmuje także szereg Świadczeń składowych, na które – zgodnie z preferencjami Klientów – mogą składać się między innymi:

• udostępnienie sali lub sal (…) będących własnością Wnioskodawcy wraz z niezbędnym wyposażeniem i sprzętem technicznym (…),

• (…),

• obsługa organizacyjna oraz zapewnienie tzw. zaplecza,

• zapewnienie wyżywienia podczas wydarzenia w postaci zorganizowania cateringu,

• (…).

Jak wykazano powyżej, w opinii Wnioskodawcy usługą główną, którą jako kompleksową nabywa Klient jest organizacja wydarzeń w ramach (…). Biorąc pod uwagę fakt, iż zgodnie z pkt. 7.6.2 zasad metodycznych do usługi złożonej, składającej się z kombinacji różnych czynności (co bezspornie ma miejsce w stanie faktycznym złożonego wniosku), której nie można zaklasyfikować zgodnie ze wskazanym sposobem, powinna być zaklasyfikowana jak usługa, która nadaje całości zasadniczy charakter. Zgodnie z przytoczoną zasadą, organizacja (…) stanowi świadczenie główne, dlatego powinna zostać uznana za usługę, która determinuje właściwe zakatalogowanie jej do grupowania PKWiU.

Zdaniem Wnioskodawcy, dla usługi organizacji (…) jako świadczenia kompleksowego właściwe będzie grupowanie PKWiU 2015 – 82.30.1 – usługi związane z organizacją kongresów, targów i wystaw.

Stawka VAT – wskazana przez Wnioskodawcę

Zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146ea pkt 1 ustawy, stawka podatku wynosi 23%.

Jak Wnioskodawca wskazał powyżej, jego zdaniem usługa polegająca na organizowaniu (…) mieści się w dziale 82 PKWiU. W związku z tym, iż – jak przedstawił Wnioskodawca – (…) stanowią usługę kompleksową i nie należy dokonywać sztucznego jej podziału na świadczenia składowe, to usługę złożoną należy dla celów podatku VAT potraktować jako jedno świadczenie, które dla celów podatkowych identyfikowane jest jak świadczenie główne w kontekście zasad opodatkowania. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, dla kategorii usług mieszczących się w dziale 82 PKWiU nie zostały przewidziane preferencyjne zasady opodatkowania podatkiem od towarów i usług, dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy właściwą stawką jest podstawowa stawka VAT w wysokości 23%, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy w zw. z art. 146ea pkt 1 ustawy.

W piśmie z dnia 3 listopada 2023 r. (data wpływu 3 listopada 2023 r.), Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że przedmiotem wniosku jest konferencja (świadczenie kompleksowe) realizowana na rzecz Klienta. Zgodnie z umową o organizacji konferencji zawartą (…).

Tym samym Wnioskodawca wskazuje, że nazwą konferencji jest (…).

Szczegóły (…) znajdują się w Umowie zawierającej także (…).

Na zorganizowanie (…), zgodnie z Umową wraz z Zamówieniem składają się następujące świadczenia:

(…).

Nabywcą (…) jest Klient, podmiot z branży (…). (…) dotyczył prezentacji (…).

(…).

(…). Niemniej jednak Wnioskodawca podkreślił, że (…) stanowi element składowy (…) i jest elementem mającym na celu uatrakcyjnienie przebiegu (…), zapewnienie jej uczestnikom rozrywki podczas udziału w całym wydarzeniu.

Wnioskodawca wskazał także, że sposób kalkulacji wynagrodzenia za zorganizowanie (…). (…). Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że w ramach „wyżywienia” w ramach (…) będącego przedmiotem wniosku, Wnioskodawca nie zapewnia pracownikom i współpracownikom Klienta napojów alkoholowych.

