Wnioskodawczyni i jej mąż prowadzą działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej, wynajmując kilkanaście lokali użytkowych. Planują sprzedaż jednej z nieruchomości, która nie jest środkiem trwałym w ich działalności, lecz stanowi majątek prywatny małżonków. Wnioskodawczyni twierdzi, że jednorazowa sprzedaż tej nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Organ podatkowy jednak uznał, że sprzedaż tej nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu VAT. Uzasadnił to tym, że nieruchomość była wykorzystywana w działalności gospodarczej małżonków – część działki została utwardzona i służyła jako płatne miejsca parkingowe dla najemców sąsiedniego budynku, będącego własnością małżonków. Dodatkowo, małżonkowie dokonali podziału nieruchomości w celu wyodrębnienia działki przeznaczonej do sprzedaży. Organ stwierdził, że te działania wskazują, iż sprzedaż nieruchomości nie jest jedynie wykonywaniem prawa własności, lecz stanowi czynność opodatkowaną VAT.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyInterpretacja indywidualna
– stanowisko nieprawidłowe
Szanowna Pani,
stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług – jest nieprawidłowe.
7 czerwca 2022 r. wpłynął Pani wniosek z 1 czerwca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy niepodlegania opodatkowaniu sprzedaży nieruchomości. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 24 sierpnia 2022 r. (wpływ 26 sierpnia 2022 r.).
Treść wniosku jest następująca:
Wnioskodawczyni i mąż Wnioskodawczyni prowadzą działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej, w ramach której wynajmują kilkanaście lokali użytkowych, zlokalizowanych w dwóch budynkach.
Żaden z budynków ani lokali nie jest środkiem trwałym w działalności gospodarczej podatników.
Głównym przedmiotem działalności ww. spółki cywilnej, zgodnie z PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 68.20.Z, jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.
Nadto podatnicy wynajmują, poza działalnością gospodarczą, 4 mieszkania, stanowiące ich wspólną własność – najem prywatny rozliczany przez Wnioskodawczynię.
Aktualnie, Wnioskodawczyni i jej mąż, planują sprzedaż jednej z posiadanych nieruchomości, oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka (…), zabudowanej budynkiem gospodarczym (w stanie technicznym uzasadniającym rozbiórkę), dla której Sąd Rejonowy prowadzi KW numer (…).
Wnioskodawczyni i jej mąż są jedynymi właścicielami nieruchomości objętej ww. księgą wieczystą, w której skład wchodzą działki oznaczone ewidencyjnie 1 i 2, w udziałach:
· 1/3 Wnioskodawczyni;
· 1/3 małżonek;
· 1/3 oboje małżonkowie we współwłasności majątkowej małżeńskiej.
Planowana transakcja będzie pierwszą sprzedażą jakiejkolwiek nieruchomości przez podatników.
Nieruchomość nie stanowi środka trwałego w prowadzonej przez podatników działalności gospodarczej, a stanowi majątek prywatny, którego własność została przez nich nabyta:
· na mocy postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku
· na mocy postanowienia o dziale spadku
· na mocy umowy o dożywocie zawartej przed notariuszem
Planowana sprzedaż mieści się w ramach zwykłego zarządu majątkiem prywatnym – nie jest dokonywana w ramach działalności gospodarczej sprzedających.
Na planowanej do sprzedaży działce znajduje się rozpadający się budynek gospodarczy.
Od momentu nabycia podatnicy w roku 2012 dokonali utwardzenia nieznacznej części powierzchni nieruchomości kostką brukową i wykorzystywali ją jako odpłatne miejsca parkingowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.
Ponadto podatnicy dokonali w roku 2021 ostatecznego podziału nieruchomości objętej KW nr (…), w celu powstania działki, którą zamierzają sprzedać, która została oznaczona numerem 1.
Druga działka powstała w wyniku podziału, oznaczona numerem 2 nie będzie podlegała sprzedaży, podatnicy zostawiają ja dla siebie, na własny prywatny użytek.
W piśmie z 24 sierpnia 2022 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – wskazała Pani, że:
Ad. I. Złożony wniosek jednoznacznie jest wnioskiem ORD-IN.
Ad. II.
1. Nieruchomość oznaczona numerem ewidencyjnym 1 była wykorzystywana jedynie jako miejsce postoju w prowadzonej działalności gospodarczej – spółce cywilnej, z tym że jest to część przeznaczona dla najemców sąsiedniego budynku wynajmowanego również przez naszą spółkę cywilną, za który nie pobiera się opłat.
2. Działalność gospodarcza prowadzona jest w formie spółki cywilnej na majątku stanowiącym własność wspólników. Strony nie zawierały żadnych umów w tym zakresie.
3. Na pytanie, czy wykorzystanie utwardzonej powierzchni jako odpłatne miejsca parkingowe stanowiło czynności opodatkowane podatkiem VAT (podatek od towarów i usług), odpowiedziała Pani:
Tak. Powierzchnia utwardzona stanowi niewielki procent nieruchomości oznaczonej numerem ewidencyjnym 1.
4. Utwardzenie zostało wykonane na tzw. „zgłoszenie” do organu budowlanego, o którym mowa w art. 29 i nast. ustawy prawo budowlane.
W art. 3 pkt 3 ustawy prawo budowlane nie wymieniono jako budowli utwardzenia terenu, vide: „budowle – należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych, morskich turbin wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.
Utwardzenie zostało wykonane w związku z działalnością gospodarczą spółki cywilnej, jako miejsce postoju dla najemców sąsiedniego budynku, o którym mowa powyżej, a stanowiącego również własność Wnioskodawczyni i jej męża
5. Na pytanie, czy Pani i/lub Pani mąż w związku ze sprzedażą zabudowanej działki nr 1 poniosła (poniósł) nakłady związane z przygotowaniem jej do tej sprzedaży, np.: działania zmierzające do zwiększenia jej wartości bądź atrakcyjności? Jeśli tak, to jakie to były nakłady?
Nie. Żadne nakłady nie zostały poniesione w celu zwiększenia wartości bądź atrakcyjności działki.
6. Przedmiotowa nieruchomość w rodzinie jest od kilku pokoleń. Aktualni właściciele są spadkobiercami pierwotnych właścicieli oraz ich następców prawnych (również spadkobierców). Początkowo na omawianym fragmencie gruntu znajdował się ogród warzywno-owocowy, po czym w związku z faktem, że grunt znajduje się w ścisłym centrum miasta, od około 10 lat jest wykorzystywany na ww. miejsca postojowe.
7. Nieruchomość nie była i nie będzie przez małżonków udostępniana osobom trzecim.
8. Spółka cywilna jako podatnik podatku VAT dokonywała odliczeń podatku naliczonego z faktur dokumentujących wykonane utwardzenia, co miało miejsce w latach 2011/2012.
Czy jednorazowa sprzedaż nieruchomości, stanowiącej majątek prywatny podatników prowadzących działalność w zakresie wynajmu, będących czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
W ocenie Wnioskodawczyni transakcja sprzedaży nieruchomości gruntowej, dokonana jednorazowo, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Przychody ze sprzedaży nieruchomości w stanie faktycznym sprawy nie mogą zostać zaliczone do przychodów z działalności gospodarczej, mimo prowadzenia takiej przez podatników.
Zgodnie z definicją działalności gospodarczej zawartej w art. 5a pkt 6 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, działalność by mogła zostać uznana za gospodarczą musi mieć charakter:
· zarobkowy;
· zorganizowany;
· ciągły;
· być wykonywana we własnym imieniu.
Wykazanie całego zespołu wyżej wymienionych cech pozwala na zakwalifikowanie uzyskiwanych przez niego przychodów do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Niewątpliwie małżonkowie zamierzają zbyć nieruchomość we własnym imieniu i w celu zarobkowym. Spełnione wobec tego są tylko dwa warunki, co nie pozwala na przyjęcie, że przychody ze sprzedaży nieruchomości mieszczą się w katalogu przychodów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Nie można przyjąć, aby działalność podatników w zakresie sprzedaży jednej nieruchomości, uprzednio nabytej w drodze dziedziczenia i działu spadku oraz umowy dożywocia, miała cechy zorganizowania i ciągłości w rozumieniu definicji określającej działalność gospodarczą.
Samo działanie podatnika podejmowane w celu zarobkowym, zmierzające do osiągnięcia korzyści majątkowej, nie pozwala przyjąć, że sprzedaż nieruchomości mieści się w dyspozycji przychodów określonych w art.. 10 ust. 1 pkt 6 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Działania podatników w niniejszej sprawie nie mają cech ciągłości i zorganizowania i nie odbiegają od normalnego wykonywania prawa własności.
Fakt wykorzystywania przez podatników przedmiotowej nieruchomości na cele związane z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą, mianowicie udostępnianie jej odpłatnie do parkowania, nie stanowi podstawy do uznania, że zbycie tej nieruchomości ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, jako że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlega zbycie przedmiotów zaliczonych przez podatnika do środków trwałych, co w niniejszym stanie faktycznym nie miało miejsca.
Tym samym, biorąc pod uwagę art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami tego podatku są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujący na zamiar wykonywania w sposób częstotliwy.
Działaniom podatników Wnioskodawczyni i jej męża w zakresie jednorazowej transakcji sprzedaży nieruchomości nie można przypisać cech charakteryzujących profesjonalny podmiot gospodarczy zajmujący się zawodowo handlem, w tym handlem nieruchomościami. Działanie to mieści się w zakresie zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, gdyż jego specyfika nie pozwala na uznanie, iż może to być działanie ciągłe i zorganizowane podejmowane w okolicznościach wskazujących na zwiększoną częstotliwość i powtarzalność.
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku – jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą:
Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:
Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Zgodnie z przedstawionymi wyżej przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.
Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w uchwale 7 sędziów z 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.
Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1359).
Stosownie do art. 31 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy:
Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.
Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).
W myśl art. 36 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy:
Oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny.
Na mocy art. 36 § 2 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy:
Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.
Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy:
Zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.
Z uwagi na powyższe regulacje prawne np. w akcie notarialnym dokumentującym nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.
Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy:
Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.
Należy zaznaczyć, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
Według art. 15 ust. 1 ustawy:
Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Należy wskazać, że małżeństwo nie należy do żadnej kategorii podmiotów wymienionych w cytowanym wyżej art. 15 ust. 1 ustawy. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Żaden z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.
W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu. Autonomiczność prawa podatkowego wyklucza bowiem możliwość interpretacji przepisów, która zakładałaby, że stosunki majątkowe między małżonkami, regulowane przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, mogą kształtować zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług.
Jeżeli zatem przedmiotem dokonywanej dostawy/lub świadczonej usługi jest majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy będzie ten małżonek, który dokonuje dostawy lub świadczy usługę we własnym imieniu (który jest stroną czynności prawnej) – jako podatnik VAT.
W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy podmiot dokonujący transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą.
Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy:
Działalność gospodarcza, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
W kontekście powyższego, uwzględniając definicję działalności gospodarczej należy stwierdzić, że dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tylko w sytuacji, gdy dokonana zostanie przez podmiot o statusie podatnika, który działa w takim charakterze w odniesieniu do tej konkretnie czynności. Natomiast dla stwierdzenia, że dla danej transakcji podmiot jest podatnikiem podatku od towarów i usług, konieczne jest prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy.
Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.
W związku z powyższym zaznacza się, że każdy kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości, jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.
Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006 r. str. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 112:
„Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.
„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.
Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej ani też nie został wykorzystany w trakcie jego posiadania na cele działalności gospodarczej.
Konsekwentnie, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.
W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Należy zatem sięgnąć do wykładni wynikającej z orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla celów działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości czy jej części w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być, np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE.
Ponadto, jak wynika z orzeczenia TSUE z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10), czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie, zdaniem Trybunału, okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki, w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej, sama w sobie nie jest decydująca. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.
Inaczej jest natomiast, wyjaśnił Trybunał, w przypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.
Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „gospodarczą” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.
Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni wraz z mężem prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Jest współwłaścicielem nieruchomości KW nr (…), na którą składają się działki nr 1 i 2. Działka nr 1, której sprzedaż jest planowana, została nabyta przez Wnioskodawczynię i jej męża w drodze dziedziczenia. Po nabyciu na przedmiotowej działce początkowo znajdował się ogród, jednak od około 10-ciu lat z uwagi na fakt, iż grunt znajduje się w ścisłym centrum miasta, Wnioskodawczyni i jej mąż udostępnili przedmiotową działkę prowadzonej przez siebie spółce cywilnej. Część gruntu została utwardzona i od tej pory wykorzystywana jest, jako parking dla najemców sąsiedniego budynku, w którym to Wnioskodawczyni wraz z mężem prowadzi działalność gospodarczą. Miejsca parkingowe udostępniane są odpłatnie. Przedmiotowa działka nie stanowi środka trwałego w spółce cywilnej, stanowi natomiast majątek prywatny w niej wykorzystywany. Faktury dokumentujące utwardzenie przedmiotowej części działki zostały wystawione na spółkę cywilną prowadzoną przez Wnioskodawczynię i jej męża i w latach 2011/2012 owa spółka cywilna dokonała odliczeń podatku naliczonego. Ponadto, w roku 2021 Wnioskodawczyni wraz z mężem dokonała ostatecznego podziału nieruchomości KW (…) w celu powstania działki 1, którą zamierzają sprzedać.
Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą tego, czy jednorazowa sprzedaż nieruchomości, stanowiącej majątek prywatny, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Jak wskazano powyżej uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.
W analizowanym przypadku należy zwrócić uwagę na sposób w jaki przedmiotowa działka była wykorzystywana w całym okresie posiadania nieruchomości gdyż świadczy on przede wszystkim o gospodarczym (a nie prywatnym) sposobie wykorzystywania tego majątku. Składają się na to udostepnienie gruntu spółce cywilnej a następnie jego gospodarcze wykorzystywanie przez około dziesięć lat przez ten podmiot, w którym – co istotne – wspólnikami są oboje małżonkowie. W tym zakresie Wnioskodawczyni wyjaśniła, że część gruntu została utwardzona i od tej pory wykorzystywana jest, jako parking dla najemców sąsiedniego budynku, w którym to Wnioskodawczyni wraz z mężem prowadzi działalność gospodarczą. Miejsca parkingowe udostępniane są odpłatnie.
Udostępnienie przez Wnioskodawczynię wraz z mężem przedmiotowej działki spółce cywilnej (jako parkingu dla sąsiedniego budynku, w którym to Wnioskodawczyni wraz z mężem prowadzi działalność), stanowi świadome podejmowanie działań mające na celu jej wykorzystywanie w celach gospodarczych (zarobkowych), a nie prywatnych. Wnioskodawczyni wraz z mężem (będąc wspólnikami spółki cywilnej) czerpali bowiem z udostepnienia gruntu korzyści finansowe.
Wspomnieć należy też o dokonaniu podziału gruntu w roku 2021 w celu sprzedaży
Zatem zostały wykonane czynności, które świadczą o tym, że sprzedaż działki, nie może stanowić jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Majątek ten nie był bowiem wykorzystywany wyłącznie w celach prywatnych w całym okresie jego posiadania.
Wynikająca z opisanych wyżej działań koncepcja wykorzystania przedmiotowej działki poprzez udostępnienie jej Spółce cywilnej na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, (z której to Wnioskodawczyni czerpie korzyści finansowe ze względu na bycie wspólnikiem Spółki) dowodzi, że zostały wykonane czynności, które świadczą o tym, że sprzedaż działki, nie może stanowić jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.
Należy podkreślić, że przez termin „zamiar” należy pojmować nie wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby, lecz muszą istnieć obiektywne dowody potwierdzające przeznaczenie danej nieruchomości wyłącznie do celów prywatnych.
Zatem Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży działki, która jest przedmiotem wniosku i stanowi wspólność małżeńską z jej mężem będzie występowała w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.
Reasumując, Wnioskodawczyni dokonując jednorazowej dostawy nieruchomości 1 będzie działać w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy i sprzedaż będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.
Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej:
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).
W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Pani wniosku (pytania). Inne kwestie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, rozpatrzone.
Mając na uwadze, że wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego został złożony przez Panią, zaznacza się, że interpretacja nie zawiera skutku prawnego dla Pani męża pozostającego z Panią we wspólności małżeńskiej.
Należy również wskazać, iż powołane przez Panią przepisy podatku dochodowego od osób fizycznych przedstawione w Pani stanowisku, nie są przedmiotem analizy niniejszej interpretacji indywidualnej w zakresie podatku od towarów i usług.
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili