0114-KDIP1-1.4012.442.2022.2.MKA

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 sierpnia 2022 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy uznania Pana za podatnika podatku VAT (podatek od towarów i usług) z tytułu wydzierżawiania znaku towarowego oraz obowiązku składania deklaracji VAT i wystawiania faktur dokumentujących czynność dzierżawy znaku towarowego w przypadku dokonania przez Pana rejestracji na potrzeby tego podatku lub po przekroczeniu limitu obrotów uprawniających do zwolnienia z podatku VAT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (Podatnik), jest osobą fizyczną nieprowadzącą obecnie działalności gospodarczej, która posiada zarejestrowany znak towarowy.

W przeszłości Wnioskodawca prowadził jednoosobową działalność gospodarczą, która została przekształcona w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, a w dalszej kolejności w spółkę komandytową.

Prawo do znaku towarowego nie stanowiło majątku przedsiębiorstwa prowadzonego przez Wnioskodawcę, w wyniku czego nie stanowiło również majątku spółki z o.o. i spółki komandytowej powstałych w wyniku dokonanych przekształceń.

Znak towarowy został zarejestrowany wyłącznie na podatnika i zgodnie z art. 33 pkt 9 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego stanowi jego majątek osobisty pomimo istniejącej małżeńskiej wspólnoty majątkowej. Podatnik jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności zawrze umowę dzierżawy znaku towarowego ze spółką komandytową, w której jest komplementariuszem.

Na podstawie zawartej umowy zgodnie z art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, wydzierżawiający odda dzierżawcy znak towarowy do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony w umowie, a dzierżawca zobowiąże się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. W związku z powyższym, w ramach umowy dzierżawca znaku towarowego będzie się mógł nim posługiwać na warunkach określonych w umowie i użytkować w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Warto zaznaczyć, że odpłatny charakter czynności oraz okresowość świadczenia będą wskazywały na zakwalifikowanie ww. umowy jako umowy dzierżawy, a nie umowy licencyjnej. W przedmiotowej sprawie umowa, w ramach której nastąpi odpłatne udostępnienie znaku towarowego będzie umową dzierżawy zawartą na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego i spełnia narzucone przepisami wymogi.

Na podstawie umowy wydzierżawiający zobowiąże się oddać rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a dzierżawca zobowiąże się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Pytanie w zakresie podatku od towarów i usług

Czy wnioskodawca będzie podatnikiem podatku od towarów i usług od całości przychodów uzyskanych z dzierżawy znaku towarowego i w przypadku dokonania rejestracji na potrzeby tego podatku lub po przekroczeniu limitu przychodów uprawniających do zwolnienia będzie obowiązany do składania deklaracji VAT oraz wystawiania faktur?

Pana stanowisko w zakresie podatku od towarów i usług

Wnioskodawca (wydzierżawiający) będzie podatnikiem podatku od towarów i usług od całości przychodów wypłacanych przez dzierżawcę na podstawie zawartej umowy. W przypadku rejestracji na potrzeby podatku VAT jako podatnik VAT czynny Wnioskodawca będzie zobowiązany do wystawienia faktury dokumentującej całość uzyskanego przychodu i do rozliczenia podatku VAT z tego tytuły w deklaracji VAT, przy czym niezależnie od dokonania rejestracji po przekroczeniu limitu określonego w art. 113 ustawy o VAT uprawniającego do zwolnienia Wnioskodawca również będzie zobowiązany do rozliczenia i zapłaty tego podatku. Niezależnie od sposobu opodatkowania przychodu z dzierżawy znaku towarowego w podatku dochodowym, przychód z tego tytułu stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami tego podatku są osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą zdefiniowaną w ust. 2 tego przepisu. Działalność ta obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W przedstawianym stanie faktycznym Wnioskodawca będzie w sposób ciągły wykorzystywał posiadany znak towarowy dla celów zarobkowych. W związku z powyższym Wnioskodawca będzie podatkiem podatku od towarów i usług z tytułu uzyskiwanych przychodów z dzierżawy znaku towarowego.

Znak towarowy zgodnie z art. 33 pkt 9 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego stanowi jego majątek osobisty pomimo istniejącej małżeńskiej wspólnoty majątkowej.

W związku z tym wyłącznie Wnioskodawca będzie podatkiem podatku VAT z tytułu zawartej umowy dzierżawy znaku towarowego i w wystawionych fakturach będzie wykazywał całość przychodu uzyskanego z tego tytułu, a po rejestracji jako podatnik VAT czynny lub po przekroczeniu limitu, o którym mowa w art. 113 będzie obowiązany wykazać w fakturze i rozliczyć w deklaracji całość podatku VAT związanego z uzyskiwanym w związku z zawartą umową przychodem.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe w zakresie uznania Pana za podatnika podatku VAT z tytułu wydzierżawiania znaku towarowego oraz obowiązku składania deklaracji VAT i wystawiania faktur dokumentujących czynność dzierżawy znaku towarowego w przypadku dokonania przez Pana rejestracji na potrzeby tego podatku lub po przekroczeniu limitu obrotów uprawniających do zwolnienia z podatku VAT.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 931 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy :

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie (za wynagrodzeniem).

Dodatkowym warunkiem opodatkowania czynności stanowiącej świadczenie usług, jest wykonanie tej czynności przez podatnika.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy:

Są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Art. 15 ust. 2 ustawy stanowi, że:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że świadczenie usług podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

W kontekście powyższego każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania danego dobra dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, jest uznawany za podatnika podatku od towarów i usług. Wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Tym samym osoba fizyczna wykonująca czynności, które podlegają opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy, wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym jest uznawana za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu realizowanych transakcji. Jednakże nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, przy wykorzystaniu swojego majątku prywatnego, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata, w przypadku, gdy wykonuje on czynności zwykłego zarządzania tym majątkiem.

Z opisu sprawy wynika, że jest Pan osobą fizyczną nieprowadzącą obecnie działalności gospodarczej, która posiada zarejestrowany znak towarowy.

Znak towarowy został zarejestrowany wyłącznie na Pana i zgodnie z art. 33 pkt 9 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego stanowi Pana majątek osobisty pomimo istniejącej małżeńskiej wspólnoty majątkowej. Pan jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności zawrze umowę dzierżawy znaku towarowego ze spółką komandytową, w której jest komplementariuszem.

Na podstawie zawartej umowy zgodnie z art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, wydzierżawiający odda dzierżawcy znak towarowy do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony w umowie, a dzierżawca zobowiąże się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. W związku z powyższym, w ramach umowy dzierżawca znaku towarowego będzie się mógł nim posługiwać na warunkach określonych w umowie i użytkować w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Odpłatny charakter czynności oraz okresowość świadczenia będą wskazywały na zakwalifikowanie ww. umowy jako umowy dzierżawy, a nie umowy licencyjnej. W przedmiotowej sprawie umowa, w ramach której nastąpi odpłatne udostępnienie znaku towarowego będzie umową dzierżawy zawartą na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego i spełnia narzucone przepisami wymogi.

Pana wątpliwości dotyczą kwestii, czy z tytułu wydzierżawiania znaku towarowego będzie Pan podatnikiem podatku VAT i w przypadku dokonania rejestracji na potrzeby tego podatku lub po przekroczeniu limitu przychodów uprawniających do zwolnienia będzie Pan obowiązany do składania deklaracji VAT oraz wystawiania faktur.

Należy tu zauważyć, że aby rozstrzygnąć, czy ma Pan obowiązek wystawienia faktury i rozliczenia w deklaracji całości podatku VAT z tytułu wydzierżawiania znaku towarowego trzeba w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy w odniesieniu do tej czynności działa Pan jako podatnik podatku od towarów i usług, wykonujący czynności wskazane w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w tym odpłatne świadczenie usług, które obok sprzedaży i dostawy towarów powinno być udokumentowane fakturą.

Na mocy art. 693 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.):

Przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

W myśl art. 709 Kodeksu cywilnego:

Przepisy o dzierżawie rzeczy stosuje się odpowiednio do dzierżawy praw.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną. Dzierżawca ma prawo do „używania” prawa (ściślej: jego wykonywania) oraz pobierania z niego pożytków. Umowa dzierżawy ma charakter odpłatny, a czynsz stanowi obligatoryjny element stosunku zobowiązaniowego. Ponadto odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy polegające na płaceniu umówionego czynszu. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że dzierżawa wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy dzierżawa będzie dokonywana w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług nie funkcjonuje pojęcie prywatnego najmu czy też prywatnej dzierżawy, które wyłączone byłoby z działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 15 tejże ustawy. W przypadku, gdy osoba fizyczna wykonuje takie czynności, to w świetle ww. ustawy działa w charakterze podatnika.

Na podstawie art. 120 ust. 1 ustawy z 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2021 r., poz. 324):

Znakiem towarowym może być każde oznaczenie umożliwiające odróżnienie towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa oraz możliwe do przedstawienia w rejestrze znaków towarowych w sposób pozwalający na ustalenie jednoznacznego i dokładnego przedmiotu udzielonej ochrony.

W myśl art. 120 ust. 2 ww. ustawy:

Znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, włącznie z nazwiskiem, rysunek, litera, cyfra, kolor, forma przestrzenna, w tym kształt towaru lub opakowania, a także dźwięk.

Zgodnie z art. 121 ww. ustawy:

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne.

W myśl art. 153 ust. 1 ww. ustawy:

Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

W rozumieniu ww. przepisów prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym o określonej przepisami ustawy Prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności. Znakiem towarowym są wszelkie znaki, oznaczenia, symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową.

Charakter znaku towarowego i korzyści wynikające z faktu bycia jego właścicielem wykluczają, by mógł być on wykorzystywany na cele osobiste. Funkcje znaku towarowego, czyli oznaczanie pochodzenia, jakościowa oraz reklamowa powodują, że niemożliwym jest skuteczne realizowanie praw z niego wynikających w sferze „życia prywatnego”, w oderwaniu od działalności gospodarczej. Trudno jest wskazać okoliczności, kiedy i w jaki sposób znak towarowy miałby służyć celom osobistym osoby fizycznej. Jakkolwiek możliwe jest samo posiadanie praw do znaku towarowego i niekorzystanie z nich, jednak w przypadku kiedy dochodzi do realizacji uprawnień z nich wynikających, zawsze jest to cel zarobkowy, a nie osobisty.

Potwierdzeniem powyższego poglądu jest wyrok WSA w Łodzi sygn. akt I SA/Łd 503/15 z 18 sierpnia 2018 r., w którym Sąd orzekł, że „charakter znaku towarowego i korzyści wynikające z faktu bycia jego współwłaścicielem, w zasadzie wykluczają, aby znak ten mógł być wykorzystywany na cele osobiste. Jakościowa i reklamowa funkcja znaku towarowego, czyni niemożliwym skuteczne realizowanie wynikających z niego praw w sferze życia prywatnego, w oderwaniu od działalności gospodarczej. Potwierdza to również treść art. 153 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1410), zgodnie z którym przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczpospolitej Polskiej. Wprawdzie możliwe jest samo posiadanie znaku towarowego (np. w celach kolekcjonerskich), jednak kiedy dochodzi do realizacji wynikających z niego uprawnień, zawsze jest to cel zarobkowy, a nie osobisty. (…) W omawianym przypadku jednak nie można zapominać o charakterze (`(...)`) prawa ochronnego do znaku towarowego, które co do zasady służy do wykorzystywania w sposób zarobkowy lub zawodowy, a zatem częstotliwy, co jest właściwe dla działalności gospodarczej. Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku nie wynika bowiem, aby skarżący nabył to prawo w innym celu, np. kolekcjonerskim”.

Należy mieć na uwadze, że dla uznania, iż mamy do czynienia z majątkiem prywatnym, istotny jest - poza samym charakterem tego majątku - również sposób jego wykorzystania i rodzaj podejmowanych działań w odniesieniu do niego w okresie posiadania przez właściciela. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny”, to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r. sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny, to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Zatem dzierżawa znaku towarowego na rzecz spółki komandytowej, w której jest Pan komplementariuszem, stanowi świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy i co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Dzierżawa ta nosi znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, zaś Pan z tytułu tej czynności występuje w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 tej ustawy, gdyż przedmiotem dzierżawy jest znak towarowy, którego charakter, co wskazano powyżej, wyklucza jego wykorzystywanie na potrzeby osobiste, prywatne.

Powyższe wynika z faktu, że w przedstawionych we wniosku okolicznościach będzie działał Pan tak jak usługodawca z tytułu wydzierżawiania posiadanych praw do znaku towarowego. Przedmiotowe prawo będzie Pan wykorzystywał w sposób ciągły i w celach zarobkowych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa dzierżawy wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. Ponadto, w celu zabezpieczenia swoich praw zarejestrował Pan wyłącznie na siebie znak towarowy, ponosząc zapewne koszty jego rejestracji co oznacza, że przed świadczeniem usług polegających na wydzierżawianiu praw do znaku towarowego zaangażował Pan środki podobne do wykorzystywanych przez podmioty prowadzące profesjonalną działalność gospodarczą.

Prawo ochronne do znaku towarowego będzie używane przez Pana w celach czerpania z niego regularnych pożytków w postaci czynszu dzierżawnego, a nie w związku z wykorzystywaniem na własne potrzeby, w celach prywatnych. Sam Pan nie użytkuje ww. praw, tylko udostępni je odpłatnie innemu przedsiębiorcy w celach zarobkowych. Czerpał Pan będzie z niego stałe pożytki, ponosząc również ryzyko ekonomiczne w związku z zawartą umową dzierżawy, takie jak usługodawca. W konsekwencji dzierżawa tych praw stanowi wykorzystywanie majątku mającego gospodarczy charakter w sposób ciągły w celach zarobkowych, bez względu na rezultat tych działań, gdyż jak wyjaśniłem wyżej charakter znaku towarowego wyklucza uznanie go za majątek wykorzystywany do celów osobistych.

Podsumowując, wydzierżawienie przez Pana praw do znaku towarowego wypełnia definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż w związku z tą konkretną czynnością będzie Pan uznany za podatnika podatku VAT zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy. W konsekwencji, dzierżawa praw do znaku towarowego stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. W tej sytuacji będzie Pan podlegał obowiązkom wynikającym z ustawy, jak również będzie Pan mógł korzystać z przewidzianych tam zwolnień.

Należy zauważyć, że osoba prowadząca działalność ma dwie możliwości rejestracji jako czynny podatnik VAT lub jako podatnik zwolniony z podatku VAT.

W świetle art. 96 ust. 1 ustawy:

Podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

W oparciu o art. 96 ust. 3 ustawy:

Podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

Zgodnie z art. 96 ust. 5 ustawy:

Jeżeli podmioty, o których mowa w ust. 3, rozpoczną dokonywanie sprzedaży opodatkowanej, utracą zwolnienie od podatku lub zrezygnują z tego zwolnienia, obowiązane są do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w ust. 1, a w przypadku podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT zwolnieni - do aktualizacji tego zgłoszenia, w terminach:

1. przed dniem dokonania pierwszej sprzedaży towaru lub usługi, innych niż zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2, 2a i 4-41 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, w przypadku rozpoczęcia dokonywania tej sprzedaży;

2. przed dniem, w którym podatnik traci prawo do zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, w przypadku utraty tego prawa;

3. przed początkiem miesiąca, w którym podatnik rezygnuje ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 3 oraz art. 113 ust. 1 i 9, w przypadku rezygnacji z tego zwolnienia, z zastrzeżeniem pkt 4;

4. przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5, w przypadku rezygnacji ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 9, od pierwszej wykonanej czynności.

Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio.

Ustawodawca przewiduje zwolnienie od podatku VAT dla pewnej grupy podatników. Regulacje w tym zakresie zawarte zostały w art. 113 ustawy.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy:

Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

W myśl art. 113 ust. 4 i 5 ustawy:

Podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1i 9 pod warunkiem zawiadomienia na piśmie o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności - przed dniem wykonania tej czynności.

Jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

W myśl art. 113 ust. 9 i 10 ustawy:

Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Na podstawie art. 113 ust. 13 ustawy:

Zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:

a) towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,

b) towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o

podatku akcyzowym, z wyjątkiem:

– energii elektrycznej (CN 2716 00 00),

– wyrobów tytoniowych,

– samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez

podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych

podlegających amortyzacji,

c) budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,

d) terenów budowlanych,

e) nowych środków transportu,

f) następujących towarów, w związku z zawarciem umowy w ramach

zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie:

– preparatów kosmetycznych i toaletowych (PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) 20.42.1),

– komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych (PKWiU 26),

– urządzeń elektrycznych (PKWiU 27),

– maszyn i urządzeń, gdzie indziej niesklasyfikowanych (PKWiU 28),

g) hurtowych i detalicznych części i akcesoriów do:

– pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli (PKWiU 45.3),

– motocykli (PKWiU ex 45.4);

2. świadczących usługi:

a) prawnicze,

b) w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i

hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze

sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,

c) jubilerskie,

d) ściągania długów, w tym factoringu;

3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Podatnik może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie i według zasad określonych przepisami art. 113 ust. 1-12 ustawy, pod warunkiem, że nie wykonuje czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy.

Zasady dokumentowania czynności podlegających opodatkowaniu regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

Na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy:

Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;

2. wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość, chyba że podatnik korzysta z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 6a;

3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;

4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy:

a) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

b) czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4,

c) dostaw towarów, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1b.

Przepis art. 106b ust. 2 ustawy stanowi:

Podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

W świetle art. 106b ust. 3 ustawy:

Na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1, z wyjątkiem:

a) czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4,

b) czynności, o których mowa w art. 106a pkt 3 i 4,

1a) otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1, z wyjątkiem:

a) przypadku, gdy zapłata dotyczy czynności, o których mowa w art. 19a ust. 1b i ust. 5 pkt 4 oraz art. 106a pkt 3 i 4,

b) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

- jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Generalnie ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż zwolnioną od podatku na podstawie przepisów ustawy lub rozporządzeń wykonawczych do niej oraz sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT. Jednakże nie ma przeszkód, aby w powyższych sytuacjach podatnik wystawiał fakturę.

Analiza powyższych przepisów w odniesieniu do Pana sytuacji wskazuje, że jeśli zacznie Pan wykonywać działalność polegającą na dzierżawie praw ochronnych do znaku towarowego, to będzie Pan mógł się zarejestrować w zakresie podatku VAT poprzez wypełnienie formularza VAT-R i jego złożenie do właściwego naczelnika urzędu skarbowego przed dniem wykonania pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu VAT lub, jeśli będzie Pan korzystał ze zwolnienia na podstawie ww. art. 113 ustawy przed dniem, w którym utraci Pan prawo do zwolnienia, bądź przed początkiem miesiąca, w którym zrezygnuje Pan ze zwolnienia.

W konsekwencji będzie Pan jako podatnik podatku VAT zobowiązany do wystawienia faktury/faktur, zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy, dokumentującej otrzymane wynagrodzenie w postaci czynszu dzierżawnego za wydzierżawianie na rzecz spółki komandytowej praw ochronnych do zarejestrowanego przez Pana znaku towarowego oraz będzie Pan obowiązany do składania deklaracji VAT.

Pana stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Ze względu na autonomiczność prawa podatkowego i odrębność uregulowań prawnych w zakresie podatku dochodowego i podatku VAT, rozstrzygnięcie przyjęte w niniejszej interpretacji dot. uznania Pana za podatnika podatku VAT z tytułu wydzierżawienia znaku towarowego oraz obowiązku składania deklaracji VAT i wystawiania faktur dokumentujących czynność dzierżawy znaku towarowego w przypadku dokonania przez Pana rejestracji na potrzeby tego podatku lub po przekroczeniu limitu obrotów uprawniających do zwolnienia z podatku VAT, pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie przyjęte w tym zakresie na gruncie przepisów dotyczacych podatku dochodowego.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (`(...)`). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA),

albo

‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), za pośrednictwerm systemu teleinformatycznego e-Urząd Skarbowy na stronie: https://www.podatki.gov.pl/e-urzad-skarbowy/ (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA) będąc użytkownikiem/wyznaczając użytkownika konta w e-Urzędzie Skarbowym,

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).