0115-KDST1-2.440.167.2022.3.APR

WIĄŻĄCA INFORMACJA STAWKOWA (WIS)

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), zwanej dalej Ordynacją podatkową i art. 42a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą, po rozpatrzeniu wniosku (`(...)`) z dnia 25 lipca 2022 r. (data wpływu), uzupełnionego w dniach 19 września i 7 października 2022 r. (daty wpływu), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydaje niniejszą wiążącą informację stawkową.

Przedmiot wniosku: towar (świadczenie kompleksowe) – gaz ziemny wraz z „usługą dystrybucji”

Opis towaru: gaz ziemny w stanie gazowym dostarczany najemcy powierzchni biurowo-magazynowej, opłata za gaz obejmuje zużycie gazu i jego dystrybucję

Rozstrzygnięcie: CN 2711 21 00

Stawka podatku od towarów i usług: 0%

Podstawa prawna: art. 146da ust. 1 pkt 5 ustawy

Cel wydania WIS: określenie stawki podatku od towarów i usług

UZASADNIENIE

W dniu 25 lipca 2022 r. Wnioskodawca złożył wniosek, uzupełniony w dniach 19 września i 7 października 2022 r., w zakresie sklasyfikowania gazu ziemnego wraz z jego dystrybucją, według Nomenklatury scalonej (CN), na potrzeby określenia stawki podatku od towarów i usług.

W treści wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujący szczegółowy opis.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług). Wnioskodawca jest właścicielem budynku biurowo-magazynowego stanowiącego jego środek trwały. W ramach prowadzonej działalności wynajmuje najemcy część budynku obejmującą halę magazynową, pomieszczenia biurowe oraz pomieszczenia socjalne, a część wykorzystuje jako biuro na potrzeby własnej prowadzonej działalności gospodarczej. Zgodnie z umową najmu najemca płaci Wnioskodawcy czynsz najmu. Ponadto Wnioskodawca obciąża najemcę kosztami mediów na zasadzie refaktury. Przy refakturowaniu mediów, ich koszt jest "przenoszony" przez Wnioskodawcę na nabywcę bez doliczania marży. Budynek ogrzewany jest pompami ciepła zużywającymi paliwo gazowe. Gaz ziemny jest dostarczany w stanie gazowym. Ponieważ dla całego budynku jest tylko jeden licznik gazu (nie ma wyodrębnionego licznika gazu tylko dla pomieszczeń najemcy) Wynajmujący zgodnie z zapisami umowy najmu obciąża najemcę kosztami gazu według udziału powierzchni najmowanych pomieszczeń w stosunku do powierzchni grzewczej całego budynku tj. udziałem x/x kosztów ponoszonych przez Wnioskodawcę z faktury obciążającej Wnioskodawcę wystawianej przez dostawcę gazu. Najemca ma możliwość wpływu na wielkość zużycia gazu na potrzeby ogrzewania jedynie poprzez ustawienie pokręteł w grzejnikach pomieszczeń socjalnych.

Z umowy najmu wynika, że obciążenie najemcy kosztami świadczenia kompleksowego zawierającego paliwo gazowe (z gazu ziemnego) wraz z opłatami za jego przesył/dystrybucję stanowią świadczenie odrębne od usług najmu.

Ze względu na wątpliwość co do prawa do zastosowania w ww. sytuacji stawki VAT 0% przy refakturze, obciążając najemcę kosztami gazu zastosowano dotychczas stawkę podstawową VAT 23% - takie rozwiązanie zakwestionował nabywca żądając korekty stawki VAT z 23% na 0%. W wyniku analizy dostępnych informacji podatkowych Wnioskodawca przychyla się do opinii najemcy, jednakże aby mieć pewność zastosowania prawidłowej stawki VAT zwrócił się o wydanie Wiążącej Informacji Stawkowej. Wnioskodawca doszedł do porozumienia z najemcą, że dokona korekty jedynie w przypadku uzyskania Wiążącej Informacji Stawkowej potwierdzającej prawo do zastosowania stawki VAT takiej jaką zastosował (`(...)`) w fakturach wystawionych na Wnioskodawcę jako wynajmującego.

Według Wnioskodawcy do refakturowania kosztów zużycia gazu najemcy należy zastosować stawkę VAT w wysokości w jakiej opodatkował dostawę gazu dostawca w fakturze obciążającej Wnioskodawcę jako wynajmującego, gdyż najem oraz media stanowią odrębne świadczenia, dla których nie należy stosować jednolitej stawki podatkowej VAT. W konsekwencji powyższego odsprzedaż kosztów gazu najemcy lokali należy opodatkować wg stawki właściwej dla jego dostawy. Podobne stanowisko potwierdził Dyrektor KIS w ww. interpretacji indywidualnej nr z 0114-KDIP4-2.4012.103.2020.1.WH. z dnia 20 maja 2020 r.: "(`(...)`) skoro zużycie energii elektrycznej będzie rozliczane na podstawie faktycznego zużycia, tzn. wg wskazań podliczników oraz energia cieplna, woda i kanalizacja według powierzchni wynajmowanego lokalu lub liczby osób zamieszkujących w wynajmowanym lokalu, to najem nieruchomości, zarówno na cele mieszkaniowe, jak i najem lokali użytkowych oraz związane z nimi ww. media stanowią odrębne i niezależne świadczenia, które to świadczenia podlegają opodatkowaniu wg stawek właściwych dla danej czynności.

Zatem (`(...)`) wskazać należy, że w przypadku obciążania najemcy lokalu opłatami za energię elektryczną, energię cieplną, wodę i kanalizację brak jest podstaw do traktowania ww. opłat jako elementu kalkulacyjnego opłaty czynszowej usługi najmu. W konsekwencji, czynność dostawy ww. mediów Najemcy lokalu należy opodatkować według stawek właściwych dla dostawy ww. mediów. (`(...)`)"

Do wniosku załączono:

(`(...)`)

Postanowieniem z dnia 12 października 2022 r. znak 0115-KDST1-2.440.167.2022.2.APR organ pierwszej instancji poinformował Stronę o możliwości wypowiedzenia się w zakresie zebranego materiału dowodowego w sprawie. W dniu 25 października 2022 r. Strona wniosła pismo, w którym powiadomiła, że nie będzie wnosić żadnych uwag w zakresie zebranego materiału dowodowego w przedmiotowej sprawie.

Uzasadnienie występowania świadczenia kompleksowego (dostawa towaru)

Na wstępie należy podkreślić, że co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedno świadczenie obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka czynności, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych.

Zagadnienie to było przedmiotem orzeczeń wydanych przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako „TSUE” albo „Trybunał”). Można tu przykładowo powołać wyrok z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 - Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV v. Staatssecretaris van Financien oraz wyrok z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie C-111/05 - Aktiebolaget NN v. Skatteverket.

Jak wynika z orzecznictwa TSUE, w przypadku gdy transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich jest ona dokonywana, w celu określenia po pierwsze, czy chodzi o dwa lub więcej świadczenia odrębne, czy też jest to jedno świadczenie złożone z kilku czynności, a po drugie, czy w tym ostatnim przypadku to jedno świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako dostawa towarów, czy jako świadczenie usług. Charakter danego świadczenia należy oceniać biorąc pod uwagę punkt widzenia nabywcy oraz cechy charakterystyczne tego świadczenia.

Pojedyncze świadczenie kompleksowe ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za czynność zasadniczą (główną), podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako czynności pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do czynności zasadniczej.

Kryteria odnoszące się do świadczeń kompleksowych zostały ponownie przeanalizowane i podsumowane przez TSUE w wyroku z dnia 4 marca 2021 r. w sprawie C-581/19. Trybunał powołując się na dotychczasowe orzecznictwo stwierdził, że pierwszym kryterium, które należy wziąć pod uwagę rozpatrując świadczenie pod kątem jego kompleksowości, jest brak samodzielnego celu świadczenia z punktu widzenia przeciętnego konsumenta. Zatem świadczenie należy uznać za pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi ono dla klienta celu samo w sobie, lecz środek, dzięki któremu można lepiej skorzystać z usługi głównej.

Trzeba zaznaczyć, że w świetle art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W złożonym w dniu 25 lipca 2022 r. wniosku w części D.1, w poz. 52. „Przedmiot wniosku” Wnioskodawca zaznaczył kwadrat nr 1 „towar”, natomiast w poz. 54. jako klasyfikację, według której ma zostać zaklasyfikowany przedmiot wniosku wskazano Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług)) – kwadrat nr 3.

W pismach uzupełniających skorygowano pierwotnie zaznaczone pozycje wniosku i podano, że przedmiotem wniosku są towary lub usługi (pole nr 52, kwadrat nr 3), wniosek dotyczy dwóch towarów/usług, właściwą klasyfikacją, według której ma zostać sklasyfikowany przedmiot wniosku jest Nomenklatura scalona.

Wnioskodawca wskazał, że jest właścicielem budynku biurowo-magazynowego, który w części wynajmuje Najemcy. W ramach zawartej Umowy najmu Wnioskodawca zobowiązał się dostarczać m.in. gaz ziemny służący do celów grzewczych.

Należność za gaz ziemny jest naliczana odrębnie od czynszu najmu – na podstawie faktur otrzymanych od dostawcy gazu (`(...)`) na podstawie „refakturowania” kosztów (stanowiących koszt zużycia paliwa gazowego oraz opłaty za usługę dystrybucji), poprzez wyliczenie z kwot zawartych w fakturach zakupu gazu – wartości procentowych według udziału wynajmowanej powierzchni. Analiza przedstawionych dokumentów pozwala potwierdzić, że koszt rozliczenia Najemcy za gaz zawiera wyłącznie cenę gazu i opłaty za dystrybucję, jaką stosuje dostawca, rozliczoną proporcjonalnie do wynajmowanej powierzchni.

Zgodnie z art. 3 pkt 3 i 3a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz.U. z 2022 r. poz. 1385, z późn. zm.), użyte w ustawie określenia oznaczają:

– paliwa – paliwa stałe, ciekłe i gazowe będące nośnikami energii chemicznej;

– paliwa gazowe – gaz ziemny wysokometanowy lub zaazotowany, w tym skroplony gaz ziemny oraz propan-butan lub inne rodzaje gazu palnego, dostarczane za pomocą sieci gazowej, a także biogaz rolniczy, niezależnie od ich przeznaczenia;

Natomiast zgodnie z art. 3 pkt 5 ustawy Prawo energetyczne, użyte w ustawie określenia oznaczają - dystrybucja:

a) transport paliw gazowych oraz energii elektrycznej sieciami dystrybucyjnymi w celu ich dostarczania odbiorcom,

b) rozdział paliw ciekłych do odbiorców przyłączonych do sieci rurociągów,

c) rozdział ciepła do odbiorców przyłączonych do sieci ciepłowniczej

– z wyłączeniem sprzedaży tych paliw lub energii oraz sprężania gazu w stacji gazu ziemnego i dostarczania energii elektrycznej w stacji ładowania do zainstalowanych w niej punktów ładowania w rozumieniu ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 110, 1093 i 2269).

W kontekście przedstawionych okoliczności stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia ze świadczeniem kompleksowym, którego zasadniczym (głównym) celem jest dostawa towaru – gazu ziemnego.

Usługa dystrybucji gazu, za którą pobierane są opłaty dystrybucyjne, ma charakter pomocniczy w stosunku do zasadniczej czynności tj. dostawy towaru. „Usługa dystrybucji” gazu nie ma w tym przypadku charakteru samoistnego. Nie stanowi ona celu samego w sobie, ale jest środkiem do zrealizowania sprzedaży towaru – gazu ziemnego. Z punktu widzenia nabywcy dostawa gazu oraz „usługa dystrybucji” są ze sobą tak ściśle powiązane, że tworzą jedną całość, prowadzącą do realizacji jednego określonego celu, tj. nabycia przez Najemcę paliwa gazowego.

Zatem, dla celów VAT, dostawę gazu wraz z „usługą dystrybucji”, należy traktować jako jedno świadczenie kompleksowe, w ramach którego świadczeniem głównym jest/będzie dostawa towaru, tj. dostawa gazu ziemnego.

Uzasadnienie klasyfikacji towaru

Stosownie do brzmienia art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacji w układzie odpowiadającym Nomenklaturze scalonej (CN) zgodnej z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, z późn. zm. – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, z późn. zm.) lub w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są klasyfikowane według Nomenklatury scalonej (CN) lub klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują działy, pozycje, podpozycje lub kody Nomenklatury scalonej (CN) lub symbole klasyfikacji statystycznych.

Zgodnie z art. 1 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej Nomenklatura scalona obejmuje:

a) nomenklaturę Systemu Zharmonizowanego;

b) wspólnotowe podpodziały do tej nomenklatury nazywane „podpozycjami CN” w tych przypadkach, gdy określona jest odpowiadająca stawka celna;

c) przepisy wstępne, dodatkowe uwagi do sekcji lub działów oraz przypisy odnoszące się do podpozycji CN.

Jednolitemu stosowaniu zarówno Systemu Zharmonizowanego (HS), jak i Nomenklatury scalonej (CN) służą Noty wyjaśniające.

Klasyfikacja towarów w Nomenklaturze scalonej podlega regułom zawartym w Ogólnych regułach interpretacji Nomenklatury scalonej zapewniającym jednolitą interpretację, co oznacza, że dany towar jest zawsze klasyfikowany do jednej i tej samej pozycji i podpozycji z wyłączeniem wszelkich innych, które mogłyby być brane pod uwagę.

Reguła 1 Ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej (ORINS) wskazuje, że tytuły sekcji, działów i poddziałów mają znaczenie wyłącznie orientacyjne. Dla celów prawnych klasyfikację towarów ustala się zgodnie z brzmieniem pozycji i uwag do sekcji lub działów oraz zgodnie z Ogólnymi regułami interpretacji Nomenklatury scalonej.

Natomiast Reguła 6 Ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej stanowi, że klasyfikacja towarów do podpozycji tej samej pozycji powinna być przeprowadzona zgodnie z ich treścią i uwagami do nich, z uwzględnieniem ewentualnych zmian wynikających z powyższych reguł, stosując zasadę, że tylko podpozycje na tym samym poziomie mogą być porównywane. Odpowiednie uwagi do sekcji i działów mają zastosowanie również do tej reguły, jeżeli treść tych uwag nie stanowi inaczej.

Zgodnie z tytułem działu 27 Nomenklatury scalonej, dział ten obejmuje „ Paliwa mineralne, oleje mineralne i produkty ich destylacji; substancje bitumiczne; woski mineralne”.

Pozycja CN 2711 obejmuje: „Gaz ziemny (mokry) i pozostałe węglowodory gazowe”.

W zakresie ww. pozycji mieści się kod 2711 11 00 – „gaz ziemny skroplony” oraz kod 2711 21 00 – „gaz ziemny w stanie gazowym”.

Uwzględniając powyższe, przedmiotowy towar (gaz ziemny w stanie gazowym) spełnia kryteria i posiada właściwości dla towarów objętych kodem 2711 21 00 Nomenklatury scalonej (CN). Klasyfikacja towaru została dokonana zgodnie z postanowieniami reguły 1. i 6. Ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej.

Uzasadnienie zastosowania stawki podatku od towarów i usług

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146aa ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2, art. 110 i art. 138i ust. 4, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 146aa ust. 1a ww. ustawy, jeżeli w roku następującym po roku, dla którego osiągnięte zostały wartości, o których mowa w ust. 1, zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 112d ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, stosowanie stawek, o których mowa w ust. 1, przedłuża się do końca roku następującego po roku, w którym:

1. kwota wydatków jest obliczana zgodnie z art. 112aa ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych w związku ze spełnieniem warunków, o których mowa w art. 112d ust. 4 tej ustawy, oraz

2. wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%.

Zgodnie z art. 146da ust. 1 pkt 5 ustawy, w okresie od dnia 1 lutego 2022 r. do dnia 31 października 2022 r. dla gazu ziemnego (CN 2711 11 00 albo 2711 21 00) – stawka podatku wynosi 0%.

Jednocześnie zgodnie z art. 9 pkt 2 ustawy z dnia 7 października 2022 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2180) przedłużono obowiązywanie wyżej wymienionej stawki 0%, dla wyżej wymienionych towarów, do 31 grudnia 2022 r.

Uwzględniając powyższe, mając na uwadze, iż opisany we wniosku towar klasyfikowany jest do kodu 2711 21 00 Nomenklatury scalonej (CN), jego dostawa, import lub wewnątrzwspólnotowe nabycie podlega opodatkowaniu stawką podatku od towarów i usług w wysokości 0%, na podstawie art. 146da ust. 1 pkt 5 ustawy.

Powyższa stawka ma zastosowanie dla towaru, którego dostawa ma dominujący charakter dla opisanego świadczenia kompleksowego, tym samym każdy składnik świadczenia kompleksowego (tj. usługa dystrybucji) będzie opodatkowany tą samą stawką podatku.

Informacje dodatkowe

Określona w niniejszej decyzji WIS stawka podatku VAT i klasyfikacja dotyczą stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania WIS.

Niniejsza WIS jest ważna, jeśli w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania zwolnienie podmiotowe lub przedmiotowe od podatku od towarów i usług (art. 42a ustawy). W zakresie wyeliminowania lub zastosowania zwolnienia Wnioskodawca może zwrócić się o interpretację indywidualną do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Podmiot, na rzecz którego wydano WIS, może ją stosować wyłącznie do towaru (świadczenia kompleksowego) tożsamego pod każdym względem z towarem (świadczeniem kompleksowym) będącym przedmiotem niniejszej decyzji.

Niniejsza WIS wiąże organy podatkowe wobec podmiotu, dla którego została wydana, w odniesieniu do towaru będącego jej przedmiotem, który zostanie sprzedany, zaimportowany lub wewnątrzwspólnotowo nabyty po dniu, w którym WIS została doręczona (art. 42c ust. 1 pkt 1 ustawy), z wyjątkiem następujących przypadków:

- podmiot ten złożył fałszywe oświadczenie, że w dniu złożenia wniosku o WIS, w zakresie przedmiotowym tego wniosku, nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani kontrola celno-skarbowa oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego (art. 42b ust. 3 ustawy);

- towar, będący przedmiotem niniejszej WIS, stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy (art. 42ca ustawy).

Niniejsza WIS jest ważna przez okres 5 lat licząc od dnia jej wydania (art. 42ha ustawy), przy czym wygasa ona z mocy prawa przed upływem tego terminu w przypadku zmiany przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług odnoszących się do towaru, będącego przedmiotem tej WIS, w wyniku której WIS staje się niezgodna z tymi przepisami. Wygaśnięcie WIS następuje z dniem wejścia w życie przepisów, w wyniku których stała się z nimi niezgodna (art. 42h ust. 1 ustawy).

W tym konkretnym przypadku niniejsza WIS ma moc wiążącą do 31 grudnia 2022 r., chyba że nastąpi przedłużenie zastosowania stawki 0% wynikające z przepisu art. 146 da ust. 1 pkt 5 ustawy.

Do liczenia terminów okresu ważności WIS stosuje się odpowiednio art. 12 Ordynacji podatkowej.

POUCZENIE

Od niniejszej decyzji – stosownie do art. 220 § 1 w związku z art. 221 oraz art. 223 § 2 Ordynacji podatkowej – służy Stronie odwołanie do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia, na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP.

W przypadku wnoszenia odwołania w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Odwołanie od decyzji organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 Ordynacji podatkowej).