Interpretacja indywidualna – stanowisko w części nieprawidłowe i w części prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe w części dotyczącej nieuznania czynności wydania towarów podmiotowi podszywającemu się pod Kontrahenta za dostawę towarów opodatkowaną podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) oraz prawidłowe w części dotyczącej prawa do odliczenia podatku naliczonego przy wytworzeniu lub nabyciu towarów wydanych ww. podmiotowi.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 maja 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 24 kwietnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieuznania czynności wydania towarów podmiotowi podszywającemu się pod Kontrahenta za dostawę towarów opodatkowaną podatkiem VAT i prawa do odliczenia podatku naliczonego przy wytworzeniu lub nabyciu towarów wydanych ww. podmiotowi oraz w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 25 lipca 2022 r. (wpływ 27 lipca 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka jest czynnym podatnikiem od towarów i usług, posiadającym siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Wnioskodawca, na podstawie art. 3 ust. 1 Ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) podlega obowiązkowi podatkowemu w Polsce od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Głównym przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej jest produkcja materiałów budowlanych, w tym przede wszystkim dachówek blaszanych, blachy falistej, trapezowej i płaskiej oraz kaset i kasetonów ściennych.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej zainteresowanie współpracą ze Spółką zgłosiła osoba podająca się za przedstawiciela podmiotu mającego siedzibę we Francji (dalej: „Kontrahent”). Osoba podająca się za przedstawiciela Kontrahenta wskazywała chęć nawiązania współpracy handlowej polegającej na złożeniu zamówienia na towary oferowane przez Spółkę.

Podjęcie współpracy z Kontrahentem zostało poprzedzone jego weryfikacją polegającą na weryfikacji jego statusu jako zarejestrowanego podatnika w bazie VIES. Spółka podjęła czynności w zakresie w jakim było to uzasadnione skalą przewidywanej współpracy.

W związku z podjęciem współpracy Spółka otrzymała złożone w imieniu Kontrahenta zamówienie na dostarczenie towaru. Po złożeniu zamówienia i jego akceptacji do Spółki zgłosił się przewoźnik po odbiór towaru. Spółka wydała towar, działając w przekonaniu, że uczestniczy w transakcji z Kontrahentem. Zdarzenie zostało więc udokumentowane między innymi fakturami oraz dokumentacją magazynową (w tym dokument Wydanie Zewnętrzne) oraz listami przewozowymi potwierdzającymi wydanie towaru firmie transportowej, która miała przetransportować towar do Kontrahenta do Francji oraz Wielkiej Brytanii. Spółka nie wykonywała transportu na rzecz Kontrahenta oraz nie była podmiotem organizującym transport towaru. Warunki dostawy nie stwierdzają również szczególnego momentu przeniesienia własności towaru.

Po upływie terminu płatności wynikającego z faktur Spółka podjęła próby skontaktowania się z osobą, co do której działała w przekonaniu, że złożyła zamówienie w imieniu Kontrahenta. Spółce nie udało się skontaktować z osobą, która podawała się za przedstawiciela Kontrahenta. Aczkolwiek ze strony Kontrahenta otrzymała ostatecznie informację, iż Kontrahent nie zamawiał dostawy towarów będących przedmiotem wniosku.

Na podstawie powyższych informacji stwierdzono, iż osoba podająca się za przedstawiciela Kontrahenta dokonała oszustwa w wyniku którego doszło do kradzieży wspomnianego towaru. Sprawę oszustwa i kradzieży towarów Spółka zgłosiła organom ścigania. Spółka obecnie nie dysponuje więc towarem, który był przedmiotem kradzieży oraz nie otrzymała płatności za towar.

Równocześnie Spółka poniosła przy wytworzeniu lub nabyciu przedmiotowych towarów wydatki, które rozpoznała jako koszt uzyskania przychodu wynikający z prowadzonej działalności gospodarczej, oraz od których dokonała odliczenia podatku od towarów i usług.

Ponadto w uzupełnieniu wskazano, że:

W Spółce obowiązują wewnętrzne procedury, zgodnie z którymi Dział Windykacji Spółki weryfikuje potencjalnych nabywców na podstawie KRS (Krajowy Rejestr Sądowy), CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej), wykazu tzw. „białej listy podatników”, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zagranicznych rejestrów handlowych, biur informacji gospodarczej lub raportów handlowych.

Podczas weryfikacji sprawdzane są takie informacje jak:

a) Dane nabywcy (takie jak: adres prowadzenia działalności, numer telefonu, czy rachunek bankowy pokrywa się w rachunkiem ujawnionym w wykazie podmiotów zarejestrowanych jako podatnicy VAT, niezarejestrowanych oraz wykreślonych i przywróconych do rejestru VAT, numer identyfikacji podatkowej i inne),

b) Data rozpoczęcia działalności nabywcy,

c) Status podatkowy nabywcy (rejestracja na potrzeby podatku od towarów i usług lub podatku od wartości dodanej, posiadanie niezbędnych numerów rejestracyjnych, posiadanie/nieposiadanie przez niego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, ewentualne zaległości i inne) w zakresie podatku VAT,

d) Znaczenie nabywcy w branży (czy jest to podmiot znany, czy dokonuje transakcji na dużą skalę itp.),

e) Wszelkie inne kwestie, które z uwagi na okoliczności konkretnej transakcji powinny zostać przeanalizowane w ramach procedury weryfikacji.

Dodatkowo wskazano, że warunki dostawy, w tym ilość i jakość towarów oraz cena są w imieniu Spółki negocjowane przez przedstawicieli handlowych, Dyrektorów Sprzedaży oraz Dyrektora Handlowego.

Zlecenia sprzedaży w Spółce są tworzone przez podległych Dyrektorowi Handlowemu pracowników odpowiedzialnych za sprzedaż, jednak każdorazowo wymagają one zatwierdzenia przez Dział Windykacji lub Dyrektora Sprzedaży.

Co do zasady kontrahenci dokonują zapłaty na rzecz Spółki za pomocą rachunku bankowego. Niemniej jednak w wyjątkowych sytuacjach w Spółce występują przypadki akceptowania płatności w formie gotówkowej w kwocie do 15 tys. PLN oraz w formie kompensaty. Kompensaty są wystawiane przez wyznaczonych pracowników Działu Windykacji.

W przedmiotowej sprawie Spółka dochowała należytej staranności poprzez zastosowanie wskazanych powyżej procedur wewnętrznych. Podczas weryfikacji Kontrahenta przez Dział Windykacji został on oceniony pozytywnie, tj. osoba podszywająca się za Kontrahenta przesłała wymagane przez Spółkę dokumenty rejestrowe i finansowe rzekomo reprezentowanej przez siebie firmy. Dodatkowo, ubezpieczyciel należności Spółki, tj. … (dalej: …), decyzją z dnia … 2022 r. udzielił Kontrahentowi limitu kupieckiego na kwotę … PLN, co w ocenie Spółki dodatkowo zwiększało wiarygodność Kontrahenta.

Ponadto wskazano, że osoba podszywająca się za Kontrahenta w celu uwiarygodnienia swojej tożsamości i działalności, przesłała do Spółki potwierdzenie dokonania przelewu za zamówiony materiał, na podstawie którego upoważniony pracownik Spółki podjął decyzję o dostawie do osoby podszywającej się pod Kontrahenta kolejnej partii zamówionego materiału.

Po zrealizowaniu transportu i nieotrzymaniu przez Spółkę zapłaty za zamówiony materiał, Spółka – jak zostało wskazane uprzednio we wniosku – podjęła próby skontaktowania się z osobą, co do której działała w przekonaniu, że złożyła zamówienie w imieniu Kontrahenta. Spółce nie udało się skontaktować z osobą, która podawała się za przedstawiciela Kontrahenta, a ze strony Kontrahenta otrzymała ostatecznie informację, iż nie zamawiał on dostawy towarów będących przedmiotem wniosku.

Ponadto, Spółka podkreśliła, że z działań prowadzonych na zlecenie Spółki przez firmę detektywistyczną, mających na celu zidentyfikowanie sprawcy wyłudzenia, wynika, że osoba, która kontaktowała się ze Spółką, podając się za przedstawiciela Kontrahenta, działała w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

Dnia … 2022 r. Spółka złożyła niezwłocznie zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa. W przedmiotowej sprawie prokuratura Rejonowa w … prowadzi śledztwo.

Dodatkowo wskazano, że dnia … 2022 r. Spółka zawarła z … sp. z o.o., specjalizującej się w świadczeniu usług detektywistycznych, umowę, w ramach której … sp. z o.o. zobowiązała się podjąć zaawansowane czynności operacyjne i ustaleniowe na terenie Francji i Wielkiej Brytanii mające zmierzać do ustalenia okoliczności i sprawców oszustwa poczynionego na szkodę Spółki. Do dnia sporządzenia niniejszego pisma, Spółka nie otrzymała informacji o namierzeniu osób podszywających się pod Kontrahenta, a towar wywieziony z zakładu produkcyjnego Spółki nie został odnaleziony.

Spółka nie zawarła umowy ubezpieczenia ładunków w transporcie (ubezpieczenie cargo), albowiem – co do zasady – nie stosuje ona tego rodzaju ubezpieczeń. Towary zostały przekazane do transportu zewnętrznemu przewoźnikowi.

Spółka wskazała jednak, że należności Spółki za dostarczony towar objęte były umową ubezpieczenia zawartą z …. Dodatkowo, do ubezpieczonych należności Spółki zastosowanie znajdowały zapisy Ogólnych Warunków ….

W związku z tym, że zamówienie zostało złożone przez osobę podszywającą się pod Kontrahenta, a nie samego Kontrahenta, z którym transakcja została ubezpieczona, jakiekolwiek roszczenia Spółki w stosunku do ubezpieczyciela – z uwagi na niezgodność podmiotową po stronie Dłużnika – byłyby bezpodstawne.

Faktury dokumentujące transakcję zostały przekazane Kontrahentowi wyłącznie w formie elektronicznej na adres podany przez osobę podszywającą się pod Kontrahenta w Karcie Klienta Spółki: ….

Faktury nie zostały przekazane wraz z wydanym towarem firmie transportowej, która dokonała dostawy towaru do osoby podszywającej się pod Kontrahenta.

Jak zostało wskazane powyżej, Spółka złożyła do polskich organów ścigania zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa, na skutek którego Prokuratura Rejonowa w … prowadzi śledztwo. Na dzień sporządzenia niniejszego pisma sprawa nie została zakończona.

Ponadto, zarówno francuskie jak i brytyjskie organy ścigania zostały powiadomione o przedmiotowej sprawie, jednak do dnia sporządzenia niniejszego pisma, Spółka nie otrzymała informacji o podjętych przez ww. organy działaniach. Spółkę przed tymi organami reprezentuje firma detektywistyczna.

Pytania

1. Czy opisane w stanie faktycznym wydanie towarów podmiotowi podszywającemu się pod Kontrahenta stanowi dostawę towarów opodatkowaną podatkiem od towarów i usług?

2. Czy w zakresie wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem lub nabyciem towarów wydanych podmiotowi podszywającemu się pod Kontrahenta Wnioskodawca zachowuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego?

Państwa stanowisko w sprawie

1. Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w stanie faktycznym wydanie towarów podmiotowi podszywającemu się pod Kontrahenta nie stanowi dostawy towarów opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

2. Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem lub nabyciem towarów wydanych podmiotowi podszywającemu się pod Kontrahenta Wnioskodawca zachowuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Ad 1

Na podstawie art. 5 ust. 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów na terytorium kraju;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się prawo do rozporządzania towarami jak właściciel.

Jednocześnie na podstawie art. 13 ust. 1 Ustawy o VAT przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 Ustawy o VAT, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7. Kolejno art. 2 ust. 8 Ustawy o VAT stanowi, że przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz, lub nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz.

Na podstawie powyższego można stwierdzić, że opodatkowaniu będzie podlegać taka dostawa towarów, która posiada wszystkie wymienione w Ustawie o VAT cechy, w szczególności, w wyniku której dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel oraz która jest odpłatna.

Zdaniem Spółki w przedstawionym stanie faktycznym nie doszło do dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu na podstawie Ustawy o VAT jako dostawa towarów na terytorium kraju, jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów czy jako eksport, z uwagi na fakt, że nie zaistniały przesłanki spełniające wyżej powołane definicje.

Zgodnie z przepisem art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT, aby można było mówić o dostawie towaru, konieczne jest przeniesienie prawa do rozporządzaniem towarem jak właściciel. Zdaniem Spółki w przedstawionym stanie faktycznym nie doszło do przeniesienia takiego prawa. W efekcie działań osoby, która działała z zamiarem oszukania Spółki i kradzieży towaru, to Spółka została pozbawiona prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, nie doszło jednak do jego przeniesienia na inny podmiot.

W opinii Spółki nie można przyjąć, że w przedstawionym stanie faktycznym doszło do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na osobę, która skontaktowała się ze Spółką i utrzymywała, że jest przedstawicielem Kontrahenta. Zamiarem Spółki nie było przeniesienie prawa do rozporządzania towarem na tę osobę, a na Kontrahenta i z takim przeznaczeniem towar został wydany z magazynów Spółki.

W wyrokach wydawanych przez sądy administracyjne podkreśla się, że nie ma możliwości uznania, że doszło do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w sytuacji, gdy nie można ustalić odbiorcy towaru. Takie stanowisko zostało wyrażone w następujących wyrokach wojewódzkich sądów administracyjnych (dalej: „WSA”):

· wyrok WSA w Łodzi z dnia 27 kwietnia 2021, sygn. I SA/Łd 171/21. WSA stwierdził, że „Nie można przenieść prawa do rozporządzania towarem na nieustaloną osobę (podmiot), gdyż wykracza to poza sferę woli podmiotu wykonującego dostawę, a ponadto uniemożliwia kontrolę obrotu i rozliczeń podatkowych w systemie VAT.”

· wyrok WSA w Lublinie z dnia 26 czerwca 2019 r., sygn. I SA/Lu 201/19, WSA uchylił decyzję organu podatkowego w sprawie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od towarów i usług, należnego od transakcji, która podobnie, jak w stanie faktycznym przedstawionym przez Spółkę, w rzeczywistości stanowiła kradzież towaru, argumentując to w następujący sposób: „(`(...)`) tak jak kradzież towarów nie stanowi czynności opodatkowanej VAT dla okradzionego przedsiębiorcy, tak też nie jest czynnością opodatkowaną VAT wydanie przez przedsiębiorcę towarów w efekcie wykorzystania podrobionych, przerobionych dokumentów przez osobę ukrywającą tożsamość, podającą się za kogoś innego, działającą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, bo bez zapłaty za towar.(`(...)`) do czynów zabronionych i karalnych (przestępstw, wykroczeń), a więc które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, nie stosuje się przepisów ustawy o VAT”.

Spółka działała w przekonaniu, że zawiera umowę z osobą, która posiada odpowiednie umocowanie do zawierania tego typu umów w imieniu Kontrahenta. W rzeczywistości jednak osoba ta nie miała prawa do zawarcia takiej umowy w imieniu Kontrahenta. Po zgłoszeniu braku płatności przez Spółkę, Kontrahent nie potwierdził transakcji, odmawiając zapłaty oraz wskazując że nigdy nie zawarł ani nie upoważnił nikogo do zawarcia przedmiotowej umowy. Tym samym w ocenie Spółki należy przyjąć, iż w praktyce doszło do kradzieży towarów.

W świetle powyższych ustaleń, Spółka stoi na stanowisku, że nie zawarła z Kontrahentem prawnie skutecznej umowy sprzedaży, w konsekwencji też nie doszło do przeniesienia na Kontrahenta (ani na żaden inny podmiot) prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Za tym, że kradzież towaru nie powoduje przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, przemawiają również wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”):

· w wyroku z dnia 21 listopada 2013 r., sygn. C-494/12 TSUE uznał: „W rzeczywistości bowiem kradzież towarów nie skutkuje upoważnieniem osoby, która jej dokonała, do rozporządzania towarami na tych samych warunkach co ich właściciel. Kradzież nie może w związku z tym zostać uznana za stanowiącą przeniesienie pomiędzy stroną, która jest jej ofiarą, a osobą popełniającą przestępstwo w rozumieniu art. 5 ust. 1 szóstej dyrektywy i art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112”.

· w wyroku z dnia 14 lipca 2005 r., sygn. C-435/03 TSUE stwierdził: „Kradzież towarów czyni podmiot, który się jej dopuszcza, jedynie ich dzierżycielem. Jej skutkiem nie jest uzyskanie przez sprawcę uprawnienia do rozporządzania towarami jak właściciel. A zatem kradzież nie może być uznana za zdarzenie powodujące przeniesienie praw pomiędzy poszkodowanym a sprawcą w rozumieniu powołanego wyżej przepisu dyrektywy.”

Ponadto w opinii Spółki zaistniałe zdarzenie nie spełnia również warunku odpłatnego charakteru. Bowiem wyłącznie odpłatna dostawa towarów podlega opodatkowaniu na gruncie Ustawy o VAT. Spółka zwraca uwagę, że z orzecznictwa TSUE jednoznacznie wynika, że kradzież towaru nie może być uznana za odpłatną dostawę towaru, gdyż że nie jest możliwe zidentyfikowanie świadczenia wzajemnego. Powyższe znajduje potwierdzenie w poniższych wyrokach TSUE:

· wyrok z dnia 14 lipca 2005 r., sygn. C-435/03, w którym Trybunał stwierdził, że „Kradzież towarów nie stanowi „dostawy towarów dokonywanej odpłatnie” w rozumieniu art. 2 szóstej dyrektywy 77/388 i w związku z tym nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.”; TSUE zwraca również uwagę, że „(`(...)`) podstawą opodatkowania jest, w odniesieniu do dostaw towarów, wszystko co stanowi wartość otrzymanego wzajemnego świadczenia, które dostawca lub świadczący usługi otrzymuje lub powinien otrzymać od kupującego, klienta lub osoby trzeciej.”;

· wyrok z dnia 11 maja 2017 C-36/16, w którym TSUE wyjaśnił: „Należy stwierdzić, że dostawa towarów jest dokonywana „odpłatnie” w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) dyrektywy VAT, tylko jeżeli pomiędzy dostawcą a odbiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż cena otrzymana przez dostawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości dostarczonego towaru.”

Podsumowując powyższe, w opinii Spółki, w opisanym stanie faktycznym nie doszło do dostawy towarów, o której mowa w Ustawie o VAT, a to przede wszystkim z uwagi na fakt, że nie doszło do przeniesienia rozporządzania prawem do towaru jak właściciel oraz z uwagi na brak odpłatności.

Ad 2

Na podstawie art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z powyższego przepisu wynika, że odliczenie podatku naliczonego od podstawy opodatkowania przysługuje podatnikowi podatku od towarów i usług od nabyć dokonanych w związku z działalnością opodatkowaną.

Jak opisano w stanie faktycznym, Spółka poniosła wydatki związane z przedmiotowym towarem, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz z przeznaczeniem do sprzedaży opodatkowanej, od których dokonała odliczenia podatku naliczonego. Spółka dokonała więc odliczenia podatku VAT w warunkach i okolicznościach wskazujących na zamiar wykorzystania zakupów na cele prowadzonej działalności gospodarczej.

Ponadto Spółka nadmienia, że jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, a przedmiotowe nabycia nie są objęte katalogiem zwolnień przedmiotowych wynikających z art. 43 Ustawy o VAT.

Przepis art. 91 Ustawy o VAT wskazuje w jakich sytuacjach podatnik jest zobowiązany do dokonania korekty podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług w przypadku zmiany ich przeznaczenia. Nie przewiduje on jednak obowiązku korekty w sytuacji, w której z przyczyn niezależnych od podatnika doszło do utarty towaru.

Brak obowiązku korekty podatku naliczonego w określonych sytuacjach wynika ponadto z art. 185 ust. 2 Dyrektywy VAT, zgodnie z którym korekta podatku naliczonego nie jest dokonywana w przypadkach transakcji w całości lub częściowo niezapłaconych, w przypadku należycie udokumentowanego lub potwierdzonego zniszczenia, zagubienia lub kradzieży własności oraz w przypadku towarów przeznaczonych do przekazywania jako prezenty o małej wartości i próbki. Zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym zostały spełnione wszystkie cechy wymienione zarówno w przepisach krajowych, jak i wspólnotowych dla zachowania prawa do odliczenia naliczonego podatku VAT od wydatków związanych z wytworzeniem lub nabyciem towarów wydanych podmiotowi podszywającemu się pod Kontrahenta.

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka ponosiła wydatki związane z nabyciem i wytworzeniem towaru z założeniem, iż będą one pozostawały w związku ze sprzedażą opodatkowaną realizowaną w ramach działalności gospodarczej. Jak opisano w stanie faktycznym, zdarzenie, przez które Spółka utraciła towar, wynikało z popełnienia przez inną osobę czynu zabronionego. Spółka, działając w dobrej wierze, utraciła towar na rzecz oszusta oraz nie otrzymała za ten towar zapłaty. Spółka, zastosowała procedury weryfikacyjne, jednak utraciła towar w wyniku oszustwa, w którym osoba kontaktująca się ze Spółką używała fikcyjnych danych oraz uprawdopodobniła swój związek z Kontrahentem. W związku z tym należy przyjąć, że Spółka utraciła towary w sposób niezawiniony.

Stanowisko Spółki potwierdza zarówno aktualna linia interpretacyjna jak i orzecznicza, w tym:

· interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 13 lipca 2017 r. 0112-KDIL1-3.4012.169.2017.1 JNa – zdaniem organu możliwe jest dokonanie odliczenia podatku naliczonego w sytuacji, gdy nastąpiła niezawiniona przez podatnika utrata towaru;

· interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 9 listopada 2020 r., 0114-KDIP4-2.4012.479.2020.1.WH, w której organ uznał: „w sytuacji utraty towaru z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem utraconych towarów zostaje zachowane, a co za tym idzie nie ma podstaw do dokonywania korekt odliczonego podatku.”

· NSA w wyroku z dnia 22 stycznia 2021 r., sygn. I FSK 2088/19 stwierdził, że utrata towarów wskutek niezawinionego niedoboru (kradzieży w trakcie transportu), które zostały nabyte w ramach działalności opodatkowanej, nie może prowadzić do odmowy prawa do odliczenia;

· WSA w wyroku z dnia 18 maja 2012 r., III SA/Gl 202/12 uznał, że prawo do odliczenia nie przysługuje w sytuacji, gdy utrata towaru następuje z winy podatnika.

Powyższe jest ponadto zgodne z orzecznictwem TSUE (por. wyrok z dnia 15 stycznia 1998 r. w sprawie C-37/95), który stwierdził, że w sytuacji, gdy towary zostały kupione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale stało się to niemożliwe z powodów, które należy uznać za niezależne od przedsiębiorcy, zachowuje on prawo do odliczenia VAT.

Mając na uwadze powyższą analizę, w opinii Spółki, miała ona prawo do pomniejszenia podatku należnego o kwoty podatku naliczonego, w związku z wydatkami poniesionymi z wytworzeniem lub nabyciem towarów wydanych podmiotowi podszywającemu się pod Kontrahenta.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe w części dotyczącej nieuznania czynności wydania towarów podmiotowi podszywającemu się pod Kontrahenta za dostawę towarów opodatkowaną podatkiem VAT oraz prawidłowe w części dotyczącej prawa do odliczenia podatku naliczonego przy wytworzeniu lub nabyciu towarów wydanych ww. podmiotowi.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r., poz. 931, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów na terytorium kraju;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Według art. 2 pkt 1 ustawy:

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na mocy art. 2 pkt 3 ustawy:

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (`(...)`).

Natomiast jak stanowi art. 2 pkt 5 ustawy:

Przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy:

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (…).

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy:

Przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub

2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

– jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Z kolei według art. 13 ust. 1 ustawy:

Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zatem dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy:

Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;

4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy:

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Z art. 6 pkt 2 ustawy wynika, że:

Przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Z opisu sprawy wynika, że są Państwo jest czynnym podatnikiem od towarów i usług. Głównym przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej jest produkcja materiałów budowlanych, w tym przede wszystkim dachówek blaszanych, blachy falistej, trapezowej i płaskiej oraz kaset i kasetonów ściennych. Zgłosiła się do Państwa osoba podająca się za przedstawiciela podmiotu mającego siedzibę we Francji (dalej: „Kontrahent”), zainteresowana nawiązaniem współpracy handlowej polegającej na złożeniu zamówienia na towary oferowane przez Państwa. W związku z podjęciem współpracy otrzymali Państwo złożone w imieniu Kontrahenta zamówienie na dostarczenie towaru. Po złożeniu zamówienia i jego akceptacji zgłosił się do Państwa przewoźnik po odbiór towaru, któremu wydali Państwo towar, działając w przekonaniu, że uczestniczą w transakcji z Kontrahentem. Zdarzenie zostało więc udokumentowane między innymi fakturami oraz dokumentacją magazynową (w tym dokument Wydanie Zewnętrzne) oraz listami przewozowymi potwierdzającymi wydanie towaru firmie transportowej, która miała przetransportować towar do Kontrahenta do Francji oraz Wielkiej Brytanii. Po upływie terminu płatności wynikającego z faktur podjęli Państwo próby skontaktowania się z osobą, która złożyła zamówienie. Nie udało się Państwu skontaktować z ww. osobą, aczkolwiek ze strony Kontrahenta otrzymali Państwo ostatecznie informację, iż Kontrahent nie zamawiał dostawy towarów będących przedmiotem wniosku. Na podstawie powyższych informacji stwierdzono, iż osoba podająca się za przedstawiciela Kontrahenta dokonała oszustwa w wyniku którego doszło do kradzieży wspomnianego towaru. Sprawę oszustwa i kradzieży towarów Spółka zgłosili Państwo organom ścigania.

Jak wynika z powołanego wyżej art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Również w świetle art. 14 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. nr 347/1, z późn. zm.), dalej zwana Dyrektywą 112, dostawa towarów oznacza przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel.

W doktrynie i orzecznictwie utrwalony jest już pogląd, że nie należy utożsamiać prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel z przeniesieniem własności w świetle przepisów prawa cywilnego.

Użyte w art. 7 ust. 1 ustawy i art. 14 ust. 1 Dyrektywy 112 pojęcie przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel nie jest tożsame z przeniesieniem własności w rozumieniu prawa cywilnego, gdyż obejmuje również przypadki, gdy doszło do przekazania szeroko pojętej kontroli ekonomicznej nad rzeczą, skutkiem czego można nią dysponować jak właściciel, mimo że nie miało miejsca prawne przejście własności na nabywcę.

W orzecznictwie i praktyce Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pojawił się w tym kontekście termin „własność ekonomiczna”. W wyroku z dnia 8 lutego 1990 r., C-320/88 w sprawie Staatssecretaris van Financiën przeciwko Shipping and Forwarding Enterprise Safe BV, Trybunał stwierdził, że dostawa towarów w rozumieniu podatkowym nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. Wskazał, że „własność ekonomiczna” to sytuacja, w której z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy. Innymi słowy przejście własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. Tym samym definicja dostawy towarów obejmuje również sytuacje, gdy bez przeniesienia prawa własności następuje przejęcie władztwa ekonomicznego nad rzeczą. Istotne w tej mierze jest faktyczne dysponowanie towarem, a nie tytuł prawny do niego. A zatem fizycznie przemieszczenie (dostarczenie) towaru co do zasady wyczerpuje pojęcie dostawy w rozumieniu VAT. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy na nabywcę nie zostanie przeniesione prawo do rozporządzania towarem jak właściciel, to znaczy gdy jest on w jakiś sposób ograniczony w swobodzie dysponowania towarem. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”.

Dlatego w orzecznictwie krajowym przyjmuje się, że dla zakwalifikowania transakcji jako dostawy towaru znaczenie ma przede wszystkim ekonomiczna strona transakcji, a więc przeniesienie, lub jego brak, ekonomicznego władztwa nad rzeczą (tak m.in. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 listopada 2015 r., sygn. akt I FSK 883/14 oraz z 15 grudnia 2017 r., sygn. akt I FSK 417/16).

Z ww. art. 6 pkt 2 ustawy wynika, że przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Brzmienie tego przepisu należy odczytywać w powiązaniu z art. 7 ust. 1 ustawy. Tym samym istotne jest czy czynność doprowadziła do możliwości korzystania z przedmiotu dostawy, który może podlegać legalnemu obrotowi i mieć wpływ na konkurencyjność. Istota przepisu art. 6 pkt 2 ustawy sprowadza się do tego, że wyłącza on z opodatkowania czynności, które są uznawane za nielegalne w obrocie prawnym i to jeszcze tylko wówczas, gdy czynności te nie mają wpływu na konkurencyjność. Jednocześnie TSUE dopuszcza w swoich orzeczeniach, że opodatkowanie powinno obejmować te czynności, które co prawda były niezgodne z prawem, jednakże mogłyby one być dokonane jako legalne (por. wyrok TSUE w sprawie C-455/98 z dnia 29 czerwca 2000 r., Tullihallitus przeciwko Kaupo Salumets i innym, wyrok TSUE w sprawie C-289/86 z dnia 5 lipca 1988 r., Vereniging Happy Family Rustenburgerstat przeciwko Inspecteur der Omzetbelasing).

Jak wynika z uzasadnień przywołanych orzeczeń, TSUE wywiódł zasadę opodatkowania tych czynności z zasady neutralności podatku oraz z zasady unikania jakichkolwiek zakłóceń konkurencji. W ocenie TSUE w przypadku tych czynności nie można wprowadzać zasadniczego rozróżnienia pomiędzy czynnościami zgodnymi i niezgodnymi z prawem. Opodatkowanie powinno zatem obejmować te czynności, które co prawda były niezgodne z prawem, jednakże mogłyby być dokonane jako legalne. W przypadku towarów i usług, które mogą być przedmiotem normalnego obrotu i wykonywanej działalności gospodarczej, nieobjęcie opodatkowaniem czynności zabronionych i sprzecznych z prawem prowadziłoby do znacznego zakłócenia konkurencji. Podmioty, które dokonywały dostaw i odpłatnego świadczenia usług, jako transakcji sprzecznych z prawem, znajdowałyby się w znacznie lepszej sytuacji od podmiotów legalnie wykonujących swoje usługi. Ich towary i usługi – nieobciążone VAT – byłyby pod względem ceny bardziej atrakcyjne dla konsumentów.

Odnosząc powyższe rozważania do niniejszej sprawy należy w pierwszej kolejności wyjaśnić, że nie ma istotnego znaczenia to, czy podmiot, który przejął władanie nad towarem nabył jednocześnie prawo własności, jak i to, że nie uzyskali Państwo zapłaty za towar będący przedmiotem dostawy, bowiem ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania czynności od otrzymania zapłaty.

W analizowanym przypadku sama dostawa towarów, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, miała miejsce. Podmiot, który zamówił towar uzyskał de facto możliwość korzystania z towarów tak jak właściciel.

W przedstawionym stanie faktycznym czynność dostawy towarów miała miejsce, a założeniem zrealizowanej przez Państwa transakcji była jej odpłatność.

Ponadto ujawnienie okoliczności, że padli Państwo ofiarą wyłudzenia towaru miało miejsce dopiero po dokonaniu transakcji. Natomiast zdarzenie gospodarcze, jakim jest dostawa towarów, faktycznie zaistniało. Tym samym dokonanej transakcji nie można uznać za czynność niebędącą przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

W okolicznościach niniejszej sprawy, w przypadku dokonania dostawy, także na rzecz innego podmiotu niż na to wskazuje faktura, sprawia, że doszło do wykonania czynności dostawy. Jednocześnie z okoliczności sprawy nie wynika, że zostały spełnione przesłanki do zastosowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów czy też eksportu, a zatem mamy do czynienia z dostawą towarów podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii objętych zakresem pytania nr 2, należy wskazać, że podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego, zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy.

W myśl tego przepisu:

W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

a) nabycia towarów i usług,

b) dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Na podstawie art. 87 ust. 1 ustawy:

W przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Zasady dokonywania zwrotu różnicy podatku na rachunek bankowy podatnika określone zostały w art. 87 ust. 2 – ust. 6 ustawy.

W świetle art. 88 ust. 4 ustawy:

Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z przywołanych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, a towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT lub/i niepodlegających temu podatkowi.

Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym:

Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Są Państwo czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Jednocześnie, jak rozstrzygnięto w niniejszej interpretacji, w analizowanym przypadku w ramach prowadzonej działalności dokonali Państwo dostawy towarów, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie miała miejsce dostawa towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy na rzecz podmiotu innego niż wskazują na to warunki zamówienia.

Podkreślić w tym miejscu należy, że ani w ustawie, ani w przepisach wykonawczych do ustawy, dostawa towarów w postaci materiałów budowlanych nie została przez ustawodawcę wymieniona wśród czynności zwolnionych od podatku VAT.

Mając na uwadze powyższe, pomimo wydania towarów podmiotowi podszywającemu się pod Kontrahenta, przysługuje Państwu prawo do odliczenia podatku naliczonego związku z wydatkami poniesionymi na wytworzenie lub nabycie towarów wydanych ww. podmiotowi.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Informuję, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Odnosząc się do powołanych we wniosku orzeczeń tut. Organ wyjaśnia, że wskazane wyroki zostały potraktowane jako element Państwa argumentacji, są to jednak rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnych spraw i co do zasady, wiążą one strony postępowania w konkretnych, indywidualnych sprawach, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Ponadto wskazane przez Państwa orzeczenie sygn. akt I SA/Łd 171/21 jest nieprawomocne, z kolei np. orzeczenie TSUE w sprawie C-435/03 odnosi się stricte do kradzieży z magazynu, a orzeczenie TSUE w sprawie C-494/12 do nieuprawnionego posłużenia się kartą bankową jako środkiem płatniczym, a nie do wydania przez sprzedawcę towaru podmiotowi podszywającemu się pod inny podmiot. Zatem powołane orzeczenia nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii.

Natomiast interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329, z późn. zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).