Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 kwietnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 13 kwietnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy uznania Najemców 1-5 za podatników VAT (podatek od towarów i usług) z tytułu świadczonych na ich rzecz usług najmu i tym samym braku obowiązku zapłaty przez Państwa podatku z tytułu świadczenia tych usług oraz obowiązku rozliczenia podatku VAT w odniesieniu do świadczenia usług najmu na rzecz Najemcy 6. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 13 czerwca 2022 r. (wpływ 20 czerwca 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Postanowieniem o stwierdzeniu nabycia spadku po … z domu …, wydanym przez Sąd Rejonowy w … w dniu 28 listopada 2012 roku w sprawie … Sąd stwierdził, iż jedynym spadkobiercą spadkodawczyni jest Wnioskodawca. Ze względu na fakt, iż w skład spadku wchodziły nieruchomości położone w Polsce, niezbędne stało się przeprowadzenie postępowania spadkowego przed właściwym sądem rejonowym w Polsce.

Postanowieniem z dnia 6 lipca 2018 roku wydanym w sprawie do sygn. akt: … Sąd Rejonowy …, Wydział I Cywilny stwierdził, że Wnioskodawca nabył spadek po … z domu …, zmarłej w dniu 13 marca 2012 roku w …. Apelację w tej sprawie złożyła uczestniczka …. Postanowieniem z dnia 21 grudnia 2021 roku wydanym w sprawie do sygn. akt: … Sąd Okręgowy w …, Wydział II Cywilny-Odwoławczy oddalił apelację, a zatem postanowienie w sprawie stwierdzenia nabycia spadku stało się prawomocne.

W skład spadku wchodzi własność wyodrębnionych lokali: użytkowego oraz siedmiu lokali mieszkalnych, znajdujących się na nieruchomości położonej w …, dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy …, IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr …. Pytanie w niniejszym wniosku odnosi się wyłącznie do lokalu użytkowego objętego księgą wieczystą nr … o łącznej powierzchni użytkowej 90,20 m2 (wraz z przynależną piwnicą P.1 o powierzchni 38,80 m2) (dalej: „Lokal Użytkowy”).

Do chwili śmierci spadkodawczyni w dniu 13 marca 2012 roku zarząd lokalami (obejmujący swoim zakresem czynności zwykłego zarządu, w tym wynajmowanie i pobieranie pożytków) był wykonywany przez profesjonalnego zarządcę nieruchomości na podstawie pełnomocnictwa z dnia 27 lutego 2007 roku. Po śmierci spadkodawczyni zarząd lokalami sprawował ten sam zarządca na podstawie pełnomocnictwa od Wnioskodawcy z dnia 27 czerwca 2013 roku, a następnie kolejny zarządca na podstawie pełnomocnictwa od Wnioskodawcy z dnia 6 sierpnia 2014 roku. Zakres zarządu w latach 2012-2022 nie uległ zmianie. Zarządca każdorazowo zawierał lub rozwiązywał umowy najmu z lokatorami, a także pobierał czynsze najmu, gromadząc je na wyodrębnionym rachunku bankowym. Zgodnie z ustnymi ustaleniami dokonanymi jeszcze ze spadkodawczynią (a nie zmienionymi przez Wnioskodawcę) zarządca pobierał wynagrodzenie w wysokości 15% netto przychodów generowanych przez lokale.

W toku toczącego się na wniosek Wnioskodawcy postępowania w sprawie stwierdzenia nabycia spadku po spadkodawczyni jej spadkobierczyni ustawowa - … - zakwestionowała testament spadkodawczyni. W związku z tym, mając na uwadze możliwość wydania postanowienia spadkowego na rzecz innego podmiotu niż Wnioskodawca, zarządca odmówił Wnioskodawcy wypłaty środków uzyskiwanych z czynszów najmu po dacie śmierci spadkodawczyni (tj. po dniu 13 marca 2012 roku). Środki te były gromadzone przez zarządcę na wyodrębnionym rachunku bankowym.

Dopiero po uprawomocnieniu się postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku zarządca wypłacił zgromadzone środki. W dniu 4 lutego 2022 roku Wnioskodawca otrzymał za okres do dnia 31 grudnia 2020 roku zgromadzone kwoty pobrane tytułem czynszu, pomniejszone o koszty związane z tymi nieruchomościami i pomniejszone o wynagrodzenie administratora, a Wnioskodawca podał ten dzień jako rozpoczęcie obowiązku podatkowego VAT. Wnioskodawca uważał, że od tej kwoty zobowiązany jest odprowadzić podatek VAT.

Lokal użytkowy, z uwagi na to, że ma cztery pomieszczenia użytkowe, dwie ubikacje, korytarz, dwa pokoje biurowe, zaplecze, zaplecze socjalne, łazienkę oraz wiatrołap, był wynajmowany w częściach różnym podmiotom. W umowach zawieranych za życia spadkodawczyni wskazywano jej numer NIP, a do czynszu najmu doliczano podatek VAT. Po śmierci spadkodawczyni zaprzestano doliczania do czynszów podatku VAT. Od daty śmierci spadkodawczyni Lokal Użytkowy był przedmiotem następujących umów najmu:

1. umowa najmu części Lokalu Użytkowego trwająca od 1 kwietnia 2003 roku do 31 grudnia 2015 roku z … prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą …, NIP …, na cele usługowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (dalej: „Najemca 1”),

2. umowa najmu części Lokalu Użytkowego trwająca od 1 kwietnia 2003 roku do 30 kwietnia 2016 roku z … prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą …, NIP …, na cele usługowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (dalej: „Najemca 2”),

3. umowa najmu części Lokalu Użytkowego trwająca od 1 października 2006 roku do 31 lipca 2013 roku z …, NIP …, na cele usługowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (dalej: „Najemca 3”),

4. umowa najmu części Lokalu Użytkowego trwająca od 29 lipca 2013 roku do 31 marca 2015 z … prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą … (aktualnie: …, NIP …) na cele usługowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (dalej: „Najemca 4”),

5. umowa najmu części Lokalu Użytkowego trwająca od 1 kwietnia 2015 roku do 31 lipca 2020 roku z … prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą …, NIP …, na cele usługowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (dalej: „Najemca 5”),

6. umowa najmu części Lokalu Użytkowego trwająca od 1 lipca 2020 roku do 31 października 2021 roku z A. i B. na pracownię artystyczną (dalej: „Najemca 6”).

Najemcy 1-5 mieli siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski. A. i B. miały miejsce zamieszkania na terytorium Polski.

Umowy najmu były podpisywane przez zarządcę w imieniu Wnioskodawcy z powołaniem się na udzielone przez Wnioskodawcę pełnomocnictwo. Podstawą udzielenia pełnomocnictwa było postanowienie niemieckiego sądu stwierdzające nabycie spadku przez Wnioskodawcę. Zarządca za wynagrodzeniem wyszukiwał najemców, ustalał rynkowy czynsz, podpisywał w imieniu Wnioskodawcy umowy najmu i pobierał opłaty od najemców. Z pobranego czynszu finansował niezbędne koszty związane z eksploatacją i wyposażeniem lokali, koszty obciążających właściciela remontów oraz swoje wynagrodzenie. Pozostałe środki były gromadzone na odrębnym rachunku bankowym do czasu prawomocnego stwierdzenia przez polski sąd nabycia spadku przez Wnioskodawcę w zakresie nieruchomości położonych na terytorium Polski. Wnioskodawca ponosił ryzyko gospodarcze związane z wynajmem lokali, w tym ryzyko straty, w przypadku gdyby lokale stały puste.

W umowach najmu dla Najemców 4-6 wskazano, że „w chwili obecnej czynsz oraz opłaty dodatkowe zwolnione są z podatku VAT zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług” bez wskazania jednak konkretnej podstawy zwolnienia. Do czynszu najmu nie doliczano podatku VAT.

Wnioskodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca przed marcem 2022 roku nie był zarejestrowany do celów podatku VAT w Polsce. Wnioskodawca nie miał własnego personelu zajmującego się wynajmem Lokalu Użytkowego, ale korzystał z usług profesjonalnego zarządcy, prowadzącego działalność gospodarczą w Polsce.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że:

1. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy z dnia 6 marca 2018 roku Prawo przedsiębiorców, a jedynie wynajmuje odziedziczone lokale mieszkalne i użytkowe. W dniu 27 czerwca 2013 roku Wnioskodawca udzielił pełnomocnictwa zarządcy do wynajmowania lokali, ale spadkodawczyni zmarła 13 marca 2012 roku i począwszy od tej daty czynsze najmu przypadały Wnioskodawcy. Prawo Wnioskodawcy do nieruchomości położonej w Polce zostało prawomocnie potwierdzone w dniu 21 grudnia 2021 roku i dopiero 4 lutego 2022 roku otrzymał wypłatę czynszów za poprzednie lata.

2. Wnioskodawca wynajmuje odziedziczone lokale mieszkalne i użytkowe (łącznie 8 lokali) znajdujące się w kamienicy w …. Nie wykonuje innych czynności na terytorium Polski.

3. Rejestracja Wnioskodawcy jako podatnika podatku od towarów i usług nastąpiła od dnia 4 lutego 2022 roku.

4. Na pytanie tut. Organu o następującej treści: „Czy A. i B. w okresie trwania umowy najmu Lokalu Użytkowego były podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?” Wnioskodawca odpowiedział, że według Jego wiedzy A. i B. nie prowadziły działalności gospodarczej w okresie wynajmowania lokalu i nie były podatnikiem VAT.

Pytania

1. Czy są spełnione przesłanki z art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy o VAT do uznania Najemców 1-5 za podatników VAT z tytułu świadczonej usługi najmu, a zatem Wnioskodawca nie był zobowiązany do zapłaty podatku z tytułu świadczenia usług najmu na rzecz tych Najemców?

2. Czy w odniesieniu do świadczenia usług najmu na rzecz Najemcy nr 6 Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty podatku?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy nie był on zobowiązany do zapłaty podatku VAT z tytułu najmu Lokalu Użytkowego na rzecz Najemców 1-5 z uwagi na spełnienie przesłanek z przepisu art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy o VAT.

Art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT stanowi, iż opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Świadczenie usług zostało zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, jako każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Stosownie do art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych. W analizowanej sprawie świadczenie usług najmu stanowić będzie działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT na terytorium Polski. Wnioskodawca będzie co do zasady uznany za podatnika podatku VAT w związku z prowadzoną działalnością w zakresie najmu.

W art. 17 ust. 1 pkt 4-5 Ustawy o VAT uregulowano mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia (reverse charge mechanism), który w pewnym uproszczeniu sprowadza się do tego, że podatnikiem - a zatem podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku wynikającego z określonej transakcji - jest nabywca towaru lub usługi.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

a. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e Ustawy VAT, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 Ustawy VAT,

b. usługobiorcą jest:

- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b Ustawy VAT - podatnik, o którym mowa w art. 15 Ustawy VAT, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15 Ustawy VAT, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4 Ustawy VAT,

- w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju - podatnik, o którym mowa w art. 15 Ustawy VAT, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15 Ustawy VAT,

- w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15 Ustawy VAT, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15 Ustawy VAT, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4 Ustawy VAT.

Zgodnie z wyrokiem TSUE z dnia 3 czerwca 2021 roku w sprawie C-931/19 (Titanium Ltd. przeciwko Finanzamt Österreich, dawniej Finanzamt Wien) wynajmowana w państwie członkowskim nieruchomość nie stanowi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 43 dyrektywy 2006/112 oraz art. 44 i 45 dyrektywy 2006/112 ze zm., w sytuacji gdy właściciel tej nieruchomości nie posiada własnego personelu do świadczenia usług związanych z najmem.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 Ustawy VAT, w przypadkach wskazanych powyżej (tj. w przepisie art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy VAT) usługodawca nie rozlicza należnego podatku VAT, a ciężar uregulowania podatku VAT jest „przerzucony” na usługobiorcę.

Na podstawie art. 28e Ustawy VAT, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

W odniesieniu do umów z Najemcami od 1-5 to najemcy byli zobowiązani do rozliczenia podatku VAT z urzędem skarbowym, gdyż były wynajmowane podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą na cele tej działalności.

Do umowy najmu z Najemcą 6 powyższe rozwiązanie nie znajdzie zastosowania. W tym przypadku skoro w umowie najmu nie wskazano, że lokal będzie przeznaczony na działalność gospodarczą (a na pracownię artystyczną), jak też nie ma jakichkolwiek danych sugerujących prowadzenie działalności gospodarczej przez Najemcę 6, to Wnioskodawca ma obowiązek rozliczenia tego podatku.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie tut. Organ pragnie wskazać, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym tj. dotyczy okresów, w których obowiązywały umowy opisane we wniosku.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2013 r.:

Opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r.:

Opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów na terytorium kraju;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).

Według art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (`(...)`).

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywca usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to - co do zasady – niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności (wynagrodzenie za usługę).

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W świetle art. 15 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2013 r.:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 15 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r.:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2013 r.:

Podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r. do 31 grudnia 2018 r.:

Podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

a) usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,

b) usługobiorcą jest:

- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,

- w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Według art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.:

Podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

a) usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,

b) usługobiorcą jest:

- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,

- w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,

- w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

W świetle art. 17 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 października 2019 r.:

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 listopada 2019 r.:

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4 i 5, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Stosownie do art. 17 ust. 3 ustawy, obowiązującym do 31 marca 2013 r.:

Przepis ust. 1 pkt 4 stosuje się, jeżeli usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, również osoba prawna niebędąca takim podatnikiem, zarejestrowana jako podatnik VAT UE, zgodnie z art. 97.

Na podstawie art. 17 ust. 3a ustawy, obowiązującym do 31 marca 2013 r.:

Przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do świadczenia przez podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 usług, do których ma zastosowanie art. 28e.

Powołany art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy wskazuje na sytuację, w której podatnikiem staje się nabywca usługi, która podlega opodatkowaniu na terytorium Polski. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, wprowadza mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu usług przez usługobiorcę. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy ma zastosowanie gdy miejscem świadczenia, a tym samym opodatkowania, ustalonym na podstawie przepisów ustawy jest terytorium Polski. Przy tym warunkiem zastosowania odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy względem usług jest spełnienie warunków dotyczących usługodawcy jak i usługobiorcy.

W świetle art. 2 pkt 9 ustawy:

Świadczenie usług z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 stanowi import usług.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:

a) podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b) osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Powołany przepis wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy o podatku od towarów i usług. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług.

Podatnikiem według tej regulacji, jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2012 r.:

Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n.

W myśl art. 28b ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r.:

Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Na mocy art. 28b ust. 2 ustawy:

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Według art. 28b ust. 3 ustawy:

W przypadku gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

W świetle art. 28c ust. 1 ustawy.

Miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n.

Stosownie do art. 28c ust. 2 ustawy.

W przypadku gdy usługi są świadczone ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy znajdującego się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 28c ust. 3 ustawy:

W przypadku gdy usługodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług, do których nie znajduje zastosowanie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy, na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Natomiast w sytuacji, gdy usługi są świadczone na rzecz osób fizycznych niebędących podatnikami miejsce świadczenia usług znajduje się w kraju, w którym usługodawca posiada siedzibę albo stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (gdy usługi są świadczone z tego miejsca).

Ponadto, w odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy dotyczące podatku od towarów i usług wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. Jedną z takich kategorii są usługi związane z nieruchomościami.

W myśl art. 28e ustawy

Miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Przy tym zgodnie z art. 13b rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r., zwanego dalej „rozporządzeniem 282/2011” (Dz. U.UE.L z 2011 r. Nr 77, str. 1, z późn. zm.):

Do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

a) każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;

b) każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;

c) każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;

d) każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.

Zgodnie z art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

a) gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;

b) gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.

Stosownie do art. 31a ust. 2 lit. h) rozporządzenia 282/2011:

Ustęp 1 obejmuje w szczególności wynajem lub wydzierżawianie nieruchomości inne niż opisane w ust. 3 lit. c), łącznie z przechowywaniem towarów w wyznaczonej do tego określonej części nieruchomości przeznaczonej do wyłącznego użytku przez usługobiorcę.

Natomiast dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu w rozporządzeniu 282/2011 została zawarta definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”.

Według art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W świetle art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Na użytek stosowania następujących artykułów „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a) art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b) począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c) do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d) art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że postanowieniem o stwierdzeniu nabycia spadku po zmarłej w dniu 13 marca 2012 roku spadkodawczyni Sąd stwierdził, iż jedynym spadkobiercą jesteście Państwo. Postanowienie w sprawie stwierdzenia nabycia spadku stało się prawomocne 21 grudnia 2021 roku. W skład spadku wchodzi własność wyodrębnionych lokali: użytkowego oraz siedmiu lokali mieszkalnych, znajdujących się w Polsce. Pytanie Państwa odnosi się wyłącznie do lokalu użytkowego o łącznej powierzchni użytkowej 90,20 m2 (wraz z przynależną piwnicą `(...)`. o powierzchni 38,80 m2). Zarówno do chwili śmierci spadkodawczyni, jak i po jej śmierci zarząd lokalami był wykonywany przez profesjonalnego zarządcę nieruchomości na podstawie pełnomocnictw udzielonych przez spadkodawczynię, a następnie przez Państwa. Zakres zarządu w latach 2012-2022 nie uległ zmianie. Zarządca każdorazowo zawierał lub rozwiązywał umowy najmu z lokatorami, a także pobierał czynsze najmu, gromadząc je na wyodrębnionym rachunku bankowym.

Lokal użytkowy był wynajmowany w częściach różnym podmiotom na podstawie następujących umów najmu:

1. umowa najmu części Lokalu Użytkowego trwająca od 1 kwietnia 2003 roku do 31 grudnia 2015 roku z … prowadzącym działalność gospodarczą, na cele usługowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej („Najemca 1”),

2. umowa najmu części Lokalu Użytkowego trwająca od 1 kwietnia 2003 roku do 30 kwietnia 2016 roku z … prowadzącą działalność gospodarczą, na cele usługowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej („Najemca 2”),

3. umowa najmu części Lokalu Użytkowego trwająca od 1 października 2006 roku do 31 lipca 2013 roku z …, na cele usługowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej („Najemca 3”),

4. umowa najmu części Lokalu Użytkowego trwająca od 29 lipca 2013 roku do 31 marca 2015 z prowadzącą działalność gospodarczą, na cele usługowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej („Najemca 4”),

5. umowa najmu części Lokalu Użytkowego trwająca od 1 kwietnia 2015 roku do 31 lipca 2020 roku z … prowadzącą działalność gospodarczą, na cele usługowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej („Najemca 5”),

6. umowa najmu części Lokalu Użytkowego trwająca od 1 lipca 2020 roku do 31 października 2021 roku z A. i B. na pracownię artystyczną („Najemca 6”).

Najemcy 1-5 mieli siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski. Najemca 6 miał miejsce zamieszkania na terytorium Polski oraz nie prowadził działalności gospodarczej w okresie wynajmowania lokalu i nie był podatnikiem VAT.

Nie mieliście Państwo własnego personelu zajmującego się wynajmem Lokalu Użytkowego, ale korzystaliście z usług profesjonalnego zarządcy, prowadzącego działalność gospodarczą w Polsce. Umowy najmu były podpisywane przez zarządcę w Państwa imieniu z powołaniem się na udzielone przez Państwa pełnomocnictwo. Zarządca za wynagrodzeniem wyszukiwał najemców, ustalał rynkowy czynsz, podpisywał w Państwa imieniu umowy najmu i pobierał opłaty od najemców. Z pobranego czynszu finansował niezbędne koszty związane z eksploatacją i wyposażeniem lokali, koszty obciążających właściciela remontów oraz swoje wynagrodzenie. Pozostałe środki były gromadzone na odrębnym rachunku bankowym do czasu prawomocnego stwierdzenia przez polski sąd nabycia przez Państwa spadku. W dniu 4 lutego 2022 roku otrzymaliście Państwo za okres do 31 grudnia 2020 roku zgromadzone kwoty pobrane tytułem czynszu, pomniejszone o koszty związane z tymi nieruchomościami i pomniejszone o wynagrodzenie administratora.

Nie posiadacie Państwo siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Nie prowadzicie Państwo działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy Prawo przedsiębiorców, a jedynie wynajmujecie odziedziczone lokale mieszkalne i użytkowe (łącznie 8 lokali). Nie wykonujecie Państwo innych czynności na terytorium Polski. Rejestracja Państwa jako podatnika podatku od towarów i usług nastąpiła od 4 lutego 2022 roku.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa wskazać należy, że świadczona przez Państwa usługa jest usługą związaną z nieruchomością, o której mowa w art. 28e ustawy. W konsekwencji w niniejszej sprawie miejsce świadczenia usługi najmu ustalane jest na podstawie art. 28e ustawy, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami jest miejsce położenia nieruchomości. Oznacza to, że świadczona przez Państwa usługa najmu Lokalu Użytkowego znajdującego się na terytorium Polski podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski. Przy czym stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, w przypadku usług, do których znajduje zastosowanie art. 28e ustawy, gdy usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, który nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 ustawy, natomiast usługobiorcą jest m.in. podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy posiadający siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski, podatnikiem staje się nabywca usługi.

Mając na uwadze okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, że w związku z nabyciem przez Państwa spadku po zmarłej w dniu 13 marca 2012 roku spadkodawczyni i kontynuacją najmu Lokalu Użytkowego z Najemcą 1, 2 i 3 jak również zawarciem umowy najmu z Najemcą 4 i 5 w stosunku do ww. najmu na rzecz Najemców 1-5 zostały spełnione warunki wskazujące na zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy. Z opisu sprawy wynika, że nie posiadacie Państwo siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz do czasu prawomocnego stwierdzenia przez sąd nabycia przez Państwa spadku (tj. w okresie najmu Lokalu Użytkowego) nie byliście Państwo zarejestrowani zgodnie z art. 96 ust. 4 ustawy. Jednocześnie Najemcy 1-5 (usługobiorcy) w okresie najmu Lokalu Użytkowego prowadzili działalność gospodarczą oraz siedziby ich działalności gospodarczej znajdowały się na terytorium Polski. Zatem w analizowanym przypadku Najemcy 1-5 powinni opodatkować, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, nabywane od Państwa usługi najmu zgodnie z obowiązującymi w Polsce przepisami prawa podatkowego, rozpoznając import usług, o którym mowa w art. 2 pkt 9 ustawy. Tym samym nie byliście Państwo zobowiązani rozliczać podatku od świadczonych usług na rzecz Najemcy 1-5.

W konsekwencji, skoro w okresie najmu na rzecz Najemcy 1-5 nie dokonywaliście Państwo żadnych innych czynności podlegających na podstawie art. 5 ustawy opodatkowaniu poza wskazanymi usługami najmu, w stosunku do których podatnikiem rozliczającym podatek od towarów i usług jest podatnik, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, nie byliście zobowiązani do zapłaty podatku VAT z tytułu świadczenia usług najmu na rzecz tych Najemców.

Z kolei w stosunku do trwającego od 1 lipca 2020 roku do 31 października 2021 roku najmu Lokalu Użytkowego na rzecz Najemcy 6 należy stwierdzić, że nie zostały spełnione warunki z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy do uznania Najemcy 6 jako usługobiorcy za podatnika obowiązanego do rozliczenia od tej czynności podatku VAT. Jak wynika z treści wniosku Najemca 6 mający miejsce zamieszkania na terytorium Polski nie prowadził działalności gospodarczej w okresie wynajmowania tego lokalu i nie był podatnikiem VAT. Zatem w odniesieniu do świadczenia usług najmu na rzecz Najemcy nr 6 jesteście Państwo zobowiązani do rozliczenia od tej czynności podatku VAT.

Tym samym Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Podkreślić należy, iż Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach przedstawionego przez Państwo opisu sprawy. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).