Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług, dotyczące obowiązków związanych z nabyciem wewnątrzwspólnotowych paliw, jest nieprawidłowe w zakresie dotyczącym pytania oznaczonego nr 1 i 3.

Informuję równocześnie, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 stycznia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący obowiązków związanych z nabyciem wewnątrzwspólnotowych paliw.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A. z siedzibą w B. (dalej jako „Spółka”) jest właścicielem i operatorem (…) w B., w ramach tej działalności Spółka prowadzi również skład podatkowy. Spółka prowadzi działalność zgodnie z otrzymanymi koncesjami na magazynowanie paliw ciekłych i na przeładunek paliw ciekłych oraz koncesji na wytwarzanie paliw ciekłych oraz zezwoleniem na prowadzenie składu podatkowego.

W ramach prowadzonej działalności Spółka jest płatnikiem podatku od towarów i usług od nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw ciekłych, wymienionych w art. 103 ust. 5aa ustawy o VAT (podatek od towarów i usług) przez kontrahenta, magazynowanych w składzie podatkowym Spółki. W oparciu o art. 17a oraz art. 103 ust. 5a ustawy VAT Spółka, jako płatnik, oblicza oraz pobiera od partnera handlowego jako podatnika kwotę należnego podatku VAT, a następnie odprowadza ten podatek do właściwego organu podatkowego oraz składa deklaracje podatkowe w wymaganej formie.

W dniu 9 września 2021 roku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok w sprawie o sygnaturze C-855/19, w którym uznał, że mechanizm płatności VAT uregulowany w art. 103 ust. 5a ustawy o VAT za niezgodny z przepisami prawa unijnego.

Spółka stoi na stanowisku, że pomimo wydania powyższego wyroku przepis art. 103 ust. 5a ustawy o VAT pozostaje w obrocie prawnym, aż do czasu usunięcia go w wyniku zmian legislacyjnych przez odpowiednie polskie organy.

Niemniej jednak Spółka spodziewa się, że część partnerów handlowych odstąpi od stosowania mechanizmu przewidzianego w art. 103 ust. 5a ustawy o VAT i stosować będzie ogólny przepis regulujący sposób obliczania i wypłacania podatku VAT z tytułu transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, tj. art. 103 ust. 1 ustawy o VAT. Dotychczas do Spółki zwrócił się jeden z partnerów handlowych informując o zamiarze odstąpienia od stosowania art. 103 ust. 5a ustawy o VAT, okazując przy tym uzyskaną przez niego interpretację indywidualną dopuszczającą taką możliwość.

W konsekwencji powyższego może dojść do sytuacji, w której partner handlowy działając w oparciu o ogólne zasady sam dokona obliczenia i wpłacania podatku na rachunek urzędu skarbowego w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy. Spółka tymczasem stosując art. 103 ust. 5a ustawy o VAT zobowiązana będzie do poboru i zapłaty kwoty podatku VAT na rachunek odpowiedniego urzędu skarbowego do 5 dnia od wprowadzenia paliwa do składu podatkowego Spółki.

Powyższa niezgodność w stosowaniu metod obliczenia i płatności podatku VAT od wyrobów wskazanych w art. 103 ust. 5aa ustawy o VAT spowoduje (w świetle nadal obowiązujących przepisów ustawy o VAT), że Spółka nie zrealizuje obowiązku poboru i zapłaty podatku VAT w terminie do 5 dnia od dnia wprowadzenia paliw ciekłych do składu podatkowego Spółki i tym samym po stronie Spółki powstanie zaległość podatkowa. Jednocześnie partner handlowy Spółki działając w oparciu o ogólne zasady odprowadzi tę kwotę podatku VAT do właściwego urzędu skarbowego w późniejszym terminie. W konsekwencji po stronie urzędu skarbowego nie zostanie odnotowana zaległość w zapłacie tego podatku VAT.

Pytania

1. Czy w związku z wydaniem wyrok Trybunały Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 9 września 2021 roku (C-855/19), w przypadku gdy podatnik korzystający z usług Spółki prowadzącej skład podatkowy (płatnik) zdecyduje się stosować ogólne zasady zapłaty podatku VAT wynikające z art. 103 ust. 1 ustawy o VAT z pominięciem kwestionowanego art. 103 ust. 5a ustawy o VAT, Spółka zobowiązana będzie do pobrania należnego podatku VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów określonych w art. 103 ust. 5aa ustawy o VAT i odprowadzenia go do odpowiedniego urzędu skarbowego?

2. Czy w przypadku, gdy podatnik korzystający z usług Spółki prowadzącej skład podatkowy zdecyduje się stosować ogólne zasady zapłaty podatku VAT wynikające z art. 103 ust. 1 ustawy o VAT z pominięciem kwestionowanego art. 103 ust. 5a ustawy o VAT, Spółka poniesie odpowiedzialność z tytuły niezrealizowania przez Spółkę obowiązku poboru i odprowadzeni podatku VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów określonych w art. 103 ust. 5aa ustawy o VAT?

3. Czy aby Spółka uznała decyzję partnera handlowego w kwestii odstąpienia od stosowania mechanizmu z art. 103 ust. 5a ustawy o VAT za wiążącą konieczne jest okazanie przez takiego partnera handlowego wiążącej dla niego interpretacji indywidualnej w tym zakresie?

Stanowisko w sprawie

Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku gdy partner handlowy poinformuje Spółkę, że korzystać będzie z zasad ogólnych rozliczania podatku VAT i dokona w szczególności zapłaty podatku VAT we własnym zakresie, Spółka nie będzie zobowiązana do realizacji obowiązku naliczenia, poboru i zapłaty podatku VAT nałożonego na spółkę art. 103 ust. 5a ustawy o VAT. Odstąpienie od stosowania tego przepisu nie spowoduje powstania w takim przypadku po stronie Spółki zaległości podatkowych. Spółka również nie będzie zobowiązana do zapłaty ewentualnych odsetek podatkowych, które mogłyby zostać naliczone za okres od 6 dnia od wprowadzenia towaru do składu podatkowego aż do dnia dokonania przez partnera handlowego Spółki zapłaty odpowiedniej kwoty podatku VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia tego towaru.

Co do zasady, na podstawie art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, płatnik który nie dokonał obliczenia, pobrania i wpłacenia podatku odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony. Niemniej jednak wskazać należy, że zgodnie z art. 30 § 5 ustawy Ordynacja podatkowa powyższej zasady odpowiedzialności nie stosuje się, jeżeli odrębne przepisy stanowią inaczej albo jeżeli podatek nie został pobrany z winy podatnika.

W doktrynie przyjęto stanowisko, że płatnik, działający w interesie wierzyciela podatkowego i arbitralnie wyznaczony przez przepisy prawa do pełnienia swojej funkcji, powinien być chroniony w możliwie daleko idący sposób przed konsekwencjami zdarzeń od niego niezależnych, które mogłyby negatywnie wpływać na jego sytuację. W związku z tym uznaje się, że przez winę podatnika należy rozumieć wszelkie przyczyny leżące po stronie podatnika, tj. działania i zaniechania niekoniecznie uznawane za zawinione w rozumieniu prawa karnego czy cywilnego, a mające wpływ na zachowanie się płatnika. Przyjęcie stanowiska odmiennego prowadziłoby do dyskryminowania płatników w stopniu nieznajdującym usprawiedliwienia nawet w takich wartościach, jak taniość, szybkość i prostota poboru podatku (tak, T. Dębowska-Romanowska, „Obliczenie podatku”).

Stanowisko doktryny znajduje również szerokie poparcie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 8 kwietnia 2011 roku (II FSK 2094/09) odpowiedzialność płatnika wyłączają wszelkie okoliczności leżące po stronie podatnika, które uniemożliwiają płatnikowi pobór podatku w pełnej wysokości. Podobnie również w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 lipca 2012 roku, sygn. II FSK 24/11, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 24 sierpnia 2011 roku, sygn. I SA/Gd 651/11.

Tym samym warunkiem uznania winy płatnika jest uprzednie wykluczenie winy podatnika.

W przedstawionym stanie faktycznym [zdarzeniu przyszłym – przypis Organu], niewątpliwym jest, że w przypadku skorzystania przez partnera handlowego Spółki (podatnika) z zasad ogólnych obliczania i zapłaty podatku VAT, pobór tego podatku oraz jego zapłata przez Spółkę (jako płatnika na podstawie art. 103 ust. 5a ustawy o VAT) będzie niemożliwe z wyłącznej winy partnera handlowego Spółki (podatnika). Zatem, Spółka nie może ponosić negatywnych konsekwencji takiej interpretacji zaistniałego stanu prawnego przez partnera handlowego Spółki. Ponadto, w takiej sytuacji, Spółka nie będzie zobowiązana do podejmowania jakichkolwiek czynności prawnych mających na celu realizacje poboru kwoty podatku VAT od partnera handlowego (podatnika).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, dotyczące obowiązków związanych z nabyciem wewnątrzwspólnotowych paliw, jest nieprawidłowe w zakresie dotyczącym pytania nr 1 i 3.

W zakresie pytania nr 2, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r., poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług_,_ zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów na terytorium kraju;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast na mocy art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (`(...)`).

Z kolei zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy:

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 17a ustawy:

Płatnikiem podatku od wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 103 ust. 5a pkt 1 i 2, jest odpowiednio zarejestrowany odbiorca lub podmiot prowadzący skład podatkowy, dokonujący na rzecz podmiotu, o którym mowa w art. 48 ust. 9 lub art. 59 ust. 8 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym, wewnątrzwspólnotowego nabycia w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym.

Zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy:

W wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 8 i 9. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio.

Jak wskazuje art. 99 ust. 11a ustawy:

W przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 103 ust. 5a, podatnik jest obowiązany składać naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu w sprawie rozliczania podatku akcyzowego deklaracje o należnych kwotach podatku za okresy miesięczne, w terminie do 5. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek ich zapłaty. W przypadku, o którym mowa w art. 17a, deklarację składa płatnik.

W tym miejscu należy wskazać, że od 1 listopada 2019 r. obowiązuje wzór deklaracji o należnych kwotach podatku od towarów i usług w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia paliw silnikowych (VAT-14) określony w drodze rozporządzenia Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z 25 października 2019 r. w sprawie wzoru deklaracji o należnych kwotach podatku od towarów i usług w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 103 ust. 5a ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2019 r. poz. 2105).

Integralną częścią deklaracji VAT-14 jest załącznik VAT-14/A - „Rozliczenie wewnątrzwspólnotowego nabycia paliw silnikowych”, w którym wykazywane są wszystkie ww. transakcje dokonane w danym miesiącu, łącznie z podaniem danych podatnika, na rzecz którego dokonuje się rozliczenia VAT oraz daty i wartości transakcji. Transakcje wpisywane są chronologicznie, według dat ich dokonania wraz z podaniem kwoty podatku należnego, obliczonego od konkretnej transakcji.

W objaśnieniach do deklaracji VAT-14 wyjaśniono, że w poz. 10 należy wpisać łączną kwotę podatku stanowiącą sumę kwot cząstkowych, które winny być wpłacone zgodnie z art. 103 ust. 5a i 5b ustawy. Natomiast w objaśnieniach do załącznika VAT-14/A wskazano, że w kolumnie „f”, należy wpisać datę transakcji powodującej powstanie obowiązku zapłaty kwoty podatku, przez datę transakcji należy rozumieć datę, od której liczy się termin wpłaty kwoty podatku zgodnie z art. 103 ust. 5a i 5b ustawy.

Zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy:

Podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 1a-4 oraz art. 33 i art. 33b.

Natomiast art. 103 ust. 5a ustawy stanowi, że:

W przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o których mowa w ust. 5aa, podatnik jest obowiązany, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania kwot podatku na rachunek urzędu skarbowego właściwego w zakresie wpłat podatku akcyzowego:

1. w terminie 5 dni od dnia, w którym towary te zostały wprowadzone do określonego we właściwym zezwoleniu miejsca odbioru wyrobów akcyzowych – jeżeli towary są nabywane wewnątrzwspólnotowo w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym przez zarejestrowanego odbiorcę z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym;

2. w terminie 5 dni od dnia wprowadzenia tych towarów z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju do składu podatkowego;

3. z chwilą przemieszczenia tych towarów na terytorium kraju – jeżeli towary są przemieszczane poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym.

Stosownie do art. 103 ust. 5aa ustawy:

Przepis ust. 5a stosuje się do następujących towarów:

1. benzyn lotniczych (CN 2710 12 31);

2. benzyn silnikowych (CN 2710 12 25 – z wyłączeniem benzyn lakowych i przemysłowych, CN 2710 12 41, CN 2710 12 45, CN 2710 12 49, CN 2710 12 50, CN 2710 12 90, CN 2207 20 00);

3. gazu płynnego (LPG) – (CN 2711 12, CN 2711 13, CN 2711 14 00, CN 2711 19 00);

4. olejów napędowych (CN 2710 19 43, CN 2710 20 11);

5. olejów opałowych (CN 2710 19 62, CN 2710 19 66, CN 2710 19 67, CN 2710 20 32, CN 2710 20 38, CN 2710 20 90);

6. paliw typu benzyny do silników odrzutowych (CN 2710 12 70);

7. paliw typu nafty do silników odrzutowych (CN 2710 19 21);

8. pozostałych olejów napędowych (CN 2710 19 46, CN 2710 19 47, CN 2710 19 48, CN 2710 20 16, CN 2710 20 19);

9. paliw ciekłych w rozumieniu ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw (Dz. U. z 2021 r. poz. 133), które nie zostały ujęte w pkt 1-4 i 6-8;

10. biopaliw ciekłych w rozumieniu ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1233 i 1565);

11. pozostałych towarów, o których mowa w art. 86 ust. 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym, wymienionych w załączniku nr 1 do tej ustawy, bez względu na kod CN.

Na mocy art. 103 ust. 5ab ustawy:

Zmiany w Nomenklaturze Scalonej (CN) nie powodują zmian opodatkowania podatkiem towarów wymienionych w ust. 5aa, jeżeli nie zostały określone w ustawie.

W myśl art. 103 ust. 5ac dodanego ustawą z 9 grudnia 2021 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2427, dalej „ustawa nowelizująca”), który wszedł w życie 28 grudnia 2021 r.:

Jeżeli termin płatności podatku określony zgodnie z ust. 5a przypada na dzień wcześniejszy niż dzień wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, dokumentującej dokonanie dostawy towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, termin ten upływa w dniu następującym po dniu wystawienia tej faktury, nie później jednak niż 16. dnia miesiąca następującego po miesiącu dokonania dostawy towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia.

Zgodnie z art. 103 ust. 5c zmienionym ustawą nowelizującą, który wszedł w życie 28 grudnia 2021 r.:

Przepisy ust. 5a pkt 1 i 2 oraz ust. 5ac stosuje się odpowiednio, jeżeli podatek jest pobierany przez płatnika.

W myśl art. 103 ust. 5d ustawy:

Organem właściwym w zakresie zobowiązań z tytułu kwot podatku, o których mowa w ust. 5a, jest organ podatkowy właściwy w sprawie rozliczania podatku akcyzowego.

W tym miejscu wskazać także należy, że zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540ze zm.):

Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Jak z kolei stanowi art. 30 ustawy Ordynacja podatkowa:

§ 1 Płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

§ 2 Inkasent, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 9, odpowiada za podatek pobrany a niewpłacony.

§ 3 Płatnik lub inkasent odpowiada za należności wymienione w § 1 lub 2 całym swoim majątkiem.

§ 4 Jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi okoliczność, o której mowa w § 1 lub 2, organ ten wydaje decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta, w której określa wysokość należności z tytułu niepobranego lub pobranego, a niewpłaconego podatku.

§ 5 Przepisów § 1-4 nie stosuje się, jeżeli odrębne przepisy stanowią inaczej albo jeżeli podatek nie został pobrany z winy podatnika; w tych przypadkach organ podatkowy wydaje decyzję o odpowiedzialności podatnika. Odpowiedzialność podatnika można orzec w decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego.

Natomiast zgodnie art. 68 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. L 347 z 11.12.2006, s. 1, ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą”:

Zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce z chwilą dokonania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uważa się za dokonane w momencie, gdy dostawę podobnych towarów uważa się za dokonaną na terytorium danego państwa członkowskiego.

Zgodnie z art. 69 Dyrektywy:

W przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów VAT staje się wymagalny z chwilą wystawienia faktury, lub, jeżeli przed tym dniem nie wystawiono faktury, z upływem terminu, o którym mowa w art. 222 akapit pierwszy.

Stosownie do art. 206 Dyrektywy:

Każdy podatnik zobowiązany do zapłaty VAT musi zapłacić kwotę netto VAT w momencie składania deklaracji VAT przewidzianej w art. 250. Państwa członkowskie mogą jednakże ustalić inny termin zapłaty tej kwoty lub pobrać zaliczki od tej kwoty.

Jak stanowi art. 273 Dyrektywy:

Państwa członkowskie mogą nałożyć inne obowiązki, jakie uznają za niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru VAT i zapobieżenia oszustwom podatkowym, pod warunkiem równego traktowania transakcji krajowych i transakcji dokonywanych między państwami członkowskimi przez podatników oraz pod warunkiem, że obowiązki te, w wymianie handlowej między państwami członkowskimi, nie będą prowadzić do powstania formalności związanych z przekraczaniem granic.

Możliwość przewidziana w akapicie pierwszym nie może zostać wykorzystana do nałożenia dodatkowych obowiązków związanych z fakturowaniem poza obowiązkami, które zostały określone w rozdziale 3.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że co do zasady, zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów wymienionych w art. 103 ust. 5aa ustawy, m.in. płatnicy obowiązani są na podstawie art. 103 ust. 5a pkt 2 w zw. z art. 17a i art. 105 ust. 5c ustawy do obliczania i wpłacania kwot podatku na rachunek urzędu skarbowego właściwego w zakresie wpłat podatku akcyzowego w terminie 5 dni od dnia wprowadzenia tych towarów z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju do składu podatkowego.

Niemniej w odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy, należy mieć na względzie powołany wyrok TSUE oraz co najistotniejsze, przepisy art. 103 ust. 5ac ustawy, które weszły w życie z dniem 28 grudnia 2021 r. i który to przepis będzie miał zastosowanie do obliczania i wpłaty podatku VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o których mowa w art. 103 ust. 5aa ustawy.

9 września 2021 r. został wydany wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-855/19, w którym stwierdzono, że art. 69, 206 i 273 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1), zmienionej dyrektywą Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r. (Dz.U. 2010, L 189, s. 1) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisowi prawa krajowego, który ustanawia obowiązek zapłaty VAT od wewnątrzwspólnotowego nabycia paliw, zanim podatek ten stanie się wymagalny w rozumieniu tego art. 69.

W świetle tego orzeczenia „(…) o ile art. 206 zdanie drugie dyrektywy VAT stanowi złagodzenie zasady ustanowionej w zdaniu pierwszym tego przepisu, ustanawiającym obowiązek zapłaty w momencie złożenia deklaracji VAT, który znajduje się w tytule XI rozdział 1 tej dyrektywy (Obowiązek podatkowy), o tyle artykuł ten nie może ustanawiać odstępstwa od art. 62 i 69 wspomnianej dyrektywy, które objęte są tytułem VI tej dyrektywy (Zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego i wymagalność podatku).

W konsekwencji, biorąc pod uwagę fakt, że możliwość pobierania zaliczek przewidziana na podstawie art. 206 zdanie drugie dyrektywy VAT pozwala państwom członkowskim na przyspieszenie nie daty wymagalności VAT, lecz jedynie daty zapłaty podatku, który stał się już wymagalny, przepis ten należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisowi prawa państwa członkowskiego wymagającemu zapłaty VAT, zanim podatek ten stanie się wymagalny na podstawie art. 69 tej dyrektywy.

Wniosku tego nie podważa art. 273 dyrektywy VAT, który stanowi, że z zastrzeżeniem spełnienia pewnych warunków wymienionych w tym przepisie państwa członkowskie mogą wprowadzić inne obowiązki, które uznają one za niezbędne do zapewnienia prawidłowego poboru VAT i zapobiegania oszustwom podatkowym. O ile bowiem państwa członkowskie dysponują zakresem uznania co do środków zmierzających do osiągnięcia tych celów, o tyle są one jednak zobowiązane do wykonywania swoich kompetencji w tej dziedzinie z poszanowaniem prawa Unii (zob. podobnie wyrok z dnia 15 kwietnia 2021 r., Grupa Warzywna, C-935/19, EU:C:2021:287, pkt 25, 26 i przytoczone tam orzecznictwo).

W związku z tym przepis prawa krajowego można uznać za zgodny ze wspomnianym art. 273 wyłącznie w zakresie, w jakim jest on zgodny w szczególności z innymi przepisami dyrektywy VAT” – pkt 33-36 wyroku.

Podkreślić jednak należy, że samo wydanie orzeczenia TSUE nie zmienia ani nie uchyla obowiązujących przepisów krajowych, a organy podatkowe nie mogą co do zasady same powoływać się wobec podatnika bezpośrednio na przepisy dyrektywy.

To podatnik, do czasu zmiany odpowiednich przepisów prawa krajowego, ma możliwość dokonania wyboru, tj. może zastosować obowiązujące normy prawa krajowego lub bezpośrednio zastosować przepisy dyrektywy z uwzględnieniem wykładni wskazanej w orzeczeniu TSUE.

Jednocześnie w przypadku zastosowania przez podatnika bezpośrednio przepisów dyrektywy z uwzględnieniem wykładni wskazanej przez TSUE, organy podatkowe są zobowiązane respektować rozstrzygnięcie TSUE zawarte w wyroku w sprawie C-855/19, przy czym jak wskazano wyżej, same nie mogą powoływać się bezpośrednio na przepisy dyrektywy wobec podatnika w tym zakresie.

Co istotne dla sprawy, na skutek wyroku TSUE ustawodawca wprowadził do ustawy art. 103 ust. 5ac, który obowiązuje od 28 grudnia 2021 r. Przepis ten wskazuje, że w sytuacji gdy termin płatności podatku określony zgodnie ze wskazanymi w art. 103 ust. 5a ustawy przypadnie przed powstaniem obowiązku podatkowego to termin płatności zostanie przesunięty na dzień po dniu wystawienia faktury, nie później jednak niż 16 dnia miesiąca następującego po miesiącu dokonania dostawy towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia. Przepis ten ma również zastosowanie w sytuacji, gdy podatek jest pobierany przez płatnika.

Zgodnie zatem z powyższym, gdy termin płatności podatku określony zgodnie z zasadami, o których mowa w art. 103 ust. 5a pkt 2 ustawy przypadnie przed powstaniem obowiązku podatkowego, to termin płatności zostanie przesunięty odpowiednio na dzień następujący po dniu powstania obowiązku podatkowego. Wprowadzony przepis art. 103 ust. 5ac nie ustanawia obowiązku zapłaty podatku VAT od wewnątrzwspólnotowego nabycia wyrobów, o których mowa w art. 103 ust. 5aa ustawy zanim podatek ten stał się wymagalny, dlatego też w aktualnym stanie prawnym obowiązującym od 28 grudnia 2021 r. nie zachodzą przesłanki do powoływania się na orzeczenie TSUE C-855/19.

Wyrok TSUE wskazywał na sytuację, że art. 69, 206 i 273 Dyrektywy stoją na przeszkodzie przepisowi prawa krajowego, który ustanawia obowiązek zapłaty VAT od wewnątrzwspólnotowego nabycia paliw, zanim podatek ten stanie się wymagalny.

W związku z powyższym w stanie prawnym obowiązującym od 28 grudnia 2021 r., podatnicy/płatnicy nie mogą powoływać się na orzeczenie TSUE, wskazując że przepisy ustawy są niezgodne z przepisami Dyrektywy.

Powyższej konkluzji nie zmienia również fakt, że Wnioskodawca jako płatnik działać będzie usługowo na rzecz partnera handlowego (nabywając na jego rzecz wewnątrzwspólnotowo paliwa), który poinformował Wnioskodawcę o zamiarze odstąpienia od stosowania art. 103 ust. 5a ustawy o VAT, okazując uzyskaną przez niego interpretację indywidualną dopuszczającą taką możliwość.

Wskazać bowiem należy, że interpretacje indywidualne spełniają swoje funkcje wyłącznie dla podmiotu na rzecz którego zostały wydane i co do zasady tracą swą aktualność w przypadku zmiany stanu prawnego lub zmiany przez Szefa KAS w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej.

Reasumując, co do zasady Wnioskodawca jako płatnik z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia paliw na rzecz swojego partnera handlowego powinien dokonać wpłaty podatku VAT w terminie 5 dni od dnia wprowadzenia tych towarów z terytorium UE do swojego składu podatkowego, pod warunkiem, że termin płatności podatku przypada w dniu wystawienia lub jest późniejszy niż dzień wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, dokumentującej dokonanie dostawy, która stanowi WN paliw (art. 103 ust. 5a pkt 2 ustawy).

W przypadku gdy wymieniony wyżej termin płatności przypada na dzień wcześniejszy niż dzień wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, dokumentującej dokonanie dostawy, która stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie paliw, termin ten upływa w dniu następującym po dniu wystawienia tej faktury, nie później niż 16. dnia miesiąca następującego po miesiącu dokonania dostawy towarów będących przedmiotem WN (art. 103 ust. 5ac ustawy).

Zatem w aktualnym stanie prawnym Wnioskodawca jako płatnik podatku VAT, który zamierza dokonywać w imieniu partnera handlowego wewnątrzwspólnotowego nabycia paliw silnikowych do swojego składu podatkowego w procedurze zawieszenia poboru podatku jest obowiązany do stosowania art. 103 ust. 5ac lub art. 103 ust. 5a pkt 2 ustawy.

Od 28 grudnia 2021 r. nastąpiła zmiana przepisów w zakresie obowiązku rozliczania podatku VAT w związku wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów o których mowa w art. 103 ust. 5aa ustawy. Wnioskodawca składając 24 stycznia 2022 r. wniosek o wydanie interpretacji indywidulanej, który dotyczy zdarzeń przyszłych nie ma więc możliwości stosowania zasad ogólnych, gdyż co do zasady jako płatnik będzie zobowiązany do dokonania wpłaty podatku VAT na konto właściwego organu podatkowego tylko w różnych terminach w zależności od tego kiedy powstanie obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia paliw.

Tym samym stanowisko Państwa w zakresie pytania oznaczonego nr 1 i 3 należy uznać za nieprawidłowe.

Natomiast w zakresie pytania nr 2 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).