W ramach uzupełnienia sprawy, Wnioskodawca przesłał m.in.:

(…)

W trybie przewidzianym w art. 200 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r., poz. 2383), zwanej dalej Ordynacją podatkową, postanowieniem z dnia 8 grudnia 2023 r., znak 0112-KDSL2-2.440.283.2023.2.IM, tutejszy organ wyznaczył Wnioskodawcy siedmiodniowy termin do wypowiedzenia się w zakresie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Postanowienie zostało doręczone Wnioskodawcy w dniu 12 grudnia 2023 r. Wnioskodawca nie skorzystał z ww. prawa wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz obowiązujące przepisy, stwierdza się co następuje.

Jak stanowi art. 42a ustawy, wiążąca informacja stawkowa, zwana dalej „WIS”, jest decyzją wydawaną na potrzeby opodatkowania podatkiem dostawy towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo świadczenia usług, która zawiera:

1. opis towaru albo usługi będących przedmiotem WIS;

2. klasyfikację towaru według działu, pozycji, podpozycji lub kodu Nomenklatury scalonej (CN) albo według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług albo według sekcji, działu, grupy lub klasy Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych albo usługi według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, niezbędną do:

a) określenia stawki podatku właściwej dla towaru albo usługi,

b) stosowania przepisów ustawy oraz przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie – w przypadku, o którym mowa w art. 42b ust. 4;

3. stawkę podatku właściwą dla towaru albo usługi, z wyjątkiem przypadku, o którym mowa w art. 42b ust. 4.

W myśl art. 42b ust. 1 pkt 1 ustawy, WIS jest wydawana na wniosek podatnika posiadającego numer identyfikacji podatkowej.

Zgodnie z art. 42b ust. 2 pkt 3 ustawy, wniosek o wydanie WIS zawiera określenie przedmiotu wniosku, w tym:

a) szczegółowy opis towaru lub usługi, pozwalający na taką ich identyfikację, aby dokonać ich klasyfikacji zgodnej z Nomenklaturą scaloną (CN), Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług lub Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych,

b) wskazanie klasyfikacji, według której mają być klasyfikowane towar lub usługa,

c) wskazanie przepisów ustawy lub przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie – w przypadku, o którym mowa w ust. 4.

Na mocy art. 42b ust. 5 ustawy, przedmiotem wniosku o wydanie WIS mogą być:

1. towar albo usługa, albo

2. towary lub usługi, które w ocenie wnioskodawcy razem składają się na jedną czynność podlegającą opodatkowaniu.

Jak stanowi 42g ust. 2 ustawy, w sprawach dotyczących WIS stosuje się odpowiednio przepisy działu IV Ordynacji podatkowej, z wyłączeniem rozdziałów 17, 18, 19 i 20.

W dniu 13 września 2023 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie wiążącej informacji stawkowej, dotyczący czynności wykonywanych w ramach świadczenia polegającego na organizacji konferencji (tzw. (…)), na które składa się:

1. Udostępnienie wydzielonej przestrzeni (…) wraz z wyposażeniem podstawowym (…);

2. Wsparcie techniczne w zakresie obsługi (…) i wyżej wymienionego sprzętu;

3. (…);

4. Zapewnienie cateringu od zewnętrznego dostawcy (…).

W opinii Wnioskodawcy, wykonywane w ramach tego świadczenia czynności, stanowią świadczenie kompleksowe.

Biorąc pod uwagę zakres żądania Wnioskodawcy, w niniejszej sprawie kluczowe jest ustalenie charakteru świadczenia realizowanego przez niego.

Na wstępie należy wyjaśnić, że podatek VAT podlega ścisłej harmonizacji w Unii Europejskiej, co oznacza, że państwa członkowskie są zobowiązane do przestrzegania przepisów unijnych oraz orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej zwanym TSUE) w tym zakresie. Orzecznictwo TSUE dotyczące tematyki świadczeń kompleksowych wypracowało spójną koncepcję traktowania na gruncie podatku VAT tego rodzaju świadczeń i wskazówki wynikające z tego orzecznictwa nie mogą być pomijane w ocenie każdej indywidualnej sprawy. Analiza danej czynności na potrzeby opodatkowania VAT musi więc rozpoczynać się od oceny – czy mamy do czynienia z jednym świadczeniem kompleksowym, czy też ze zbiorem świadczeń odrębnych. W tym zakresie określonych wskazówek dostarcza orzecznictwo TSUE.

Kolejnym dopiero krokiem jest zidentyfikowanie świadczenia, co determinuje jego klasyfikację oraz stawkę podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie należy zatem przede wszystkim odnieść się do zagadnienia świadczenia kompleksowego. Bowiem analiza tego zagadnienia pozwoli ustalić, czy w przypadku czynności wymienionych przez Wnioskodawcę jako elementy opisanego świadczenia mamy do czynienia ze świadczeniem kompleksowym.

Jak już wskazano powyżej, ocena w jakich okolicznościach świadczenia powiązane należy traktować jako świadczenia kompleksowe, kształtowana jest na bazie orzecznictwa TSUE. Przy czym podkreślić należy, że wprawdzie TSUE w wielu orzeczeniach w sposób pomocny przy interpretacji przepisów wypowiadał się w kwestii świadczeń kompleksowych, to i tak każdorazowo rozstrzygnięcie w tym przedmiocie musi uwzględniać specyfikę konkretnego stanu faktycznego w danej sprawie.

Podkreślić należy, że co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedno świadczenie obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka czynności, nie powinno być ono sztucznie dzielone dla celów podatkowych.

Aby móc wskazać, że dane świadczenie jest świadczeniem kompleksowym, powinno składać się ono z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na świadczenie kompleksowe składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast świadczenie należy uznać za pomocnicze, jeśli nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncze świadczenie traktowane jest zatem jak element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia pomocniczego jest zdeterminowany przez świadczenie główne oraz nie można wykonać lub wykorzystać świadczenia głównego bez świadczenia pomocniczego.

Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia świadczenia nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzą one jedno świadczenie kompleksowe, obejmujące kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczenia wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego.

Stanowisko takie przedstawił TSUE w powołanym już przez Wnioskodawcę wyroku z dnia 25 lutego 1999 r., nr C-349/96, Card Protection Plan Ltd (CPP) przeciwko Commissioners of Customs and Excise, ECLI:EU:C:1999:93, stwierdzając, że: „Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”.

Odnosząc się do zagadnienia będącego przedmiotem wniosku, wskazać również należy, że:

- w wyroku z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV v. OV Bank NV przeciwko Staatssecretaris van Financien, ECLI:EU:C:2005:649, TSUE wskazał, że po pierwsze z art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy wynika, że każda transakcja powinna być uznawana za odrębną i niezależną, a po drugie, że czynność złożona z jednego świadczenia w sensie ekonomicznym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie zakłócać funkcjonowania podatku VAT. W ocenie TSUE, aby określić, czy mamy do czynienia z jednym świadczeniem, należy przede wszystkim poszukać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności celem ustalenia, czy podatnik dostarcza konsumentowi kilka odrębnych świadczeń głównych, czy też jedno świadczenie (pkt 20 wyroku). Podobnie jest w przypadku, jeśli dwa (lub więcej) świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako przeciętny konsument, są tak ściśle związane, że stanowią one obiektywnie jedno tylko nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (pkt 22 wyroku),

- w wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-392/11, Field Fisher Waterhouse LLP przeciwko Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs, ECLI:EU:C:2012:597, TSUE wskazał, że aby móc uznać, że ogół świadczeń zapewnianych przez wynajmującego najemcy stanowi jedno świadczenie, należy zbadać czy wykonywane świadczenia stanowią jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny, czy też obejmują one świadczenie główne, względem którego pozostałe świadczenia mają charakter dodatkowy (pkt 22 wyroku).

Charakter danego świadczenia należy oceniać biorąc pod uwagę również punkt widzenia nabywcy oraz cechy charakterystyczne tego świadczenia (vide: wyrok TSUE z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Part Service srl, ECLI:EU:C:2008:108, pkt 51-53; z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro, ECLI:EU:C:2009:365, pkt 17-19 oraz z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie C-461/08 Don Bosco Onroerend Goed BV, ECLI:EU:C:2009:722, pkt 36-38).

W ślad za Wnioskodawcą warto zwrócić również uwagę na opinię rzecznik generalnej Juliane Kokott z dnia 22 października 2020 r. do sprawy C-581/19 Frenetikexito – Unipessoal Lda przeciwko Autoridade Tributária e Aduaneira, ECLI:EU:C:2020:855, gdzie wskazano, że „W przypadku jednego świadczenia złożonego kilka elementów świadczenia tworzy świadczenie sui generis. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału takie świadczenie występuje w sytuacji, w której dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno, niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Trybunał ustala, czy ma to miejsce, określając elementy charakterystyczne, a tym samym istotę danej transakcji, z punktu widzenia przeciętnego konsumenta” (22).

Rzecznik Generalna Juliane Kokott w ww. opinii wskazała również, że: „Wskazówką świadczącą o istnieniu jednego świadczenia złożonego jest też jednolity cel gospodarczy transakcji (26). Jeżeli przeciętnemu świadczeniobiorcy zależy właśnie na połączeniu kilku świadczeń, przemawia to za istnieniem jednego świadczenia złożonego. W świetle orzecznictwa Trybunału jedno świadczenie złożone występuje wtedy, kiedy wszystkie elementy świadczenia są niezbędne dla osiągnięcia jego celu (27)”.

Powyższe oznacza, że dla oceny, czy w danej sytuacji są spełnione przesłanki dla uznania danego zespołu świadczeń za jedno świadczenie kompleksowe zasadnicze jest, czy w przypadku wydzielenia poszczególnych świadczeń, dla nabywcy będą one miały istotną wartość. Ważne jest, czy świadczenia są ze sobą ściśle powiązane w taki sposób, że samodzielnie nie przynoszą wymaganej, praktycznej korzyści z punktu widzenia przeciętnego konsumenta. Nie ma znaczenia subiektywny punkt widzenia dostawcy lub odbiorcy świadczenia. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego.

Wnioskodawca jest spółką prawa polskiego (…) i zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT w Polsce. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest (…). Ponadto, w zakresie swojej działalności Wnioskodawca oferuje swoim klientom świadczenie usług związanych z organizacjami konferencji nazywanych (…). Obejmują one organizację wydarzenia realizowanego na zlecenie Klienta w (…) prowadzonych przez Wnioskodawcę. Wydarzenie i jego przebieg zależny jest od indywidualnych potrzeb Klienta i poza udostępnieniem sali może zawierać elementy dodatkowe, które wpływają na jego przebieg, użyte narzędzia i personel, a także mogą wymagać zaaranżowania poczęstunku w postaci posiłków i napoi. Uczestnikami wydarzeń są pracownicy lub współpracownicy Klienta, a ich scenariusz jest z góry określony we współpracy z Wnioskodawcą. W trakcie wydarzeń mogą być prezentowane różne treści wybrane przez Klienta, w zależności od charakteru danego wydarzenia – przykładowo (…) itp.

Jak wskazał Wnioskodawca, co do zasady oferuje on Klientom różne warianty (…), jednakże ostateczny kształt (…) oraz świadczeń wchodzących w jego skład ustalany jest indywidualnie z każdym Klientem. Zatem zakres świadczeń jest każdorazowo dostosowywany do potrzeb Klienta. Indywidualnie ustalane są parametry wydarzenia, takie jak czas trwania wydarzenia, liczba sal (…).

Wnioskodawca poinformował, że cena (…) jest ustalana (…). Wnioskodawca otrzymując od Klienta zamówienie ze wskazaniem zakresu świadczeń mających wejść w skład (…) określa cenę (…).

Przedmiotem wniosku jest konferencja realizowana na rzecz Klienta, na którą składają się następujące świadczenia:

1. Udostępnienie wydzielonej przestrzeni (…);

2. Wsparcie techniczne w zakresie obsługi sali (…) i wyżej wymienionego sprzętu;

3. (…);

4. Zapewnienie cateringu od zewnętrznego dostawcy (…).

Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że w ramach „wyżywienia” w ramach (…) będącego przedmiotem wniosku, Wnioskodawca nie zapewnia pracownikom i współpracownikom Klienta napojów alkoholowych.

Pakiet konferencyjny dotyczył prezentacji (…).

(…).

W przedmiotowej sprawie – dla dokonania prawidłowego rozstrzygnięcia – tutejszy organ dokonał analizy umowy dotyczącej (…), będącego przedmiotem wniosku, przesłanej w ramach uzupełnienia wniosku.

I tak, (…).

W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego, „konferencja” to „spotkanie przedstawicieli jakichś instytucji lub organizacji w celu omówienia określonych zagadnień” (https://sjp.pwn.pl/slowniki/konferencja.html).

Wnioskodawca w zakresie swojej działalności oferuje swoim klientom świadczenie usług związanych z organizacjami konferencji. Jak jednoznacznie wynika z opisu sprawy, konferencja i jej przebieg zależny jest od indywidualnych potrzeb Klienta i poza udostępnieniem sali może zawierać elementy dodatkowe. Wnioskodawca otrzymuje od Klientów zamówienia m.in. ze wskazaniem zakresu świadczeń mających wejść w skład (…). Wnioskodawca wskazał, że cena (…) jest ustalana (…).

(…) (konferencja będąca przedmiotem wniosku) dotyczy (…). (…).

Jedną z czynności wykonywanych na rzecz Klienta, jest (…), który nie jest powiązany tematycznie z tematem konferencji.

Podsumowując dokonaną przez tutejszy organ analizę zapisów Umowy wskazać należy, że (…).

Z powyższego jednoznacznie wynika, że Wnioskodawca – na podstawie zawartej Umowy – jest zobowiązany do przygotowania (zorganizowania) konferencji (technicznie, organizacyjnie), na której Klient przedstawia informacje dotyczące (…). Usługa polegająca na (…).

Zdaniem tutejszego organu, w tym konkretnym przypadku nie mamy do czynienia ze świadczeniem kompleksowym w rozumieniu nadanym przez orzecznictwo TSUE.

Oferowana przez Wnioskodawcę w ramach (…) usługa – (…), nie jest niezbędna do realizacji (organizacji) konferencji opisanej we wniosku. W związku z tym, że (…), nie sposób uznać, że (…) jest konieczny do przeprowadzenia konferencji w taki sposób, że w sensie gospodarczym tworzy jedną całość z konferencją i rozdzielenie tych elementów miałoby charakter sztuczny.

Nie można zgodzić się zatem z twierdzeniem Wnioskodawcy, że w opisanym przypadku rozdzielenie świadczeń składających się na (…) z perspektywy Klienta stanowiłoby sztuczny podział usługi, który nie znajdowałby gospodarczego uzasadnienia.

Należy bowiem mieć na uwadze, że każdy zbiór czynności, nawet tych samodzielnych, niezależnych i odrębnie dostępnych, może prowadzić do osiągnięcia jakiegoś celu gospodarczego. Niemniej jednak badanie, czy czynności te składają się na świadczenie kompleksowe wymaga wyważenia wszystkich okoliczności w jakich świadczenie to następuje, a nie tylko na skupieniu się na celu gospodarczym lub oczekiwaniach nabywcy.

Pomimo więc faktu, że z punktu widzenia stron świadczenia, czynności wchodzące w jego skład prowadzą do osiągnięcia jednego celu – przy dokonywaniu analizy dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług – każdej czynności, należy przyjrzeć się odrębnie. Ogólne reguły wynikające z dyrektywy VAT, są bowiem nadrzędne w stosunku do ewentualnych korzyści, a nawet oczekiwań stron transakcji. Analiza charakteru świadczenia nie powinna bowiem być zależna od okoliczności, że dla klienta dane rozwiązanie jest lepsze, bardziej wygodne lub może pomóc ograniczyć koszty.

Trzeba bowiem mieć przede wszystkim na uwadze, że świadczenie kompleksowe występuje tylko wtedy, gdy zasadniczo odrębne czynności są wykonywane w konkretnych okolicznościach i prowadzą do realizacji większego świadczenia, a pominięcie jakieś z tych czynności spowoduje, że to większe świadczenie nie zaistnieje.

Mając na uwadze przytoczoną argumentację oraz dokonaną analizę materiału dowodowego, tutejszy organ stwierdza, że w przedmiotowej sprawie nie dostrzega nierozerwalnego związku funkcjonalnego ani gospodarczego pomiędzy wykonywanym w ramach opisanego (…) świadczeniem związanym z organizacją konferencji, a usługą (…). Nie ma bowiem między tymi świadczeniami takiego ścisłego związku, żeby traktować je jako jednolite świadczenie opodatkowane według takich samych zasad. Z kolei, ich rozdzielenie – jak wykazano powyżej – nie ma sztucznego charakteru.

Należy także wyjaśnić, że to, że jeden Klient, na podstawie jednej umowy dokona zakupu określonego (…) nie przesądza, że składające się na ten pakiet świadczenie w postaci (…), nie stanowi świadczenia niezależnego. Stanowisko tutejszego organu znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 22 września 2009 r., sygn. akt I SA/Gd 348/09, w którym podkreślono, że w sytuacji gdy występuje wielość świadczeń wynikających z jednej umowy i mogą być one potraktowane jako jedna usługa (i opodatkowane jedną stawka podatkową), możliwe jest tylko i wyłącznie w takich sytuacjach, gdy na ową usługę składa się cały zespół niedających się w istocie wyodrębnić czynności dających w efekcie ostateczną, jednorodną usługę.

Nie można zgodzić się zatem z opinią Wnioskodawcy, że nieracjonalne i gospodarczo nieuzasadnione byłoby rozdzielanie usługi (…). W przedmiotowej sprawie podstawową rolą udostępnienia przestrzeni (…), jest umożliwienie klientowi przeprowadzenia konferencji o określonej tematyce, a nie (…). Mylne jest także twierdzenie Wnioskodawcy, że Świadczenia składowe występujące samoistnie nie znajdują się w ofercie Wnioskodawcy, ponieważ (…).

Dla powyższej klasyfikacji nie ma także znaczenia, że wartość (…) kalkulowana jest przez Wnioskodawcę zawsze dla całej usługi łącznie oraz to, w jaki sposób Wnioskodawca wystawia faktury VAT.

Podsumowując, zdaniem tutejszego organu realizowane przez Wnioskodawcę świadczenie – (…), na które składa się:

1. Udostępnienie wydzielonej przestrzeni (…);

2. Wsparcie techniczne w zakresie obsługi sali (`(...)`) i wyżej wymienionego sprzętu;

3. (…);

4. Zapewnienie cateringu od zewnętrznego dostawcy (`(...)`).

nie stanowi świadczenia kompleksowego w rozumieniu nadanym przez orzecznictwo TSUE i tym samym w analizowanej sprawie nie jest możliwe zastosowanie do całości jednej stawki podatku VAT.

Zgodnie z art. 42g ust. 3 ustawy, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydaje decyzję o odmowie wydania WIS, jeżeli wniosek o wydanie WIS, którego przedmiotem są towary lub usługi, o których mowa w art. 42b ust. 5 pkt 2, nie dotyczy towarów lub usług, które razem składają się na jedną czynność podlegającą opodatkowaniu.

W związku z powyższym postanowiono jak w sentencji.

POUCZENIE

Od niniejszej decyzji – stosownie do art. 220 § 1 w zw. z art. 221 oraz art. 223 § 2 Ordynacji podatkowej – służy Stronie odwołanie do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia, na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub za pośrednictwem systemu teleinformatycznego e-Urząd Skarbowy na stronie: https://www.podatki.gov.pl/e-urzad-skarbowy/ będąc użytkownikiem/wyznaczając użytkownika konta w e-Urzędzie Skarbowym.

Odwołanie od decyzji organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 Ordynacji podatkowej).