Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 kwietnia 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 27 kwietnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania sprzedaży działki zabudowanej nr X. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 27 maja 2022 r. (wpływ tego samego dnia za pośrednictwem platformy ePUAP).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca sprzedaję zabudowaną nieruchomość stanowiącej działkę gruntu X położonej przy ul. S. w Ś. (której jest właścicielem -1658 m2) zgodnie z aktem notarialnym z 23 kwietnia 2022 r. a otrzymanej w 2015 r. jako darowizna od rodziców. Wnioskodawca jest osoba fizyczną i nie prowadzi działalności gospodarczej. Wartość działki nie została w żaden sposób zawyżona, nie jest wynikiem podziałów z większej działki, brak dodatkowych mediów zwiększających wartość działki co sugerowałoby celowe przygotowanie do sprzedaży zarobkowej. Nieruchomość zostanie sprzedana Spółce Komandytowej, która zamierza przeznaczyć działkę na cele budowlane.

W uzupełnieniu podał Pan, że:

Do sprzedaży działki dojdzie w terminie 26-29 sierpnia 2022.

Zawarł Pan umowę przedwstępną 23 kwietnia 2022 r.

Umowa przyrzeczona ma być zawarta do 31 sierpnia 2022, pozostała część kwoty zostanie przelana w dniu zawarcia umowy przyrzeczonej (był zadatek),nieruchomość zostanie wydana po wpłacie ostatniej części ceny.

W razie niewykonania umowy przez kupującego tj. w przypadku nie zwarcia umowy przyrzeczonej z przyczyn za które odp. ponosi kupujący Sprzedający może odstąpić od umowy.

W razie niewykonania umowy przez sprzedającego kupujący może żądać zapłaty kwoty trzykrotnie wyższej niż zadatek.

Więcej praw i obowiązków nie ustalano

Nie zostały ustalone inne warunki, które muszą zostać spełnione w celu zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży

Wyraził Pan zgodę na dysponowanie przez kupującego nieruchomością w rozumieniu art. 3 pkt. 11 w zw. z art. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994r Prawo budowlane dz. u. z 2020 poz. 1333 ze zm., wyraziłem zgodę na złożenie wniosku o wydanie decyzji o pozwolenie na budowę.

Udzielił Pan pełnomocnictwa kupującemu do reprezentowania go we wszelkich postępowaniach administracyjnych w sprawie wydania decyzji zatwierdzających projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę budynku lub budynków a także pozwolenia w sprawie zgód, uzgodnień i opinii oraz do reprezentowania w organach państwowych.

Kupujący jest w trakcie ustalania projektu budowlanego.

Na działce jest budynek mieszkalny, drewniany na podmurówce, parterowy, kryty blachą.

Działka na dzień sprzedaży będzie zabudowana.

Nieruchomość wykorzystywał Pan osobiście na wakacyjne wyjazdy i długie weekendy.

Na pytanie organu „Czy przez cały okres posiadania wykorzystywał Pan przedmiotową nieruchomość zabudowaną wyłącznie do celów osobistych jeżeli tak to jakich jeśli nie, to z jakiego powodu” Udzielił Pan następującej odpowiedzi „Wyłącznie cele osobiste – rekreacja”.

Na pytanie organu „Czy kiedykolwiek działka nr X lub znajdujące się na niej obiekty były przedmiotem najmu, dzierżawy lub innych umów, jeśli tak to jakie pożytki czerpał Pan z tego tytułu?” Udzielił Pan następującej odpowiedzi „Nigdy nie była wynajmowana i niewydzierżawiana”.

Na pytanie organu „Czy budynek/budynki, znajdujący/znajdujące się na działce jest/są budynkiem w rozumieniu przepisów art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane” Udzielił Pan odpowiedzi „Nie, gdyż nie posiada fundamentów”.

Na pytanie organu „Czy budowla/budowle, znajdujący/znajdujące się na działce jest/są budowlami w rozumieniu przepisów art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane?” Wnioskodawca udzielił następującej odpowiedzi „Nie, nie jest”.

Na pytanie organu „Jaki jest symbol PKOB, nazwa grupowania oraz wyszczególnienie budynków/budowli, wg Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.)? Udzielił Pan następującej odpowiedzi Symbol -1110 budynek mieszkalny jednorodzinny, dom letni.

Na pytanie organu „Czy poszczególne budynki/budowle są trwale związane z gruntem?” Udzielił Pan następującej odpowiedzi „Tak, budynek jest związany z gruntem ale nie posiada fundamentu”.

