Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 maja 2022 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny z 19 maja 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przez Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania na terytorium Polski oraz miejsca opodatkowania usług montażu rowerów świadczonych przez Zainteresowanego będącego stroną postępowania. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 27 lipca 2022 r. (wpływ 1 sierpnia 2022 r.).

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem:

1. Zainteresowany będący stroną postępowania:

…

2. Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

…

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

… (dalej także: „Spółka niemiecka” lub „Wnioskodawca A”) prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Niemiec w zakresie produkcji i sprzedaży rowerów i hulajnóg.

Spółka niemiecka jest rezydentem podatkowym Republiki Federalnej Niemiec i jest zarejestrowana do celów podatku od wartości dodanej w Niemczech oraz do celów podatku od towarów i usług w Polsce.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka niemiecka kupuje w różnych krajach świata części do produkcji rowerów, które są następnie transportowane na terytorium Polski do zakładu spółki … (dalej: „Spółka polska” lub Wnioskodawca B).

Spółka polska na zlecenie Spółki niemieckiej wykonuje usługi montażu rowerów z części należących do Spółki niemieckiej.

Zlecenie montażu rowerów kierowane jest do Spółki polskiej z siedziby Wnioskodawcy A w Niemczech. Dla celów dokumentowania wykonania tych usług Wnioskodawca A przekazuje Spółce polskiej swój niemiecki numer VAT (podatek od towarów i usług).

Zmontowane przez Spółkę polską gotowe rowery są wywożone na terytorium Niemiec, gdzie Wnioskodawca A sprzedaje je swoim klientom w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W niektórych wypadkach część zmontowanych rowerów jest sprzedawana przez Spółkę niemiecką polskiemu kontrahentowi, który jest podatnikiem VAT w Polsce i którym nie jest Wnioskodawca B. W takich sytuacjach gotowe rowery są transportowane z zakładu Wnioskodawcy B bezpośrednio do polskiego kontrahenta.

Wnioskodawca A nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników, ani nie posiada w Polsce żadnego zaplecza technicznego.

Jedynym wspólnikiem Spółki polskiej jest niemiecka spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, w której kapitale zakładowym blisko 100% udziałów posiada Wnioskodawca A.

W uzupełnieniu wniosku wskazano:

1. Spółka polska jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w Polsce.

2. Spółka polska jest zarejestrowana jako podatnik VAT-UE.

3. Spółka polska prowadzi działalność gospodarczą w zakresie montażu rowerów od lutego 2022 r., przy czym pierwszą usługę na rzecz Spółki niemieckiej Spółka polska wykonała w kwietniu 2022 r.

4. Współpraca Spółki polskiej i Spółki niemieckiej trwa od kwietnia 2022 r. i planowana jest jako współpraca stała bez ograniczenia w czasie.

5. Spółka niemiecka prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Niemiec w zakresie produkcji i sprzedaży pojazdów dla dzieci. Wśród pojazdów dla dzieci produkowanych przez Spółkę niemiecką znajdują się hulajnogi, rowerki trójkołowe, rowerki biegowe, rowerki dziecięce oraz rowery dla młodzieży.

Spółka niemiecka została założona w … w 1949. W 1960 roku nastąpiło przeniesienie siedziby do …, gdzie Spółka niemiecka ma swoją siedzibę oraz zakład produkcyjny.

Obecnie Spółka niemiecka zatrudnia w Niemczech około 120 pracowników, którzy opracowują, projektują i produkują wysokiej jakości pojazdy dziecięce wykonane ze stali i aluminium. Oprócz 120 pracowników w centrali, w warsztatach dla osób niepełnosprawnych pracuje ponad 500 pracowników, którzy profesjonalnie montują i pakują produkty Spółki. Część pojazdów jest montowana przez usługodawców działających na zlecenie Spółki niemieckiej.

6. Spółka niemiecka nabywa usługi montażu rowerów i innych pojazdów dziecięcych w Polsce nie tylko od Spółki polskiej, ale także od dwóch innych kontrahentów, będących czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług w Polsce. Ponadto Spółka niemiecka nabywa w Polsce usługi pośrednictwa w sprzedaży dokonywanej na terytorium Polski oraz usługi transportu.

