Komenda Policji planuje użyczyć dwa pokoje biurowe Straży Granicznej, która jest czynnym podatnikiem VAT. Zgodnie z umową użyczenia, biorący w użyczenie będzie odpowiedzialny za koszty utrzymania, w tym podatek od nieruchomości oraz opłatę z tytułu trwałego zarządu. Komenda Policji uznała, że podatek od nieruchomości oraz opłata z tytułu trwałego zarządu nie podlegają opodatkowaniu VAT i nie należy ich doliczać do kwoty obciążenia biorącego w użyczenie. Organ podatkowy ocenił jednak, że stanowisko Komendy Policji jest błędne. Koszty podatku od nieruchomości oraz opłata z tytułu trwałego zarządu stanowią element cenotwórczy usługi użyczenia nieruchomości, która podlega opodatkowaniu VAT. W związku z tym Komenda Policji powinna wystawić fakturę VAT dokumentującą tę usługę.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwo stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług – jest nieprawidłowe.
2 sierpnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 18 lipca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania obciążania biorącego w użyczenie podatkiem od nieruchomości i opłatą z tytułu trwałego zarządu oraz sposobu dokumentowania ww. czynności.
Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 29 września 2022 r. (wpływ 3 października 2022 r.).
Treść wniosku jest następująca:
Komenda (`(...)`) (dalej Komenda), posiadając w trwałym zarządzie działki gruntowe niezabudowane i zabudowane częściowo budynkami przeznaczonymi na cele użytkowe opłaca podatek od nieruchomości oraz opłatę z tytułu trwałego zarządu.
Komenda, będąc czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług świadczy m.in. usługi dzierżawy oraz najmu przedmiotowych działek gruntowych.
Zgodnie z zawartymi przez Komendę, umowami podatek od nieruchomości i opłata z tytułu trwałego zarządu stanowią elementy rozliczeń z biorącym nieruchomość w dzierżawę oraz najem i są one proporcjonalne do powierzchni wydzierżawianych/wynajmowanych pomieszczeń.
W przyszłości Komenda planuje użyczyć (`(...)`), który jest czynnym podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług) dwa pokoje biurowe usytuowane w budynku Komendy (`(...)`). Formą prawną będzie umowa użyczenia i na jej podstawie Biorący do Używania zostanie zobowiązany do ponoszenia zwykłych kosztów utrzymania, tj. energii elektrycznej, wody, odprowadzania ścieków, centralnego ogrzewania, gazu, wywozu nieczystości stałych, podatku od nieruchomości i opłaty z tytułu trwałego zarządu.
Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu sprawy
Ad 1.
Umowa użyczenia zostanie zawarta na podstawie art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.).
Ad 2.
Nieodpłatne użyczenie pomieszczeń na rzecz (`(...)`) nie zostało Komendzie nakazane ani narzucone.
Ad 3.
Decyzja w przedmiotowym zakresie została podjęta przez Zastępcę Komendanta (`(...)`) Policji z uwagi na cele statutowe Komendy, tj. wspólne działania Policji i Straży (`(...)`) w przedmiocie organizowania i prowadzenia wspólnych przedsięwzięć zapewniających bezpieczeństwo i porządek publiczny na obszarze województwa (`(...)`), o których jest mowa w zawartym w dniu 11 kwietnia 2022 r. Porozumieniu o współdziałaniu pomiędzy Komendantem (`(...)`) Policji a Komendantem (`(...)`) Straży.
Ad 4.
Udostępnienie pomieszczeń biurowych na rzecz (`(...)`) odbywa się wyłącznie do celów statutowych Wnioskodawcy (jw.).
Ad 5.
Przedmiotowa nieruchomość została przekazana w trwały zarząd Komendzie (`(...)`) Policji na podstawie Decyzji Prezydium Miejskiej Rady Narodowej (`(...)`) z dnia (`(...)`) W Polsce podatek VAT od towarów i usług został wprowadzony w roku 1993, przez ustawę z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatkach od towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz. U. z 1993 r.).
Ad. 6.
Umowa użyczenia będzie zawierać zapis o sposobie rozliczania z Biorącym do używania podatku od nieruchomości i opłaty z tytułu trwałego zarządu w następujący sposób:
- Biorący do Używania będzie ponosił proporcjonalne do udziału w powierzchni budynku i działki koszty opłat publiczno-prawnych tj. podatku od nieruchomości oraz opłaty z tytułu trwałego zarządu.
- opłaty z tytułu podatku od nieruchomości Biorący do Używania dokonywać będzie raz w miesiącu na podstawie noty księgowej wystawianej przez Użyczającego w terminie 14 dni od daty jej wystawienia.
- Opłaty z tytułu trwałego zarządu Biorący do Używania dokonywać będzie raz w roku na podstawie noty księgowej wystawianej przez Użyczającego z dniem 31 marca każdego roku w terminie 14 dni od daty jej wystawienia.
Ad. 7.
Wnioskodawca ponosi koszt podatku od nieruchomości, którym następnie będzie obciążać Biorącego do Używania.
1. Czy w przypadku obciążania Biorącego do Używania kosztami podatku od nieruchomości i opłaty z tytułu trwałego zarządu, koszt przedmiotowego podatku i opłaty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i w związku z czym koszt ten powinien zostać zwiększony o podatek od towarów i usług?
2. Jakie dokumenty księgowe powinny zostać przez Użyczającego wystawione oraz czy powinny uwzględniać podatek VAT?
W przypadku zawartych umów dzierżawy i najmu Komenda przyjęła założenie, że świadczenia publiczno-prawne takie jak podatek od nieruchomości i opłata z tytułu trwałego zarządu stanowią elementy kalkulacyjne czynszu, są bowiem należnością bezpośrednio związaną z odpłatnym świadczeniem usługi dzierżawy/najmu, i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego – tak jak czynsz.
Natomiast inaczej ma się sprawa w przypadku umów użyczenia, gdzie z uwagi na jej bezpłatny charakter Biorący w Używanie ponosi jedynie zwykłe koszty utrzymania przedmiotu użyczenia tj., energii elektrycznej, wody, ścieków, centralnego ogrzewania, gazu, wywozu nieczystości stałych, podatku od nieruchomości i opłaty z tytułu trwałego zarządu. Wobec powyższego, zdaniem Komendy, opłaty takie jak energia elektryczna, woda, odprowadzanie ścieków, centralne ogrzewanie, gaz, wywóz nieczystości stałych podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i z tego tytułu należy wystawić Biorącemu do Używania fakturę.
W przypadku podatku od nieruchomości Komenda zakłada, że sam podatek od nieruchomości jest świadczeniem pieniężnym nieekwiwalentnym (zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa), a więc nie może być przedmiotem sprzedaży lub innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Opłata z tytuły trwałego zarządu jako, że jest opłatą wynikającą z ustawy i obowiązek jej zapłaty jest obowiązkiem ustawowym, zdaniem Komendy, podobnie jak podatek od nieruchomości jest świadczeniem pieniężnym nieekwiwalentnym. Zaznaczyć tutaj również należy, że z treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług wynika, że to nie odpłatność sama w sobie podlega opodatkowaniu, a świadczenie, za które odpłatność przysługuje. Dotyczy to także podatku od nieruchomości i opłaty z tytułu trwałego zarządu który nie stanowi dostawy towarów ani świadczenia usług w rozumieniu art. 7 i art. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Wobec powyższego Komenda stoi na stanowisku, że błędem byłoby wystawianie przez Użyczającego faktury, na której jako przedmiot sprzedaży będzie wykazany sam „podatek od nieruchomości i opłata z tytułu trwałego zarządu”. Koszty podatku od nieruchomości i opłata z tytułu trwałego zarządu nie mogą bowiem stanowić samodzielnego świadczenia. W takim przypadku, zdaniem Komendy, właściwym dokumentem finansowym byłaby nota księgowa.
Wobec powyższego Komenda (`(...)`) Policji stoi na stanowisku, że koszt podatku od nieruchomości i opłaty z tytułu trwałego zarządu nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i tym samym obciążając Biorącego do Używania kosztami podatku od nieruchomości i opłaty z tytułu trwałego zarządu nie należy zwiększać przedmiotowych kosztów publiczno-prawnych o podatek od towarów i usług.
Biorąc pod uwagę powyższe Komenda powinna wystawić Biorącemu do Używania notę księgową.
Stanowisko, które przedstawili Państwa we wniosku – jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą:
Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).
Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy:
Przez towary, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Jak wynika z powołanego wyżej art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są między innymi wszelkie postacie energii, w tym energii elektrycznej, gazu i energii cieplnej oraz chłodniczej. Oznacza to, że w przypadku wykonywania świadczeń dotyczących tych mediów na gruncie podatku od towarów i usług będziemy mieć do czynienia z dostawą towarów. Jeśli chodzi o inne media (objęte zakresem opodatkowania), będzie to świadczenie usług.
Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:
Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:
przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.
Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi, należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności, musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.
Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.
Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:
użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie. Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie, czyli musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.
Należy w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.
Na uwagę zasługuje tutaj także orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R.J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie podkreślono, że dla wystąpienia opodatkowania podatkiem od towarów i usług konieczne staje się zaistnienie bezpośredniego związku płatności z konkretną czynnością oraz istnienie konsumenta tej czynności.
Należy zauważyć, że każda czynność wykonana przez podatnika, której efektem jest świadczenie na rzecz drugiego podmiotu, jest w podatku od towarów i usług traktowana jako świadczenie usługi, ponieważ usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatników w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów. Czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna.
Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.
Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).
Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie.
W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Zgodnie z zapisem art. 15 ust. 1 ustawy:
Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
W myśl art. 15 ust. 2 ustawy:
Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Należy wskazać, że definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.
W myśl art. 15 ust. 6 ustawy:
Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Z cytowanych przepisów wynika, że podmioty prawa publicznego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).
Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji organów władzy publicznej. Pod tym pojęciem należy rozumieć organy władzy ustawodawczej, sądowniczej i wykonawczej, w tym organy administracji publicznej, rządowej i samorządowej, powołane w Konstytucji RP, ustawach lub na ich podstawie, których wykonywane w określonych formach czynności uważane są za działania państwa lub jednostki samorządu terytorialnego.
Administrację rządową można podzielić, ze względu na zakres jej działania, na administrację rządową centralną (Prezes Rady Ministrów, Rada Ministrów, ministrowie oraz centralne organy administracji rządowej) oraz na administrację rządową terenową (wojewoda i podległe mu służby, organy administracji niezespolonej). Organy administracji rządowej centralnej obejmują swoim zasięgiem całe terytorium kraju, natomiast organy administracji rządowej terenowej działają tylko na ściśle określonym terytorium. W przypadku administracji rządowej terenowej można wyróżnić jeszcze dodatkowy podział na administrację zespoloną i niezespoloną. Administrację zespoloną tworzą działający pod zwierzchnictwem wojewody kierownicy zespolonych służb, inspekcji i straży, wykonujący zadania i kompetencje określone w ustawach. Do tej kategorii należy m. in. Komendant Wojewódzki Policji.
W świetle art. 8 ust. 2a ustawy:
W przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.
Przepis art. 8 ust. 2a ustawy, jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.
Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.
Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy:
Podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.
Z powyższego przepisu wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.
Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy:
Podstawa opodatkowania obejmuje:
podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
W myśl art. 29a ust. 7 ustawy:
Podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:
stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
Przepis art. 29a ust. 6 ustawy wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.
Należy zauważyć, że umowa użyczenia jest jedną z umów nazwanych, obok najmu i dzierżawy regulujących zasady używania rzeczy. Umowa użyczenia jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno użyczającego, jak i biorącego w użyczenie – określone przepisami obowiązki.
Jak wynika z przepisu art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.):
Przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.
Zasada swobody umów zapisana jest w art. 3531 Kodeksu cywilnego, w myśl którego:
Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.
Odnośnie umowy użyczenia, należy wskazać, że istotnymi cechami takiej umowy są dwa elementy: oddanie rzeczy do używania na pewien czas oraz nieodpłatność. Jednakże jeśli pojawia się jakakolwiek płatność związana z użytkowaniem rzeczy oddanej w używanie, to na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług umowa ta przestaje być umową nieodpłatną i staje się czynnością odpłatną, a więc jako taka podlega opodatkowaniu.
Umowa użyczenia nie przenosi własności rzeczy. Powyższe oznacza, że oddanie do bezpłatnego używania na podstawie umowy użyczenia jest nieodpłatnym świadczeniem usług.
Ponownie zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych kosztów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.
Z opisu sprawy wynika, że w przyszłości Komenda planuje użyczyć (`(...)`), który jest czynnym podatnikiem podatku VAT dwa pokoje biurowe usytuowane w budynku Komendy (`(...)`). Formą prawną będzie umowa użyczenia i na jej podstawie Biorący do Używania zostanie zobowiązany do ponoszenia zwykłych kosztów utrzymania, tj. energii elektrycznej, wody, odprowadzania ścieków, centralnego ogrzewania, gazu, wywozu nieczystości stałych, podatku od nieruchomości i opłaty z tytułu trwałego zarządu. Umowa użyczenia zostanie zawarta na podstawie art. 710 ustawy Kodeks cywilny. Nieodpłatne użyczenie pomieszczeń na rzecz (`(...)`) nie zostało Komendzie nakazane ani narzucone. Decyzja w przedmiotowym zakresie została podjęta przez Zastępcę Komendanta Wojewódzkiego Policji z uwagi na cele statutowe Komendy, tj. wspólne działania Policji i Straży (`(...)`) w przedmiocie organizowania i prowadzenia wspólnych przedsięwzięć zapewniających bezpieczeństwo i porządek publiczny na obszarze województwa (`(...)`), o których jest mowa w zawartym w dniu 11 kwietnia 2022 r. Porozumieniu o współdziałaniu pomiędzy Komendantem (`(...)`) Policji a Komendantem (`(...)`) Straży (`(...)`). Udostępnienie pomieszczeń biurowych na rzecz (`(...)`) odbywa się wyłącznie do celów statutowych Wnioskodawcy. Przedmiotowa nieruchomość została przekazana w trwały zarząd Komendzie (`(...)`) Policji na podstawie Decyzji Prezydium Miejskiej Rady Narodowej (`(...)`) z dnia (`(...)`) Umowa użyczenia będzie zawierać zapis o sposobie rozliczania z Biorącym do używania podatku od nieruchomości i opłaty z tytułu trwałego zarządu w następujący sposób:
- Biorący do Używania będzie ponosił proporcjonalne do udziału w powierzchni budynku i działki koszty opłat publiczno-prawnych, tj. podatku od nieruchomości oraz opłaty z tytułu trwałego zarządu.
- opłaty z tytułu podatku od nieruchomości Biorący do Używania dokonywać będzie raz w miesiącu na podstawie noty księgowej wystawianej przez Użyczającego w terminie 14 dni od daty jej wystawienia.
- Opłaty z tytułu trwałego zarządu Biorący do Używania dokonywać będzie raz w roku na podstawie noty księgowej wystawianej przez Użyczającego z dniem 31 marca każdego roku w terminie 14 dni od daty jej wystawienia.
Wnioskodawca ponosi koszt podatku od nieruchomości, którym następnie będzie obciążać Biorącego do Używania.
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy w przypadku obciążania Biorącego do Używania kosztami podatku od nieruchomości i opłaty z tytułu trwałego zarządu, koszt przedmiotowego podatku i opłaty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i w związku z czym koszt ten powinien zostać zwiększony o podatek od towarów i usług oraz jakie dokumenty księgowe powinny zostać przez Użyczającego wystawione.
Aby wyjaśnić powyższe kwestie należy w pierwszej kolejności wskazać, że zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.):
Podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.
Należność publicznoprawna, jaką jest podatek od nieruchomości, nie może podlegać dalszej odsprzedaży. Podatek ten ma charakter majątkowy i związany jest z posiadanym majątkiem, a nie uzyskiwanym z tytułu posiadania nieruchomości obrotem. Obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości ciąży bowiem na podatniku i to on jest zobowiązany do zapłaty należności z tego tytułu. Z tych względów podatek od nieruchomości nie może być przedmiotem sprzedaży lub innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w efekcie nie podlega on refakturowaniu.
Należy jednakże wskazać, że strony stosunku cywilnoprawnego mogą w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych zawrzeć w umowie postanowienie co do zwrotu (refundacji) należności z tytułu podatku od nieruchomości.
Niezależnie jednak od tego, w jaki sposób jest zwracana użyczającemu przez biorącego w użyczenie kwota podatku od nieruchomości zawsze jest ona należnością obciążającą właściciela nieruchomości.
Jak stanowi przepis art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r., o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2021 r. poz. 1899 ze zm.):
Trwały zarząd jest formą prawną władania nieruchomością przez jednostkę organizacyjną.
W myśl art. 43 ust. 5 ww. ustawy wynika, że:
Nieruchomości stanowiące przedmiot własności lub przedmiot użytkowania wieczystego Skarbu Państwa oddaje się w trwały zarząd państwowej jednostce organizacyjnej, a nieruchomości stanowiące przedmiot własności lub przedmiot użytkowania wieczystego jednostki samorządu terytorialnego - odpowiedniej samorządowej jednostce organizacyjnej, chyba że odrębne przepisy stanowią inaczej.
Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami:
Z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze.
Jak stanowi art. 82 ust. 1 cyt. ustawy
Za nieruchomość oddaną w trwały zarząd pobiera się opłaty roczne.
W komentarzu do ustawy o gospodarce nieruchomościami wskazano, że: „Trwały zarząd jest prawem niezbywalnym. Podlega ochronie prawnej i jest instytucją prawa administracyjnego powodującą powstanie stosunku prawnego pomiędzy osobą prawną prawa publicznego a jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej. Wobec powyższego Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego, przyznając trwałemu zarządcy określone uprawnienia w stosunku do nieruchomości, są zobligowane uregulować prawa i obowiązki związane z gospodarowaniem mieniem publicznym. Chodzi tu przede wszystkim o zakres odpowiedzialności jednostki organizacyjnej wobec organu wykonawczego reprezentującego właściciela oraz uprawnienia tej jednostki w stosunku do posiadanej nieruchomości. Ponieważ tych stosunków nie można regulować przepisami prawa cywilnego, ustawodawca postanowił, że ustanowienie na rzecz jednostki organizacyjnej trwałego zarządu odbywać się będzie w drodze decyzji administracyjnej wydawanej przez upoważnione właściwe organy, tj. w odniesieniu do nieruchomości Skarbu Państwa – starostę, zaś jednostek samorządu terytorialnego odpowiednio wójta, burmistrza, prezydenta miasta, zarząd powiatu lub zarząd województwa.” – Michał Horoszko w: „Gospodarka nieruchomościami. Komentarz”, red. Dr Dariusz Pęchorzewski, C.H. Beck 2009 r.
Wobec powyższego oddanie nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa w trwały zarząd jednostce organizacyjnej nie jest czynnością cywilnoprawną. Tak więc opłata pobierana za nieruchomość oddaną w trwały zarząd nie podlega opodatkowaniu.
Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że podatek od nieruchomości oraz opłata za trwały zarząd, jako czynności publicznoprawne, nie mogą podlegać dalszej odsprzedaży. Podatek oraz opłata mają charakter majątkowy i związane są z posiadanym majątkiem, a nie uzyskiwanym z tytułu posiadania nieruchomości obrotem. Zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości ciąży bowiem na użyczającym (Wnioskodawcy), jako właścicielu i nie może być w drodze umowy przeniesione na biorącego w użyczenie ze skutkiem zwalniającym użyczającego z obowiązku podatkowego. Podobnie wygląda sprawa opłaty za trwały zarząd. Strony stosunku cywilnoprawnego mogą jednak, w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych, zawrzeć w umowie postanowienie, co do zwrotu należności z tytułu podatku od nieruchomości czy opłaty za trwały zarząd. Niezależnie jednak od tego, czy zwracana użyczającemu kwota podatku od nieruchomości bądź opłaty za trwały zarząd zostaje wyłączona z należności pobieranej z tytułu użyczenia, czy też stanowi jej element kalkulacyjny, zawsze jest ona należnością obciążającą użyczającego. Natomiast obowiązek biorącego w użyczenie w stosunku do użyczającego stanowi zobowiązanie cywilnoprawne, uregulowane w zawartej umowie, a więc należy je traktować jako należność otrzymaną z tytułu odpłatnego świadczenia usługi użyczenia. W związku z tym, podatek od nieruchomości oraz opłata za trwały zarząd stanowią element kalkulacyjny przy ustalaniu opłaty za usługę główną, wobec czego podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla usługi udostępnienia nieruchomości.
Wskazać bowiem należy, że w przypadku umowy użyczenia przedmiotem świadczenia na rzecz biorącego w użyczenie jest usługa główna, tj. użyczenie nieruchomości, a koszty dodatkowe, tj. opłata z tytułu podatku od nieruchomości oraz opłata za trwały zarząd stanowią element rachunku kosztów zmierzający do ustalenia kwoty odpłatności za usługę użyczenia, gdyż z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia.
Zatem koszty podatku od nieruchomości oraz opłata za trwały zarząd są należnościami bezpośrednio związanymi z odpłatnym świadczeniem usług udostępniania i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego – tak jak czynsz. Zobowiązanie podatkowe – jak wskazano wyżej – w podatku od nieruchomości ciąży na właścicielu nieruchomości i nie może być w drodze umowy przeniesione na osobę biorącego ze skutkiem zwalniającym oddającego z obowiązku podatkowego.
Tym samym koszty podatku od nieruchomości oraz opłata za trwały zarząd, stanowiące element świadczenia należnego z tytułu umowy użyczenia, stanowią de facto zapłatę będącą podstawą opodatkowania z tytułu świadczenia usług, w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy.
