📖 Pełna treść interpretacji
WIĄŻĄCA INFORMACJA STAWKOWA (WIS)
Na podstawie art. 13 § 2a pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r., poz. 2651, z późn. zm.), zwanej dalej Ordynacją podatkową i art. 42a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r., poz. 931, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, po rozpatrzeniu wniosku (`(...)`) z dnia 19 grudnia 2022 r. (data wpływu 2 stycznia 2023 r.), uzupełnionego pismem z dnia 3 marca 2023 r. (data wpływu 6 marca 2023 r.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydaje niniejszą wiążącą informację stawkową.
Przedmiot wniosku: towar (świadczenie kompleksowe) – energia cieplna zużyta przez najemców lokali biurowych proporcjonalnie do wynajętej powierzchni w budynku wraz z jej dystrybucją
Opis towaru: Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej uzyskuje przychody z najmu lokali biurowych i wystawia faktury VAT (podatek od towarów i usług). Zgodnie z zawartymi umowami najmu, poza obciążeniem za czynsz, najemcy ponoszą opłaty za energię cieplną. Wnioskodawca jako Wynajmujący dokonuje odsprzedaży (refakturowania) udokumentowanej fakturami VAT kosztów zużytej przez najemców energii cieplnej, których to najemcy są faktycznie nabywcami końcowymi. Rozliczenie energii cieplnej odbywa się po otrzymaniu przez Wnioskodawcę jako Wynajmującego faktur VAT dokumentujących zakup energii cieplnej. Najemcy powierzchni biurowej płacą za energię cieplną proporcjonalnie do wynajętej powierzchni w budynku. Rozliczenie energii cieplnej dla najemców powierzchni biurowej odbywa się miesięcznie. Przedmiotem wniosku jest świadczenie kompleksowe, tj. dostawa energii cieplnej wraz z usługą dystrybucji.
Rozstrzygnięcie: energia cieplna– towar niewymieniony w Nomenklaturze scalonej (CN) oraz w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej
Stawka podatku od towarów i usług: 23%
Podstawa prawna: art. 41 ust. 13 ustawy w zw. z art. 146ea pkt 1 ustawy oraz art. 146ef ust. 1 pkt 1 ustawy
Cel wydania WIS: określenie stawki podatku od towarów i usług
UZASADNIENIE
W dniu 2 stycznia 2023 r. Wnioskodawca złożył wniosek w zakresie sklasyfikowania ww. świadczenia na potrzeby określenia stawki podatku od towarów i usług. Wniosek uzupełniono w dniu 6 marca 2023 r. poprzez zmianę przedmiotu wniosku oraz potwierdzenie wpłaty dodatkowej opłaty.
W treści wniosku przedstawiono następujący szczegółowy opis
Wnioskodawca wskazuje iż jest właścicielem nieruchomości i do jego obowiązków jako Wynajmującego i czynnego podatnika podatku VAT prowadzącego działalność gospodarczą, uzyskującego przychody z najmu, należy wystawianie faktur sprzedaży VAT dla najemców w ramach zawartych umów najmu lokali biurowych w nieruchomości.
Zgodnie z zawartymi umowami najmu, poza obciążeniem za czynsz, najemcy ponoszą opłaty między innymi za energię cieplną. Wnioskodawca jako Wynajmujący dokonuje odsprzedaży (refakturowania) udokumentowanej fakturami VAT kosztów zużytej przez najemców energii cieplnej, których to najemcy są faktycznie nabywcami końcowymi. Wynajmujący refakturując koszty nie nalicza żadnej dodatkowej marży.
Wnioskodawca wskazuje iż stroną umowy o dostawę mediów jest Wynajmujący, a nie są tą stroną poszczególni najemcy. Najemcy nie mają możliwości zawarcia umowy bezpośrednio z dostawcą powyższej usługi z pominięciem Wnioskodawcy, zatem nie mają możliwości nabycia usługi od innych podmiotów niż Wnioskodawca.
Najemcy powierzchni biurowej płacą za energię cieplną proporcjonalnie do wynajętej powierzchni w budynku. Rozliczenie energii cieplnej dla najemców powierzchni biurowej odbywa się miesięcznie.
Rozliczenie energii cieplnej odbywa się po otrzymaniu przez Wnioskodawcę jako Wynajmującego faktur VAT dokumentujących zakup energii cieplnej. Rozliczenie energii cieplnej odbywa się przy zastosowaniu stawki podatkowej VAT w wysokości 23%.
„Refakturowanie” usług reguluje art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot „refakturujący” daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi.
Przerzucenie kosztów na inną firmę nie może być więc potraktowane inaczej niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Konsekwencją uznania Wynajmującego za biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.
Wnioskodawca niniejszym stwierdza, iż powołane regulacje nie znalazły odzwierciedlenia w przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Jednak przyjęta praktyka jak i orzecznictwo dopuszcza sytuację, gdy koszty niektórych usług, których odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez ich wykonawcę, mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę poprzez wystawianie tzw. refaktur.
Wnioskodawca uważa, że zakup energii cieplnej przez podatnika we własnym imieniu, jak również w dalszej kolejności ich odsprzedaż na rzecz innych podmiotów, wypełnia dyspozycję definicji określonej w art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a ponieważ czynność refakturowania jest czynnością tożsamą z odsprzedażą usług określonego rodzaju, to czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Wnioskodawca uważa, że nie będąc bezpośrednim dostawcą energii cieplnej ma prawo dokumentowania sprzedaży (refakturowania) najemcom sprzedaży energii cieplnej z prawem wskazania w fakturach VAT stawki podatku analogicznej ze stawką wskazaną na fakturach wystawionych Wnioskodawcy przez dostawcę przedmiotowego świadczenia tj. sprzedaż energii cieplnej jest opodatkowane stawką podatku VAT w wysokości 5% (przy czym stawka podatku VAT dla energii cieplnej uległa zmianie w wyniku Tarczy Antyinflacyjnej w 2022 roku z 23% na 5%).
Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z zawartymi umowami najmu strony tych umów odrębnie rozliczają czynsz z tytułu korzystania z lokalu i opłaty z tytułu mediów i usług, nie ma zatem podstaw do przyjęcia, że Wnioskodawca świadczy na rzecz najemcy jednolitą usługę najmu. Tym samym nie ma podstaw do wliczania do podstawy opodatkowania usługi najmu, zarówno czynszu jak i dodatkowych świadczeń obejmujących media.
Dokonując wykładni art. 29 ust. 1 ustawy o VAT oraz przepisy art. 8 ust. 2a i art. 30 ust. 3 ustawy o VAT należy uwzględnić, że uregulowania umowne w zakresie najmu mogą powodować, że w odniesieniu do usług dotyczących mediów, wynajmujący (Wnioskodawca) może brać udział w świadczeniu tych usług działając we własnym imieniu, ale na rzecz najemcy. Wówczas, zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, zasadnym będzie przyjęcie, że wynajmujący (Wnioskodawca) otrzymał i wyświadczył usługę, a więc może do nich znaleźć zastosowanie stawka podatku właściwa dla tych dostaw. Zgodnie zaś z art. 30 ust. 3 ustawy o VAT, w takim przypadku podstawą opodatkowania u takiego podatnika będzie kwota należna z tytułu świadczenia tych usług, pomniejszona o podatek VAT.
Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i obowiązujące przepisy oraz zapisy umów najmu zawartych przez Wnioskodawcę z najemcami, Wnioskodawca uważa, że należy stwierdzić, że w odniesieniu do usług dotyczących mediów, wynajmujący bierze udział w świadczeniu tych usług działając we własnym imieniu, ale na rzecz najemcy, zatem zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy, zasadnym jest przyjęcie, że wynajmujący otrzymał i wyświadczył usługę, a więc przenosząc na najemców wartość tych usług i towarów Wnioskodawca winien zastosować stawkę podatku właściwą dla tych dostaw.
Reasumując, Wnioskodawca ma prawo dokumentowania sprzedaży (refakturowania) najemcom lokali biurowych energii cieplnej ze stawką podatku VAT w wysokości 5%, tj. stawką analogiczną i właściwą ze stawką wskazaną na fakturach wystawionych Wnioskodawcy przez dostawcę energii cieplnej.
(…)
(…)
W piśmie z dnia 3 marca 2023 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca potwierdził, że przedmiotem wniosku jest świadczenie kompleksowe, tj. dostawa energii cieplnej wraz z jej dystrybucją.
W trybie przewidzianym w art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej, postanowieniem z dnia 7 marca 2023 r. nr 0112-KDSL2-1.440.1.2023.2.MC tut. organ wyznaczył Wnioskodawcy siedmiodniowy termin do wypowiedzenia się w zakresie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Postanowienie zostało skutecznie doręczone Wnioskodawcy w dniu 13 marca 2023 r. Wnioskodawca nie skorzystał z ww. prawa wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego.
Uzasadnienie występowania świadczenia kompleksowego (dostawa towaru)
Co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Jeżeli jednak z ekonomicznego punktu widzenia jedno świadczenie obejmuje kilka czynności, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych.
Zagadnienie to było przedmiotem orzeczeń wydanych przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako „TSUE”).
Można tu przywołać na przykład wyrok z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 – Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV v. Staatssecretaris van Financien, ECLI:EU:C:2005:649 (pkt 19) oraz wyrok z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie C-111/05 – Aktiebolaget NN v. Skatteverket, ECLI:EU:C:2007:195 (pkt 21). Wynika z nich, że jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, są ze sobą tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania VAT.
Podobnie w wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-392/11 Field Fisher Waterhouse LLP, ECLI:EU:C:2012:597, pkt 15 i 16 wyroku, TSUE stwierdził: „Jednakże jeżeli transakcja obejmuje wiele elementów powstaje pytanie, czy należy uznać, iż składa się ona z jednego świadczenia czy też kilku odrębnych i niezależnych świadczeń, które należy oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku VAT. Z orzecznictwa Trybunału wynika bowiem, że w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem, odpowiednio, prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jednolitą czynność, gdy nie są one niezależne” (wyrok z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Part Service, Zb.Orz. s. I-897, pkt 51).
Jak wynika z orzecznictwa TSUE, gdy transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich jest ona dokonywana, w celu określenia po pierwsze, czy chodzi o dwa lub więcej świadczenia odrębne, czy też jest to jedno świadczenie złożone z kilku czynności. Po drugie, czy w tym ostatnim przypadku to jedno świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako dostawa towarów, czy jako świadczenie usług. Charakter danego świadczenia należy oceniać biorąc pod uwagę punkt widzenia nabywcy oraz cechy charakterystyczne tego świadczenia.
Pojedyncze świadczenie kompleksowe ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za czynność zasadniczą (główną), podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako czynności pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do czynności zasadniczej.
Na świadczenie kompleksowe składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu, tj. do wykonania świadczenia głównego. Czynność należy natomiast uznać za pomocniczą, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element świadczenia kompleksowego wówczas, gdy cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać czynności głównej bez czynności pomocniczej.
Jeżeli jednak w skład świadczenia wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności zasadniczej, głównej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego.
Zatem świadczenie kompleksowe (złożone) ma miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy, dzieli je na świadczenie główne i świadczenia pomocnicze tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie ze świadczenia głównego (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia głównego). Jeżeli jednak świadczenia te można rozdzielić tak, że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy, to wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa (lub więcej) niezależnie opodatkowane świadczenia.
Powyższe kryteria zostały podsumowane w wyroku TSUE z dnia 4 marca 2021 r. w sprawie C-581/19, EU:C:2020:855. Powołując się na dotychczasowe własne orzecznictwo TSUE wyjaśnił w nim, że pierwszym kryterium, które należy wziąć pod uwagę rozpatrując świadczenie pod kątem jego kompleksowości, jest brak samodzielnego celu świadczenia z punktu widzenia przeciętnego konsumenta. Zatem świadczenie należy uznać za pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi ono dla klienta celu samo w sobie, lecz środek, dzięki któremu można lepiej skorzystać z usługi głównej. Drugie kryterium, które stanowi w rzeczywistości wskazówkę istnienia pierwszego, dotyczy uwzględnienia wartości każdego ze świadczeń składających się na transakcję gospodarczą, przy czym jedna z nich jest minimalna, a nawet marginalna w stosunku do drugiej.
Dodatkowo, stosownie do art. 8 ust. 2a ustawy w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.
Trzeba ponadto zaznaczyć, że w świetle art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części , także wszelkie postacie energii.
W uzupełnieniu wniosku z dnia 3 marca 2023 r. r. Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem wniosku jest świadczenie kompleksowe, tj. dostawa energii cieplnej wraz z jej dystrybucją.
Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nabywa energię cieplną od zewnętrznego dostawcy. Następnie, zgodnie z zawartą przez Wnioskodawcę Umową z dnia 4 listopada 2020 r., (…) będzie płacił opłaty indywidualne związane ze zużyciem mediów w Lokalu w przypadku c.o. proporcjonalnie do wynajętej powierzchni w budynku. Wnioskodawca dokonuje na rzecz Najemcy „refaktury” kosztów energii cieplnej wraz z usługą przesyłową.
W tym kontekście stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia ze świadczeniem kompleksowym, którego zasadniczym (głównym) celem jest dostawa towaru – energii cieplnej. Usługi przesyłowe dotyczące energii cieplnej mają natomiast charakter pomocniczy w stosunku do zasadniczej czynności tj. dostawy towaru. Usługi przesyłu/dystrybucji energii nie mają w tym przypadku charakteru samoistnego. Nie stanowią one celu samego w sobie, ale są środkiem do zrealizowania (umożliwienia) sprzedaży towaru – energii cieplnej. Z punktu widzenia nabywcy, dostawa energii cieplnej wraz z usługą przesyłu/dystrybucji są ze sobą tak ściśle powiązane, że tworzą jedną całość, prowadzącą do realizacji jednego określonego celu, tj. nabycia przez klienta energii cieplnej.
Zatem, dla celów VAT dostawę energii cieplnej wraz z usługą przesyłu/dystrybucji opisaną we wniosku, należy traktować jako jedno świadczenie kompleksowe, w ramach którego świadczeniem głównym jest dostawa towaru, tj. dostawa energii cieplnej.
Uzasadnienie klasyfikacji towaru
Stosownie do brzmienia art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacji w układzie odpowiadającym Nomenklaturze scalonej (CN) zgodnej z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, ze zm. – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, ze zm.) lub w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są klasyfikowane według Nomenklatury scalonej (CN) lub klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują działy, pozycje, podpozycje lub kody Nomenklatury scalonej (CN) lub symbole klasyfikacji statystycznych.
Uwzględniając powyższe, zgodnie z art. 42a pkt 2 lit. a ustawy, WIS zawiera m.in. klasyfikację towaru według działu, pozycji, podpozycji lub kodu Nomenklatury scalonej (CN) albo według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług albo według sekcji, działu, grupy lub klasy Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych albo usługi według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, niezbędną do określenia stawki podatku właściwej dla towaru albo usługi.
Zatem w przypadku, gdy stawka podatku VAT nie jest uzależniona od zaklasyfikowania danego towaru lub usługi do odpowiedniej klasyfikacji (CN, PKOB lub PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług)), ale od spełnienia definicji (opisu) zawartej w odpowiednim przepisie ustawy lub pozycji załącznika do ustawy, przedmiotem postępowania w zakresie wydania WIS jest ustalenie, czy opisany towar lub usługa spełnia wymogi wskazane przez ustawodawcę w tym opisie.
Zgodnie z art. 146db pkt 2 ustawy, dodanym przez art. 1 ustawy z dnia 13 stycznia 2022 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 196), zmienionym przez art. 53 ustawy z dnia 7 lipca 2022 r. o finansowaniu społecznościowym dla przedsięwzięć gospodarczych i pomocy kredytobiorcom (Dz. U. z 2022 r. poz. 1488 ze zm.), a następnie przez art. 9 pkt 2 ustawy z dnia 7 października 2022 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2022 r. poz. 2180) – w okresie od dnia 1 lutego 2022 r. do dnia 31 grudnia 2022 r. stawka podatku dla energii cieplnej wynosiła 5%.
Jak już wskazano w niniejszej decyzji – zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
W świetle natomiast art. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz.U. z 2022 r. poz. 1385 , z późn. zm.) – dalej jako „Prawo energetyczne” – użyte w ustawie określenia oznaczają:
– energia – energię przetworzoną w dowolnej postaci (pkt 1);
– ciepło – energię cieplną w wodzie gorącej, parze lub w innych nośnikach (pkt 2);
- przedsiębiorca energetyczny – podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania, dystrybucji paliw albo energii lub obrotu nimi (pkt 12 lit. A).
Zgodnie z art. 3 pkt 4 Prawa energetycznego, użyte w ustawie określenia oznaczają – przesyłanie – transport:
(…)
c) ciepła siecią ciepłowniczą do odbiorców przyłączonych do tej sieci
– z wyłączeniem sprzedaży tych paliw lub energii.
Z kolei zgodnie z art. 3 pkt 5 Prawa energetycznego, użyte w ustawie określenia oznaczają – dystrybucja:
(…)
c) rozdział ciepła do odbiorców przyłączonych do sieci ciepłowniczej
– z wyłączeniem sprzedaży tych paliw lub energii oraz sprężania gazu w stacji gazu ziemnego i dostarczania energii elektrycznej w stacji ładowania do zainstalowanych w niej punktów ładowania w rozumieniu ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 110, 1093, 2269).
W świetle art. 5a ust. 3 Prawo energetyczne, przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją ciepła jest obowiązane do zawarcia umowy kompleksowej z odbiorcą końcowym przyłączonym do sieci ciepłowniczej tego przedsiębiorstwa na wniosek tego odbiorcy.
Energia cieplna stanowi – na gruncie powołanego art. 2 pkt 6 ustawy – towar i jednocześnie jako towar nie jest wymieniona w klasyfikacji w układzie odpowiadającym Nomenklaturze scalonej (CN) zgodnej z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej lub w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej [tj. nie jest klasyfikowana w Nomenklaturze scalonej (CN) oraz w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU)].
Uwzględniając powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy, a także treść dokumentów załączonych do wniosku, potwierdzić należy, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z energią cieplną (towarem) będącą przedmiotem dostawy dokonywanej przez Wnioskodawcę na rzecz najemców lokali biurowych.
Uzasadnienie zastosowania stawki podatku od towarów i usług
W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.
Stosownie do art. 41 ust. 13 ustawy, do towarów i usług będących przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienionych w Nomenklaturze scalonej (CN) lub w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, stosuje się stawkę podatku w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w przepisach ustawy lub przepisach wykonawczych wydanych na jej podstawie określono inną stawkę.
Jak wskazano wyżej, w świetle art. 146db pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 lutego 2022 r. do dnia 31 grudnia 2022 r. stawka podatku dla energii cieplnej wynosiła 5%.
Na podstawie art. 146ea pkt 1 ustawy, w roku 2023 stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2, art. 110 i art. 138i ust. 4, wynosi 23%.
Stosownie do art. 146ef ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2024 r. do końca roku, w którym suma wydatków wymienionych w art. 40 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz.U. poz. 655, 974 i 1725) określonych na ten rok w ustawie budżetowej, w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 lipca tego roku, oraz planie finansowym Funduszu Wsparcia Sił Zbrojnych przedłożonym zgodnie z art. 42 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny albo projekcie tego planu przedstawionym do zatwierdzenia Ministrowi Obrony Narodowej zgodnie z art. 42 ust. 2 i 3 tej ustawy, jeżeli plan ten nie został przedłożony zgodnie z art. 42 ust. 4 tej ustawy, po wyłączeniu planowanych przepływów finansowych w ramach tej sumy wydatków, jest wyższa niż 3% wartości produktu krajowego brutto określonego zgodnie z art. 40 ust. 2 tej ustawy stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2, art. 110 i art. 138i ust. 4, wynosi 23%.
Jak wynika z art. 146ef ust. 2 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłosi, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, koniec okresu obowiązywania stawek podatku, o których mowa w ust. 1, w terminie do dnia 31 października roku, dla którego zostały spełnione warunki określone w ust. 1.
Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że od dnia 1 stycznia 2023 r. przepisy ustawy oraz rozporządzeń wydanych na jej podstawie nie przewidują możliwości zastosowania obniżonej stawki podatku od towarów i usług dla energii cieplnej.
Skoro zatem w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z towarem – energią cieplną – która od dnia 1 stycznia 2023 r. nie jest objęta obniżoną stawką podatku od towarów i usług, jego dostawa, import lub wewnątrzwspólnotowe nabycie podlega opodatkowaniu stawką podatku od towarów i usług w wysokości 23%, na podstawie art. 41 ust. 13 ustawy w związku z art. 146ea pkt 1 ustawy oraz art. 146ef ust. 1 pkt 1 ustawy.
Informacje dodatkowe
Niniejsza WIS jest ważna, jeśli w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania zwolnienie podmiotowe lub przedmiotowe od podatku od towarów i usług (art. 42a ustawy). W zakresie wyeliminowania lub zastosowania zwolnienia Wnioskodawca może zwrócić się o interpretację indywidualną do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
Podmiot, na rzecz którego wydano WIS, może ją stosować wyłącznie do towaru (świadczenia kompleksowego) tożsamego pod każdym względem z towarem (świadczeniem kompleksowym) będącym przedmiotem niniejszej decyzji.
Niniejsza WIS wiąże organy podatkowe wobec podmiotu, dla którego została wydana, w odniesieniu do towaru (świadczenie kompleksowego) będącego jej przedmiotem, który zostanie sprzedany, zaimportowany lub wewnątrzwspólnotowo nabyty po dniu, w którym WIS została doręczona (art. 42c ust. 1 pkt 1 ustawy), z wyjątkiem następujących przypadków:
- podmiot ten złożył fałszywe oświadczenie, że w dniu złożenia wniosku o WIS, w zakresie przedmiotowym tego wniosku, nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani kontrola celno-skarbowa oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego (art. 42b ust. 3 ustawy);
- towar (świadczenie kompleksowe), będący przedmiotem niniejszej WIS, stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy (art. 42ca ustawy).
Niniejsza WIS jest ważna przez okres 5 lat licząc od dnia jej wydania (art. 42ha ustawy), przy czym wygasa ona z mocy prawa przed upływem tego terminu w przypadku zmiany przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług odnoszących się do towaru (świadczenia kompleksowego), będącego przedmiotem tej WIS, w wyniku której WIS staje się niezgodna z tymi przepisami. Wygaśnięcie WIS następuje z dniem wejścia w życie przepisów, w wyniku których stała się z nimi niezgodna (art. 42h ust. 1 ustawy).
Do liczenia terminów okresu ważności WIS stosuje się odpowiednio art. 12 Ordynacji podatkowej.
POUCZENIE
Od niniejszej decyzji, stosownie do art. 220 § 1 w zw. z art. 221 oraz art. 223 § 2 Ordynacji podatkowej, służy Stronie odwołanie do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia, na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,
43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub za pośrednictwem systemu teleinformatycznego e-Urząd Skarbowy na stronie: https://www.podatki.gov.pl/e-urzad-skarbowy/ będąc użytkownikiem/wyznaczając użytkownika konta w e-Urzędzie Skarbowym.
W przypadku wnoszenia odwołania w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP oraz e-Urząd Skarbowy.
Odwołanie od decyzji organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 Ordynacji podatkowej).