0112-KDSL2-1.440.87.2022.6.AP

WIĄŻĄCA INFORMACJA STAWKOWA (WIS)

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.), zwanej dalej Ordynacją podatkową, i art. 42a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r., poz. 931, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, po rozpatrzeniu wniosku (…) z dnia 12 maja 2022 r. (data wpływu 19 maja 2022 r.), uzupełnionego pismami z dnia 6 lipca 2022 r. (data wpływu 8 lipca 2022 r.) oraz z dnia 10 sierpnia 2022 r. (data wpływu 12 sierpnia 2022 r.) oraz z dnia 15 września 2022 r. (data wpływu 19 września 2022 r.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydaje niniejszą wiążącą informację stawkową.

Przedmiot wniosku: usługa (świadczenie kompleksowe) – odpłatne uczestnictwo Wnioskodawcy w spotkaniach i filmach reklamowych mających na celu reklamę produktów określonej marki wraz z zobowiązaniem Wnioskodawcy do zamieszczenia w swoich mediach społecznościowych relacji dotyczących produktów marki, obejmujących materiały zawierające wizerunek, sylwetkę lub głos Wnioskodawcy

Opis usługi: Wnioskodawca odpłatnie uczestniczy w spotkaniach i filmach reklamowych mających na celu reklamę produktów określonej marki wraz z zobowiązaniem do zamieszczenia w swoich mediach społecznościowych relacji dotyczących marki, obejmujących materiały zawierające wizerunek, sylwetkę lub głos Wnioskodawcy.

Wnioskodawca świadczący przedmiotową usługę jest (…), natomiast w związku z realizacją umowy występuje jako „Aktor”.

Na przedmiotowe świadczenie składa się:

· wzięcie udziału osobiście przez Aktora w spotkaniu z ambasadorem marki, a także z innymi gośćmi spotkania, którego tematem przewodnim będą produkty marki oraz kampania marketingowa,

· wzięcie osobistego udziału oraz artystyczne wykonanie przez Aktora głównej roli w filmie reklamowym realizowanym podczas spotkania z ambasadorem marki w ramach kampanii marketingowej,

· zamieszczenie na profilu Aktora na Instagramie oraz Facebooku dwóch relacji (tzw. stories) dotyczących marki zawierających zestaw materiałów wskazanych i zaakceptowanych uprzednio przez Zleceniodawcę,

· zamieszczenie w terminie wskazanym przez Zleceniodawcę i utrzymanie przez okres wskazany przez Zleceniodawcę dwóch postów na profilu Aktora na Instagramie dotyczących marki,

· zamieszczenie w terminie wskazanym przez Zleceniodawcę i utrzymanie przez okres wskazany przez Zleceniodawcę dwóch postów na profilu Aktora na Facebooku dotyczących marki,

· udzielenie Zleceniodawcy przez Aktora licencji wyłącznej do wykonanego przez niego przedmiotu umowy, w tym do artystycznego wykonania Aktora oraz udzielenie Zleceniodawcy przez Aktora zgody na korzystanie z wizerunku, sylwetki i głosu Aktora utrwalonych w postaci zdjęć oraz zapisu filmowego (audiowizualnego) w filmie reklamowym oraz w materiałach składających się na relacje i posty na Instagramie i Facebooku, w zakresie i na polach eksploatacji określonych w umowie.

Wnioskodawca oświadczył, że nie występuje jako twórca/artysta wykonawca w odniesieniu do udziału w spotkaniu z ambasadorem marki ani w odniesieniu do relacji/postów, bowiem treści te zawierają materiały wskazane i zaakceptowane przez Zleceniodawcę. Usługi te mają charakter reklamy produktów i nie spełniają definicji utworu. Ponadto film reklamowy stanowi utwór, a Wnioskodawca występuje jako artysta wykonawca w odniesieniu do wykonywania usługi dotyczącej utworu audiowizualnego, tj. reklamy telewizyjnej. Wnioskodawca udziela licencji do wykonania artystycznego Wnioskodawcy w zakresie filmu reklamowego. W ramach wynagrodzenia Wnioskodawca otrzymuje honorarium z tytułu praw do artystycznego wykonania.

Świadczenie realizuje cel reklamowy. Zleceniodawca oczekuje, że produkt zyska na popularności dzięki uczestnictwu Wnioskodawcy w jego reklamie. Wszystkie czynności świadczenia powiązane są ze sobą osobą Wnioskodawcy, który jest personą publiczną i zmierzają do reklamy określonego produktu. Nie ma możliwości, żeby ktoś inny zastąpił Wnioskodawcy w wykonaniu danych czynności. Chodzi o powiązanie wizerunku Wnioskodawcy – a nie innej osoby – z określonym produktem w postaci reklamy i jego zaprezentowaniu w mediach z wykorzystaniem mediów społecznościowych Wnioskodawcy. Z punktu widzenia Zleceniodawcy jest on zainteresowany nabyciem od Wnioskodawcy jednego złożonego świadczenia.

Rozstrzygnięcie: PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) 2015 – 73

Stawka podatku od towarów i usług: 23%

Podstawa prawna: art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 i ust. 1a ustawy, art. 146ea pkt 1 oraz art. 146ef ust. 1 pkt 1 ustawy

Cel wydania WIS: określenie stawki podatku od towarów i usług

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2022 r. Wnioskodawca złożył wniosek w zakresie sklasyfikowania ww. świadczenia według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) na potrzeby określenia stawki podatku od towarów i usług. Wniosek uzupełniono w dniach 8 lipca 2022 r., 12 sierpnia 2022 r. oraz 19 września 2022 r. poprzez doprecyzowanie opisu świadczenia, sprecyzowanie przedmiotu wniosku, potwierdzenie wpłaty brakującej opłaty oraz kopię umowy na wykonanie przedmiotowego świadczenia.

W treści wniosku przedstawiono następujący szczegółowy opis świadczenia.

Wnioskodawca uczestniczy odpłatnie w spotkaniach i filmach reklamowych mających na celu reklamę określonego produktu oraz zobowiązuje się zamieścić w swoich mediach społecznościowych relację dotyczącą produktu obejmującą materiały zawierające jego wizerunek, sylwetkę lub głos.

Wnioskodawca chciałby uzyskać potwierdzenie, jaką stawkę VAT (podatek od towarów i usług) powinien stosować do fakturowania na producenta ww. usługi.

W przysłanym w dniu 8 lipca 2022 r. piśmie Wnioskodawca wskazał, że jest zainteresowany określeniem prawidłowej klasyfikacji wg PKWiU oraz wskazaniem stawki podatku od towarów i usług dla usługi polegającej na odpłatnym uczestnictwie w spotkaniach i filmach reklamowych mających na celu reklamę określonego produktu.

Natomiast w dniu 12 sierpnia 2022 r. Wnioskodawca uzupełnił wniosek o poniższe informacje:

1. Wnioskodawca uczestniczy w spotkaniach oraz filmach reklamowych, podczas których pokazuje dany produkt w taki sposób, aby zachęcić potencjalnych odbiorców do jego spróbowania czy nabycia. Przy okazji reklamy Wnioskodawca udziela wywiadu, który jest dopasowany do treści reklamowych produktu oraz do idei towarzyszącej reklamie tego produktu. Wnioskodawca zamieszcza relację dotyczącą danej marki produktu zawierającą wizerunek, głos i sylwetkę Wnioskodawcy w swoich mediach społecznościowych.

2. Usługa realizuje cel reklamowy. Nabywca oczekuje, że produkt zyska na popularności dzięki uczestnictwu Wnioskodawcy w jego reklamie. Wnioskodawca udziela licencji zleceniodawcy do artystycznego wykonania Wnioskodawcy oraz zgody na korzystanie z wizerunku, głosu i sylwetki Wnioskodawcy utrwalonych w reklamie.

3. Wnioskodawca świadczy usługę na rzecz określonej marki produktów.

4. W zależności od indywidualnych potrzeb zleceniodawcy, zleceniodawca wybiera Wnioskodawcę jako personę publiczną do najlepszego zareklamowania produktu. Wnioskodawca bierze udział w spotkaniu z ambasadorem marki i innymi gośćmi spotkania, którego tematem przewodnim jest produkt oraz uczestniczy w roli głównej w filmie reklamowym produktu.

5. Wnioskodawca zawiera pisemne umowy ze zleceniodawcą, w których określone są okoliczności towarzyszące wykonaniu usługi.

(…).

Ponadto Wnioskodawca uzupełnił opis świadczenia w piśmie z dnia 15 września 2022 r. poprzez wskazanie następujących informacji:

1. Zdaniem Wnioskodawcy poszczególne czynności wykonane przez Wnioskodawcę w ramach Umowy są ze sobą ściśle powiązane, że w aspekcie gospodarczym tworzą obiektywnie jedną całość sprzedawaną nierozłącznie.

2. Wszystkie czynności powiązane są ze sobą osobą Wnioskodawcy, która jest personą publiczną i określonym produktem. Nie ma możliwości, żeby ktoś inny zastąpił Wnioskodawcę w wykonaniu danej czynności.

3. Zdaniem Wnioskodawcy aby uzyskać cel świadczenia (tj. cel reklamowy) niezbędne jest wykonanie wszystkich czynności. Chodzi o to, żeby dotrzeć z reklamą określonego produktu do jak największej liczby odbiorców.

4. Zdaniem Wnioskodawcy czynności tworzą z punktu widzenia nabywcy jedną całość - usługę reklamową. Chodzi o powiązanie wizerunku Wnioskodawcy z określonym produktem w postaci reklamy i jego zaprezentowanie w mediach z wykorzystaniem mediów społecznościowych Wnioskodawcy.

5. Zdaniem Wnioskodawcy z punktu widzenia nabywcy jest on zainteresowany nabyciem od Wnioskodawcy jednego złożonego świadczenia.

6. Poszczególne czynności w ramach świadczenia nie mogą być świadczone odrębnie przez inne podmioty. Chodzi o powiązanie wizerunku Wnioskodawcy – a nie innej osoby – z określonym produktem z wykorzystaniem mediów społecznościowych Wnioskodawcy.

7. Zdaniem Wnioskodawcy nie występuje ona jako twórca/artysta wykonawca w odniesieniu do udziału w spotkaniu z ambasadorem marki ani w odniesieniu do relacji/postów, bowiem treści te zawierają materiały wskazane i zaakceptowane przez zleceniodawcę. Natomiast Wnioskodawca występuje jako artysta wykonawca w odniesieniu do wykonywania przedmiotu umowy w części dotyczącej utworu audiowizualnego, tj. reklamy telewizyjnej.

8. Zgodnie z art. 1 i 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory: wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe), plastyczne, fotograficzne, lutnicze, wzornictwa przemysłowego, architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne, muzyczne i słowno-muzyczne. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2003 r., II CKN 1399/00, OSNC 2004, nr 4, poz. 62 krótki film reklamowy jest utworem audiowizualnym w rozumieniu art. 1 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Powyższą tezę potwierdza również pismo Ministra Kultury i Sztuki z 21 marca 1996 r., DPA.024/94/96. W przypadku relacji i postów to ich zakwalifikowanie jako utwory zależy od tego czy ich powstaniu towarzyszyły działania twórcze Wnioskodawcy o indywidualnym charakterze, np. oryginalny dobór kadrów, oryginalny komentarz do filmiku, podpisy, dymki, dobór muzyki do filmiku, niebanalny lub dłuższy opis wydarzenia itd. Usługi Wnioskodawcy mają charakter reklamy produktu, treści relacji i postów zawierają materiały wskazane i zaakceptowane przez zleceniodawcę, dlatego zdaniem Wnioskodawcy jego posty i relacje nie spełniają definicji utworu.

9. Wnioskodawca udziela licencji do wykonania artystycznego Wnioskodawcy w zakresie filmu reklamowego.

10. Przyjmując, że Wnioskodawca otrzymuje łączne wynagrodzenie ryczałtowe, film reklamowy stanowi utwór a Wnioskodawca występuje w roli artysty wykonawcy w odniesieniu do tego filmu, Wnioskodawca otrzyma wynagrodzenie (honorarium) z tytułu praw do artystycznego wykonania.

11. W ramach wynagrodzenia (…), Wnioskodawca udziela licencji wyłącznej do wykonanego przedmiotu Umowy.

Uzasadnienie występowania świadczenia kompleksowego (usługi).

Należy podkreślić, że co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedno świadczenie obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka czynności, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych.

Aby móc wskazać, że dane świadczenie jest świadczeniem złożonym (kompleksowym), powinno składać się ono z różnych czynności (np. dostaw różnych towarów), których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na świadczenie kompleksowe składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne czynności pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać czynności głównej bez czynności pomocniczej.

Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia, świadczenie nie powinno być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będzie jedno świadczenie kompleksowe, obejmujące kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład wykonywanego świadczenia wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia złożonego kompleksowego.

Stanowisko takie przedstawił również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r., nr C-349/96 stwierdzając, że: „Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”.

Odnosząc się do zagadnienia będącego przedmiotem wniosku, wskazać również należy, że:

- w wyroku TSUE z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen, Trybunał wskazał, że po pierwsze, z art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy wynika, że każda transakcja powinna być uznawana za odrębną i niezależną, a po drugie, że czynność złożona z jednego świadczenia w sensie ekonomicznym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie zakłócać funkcjonowania podatku VAT. W ocenie Trybunału, aby określić, czy mamy do czynienia z jednym świadczeniem, należy przede wszystkim poszukać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności celem ustalenia, czy podatnik dostarcza konsumentowi kilka odrębnych świadczeń głównych, czy też jedno świadczenie (pkt 20 wyroku). Podobnie jest w przypadku, jeśli dwa (lub więcej) świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako przeciętny konsument, są tak ściśle związane, że stanowią one obiektywnie jedno tylko nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (punkt 22 wyroku),

- w wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-392/11 Field Fisher Waterhouse LLP Trybunał wskazał, że aby móc uznać, że ogół świadczeń zapewnianych przez wynajmującego najemcy stanowi jedno świadczenie, należy zbadać, czy wykonywane świadczenia stanowią jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny, czy też obejmują one świadczenie główne, względem którego pozostałe świadczenia mają charakter dodatkowy (pkt 22 wyroku).

Charakter danego świadczenia należy oceniać biorąc pod uwagę punkt widzenia nabywcy oraz cechy charakterystyczne tego świadczenia (vide: wyrok TSUE z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Part Service srl, ECLI:EU:C:2008:108, pkt 51-53; z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro, ECLI:EU:C:2009:365, pkt 17-19 oraz z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie C-461/08 Don Bosco Onroerend Goed BV, ECLI:EU:C:2009:722, pkt 36-38).

W tym miejscu warto zwrócić uwagę na opinię rzecznik generalnej Juliane Kokott z dnia 22 października 2020 r. do sprawy C-581/19 Frenetikexito _ Unipessoal Lda przeciwko Autoridade Tributaria e Aduaneira ECLI:EU:C:2020:855 gdzie wskazano, że: „W przypadku jednego świadczenia złożonego kilka elementów świadczenia tworzy świadczenie sui generis. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału takie świadczenie występuje w sytuacji, w której dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno, niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Trybunał ustala, czy ma to miejsce, określając elementy charakterystyczne, a tym samym istotę danej transakcji, z punktu widzenia przeciętnego konsumenta” (22). Ponadto, zgodnie z ww. opinią „Wskazówką świadczącą o istnieniu jednego świadczenia złożonego jest też jednolity cel gospodarczy transakcji (26). Jeżeli przeciętnemu świadczeniobiorcy zależy właśnie na połączeniu kilku świadczeń, przemawia to za istnieniem jednego świadczenia złożonego. W świetle orzecznictwa Trybunału jedno świadczenie złożone występuje wtedy, kiedy wszystkie elementy świadczenia są niezbędne dla osiągnięcia jego celu (27)”. Rzecznik w swojej opinii wskazała również, że: „jeżeli za zespół świadczeń i czynności ustala się cenę łączną, w świetle orzecznictwa Trybunału jest to również wskazówka świadcząca o istnieniu jednego świadczenia złożonego. Odwrotnie natomiast: uzgodnienie odrębnych cen za poszczególne elementy świadczenia również jest jedynie wskazówką przemawiającą za istnieniem kilku niezależnych świadczeń (pkt 32)”. Należy zauważyć, że powołaną wyżej opinię podzielił TSUE w wydanym w dniu 4 marca 2021 r. wyroku C-581/19 ECLI:EU:C:2021:167.

Podsumowując zatem powyższe, świadczenie kompleksowe ma miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy, dzieli je na świadczenie podstawowe i świadczenia pomocnicze – tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie ze świadczenia podstawowego (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego). Jeżeli jednak świadczenia te można rozdzielić tak, że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy – wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa (lub więcej), niezależnie opodatkowane świadczenia.

Dla ustalenia, czy w danym przypadku mamy do czynienia ze świadczeniem złożonym, czy też zespołem odrębnych świadczeń, istotne jest dokonanie analizy danej transakcji z punktu widzenia jej znaczenia ekonomicznego oraz z punktu widzenia odbiorcy świadczenia rozumianego jako przeciętny konsument. Wnioski takie wynikają z wyroku TSUE z dnia 22 października 2009 r. w sprawie C-242/08 Swiss Re Germany Holding GmbH ECLI:EU:C:2009:647, który został powołany także przez NSA w wyroku sygn. akt I FSK 344/15 z dnia 28 października 2016 r., odnoszącym się do usług kompleksowego utrzymania autostrady. W wyroku tym Sąd przyznał rację organowi, który wydał interpretację uznającą, że w opisanej sytuacji mamy do czynienia z usługą kompleksowego utrzymania autostrady opodatkowaną stawką 23%. Wszystkie czynności wykonywane przez Podmiot są podejmowane w ramach przedmiotowej usługi i mają charakter elementów składowych tej usługi.

W przedmiotowej sprawie, dla oceny czy mamy do czynienia ze świadczeniem kompleksowym oraz dla prawidłowej identyfikacji tego świadczenia istotne jest ustalenie celu zawieranej umowy pomiędzy Wnioskodawcą a Zleceniodawcą.

Celem realizowanego świadczenia jest cel reklamowy, a usługi Aktora mają charakter reklamy marki. Zleceniodawca oczekuje, że produkt marki zyska na popularności dzięki uczestnictwu Wnioskodawcy w jego reklamie. Wykonywane czynności nie mogą być realizowane odrębnie lub przez inne podmioty, ponieważ Zleceniodawca zmierza do powiązania wizerunku Wnioskodawcy (nie jakiejś innej osoby) z określonym produktem marki. Dlatego też to właśnie Wnioskodawca ma wystąpić w filmie reklamowym zrealizowanym podczas spotkania z ambasadorem marki i to Wnioskodawca ma następnie, na swoich profilach w mediach społecznościowych, zamieszczać relacje i posty dotyczące marki, tym samym tylko Wnioskodawca może udzielić Zleceniodawcy licencji wyłącznej do wykonanego przez niego przedmiotu umowy oraz zgody na wykorzystanie jego wizerunku, sylwetki i głosu w zakresie przedstawionym w umowie.

Dokonując zatem oceny opisanego świadczenia z punku widzenia nabywcy usługi (Zleceniodawcy) należy stwierdzić, że Zleceniodawca nie oczekuje od Wnioskodawcy wykonywania odrębnie poszczególnych usług, lecz oczekuje wykonania świadczenia wymagającego podejmowania szeregu czynności wchodzących w zakres zawartej umowy.

W analizowanym przypadku, co do zasady, świadczenia wykonywane przez Wnioskodawcę mogłyby stanowić odrębne, niezależne usługi, jednakże nie z punktu widzenia przeciętnego świadczeniobiorcy, ponieważ Zleceniodawca oczekuje od Wnioskodawcy realizacji zadania w zakresie reklamy określonej marki.

Wyjaśnić w tym miejscu należy, iż w przypadku świadczenia złożonego cechą charakterystyczną takiego świadczenia jest nierozerwalność jego poszczególnych elementów. W tym przypadku poszczególne elementy świadczenia stapiają się ze sobą, tworząc nowe, niezależne świadczenie. Z punktu widzenia przeciętnego konsumenta w przypadku jednego świadczenia złożonego jego poszczególne elementy tracą swoją niezależność ustępując nowemu świadczeniu sui generis. Ocenie podlega wyłącznie jedno świadczenie w całości. Jeżeli świadczeniobiorca nie może otrzymać jednego elementu świadczenia bez innego, przemawia to za jednym świadczeniem złożonym.

Biorąc pod uwagę powyższe należy wskazać, że z punktu widzenia nabywcy usługi (Zleceniodawcy) nabywa on jedno świadczenie, wymagające wykonania szeregu czynności wchodzących w zakres przedmiotowej umowy. Poszczególne czynności (wzięcie udziału w spotkaniu z ambasadorem marki, artystyczne wykonanie głównej roli w filmie reklamowym, zamieszczanie w mediach społecznościowych relacji i postów dotyczących marki, a także udzielenie licencji do wykonanego przedmiotu umowy oraz udzielenie zgód na korzystanie z wizerunku, sylwetki i głosu) wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach zawartej umowy, są czynnościami służącymi reklamie określonej marki. Zleceniodawca zainteresowany jest odbiorem zadania jako całości, a nie każdej z poszczególnych czynności odrębnie. Świadczyć o tym może chociażby fakt, iż z tytułu należytego wykonania umowy Wnioskodawcy przysługuje łączne ryczałtowe wynagrodzenie płatne w dwóch ratach (pierwsza rata płatna po wykonaniu usług we wskazanym niżej okresie, druga płatna po wykonaniu umowy w całości), na podstawie dwóch faktur wystawionych przez Wnioskodawcę:

· pierwsza faktura obejmuje usługi wykonane przez Podatnika od dnia zawarcia umowy do dnia (…) (tj. wzięcie udziału w spotkaniu z ambasadorem marki, artystyczne wykonanie przez Wnioskodawcę głównej roli w filmie reklamowym) oraz za udzielenie licencji i zgód określonych w umowie, a także z tytułu poddania się przez Aktora zakazowi konkurencji,

· druga faktura obejmuje usługi wykonane w okresie od dnia (…) (tj. zamieszczanie na profilu Wnioskodawcy na Instagramie i Facebooku relacji i postów określonych w umowie).

Dodatkowo – jak wskazał Wnioskodawca – w ramach wynagrodzenia otrzymuje on honorarium z tytułu praw do artystycznego wykonania filmu reklamowego.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że wszystkie czynności będące przedmiotem umowy stanowią czynność kompleksową, gdyż są ze sobą tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter. Wykonywane przez Wnioskodawcę czynności, zmierzające do realizacji celu wynikającego z umowy, tj. reklamy określonej marki, podejmowane są w celu należytego wykonania przedmiotu umowy i mają charakter elementów składowych tej usługi.

W tym wypadku uznać należy, że poszczególne usługi wykonywane przez Wnioskodawcę nie stanowią celu samego w sobie, lecz razem zmierzają do reklamy określonej marki. Zleceniodawca nabywa zatem jedno świadczenie, wprawdzie składające się z wielu czynności, ale prowadzących do jednego celu.

Podsumowując, należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z nowym świadczeniem (sui generis), tzn. usługą kompleksową polegającą na wypełnieniu wobec Zleceniodawcy wszystkich warunków (czynności) objętych zawartą umową. W tej usłudze kompleksowej żadna czynność nie ma dominującego charakteru, a wszystkie czynności są równie ważne i istotne, służą realizacji celu wynikającego z umowy, jakim jest niewątpliwie reklama marki. Aktor występujący w roli głównej w filmie reklamowym, jak i realizujący czynności reklamowe w mediach społecznościowych zobowiązany jest prezentować markę w dobrym świetle. Przedmiotowe świadczenie – z uwagi na jego charakter – można zatem określić jako usługę kompleksową polegającą na reklamie określonego produktu.

Uzasadnienie klasyfikacji usługi.

Stosownie do brzmienia art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacji w układzie odpowiadającym Nomenklaturze scalonej (CN) zgodnej z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, z późn. zm. – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, z późn. zm.) lub w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są klasyfikowane według Nomenklatury scalonej (CN) lub klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują działy, pozycje, podpozycje lub kody Nomenklatury scalonej (CN) lub symbole klasyfikacji statystycznych.

Zgodnie z art. 42a ustawy, wiążąca informacja stawkowa, zwana dalej „WIS”, jest decyzją wydawaną na potrzeby opodatkowania podatkiem dostawy towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo świadczenia usług, która zawiera:

1. opis towaru albo usługi będących przedmiotem WIS;

2. klasyfikację towaru według działu, pozycji, podpozycji lub kodu Nomenklatury scalonej (CN) albo według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług albo według sekcji, działu, grupy lub klasy Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych albo usługi według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, niezbędną do:

a) określenia stawki podatku właściwej dla towaru albo usługi,

b) stosowania przepisów ustawy oraz przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie – w przypadku, o którym mowa w art. 42b ust. 4;

3. stawkę podatku właściwą dla towaru albo usługi.

Zatem w przypadku, gdy stawka podatku od towarów i usług nie jest uzależniona od zaklasyfikowania danego towaru lub usługi do odpowiedniej klasyfikacji (CN, PKOB lub PKWiU), ale od spełnienia definicji (opisu) zawartej w odpowiednim przepisie ustawy lub pozycji załącznika do ustawy, przedmiotem postępowania w zakresie wydania WIS jest ustalenie, czy opisany towar lub usługa spełnia wymogi wskazane przez ustawodawcę w tym opisie.

Jak stanowi art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, innych niż klasyfikowane według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w grupowaniu usługi związane z wyżywieniem (PKWiU 56), stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem art. 114 ust. 1 i art. 138i ust. 4.

W okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, 2) stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8% (art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy).

Jak stanowi art. 146aa ust. 1a ustawy, jeżeli w roku następującym po roku, dla którego osiągnięte zostały wartości, o których mowa w ust. 1, zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 112d ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, stosowanie stawek, o których mowa w ust. 1, przedłuża się do końca roku następującego po roku, w którym:

1. kwota wydatków jest obliczana zgodnie z art. 112aa ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych w związku ze spełnieniem warunków, o których mowa w art. 112d ust. 4 tej ustawy, oraz

2. wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%

– jednak nie dłużej niż do końca 2022 r.

W myśl art. 146ea pkt 2 ustawy, w roku 2023 stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3, wynosi 8%.

Natomiast stosownie do art. 146ef ust. 1 pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2024 r. do końca roku, w którym suma wydatków wymienionych w art. 40 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz.U. poz. 655, 974 i 1725) określonych na ten rok w ustawie budżetowej, w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 lipca tego roku, oraz planie finansowym Funduszu Wsparcia Sił Zbrojnych przedłożonym zgodnie z art. 42 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny albo projekcie tego planu przedstawionym do zatwierdzenia Ministrowi Obrony Narodowej zgodnie z art. 42 ust. 2 i 3 tej ustawy, jeżeli plan ten nie został przedłożony zgodnie z art. 42 ust. 4 tej ustawy, po wyłączeniu planowanych przepływów finansowych w ramach tej sumy wydatków, jest wyższa niż 3% wartości produktu krajowego brutto określonego zgodnie z art. 40 ust. 2 tej ustawy, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W załączniku nr 3 do ustawy zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, pod poz. 63 wskazano, bez względu na symbol PKWiU „Usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1231) wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania”.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1062, z późn. zm.), przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W szczególności, przedmiotem prawa autorskiego – w myśl art. 1 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych – są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);

2. plastyczne;

3. fotograficzne;

4. lutnicze;

5. wzornictwa przemysłowego;

6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;

7. muzyczne i słowno-muzyczne;

8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;

9. audiowizualne (w tym filmowe).

Ustawodawca posłużył się syntetyczną definicją utworu, określając w sposób generalny cechy konieczne, wyróżniające utwór od innych rezultatów działalności człowieka. Utwór musi zatem wykazywać łącznie trzy cechy:

1. stanowić przejaw działalności człowieka (twórcy);

2. stanowić przejaw działalności twórczej;

3. mieć indywidualny charakter.

O ile sens pierwszej z cech nie budzi wątpliwości, dwie pozostałe mają charakter ocenny. Jednakże stwierdzenie, że utwór to przejaw działalności twórczej uwypukla fakt, że utwór powinien stanowić rezultat działalności o charakterze kreacyjnym. Przesłanka ta, niekiedy określana przesłanką „oryginalności” utworu, kładzie nacisk na aspekt przedmiotowy, tj. odnoszący się do samego wytworu ludzkiego umysłu. Spełniona zostaje, gdy istnieje nowy wytwór intelektu. Nie może natomiast być uznany za utwór i objęty ochroną prawa autorskiego taki przejaw ludzkiej aktywności umysłowej, który jest rutynowy, standardowy lub typowy. Podkreśla to konieczność łącznego traktowania obu z wymienionych w pkt 2 i pkt 3 cech. Sam „przejaw działalności twórczej” nie jest warunkiem wystarczającym do zakwalifikowania określonego wytworu jako przedmiotu prawa autorskiego. Konieczne jest, by wytwór taki miał indywidualny charakter, tzn. żeby cechował się indywidualnością. Muszą zatem charakteryzować go dostatecznie doniosłe różnice w porównaniu z uprzednio wytworzonymi produktami intelektualnymi.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Jednocześnie wskazać należy, że w myśl postanowień rozdziału 5 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, autorskie prawa majątkowe do utworu mogą przejść na inne osoby na podstawie umowy o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub na podstawie umowy o korzystanie z utworu, zwanej licencją.

W myśl art. 41 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej:

1. autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy;

2. nabywca autorskich praw majątkowych może przenieść je na inne osoby, chyba że umowa stanowi inaczej.

Jak stanowi art. 85 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, każde artystyczne wykonanie utworu lub dzieła sztuki ludowej pozostaje pod ochroną niezależnie od jego wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia.

Artystycznymi wykonaniami, w rozumieniu ust. 1, są w szczególności: działania aktorów, recytatorów, dyrygentów, instrumentalistów, wokalistów, tancerzy i mimów oraz innych osób w sposób twórczy przyczyniających się do powstania wykonania (art. 85 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych).

Podsumowując, gdy usługi są wykonywane przez twórcę lub artystę wykonawcę w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych i są wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania, to świadczenie takie opodatkowane jest podatkiem od towarów i usług według stawki 8%, na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 2 i ust. 1a oraz poz. 63 załącznika nr 3 do ustawy, art. 146ea pkt 2 oraz art. 146ef ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak wynika z opisu przedmiotowego świadczenia, Wnioskodawca występuje jako artysta wykonawca jedynie w odniesieniu do wykonywania usługi dotyczącej filmu reklamowego stanowiącego utwór audiowizualny. Wnioskodawca udziela licencji do artystycznego wykonania w zakresie filmu reklamowego, a w ramach wynagrodzenia otrzymuje honorarium z tytułu praw do artystycznego wykonania. Wnioskodawca nie występuje natomiast jako twórca, bądź artysta wykonawca w odniesieniu do relacji i postów zamieszczanych w mediach społecznościowych, treści te bowiem zawierają materiały wskazane i zaakceptowane przez Zleceniodawcę, a usługi te mają charakter reklamy produktów i nie spełniają definicji utworu.

Ponadto, jak już wyżej rozstrzygnięto, realizowane przez Wnioskodawcę świadczenie jest świadczeniem kompleksowym sui generis, w którym wszystkie czynności są równie ważne i istotne, służą realizacji celu wynikającego z umowy, tj. reklamie określonego produktu.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że świadczona przez Wnioskodawcę usługa kompleksowa – będąca de facto usługą polegającą na reklamie określonego produktu – nie spełnia warunków wskazanych w poz. 63 załącznika nr 3 do ustawy. Nie zmienia tego fakt, że jedna z usług składających się na to świadczenie kompleksowe (tj. usługa dotycząca wykonania artystycznego w zakresie filmu reklamowego) mogłaby zostać uznana jako spełniająca te warunki, bowiem w kontekście całej umowy usługa ta nie nadaje świadczeniu zasadniczego charakteru (traci ona swoją niezależność, ustępując miejsca świadczeniu sui generis).

W konsekwencji w związku ze stwierdzeniem, że opisana usługa kompleksowa nie jest świadczeniem, o którym mowa w poz. 63 załącznika nr 3 do ustawy, należy dokonać jej prawidłowej klasyfikacji statystycznej.

Do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług w zakresie świadczonych usług należy stosować Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. poz. 1676, z późn. zm.).

Podstawowe cele, konstrukcję i sposób posługiwania się Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług oraz jej interpretację wskazują zasady metodyczne Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU 2015) zawarte w ww. rozporządzeniu.

Zasady metodyczne stanowią integralną część klasyfikacji. Zawarte w nich postanowienia obowiązują przy jej interpretacji i stosowaniu (pkt 1.3).

Zgodnie z pkt 1.2 zasad metodycznych, Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (PKWiU 2015) składa się z:

- niniejszych zasad metodycznych,

- uwag do poszczególnych sekcji,

- schematu klasyfikacji.

Natomiast schemat klasyfikacji – jak wskazano w pkt 1.4 zasad metodycznych – stanowi wykaz grupowań i obejmuje:

- symbole grupowań,

- nazwy grupowań.

Stosownie do pkt 5.3.2 zasad metodycznych, każdą usługę należy zaliczać do odpowiedniego grupowania zgodnie z jej charakterem, niezależnie od symbolu PKD (Polska Klasyfikacja Działalności), pod którym został zaklasyfikowany w krajowym rejestrze urzędowym podmiotów gospodarki narodowej REGON podmiot gospodarczy wykonujący usługę.

W pkt 7.6 zasad metodycznych zawarto ogólne reguły klasyfikowania usług. I tak, na podstawie pkt 7.6.2, gdy przeprowadzona analiza opisu wykonywanych czynności wskazuje na możliwość zaliczenia usługi do dwóch lub kilku grupowań, należy przyjąć następujące reguły klasyfikowania, z tym jednak, że porównywać można jedynie grupowania tego samego poziomu hierarchicznego:

- grupowanie, które zawiera bardziej dokładny opis czynności, powinno być uprzywilejowane (wybrane) w stosunku do grupowania zawierającego opis ogólny,

- usługa złożona, składająca się z kombinacji różnych czynności, której nie można zaklasyfikować zgodnie ze wskazanym sposobem, powinna być zaklasyfikowana jak usługa, która nadaje całości zasadniczy charakter,

- usługę, której nie można zaklasyfikować zgodnie z (tiret 1, 2) należy zaklasyfikować w grupowaniu odpowiednim dla usługi o najbardziej zbliżonym charakterze.

Zgodnie z tytułem Sekcji M Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, sekcja ta obejmuje „USŁUGI PROFESJONALNE, NAUKOWE I TECHNICZNE”. W ramach tej sekcji mieszczą się:

- usługi prawne,

- usługi rachunkowo-księgowe i w zakresie audytu,

- usługi doradztwa podatkowego,

- usługi firm centralnych (head offices),

- usługi doradztwa związane z zarządzaniem,

- usługi architektoniczne i inżynierskie i związane z nimi doradztwo techniczne,

- usługi w zakresie badań i analiz technicznych,

- usługi w zakresie badań naukowych i prac rozwojowych,

- usługi reklamowe,

- usługi badania rynku i opinii publicznej,

- usługi fotograficzne,

- usługi tłumaczeń pisemnych i ustnych,

- usługi w zakresie prognozowania pogody i usługi meteorologiczne,

- usługi profesjonalne, naukowe i techniczne wymagające wiedzy specjalistycznej, gdzie indziej niesklasyfikowane,

- usługi weterynaryjne.

W sekcji tej zawarty jest m.in. dział 73 „USŁUGI REKLAMOWE; USŁUGI BADANIA RYNKU I OPINII PUBLICZNEJ”, który obejmuje projektowanie i realizowanie kampanii reklamowych i ich umieszczanie w czasopismach, gazetach, radiu i telewizji, lub innych mediach, jak również projektowanie miejsc na cele reklamowe.

Zgodnie z internetowym Słownikiem języka polskiego PWN – https://sjp.pwn.pl/, reklama to działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług, plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi.

Natomiast zgodnie ze Słownikiem języka polskiego pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) reklama oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy, głoszenia służące temu celowi.

Uwzględniając powyższe, usługa będąca przedmiotem analizy spełnia kryteria i posiada właściwości dla usług objętych działem PKWIU 73 „USŁUGI REKLAMOWE; USŁUGI BADANIA RYNKU I OPINII PUBLICZNEJ”.

Klasyfikacja została dokonana zgodnie z zasadami metodycznymi Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU 2015), zwłaszcza z uwzględnieniem pkt 5.3.2 tych zasad.

Uzasadnienie zastosowania stawki podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym, w świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2, art. 110 i art. 138i ust. 4, wynosi 23%.

W tym miejscu ponownie należy powołać art. 146aa ust. 1a ustawy który stanowi, że jeżeli w roku następującym po roku, dla którego osiągnięte zostały wartości, o których mowa w ust. 1, zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 112d ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, stosowanie stawek, o których mowa w ust. 1, przedłuża się do końca roku następującego po roku, w którym:

1. kwota wydatków jest obliczana zgodnie z art. 112aa ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych w związku ze spełnieniem warunków, o których mowa w art. 112d ust. 4 tej ustawy, oraz

2. wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%

– jednak nie dłużej niż do końca 2022 r.

Zgodnie z art. 146ea pkt 1 ustawy, w roku 2023 stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2, art. 110 i art. 138i ust. 4, wynosi 23%.

Natomiast stosownie do art. 146ef ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2024 r. do końca roku, w którym suma wydatków wymienionych w art. 40 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz.U. poz. 655, 974 i 1725) określonych na ten rok w ustawie budżetowej, w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 lipca tego roku, oraz planie finansowym Funduszu Wsparcia Sił Zbrojnych przedłożonym zgodnie z art. 42 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny albo projekcie tego planu przedstawionym do zatwierdzenia Ministrowi Obrony Narodowej zgodnie z art. 42 ust. 2 i 3 tej ustawy, jeżeli plan ten nie został przedłożony zgodnie z art. 42 ust. 4 tej ustawy, po wyłączeniu planowanych przepływów finansowych w ramach tej sumy wydatków, jest wyższa niż 3% wartości produktu krajowego brutto określonego zgodnie z art. 40 ust. 2 tej ustawy, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2, art. 110 i art. 138i ust. 4, wynosi 23%.

Jak już wskazano w niniejszej decyzji, świadczenie kompleksowe będące przedmiotem wniosku (polegające na udziale Wnioskodawcy w spotkaniach i filmach reklamowych mających na celu reklamę produktów określonej marki wraz z zobowiązaniem Wnioskodawcy do zamieszczenia w swoich mediach społecznościowych relacji dotyczących produktów marki, obejmujące materiały zawierające wizerunek, sylwetkę lub głos Wnioskodawcy) nie spełnia przesłanek wskazanych w poz. 63 załącznika nr 3 do ustawy. Konsekwentnie dla opodatkowania tej usługi brak jest podstaw do zastosowania obniżonej 8% stawki podatku VAT na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 2 i ust. 1a oraz art. 146ea pkt 2 i art. 146ef ust. 1 pkt 2 ustawy.

Wykonywana przez Wnioskodawcę usługa kompleksowa spełnia kryteria i posiada właściwości dla usług objętych działem PKWiU 73 „USŁUGI REKLAMOWE; USŁUGI BADANIA RYNKU I OPINII PUBLICZNEJ” i nie została wymieniona jako usługa, dla której ustawodawca w ustawie oraz w aktach wykonawczych wydanych na jej podstawie, przewidział obniżoną stawkę podatku. Zatem, właściwą stawką dla opodatkowania tej usługi jest stawka podatku od towarów i usług w wysokości 23%, na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 i ust. 1a ustawy, art. 146ea pkt 1 oraz art. 146ef ust. 1 pkt 1 ustawy.

Informacje dodatkowe.

Niniejsza WIS jest ważna, jeśli w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania zwolnienie podmiotowe lub przedmiotowe od podatku od towarów i usług (art. 42a ustawy). W zakresie wyeliminowania lub zastosowania zwolnienia Wnioskodawca może zwrócić się o interpretację indywidualną do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Podmiot, na rzecz którego wydano WIS, może ją stosować wyłącznie do świadczenia kompleksowego tożsamego pod każdym względem ze świadczeniem kompleksowym będącym przedmiotem niniejszej decyzji.

Niniejsza WIS wiąże organy podatkowe wobec podmiotu, dla którego została wydana, w odniesieniu do świadczenia kompleksowego będącego jej przedmiotem, które zostało wykonane po dniu, w którym WIS została doręczona (art. 42c ust. 1 pkt 3 ustawy), z wyjątkiem następujących przypadków:

- podmiot ten złożył fałszywe oświadczenie, że w dniu złożenia wniosku o WIS, w zakresie przedmiotowym tego wniosku, nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani kontrola celno-skarbowa oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego (art. 42b ust. 3 ustawy),

- świadczenie kompleksowe, będące przedmiotem niniejszej WIS, stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy (art. 42ca ustawy).

Niniejsza WIS jest ważna przez okres 5 lat licząc od dnia jej wydania (art. 42ha ustawy), przy czym wygasa ona z mocy prawa przed upływem tego terminu w przypadku zmiany przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług odnoszących się do świadczenia kompleksowego, będącego przedmiotem tej WIS, w wyniku której WIS staje się niezgodna z tymi przepisami. Wygaśnięcie WIS następuje z dniem wejścia w życie przepisów, w wyniku których stała się z nimi niezgodna (art. 42h ust. 1 ustawy).

Do liczenia terminów okresu ważności WIS stosuje się odpowiednio art. 12 Ordynacji podatkowej.

POUCZENIE

Od niniejszej decyzji – stosownie do art. 220 § 1 w związku z art. 221 oraz art. 223 § 2 Ordynacji podatkowej – służy Stronie odwołanie do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia, na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub za pośrednictwem systemu teleinformatycznego e-Urząd Skarbowy na stronie: https://www.podatki.gov.pl/e-urzad-skarbowy/ będąc użytkownikiem/wyznaczając użytkownika konta w e-Urzędzie Skarbowym.

W przypadku wnoszenia odwołania w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP oraz e-Urząd Skarbowy.

Odwołanie od decyzji organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 Ordynacji podatkowej).