Interpretacja dotyczy oceny skutków podatkowych w podatku od towarów i usług (VAT) związanych z rozliczeniami pomiędzy Wnioskodawcą (A) a Spółką (B) w ramach Umowy wspólnego przedsięwzięcia oraz możliwości ich dokumentowania. Organ podatkowy uznał, że rozliczenia wynikające z realizacji Umowy wspólnego przedsięwzięcia pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Kwota otrzymana przez Wnioskodawcę jako część zysku z realizacji wspólnego przedsięwzięcia nie będzie objęta tym podatkiem. Dodatkowo, organ stwierdził, że rozliczenia pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką nie muszą być dokumentowane fakturami VAT, lecz mogą być potwierdzone innym dokumentem księgowym, na przykład notą księgową.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług – jest prawidłowe.
19 września 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 19 września 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy:
· uznania rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką z tytułu realizacji Umowy wspólnego przedsięwzięcia i otrzymanej przez Wnioskodawcę części zysku za niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) (pytanie oznaczone we wniosku nr 1),
· możliwości dokumentowania rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką notą księgową (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).
Uzupełnili go Państwo pismem z 14 listopada 2022 r. (wpływ 14 listopada 2022 r.).
Treść wniosku jest następująca:
A spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna (dalej jako: Wnioskodawca, A) jest osobą prawną, wpisaną do Krajowego Rejestru Sądowego, prowadzonego dla Sądu Rejonowego (…) pod numerem KRS (Krajowy Rejestr Sądowy): (…). Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
Działalność Wnioskodawcy prowadzona jest przede wszystkim w obszarze produkcyjno-handlowo-usługowym, takim jak: sprzedaż hurtowa czekolady i wyrobów cukierniczych (EKD: 51.36.3), sprzedaż detaliczna wyrobów cukierniczych (EKD: 52.24.3). W szczególności Wnioskodawca zajmuje się (`(...)`). Wnioskodawca posiada (…), kooperuje z dystrybutorami działającymi na rynkach zagranicznych.
Wnioskodawca, celem podniesienia swojej konkurencyjności na rynku, zawarł umowę współpracy i o zarządzanie wspólnymi prawami z (…) spółka akcyjna (zwaną dalej: Spółką, B).
W ramach umowy Wnioskodawca oraz Spółka (dalej jako: Strony) podejmą współpracę, której celem jest stworzenie i wprowadzenie na rynek (`(...)`) (dalej jako: Produkt).
Intencją Wnioskodawcy jak i Spółki jest ścisła współpraca i wsparcie w realizacji planowanego produktu. Działania produkcyjne, marketingowe jak i biznesowe know-how realizowane będą dzięki renomie obu stron umowy. Warunki Umowy skupiają się na realizacji wspólnego przedsięwzięcia, dla odniesienia wspólnych korzyści, przy jednoczesnej solidarnej odpowiedzialności Stron za wykonanie umowy. Prace twórcze w ramach Umowy wspólnego przedsięwzięcia obejmują opracowanie receptury, opracowanie strategii marketingowej Produktu oraz zaprojektowanie opakowania Produktu.
Proces stworzenia Produktu będzie składał się z następujących etapów:
a) ustalenie i opracowanie receptury Produktu, (`(...)`);
b) stworzenie projektu graficznego opakowania Produktu z wykorzystaniem znaków towarowych oznaczeń podobnych, a także nazw identyfikacyjnych Stron;
c) opracowanie strategii marketingowej Produktu;
d) ustaleniu zasad i metod produkcji oraz rodzaju i formy zbytu Produktu oraz kanałów dystrybucji.
W ramach Umowy każda ze Stron będzie zaangażowana w cały proces tworzenia Produktu oraz będzie miała wpływ na ostateczny kształt, jakość i postać Produktu. W przypadku rozbieżności powstałych na którymkolwiek etapie procesu powstania Produktu, Strony podejmą niezwłocznie próbę rozstrzygnięcia zaistniałych rozbieżności, mając na względzie dobro Stron i jakość Produktu.
Mając na uwadze powyższe okoliczności, majątkowe prawa własności intelektualnej i prawa własności przemysłowej dotyczące Produktu, takie jak prawo z rejestracji będą przysługiwać każdej ze Stron przychody w następujących udziałach:
B – (…)%,
A – (…)%.
Ponadto, Wnioskodawca zaznacza, iż w ramach zawartej Umowy wspólnego przedsięwzięcia kształtować będą się wspólne prawa intelektualne, mianowicie:
Każda ze Stron oświadczyła, że prace w ramach realizacji procesu Produktu będą wykonywane przez skierowanych przez nich do tego zadania pracowników, w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy albo przez osoby działające na podstawie umowy zlecenia lub innej umowy.
W przypadku stworzenia przez Pracowników materiałów składających się na Produkt, mających cechy utworu w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, zwane dalej „Utworami” zawarte z nimi umowy, o których mowa w zdaniu pierwszym przenoszą całość autorskich praw majątkowych do tych Utworów lub ich części wraz z zezwoleniem na wykonywanie zależnego prawa autorskiego odpowiednio na Spółkę albo Wnioskodawcę i to na polach eksploatacji niezbędnych do należytego wykonania Umowy.
Ponadto Strony gwarantują i zapewniają, że w zakresie autorskich praw osobistych uzyskały niezbędne zgody i zezwolenia, w szczególności odnoszące się do anonimowego rozpowszechnienia Utworów oraz zezwalające na dokonanie w nich zmian lub modyfikacji, co najmniej na cały okres trwania Umowy i rok po jej zakończeniu (działania wyprzedażowe). Tym samym Strony oświadczają, że najpóźniej do dnia rozpowszechnienia i wprowadzenia do obrotu Produktu, będą wyłącznie uprawnione z tytułu autorskich praw majątkowych do Utworów stworzonych przez Pracowników.
Strony oświadczyły także, iż Utwory wykonane w ramach procesu stworzenia Produktu nie będą naruszały praw autorskich ani jakichkolwiek innych praw osób trzecich, zostaną wykonane osobiście przez Pracowników, będą miały indywidualny charakter oraz nie będą posiadały wad prawnych, a także iż nie będą ograniczone w zakresie objętym Umową, w szczególności bez ograniczeń na rzecz osób trzecich, a także iż wykonywanie praw do Utworów nie powierzą żadnej organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.
Żadna ze Stron nie jest uprawniona do dokonywania zmian, modyfikacji czy opracowania Produktu lub jego części, bez zgody drugiej Strony Umowy.
Kwestia przychodów określonych w Umowie ze sprzedaży Produktów zostanie podzielona między Strony w proporcji:
A – (…)%,
B – (…)%.
Przychody uzyskane ze sprzedaży Produktu w pierwszej kolejności zostaną przeznaczone na pokrycie zaangażowania kapitałowego Stron na koszty produkcji, następnie od przychodów zostaną odjęte wydatki na składowanie, transport, oraz inne koszty ogólnozakładowe wynikające z rachunku kosztów Wnioskodawcy po wcześniejszej akceptacji przez Spółkę w formie dokumentowej.
Od uzyskanych przychodów zostaną odjęte również inne nieprzewidziane w chwili zawarcia Umowy koszty, które zostaną uprzednio uzgodnione przez Strony.
Po odjęciu kosztów zostanie osiągnięta marża ze sprzedaży Produktu, która zostanie podzielona pomiędzy Stronami, przyjmując kwartalne okresy rozliczeniowe dla przychodów ze sprzedaży Produktu.
W związku z powyższym, kwestia przychodów ze sprzedaży Produktów uregulowana w umowie podzielona między Strony w proporcji: A (…)%, B (…)% uwzględnia potrącone koszty, które sprowadzają się do rozliczenia swoiście określonego zysku, a nie rozliczania wyłącznie przychodów.
Ponadto, Wnioskodawca zobowiązał się przeznaczyć co najmniej 1/3 przypadających mu środków pieniężnych uzyskanych z marży ze sprzedaży Produktów na szeroko pojęte działania wspierające dystrybucję i sprzedaż Produktu i z której to części, 1/3 środków Wnioskodawca zobowiązuje się przekazać na rzecz Spółki na cele marketingu Produktu. Powyższe postanowienie nie ma zastosowania do marży wygenerowanej w pierwszych 30 dniach sprzedaży, w którym to okresie 1/3 marży przypadającej Wnioskodawcy zostanie w całości przekazana na rzecz Spółki na cele marketingowe Produktu. Dodatkowo B zobowiązała się przeznaczyć co najmniej 1/3 przypadających jej środków pieniężnych uzyskanych ze sprzedaży Produktu na marketing Produktu.
Kwestia kosztów związanych z produkcją i dystrybucją Produktu została uregulowana następująco:
Środki niezbędne na sfinansowanie produkcji Produktu, z zastrzeżeniem pkt 2), zapewni Wnioskodawca.
W celu zapewnienia ciągłości produkcji Wnioskodawca zobowiązał się dokonywać odpowiednich zamówień opakowań u dostawców. Natomiast Spółka zobowiązała się do zapewnienia środków finansowych do zamówienia opakowań w formie depozytu pieniężnego na rachunku bankowym A. Wnioskodawca przesyła informację o wolumenie i wartości opakowań do zamówienia u dostawców do B w celu uruchomienia produkcji Produktu. Następnie B dokonuje potwierdzenia zwrotnie wartości zamówienia za pośrednictwem poczty email oraz dokonuje przelewu depozytu pieniężnego na wskazany rachunek bankowy A. Powyższy depozyt pieniężny będzie rozliczany między Stronami kwartalnie, nie później niż w terminie 14 dni od zakończenia każdego kwartału. Podstawą powyższego rozliczenia będzie raport.
Dystrybucję Produktu wśród odbiorców hurtowych będzie prowadzić firma A.
Jak wyżej zaznaczono, zawarcie Umowy wspólnego przedsięwzięcia A oraz B polega na stworzeniu i wprowadzeniu na rynek (`(...)`). Dana umowa ma charakter współpracy, wszystkie działania Stron skupiają się na stworzeniu wspólnego produktu. Umowa została zawarta na okres realizacji wspólnego przedsięwzięcia, mianowicie realizacji celu nie określając dokładnie czasu jej trwania. Okres czasowy przedsięwzięcia zależy od: czasu produkcji, okresu sprzedaży.
1. Czy rozliczenia z tytułu realizacji Umowy wspólnego przedsięwzięcia pomiędzy Stronami znajdują się poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług i otrzymana w związku z tym kwota stanowiąca część zysku nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
2. Czy w opisanym wyżej zdarzeniu przyszłym prawidłowe jest dokumentowanie wzajemnych rozliczeń pomiędzy stronami Umowy wspólnego przedsięwzięcia notą księgową?
W zakresie pytania nr 1:
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Na gruncie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej.
Kwestia świadczenia usług została poruszona w wyroku w sprawie C-16/93 Tolsma, gdzie Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że: „czynność podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.
Pojęcie „odpłatności” było przedmiotem rozstrzygania przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Mianowicie jak zauważył Trybunał w wyroku w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council: „czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem”.
W związku z powyższym, odpłatne świadczenie wiąże się z zaistnieniem stosunku prawnego pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, w zamian którego za wykonanie usługi zostanie wypłacone wynagrodzenie. Co oznacza, iż z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.
Zatem, za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:
· istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
· wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
· istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy usługi,
· odpłatność za otrzymane świadczenie (usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
· istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.
Zauważyć należy, iż Umowa o wspólnym przedsięwzięciu nie została określona ani w prawie cywilnym, ani podatkowym. Stosownie do art. 3531 ustawy Kodeks cywilny, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. W świetle tego przepisu należy zatem przyjąć, że zawarcie Umowy o współpracy w ramach wspólnego przedsięwzięcia jest możliwe na podstawie ww. przepisu, w ramach tzw. swobody umów.
W myśl tego przepisu, strony mogą, w ramach prowadzonych działalności, zawrzeć umowę, której przedmiotem będzie wspólne przedsięwzięcie i w której strony uregulują zasady dokonywania rozliczenia przychodów oraz ponoszonych kosztów. A zatem, Umowę wspólnego przedsięwzięcia należy postrzegać jako wszelkiego rodzaju projekty, których realizacja wiąże się z udziałem co najmniej dwóch podmiotów niezwiązanych formalnie strukturą organizacyjną. Wspólne przedsięwzięcie charakteryzuje się wspólnym działaniem podejmowanym w celu realizacji zamierzonego celu.
Zatem, w sytuacjach, w których przedmiotem umowy stron jest wspólna realizacja określonego celu, można przyjąć, że w zakresie działań każdej ze stron, wynikających z ich obowiązków umownych, nie dochodzi do wzajemnego odpłatnego świadczenia usług. W tego rodzaju przypadkach obie Strony umowy osiągają zamierzone cele, z tym, że osiągnięcie tych celów nie jest bezpośrednio związane ze świadczeniem drugiej strony umowy.
W kwestii tej wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 29 lutego 2012 r., I FSK 562/11. NSA zauważył: „Rozliczenia pieniężne między uczestnikami wspólnego przedsięwzięcia, jeśli nie towarzyszy im świadczenie usługi, nie mogą być bowiem same przez się potraktowane jako czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. (…) Celem kooperacji (współpracy, współdziałania) jest uzyskanie przez skoordynowane i wspólne działania partnerów rezultatu o korzystnym dla nich wymiarze ekonomicznym. Działań takich nie można do celów podatku od towarów i usług oceniać jednostkowo, lecz z uwzględnieniem ich charakteru jako działania złożonego i wspólnego, tworzącego w aspekcie gospodarczym jedną całość (…) Współpracy pomiędzy uczelniami w ramach Wydawnictwa, polegającej na wzajemnych rozliczeniach z tytułu finansowania działalności lub podziałów zysku nie można zakwalifikować jako czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.
Analogiczne stanowiska odnaleźć można m.in. w:
· interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej z 22 marca 2021 r, znak 0113-KDIPT1- 2.4012.853.2020.4.MC,
· interpretacji Dyrektora Izby z 7 maja 2019 r., znak 0114-KDIP1-1.4012.137.2019.1.KBR,
· interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 8 września 2016 r., znak IPPP1/4512-555/16-2/RK.
Zważając na przedstawione zdarzenie przyszłe, w zaprezentowanym świadczeniu usług, należy uwzględnić podstawowy cel wynikający z porozumienia gospodarczego, mianowicie wspólne przedsięwzięcie stworzenia (`(...)`). Nie rozliczając poszczególnych transakcji pomiędzy Stronami, gdyż dane rozliczenia wzajemne służą realizacji wspólnego celu.
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 13 czerwca 2018 r. sygn. I SA/Gd 476/18: „Wspólne przedsięwzięcie charakteryzuje to, że jego uczestnicy są związani ustaleniami umownym a dana Umowa o wspólne przedsięwzięcie z reguły wiąże podmioty na czas określony, najczęściej oznaczony osiągnięciem celu, dla którego została zawarta. Podmioty podejmujące współpracę w ramach wspólnego przedsięwzięcia realizują wspólną politykę finansową objętą porozumieniem, a podjęte przez takie podmioty działania nie tworzą podmiotu gospodarczego, który byłby odrębnym podmiotem gospodarczym podlegającym rejestracji. Zatem przedsiębiorcy działający w ramach wspólnego przedsięwzięcia są odrębnymi podatnikami VAT”.
W konsekwencji, w sytuacjach, w których przedmiotem umowy stron jest wspólna realizacja określonego celu, można przyjąć, że w zakresie działań każdej ze stron, wynikających z ich obowiązków umownych, nie dochodzi do wzajemnego odpłatnego świadczenia usług. Należy podkreślić, że w tego rodzaju przypadkach wszystkie strony umowy osiągają zamierzone cele.
Analizując kwestie Umowy wspólnego przedsięwzięcia jak wykazano w opisie zdarzenia przyszłego, celem wspólnego przedsięwzięcia jest wzajemne wykorzystanie zasobów obu Stron oraz współdziałania, w celu osiągnięcia przyszłych korzyści wynikających ze sprzedaży (`(...)`). Cel ten ma być realizowany poprzez długoterminową współpracę biznesową Wnioskodawcy oraz Spółki. W szczególności, istotą współpracy podejmowanej przez Strony będzie dokonanie odpowiednich wkładów, kontrybucji i podjęcie określonych Umową działań oraz aktywności.
Odnosząc założenia wspólnego przedsięwzięcia do przedstawionego zdarzenia przyszłego należy z całą stanowczością stwierdzić, iż stosunek łączący Strony nie wykreuje w żadnym przypadku obowiązku realizacji świadczeń wzajemnych. Zauważyć należy bowiem, że pomiędzy Stronami będzie istniał stosunek umowny, jednakże na podstawie postanowień Umowy nie dojdzie do zawiązania stosunku ściśle zobowiązaniowego, w którym jedna ze Stron zobowiązałaby się do wykonania określonych czynności na rzecz drugiej Strony.
Należy zaznaczyć, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym, związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.
W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku dokonywania aktywności przez obie Strony w ramach Umowy wspólnego przedsięwzięcia, nie występuje ekwiwalentność świadczeń pomiędzy Stronami tylko realizacja wspólnego celu – mianowicie sprzedaż (`(...)`) poprzez wspólne działania rynkowe. Wobec powyższego, realizowanie współpracy pomiędzy Stronami, w ocenie Wnioskodawcy, nie będzie wiązało się z istnieniem stosunku obejmującego wzajemne świadczenia.
Fakt ten stanowi brak wynagrodzenia za działania podejmowane w ramach Współpracy w Umowie wspólnego przedsięwzięcia.
Zgodnie z ujętym w Umowie sposobem podziału zysków, na Wnioskodawcę przypadnie procentowa cześć dochodu wypracowanego z zysków osiągniętych z Umowy wspólnego przedsięwzięcia. W konsekwencji, obu Stronom będzie przysługiwał udział we wspólnie wypracowanym zysku. Zysk, który Strony planują generować będzie pochodził natomiast od podmiotów trzecich, tj. klientów, którzy dokonają zakupu od Wnioskodawcy powstałego Produktu.
Dokonując subsumpcji zdarzenia przyszłego do wyżej przytoczonych przepisów ustawy o VAT, w ocenie Wnioskodawcy, współpraca pomiędzy Stronami w zakresie wzajemnych rozliczeń z tytułu finansowania działalności i podziału zysków w ramach wspólnego przedsięwzięcia, nie stanowi świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
W zakresie pytania nr 2:
Na gruncie ustawy o VAT, art. 106b ust. 1 pkt 1 stanowi, iż podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.
W analizowanym stanie przyszłym nie ma możliwości wyodrębnienia podmiotu, który świadczy usługę (usługodawcę) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcę), czyli konsumenta usługi. Zatem w relacji występujących pomiędzy Stronami w ramach zawartej Umowy nie można traktować jako odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.
W konsekwencji należy uznać, że rozliczenia finansowe obejmujące podział kosztów w ramach wspólnego przedsięwzięcia w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów oferowanych przez Strony, nie stanowią wynagrodzenia z tytułu odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Zatem czynności podejmowane przez Partnerów w ramach wspólnego przedsięwzięcia nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i nie powinny być dokumentowane fakturą.
Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie przyszłym celem Umowy współdziałania jest uzyskanie przez wspólne działania partnerów rezultatu o korzystnym dla nich wymiarze ekonomicznym. Działań takich nie można do celów podatku od towarów i usług oceniać jednostkowo, lecz z uwzględnieniem ich charakteru jako działania złożonego i wspólnego, tworzącego w aspekcie gospodarczym jedną całość. Skoro nie dochodzi do czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to w konsekwencji czynność ta nie powinna być dokumentowana fakturą VAT, lecz innym dokumentem księgowym.
Nadto, zdaniem Wnioskodawcy, rozliczenie Umowy wspólnego przedsięwzięcia stanowi jedynie techniczny podział środków finansowych, będących w posiadaniu stron Umowy i wynikających z realizacji wspólnego przedsięwzięcia i czynność taka nie wymaga wystawienia faktury VAT. Mając to na uwadze, prawidłowym sposobem udokumentowania czynności rozliczenia zysku jest nie faktura VAT, a nota księgowa wystawiana przez Wnioskodawców.
Powyższe rozliczenia finansowe mogą być dokumentowane na podstawie innych dokumentów księgowych, w tym not księgowych. Należy jednak zaznaczyć, że nota księgowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy ustawy o podatku od towarów i usług i nie jest objęta regulacją tych przepisów, brak jest jednakże przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, dla takiego sposobu dokumentowania. Należy jednak stwierdzić, iż brak jest przeciwwskazań na gruncie przepisów, dotyczących podatku VAT dla dokumentowania tej czynności notą uznaniową.
Powyższą tezę potwierdza interpretacja indywidualna z 24 września 2019 r. sygn. 0111-KDIB3-1.4012.348.2019.2.KO: „Rozliczenia zysków realizowanych w oparciu o udział każdej ze stron umowy we wspólnym przedsięwzięciu będzie pozostawać poza zakresem opodatkowania VAT, tym samym brak będzie podstaw do wystawienia faktury VAT dokumentującej takie zdarzenie, bowiem – jak wynika z art. 106b ust. 1 ustawy – faktury są dowodem dokumentującym sprzedaż. W konsekwencji rozliczenie zysków nie powinno być dokumentowane fakturami VAT”.
Zatem rozliczenia pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką, dotyczące umowy wspólnego przedsięwzięcia w realizacji (`(...)`) powinny być dokumentowane odpowiednimi dokumentami księgowymi (np. noty księgowe) innymi niż faktury VAT. Wystawianie faktur VAT w odniesieniu do rozliczeń dokonywanych pomiędzy Stronami umowy, nie miałoby uzasadnienia w świetle obowiązujących przepisów ustawy o VAT z tego względu, że w opisanym modelu umowy o wspólnym przedsięwzięciu żadna ze Stron nie będzie świadczyć na rzecz pozostałego żadnych usług.
Z przywołanych wyżej interpretacji podatkowych, wynika, iż w przypadku umowy wspólnego przedsięwzięcia żadna ze stron nie może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta transakcji.
Osiągnięcie celu wspólnego przedsięwzięcia nie wiąże się bowiem bezpośrednio ze świadczeniem na rzecz drugiej strony umowy, a ze świadczeniem na rzecz podmiotu zewnętrznego. Czynności podejmowane w ramach współpracy są zatem jedynie elementem realizacji wspólnego zadania, a bezpośrednim odbiorcą usługi nie jest żaden z podmiotów zaangażowanych we współpracę. W konsekwencji, czynności te nie podlegają opodatkowaniu VAT, a zatem nie powinny być dokumentowane fakturami VAT, a innymi dowodami księgowymi, np. notami księgowymi.
W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy wzajemne rozliczenie z tytułu finansowania działalności lub podziału zysku dokonywane przez Wnioskodawcę a Spółkę, biorąc pod uwagę unormowania zawarte w art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT nie będą stanowiły świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT i nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, nie dochodzi do czynności podlegających opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług, to w konsekwencji czynność ta nie powinna być dokumentowana fakturą VAT, lecz innym dokumentem księgowym np. notą księgową. Z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT wynika bowiem, że faktura VAT służy jedynie do dokumentowania transakcji objętych przepisami ustawy.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku – jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:
Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Ponadto, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:
Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).
Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.
Z powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlega opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym, przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.
Na gruncie utrwalonej praktyki, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (m.in. wyrok NSA z 29 lutego 2012 r., sygn. akt I FSK 562/11, wyroki TSUE w sprawach: Town&Country Factor LTd C-498/99, Tolsma C-16/93, Hoge Raad C-154/80), wykształcono przesłanki warunkujące uznanie danych czynności za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT. Za takie czynności, zgodnie z ugruntowanymi tezami można uznać sytuacje, w których:
· istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne;
· otrzymane wynagrodzenie stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy;
· istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi;
· odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem;
· istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.
W konsekwencji, dla uznania danego świadczenia za opodatkowane na gruncie ustawy, konieczne jest istnienie stosunku prawnego pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, w ramach którego istnieje świadczenie wzajemne. Usługa musi być świadczona za wynagrodzeniem, a odpłatność ta powinna pozostawać w bezpośrednim związku z czynnością opodatkowaną. Ponadto, po stronie usługodawcy, musi istnieć bezpośrednia i skonkretyzowana korzyść z tytułu świadczenia usługi.
Natomiast kwestia odpłatności była niejednokrotnie przedmiotem rozstrzygania przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak zauważył Trybunał w wyroku w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council, EU:C:1988:120: „czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem”.
Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (A) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, zajmującym się głównie (`(...)`).
Celem podniesienia konkurencyjności na rynku, Wnioskodawca zawarł umowę współpracy i o zarządzanie wspólnymi prawami z B spółka akcyjna (Spółką, B).
W ramach umowy Wnioskodawca oraz Spółka (Strony) podejmą współpracę, której celem jest stworzenie i wprowadzenie na rynek (`(...)`) (Produkt).
Intencją Stron jest ścisła współpraca i wsparcie w realizacji planowanego produktu.
Umowa ma charakter współpracy, wszystkie działania Stron skupiają się na stworzeniu wspólnego produktu. Umowa została zawarta na okres realizacji wspólnego przedsięwzięcia, który zależy od: czasu produkcji, okresu sprzedaży.
Działania produkcyjne, marketingowe jak i biznesowe know-how realizowane będą dzięki renomie obu stron umowy. Warunki Umowy skupiają się na realizacji wspólnego przedsięwzięcia, dla odniesienia wspólnych korzyści, przy jednoczesnej solidarnej odpowiedzialności Stron za wykonanie umowy. Prace twórcze w ramach Umowy wspólnego przedsięwzięcia obejmują opracowanie receptury, opracowanie strategii marketingowej Produktu oraz zaprojektowanie opakowania Produktu.
Proces stworzenia Produktu będzie składał się z następujących etapów: ustalenie i opracowanie receptury Produktu, w tym jego postaci i smaków; stworzenie projektu graficznego opakowania Produktu z wykorzystaniem znaków towarowych oznaczeń podobnych, a także nazw identyfikacyjnych Stron; opracowanie strategii marketingowej Produktu; ustaleniu zasad i metod produkcji oraz rodzaju i formy zbytu Produktu oraz kanałów dystrybucji.
Majątkowe prawa własności intelektualnej i prawa własności przemysłowej dotyczące Produktu, takie jak prawo z rejestracji będą przysługiwać każdej ze Stron przychody w następujących udziałach: B – (…)%, A – (…)%.
W ramach zawartej Umowy wspólnego przedsięwzięcia kształtować będą się wspólne prawa intelektualne.
Kwestia przychodów określonych w Umowie ze sprzedaży Produktów zostanie podzielona między Strony w proporcji: A – (…)%, B – (…)%.
Przychody uzyskane ze sprzedaży Produktu w pierwszej kolejności zostaną przeznaczone na pokrycie zaangażowania kapitałowego Stron na koszty produkcji, następnie od przychodów zostaną odjęte wydatki na składowanie, transport, oraz inne koszty ogólnozakładowe wynikające z rachunku kosztów Wnioskodawcy po wcześniejszej akceptacji przez Spółkę w formie dokumentowej. Od uzyskanych przychodów zostaną odjęte również inne nieprzewidziane w chwili zawarcia Umowy koszty, które zostaną uprzednio uzgodnione przez Strony. Po odjęciu kosztów zostanie osiągnięta marża ze sprzedaży Produktu, która zostanie podzielona pomiędzy Stronami, przyjmując kwartalne okresy rozliczeniowe dla przychodów ze sprzedaży Produktu.
W związku z powyższym, kwestia przychodów ze sprzedaży Produktów uregulowana w umowie podzielona między Strony w proporcji: A (…)%, B (…)% uwzględnia potrącone koszty, które sprowadzają się do rozliczenia swoiście określonego zysku, a nie rozliczania wyłącznie przychodów.
Ponadto, Wnioskodawca zobowiązał się przeznaczyć co najmniej 1/3 przypadających mu środków pieniężnych uzyskanych z marży ze sprzedaży Produktów na szeroko pojęte działania wspierające dystrybucję i sprzedaż Produktu i z której to części, 1/3 środków Wnioskodawca zobowiązuje się przekazać na rzecz Spółki na cele marketingu Produktu. Powyższe postanowienie nie ma zastosowania do marży wygenerowanej w pierwszych 30 dniach sprzedaży, w którym to okresie 1/3 marży przypadającej Wnioskodawcy zostanie w całości przekazana na rzecz Spółki na cele marketingowe Produktu. B zobowiązała się przeznaczyć co najmniej 1/3 przypadających jej środków pieniężnych uzyskanych ze sprzedaży Produktu na marketing Produktu.
Kwestia kosztów związanych z produkcją i dystrybucją Produktu została uregulowana następująco:
Środki niezbędne na sfinansowanie produkcji Produktu, z zastrzeżeniem pkt 2), zapewni Wnioskodawca.
W celu zapewnienia ciągłości produkcji Wnioskodawca zobowiązał się dokonywać odpowiednich zamówień opakowań u dostawców. Natomiast Spółka zobowiązała się do zapewnienia środków finansowych do zamówienia opakowań w formie depozytu pieniężnego na rachunku bankowym A. Wnioskodawca przesyła informację o wolumenie i wartości opakowań do zamówienia u dostawców do B w celu uruchomienia produkcji Produktu. Następnie B dokonuje potwierdzenia zwrotnie wartości zamówienia za pośrednictwem poczty email oraz dokonuje przelewu depozytu pieniężnego na wskazany rachunek bankowy A. Powyższy depozyt pieniężny będzie rozliczany między Stronami kwartalnie, nie później niż w terminie 14 dni od zakończenia każdego kwartału. Podstawą powyższego rozliczenia będzie raport.
Dystrybucję Produktu wśród odbiorców hurtowych będzie prowadzić firma A.
Przy tak przedstawionym opisie sprawy pierwsza wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii uznania rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką z tytułu realizacji Umowy wspólnego przedsięwzięcia i otrzymanej przez Wnioskodawcę części zysku za niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 1).
W celu rozstrzygnięcia tej wątpliwości, należy przeanalizować, czy w przedmiotowej sprawie spełnione będą wyżej wspomniane przesłanki.
Zauważyć należy, że zawieranie porozumień w postaci umowy o współpracę jest dopuszczalne, w ramach swobody umów.
Stosownie do art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.):
Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.
Wspólne przedsięwzięcie charakteryzuje to, że jego uczestnicy są związani ustaleniami umownymi. Umowa o wspólne przedsięwzięcie z reguły wiąże podmioty na czas określony, najczęściej oznaczony osiągnięciem celu, dla którego została zawarta. Podmioty podejmujące współpracę w ramach wspólnego przedsięwzięcia realizują wspólną politykę finansową objętą porozumieniem, a podjęte przez takie podmioty działania nie tworzą podmiotu gospodarczego, który byłby odrębnym podmiotem gospodarczym podlegającym rejestracji. Zatem przedsiębiorcy działający w ramach wspólnego przedsięwzięcia są odrębnymi podatnikami VAT.
W sytuacjach, w których przedmiotem umowy stron jest wspólna realizacja określonego celu, można przyjąć, że w zakresie działań każdej ze stron, wynikających z ich obowiązków umownych, nie dochodzi do wzajemnego odpłatnego świadczenia usług. Należy podkreślić, że w tego rodzaju przypadkach wszystkie strony umowy osiągają zamierzone cele, z tym że osiągnięcie tych celów nie jest bezpośrednio związane ze świadczeniem innego podmiotu w ramach zawartej umowy.
Z uwagi na przedstawione okoliczności sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że z opisu sprawy przedstawionego we wniosku nie wynika, aby pomiędzy Wnioskodawcą a B miało miejsce świadczenie usług czy dostawa towarów w zamian, za które Wnioskodawcy należne byłoby wynagrodzenie.
Jeżeli zatem transfery środków pieniężnych związane z rozliczeniami dokonywanymi między stronami, obejmujące podział zysków i ewentualnych strat, nie dotyczą żadnych usług czy też dostaw towarów wykonywanych przez jednego z uczestników przedsięwzięcia na rzecz drugiego, mają charakter techniczny i są dokonywane w celu odzwierciedlenia partycypacji poszczególnych uczestników przedsięwzięcia w przychodach i kosztach generowanych przez wspólne przedsięwzięcie, to sam podział przychodów i kosztów nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu.
Wnioskodawca i Spółka, działając w ramach wspólnego przedsięwzięcia, określili swoje prawa i obowiązki w zakresie wkładu każdej ze stron w prace nad Produktem, zarządzania majątkowymi prawami intelektualnymi do Produktu, korzystania ze wspólnych praw do Produktu oraz organizacji produkcji, dystrybucji i marketingu. Każda ze stron w związku z nowym Produktem ponosi koszty. Z opisu sprawy nie wynika, aby Wnioskodawca był usługodawcą wobec B. Z istoty Umowy wspólnego przedsięwzięcia, zawartej pomiędzy Stronami wynika, że A wykonuje pewne czynności nie na rzecz B, tylko na potrzeby osiągnięcia wspólnego celu.
Zatem relacji występujących pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką w ramach zawartej Umowy nie można traktować jako odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.
Również w odniesieniu do rozliczenia zysku osiągniętego wskutek zawartej Umowy wspólnego przedsięwzięcia, należy stwierdzić, że z opisu sprawy nie wynika, aby rozliczenie przychodów przypadających na Wnioskodawcę stanowiło świadczenie usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy, a zatem nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Jak wynika z opisu sprawy, w Umowie Strony podzieliły majątkowe prawa własności intelektualnej, prawa własności przemysłowej dotyczące Produktu oraz przychody ze sprzedaży w udziałach (…)% (A) i (…)% (B). Zatem można stwierdzić, że wpłaty należne Stronom będą uzależnione od zysków osiągniętych ze wspólnego przedsięwzięcia. Co za tym idzie przepływy pieniężne z tytułu tej umowy, nie będą stanowiły opłaty za spełnienie świadczenia. Podział ten jest więc jedynie działaniem o charakterze techniczno-rachunkowym. W tym przypadku nie dojdzie do przeniesienia władztwa ekonomicznego nad towarami ani do rzeczywistych świadczeń pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką. Nie można zidentyfikować korzyści o charakterze majątkowym, jakie w związku z takim rozliczeniem uzyskuje Wnioskodawca.
W konsekwencji, rozliczenia z tytułu realizacji Umowy wspólnego przedsięwzięcia pomiędzy Wnioskodawcą a B będą znajdowały się poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług i otrzymana przez Wnioskodawcę w związku z tym kwota stanowiąca część zysku nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 jest prawidłowe.
Kolejna wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy możliwości dokumentowania przedmiotowych rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką notą księgową (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).
W pierwszej kolejności należy zauważyć, że w dziale XI ustawy uregulowane są kwestie dotyczące dokumentowania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
W myśl art. 106a ustawy:
Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:
a) przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów,
b) czynności rozliczanych w procedurach szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7 i 9, dla których państwem członkowskim identyfikacji w rozumieniu przepisów tych rozdziałów jest państwo członkowskie inne niż Rzeczpospolita Polska;
a) państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
b) państwa trzeciego;
dostawy towarów i świadczenia usług rozliczanych w procedurach szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a i 7, przez podatników zidentyfikowanych na potrzeby tych procedur, dla których państwem członkowskim identyfikacji w rozumieniu przepisów tych rozdziałów jest Rzeczpospolita Polska;
sprzedaży na odległość towarów importowanych, rozliczanej w procedurze szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 9, przez podatników zidentyfikowanych na potrzeby tej procedury, dla których państwem członkowskim identyfikacji w rozumieniu przepisów tego rozdziału jest Rzeczpospolita Polska.
Definicja faktury została określona w art. 2 pkt 31 ustawy, w myśl którego:
Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o fakturze – rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.
W myśl art. 2 pkt 22 ustawy:
Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.
Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy:
Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:
sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość, chyba że podatnik korzysta z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 6a;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy:
a) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,
b) czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4,
c) dostaw towarów, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1b.
Przepis art. 106b ust. 2 ustawy stanowi, że:
Podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.
W świetle art. 106b ust. 3 ustawy:
Na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:
a) czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4,
b) czynności, o których mowa w art. 106a pkt 3 i 4,
1a) otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1, z wyjątkiem:
a) przypadku, gdy zapłata dotyczy czynności, o których mowa w art. 19a ust. 1b i ust. 5 pkt 4 oraz art. 106a pkt 3 i 4,
b) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,
– jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.
Z powyższych przepisów jednoznacznie wynika, że faktura VAT dokumentuje dokonanie sprzedaży, przez którą rozumie się odpłatne wydanie towaru lub odpłatne świadczenie usług, czyli czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.
Natomiast w niniejszej sprawie – jak rozstrzygnięto powyżej – przedmiotowe rozliczenia pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką nie będą stanowiły czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem brak będzie podstaw dla udokumentowania tych rozliczeń na zasadach określonych w art. 106b ustawy, czyli za pomocą faktury.
Jednocześnie należy wskazać, że na gruncie przepisów dotyczących podatku od towarów i usług brak jest przeciwskazań dla udokumentowania ich poprzez wystawienie innego dokumentu księgowego, np. noty księgowej – niemniej jednak należy zauważyć, że nie jest to dokument przewidziany przez przepisy o podatku od towarów i usług i jako taki nie jest objęty regulacją tych przepisów.
Podsumowując, rozliczenia z tytułu realizacji Umowy wspólnego przedsięwzięcia pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką będą znajdowały się poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług, otrzymana przez Wnioskodawcę w związku z tym kwota stanowiąca część zysku nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Rozliczenia pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką nie powinny być – zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – dokumentowane fakturami i mogą być udokumentowane innym dokumentem księgowym.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej:
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).
Zatem mając na uwadze, że wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez Państwa, zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla B spółka akcyjna, która chcąc uzyskać interpretację indywidualną, powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie.
Ponadto wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa wniosku (pytań). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być rozpatrzone. W szczególności dotyczy to podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT oraz udokumentowania marketingu Produktu dokonywanego przez B za przekazane przez Wnioskodawcę środki pieniężne.
Zaznaczenia wymaga również, że tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego podanego przez Państwa. Organ rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia zdarzenia przyszłego, tj. nie przeprowadza dowodów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego zdarzenia przyszłego. W tym miejscu organ interpretacyjny zastrzega jednak, że gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny interpretacja nie wywoła skutków prawnych.
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili