Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 września 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 12 września 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy zastosowania stawki podatku VAT (podatek od towarów i usług) w wysokości 0% w związku z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów na podstawie posiadanych dokumentów. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Posiadacie Państwo siedzibę w (`(...)`). Jesteście Państwo zarejestrowani w Polsce jako podatnik VAT czynny oraz jako podatnik VAT UE (na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych).

Prowadzicie Państwo działalność gospodarczą w zakresie dostawy lamp („Towary”). Dostarczacie Państwo Towary kontrahentom zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w innych niż Polska państwach Unii Europejskiej („UE”), posługujących się numerami nadanymi im w innych niż Polska państwach UE dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych („Kontrahenci”).

Towary są transportowane z Polski do innych państw Unii Europejskiej, do magazynów Kontrahentów albo magazynów prowadzonych na zlecenie Kontrahentów przez podmioty trzecie. Traktujecie Państwo wskazane transakcje jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy o VAT („WDT (wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów)”) i wykazujecie je odpowiednio w składanych przez Państwa deklaracjach VAT oraz informacjach podsumowujących VAT-UE.

Dla potrzeb dokumentowania WDT planujecie Państwo wdrożyć system, w ramach którego potwierdzeniem dokonania dostawy będą wyłącznie dokumenty zbiorczego potwierdzenia dostawy towarów, w których Kontrahent potwierdzi odbiór Towarów w danym państwie Unii Europejskiej innym niż Polska („Zbiorcze potwierdzenie dostawy”). Uzyskiwanie takiego zbiorczego potwierdzenia odbywać się będzie w następujący sposób:

‒ Wysyłacie Państwo do Kontrahenta zestawienie faktur dotyczących dostaw wykonanych w danym okresie rozliczeniowym,

‒ Kontrahent potwierdza dokonanie dostaw udokumentowanych fakturami określonymi w zbiorczym zestawieniu przesłanym przez Państwa.

Zbiorcze potwierdzenie dostawy wskazywać będzie, że Towary będące przedmiotem WDT zostały faktycznie dostarczone do miejsca jego przeznaczenia znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego UE. Zawierać będzie, co najmniej, następujące elementy:

‒ dane identyfikacyjne i adresowe dostawcy i nabywcy, w tym nr VAT dla transakcji wewnątrzwspólnotowych,

‒ numer i datę wystawienia faktury dokumentującej dostawę towarów,

‒ miejsce odbioru towaru przez nabywcę (jeżeli jest inny niż adres nabywcy),

‒ datę odbioru Towarów przez nabywcę.

Zbiorcze potwierdzenie dostawy wydawane byłoby w odniesieniu do wszystkich dostaw dokonanych do danego Kontrahenta w danym kraju Unii Europejskiej w danym miesiącu.

Kontrahent podpisywałby Zbiorcze potwierdzenie dostawy (najczęściej poprzez swoich pracowników odpowiedzialnych za transport/logistykę), dodatkowo podając datę złożenia podpisu, a czasem również zamieszczając firmową pieczątkę.

Kontrahent przesyłałby Państwu skan (w formie pliku PDF) podpisanego Zbiorczego potwierdzenia dostawy e-mailem. Nie byłoby wątpliwości co do integralności Zbiorczych potwierdzeń dostawy ani autentyczności ich pochodzenia.

Ponadto pragniecie Państwo wskazać, że wystawione przez Państwa faktury dokumentujące sprzedaż Towarów na rzecz Kontrahentów, poza wszystkimi danymi wymaganymi przez ustawę o VAT, dodatkowo zawierają specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (ich ilość, wagę, wartość) co umożliwi identyfikację Towarów będących przedmiotem dostaw.

