Interpretacja dotyczy ustalenia, czy komornik sądowy, prowadząc egzekucję z nieruchomości dłużnika, będzie zobowiązany do płacenia podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży działek w ramach tej egzekucji. Organ podatkowy uznał, że dłużnik, którego nieruchomość podlega egzekucji, jest podatnikiem VAT w odniesieniu do sprzedaży tych działek. Dłużnik nabył nieruchomość w celu prowadzenia działalności gospodarczej, związanej z budową osiedla, a nie dla zaspokojenia potrzeb osobistych. Podjął również szereg działań organizacyjnych, takich jak uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy oraz podział działki na mniejsze działki budowlane, co wykracza poza zwykły zarząd majątkiem prywatnym i wskazuje na jego profesjonalny charakter jako podmiotu gospodarczego. W związku z tym, komornik sądowy, dokonując sprzedaży działek w ramach egzekucji, będzie płatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu tej dostawy, zgodnie z art. 18 ustawy o VAT.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.
27 września 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 26 września 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek objętych wnioskiem, w ramach postępowania egzekucyjnego.
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego.
Na wstępie należy zauważyć, że stan faktyczny przedstawiony w niniejszym wniosku jest niemal identyczny ze stanem faktycznym, jaki został przez Wnioskodawcę przedstawiony we wniosku ORD-IN, w odpowiedzi na który Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dnia 28 maja 2021 r. interpretację indywidualną o sygnaturze: 0111-KDIB3-3.4012.132.2021.2.MS. Zmianie uległa jedna okoliczność faktyczna - odnosząca się do podatnika, w sprawie którego egzekucję prowadzi Wnioskodawca jako komornik sądowy, w związku z tym będąc płatnikiem podatku od towarów i usług.
Poniżej zatem zostanie przedstawiony stan faktyczny - w układzie, w jakim został on przedstawiony we wniosku ORD-IN do powyższej interpretacji i uzupełniony pismem będącym odpowiedzią na wezwanie Dyrektora KIS - z tym że wnioskodawca wyraźnie zaznaczy w tym stanie faktycznym zaistniałą różnicę.
Różnica w stanie faktycznym spowodowana jest tym, że w okresie między rozpoczęciem postępowania egzekucyjnego a momentem powstania ewentualnego obowiązku podatkowego (uprawomocnienia się postanowienia sądu o przysądzeniu własności nieruchomości) dłużnika dotkną zmiany w stanie faktycznym.
Stan faktyczny w sprawie niniejszej przedstawia się następująco:
Wnioskodawca jest komornikiem sądowym prowadzącym kancelarię. W ramach swoich obowiązków prowadzi postępowanie w przedmiocie egzekucji należności pieniężnej. W tym postępowaniu jest przeprowadzana egzekucja z nieruchomości.
Ta nieruchomość to nieruchomość gruntowa (objęta jedną księgą wieczystą), stanowiąca niezabudowane działki ewidencyjne nr: 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/6, 1/7, 1/8, 1/9, 1/10, 1/11, 1/12, 1/13, 1/14, 1/15, 1/16, 1/17, 1/18, 1/19, 1/20, 1/21, 1/22, 1/23, 1/24, 1/25, 1/26, 1/27, 1/28, 1/29, 1/31, 1/31, 1/32, 1/33, 1/34, 1/35, 1/26, 1/37, 1/38. Ich łączna powierzchnia wynosi `(...)` m2. Nieruchomość zlokalizowana jest w obrębie `(...)` w Gminie `(...)` w powiecie `(...)`. Nieruchomość objęta jest księgą wieczystą nr `(...)` prowadzoną przez Sąd Rejonowy w `(...)`.
Dłużnikiem w tym postępowaniu jest osoba fizyczna. Prowadzi ona jednoosobową działalność gospodarczą, której przedmiotem jest (przeważająca działalność) sprzedaż hurtowa owoców i warzyw (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 46.31.Z). Przedsiębiorca jest wpisany do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej)). Wpis jest aktywny. Dłużnik posiada numer REGON oraz numer NIP. Był od 1 stycznia 2011 r. zarejestrowany jako czynny podatnik VAT (podatek od towarów i usług).
To co zmieniło się - w porównaniu z wcześniej przedstawionym stanem faktycznym – to fakt, że dłużnik został wykreślony z rejestru podatników VAT czynnych przez organ podatkowy. Jak wynika z informacji zawartych w oficjalnym rejestrze podatników VAT prowadzonym przez Szefa KAS, dłużnik został wykreślony z ewidencji podatników VAT czynnych na podstawie art. 96 ust. 10b pkt 2 u.p.t.u., czyli z powodu nieskładania przez co najmniej trzy kolejne miesiące deklaracji VAT. (identyfikator wyszukiwania: `(...)`).
Dłużnik nabył nieruchomość (która będzie przedmiotem egzekucji) w grudniu 1991 r. na podstawie umowy sprzedaży od innej osoby fizycznej (rolnika). Sprzedaż ta nie była obciążona podatkiem od towarów i usług (który wówczas jeszcze w Polsce nie obowiązywał).
Dłużnik podejmował określone działania organizacyjne wobec przedmiotowej nieruchomości. Uzyskał dla nieruchomości warunki zabudowy (o czym szczegółowo poniżej), następnie finalnie podzielił nieruchomość na kilkadziesiąt działek pod zabudowę. Z wyjaśnień dłużnika złożonych płatnikowi wynika, że dłużnik nabył przedmiotową nieruchomość „w celu budowy osiedla”. Nieruchomość nie została uzbrojona, dłużnik nie podejmował starań w tym zakresie. Nieruchomość nie była używana przez dłużnika w prowadzonej przez niego podstawowej działalności gospodarczej (nie była zajęta na cele tej działalności). Nie została ona objęta jego ewidencją środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.
Dłużnik nie oddawał przedmiotowej nieruchomości w dzierżawę, nie zawierał żadnej umowy w tym zakresie. Nieruchomość została natomiast oddana - na podstawie ustnej umowy użyczenia - innemu podmiotowi do korzystania i pobierania pożytków (naturalnych). Ten inny podmiot wykorzystuję te działkę rolniczo (prowadząc tam uprawę zbóż) i pobierając z niej pożytki. Nastąpiło to około 2010 r. i stan ten trwa do chwili obecnej. Celem tego działania było zapobieżenie uszczerbkowi na walorach tej nieruchomości poprzez jej niekontrolowane zadrzewienie, czy też zakrzaczenie poprzez tzw. samosiejki.
Dłużnik sam nie uprawiał tego gruntu (nie prowadził na nim działalności rolniczej). Nie sprzedawał również produktów rolniczych wytworzonych na tym gruncie.
Teren, na którym znajduje się nieruchomość nie jest objęty obowiązującym planem miejscowym. Dla terenu na którym znajduje się nieruchomość zostało wydane studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, w którym określono ten teren jako obszar rozwoju przedsiębiorczości, obszary rozwoju osadniczego i gospodarczego.
W dniu 17 listopada 2009 r. Burmistrz Miasta i Gminy `(...)` wydał decyzję o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie `(...)` budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie wolnostojącej i budowie 5 budynków z usługą nieuciążliwą wraz z infrastrukturą techniczną na terenie działek 2/15, 2/16, 2/17 w miejscowości `(...)`. Następnie działki 2/15, 2/16, 2/17 połączono w jedną działkę o numerze 1. W dalszym etapie, zgodnie z decyzją z 21 maja 2014 r. Burmistrza Gminy `(...)`, zatwierdzono projekt podziału nieruchomości położonej w `(...)` i oznaczonej jako działka 1 na:
· działki 1/(1-6, 8-12, 14-18, 20-25, 27-31, 33-37) z przeznaczeniem pod zabudowę jednorodzinną wolnostojącą;
· działki 1/(7, 13, 19, 26, 32) z przeznaczeniem pod zabudowę mieszkaniowo-usługową,
· działki 1/38 z przeznaczeniem pod drogę wewnętrzną.
Czy Wnioskodawca jest w opisanej sytuacji płatnikiem podatku od towarów i usług, bowiem dłużnik, którego nieruchomości będą sprzedawane w trybie egzekucji z nieruchomości, jest w odniesieniu do nich podatnikiem podatku od towarów i usług występującym w tym charakterze?
Wnioskodawca uważa, iż jest płatnikiem podatku od towarów i usług, bowiem dłużnik, o którym mowa, jest i będzie występował w charakterze podatnika VAT względem gruntów będących przedmiotem przyszłej sprzedaży egzekucyjnej w ramach egzekucji z nieruchomości. Niczego w tym zakresie nie zmieniło wykreślenie dłużnika z rejestru podatników VAT czynnych w trakcie trwania postępowania egzekucyjnego.
Prezentowana poniżej argumentacja jest w zdecydowanej większości tożsama z argumentacją zaprezentowaną już we wniosku ORD-IN, w odpowiedzi na który Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dnia 28 maja 2021 r. interpretację indywidualną o sygnaturze: 0111-KDIB3-3.4012.132.2021.2.MS.
Dodatkowe argumenty - odnoszące się do zmiany w stanie faktycznym - zostaną poniżej zaprezentowane.
Wnioskodawca wskazuje, że dla uznania go za płatnika - w odniesieniu do konkretnych transakcji (dostaw) realizowanych w drodze sprzedaży egzekucyjnej - istotne jest to, aby ta transakcja podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:
1. po pierwsze - dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
2. po drugie - czynność wykonywana jest przez podmiot, który w jej ramach działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.
Nie ulega wątpliwości, że w następstwie sprzedaży egzekucyjnej nieruchomości dochodzi do dostawy towarów, tj. poszczególnych działek składających się na nieruchomość mającą być przedmiotem egzekucji (występuje zatem czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług).
Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności - w następstwie czego Wnioskodawca będzie płatnikiem - konieczne jest, aby czynność ta wystąpiła u podmiotu, który dla tej właśnie czynności występuje w charakterze podatnika VAT.
Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Działalność gospodarcza - w myśl art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Wnioskodawca uważa, że dłużnik jest podatnikiem VAT i będzie występował w odniesieniu do gruntu, który będzie przedmiotem egzekucji z nieruchomości, w charakterze podatnika VAT.
Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.
Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.
Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).
Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej.
W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L z dnia 11 grudnia 2006 r., Nr 347, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.
W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.
Zatem w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest to, czy zbywca w celu dokonania jego sprzedaży, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Przy czym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Podkreślić należy, że wskazane orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, np. NSA z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1536/10), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 1658/11), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt. I FSK 1656/11) oraz WSA z dnia 1 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 670/11), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11), które zapadły na tle wyroku Trybunału.
Z powyższych wyroków wynika, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną).
W kontekście powyższego należy zauważyć że dłużnik:
Nabył przedmiotowe grunty celem wybudowania na nich osiedla (jak wynika z jego wyjaśnień). Wskazuje to na gospodarczy zamiar dłużnika i jego chęć wykorzystywania tych gruntów w celach zarobkowych charakterystycznych dla handlowca;
Podejmował aktywne działania zmierzające do zmiany przeznaczenia gruntów i nadania im nowego charakteru.
Grunty zostały nabyte jako jedna działka stanowiące grunt orny. Poprzez szereg działań - uzyskanie warunków zabudowy, scalenie działek, podział scalonej działki na kilkadziesiąt działek z jednoczesnym wydzieleniem drogi wewnętrznej - dłużnik zmienił status gruntu; uzyskał kilkadziesiąt towarów o nowej funkcji (działki budowlane). Dłużnik zachowywał się zatem względem tych gruntów jak przedsiębiorca. Miał zamiar gospodarczy (zarobkowy) względem tych gruntów. Te działania układają się w ciąg wskazujący na zamiar maksymalizacji zysków ze sprzedaży tych towarów i są charakterystyczne dla działań handlowców.
W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, iż dłużnik, o którym mowa, jest i będzie występował w charakterze podatnika VAT względem gruntów będących przedmiotem przyszłej sprzedaży egzekucyjnej w ramach egzekucji z nieruchomości. Dlatego też Wnioskodawca uważa, iż będzie w tym przypadku (dla opisywanego zdarzenia przyszłego) płatnikiem podatku od towarów i usług.
