0114-KDIP1-2.4012.186.2022.2.RST

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 kwietnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 6 kwietnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz zastosowania procedury magazynu call-of stock. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 15 czerwca 2022 r. (wpływ 21 czerwca 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Jesteście Państwo Spółką prawa włoskiego, zarejestrowaną dla celów VAT (podatek od towarów i usług) we Włoszech.

Do 31 marca 2021 r. Spółka dostarczała towary z terytorium Włoch do magazynu znajdującego się w Polsce. W związku z tym Spółka rozliczała wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce (stosując stawkę VAT 23%). Towary były dostarczane z magazynu do polskiego klienta Spółki (dalej jako: „Klient”). Klient jest polską spółką, zarejestrowaną jako podatnik VAT. Dostawy do Klienta były traktowane jako sprzedaż krajowa, podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 23%.

W związku z powyższymi transakcjami Spółka została zarejestrowana jako polski podatnik VAT.

Od 1 kwietnia 2022 r. Spółka zmieniła model dostaw na procedurę call-off stock, uregulowaną w art. 13a - 13g ustawy o VAT.

Zgodnie z nowym modelem dostaw, który został uregulowany w umowie call-of stock pomiędzy Spółką a Klientem:

a. Spółka produkuje towary we Włoszech;

b. Spółka utworzy zapas towarów w magazynie zlokalizowanym w Polsce;

c. Magazyn jest zarządzany przez podmiot trzeci (spółkę polską, dalej: „Podmiot Logistyczny”), w ramach realizacji umowy magazynowej podpisanej ze Spółką;

d. Towary są dostarczane przez Spółkę (lub przez podmiot działający w imieniu Spółki) do magazynu w Polsce;

e. Towary przechowywane w magazynie pozostają własnością Spółki;

f. Spółka będzie utrzymywać w magazynie ilość towarów nie mniejszą niż minimalna ilość uzgodniona z Klientem;

g. Każda pojedyncza paleta, zawierająca towary wprowadzone do magazynu, będzie identyfikowana poprzez umieszczenie na niej odpowiedniej etykiety;

h. Zapas towarów, znajdujący się w magazynie, będzie w pełnej i wyłącznej dyspozycji Klienta, który będzie miał prawo do nabycia towaru, żądając od Podmiotu Logistycznego dostawy towarów. Tym samym, Klient będzie miał wyłączne prawo do pobierania towarów z magazynu w zależności od swoich potrzeb;

i. Własność i ryzyko przechodzą na Klienta w momencie pobrania towaru z magazynu. Towary zostaną uznane za sprzedane, a tytuł własności przeniesiony ze Spółki na Klienta, w momencie przejęcia towarów przez Klienta i pobrania ich z magazynu;

j. Po dokonaniu sprzedaży towarów, Spółka wystawi Klientowi fakturę za sprzedane towary;

k. Umowa call-off stock pomiędzy Spółką a Klientem będzie obowiązywać przez czas nieokreślony (z prawem każdej ze stron do jej rozwiązania po uprzednim zawiadomieniu).

Należy zaznaczyć, że Spółka nie posiada oddziału ani stałego przedstawicielstwa w Polsce. Wszelkie decyzje dotyczące działalności gospodarczej Spółki podejmowane są poza granicami Polski. Spółka nie upoważniła żadnych podmiotów/osób w Polsce do negocjowania umów w imieniu Spółki, zawierania umów z klientami lub przyjmowania zamówień składanych przez klientów.

Spółka nie posiada, nie wynajmuje ani nie wykorzystuje dla celów prowadzonej działalności gospodarczej w Polsce:

‒ jakiejkolwiek nieruchomości, takiej jak biuro lub punkt sprzedaży,

‒ jakichkolwiek maszyn, urządzeń czy narzędzi.

Spółka nie posiada również żadnych zasobów ludzkich stale obecnych w Polsce.

Dodatkowo należy podkreślić, że:

‒ Klient jest zarejestrowany jako podatnik VAT dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych;

‒ Spółka będzie prowadziła ewidencję dla magazynu call-off stock zgodnie z art. 54a ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. (Dz.U.UE L z dnia 23 marca 2011 r. ze zm.; dalej: „Rozporządzenie 282/2011”). Przemieszczenie towarów będzie również zgłoszone we włoskiej informacji podsumowującej Spółki;

‒ powiadomienie o prowadzeniu magazynu, zgodnie z art. 13f Ustawy o VAT, zostanie przekazane w ciągu 14 dni od daty pierwszego wprowadzenia towarów do magazynu prowadzonego w ramach procedury call-off stock.

Ponadto, Spółka planuje w przyszłości zawrzeć kolejne umowy call-of stock oraz realizować dostawy w analogicznym schemacie do opisanego powyżej, do innych magazynów zlokalizowanych w Polsce.

W związku ze zmianą modelu dostaw, Spółka planuje dokonać wyrejestrowania jako polski podatnik VAT.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

1. czy Państwa Spółka posiada/będzie posiadać bezpośrednią kontrolę nad zasobami technicznymi/rzeczowymi Podmiotu Logistycznego wykorzystywanymi do świadczenia usług w ramach umowy magazynowej, w tym należało wskazać/opisać na czym ta kontrola polega i w jaki sposób jest/będzie realizowana

Spółka nie posiada / nie będzie posiadać bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi / rzeczowymi Podmiotu Logistycznego wykorzystywanymi do świadczenia usług w ramach umowy magazynowej.

2. czy Państwa Spółka ma/będzie miała wpływ jaka część zasobów technicznych/rzeczowych Podmiotu Logistycznego ma zostać wykorzystana do świadczenia usług w ramach umowy magazynowej, w tym należało wskazać/opisać na czym ten wpływ polega i w jaki sposób jest/będzie realizowany

Spółka nie ma / nie będzie miała wpływu jaka część zasobów technicznych / rzeczowych Podmiotu Logistycznego ma zostać wykorzystana do świadczenia usług w ramach umowy magazynowej.

3. czy Państwa Spółka posiada/będzie posiadać bezpośrednią kontrolę nad zasobami osobowymi Podmiotu Logistycznego wykorzystywanymi do świadczenia usług w ramach umowy magazynowej, w tym należało wskazać/opisać na czym ta kontrola polega i w jaki sposób jest/będzie realizowana

Spółka nie posiada / nie będzie posiadać bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi Podmiotu Logistycznego wykorzystywanymi do świadczenia usług w ramach umowy magazynowej.

4. czy Państwa Spółka ma/będzie miała wpływ jaka część zasobów osobowych Podmiotu Logistycznego ma świadczyć usługi w ramach umowy magazynowej na rzecz Państwa Spółki, czy Państwa Spółka ma/będzie miała wpływ na czas pracy zasobów osobowych Podmiotu Logistycznego, czy Państwa Spółka ma/będzie miała wpływ, które zasoby osobowe Podmiotu Logistycznego mają realizować usługi

Spółka nie ma / nie będzie miała wpływu jaka część zasobów osobowych Podmiotu Logistycznego ma świadczyć usługi w ramach umowy magazynowej na rzecz Spółki, a ponadto Spółka nie ma / nie będzie miała wpływu na czas pracy zasobów osobowych Podmiotu Logistycznego oraz Spółka nie ma / nie będzie miała wpływu które zasoby osobowe Podmiotu Logistycznego mają realizować usługi.

5. czy między Państwa Spółką a Klientem istnieje porozumienie, zgodnie z którym Klient jest uprawniony do pobierania towarów z magazynu prowadzonego przez Podmiot Logistyczny

Tak, między Spółką a Klientem istnieje porozumienie, zgodnie z którym Klient jest uprawniony do pobierania towarów z magazynu prowadzonego przez Podmiot Logistyczny.

6. czy Państwa Spółka zna nazwę lub imię i nazwisko Klienta oraz numer identyfikacji podatkowej poprzedzony kodem PL w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towaru

Tak, Spółka zna nazwę Klienta oraz numer identyfikacji podatkowej poprzedzony kodem PL w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towaru.

7. czy przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel z Państwa Spółki na Klienta następuje w terminie 12 miesięcy od dnia wprowadzenia towarów do magazynu prowadzonego przez Podmiot Logistyczny

Tak, przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ze Spółki na Klienta następuje w terminie 12 miesięcy od dnia wprowadzenia towarów do magazynu prowadzonego przez Podmiot Logistyczny.

Pytanie

Czy w przedstawionych okolicznościach, Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce i w rezultacie są spełnione przesłanki do zastosowania procedury magazynu call-of stock uregulowanej w art. 13a ustawy o VAT? W konsekwencji, czy przemieszczenia towarów w tej procedurze nie będą stanowiły wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1, po stronie Spółki?

Państwa stanowisko w sprawie

Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce i w rezultacie są spełnione przesłanki do zastosowania procedury magazynu call-of stock uregulowanej w art. 13a ustawy o VAT. W konsekwencji, przemieszczenia towarów w tej procedurze nie będą stanowiły wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o których mowa w art. 11 ust. 1, po stronie Spółki.

1. Przesłanki ustawowe zastosowania procedury call-off stock

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 Ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlega wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju.

Natomiast w myśl art. 11 ust. 1 Ustawy o VAT przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Z kolei, na postawie art. 13a ust. 1 i 2 Ustawy o VAT, przemieszczenia towarów w procedurze magazynu typu call-off stock nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1. Procedura magazynu typu call-off stock ma miejsce, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. towary są wysyłane lub transportowane przez podatnika podatku od wartości dodanej lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju w celu ich dostawy na późniejszym etapie i po ich wprowadzeniu do magazynu w procedurze magazynu typu call-off stock innemu podatnikowi, uprawnionemu do nabycia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, zgodnie z zawartym wcześniej porozumieniem między tymi podatnikami;

2. podatnik podatku od wartości dodanej wysyłający lub transportujący towary nie ma siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju;

3. podatnik, któremu mają zostać dostarczone towary, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE, a jego nazwa lub imię i nazwisko oraz numer identyfikacji podatkowej poprzedzony kodem PL są znane podatnikowi podatku od wartości dodanej wysyłającemu lub transportującemu towary w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu;

4. podatnik podatku od wartości dodanej wysyłający lub transportujący towary rejestruje przemieszczenie towarów w ewidencji, o której mowa w art. 54a ust. 1 rozporządzenia 282/2011, oraz podaje w informacji odpowiadającej informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 pkt 5, numer identyfikacji podatkowej, o którym mowa w pkt 3.

Na podstawie art. 13b Ustawy o VAT, jeżeli warunki określone w art. 13a ust. 2 są spełnione, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1, uznaje się za dokonane przez podatnika, o którym mowa w art. 13a ust. 2 pkt 3, na terytorium kraju w momencie przeniesienia na niego prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile przeniesienie to nastąpi w terminie 12 miesięcy od dnia wprowadzenia towarów do magazynu w procedurze magazynu typu call-off stock.

Dodatkowo w oparciu o art. 13f ust. 1 Ustawy o VAT podatnik lub podatnik podatku od wartości dodanej prowadzący magazyn, do którego wprowadzane są towary w procedurze magazynu typu call- off stock, w terminie 14 dni od dnia pierwszego wprowadzenia towarów do magazynu w tej procedurze, składa, zgodnie z wzorem dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2020 r. poz. 346, 568, 695, 1517 i 2320), za pomocą środków komunikacji elektronicznej, zawiadomienie o prowadzeniu magazynu wykorzystywanego w procedurze magazynu typu call-off stock.

2. Spełnienie przesłanek ustawowych zastosowania procedury call-off stock

W nawiązaniu do powyżej przytoczonych przepisów należy zauważyć, że wszystkie przesłanki dla zastosowania procedury call-off stock będą spełnione, tj.:

i. towary są wysyłane lub transportowane przez podatnika podatku od wartości dodanej lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju w celu ich dostawy na późniejszym etapie i po ich wprowadzeniu do magazynu w procedurze magazynu typu call-off stock innemu podatnikowi, uprawnionemu do nabycia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, zgodnie z zawartym wcześniej porozumieniem między tymi podatnikami - art. 13a ust. 2 pkt 1 Ustawy o VAT;

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym Spółka jest spółką prawa włoskiego, zarejestrowaną dla celów VAT we Włoszech.

Towary Spółki będą produkowane we Włoszech oraz dostarczane przez Spółkę (lub przez podmiot działający w imieniu Spółka) do magazynu w Polsce.

Towary przechowywane w magazynie pozostają własnością Spółka. Klient będzie miał wyłączne prawo do pobierania towarów z magazynu w zależności od swoich potrzeb (poprzez złożenie dyspozycji dostawy do Podmiotu Logistycznego).

Własność i ryzyko przechodzą na Klienta w momencie pobrania towaru z magazynu. Towary zostaną uznane za sprzedane, a tytuł własności przeniesiony ze Spółki na Klienta, w momencie przejęcia towarów przez Klienta i pobrania ich z magazynu.

Zasady dostaw zostały uregulowane w Umowie z Klientem.

ii. podatnik podatku od wartości dodanej wysyłający lub transportujący towary nie ma siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju - art. 13a ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT;

Spółka jest spółką prawa włoskiego, zarejestrowaną dla celów VAT we Włoszech. Siedziba działalności gospodarczej Spółki znajduje się we Włoszech.

Ustawa o VAT oraz przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” (dalej także: „SMPD”). Termin ten został jednak zdefiniowany w Rozporządzeniu UE, którego przepisy mają charakter wiążący i podlegają bezpośredniemu zastosowaniu we wszystkich państwach członkowskich (nie wymagają zatem implementacji do prawa krajowego).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE (dyrektywa Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz. Urz. UE L. 347/1 z dnia 11 grudnia 2006 r., dalej „Dyrektywa VAT”) „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto zgodnie z art. 11 ust. 2 Rozporządzenia, na użytek stosowania przepisów art. 45, art. 56 ust. 2 akapit 2 oraz art. 192a Dyrektywy VAT „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje.

Wyjaśniając / analizując definicję pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, należy wziąć pod uwagę orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej „Trybunał” lub „TSUE”). Podkreślenia wymaga bowiem fakt, że definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawarta w Rozporządzeniu stanowi, w istocie, usankcjonowanie ugruntowanego stanowiska prezentowanego w odniesieniu do stałego miejsca prowadzenia działalności w orzecznictwie Trybunału (powyższe potwierdza chociażby pkt 14 preambuły do Rozporządzenia, zgodnie z którym wyjaśnienie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej powinno uwzględniać orzecznictwo TSUE).

W tym kontekście należy wskazać, że kryteria kreujące SMPD zostały sformułowane przez Trybunał w wyroku TSUE w sprawie C-168/84 (Gunter Berkholz). W orzeczeniu tym Trybunał wskazał, że aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące przesłanki:

(i) miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności oraz

(ii) muszą być w nim stale obecne zasoby personalne oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności.

Z kolei w wyroku w sprawie C-190/95 (ARO Lease BV), TSUE stwierdził, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny. Oznacza to, zdaniem TSUE, że takie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość (i) sporządzania umów bądź (ii) podejmowania decyzji o charakterze zarządczym (por. pkt 16 wyroku).

Analogiczne stanowisko Trybunał zajął w wyroku w sprawie C-390/96 (Lease Plan Luxembourg SA), w którym stwierdził, że: „Jeżeli spółka leasingowa nie posiada w danym państwie członkowskim ani swojego personelu, ani struktury organizacyjnej charakteryzującej się wystarczającym poziomem trwałości, która umożliwiałaby zawieranie umów oraz podejmowanie decyzji na poziomie zarządu, w związku z czym usługi, o których mowa, mogłyby być świadczone w sposób niezależny, nie można mówić o stałej siedzibie spółki w tym państwie”.

Podobne wnioski wypływają innych wyroków TSUE. Tytułem przykładu wskazać w tym miejscu można na wyrok w sprawie C-73/06 (Planzer Luxembourg Sarl), w którym Trybunał podkreślił, że: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług (`(...)`). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”.

Jak wynika z powyższego, powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w każdym przypadku będzie stanowiło rezultat działalności gospodarczej podatnika. Jednakże nie oznacza to, że każdy rodzaj działalności gospodarczej automatycznie będzie skutkował powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT. Samo prowadzenie takiej działalności na terenie danego kraju nie powoduje bowiem powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w sytuacji, gdy łącznie kilka kluczowych cech wyodrębnionych przez TSUE nie będzie charakteryzowało obecności danego podmiotu w tym państwie.

Uwzględniając regulacje zawarte w Rozporządzeniu, a także tezy prezentowane w przytoczonym powyżej orzecznictwie TSUE, należy stwierdzić, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, tylko wówczas gdy spełnione zostaną następujące warunki:

1. miejsce działalności charakteryzuje się odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego oraz technicznego, aby umożliwić odbiór nabywanych usług i wykorzystanie ich dla potrzeb tego miejsca prowadzenia działalności lub świadczenie usług (prowadzenie działalności gospodarczej) z tego miejsca;

2. miejsce działalności charakteryzuje się określonym poziomem stałości, tj. podatnik ma zamiar prowadzenia działalności w tym miejscu w sposób stały (a nie tylko periodyczny);

3. działalność prowadzona w tym miejscu jest działalnością niezależną w stosunku do działalności głównej (miejsce charakteryzuje niezależność decyzyjna).

Powyższe kryteria muszą zostać spełnione łącznie. W przypadku, gdy którekolwiek z nich nie zostanie spełnione, nie będzie można uznać, iż podatnik posiada SMPD w danym miejscu.

Odnosząc się do powyższej definicji SMPD, Spółka zauważa, że nie posiada oddziału ani stałego przedstawicielstwa w Polsce. Wszelkie decyzje dotyczące działalności gospodarczej Spółki podejmowane są poza granicami Polski.

Jednocześnie, Spółka nie upoważniła żadnych podmiotów/osób w Polsce do negocjowania umów w imieniu Spółki, zawierania umów z klientami lub przyjmowania zamówień składanych przez klientów.

Ponadto, Spółka nie posiada, nie wynajmuje ani nie wykorzystuje dla celów prowadzonej działalności gospodarczej w Polsce jakiejkolwiek nieruchomości, takiej jak biuro lub punkt sprzedaży, czy jakichkolwiek maszyn, urządzeń bądź narzędzi. Spółka nie posiada również żadnych zasobów ludzkich stale obecnych w Polsce.

Wobec powyższego, nie może budzić wątpliwości, że Spółka nie będzie posiadać SMPD w Polsce. Spółka nie posiada bowiem odpowiednich zasobów technicznych i ludzkich, a jej działalność będzie prowadzona z terytorium Włoch.

W opinii Spółki, prowadzenie dostaw w modelu call-of stock nie może samo w sobie skutkować powstaniem SMPD w Polsce. W przeciwnym wypadku, przepisy o call-of stock byłyby regulacją „martwą” (brak SMPD jest bowiem warunkiem zastosowania tej procedury).

Dodatkowo w powyższym kontekście należy zaznaczyć, iż zgodnie z Notami Wyjaśniającymi Komisji Europejskiej z grudnia 2019 r. w odniesieniu do „Quick Fixes” umieszczonymi na stronie nr 27 Komitet ds. VAT jednogłośnie zgodził się, że w przypadku, gdy magazyn, do którego towary są przewożone w ramach procedury call-off stock, który jest własnością osoby lub osób innych niż dostawca i jest przez nie prowadzony, magazyn ten nie jest uznawany za stałe miejsce prowadzenia działalności dostawcy.

Jednocześnie Komitet ds. VAT potwierdził, że tylko w przypadku gdy magazyn jest w posiadaniu (także w formie najmu) i bezpośrednio zarządzany przez dostawcę za pomocą jego własnych środków, wówczas magazyn stanowi SMPD. W przeciwnym wypadku, magazyn nie może stanowić SMPD.

W danym stanie faktycznym, magazyn nie będzie w posiadaniu Spółki. Magazyn jest zarządzany przez podmiot trzeci (Podmiot Logistyczny), w ramach realizacji umowy magazynowej podpisanej ze Spółką. Wobec tego, również wyjaśnienia Komitetu ds. VAT potwierdzają brak SMPD po stronie Spółki.

iii. podatnik, któremu mają zostać dostarczone towary, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE, a jego nazwa lub imię i nazwisko oraz numer identyfikacji podatkowej poprzedzony kodem PL są znane podatnikowi podatku od wartości dodanej wysyłającemu lub transportującemu towary w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu - art. 13a ust. 2 pkt 3 Ustawy o VAT;

Klient jest zarejestrowany jako podatnik VAT w Polsce. Dane identyfikacyjne Klienta są znane Spółce - wobec tego, powyższy warunek będzie spełniony.

iv. podatnik podatku od wartości dodanej wysyłający lub transportujący towary rejestruje przemieszczenie towarów w ewidencji, o której mowa w art. 54a ust. 1 rozporządzenia 282/2011, oraz podaje w informacji odpowiadającej informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 pkt 5, numer identyfikacji podatkowej, o którym mowa w pkt 3 - art. 13a ust. 2 pkt 4 Ustawy o VAT;

Spółka będzie prowadziła ewidencję dla magazynu call-off stock zgodnie z art. 54a ust. 1 Rozporządzenia 282/2011. Przemieszczanie towarów będzie również zaraportowane we włoskiej informacji podsumowującej Spółki.

3. Podsumowanie

W świetle przedstawionych okoliczności stanu faktycznego oraz przytoczonych przepisów i argumentów należy uznać, że są spełnione przesłanki do zastosowania procedury magazynu call-of stock uregulowanej w art. 13a ustawy o VAT, w konsekwencji czego, przemieszczenia towarów w tej procedurze nie będą stanowiły wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o których mowa w art. 11 ust. 1, po stronie Spółki.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.) – zwanej dalej ustawą,

opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów na terytorium kraju;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy,

rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy,

przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy,

przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy,

przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy,

przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Natomiast, na podstawie art. 13a ust. 1 i 2 ustawy,

1. przemieszczenia towarów w procedurze magazynu typu call-off stock nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1.

2. procedura magazynu typu call-off stock ma miejsce, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. towary są wysyłane lub transportowane przez podatnika podatku od wartości dodanej lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju w celu ich dostawy na późniejszym etapie i po ich wprowadzeniu do magazynu w procedurze magazynu typu call-off stock innemu podatnikowi, uprawnionemu do nabycia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, zgodnie z zawartym wcześniej porozumieniem między tymi podatnikami;

2. podatnik podatku od wartości dodanej wysyłający lub transportujący towary nie ma siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju;

3. podatnik, któremu mają zostać dostarczone towary, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE, a jego nazwa lub imię i nazwisko oraz numer identyfikacji podatkowej poprzedzony kodem PL są znane podatnikowi podatku od wartości dodanej wysyłającemu lub transportującemu towary w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu;

4. podatnik podatku od wartości dodanej wysyłający lub transportujący towary rejestruje przemieszczenie towarów w ewidencji, o której mowa w art. 54a ust. 1 rozporządzenia 282/2011, oraz podaje w informacji odpowiadającej informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 pkt 5, numer identyfikacji podatkowej, o którym mowa w pkt 3.

Jak stanowi art. 13b ustawy,

jeżeli warunki określone w art. 13a ust. 2 są spełnione, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1, uznaje się za dokonane przez podatnika, o którym mowa w art. 13a ust. 2 pkt 3, na terytorium kraju w momencie przeniesienia na niego prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile przeniesienie to nastąpi w terminie 12 miesięcy od dnia wprowadzenia towarów do magazynu w procedurze magazynu typu call-off stock.

Zgodnie z art. 13d ust. 1-4 ustawy,

1. jeżeli w terminie, o którym mowa w art. 13b, przestaje być spełniony którykolwiek z warunków, o których mowa w art. 13a ust. 2 lub art. 13c, uznaje się, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1, nastąpiło z chwilą, gdy warunek ten przestał być spełniony.

2. jeżeli przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel nastąpiło na osobę inną niż podatnik, o którym mowa w art. 13a ust. 2 pkt 3, lub podatnik go zastępujący, uznaje się, że warunki, o których mowa w art. 13a ust. 2 lub art. 13c, przestają być spełnione bezpośrednio przed taką czynnością.

3. jeżeli towary są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego, z którego zostały pierwotnie przemieszczone, lub na terytorium państwa trzeciego, uznaje się, że warunki określone w art. 13a ust. 2 lub art. 13c przestają być spełnione bezpośrednio przed rozpoczęciem tej wysyłki lub transportu.

4. w przypadku zniszczenia, utraty lub kradzieży towarów wprowadzonych do magazynu w procedurze magazynu typu call-off stock uznaje się, że warunki określone w art. 13a ust. 2 lub art. 13c przestają być spełnione w dniu, w którym towary zostały zniszczone, utracone lub skradzione, a jeżeli określenie takiego dnia nie jest możliwe - w dniu, w którym stwierdzono ich zniszczenie lub brak.

Na podstawie art. 13e ust. 1 i 2 ustawy,

1. jeżeli w terminie, o którym mowa w art. 13b, nie nastąpiło przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 13a ust. 2 pkt 3, lub podatnika go zastępującego ani nie zaszła żadna z okoliczności określonych w art. 13d, uznaje się, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1, ma miejsce w dniu następującym po upływie tego terminu.

2. jeżeli w terminie, o którym mowa w art. 13b, nie nastąpiło przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel i towary zostały powrotnie przemieszczone na terytorium państwa członkowskiego, z którego zostały pierwotnie wysłane lub przetransportowane, a podatnik podatku od wartości dodanej wysyłający lub transportujący towary zarejestrował ich powrotne przemieszczenie w ewidencji, o której mowa w art. 54a ust. 1 rozporządzenia 282/2011, uznaje się, że nie miało miejsca wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1.

Stosownie do art. 13f ust. 1 ustawy,

podatnik lub podatnik podatku od wartości dodanej prowadzący magazyn, do którego wprowadzane są towary w procedurze magazynu typu call-off stock, w terminie 14 dni od dnia pierwszego wprowadzenia towarów do magazynu w tej procedurze, składa, zgodnie z wzorem dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz.U. z 2021 r. poz. 2070), za pomocą środków komunikacji elektronicznej, zawiadomienie o prowadzeniu magazynu wykorzystywanego w procedurze magazynu typu call-off stock.

W myśl art. 15 ust. 1 i 2 ustawy,

1. podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

2. działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z treści wniosku wynika, że jesteście Państwo Spółką prawa włoskiego, zarejestrowaną dla celów VAT we Włoszech. Od 1 kwietnia 2022 r. Spółka zmieniła model dostaw na procedurę call-off stock, uregulowaną w art. 13a - 13g Ustawy o VAT. Spółka dostarcza towary z terytorium Włoch do magazynu znajdującego się w Polsce. Magazyn jest zarządzany przez podmiot trzeci (spółkę polską, „Podmiot Logistyczny”), w ramach realizacji umowy magazynowej podpisanej ze Spółką. Towary przechowywane w magazynie pozostają własnością Spółki. Zapas towarów, znajdujący się w magazynie, będzie w pełnej i wyłącznej dyspozycji Klienta, który będzie miał prawo do nabycia towaru, żądając od Podmiotu Logistycznego dostawy towarów. Tym samym, Klient będzie miał wyłączne prawo do pobierania towarów z magazynu w zależności od swoich potrzeb. Klientem jest polska spółka, zarejestrowana jako podatnik VAT. Własność i ryzyko przechodzą na Klienta w momencie pobrania towaru z magazynu. Towary zostaną uznane za sprzedane, a tytuł własności przeniesiony ze Spółki na Klienta, w momencie przejęcia towarów przez Klienta i pobrania ich z magazynu. Umowa call-off stock pomiędzy Spółką a Klientem będzie obowiązywać przez czas nieokreślony (z prawem każdej ze stron do jej rozwiązania po uprzednim zawiadomieniu. Ponadto między Spółką a Klientem istnieje porozumienie, zgodnie z którym Klient jest uprawniony do pobierania towarów z magazynu prowadzonego przez Podmiot Logistyczny. Spółka zna nazwę Klienta oraz numer identyfikacji podatkowej poprzedzony kodem PL w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towaru. Natomiast przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ze Spółki na Klienta następuje w terminie 12 miesięcy od dnia wprowadzenia towarów do magazynu prowadzonego przez Podmiot Logistyczny.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy w przedstawionych okolicznościach, Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce i w rezultacie są spełnione przesłanki do zastosowania procedury magazynu call-of stock uregulowanej w art. 13a ustawy o VAT, a w konsekwencji, czy przemieszczenia towarów w tej procedurze nie będą stanowiły po stronie Spółki wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy.

Odnosząc się do przedmiotowych kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, ze zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a) art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b) począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c) do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d) art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Ponadto orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Natomiast, w wyroku TSUE z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19 (Titanium) Sąd uznał, że brak własnego personelu w kraju, w którym znajduje się wynajmowana przez podmiot nieruchomość, wyklucza uznanie posiadania przez wynajmującego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (…).

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada/ nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Spółka nie zorganizowała bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności. Jak wynika z wniosku Spółka produkuje towary we Włoszech i tworzy zapas towarów w magazynie zlokalizowanym w Polsce. Magazyn jest zarządzany przez Podmiot Logistyczny, w ramach realizacji umowy magazynowej podpisanej ze Spółką. Spółka jednak nie posiada, nie wynajmuje ani nie wykorzystuje dla celów prowadzonej działalności gospodarczej w Polsce jakiejkolwiek nieruchomości, takiej jak biuro lub punkt sprzedaży, czy jakichkolwiek maszyn, urządzeń czy narzędzi. Spółka nie posiada również żadnych zasobów ludzkich stale obecnych w Polsce. Ponadto, Spółka nie posiada oddziału ani stałego przedstawicielstwa w Polsce. Natomiast wszelkie decyzje dotyczące działalności gospodarczej Spółki podejmowane są poza granicami Polski. Spółka nie upoważniła żadnych podmiotów/osób w Polsce do negocjowania umów w imieniu Spółki, zawierania umów z klientami lub przyjmowania zamówień składanych przez klientów.

Co prawda dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalność gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez Spółkę z personelu usługodawcy. Niemniej jednak korzystanie przez Państwa z usług Podmiotu Logistycznego, nie oznacza, że jego zaplecze osobowe i techniczne pozostaje w bezpośredniej zależności od Państwa i stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności. W analizowanej sprawie Spółka nie posiada / nie będzie posiadać bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi Podmiotu Logistycznego wykorzystywanymi do świadczenia usług w ramach umowy magazynowej. Spółka nie ma / nie będzie miała również wpływu jaka część zasobów osobowych Podmiotu Logistycznego ma świadczyć usługi w ramach umowy magazynowej na rzecz Spółki, a ponadto Spółka nie ma / nie będzie miała wpływu na czas pracy zasobów osobowych Podmiotu Logistycznego oraz Spółka nie ma / nie będzie miała wpływu które zasoby osobowe Podmiotu Logistycznego mają realizować usługi. Co więcej, Spółka nie posiada / nie będzie posiadać bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi / rzeczowymi Podmiotu Logistycznego wykorzystywanymi do świadczenia usług w ramach umowy magazynowej oraz nie ma / nie będzie miała także wpływu jaka część tych zasobów ma zostać wykorzystana do świadczenia usług w ramach umowy magazynowej.

Zatem należy stwierdzić, że Państwa Spółka nie posiada zaplecza personalnego i technicznego na terytorium Polski, tym samym nie jest spełniona podstawowa przesłanka do uznania, że Spółka na terytorium Polski posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W tym konkretnym przypadku mimo, że Spółka nawiązała współpracę z Podmiotem Logistycznym i planuje w przyszłości realizować dostawy w analogicznym schemacie jak dotychczas, należy stwierdzić, że nie są spełnione przesłanki do uznania, że na terytorium Polski Spółka będzie posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto odnosząc się do pozostałych Państwa wątpliwości należy wskazać, że biorąc pod uwagę okoliczności analizowanej sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że do przemieszczenia towarów z terytorium Włoch do magazynu w Polsce, które są przedmiotem sprzedaży na rzecz Klienta zastosowanie ma procedura magazynu typu call-off stock. W analizowanym przypadku Spółka wyprodukowane przez siebie we Włoszech produkty, przeznaczone dla polskiego Klienta (zarejestrowanego jako podatnik VAT UE), przemieszcza z Włoch do magazynu w Polsce należącego do Podmiotu Logistycznego. Towary są dostarczane przez Spółkę lub inny podmiot działający w imieniu Spółki. W momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towaru z Włoch do magazynu Podmiotu Logistycznego w Polsce Spółka zna nazwę Klienta oraz numer jego identyfikacji podatkowej poprzedzony kodem PL. Zapas towarów, znajdujący się w magazynie, będzie w pełnej i wyłącznej dyspozycji Klienta, który będzie miał prawo do nabycia towaru, żądając od Podmiotu Logistycznego dostawy towarów. Tym samym, Klient będzie miał wyłączne prawo do pobierania towarów z magazynu w zależności od swoich potrzeb. Własność i ryzyko przechodzą na Klienta w momencie pobrania towaru z magazynu. Towary zostaną uznane za sprzedane, a tytuł własności przeniesiony ze Spółki na Klienta, w momencie przejęcia towarów przez Klienta i pobrania ich z magazynu. Po dokonaniu sprzedaży towarów, Spółka wystawi Klientowi fakturę za sprzedane towary. Przy tym, jak wskazano, przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ze Spółki na Klienta następuje w terminie 12 miesięcy od dnia wprowadzenia towarów do magazynu prowadzonego przez Podmiot Logistyczny. Natomiast między Spółką a Klientem istnieje porozumienie, zgodnie z którym Klient jest uprawniony do pobierania towarów z magazynu prowadzonego przez Podmiot Logistyczny. Jednocześnie, Spółka z siedzibą działalności we Włoszech, nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (jak ustalono w niniejszej interpretacji) oraz, jak wskazano, Spółka będzie prowadziła ewidencję dla magazynu call-off stock zgodnie z art. 54a ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. Przemieszczenie towarów będzie również zgłoszone we włoskiej informacji podsumowującej Spółki, natomiast powiadomienie o prowadzeniu magazynu, zgodnie z art. 13f ustawy o VAT, zostanie przekazane w ciągu 14 dni od daty pierwszego wprowadzenia towarów do magazynu prowadzonego w ramach procedury call-off stock. Zatem, w przedmiotowym przypadku spełnione są wszystkie warunki określone w art. 13a ust. 2 ustawy, przy spełnieniu których ma miejsce procedura magazynu typu call-off stock. Natomiast przemieszczenia towarów, do którego ma zastosowanie procedura magazynu typu call-off stock nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji, Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

‒ stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz

‒ zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/ zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).