Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe w zakresie opodatkowania dokonanej transakcji i jest prawidłowe w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 października 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 18 października 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania dostawy dokonanej na rzecz podmiotu podszywającego się pod Kontrahenta oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

(…) Sp. z o.o. (dalej jako Spółka) prowadzi działalność w zakresie produkcji wyrobów chemicznych, głównie chemii budowlanej. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) w Polsce, zarejestrowana jest również do VAT UE. Jej klientami są odbiorcy krajowi jak i zagraniczni. Kontakt z klientami odbywa się zarówno drogą mailową, telefoniczną jak i poprzez bezpośrednie spotkania.

W dniu (…) 2022 r. na skrzynkę mailową pracownicy Państwa Spółki wpłynęła prośba o przedstawienie listy produktów wytwarzanych przez Państwa Spółkę. Wiadomość została podpisana przez osobę podającą się za (`(...)`) - pracownika firmy X. [(`(...)`)] - odpowiedzialnego za zakupy. W odpowiedzi pracownica Spółki wysłała mu zestawienie Państwa produktów.

W wiadomości datowanej na dzień (…) 2022 r. osoba działająca rzekomo jako przedstawiciel firmy X podała dane adresowe francuskiej spółki: (`(...)`), (…)(…), (…) (…).

Podjęcie współpracy z Kontrahentem zostało poprzedzone jego weryfikacją polegającą na sprawdzeniu jego statusu jako zarejestrowanego podatnika w bazie VIES. Podjęli Państwo czynności w zakresie w jakim było to uzasadnione skalą przewidywanej współpracy.

Następnie w wiadomości z dnia (…) 2022 r. osoba działająca rzekomo jako przedstawiciel firmy X. zapytała o ceny i w jakich ilościach niżej wskazane produkty znajdują się w Państwa magazynach. W kolejnych wiadomościach osoba rzekomo występująca w imieniu firmy X. ustaliła z pracownikiem Państwa Spółki ceny poszczególnych produktów oraz, że płatność nastąpi w terminie 30 dni od dnia otrzymania towarów ze złożonego zamówienia.

Dnia (…) 2022 r. zostało złożone zamówienie na następujące produkty oraz ich ilości: (…)

(…) września 2022 r. pracownica Państwa Spółki otrzymała wiadomość o planowanym miejscu rozładunku zamówionych towarów. Miało to nastąpić w (…), (…), (…) ((…) (…)). Jako osoba kontaktowa, magazynier, który miał odebrać zamówienie, w tej samej wiadomości został wskazany (…), został również podany jego numer telefonu: + (…). Następnie z osobą podającą się za (`(...)`) - pracownika firmy (`(...)`), korespondencję prowadził pracownik Państwa Spółki z działu zaopatrzenia.

W dniu (…) 2022 r. zamówiony towar został dostarczony pod w/w adres przez firmę transportową zamówioną przez Państwa, jednak na miejscu żaden z pracowników magazynu nie wiedział o takim zamówieniu.

Na wskazany we wcześniejszej korespondencji adres mailowy (…) została wysłana wiadomość o zaistniałej sytuacji. W odpowiedzi, Państwa dział marketingu otrzymał wiadomość, że manager (kierownik) magazynu pracuje nad znalezieniem miejsca dla towarów z zamówienia oraz został podany numer telefonu do osoby określonej jako (…), +(…). Z uwagi na brak miejsca pod w/w adresem kierowca został skierowany pod kolejny adres: (…), (…) (…), a stamtąd pod kolejny w (…) (Niemcy): (…) (…), (…) (…).

Tam ostatecznie został dokonany rozładunek dwóch wysłanych transportów. Państwa Spółka dołożyła należytej staranności i podpisane zostały dokumenty transportowe CMR oraz potwierdzenie odbioru.

W związku z wykonaniem zamówienia Państwa Spółka wystawiła dla X (`(...)`) dwie faktury: Nr (…) z dnia (…) 2022 r. na kwotę (…) euro i Nr (…) z dnia (…) 2022 r. na kwotę (…) euro. Zdarzenie zostało więc udokumentowane między innymi fakturami oraz dokumentacją magazynową (w tym dokument Wydanie Zewnętrzne), oraz listami przewozowymi potwierdzającymi wydanie towaru firmie transportowej, która przetransportowała towar do Kontrahenta na wskazany adres.

Państwa Spółka nie zawarła umowy ubezpieczenia ładunków w transporcie (ubezpieczenie cargo), gdyż - co do zasady - nie stosuje ona tego rodzaju ubezpieczeń. Towary zostały przekazane do transportu zewnętrznemu przewoźnikowi. Z uwagi na brak płatności oraz zwrócenie uwagi na domenę adresu email członek zarządu Państwa Spółki skontaktował się z inną osobą z X i otrzymał od niej informację, że X nigdy nie złożyła zamówienia, a adresy mailowe, z których była prowadzona korespondencja z Państwa Spółką nie należą do X we Francji. Państwa Spółka obecnie nie dysponuje więc towarem, który był przedmiotem kradzieży oraz nie otrzymała płatności za towar.

Z uwagi na to, że przytoczone powyżej okoliczności uprawdopodabniają fakt dokonania szkody wobec Państwa Spółki w związku z popełnieniem przestępstwa, na podstawie art. 303 k.p.k, wnieśli Państwo do Prokuratury zawiadomienie o wszczęcie i przeprowadzenie postępowania w niniejszej sprawie, o treści:

„Działając imieniem „(`(...)`)” Sp. z o.o. z siedzibą w (…), informujemy Prokuraturę o dokonaniu na szkodę w/w Spółki oszustwa (art. 286 k.k.) przez osobę lub osoby podające się za (…) - pracownika firmy X [(…)] - odpowiedzialnego za zakupy i na podstawie art. 303 k.p.k. wnosimy o wszczęcie i przeprowadzenie w niniejszej sprawie postępowania karnego. Wartość szkody poniesionej przez naszą spółkę wynosi (…) euro.”

Pytania

1) Czy opisane w stanie faktycznym wydanie towarów podmiotowi podszywającemu się pod Kontrahenta stanowi dostawę towarów opodatkowaną podatkiem od towarów i usług w kraju czy należy potraktować ją jako transakcję WDT (wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów) ze stawką 0%?

2) Czy w zakresie wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem produktów wydanych podmiotowi podszywającemu się pod Kontrahenta zachowują Państwo prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, opisane w stanie faktycznym wydanie produktów podmiotowi podszywającemu się pod Kontrahenta nie stanowi dostawy towarów opodatkowanej podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju i nie powinno być potraktowane jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów ze stawką 0%.

W Państwa Spółce obowiązują wewnętrzne procedury, zgodnie z którymi Dział Sprzedaży Spółki weryfikuje potencjalnych nabywców na podstawie KRS (Krajowy Rejestr Sądowy), CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej), wykazu tzw. „białej listy podatników”, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zagranicznych rejestrów handlowych, VIES.

Podczas weryfikacji sprawdzane są takie informacje jak:

a) Dane nabywcy (takie jak: adres prowadzenia działalności, numer telefonu, czy rachunek bankowy pokrywa się w rachunkiem ujawnionym w wykazie podmiotów zarejestrowanych jako podatnicy VAT, niezarejestrowanych oraz wykreślonych i przywróconych do rejestru VAT, numer identyfikacji podatkowej i inne),

b) Data rozpoczęcia działalności nabywcy,

c) Status podatkowy nabywcy (rejestracja na potrzeby podatku od towarów i usług lub podatku od wartości dodanej, posiadanie niezbędnych numerów rejestracyjnych, posiadanie/nieposiadanie przez niego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, ewentualne zaległości i inne) w zakresie podatku VAT,

d) Znaczenie nabywcy w branży (czy jest to podmiot znany, czy dokonuje transakcji na dużą skalę itp.),

e) Wszelkie inne kwestie, które z uwagi na okoliczności konkretnej transakcji powinny zostać przeanalizowane w ramach procedury weryfikacji.

Po zrealizowaniu transportu i nieotrzymaniu przez Państwa zapłaty za zamówiony materiał, Państwa Spółka - jak zostało wskazane uprzednio we wniosku - podjęła próby skontaktowania się z osobą, co do której działała w przekonaniu, że złożyła zamówienie w imieniu Kontrahenta. Nie udało się Państwu skontaktować z osobą, która podawała się za przedstawiciela Kontrahenta, a ze strony Kontrahenta otrzymali Państwo ostatecznie informację, iż nie zamawiał on dostawy towarów będących przedmiotem wniosku.

Na podstawie art. 13 ust. 1 Ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 Ustawy o VAT, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7.

Na podstawie powyższego można stwierdzić, że opodatkowaniu będzie podlegać taka dostawa towarów, która posiada wszystkie wymienione w Ustawie o VAT cechy, w szczególności, w wyniku której dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel oraz która jest odpłatna.

Państwa zdaniem, w przedstawionym stanie faktycznym nie doszło do dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu na podstawie Ustawy o VAT jako dostawa towarów na terytorium kraju ani jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, z uwagi na fakt, że nie zaistniały przesłanki spełniające wyżej powołane definicje.

W Państwa opinii nie można przyjąć, że w przedstawionym stanie faktycznym doszło do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na osobę, która skontaktowała się z Państwem i utrzymywała, że jest przedstawicielem Kontrahenta. Państwa zamiarem nie było przeniesienie prawa do rozporządzania towarem na tę osobę, a na Kontrahenta i z takim przeznaczeniem towar został wydany z Państwa magazynów.

W wyrokach wydawanych przez sądy administracyjne podkreśla się, że nie ma możliwości uznania, że doszło do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w sytuacji, gdy nie można ustalić odbiorcy towaru. Takie stanowisko zostało wyrażone w następujących wyrokach wojewódzkich sądów administracyjnych (dalej: WSA):

‒ wyrok WSA w Łodzi z dnia 27 kwietnia 2021 r., sygn. I SA/Łd 171/21

WSA stwierdził, że „Nie można przenieść prawa do rozporządzania towarem na nieustaloną osobę (podmiot), gdyż wykracza to poza sferę woli podmiotu wykonującego dostawę, a ponadto uniemożliwia kontrolę obrotu i rozliczeń podatkowych w systemie VAT.”

‒ wyrok WSA w Lublinie z dnia 26 czerwca 2019 r., sygn. I SA/Lu 201/19

WSA uchylił decyzję organu podatkowego w sprawie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od towarów i usług, należnego od transakcji, która podobnie, jak w stanie faktycznym przedstawionym przez Spółkę, w rzeczywistości stanowiła kradzież towaru, argumentując to w następujący sposób: „(`(...)`) tak jak kradzież towarów nie stanowi czynności opodatkowanej VAT dla okradzionego przedsiębiorcy, tak też nie jest czynnością opodatkowaną VAT wydanie przez przedsiębiorcę towarów w efekcie wykorzystania podrobionych, przerobionych dokumentów przez osobę ukrywającą tożsamość, podającą się za kogoś innego, działającą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, bo bez zapłaty za towar. (`(...)`) do czynów zabronionych i karalnych (przestępstw, wykroczeń), a więc które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, nie stosuje się przepisów ustawy o VAT”.

Państwa Spółka działała w przekonaniu, że zawiera umowę z osobą, która posiada odpowiednie umocowanie do zawierania tego typu umów w imieniu Kontrahenta. W rzeczywistości jednak osoba ta nie miała prawa do zawarcia takiej umowy w imieniu Kontrahenta. Po zgłoszeniu braku płatności przez Państwa, Kontrahent nie potwierdził transakcji, odmawiając zapłaty oraz wskazując że nigdy nie zawarł ani nie upoważnił nikogo do zawarcia przedmiotowej umowy. Tym samym, w Państwa ocenie należy przyjąć, iż w praktyce doszło do kradzieży towarów.