Jednocześnie zdaniem Wnioskodawcy, dla przyjęcia powyższego poglądu nie ma znaczenia okoliczność, która w międzyczasie (po wydaniu pierwszej interpretacji w tej sprawie) dotknęła dłużnika a mianowicie fakt, że dłużnik został wykreślony z ewidencji podatników VAT czynnych, z powodu nieskładania deklaracji VAT.
Podkreślić bowiem należy, że o statusie danego podmiotu jako podatnika VAT nie decydują znamiona formalne, takie jak np. figurowanie w rejestrze podatników VAT czynnych, lecz okoliczności faktyczne, które wskazują na to, że dany podmiot będzie występował w charakterze podatnika w odniesieniu do danej transakcji, bądź nie.
W odniesieniu do stanu faktycznego będącego podstawą wydania niniejszej interpretacji, okoliczność wykreślenia dłużnika z rejestru podatników VAT czynnych, nie wpływa na jego status jako podmiotu występującego w niniejszej sprawie w charakterze „handlowca” (w rozumieniu powyżej przedstawionym). Wykreślenie dłużnika z rejestru podatników VAT czynnych nie zmienia bowiem tego, że w odniesieniu do działek gruntu (będących przedmiotem sprzedaży egzekucyjnej) podejmował on opisane wyżej czynności skutkujące uznaniem go za podatnika względem tych czynności. Wykreślenie dłużnika z rejestru podatników VAT czynnych nie „unieważnia” tych czynności, nie skutkuje uznaniem ich za „niebyłe” (nie mające miejsca).
Jednocześnie wykreślenie dłużnika z rejestru podatników VAT nie jest zdarzeniem, które - w ocenie Wnioskodawcy - mogłoby przeważać szalę na rzecz uznania dłużnika za niebędącego podatnikiem VAT w odniesieniu do sprzedaży działek, o których mowa. Zwłaszcza, że jak wynika z informacji zawartych w rejestrze CEIDG (na dzień składania niniejszego wniosku) dłużnik nie dokonał wykreślenia wpisu. Istnieje zatem domniemanie, że dłużnik uważa się nadal za osobę prowadzącą działalność gospodarczą.
Tym samym Wnioskodawca uważa, że nadal jest - w odniesieniu do sprzedaży egzekucyjnej, o której mowa we Wniosku - płatnikiem podatku od towarów i usług, bowiem dłużnik, o którym mowa, jest i będzie występował w charakterze podatnika VAT względem gruntów będących przedmiotem sprzedaży egzekucyjnej w ramach egzekucji z nieruchomości. Niczego w tym zakresie nie zmieniło wykreślenie dłużnika z rejestru podatników VAT czynnych w trakcie trwania postępowania egzekucyjnego.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r., poz. 931, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”:
Organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2022 r. poz. 479) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.
Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.):
Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.
Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika.
W świetle cyt. wyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi. Sytuacja taka ma miejsce, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów. Sformułowanie „płatnikami” oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych (zlicytowanych) towarów należących do podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne.
Komornik sądowy pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą dokonaną w ramach egzekucji. Nie bez znaczenia jest także fakt, że podatnik, będący dłużnikiem, zazwyczaj nie otrzymuje kwot uzyskanych przez organ egzekucyjny ze sprzedaży towarów w wykonaniu czynności egzekucyjnych. Prawdopodobne jest zatem, że podatnik nie posiada innych środków finansowych umożliwiających uiszczenie należnego podatku. Ustanowienie organu egzekucyjnego płatnikiem zapewnia odprowadzenie należnego podatku przez organ przeprowadzający dostawę w ramach czynności egzekucyjnych.
Zaznaczenia wymaga, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. Natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.
Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.
Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy:
Opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy:
Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Jednocześnie należy zaznaczyć, że sprzedaż nieruchomości w trybie egzekucji stanowi odpłatną dostawę towarów, co oznacza, że zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, objęta jest zakresem przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.
W odniesieniu do art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.
Zgodnie z przedstawionymi przepisami grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, która to czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.
Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.
Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy:
Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Według art. 15 ust. 2 ustawy:
Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
W kontekście powyższego, uwzględniając definicję działalności gospodarczej, należy stwierdzić, że dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tylko w sytuacji, gdy dokonana zostanie przez podmiot o statusie podatnika, który będzie działał w takim charakterze w odniesieniu do tej konkretnie czynności. Natomiast dla stwierdzenia, że dla danej transakcji podmiot jest podatnikiem podatku od towarów i usług, konieczne jest prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy.
Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.
Odnosząc regulacje zawarte w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy do art. 18 ustawy, wskazać należy, że w przypadku, gdy dłużnik - właściciel danej nieruchomości - jest podatnikiem podatku od towarów i usług, wówczas komornik jest płatnikiem podatku VAT z tytułu dostawy nieruchomości.
Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.
Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.
Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.
W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.
W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.
W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy dłużnik, w celu dokonania sprzedaży przedmiotowej nieruchomości podejmował/będzie podejmował aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.
Ponadto jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C- 81/10), dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.
Z ww. orzeczeń C-180/10 i C-181/10 wynika również, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.
Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.
Wskazać należy, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.
Stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.
Ponadto ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że aby nieruchomość stanowiła majątek prywatny, to podatnik musi w całym okresie jej posiadania wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości, czy jej części, w ramach majątku osobistego.
Zgodnie z art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2022 r., poz. 1360, z późn. zm.), przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.
Biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia – art. 713 Kodeksu cywilnego.
Zatem umowa użyczenia jest z natury umową nieodpłatną. Umowa użyczenia nie przenosi własności rzeczy.
Z opisu sprawy wynika, że dłużnik nabył nieruchomość (która będzie przedmiotem egzekucji) w grudniu 1991 r. na podstawie umowy sprzedaży od innej osoby fizycznej (rolnika). Dłużnik podejmował określone działania organizacyjne wobec przedmiotowej nieruchomości. Uzyskał dla nieruchomości warunki zabudowy, następnie finalnie podzielił nieruchomość na kilkadziesiąt działek pod zabudowę. Z wyjaśnień dłużnika złożonych płatnikowi wynika, że dłużnik nabył przedmiotową nieruchomość „w celu budowy osiedla”. Około 2010 r. nieruchomość została natomiast oddana - na podstawie ustnej umowy użyczenia - innemu podmiotowi do korzystania i pobierania pożytków (naturalnych). Podmiot ten wykorzystuje te działkę rolniczo (prowadząc tam uprawę zbóż) i pobierając z niej pożytki. Celem tego działania było zapobieżenie uszczerbkowi na walorach tej nieruchomości poprzez jej niekontrolowane zadrzewienie, czy też zakrzaczenie poprzez tzw. samosiejki.
W dniu 17 listopada 2009 r. Burmistrz Miasta i Gminy `(...)` wydał decyzję o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie `(...)` budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie wolnostojącej i budowie 5 budynków z usługą nieuciążliwą wraz z infrastrukturą techniczną na terenie działek 2/15, 2/16, 2/17 w miejscowości `(...)`. Następnie działki 2/15, 2/16, 2/17 połączono w jedną działkę o numerze 1. W dalszym etapie, zgodnie z decyzją z 21 maja 2014 r. Burmistrza Gminy `(...)`, zatwierdzono projekt podziału nieruchomości położonej w `(...)` i oznaczonej jako działka 1 na:
- działki 1/(1-6, 8-12, 14-18, 20-25, 27-31, 33-37) z przeznaczeniem pod zabudowę jednorodzinną wolnostojącą;
- działki 1/(7, 13, 19, 26, 32) z przeznaczeniem pod zabudowę mieszkaniowo-usługową,
- działki 1/38 z przeznaczeniem pod drogę wewnętrzną.
Z powyższego wynika, że dłużnikowi przy nabyciu w grudniu 1991 r. nieruchomości z której wydzielone zostały działki nr 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/6, 1/7, 1/8, 1/9, 1/10, 1/11, 1/12, 1/13, 1/14, 1/15, 1/16, 1/17, 1/18, 1/19, 1/20, 1/21, 1/22, 1/23, 1/24, 1/25, 1/26, 1/27, 1/28, 1/29, 1/31, 1/31, 1/32, 1/33, 1/34, 1/35, 1/26, 1/37, 1/38 mające być przedmiotem planowanej sprzedaży w drodze licytacji komorniczej nie przyświecał cel związany z wykorzystaniem jej na potrzeby osobiste (własne), lecz w celu prowadzenia na niej działalności gospodarczej polegającej na budowie osiedla. Ponadto w tym celu podjęte zostały przez dłużnika działania w zakresie:
- uzyskania decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie `(...)` budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie wolnostojącej i budowie 5 budynków z usługą nieuciążliwą wraz z infrastrukturą techniczną na terenie działek 2/15, 2/16, 2/17,
- połączenia działek 2/15, 2/16, 2/17 w jedną działkę o numerze 1,
- podziału działki 1 na:
· działki 1/(1-6, 8-12, 14-18, 20-25, 27-31, 33-37) z przeznaczeniem pod zabudowę jednorodzinną wolnostojącą;
· działki 1/(7, 13, 19, 26, 32) z przeznaczeniem pod zabudowę mieszkaniowo-usługową,
· działkę 1/38 z przeznaczeniem pod drogę wewnętrzną.
Jednocześnie nabyta nieruchomość gruntowa nie zaspokaja potrzeb osobistych dłużnika, gdyż użyczył on przedmiotową nieruchomość innemu podmiotowi czerpiąc tym samym korzyść z braku konieczności ponoszenia kosztów na utrzymanie nieruchomości w stanie niepogorszonym.
Analiza przedstawionego opisu sprawy, dokonana w kontekście przywołanych wyżej przepisów prawa, prowadzi do wniosku, że podjęte przez dłużnika działania w całym okresie posiadania nieruchomości gruntowej z której wydzielone zostały działki nr 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/6, 1/7, 1/8, 1/9, 1/10, 1/11, 1/12, 1/13, 1/14, 1/15, 1/16, 1/17, 1/18, 1/19, 1/20, 1/21, 1/22, 1/23, 1/24, 1/25, 1/26, 1/27, 1/28, 1/29, 1/31, 1/31, 1/32, 1/33, 1/34, 1/35, 1/26, 1/37, 1/38 mające być przedmiotem planowanej sprzedaży w drodze licytacji komorniczej nie mają na celu wykorzystywania nieruchomości do zaspokojenia potrzeb osobistych dłużnika, tylko wykorzystanie jej do celów gospodarczych – zarobkowych. Takie postępowanie jest charakterystyczne dla podmiotów występujących profesjonalnie w obrocie gospodarczym.
Zatem nie cele osobiste – w przypadku dłużnika brak jest czynności charakteryzujących zarząd majątkiem osobistym – a cele gospodarcze leżą u podstaw działania dłużnika, wobec czego sprzedaż działek nr 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/6, 1/7, 1/8, 1/9, 1/10, 1/11, 1/12, 1/13, 1/14, 1/15, 1/16, 1/17, 1/18, 1/19, 1/20, 1/21, 1/22, 1/23, 1/24, 1/25, 1/26, 1/27, 1/28, 1/29, 1/31, 1/31, 1/32, 1/33, 1/34, 1/35, 1/26, 1/37, 1/38 nie będzie stanowiła rozporządzania majątkiem osobistym. Sprzedaż przedmiotowych działek wpisuje się w katalog czynności, które zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. A skoro zbycie będzie wykraczało poza zakres zwykłego wykonywania prawa własności, będzie stanowiło działalność gospodarczą podjętą w celach zarobkowych, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a dłużnik wystąpi w charakterze podatnika tego podatku, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy.
W konsekwencji, dostawa przez Pana w drodze licytacji komorniczej działek objętych wnioskiem będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy a Pan z tytułu przedmiotowej dostawy zgodnie z art. 18 ustawy będzie płatnikiem podatku od towarów i usług.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 z późn.zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili