0114-KDIP1-3.4012.284.2022.1.MPA

Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

Stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT (podatek od towarów i usług) dostawy działki nr 2 jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 czerwca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy działki.

Opis zdarzenia przyszłego

(…) Sp. z o.o. (zwana dalej „Spółką”) wykonują działalność usługową w zakresie zaspokajania potrzeb mieszkańców Gminy Miasta (…) i okolicznych Gmin w zakresie zaopatrzenia w wodę oraz odbiór i oczyszczanie ścieków. Spółka zobowiązana jest do prowadzenia działalności na zasadach określonych w ustawie z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków oraz na warunkach ustalonych w przepisach wykonawczych do tej ustawy. Spółka swoją działalnością obejmuje miasto (…) i ościenne Gminy: (…), (…), (…), (…), (…), (…) i (…). Spółka zobowiązana jest zapewnić zdolność posiadanych urządzeń do realizacji dostaw wody do odbiorców w wymaganych ilościach i pod odpowiednim ciśnieniem oraz dostaw wody i odprowadzania ścieków w sposób ciągły i niezawodny, a także zapewnić należytą jakość dostarczonej wody i odprowadzonych ścieków. Od 2008 roku w związku z przejęciem w posiadanie i eksploatację przez Spółkę miejskiej sieci kanalizacji deszczowej, rozszerzeniu uległ zakres działalności Spółki w obszarze zbiorowego odprowadzania ścieków opadowych i roztopowych.

W ramach prowadzonej działalności Spółka 24 września 2012 r. nabyła od osób fizycznych prawo własności nieruchomości gruntowej o nr ewidencyjnym 1 i 2 (zwane dalej „Nieruchomościami”), położonych przy ul. (…), w miejscowości (…), gmina (…).

31 grudnia 2012 r. została wydana Decyzja Nr (…) o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego (znak: (…)) dla inwestycji pn.: „(…) w obszarze ulic (…), (…), (…) i (…) w (…)”, w miejscowości (…), na działkach nr ew. (1), (2), (3), (4), (5), (6). Decyzja obejmowała budowę kolektora deszczowego wraz ze zbiornikiem retencyjno - sedymentacyjnym w celu odprowadzania wód opadowych z (…). Inwestycja celu publicznego została wykonana przez Spółkę w postaci sieci kanalizacyjnej (kolektora deszczowego) posadowionej w gruncie, w tym na nieruchomości gruntowej o nr ewidencyjnym (1) i (2). Przez obie działki przebiega odcinek sieci w postaci kolektora deszczowego.

Przy wytworzeniu kanalizacji posadowionej w gruncie na działkach o nr ewidencyjnym (1) i (2) Spółka skorzystała z prawa do odliczenia podatku naliczonego. Fragment sieci posadowiony w gruncie na tych działkach jest wykorzystywany przez Spółkę w działalności gospodarczej opodatkowanej przez okres przekraczający dwa lata od dnia jej wybudowania.

Spółka zamierza sprzedać w trybie przetargu pisemnego nieograniczonego prawo własności nieruchomości gruntowej o nr ewidencyjnych (1) i (2) (dalej zwana również „Nieruchomością”). Nieruchomość jest objęta księgą wieczystą KW Nr (…). Nieruchomości nie są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Sieć kanalizacyjna nie jest objęta planowaną sprzedażą i nadal będzie własnością Spółki. Sieć jest przyłączona do sieci Spółki i pozostanie własnością Spółki. Dla sieci kanalizacji deszczowej zostanie ustanowiona służebność przesyłu na rzecz (…) sp. z o.o.

Na Nieruchomości nie są posadowione żadne inne budynki, ani budowle. Sposób posadowienia odcinka sieci kanalizacyjnej nie wyklucza - w aspekcie przestrzennym - posadowienia na działkach wchodzących w skład Nieruchomości innych budynków lub budowli (pod warunkiem objęcia Nieruchomości miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego z przeznaczeniem na cele budowlane lub uzyskania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu).

Pytanie

Czy planowana dostawa Nieruchomości dokonywana przez Spółkę będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa Nieruchomości powinna zostać zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Uzasadnienie Wnioskodawcy

Powyższe wynika z okoliczności, że w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu (art. 29a ust. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.). W tym przypadku dostawa działki jest zwolniona z opodatkowania (co do zasady), z możliwością wyboru opodatkowania dostawy. Jeśli budynki i budowle były (faktycznie) użytkowane przez okres co najmniej dwóch lat po ich wybudowaniu/ulepszeniu, to pierwsze zasiedlenie nastąpiło i dostawa korzysta ze zwolnienia od opodatkowania. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., który zwalnia dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

a) dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,

b) pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy z dnia 11 marca 2004 r przez pierwsze zasiedlenie rozumie się przez to oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

a) wybudowaniu lub

b) ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Jeśli nie ma zastosowania powyższy przepis, wówczas dostawa korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy z dnia 11 marca 2004 r., który zwalnia od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

a) w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

b) dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku, do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości tych obiektów.

W rezultacie powyższego, jeśli sprzedawana nieruchomość jest zabudowana budynkami lub budowlami, wówczas dostawa może korzystać ze zwolnienia od opodatkowania.

Jeśli przedmiotem dostawy nie jest budynek lub budowla, wówczas wysokość opodatkowania zależy od przeznaczenia gruntu. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ze zwolnienia korzysta dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Zgodnie z definicją terenu budowlanego (obowiązującą od dnia 1 kwietnia 2013 r.), zawartą w art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do art. 48 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Na mocy art. 47 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Z ww. przepisów prawa cywilnego wynika, że przedmiotem sprzedaży zawsze jest grunt wraz ze wszystkimi budynkami i urządzeniami trwale z tym gruntem związanymi.

Zgodnie natomiast z art. 49 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r., urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa. Z powyższego przepisu wynika, że jeśli znajdujące się na działce części infrastruktury wodno­kanalizacyjnej, ciepłowniczej, telekomunikacyjnej i elektrycznej są przyłączone do przedsiębiorstw świadczących usługi wodociągowe, telekomunikacyjne oraz elektroenergetyczne, to stanowią one własność tych przedsiębiorstw.

W niniejszej sprawie mamy do czynienia z sytuacją zbycia przez Spółkę Nieruchomości, wyłączając naniesienia w postaci sieci kanalizacyjnej, które stanowią własność Spółki. W związku z planowaną sprzedażą, przeniesione zostanie prawo do rozporządzania wyłącznie w odniesieniu do gruntu. Tak więc, w przypadku planowanej dostawy Nieruchomości, przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt, a obiekty w postaci sieci kanalizacyjnej nie mogą być uwzględnione przy ustalaniu stawki podatku od towarów i usług. Wobec czego, w niniejszych okolicznościach przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt. Dla celów zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy gruntu niezabudowanego, przesądzające znaczenie ma ustalenie, jakie jest przeznaczenie tego gruntu. Jeśli grunty niezabudowane stanowią tereny budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., to dostawa takich gruntów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W ocenie Spółki, należy uwzględnić, że na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. użytym w przepisach normujących ten podatek terminom należy przypisywać zasadniczo autonomiczne znaczenie, swoiste dla tego podatku, a tym samym oderwane od ich rozumienia cywilistycznego w ujęciu prawodawstwa krajowego. Wynika to z harmonizacji tego podatku na terytorium Unii Europejskiej, czego konsekwencją jest konieczność jednolitego rozumienia pojęć VAT na całym obszarze państw członkowskich, co wymaga - przy ich definiowaniu - szerszego uwzględniania kryteriów ekonomicznych, jako bardziej uniwersalnych, przy jednoczesnym wykorzystywaniu cywilistycznego unormowania danego terminu w prawie krajowym, jedynie w zakresie w jakim nie będzie ono pozostawało w sprzeczności dla ustalenia zakresu i znaczenia tego pojęcia z uwzględnieniem jego kontekstu oraz celu, jakiemu służy uregulowanie dyrektywy (ustawy), w którym zostało użyte. Zatem przy interpretacji pojęć użytych w ustawie o podatku od towarów i usług decydujące znaczenie ma walor i skutki ekonomiczne danej czynności opodatkowanej, a nie jego definicja w krajowym prawie cywilnym, które przecież w każdym państwie członkowskim jest inne.

W wyroku NSA z 8 kwietnia 2021 r. sygn. I FSK 560/18 sąd przyjął, że: „Oceniając, czy grunt jest terenem niezabudowanym w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT należy mieć na względzie przede wszystkim stan faktyczny, co nie wyklucza, że w określonych przypadkach, ze względu na charakter gospodarczy transakcji, należy wziąć pod uwagę, czy obiekty posadowione na gruncie mają znaczenie wiodące dla określenia charakteru tego gruntu jako gruntu zabudowanego.”

Jak wyjaśnił NSA w wyroku z dnia 8 kwietnia 2021 r. sygn. I FSK 560/18 „Analiza tych orzeczeń pozwala uznać, że w odniesieniu do pojęcia terenu przeznaczonego pod zabudowę możliwe jest analizowanie aspektu ekonomicznego samej transakcji i wzięcie np. pod uwagę, czy budynek posadowiony na gruncie zostanie rozebrany, a w szczególności woli stron co do przeznaczenia gruntu w dacie dokonania dostawy. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego aspekt ekonomiczny transakcji możliwy jest również do wzięcia pod uwagę przy kwalifikowaniu terenu jako niezabudowanego. W tym przypadku kluczowy będzie przede wszystkim charakter obiektów, które znajdują się na tym gruncie.

Podsumowując oceniając, czy grunt jest terenem niezabudowanym w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT należy mieć na względzie przede wszystkim stan faktyczny, co nie wyklucza, że w określonych przypadkach, ze względu na charakter gospodarczy transakcji, należy wziąć pod uwagę, czy obiekty posadowione na gruncie mają znaczenie wiodące dla określenia charakteru tego gruntu jako gruntu zabudowanego. W takim też zakresie w pierwszej kolejności oceny, w granicach wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji, powinien dokonać Sąd pierwszej instancji.

Pominięcie przez Sąd pierwszej instancji, przy dokonywaniu wykładni art. 43 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, warunku zastosowania przedmiotowego zwolnienia, którym jest okoliczność, że grunt musi być gruntem niezabudowanym stanowi o naruszeniu tego przepisu poprzez jego błędną wykładnię.

Ponownie rozpatrując sprawę, Sąd pierwszej instancji powinien ocenić, czy opis stanu faktycznego sprawy pozwala na odstępstwo od zasady, że istotny jest stan faktyczny związany z rzeczywistym zabudowaniem działki, co oznacza, że będzie mógł uznać teren za niezabudowany jedynie wówczas, gdy zawarty we wniosku o interpretację opis stanu faktycznego, pozwala na uznanie, że obiekty posadowione na gruncie nie mają znaczenia wiodącego dla określenia charakteru tego gruntu jako gruntu niezabudowanego”.

Analogicznie w prawomocnym wyroku WSA w Warszawie z 27 sierpnia 2021 r. sygn. III SA/Wa 1515/21 sąd określił, że: „w świetle wykładni dokonanej w wyroku NSA, w stanie faktycznym odnoszącym się do terenów z naniesieniami w postaci urządzeń przesyłowych, dla celów zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u., samo fizyczne istnienie urządzeń przesyłowych na spornych działkach, nie jest przesądzające i może być postrzegane jako wykluczające, że przedmiotem dostawy będzie teren niezabudowany.

Mając na względzie powyższe wywody, które doprowadziły do uznania, że w przypadku nieruchomości z naniesieniami w postaci urządzeń przesyłowych uznać je należy w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. za tereny niezabudowane, trafny okazał się także zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. w zw. z art. 2 pkt 33 u.p.t.u. i w rezultacie niewłaściwą ocenę co do zastosowania powołanych przepisów w zakresie, w jakim odmawia zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. ze względu na uznanie, ze tereny te przeznaczone są pod zabudowę.

Wskazać należy, że powyższego twierdzenia odnośnie uznania spornych terenów za przeznaczone pod zabudowę organ w spornej interpretacji nie uzasadnił.

Argumentacja wspierająca taką ocenę pojawiła się w odpowiedzi na skargę, w której Minister wskazał: „skoro w przedmiotowej sprawie opisane we wniosku nieruchomości są już zabudowane to pomimo, że dla danych terenów Gmina nie ustaliła przeznaczenia terenu, rozmieszczenia inwestycji czy też nie określiła sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy poprzez uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy bezsporne pozostaje, że na danych terenach są już posadowione naniesienia w postaci budynków i budowli, urządzeń do doprowadzania i odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej czy innych podobnych urządzeń, co wskazuje, że podmiot dokonujący ich budowy uzyskał pozwolenie od właściwych władz na ich posadowienie. Takie okoliczności bezsprzecznie wskazują, że wymienione nieruchomości, które Dyrektor Izby Skarbowej w W. wyłączył ze zwolnienia objętego art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT należy uznać za tereny budowlane zgodnie z treścią art. 2 pkt 33 ustawy” (strona 9 odpowiedzi na skargę).

Zdaniem Sądu, wyprowadzony przez Ministra wniosek w sposób nieuprawniony modyfikuje definicję ustawową zawartą w art. 2 pkt 33 u.p.t.u., który przez tereny budowlane, rozumie grunty przeznaczone pod zabudowę, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Odwołać się w tym miejscu należy do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 741, ze zm., dalej: u.p.z.p.). Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.z.p. kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy. Jak stanowi art. 4 ust. 1 u.p.z.p. ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu - określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, a sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Reasumując powyższe, o przeznaczeniu nieruchomości stanowią akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Takie rozumienie „terenu budowlanego” ma swoje oparcie także w orzecznictwie TSUE, w świetle, którego teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę (wyrok TSUE z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 (…)). Tak więc, za teren budowlany uznać można jedynie taki teren, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę, co polski ustawodawca uregulował w art. 2 pkt 33 u.p.t.u.

Dlatego też zgodzić należy się z zarzutem skargi, że sam fakt posadowienia na danym gruncie urządzeń przesyłowych, nie przesądza o przeznaczeniu terenu pod zabudowę w świetle art. 2 pkt 33 u.p.t.u. i stanowi o błędnej wykładni tego przepisu.

Reasumując, Minister wydając zaskarżoną interpretację, naruszył przepisy prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 43 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 2 pkt 33 u.p.t.u. w zakresie, w jakim odmawia zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. w sytuacji sprzedaży gruntów, na których znajdują się naniesienia w postaci urządzeń przesyłowych, które uznać należało za tereny niezabudowane, a dla których nie ustanowiono miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ani nie wydano decyzji o warunkach zabudowy.”

W okolicznościach planowanej sprzedaży Nieruchomości, posadowienie w gruncie urządzeń przesyłowych (fragmentu sieci kanalizacyjnej), nie ma wpływu na status gruntu - Nieruchomość należy ocenić jako teren niezabudowany. W aspekcie ekonomicznym, przedmiotem dostawy nie będzie sieć kanalizacyjna, zaś z uwagi na to, że posadowienie sieci nie wyklucza posadowienia na działkach innych budynków/budowli, z perspektywy ekonomicznej, Nieruchomość nie będzie zabudowana (nie ma na Nieruchomości żadnych innych naniesień).

Zatem sensem ekonomicznym w opisywanej czynności jest dostawa Nieruchomości, po to aby nabyć grunt a nie dostawę sieci kanalizacyjnej posadowionej na Nieruchomości, która dla nowego nabywcy jest zbędna. Taki cel nie może też przyświecać Spółce, bowiem Spółka nie sprzedaje sieci wodociągowej i nadal będzie jej właścicielem. Istnienie na sprzedawanym gruncie sieci wodociągowej jest bez znaczenia dla obiektywnie uchwytnych walorów ekonomicznych, dla dostawy i jej celu. Innymi słowy Nieruchomości należy traktować jako niezabudowane.

W związku z powyższym, w niniejszej sprawie dostawa Nieruchomości powinna korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług, bowiem przedmiotem dostawy są niezabudowane Nieruchomości, które nie są objęte MZP oraz decyzją o warunkach zabudowy oraz zagospodarowania terenu. Wobec czego, Nieruchomości nie są zabudowane oraz nie są terenami budowlanymi w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Innymi słowy do dostawy Nieruchomości można zastosować zwolnienie z opodatkowania podatkiem od towarów i usług z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

Przykładowo w interpretacji indywidualnej DKIS z 22 grudnia 2021 r. (sygn. 0114-KDIP1- 2.4012.522.2021.2.JO), podkreślono, że: „O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 (…) – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę. Zatem, także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę. Wprowadzony do ustawy o podatku od towarów i usług art. 2 pkt 33 ustawy, odpowiada więc także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego. W związku z powyższym, ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że zakupił Pan w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej niezabudowaną nieruchomość rolną (dwie działki o nr 2 i 1). Na dzień sprzedaży warunki zabudowy dotyczące działki nr 2 były aktualne, zaś dla działki nr 91 nigdy nie były wydane warunki zabudowy. Ponadto, na chwilę obecną miejscowość, w której znajduje się ww. działki nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (`(...)`). Natomiast dla działki nr 1 nie ma miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również nigdy nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, zatem działka ta nie spełnia definicji terenu budowlanego w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji, prawidłowe było do jej dostawy zastosowanie zwolnienia od podatku VAT zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.”

Analogicznie w interpretacji indywidualnej DKIS z 5 października 2021 r. (sygn. 0111-KDIB3-1.4012.618.2021.2.AB), podkreślono, że: „Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca stał się wieczystym użytkownikiem gruntu, na który składają się działki gruntu nr: 7, 1, 2, 3, 4, 5, 6. Nieruchomości nr 1, 2, 3, 4, 5, 7, 6 zajęte są przez funkcjonujący w ramach (`(...)`) na której znajduje się ok 80 działek rodzinnych. Na każdej działce gruntu wskazanej we wniosku i przeznaczonej do sprzedaży, tj. nr 7, 1, 2, 3, 4, 5 i 6, poza działką nr 3 znajduje się (`(...)`), który rozparcelowany jest na ok. 80 działek rodzinnych, użytkowanych przez członków (`(...)`), z wyłączeniem samego (`(...)`), przedzielonych alejami ogrodowymi, jako terenem wspólnym. Na każdej zaś z ok. 80 działek rodzinnych znajdują się naniesienia w postaci majątku działkowców, są tam także altany działkowe i inne nasadzenia, urządzenia i obiekty, należące zgodnie z ustawą o rod do działkowców, członków (`(...)`). Na działce nr 3 znajdują się nieużytki, działka ta, jest poza terenem (`(...)`).

Naniesienia w postaci majątku działkowców, altany działkowe, nasadzenia, urządzenia i obiekty nie są budynkami w myśl art. 3 pkt 2 i 3 Prawa budowlanego. W szczególności trudno za budynek lub budowlę w rozumieniu prawa budowlanego (odpowiednio art. 3 pkt 2 i 3 Prawa budowlanego) uznać altanę działkową, bowiem w praktyce altana nie zawsze jest nawet murowana, nie zawsze ma fundamenty, niektóre altany są drewniane, a nawet ażurowe. Z opisu sprawy wynika, że przedmiotowe działki nie są objęte planem zagospodarowania przestrzennego. Wnioskodawca nie posiada/nie odnalazł żadnych decyzji o warunkach zabudowy do przedmiotowych działek, za wyjątkiem działki nr 7, dla której została wydana decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego dot. budowy wodociągu i kanalizacji sanitarnej. Wnioskodawca nabył prawo wieczystego użytkowania wszystkich działek będących przedmiotem wniosku nieodpłatnie na mocy decyzji uwłaszczeniowej Wojewody. W tej sytuacji nie występowała zatem kwestia opodatkowania nabycia przez Wnioskodawcę. Przedmiotowe działki nigdy nie były ze strony Wnioskodawcy przedmiotem żadnej umowy cywilnoprawnej oddającej grunty do korzystania przez inne podmioty, ani też na przedmiotowych działkach Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej. Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz ww. przepisy, należy stwierdzić, że sprzedaż prawa użytkowania wieczystego działek o nr 1, 2, 3, 4, 5, 6, które jak podaje Wnioskodawca nie są objęte planem zagospodarowania przestrzennego, a ponadto Wnioskodawca nie posiada/nie odnalazł żadnych decyzji o warunkach zabudowy do przedmiotowych działek będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy”.

Zdaniem Spółki na przeznaczenie terenu nie wpływa również decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego (znak: (…)) dla inwestycji pn.: „Budowa kolektora deszczowego dla odprowadzenia wód deszczowych z (…) w obszarze ulic (…), (…), (…) i (…) w (…)” w miejscowości (…) na działkach nr ew. 1, 2, 3, 4, 5, 6.

Decyzja ta dotyczy tylko jednej z działek (nr 2), zaś jej przedmiotem była lokalizacja na tej działce sieci kanalizacyjnej. Zdaniem Spółki decyzja ta nie ma wpływu na opodatkowanie sprzedaży Nieruchomości. Po pierwsze, o przeznaczeniu gruntu nie rozstrzyga treść decyzji lokalizacyjnej, ale przeznaczenie gruntu przed jej wydaniem. Taki też pogląd prezentuje DKIS. Dla przykładu w interpretacji z 12 marca 2018 r. znak 0111-KDIB3-1.4012.762.2017.3.BW wskazano, że „Zgodnie z powyższym, zmiana przeznaczenia wywłaszczanych nieruchomości z rolnych na przeznaczone pod zabudowę odbywa się w tym samym momencie, w którym te nieruchomości stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego. Zmiana ta nie wystąpiłaby gdyby nie doszło do czynności wywłaszczenia.” Dalej DKIS wskazał, że „Odnosząc się do działki nr 1296 należy zauważyć, że jak wynika z opisu sprawy działka ta, w części objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jako tereny przeznaczone pod zalesienie. W pozostałej części nie objętej planem zagospodarowania przestrzennego zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego działka przeznaczona pod budowę obwodnicy miasta /`(...)`/. Należy w tym miejscu jeszcze raz podkreślić, że zmiana przeznaczenia wywłaszczanych nieruchomości z rolnych na przeznaczone pod zabudowę odbywa się w tym samym momencie, w którym te nieruchomości stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa. Zmiana ta nie wystąpiłaby gdyby nie doszło do czynności wywłaszczenia. Zatem wywłaszczona nieruchomość rolna podlega opodatkowaniu na zasadach właściwych dla nieruchomości rolnej. Część działki nr 1296 została wprawdzie objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, lecz działka w części objętej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jest terenem przeznaczonym pod zalesienie (czyli nie pod zabudowę), a zatem w momencie dostawy (wywłaszczenia) tej części działka nie będzie stanowić gruntu budowlanego. Mając na uwadze powyższe okoliczności oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że dostawa (w ramach wywłaszczenia w zamian za odszkodowanie) tej działki będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy” (podobnie interpretacje z 24 stycznia 2018 r. sygn. 0114-KDIP1-1.4012.591.2017.2.AM, z 26 stycznia 2017 r. sygn. 2461-IBPP1.4512.1032.2016.1.AW).

Po drugie, skoro sama okoliczność posadowienia budowli przesyłowej nie czyni gruntu zabudowanym, to tym bardziej o przeznaczeniu gruntu nie może rozstrzygać decyzja o lokalizacji odcinka sieci.

W świetle powyższego, w opinii Spółki dostawa Nieruchomości powinna zostać zwolniona z opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą,

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Artykuł 2 pkt 6 ustawy stanowi, że:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Według art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy,

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Należy wskazać, że nieruchomość gruntowa, spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca wykonuje działalność usługową w zakresie zaspokajania potrzeb mieszkańców Gminy Miasta (`(...)`) i okolicznych Gmin, w zakresie zaopatrzenia w wodę oraz odbiór i oczyszczanie ścieków.

W ramach prowadzonej działalności Spółka 24 września 2012 r. nabyła od osób fizycznych prawo własności nieruchomości gruntowej o nr ewidencyjnym 1 i 2. 31 grudnia 2012 r. została wydana Decyzja nr (`(...)`)12/2012 o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego (znak (`(...)`)) dla inwestycji pn: „Budowa kolektora deszczowego dla odprowadzenia wód deszczowych z (`(...)`) w obszarze ulic (`(...)`), (`(...)`), (`(...)`) i (`(...)`) w (`(...)`)״ w miejscowości (`(...)`) na działkach nr ew. 1, 2, 3, 4, 5, 6. Decyzja obejmowała budowę kolektora deszczowego wraz ze zbiornikiem retencyjno-sedymentacyjnym w celu odprowadzania wód opadowych z (`(...)`).

Spółka wykonała Inwestycję celu publicznego w postaci sieci kanalizacyjnej (kolektora deszczowego) posadowionej w gruncie, w tym nieruchomości gruntowej o nr ewidencyjnym (`(...)`) i (`(...)`). Przez obie działki przebiega odcinek sieci w postaci kolektora deszczowego.

Przy wytworzeniu kanalizacji posadowionej w gruncie na działkach o nr ewidencyjnym (…) i (2) Spółka skorzystała z prawa do odliczenia podatku naliczonego. Fragment sieci posadowiony w gruncie na tych działkach jest wykorzystywany przez Spółkę w działalności gospodarczej opodatkowanej przez okres przekraczający dwa lata od dnia jej wybudowania.

Spółka zamierza sprzedać w trybie przetargu pisemnego nieograniczonego prawo własności nieruchomości gruntowej o nr ewidencyjnych 1 i 2. Nieruchomości nie są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Sieć kanalizacyjna nie jest objęta planowaną sprzedażą i nadal będzie własnością Spółki. Sieć jest przyłączona do sieci Spółki i pozostanie własnością Spółki. Dla sieci kanalizacji deszczowej zostanie ustanowiona służebność przesyłu na rzecz (…).

Na Nieruchomości nie są posadowione żadne inne budynki, ani budowle. Sposób posadowienia odcinka sieci kanalizacyjnej nie wyklucza - w aspekcie przestrzennym - posadowienia na działkach wchodzących w skład Nieruchomości innych budynków lub budowli (pod warunkiem objęcia Nieruchomości miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego z przeznaczeniem na cele budowlane lub uzyskania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu).

Na tle tak, przedstawionego opisu sprawy, Wnioskodawca wystąpił z zapytaniem, czy planowana dostawa m.in działki gruntu nr 2, bez sprzedaży odcinka sieci kanalizacyjnej, będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Na wstępie należy zauważyć, że Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży jedynie gruntu bez posadowionego w gruncie odcinka sieci kanalizacyjnej, który pozostanie własnością Spółki i będzie dalej wykorzystywany w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy, należy zatem wskazać, że wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może korzystać ze zwolnienia od tego podatku albo może być opodatkowana tym podatkiem.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy:

Zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy:

Ilekroć w przepisach ustawy jest mowa o terenach budowlanych - rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2022 r. poz. 503):

Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym:

Ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym:

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;

2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 (…) – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

W konsekwencji, generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane, czyli tereny przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, dla których nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu – są zwolnione od podatku VAT.

Z wniosku wynika, że dla działki nr 2 została wydana Decyzja Nr (`(...)`) o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji pn.: Budowa kolektora deszczowego dla odprowadzenia wód deszczowych z (`(...)`) w obszarze ulic (`(...)`), (`(...)`), (`(...)`) i (`(...)`) w (`(...)`)”.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że działka nr 2 stanowi grunt przeznaczony pod zabudowę, zatem jest to teren budowlany określony w art. 2 pkt 33 ustawy, gdyż decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego jest decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu o których mowa w ww. przepisie. Tym samym dostawa tej działki nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie nie zaistniały przesłanki umożliwiające zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy rozpatrzyć warunki do zastosowania zwolnienia dla dostawy działki nr 2 wynikające z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy:

Zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Wskazać należy, że dla zastosowania zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów (w tym nieruchomości), spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

· towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,

· brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. brak

Działka nr nr 2 wraz z przebiegającym przez nią odcinkiem sieci w postaci kolektora deszczowego, była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Tym samym dostawa tej działki nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, ponieważ jeden z warunków uprawniających do zwolnienia nie jest spełniony.

Skoro do dostawy nieruchomości działki nr 2 nie znajdzie zastosowania zwolnienie z podatku wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 9 i pkt 2 ustawy, transakcja ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z zastosowaniem właściwej stawki podatku VAT.

Dodatkowe informacje

Niniejsza interpretacja rozstrzyga w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku do sprzedaży działki gruntu nr 2, natomiast w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla dostawy działki nr 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych i orzeczeń sądowych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika, w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i tylko w tej sprawie są wiążące. Każdy indywidualny opis sprawy wymaga każdorazowo zbadania wielu występujących okoliczności.

Ponadto, należy zauważyć, że interpretacje nr: 0110-KDIB3-1.4012.762.2017.3.BW, 0114-KDIP1-1.4012.591.2017.2.AM, 2461-IBPP1.4512.1032.2016.1.AW dotyczą sytuacji, w których dochodzi do wywłaszczenia nieruchomości z mocy prawa. W niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z powyższą sytuacją. Tym samym ww. interpretacje zostały wydane w odmiennym stanie faktycznym.

Informacja w zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (`(...)`).

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).