0112-KDIL1-1.4012.210.2022.2.JKU

Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części nieprawidłowe i w części prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie:

1. prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymywanych od usługodawców w przypadku 1A – jest nieprawidłowe,

2. braku prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymywanych od usługodawców w przypadku 2A – jest prawidłowe,

3. prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymywanych od usługodawców w przypadku 1B i 2B – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 kwietnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 21 kwietnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie: prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymywanych od usługodawców w przypadku 1A, braku prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymywanych od usługodawców w przypadku 2A, prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymywanych od usługodawców w przypadku 1B i 2B. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismami z 14 czerwca 2022 r. (wpływ 14 czerwca 2022 r.) oraz pismem z 13 czerwca 2022 r. (wpływ 17 czerwca 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

B Sp. z o.o. Sp. k. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) prowadzi działalność usługową, polegającą na udostępnianiu czasu pracy osób współpracujących ze Spółką na podstawie umowy zlecenia. W ramach swojej działalności Spółka zawiera umowy zlecenia z osobami fizycznymi, zleceniobiorcami (względnie pracownikami – niekiedy bowiem w miejsce umów zlecenia występują umowy o pracę), dalej: Zleceniobiorcy. Często Zleceniobiorcy pracują w lokalizacjach odległych zarówno od siedziby Spółki, jak i od swojego miejsca zamieszkania.

W celu realizacji umów, które Spółka zawiera z klientami, niezbędne jest więc zagwarantowanie Zleceniobiorcom miejsc zakwaterowania w tych miejscach, które są bliskie miejscu wykonywania przez nich pracy.

W konsekwencji Spółka nabywa usługi od lokalnych przedsiębiorców, którzy dysponują odpowiednią infrastrukturą. Mogą to być podmioty prowadzące hotele, hostele lub inni przedsiębiorcy (dysponujący nieruchomościami spełniającymi właściwe kryteria).

W zależności od przypadku są to usługi:

1. Długoterminowego (w praktyce, kilka miesięcy lub dłużej) udostępniania powierzchni mieszkalnej, w tym mieszkania, domu jednorodzinnego lub pomieszczenia mieszkalnego, w związku z którymi wynagrodzenie ustalane jest w formie miesięcznego czynszu. Co do zasady, faktury dokumentujące te usługi wykazują VAT (podatek od towarów i usług) obliczony według stawki 23% (poza przypadkami, w których obowiązuje zwolnienie podmiotowe VAT).

2. Usług zakwaterowania, odnoszącego się do krótkoterminowych pobytów w danej nieruchomości. Wynagrodzenie ustalane jest najczęściej jako stawka wyrażona w złotych na osobodzień. Niezależnie od długości poszczególnych pobytów, zawarta umowa może przewidywać równie długi okres obowiązywania, jak te, do których odnosi się punkt 1. Co do zasady, faktury dokumentujące te usługi wykazują VAT według stawki 8% (poza przypadkami, w których obowiązuje zwolnienie podmiotowe VAT).

Dzięki nabytym ww. usługom, Wnioskodawca udostępnia Zleceniobiorcom lokale, w których znajdują oni zakwaterowanie na czas realizacji usług przez Spółkę określonemu klientowi. Z reguły zakwaterowanie to ma charakter zbiorowy, tj. w mieszkaniu lub w domu jednorodzinnym znajduje się od kilku do kilkunastu osób (w zależności od dostępnej powierzchni). Oznacza to, że usługi Spółki mają charakter tzw. usług kwater pracowniczych.

Spółka decyduje o tym, który ze Zleceniobiorców i w jakiej lokalizacji ma przebywać. Spółka określa też, jak długo ma trwać pobyt w danej lokalizacji.

Wnioskodawca traktuje poniesione koszty na dwa sposoby:

A. Ujmuje je jako koszty działalności, pośrednio związane z przychodami.

B. Obciąża nimi Zleceniobiorców, stosując przybliżone (uśrednione) stawki dobowe za usługi zakwaterowania (ze względów technicznych/administracyjnych niemożliwe jest stosowanie identycznych stawek, jak te, zafakturowane na Spółkę).

Informacje uzupełniające: Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka, jako nabywca takich usług, zawiera umowy najmu lub podobne z przedsiębiorcami, którzy dysponują nieruchomościami, spełniającymi kryteria właściwe dla tzw. kwater pracowniczych. Są wśród nich osoby fizyczne (te przeważają), jak i spółki. Są to podatnicy VAT, przy czym nie zawsze są oni zarejestrowani na cele VAT (jednak tego przypadku nie obejmuje przedmiotowy wniosek – tacy przedsiębiorcy nie wystawiają bowiem na Spółkę faktur zawierających kwoty VAT).

Wszyscy Zleceniobiorcy (względnie, pracownicy) związani są umową zlecenia (ewentualnie, o pracę) wyłącznie ze Spółką. Zleceniobiorcy, o których mowa wyżej, nie są zatrudnieni przez osoby trzecie, powiązane ze Spółką. Usługi zakupione przez Wnioskodawcę służą Spółce do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, tj. do świadczenia usług pracy tymczasowej. Usługi zakupione przez Wnioskodawcę nie będą służyć do czynności zwolnionych lub niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wniosek został uzupełniony 14 czerwca 2022 r. o następujące informacje:

1. W przypadku A Spółka nie świadczy odpłatnie usług noclegowych na rzecz Zleceniobiorców. Za świadczenia udostępnione przez Spółkę nie jest pobierane wynagrodzenie.

2. Świadczenie w przypadku A odbywa się do celów związanych z działalnością gospodarczą Spółki. Bez zapewnienia noclegu Zleceniobiorcom, Spółka nie byłaby w stanie świadczyć usług na rzecz swoich klientów (tj. usług pracy tymczasowej). Chodzi bowiem o usługi świadczone w odległych lokalizacjach.

3. W przypadku B Zleceniobiorcy są zawsze obciążani przez Spółkę.

4. Odsprzedaż przez Spółkę usług na rzecz Zleceniobiorców stanowi czynność opodatkowaną VAT po jej stronie.

5. Spółka otrzymuje dużą ilość faktur, zawierające różne opisy usług. W praktyce najczęściej te faktury odnoszą się do: - najmu, - usług noclegowych, - usług kwater pracowniczych lub podobnych.

Pytanie

Czy Wnioskodawca ma prawo do pełnego odliczenia VAT z faktur otrzymywanych od usługodawców, o których mowa w punktach 1 i 2, niezależnie od tego, czy chodzi o przypadek A, czy o przypadek B – pod warunkiem, że Spółka nabywa usługi noclegowe oraz obciąża ich kosztami inne podmioty lub nabywa usługi udostępniania powierzchni mieszkalnej? Innymi słowy, czy jedynym przypadkiem, w którym Spółka nie ma prawa do odliczenia VAT naliczonego z otrzymanych faktur (w ramach opisanych powyżej scenariuszy) jest przypadek, w którym Wnioskodawca nabywa usługi noclegowe i nie obciąża ich kosztem innych podmiotów (Zleceniobiorców), tj. opcja 2/A?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur usługodawców, niezależnie od tego, czy ma miejsce sytuacja opisana w punkcie A, czy też B (pole G rozpatrywanego wniosku), pod warunkiem, że:

- Spółka nabywa usługi, o których mowa w punkcie 1 (usługi najmu nieruchomości mieszkalnych) w związku z przypadkiem A lub B; lub

- Spółka nabywa usługi, o których mowa w punkcie 2 (usługi zakwaterowania) w związku z przypadkiem B.

Powyższe oznacza, że Spółka nie ma prawa do odliczenia VAT naliczonego jedynie w takim przypadku, w którym nabywa usługi zakwaterowania (noclegowe) bez obciążania tymi kosztami Zleceniobiorców (przypadek A). Należy zwrócić uwagę, że Spółka ma prawo do odliczenia VAT-u naliczonego z faktur dokumentujących usługi najmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym (Przypadek 1). Po pierwsze usługi, do których odnoszą się faktury wystawione przez usługodawców, nie korzystają ze zwolnienia przedmiotowego (interpretacja ogólna Ministra Finansów z 8 października 2021 r., sygn. PT1.8101.1.2021) i dlatego w stosunku do nich nie znajduje zastosowania przepis art. 88 ust. 3a pkt 2 Ustawy VAT.

Po drugie, znajduje zastosowanie art. 86 ust. 1 Ustawy VAT [w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (`(...)`)] – niezależnie od tego, czy Spółka traktuje zapłacone przez siebie wynagrodzenie jako koszty własnej działalności (wariant A), czy też obciąża nim Zleceniobiorców (wariant B). W obu przypadkach bowiem Spółka świadczy usługę opodatkowaną VAT i to z nią związane są nabyte przez Spółkę usługi. W przypadku A Wnioskodawca świadczy usługę outsourcingu pracowniczego, w przypadku B – usługi noclegowe (zakwaterowania). Dlatego, VAT wykazany na takich fakturach podlega odliczeniu na zasadach ogólnych (w rozliczeniach VAT Spółki). Jeżeli Spółka świadczy usługi zakwaterowania (noclegowe), a zarazem nabywa takie usługi od usługodawców (tj. gdy ma miejsce zbieg przypadków 2-B), wówczas ma prawo do odliczenia VAT. Zgodnie bowiem z art. 88 ust. 1 pkt. 4 Ustawy VAT: Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika: (`(...)`) usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem (`(...)`) usług noclegowych nabywanych w celu ich odprzedaży, opodatkowanych u tego podatnika na podstawie art. 8 ust. 2a.

W świetle art. 8 ust. 2a Ustawy VAT: W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Hipoteza tej normy prawnej została w omawianym przypadku (2-B) spełniona.

Spółka nabywa usługi noclegowe we własnym imieniu od poszczególnych usługodawców, lecz dotyczy to interesów Zleceniobiorców, co potwierdza mające miejsce później obciążenie (Zleceniobiorców) za przekazane im usługi. Nie ma przy tym znaczenia, czy ww. obciążenie następuje dokładnie w tej samej wysokości, co kwota wykazana na fakturze otrzymanej przez Wnioskodawcę.

Art. 8 ust. 2a Ustawy VAT tego wymogu nie wprowadza. Potwierdzają to liczne stanowiska organów interpretacyjnych, odnoszących się w szczególności do tzw. refakturowania z marżą. Przykładowo, interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 października 2019 r. (0112-KDIL4.4012.359.2019.3.NK) oraz interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 marca 2020 r. (0112-KDIL3.4012.70.2020.2.WB). Poza tym, w przypadku Spółki dokładne przeniesienie kwot byłoby z technicznego punktu widzenia niemożliwe (z uwagi m.in. na zmienność i zróżnicowanie stawek dobowych oraz dużą rotację Zleceniobiorców w poszczególnych lokalizacjach).

Reasumując, jedynie taki przypadek, w którym Spółka nabywa usługi noclegowe, nie obciążając ich kosztem Zleceniobiorców, powoduje niemożność odliczenia VAT naliczonego. Jeżeli więc nabywa ona usługi najmu (dot. nieruchomości mieszkalnych lub ich części) oraz jeżeli nabywa ona usługi noclegowe, obciążając kosztami tych usług noclegowych Zleceniobiorców, wówczas ma prawo do odliczenia VAT naliczonego na zasadach ogólnych (art. 86 ust. 1 Ustawy VAT).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w podatku od towarów i usług w zakresie:

1. prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymywanych od usługodawców w przypadku 1A – jest nieprawidłowe,

2. braku prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymywanych od usługodawców w przypadku 2A – jest prawidłowe,

3. prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymywanych od usługodawców w przypadku 1B i 2B – jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu:

W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

a) nabycia towarów i usług,

b) dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy:

Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem:

a) (uchylona)

b) nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób,

c) usług noclegowych nabywanych w celu ich odprzedaży, opodatkowanych u tego podatnika na podstawie art. 8 ust. 2a.

Z powyższego przepisu wynika, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych. Wyjątek dotyczy jedynie podatników świadczących usługi przewozu osób, kupujących gotowe posiłki dla pasażerów oraz usług noclegowych nabytych przez podatników wyłącznie w celu ich odprzedaży, tj. po nabyciu usługi w celu przeniesienia jej na kolejnego nabywcę (tj. w związku z tzw. refakturą usługi).

Wprowadzenie art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. c) do ustawy ma na celu wyłączenie z prawa do odliczenia przez podatnika usług noclegowych nabytych do celów jego działalności i „konsumowanych” w tej działalności. Ponadto odwołanie się w tym przepisie do art. 8 ust. 2a ustawy, ma na celu uniknięcie wątpliwości co do zakresu odliczenia podatku naliczonego, poprzez wyeliminowanie prawa do odliczenia podatku w sytuacji wykorzystania usługi noclegowej do świadczenia usług kompleksowych opodatkowanych na zasadach ogólnych.

Jak wynika z treści art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:

Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Stosownie natomiast do art. 88 ust. 4 ustawy:

Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Według art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z treści wskazanych wyżej przepisów wynika, że odliczenie podatku naliczonego przysługuje tylko podatnikom podatku od towarów i usług, jeżeli nabyte towary i usługi służą czynnościom opodatkowanym, tzn. czynnościom, które generują podatek należny.

Natomiast prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony nie przysługuje m.in. przy nabyciu towarów i usług:

1. wykorzystywanych do czynności nieobjętych zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług (tzn. niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem),

2. wykorzystywanych do czynności wprawdzie podlegających zakresowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług, niemniej jednak na podstawie przepisów szczególnych zwolnionych od tego podatku.

W tym miejscu należy ponownie wskazać, że odliczenie podatku naliczonego przysługuje tylko podatnikom podatku od towarów i usług, jeżeli nabyte towary i usługi służą czynnościom opodatkowanym.

Stosownie do treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

a) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

b) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

c) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, dla uznania, że świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę i odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi zostaje wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Wypłacający wynagrodzenie otrzymuje w zamian świadczenie przynoszące mu korzyść.

W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), dalej Kodeks cywilny:

Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Tak więc, najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Z kolei na mocy art. 710 Kodeksu cywilnego:

Przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Umowa użyczenia nie przenosi własności rzeczy. Powyższe oznacza, że oddanie do bezpłatnego używania na podstawie umowy użyczenia jest nieodpłatnym świadczeniem usług.

Podkreślić w tym miejscu należy, że w ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

I tak, w art. 8 ust. 2 ustawy postanowiono, że:

Za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;

2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przepisy ustawy formułują zatem zasadę, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega co do zasady odpłatne świadczenie usług, a nieodpłatne ich świadczenie traktuje się jako odpłatne w przypadkach określonych w ww. art. 8 ust. 2 ustawy.

Dla stwierdzenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie będzie się wpisywało w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności, jakie w danej sprawie występują.

Zatem, aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, tj. za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika. Opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością.

Przez świadczenie usług niezwiązanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy rozumieć takie świadczenie usług, które odbywa się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności.

Natomiast przez usługi związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, należy rozumieć te usługi, które są wykonywane nieodpłatnie w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podatnika, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa. W tym więc aspekcie winny być rozpatrywane działania podejmowane przez dany podmiot.

Powyższe zagadnienie było także przedmiotem orzeczenia TSUE z dnia 16 października 1997 r., sygn. C-258/95. W przedmiotowym stanie faktycznym Trybunał rozważał, czy bezpłatny przewóz pracowników na teren przedsiębiorstwa stanowi świadczenie usług za wynagrodzeniem w rozumieniu artykułu 6(2)(b) VI Dyrektywy (opodatkowane VAT). Trybunał wskazał, że w większości sytuacji usługi transportowe świadczone nieodpłatnie na rzecz pracowników podlegają opodatkowaniu. Jednak zdarza się, że usługi transportowe świadczone przez pracodawcę są jedyną możliwością dowozu pracowników do miejsca pracy i wówczas takie usługi służą celom prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej. Wówczas osobiste korzyści uzyskiwane przez pracowników mają znaczenie drugorzędne w stosunku do korzyści gospodarczych, zaś artykuł 6(2)(b) nie ma zastosowania.

Zauważyć należy, że w normalnych okolicznościach użyczenie lokali mieszkalnych pracownikom służy prywatnym celom pracownika, jednakże w określonych okolicznościach, (Zleceniobiorcy pracują w lokalizacjach odległych zarówno od siedziby Spółki, jak i od swojego miejsca zamieszkania), wymogi prowadzonej działalności (potrzeby przedsiębiorstwa) mogą spowodować konieczność zapewnienia przez pracodawcę lokali mieszkalnych dla pracowników na czas trwania stosunku pracy. W takich specyficznych okolicznościach służy to działalności gospodarczej podatnika, a korzyść osobista uzyskiwana przez pracowników z takiego bezpłatnego użyczenia ma drugorzędne znaczenie w stosunku do potrzeb prowadzonego przedsiębiorstwa. Zatem, jeśli z obiektywnych okoliczności wynika, że korzyść przedsiębiorstwa wynikająca z danej czynności ma charakter dominujący nad korzyścią osobistą danego pracownika, to do tej czynności nie znajdzie zastosowania obowiązek jej opodatkowania na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy.

Podkreślić należy, że przepis art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, ma zastosowanie tylko do tych spośród usług nieodpłatnych, które nie spełniają warunku w nim wymienionego, tj. dotyczy tych usług nieodpłatnych, które służą celom innym niż działalność gospodarcza podatnika. Jeśli ww. warunek nie jest spełniony, nie może być mowy o potraktowaniu usługi świadczonej nieodpłatnie jako usługi odpłatnej i objęcie jej zakresem opodatkowania VAT.

Analizując wskazane wyżej informacje w kontekście przywołanych przepisów oraz orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdzić należy, że nieodpłatne zapewnienie Zleceniobiorcom (względnie pracownikom) Wnioskodawcy świadczeń związanych z zakwaterowaniem na czas realizacji usług przez Spółkę w pobliżu miejsca świadczenia pracy, stanowi nieodpłatne świadczenie usług. Jednakże w świetle art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, w analizowanym przypadku czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ w takich specyficznych okolicznościach nadrzędnym celem świadczonych usług będzie realizacja celów gospodarczych Wnioskodawcy – zapewnienie Wnioskodawcy pracowników, a korzyść osobista uzyskiwana przez pracowników z takiego bezpłatnego świadczenia ma drugorzędne znaczenie w stosunku do potrzeb prowadzonego przedsiębiorstwa. Jak bowiem wskazali Państwo we wniosku, świadczenie w przypadku A odbywa się do celów związanych z działalnością gospodarczą Spółki. Bez zapewnienia noclegu Zleceniobiorcom, Spółka nie byłaby w stanie świadczyć usług na rzecz swoich klientów (tj. usług pracy tymczasowej). Chodzi bowiem o usługi świadczone w odległych lokalizacjach.

Podsumowując zatem, nieodpłatne zakwaterowanie pracowników przez Spółkę, stanowić będzie nieodpłatne świadczenie usług związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, które na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się zatem do wątpliwości Wnioskodawcy, dotyczących odliczenia VAT naliczonego z otrzymanych faktur za zakwaterowanie pracowników, stwierdzić należy, że warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą, np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa – mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu.

Zaznaczyć należy, że określenie pośredniego związku nabywanych towarów i usług z konkretną działalnością przedsiębiorcy (czynnościami opodatkowanymi bądź nieopodatkowanymi) może mieć miejsce dopiero w sytuacji, gdy niemożliwym jest wykazanie ich bezpośredniego związku z daną działalnością.

Jak już wskazano powyżej, obowiązkiem podatnika jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju czynności, z którymi wydatki te są związane. Podatnik ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. alokacji podatku do czynności podlegających opodatkowaniu i czynności niepodlegających opodatkowaniu.

Należy zaznaczyć, że w sytuacji nieodpłatnego świadczenia usług zagwarantowania Zleceniobiorcom miejsc zakwaterowania w tych miejscach, które są bliskie miejscu wykonywania przez nich pracy wydatki dokonywane przez Wnioskodawcę będą służyły w pierwszej kolejności (bezpośrednio) do wykonywania czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług polegających na nieodpłatnym zakwaterowaniu Zleceniobiorców, względnie pracowników, a ich następstwem nie będzie powstanie zobowiązania podatkowego (podatku należnego).

W konsekwencji, w takim przypadku prawo do odliczenia podatku naliczonego od przedmiotowych wydatków nie będzie przysługiwało Państwu w ogóle, ponieważ wydatki te nie będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, w przypadku 1/A, tj. gdy Wnioskodawca nabywa od usługodawców usługi długoterminowego (w praktyce, kilka miesięcy lub dłużej) udostępniania powierzchni mieszkalnej, w tym mieszkania, domu jednorodzinnego lub pomieszczenia mieszkalnego, w związku z którymi wynagrodzenie ustalane jest w formie miesięcznego czynszu i nie obciąża ich kosztami Zleceniobiorców, Zainteresowany nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymanych od usługodawców.

Wobec powyższego w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymywanych od usługodawców w przypadku 1/A stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Również w przypadku 2/A, tj. w sytuacji, gdy Wnioskodawca nabywa od usługodawców usługi zakwaterowania, odnoszącego się do krótkoterminowych pobytów w danej nieruchomości i nie dokonuje obciążenia tymi kosztami Zleceniobiorców, Zainteresowany nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymanych od usługodawców.

Zatem w zakresie braku prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymywanych od usługodawców w przypadku 2/A stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Z kolei w odniesieniu prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymywanych od usługodawców w przypadku 1/B i 2/B, należy wskazać, że na mocy art. 8 ust. 2a ustawy:

W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Ustawodawca wprowadzając od 1 stycznia 2021 r. do ustawy art. 88 ust. 1 pkt 4 lit c), umożliwił podatnikom odliczanie podatku VAT naliczonego od usług noclegowych nabytych przez podatników wyłącznie w celu ich odprzedaży na zasadach określonych w art. 8 ust. 2a ustawy.

Wskazać należy, że art. 8 ust. 2a ustawy jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, który stanowi, że w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Odnosząc się zatem do treści art. 8 ust. 2a ustawy, który wprowadza zasadę, że w przypadku gdy podmiot „pośredniczy”, pomiędzy podmiotem faktycznie świadczącym usługę, a jej odbiorcą, przyjmuje się, że podmiot ten działa tak jakby sam wcześniej nabył taką usługę, a następnie ją wyświadczył, co sprawia, że opodatkowaniu podlegają wszystkie etapy w świadczeniu usług, łącznie z tym, w którym nie wykonuje się czynności faktycznych. Wspomniana „fikcja prawna”, wynikająca z art. 8 ust. 2a ustawy, znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy dany podmiot pośredniczący w rzeczywistości nie jest konsumentem ostatecznym usługi, a jedynie przyjmuje się wtedy założenie, że taką usługę nabył od podmiotu świadczącego, a następnie sam ją wyświadczył na rzecz osoby trzeciej.

Przepis ten reguluje zatem takie sytuacje, kiedy podatnik, działając we własnym imieniu, zawiera umowę, na podstawie której zobowiązuje się do zrealizowania pewnego świadczenia, jednak faktycznie świadczenie to realizowane jest przez podmiot trzeci. W takim przypadku, gdy podmiot nabywa usługę, a następnie odsprzedaje ją kontrahentowi w tzw. „stanie nieprzetworzonym”, uznawany jest za podatnika, który usługę taką świadczy.

Zatem w sytuacji, gdy Wnioskodawca poniesionymi kosztami obciąża Zleceniobiorców, stosując przybliżone (uśrednione) stawki dobowe za usługi związane z zakwaterowaniem (ze względów technicznych/administracyjnych niemożliwe jest stosowanie identycznych stawek, jak te, zafakturowane na Spółkę), odliczenie podatku naliczonego od nabywanych usług związanych z zakwaterowaniem Zleceniobiorców aktywuje się wyłącznie w przypadku nabycia ich w celu odprzedaży (refakturowania) na finalnego korzystającego (Zleceniobiorcę) zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy. Stosownie bowiem do tego przepisu, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Umożliwia to odliczanie VAT naliczonego od usług związanych z zakwaterowaniem Zleceniobiorców nabytych przez Wnioskodawcę od usługobiorców wyłącznie w celu ich odprzedaży, tj. po nabyciu usługi w celu przeniesienia jej na kolejnego nabywcę (tj. w związku z tzw. refakturą usługi na rzecz Zleceniobiorców). Pozostałe nabycie usług noclegowych, tj. w przypadku nabycia przez podatnika do celów jego działalności i „konsumowanych” w tej działalności, nadal nie będzie generowało prawa do odliczenia. Takie wyłączenie ma uzasadnienie w tym, że generalnie usługi noclegowe i gastronomiczne noszą znamiona świadczeń nabywanych dla ostatecznej konsumpcji (do celów prywatnych).

Zatem w opisanym stanie sprawy w zakresie obejmującym świadczenia mające charakter tzw. usług kwater pracowniczych, takie jak udostępnianie Zleceniobiorcom lokali, w których znajdują oni zakwaterowanie na czas realizacji usług przez Spółkę określonemu klientowi, mając na uwadze, że Spółka nabywa usługi wyłącznie w celu ich odprzedaży, tj. w celu przeniesienia ich na kolejnego nabywcę (Zleceniobiorcę), Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku zawartego w cenie nabywanej usługi. Zatem w przypadku wykorzystywania nabywanych od usługodawców usług wyłącznie w celu odsprzedaży tych usług Zleceniobiorcom (która to czynność – jak wskazał sam Wnioskodawca – jest opodatkowana podatkiem VAT) Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego od tych wydatków. Prawo to przysługuje pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych określonych w art. 88 ustawy.

Podsumowując, Wnioskodawca ma prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymywanych od usługodawców dokumentujących nabywane usługi w przypadku 1/B (tj. długoterminowego – w praktyce, kilka miesięcy lub dłużej – udostępniania powierzchni mieszkalnej, w tym mieszkania, domu jednorodzinnego lub pomieszczenia mieszkalnego) oraz z faktur dokumentujących nabywane usługi w przypadku 2/B (tj. usługi zakwaterowania, odnoszącego się do krótkoterminowych pobytów w danej nieruchomości) w sytuacji, gdy Wnioskodawca obciąża kosztami tych usług Zleceniobiorców. Prawo to przysługuje pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych z art. 88 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Informujemy, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa wniosku (zapytania). Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to przede wszystkim kwestii opodatkowania najmu mieszkań przez Spółkę.

Należy wskazać, że kwestia ustalenia wysokości stawki podatku VAT dla dostawy towarów lub świadczenia usług od dnia 1 lipca 2020 r. może być rozstrzygnięta tylko w ramach wydania wiążącej informacji stawkowej określonej w art. 42a ustawy.

Na podstawie art. 42b ust. 1 w powiązaniu z art. 42a ustawy o podatku od towarów i usług podatnik może wystąpić do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o wydanie wiążącej informacji stawkowej (WIS), która jest wydawana w formie decyzji na potrzeby opodatkowania podatkiem dostawy towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo świadczenia usług.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).