Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług – jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 lipca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 1 lipca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy zwolnienia od podatku VAT (podatek od towarów i usług) dzierżawy Nieruchomości na rzecz Spółki.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 16 sierpnia 2022 r. (wpływ 17 sierpnia 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca ma siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski. Gmina jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Sprzedaż Wnioskodawcy nie jest zwolniona od podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 i ust. 9 ustawy o VAT.

Gmina wykonuje zadania, dla których została powołana, na podstawie przepisów ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. Większość z tych zadań jest realizowana przez Gminę w ramach reżimu publicznoprawnego.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2022 r. poz. 559), do zadań własnych gminy należą, w szczególności, sprawy gospodarki nieruchomościami.

Gmina jest właścicielem 100% udziałów w (…) sp. z o.o. (dalej jako: „Spółka”).

Spółka nie ma statusu społecznej agencji najmu, o której mowa w art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego (Dz. U. z 2021 r. poz. 2224).

Na mocy umowy zawartej pomiędzy Gminą a Spółką (dalej jako: „Umowa”) Gmina powierzyła Spółce, na czas określony, zadania Gminy m.in. polegające na odpłatnym zarządzaniu i administrowaniu nieruchomościami lub lokalami stanowiącymi 100% własności Gminy lub będącymi w samoistnym posiadaniu Gminy.

Jednocześnie, zgodnie z Umową, Gmina oddała Spółce w dzierżawę mieszkaniowe lokale gminne w związku z ich dalszym wynajmem we własnym imieniu i na własną rzecz przez Spółkę w zamian za ustalone wynagrodzenie.

W świetle Umowy Gmina oddała Spółce w dzierżawę, tj. do używania i pobierania pożytków, na czas oznaczony:

1. budynki mieszkalne, w tym lokale mieszkalne wraz z pomieszczeniami przynależnymi, garażami i terenami garażowymi,

2. nieruchomości Gminy we wspólnotach mieszkaniowych, w tym lokale mieszkalne wraz z pomieszczeniami przynależnymi, garażami i terenami garażowymi

– dalej łącznie jako: „Nieruchomości”.

Lokale mieszkalne objęte Umową są wykorzystywane przez Spółkę wyłącznie w celu wynajmu na rzecz osób fizycznych w celu zaspakajania ich potrzeb mieszkaniowych wraz z pomieszczeniami przynależnymi, garażami i terenami garażowymi, z których najemcy lokali mieszkalnych mogą korzystać na podstawie tej samej umowy najmu zawartej przez nich ze Spółką.

Wnioskodawca zaznacza, że nie występują przypadki, w których Spółka wynajmowałaby danej osobie wyłącznie (tj. bez zawarcia umowy najmu lokalu mieszkalnego) pomieszczenia przynależne, garaże lub tereny garażowe.

Zgodnie z Umową, Spółka zobowiązana jest do zapłaty czynszu dzierżawnego w wysokości stawek czynszowych z tytułu najmu obowiązujących w stosunku do Nieruchomości i efektywnie wynajętych w danym okresie rozliczeniowym, ustalonych zgodnie z zarządzeniem Burmistrza Gminy.

Podstawą wystawienia przez Gminę faktury za dzierżawę Nieruchomości jest zestawienie lokali mieszkalnych z powierzchnią użytkową i wysokością czynszu sporządzone przez Spółkę.

Doprecyzowanie oraz uzupełnienie opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

1. Gmina wydzierżawia i będzie wydzierżawiać Nieruchomości Spółce na własny rachunek.

2. Spółka jest i będzie podmiotem wymienionym w § 3 ust. 1 pkt 22 lit. c rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (dalej: „Rozporządzenie”), tj. jednoosobową spółką samorządu terytorialnego niebędącą społeczną agencją najmu, o której mowa w art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego (Dz. U. z 2021 r. poz. 2224 oraz z 2022 r. poz. 807).

3. Jak wskazano we Wniosku, lokale mieszkalne objęte umową dzierżawy zawartą między Gminą a Spółką są i będą wykorzystywane przez Spółkę wyłącznie w celu wynajmu na rzecz osób fizycznych w celu zaspakajania ich potrzeb mieszkaniowych wraz z pomieszczeniami przynależnymi, garażami i terenami garażowymi, z których najemcy lokali mieszkalnych mogą również korzystać.

Gmina wystąpiła z Wnioskiem w celu uzyskania potwierdzenia przez organ interpretacyjny, że dzierżawa Nieruchomości przez Gminę na rzecz Spółki jest zwolniona od podatku VAT na podstawie § 3 ust. 1 pkt 22 lit. c Rozporządzenia, zgodnie z którym zwalnia się od podatku VAT usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, świadczone na rzecz jednoosobowych spółek samorządu terytorialnego niebędących społecznymi agencjami najmu, o których mowa w art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego (Dz. U. z 2021 r. poz. 2224 oraz z 2022 r. poz. 807) wyłącznie w celu wynajmu lub dzierżawy na rzecz osób fizycznych na ich własne cele mieszkaniowe.

W ocenie Gminy, w świetle wyroku TSUE z 13 lipca 1989 r., w sprawie C-173/88 Skatttemiinisteriet v. Morten Henriksen, nie powinno budzić wątpliwości objęcie zwolnieniem dzierżawy Nieruchomości w całości (tj. zarówno w odniesieniu do lokali mieszkalnych jak i pomieszczeń przynależnych, garaży i terenów garażowych), skoro stanowią one wszystkie razem jeden kompleks w ramach którego na plan pierwszy (jako świadczenie główne) wysuwa się najem lokali mieszkalnych, przy czym prawo do korzystania z pomieszczeń przynależnych, garaży i terenów garażowych ma charakter pomocniczy.

W konsekwencji, w opisanym stanie faktycznym, zdaniem Gminy, należy przyjąć, iż:

· dzierżawa lokali mieszkalnych stanowi usługę główną;

· możliwość korzystania z pomieszczeń przynależnych, garaży i terenów garażowych stanowi usługę pomocniczą, której skutki na gruncie VAT należy oceniać w kontekście usługi głównej.

A zatem, zdaniem Gminy, dzierżawa Nieruchomości przez Gminę na rzecz Spółki powinna podlegać takiemu samemu traktowaniu na gruncie podatku VAT zarówno w odniesieniu do:

· lokali mieszkalnych jak i

· pomieszczeń przynależnych, garaży i terenów garażowych.

4. Przedmiotem umów najmu zawieranych przez Spółkę z osobami fizycznymi są lokale mieszkalne. Zgodnie z ww. umowami najmu osoba fizyczna zobowiązuje się do używania lokalu mieszkalnego zgodnie z jego przeznaczeniem, a także do nieoddawania w podnajem lub do bezpłatnego użytkowania lokalu bez pisemnej zgody Spółki.

Biorąc powyższe pod uwagę, zapisy umowy przewidują/będą przewidywać wynajem lokali mieszkalnych zgodnie z ich przeznaczeniem, a więc na cele mieszkaniowe.

5. Przedmiotem umów najmu zawieranych przez Spółkę z osobami fizycznymi są lokale mieszkalne. Ww. umowy zawierane są na czas nieoznaczony. Co do zasady, świadczone przez Spółkę na rzecz osób fizycznych usługi najmu wiążą się/będą wiązać się z przeniesieniem ośrodka życia tych osób do wynajmowanego lokalu. Ponadto, osoba fizyczna nie może posiadać tytułu prawnego do innego lokalu mieszkalnego.

6. Umowy najmu zawierane przez Spółkę z osobami fizycznymi jako pomieszczenie przynależne traktują/będą traktować komórki położone w budynku gospodarczym. Na okoliczność wynajmu komórki zawarta jest dodatkowa umowa, która przewiduje brak możliwości podnajmu lub oddania jej osobie trzeciej.

7. Spółka zawiera/będzie zawierać z osobami fizycznymi umowy najmu, których przedmiotem jest nieruchomość gruntowa z przeznaczeniem na zabudowę boksem garażowym, stanowiącym własność najemcy.

8. Osoby fizyczne, które wynajmują/będą wynajmowały Nieruchomości od Spółki, wykorzystują/będą wykorzystywać:

· pomieszczenia przynależne wymienione powyżej – do celów przechowania różnych przedmiotów lub żywności;

· garaże – na cele parkowania pojazdów;

· tereny garażowe – na cele zabudowy boksami garażowymi do parkowania pojazdów.

Pytanie

Czy dzierżawa Nieruchomości przez Gminę na rzecz Spółki jest zwolniona od podatku VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

Dzierżawa Nieruchomości przez Gminę na rzecz Spółki jest zwolniona od podatku VAT.

Uzasadnienie Państwa stanowiska

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, zwolnione od podatku VAT są usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe lub na rzecz społecznych agencji najmu, o których mowa w art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego.

Spółka wskazuje, że kwestia opodatkowania najmu/dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym podmiotom gospodarczym, które w dalszej kolejności wynajmują je na cele mieszkaniowe była przedmiotem interpretacji ogólnej Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z 8 października 2021 r., PT1.8101.1.2021 w sprawie opodatkowania wynajmu nieruchomości mieszkalnych na cele mieszkaniowe (dalej jako: „Interpretacja ogólna”).

W Interpretacji ogólnej wskazano m.in., że: „(`(...)`) usługa wynajmu bądź dzierżawy nieruchomości (lub jej części) o charakterze mieszkalnym (np. lokalu mieszkalnego), świadczona przez czynnego podatnika podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu z zastosowaniem podstawowej stawki VAT. Zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy VAT, nie ma w tym przypadku zastosowania, gdyż nie jest spełniony warunek dotyczący realizacji celu mieszkaniowego nabywcy świadczenia (podmiotu gospodarczego)”.

Przed wydaniem Interpretacji ogólnej w licznych interpretacjach organy podatkowe zajmowały stanowisko, zgodnie z którym ww. najem/dzierżawa na rzecz podmiotu gospodarczego może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT.

Tytułem przykładu, można wymienić następujące interpretacje indywidualne Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w tym zakresie:

· z 15 lipca 2019 r., 0115-KDIT1-1.4012.327.2019.1.IK;

· z 1 sierpnia 2019 r. 0114-KDIP1-1.4012.314.2019.2.KOM;

· z 1 sierpnia 2019 r. 0114-KDIP1-1.4012.269.2019.2.EW.

Z kolei sądy administracyjne, w przeciwieństwie do organów podatkowych, przyjmowały, że w tego typu sytuacjach nie jest możliwe stosowanie zwolnienia od podatku VAT.

W tym zakresie można wskazać następujące wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: „NSA”):

· z 3 września 2013 r., I FSK 1012/12

· z 4 października 2017 r., I FSK 501/26;

· z 8 maja 2018 r., I FSK 1182/16.

Jednocześnie należy wskazać, że w świetle obecnego brzmienia art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, istnieje możliwość zastosowania zwolnienia od podatku VAT w przypadku wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym na rzecz społecznych agencji najmu.

Z uwagi na to, iż Spółka nie ma statusu społecznej agencji najmu, Gmina, zgodnie z treścią Interpretacji ogólnej, stosowała w odniesieniu do dzierżawy Nieruchomości na rzecz Spółki stawkę 23% VAT.

Tym niemniej, wskutek nowelizacji Rozporządzenia, Gmina chciałaby potwierdzić, iż może stosować zwolnienie przewidziane w § 3 ust. 1 pkt 22 lit. c tego aktu prawnego.

Zgodnie z ww. przepisem, zwalnia się od podatku VAT usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, świadczone na rzecz jednoosobowych spółek samorządu terytorialnego niebędących społecznymi agencjami najmu, o których mowa w art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego (Dz. U. z 2021 r. poz. 2224 oraz z 2022 r. poz. 807) wyłącznie w celu wynajmu lub dzierżawy na rzecz osób fizycznych na ich własne cele mieszkaniowe.

Jak wskazano w oficjalnym uzasadnieniu do projektu Rozporządzenia: „Planowanym rezultatem wejścia proponowanych zmian w życie jest zmniejszenie obciążeń ostatecznych najemców nieruchomości wynajmowanych na cele mieszkalne. Zauważyć należy, iż obecnie – na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT zwolniony z podatku jest wyłącznie najem na rzecz tych ostatecznych najemców oraz na rzecz społecznych agencji najmu – dalej SAN. W pozostałych przypadkach podatnicy VAT wynajmujący nieruchomości z przeznaczeniem na cele mieszkalne na rzecz jednostek samorządu terytorialnego, ich związków, samorządowych jednostek organizacyjnych lub jednoosobowych spółek samorządu terytorialnego opodatkowują tę czynność z zastosowaniem podstawowej stawki podatku VAT (23%). Jednocześnie ww. najemcom nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego (wynajmują oni bowiem następnie nieruchomość w celach związanych z czynnościami zwolnionymi z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, tj. z wynajmem na rzecz ostatecznych najemców w celu zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych). W konsekwencji w celu zrekompensowania kosztu podatku VAT ww. podmioty, występujące przy kolejnej transakcji w roli wynajmującego, z reguły uwzględniają koszt podatku VAT w kwocie czynszu. W praktyce wpływa to na zwiększenie kosztów najmu dla ostatecznych użytkowników nieruchomości i negatywnie oddziałuje na politykę mieszkaniową jednostek samorządu terytorialnego.”

Zważywszy, iż:

· jedynym udziałowcem Spółki jest Gmina;

· Spółka nie ma statusu społecznej agencji najmu

– w ocenie Gminy, nie powinno budzić wątpliwości, iż na gruncie niniejszego stanu faktycznego spełnione są wszystkie warunki dotyczące statusu dzierżawcy wskazane w § 3 ust. 1 pkt 22 lit. c Rozporządzenia.

Gmina jednocześnie zwraca uwagę, że dla zastosowania ww. zwolnienia nie stoi na przeszkodzie okoliczność zawierania przez Spółkę z osobami fizycznymi umowy najmu lokali mieszkalnych na podstawie których najemcy tych lokali mogą również korzystać z pomieszczeń przynależnych, garaży i terenów garażowych.

Zdaniem Gminy, jej stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE” lub „Trybunał”) dotyczącego tzw. świadczeń złożonych (kompleksowych).

Odnośnie tego, kiedy dane świadczenie może być uznane za złożone, TSUE wypowiedział się, w szczególności, w wyroku z dnia 16 kwietnia 2015 r. w sprawie C-42/14 Wojskowa Agencja Mieszkaniowa w Warszawie: „w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jedną transakcję, jeżeli nie są one od siebie niezależne. Jedna transakcja występuje w szczególności wtedy, gdy dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności, dokonane przez podatnika, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Jest tak również w sytuacji, gdy jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, natomiast inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego (wyrok BGŻ Leasing, C-224/11, EU:C:2013:15, pkt 30). W szczególności, świadczenie należy uznać za pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi ono dla klienta celu samo w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego usługodawcy (wyrok Field Fisher Waterhouse, C-392/11, EU:C:2012:597, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo). W celu ustalenia, czy świadczenia stanowią kilka niezależnych świadczeń, czy jedno świadczenie, należy poszukiwać elementów charakterystycznych dla danej transakcji (wyrok BGŻ Leasing, C-224/11, EU:C:2013:15, pkt 32).”

W tym kontekście Gmina pragnie zauważyć, iż prawo do korzystania z pomieszczeń przynależnych, garaży i terenów garażowych ma, w jej ocenie, charakter pomocniczy do głównego świadczenia jakim jest udostępnienie lokali mieszkalnych. Gospodarczy sens korzystania z pomieszczeń przynależnych, garaży i terenów garażowych polega bowiem na ułatwieniu korzystania najemcom z lokali mieszkalnych. Innymi słowy, możliwość korzystania z pomieszczeń przynależnych, garaży i terenów garażowych nie stanowi dla najemcy celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej (polegającej na wynajmie lokalu mieszkalnego). Należy podkreślić, jak wskazano w opisie stanu faktycznego, nie występują przypadki, w których Spółka wynajmowałaby danej osobie wyłącznie (tj. bez zawarcia umowy najmu lokalu mieszkalnego) pomieszczenia przynależne, garaże lub tereny garażowe.

Gmina pragnie ponadto wskazać na wyrok TSUE z 13 lipca 1989 r., w sprawie C-173/88 Skatttemiinisteriet v. Morten Henriksen, w którym badał on bezpośrednio skutki w VAT transakcji najmu lokali połączonego z najmem miejsc parkingowych.

Z wyroku tego wynika, że wynajem miejsc parkingowych może podlegać zwolnieniu z VAT, jeśli stanowi on element świadczenia złożonego, w ramach którego najem lokalu stanowi świadczenie główne.

Jak stwierdził Trybunał w tezach 14-16 ww. wyroku:

· wyrażenie „najem/dzierżawa nieruchomości”, które jest przedmiotem zwolnienia obejmuje, obok najmu/dzierżawy nieruchomości, będącej głównym przedmiotem transakcji, również najem/dzierżawę całego majątku, który ma względem niej charakter pomocniczy;

· najem lokali i miejsc do parkowania pojazdów nie może być wyłączony ze zwolnienia, jeżeli najem tych miejsc jest ściśle związany z najmem nieruchomości, który sam w sobie jest zwolniony, w ten sposób, że stanowią one jedną transakcję gospodarczą;

· zwolnienie ma zastosowanie, jeżeli, z jednej strony, miejsce parkingowe i nieruchomość stanowią część jednego kompleksu, a z drugiej strony, jeżeli oba te elementy są wynajmowane najemcy przez tego samego wynajmującego.

W ocenie Gminy, w świetle ww. wyroku TSUE, nie powinno budzić wątpliwości objęcie zwolnieniem dzierżawy Nieruchomości w całości (tj. zarówno w odniesieniu do lokali mieszkalnych jak i pomieszczeń przynależnych, garaży i terenów garażowych), skoro stanowią one wszystkie razem jeden kompleks objęty Umową w ramach którego na plan pierwszy (jako świadczenie główne) wysuwa się najem lokali mieszkalnych, przy czym prawo do korzystania z pomieszczeń przynależnych, garaży i terenów garażowych ma charakter pomocniczy.

W konsekwencji, w opisanym stanie faktycznym, zdaniem Gminy, należy przyjąć, iż:

· dzierżawa lokali mieszkalnych stanowi usługę główną;

· możliwość korzystania z pomieszczeń przynależnych, garaży i terenów garażowych stanowi usługę pomocniczą, której skutki na gruncie VAT należy oceniać w kontekście usługi głównej.

A zatem, zdaniem Gminy, dzierżawa Nieruchomości przez Gminę na rzecz Spółki powinna podlegać takiemu samemu traktowaniu na gruncie podatku VAT zarówno w odniesieniu do:

· lokali mieszkalnych jak i

· pomieszczeń przynależnych, garaży i terenów garażowych.

Jednocześnie, zważywszy, iż przedstawiona w opisie stanu faktycznego dzierżawa lokali mieszkalnych spełnia przesłanki zwolnienia od podatku VAT wskazane w § 3 ust. 1 pkt 22 lit. c Rozporządzenia, w ocenie Gminy, dzierżawa Nieruchomości powinna w całości korzystać ze zwolnienia na podstawie ww. przepisu.

Zdaniem Gminy, jej stanowisko znajduje potwierdzenie również w celu, jakim kierował się projektodawca Rozporządzenia, a którym miało być zmniejszenie kosztu najmu dla ostatecznych użytkowników nieruchomości. Zakładając bowiem teoretycznie, iż w określonej części dzierżawa Nieruchomości przez Gminę na rzecz Spółki nie korzystałaby ze zwolnienia od podatku VAT, to koszt naliczonego podatku VAT w takim zakresie ostatecznie obciążałby finansowo najemcę (kierując się bowiem rachunkiem ekonomicznym, Spółka obciążałaby najemcę tym kosztem, co zwiększyłoby całkowity koszt wynajmu lokalu przez najemcę).

A zatem, przyjęcie, że dzierżawa Nieruchomości powinna w całości korzystać ze zwolnienia od podatku VAT jest również zgodne z celem projektodawcy nowelizacji Rozporządzenia (wprowadzającej § 3 ust. 1 pkt 22), który dążył do zmniejszenia kosztów finansowych związanych z najmem lokali mieszkalnych znajdujących się w zasobach jednostek samorządu terytorialnego.

Gmina chce dodać na marginesie, iż jej stanowisko znajduje oparcie także w przepisach o charakterze niepodatkowym. W szczególności, zgodnie z art. 2 ust. 4 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali: „do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej »pomieszczeniami przynależnymi«.”

Gmina podkreśla, że w przepisie tym nie tylko wprost uznano garaż za część składową lokalu (obok piwnicy, strychu czy komórki) ale dodano także, iż charakter „części składowej” zostaje zachowany również wówczas, gdy garaż znajduje się poza budynkiem w którym znajduje się lokal. Innymi słowy, elementy składowe lokalu zostały w ww. przepisach ujęte bardzo szeroko.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej: „ustawą”:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach – rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy jednak zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tej czynności.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z powołanego przepisu wynika, że w rozumieniu ustawy podatnikami mogą być osoby prawne, osoby fizyczne jak również jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy wskazać, że umowy najmu i dzierżawy są umowami cywilnoprawnymi nakładającymi na strony określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.):

Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z kolei art. 693 § 1 ustawy Kodeks cywilny stanowi, że:

Przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Zatem najem i dzierżawa są umowami dwustronnie zobowiązującymi i wzajemnymi. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego/wydzierżawiającego, jest świadczenie najemcy/dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno najem jak i dzierżawa stanowią świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W tym miejscu należy zauważyć, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy (od ogólnej zasady powszechności opodatkowania) i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalne. W efekcie podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji jedynie, gdy charakter czynności świadczonych przez niego w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy:

Zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe lub na rzecz społecznych agencji najmu, o których mowa w art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1995 r. o społecznych formach rozwoju mieszkalnictwa (Dz. U. z 2021 r. poz. 2224 oraz z 2022 r. poz. 807 i 1561).

Zwolnienie, które znajduje się w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. l Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. nr 347/1 ze zm.). Przepis powyższy stanowi, że:

Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: dzierżawę i wynajem nieruchomości.

Krajowe ustawodawstwo stanowi o zwolnieniu z opodatkowania usługi dzierżawy pod warunkiem jej mieszkaniowego przeznaczenia.

Należy ponadto zauważyć, że stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy:

Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 47 załącznika nr 3 do ustawy.

Od 10 maja 2022 r. obowiązuje również § 3 ust. 1 pkt 22 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2013 r. poz. 1722 ze zm.), dalej rozporządzenie. Przepis ten został dodany rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 4 maja 2022 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawę zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2022 r. poz. 971). W myśl tego przepisu:

Zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, świadczone na rzecz:

a) jednostek samorządu terytorialnego i ich związków,

b) samorządowych jednostek organizacyjnych,

c) jednoosobowych spółek samorządu terytorialnego niebędących społecznymi agencjami najmu, o których mowa w art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego (Dz.U. z 2021 r. poz. 2224 oraz z 2022 r. poz. 807)

– wyłącznie w celu wynajmu lub dzierżawy na rzecz osób fizycznych na ich własne cele mieszkaniowe.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym.

Na mocy umowy zawartej z (…) sp. z o.o. (dalej jako: „Spółka”) Gmina powierzyła Spółce, na czas określony, zadania Gminy m.in. polegające na odpłatnym zarządzaniu i administrowaniu nieruchomościami lub lokalami stanowiącymi 100% własności Gminy lub będącymi w samoistnym posiadaniu Gminy.

Spółka jest i będzie podmiotem wymienionym w § 3 ust. 1 pkt 22 lit. c rozporządzenia, tj. jednoosobową spółką samorządu terytorialnego niebędącą społeczną agencją najmu, o której mowa w art. 22a ust. 1 ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego.

Gmina oddała Spółce w dzierżawę mieszkaniowe lokale gminne w związku z ich dalszym wynajmem we własnym imieniu i na własną rzecz przez Spółkę w zamian za ustalone wynagrodzenie.

W świetle Umowy Gmina oddała Spółce w dzierżawę: budynki mieszkalne, w tym lokale mieszkalne wraz z pomieszczeniami przynależnymi, garażami i terenami garażowymi i nieruchomości Gminy we wspólnotach mieszkaniowych, w tym lokale mieszkalne wraz z pomieszczeniami przynależnymi, garażami i terenami garażowymi – dalej łącznie jako: „Nieruchomości”.

Gmina wydzierżawia i będzie wydzierżawiać Nieruchomości Spółce na własny rachunek.

Lokale mieszkalne objęte umową dzierżawy zawartą między Gminą a Spółką są i będą wykorzystywane przez Spółkę wyłącznie w celu wynajmu na rzecz osób fizycznych w celu zaspakajania ich potrzeb mieszkaniowych wraz z pomieszczeniami przynależnymi, garażami i terenami garażowymi, z których najemcy lokali mieszkalnych mogą również korzystać.

Nie występują przypadki, w których Spółka wynajmowałaby danej osobie pomieszczenia przynależne, garaże lub tereny garażowe bez zawarcia umowy najmu lokalu mieszkalnego.

Zgodnie z ww. umowami najmu osoba fizyczna zobowiązuje się do używania lokalu mieszkalnego zgodnie z jego przeznaczeniem, a także do nieoddawania w podnajem lub do bezpłatnego użytkowania lokalu bez pisemnej zgody Spółki. Zapisy umowy przewidują/będą przewidywać wynajem lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe. Ww. umowy zawierane są na czas nieoznaczony. Co do zasady, świadczone przez Spółkę na rzecz osób fizycznych usług i najmu wiążą się/będą wiązać się z przeniesieniem ośrodka życia tych osób do wynajmowanego lokalu. Osoba fizyczna nie może posiadać tytułu prawnego do innego lokalu mieszkalnego.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Gminy dotyczą kwestii zwolnienia od podatku VAT dzierżawy Nieruchomości na rzecz Spółki.

Uwzględniając okoliczności przedstawione w opisie sprawy oraz treść powołanych powyżej przepisów, należy w pierwszej kolejności zauważyć, że dzierżawa Nieruchomości przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki nie korzysta/nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

W związku z powyższym, należy przeanalizować możliwość zwolnienia od podatku VAT dzierżawy Nieruchomości na rzecz Spółki w oparciu o § 3 ust. 1 pkt 22 rozporządzenia.

Z treści § 3 ust. 1 pkt 22 rozporządzenia wynika, że ze zwolnienia od podatku VAT korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych, dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy).

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku VAT podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe.

Jednocześnie usługa ta, aby mogła korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, musi być świadczona na rzecz:

· jednostek samorządu terytorialnego i ich związków,

· samorządowych jednostek organizacyjnych,

· jednoosobowych spółek samorządu terytorialnego niebędących społecznymi agencjami najmu.

Zaistnienie wszystkich przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku VAT. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy zauważyć, że – jak wynika z wniosku – przedmiotem umów są/będą lokale mieszkalne. Lokale mieszkalne objęte umową dzierżawy zawartą między Gminą a Spółką są i będą wykorzystywane przez Spółkę wyłącznie w celu wynajmu na rzecz osób fizycznych w celu zaspakajania ich potrzeb mieszkaniowych. Z okoliczności sprawy wynika również, że Spółka jest i będzie jednoosobową spółką samorządu terytorialnego niebędącą społeczną agencją najmu, o której mowa w art. 22a ust. 1 ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego.

Tym samym, w przedmiotowej sprawie w stosunku do dzierżawy lokali mieszkalnych na rzecz Spółki znajduje/znajdzie zastosowanie zwolnienie od podatku VAT w oparciu o § 3 ust. 1 pkt 22 lit. c rozporządzenia.

W następnej kolejności należy przeanalizować, czy z tego zwolnienia korzysta/będzie korzystać także dzierżawa na rzecz Spółki pomieszczeń przynależnych (komórek), garaży lub terenów garażowych (nieruchomości gruntowych przeznaczonych na zabudowę boksem garażowym).

Odnosząc się do powyższego, należy zauważyć, że zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy, nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego, pomieszczeń pomocniczych oraz lokalu użytkowego.

Definicję lokalu mieszkalnego zawiera natomiast art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2021 r. poz. 1048), zgodnie z którym:

Samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Ponadto, art. 2 ust. 4 ustawy o własności lokali stanowi, że:

Do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”.

Jednocześnie Minister Infrastruktury w § 3 pkt 14 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2022 r. poz. 1225 ze zm.) określił, że:

Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o lokalu użytkowym – należy przez to rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym.

Natomiast zgodnie z § 3 pkt 13 ww. rozporządzenia:

Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o pomieszczeniu gospodarczym – należy przez to rozumieć pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych.

Z kolei na podstawie § 3 pkt 12 cyt. rozporządzenia:

Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o pomieszczeniu technicznym – należy przez to rozumieć pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku.

Ponadto zgodnie z objaśnieniami zawartymi w załączniku do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112 poz. 1316 ze zm.) część „mieszkaniowa” budynku mieszkalnego obejmuje pomieszczenia mieszkalne (kuchnie, pokoje wypoczynkowe, sypialnie), pomieszczenia pomocnicze, piwnice oraz pomieszczenia ogólnego użytkowania (np. wózkarnie, suszarnie).

Z powyższego wynika, że dodatkowe pomieszczenia, które co do zasady mogą przynależeć do lokalu mieszkalnego, nie powinny być traktowane jako lokal użytkowy, gdyż stanowią pomieszczenia gospodarcze lokalu mieszkalnego, służące zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, przeznaczone do przechowywania materiałów, przedmiotów, opału lub produktów żywnościowych użytkowników lokalu.

Mając na uwadze wyżej przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, że usługi polegające na wydzierżawianiu dodatkowych pomieszczeń, które stanowią część wspólną nieruchomości mieszkalnej, jeżeli dzierżawa ma związek z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych, spełniają przesłanki do objęcia ich zwolnieniem od podatku.

Zwolnienie nie dotyczy jednak usług dzierżawy dodatkowych pomieszczeń, służących celom innym niż mieszkaniowe.

Z opisu sprawy wynika, że lokale mieszkalne objęte umową dzierżawy zawartą między Gminą a Spółką są i będą wykorzystywane przez Spółkę wyłącznie w celu wynajmu na rzecz osób fizycznych w celu zaspakajania ich potrzeb mieszkaniowych wraz z pomieszczeniami przynależnymi, garażami i terenami garażowymi, z których najemcy lokali mieszkalnych mogą również korzystać. Pomieszczenie przynależne to komórki położone w budynku gospodarczym, natomiast tereny garażowe to nieruchomości gruntowe z przeznaczeniem na zabudowę boksem garażowym. Na okoliczność wynajmu przez osobę fizyczną od Spółki komórki zawarta jest dodatkowa umowa, która przewiduje brak możliwości podnajmu lub oddania jej osobie trzeciej. Osoby fizyczne, które wynajmują/będą wynajmowały Nieruchomości od Spółki, wykorzystują/będą wykorzystywać: pomieszczenia przynależne – do celów przechowania różnych przedmiotów lub żywności; garaże – na cele parkowania pojazdów; tereny garażowe – na cele zabudowy boksami garażowymi do parkowania pojazdów.

W związku z powyższym, w stosunku do dzierżawy na rzecz Spółki pomieszczeń przynależnych (komórek) Wnioskodawca może/będzie mógł również zastosować zwolnienie od podatku VAT na podstawie § 3 ust. 1 pkt 22 lit. c rozporządzenia.

Garaż natomiast nie mieści się ani w pojęciu pomieszczenia technicznego, ani pomieszczenia gospodarczego. Zatem należy uznać, że stanowi lokal użytkowy. W związku z powyższym, garaż nie stanowi lokalu mieszkalnego ani pomieszczenia pomocniczego służącemu bezpośredniemu zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych. Garaż nie jest lokalem o charakterze mieszkaniowym lecz lokalem o charakterze użytkowym, służącym co do zasady, do przechowywania pojazdu. Garaż nie stanowi również pomieszczenia pomocniczego oraz gospodarczego służącego zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych.

Powyższe potwierdził także sam Wnioskodawca – wskazując, że osoby fizyczne wykorzystują/będą wykorzystywały garaże do celów parkowania pojazdów.

W konsekwencji, dzierżawa na rzecz Spółki garaży nie jest/nie będzie zwolniona od podatku od towarów i usług, lecz będzie opodatkowana tym podatkiem.

Przesłanki do zwolnienia od podatku nie są/nie będą spełnione także w odniesieniu do dzierżawy na rzecz Spółki terenów garażowych, bowiem w tym przypadku przedmiotem dzierżawy nie są/nie będą nieruchomości o charakterze mieszkalnym – tylko same grunty przeznaczone na zabudowę boksem garażowym. Zatem dzierżawa gruntów, będących terenami garażowymi przeznaczonymi na zabudowę boksem garażowym jest/będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, zwolniona od podatku VAT na podstawie § 3 ust. 1 pkt 22 lit. c rozporządzenia jest/będzie dzierżawa przez Gminę na rzecz Spółki lokali mieszkalnych i pomieszczeń przynależnych (komórek). Natomiast w stosunku do dzierżawy przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki garaży i terenów garażowych nie znajduje/nie znajdzie zastosowania zwolnienie od podatku od towarów i usług, a w konsekwencji czynności te są/będą opodatkowane podatkiem VAT.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy oceniane całościowo należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

· stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz

· zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa wniosku (pytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być rozpatrzone zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, w myśl którego:

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Organ jest ściśle związany przedstawionym przez Państwa stanem faktycznym i opisem zdarzenia przyszłego, Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym jego przedstawieniem. Zatem, wydając przedmiotową interpretację Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).