7. Jak już wskazano w polu 61 wniosku o wydanie interpretacji jedynym wspólnikiem Spółki polskiej jest niemiecka spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, w której kapitale blisko 100% udziałów posiada Spółka niemiecka.

Spółka sprawuje więc zwykłe uprawnienia właścicielskie w stosunku do Spółki polskiej, które przysługują jej pośrednio dzięki temu, że posiada większość udziałów w spółce, która jest bezpośrednim właścicielem udziałów w Spółce polskiej.

Spółka polska jest jednak odrębnym podmiotem gospodarczym, który w trakcie codziennej działalności samodzielnie podejmuje decyzje poprzez powołane do tego własne organy. Spółka polska posiada odrębny zarząd w skład którego wchodzą inne osoby niż te, które kierują Spółką niemiecką.

Trudno odpowiedzieć jednoznacznie na pytanie, czy Spółka polska jest „kontrolowana” przez Spółkę niemiecką, bowiem organ podatkowy nie wyjaśnił co rozumie przez owo „kontrolowanie”. Jeżeli Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej pytając czy Spółka polska jest „kontrolowana” przez Spółkę miał na myśli nadzór właścicielski oraz zwykłe uprawnienia właścicielskie, to należy stwierdzić, że Spółka polska jest „kontrolowana pośrednio” przez Spółkę niemiecką. Jeżeli natomiast Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zadając pytanie czy Spółka polska jest „kontrolowana” przez Spółkę zadawał w istocie pytanie czy decyzje dotyczące bieżącej działalności Spółki polskiej są podejmowane przez Spółkę niemiecką lub jej organy, to należy stwierdzić, że Spółka polska nie jest „kontrolowana” przez Spółkę niemiecką, bowiem posiada własne organy, które nią kierują i podejmują decyzję w zakresie jej bieżącej działalności.

Zasady współpracy pomiędzy Spółką niemiecką a Spółką polską nie są sformalizowane. Spółka niemiecka jest klientem korzystającym z usług świadczonych przez Spółkę polską. Spółka niemiecka dostarcza do Spółki polskiej części do produkcji rowerów i zamawia usługi montażu rowerów z dostarczonych części. Po wykonaniu usługi Spółka polska wystawia fakturę za wykonaną usługę, a Spółka niemiecka płaci za usługę.

Trudno także odpowiedzieć na pytanie organu podatkowego, „czy Spółka polska jest w jakikolwiek sposób zależna od Spółki niemieckiej”, bowiem organ podatkowy nie wyjaśnił co rozumie przez owo „uzależnienie”. Każda spółka jest w pewnym sensie zależna od swoich wspólników, a także od podmiotu, który posiada blisko 100% udziałów w kapitale spółki posiadającej w tej spółce 100% udziałów. Taki wspólnik pośredni może np. w każdej chwili podjąć decyzję o likwidacji spółki, której jest właścicielem bezpośrednim, a taka decyzja może oznaczać także likwidację spółki, w której kapitale likwidowana spółka ma 100% udziałów. Prawdopodobnie jednak Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej pytając „czy Spółka polska jest w jakikolwiek sposób zależna od Spółki niemieckiej” nie miał na myśli uzależnienia wynikającego ze stosunków właścicielskich, bo już we wniosku o wydanie interpretacji wskazane zostało, że jedynym wspólnikiem Spółki polskiej jest niemiecka spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, w której kapitale blisko 100% udziałów posiada Spółka niemiecka.

Uwzględniając powyższe, należy wskazać, że Spółka polska nie jest uzależniona od Spółki w zakresie, który nie wynikałby ze zwykłych pośrednich uprawnień właścicielskich przysługujących Spółce niemieckiej w stosunku do Spółki polskiej.

8. Po wykonaniu usługi montażu rowerów Spółka polska wystawia fakturę za wykonaną usługę, a Spółka niemiecka płaci za usługę przelewem na rachunek bankowy Spółki polskiej. Inne formy dokonywania płatności pomiędzy spółkami również są dopuszczalne i jeżeli zaszłaby taka możliwość to niewykluczona jest np. kompensata wzajemnych wierzytelności.

9. Spółka polska w chwili obecnej świadczy usługi jedynie na rzecz Spółki niemieckiej, nie jest jednak wykluczone, że w przyszłości będzie świadczyła usługi także dla innych podmiotów.

10. Naturalnie usługi montażu rowerów przez Spółkę polską muszą być wykonane zgodnie z oczekiwaniami Spółki niemieckiej. Spółka polska jak każda inna firma usługowa musi bowiem wykonać usługę zgodną z zamówieniem klienta, w przeciwnym wypadku klientowi służą uprawnienia przewidziane w Kodeksie cywilnym w sytuacji niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Spółka niemiecka określa jaką usługę zamawia i jaki ma być efekt wykonanej usługi, natomiast nie ingeruje w to w jaki sposób Spółka polska usługę tą wykona i jakimi środkami uzyska wskazany przez Spółkę efekt, byle były to środki dopuszczalne prawnie i gwarantujące jak najlepszą jakość usługi. Ponadto Spółka polska ma obowiązek wykonać usługę zgodnie z branżowymi, europejskimi standardami jakości.

11. Spółka niemiecka nie ma wpływu na politykę kadrową Spółki polskiej. Spółka polska zatrudnia własnych pracowników, nad którymi nie sprawują kontroli pracownicy Spółki niemieckiej, ani organy Spółki niemieckiej. Spółka polska samodzielnie zatrudnia pracowników, planuje i organizuje ich pracę, a także w razie potrzeby podejmuje decyzje o zwolnieniu pracowników. Pracownicy Spółki niemieckiej nie są uprawnieni do wydawania jakichkolwiek poleceń pracownikom Spółki polskiej.

12. Spółka niemiecka nie sprawuje kontroli nad zasobami osobowymi Spółki polskiej. Spółka niemiecka nie ma wpływu na to jaka część zaplecza osobowego Spółki polskiej jest wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz Spółki niemieckiej, a także nie ma wpływu na czas pracy, czy organizację pracy pracowników Spółki polskiej, ani też nie decyduje którzy pracownicy Spółki polskiej mają wykonywać usługi dla Spółki niemieckiej.

13. Spółka niemiecka nie posiada kontroli nad zapleczem technicznym należącym do Spółki polskiej, która nie wynikałaby z pośrednich uprawnień właścicielskich przysługujących Spółce niemieckiej wobec Spółki polskiej. Spółka polska posiada własne zaplecze techniczne. Spółka niemiecka, ani organy Spółki nie mogą podejmować bezpośrednio decyzji dotyczących maszyn, urządzeń czy innego zaplecza technicznego należącego do Spółki polskiej. Niemniej jednak Spółka niemiecka jako posiadacz 100% udziałów w kapitale spółki posiadającej 100% udziałów w kapitale Spółki polskiej ma pośredni wpływ na to jakie inwestycje podejmuje Spółka polska w zakresie zakupu czy wynajmu maszyn i urządzeń wchodzących w skład zaplecza technicznego tej spółki. Spółka niemiecka nie ma wpływu na to jaka część zaplecza technicznego Spółki polskiej jest wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz Spółki niemieckiej. Spółka polska samodzielnie decyduje w jaki sposób wykorzystuje posiadane zaplecze techniczne.

14. Spółka niemiecka nie wynajmuje na terytorium Polski żadnych nieruchomości, ruchomości, lokali, ani miejsc magazynowych.

15. Jak już wskazano w polu 61 wniosku o wydanie interpretacji: „W niektórych wypadkach część zmontowanych rowerów jest sprzedawana przez Spółkę niemiecką polskiemu kontrahentowi, który jest podatnikiem VAT w Polsce i którym nie jest Wnioskodawca B (Spółka polska). W takich sytuacjach gotowe rowery są transportowane z zakładu Wnioskodawcy B bezpośrednio do polskiego kontrahenta.” - oznacza to, że zdarzają się takie przypadki, w których Spółka niemiecka realizuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które nie korzystają ze zwolnienia z opodatkowania tym podatkiem. Ponadto wywóz zmontowanych rowerów z Polski do Niemiec stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów z Polski do Niemiec, która zgodnie z polskimi przepisami nie jest transakcją zwolnioną z podatku od towarów i usług, a jedynie opodatkowaną z zastosowaniem stawki podatku w wysokości 0% podstawy opodatkowania.

Pytania

1. Czy w okolicznościach przedstawionych w części niniejszego wniosku zawierającej opis stanu faktycznego, Wnioskodawca A posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

2. Czy w okolicznościach przedstawionych w części niniejszego wniosku zawierającej opis stanu faktycznego, usługi montażu rowerów wykonywane przez Wnioskodawcę B na rzecz Wnioskodawcy A podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce?

Państwa stanowisko w sprawie

W opinii Wnioskodawców, w okolicznościach przedstawionych w części niniejszego wniosku zawierającej opis stanu faktycznego, Wnioskodawca A nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a usługi montażu rowerów wykonywane przez Wnioskodawcę B na rzecz Wnioskodawcy A nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 - dalej: „Ustawa o VAT”) wielokrotnie posługuje się pojęciem „stałe miejsce prowadzenia działalności”, nie precyzując jednak, co owo pojęcie oznacza. Legalna definicja stałego miejsca prowadzenia nie została także zawarta w żadnym innym krajowym akcie prawnym.

W związku z tym przy wyjaśnianiu pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności” należy odwołać się do definicji zawartych w obowiązujących przepisach prawa Unii Europejskiej.

Zgodnie z treścią art. 44 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. z 2006 r. Nr 347, str. 1 ze zm. - dalej: „Dyrektywa VAT”) miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Z kolei z treści art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona) (Dz. U. UE. L. z 2011 r. Nr 77, str. 1 ze zm. - dalej: „Rozporządzenie wykonawcze 282/2011”) wynika, że na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Wskazana powyżej definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 w pewnych sytuacjach nie pozwala jednak jednoznacznie stwierdzić, czy w konkretnym wypadku powstaje stałe miejsce prowadzenia działalności czy nie. Stąd też ustalenie zakresu przedmiotowego pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wymaga dodatkowo analizy orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), który w przeszłości niejednokrotnie rozstrzygał wątpliwości w tym zakresie.

W sprawie C-168/84 Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt TSUE doszedł do wniosku, że usługa nie może być uważana za świadczoną ze stałego miejsca prowadzenia działalności, jeżeli nie cechuje się ono pewnym minimalnym rozmiarem oraz stale obecnymi zasobami ludzkimi i technicznymi niezbędnymi do świadczenia usług.

Do podobnych wniosków doszedł również TSUE w Wyroku z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94 (Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg), w którym stwierdził, że miejscem świadczenia usług nie powinno być miejsce, które nie charakteryzuje się określoną skalą działalności, a jednocześnie nie znajdują się tam na stałe personel i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia usług. Analogiczne tezy znajdują się także w orzeczeniach wydanych w sprawach C-190/95 (ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingente Amsterdam) i C-390/96 (Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgische Staat).

Wynika z tego, że podstawowym kryterium posiadania w określonym państwie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest posiadanie w tym państwie zaplecza technicznego i personalnego.

Wnioskodawca A nie posiada w Polsce żadnych własnych urządzeń czy narzędzi, które mogłyby być traktowane jako zaplecze techniczne, umożliwiające świadczenie lub odbiór usług na terytorium Polski.

Ponadto Wnioskodawca A nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników.

Niemniej jednak z orzeczeń TSUE wynika, że dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie Unii Europejskiej nie zawsze jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego lub technicznego, ponieważ stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej może powstać także jeżeli dostępność innego zaplecza niż własne jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

Takie stanowisko zaprezentował TSUE np. w wyroku z dnia 16 października 2014 r. w sprawie C-605/12 `(...)`.

W kontekście kryterium dysponowania zapleczem personalnym podkreśla się zatem, że dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności nie jest konieczne aby personel był „własny” (w pełni akceptowalny jest np. outsourcing), jednak wymagane jest sprawowanie określonego władztwa nad takim personelem.

Podobne wnioski wypływają z wyroku w sprawie C-73/06 (`(...)`.), w którym TSUE podkreślił, że „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług. Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”.

Także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13 dokonując analizy wyroku TSUE w sprawie `(...)`(C-73/06), stwierdził, że „`(...)` dla ustalenia, czy podmiot ma w określonym państwie stałe miejsce prowadzenia działalności, nie jest niezbędne, aby środki techniczne (składające się na odpowiednie zaplecze techniczne) były własnością tego podmiotu.” Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił jednak, że: „Istotne jest natomiast to, aby miał on nad nimi faktyczne władztwo tak, aby mógł je wykorzystywać odpowiednio przy nabywaniu i wykorzystywaniu (konsumowaniu) usług, bądź przy ich świadczeniu.”

W tym kontekście należy wskazać, że Wnioskodawca A nie tylko nie posiada w Polsce żadnego własnego zaplecza technicznego, ani personalnego, ale też nie korzysta z żadnych urządzeń technicznych ani personelu, które nie należałyby do Wnioskodawcy B.

W szczególności należy podkreślić, że Wnioskodawca A nie ma żadnego władztwa nad środkami trwałymi tworzącymi zaplecze techniczne Spółki polskiej, która świadczy dla Wnioskodawcy A usługi montażu rowerów i nie ma żadnego wpływu na to w jaki sposób są one wykorzystywane. Podobnie personel zatrudniony przez Spółkę polską nie podlega w żadnej mierze Wnioskodawcy A.

Fakt, że Wnioskodawca A i Wnioskodawca B są spółkami powiązanymi nie oznacza, że Wnioskodawca A może swobodnie dysponować zapleczem technicznym należącym do Spółki polskiej czy personelem zatrudnionym przez Spółkę polską.

Spółka polska stanowi bowiem odrębny i samodzielny podmiot gospodarczy, który dysponuje własnym zapleczem technicznym oraz samodzielnie zatrudnia pracowników i wyznacza im zadania do wykonania.

W tym kontekście należy wskazać, że TSUE w wyroku z dnia 7 maja 2020 r. w sprawie C-547/18 stwierdził, że „`(...)`usługodawca nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki z siedzibą w państwie trzecim z samego faktu, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną”.

TSUE uznał zatem, że sam fakt posiadania spółki zależnej na terytorium państwa członkowskiego nie jest wystarczający do tego, aby uznać, że ta spółka zależna jest stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej spółki dominującej.

Tym samym bezpośrednie i pośrednie uprawnienia właścicielskie, które spółka dominująca posiada względem spółki zależnej nie są samodzielnie wystarczające do stworzenia sytuacji, w której spółka dominująca posiada faktyczne władztwo nad zapleczem technicznym i personalnym należącym do spółki zależnej w stopniu umożliwiającym traktowanie spółki zależnej jako stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki dominującej.

Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawcy uważają, że Wnioskodawca A nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Przepisy zawarte w art. 28b ust. 1 i 2 ustawy o VAT stanowią, że miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n tej ustawy. Natomiast w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ze względu na fakt, że zdaniem Wnioskodawców, Wnioskodawca A nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, to usługi wykonane przez Spółkę polską na rzecz Wnioskodawcy A również nie mogą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, bowiem zgodnie z treścią wskazanych powyżej przepisów usługi podlegają opodatkowaniu tym podatkiem w miejscu, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej lub w miejscu, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W opinii Wnioskodawców usługi montażu rowerów wykonywane przez Spółkę polską na rzecz Wnioskodawcy A nie podlegałyby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce nawet wówczas, gdyby Wnioskodawca A posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, także w sytuacji gdyby za stałe miejsce prowadzenia działalności Wnioskodawcy A w Polsce została uznana Spółka polska.

Przepis zawarty w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT stanowi, że w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Oznacza to, że aby usługi świadczone przez Spółkę polską na rzecz Wnioskodawcy A były opodatkowane podatkiem od towarów i usług w Polsce Wnioskodawca A nie tylko musiałby posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, ale też usługi świadczone przez Spółkę polską na rzecz Wnioskodawcy A musiałyby być świadczone dla tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego 282/2011, aby określić stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, na rzecz którego świadczona jest usługa, usługodawca analizuje charakter i zastosowanie świadczonej usługi.

Przepis ten stanowi, że w przypadku gdy charakter i zastosowanie świadczonej usługi nie pozwalają usługodawcy określić stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, na rzecz którego świadczona jest usługa, określając to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, analizuje on w szczególności, czy umowa, zamówienie i numer identyfikacyjny VAT przyznany przez państwo członkowskie usługobiorcy i przekazany usługodawcy przez usługobiorcę wskazują stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jako miejsce odbioru usługi i czy stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jest tożsame z podmiotem płacącym za usługę.

W przypadku gdy na mocy akapitów pierwszego i drugiego niniejszego ustępu nie można określić stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, na rzecz którego świadczona jest usługa, lub gdy usługi objęte art. 44 Dyrektywy VAT są świadczone na rzecz podatnika w ramach umowy obejmującej co najmniej jedną usługę wykorzystywaną w sposób nieidentyfikowalny i niewymierny, usługodawca ma prawo stwierdzić, że usługi są świadczone na rzecz miejsca, w którym usługobiorca ma siedzibę działalności gospodarczej.

W sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku Wnioskodawca A przekazuje Spółce polskiej zlecenia wykonania usług montażu rowerów z terytorium Niemiec oraz przekazuje Spółce polskiej swój niemiecki numer VAT. Płatność za wykonane usługi dokonywana jest przez Spółkę także z terytorium Niemiec.

Zmontowane przez Spółkę polską rowery w większości wypadków są wywożone przez Wnioskodawcę A na terytorium Niemiec, gdzie Wnioskodawca A sprzedaje je swoim klientom w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Tylko w nielicznych wypadkach część zmontowanych rowerów jest sprzedawana przez Spółkę niemiecką polskiemu kontrahentowi, który jest podatnikiem VAT w Polsce i którym nie jest Wnioskodawca B.

W świetle cytowanego powyżej przepisu art. 22 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego 282/2011 nie ma zatem wątpliwości, że usługi świadczone przez Spółkę polską są wykonywane na rzecz miejsca, w którym usługobiorca ma siedzibę działalności gospodarczej i które znajduje się na terytorium Republiki Federalnej Niemiec.

W związku z tym, nawet gdyby Spółka niemiecka posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, to i tak usługi montażu rowerów świadczone na jej rzecz przez Spółkę polską, jako usługi wykonywane na rzecz miejsca, w którym Wnioskodawca A ma siedzibę działalności gospodarczej nie byłyby opodatkowane w Polsce.

Uwzględniając powyższe, zdaniem obu Wnioskodawców, w okolicznościach przedstawionych w części niniejszego wniosku zawierającej opis stanu faktycznego, Wnioskodawca A nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a usługi montażu rowerów wykonywane przez Spółkę polską na rzecz Wnioskodawcy A nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów na terytorium kraju;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium kraju - rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na mocy przepisu art. 2 pkt 22 ustawy:

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, że:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie, zostały zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług w rozdziale 3 działu V „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

a) podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b) osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

W przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Odnosząc się do kwestii objętych zakresem pytań zadanych we wniosku należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, ze zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) – punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

Aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a) art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b) począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c) do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d) art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Jak stanowi art. art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o., jak również wyrok C-931/19 Titanium Ltd.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w cytowanym wyżej art. 15 ust. 2 ustawy.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności, aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również, aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Ponadto orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Natomiast, w wyroku TSUE z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19 (Titanium) Sąd uznał, że brak własnego personelu w kraju, w którym znajduje się wynajmowana przez podmiot nieruchomość, wyklucza uznanie posiadania przez wynajmującego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (…).

Z okoliczności sprawy wynika, że Spółka niemiecka jest rezydentem podatkowym Republiki Federalnej Niemiec i jest zarejestrowana do celów podatku od wartości dodanej w Niemczech oraz do celów podatku od towarów i usług w Polsce. Spółka niemiecka prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Niemiec w zakresie produkcji i sprzedaży pojazdów dla dzieci. Część pojazdów jest montowana przez usługodawców działających na zlecenie Spółki niemieckiej. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka niemiecka kupuje w różnych krajach świata części do produkcji rowerów, które są następnie transportowane na terytorium Polski do zakładu Spółki polskiej. Spółka polska jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w Polsce oraz jest zarejestrowana jako podatnik VAT-UE. Spółka niemiecka nabywa usługi montażu rowerów i innych pojazdów dziecięcych w Polsce nie tylko od Spółki polskiej, ale także od dwóch innych kontrahentów, będących czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług w Polsce. Ponadto Spółka niemiecka nabywa w Polsce usługi pośrednictwa w sprzedaży dokonywanej na terytorium Polski oraz usługi transportu.

Spółka polska prowadzi działalność gospodarczą w zakresie montażu rowerów od lutego 2022 r., na zlecenie Spółki niemieckiej wykonuje usługi montażu rowerów z części należących do Spółki niemieckiej, przy czym pierwszą usługę na rzecz Spółki niemieckiej Spółka polska wykonała w kwietniu 2022 r. Współpraca Spółki polskiej i Spółki niemieckiej trwa od kwietnia 2022 r. i planowana jest jako współpraca stała bez ograniczenia w czasie. Zlecenie montażu rowerów kierowane jest do Spółki polskiej z siedziby Spółki niemieckiej w Niemczech. Dla celów dokumentowania wykonania tych usług Spółka niemiecka przekazuje Spółce polskiej swój niemiecki numer VAT. Zmontowane przez Spółkę polską gotowe rowery są wywożone na terytorium Niemiec, gdzie Spółka niemiecka sprzedaje je swoim klientom w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W niektórych wypadkach część zmontowanych rowerów jest sprzedawana przez Spółkę niemiecką polskiemu kontrahentowi, który jest podatnikiem VAT w Polsce i którym nie jest Spółka polska. W takich sytuacjach gotowe rowery są transportowane z zakładu Spółki polskiej bezpośrednio do polskiego kontrahenta. Usługi montażu rowerów przez Spółkę polską muszą być wykonane zgodnie z oczekiwaniami Spółki niemieckiej. Spółka polska jak każda inna firma usługowa musi wykonać usługę zgodną z zamówieniem klienta, w przeciwnym wypadku klientowi służą uprawnienia przewidziane w Kodeksie cywilnym w sytuacji niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Spółka niemiecka określa jaką usługę zamawia i jaki ma być efekt wykonanej usługi, natomiast nie ingeruje w to w jaki sposób Spółka polska usługę tą wykona i jakimi środkami uzyska wskazany przez Spółkę efekt, byle były to środki dopuszczalne prawnie i gwarantujące jak najlepszą jakość usługi. Po wykonaniu usługi montażu rowerów Spółka polska wystawia fakturę za wykonaną usługę, a Spółka niemiecka płaci za usługę przelewem na rachunek bankowy Spółki polskiej. Inne formy dokonywania płatności pomiędzy spółkami również są dopuszczalne i jeżeli zaszłaby taka możliwość to niewykluczona jest np. kompensata wzajemnych wierzytelności. Spółka niemiecka nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników, ani nie posiada w Polsce żadnego zaplecza technicznego.

Jak podaliście Państwo w uzupełnieniu wniosku jedynym wspólnikiem Spółki polskiej jest niemiecka spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, w której kapitale blisko 100% udziałów posiada Spółka niemiecka. Spółka niemiecka sprawuje zwykłe uprawnienia właścicielskie w stosunku do Spółki polskiej, które przysługują jej pośrednio dzięki temu, że posiada większość udziałów w spółce, która jest bezpośrednim właścicielem udziałów w Spółce polskiej. Spółka polska jest jednak odrębnym podmiotem gospodarczym, który w trakcie codziennej działalności samodzielnie podejmuje decyzje poprzez powołane do tego własne organy. Spółka polska posiada odrębny zarząd, w skład którego wchodzą inne osoby niż te, które kierują Spółką niemiecką. Spółka niemiecka nie ma wpływu na politykę kadrową Spółki polskiej. Spółka polska zatrudnia własnych pracowników, nad którymi nie sprawują kontroli pracownicy Spółki niemieckiej, ani organy Spółki niemieckiej. Spółka polska samodzielnie zatrudnia pracowników, planuje i organizuje ich pracę, a także w razie potrzeby podejmuje decyzje o zwolnieniu pracowników. Pracownicy Spółki niemieckiej nie są uprawnieni do wydawania jakichkolwiek poleceń pracownikom Spółki polskiej. Spółka niemiecka nie sprawuje kontroli nad zasobami osobowymi Spółki polskiej. Spółka niemiecka nie ma wpływu na to jaka część zaplecza osobowego Spółki polskiej jest wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz Spółki niemieckiej, a także nie ma wpływu na czas pracy, czy organizację pracy pracowników Spółki polskiej, ani też nie decyduje którzy pracownicy Spółki polskiej mają wykonywać usługi dla Spółki niemieckiej. Ponadto Spółka niemiecka nie posiada kontroli nad zapleczem technicznym należącym do Spółki polskiej, która nie wynikałaby z pośrednich uprawnień właścicielskich przysługujących Spółce niemieckiej wobec Spółki polskiej. Spółka polska posiada własne zaplecze techniczne. Spółka niemiecka, ani organy Spółki nie mogą podejmować bezpośrednio decyzji dotyczących maszyn, urządzeń czy innego zaplecza technicznego należącego do Spółki polskiej. Spółka niemiecka nie ma wpływu na to jaka część zaplecza technicznego Spółki polskiej jest wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz Spółki niemieckiej. Spółka polska samodzielnie decyduje w jaki sposób wykorzystuje posiadane zaplecze techniczne. Spółka niemiecka nie wynajmuje na terytorium Polski żadnych nieruchomości, ruchomości, lokali, ani miejsc magazynowych. Spółka polska w chwili obecnej świadczy usługi jedynie na rzecz Spółki niemieckiej, nie jest jednak wykluczone, że w przyszłości będzie świadczyła usługi także dla innych podmiotów.

W kontekście powyższego, należy stwierdzić, że Spółka niemiecka nie posiada zaplecza personalnego i technicznego na terytorium Polski. Jakkolwiek Spółka niemiecka jako posiadacz 100% udziałów w kapitale Spółki polskiej ma pośredni wpływ na to jakie inwestycje podejmuje Spółka polska w zakresie zakupu czy wynajmu maszyn i urządzeń wchodzących w skład zaplecza technicznego tej spółki, to jednak Spółka niemiecka nie posiada kontroli nad zasobami technicznymi, rzeczowymi czy osobowymi Spółki polskiej.

Jak wynika bowiem z okoliczności sprawy Spółka niemiecka nie ma wpływu na politykę kadrową Spółki polskiej. Spółka polska zatrudnia własnych pracowników, nad którymi nie sprawują kontroli pracownicy Spółki niemieckiej, ani organy Spółki niemieckiej. Spółka polska samodzielnie zatrudnia pracowników, planuje i organizuje ich pracę, a także w razie potrzeby podejmuje decyzje o zwolnieniu pracowników. Pracownicy Spółki niemieckiej nie są uprawnieni do wydawania jakichkolwiek poleceń pracownikom Spółki polskiej. Spółka niemiecka nie sprawuje kontroli nad zasobami osobowymi Spółki polskiej. Spółka niemiecka nie ma wpływu na to jaka część zaplecza osobowego Spółki polskiej jest wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz Spółki niemieckiej, a także nie ma wpływu na czas pracy, czy organizację pracy pracowników Spółki polskiej, ani też nie decyduje którzy pracownicy Spółki polskiej mają wykonywać usługi dla Spółki niemieckiej.

Zatem w świetle przedstawionych okoliczności sprawy nie są spełnione przesłanki do uznania, że na terytorium Polski Spółka niemiecka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Tym samym należy stwierdzić, że Spółka niemiecka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

W związku z powyższym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości dotyczących opodatkowania usług montażu rowerów świadczonych przez Spółkę polską zaznaczyć należy, że Spółka niemiecka posiada siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech, z kolei jak wyżej wskazano nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Wobec powyższego w analizowanym przypadku usługi montażu rowerów świadczone przez Spółkę polską na rzecz Spółki niemieckiej nie są opodatkowane na terytorium Polski stosownie do art. 28b ust. 2 ustawy. Ww. usługi są opodatkowane na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy w kraju, w którym Spółka niemiecka będąca usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. na terytorium Niemiec.

W świetle powyższego Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2, z którego wynika, że usługi montażu rowerów wykonywane przez Spółkę polską na rzecz Spółki niemieckiej nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Podkreślić należy, iż Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach przedstawionego przez Państwa opisu sprawy. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

W związku z zawartą w uzupełnieniu wniosku prośbą o zwrot opłaty informuję, że od złożonego przez Państwa wniosku ORD-WS z dnia 19 maja 2022 r. nie występuje nienależna opłata, ponieważ każde z zadanych we wniosku pytań odnosi się do odrębnych zagadnień podatkowych uregulowanych innymi przepisami prawa podatkowego oraz dotyczy skutków prawnopodatkowych dla odrębnego podmiotu. Tym samym wniesiona przez Państwa opłata w wysokości 160 zł została uiszczona w prawidłowej kwocie wyliczonej w następujący sposób: 40 zł x 2 stany faktyczne x 2 Zainteresowanych, i nie podlega zwrotowi.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

… (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329, z późn. zm; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).