0111-KDSB1-2.440.137.2022.2.LSP

WIĄŻĄCA INFORMACJA STAWKOWA (WIS)

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), zwanej dalej Ordynacją podatkową i art. 42a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą, po rozpatrzeniu wniosku (…), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydaje niniejszą wiążącą informację stawkową.

Przedmiot wniosku: towar (świadczenie kompleksowe) – refaktura na najemcę kosztów zużycia i dystrybucji energii

Opis: świadczenie kompleksowe składające się z refakturowania na najemcę kosztów zużycia energii oraz dystrybucji energii elektrycznej

Rozstrzygnięcie: CN 2716 00 00

Stawka podatku od towarów i usług: 5%

Podstawa prawna: art. 146db pkt 1 ustawy

Cel wydania WIS: określenie stawki podatku od towarów i usług

UZASADNIENIE

10 czerwca 2022 r. Wnioskodawca złożył wniosek, uzupełniony 21 lipca 2022 r., w zakresie sklasyfikowania świadczenia kompleksowego: refaktura na najemcę kosztów zużycia i dystrybucji energii, według Nomenklatury Scalonej CN na potrzeby określenia podatku od towarów i usług.

W treści wniosku przedstawiono następujący szczegółowy opis:

Spółka (…) z siedzibą w (…) (dalej: „spółka”) jest podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) czynnym. Spółka jest najemcą nieruchomości gruntowej oraz położonego na niej budynku (…) (dalej odpowiednio jako: :nieruchomość” i „budynek”). Spółka posiada prawo dalszego wynajmowania (tzw. podnajmu) lokali użytkowych, stanowiących części budynku. Korzystając z opisanego powyżej prawa spółka podnajmuje jeden z lokali użytkowych, stanowiących część budynku (dalej: „lokal”) Spółce (…) z siedzibą w (…) (dalej: „najemca”). Podstawę podnajmu lokalu stanowi umowa najmu lokalu użytkowego z dnia (…) (dalej: „umowa”). Na podstawie umowy najemca ponosi następujące koszty najmu lokalu: (…)

Dostawcę energii elektrycznej do budynku, a tym samym do lokalu, wybrał poprzednik prawny spółki. Najemca nie miał żadnego wpływu na wybór tego dostawcy. Stroną umowy na dostawę energii elektrycznej do budynku, w tym do lokalu, jest spółka. Najemca nie jest stroną tej umowy. Dla lokalu założony jest podlicznik energii elektrycznej.

Zgodnie z (…) umowy opłaty za dostawę energii elektrycznej do lokalu są refakturowane najemcy przez spółkę comiesięcznie w kwocie obliczonej w ten sposób, że z podlicznika energii elektrycznej założonego dla lokalu dokonywany jest odczyt zużycia energii elektrycznej w lokalu w cyklu miesięcznym i wartość ta (tj. Ilość zużytej energii czynnej w lokalu wyrażona w kwh) dzielona jest przez łączną ilość zużytej energii czynnej określonej na fakturze VAT dla całej nieruchomości w danym okresie rozliczeniowym i uzyskany iloraz (współczynnik) jest mnożony przez łączną kwotę ww. faktury VAT za energię elektryczną dla nieruchomości (bez podatku od towarów i usług), a następnie powiększony o podatek od towarów i usług.

Spółka refakturuje najemcy opłaty za dostawę energii elektrycznej do lokalu (…). Spółka od lutego 2022 roku, w związku z aktualnymi interpretacjami podatkowymi, chciałaby refakturować najemcy opłaty za dostawę energii elektrycznej do lokalu stosując stawki podatku VAT identyczne jak na fakturach VAT wystawionych przez bezpośredniego dostawcę energii elektrycznej do nieruchomości, w tym do lokalu (aktualnie 5%).

Spółka, mając na względzie:

- zawartą umowę,

- istniejący dla lokalu podlicznik energii elektrycznej, stanowiący podstawę rozliczania opłat za energię elektryczną dla lokalu,

- aktualne orzecznictwo sądowe: w szczególności wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 16 kwietnia 2015 r. w sprawie X-42/14 (wojskowa agencja mieszkaniowa), w którym organ rozstrzygający kierując się ogólną zasadą wynikającą z art. 1 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/we, zgodnie z którą każde świadczenie należy traktować jako odrębne, rozstrzygnął, że najem nieruchomości i związane z nim: dostawa wody, energii elektrycznej, energii cieplnej oraz wywóz nieczystości, co do zasady należy uważać za odrębne i niezależne świadczenia, które winno się oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku od wartości dodanej, chyba, że elementy transakcji, które obejmują również ekonomiczne przesłanki zawarcia umowy, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny,

- aktualne interpretacje podatkowe: w tym zwłaszcza interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wydaną dnia 09 września 2020 roku w sprawie o sygnaturze 0112-KDIL1-1.4012.271.2020.2.AR oraz interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wydaną dnia 20 maja 2020 roku w sprawie o sygnaturze 0114-KSIP4-2.4012.103.2020.1.WH, w których organ stwierdza, że towarzyszące najmowi nieruchomości dostawy towarów i usług, np. wody, energii elektrycznej i cieplnej, gazu, odprowadzania ścieków, powinny być uważane za odrębne świadczenia, jeżeli najemca ma możliwość wyboru sposobu korzystania z nich (tj. danych towarów i usług) poprzez decydowanie o wielkości ich zużycia. Sytuacja taka występuje w szczególności w przypadku odrębnego rozliczania zużycia tych mediów w oparciu o wskazania liczników lub podliczników, uznaje, że czynsz najmu lokalu oraz opłata za dostawę energii elektrycznej do lokalu stanowią odrębne świadczenia, dla których nie należy stosować jednolitej stawki podatkowej VAT. W konsekwencji powyższego, odsprzedaż najemcy energii elektrycznej należy opodatkować wg stawki właściwej dla dostawy energii elektrycznej do lokalu, identycznej jak w fakturach VAT wystawianych przez bezpośredniego dostawcę energii elektrycznej do nieruchomości, w tym do lokalu.

Wnioskodawca wskazuje przy tym, że w porównaniu ze stanami faktycznymi przedstawionymi we wnioskach o wydanie powołanych powyżej interpretacji indywidualnych, w stanie faktycznym w niniejszej sprawie występuje jedna zasadnicza różnica. W sprawie niniejszej najemca nie mógł decydować o wyborze dostawcy energii elektrycznej do lokalu. W ocenie spółki, brak decyzyjności najemcy w ww. zakresie, pozostaje bez wpływu na słuszność przedstawionego w niniejszym wniosku stanowiska spółki. Brak decyzyjności najemcy w ww. zakresie nie wpływa bowiem na zachowanie przez najem lokalu i dostarczanej do niego energii elektrycznej charakteru odrębnych i niezależnych świadczeń, które to świadczenia podlegają opodatkowaniu wg stawek właściwych dla danej czynności. W ocenie spółki o odrębnym charakterze ww. świadczeń przesądza sam fakt, że zużycie energii elektrycznej w lokalu jest rozliczane na podstawie faktycznego zużycia tzn. wg wskazań podlicznika zamontowanego w lokalu. Fakt, że najemca nie miał wpływu na wybór dostawcy energii elektrycznej do lokalu, pozostaje bez wpływu na możliwość oddzielnego traktowania ww. świadczeń.

Zatem w świetle powyższego wskazać należy, że przy refakturowaniu przez spółkę wobec najemcy opłat za dostawę energii elektrycznej do lokalu brak jest podstaw do traktowania ww. opłat jako elementu kalkulacyjnego opłaty czynszowej usługi najmu. W konsekwencji, czynność refakturowania dostawy energii elektrycznej do lokalu należy opodatkować podatkiem od towarów według stawek właściwych dla dostawy energii elektrycznej do lokalu, identycznych jak w fakturach VAT wystawianych przez bezpośredniego dostawcę energii elektrycznej do nieruchomości, w tym do lokalu.

Spółka wnosi o ustalenie jaką stawkę podatku VAT powinna stosować do refakturowania od lutego 2022 roku na najemcę opłat za dostarczanie energii elektrycznej do lokalu, czy identyczną jak na fakturach VAT wystawionych przez bezpośredniego dostawę energii elektrycznej do nieruchomości, w tym do lokalu, tj. stawkę VAT 5%, czy stawkę VAT właściwą dla usługi podstawowej (najmu), tj. stawkę VAT 23%.

Do wniosku Wnioskodawca dołączył:

(…)

W uzupełnieniu wniosku (…), Wnioskodawca wskazał:

1. Wniosek dotyczy świadczenia złożonego, które w ocenie Spółki stanowi jedną czynność podlegającą opodatkowaniu, składającego się na refakturowanie na najemcę: kosztów zużycia energii oraz kosztów dystrybucji energii.

2. Użytkownik Lokalu, tj. jego najemca - spółka (…) z siedzibą w (…) (dalej: „Najemca”) ma możliwość wyboru sposobu korzystania z opisanych we Wniosku mediów, poprzez decydowanie o wielkości ich zużycia. Najemca może decydować o powyższym na wiele różnych sposobów, np. może nie włączać światła w Lokalu, może je włączać na krócej, może wyłączać okresowo maszyny drukarskie, znajdujące się w Lokalu, czy też może zdecydować, że telefony komórkowe osób zatrudnionych u Najemcy będą ładowane w domu a nie w pracy (nie w Lokalu).

3. Spółka obciąża najemców dokładnie kosztem usługi, jakim sama została obciążona za dostarczanie energii elektrycznej (sprzedaż i dystrybucję energii elektrycznej) przez podmiot trzeci (tj. przez (`(...)`)). Spółka nie nalicza najemcom marży.

4. Spółka nie ma możliwość decydowania o ilości zużycia mediów przez najemców lokalu.

5. Na cenę energii elektrycznej, będącej przedmiotem Wniosku, składają się następujące elementy: opłata stała za przesył, opłata przejściowa, składnik jakościowy, opłata mocowa zmienna, opłata za energię czynną, opłata za energię bierną pobraną, opłata za energię bierną oddaną, opłata handlowa, opłata abonamentowa, opłata OZE oraz opłata kogeneracyjna. Powyższe znajduje potwierdzenie w wydruku faktury VAT, który został załączony do Wniosku.

Do uzupełnienia wniosku Wnioskodawca dołączył:

(…).

Uzasadnienie występowania świadczenia kompleksowego (dostawa towaru)

Co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Jeżeli jednak z ekonomicznego punktu widzenia jedno świadczenie obejmuje kilka czynności, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych.

Zagadnienie to było przedmiotem orzeczeń wydanych przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako „TSUE”).

Można tu przywołać na przykład wyrok z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 – Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV v. Staatssecretaris van Financien oraz wyrok z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie C-111/05 – Aktiebolaget NN v. Skatteverket. Wynika z nich, że jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, są ze sobą tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania VAT.

Podobnie w wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-392/11 Field Fisher Waterhouse LLP, ECLI:EU:C:2012:597, pkt 15 i 16 wyroku, TSUE stwierdził: „Jednakże jeżeli transakcja obejmuje wiele elementów powstaje pytanie, czy należy uznać, iż składa się ona z jednego świadczenia czy też kilku odrębnych i niezależnych świadczeń, które należy oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku VAT. Z orzecznictwa Trybunału wynika bowiem, że w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem, odpowiednio, prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jednolitą czynność, gdy nie są one niezależne” (wyrok z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Part Service, Zb.Orz. s. I-897, pkt 51).

Jak wynika z orzecznictwa TSUE, gdy transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich jest ona dokonywana, w celu określenia po pierwsze, czy chodzi o dwa lub więcej świadczenia odrębne, czy też jest to jedno świadczenie złożone z kilku czynności. Po drugie, czy w tym ostatnim przypadku to jedno świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako dostawa towarów, czy jako świadczenie usług. Charakter danego świadczenia należy oceniać biorąc pod uwagę punkt widzenia nabywcy oraz cechy charakterystyczne tego świadczenia.

Pojedyncze świadczenie kompleksowe ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za czynność zasadniczą (główną), podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako czynności pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do czynności zasadniczej.

Na świadczenie kompleksowe składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu, tj. do wykonania świadczenia głównego. Czynność należy natomiast uznać za pomocniczą, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element świadczenia kompleksowego wówczas, gdy cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać czynności głównej bez czynności pomocniczej.

Jeżeli jednak w skład świadczenia wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności zasadniczej, głównej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego.

Zatem świadczenie kompleksowe (złożone) ma miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy, dzieli je na świadczenie główne i świadczenia pomocnicze tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie ze świadczenia głównego (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia głównego). Jeżeli jednak świadczenia te można rozdzielić tak, że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy, to wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa (lub więcej) niezależnie opodatkowane świadczenia.

Powyższe kryteria zostały podsumowane w wyroku TSUE z dnia 4 marca 2021 r. w sprawie C-581/19. Powołując się na dotychczasowe własne orzecznictwo TSUE wyjaśnił w nim, że pierwszym kryterium, które należy wziąć pod uwagę rozpatrując świadczenie pod kątem jego kompleksowości, jest brak samodzielnego celu świadczenia z punktu widzenia przeciętnego konsumenta. Zatem świadczenie należy uznać za pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi ono dla klienta celu samo w sobie, lecz środek, dzięki któremu można lepiej skorzystać z usługi głównej. Drugie kryterium, które stanowi w rzeczywistości wskazówkę istnienia pierwszego, dotyczy uwzględnienia wartości każdego ze świadczeń składających się na transakcję gospodarczą, przy czym jedna z nich jest minimalna, a nawet marginalna w stosunku do drugiej.

Dodatkowo, stosownie do art. 8 ust. 2a ustawy w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W opisanym przypadku elementem dominującym (świadczeniem głównym) jest/będzie dostawa energii elektrycznej. Nabywcy końcowi zainteresowani są bowiem wyłącznie nabyciem towaru jakim jest energia elektryczna. Usługa dystrybucji (dostarczenie) energii, ma charakter pomocniczy w stosunku do czynności dostawy energii (towaru). Usługa dystrybucji energii nie ma tu charakteru samoistnego, nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz służy wykonaniu świadczenia głównego jakim jest niewątpliwie dostawa energii, jest ona środkiem do zrealizowania sprzedaży towaru (energii elektrycznej). Z punktu widzenia odbiorcy energii elektrycznej, zakup samej usługi dystrybucji byłby bezprzedmiotowy.

Z opisu wynika, że wykonywane przez Wnioskodawcę czynności (tj. refakturowanie na najemcę kosztów zużycia energii elektrycznej oraz kosztów dystrybucji tej energii), z których składa się świadczenie będące przedmiotem sprawy, są ze sobą ściśle powiązane, prowadzą do realizacji określonego celu i z punktu widzenia nabywcy tworzą jedną całość.

Mając powyższe na uwadze, świadczenie związane z refakturą na najemcę kosztów zużycia i dystrybucji energii, dla celów podatku od towarów i usług, należy uznać za jedno świadczenie kompleksowe, w którym świadczeniem głównym jest/będzie dostawa towaru tj. dostawa energii elektrycznej.

Uzasadnienie klasyfikacji towaru

Stosownie do brzmienia art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacji w układzie odpowiadającym Nomenklaturze scalonej (CN) zgodnej z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, ze zm. – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, ze zm.) lub w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są klasyfikowane według Nomenklatury scalonej (CN) lub klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują działy, pozycje, podpozycje lub kody Nomenklatury scalonej (CN) lub symbole klasyfikacji statystycznych.

Zgodnie z art. 1 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej Nomenklatura scalona obejmuje:

a) nomenklaturę Systemu Zharmonizowanego;

b) wspólnotowe podpodziały do tej nomenklatury nazywane „podpozycjami CN” w tych przypadkach, gdy określona jest odpowiadająca stawka celna;

c) przepisy wstępne, dodatkowe uwagi do sekcji lub działów oraz przypisy odnoszące się do podpozycji CN.

Jednolitemu stosowaniu zarówno Systemu Zharmonizowanego (HS), jak i Nomenklatury scalonej (CN) służą Noty wyjaśniające.

Klasyfikacja towarów w Nomenklaturze scalonej podlega regułom zawartym w Ogólnych regułach interpretacji Nomenklatury scalonej zapewniającym jednolitą interpretację, co oznacza, że dany towar jest zawsze klasyfikowany do jednej i tej samej pozycji i podpozycji z wyłączeniem wszelkich innych, które mogłyby być brane pod uwagę.

Reguła 1 Ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej (ORINS) wskazuje, że tytuły sekcji, działów i poddziałów mają znaczenie wyłącznie orientacyjne. Dla celów prawnych klasyfikację towarów ustala się zgodnie z brzmieniem pozycji i uwag do sekcji lub działów oraz zgodnie z Ogólnymi regułami interpretacji Nomenklatury scalonej.

Zgodnie z tytułem działu 27 Nomenklatury scalonej, dział ten obejmuje Paliwa mineralne, oleje mineralne i produkty ich destylacji; substancje bitumiczne; woski mineralne.

Z brzmienia kodu CN 2716 00 00 wynika, że obejmuje on Energię elektryczną.

Uwzględniając powyższe, przedmiotowy towar (energia elektryczna) spełnia kryteria i posiada właściwości dla towarów objętych kodem 2716 00 00 Nomenklatury scalonej (CN). Klasyfikacja towaru została dokonana zgodnie z postanowieniami 1. reguły Ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej.

Uzasadnienie zastosowania stawki podatku od towarów i usług

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146aa ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2, art. 110 i art. 138i ust. 4, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 146aa ust. 1a ustawy, jeżeli roku następującym po roku, dla którego osiągnięte zostały wartości, o których mowa w ust. 1, zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 112d ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, stosowanie stawek, o których mowa w ust. 1, przedłuża się do końca roku następującego po roku, w którym:

1. kwota wydatków jest obliczana zgodnie z art. 112aa ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych w związku ze spełnieniem warunków, o których mowa w art. 112d ust. 4 tej ustawy, oraz

2. wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%.

Zgodnie z art. 146db pkt 1 ustawy dodanym przez art. 1 ustawy z dnia 13 stycznia 2022 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 196), w okresie od dnia 1 lutego 2022 r. do dnia 31 lipca 2022 r. dla energii elektrycznej (CN 2716 00 00) - stawka podatku wynosi 5%.

Stosownie natomiast do § 10f Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 marca 2020 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1696 ze zm.) od dnia 1 stycznia 2022 r. do dnia 31 stycznia 2022 r. obniżoną do wysokości 5% stawkę podatku stosuje się do dostawy, wewnątrzwspólnotowego nabycia i importu energii elektrycznej (CN 2716 00 00), z zastrzeżeniem art. 44 pkt 2 i art. 45 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W związku z powyższym, ponieważ opisany we wniosku towar (energia elektryczna), stanowiący dominujący element świadczenia kompleksowego, klasyfikowany jest do kodu 2716 00 00 Nomenklatury scalonej (CN), jego dostawa, import lub wewnątrzwspólnotowe nabycie podlega opodatkowaniu stawką podatku od towarów i usług w wysokości 5%, na podstawie art. 146db pkt 1 ustawy.

Powyższa stawka ma zastosowanie dla towaru, którego dostawa ma dominujący charakter dla opisanego świadczenia kompleksowego, tym samym każdy składnik świadczenia kompleksowego będzie opodatkowany tą stawką podatku.

Informacje dodatkowe

Niniejsza WIS jest ważna, jeśli w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania zwolnienie podmiotowe lub przedmiotowe od podatku od towarów i usług (art. 42a ustawy). W zakresie wyeliminowania lub zastosowania zwolnienia Wnioskodawca może zwrócić się o interpretację indywidualną do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Podmiot, na rzecz którego wydano WIS, może ją stosować wyłącznie do towaru (świadczenia kompleksowego) tożsamego pod każdym względem z towarem (świadczeniem kompleksowym) będącym przedmiotem niniejszej decyzji.

Niniejsza WIS wiąże organy podatkowe wobec podmiotu, dla którego została wydana, w odniesieniu do towaru (świadczenia kompleksowego) będącego jej przedmiotem, który zostanie sprzedany, zaimportowany lub wewnątrzwspólnotowo nabyty po dniu, w którym WIS została doręczona (art. 42c ust. 1 pkt 3 ustawy), z wyjątkiem następujących przypadków:

- podmiot ten złożył fałszywe oświadczenie, że w dniu złożenia wniosku o WIS, w zakresie przedmiotowym tego wniosku, nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani kontrola celno-skarbowa oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego (art. 42b ust. 3 ustawy),

- towar (świadczenie kompleksowe), będący przedmiotem niniejszej WIS, stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy (art. 42ca ustawy).

Niniejsza WIS jest ważna przez okres 5 lat licząc od dnia jej wydania (art. 42ha ustawy), przy czym wygasa ona z mocy prawa przed upływem tego terminu w przypadku zmiany przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług odnoszących się do towaru (świadczenia kompleksowego), będącego przedmiotem tej WIS, w wyniku której WIS staje się niezgodna z tymi przepisami. Wygaśnięcie WIS następuje z dniem wejścia w życie przepisów, w wyniku których stała się z nimi niezgodna (art. 42h ust. 1 ustawy).

W tym konkretnym przypadku niniejsza WIS ma moc wiążącą do 31 lipca 2022 r., chyba że nastąpi przedłużenie zastosowania stawki 5% wynikające z przepisu art. 1 ustawy z dnia 13 stycznia 2022 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 196).

Do liczenia terminów okresu ważności WIS stosuje się odpowiednio art. 12 Ordynacji podatkowej.

POUCZENIE

Od niniejszej decyzji - stosownie do art. 220 § 1 w związku z art. 221 oraz art. 223 § 2 Ordynacji podatkowej - służy Stronie odwołanie do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia, na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP.

W przypadku wnoszenia odwołania w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Odwołanie od decyzji organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 Ordynacji podatkowej).