0112-KDSL2-2.440.96.2022.2.IM

WIĄŻĄCA INFORMACJA STAWKOWA (WIS)

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.), zwanej dalej Ordynacją podatkową, i art. 42a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r., poz. 931, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, po rozpatrzeniu wniosku (…) z dnia 24 maja 2022 r. (data wpływu 25 maja 2022 r.), uzupełnionego pismem z dnia 26 lipca 2022 r. (data wpływu 26 lipca 2022 r.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydaje niniejszą wiążącą informację stawkową.

Przedmiot wniosku: towar (świadczenie kompleksowe) – gaz ziemny wraz z usługą dystrybucji

Opis towaru: sprzedaż na rzecz Najemcy lokalu gazu ziemnego w stanie gazowym, wraz z usługą dystrybucji

Rozstrzygnięcie: CN 2711 21 00

Stawka podatku od towarów i usług: 0%

Podstawa prawna: art. 146da ust. 1 pkt 5 ustawy

Cel wydania WIS: określenie stawki podatku od towarów i usług

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2022 r. Wnioskodawca złożył wniosek w zakresie sklasyfikowania ww. czynności według Nomenklatury scalonej (CN) na potrzeby określenia stawki podatku od towarów i usług. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 26 lipca 2022 r. (data wpływu 26 lipca 2022 r.) o zmianę przedmiotu wniosku, doprecyzowanie opisu świadczenia oraz stosowne dokumenty.

W treści wniosku przedstawiono następujący szczegółowy opis

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności zawiera umowy najmu lokali użytkowych z Najemcami. Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego mającą siedzibę i miejsce zarządu na terytorium Polski, posiadającą w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy w podatku CIT (podatek dochodowy od osób prawnych). Jest także zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług). Najemcy również są podatnikami, o których mowa w art. 15 ustawy, zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni. Usługi najmu świadczone przez Wnioskodawcę podlegają, co do zasady, opodatkowaniu podatkiem VAT z zastosowaniem stawki podstawowej VAT w wysokości 23%.

Wnioskodawca obciąża Najemców m.in. za następujące elementy składowe wynagrodzenia związanego z najmem:

- podstawowy czynsz najmu (np. ustalony jako stawka za metr kwadratowy powierzchni najmu);

- opłaty za zużycie mediów (tzw. Koszty Indywidualnego Zużycia), obejmujące koszty energii elektrycznej, koszty energii cieplnej, koszty gazu ziemnego (Koszty Indywidualnego Zużycia).

Wnioskodawca podpisał m.in. umowę najmu ((…)), z której wynika poniższy zapis dotyczący refakturowania Kosztów Indywidualnego Zużycia:

(…)

Przedstawiając szczegółowy opis czynności będącej przedmiotem wniosku, w dalszej części Wnioskodawca wskazał, że nabywa usługi związane z dostawą gazu ziemnego od zewnętrznego dostawcy. Zgodnie z zawartą przez Wnioskodawcę umową najmu, wysokość ponoszonych przez Najemcę m.in. kosztów gazu ziemnego jest ustalana miesięcznie na podstawie wskazań stosownych urządzeń pomiarowych (liczników) stwierdzających zużycie lub korzystanie z mediów, zainstalowanych w przedmiocie najmu lub proporcjonalnie do powierzchni przedmiotu najmu. Tym samym, Wnioskodawca dokonuje refaktury kosztów m.in. gazu ziemnego na rzecz Najemcy, zgodnie ze stanami zużycia odczytywanymi z liczników Najemcy lub proporcjonalnie do powierzchni przedmiotu najmu i stawek stosowanych przez zewnętrznego dostawcę. Umowa zawarta przez Wnioskodawcę wskazuje, że Koszty Indywidualnego Zużycia są płatne na podstawie wystawionej przez Wnioskodawcy faktury VAT, w oparciu o zestawienie kosztów zużycia mediów (w tym gazu ziemnego). Zdaniem Wnioskodawcy, refaktura Kosztów Indywidualnego Zużycia, w tym w szczególności obciążenie Najemcy kosztami gazu ziemnego stanowi odrębną usługę od usługi najmu.

Wnioskodawca wyjaśnił także, że:

- Najemca nie ma możliwości nabycia gazu ziemnego od innych podmiotów niż Wnioskodawca, tj. nie ma możliwości zawarcia umowy bezpośrednio z dostawcą gazu ziemnego z pominięciem Wnioskodawcy lub przyłączenia podmiotów trzecich do sieci i zawarcia z nimi umów o dostawę gazu ziemnego;

- Wnioskodawca refakturując koszty gazu ziemnego nie nalicza żadnej dodatkowej marży;

- wskazane w umowie najmu kwoty podstawowego czynszu najmu są kwotami stałymi, tj. nie zmieniają się w zależności od ilości zużytej gazu ziemnego przez Najemcę. Opłata za gaz ziemny stanowi odrębną opłatę uiszczaną przez Najemcę, na podstawie zużycia wynikającego z urządzeń pomiarowych lub proporcjonalnie do powierzchni przedmiotu najmu.

Umowa z najemcą ((…)) została zawarta w dniu (…) na czas określony od dnia (…) do dnia (…).

Jak wskazał Wnioskodawca, przedmiotem wniosku jest gaz wysokometanowy. Kotłownia zużywa określoną ilość m3 gazu na wytworzenie określonej ilości ciepła w danym okresie rozliczeniowym. Biorąc cenę jednostkową 1 m3 gazu z faktury źródłowej, Wnioskodawca liczy jaki jest realny koszt wytworzenia ciepła przez kotłownię. Stawka za 1 GJ jest naliczana zgodnie z kalkulacją wytworzenia ciepła w kotłowni, a ilość ciepła wykorzystanego przez Najemcę w danym okresie rozliczeniowym zlicza stosowny podlicznik ciepła w kotłowni.

W związku z wyrokiem TSUE z dnia 16 kwietnia 2015 r. (sygn. C-42/14) oraz aktualną praktyką interpretacyjną organów podatkowych, Wnioskodawca refakturuje koszty mediów (m.in. gazu ziemnego) na rzecz Najemcy z zastosowaniem stawek VAT stosowanych przez dostawców w stosunku do Wnioskodawcy. W związku z tym Wnioskodawca zastanawia się, czy ma prawo stosować wobec Najemcy od dnia 1 lutego 2022 r. do dnia 31 lipca 2022 r. art. 146da ust. 1 pkt 5 ustawy, z którego wynika, że: „w okresie od dnia 1 lutego 2022 r. do dnia 31 Iipca 2022 r. dla: gazu ziemnego (CN 2711 11 00 albo 2711 21 00) – stawka podatku wynosi 0%”.

W uzupełnieniu sprawy Wnioskodawca doprecyzował, że przedmiotem umowy i wniosku jest sprzedaż i dostarczanie (przesył/dystrybucja) gazu ziemnego w stanie gazowym. (…).

Uzasadnienie występowania świadczenia kompleksowego (towaru)

Na wstępie należy zaznaczyć, że co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedno świadczenie obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka czynności, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych.

Aby móc wskazać, że dane świadczenie jest świadczeniem kompleksowym, powinno składać się ono z różnych czynności, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na świadczenie kompleksowe składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne czynności pomocnicze. Z kolei czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać czynności głównej bez czynności pomocniczej.

Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia, świadczenie nie powinno być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będzie jedno świadczenie kompleksowe, obejmujące kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład wykonywanego świadczenia wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego.

Stanowisko takie przedstawił również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (zwany dalej TSUE) w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r., nr C-349/96, Card Protection Plan Ltd (CPP) przeciwko Commissioners of Customs and Excise, ECLI:EU:C:1999:93, stwierdzając, że: „Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”.

Odnosząc się do zagadnienia będącego przedmiotem wniosku, wskazać również należy, że:

- w wyroku z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV v. OV Bank NV przeciwko Staatssecretaris van Financien, ECLI:EU:C:2005:649, TSUE wskazał, że po pierwsze z art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy wynika, że każda transakcja powinna być uznawana za odrębną i niezależną, a po drugie, że czynność złożona z jednego świadczenia w sensie ekonomicznym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie zakłócać funkcjonowania podatku VAT. W ocenie TSUE, aby określić, czy mamy do czynienia z jednym świadczeniem, należy przede wszystkim poszukać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności celem ustalenia, czy podatnik dostarcza konsumentowi kilka odrębnych świadczeń głównych, czy też jedno świadczenie (pkt 20 wyroku). Podobnie jest w przypadku, jeśli dwa (lub więcej) świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako przeciętny konsument, są tak ściśle związane, że stanowią one obiektywnie jedno tylko nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (pkt 22 wyroku),

- w wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-392/11, Field Fisher Waterhouse LLP przeciwko Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs, ECLI:EU:C:2012:597, TSUE wskazał, że aby móc uznać, że ogół świadczeń zapewnianych przez wynajmującego najemcy stanowi jedno świadczenie, należy zbadać czy wykonywane świadczenia stanowią jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny, czy też obejmują one świadczenie główne, względem którego pozostałe świadczenia mają charakter dodatkowy (pkt 22 wyroku).

Jak wynika z orzecznictwa TSUE, gdy transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich jest ona dokonywana, w celu określenia po pierwsze, czy chodzi o dwa lub więcej świadczenia odrębne, czy też jest to jedno świadczenie złożone z kilku czynności. Po drugie, czy w tym ostatnim przypadku to jedno świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako dostawa towarów, czy jako świadczenie usług. Charakter danego świadczenia należy oceniać biorąc pod uwagę punkt widzenia nabywcy oraz cechy charakterystyczne tego świadczenia.

Jak wskazał Wnioskodawca przedstawiając opis czynności będącej przedmiotem wniosku, nabywa on gaz ziemny od zewnętrznego dostawcy – w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą polegającą na wynajmie lokalu handlowego. Wysokość ponoszonych przez Najemcę (w przedmiotowej sprawie (…)) m.in. kosztów gazu ziemnego jest ustalana miesięcznie na podstawie wskazań stosownych urządzeń pomiarowych (liczników) stwierdzających zużycie lub korzystanie z mediów, zainstalowanych w przedmiocie najmu lub proporcjonalnie do powierzchni przedmiotu najmu. Płatne są na podstawie wystawionej przez Wnioskodawcę faktury VAT, w oparciu o zestawienie kosztów zużycia mediów (w tym gazu ziemnego).

Wnioskodawca poinformował, że:

- Najemca nie ma możliwości nabycia gazu ziemnego od innych podmiotów niż Wnioskodawca, tj. nie ma możliwości zawarcia umowy bezpośrednio z dostawcą gazu ziemnego z pominięciem Wnioskodawcy lub przyłączenia podmiotów trzecich do sieci i zawarcia z nimi umów o dostawę gazu ziemnego;

- Wnioskodawca refakturując koszty gazu ziemnego nie nalicza żadnej dodatkowej marży;

- wskazane w umowie najmu kwoty podstawowego czynszu najmu są kwotami stałymi, tj. nie zmieniają się w zależności od ilości zużytej gazu ziemnego przez Najemcę. Opłata za gaz ziemny stanowi odrębną opłatę uiszczaną przez Najemcę, na podstawie zużycia wynikającego z urządzeń pomiarowych lub proporcjonalnie do powierzchni przedmiotu najmu.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że w związku z odpowiednim stosowaniem przepisów działu IV Ordynacji podatkowej (tj. przepisów dotyczących postępowania podatkowego), postępowanie w zakresie wydania WIS oparte jest na szczegółowym opisie przedmiotu wniosku, dodatkowych wyjaśnieniach wnioskodawcy, analizie złożonych dokumentów (w przypadku wniosku, którego przedmiot stanowi usługa, uwzględnia również warunki umowy o jej świadczenie) oraz załączonych próbek.

Postępowanie w sprawie wydania WIS opiera się zatem nie tylko na przedstawionym przez wnioskodawcę opisie czynności, ale także na analizie dokumentów dotyczących przedmiotu wniosku.

W związku z powyższym, tutejszy organ dokonał analizy zapisów Umowy Najmu (…), które potwierdzają zdanie Wnioskodawcy, że w tej sprawie obciążenie Najemcy kosztami gazu ziemnego stanowi odrębną czynność od usługi najmu.

Wnioskodawca doprecyzował, że przedmiotem wniosku jest sprzedaż i dostarczanie (przesył/dystrybucja) gazu ziemnego w stanie gazowym. Jak wynika z przesłanego (…).

Zgodnie z art. 3 pkt 3 i 3a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2021 r., poz. 716, z późn. zm.), użyte w ustawie określenia oznaczają:

· paliwa – paliwa stałe, ciekłe i gazowe będące nośnikami energii chemicznej;

· paliwa gazowe – gaz ziemny wysokometanowy lub zaazotowany, w tym skroplony gaz ziemny oraz propan-butan lub inne rodzaje gazu palnego, dostarczane za pomocą sieci gazowej, a także biogaz rolniczy, niezależnie od ich przeznaczenia.

Natomiast w myśl art. 3 pkt 5, 6 i 6a ww. ustawy, użyte w ustawie określenia oznaczają:

· dystrybucja:

a) transport paliw gazowych oraz energii elektrycznej sieciami dystrybucyjnymi w celu ich dostarczania odbiorcom,

b) rozdział paliw ciekłych do odbiorców przyłączonych do sieci rurociągów,

c) rozdział ciepła do odbiorców przyłączonych do sieci ciepłowniczej

– z wyłączeniem sprzedaży tych paliw lub energii oraz sprężania gazu w stacji gazu ziemnego i dostarczania energii elektrycznej w stacji ładowania do zainstalowanych w niej punktów ładowania w rozumieniu ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 110, 1093 i 2269);

· obrót – działalność gospodarczą polegającą na handlu hurtowym albo detalicznym paliwami lub energią;

· sprzedaż – bezpośrednią sprzedaż paliw lub energii przez podmiot zajmujący się ich wytwarzaniem lub odsprzedaż tych paliw lub energii przez podmiot zajmujący się ich obrotem; sprzedaż ta nie obejmuje derywatu elektroenergetycznego i derywatu gazowego oraz tankowania pojazdów sprężonym gazem ziemnym (CNG) oraz skroplonym gazem ziemnym (LNG) na stacjach gazu ziemnego i ładowania energią elektryczną w punktach ładowania.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze świadczeniem kompleksowym, którego podstawowym i zasadniczym (głównym) celem jest dostawa towaru – gazu ziemnego w stanie gazowym. Natomiast usługa dystrybucji (dostarczenie) gazu ziemnego ma charakter pomocniczy w stosunku do dostawy towaru. Usługa dystrybucji gazu ziemnego nie ma tutaj charakteru samoistnego, nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do zrealizowania (umożliwienia) sprzedaży towaru – gazu ziemnego. Z punktu widzenia nabywcy ((…)), gaz ziemny i usługa dystrybucji są ze sobą ściśle powiązane, tworzą jedną całość i prowadzą do realizacji jednego określonego celu, tj. nabycia przez Najemcę gazu ziemnego zużywanego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając powyższe na uwadze, w analizowanej sprawie świadczenie związane z dostawą gazu ziemnego wraz z usługą dystrybucji dla celów podatku od towarów i usług należy uznać za jedno świadczenie kompleksowe, w którym elementem głównym (dominującym) jest dostawa towaru, tj. gazu ziemnego w stanie gazowym.

Powyższe wywołuje skutki w zakresie jednolitego opodatkowania wszystkich czynności wchodzących w skład tego świadczenia, zgodnie z elementem głównym. W związku z powyższym, w dalszej części decyzji dokonano klasyfikacji oraz określono stawkę podatku od towarów i usług dla towaru – gazu ziemnego w stanie gazowym (elementu dominującego).

Uzasadnienie klasyfikacji towaru

Stosownie do brzmienia art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacji w układzie odpowiadającym Nomenklaturze scalonej (CN) zgodnej z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, z późn. zm. – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, z późn. zm.) lub w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są klasyfikowane według Nomenklatury scalonej (CN) lub klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują działy, pozycje, podpozycje lub kody Nomenklatury scalonej (CN) lub symbole klasyfikacji statystycznych.

Zgodnie z art. 1 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej Nomenklatura scalona obejmuje:

a) nomenklaturę Systemu Zharmonizowanego;

b) wspólnotowe podpodziały do tej nomenklatury nazywane „podpozycjami CN” w tych przypadkach, gdy określona jest odpowiadająca stawka celna;

c) przepisy wstępne, dodatkowe uwagi do sekcji lub działów oraz przypisy odnoszące się do podpozycji CN.

Jednolitemu stosowaniu zarówno Systemu Zharmonizowanego (HS), jak i Nomenklatury scalonej (CN) służą Noty wyjaśniające.

Klasyfikacja towarów w Nomenklaturze scalonej podlega regułom zawartym w Ogólnych regułach interpretacji Nomenklatury scalonej zapewniającym jednolitą interpretację, co oznacza, że dany towar jest zawsze klasyfikowany do jednej i tej samej pozycji i podpozycji z wyłączeniem wszelkich innych, które mogłyby być brane pod uwagę.

Reguła 1 Ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej (ORINS) wskazuje, że tytuły sekcji, działów i poddziałów mają znaczenie wyłącznie orientacyjne. Dla celów prawnych klasyfikację towarów ustala się zgodnie z brzmieniem pozycji i uwag do sekcji lub działów oraz zgodnie z Ogólnymi regułami interpretacji Nomenklatury scalonej.

Natomiast Reguła 6 Ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej stanowi, że klasyfikacja towarów do podpozycji tej samej pozycji powinna być przeprowadzona zgodnie z ich treścią i uwagami do nich, z uwzględnieniem ewentualnych zmian wynikających z powyższych reguł, stosując zasadę, że tylko podpozycje na tym samym poziomie mogą być porównywane.

Odpowiednie uwagi do sekcji i działów mają zastosowanie również do tej reguły, jeżeli treść tych uwag nie stanowi inaczej.

Zgodnie z tytułem działu 27 Nomenklatury scalonej, dział ten obejmuje „Paliwa mineralne, oleje mineralne i produkty ich destylacji; substancje bitumiczne; woski mineralne”.

Pozycja CN 2711 obejmuje: „Gaz ziemny (mokry) i pozostałe węglowodory gazowe”. Natomiast w zakresie ww. pozycji mieści się kod 2711 11 00 00 – „gaz ziemny skroplony” oraz kod 2711 21 00 00 – „gaz ziemny w stanie gazowym”.

Mając na względzie informację podaną przez Wnioskodawcę, że przedmiotem sprzedaży jest gaz ziemny w stanie gazowym należy stwierdzić, że spełnia on kryteria i posiada właściwości dla towarów objętych kodem 2711 21 00 Nomenklatury scalonej (CN). Klasyfikacja towaru została dokonana zgodnie z postanowieniami reguł 1. i 6. Ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej.

Uzasadnienie zastosowania stawki podatku od towarów i usług

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym, w świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2, art. 110 i art. 138i ust. 4, wynosi 23%.

Jak stanowi art. 146aa ust. 1a ww. ustawy, jeżeli w roku następującym po roku, dla którego osiągnięte zostały wartości, o których mowa w ust. 1, zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 112d ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, stosowanie stawek, o których mowa w ust. 1, przedłuża się do końca roku następującego po roku, w którym:

1. kwota wydatków jest obliczana zgodnie z art. 112aa ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych w związku ze spełnieniem warunków, o których mowa w art. 112d ust. 4 tej ustawy, oraz

2. wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%.

Jednak zgodnie z art. 146da ust. 1 pkt 5 ustawy – dodanym przez art. 1 ustawy z dnia 13 stycznia 2022 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r., poz. 196) i zmienionym przez art. 53 ustawy z dnia 7 lipca 2022 r. o finansowaniu społecznościowym dla przedsięwzięć gospodarczych i pomocy kredytobiorcom (Dz. U. z 2022 r., poz. 1488) – w okresie od dnia 1 lutego 2022 r. do dnia 31 października 2022 r. dla gazu ziemnego (CN 2711 11 00 albo 2711 21 00) – stawka podatku wynosi 0%.

Ponieważ towar będący przedmiotem sprzedaży – gaz ziemny w stanie gazowym – klasyfikowany jest do kodu 2711 21 00 Nomenklatury scalonej (CN), jego dostawa, import lub wewnątrzwspólnotowe nabycie podlega opodatkowaniu stawką podatku od towarów i usług w wysokości 0%, na podstawie art. 146da ust. 1 pkt 5 ustawy.

Powyższa stawka ma zastosowanie dla towaru, którego dostawa ma dominujący charakter dla opisanego świadczenia kompleksowego, tym samym składnik świadczenia kompleksowego w postaci usługi dystrybucji powinien być opodatkowany tą samą stawką podatku.

Informacje dodatkowe

Określona w niniejszej decyzji WIS stawka podatku VAT i klasyfikacja dotyczą stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania WIS.

Niniejsza WIS jest ważna, jeśli w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania zwolnienie podmiotowe lub przedmiotowe od podatku od towarów i usług (art. 42a ustawy). W zakresie wyeliminowania lub zastosowania zwolnienia Wnioskodawca może zwrócić się o interpretację indywidualną do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Podmiot, na rzecz którego wydano WIS, może ją stosować wyłącznie do towaru (świadczenia kompleksowego) tożsamego pod każdym względem z towarem (świadczeniem kompleksowym) będącym przedmiotem niniejszej decyzji.

Niniejsza WIS wiąże organy podatkowe wobec podmiotu, dla którego została wydana, w odniesieniu do towaru będącego jej przedmiotem, który zostanie sprzedany, zaimportowany lub wewnątrzwspólnotowo nabyty po dniu, w którym WIS została doręczona (art. 42c ust. 1 pkt 1 ustawy), z wyjątkiem następujących przypadków:

- podmiot ten złożył fałszywe oświadczenie, że w dniu złożenia wniosku o WIS, w zakresie przedmiotowym tego wniosku, nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani kontrola celno-skarbowa oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego (art. 42b ust. 3 ustawy);

- towar, będący przedmiotem niniejszej WIS, stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy (art. 42ca ustawy).

Niniejsza WIS jest ważna przez okres 5 lat licząc od dnia jej wydania (art. 42ha ustawy), przy czym wygasa ona z mocy prawa przed upływem tego terminu w przypadku zmiany przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług odnoszących się do towaru, będącego przedmiotem tej WIS, w wyniku której WIS staje się niezgodna z tymi przepisami. Wygaśnięcie WIS następuje z dniem wejścia w życie przepisów, w wyniku których stała się z nimi niezgodna (art. 42h ust. 1 ustawy).

W tym konkretnym przypadku niniejsza WIS ma moc wiążącą do dnia 31 października 2022 r., chyba że nastąpi przedłużenie zastosowania stawki 0% wynikające z przepisu art. 146da ust. 1 pkt 5 ustawy.

Do liczenia terminów okresu ważności WIS stosuje się odpowiednio art. 12 Ordynacji podatkowej.

POUCZENIE

Od niniejszej decyzji, stosownie do art. 220 § 1 w zw. z art. 221 oraz art. 223 § 2 Ordynacji podatkowej, służy Stronie odwołanie do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia, na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43‑300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP.

W przypadku wnoszenia odwołania w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Odwołanie od decyzji organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 Ordynacji podatkowej).