Generalnie poza Zbiorczym potwierdzeniem dostaw będziecie Państwo posiadać również dokumenty CMR. Biorąc jednak pod uwagę zwiększający się wolumen transakcji i problemy z uzyskaniem CMR, rozważacie Państwo możliwość wdrożenia systemu w ramach którego potwierdzeniem dokonania dostawy będą wyłącznie Zbiorcze potwierdzenia dostaw. W nowym modelu posiadanie lub brak dokumentu CMR nie będzie stanowić czynnika decydującego o zastosowaniu stawki VAT 0%.

Pytanie

Czy gromadzone przez Państwa Zbiorcze potwierdzenia dostawy mogą stanowić wystarczające dowody, że Towary zostały wywiezione z Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium innego niż Polska kraju Unii Europejskiej, a w konsekwencji, że Państwo jesteście uprawnieni do zastosowania 0% stawki VAT do takich transakcji, przy założeniu spełnienia pozostałych warunków, o których mowa w art. 42 ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

Gromadzone przez Państwa Zbiorcze potwierdzenia dostawy mogą stanowić wystarczające dowody, że Towary zostały wywiezione z Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium innego niż Polska kraju Unii Europejskiej, a w konsekwencji, że Państwo jesteście uprawnieni do zastosowania 0% stawki VAT do takich transakcji, przy założeniu spełnienia pozostałych warunków, o których mowa w art. 42 ustawy o VAT.

Od 1 stycznia 2020 r. w polskim porządku prawnym obowiązują nowe przepisy Rozporządzenia UE w zakresie dokumentowania wywozu towarów do innego kraju Unii Europejskiej. Zgodnie z art. 45a ust. 1 Rozporządzenia UE do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:

a) sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;

b) sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:

(i) pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz

(ii) co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.

Ust. 3 powyższego artykułu precyzuje, że do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:

a) dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;

b) następujące dokumenty:

(i) polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;

(ii) dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;

(iii) poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

Powyższe przepisy Rozporządzenia UE obowiązują bezpośrednio w polskim porządku prawnym, ale nie zastępują przepisów ustawy o VAT dotyczących dokumentowania WDT. Rozporządzenie UE określa dokumenty, których posiadanie gwarantuje domniemanie dostarczenia towarów do innego państwa Unii Europejskiej i pozwala na zastosowanie preferencyjnego opodatkowania takich dostaw, bez względu na to, jakie wymogi dokumentacyjne są przewidziane w ustawodawstwie krajowym danego państwa członkowskiego. Przepisy te wyznaczają standard obowiązujący w całej Unii Europejskiej, kreując uprawnienie dla podatników dokonujących transakcji wewnątrzwspólnotowych. Nie należy ich interpretować jako zaostrzenie warunków dokumentacyjnych dla zastosowania preferencyjnego opodatkowania WDT przewidzianych przepisami krajowymi państw członkowskich.

Przepisy ustawy o VAT w zakresie wymogów dokumentacyjnych dla WDT obowiązują nadal, równolegle z przepisami Rozporządzenia UE. Podatnicy mają prawo zastosować się do przepisów Rozporządzenia UE w celu zagwarantowania sobie domniemania wywozu towarów, ale nie mają takiego obowiązku. Mogą zastosować 0% stawkę VAT dla WDT na podstawie art. 42 ust. 1 pkt 2, ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT.

Taką interpretację relacji przepisów krajowych do przepisów Rozporządzenia UE potwierdzają Noty wyjaśniające (ang. Explanatory notes), opublikowane w grudniu 2019 r. przez służby Komisji Europejskiej w odniesieniu do przepisów określanych ogólnie jako „2020 Quick Fixes”, obejmujących także nowe przepisy Rozporządzenia UE dotyczące dokumentowania WDT. Noty wyjaśniające wskazują wprost, że państwa członkowskie mogą ustalać we własnym prawie krajowym inne, bardziej elastyczne domniemania w zakresie dowodzenia wywozu towarów. Wówczas podatnik może korzystać z domniemania przewidzianego przepisami Rozporządzenia UE lub przepisami krajowymi, w zależności od tego, które warunki podatnik spełni. Bardziej elastyczne krajowe przepisy w zakresie dokumentowania WDT mają ciągle zastosowanie. Sam fakt, że warunki zastosowania domniemania z Rozporządzenia UE nie są spełnione, nie oznacza automatycznie, że nie ma zastosowania zwolnienie z art. 138 Dyrektywy VAT. W takim przypadku dostawca musi udowodnić, że warunki dla zastosowania zwolnienia (w tym dotyczące transportu) są spełnione.

Potwierdziło to również Ministerstwo Finansów w „Komunikacie w sprawie implementacji dyrektywy 2018/1910, tzw. pakiet Quick Fixes”, opublikowanym na oficjalnej rządowej stronie internetowej. Fragment tego komunikatu brzmi:

„Rozporządzenie wykonawcze 2018/1912 w art. 45a wprowadza domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione. Sytuacja taka nie ulegnie zmianie po wejściu w życie ustawy implementującej prawo unijne.”

Dokumentowanie wywozu w WDT może więc odbywać się zgodnie z wymogami przepisów ustawy o VAT, na dotychczasowych zasadach. Mając na uwadze powyższe, stoicie Państwo na stanowisku, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2020 r. jesteście Państwo uprawnieni do zastosowania 0% stawki VAT do realizowanych przez Państwa WDT, na podstawie art. 42 ust. 1 pkt 2 w zw. z ust. 3 i 11 ustawy o VAT (przy założeniu spełnienia dodatkowych warunków, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, WDT podlega opodatkowaniu według 0% stawki VAT, pod warunkiem że:

‒ podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;

‒ podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

‒ podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

W myśl art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, tj.:

‒ dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi);

‒ specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Jednocześnie, art. 42 ust. 11 ustawy o VAT stanowi, że w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

‒ korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;

‒ dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;

‒ dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;

‒ dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Należy przy tym podkreślić, iż katalog zastępczych dokumentów potwierdzających fakt dokonania WDT, określony w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, ma charakter otwarty, na co wskazuje wyrażenie „w szczególności”.

Brak dokumentu CMR nie będzie zatem okolicznością wyłączającą możliwość stosowania stawki VAT 0%. Dowody wskazane w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT (dokumenty przewozowe) nie są bezwzględnie wymagane, bowiem podatnik ma możliwość potwierdzenia spełnienia przesłanek materialno-prawnych innymi dowodami wymienionymi w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

W rozpatrywanym przypadku, takim dokumentem jest Zbiorcze potwierdzenie dostawy towarów na rzecz danego odbiorcy, które jednoznacznie potwierdza, że towary udokumentowane fakturami, których dotyczy zestawienie zostały przemieszczone z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego.

Fakt, że zbiorcze potwierdzenie dokonania dostaw może stanowić dowód potwierdzający przemieszczenie towarów w ramach WDT był wielokrotnie potwierdzony przez organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych wydawanych w tożsamych stanach faktycznych. Przykładowo Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 3 września 2021 r. wskazał, że „Zatem mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności sprawy należy stwierdzić, że wskazane zbiorcze potwierdzenie dostawy oraz specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku umożliwiająca identyfikację towaru będącego przedmiotem dostaw znajdująca się na wystawionej fakturze stanowią dowody dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej potwierdzające dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do kontrahenta na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju i tym samym (przy spełnieniu pozostałych warunków z art. 42 ust. 1 ustawy) upoważniają Wnioskodawcę do stosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do tych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.”

Pragniecie Państwo podkreślić, że analiza art. 42 ust. 3 oraz ust. 11 ustawy o VAT prowadzi do wniosku, iż dla zastosowania stawki VAT 0% zasadniczo istotne jest, by podatnik posiadał jakiekolwiek dokumenty, które łącznie potwierdzają fakt dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy. W analizowanej sprawie Państwa dokumentacja niewątpliwie spełnia ten warunek. Nie można przy tym uzależniać prawa do zastosowania preferencyjnej stawki VAT od posiadania konkretnych dokumentów (przykładowo dokumentu CMR). W konsekwencji, brak posiadania dokumentu CMR nie wpływa w rozpatrywanym przypadku na uprawnienie do zastosowania stawki 0%, bowiem Państwo jesteście w posiadaniu innej dokumentacji, o której mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, potwierdzającej wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego.

Podobne stanowisko zaprezentował NSA w uchwale 7 sędziów z 11 października 2010 r. (sygn. I FPS 1/10). W uchwale tej Sąd stwierdził, że „w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy VAT, dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 o.p., o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”. Dodatkowo sąd ten orzekł, że „(`(...)`) już z uwzględnieniem dokładnej analizy gramatycznej powyższych przepisów można stwierdzić, że dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 4 p.t.u., nie mają charakteru dowodów bezwzględnie obligatoryjnych, lecz jedynie względnie obowiązkowych, co oznacza, że podatnik powinien co do zasady nimi dysponować, lecz w przypadku ich braku lub braku pewnych danych na dokumentach wymaganych tymi przepisami - co czyni je niepełnowartościowymi dowodami w zakresie wykazania dowodzonej okoliczności - może ona zostać udowodniona również innymi dowodami, określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy.”

Stanowisko to było wielokrotnie przywoływane w późniejszych orzeczeniach NSA:

‒ wyrok NSA z 17 stycznia 2019 r., sygn. I FSK 358/17,

‒ wyrok NSA z 18 grudnia 2018 r., sygn. I FSK 39/17,

‒ wyrok NSA z 13 grudnia 2018 r., sygn. I FSK 40/17.

Ponadto, zapewniona jest także integralność oraz autentyczność pochodzenia Zbiorczego potwierdzenia dostawy, który otrzymywany byłby e-mailem w formie skanu podpisanego dokumentu, zgodnie z ustaleniami z Kontrahentami. Przepisy ustawy o VAT nie uzależniają zastosowania 0% stawki VAT od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. W konsekwencji należy uznać, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. Dopuszczalność stosowania takiej formy potwierdzona została w ww. Notach wyjaśniających. Z wyjaśnień Komisji Europejskiej wynika, że Rozporządzenie UE nie przewiduje żadnych szczególnych zasad w zakresie formy dokumentów stanowiących dowód wysyłki lub transportu towarów. Państwa członkowskie powinny być więc elastyczne w tym zakresie i nie narzucać surowych ograniczeń (np. wymagając wyłącznie formy papierowej), ale akceptować również elektroniczne wersje takich dokumentów.

Wobec powyższego, Państwa zdaniem, gromadzone przez Państwa Zbiorcze potwierdzenia dostawy mogą stanowić wystarczające dowody, że Towary zostały wywiezione z Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium innego niż Polska kraju Unii Europejskiej, a w konsekwencji, że jesteście Państwo uprawnieni do zastosowania 0% stawki VAT do takich transakcji, przy założeniu spełnienia pozostałych warunków, o których mowa w art. 42 ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2022 r., poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą,

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów na terytorium kraju;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określonym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1 ustawy, przez:

Terytorium kraju rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na mocy art. 2 pkt 3 ustawy, przez:

Terytorium Unii Europejskiej rozumie się przez to terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (`(...)`).

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez:

Dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez:

Towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, przez:

Sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy, przez:

Wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy:

Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;

4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy:

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Przy czym, zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W tym miejscu należy zwrócić szczególną uwagę, na kwestie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru, od dnia 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L z 2018 r. nr 311/10), zwanego dalej rozporządzeniem.

I tak, zgodnie z art. 45a ww. rozporządzenia:

Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:

a) sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;

b) sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:

(i) pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz

(ii) co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) pkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.

2. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.

3. Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:

a) dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;

b) następujące dokumenty:

(i) polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;

(ii) dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;

(iii) poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

Jednakże wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Zgodnie bowiem z art. 41 ust. 3 ustawy:

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy:

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;

2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Należy zauważyć, że warunki wymienione w art. 42 ust. 1 ustawy muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowania w ten sposób ma na celu uniknięcia zakłócenia konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania.

Zgodnie z art. 42 ust. 1a ustawy:

Stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:

1. podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1, lub

2. złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8

- chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

Na mocy art. 42 ust. 3 ustawy:

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

2. (uchylony),

3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

4. (uchylony),

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Przy tym, w myśl art. 42 ust. 11 ustawy:

W przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;

2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;

3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;

4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Należy wskazać, że jeżeli wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy (tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzenia wywożonym towarem jak właściciel) zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

Istotne jest aby dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju. Dokumenty mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju.

Powyższe rozważania potwierdza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r. (I FPS 1/10), w której Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT (wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów)) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Ponadto należy zauważyć, że ustawa nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym, że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238, z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Wobec powyższego dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione i dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny). Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Zatem mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W konsekwencji, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Przy czym przepisy regulujące prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatku nie określają formy dokumentów potwierdzających wywiezienie i dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy. Obowiązujące w tym zakresie przepisy nie stanowią zatem, że wymagane jest wyłącznie posiadanie oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, email, ksero, skan, faks dokumentu lub dokument w formie elektronicznej pobrany z platformy internetowej przewoźnika czy udostępniony za pośrednictwem określonych aplikacji, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy. Stąd należy przyjąć, że każda forma dokumentu jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność i integralność z dokumentami źródłowymi została wystarczająco uprawdopodobniona. Dokumenty powinny jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem posiadanie przez dostawcę dokumentów, o których mowa w art. 42 ustawy o VAT uprawnia/będzie uprawniało do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Z opisu sprawy wynika, że posiadacie Państwo siedzibę w Niemczech. Jesteście Państwo zarejestrowani w Polsce, jako podatnik VAT czynny oraz jako podatnik VAT UE. Dostarczacie Państwo Towary Kontrahentom zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w innych państwach Unii Europejskiej niż Polska, posługujących się numerami nadanymi im w innych niż Polska państwach Unii Europejskiej dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Towary są transportowane z Polski do innych państw Unii Europejskiej, do magazynów Kontrahentów albo magazynów prowadzonych na zlecenie Kontrahentów przez podmioty trzecie. Traktujecie Państwo wskazane transakcje jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy o VAT („WDT”) i wykazujecie je odpowiednio w składanych przez Państwa deklaracjach VAT oraz informacjach podsumowujących VAT-UE. Dla potrzeb dokumentowania WDT planujecie Państwo wdrożyć system, w ramach którego potwierdzeniem dokonania dostawy będą wyłącznie dokumenty zbiorczego potwierdzenia dostawy towarów, w których Kontrahent potwierdzi odbiór Towarów w danym państwie Unii Europejskiej innym niż Polska („Zbiorcze potwierdzenie dostawy”). Uzyskiwanie takiego zbiorczego potwierdzenia odbywać się będzie w następujący sposób:

‒ Wysyłacie Państwo do Kontrahenta zestawienie faktur dotyczących dostaw wykonanych w danym okresie rozliczeniowym,

‒ Kontrahent potwierdza dokonanie dostaw udokumentowanych fakturami określonymi w zbiorczym zestawieniu przesłanym przez Państwa.

Zbiorcze potwierdzenie dostawy wskazywać będzie, że Towary będące przedmiotem WDT zostały faktycznie dostarczone do miejsca jego przeznaczenia znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego UE. Zawierać będzie, co najmniej, następujące elementy:

‒ dane identyfikacyjne i adresowe dostawcy i nabywcy, w tym nr VAT dla transakcji wewnątrzwspólnotowych,

‒ numer i datę wystawienia faktury dokumentującej dostawę towarów,

‒ miejsce odbioru towaru przez nabywcę (jeżeli jest inny niż adres nabywcy),

‒ datę odbioru Towarów przez nabywcę.

Zbiorcze potwierdzenie dostawy wydawane byłoby w odniesieniu do wszystkich dostaw dokonanych do danego Kontrahenta w danym kraju Unii Europejskiej w danym miesiącu. Kontrahent podpisywałby Zbiorcze potwierdzenie dostawy (najczęściej poprzez swoich pracowników odpowiedzialnych za transport/logistykę), dodatkowo podając datę złożenia podpisu, a czasem również zamieszczając firmową pieczątkę. Kontrahent przesyłałby Państwu skan (w formie pliku PDF) podpisanego Zbiorczego potwierdzenia dostawy e-mailem. Ponadto wystawione przez Państwa faktury dokumentujące sprzedaż Towarów na rzecz Kontrahentów, poza wszystkimi danymi wymaganymi przez ustawę o VAT, dodatkowo zawierają specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (ich ilość, wagę, wartość) co umożliwi identyfikację Towarów będących przedmiotem dostaw. Generalnie poza Zbiorczym potwierdzeniem dostaw będziecie Państwo posiadać również dokumenty CMR. Biorąc jednak pod uwagę zwiększający się wolumen transakcji i problemy z uzyskaniem CMR, rozważacie Państwo możliwość wdrożenia systemu w ramach którego potwierdzeniem dokonania dostawy będą wyłącznie Zbiorcze potwierdzenia dostaw.

Na tle przedstawionego opisu sprawy powzięliście Państwo wątpliwości czy gromadzone przez Państwa Zbiorcze potwierdzenie dostawy mogą stanowić wystarczające dowody, że Towary zostały wywiezione z Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium innego niż Polska kraju Unii Europejskiej, a w konsekwencji czy Państwo jesteście uprawnieni do zastosowania stawki 0% do takich transakcji, przy spełnieniu pozostałych warunków, o których mowa w art. 42 ustawy o VAT.

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości wskazać należy, że dla potrzeb dokumentowania dostaw wewnątrzwspólnotowych towarów, w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy (WDT) planujecie Państwo wdrożyć system, w ramach którego potwierdzeniem dokonania dostawy będą wyłącznie dokumenty zbiorczego potwierdzenia dostawy towarów. Zbiorcze potwierdzenie dostawy towarów jednoznacznie wskazywać będzie, że towar będący przedmiotem WDT został dostarczony do miejsca jego przeznaczenia znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego UE. Zbiorcze potwierdzenie zawierać będzie, co najmniej, dane identyfikacyjne i adresowe dostawcy i nabywcy, w tym nr VAT dla transakcji wewnątrzwspólnotowych; numer i datę wystawienia faktury dokumentującej dostawę towarów; miejsce odbioru towaru przez nabywcę (jeżeli jest inny niż adres nabywcy); datę odbioru towaru przez nabywcę. Uzyskiwanie zbiorczego potwierdzenia odbywać się będzie w taki sposób, że Państwo wysyłacie do Kontrahenta zestawienie faktur dotyczących dostaw wykonanych w danym okresie rozliczeniowym, zaś Kontrahent potwierdza dokonanie dostaw udokumentowanych fakturami określonymi w zbiorczym zestawieniu przesłanym przez Państwa. Jednocześnie specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku umożliwiająca identyfikację towaru będącego przedmiotem dostaw, będzie znajdować się na fakturze wystawionej przez Państwa.

Zatem mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności sprawy należy stwierdzić, że wskazane zbiorcze potwierdzenie dostawy oraz specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku umożliwiająca identyfikację towaru będącego przedmiotem dostaw znajdująca się na wystawionej fakturze stanowią dowody dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej potwierdzające dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do kontrahenta na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju i tym samym (przy spełnieniu pozostałych warunków z art. 42 ust. 1 ustawy) upoważniają Państwa do stosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do tych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Tym samym Państwa stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zastrzegamy, że rozstrzygnięcie, czy dokumenty, którymi będzie dysponować podatnik, rzeczywiście potwierdzają dokonanie wywozu towarów z terytorium kraju i dostarczenie do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (`(...)`).

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).