W świetle powyższych ustaleń, stoją Państwo na stanowisku, że nie zawarli z Kontrahentem prawnie skutecznej umowy sprzedaży, w konsekwencji też nie doszło do przeniesienia na Kontrahenta (ani na żaden inny podmiot) prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Za tym, że kradzież towaru nie powoduje przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, przemawiają również wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”):

‒ w wyroku z dnia 21 listopada 2013 r., sygn. C-494/12 TSUE uznał: „W rzeczywistości bowiem kradzież towarów nie skutkuje upoważnieniem osoby, która jej dokonała, do rozporządzania towarami na tych samych warunkach co ich właściciel. Kradzież nie może w związku z tym zostać uznana za stanowiącą przeniesienie pomiędzy stroną, która jest jej ofiarą, a osobą popełniającą przestępstwo w rozumieniu art. 5 ust. 1 szóstej dyrektywy i art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112”;

‒ w wyroku z dnia 14 lipca 2005 r., sygn. C-435/03 TSUE stwierdził: „Kradzież towarów czyni podmiot, który się jej dopuszcza, jedynie ich dzierżycielem. Jej skutkiem nie jest uzyskanie przez sprawcę uprawnienia do rozporządzania towarami jak właściciel. A zatem kradzież nie może być uznana za zdarzenie powodujące przeniesienie praw pomiędzy poszkodowanym a sprawcą w rozumieniu powołanego wyżej przepisu dyrektywy.”

Ponadto w Państwa opinii, zaistniałe zdarzenie nie spełnia również warunku odpłatnego charakteru. Bowiem wyłącznie odpłatna dostawa towarów podlega opodatkowaniu na gruncie Ustawy o VAT. Spółka zwraca uwagę, że z orzecznictwa TSUE jednoznacznie wynika, że kradzież towaru nie może być uznana za odpłatną dostawę towaru, gdyż że nie jest możliwe zidentyfikowanie świadczenia wzajemnego. Powyższe znajduje potwierdzenie w poniższych wyrokach TSUE:

‒ wyrok z dnia 14 lipca 2005 r., sygn. C-435/03, w którym Trybunał stwierdził, że „Kradzież towarów nie stanowi „dostawy towarów dokonywanej odpłatnie” w rozumieniu art. 2 szóstej dyrektywy 77/388 i w związku z tym nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.”; TSUE zwraca również uwagę, że „(`(...)`) podstawą opodatkowania jest, w odniesieniu do dostaw towarów, wszystko co stanowi wartość otrzymanego wzajemnego świadczenia, które dostawca lub świadczący usługi otrzymuje lub powinien otrzymać od kupującego, klienta lub osoby trzeciej.”;

‒ wyrok z dnia 11 maja 2017, sygn. C-36/16, w którym TSUE wyjaśnił: „Należy stwierdzić, że dostawa towarów jest dokonywana "odpłatnie" w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a dyrektywy VAT, tylko jeżeli pomiędzy dostawcą a odbiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż cena otrzymana przez dostawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości dostarczonego towaru.”

Podsumowując powyższe, w Państwa opinii, w opisanym stanie faktycznym nie doszło do dostawy towarów opodatkowanej stawką 23% ani wewnątrzwspólnotowej dostawy objętej stawką 0%, o której mowa w Ustawie o VAT, a to przede wszystkim z uwagi na fakt, że nie doszło do przeniesienia rozporządzania prawem do towaru jak właściciel oraz z uwagi na brak odpłatności.

Państwa zdaniem, w zakresie wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem produktów wydanych podmiotowi podszywającemu się pod Kontrahenta, Państwa Spółka zachowuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego.

Na podstawie art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15. przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Z powyższego przepisu wynika, że odliczenie podatku naliczonego od podstawy opodatkowania przysługuje podatnikowi podatku od towarów i usług od nabyć dokonanych w związku z działalnością opodatkowaną.

Jak opisano w stanie faktycznym, Państwa Spółka poniosła wydatki związane z wydanymi wyrobami, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz z przeznaczeniem do sprzedaży opodatkowanej, od których dokonała odliczenia podatku naliczonego. Państwa Spółka dokonała więc odliczenia podatku VAT w warunkach i okolicznościach wskazujących na zamiar wykorzystania wytworzonych produktów na cele prowadzonej działalności gospodarczej.

Ponadto nadmieniają Państwo, że są zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, a przedmiotowe wyroby nie są objęte katalogiem zwolnień przedmiotowych wynikających z art. 43 Ustawy o VAT.

Przepis art. 91 Ustawy o VAT wskazuje w jakich sytuacjach podatnik jest zobowiązany do dokonania korekty podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług w przypadku zmiany ich przeznaczenia. Nie przewiduje on jednak obowiązku korekty w sytuacji, w której z przyczyn niezależnych od podatnika doszło do utraty towaru.

Brak obowiązku korekty podatku naliczonego w określonych sytuacjach wynika ponadto z art. 185 ust. 2 Dyrektywy VAT, zgodnie z którym korekta podatku naliczonego nie jest dokonywana w przypadkach transakcji w całości lub częściowo niezapłaconych, w przypadku należycie udokumentowanego lub potwierdzonego zniszczenia, zagubienia lub kradzieży własności oraz w przypadku towarów przeznaczonych do przekazywania jako prezenty o małej wartości i próbki. Państwa zdaniem, w przedstawionym stanie faktycznym zostały spełnione wszystkie cechy wymienione zarówno w przepisach krajowych, jak i wspólnotowych dla zachowania prawa do odliczenia naliczonego podatku VAT od wydatków związanych z wytworzeniem wyrobów wydanych podmiotowi podszywającemu się pod Kontrahenta.

W przedstawionym stanie faktycznym Państwa Spółka ponosiła wydatki związane wytworzeniem produktów z założeniem, iż będą one pozostawały w związku ze sprzedażą opodatkowaną realizowaną w ramach działalności gospodarczej. Jak opisano w stanie faktycznym, zdarzenie, przez które Państwo utracili towar, wynikało z popełnienia przez inną osobę czynu zabronionego. Państwo, działając w dobrej wierze, utracili towar na rzecz oszusta oraz nie otrzymali za ten towar zapłaty. Państwa Spółka zastosowała procedury weryfikacyjne, jednak utraciła towar w wyniku oszustwa, w którym osoba kontaktująca się z Państwem używała fikcyjnych danych oraz uprawdopodobniła swój związek z Kontrahentem. W związku z tym należy przyjąć, że utracili Państwo towary w sposób niezawiniony.

Państwa stanowisko potwierdza zarówno aktualna linia interpretacyjna jak i orzecznicza, w tym:

‒ interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 13 lipca 2017 r. 0112-KDIL1-3.4012.169.2017.1.JNa - zdaniem organu możliwe jest dokonanie odliczenia podatku naliczonego w sytuacji, gdy nastąpiła niezawiniona przez podatnika utrata towaru;

‒ interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 9 listopada 2020 r. 0114-KDIP4-2.4012.479.2020.1.WH, w której organ uznał: „w sytuacji utraty towaru z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem utraconych towarów zostaje zachowane, a co za tym idzie nie ma podstaw do dokonywania korekt odliczonego podatku”

‒ NSA w wyroku z dnia 22 stycznia 2021 r., sygn. I FSK 2088/19 stwierdził, że utrata towarów wskutek niezawinionego niedoboru (kradzieży w trakcie transportu), które zostały nabyte w ramach działalności opodatkowanej, nie może prowadzić do odmowy prawa do odliczenia;

‒ WSA w wyroku z dnia 18 maja 2012 r., III SA/GI 202/12 uznał, że prawo do odliczenia nie przysługuje w sytuacji, gdy utrata towaru następuje z winy podatnika.

Powyższe jest ponadto zgodne z orzecznictwem TSUE (wyrok z dnia 15 stycznia 1998 r. w sprawie C-37/95), który stwierdził, że w sytuacji gdy towary zostały kupione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale stało się to niemożliwe z powodów, które należy uznać za niezależne od przedsiębiorcy, zachowuje on prawo do odliczenia VAT.

Mając na uwadze powyższą analizę, w Państwa opinii, mieli Państwo prawo do pomniejszenia podatku należnego o kwoty podatku naliczonego, w związku z wydatkami poniesionymi z wytworzeniem wyrobów wydanych podmiotowi podszywającemu się pod Kontrahenta.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów na terytorium kraju;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Według art. 2 pkt 1 ustawy:

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na mocy art. 2 pkt 3 ustawy:

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (`(...)`).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy:

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z definicją zawartą w ustawie, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią jak właściciel. Należy przy tym podkreślić, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”, lecz jako własność ekonomiczną. Własność ekonomiczna to sytuacja, w której – z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym – należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy, np. posiadacza nieruchomości, której wydaniu nie towarzyszyło przeniesienie własności w formie aktu notarialnego. W przypadku przejścia własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów. Przy czym, czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. Dostawa towarów nie ogranicza się więc wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z kolei według art. 13 ust. 1 ustawy:

Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Z art. 6 pkt 2 ustawy wynika, że:

Przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Natomiast, zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy:

Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;

4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy:

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Zatem gdy następuje wywóz towarów z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej w wyniku dokonania dostawy towarów z ustalonym nabywcą, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do dysponowania wywożonym towarem jak właściciel, co do zasady, zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Jednocześnie, w myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Miejscem dostawy towarów jest - w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Natomiast stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z opisu sprawy wynika, że zajmują się Państwo produkcją m.in. chemii budowlanej.

W (…) 2022 r., poprzez skrzynkę e-mail, skontaktowała się z Państwem osoba podającą się za (`(...)`) pracownika odpowiedzialnego za zakupy w firmie (`(...)`). W kolejnych wiadomościach ww. osoba podała dane adresowe francuskiej spółki (X (`(...)`), (…) (…), (…) (…)), ustaliła z Państwem ceny poszczególnych produktów, termin płatności (30 dni od dnia otrzymania towarów), wskazała miejsce rozładunku zamówionych towarów (…) oraz magazyniera, który miał odebrać zamówienie.

Przed podjęciem współpracy sprawdzili Państwo status kontrahenta jako zarejestrowanego podatnika w bazie VIES. (…) 2022 r. zamówiony towar został dostarczony pod w/w adres przez zamówioną przez Państwa firmę transportową, jednak na miejscu żaden z pracowników magazynu nie wiedział o takim zamówieniu. W wyniku ustaleń prowadzonych przez Państwa poprzez e-mail podany przez kontrahenta, kierowca został skierowany do innej lokalizacji a ostatecznie do (…) (Niemcy). Tam dokonano rozładunku dwóch wysłanych transportów, podpisane zostały dokumenty transportowe CMR oraz potwierdzenie odbioru.

Transakcja została udokumentowana dokumentacją magazynową (m.in. dokumentem Wydanie Zewnętrzne), oraz listami przewozowymi potwierdzającymi wydanie towaru firmie transportowej, która przetransportowała towar do Kontrahenta na wskazany adres.

(…) 2022 r. wystawili Państwo dwie faktury na rzecz spółki X (`(...)`) (na kwotę (…) euro i (…) euro).

Z uwagi m.in. na brak płatności skontaktowali się Państwo z inną osobą z X i otrzymali informację, że X nigdy nie złożyła zamówienia, a adresy mailowe, z których była prowadzona korespondencja z Państwa Spółką nie należą do tej firmy.

O prawdopodobnym popełnieniu przestępstwa powiadomili Państwo Prokuraturę.

Ad 1

Państwa wątpliwości dotyczą m.in. ustalenia czy wydanie towarów podmiotowi podszywającemu się pod Kontrahenta stanowi dostawę towarów opodatkowaną podatkiem VAT w kraju czy też wewnątrzwspólnotową dostawę towarów opodatkowaną stawką VAT w wysokości 0%.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że w ramach prowadzonej działalności dokonali Państwo dostawy towarów, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie miała miejsce wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 13 ust. 1 i art. 7 ust. 1 ustawy.

Z okoliczności sprawy wynika, że została zrealizowana dostawa towarów, w ramach której nastąpił wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego UE (Niemcy). Co prawda dostawa ta nastąpiła na rzecz innego podmiotu niż wskazuje na to prowadzona przez Państwa korespondencja e-mailowa a w konsekwencji wystawiona przez Państwa faktura. Niemniej jednak nie zmienia to faktu, że dostawa towaru miała miejsce. Okoliczność, że nie otrzymali Państwo zapłaty za dokonaną dostawę, gdyż osoba zamawiająca towar podszyła się pod firmę, która zamówienia nie dokonała nie wpływa na opodatkowanie samej czynności. Ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania czynności od otrzymania zapłaty. W analizowanym przypadku sama dostawa towarów, rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, miała miejsce, co potwierdzają Państwo wskazując, że wysłany towar dotarł do miejsca przeznaczenia - transport realizowała zamówiona przez Państwa firma transportowa, w ustalonym miejscu w (…) (Niemcy) towar został rozładowany, podpisane zostały dokumenty transportowe CMR oraz potwierdzenie odbioru. Zatem podmiot, który zamówił towar uzyskał de facto możliwość korzystania z tych towarów tak jak właściciel. Ponadto, ujawnienie okoliczności, że najprawdopodobniej padli Państwo ofiarą oszustwa nastąpiło po dokonaniu transakcji i po tym jak towary zostały przemieszczone z Polski na terytorium innego państwa członkowskiego UE. Tym samym dokonanej transakcji nie można uznać za czynność niebędącą przedmiotem prawnie skuteczne umowy.

Należy zatem stwierdzić, że w niniejszej sprawie została zrealizowana dostawa towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy na rzecz podmiotu innego niż ten, na który została wystawiona faktura. Przy tym, w wyniku dokonanej dostawy nastąpił wywóz towarów na terytorium państwa członkowskiego UE inne niż terytorium kraju. Zatem doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy.

Odnosząc się do możliwości zastosowania stawki podatku VAT 0% w odniesieniu do transakcji objętej wnioskiem należy wskazać, że zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy:

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy:

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;

2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Zgodnie z art. 42 ust. 1a ustawy:

Stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:

1. podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1, lub

2. złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8

- chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy:

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

2. (uchylony)

3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

4. uchylony)

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 11 ustawy:

W przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;

2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;

3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;

4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy należy wskazać, że nie mogą Państwo zastosować stawki podatku VAT w wysokości 0% względem dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy.

Wskazać należy, że istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, co do zasady, jest opodatkowana stawką VAT 0%. Natomiast w państwie nabywcy dostawa podlega opodatkowaniu według stawki podatku obowiązującej w tym państwie. Taki sposób opodatkowana transakcji ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania.

Z powołanych przepisów wynika, że aby wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlegała opodatkowaniu według stawki podatku VAT w wysokości 0% muszą być spełnione warunki, o których mowa w art. 42 ust. 1 ustawy, tj. nabywca towarów powinien posiadać i podać sprzedawcy właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej (art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy). Natomiast dostawca przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, powinien posiadać w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy). Jednocześnie, dostawca składając deklarację podatkową, w której wykazuje wewnątrzwspólnotową dostawę towarów powinien być zarejestrowany jako podatnik VAT UE (art. 42 ust. 1 pkt 3 ustawy). Co istotne warunki, o których mowa w art. 42 ust. 1 ustawy muszą być spełnione łącznie. Spełnienie tych warunków ma zagwarantować, że nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego przemieszczenie na terytorium innego państwa członkowskiego oraz, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i tam faktycznie opodatkowana.

Z wniosku wynika, że Państwa Spółka jest czynnym podatnikiem VAT w Polsce i jest zarejestrowana do VAT UE. Sprawdzili Państwo status kontrahenta jako zarejestrowanego podatnika w bazie VIES. Zamówiona przez Państwa firma transportowa dostarczyła towar do Niemiec. Wskazali Państwo, że w miejscu rozładunku towarów w (…) (Niemcy) podpisane zostały dokumenty transportowe CMR oraz potwierdzenie odbioru. Jednocześnie jednak uzyskali Państwo od firmy X informację, że firma ta nigdy nie złożyła zamówienia, a adresy mailowe, z których była prowadzona korespondencja z Państwa Spółką nie należą do X we Francji. Zatem pomimo, że w analizowanym przypadku doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy nie można uznać, że są spełnione warunki uprawniające Państwa do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0%, wskazane w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy. W analizowanym przypadku nabywca towarów (podmiot inny niż ten, na który wskazuje prowadzona korespondencja e-mail a w konsekwencji wystawiona przez Państwa faktura) nie podał Państwu swojego właściwego i ważnego numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych zawierającego dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, nadanego mu przez właściwe państwo członkowskie jak również nie można uznać, że posiadają Państwo dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy towarów (podmiotu innego niż ten, na który wskazuje prowadzona korespondencja e-mail a w konsekwencji wystawiona przez Państwa faktura) na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Odnosząc się do kwestii dotyczącej możliwości zastosowania stawki podatku VAT 0% w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów udokumentowanych fakturami wystawionymi na rzecz firmy X, należy zatem uznać, że pomimo iż nastąpiło przemieszczenie towaru z Polski do innego państwa członkowskiego UE, to towar nie trafił do podmiotu, na rzecz którego dostawa została zafakturowana. Powyższe skutkuje brakiem możliwości opodatkowania tej dostawy stawką podatku VAT w wysokości 0%. W konsekwencji, dokonana przez Państwa dostawa towarów podlega opodatkowaniu z zastosowaniem stawki podatku VAT właściwej dla sprzedawanych towarów.

Tym samym, stanowisko w zakresie pytania 1, z którego wynika, że w opisanej sytuacji nie doszło do krajowej dostawy towarów ani wewnątrzwspólnotowej dostawy opodatkowanej stawką VAT 0% należy uznać za nieprawidłowe.

Ad 2

W pytaniu 2 wyrazili Państwo wątpliwość czy w zakresie wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem produktów wydanych podmiotowi podszywającemu się pod Kontrahenta zachowują Państwo prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego.

Odnosząc się do przedstawionych wątpliwości należy wskazać, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy:

W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

a) nabycia towarów i usług,

b) dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

W świetle art. 88 ust. 4 ustawy:

Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Państwa Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Jak rozstrzygnięto w niniejszej interpretacji w ramach prowadzonej działalności dokonali Państwo dostawy towarów, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie miała miejsce wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 5 i art. 7 ust. 1 ustawy na rzecz podmiotu innego niż ten, na który wskazuje prowadzona korespondencja e-mail i wystawiona przez Państwa faktura. Jednocześnie jak wskazano, transakcja będąca przedmiotem zapytania podlega opodatkowaniu z zastosowaniem stawki VAT właściwej dla sprzedawanych towarów. Zatem pomimo, że firma X poinformowała Państwa, że nie złożyła zamówienia, oraz, że adresy mailowe, z których była prowadzona korespondencja z Państwa Spółką nie należą do X we Francji, zachowują Państwo prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów wykorzystywanych do działalności opodatkowanej.

Wobec powyższego stanowisko w zakresie pytania 2, z którego wynika, że w zakresie wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem produktów wydanych podmiotowi podszywającemu się pod Kontrahenta, Państwa Spółka zachowuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie wyjaśniamy, że interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa pytań). Inne kwestie poruszone w Państwa stanowisku, które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Przy tym, zastrzegamy, że rozstrzygnięcie czy dochowali Państwo należytej staranności może być stwierdzone jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Natomiast odnosząc się do wyroków powołanych przez Państwa we wniosku wyjaśniamy, że wskazane wyroki zostały potraktowane jako element Państwa argumentacji. Niemniej jednak rozstrzygnięcia te odnoszą się do indywidualnych spraw i co do zasady, wiążą one strony postępowania w konkretnych, indywidualnych sprawach. Przy czym, wyrok z 27 kwietnia 2021 r. sygn. akt I SA/Łd 171/21 jest nieprawomocny, orzeczenie TSUE w sprawie C-435/03 odnosi się stricte do kradzieży z magazynu, a orzeczenie TSUE w sprawie C-494/12 do nieuprawnionego posłużenia się kartą bankową jako środkiem płatniczym, a nie do wydania przez sprzedawcę towaru podmiotowi podszywającemu się pod inny podmiot. Zatem powołane orzeczenia nie mogą wpłynąć na ocenę w przedmiotowej sprawie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).