Na pytanie organu „Kiedy nastąpiło pierwsze zajęcie/używanie budynków/budowli lub ich części? Proszę wskazać miesiąc i rok”. Udzielił Pan następującej odpowiedzi „Pierwsze zajęcie nastąpiło w sierpniu 1978”.

Na pytanie organu „Czy pomiędzy pierwszym zajęciem/używaniem przedmiotowych budynków/budowli lub ich części a ich dostawą upłynie okres dłuższy niż 2 lata?” Udzielił Pan odpowiedzi „Tak upłynął okres 2 lat.

Na pytanie organu „Czy budynki/budowle były/są wykorzystywane przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług? Jeżeli tak, to jaką działalność zwolnioną z opodatkowania podatkiem VAT (podatek od towarów i usług), do której wykorzystywane były/są ww. budynki/budowle, Pan wykonywał – należy podać podstawę prawną zwolnienia? Udzielił Pan następującej odpowiedzi „Nie były i nie są wykorzystywane na cele działalności zwolnionej od podatku”.

Nie ponoszono nakładów ulepszenia.

Nie dokonywał Pan sprzedaży innych nieruchomości.

Posiada Pan wraz z dwójką dzieci mieszkanie spółdzielcze własnościowe, które zamierza sprzedać -64 m2.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu)

Czy zachodzi przesłanka na uznanie mnie za podatnika od towarów i usług co nakazywało by zapłacić mi podatek od tej transakcji?

Pana stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu)

Według Wnioskodawcy będąc osobą fizyczną nie posiadającą działalności gosp. a także celowo nie przygotowując działki do celów zarobkowych Wnioskodawca jest zwolniony z podatku od towarów i usług.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931), zwanej dalej „ustawą” lub „ustawą o VAT”:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach – rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy:

Sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W świetle powołanych powyżej przepisów budynki, budowle oraz grunt spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Według art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

W przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności, w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Zatem w kwestii opodatkowania sprzedaży udziału we współwłasności ww. działki istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy Sprzedający w celu dokonania sprzedaży ww. nieruchomości podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W niniejszej sprawie należy również odwołać się do orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10), z którego wynika, że dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z ww. orzeczenia wynika również, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Kwestie dotyczące stosunków cywilnoprawnych między podmiotami, w tym kwestie dotyczące przeniesienia własności nieruchomości, reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r.– Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.).

Zgodnie z art. 535 Kodeksu cywilnego:

Przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Moment przeniesienia własności nieruchomości został określony w art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego, w myśl którego:

Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej, albo że strony inaczej postanowiły.

Z kolei umowa przedwstępna została uregulowana w art. 389-396 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 389 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego:

Umowa, przez którą jedna ze stron lub obie zobowiązują się do zawarcia oznaczonej umowy (umowa przedwstępna), powinna określać istotne postanowienia umowy przyrzeczonej. Jeżeli termin, w ciągu którego ma być zawarta umowa przyrzeczona, nie został oznaczony, powinna ona być zawarta w odpowiednim terminie wyznaczonym przez stronę uprawnioną do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej.

Jeżeli obie strony są uprawnione do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej i każda z nich wyznaczyła inny termin, strony wiąże termin wyznaczony przez stronę, która wcześniej złożyła stosowne oświadczenie. Jeżeli w ciągu roku od dnia zawarcia umowy przedwstępnej nie został wyznaczony termin do zawarcia umowy przyrzeczonej, nie można żądać jej.

Umowa przedwstępna jest więc jedynie zobowiązaniem do przeniesienia własności, lecz własności nie przenosi. Kupujący nie otrzymuje na mocy tej umowy żadnych uprawnień właścicielskich. Właścicielem zostaje dopiero dzięki zawarciu umowy przyrzeczonej.

Tym samym, zgodnie z powyższymi normami prawa cywilnego – umowa przedwstępna, będąca przyrzeczeniem zawarcia właściwej umowy sprzedaży, nawet jeśli sporządzona została w formie aktu notarialnego, nie powoduje przeniesienia prawa własności nieruchomości.

Ponadto należy zwrócić uwagę na kwestię udzielania pełnomocnictw, która to została uregulowana w Tytule IV Działu VI Przedstawicielstwo, Rozdział I Przepisy ogólne, Rozdział II Pełnomocnictwo, ustawy Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego:

Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela.

W świetle § 2 tego artykułu:

Czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

W myśl art. 96 ww. Kodeksu cywilnego:

Umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo).

Stosownie do art. 98 ww. Kodeksu:

Pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności.

Zgodnie z art. 99 § 1 Kodeksu cywilnego:

Jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie.

W myśl § 2 powołanego artykułu:

Pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.

Na mocy art. 108 ww. Kodeksu cywilnego:

Pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony.

W myśl art. 109 Kodeksu cywilnego:

Przepisy działu niniejszego stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie woli ma być złożone przedstawicielowi.

Jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo – to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w terminie 26-29 sierpnia 2022 r. zamierza sprzedać działkę nr X na której znajduje się budynek mieszkalny, drewniany na podmurówce, parterowy, kryty blachą. Ww. nieruchomość w2015 r. otrzymał Pan w darowiźnie od rodziców. Jest Pan osoba fizyczną i nie prowadzi działalności gospodarczej. Zawarł Pan umowę przedwstępną 23 kwietnia 2022 r. Nieruchomość zostanie sprzedana Spółce Komandytowej, która zamierza przeznaczyć działkę na cele budowlane. Wyraził Pan zgodę na dysponowanie przez Kupującego nieruchomością w rozumieniu art. 3 pkt. 11 w zw. z art. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994r Prawo budowlane dz. u. z 2020 poz. 1333 ze zm., wyraził Pan zgodę na złożenie wniosku o wydanie decyzji o pozwolenie na budowę. Ponadto udzielił Pan pełnomocnictwa kupującemu do reprezentowania go we wszelkich postępowaniach administracyjnych w sprawie wydania decyzji zatwierdzających projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę budynku lub budynków a także pozwolenia w sprawie zgód, uzgodnień i opinii oraz do reprezentowania w organach państwowych. Kupujący jest w trakcie ustalania projektu budowlanego. Jak podaje Wnioskodawca wartość działki nie została w żaden sposób zawyżona, nie jest wynikiem podziałów z większej działki, brak dodatkowych mediów zwiększających wartość działki co sugerowałoby celowe przygotowanie do sprzedaży zarobkowej. Nieruchomość wykorzystywał Pan osobiście na wakacyjne wyjazdy i długie weekendy.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że z całokształtu okoliczności sprawy nie wynika taka Pana aktywność, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Zatem należy uznać, że sprzedaż przez Pana ww. nieruchomości nie stanowi działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Brak jest bowiem przesłanek świadczących o takiej Pana aktywności w przedmiocie zbycia opisanej nieruchomości, która jest porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Nie występuje bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że dostawa ww. nieruchomości. wypełnia przesłanki działalności gospodarczej.

Jak wynika bowiem z opisu sprawy, jest Pan osobą fizyczną i nie prowadzi Pan działalności gospodarczej. Jak Pan podaje wartość działki nie została w żaden sposób zawyżona, nie jest wynikiem podziałów z większej działki, brak dodatkowych mediów zwiększających wartość działki co sugerowałoby celowe przygotowanie do sprzedaży zarobkowej. Co prawda udzielił Pan pełnomocnictwa kupującemu lecz wyłącznie do reprezentowania go we wszelkich postępowaniach administracyjnych w sprawie wydania decyzji zatwierdzających projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę budynku lub budynków a także pozwolenia w sprawie zgód, uzgodnień i opinii oraz do reprezentowania w organach państwowych. Nieruchomość nie była przedmiotem dzierżawy ani najmu. Nie sprzedawał Pan również innych nieruchomości w przeszłości.

Konsekwentnie, w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że w związku ze sprzedażą nieruchomości wystąpił Pan w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Działania podejmowane przez Pana należą zatem do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. W związku z tym, korzysta Pan z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a czynność ta oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Przedstawione przez Pana okoliczności, nie przemawiają za uznaniem Pana za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży ww. nieruchomości.

Zatem sprzedaż ww. nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji, z uwagi na to, że sprzedaż ww. nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to przy ich sprzedaży nie będzie Pan miał obowiązku odprowadzenia podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że aby analizować zwolnienie od podatku VAT, czynność winna podlegać przepisom ustawy o podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie, przy tak przedstawionym jej opisie, jak ustalono powyżej, sprzedaż nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu. To z kolei oznacza, że w tym przypadku nie można rozpatrywać zwolnienia od podatku VAT. Zarówno czynność niepodlegająca opodatkowaniu jak i zwolniona od podatku nie rodzą obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług.

Tym samym Pana stanowisko sformułowane w kontekście zadanego przez Pana pytania które dotyczyło braku obowiązku zapłaty podatku VAT od sprzedaży działki zabudowanej, jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny, co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).