Tak więc w przypadku pokrywania kosztów podatku od nieruchomości oraz opłaty za trwały zarząd, przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest usługa udostępnienia nieruchomości, a wskazane w opisie sprawy opłaty, jako wydatki związane z posiadanym majątkiem (należne od właściciela), stanowią element cenotwórczy tej usługi i jako świadczenie jednolite podlegają opodatkowaniu stawką właściwą dla usługi udostępnienia nieruchomości. Jednocześnie wskazać należy, że dla przedmiotowych usług nie przewidziano zwolnień z opodatkowania podatkiem VAT.
W kontekście powołanej na wstępie definicji działalności gospodarczej należy stwierdzić, że czynności wykonywane przez Wnioskodawcę, tj. odpłatne udostępnianie nieruchomości, spełnia definicję działalności gospodarczej określoną w art. 15 ust. 2 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy w związku z art. 8 ust. 1 ustawy jako odpłatne świadczenie usług. Zatem, Wnioskodawca w ramach świadczenia ww. czynności występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.
Tak więc mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że skoro przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest usługa użyczenia pomieszczeń, a ww. opłaty stanowią element cenotwórczy tej usługi i pozostają w bezpośrednim związku z przedmiotem umowy użyczenia, stanowiąc część świadczonej usługi zasadniczej, to usługa ta jest opodatkowana, jako świadczenie jednolite, podatkiem VAT według stawki właściwej tej usłudze.
Zasady dotyczące dokumentowania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zawarte w Dziale XI rozdziale 1 ustawy.
W myśl art. 106b ust. 1 ustawy:
Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:
sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość, chyba że podatnik korzysta z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 6a;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy:
a) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,
b) czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4,
c) dostaw towarów, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1b.
Należy podkreślić, że celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział.
Jak stanowi art. 106b ust. 2 ustawy:
Podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.
Zgodnie z art. 106b ust. 3 ustawy:
Na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:
a) czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4,
b) czynności, o których mowa w art. 106a pkt 3 i 4,
1a) otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1, z wyjątkiem:
a) przypadku, gdy zapłata dotyczy czynności, o których mowa w art. 19a ust. 1b i ust. 5 pkt 4 oraz art. 106a pkt 3 i 4,
b) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,
- jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.
Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem. Generalnie ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż zwolnioną od podatku na podstawie przepisów ustawy lub rozporządzeń wykonawczych do niej oraz sprzedaż realizowaną na rzecz osób fizycznych niebędących podatnikami VAT, chyba że wystąpią przesłanki wskazane w art. 106b ust. 3 ustawy, tj. osoba ta (nabywca) wystąpi w przewidywanym w przepisie terminie z żądaniem wystawienia faktury a sprzedaż nie będzie dotyczyła m.in. czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy.
Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Również biorący w użyczenie jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Ponadto, jak rozstrzygnięto powyżej skoro przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest usługa użyczenia pomieszczeń, a ww. opłaty stanowią element cenotwórczy tej usługi i pozostają w bezpośrednim związku z przedmiotem umowy użyczenia, stanowiąc część świadczonej usługi zasadniczej, to usługa ta jest opodatkowana, jako świadczenie jednolite, podatkiem VAT według stawki właściwej tej usłudze.
Zatem Wnioskodawca ma obowiązek wystawienia faktury dokumentującej ww. czynność. W analizowanym przypadku nie ma podstaw dla dokumentowania opisanego świadczenia notą księgową. Wskazać również należy, że nota księgowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów.
Mając na uwadze powołane przepisy prawa w kontekście przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że pobierane przez Wnioskodawcę od biorącego pomieszczenia w użyczenie opłaty stanowiące zwrot kosztów podatku od nieruchomości i trwałego zarządu stanowią de facto wynagrodzenie związane ze świadczeniem usługi udostępnienia pomieszczeń, usługi, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Usługa ta jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca jest zobowiązany udokumentować fakturą świadczoną usługę.
Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu sprawy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy niniejsza interpretacja traci swą aktualność.
Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.
Tut. Organ wskazuje, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).
W związku z powyższym zaznaczenia wymaga, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to kwestii opodatkowania i dokumentowania zwykłych kosztów utrzymania, tj. energii elektrycznej, wody, odprowadzania ścieków, centralnego ogrzewania, gazu i wywozu nieczystości stałych, na rzecz Biorącego w Używanie.
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili